tag:blogger.com,1999:blog-27696684938205520382024-03-14T03:03:44.733+07:00@.อ่านละคร ช่อง 7.รอยรักแรงแค้น.@อ่านละคร ข้ามากับพระ,อ่านเพลิงตะวัน,อ่านละครรอยรักแรงแค้นandroid2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comBlogger421125tag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-8693111784902947582015-10-19T10:14:00.003+07:002015-10-19T10:14:29.762+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 16(ตอนอวสาน) วันที่ 20 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-aLyAghGJZkw/VdlEmLpWecI/AAAAAAAAJBw/hgd6gr-9NJQ/s1600/2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-aLyAghGJZkw/VdlEmLpWecI/AAAAAAAAJBw/hgd6gr-9NJQ/s1600/2.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 16(ตอนอวสาน) วันที่ 20 ต.ค. 58</h2>“ไม่ว่าวันนี้คุณจะตัดสินใจยังไง...ผมก็จะไม่เสียใจ เพราะผมถือว่า ผมได้พยายามอย่างที่สุดแล้ว เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทุ่มเทให้กับผู้หญิงได้” พอมุกรินจะพูดอะไร เขาขอร้องว่า “อย่าเพิ่งขัดผมเลย ขอให้ผมได้พูดเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ...”<br />
<br />
มุกรินนิ่งเงียบรอฟังเขาพูด...<br />
<a name='more'></a><br />
“ผมขอพูดต่อหน้าคุณ มุกริน ในวันที่คุณอยู่ในชุดเจ้าสาวเหมือนที่ผมเคยจินตนาการไว้...วันที่คุณสวยเหลือเกิน...”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>มุกรินพยายามต่อสู้กับความรู้สึกอ่อนไหวของตนอย่างหนัก...<br />
<br />
“ผมไม่เคยเสียดายเวลาที่ผ่านมาระหว่างเราเลย มันอาจจะไม่ได้จบสวยงามอย่างที่ฝันไว้ แต่ฝันที่สวยงามมันจะยังอยู่ในใจผมตลอดไป...คุณห้ามผมไม่ได้หรอกมุก...ความแค้นทั้งหมดที่ผมมีต่อพี่ชายคุณถูกชำระจนหมดสิ้นไปแล้ว...ผมเหลือแต่ความรัก รักอย่างบริสุทธิ์ใจ...และขอภาวนาให้ความแค้นที่คุณมีต่อผม จงดับมอดไปโดยเร็วที่สุด เพื่อวันนั้น เราสองคนจะได้มองหน้ากันอย่างสนิทใจ และระลึกถึงความทรงจำที่สวยงามร่วมกันได้ แม้ว่าสถานะของเราวันนั้นจะไม่เหลือความผูกพันระหว่างกันแล้วก็ตาม...”<br />
<br />
คิมหันต์ขยับเข้าไปจับมือมุกรินกุมไว้อย่างนุ่มนวลทันใดนั้น ปรารภเดินเข้ามา คิมหันต์ค่อยๆถอยห่างออกจากมุกริน บอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า<br />
<br />
“ถึงเวลาตัดสินใจแล้วครับ”<br />
<br />
“คุณมันขี้โกง” ปรารภพรวดเข้าถึงตัวทั้งสอง คิมหันต์อ้างว่าเขาเป็นคนอนุญาตให้ตนพบกับเจ้าสาวของเขา “ใช่! แต่ไม่ได้อนุญาตให้คุณฉุดเจ้าสาวผมมาถึงพัทยาอย่างนี้”<br />
<br />
ดวงดาวก้าวเข้ามาอีกคน เธอบอกมุกรินว่า “ทั้งหมดอยู่ที่เธอคนเดียวมุก เวลานี้ความเห็นของใครก็ไม่ดีไปกว่าหัวใจตัวเองแล้วล่ะ” แล้วหันไปพูดกับคิมหันต์ “ฉันไม่ได้เข้าข้างนายหรอกนะ นายคิมหันต์”<br />
<br />
มุกรินบอกปรารภว่าเขากำลังแสดงความไม่ไว้ใจตน ปรารภอ้างว่าตนไม่อยากให้เธอตัดสินใจทำอะไรด้วยการฝืนใจตัวเอง ตนอยากให้เธอเคลียร์กับเขาให้จบ แต่เขาคงจะขอโอกาส ขอโทษ แต่ไม่คิดว่าเขาจะบ้าระห่ำขนาดลักพาตัวเธอมาถึงนี่ คิมหันต์สวนไปว่าเขาดูถูกความรักของคนอื่นไม่ได้<br />
<br />
“ผมไม่ได้ดูถูกความรักโว้ย...แต่ที่คุณทำมันบ้า มันเจ้าเล่ห์ เห็นแก่ตัว ขี้โกง”<br />
<br />
“พอเถอะค่ะ หยุดทะเลาะกันเสียที ถ้าต้องการให้มุกตัดสินใจ ก็ช่วยรอฟังการตัดสินใจของมุกอย่างสงบได้ไหมคะ”<br />
<br />
เป็นเวลาที่พักตรามาถึงและเห็นรถหรูเปิดประทุนจอดอยู่ เธอบอกคนขับรถตู้ให้ส่งตนที่นี่ ตนมีรถใช้แล้ว<br />
<br />
คิมหันต์กับปรารภต่างเงียบ ลุ้นฟังการตัดสินใจของมุกริน<br />
<br />
“สิ่งที่มุกจะพูดต่อไปนี้คือความจริงในใจของมุกที่มีส่วนพัวพันกับคุณทั้งสองคน” แล้วหันไปทางปรารภ “พี่รภคะพี่เป็นผู้ชายที่อบอุ่นที่สุด พี่คอยช่วยเหลือเป็นที่พึ่งให้มุก ในทุกๆครั้งที่มุกมีปัญหา บุญคุณของพี่ น้ำใจไมตรีของพี่ ไม่มีวันที่มุกจะลืมได้ มุกขอบคุณพี่มากๆ นะคะ แม้กระทั่งวันนี้ พี่ยังให้โอกาสมุกได้ตัดสินใจใหม่อีกครั้ง”<br />
<br />
ปรารภก้มหน้าอย่างยอมรับการตัดสินใจของมุกริน เธอเอื้อมมือแตะมือเขา “แต่ไม่ว่าพี่จะดียังไง สุดท้ายมุกก็ไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกเคารพพี่ไปเป็นอย่างอื่นได้ค่ะ...มุกขอโทษนะคะพี่...” เธอยกมือไหว้เขา แล้วหันไปทางคิมหันต์<br />
<br />
“ส่วนคุณ...คิมหันต์ คุณทำกับฉันมากเกินกว่าที่ฉันจะลืมมันได้ในช่วงเวลาสั้น แม้ถึงวันที่ฉันให้อภัยคุณ ฉันก็แน่ใจว่าจะยังเหลือความมั่นใจในตัวคุณได้อีกหรือเปล่า เพราะฉะนั้น ไม่ว่าฉันจะโอนอ่อนไปกับสิ่งดีๆที่ผ่านมามากแค่ไหนก็ตาม...ฉันก็ไม่อาจจะก้าวถลำไปได้มากกว่านี้อีกแล้วค่ะ...คิมหันต์”<br />
<br />
มุกรินและคิมหันต์ต่างจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกัน มีหยาดน้ำตาคลอแทนความรู้สึกทั้งหมดที่เคยมีต่อกัน...<br />
<br />
“ลาก่อนค่ะคิม...จากนี้ไปขอมุกอยู่ตามลำพังโดยไม่มีคุณเข้ามากวนใจอีกเลยได้ไหมคะ...จนกว่าชะตากรรมของเราจะเปลี่ยนไปจากนี้...ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...”<br />
<br />
มุกรินเดินผ่านผู้ชายทั้งสองออกไป คิมหันต์ดึงร่างมุกรินเข้าไปกอดไว้แน่นเหมือนเป็นการอำลา...<br />
<br />
ทันใดนั้น พักตราพรวดเข้ามาพร้อมปืนที่เล็งไปที่มุกริน คิมหันต์ตกใจมากถามว่าเธอมาที่นี่ทำไม พักตราย้อนถามว่าแล้วพวกเขามาทำไม ด่ามุกรินว่าแย่งคิมหันต์จากตนไป แล้วหนีมาแต่งงานกันที่นี่ใช่ไหม มุกรินชี้แจง แต่นาทีนี้พักตราฟังอะไรไม่ได้แล้ว คิมหันต์ขอให้ฟังตนก่อน เธอตะโกนใส่หน้า<br />
<br />
“ไม่ฟัง ไม่ใช่เวลาฟังอีกต่อไปแล้ว มันเป็นเวลาที่พวกแกต้องตาย!”<br />
<br />
พักตราไล่ยิงมุกรินในขณะที่คิมหันต์ก็คอยปกป้องมุกรินและร้องห้ามพักตรา คิมหันต์ตัดสินใจกระโดดเกาะรถพักตรา ทั้งปรารภและดวงดาวพยายามช่วยปกป้องมุกริน ดวงดาวผลักมุกรินพ้นจากรถที่พักตราขับพุ่งเข้าชน ดวงดาวได้รับความกระทบกระเทือนอย่างแรงจนขาหักและแท้งลูกในที่สุด<br />
<br />
คิมหันต์หักพวงมาลัยอย่างแรงจนรถพุ่งออกนอกทางปะทะหน้าผาอย่างแรงจนพักตราฟุบคาพวงมาลัย คิมหันต์กอดพักตราไว้แนบออก พร่ำบอก “พักตร์...ได้ยินผมไหม คุณต้องไม่เป็นอะไรนะพักตร์...”<br />
<br />
แต่ในที่สุด พักตราก็สิ้นใจในอ้อมกอดของคิมหันต์...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อรรถมาเชิญวิญญาณผู้ตาย ณ จุดเกิดเหตุกับคิมหันต์ เขายืนมองพื้นที่น้ำตานองหน้า นาทีนี้...เขาจึงเอ่ยอย่างสำนึกว่า<br />
<br />
“ฉันผิดเอง เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของฉันคนเดียว...ฉันควรจะดูแลให้เขาเป็นคนมีสติมากกว่านี้...ที่สำคัญคือรู้จักยอมรับความจริง...ฉันมีเวลาทั้งชีวิตที่จะทำอย่างนั้น แต่ฉันกลับใช้เวลาทั้งหมดหยิบยื่นสิ่งที่เป็นพิษให้กับพักตราและในที่สุด...ก็เป็นฉันที่ต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับความทุกข์ทรมาน...ยกโทษให้ฉันด้วยนะสำหรับความผิดที่เกี่ยวข้องกับเธอและอโหสิให้พักตราด้วย”<br />
<br />
“อโหสิให้ผมด้วยเช่นกันครับ” อรรถถามว่ามุกรินกับดวงดาวเป็นอย่างไรบ้าง “เขามีคนคอยดูแลแล้วครับ”<br />
<br />
“แล้วเธอล่ะ...” คิมหันต์ไม่ตอบ อรรถตบไหล่เขาเบาๆแล้วเดินจากไปดวงดาวทั้งเสียสายเลือดของธาดาและขาหัก ต้องรักษาตัวในโรงพยาบาล มุกรินขอบใจและเสียใจกับเธอ<br />
<br />
“ชีวิตที่ยังไม่ได้เกิด แลกกับการรักษาชีวิตของเธอไว้...อาธาดาน่าจะดีใจที่ฉันทำอย่างนั้น” ดวงดาวเอ่ยจากใจ<br />
<br />
มุกรินตัดสินใจจะเก็บเงินซื้อบ้านคืนจากคิมหันต์และมอบให้ดวงดาวอยู่ บอกว่า<br />
<br />
“เธอคือสัญลักษณ์เดียวที่ทำให้ฉันนึกถึงพี่ใหญ่ได้” ส่วนกับคิมหันต์นั้น มุกรินบอกว่า “เธอเป็นคนเดียวที่รู้ดีที่สุดว่าฉันคิดยังไงกับเขา”<br />
<br />
ชุมสายพาคิมหันต์ไปอยู่วัดที่ชานเมือง เขากราบพระประธานสารภาพอย่างสำนึกว่า<br />
<br />
“ผมทำบาปทำกรรมไว้มากครับหลวงพ่อ ผมยึดติดกับความรัก ผมมีความแค้นทุกครั้งที่ผิดหวัง ผมทำลายชีวิตทุกคนที่ผมรักโดยไม่รู้ตัว และสุดท้ายผมก็ไม่สามารถเรียกร้องสิ่งที่สูญเสียไปได้...”<br />
<br />
คิมหันต์ตัดสินใจจะบวชชดใช้กรรม แต่เมื่อหลวงพ่อ เจ้าอาวาสถามถึงความพร้อมในการบวชเพื่อเผยแผ่ธรรม และรักษาธรรมว่าถ้าเขายังทำไม่ได้ บวชไปแล้วจะได้อะไร อย่าคิดบวชเพราะอกหัก หรือรู้สึกผิดบาป ท่านบอกเขาว่า<br />
<br />
“อาตมายินดีนะที่โยมคิดอยากจะบวช แต่ขออาตมาได้กลั่นกรองก่อนเถอะ โยมลองมาอยู่วัดดูก่อน ลองถือศีลให้ได้ครบทุกข้อก่อน ให้ใจสงบ จิตพร้อมก่อนแล้วค่อยมาพูดกันใหม่ดีกว่าไหม”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่เกาะร้าง...มุกรินในชุดชาวบ้านธรรมดาๆ นั่งสงบนิ่งอยู่ริมหน้าผาแห่งนั้น... ไม่นานคิมหันต์ในชุดสีอ่อนแปลกตาก็มานั่งใกล้ ในอากัปกิริยาที่สงบเยือกเย็นผิดกับคนเดิมโดยสิ้นเชิง...<br />
<br />
คิมหันต์ถามถึงดวงดาว มุกรินบอกว่าเธออยู่บ้านพี่ใหญ่เย็บผ้าโหลกลางวันและร้องเพลงตอนกลางคืนมีปรารภคอยดูแลอย่างใกล้ชิด มุกรินถามว่า “ชุมสายบอกว่า คุณจะไปบวช”<br />
<br />
“ผมแพ้ทุกอย่าง ทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จ แค่จะบวชหลวงพ่อยังไม่บวชให้เลย”<br />
<br />
ตราบจนนาทีนี้ คิมหันต์ก็ยังมีความรักต่อเธออย่างเต็มเปี่ยมเขาติดตามเธอมาที่เกาะร้าง บอกเธอว่า<br />
<br />
“รักแท้ไม่จำเป็นต้องจบด้วยการอยู่ด้วยกันเสมอไป” ทั้งคู่มองตาถ่ายทอดความรู้สึกความเข้าใจผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง เขาเอ่ยเรียบๆว่า “แล้วเราเจอกันที่เกาะนี้ ทุกวันนะ...”<br />
<br />
ทั้งสองยิ้มให้กัน แม้กายทั้งคู่จะมีระยะห่าง แต่หัวใจกลับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันบนหน้าผาแห่งความทรงจำนั้น...<br />
<br />
******อวสาน******<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 16(ตอนอวสาน) วันที่ 20 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-76050812109078194512015-10-17T11:06:00.007+07:002015-10-17T11:06:55.769+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 16 วันที่ 18 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-OhDB5vd90YI/VdlCKMGrfDI/AAAAAAAAJBk/Jd_gs0W-EIE/s1600/3.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-OhDB5vd90YI/VdlCKMGrfDI/AAAAAAAAJBk/Jd_gs0W-EIE/s1600/3.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 16 วันที่ 18 ต.ค. 58</h2>ที่สวนสาธารณะร่มรื่นแถวชานเมือง ที่นั่นถูกจัดเตรียมเป็นสถานที่ถ่ายรูปแต่งงานอย่างสวยงาม มีรถสปอร์ตหรูเปิดประทุนคันหนึ่งจอดอยู่ เหมือนเป็นหนึ่งในองค์ประกอบสำหรับถ่ายรูปคู่บ่าวสาว<br />
<br />
มุกรินมาถึงแล้ว ผู้ช่วยช่างภาพพาเธอไปนั่งในรถสปอร์ตหรูคันนั้น บอกว่าให้รอช่างภาพครู่เดียว เราจะถ่ายช็อตแรกกับรถคันนี้<br />
<a name='more'></a><br />
มุกรินเข้าไปนั่งรอในรถสปอร์ต อึดใจเดียวก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งขึ้นมานั่งที่คนขับ เขาคือคิมหันต์นั่นเอง!<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“ผมคือช่างภาพ” คิมหันต์แนะนำตัวเองแล้วสตาร์ตรถทันที อึดใจเดียวรถสปอร์ตหรูก็เคลื่อนออกไปอย่างเร็วจนทีมงานพากันมองตะลึง!<br />
<br />
ปรารภอยู่ที่บ้านสวน เขาโทร.เช็กกับทีมงานว่าเจ้าสาวของตนไปถึงหรือยัง ทีมงานบอกว่ามาถึงเมื่อครู่นี้แล้ว<br />
<br />
“โอเค...เดี๋ยวจะมีแขกของพี่คนนึงมาขอคุยกับเจ้าสาวนะ เขาชื่อคิมหันต์ พี่อนุญาตให้คุยกันได้สักครึ่งชั่วโมง พวกเราคอยดูให้ดีด้วย ให้คุยอยู่ที่นั่นอย่าไปไหนไกล พี่กำลังจะเข้าไปเดี๋ยวนี้”<br />
<br />
“ไม่ทันแล้วค่ะ คือคุณมุกรินมาแล้ว ออกไปแล้วค่ะ... ไปกับช่างภาพ” ปรารภตกใจถามว่าช่างภาพไหน! “ช่างภาพ ที่ชื่อคุณคิมหันต์ แกมาแทนช่างภาพของเรา ตอนนี้แกขับรถออกไปกับเจ้าสาวของพี่แล้วครับ” ทีมงานอีกคนรายงาน<br />
<br />
“หา!!” ปรารภร้องลั่น<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ขับรถพามุกรินในชุดเจ้าสาวออกนอกเมือง ต่างคนต่างนั่งนิ่งเงียบ จนมุกรินถามขึ้นว่าจะพาตนไปไหน ขับมาไกลเกินไปแล้ว<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าที่สวยๆ ก็ต้องใช้เวลาหน่อย ถามว่าเธอไม่มีธุระอะไรต้องรีบไปไหนไม่ใช่หรือ มุกรินสวนไปว่าเวลาของเขาหมดแล้ว<br />
<br />
“ผมรู้...แต่นี่ไม่ใช่เวลาของผม...มันเป็นเวลาของคุณ... เวลาที่คุณต้องตัดสินใจ” มุกรินถามว่าปรารภรู้หรือเปล่าว่าเขามา “รู้...เขาเป็นคนยื่นข้อเสนอให้ผมได้คุยกับคุณ แต่เขาไม่รู้ว่าผมจะพาคุณไปไหน”<br />
<br />
“คุณหักหลังเขา!”<br />
<br />
“เปล่า...ถึงเมื่อไหร่ คุณโทร.บอกเขาได้เลย” มุกรินบอกว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่เขาจะทำอย่างนี้ “อย่างน้อยผมก็ได้ถ่ายรูปคุณในชุดเจ้าสาวที่นั่น...หรือคุณคิดว่ามีใครถ่ายรูปคุณได้สวยกว่าผมบ้าง” พูดแล้วเขาเร่งรถพุ่งทะยานไปข้างหน้า...<br />
<br />
ฝ่ายอรรถคอยโทร.เช็กกับลูกน้องที่สวนร่มรื่นแห่งนั้น เขาถามว่ามีอะไรคืบหน้าไหม ลูกน้องรายงานว่าเขามาถ่ายรูปแต่งงานกัน อรรถโล่งใจว่าคิมหันต์คงไปทำงานตามปกติ แต่พอลูกน้องบอกว่า<br />
<br />
“น่าจะไม่ปกติครับ เขาเพิ่งขับรถพาเจ้าสาวหนีออก จากงานครับ ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าหนีไปไหน” อรรถถามว่าเจ้าสาวชื่ออะไร พอลูกน้องบอกว่าชื่อมุกริน อรรถสั่งเครียดทันทีว่า<br />
<br />
“หาให้เจอว่าพวกเขาไปที่ไหน แล้วรายงานฉันด่วน!”<br />
<br />
สาวคนใช้ที่เอาเครื่องดื่มมาให้อรรถ ได้ยินการสนทนานั้นทั้งหมดทุกคำ เมื่อกลับไปที่ห้องโถงเห็นพยาบาลนั่งอ่านหนังสืออยู่ ไม่ไกลนักเห็นพักตรานอนหลับอยู่ สาวใช้มองพักตราบอกว่าสงสารคุณพักตราจัง พยาบาล ถามว่าเรื่องอะไรหรือเพราะพักตราอาการดีขึ้นเยอะแล้ว<br />
<br />
“ก็สามีแกน่ะสิ นอกจากจะทิ้งขว้างไม่ดูแลแล้ว ยังไปฉุดเจ้าสาวคนอื่นเขาหนีออกจากบ้านอีก แต่ต้องอย่าให้คุณพักตรารู้เรื่องนี้เด็ดขาด” พยาบาลถามว่าเจ้าสาว ที่ไหนยอมอย่างนั้น “จะใครเสียอีกล่ะ ก็แฟนเก่าคุณคิมหันต์ที่เคยหมั้นกันแล้วถอนหมั้นเสียโด่งดังน่ะแหละ”<br />
<br />
“มุกริน” พยาบาลจำได้<br />
<br />
“เออ...นั่นแหละ” สาวใช้ยืนยัน แต่ทั้งสองไม่รู้ว่า พักตราไม่ได้หลับ เธอเบิกตากว้างและเกร็งไปทั้งร่าง!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปรารภไปหาดวงดาวเล่าเรื่องคิมหันต์ฉกมุกรินไปให้ฟัง ดวงดาวสมน้ำหน้าที่ตนเตือนแล้วไม่เชื่อ<br />
<br />
“อย่าเพิ่งซ้ำเติมผมได้ไหม บอกมาก่อนว่าคุณพอจะเดาได้หรือเปล่าว่าเขาน่าจะไปที่ไหน”<br />
<br />
ดวงดาวบอกไม่รู้ ก็พอดีมือถือปรารภดังขึ้น ฟัง ปลายสายแล้วเขาบอกดวงดาวว่ารู้แล้วว่าพวกเขาไปที่ไหนกัน เพราะทีมงานตนคาดคั้นจากผู้ช่วยคิมหันต์ รู้ว่าพวกเขามุ่งหน้าไปพัทยา ที่ที่เขาเคยบอกรักกัน<br />
<br />
“คุณแพ้เขาแล้ว” ดวงดาวยิ้มสมเพช ปรารภบอก ว่ายังเพราะตนจะต้องตามหาพวกเขาให้เจอ “เขาตั้งใจบอกให้คุณตามไปต่างหาก เตรียมตัวอกหักได้เลย คุณไม่ทันเขาจริงๆ คุณปรารภ”<br />
<br />
คิมหันต์พามุกรินไปถึงริมทะเลแล้ว เขาลงจากรถไปบอกว่าเรามีเวลาคุยกันสามชั่วโมงกว่าปรารภจะตามมาเจอ ขณะนั้นเองมุกรินก็ได้รับข้อความจากดวงดาวว่า “ฉันอยู่กับปรารภ กำลังตามไป” มุกรินแอบกดหมายเลขลงไปบนโทรศัพท์ของเธอ เพื่อให้ดวงดาวและปรารภได้ยินการพูดกันระหว่างตนกับคิมหันต์ แล้วเดินลงไปหา<br />
<br />
คิมหันต์ที่ยืนพิงกระโปรงรถอยู่<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าเธอไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ตนจะพูดให้เธอฟังเองเพราะนี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายที่ตนจะได้คุยกับเธอ บอกว่าตนพยายามพูดกับเธอดีๆ แต่เธอไม่ยอมฟัง ตนจึงต้องใช้วิธีนี้<br />
<br />
ดวงดาวที่นั่งรถมากับปรารภ เห็นเบอร์มือถือมุกรินโชว์เธอบอกปรารภว่ามุกรินโทร.มา แต่ไม่ได้พูดอะไร เธอบอกว่า<br />
<br />
“ไม่ได้พูดอะไร มุกคงอยากให้เราฟังเขาคุยอะไรกัน” ดวงดาวอ่านใจมุกรินออก แล้วกดเปิดลำโพงให้ได้ยินด้วยกัน<br />
<br />
ทั้งสองเงียบคอยฟังเสียงจากมือถือ ได้ยินเสียงคิมหันต์พูดขึ้นก่อนว่า<br />
<br />
“ทันทีที่คุณบอกว่าจะแต่งงานกับนายปรารภ คุณรู้ไหมว่าหัวใจผมแหลกสลายไปแค่ไหน”<br />
<br />
“วิธีนี้อีกแล้วนะนายคิมหันต์” ดวงดาวเปรยขึ้นอย่างรู้ทัน แล้วนิ่งฟังเสียงคิมหันต์...<br />
<br />
“คุณรู้...ผมเชื่อว่าคุณต้องรู้ แต่คุณจงใจที่จะ<br />
<br />
ทำร้ายผมด้วยวิธีแบบนี้...และมันก็ประสบความสำเร็จสมใจคุณ แต่คุณถามตัวเองแน่ๆหรือยังว่า คุณยอมเอาชีวิตที่เหลือของคุณทั้งชีวิตเข้าแลกเพื่อให้ผมหัวใจสลาย มัน คุ้มกันไหม”<br />
<br />
“คำถามแค่นี้ ถามที่ไหนก็ได้ ไม่เห็นต้องลักพาตัวมาอย่างนี้เลย” คิมหันต์แย้งว่าเพราะเธอไม่เปิดโอกาสให้ตนได้พูดและไม่ยอมเปิดใจตัวเองให้หัวใจตัวเองเป็นผู้ตัดสิน “ฉันเบื่อแล้วค่ะคิม ฉันเบื่อที่จะถามใจตัวเองแล้ว เพราะทุกครั้งที่ฉันถาม คำตอบมันก็คือคำตอบของหัวใจฉัน ไม่ใช่หัวใจคุณ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าจริงๆ แล้วหัวใจของคุณเป็นยังไง”<br />
<br />
คิมหันต์บอกให้เธอถาม มุกรินบอกว่าไม่ถามเพราะตนรู้หมดแล้ว คิมหันต์แย้งว่าสิ่งที่เธอรู้เป็นแค่เปลือกอารมณ์ชั่ววูบของตน มุกรินบอกว่าอารมณ์ชั่ววูบของเขาแต่มันทำลายตนทั้งชีวิต!<br />
<br />
คิมหันต์ยังคงชี้แจงด้วยเหตุผลของตัวเองที่มุกรินรับไม่ได้ คิมหันต์ใช้ไม้อ่อนหว่านล้อมว่า<br />
<br />
“คุณกำลังตัดสินใจผิดนะมุก คุณไม่ได้รักนายปรารภ ถ้าคุณรักเขาจริง คุณต้องแต่งงานกับเขาไปก่อนหน้านี้แล้ว คุณปฏิเสธไหมล่ะ” คิมหันต์จับบ่าทั้งสองของเธอให้มาเผชิญหน้า มุกรินจับมือเขาออกแล้วเดินเลี่ยงไป คิมหันต์เว้าวอนตามหลังว่า “แต่งงานเพราะความแค้นกับแต่งงานเพราะรัก มันให้ผลที่ต่างกันมากนะ เชื่อผมเถอะมุก”<br />
<br />
มุกรินหยุดยืนนิ่ง ไม่ตอบ และไม่สบตา<br />
<br />
ดวงดาวฟังอยู่กับปรารภ ถึงตอนนี้เธอถามเขาว่าอยากให้ตนใส่หูฟังไหม ปรารภแข็งใจบอกว่าไม่ต้อง และขับรถต่อไปด้วยสีหน้าที่ซีดและเครียดอย่างเห็นได้ชัด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ยังคงรำพึงถึงอดีตว่า ตนมีรูปถ่ายในที่ที่ตนบอกรักเธอเยอะมาก มุกรินบอกให้เขาลบออกเสียให้หมด<br />
<br />
“ผมลบแล้ว แต่ยังไม่หมด...ผมเริ่มต้นลบตั้งแต่วันที่ผมรู้ว่าผมสิ้นหวัง แต่ก็มีรูปที่ลบเท่าไหร่ก็ลบไม่ออก มันคือรูปในใจของผม ในความทรงจำของผม ผมอยากรู้ว่ามันหมดไปจากความทรงจำของคุณด้วยหรือเปล่า”<br />
<br />
มุกรินสะกดใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวไปกับเขา เธอเปลี่ยนเรื่องถามว่าเขาจะทำอย่างไรถ้าปรารภมาถึง<br />
<br />
“ผมจะขอให้คุณเลือก ไม่ใช่แค่ผมหรอกที่กังวลเรื่องนี้ ว่าที่เจ้าบ่าวของคุณก็กังวลเหมือนกัน ผมจะบอกให้นะ ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอก จะมีความสุขกับการแต่งงานกับผู้หญิงที่เขารู้ทั้งรู้ว่าไม่ได้รักเขา”<br />
<br />
ปรารภฟังแล้ว นิ่ง เงียบ จนดวงดาวเอ่ยขึ้นว่า “โอกาสคุณน้อยลงเรื่อยๆแล้วนะ” ปรารถยังคงนิ่ง<br />
<br />
คิมหันต์บอกมุกรินว่า ปรารภเป็นคนเปิดโอกาสให้ตนคุยกับเธอเพื่อให้เธอเช็กหัวใจตัวเองอีกครั้ง ชมว่า<br />
<br />
“ต้องถือว่านายปรารภเป็นสุภาพบุรุษไม่น้อย... ถ้าคุณตัดสินใจเลือกเขา เพราะคุณรักเขาจริง ผมก็ยินดีจะถ่ายรูปคู่ให้คุณ เพราะผมรู้ว่ามุมไหนของคุณสวยที่สุด โดยเฉพาะที่หาดนั้น... ผมอาจจะไม่ได้ใส่ชุดเจ้าบ่าวยืนข้างๆคุณ แต่ผมก็ยังมีโอกาสได้มองคุณในชุดเจ้าสาวเต็มๆตา แม้จะต้องมองผ่านเลนส์กล้อง ก็ยังดีกว่าไม่ได้เห็นเลย...”<br />
<br />
มุกรินนิ่ง คิมหันต์บอกว่า หวังว่าเธอจะตัดสินใจได้ก่อนปรารภมาถึง มันไม่ได้ยากอะไรถ้าเธอเปิดใจตัวเอง อย่าทำให้ผู้ชายดีๆอย่างปรารภต้องทุกข์ทรมานไปทั้งชีวิตเลย มุกรินบอกว่าตนเชื่อว่าจะรักเขาได้<br />
ไม่ยาก<br />
<br />
“คุณรู้ได้ยังไงว่าความเชื่อกับความเป็นจริงมันจะเหมือนกัน...คุณกล้าถามเขาต่อหน้าไหมล่ะ เมื่อเขามาถึงคุณถามเขาเลย บอกเขาว่าวันนี้คุณยังไม่ได้รักเขาหรอกนะ แต่อยู่ไปสักพักฉันจะรักคุณเอง ทำสัญญากันก็ได้ว่าอีกกี่ปีถึงจะรัก ห้าปี หกปี เจ็ดปี ดูซิว่าเขารอได้ไหม คำตอบของเขาจะทำให้คุณตัดสินใจได้ง่ายขึ้น...อยู่ที่ว่าคุณจะกล้าพูดกับเขาอย่างนี้ไหม”<br />
<br />
มุกรินตัดสินใจเดินกลับไปที่รถ ปิดมือถือของตนทันที ปรารภที่ฟังอยู่อย่างใจจดจ่อถามดวงดาวว่าสายหลุดหรือ<br />
<br />
“มุกเขาคงไม่อยากให้เราได้ยินบทสนทนาหลังจากนี้ มากกว่า คุณเสียเธอไปแล้วล่ะ คุณปรารภ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ยังพยายามรื้อฟื้นความทรงจำที่เคยรักกัน สัญญาให้กัน กระทั่งบอกเธอว่า ความรักอาจจะไม่ได้จบลงด้วยการแต่งงานหรือการอยู่กินด้วยกันเสมอไป<br />
<br />
มุกรินฟังแล้วคิดถึงปรารภ บอกเขาว่า “พี่รภคงจะเกลียดฉันไปอีกนาน ถ้าฉันบอกเลิกการแต่งงานตอนนี้ เขาเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว เขาวาดฝันถึงอนาคตหลังการแต่งงานไม่น้อย”<br />
<br />
“ไม่เท่าผมหรอก” แล้วคิมหันต์ก็รำพึงรำพันถึงอดีตที่หวานชื่นกับเธออีก ถามว่า “คุณเคยเสียดายเวลาบ้างไหม”<br />
<br />
“ถ้าคุณจะเริ่มพูดเรื่องเก่าเพื่อรื้อฟื้นความรู้สึกเดิมเมื่อไหร่ ฉันจะเดินหนีคุณไปทันที”<br />
<br />
เมื่อมุกรินไม่ฟังการรื้อฟื้นความรู้สึกเดิมอีก คิมหันต์เปลี่ยนเป็นขอจับมือ เห็นมุกรินไม่ปฏิเสธเขากุมมือเธอไว้เบาๆ เป็นสัมผัสที่ทำให้มุกรินรับรู้ถึงอารมณ์ความรู้สึกของเขา เธอรีบดึงมือออกลุกขึ้น คิมหันต์ลุกไปนั่งห่างออกไป หันหน้ามองเธอบอกว่า จะนั่งมองหน้าเธอจนกว่าปรารภจะมาและฟังคำตอบสุดท้ายจากปากเธอ<br />
<br />
เวลาเดียวกันนั้น ที่บ้านพักชายป่ากำลังโกลาหลเมื่อพักตราหายไปจากบ้าน บอกพยาบาลพิเศษว่าจะไปเดินเล่นและห้ามใครตาม เธอหนีออกไปเช่ารถตู้หนีไปโดยไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน<br />
<br />
เวลาเดียวกันนั้น ปรารภกับดวงดาวก็กำลังบ่ายหน้าไปพัทยา ปรารภถามดวงดาวว่าใกล้ถึงหรือยัง เธอบอกว่าอีก 25 นาที ถามว่า “คุณเตรียมคำพูดประโยคแรกไว้หรือยัง” เขาบอกว่ายังคิดไม่ออก<br />
<br />
คิมหันต์ยังทำเวลาเต็มที่ เขารำพึงรำพันถึงเวลาที่ไม่เท่ากันของคนที่มีความสุขกับคนที่มีความทุกข์<br />
<br />
“เวลาของคนมีความสุข กับเวลาของคนมีความทุกข์เดินไม่เท่ากัน เวลาของคนมีความรักกับเวลาของคนอกหักก็ไม่เท่ากัน...ผมรู้ว่าเวลาของผมกับคุณตอนนี้...กำลังเดินไม่เท่ากัน”<br />
<br />
คิมหันต์รำพึงรำพันเสียจนมุกรินต้องตัดบทว่า<br />
<br />
“ฉันก็อยากจะเห็นใจคุณนะคะคิมหันต์ แต่เวลาที่เดินช้าๆของฉัน มันยิ่งทำให้ฉันคิดถึงอะไรต่อมิอะไรได้มากขึ้น ฉันคิดถึงสิ่งที่คุณทำ คิดถึงทุกคนรอบๆ ตัวฉัน ซึ่งรวมถึงพักตราด้วย คุณไม่สามารถตัดพักตราออกไปจากความรับผิดชอบของคุณได้ค่ะคิม...คุณทำอย่างนั้นไม่ได้”<br />
<br />
ทั้งสองสบตากันนิ่งอยู่อย่างนั้น ในสายตาของทั้งคู่ต่างมีความเข้าใจกันและกัน แต่มุกรินก็ตัดสินใจอย่างเข้มแข็งเสนอว่า<br />
<br />
“เรานั่งนิ่งๆให้เวลาของเราหมดไปภายในวันนี้เถอะค่ะ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อรรถร้อนใจมากที่พักตราหายไปอย่างไร้ร่องรอย เขาโทร.หาชุมสายถามว่าตอนนี้คิมหันต์อยู่กับเขาหรือเปล่า<br />
<br />
“เขาอยู่กับท่านที่เขาใหญ่ไม่ใช่เหรอครับ เขายังบอกผมเลยว่าอากาศดี คุณพักตราก็อาการดีขึ้นมากแล้วด้วย”<br />
<br />
“เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ผมขอล่ะนะ พูดความจริงกับผมได้ไหม ผมไม่มีเวลามากนัก”<br />
<br />
“ได้ครับ ผมยอมรับว่า ผมช่วยให้มันได้มีโอกาสเป็นคนถ่ายรูปมุกริน แต่มันไปถ่ายกันที่ไหน อันนี้ผมไม่ทราบจริงๆ” อรรถถามว่าแล้วพอจะติดต่อเขาได้ไหม “ไม่แน่ใจครับ ไม่ทราบว่า ท่านมีอะไรร้อนใจเหรอครับ”<br />
<br />
“พักตราหายตัวไป มีคนเห็นว่าเธอจ้างเหมารถตู้ แต่ไม่รู้ว่าไปไหน ที่สำคัญเธอหยิบเอาปืนของผมไปด้วย...จะให้ผมสบายใจได้ยังไง” อรรถร้อนใจจนงุ่นง่าน<br />
<br />
เวลาเดียวกัน พักตรานั่งอยู่ในรถตู้ มือหนึ่งเธอซุกอยู่ในกระเป๋าลูบคลำปืนกระบอกกะทัดรัดไปมา อีก<br />
<br />
มือถือกล้องถ่ายรูปขนาดเล็กของคิมหันต์ที่มีรูปภาพคู่คิมหันต์กับมุกรินถ่ายที่ชายหาด ซึ่งเป็นการบอกพิกัดที่เธอกำลังมุ่งไป<br />
<br />
ปรารภกับดวงดาวมาถึงแล้ว ทั้งสองเห็นรถสปอร์ตเปิดประทุนหรูจอดอยู่ ปรารภบอกว่า<br />
<br />
“รถคันนี้ผมตั้งใจจะใช้เป็นองค์ประกอบของภาพคู่ระหว่างเรา”<br />
<br />
ทั้งสองช่วยกันมองหามุกรินไปรอบๆที่ทุ่งโล่งใกล้ชายหาด คิมหันต์ยังพยายามหว่านล้อมมุกริน<br />
<br />
“ไม่ว่าวันนี้คุณจะตัดสินใจยังไง...ผมก็จะไม่เสียใจ เพราะผมถือว่า ผมได้พยายามอย่างที่สุดแล้ว เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทุ่มเทให้กับผู้หญิงได้” พอมุกรินจะพูดอะไร เขาขอร้องว่า “อย่าเพิ่งขัดผมเลย ขอให้ผมได้พูดเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ...”<br />
<br />
มุกรินนิ่งเงียบรอฟังเขาพูด...<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 16 วันที่ 18 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-49270040039841427402015-10-15T10:46:00.003+07:002015-10-15T10:46:43.066+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 16 วันที่ 16 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-7dNSjQyrZPU/Vepd4F8vWYI/AAAAAAAAJNo/qDIStvhf6EM/s1600/13.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-7dNSjQyrZPU/Vepd4F8vWYI/AAAAAAAAJNo/qDIStvhf6EM/s1600/13.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 16 วันที่ 16 ต.ค. 58</h2>เช้านี้...ที่บ้านเช่าของธาดา ดวงดาวทำอาหารเช้าเอง เพราะไม่เห็นปรารภเอาอาหารเช้ามาให้เหมือนทุกวัน คาดว่าเขาคงติดธุระสำคัญกระมัง<br />
<br />
มุกรินบอกว่าเขานัดคุยกับทีมจัดงานแต่งงานและอยากเซอร์ไพรส์ตน เลยไม่ยอมให้รู้ก่อนว่างานจะเป็นอย่างไร<br />
<a name='more'></a><br />
ดวงดาวทักว่าดูเธอไม่ตื่นเต้นกับงานแต่งงานเท่าไร มุกรินตอบด้วยน้ำเสียงปกติว่า ตนไม่ใช่เด็กๆ ผ่านอะไรๆมาขนาดนี้แล้ว แต่ก็เชื่อว่าปรารภน่าจะดีที่สุดสำหรับตน ดวงดาวถามทันทีว่า<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div>“รู้ได้ยังไงว่าดีที่สุด ฉันยอมรับได้ว่านายปรารภเป็นคนดี แต่ไม่ใช่ว่าเห็นใครดีแล้วเราต้องรีบแต่งงานกับเขานะ”<br />
<br />
เห็นมุกรินถอนหายใจ ดวงดาวสะกิดให้คิดว่า ตนไม่ได้บอกให้เธอกลับไปคืนดีกับคิมหันต์ แต่การที่เราเกลียดใครสักคนก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องแต่งงานกับอีกคนเพื่อให้คนที่เราเกลียดเสียใจ ทำอย่างนั้น ความเสียใจก็จะตกอยู่กับเรา เหมือนที่คิมหันต์ทำกับพักตรา แต่ก็เปิดทางให้คิดว่า<br />
<br />
“คิดให้ดีก็แล้วกัน คิดเท่าที่ยังมีเวลาให้คิด ฉันอาจจะเด็กกว่าเธอก็จริง แต่ถ้าเธอยังเชื่อใจฉัน เชื่อประสบการณ์ของฉันอยู่ ขอให้รู้นะว่า การตัดสินใจอะไรง่ายๆ เร็วๆ และใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล มีโอกาสสูงที่จะเป็นการตัดสินใจที่ผิด”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่บ้านพักชายป่า...คิมหันต์ให้เวลาแก่พักตราทั้งหมดดูแลเธออย่างใกล้ชิด จนวันนี้เธอกลับมาหัวเราะร่าเริงได้อีกครั้ง...<br />
<br />
ฝ่ายมุกรินกำลังมีกิจกรรมที่ต้องทำตามที่ปรารภจัดเตรียมงานแต่งงาน เมื่อดวงดาวเห็นรูปที่ปรารภคุกเข่าต่อหน้ามุกริน เธอถามว่าคุกเข่าขอความรักหรือ มุกรินบอกว่าคุกเข่าขอแต่งงาน เพราะการแต่งงานครั้งนี้ ตนเป็นคนตัดสินใจเอง เขารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง จึงอยากทำย้อนหลังให้ถูกต้อง อย่างรูปที่เธอเห็นนี่แหละ ดวงดาวดูรูปแล้วอุทานทึ่งว่า<br />
<br />
“โอ้โอ...จอมสร้างภาพอีกคนแล้ว...ฉันไม่ได้ว่าเขาไม่ดีหรอกนะ มันเป็นอาชีพของเขานี่ แต่ก็ขอให้ภาพที่เขาสร้างขึ้นครั้งนี้ จะทำให้เธอมีความสุขจริงๆ สมกับที่เธอเอาชีวิตลงไปเสี่ยงด้วย”<br />
<br />
“เธอไม่เห็นด้วยที่ฉันแต่งงานใช่ไหม”<br />
<br />
“ฉันไม่อยากให้ความเห็นของฉันไปกระทบการตัดสินใจของเธอ...แต่ถ้าเธอถาม คำตอบก็คือ ใช่”<br />
<br />
ดวงดาวเข้าไปนั่งข้างๆมุกรินพูดต่อเมื่อเห็นเธอฟังแล้วอึ้งๆว่า<br />
<br />
“โลกนี้ไม่ได้มีผู้ชายแค่สองคนนะ...ไม่คิมหันต์ก็ปรารภ แค่นั้นเหรอ...ไม่ใช่...หรือถ้าโลกนี้จะไม่มีผู้ชายเลยสักคน เธอจะตายไหม... ก็ไม่...แต่ถ้าในระหว่าง<br />
<br />
ชีวิตของเรา เราต้องไม่ทำอะไรที่มันไม่ใช่ความต้องการจากหัวใจของเราจริงๆ ฉันว่า...นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของความทุกข์”<br />
<br />
ดวงดาวเห็นมุกรินนิ่ง และคิด เธอย้ำ<br />
<br />
“รีบๆลืมคิมหันต์ให้สนิทใจก่อนเถอะ แล้วค่อยฟูมฟักรักครั้งใหม่ให้แข็งแรงขึ้น ฉันว่าตาปรารภยินดีรอ”<br />
<br />
“ฉันมีเวลาอีกเดือนนึง ก่อนงานแต่งงาน”<br />
<br />
“เธอว่าพอไหมล่ะ?” เป็นคำถามที่ทำให้มุกรินนิ่งไป ถอนใจก่อนบอกว่า<br />
<br />
“ถ้าฉันปฏิเสธพี่รภตอนนี้ เขาคงเสียหน้าแย่”<br />
<br />
“เสียหน้า กับเสียใจ อันไหนหนักกว่ากัน?” ดวงดาวสะกิดให้ชั่งใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฝ่ายชุมสายที่ติดตามข่าวในสังคมตลอดเวลา โทร.หาคิมหันต์ที่ตัดขาดจากโลกภายนอกอยู่กับพักตราที่บ้านพักชายป่าถามว่าคุยได้ไหม คิมหันต์บอกได้ แต่ตนไม่มีธุระอะไรให้เขาทำอีกแล้ว<br />
<br />
ชุมสายเล่าบางเรื่องให้ฟัง บอกว่าฟังเล่นๆ เผื่อเขาจะได้วัดใจตัวเองดูว่าตัดสินใจถูกต้องแล้วหรือเปล่า<br />
<br />
ชุมสายเล่าเรื่องราวในโลกออนไลน์ให้ฟังว่า ปรารภโพสต์รูปสวยๆหลายรูป มีคนกดไลค์กันเยอะเลย มันเป็นรูปเจ้าบ่าวเจ้าสาวสุดแสนโรแมนติก คิมหันต์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จึงถามว่าแต่งงานกันแล้วหรือ ชุมสายบอกว่ายัง แค่ลองชุด แต่งานแต่งคงประมาณเดือนหน้า<br />
<br />
“แกบอกฉันทำไม เขาให้แกมาหยามฉันเหรอ”<br />
<br />
“เปล่า...แต่เพราะแกเป็นเพื่อนฉัน...ฉันรู้ว่าแกยังมีอะไรค้างคาใจอยู่อีกเยอะ โอกาสสุดท้ายของแกเหลืออีกไม่มากแล้วนะเพื่อน แต่ถ้าแกทำใจได้แล้ว ปล่อยวางไปแล้ว ฉันก็ดีใจด้วย แต่ถ้าแกอยากจะชำระล้างสิ่งที่ติดค้างนั้นออกให้หมด หรืออยากจะวัดดวงอีกสักครั้งก็บอกมา มีอะไรที่ฉันช่วยได้ ฉันยินดีเหมือนที่ผ่านมาเสมอ”<br />
<br />
คิมหันต์ขอบใจ แต่พอตัดสายจากชุมสาย พยาบาลพิเศษก็มาบอกเขาว่า “ท่านเชิญทานข้าวค่ะ”<br />
<br />
แต่พอเขาไปนั่งที่โต๊ะอาหาร อรรถถามอย่างรู้การเคลื่อนไหวของเขาทุกอิริยาบถว่ามีธุระสำคัญอะไรที่ยังทำไม่เสร็จหรือเปล่า เห็นเดินคุยโทรศัพท์หน้าตาเคร่งเครียด คิมหันต์ถามว่า “ท่านยังจับตาดูผมอยู่ตลอดเวลา?”<br />
<br />
“เพราะเธอเลือกอย่างนั้น” อรรถพูดอย่างเป็นต่อ ย้ำว่าที่จริงตนตัดเขาออกจากวงจรชีวิตไปแล้ว แต่เขาเป็นคนเสนอตัวเข้ามาช่วยบำบัดพักตราเอง ย้ำว่า “ก็เท่ากับว่าเธอเสนอตัวมาเป็นลูกชายฉันเหมือนเดิม แล้วจะให้ฉันมีท่าทีที่ต่างไปจากเดิมได้ยังไง”<br />
<br />
อรรถบอกว่าอาการของพักตราดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตนปรึกษาหมอ หมอบอกว่าถ้าคงสภาพนี้ไว้จะเป็นผลดีต่อการบำบัดฟื้นฟูมากทีเดียว แต่ในทางกลับกัน ถ้าบรรยากาศดีๆเหล่านี้ เกิดเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน การตีกลับทางอารมณ์ก็เกิดขึ้นและอาจจะรุนแรงมากกว่าเดิม<br />
<br />
“ท่านกำลังส่งสัญญาณเตือนผม” คิมหันต์รับรู้เจตนาจากประสบการณ์ที่ผ่านมา อรรถตอบทันทีอย่างจริงจังว่า<br />
<br />
“ใช่...ฉันทำอย่างนั้น เพื่อพักตรา” เห็นคิมหันต์ก้มหน้านิ่ง อรรถบอกว่า “เดี๋ยวพักตราจะลงมากินข้าวด้วย เธอลองสังเกตดูดีๆสิว่า พักตรากลับมาน่ารักเหมือนเดิมหรือยัง ฉันว่ามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ” แล้วอรรถก็โน้มหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆคิมหันต์ พูดเบาๆแต่เสียงเข้ม “อย่าทำให้เราต้องผิดหวังอีกนะ ไอ้ลูกชาย”<br />
<br />
ครู่หนึ่งพักตราลงมาที่โต๊ะอาหาร เธอเข้าไปนั่งข้างคิมหันต์ ทักทายอย่างอ่อนหวานนิ่มนวล<br />
<br />
“คิม...ตื่นเช้าก็ไม่ปลุกพักตร์ด้วย” เขาบอกว่าอยากให้เธอพักผ่อน พักตราเล่าด้วยสีหน้าแจ่มใสว่า พักตร์มีข่าวดีจะบอกคิม บอกพ่อด้วยค่ะ...”<br />
<br />
“ข่าวอะไรเหรอลูก” อรรถถามประคับประคองอารมณ์เธออย่างอ่อนโยน<br />
<br />
“พักตร์เพิ่งพูดโทรศัพท์กับหมอ”<br />
<br />
“หมอ?...” อรรถทวนคำฉงน<br />
<br />
“หมอสูติ ที่เคยดูแลพักตร์ไงคะ หมอบอกว่า พักตร์น่าจะแข็งแรงพอที่จะตั้งครรภ์ได้แล้ว แผลผ่าตัดก็หายดีแล้ว...คิมคะ...น่าจะถึงเวลาที่เราจะมีลูกของเราได้แล้วนะคะ... คืนนี้ เราสร้างบรรยากาศมื้อเย็นดีๆ เพื่อลูกของเรานะคะ”<br />
<br />
คิมหันต์ได้แต่ยิ้มบางๆอย่างไม่มีทางเลือก เมื่อถูกอรรถใช้ไม้เดิมอย่างมีอำนาจและพักตราที่ต้องประคับประคองจิตใจและอารมณ์ของเธอให้ดี...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่ร้านอาหารสวย บรรยากาศดี ปรารภพามุกรินมานั่งทานอาหารเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการแต่งงานระหว่างรออาหาร ปรารภเอ่ยขอว่าก่อนแต่งงานถ้าเธอเห็นตนมีข้อเสียอะไรหรือเป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบให้บอกได้เลย พูดเสียตั้งแต่วันนี้เพื่อวันข้างหน้าระหว่างเราจะได้ไม่มีอะไรอึดอัดในใจ ปรารภบอกว่าตนผิดหวังกับชีวิตแต่งงานสามครั้งที่ผ่านมาจนไม่อยากผิดหวังอีกแล้วและไม่อยากให้เธอผิดหวังด้วย<br />
<br />
แต่มุกรินก็ไม่ได้พูดอะไร ปรารภเล่าแผนงานว่า<br />
<br />
“อาทิตย์หน้าเราถ่ายรูปพรีเวดดิ้งสวยๆกันนะ ถ้าวันนึงมุกทิ้งพี่ไป พี่จะได้มีรูปสวยๆเอาไว้ปลอบใจตัวเองทีหลัง พี่สั่งทีมงานให้เขาหาโลเกชั่นที่สวยที่สุด โรแมนติกที่สุดสำหรับเรา รวมทั้งช่างภาพต้องฝีมือดีที่สุดและต้องไม่ใช่ชื่อ คิมหันต์ สุริยะศักดิ์”<br />
<br />
ฝ่ายพักตราก็เฝ้าเอาอกเอาใจคิมหันต์ เธอวางแผนจะมีลูกกับเขาคืนนี้เพื่อลูกจะได้คลอดออกมาในเดือนเมษายน ถามว่าราศีเมษเขาชอบไหม<br />
<br />
พอคิมหันต์ตอบรับ พักตราบอกว่าตนง่วงแล้วจะไปนอนรอเขาที่ห้อง ให้รีบตามไป<br />
<br />
เมื่อพักตราขึ้นห้องนอนแล้ว อรรถจึงบอกคิมหันต์ว่า หมอสั่งโซลอฟให้เธอกิน กินแล้วทำให้ง่วง หมอต้องการให้เธอพักผ่อนมากๆ ให้คลายเครียด ทำให้พักตราต้องนอนเร็วอย่างนี้ทุกคืน แล้วถามหยั่งเชิงว่าเขากังวลเรื่องการเป็นพ่อคนไหม<br />
<br />
“ไม่ครับ...แค่รู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมกับบทบาทนี้”<br />
<br />
“เธอไม่ต้องกังวลไปหรอก เพราะมันจะไม่มีวันเกิด เรื่องนึงที่พักตรายังไม่รู้เพราะหมอมีความเห็นว่าไม่ควรบอกเธอ นั่นคือเธอจะไม่มีโอกาสท้อง” อรรถเล่าว่า<br />
<br />
เพื่อรักษาชีวิตคนไข้ หมอจำเป็นต้องตัดมดลูกเธอออกไป พูดอย่างอดกังวลไม่ได้ว่า “ฉันนึกไม่ออกเหมือนกันว่า วันนึงที่ยายพักตร์รู้ความจริงเรื่องนี้ เธอจะเป็นยังไง”<br />
<br />
คิมหันต์เองก็นิ่งไปอย่างไม่คาดคิด เขาพูดไม่ออก จนอรรถเป็นคนเอ่ยขึ้นอีกว่า<br />
<br />
“ถ้านายไม่อยากอยู่ที่นี่จนถึงวันนั้น ก็บอกฉันนะ ฉันไม่มีความคิดจะเก็บกักตัวนายไว้ที่นี่อีกแล้ว” คิมหันต์บอกว่าตนอาจมีความจำเป็นต้องเข้ากรุงเทพฯ “เธอมีสิทธิ์ทำอย่างนั้นได้ แต่บอกฉันก่อนไปก็จะดี”<br />
<br />
“ผมจะพยายามครับ” และเมื่ออรรถลุกเดินออกไป เขาก็โทร.ถึงชุมสายทันที “นอนรึยังวะเพื่อน ฉันต้องขอความช่วยเหลือจากแกอีกสักครั้งว่ะ สัญญาว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ชุมสาย”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้านี้...ที่ห้องเสื้อในโรงแรมหรู มุกรินในชุดเจ้าสาวแสนสวยยืนให้ช่างเก็บรายละเอียดอยู่หน้ากระจกบานใหญ่<br />
<br />
ครู่หนึ่งทีมงานถือโทรศัพท์เข้ามาบอกว่า “โทรศัพท์คุณมุกค่ะ...จากคุณดวงดาว”<br />
<br />
ดวงดาวโทร.มาอวยพรให้เธอมีความสุขมากๆ มุกรินติงว่าแค่ลองชุดไม่ใช่งานแต่ง ดวงดาวบอกว่าถ้าจะมีความสุขก็ต้องสุขตั้งแต่วันนี้ ถามว่า “ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” มุกรินถามว่าถ้าตนยกเลิกงานแต่งจริงๆ เธอจะดีใจไหม<br />
<br />
ดวงดาวบอกว่าเฉย ๆ ให้ถามปรารภดีกว่าว่ารับไหวไหม มุกรินบอกว่าเขาไม่อยู่ เดี๋ยวถ้าอารมณ์ดีจะถามให้<br />
<br />
แต่ที่แท้ก่อนหน้านี้สามวัน ปรารภนัดคุยกับดวงดาว เขาปรารภว่า ไม่แน่ใจว่ามุกรินอยากแต่งงานกับตนจริงๆ หรือเปล่า ดวงดาวถามว่าทำไมเขาไม่ถามมุกรินเอง<br />
<br />
“เขาไม่พูดความจริงเรื่องนี้กับผม ผมรู้สึกว่า เขาแค่ต้องการหนีจากคิมหันต์เท่านั้น” ดวงดาวบอกว่าตนก็รู้สึกเช่นนั้น “นั่นก็แปลว่า เขาไม่ได้อยากแต่งงานกับผมจริงๆ มุกหลอกผม” ดวงดาวติงว่ามุกรินไม่มีเจตนาอย่างนั้นหรอก ปรารภเชื่อว่าลึกๆแล้วมุกรินอาจจะยังลืมคิมหันต์ไม่ลง จึงอยากจะให้เวลามุกรินอีกสักนิด บอกดวงดาวว่า<br />
<br />
“ผมจะเปิดโอกาสให้มุกได้เจอคิมหันต์สักพักนึง เพื่อให้เขาตอบตัวเองได้จริงๆว่า เขาตัดใจจากหมอนั่นได้จริงหรือไม่”<br />
<br />
ดวงดาวถามว่าเขาคิดว่ามุกรินจะยอมไปเจอคิมหันต์อีกหรือ ปรารภบอกว่าตนสามารถทำให้เขาเจอกันได้<br />
<br />
“นี่มันบ้าชัดๆ คุณรู้ตัวรึเปล่าว่าคุณกำลังเล่นกับอะไร คุณท้าทายอารมณ์คนแบบนี้ไม่ได้นะ โดยเฉพาะกับคนที่ทั้งรักและแค้นมาก มันอาจจะเกิดอะไรที่คุณคาดไม่ถึงก็ได้นะ”<br />
<br />
“เขาทั้งคู่จะอยู่ในสายตาของผมตลอด ระหว่างผมกับมุกริน จะต้องไม่มีอะไรที่คาดไม่ถึงอีกเป็นอันขาด”<br />
<br />
“งั้นฉันก็ขอเอาใจช่วยคุณ ขอให้ได้ผลลัพธ์ตามที่คุณต้องการนะคุณปรารภ แต่ถ้าเป็นฉัน...ฉันจะไม่มีวันไว้ใจนายคิมหันต์แม้แต่นิดเดียว”<br />
<br />
นั่นคือเหตุการณ์เมื่อสามวันก่อน และตามมาด้วยเรื่องราวที่กำลังเป็นไปตามแผนของปรารภวันนี้...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่ห้องเสื้อในโรงแรมหรู ทีมงานมาบอกมุกรินในชุดเจ้าสาวแสนสวยว่ารถมารออยู่ด้านหน้าแล้ว<br />
<br />
มุกรินถามว่าเสื้อผ้าตนล่ะ ทีมงานบอกว่าอยู่ในรถตู้แล้ว เธอถามว่ามีใครไปกับตนบ้าง ทีมงานบอกว่าช่างภาพ เธอพึมพำขำๆว่า “หวังว่าพี่รภคงจะไม่ทำอะไรเซอร์ไพรส์ฉันอีกนะ” ทีมงานบอกว่าอันนี้ไม่ทราบ<br />
<br />
เมื่อขึ้นรถตู้แล้ว ทีมงานบอกว่าปรารภจะตามไปให้เร็วที่สุด อวยพร “ถ่ายรูปให้สนุกนะคะ”<br />
<br />
มุกรินขึ้นนั่งที่เบาะใหญ่กลางรถ ข้างหลังสุดมีเด็กหนุ่มหน้าตาดีนั่งอยู่ เขาแนะนำตัวเองว่าเป็นผู้ช่วยช่างภาพชื่อเจมส์<br />
<br />
“วันนี้ต้องเหนื่อยหน่อยนะครับ แต่ลูกพี่ผมฝีมือดี รับรองว่ารูปออกมาสวยแน่ๆครับ”<br />
<br />
เวลาเดียวกันอรรถอยู่ที่บ้านพักชายป่า เขาทักพักตราที่เดินลงมาว่าตื่นเช้าจัง เธอถามหาคิม อรรถบอกว่าเขาเข้ากรุงเทพฯมีงานบางอย่างที่ต้องสะสางให้เสร็จ พักตราสงสัยว่าเป็นงานอะไร อรรถอ้างว่าเขาเป็นช่างภาพก็ต้องไปถ่ายภาพ<br />
<br />
“เขาน่าจะบอกพักตร์ก่อน งั้นพักตร์ไปนอนต่อนะคะ คิมมาแล้วเรียกพักตร์นะคะ” พักตราเดินกลับไปอย่างไร้อารมณ์<br />
<br />
อรรถมองตามอย่างหนักใจ เพราะเมื่อคืนเขาบอกคิมหันต์แล้วว่าควรบอกพักตราก่อนไป คิมหันต์บอกว่า<br />
<br />
“เพื่อรักษาสภาพจิตใจของพักตรา ผมคิดว่าเธอไม่ควรรู้ว่าผมไปไหน ที่จริงเธออาจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่ที่นี่ ผมกลับมาให้เธอเห็นหน้าเมื่อไหร่เธอก็จะรู้สึกเหมือนกับว่าผมอยู่ที่นี่กับเธอตลอดเวลา”<br />
<br />
“แล้วสภาพจิตใจของฉันล่ะ เธอจะไม่บอกให้ฉันสบายใจหน่อยเหรอว่าเธอไปทำธุระกับใคร? ที่ไหน?”<br />
<br />
คิมหันต์บอกตรงๆ ว่าเกรงเขาจะรับไม่ได้ อรรถถามอีกว่าเขาจะกลับมาที่นี่อีกไหม คิมหันต์เตือนความจำว่าเขาเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรือว่าเป็นสิทธิ์ของตน พูดแล้วขึ้นรถขับออกไปทันที<br />
<br />
ครู่เดียวอรรถยกมือถือขึ้นพูด “ฮัลโหล...รู้รึยังว่าเขาอยู่ที่ไหน เจอตัวเมื่อไหร่ ส่งข่าวบอกฉันทันทีนะ”<br />
<br />
วางสายแล้ว อรรถยังนั่งกังวล...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 16 วันที่ 16 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-52391662116994032892015-10-13T10:05:00.005+07:002015-10-13T10:05:44.308+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 15 วันที่ 14 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-IH168wb6US4/VefH9-UowKI/AAAAAAAAJMk/Oy3BaMHqfpk/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-IH168wb6US4/VefH9-UowKI/AAAAAAAAJMk/Oy3BaMHqfpk/s1600/8.jpg" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 15 วันที่ 14 ต.ค. 58</h2>เมื่อมุกรินไปคุยกับอรรถที่มุมสงบหนึ่งในวัด เขาถามว่าคิมหันต์มาบ้างไหม มุกรินบอกว่าที่นี่ไม่ต้อนรับเขา ส่วนเรื่องที่คิมหันต์บอกเลิกพักตราก็ไม่มีความหมายสำหรับตน เพราะเขาไม่ใช่คนดีคนเดิมของตนอีกแล้ว เขาไม่ซื่อ เขาหลอกลวงทุกคนเพื่อต้องการแก้แค้นเท่านั้น แม้แต่คนที่จริงใจกับเขา เขาก็ทำร้ายได้ทั้งตนและดวงดาว ไม่มีใครต้องการเขาอีกแล้ว<br />
<a name='more'></a><br />
เมื่อรู้ท่าทีของมุกรินแล้ว อรรถบอกมุกรินว่าถ้าบังเอิญเธอได้เจอคิมหันต์ให้ส่งข่าวตนด้วย ตนมีเรื่องที่ต้องสั่งสอนเขาอยู่หลายเรื่อง อรรถขอโทษถ้าตนทำอะไรผิดกับเธอ ภาวนาให้เธออย่าต้องรับชะตากรรมแบบพักตราเลย เพราะผู้ชายดีๆ ดีกว่าคิมหันต์ยังมีอีกเยอะ<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
เมื่อจัดการงานศพของธาดาเสร็จแล้ว มุกรินกับดวงดาวกลับบ้านพัก ดวงดาวขอรูปของธาดาไปไว้ที่ห้องตน เธอวางรูปไว้แล้วนั่งร้องไห้กับรูปอย่างหนัก<br />
<br />
ส่วนมุกริน พอเข้าห้องเธอตกใจเมื่อเจอคิมหันต์แอบอยู่หลังประตู เขาแอบปีนหน้าต่างที่เธอเปิดไว้เข้ามา เขาบอกว่าแค่ต้องการคุยกับเธอตามลำพังเท่านั้นเอง มุกรินว่าเขาทำตัวไม่ต่างกับโจร พอเขาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนี้กับเธอเลย<br />
<br />
มุกรินย้อนถามว่ามีอะไรที่เขาตั้งใจทำบ้าง ทุกอย่างที่เขาทำกับตน ทำกับดวงดาว ทำกับธาดาและทำกับพักตราล้วนไม่ตั้งใจทั้งนั้นใช่ไหม?!<br />
<br />
“ผมตั้งใจจะรักคุณและเป็นคนที่คุณรักไง เท่านี้ยังไม่พออีกหรือ”<br />
<br />
“ไม่พอ! ความรักต้องมีความซื่อสัตย์ ต้องสัมผัสได้ จับต้องได้ ความรักไม่ใช่ข้ออ้างที่จะให้คุณทำอะไรก็ได้ แล้วอ้างว่าเป็นความรัก ไม่ว่าคุณจะอ้างว่ารักฉันหรือรักพี่มล คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับคนอื่นตามอารมณ์ตัวเองอย่างนี้”<br />
<br />
คิมหันต์พยายามชี้แจงว่าทันทีที่ธาดาสารภาพความจริงกับตน เรื่องทุกอย่างก็จบแล้ว ตนไม่คิดจะเอาคำสารภาพนั้นไปใช้ทำอะไรด้วยซ้ำ คลิปนั้นยังอยู่ที่ตนถ้าเธอต้องการ แต่พี่ชายเธอจงใจฆ่าตัวตายเพื่อทำร้ายตน เพื่อเอาชนะตน เพราะเขาเป็นมะเร็งสมองขั้นสุดท้ายกำลังจะตายอยู่แล้ว เขาไม่ยอมไปผ่าตัดและเลือกวิธีตายเพื่อทำลายชีวิตตน แต่ก็บอกมุกรินว่า<br />
<br />
“ผมพร้อมที่จะรับผลทุกอย่างที่เกิดจากการกระทำของผม ไม่ว่าผลนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม” เขามองหน้ามุกรินเอ่ย “ผมขอโทษ”<br />
<br />
คิมหันต์บอกมุกรินแล้วเดินไปเปิดประตูห้องออกไป เจอดวงดาวยืนอยู่หน้าห้อง ดวงดาวโต้แย้งคำพูดของเขาว่า<br />
<br />
“ถึงแม้ว่าอาธาดาจะเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย แต่เขาก็ควรจะมีโอกาสใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างสุขสบาย ยาวนานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณที่เป็นตัวเร่งให้ตัดสินใจทำแบบนี้”<br />
<br />
คิมหันต์ขยับจะพูด ถูกดวงดาวตัดบทว่า ตนไม่ต้องการได้ยินคำขอโทษอีกแล้วและไม่ต้องการเห็นหน้าเขาอีกเลยจนชั่วชีวิต คิมหันต์จึงค่อยๆหันหลังเดินไปซึมๆ ดวงดาวขยับเข้าไปบอกมุกรินใกล้ๆว่า<br />
<br />
“และเธอก็จะไม่ต้องเห็นหน้าเขาอีกจนชั่วชีวิตเช่นกัน” แล้วเธอก็ยกมือถือโทร.บอก “ เขาออกไปแล้วค่ะท่าน”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พอคิมหันต์ออกไปเรียกแท็กซี่นั่งไปถึงทางเปลี่ยวก็ถูกรถตู้ปาดหน้าให้หยุดแล้วชายฉกรรจ์ก็ลงมาลากคิมหันต์จากรถแท็กซี่โยนไปในรถตู้ที่อรรถนั่งอยู่ในนั้น<br />
<br />
คิมหันต์ถามว่าต้องการอะไรจากตนอีก อรรถบอกว่า “สะสาง และสั่งสอน” แล้วชกหน้าคิมหันต์จนเลือดกบปาก บอกว่าเรื่องของเขากับพักตราตนไม่ได้เป็นคนเริ่ม ถ้าเขาไม่มายุ่งกับพักตราแต่แรกเรื่องก็ไม่เป็นอย่างนี้ แต่เขาจงใจใช้พักตราทำร้ายจิตใจคนที่เขารังเกียจ แล้วอรรถก็เอารูปพักตราในสภาพนอนไม่รับรู้อะไรให้ดู พูดอย่างเจ็บใจว่า<br />
<br />
“ฉันรู้ว่ามันคงไม่ทำให้นายสำนึกผิดอะไรนักหรอก เพราะนายไม่เคยมีความรักลึกซึ้งอะไรกับลูกสาวฉันเลย แต่ที่ฉันให้นายดู ก็เพื่อนายจะอ้างทีหลังว่าไม่รู้ไม่ได้ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันตามล่านาย...ฉันจะไม่ขออะไรจากนายอีก นอกจากขอให้ไปให้ไกลจากลูกสาวฉัน”<br />
<br />
ทันทีที่อรรถส่งสัญญาณให้ชายฉกรรจ์ พวกมันก็จับคิมหันต์เหวี่ยงลงไปนอนกองกับพื้น อรรถพูดก่อนขึ้นรถไปว่า<br />
<br />
“จำไว้นะ ลูกผู้ชายทำแบบนี้กับผู้หญิงไม่ได้ ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นลูกสาวใคร และฉันมั่นใจว่า คนอย่างนายจะไม่ตายดีคิมหันต์!”<br />
<br />
เช้าตรู่ ถวิลกับไสวเปิดบ้านมาทำความสะอาด พบคิมหันต์นอนคว่ำหน้าอยู่ที่โซฟา ทั้งสองตกใจถามว่าจะมาทำไมไม่บอกแล้วหน้าไปโดนอะไรมา คิมหันต์บอกว่าตนมาดึกแล้วเลยไม่เรียกและที่โดนนี้ ก็เหมือนที่เคยโดนไม่เป็นอะไรหรอก บอกทั้งสองให้ช่วยโทร.หาชุมสายให้ที<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ส่วนที่บ้านเช่าธาดา ปรารภหิ้วอาหารมาให้แต่เช้าตามเคย พร้อมกับมีข่าวดีมาบอกสองสาว<br />
<br />
เขาบอกดวงดาวก่อนว่า ตนรับเสื้อจากโรงงานที่รู้จักกันมาให้เธอทำในยามว่างและร้านอาหารของเพื่อนกำลังต้องการนักร้องไม่เกี่ยงว่าโสดหรือไม่และท้องอ่อนๆ ก็ไม่ว่า ส่วนมุกรินเช้านี้เธอไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้เพราะตนต้องไปพบลูกค้าแต่เช้าและบ่ายๆจะมารับไปวัด ถามว่า วันนี้ต้องไปบรรจุกระดูกที่วัดใช่ไหม เอาอาหารที่หิ้วมาให้ นัดเดี๋ยวเจอกัน<br />
<br />
พอปรารภออกไป ดวงดาวบอกว่า นี่คือความสุขของพ่อม่ายวัยกลางคน มุกรินถามว่าแล้วตอนพี่ใหญ่จีบเธอเขาทำอย่างนี้หรือเปล่า<br />
<br />
“เปล่า เมาไม่รู้เรื่อง มองตากันแล้วก็ทำสัญญาว่า ใครมีทางไปที่ดีกว่าก็ไปได้เลย วันนี้อาเขามีทางไปที่ดีกว่าฉันแล้ว” พูดแล้วดวงดาวก็น้ำตาซึมขึ้นมาอีก<br />
<br />
ขณะนั้นเองชุมสายขับรถเข้ามา พอเห็นสองสาวชักสีหน้าใส่ เขารีบบอกว่า อย่าเพิ่งไล่ ตนมาดี มีของมาส่ง<br />
<br />
“ของ” ที่ชุมสายเอามาส่ง คือของสวยงามต่างๆ ที่มุกรินซื้อให้คิมหันต์เขาเก็บรวมไว้ในกล่อง มันเป็นเรื่องราวความรักที่ทั้งสองมีต่อกัน ชุมสายบอกมุกรินว่าคิมหันต์ให้ตนเอามาคืนเธอ แต่ถูกทั้งมุกรินและดวงดาวไม่ต้อนรับบอกว่าให้คิมหันต์เลิกตื๊อเสียทีได้ไหม มัน<br />
<br />
น่ารำคาญ! มุกรินพูดอย่างตัดบัวไม่เหลือใยว่าเรื่องระหว่างตนกับคิมหันต์มันจบหมดแล้ว<br />
<br />
“ผมก็เชื่ออย่างที่คุณพูดนั่นแหละ ผมบอกมันด้วยซ้ำว่า น่าจะหมดหวัง แต่รู้ไหมครับ นายคิมหันต์มันไม่เคยหมดหวังกับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว คุณจะเก็บของไว้หรือจะทิ้งหรือจะเอาไปคืนก็เป็นสิทธิ์ของคุณ ผมกลับล่ะ”<br />
<br />
“เขาหาเรื่องให้เธอไปเจอเขา” ดวงดาวฟันธงทันทีที่ชุมสายกลับไป<br />
<br />
“ฉันรู้ แต่เขาจะไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการอีกต่อไป”<br />
<br />
แต่เมื่อชุมสายกลับไปเล่าให้คิมหันต์ฟังที่บ้านวิมลรัตน์ ทั้งยังบอกเขาว่า เวลานี้ปรารภกำลังทำคะแนนเต็มที่ ส่วนเรื่องของเขากับมุกรินมันเป็นอดีตไปแล้ว<br />
<br />
“ยังไม่ได้เลือกไม่ใช่เหรอ ไม่ได้น่ากลัวตรงไหน ไอ้พ่อม่ายแบบนั้น” คิมหันต์พูดอย่างปรามาส<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อรรถพาพักตราไปพักที่บ้านพักชายป่าเขาใหญ่ พยายามให้เธอระลึกถึงความหลังตั้งแต่เธอยังอายุไม่ถึงสิบขวบ พูดถึงความรักความอบอุ่นที่ทั้งพ่อและแม่มอบให้เธอ รักเธอมาก...มากจนไม่อยากแม้แต่จะมีน้องมาแบ่งปันความรักนี้ไป<br />
<br />
ทั้งสีหน้าอารมณ์ของพักตราดูผ่อนคลายขึ้น เมื่อเข้าไปในบ้าน อรรถให้ดูรูปแต่งงานและงานหมั้นของพ่อกับแม่<br />
<br />
จิตใต้สำนึกของพักตรา หวนกลับไปเห็นภาพงานหมั้นและแต่งงานของตนกับคิมหันต์ จนกระทั่งนึกถึงนาทีที่คิมหันต์บอกเลิกตน พักตราก็เกร็ง กระตุก แล้วสุดท้ายก็แผดเสียงร้องกรี๊ดลั่น ขว้างปาข้าวของอย่างคลุ้มคลั่ง จนทั้งอรรถและพยาบาลต้องรีบประคองและจับตัวไว้<br />
<br />
สภาพพักตราในนาทีนี้คือเกร็ง แข็ง กระตุกอย่างน่ากลัว<br />
<br />
หมอแนะนำอรรถว่า ต้องระวังอย่าให้เกิดสภาวะแบบนี้กับลูกสาวบ่อยนัก อาจจะต้องคอยกันไม่ให้เธอรับรู้อะไรมากไป ไม่ว่าเรื่องเก่าหรือเรื่องใหม่ บางทีความทรงจำที่เราคิดว่าดี อาจไปสะกิดความรู้สึกบางอย่างที่เราคาดไม่ถึงได้<br />
<br />
อรรถถามว่าต่อไปต้องให้พักตราอยู่แต่ในห้องโล่งๆ ว่างเปล่าคนเดียวเพียงลำพังอย่างนั้นหรือ หมอบอกว่าไม่ต้องถึงขนาดนั้น เพียงแต่ต้องระมัดระวังพฤติกรรมอย่างใกล้ชิด ย้ำว่า<br />
<br />
“อย่าลืมว่าเราไม่อาจคาดเดาอะไรได้ทั้งนั้นกับคนไข้ที่มีอาการภาวะทางจิต”<br />
<br />
จากการปฐมพยาบาลดูแลของพยาบาล อาการแข็ง เกร็งกระตุกของพักตราหายแล้ว เธอนั่งตาลอยอย่างไร้อารมณ์...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วันนี้ขณะปรารภพามุกรินและดวงดาวเอากระดูกธาดาไปไว้ที่เจดีย์นั้น เขาได้รับโทรศัพท์จากคิมหันต์ขอคุยกันส่วนตัว คิมหันต์ย้ำว่าอย่าบอกให้มุกรินรู้<br />
<br />
ปรารภจึงไปพบคิมหันต์ที่ร้านอาหาร นั่งคุยกันที่โต๊ะในมุมสลัว คิมหันต์เอ่ยขึ้นว่าการที่ปรารภจะกระเตงทั้งมุกรินและดวงดาวไปไหนมาไหนด้วยกันแสดงว่าเขายังรักษาระยะห่างกับมุกรินอยู่ แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะได้มุกรินไปง่ายๆ ปรารภบอกว่าตนไม่รีบร้อนและรอได้ คิมหันต์ท้าว่า “แข่งกันไหมล่ะ”<br />
<br />
“ช้าไปแล้วครับ คุณตกรอบตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มแข่ง” คิมหันต์บอกว่าตนต่อให้ แต่เขาจะกล้าไหมล่ะ แต่ขอร้องเขาอย่าเพิ่งมีอะไรกับมุกรินตอนนี้ ปรารภโมโหที่เขาดูถูกตนเกินไป บ่นว่าตนไม่น่ามาเสียเวลากับคนเลวๆอย่างเขาเลยและจะไม่รับปากอะไรกับเขาทั้งนั้น แล้วลุกจากร้านไป<br />
<br />
“ผมจะถือว่าเรายังอยู่ในเกมเดียวกันนะคุณปรารภ” คิมหันต์พูดตามหลังอย่างท้าทาย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้ ปรารภ มุกรินและดวงดาว ไปร้านอาหารที่ดวงดาวจะได้มาร้องเพลง อาชีพที่เธอรัก ขณะเธอขึ้นเวทีไปร้องเพลงนั้น ปรารภบอกมุกรินว่าอยากดื่มอะไรไหม แอลกอฮอล์เบาๆสักหน่อยจะได้สนุก ไม่ถึงกับเมาหรอก<br />
<br />
มุกรินขอฟังดวงดาวร้องเพลงดีกว่า บอกปรารภว่าดูดวงดาวมีความสุขเวลาร้องเพลง<br />
<br />
ปรารภใช้เวลาที่ได้อยู่กันตามลำพังนี้ เลียบเคียงจะบอกรักเธอ แต่มุกรินยังไม่เปิดทาง เขาจึงยังไม่เอ่ยความในใจแต่พูดความหมายที่ชัดเจนว่า เอาไว้วันหนึ่งอยู่ในสถานที่ที่เหมาะกว่านี้ ดูดีกว่าร้านเหล้า ตนจะพูดเรื่องนี้อย่างจริงๆจังๆ<br />
<br />
“พี่รภคะ...ก่อนจะถึงวันนั้น ให้มุกได้พักใจ อยู่นิ่งๆ เฉยๆ สักพักก่อนนะคะ พี่รภจะมองหาทางเลือกใหม่ก็ได้นะคะ อย่ายึดติดกับมุกนักเลย เดี๋ยวจะเสียเวลาเปล่าๆ”<br />
<br />
“พี่รอได้ อย่างน้อย การรอก็ไม่ได้หมายถึงการปฏิเสธ”<br />
<br />
มุกรินพูดทีเล่นทีจริงขำๆว่าเขาอาจจะต้องรอจนแก่ก็ได้ ปรารภบอกว่าแก่ก็แก่ด้วยกันจะกลัวอะไร แล้วต่างก็หัวเราะกันอย่างแจ่มใส<br />
<br />
เมื่อกลับถึงบ้าน ดวงดาวถามมุกรินว่ามีอะไรอยากเล่าให้ฟังไหม ตอนร้องเพลงตนเห็นปรารภจ้องหน้าเธอและพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอถึงกับอึ้งไป แล้วดักคอว่า “นายปรารภขอแต่งงานละมั้ง”<br />
<br />
มุกรินบอกว่ายังไม่ถึงขั้นนั้น แค่เกือบ ดวงดาวถามว่าแล้วเธอคิดยังไง มุกรินถามว่าจะเป็นที่ปรึกษาหรือ ดวงดาวย้อนถามว่าเข็ดหรือยังล่ะ?<br />
<br />
“ไม่ใช่เพราะเธอหรอกดาว...ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะฉันเอง ฉันเป็นคนเลือกทางของฉันเอง...พี่รภเป็นคนดี ดีเสียจนฉันไม่เคยคิดเป็นอย่างอื่นนอกจากพี่ชาย”<br />
<br />
“ความสุขในชีวิตไม่ใช่การได้แต่งงานกับคนที่แสนดีเสมอไป แต่ถ้าเลวอย่างนายคิมหันต์ ฉันก็ไม่แนะนำ คนเราไม่ควรจะผิดพลาดกับเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก”มุกรินตอบหน้าขรึมว่าไม่มีวัน “อย่าใจอ่อน อย่ากลับไปหาเขาอีกเป็นอันขาด อย่าลืมว่าเขาเป็นตัวอันตรายสำหรับทุกคนที่เขารัก”<br />
<br />
มุกรินฟังคำย้ำเตือนของดวงดาวแล้วพยักหน้ารับคำ ดวงดาวพูดต่ออย่างฝากความหวังว่า<br />
<br />
“ส่วนตาปรารภ เธอก็ควรใช้เวลากับตัวเองเยอะๆ จนกว่าเธอจะเปลี่ยนความรู้สึกจากพี่ชายเป็นอย่างอื่นได้... ถึงวันนั้น จะอาศัยเพลงฉันสร้างบรรยากาศอีกครั้งก็ได้ ไม่มีใครว่า”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อรรถทุ่มเทเวลาทั้งหมดของตนดูแลพักตราเพื่อฟื้นฟูจิตใจเธอให้หายเป็นปกติ แต่บาดแผลทางใจของเธอลึกเกินกว่าจะเยียวยาได้ในเวลาอันสั้น<br />
<br />
พักตรายังจมอยู่กับความหวังที่จะมีคิมหันต์และลูกเป็นครอบครัวที่อบอุ่น น่ารัก ถามถึงแต่คิมหันต์และลูก อรรถได้แต่หลอกล่อเธอให้ผ่อนคลายไปเป็นคราวๆ แต่ในที่สุดพักตราก็กรีดข้อมือทำร้ายตัวเอง บอกว่าจะเอาสิ่งไม่ดีออกไป เพราะมันไม่สวย คิมหันต์ไม่ชอบ<br />
<br />
“ไม่จริงลูก คิมชอบ คิมเขาชอบทั้งหมดที่เป็นลูก เขารักลูกมากนะ” แต่พอพักตราถามว่าแล้วเขาไปไหน ทำไมเขาทิ้งตนไป อรรถพูดไม่ออก ได้แต่กอดพักตราไว้แน่น น้ำตาไหลพราก<br />
<br />
หมอให้คำแนะนำว่าอรรถจะต้องใกล้ชิดพักตรามากกว่านี้ก่อนที่จะต้องนำเธอไปโรงพยาบาลจิตเวชที่ภาวะกดดันเธออาจจะมากกว่านี้ อรรถฟังแล้วยิ่งเครียด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
จู่ๆชุมสายก็ไปที่บ้านปรารภที่เปิดเป็นสำนักงานประตูจึงเปิดไว้ มุกรินบอกว่า คิดว่าเราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีกแล้ว ชุมสายบอกว่าเธอไม่ต้องพูดก็ได้ ตนพูดเอง เธอรอรับของอย่างเดียวพอ<br />
<br />
ของที่ชุมสายเอามาให้คือโฉนดที่ดินบ้านของเธอ มุกรินไม่รับขอให้เอาคืนไปเสีย ไม่ก็ฉีกหรือเผาทิ้งไปเลยก็ได้<br />
<br />
ชุมสายถามว่าเธอไม่เหลือความรักให้คิมหันต์เลยหรือ คิดอย่างไรให้บอกตนตรงๆเลยได้ไหมตนจะได้ปลอบไม่ให้เขาช้ำใจตายไปเสียก่อน มุกรินดึงมือถือของชุมสายไปดูแล้วเดินออกจากบ้านไป ชุมสายรีบเดินตามไปติดๆ<br />
<br />
ที่แท้คิมหันต์นั่งอยู่ในรถที่จอดอยู่หน้าบ้านปรารภนั่นเอง เธอเปิดประตูรถเห็นเขานั่งอยู่ คิมหันต์เอ่ยทันทีว่าเก่งจังที่รู้ว่าตนอยู่ตรงนี้ มุกรินบอกว่าคนอย่างเขาไม่ได้ดูยากอีกต่อไปแล้ว คิมหันต์อ้างว่าเพราะตนจริงใจกับเธอ<br />
<br />
“ฉันไม่โง่ซ้ำๆซากๆหรอกคิมหันต์ เลิกวางแผนกับฉันเสียทีเถอะ แล้วไปให้พันจากชีวิตฉันได้แล้ว จะต้องให้ฉันไล่อีกกี่ครั้ง ถึงจะเชื่อว่า ฉันรังเกียจคุณ”<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าไล่แค่ครั้งเดียวตนก็เชื่อแล้ว แต่ต้องการรู้ว่าเธอไม่ต้องการตนจริงๆ หรือไล่เพราะอารมณ์ชั่ววูบ คิมหันต์พยายามให้ระลึกถึงเรื่องราวดีๆที่เคยมีให้กัน มุกรินหันไปคว้าโฉนดที่ดินปาใส่หน้าเขา ด่าว่ายึดไปแล้วทำเป็นใจดีเอามาคืนหมายให้ตนประทับใจ แล้วระดมขว้างทั้งรูปแต่งงาน แหวนเอ็นเบ็ด แหวนเงิน ใส่คิมหันต์ พูดอย่างเจ็บปวดว่า<br />
<br />
“ฉันเคยคิดว่าห้าปีกับผู้ชายคนหนึ่ง จะทำให้ฉันรู้จักชีวิตของเขาได้ แต่เปล่าเลย มันก็แค่เศษเสี้ยวหนึ่งของผู้ชายที่ฉันไม่ควรเฉียดเข้าไปใกล้ต่างหาก”<br />
<br />
คิมหันต์ไม่ปฏิเสธ แต่ขอโอกาสเริ่มต้นใหม่ได้ไหม ขอให้ค่อยๆดูตนอีกครั้ง ส่วนทั้งหมดที่ทำผิดไป ตนสำนึกแล้ว อย่าเพิ่งตัดตนออกไปจากผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งที่พร้อมจะให้เธอเลือกอีกครั้ง...ได้โปรด...<br />
<br />
ขณะนั้นรถของปรารภแล่นผ่านไป คิมหันต์บอกมุกรินว่าตนยอมแม้จะให้ตนเป็นตัวเลือกรองจากปรารภได้ไหม<br />
<br />
“เสียใจค่ะ” มุกรินบอกแล้วเดินไปหาปรารภ พูดเสียงดังจงใจให้คิมหันต์ได้ยินว่า “ถ้าพี่รภคิดจะขออะไรจากมุก คำตอบคือ ตกลงค่ะ” คิมหันต์พยายามพูดแทรกว่าเธอกำลังตัดสินใจผิด มุกรินไม่สนใจ พูดเสียงดังกว่าเก่าว่า “มุกยินดีจะแต่งงานกับพี่รภ เร็วที่สุดค่ะ”<br />
<br />
พูดแล้วมุกรินเดินเข้าบ้านไปเลย ทิ้งให้คิมหันต์ยืนซึม คอตก อยู่ตรงนั้น แม้การตัดสินใจของมุกรินจะเป็นสิ่งที่ปรารภปรารถนา แต่เมื่อการณ์เป็นเช่นนี้ เขากลับตามไปพูดกับเธอว่าถ้าสิ่งที่เธอพูดเมื่อครู่เป็นเพราะอารมณ์โกรธคิมหันต์ก็อยากให้เธอเอาไว้ค่อยๆคิดอย่างมีสติจะดีกว่าไหม มุกรินบอกว่าเขาคือผู้ชายที่ดีที่สุดที่ตนอยากใช้ชีวิตด้วย แล้วขอตัวทำงานบอกว่าเกรงเขาจะส่งงานลูกค้าไม่ทัน<br />
<br />
ฝ่ายคิมหันต์ เมื่อถูกมุกรินตัดเยื่อใยเช่นนั้น ก็ฝากข้อความเข้ามือถือของดวงดาว อ้อนวอนเธอให้ฟังเสียงที่ออกจากหัวใจตน เสียงที่บอกให้เธอรู้ว่าตนไม่เหลือใครแล้ว รำพึงรำพันถึงความเจ็บปวดและสูญเสีย<br />
<br />
ดวงดาวถือโทรศัพท์ออกมายืนหันหลังให้รถของคิมหันต์ที่เขานั่งอยู่ พูดเสียงดังให้คนในรถได้ยินว่า<br />
<br />
“ไม่ว่าคุณจะส่งข้อความอะไรมาถึงฉัน ฉันบอกได้เลยว่าฉันไม่ฟัง ฉันจะลบมันทิ้งทั้งหมด ส่วนคำอวยพรที่นายฝากมา คงไม่มีใครต้องการ ประโยคเดียวที่ฉันจะพูดกับคนอย่างนายคือ ไอ้คนเลว นายมันเลวอย่างไม่มีข้อสงสัย”<br />
<br />
คิมหันต์ตัดสินใจโทร.ถึงอรรถขอคุยด้วย เขาพยายามถามถึงพักตราหมายเอาใจอรรถและฝากอรรถขอโทษพักตราในสิ่งที่ตนทำกับเธอ ถูกอรรถย้อนถามอย่างรู้ทันว่า<br />
<br />
“นายคงตระเวนขอโทษทุกคนที่นายทำอะไรๆ กับเขาไว้ใช่ไหม กลัวบาปกรรมล่ะซิ ไม่ทันแล้วล่ะ กรรมก็คือกรรม ทำอะไรไว้ก็ต้องได้รับผลอย่างนั้น พักตรากำลังใช้กรรมของเขา เมื่อหมดกรรมแล้วก็จะเหมือนคนเกิดใหม่ในไม่ช้านี้แหละ ส่วนนาย...นายมันคนใกล้ตายชัดๆ”<br />
<br />
คิมหันต์ขอพบพักตราสักครั้งขอให้ได้มีโอกาสขอโทษเธอด้วยตัวเองต่อหน้าเธอ เขาพูดจนอรรถยอมให้เข้าไปพบทันทีที่พักตราเห็นคิมหันต์ เธอน้ำตาไหลเป็นสาย พูดอะไรไม่ออกเมื่อคิมหันต์เข้าไปคุกเข่าขอโทษ พักตราสวมกอดเขาไว้แนบแน่น...<br />
<br />
อรรถยืนมองภาพนั้นน้ำตาไหล...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 15 วันที่ 14 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-81266341004672067222015-10-11T10:39:00.001+07:002015-10-11T10:39:09.111+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 15 วันที่ 12 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-8vvmCxDYGEA/VeJ8qEtg8dI/AAAAAAAAJJ8/vNrF11FirIk/s1600/22.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-8vvmCxDYGEA/VeJ8qEtg8dI/AAAAAAAAJJ8/vNrF11FirIk/s1600/22.jpg" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 15 วันที่ 12 ต.ค. 58</h2>คิมหันต์ยังนั่งอึ้งอยู่ในรถ ชุมสายเข้ามานั่งด้วย บอกว่าตำรวจยังไม่ได้แจ้งข้อหาอะไรเขา แต่อาจเรียกตัวไปสอบปากคำก่อน เพราะถึงอย่างไรคลิปที่ธาดาพูดก็พาดพิงถึงเขา เจ้าหน้าที่ก็ต้องนำมาสืบสวนหาข้อเท็จจริงอีกที<br />
<br />
คิมหันต์ฟังนิ่ง ชุมสายบอกอีกว่า “ส่วนคำสารภาพของนายธาดาที่แกถ่ายไว้ฉันว่าแกอย่าเพิ่งอัพโหลดเลยนะ” คิมหันต์บอกว่าตนจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น ชุมสายบอกว่าดีแล้ว<br />
<a name='more'></a><br />
“มันไม่มีความหมายอะไรสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่เหลือใครแล้วว่ะ...ไอ้ชุม...ไม่เหลือจริงๆ”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
คิมหันต์มองไปข้างหน้านิ่ง มีแสงวิบๆ ในดวงตา คล้ายน้ำตากระทบแสงไฟ...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ในที่สุดพักตราก็ได้รับการผ่าตัด อรรถสบายใจขึ้นมากบอกเธอว่า<br />
<br />
“หนูปลอดภัยแล้วนะลูก ถือว่าโชคดีมาก ที่ถึงมือหมอได้ทันเวลา จากนี้ไปไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วนะ”<br />
<br />
พักตราถามถึงลูก อรรถบอกว่ายังไม่ใช่เวลาของเขา เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเขาก็จะมาเอง เธอถามถึงคิมหันต์ อรรถบอกว่าเขาอยู่กับเธอทั้งคืน จนเธอเข้าห้องผ่าตัดและเพิ่งออกไปเมื่อสายๆนี้เอง พักตราถามว่าไปไหน<br />
<br />
“เขามีธุระสำคัญ เรื่องคดีความ...หนูนอนพักก่อนเถอะนะ คิมหันต์เสร็จธุระเมื่อไหร่ก็จะมาหาหนูเองจ้ะ”<br />
<br />
ที่แท้คิมหันต์ไปที่เจดีย์บรรจุกระดูกของวิมลรัตน์ เขาคร่ำครวญกับรูปพี่สาวที่ติดอยู่ที่เจดีย์อย่างสำนึกผิด...<br />
<br />
“ผมทำทุกอย่างผิดหมด ผมทำร้ายคนที่ผมรัก และคนที่รักผมอย่างเลือดเย็นที่สุด...ผมนึกถึงแต่เรื่องของตัวเอง ความรัก ความแค้น และความยุติธรรมในมุมของผม มันทำให้คนอื่นต้องเจ็บปวด...”<br />
<br />
คิมหันต์คิดถึงสิ่งที่ตนทำกับมุกริน ทำกับธาดา และดวงดาว...เขาถามกับรูปของวิมลรัตน์พี่สาวที่รักดั่งดวงใจว่า...<br />
<br />
“ผมต้องแก้ไขยังไงครับพี่มล ผมต้องทำยังไง...เพื่อให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม...ถ้าดวงวิญญาณ<br />
<br />
ของพี่สามารถรับรู้ความรู้สึกของผมได้ ช่วยดลใจผมด้วย จะด้วยวิธีใดก็ได้ ให้ผมรับรู้ว่า ผมควรทำอย่างไรกับปัญหาที่ผมก่อไว้ทั้งหมด ผมไม่อยากเสียใครไปอีกแล้วครับ...พี่มล...” คิมหันต์คร่ำครวญกับรูปวิมลรัตน์ อยู่อย่างนั้น...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ดึกคืนนี้ เมื่อคิมหันต์กลับมา เขาเห็นพักตรานอนหลับสนิทเพราะความอ่อนเพลียจากการผ่าตัด อรรถเดินเข้ามาเงียบๆ พูดเบาๆว่าหมอบอกว่าหลังผ่าตัดเธออ่อนเพลียมาก อีกสักสองวันถึงจะค่อยฟื้นตัว<br />
<br />
อรรถถามว่ามีอะไรจะคุยกับตนไหม พอคิมหันต์ตอบครับ อรรถก็ให้ตามไปที่โถงทางเดิน นั่งคุยกัน<br />
<br />
คิมหันต์ยืนยันเจตนาเดิมขอหย่ากับพักตรา อรรถหว่านล้อมโน้มน้าวใจอย่างยาวเหยียดถามว่าสิ่งที่ผูกมัดเขากับพักตรามีแค่ทะเบียนสมรสเท่านั้นหรือ คิมหันต์บอกว่าอิทธิพลของท่านด้วย อรรถบอกว่าเรื่องนั้นลืมไปเสีย เพราะตนปล่อยวางไปเยอะแล้วหลังจากชะตากรรมของพักตราครั้งนี้ แล้วพูดถึงความสัมพันธ์ยาวนานของทั้งคู่ที่ผ่านมาว่า<br />
<br />
“แต่สิ่งสำคัญที่เราต้องครุ่นคิดให้ดีก่อนการตัดสินใจครั้งนี้ก็คือจิตใจ เธอกับพักตราผ่านอะไรมา<br />
<br />
ไม่น้อยแล้วนะ ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอจะเกิดขึ้นเพราะอะไร แต่มันได้ผูกพันจิตใจของเธอสองคนไว้ด้วยกันมากกว่าทะเบียนสมรส แม้ว่าใจของเธอกับพักตราจะต่างกัน แต่ความลึกซึ้งไม่ได้น้อยกว่ากันนะ ใจของพักตรานั้นคือความรู้สึกรัก ส่วนใจของเธอคือสำนึกผิด หรือจะปฏิเสธว่าเธอไม่มีสำนึกนี้...”<br />
<br />
คิมหันต์นิ่งไป พูดไม่ออก อรรถพูดต่อตอกย้ำความรู้สึกเขาว่า<br />
<br />
“ฉันไม่คาดหวังสถานะสามีภรรยาระหว่างเธอกับลูกสาวฉันจะผูกพันอะไรมากไปกว่าที่ผ่านมา ฉันหวังแค่ว่า สภาพจิตใจของพักตราจะไม่เลวร้ายไปกว่านี้ เพราะถ้ามากกว่านี้ มันอาจหมายถึงชีวิตได้ คิดดูอีกทีนะคิมหันต์ ถือว่าฉันขอร้องก็แล้วกันไอ้ลูกชาย”<br />
<br />
พูดจบอรรถลุกเดินไป ทิ้งให้คิมหันต์นั่งนิ่งตัดสินใจอะไรไม่ถูก...อีกตามเคย...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ชุมสายเป็นห่วงคิมหันต์ ไปหาเขาที่บ้านวิมลรัตน์ เจอแต่ไสวกับถวิล ทั้งสองส่ายหน้าไม่รู้เลยว่าคิมหันต์อยู่ไหนเมื่อไม่รู้จะตามตัวได้ที่ไหนชุมสายฝากข้อความในมือถือว่า...<br />
<br />
“ไอ้คิม...ไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ถ้าแกได้ฟังข้อความนี้ ฉันขอบอกว่า แกทำไม่ถูก แกอาจจะชินกับการทำอะไรไม่ถูกมาแล้วมากมายหลายเรื่อง แต่ถ้าแกยังใช้วิธีหนีหน้าแบบนี้ แกก็จะไม่มีทางแก้ไขอะไรให้มันถูกต้องขึ้นมาได้เลย...ถ้าฉันในฐานะเพื่อนคนเดียวของแก ยังไม่รู้เลยว่าแกเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหน ก็คงไม่มีใครช่วยอะไรแกได้อีกแล้ว กลับมาเถอะนะเพื่อน การทำผิดแล้วรู้จักแก้ไข และขอขมา จะเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีที่สุด...เท่านี้แหละเพื่อน”<br />
<br />
ชุมสายกดปุ่มจบการฝากข้อความ ไสวเดินเข้ามาถามว่าคิมหันต์จะได้ยินที่เขาพูดไหม<br />
<br />
“ไม่รู้มัน...ฉันก็ทำได้เท่านี้แหละ ที่เหลือจากนี้ก็ตัวใครตัวมันแล้วกัน” ไสวถามว่าเขาจะไปวัดไหม ชุมสายถามว่าไปทำไม ไสวบอกว่าไปแทนคิมหันต์...งานศพธาดา ชุมสายตอบสั้นๆแค่ว่า “ขอคิดดูก่อน”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่วัด...มุกรินถืออาหารถ้วยเล็กๆวางหน้าโลงศพธาดา เคาะโลงบอกพี่ชาย<br />
<br />
“กินข้าวนะพี่ใหญ่ มุกเลือกของโปรดพี่มาให้เท่าที่มุกจำได้... ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วนะพี่ เย็นนี้พระจะมาสวด ถ้าพี่ใหญ่ยังอยู่แถวๆนี้ ก็มาฟังพระสวดด้วยกันนะพี่ใหญ่”<br />
<br />
บอกกล่าวพี่ชายแล้วมุกรินน้ำตาไหลออกมาอีก พอเธอหันกลับก็เห็นดวงดาวยืนร้องไห้อยู่หน้าโลงศพ...<br />
<br />
“ดาว...ฉันพยายามติดต่อเธอตั้งแต่วันแรกที่พี่ใหญ่เสีย แต่ก็ติดต่อเธอไม่ได้”<br />
<br />
เป็นคำพูดที่ทำให้ดวงดาวน้ำตาไหลพรากยิ่งขึ้น พูดปนเสียงร้องไห้อย่างหนักว่า<br />
<br />
“ฉันไม่ควรทิ้งเขาไปเลย ถ้าฉันอยู่ มันคงไม่จบอย่างนี้หรอก...” มุกรินบอกว่าไม่ใช่ความผิดของเธอ “ฉันน่าจะพอห้ามผู้ชายคนนั้นได้...หรืออย่างน้อย อาก็ควรจะได้รู้ว่า เลือดเนื้อของอาอยู่ในนี้...”<br />
<br />
ดวงดาวลูบท้องตัวเองอย่างแผ่วเบา มุกรินใจหายเมื่อรู้ว่าดวงดาวท้อง... ดวงดาวโผกอดโลงศพธาดาร้องไห้คร่ำครวญ...<br />
<br />
“อาน่าจะได้สัมผัสเขาสักครั้ง ได้พูดกับเขาสักคำ แม้เขาจะยังอยู่ในนี้...แต่เขาก็กำลังเติบโต เขาต้องรู้สึกถึงสัมผัสของพ่อได้...ดีกว่าที่อาจะจากไปโดยไม่รู้อะไรเลยแบบนี้...”<br />
<br />
“โธ่...ดาว...” มุกรินโอบกอดดวงดาวอย่างให้ กำลังใจ<br />
<br />
“ตอนแรกฉันกลัวว่าเขาจะโกรธที่ฉันท้อง...แต่บางทีลูกอาจจะเป็นสิ่งเดียวที่เหนี่ยวรั้งไม่ให้เขาคิดสั้นแบบนี้...อา...หนูขอโทษ...หนูอาจจะไม่เคยบอกอาตรงๆว่าหนูรักอา...แต่หนูรักอานะ...ถ้าชาติหน้ามีจริง หนูขอเกิดมารักอาอีก และจะรักอาตลอดไป จะบอกรักอาทุกวัน จะไม่ทำให้อาต้องเสียใจแม้แต่นิดเดียว...”<br />
<br />
“ฉันเชื่อว่าพี่ใหญ่รับรู้ทุกคำพูดของเธอ และเขาจะต้องดีใจที่เธอมาหา” ดวงดาวถามว่าแล้วเขาคนนั้นล่ะ มาหรือยัง มุกรินบอกว่าเขาไม่มีทางมา แต่ดวงดาวมั่นใจว่า “เขาต้องมา...ฉันรู้ เพราะเขาต้องรู้สึกผิด และอยากให้เธอเห็นใจเขา”<br />
<br />
“ไม่มีทาง จากนี้ไป เขาจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่เขาต้องการ”<br />
<br />
แต่พอสิ้นเสียงมุกริน รถคิมหันต์ก็ขับเข้ามาจอดที่หน้าศาลา ดวงดาวกับมุกรินหันมองพร้อมกัน ดวงดาวพูดทันทีว่า บอกแล้วว่าเขาต้องมา มุกรินบอกว่า ตนไม่ต้องการเห็นหน้าเขาอีก ดวงดาวบอกว่าเป็นสิทธิ์ของเธอ เธอเลือกได้<br />
<br />
แต่ไม่ทันที่มุกรินจะลุกขึ้น คิมหันต์ก็มาถึงตัวแล้ว เขาขอให้เธอหยุดฟังตนก่อน มุกรินหยุดยืนนิ่ง<br />
<br />
“เมื่อผมพูดจบแล้ว คุณจะทำยังไงก็ได้ จะตบหน้าผมแรงกว่าเก่าก็ได้ จะด่าผมหรือจะให้คนมาจับผมโยนออกไป ผมก็ยอม”<br />
<br />
“ดาว...ฉันจะไปหาพี่ปรารภ...เขาจอดรถอยู่ ด้านหลัง เธออยากจะทำอะไรก็เชิญนะ” มุกรินเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าคิมหันต์<br />
<br />
คิมหันต์ทรุดนั่งข้างๆดวงดาวหน้าโลงศพธาดา ดวงดาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงห่างเหินว่า<br />
<br />
“คุณมีเวลาหนึ่งนาทีที่ฉันจะยอมฟังคุณ...หลัง<br />
<br />
จากนั้น คุณจะกลายเป็นคนที่น่ารังเกียจที่สุดสำหรับฉัน เป็นอากาศสกปรกที่ฉันจะไม่แม้แต่เหลือบตามอง”<br />
<br />
คิมหันต์นั่งก้มหน้านิ่งครู่หนึ่ง จึงเอ่ยขึ้นว่า...<br />
<br />
“ผมขอโทษดวงดาว ขอโทษจริงๆ ผมยินดีทำ ทุกอย่างเป็นการชดใช้สิ่งที่ผมทำไว้กับใครๆ ทุกคนโดยเฉพาะกับคุณ”<br />
<br />
“เสียใจด้วยนะ ที่ไม่มีใครเชื่อคุณอีกต่อไปแล้ว”<br />
<br />
ดวงดาวลุกขึ้นอย่างไม่แยแส คิมหันต์คว้าแขนเธอไว้ เรียกอย่างเว้าวอนถูกดวงดาวตบหน้าเต็มฝ่ามือ สะบัดเสียงใส่<br />
<br />
“นี่คือสัมผัสสุดท้ายที่ฉันจะแตะต้องตัวคุณ... ไอ้คนใจบาป!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เวลาเดียวกัน ที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล อรรถเข็นรถพาพักตราลงมาบริเวณที่ร่มรื่นในโรงพยาบาล พูดคุยกับเธออย่างอ่อนโยน สดชื่น แจ่มใส<br />
<br />
“หมอบอกว่า แผลผ่าตัดของหนูหายเร็วมาก แสดงว่าหนูเป็นคนไข้ที่ดี ปฏิบัติตัวตามคำแนะนำของคุณหมอทุกอย่างและเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าสุขภาพจิตของหนูก็ดีขึ้นมากๆด้วย” พักตราถามว่า แสดงว่าตนกลับบ้านได้แล้วใช่ไหม “ตอนเย็นๆคุณหมอแวะมาตรวจลูกหมอจะบอกเราอีกที แต่พ่อว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วล่ะ”<br />
<br />
“เมื่อไหร่คิมจะมาล่ะคะพ่อ”<br />
<br />
“เมื่อเขาเสร็จธุระ เขาจะมาทันที เขาต้องมาหาหนูก่อนวันกลับบ้านแน่ๆ เชื่อพ่อสิ”<br />
<br />
พักตรานิ่งไปอย่างยากที่ใครจะคาดเดาใจเธอได้ ขณะนั้นเองเจ้าหน้าที่เข้ามาบอกว่ามีคนมาขอเข้าเยี่ยมคุณพักตรา เธอถามว่าใคร คิมหันต์หรือ? อรรถบอกว่านั่นสามีลูกนะจะต้องขออนุญาตทำไม<br />
<br />
“เขาชื่อคุณมุกริน กับคุณดวงดาวค่ะ”<br />
<br />
พอเจ้าหน้าที่บอก พักตราก็ยืดตัวตรงขึ้นด้วยความแปลกใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พักตรากลับไปที่ห้องพักรับรองในโรงพยาบาล ครู่หนึ่งเจ้าหน้าที่พามุกรินกับดวงดาวเข้ามา พอนั่งลง มุกรินเอ่ยขึ้นก่อนว่า<br />
<br />
“ฉันเพิ่งรู้ข่าวจากคุณชุมสายว่าเธออยู่ที่นี่”<br />
<br />
“ฉันก็เพิ่งรู้ข่าวพี่ชายเธอเหมือนกัน เสียใจด้วยนะ” มุกรินบอกว่าเสียใจเรื่องลูกเธอเช่นกัน “แน่ใจนะว่าไม่ได้ตั้งใจจะมาเยาะเย้ยฉัน”<br />
<br />
“อย่ามองเราสองคนอย่างนั้นสิพักตรา เราเห็นใจเธอจริงๆนะ” ดวงดาวเอ่ยขึ้นบ้าง แต่ถูกพักตราสวนทันควันว่า<br />
<br />
“ไม่จำเป็น ความเห็นใจช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอก ...เธอไม่ได้เป็นแม่ เธอไม่มีวันรู้สึกอย่างที่ฉันรู้สึกหรอก”<br />
<br />
“ฉันรู้สึกไม่ต่างจากที่เธอรู้สึก” ดวงดาวหนักแน่นจริงจังบอกเป็นนัย จนพักตรามองหน้าพูดอย่างเข้าใจความหมายว่า<br />
<br />
“เหรอ...งั้นก็ขอให้โชคดี ไม่แท้งลูกอย่างฉัน...” พักตราหันไปทางมุกริน “แล้วเธอล่ะ...เธอคงไม่ได้ท้องอีกคนนะ ฉันไม่อยากเดาว่าใครเป็นพ่อ”<br />
<br />
“ฉันตั้งใจจะมาขอโทษเธอ” มุกรินตัดบท พักตราอึ้ง มุกรินบอกว่า “ที่ผ่านมา เรื่องระหว่างเรามันพัวพันจนแยกไม่ออกว่าใครถูก ใครผิด” ฟังแล้วพักตราท่าทีอ่อนลง มองมุกรินอย่างสนใจฟัง มุกรินพูดต่ออย่างตั้งใจว่า<br />
<br />
“แต่วันนี้ มันเป็นโอกาสดีที่สุด เราจะทิ้งเรื่องราวเหล่านั้นและตั้งต้นชีวิตใหม่ และฉันยืนยันกับเธอได้เลยว่า ชีวิตใหม่ของฉัน จะไม่มีคนของเธอมาเกี่ยวข้องด้วยเป็นอันขาด...ฉันขอให้เธอมีความสุขกับอนาคตที่เธอปรารถนา และไม่ต้องกังวลว่าฉันจะแย่งคนของเธอไป ...เท่านั้นแหละ”<br />
<br />
พูดจบทั้งมุกรินและดวงดาวลุกเดินออกไปด้วยกัน พักตรารีบเรียกไว้<br />
<br />
“มุกริน...ขอบใจนะ...ขอบใจมาก...”<br />
<br />
มุกรินเดินเข้าไปโอบกอดพักตราไว้ด้วยความเห็นใจ...จริงใจ...ต่างน้ำตาไหลออกมา...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่บริเวณจอดรถด้านหน้าคลินิก ปรารภยืนคอยอยู่ที่รถของเขา มุกรินกับดวงดาวเดินออกมา<br />
<br />
“ภารกิจเรียบร้อยดี ไม่มีปัญหานะครับ” ปรารภถาม ดวงดาวบอกว่าดีกว่าที่คาด “ดีใจด้วยครับ แล้วตอนนี้เราจะไปไหนกันดีครับสาวๆ บอกมาเลย โชเฟอร์คนนี้ยินดีไปส่งให้ถึงที่” ปรารภเอ่ยอย่างอารมณ์ดี<br />
<br />
“ฉันอยู่ชะอำ” ดวงดาวบอก ปรารภร้องโอ้...เธอถามว่าไกลไปใช่ไหม ปรารภบอกว่าไปส่งได้ไม่มีปัญหา อยู่ที่ว่าจะส่งใครก่อนดี มุกรินบอกว่าตนจะไม่อยู่บ้านหลังนั้นแล้ว ดวงดาวติงว่านั่นเป็นบ้านพ่อบ้านแม่เธอนะ<br />
<br />
“มันเป็นของเขา เขายึดไปแล้วก็ให้ยึดไปเถอะ ไม่อยากไปอยู่ให้มีบุญคุณกันอีก...เธอเองก็ไม่ควรอยู่ที่ชะอำนะดาว...มาอยู่ด้วยกันกับฉันเถอะ” ดวงดาวถามว่าที่ไหน “บ้านพี่ใหญ่ บ้านที่พี่ใหญ่เช่าไว้ไง เขาคงดีใจถ้ารู้ว่าเธอกับฉันกลับไปอยู่ที่นั่น ว่าไง...ฉันจะได้ช่วยดูแลหลานฉันด้วย”<br />
<br />
“ลองดูสักพักก็ได้” เป็นคำตอบที่ทั้งผู้ถามและผู้ตอบต่างยิ้มแย้มยินดีกับการเริ่มต้นใหม่<br />
<br />
“ลงตัวอย่างนี้ก็ดี งั้นเย็นนี้ ให้พี่เลี้ยงข้าวก่อนแล้วค่อยกลับบ้านนะสาวๆ” ปรารภยิ้มดีใจกว่าเพื่อน รีบเปิดประตูรถให้มุกริน พอมุกรินเข้าไปนั่งในรถแล้ว ดวงดาวบอกเขาว่า<br />
<br />
“อย่าเพิ่งดีใจไปนะคุณปรารภ คุณต้องตื๊อหนักกว่านี้อีกเยอะ ถ้าหวังจะให้มุกรินตกลงปลงใจกับคุณ”<br />
<br />
“มีโอกาสได้ดูแลแค่นี้ ผมก็พอใจแล้วครับคุณดวงดาว”<br />
<br />
“ให้มันจริงเถอะ” ดาวดาวพูดยิ้มๆ แล้วก้าวขึ้นรถ ปรารภฟังแล้วยิ้มยิ่งกว่าพลางปิดประตูรถเบาๆ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้...ที่ร้านอาหารผับ บาร์ คิมหันต์กับชุมสายนั่งกันที่โต๊ะใหญ่ในมุมสลัว บรรยากาศภายในยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่วันนี้คิมหันต์นั่งซึม ต่างจากทุกครั้งที่มา จนชุมสายทักว่า<br />
<br />
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นแกไม่สบายใจแล้วไม่ดื่มเหล้า”<br />
<br />
“ฉันกินไม่ลง” คิมหันต์ตอบเนือยๆ ชุมสายถามว่าหรือเพราะไม่มีผู้หญิง? “ไม่ว่าแกจะหาผู้หญิงมานั่งโต๊ะนี้อีกกี่คน ก็ไม่ได้ทำให้ฉันนึกอยากกินเหล้าขึ้นมาได้หรอก”<br />
<br />
“ไม่กินนั่นแหละดีแล้วเพื่อน จะได้มีสติ ปัญหามันต้องแก้ด้วยสติไม่ใช่ความเมา”<br />
<br />
“ต้องใช้สติขนาดไหนฉันถึงจะผ่านมันไปได้” คิมหันต์ยังอยู่ในความเศร้าซึม<br />
<br />
“สติของแกเท่าที่แกมีนั่นแหละ ตั้งสติยอมรับความจริง เผชิญหน้ากับมันอย่างไม่เกรงกลัว แกเคยบอกว่า ที่แกทำไปทุกอย่างเพราะแกรักพี่มลใช่ไหม จากนี้ไป ลองรักตัวเองบ้างสิ รักคนรอบๆข้างบ้าง ใช้หัวใจครับเพื่อน ใช้หัวใจเป็นธงนำ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง มันก็จะเป็นเพราะความรักไม่ใช่ความแค้น”<br />
<br />
เป็นหนึ่งในน้อยครั้งที่คิมหันต์นิ่งฟังชุมสายพูด และมองหน้าเพื่อนรักอย่างครุ่นคิด...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลางดึกคืนนี้ คิมหันต์กลับไปที่ห้องพักคนไข้ เขาเปิดปิดประตูอย่างแผ่วเบาที่สุด ในความมืดสลัวเขาเห็นอรรถนั่งเอนหลังอยู่ที่โซฟา เขาทักว่าท่านยังไม่หลับหรือ<br />
<br />
อรรถตอบเรียบๆว่าคนแก่ก็อย่างนี้แหละ หลับยากตื่นแต่มืด คิมหันต์ถามว่าท่านนอนที่นี่ตลอดเลยหรือ<br />
<br />
“คนที่ฉันรักที่สุดอยู่ที่นี่ ฉันจะไปไหนได้...” คิมหันต์นิ่งอึ้งอย่างเข้าใจความนัยนั้น “ฉันทำได้ทุกอย่าง เพื่อทดแทนทุกสิ่งที่พักตราขาด วันนี้นายเลือกกลับมาที่นี่ ก็เพื่อเติมสิ่งที่พักตราขาดเช่นกัน...ใช่ไหม”<br />
<br />
คิมหันต์ไม่ทันพูดอะไร อรรถก็พูดต่อ “นายไปนอนห้องโน้นเถอะ ถ้าพักตราตื่นขึ้นมา เขาจะได้ดีใจที่เห็นนาย”<br />
<br />
คิมหันต์จึงเดินเข้าไปในห้องนอนในส่วนที่เป็นเตียงคนไข้เบาๆ เขาไปนอนที่โซฟาใหญ่ข้างเตียง<br />
<br />
พักตรานอนนิ่งๆเหมือนหลับ แต่เธอไม่ได้หลับ เอ่ยถามโดยไม่ลืมตาว่า “คิมมานอนเป็นเพื่อนพักตร์เหรอ” เขาทำเสียงอืม...ในลำคอ เธอพูดต่อเหมือนตัดพ้อว่า “พักตร์ไม่ได้เจอคิมสี่วันแล้วนะคะ”<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าช่วงนี้ตนยุ่งอยู่หลายเรื่อง พักตราบอกว่ามุกรินมาเยี่ยมตน คิมหันต์นิ่งไปอย่างแปลกใจ พักตราค่อยๆหันมองบอกว่า พรุ่งนี้ตนจะได้กลับบ้านแล้ว เราคงได้มีโอกาสได้คุยกันมากกว่าเก่า พูดอย่างมีความหวังว่า<br />
<br />
“หมอบอกว่าอีกสองอาทิตย์แผลก็หาย แล้วอีกสองเดือนพักตร์ก็พร้อมจะอุ้มท้องได้แล้ว เราพยายามกันอีกทีนะคะคิม...นะคะ...” เมื่อไม่มีคำตอบจากคิมหันต์ พักตราจึงเงียบและค่อยๆหลับตาลง...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่บ้านเช่าของธาดา มุกรินออกจากห้องนอนมาก็เห็นดวงดาวเตรียมกับข้าวไว้ที่โต๊ะอาหารแล้ว มุกรินทักว่าตื่นเช้าจังคุณแม่ ดวงดาวบอกว่าตื่นเพราะหิวแต่ไม่รู้ว่าตนหรือตัวเล็กหิวกันแน่<br />
<br />
ทั้งคู่หยอกเย้ากันอย่างสบายใจ ดวงดาวถามว่ามุกรินอยากเป็นแบบตนบ้างไหม คือมีตัวเล็กๆดิ้นอยู่ในท้อง มุกรินตอบทันทีว่า “ไม่ล่ะ”<br />
<br />
“ลองดูสิ แล้วจะรู้ว่าความสุขสูงสุดของลูกผู้หญิงคืออะไร”<br />
<br />
“มันต้องได้สามีที่ดีก่อนมั้ง ถึงจะไปที่จุดนั้นได้” ดวงดาวถามว่ามองใครไว้บ้างหรือยังล่ะ มุกรินยิ้มแต่ไม่ตอบ ดวงดาวถามว่าคนนั้นเป็นไง มุกรินมองไปหน้าบ้าน เห็นปรารภกำลังเดินเข้ามา เธอหยอกดวงดาวว่า เกิดมาเพื่อเป็นแม่สื่อเสียจริงๆ<br />
<br />
“เปล่า...ฉันแค่พูดและเอาจากสิ่งที่ฉันเห็น เชื่อไหม สองถุงในมือนั่นต้องเป็นอาหารเช้าอย่างดีที่เขาเตรียมมาสำหรับเธอ” ก็พอดีปรารภเอาอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะ เอ่ยอย่างร่าเริงแจ่มใสว่า<br />
<br />
“สวัสดีครับสาวๆ วันนี้ผมมีอาหารเช้าอย่างดีมาฝาก สุภาพสตรีทั้งสองคน ทั้งคุณคนโสดและคุณแม่มือใหม่ สนใจจะรับเลยไหมครับ”<br />
<br />
มุกรินกับดวงดาวมองหน้าแล้วหัวเราะกันที่คาดเดาได้ตรงเผง...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้าวันเดียวกัน รถตู้มารับพักตรากลับบ้าน คิมหันต์ประคองเธอลงจากรถพาเดินเข้าที่โถงบ้าน เธอบอกอรรถว่าขอขึ้นห้องเลย อรรถบอกว่าตนจะนั่งเล่นข้างล่างนี่ก่อนเดี๋ยวจะขึ้นไปหา<br />
<br />
เมื่อเข้าไปในห้องนอน พักตราเอาเสื้อผ้าเครื่องใช้และของเล่นเด็กมาอวดคิมหันต์ ถามว่าน่ารักไหม ตนควรจะเก็บไว้หรือเอาไปบริจาคดี คิมหันต์ตอบเนือยๆ ว่า “แล้วแต่คุณเถอะ”<br />
<br />
“บริจาคน่าจะเกิดประโยชน์มากกว่า สงสารคนที่เขาไม่มี พักตร์ท้องเมื่อไหร่ เราค่อยหาซื้อใหม่ก็ได้ คิมว่าไหม”<br />
<br />
คิมหันต์กระเถิบเข้าไปนั่งข้างเธอ เอ่ยอย่างตั้งใจ จริงจังว่า<br />
<br />
“ผมขอคุยอะไรกับคุณหน่อยได้ไหมครับ”<br />
<br />
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เรื่องอะไรเหรอคะ หน้าตาซีเรียสจัง”<br />
<br />
“ผมขอหย่ากับคุณ”<br />
<br />
พักตราอึ้ง ช็อกไปทันที!<br />
<br />
อรรถที่นั่งอยู่ห้องโถงชั้นล่าง ได้ยินพักตรากรีดร้องสุดเสียง อรรถชะงัก มองขึ้นไป แล้วรีบลุกเดินออกจากห้องโถงไปทันที<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อรรถก้าวยาวๆออกจากห้องโถง ในขณะที่คิมหันต์ก้าวอย่างเร็วสวนลงมาหน้าตาเขาขรึมและไม่แยแส อรรถคว้าคิมหันต์ไว้ถามว่าทำอะไรลูกสาวตน คิมหันต์ตอบอย่างไม่ยี่หระแล้วว่า<br />
<br />
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลย คนที่ทำพักตราก็คือท่าน ท่านทำทั้งหมด ท่านทำลายชีวิตลูกสาวท่านเอง ท่านไม่รู้ตัวเลยหรือ” คิมหันต์สะบัดหลุดจากอรรถพูดห้วนๆ “ผมไปล่ะ”<br />
<br />
อรรถตะโกนเรียกให้เขากลับมาก่อน ก็พอดีพักตราร้องไห้ลงบันไดมาบอกให้พ่อช่วยด้วย ให้เอาคิมหันต์กลับมา ตนไม่ยอม! แล้วแผดเสียงกรี๊ดลั่น อรรถรีบเข้าประคองร่างหมดสติของพักตราที่บันได<br />
<br />
หมอบอกว่าพักตรามีอาการชัก หมดสติโดยเฉียบพลัน การปฐมพยาบาลเบื้องต้นเจ้าหน้าที่ได้ทำการปั๊มและกระตุ้นหัวใจจนผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้ว หมอแจ้งว่าจากการตรวจ ร่างกายเธอปกติทุกอย่าง อาการที่เกิดขึ้นเป็นอาการทางจิตที่ส่งผลให้การสั่งการของสมองแปรปรวน<br />
<br />
หมอเห็นว่าเธอควรได้รับการพักผ่อนมากๆ อาการนี้จะกำเริบขึ้นเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ สำหรับการบำบัดที่ดีที่สุดคือ<br />
<br />
“เราต้องทำให้เธอเปลี่ยนความรู้สึกเสียใจจากความผิดหวัง เป็นการยอมรับ เธอก็จะมีโอกาสกลับมาเป็นปกติดังเดิมได้” ฟังความเห็นของหมอแล้ว อรรถบอกพักตราที่นอนนิ่งอยู่ว่า<br />
<br />
“พ่อจะพาลูกกลับมา กลับมาเป็นพักตราคนเดิมของพ่อ พ่อจะทำทุกอย่างให้ลูกมีความสุขให้ได้...พ่อสัญญา”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อรรถไปที่วัด บอกมุกรินว่าตั้งใจจะมาร่วมพิธีตอนเผาแต่มาไม่ทัน เพราะตนก็มีเรื่องที่เสียใจไม่แพ้เธอเหมือนกัน อรรถขอคุยกับเธอสักครู่ได้ไหม<br />
<br />
เมื่อมุกรินไปคุยกับอรรถที่มุมสงบหนึ่งในวัด เขาถามว่าคิมหันต์มาบ้างไหม มุกรินบอกว่าที่นี่ไม่ต้อนรับเขา ส่วนเรื่องที่คิมหันต์บอกเลิกพักตราก็ไม่มีความหมายสำหรับตน เพราะเขาไม่ใช่คนดีคนเดิมของตนอีกแล้ว เขาไม่ซื่อ เขาหลอกลวงทุกคนเพื่อต้องการแก้แค้นเท่านั้น แม้แต่คนที่จริงใจกับเขา เขาก็ทำร้ายได้ทั้งตนและดวงดาว ไม่มีใครต้องการเขาอีกแล้ว<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 15 วันที่ 12 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-10184946481257140042015-10-11T10:34:00.003+07:002015-10-11T10:34:31.048+07:00อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 15(ตอนอวสาน) วันที่ 12 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-rDxBpZW6uhM/VdfcCsIDSPI/AAAAAAAAJA4/q0xgKxj3FqM/s1600/2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-rDxBpZW6uhM/VdfcCsIDSPI/AAAAAAAAJA4/q0xgKxj3FqM/s1600/2.JPG" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 15(ตอนอวสาน) วันที่ 12 ต.ค. 58</h2>ธงไทยรู้ดีว่าวิวคิดอย่างไรกับตัวเองแต่ไม่สามารถเปิดรับความรู้สึกของเธอได้ เพราะเขามีตะวันอยู่เต็มหัวใจ อ้างว่าดึกแล้วขอตัวกลับก่อน รบกวนเธอมาทั้งวันแล้ว เธอจะได้กลับไปพักผ่อน ส่วนเขาจะกลับไร่นวลตะวัน วิวใช้ความพยายามเฮือกสุดท้าย เผยความในใจให้เขารู้อย่างไม่มีปิดบัง<br />
<br />
“จะกลับคืนนี้เลยเหรอ อย่าไปเลยดึกแล้วขับรถไกลๆวิวเป็นห่วง อยู่ที่นี่เถอะนะเช้าค่อยไป”<br />
<a name='more'></a><br />
“ไทยกลับเลยดีกว่า ไปเถอะวิว เดี๋ยวไทยไปส่งวิวที่บ้านนะ”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
วิวผิดหวังที่เขาไม่รับรู้อะไรด้วย บอกให้กลับไปก่อน เธอต้องอยู่เก็บงานลูกค้า แล้วเตือนว่าถึงบ้านเมื่อไหร่ให้โทร.บอกด้วย จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ธงไทยรับคำ ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอกัน ทันทีที่เขาพ้นประตูร้าน วิวร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กว่าวิวจะเก็บงานลูกค้าเสร็จก็ดึกมากแล้ว เธอหอบข้าวของรวมทั้งชุดของลูกค้าพะรุงพะรังออกมาหน้าร้าน ขณะกำลังจะไขกุญแจล็อกประตู รู้สึกเหมือนมีคนจ้องอยู่ หันขวับไปมองก็ไม่เจอใคร ชักใจคอไม่ดีกลัวจะเป็นโจร พลันมีเสียงฝีเท้าใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ วิวล้วงกระเป๋าหยิบของบางอย่างออกมาฉีดใส่หน้า<br />
<br />
“โอ๊ยๆๆๆ ตาบอดแล้ว...ตาบอดแล้ว” ชีสเค้กร้องลั่น วิวเห็นเป็นลูกน้องผู้ชายนะยะของตัวเองก็โล่งอก<br />
<br />
“พูดเว่อร์ นี่มันน้ำแร่ย่ะ ดีนะที่หยิบกระป๋องผิด ไม่งั้นตาบอดไปแล้วเนี่ย” วิวว่าแล้วหยิบขวดน้ำแร่กับขวดสเปรย์พริกไทยให้ชีสเค้กดู เขาว่าถ้าเกิดตาบอดขึ้นมาจริงๆ วิวต้องรับเลี้ยงเขาไปจนตาย เธอยินดีจะยกที่ว่างหน้าร้านให้ชีสเค้กมานั่งขอทาน เขาค้อนขวับ<br />
<br />
“ใจร้าย คนอุตส่าห์ห่วงใย”<br />
<br />
วิวรู้ทันว่าชีสเค้กอยากรู้เรื่องของเธอกับธงไทยมากกว่าถึงไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ไล่ตะเพิดไปให้พ้น เขาจึงเดินบิดสะโพกจากไป วิวรีบล็อกประตูร้านแล้วหอบข้าวของไปยังที่จอดรถไม่ทันเห็นว่าตะวันแอบมองอยู่ ก่อนจะเดินตามไปถึงรถที่วิวจอดไว้ห่างจากร้านพอสมควร แถมตรงนั้นยังค่อนข้างเปลี่ยว เธอเอาชุดของลูกค้าวางไว้ที่เบาะหลัง ส่วนข้าวของเอาไปใส่กระโปรงท้ายรถ แต่รู้สึกเหมือนมีใครยืนอยู่ข้างหลังคิดว่าเป็นชีสเค้ก<br />
<br />
“ยังไม่เลิกล้อเล่นอีกไม่ตลกนะชีสเค้ก” วิวพูดโดยไม่หันไปมอง เงียบไม่มีเสียงตอบ “บอกให้กลับบ้านไปได้แล้ว” พูดจบหันไปจะดุ ต้องตกใจที่เห็นตะวันยืนอยู่ “เธอ! ตะวัน...ไม่ใช่สินะ คุณปรางค์ทองต่างหาก”<br />
<br />
“เลิกยุ่งกับพี่ไทยซะ เราแต่งงานกันแล้ว”<br />
<br />
“ไม่จริง เธอโกหก ไทยไม่แต่งงานกับผู้หญิงเลวๆอย่างเธอหรอก” วิวตกใจไม่น้อยที่รู้เรื่องนี้ ตะวันย้ำให้เลิกวุ่นวายกับธงไทย วิวไม่ยอมทำตาม เธอต่างหากที่ควรจะเลิกยุ่งกับเขา ตะวันฉุนขาดเงื้อไม้ที่ถือติดมือมา หวดกกหูวิวเลือดสาด ทรุดฮวบลงไปในกระโปรงท้าย แต่ขายังห้อยออกมา ตะวันจับขายัดตามเข้าไปแล้วปิดฝากระโปรงรถ ก่อนจะเดินหายไปในความมืด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
หนูพุทธออกมาจากเรือนใหญ่จะไปโรงเรียน เห็นรถของธงไทยจอดอยู่ รีบวิ่งไปดูเจอเขานอนหลับอยู่ข้างในก็ดีใจมาก ตะโกนลั่นบ้านว่าพี่ไทยกลับมาแล้ว พร้อมกับเคาะกระจกรถปลุกเขาไปด้วย ธงไทยสะดุ้งตื่นเห็นเธอยืนอยู่ก็ดีใจ ไผ่วิ่งมาถึงเป็นคนแรก<br />
<br />
“อะไรหนูพุทธ มีอะไร ตะโกนซะตกใจ”<br />
<br />
“พี่ไผ่จ๋า พี่ไทยกลับมาแล้ว”<br />
<br />
ธงไทยเห็นหน้าไผ่แล้วใจหาย ไม่รู้จะบอกเขา อย่างไรเรื่องของตาท้วม เจียมตามมาสมทบ เห็นธงไทยกลับมาครบสามสิบสองโผกอดไว้แน่น น้ำหูน้ำตาเล็ด ต่อว่าว่าทีหน้าทีหลังอย่าหายไปเฉยๆแบบนี้อีก ตนเป็นห่วง จ๊ะจ๋าอยากจะกอดเขาเช่นกันแต่ไม่กล้า ไผ่ไม่เห็นพ่อของตัวเองกลับมาด้วยก็ถามหา<br />
<br />
“จริงๆด้วย ตาท้วมยังไม่กลับมาเหรอจ๊ะพี่ไทย หนูพุทธคิดถึงจะแย่อยู่แล้ว”<br />
<br />
ธงไทยอึกอัก ก่อนจะบอกไผ่ว่าตาท้วมตายแล้ว เขาถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ทุกคนก็ช็อกกับเรื่องนี้โดยเฉพาะเจียมเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น จ๊ะจ๋ารับแทบไม่ทัน<br />
<br />
“ป้า...ป้า หนูพุทธมาช่วยกันเร็ว ป้าเจียมเป็นลมไปแล้ว”<br />
<br />
ขณะที่จ๊ะจ๋ากับหนูพุทธง่วนอยู่กับการปฐมพยาบาลเจียม ไผ่วิ่งพรวดพราดออกไป ธงไทยรีบวิ่งตาม...<br />
<br />
ในเวลาเดียวกัน ทรงพลไล่อากาศออกจากเข็มฉีดยาในมือตัวเอง แล้วเดินไปหาเปลวที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้าของเธอที่มองมายังเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว อยากจะหนีก็ขยับตัวไม่ได้ จะร้องก็ร้องไม่ออก<br />
<br />
“ให้ฉันฉีดยาให้เธอหน่อยนะ เธอจะได้หลับสบายไง เธอเหนื่อยมามากแล้ว ฉันจะให้เธอนอนสบายๆ นั่งกิน<br />
<br />
นอนกินไม่ต้องพูดไม่ต้องขยับตัวอีกเลย ตลอดชีวิต ฉันรักเปลวนะ ต่อไปฉันจะเลี้ยงดูเปลว ปรนนิบัติเปลวเหมือนอย่างที่เปลวเคยทำให้ฉันไง”<br />
<br />
เปลวพยายามส่งสายตาอ้อนวอน แต่ทรงพลไม่สนใจ<br />
<br />
อีกมุมหนึ่งในห้องรับแขก ตะวันที่เพิ่งมาถึงมองไปรอบๆอย่างแปลกใจ ทำไมไม่มีใครอยู่ข้างล่างสักคน แทนที่จะตะโกนเรียก เธอกลับเดินสำรวจเงียบๆ กระทั่งมาในห้องของทรงพล เห็นเพียงรถเข็นของเขาจอดอยู่<br />
<br />
“หายไปไหนกันหมด รถเข็นอยู่ที่นี่ รถยนต์ก็จอดอยู่ ไม่ได้ออกไปไหน”<br />
<br />
ตะวันกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง พลันมีเสียงเหมือนแก้วแตกดังมาจากห้องของแม่ รีบขึ้นไปดู เห็นแสงไฟลอดออกมาจากช่องประตู และรับรู้ได้ถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ<br />
<br />
ในเมื่อแม่อยู่บ้านแล้วทรงพลหายไปไหน เธอตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไป ต้องตกใจที่เห็นแม่หน้าตายับเยินนอนอยู่บนเตียง โดยมีทรงพลนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆ มือโดนเศษแก้วที่แตกกระจายเกลื่อนพื้นบาดเลือดโชก สายตาของเขาที่มองมายังเธอน่าเวทนายิ่งนัก เปลวส่งสายตาเป็นทำนองให้เธอหนีไป แต่เธอไม่เข้าใจ<br />
<br />
ความหมาย กลับวิ่งไปหยิบร่วมยามาทำแผลให้ทรงพล แล้วพยุงให้ไปนั่งบนเตียงข้างๆแม่<br />
<br />
“พ่อพยายามจะเอาน้ำให้แม่เขากิน อุตส่าห์ปีนขึ้นมาถึงห้อง แต่แก้วดันตกข้างเตียงเสียได้ พวกมันไม่เลิกไม่รา พอหนูหนีไป มันก็มาลงที่แม่กับพ่อ เปลวเป็นคนดีไม่เคยทำอะไรใครมันก็ยังทำกันได้ลงคอ” ทรงพลโกหกเป็นฉากๆ ตะวันเอามือลูบแก้มแม่เบาๆน้ำตาคลอด้วยความสงสาร เปลวพยายามส่ายหน้าเป็นทำนองว่าไม่ได้เป็นอย่างเขาพูด แต่ช่างยากลำบากเหลือเกิน เขายังคงใส่ไฟครอบครัวของวัฒนาเพื่อเพิ่มความแค้นให้ตะวัน เปลวอึดอัดใจที่ไม่สามารถเตือนอะไรลูกได้ ร้องไห้น้ำตาไหลพราก เธอเข้าใจผิดคิดว่าท่านแค้นไปด้วย<br />
<br />
“แม่คะ อย่ากังวลไปเลยค่ะ ถ้าเมื่อไหร่โลกนี้<br />
<br />
ไม่มีคนอย่างพวกมัน...”<br />
<br />
“เมื่อนั้น ชีวิตพวกเราก็คงจะสงบ” ทรงพลแอบยิ้มพอใจที่ตะวันหลงเชื่อ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ไผ่วิ่งเตลิดมาถึงมุมหนึ่งของไร่นวลตะวันจนไม่สามารถวิ่งต่อไปได้ ทรุดลงกับพื้นร้องไห้อย่างไม่อายใคร ธงไทยตามมานั่งข้างๆ จับไหล่เขาไว้พร้อมกับขอโทษที่ดึงตาท้วมมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้<br />
<br />
“เพราะตะวันคนเดียว ผู้หญิงคนนี้พาแต่ความเลวร้ายมาสู่ไร่ของเรา” ไผ่ขบกรามแน่นด้วยความแค้น<br />
<br />
จ๊ะจ๋าโทษว่าเป็นความผิดของเธอเอง เธอโดนหลอกคีรินหลอกใช้ ไม่อย่างนั้นตาท้วมก็คงไม่ตาย จากนั้นเรื่องราวที่เกิดขึ้นก็พรั่งพรูออกจากปากเธอ ไผ่ฟังแล้วเจ็บใจมากที่พ่อของตนเองต้องมาตายเพราะความแค้นส่วนตัวของใครก็ไม่รู้ ธงไทยขอร้องอย่าไปโทษคนอื่น เป็นความผิดของเขาคนเดียว<br />
<br />
“คุณไทย มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ”<br />
<br />
“แต่ถ้าให้เลือกได้ ฉันก็จะเลือกทำทุกอย่างเหมือนเดิม” ธงไทยยืนยันหนักแน่น...<br />
<br />
ทางด้านเจ๊แน๊ตเห็นรถของวิวจอดอยู่ที่เดิม รีบเดินมาดูด้วยความประหลาดใจ มาเร็วแบบนี้ทำไมไม่เอารถไปจอดหน้าร้าน เห็นประตูรถไม่ได้ล็อก แถมชายกระโปรงชุดเจ้าสาวของลูกค้าแลบออกมานอกรถ<br />
<br />
“ว้าย อย่าบอกนะว่าชุดของคุณเนย...ตายแล้วแม่วิว คอยดูนะฉันจะเล่นงานหล่อนแน่ๆ” เจ๊แน๊ตว่าแล้วเปิดกระโปรงท้ายรถดู ถึงกับช็อกเมื่อเจอร่างไร้วิญญาณของวิว...<br />
<br />
บนถนนสายเปลี่ยวเส้นหนึ่ง นันทวัฒน์นั่งหน้าเครียดมาในรถ นันทาหมั่นไส้มาก แต่ไม่รู้จะด่าลูกเรื่องอะไร จึงหันไปเล่นงานคนขับรถว่าหลงทางหรือเปล่า ทำไมถึงเปลี่ยวขนาดนี้ เขาอ้างว่ามาตามแผนที่ทุกอย่าง อีกห้ากิโลเมตรจะถึงที่หมายแล้ว<br />
<br />
“ที่ลึกลับขนาดนี้จะให้มาดูทำไมนะ คุณทนงศักดิ์นี่จริงๆเลย แล้วตัวเองก็ไม่มา” บ่นเสร็จนันทาเห็นคนขับรถค่อยๆเบนรถจอดข้างทาง ถามเสียงเขียวว่าจอดรถทำไม เขาชี้ไปที่หญิงท้องแก่ที่นั่งอยู่ข้างทาง<br />
<br />
“ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะเป็นลมนะครับ”<br />
<br />
ทั้งนันทาและนันทวัฒน์ต่างเป็นห่วงเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน สั่งให้คนขับรถลงไปดู พระอาทิตย์เคลื่อนออกจากเมฆสาดแสงเข้ามาในรถ นันทาจึงเลื่อนม่านมาบังแดด ทำให้ไม่เห็นเหตุการณ์ภายนอก กว่าจะรู้ว่านี่เป็นแผนลวง คนขับรถถูกตะวันเล่นงานสลบเหมือด จากนั้นเธอขึ้นประจำที่นั่งคนขับ หยิบหน้ากากกันแก๊สพิษขึ้นมาสวม ก่อนจะหันไปพ่นยาสลบใส่ทั้งคู่ อึดใจก็พากันหมดสติ...<br />
<br />
ขณะที่สองแม่ลูกตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ธงไทย ไผ่ เจียมกับจ๊ะจ๋าและหนูพุทธเพิ่งทำบุญให้ตาท้วมเสร็จ ธงไทยพร่ำขอโทษไผ่ไม่หยุดปาก ความจริงแล้วคนที่สมควรตายน่าจะเป็นตนมากกว่า<br />
<br />
“คุณไทยอย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ผมว่าพ่อผมต้องดีใจที่สุดถ้ารู้ว่าคุณไทยปลอดภัยดี”<br />
<br />
“ไผ่พูดอย่างนี้ฉันยิ่งไม่สบายใจ”<br />
<br />
“ความจริงผมกับพ่อคงตายไปนานแล้ว ถ้าไม่ได้คุณประวัติคุณพ่อของคุณไทยช่วยชีวิตเอาไว้ แถมมอบชีวิตใหม่ที่สุขสบายในไร่นวลตะวันให้อีก พ่อแกคงพอใจกับชีวิตที่ผ่านมาแล้วล่ะครับ ถึงตายแกคงไม่เสียดายชีวิต คุณไทยอย่าไม่สบายใจเลยนะครับ”<br />
<br />
จ๊ะจ๋าสวนทันที หากจะมีใครที่ไม่สบายใจก็ต้องเป็นนังตัวซวยนั่นต่างหาก เจียมต้องสั่งให้หลานสาวหุบปาก ไม่อย่างนั้นจะหาอะไรมาตีให้ปากแตก จากนั้นทั้งห้าคนเดินไปที่ลานจอดรถ จ๊ะจ๋ากดอ่านข่าวในมือถือแล้วต้องตะลึง หนูพุทธเห็นสีหน้าของเธอก็ร้องถามว่ามีอะไรหรือเปล่า<br />
<br />
“ฉันว่าแล้วว่ามันเป็นตัวซวย ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน” จ๊ะจ๋าเห็นธงไทยจ้องตาเขม็ง ถึงได้รู้สึกตัวว่าพูดมากไป รีบเอามือถือซ่อนไว้ด้านหลัง เจียมแย่งมันมาดู แต่ตัวหนังสือเล็กเกินไปอ่านไม่ถนัด ส่งให้ธงไทยช่วยอ่าน พอเขาเห็นข่าวในมือถือของจ๊ะจ๋าเท่านั้น บอกให้ไผ่เรียกคนงานที่ไร่มารับกลับ แล้ววิ่งปรู๊ดไปขึ้นรถ ขับออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ฟังเสียงทัดทานของทุกคน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นันทวัฒน์ฟื้นคืนสติ พบว่าตัวเองอยู่ในบ้านของทรงพล ถูกมัดมือไพล่หลังอยู่ใกล้ๆกับนันทาซึ่งยังสลบไสล ไม่ห่างกันนัก ทรงพลนั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนรถเข็น ส่วนเปลวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา ทันทีที่ตะวันเดินเข้ามา นันทวัฒน์ร้องถามว่านี่มัน อะไรกัน เธอไม่ตอบอะไร ได้แต่มองเขานิ่ง<br />
<br />
“ได้เวลาจบเรื่องยุ่งๆแล้วลูก” ทรงพลพูดจบ ส่งปืนให้ตะวันที่สีหน้าเฉยเมยไร้ความรู้สึก<br />
<br />
นันทารู้สึกตัว กวาดตามองไปรอบๆ งุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ทรงพลยุให้ตะวันจัดการสองแม่ลูกให้สิ้นซาก แก้แค้นให้สาสมกับที่พวกมันทำกับเขาและเปลว โดยให้ยิงนันทวัฒน์ก่อน นันทาจะได้เห็นลูกตัวเองตายต่อหน้า เปลวอยากห้ามลูกใจแทบขาดแต่ขยับไม่ได้ ทรงพลเห็นตะวันยืนนิ่งก็เร่งรัดหนักข้อขึ้น<br />
<br />
“ลังเลอะไรล่ะ หนูรักคุณธงไทยแล้วหนูก็แต่งงานกับคุณธงไทยแล้ว ไอ้หมอนั่นมันไม่มีความสำคัญอะไรกับหนูอยู่แล้วนี่ มันก็แค่หมากโง่ๆตัวหนึ่งในเกมล้างแค้นของเราเท่านั้น”<br />
<br />
นันทวัฒน์ตัดพ้อต่อว่าตะวัน ทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่าเขารักเธอมากมายขนาดไหน ทรงพลหงุดหงิดสั่งให้ตะวันลงมือ ป่านนี้ธงไทยรอแย่แล้ว รีบจบเรื่องบ้าๆเหล่านี้ได้แล้ว นันทาขอร้องอย่ายิงนันทวัฒน์ แต่ตะวันไม่สนใจยิงใส่ทันที นันทาเอาตัวรับกระสุนแทนลูกชาย เสียงปืนดังไปถึงธงไทยที่เพิ่งขับรถมาจอดหน้าบ้าน เขาใจคอไม่ดีเกรงจะเกิดเหตุร้าย รีบโทร.แจ้งตำรวจ...<br />
<br />
แม้จะเจ็บหนัก แต่นันทาก็ห่วงลูกชายยิ่งกว่าชีวิต พยายามขอร้องตะวันไว้ชีวิตลูกชายของเธอด้วย เธอกับครอบครัวไม่เคยทำอะไรเปลว<br />
<br />
“กลัวลูกตายเหรอ แล้วที่คุณสั่งฆ่าฉันทำไมคุณไม่นึกถึงหัวอกแม่ฉันบ้าง”<br />
<br />
“ฉันขอสาบาน...ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลย...อย่าฆ่า...ลูก...ฉัน” นันทาเริ่มหายใจติดขัด ทรงพลรำคาญสั่งให้ตะวันฆ่าทั้งแม่ทั้งลูกให้สิ้นซาก เปลวร้องห้ามลูกสาว แต่เสียงแผ่วแทบไม่ได้ยิน ตะวันเริ่มไม่แน่ใจว่านันทาคือคนที่ใช่ หยิบมือถือของเฮียฮุยออกมาส่งข้อความหาผู้จ้างวาน<br />
<br />
สักพักมีเสียงสัญญาณเตือนว่ามีข้อความเข้า ดังมาจากมือถือของทรงพลที่วางไว้บนโต๊ะ ตะวันถึงบางอ้อทันที ที่แท้ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องเลวร้ายทั้งหมดก็คือเขานี่เอง ตัดพ้อทำไมต้องสั่งฆ่าเธอด้วย ไม่พูดเปล่าเธอเล็งปืนใส่เขาด้วย ทรงพลไวกว่าคว้าปืนที่ซ่อนอยู่ในรถเข็นยิงถูกตะวันบริเวณทัดดอกไม้ถึงกับทรุดฮวบ<br />
<br />
เปลวรวบรวมกำลังทั้งหมดตะโกนสุดเสียง “ไม่...ปรางค์”<br />
<br />
ตะวันเห็นทรงพลลุกขึ้นจากรถเข็นเดินปร๋อก็ยิ่งปวดใจ “ทำ...ไม”<br />
<br />
“ก็แกมันใจอ่อน ฉันส่งแกไปแก้แค้น แกก็ดันไปใจอ่อนกับมัน ไปหลงรักมัน แกมันก็บ้า ทั้งๆที่จำอะไรไม่ได้เลย แต่ก็ยังเชื่อฉัน ลุกขึ้นมาไล่กัดคนเป็นหมาบ้า สนุกชิบเป๋ง นังโง่เอ๊ย”<br />
<br />
“คุณ...พ่อ”<br />
<br />
“ฉันไม่ใช่พ่อแก คนที่จะเป็นลูกสาวฉันได้มันต้องเข้มแข็งไม่ใจอ่อน ฉันเคยรักแกมาก แต่ทำไมทุกคนที่ฉันรัก ต้องทรยศหักหลังฉันด้วย ไม่มีใครเห็นค่าในความรักความจริงใจของฉันเลย ทำไมทุกคนถึงได้ใจร้ายกับฉัน ไม่มีใครคิดจะตอบแทนความรักและความหวังดีของฉันเลย” ไม่พูดเปล่า ทรงพลกวัดแกว่งปืนไปมาคล้ายคนสติแตก “ฉันจะส่งใครไปลงนรกก่อนดี ไอ้ลูกแหง่ของไอ้วัฒนา หรือว่าแก...นังลูกไม่รักดี”<br />
<br />
ในที่สุดทรงพลหันปืนไปทางตะวัน ยังไม่ทันเหนี่ยวไก เปลวกัดฟันโดดใส่เสียก่อน ปืนลั่นเปรี้ยงแต่ไม่โดนใคร ทั้งคู่ยื้อแย่งปืนกัน เปลวสู้แรงไม่ไหวถูกผลักกระเด็น ทรงพลหันปืนจะยิงเปลว ตะวันข่มความเจ็บปวด คว้าปืนที่ตกอยู่ยิงใส่เขา ก่อนจะล้มฟุบไปด้วยกันทั้งคู่<br />
<br />
เป็นจังหวะเดียวกับธงไทยพาตำรวจบุกเข้ามา เขาเห็นหญิงคนรักนอนจมกองเลือดรีบเข้าไปประคอง<br />
<br />
“ตะ...วัน...รัก...พี่ไทย...” พูดได้แค่นั้น ตะวันหมดสติ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
หลายเดือนผ่านไป...<br />
<br />
ตำรวจมาขอพบธงไทยที่ไร่นวลตะวันเพื่อเตือนว่าหากตะวันอาการดีขึ้นเมื่อไหร่ จะถูกนำตัวไปดำเนินคดีตามกฎหมาย เขารับรองคราวนี้จะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง ใครผิดก็ต้องว่าไปตามนั้น<br />
<br />
“ขอบคุณคุณไทยนะครับที่เข้าใจ งั้นพวกผม ขอตัวก่อน อย่าลืมพาคุณตะวันไปรายงานตัวทุกวันนัดหมายด้วยนะครับ” ร้อยเวรว่าแล้วเดินนำลูกน้องออกไป เจียมอุ้มหนูมะลิทารกตัวน้อยเข้ามากับหนูพุทธ<br />
<br />
“หนูมะลิน่ารักเหลือเกิน”<br />
<br />
“พี่ไทยให้หนูพุทธช่วยเลี้ยงน้องด้วยนะคะ รับรองว่าหนูพุทธจะช่วยให้เต็มที่เลยจ้ะ”<br />
<br />
“ได้สิจ๊ะ ช่วยๆกันนะ พี่คนเดียวไม่ไหวแน่ๆ”<br />
<br />
“อุ้มสิคะ” เจียมส่งหนูมะลิให้ ธงไทยรับเด็กน้อยมาอุ้มด้วยความรักเต็มหัวใจ...<br />
<br />
ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น นันทวัฒน์ตัดสินใจเข้ามาอยู่ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ มยุริญทำอาหารมาถวายทุกวันไม่เคยขาด เธอเล่าให้ฟังว่าชวนกันเกราไปอยู่ด้วย ตอนนี้แม่ของเธอก็เลยได้เพื่อนที่รู้ใจ<br />
<br />
“ขอบใจโยมน้องมาก อาตมาสบายใจแล้ว ต่อจากนี้ไปชีวิตที่เหลืออยู่ อาตมาขออุทิศให้กับการศึกษาธรรม” พระนันทวัฒน์พูดเป็นนัยๆให้มยุริญรู้ว่าไม่ต้องรอ ท่านไม่สึกแล้ว<br />
<br />
“ถ้าอย่างนั้นหลวงพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ดิฉันจะดูแลน้ากันเกราให้เป็นอย่างดี”<br />
<br />
“ขอให้กุศลผลบุญนี้ส่งผลให้โยมน้องประสบพบเจอแต่สิ่งดีๆและคนดีๆด้วยเทอญ”...<br />
<br />
ณ ทุ่งทานตะวันอันกว้างใหญ่สุดสายตา ตะวันนั่งอยู่บนรถเข็นโดยสวมหมวกไหมพรมปกปิดรอยแผลผ่าตัดสมอง หน้าตาของเธอยังซีดเซียวเนื่องจากร่างกายยังไม่แข็งแรง ดวงตาไร้แวว ดูเลื่อนลอยเหมือนเมื่อครั้งแรกที่เธอมาที่ไร่นวลตะวันแห่งนี้ ธงไทยอุ้มหนูมะลิเข้ามานั่งข้างๆ<br />
<br />
“พี่ไปรับหนูมะลิมา คุณหมออนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว ดูสิจ๊ะ ลูกของเราน่ารักไหม” ธงไทยจะส่งลูกให้ แต่ตะวันขยับหนีตาแดงๆจะร้องไห้ “ไม่เป็นไรจ้ะ ดูสิหนูมะลิน่ารักจะตายไป ลองอุ้มดูสิจ๊ะ” เขาส่งลูกให้เธออีกครั้ง ทันทีที่ได้อุ้มเด็กน้อย น้ำตาของตะวันไหลพราก เธอกอดลูกไว้แนบอกด้วยสัญชาตญาณของความเป็นแม่<br />
<br />
“ไทย...ไทย” ตะวันพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่สามารถผสมเป็นคำได้ก็เลยร้องไห้อย่างอัดอั้น<br />
<br />
“ไม่เป็นไรนะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ตะวันกับหนูมะลิจะเติบโตไปด้วยกัน”<br />
<br />
ตะวันยิ้มทั้งน้ำตา ธงไทยกอดสองแม่ลูกไว้ด้วยความรัก กลางทุ่งทานตะวันที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
******อวสาน******<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 15(ตอนอวสาน) วันที่ 12 ต.ค. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-8704409068736728692015-10-09T10:59:00.002+07:002015-10-09T10:59:21.367+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 14 วันที่ 10 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-Oz6ybOvLzWU/Vd6BVYgWa-I/AAAAAAAAJIw/s1FNR-rk_Ac/s1600/15.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Oz6ybOvLzWU/Vd6BVYgWa-I/AAAAAAAAJIw/s1FNR-rk_Ac/s1600/15.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 14 วันที่ 10 ต.ค. 58</h2>คิมหันต์พามุกรินไปที่บ้านเธอ รถของมุกรินจอดอยู่ในบ้านก่อนแล้วและที่หน้าบ้านมีรถของปรารภจอดอยู่<br />
<br />
คิมหันต์บอกมุกรินว่าเจ้านายเธอมารออยู่ ถามมุกรินว่าเธอจะเลิกกับตนและไปแต่งงานกับปรารภจริงหรือ มุกรินไม่ตอบ คิมหันต์จึงขออยู่กับเธอคืนนี้ได้ไหม เธอยังคงนิ่ง<br />
<a name='more'></a><br />
ปรารภเดินมาถามมุกรินว่าหายไปไหนมาตนเห็นรถจอดอยู่ในบ้าน ถ้าเธอไม่กลับมาก็กะจะไปแจ้งความแล้ว ถามว่าบอกได้ไหมว่าหายไปไหนและทำไมกลับมากับคิมหันต์ มุกรินบอกว่าเรื่องมันยาว<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
คิมหันต์ตัดบทว่า ให้เวลาคุยกันในฐานะเจ้านายของมุกริน ตนจะเข้าไปรอในบ้าน พลางเดินเข้าไปบอกมุกรินว่า<br />
<br />
“เรื่องระหว่างเรา คุณกับผม เดี๋ยวค่อยคุยกันก็ได้ เชิญครับคุณปรารภใช้เวลาให้เต็มที่ เอาให้คุ้มค่ากับการรอคอยเลยครับ”<br />
<br />
พอคิมหันต์เดินเข้าไปในบ้าน ปรารภบอกมุกรินว่า “บอกผมเท่าที่คุณอยากจะบอกก็ได้”<br />
<br />
“พี่ใหญ่เป็นหนี้นอกระบบจำนวนมาก มุกถูกพาตัวไปเพื่อต่อรองเรื่องหนี้สิน...แต่ไม่มีปัญหาแล้วเพราะคิมเขาเคลียร์ทุกอย่างให้แล้ว คิมเขาจ่ายหนี้แทนพี่ใหญ่ทั้งหมด แล้วก็พามุกกลับมาบ้าน”<br />
<br />
“จริงเหรอ...ไม่น่าเชื่อ ไอ้หมอนี่มันไม่ค่อยซื่อเท่าไหร่นักนะมุก มุกต้องระวังตัวนะ”<br />
<br />
“มุกรู้ค่ะ มุกเป็นคู่หมั้นเขามาตั้งสี่ปี ทำไมมุกจะไม่รู้ ขอบคุณที่พี่รภเป็นห่วงนะคะ พรุ่งนี้มุกจะเข้าไปทำงานตามปกตินะคะ” ปรารภรับทราบ ทำท่าจะกลับ แต่ก็ละล้า ละลังจนมุกรินเอ่ยขึ้น “พี่รภ แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะคะ”<br />
<br />
ปรารภจึงเอ่ยถึงสิ่งที่ตนเตรียมจะบอกเธอในวันนี้ ย้ำว่ามันสำคัญสำหรับตนมาก เห็นมุกรินมองนิ่ง ปรารภเอ่ย<br />
<br />
“พี่ว่ามุกคงพอจะเดาได้ แต่ช่างมันเถอะ ถือว่า ยังไม่ได้ออกจากปากพี่ก็แล้วกัน นั่นก็แปลว่ามุกยังปฏิเสธพี่ไม่ได้เหมือนกัน...ถูกไหม...” พูดแล้วค่อยๆหันเดินออกไปขึ้นรถของตัวเอง มุกรินมองตามด้วยความสงสารนิดๆ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เมื่อมุกรินกลับเข้าไปพบกับคิมหันต์ ต่างนั่งนิ่งอยู่นาน จนคิมหันต์บอกว่าถ้าต้องการให้ตนกลับไป ตนก็จะกลับ มุกรินไม่ตอบ เขาจึงไปนั่งข้างๆ เอ่ยอย่างรู้สึกผิดว่า<br />
<br />
“ผมรู้ว่าผมทำให้คุณสับสนอยู่บ่อยครั้ง แต่หลังจากวันนี้ มันจะไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว ผมจะยอมรับทุกการตัดสินใจของคุณ ผมอยากจะพูดว่า ผมสัญญา แต่มันคงทำให้คุณรำคาญและไม่เชื่อลมปากผมแน่ๆ แต่ผมสัญญากับตัวเองจริงๆ เชื่อเถอะว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนไปหลังจากคืนนี้ หลังจากพี่ชายคุณได้สารภาพความจริงทั้งหมดว่าทำอะไรกับพี่มลไว้บ้าง”<br />
<br />
“คุณบอกว่าจะให้ฉันดู” คิมหันต์บอกว่าขอคิดดูก่อน “แล้วคุณจะทำยังไงกับคำสารภาพนั้น”<br />
<br />
“ไม่ทำอะไร ถึงยังไงศาลก็ไม่รับฟังอยู่แล้ว แค่ผมได้รู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น ผมก็พอแล้ว” เขากุมมือมุกรินไว้อย่างนุ่มนวล บอกเธอว่า “ผมจะจบเรื่องราวในอดีตทั้งหมด เพื่อก้าวไปข้างหน้ากับชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม ผมเชื่อว่าพี่มลก็ต้องการให้เป็นอย่างนั้น”<br />
<br />
เมื่อเห็นมุกรินมองด้วยแววตาที่ดีขึ้น คิมหันต์ตัดสินใจบอก “ผมกลับล่ะ” แต่พอเขาจะเดินออกไป มุกรินเรียกไว้ถามว่าพักตราเป็นอย่างไรบ้าง<br />
<br />
“เขาคงเสียใจที่มีลูกกับผมไม่ได้ แต่นั่นคือสิ่งที่เหมาะควรแล้วระหว่างผมกับเขา เวลาจะเยียวยาและคลี่คลายเรื่องระหว่างผมกับเขาเอง... เรื่องระหว่างเราด้วยเช่นกัน”<br />
<br />
“ขอบคุณนะคิม ที่ช่วยพี่ใหญ่ไว้”<br />
<br />
คิมหันต์ก้มหอมแก้มเธออย่างแผ่วเบาแล้วขยับจะเดินออก พลันก็ชะงัก เขาก้มมองมือถือแล้วชะงักตกใจ มุกรินถามว่ามีอะไรไหม<br />
<br />
“ข้อความจากพักตรา...บอกว่าหนีออกจากโรงพยาบาลแล้ว”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้ ขณะที่อรรถรอฟังข่าวพักตราอยู่อย่างกระวนกระวายใจที่บ้านนั้น เขาได้รับโทรศัพท์จากคลินิกแจ้งว่าเจอตัวพักตราแล้ว คนขับแท็กซี่เป็นคนพามาส่ง<br />
<br />
อรรถถามว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าหน้าที่แจ้งว่าอาการไม่ค่อยดี ตกเลือดต้องผ่าตัดด่วน แต่ต้องได้รับการอนุญาตจากท่านก่อน อรรถบอกทันทีว่า<br />
<br />
“ผ่าเลย...ผ่าเดี๋ยวนี้เลย ทำยังไงก็ได้ให้ลูกสาวผมรอด...เข้าใจไหม”<br />
<br />
มุกรินได้รับโทรศัพท์จากคิมหันต์ว่าเจอพักตราแล้ว เธอถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง คิมหันต์บอกว่าอยู่โรงพยาบาลแล้วอยู่ในห้องผ่าตัด มุกรินถามว่าเป็นอะไรมากไหม<br />
<br />
“ผมไปเจอในรถแท็กซี่ก็แทบหมดสติแล้ว หมอบอกว่าต้องผ่าตัดใหญ่”<br />
<br />
“โธ่...” มุกรินครางออกมาอย่างสะเทือนใจ<br />
<br />
“มุก...ผมไม่ได้ดีใจหรอกนะที่พักตราเป็นอย่างนี้ แต่ความจริงก็คือความจริง และความจริงที่เกี่ยวข้องระหว่างผมกับพักตราก็คือ ผมจะไม่มีพันธะอะไรกับเธออีกแล้ว ทุกอย่างใกล้จะจบแล้วนะมุก ถ้ามุกไม่รังเกียจผม”<br />
<br />
“ไม่ใช่เวลาที่เราจะพูดเรื่องนี้ตอนนี้นะคะ”<br />
<br />
“ผมรู้...เมื่อผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เราค่อยคุยกัน...อย่าเพิ่งทิ้งผมไปนะมุก”<br />
<br />
มุกรินค่อยๆวางโทรศัพท์ลงเงียบๆงันๆ โดยไม่พูดอะไรเลย...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่โถงหน้าห้องผ่าตัด อรรถพูดกับคิมหันต์โดยไม่มองหน้าว่า<br />
<br />
“ถ้าไม่ได้เธอ ลูกสาวฉันก็คงตายอยู่ในรถแท็กซี่นั่นแหละ...ขอบใจนะ”<br />
<br />
คิมหันต์ไม่พูดเรื่องพาพักตรากลับมา แต่พูดเรื่องการผ่าตัดว่าคงใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงครึ่ง ซึ่งก็เช้าพอดี อรรถบอกว่าต้องอยู่ไอซียูอีกคืนหนึ่ง พักฟื้นที่โรงพยาบาลอีกประมาณเจ็ดวัน คิมหันต์จึงเอ่ยว่า<br />
<br />
“หลังผ่าตัดเสร็จ ผมต้องขอคุยกับท่าน”<br />
<br />
“ฉันรู้ว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร ขอเวลาฉันอีกนิดได้ไหม ขอดูอาการหลังผ่าตัดอีกสักพักเถอะ ไหนๆเธอช่วยชีวิตลูกสาวฉันแล้ว ก็ขอให้ช่วยตลอดเถอะนะ” เจอไม้นี้ คิมหันต์ก็พูดไม่ออก “เธอไปนอนรอที่ห้องพักก่อนก็ได้ ฉันเปิดไว้ให้แล้ว”<br />
<br />
เมื่อคิมหันต์เดินออกไป อรรถนั่งครุ่นคิดอยู่ตามลำพังต่อไปตรงนั้น...<br />
<br />
เช้าวันรุ่งขึ้น ไสวกับถวิลเห็นว่าสายแล้วธาดายังไม่ลงมา จึงชวนกันขึ้นไปดู ไสวให้ถวิลนำหน้าไปที่ห้อง พอถวิลเปิดประตูห้องก็ร้องกรี๊ดจนไสวผงะ<br />
<br />
อึดใจเดียว คิมหันต์ที่พักอยู่ห้องพักที่คลินิกก็ได้รับ โทรศัพท์จากไสวว่า ธาดาผูกคอตาย! ไสวละล่ำละลักเล่าว่า<br />
<br />
“ผูกคอตายกลางห้องเลยครับ ห้องคุณมลน่ะครับ ยายหวินเปิดประตูเข้าไปเจอแทบช็อกเลยครับ”<br />
<br />
“ฉันจะเข้าไปที่บ้านเดี๋ยวนี้แหละ น้าไหวอย่าเพิ่งบอกใครนะ” ไสวบอกว่าแจ้งตำรวจไปแล้ว ตอนนี้พวกมูลนิธิกับนักข่าวมากันเต็มบ้านแล้ว “ฉิบหายเอ๊ย!” คิมหันต์สบถเครียด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ออกจากห้องพักเดินเร็วๆผ่านห้องโถงที่ทีวีกำลังรายงานข่าวการผูกคอตายของธาดาซึ่งได้รับความสนใจจากคนในห้องโถงโรงพยาบาลอย่างมาก<br />
<br />
พิธีกรรายงานว่า ธาดาเป็นสามีของวิมลรัตน์ที่เพิ่งล่วงลับ รายงานสภาพศพว่าผูกคอตายอยู่ในห้องนอนเดิมของตัวเอง แล้วตั้งข้อสังเกตว่า<br />
<br />
“นายคิมหันต์อาจจะอยู่เบื้องหลังการฆ่าตัวตายครั้งนี้ แม้จะไม่ใช่การฆาตกรรม แต่ก็อาจจะมีเหตุจูงใจมาจากเขาได้”<br />
<br />
คิมหันต์ได้ยินชัดเจน เขาหน้าเครียดทันที พิธีกรยังรายงานทางด้านคดีว่า คิมหันต์ฟ้องเอาผิดธาดาในคดีฆาตกรรมพี่สาวเขา และรายงานว่าคิมหันต์ทำการกดดันธาดาตลอดเวลา นับแต่การประกาศถอนหมั้นน้องสาวเขาต่อหน้าสาธารณะ<br />
<br />
คิมหันต์ติดตามการรายงานข่าวจนขับรถไปถึงบ้านวิมลรัตน์ การรายงานก็ยังไม่จบ...<br />
<br />
“จากนั้นก็ไล่ยึดทรัพย์สินทั้งหมดของพี่สาวกลับคืนมาเป็นของตน จนนายธาดาต้องออกจากบ้านไปเช่าบ้านอยู่เพียงลำพัง จึงมีความเป็นไปได้ว่านายธาดาอาจถูกบีบคั้นจนถึงขั้นตัดสินใจฆ่าตัวตาย”<br />
<br />
คิมหันต์เดินขึ้นบันไดสวนกับเจ้าหน้าที่มูลนิธิหามศพธาดามีผ้าขาวคลุมลงมา เขาเปิดผ้าดูหน้าธาดาที่ไร้ลมหายใจแล้วปิดไว้ตามเดิม ในขณะที่ทีวีก็ยังรายงานข่าวนี้อย่างต่อเนื่อง...<br />
<br />
“และหลักฐานสำคัญที่สนับสนุนสมมติฐานนี้ก็คือคลิปวีดิโอที่นายธาดาบันทึกไว้ด้วยโทรศัพท์มือถือของเขาและได้ถูกอัพโหลดขึ้นยูทูบเมื่อเวลาประมาณตีสี่ นั่นคือเวลาก่อนที่เขาจะตัดสินใจฆ่าตัวตาย...และขณะนี้ สังคมออนไลน์กำลังเปิดดูและแชร์คลิปนี้ไปทั่ว ซึ่งเราจะนำเอาบางส่วนของคลิปนั้นมาประกอบการเล่าข่าวนี้ด้วย ไปชมพร้อมๆกันครับ”<br />
<br />
คลิปวีดิโอที่ธาดาอัดไว้เปิดขึ้นทันที เป็นภาพที่ธาดาพูดกับกล้องมือถือ...<br />
<br />
“ผมไม่แน่ใจว่า ณ เวลานี้ ภาพการสารภาพของผมในคดีที่จบไปแล้วจะถูกเผยแพร่ออกไปหรือยัง...แต่ผมขอใช้โอกาสนี้ ซึ่งเป็นโอกาสสุดท้ายที่ผมยังมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้...”<br />
<br />
กลายเป็นภาพธาดาจ้องจากจอทีวีตาไม่กะพริบ พร้อมกับการบอกเล่าครั้งสุดท้ายอย่างมีอารมณ์ของเขา...<br />
<br />
มุกรินนั่งจ้องใบหน้าธาดาในทีวี ฟังพี่ชายพูดด้วยสีหน้าเครียดจัด<br />
<br />
“เพื่อความเป็นจริงทั้งหมดเกี่ยวกับคำสารภาพนั้น มันเป็นความจริงที่โหดร้ายที่จะไม่มีใครได้รู้เลย ถ้าผมไม่พูดมันออกมา...ผมถูกบังคับให้ยอมรับว่าเป็นฆาตกร มันบังคับให้ผมพูดว่าผมเป็นคนฆ่าเมียตัวเอง มันข่มขู่ผมด้วยวิธีโหดร้ายสารพัด มันคือไอ้คิมหันต์ สุริยะศักดิ์ น้องเมียผมเอง”<br />
<br />
คิมหันต์ไปยืนอยู่ในห้องนอนวิมลรัตน์ จ้องมองบ่วงที่ธาดาผูกคอตายหน้านิ่ง...ในขณะที่ธาดายังเล่าด้วยอารมณ์ที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ...<br />
<br />
“ไอ้คิมหันต์วางแผนกับเสี่ยเจ้าของบ่อนหลอกให้ผมเป็นหนี้ และข่มขู่จะทำร้ายน้องสาวผม เพื่อให้ผมยอมรับว่าเป็นผู้ทำฆาตกรรมวิมลรัตน์เมียของผม...ทั้งๆ ที่ศาลก็ได้ยกฟ้องคดีนี้ไปแล้ว มันก็ยังไม่ยอมเลิก...เมื่อผมไม่ยอมสารภาพอย่างที่มันต้องการ มันก็ทุบตีผม ทำร้ายผม รอยแผลยังเห็นอยู่ที่นี่ แต่ผมไม่ได้ห่วงตัวเอง เท่าชีวิตของน้องสาวผม มุกริน...ผมจำเป็นต้องทำเพื่อปกป้องเธอ...”<br />
<br />
ขณะนั้นเอง ชุมสายเดินเข้ามาในโถงบ้านวิมลรัตน์ เห็นไสวกับถวิลดูทีวีข่าวนี้อยู่ด้วยสีหน้าไม่สบายใจอย่างมาก...<br />
<br />
“ผมขอยืนยันว่า ในระหว่างที่ผมบันทึกภาพและเสียงนี้ ผมอยู่ในภาวะปกติทุกประการ...และทุกข้อความของผม ผมได้เขียนบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรบนกระดาษแผ่นนี้ด้วย”<br />
<br />
ธาดาชูกระดาษให้ดู ชุมสายเดินเข้ามาถามทั้งสองว่า คิมหันต์อยู่ไหน ถวิลบอกว่าอยู่บนห้อง สั่งห้ามใครไปรบกวน เป็นอันขาด ในขณะที่ธาดาในจอทีวียังคงเล่าต่อไปว่า<br />
<br />
“ผมกราบขอความเห็นใจจากเจ้าหน้าที่และผู้ใจบุญทุกคน ช่วยกรุณาเผยแพร่คลิปนี้ เพื่อเห็นแก่ความยุติธรรมและความถูกต้องของสังคมด้วย” แล้วเขาก็เปลี่ยนเป็นพูดกับมุกรินเป็นการเฉพาะ “มุก...พี่เสียใจที่มีโอกาสอยู่กับมุกได้เพียงเท่านี้ ขอให้การจากไปของพี่จงเป็นเครื่องเตือนสติให้มุกรู้ว่า อย่าไว้ใจไอ้คิมหันต์เป็นอันขาด”<br />
<br />
มุกรินน้ำตาไหลพรากอย่างไม่อาจหยุดได้...มองหน้าพี่ชายในทีวีที่กำลังพูดกับตน...ผ่านม่านน้ำตา...<br />
<br />
“มันจะนำความอัปมงคลมาสู่มุก ชีวิตมุกจะถูกดึงไปตกนรกหมกไหม้กับมัน ซึ่งพี่ไม่ปรารถนาให้เป็นอย่างนั้น...”<br />
<br />
ทันใดนั้นเองมือถือของมุกรินดังขึ้น เธอหยิบดูปรากฏชื่อคิมหันต์อยู่หน้าจอ เธอปามือถือทิ้งไปไกลตัว<br />
<br />
อย่างรังเกียจ พอดีธาดาเอ่ยขึ้นว่า “ลาก่อนนะมุกริน... น้องรักของพี่...” มุกรินร้องไห้โฮออกมาทันที<br />
<br />
จากนั้นธาดาเปลี่ยนสีหน้าและน้ำเสียงเป็นพูดกับคิมหันต์โดยตรง!<br />
<br />
“และสำหรับมึง คิมหันต์ จำไว้ด้วยว่า คนบริสุทธิ์ ย่อมบริสุทธิ์เสมอไม่ว่าเป็นหรือตาย ส่วนคนโง่ๆอย่างมึงไม่มีวันชนะกูหรอก ไอ้คิม!”<br />
<br />
คิมหันต์ที่ดูทีวีอยู่ เขาปิดโทรทัศน์ทันทีด้วยสีหน้าเครียดจัด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ในวันที่ตำรวจนำร่างธาดาไปเพื่อผ่าชันสูตรนั้น มุกรินไปนั่งรอรับร่างพี่ชายในสภาพร่างกายทรุดโทรม ใบหน้าหมองคล้ำ ดวงตาบอบช้ำเพราะร้องไห้หนักมาทั้งคืน<br />
<br />
คิมหันต์เข้ามานั่งข้างหลังเธอเงียบๆ แล้วจึงเอ่ยเบาๆ “ผมโทร.หามุก แต่มุกไม่รับโทรศัพท์ผมเลย” มุกริน ถามเสียงแข็งโดยไม่หันมองว่ายังกล้ามาที่นี่อีกหรือ คิมหันต์บอกว่าตนอยากอธิบาย มุกรินบอกว่าไม่จำเป็น เขาบอกว่าอยากให้เธอเข้าใจ เธอสวนทันทีว่า “ฉันไม่อยากฟัง”<br />
<br />
เมื่อปฏิเสธอย่างไรคิมหันต์ก็ยังพยายามจะพูด มุกรินตวาดไล่ก็ไม่ไป เธอหันไปตบหน้าเขาฉาดใหญ่ คิมหันต์ก็ยังจะชี้แจงอีก เป็นอย่างนี้ถึงสามครั้ง มุกรินตวาดเสียงดังขึ้นทุกที จนสุดท้ายเธอพูดเกือบเป็นเสียงตะโกนว่า<br />
<br />
“ออกไป ออกไปให้พ้น คุณคือคนที่ฉันเกลียดที่สุด คิมหันต์ เราหมดเวรหมดกรรมกันเสียที”<br />
<br />
เจ้าหน้าที่สองสามคนเข้ามาพาตัวคิมหันต์ออกไป ก็พอดีปรารภมาถึง<br />
<br />
“มุก...ก่อนคุณจะตัดสินผม ขอให้ฟังคำสารภาพจากผมก่อนนะมุก ได้โปรด” คิมหันต์หันมาพูด ถูกมุกรินไล่ตะเพิดให้ออกไป ปรารภรีบมาประคองมุกรินไว้ด้วยความห่วงใย บอกเธอว่าเจ้าหน้าที่ต้องผ่าพิสูจน์ศพอีกสองวันจึงจะส่งให้เราไปประกอบพิธีได้ มุกรินน้ำตาไหลพรูออกมาอีกครั้ง เธอพูดทั้งที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นว่า<br />
<br />
“พี่รภคะ ช่วยมุกด้วยนะคะ ทำยังไงก็ได้ อย่าให้ผู้ชายคนนั้นมาใกล้มุกอีกนะคะ พี่รภ...”<br />
<br />
ปรารภพยักหน้ารับด้วยความเต็มใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ออกจากมุกริน ขณะนั่งอยู่ในรถ คิมหันต์ได้รับโทรศัพท์จากดวงดาว เขาทักว่า นึกแล้วว่าเธอต้องโทร.มาด่าตน<br />
<br />
ดวงดาวยืนโทรศัพท์อยู่ที่ชายทะเล เธอร้องไห้อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน ร้องจนคิมหันต์บอกว่าตนรอฟังอยู่ เธอจึงพรั่งพรูความรู้สึกออกมาอย่างไม่เก็บกลั้นอีกแล้วว่า...<br />
<br />
“ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีครั้งไหน ที่ตัดสินใจผิด ทุกการกระทำของฉันเป็นผลดีกับตัวฉันเสมอ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ยกเว้นครั้งนี้ ฉันต้องยอมรับว่าฉันมองคนผิด ผิดไปมาก ช่วงเวลาที่ผ่านมา ระหว่างเรามันล้มเหลวมากเกินกว่าคำว่าเสียใจหรือเสียดาย มันคือ ความโกรธ ความน่าขยะแขยง อย่างน่ารังเกียจที่สุด จากนี้ไปฉันขอให้คุณจงพบแต่ความฉิบหายไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ ขออย่าให้มีใครต้องพบเจอกับคนเลวร้ายอย่างคุณ ขออย่าให้มีใครหลงเป็นเหยื่ออารมณ์ของผู้ชายเลวๆอย่างคุณอีกเลย”<br />
<br />
คิมหันต์นิ่งอึ้งจนพูดไม่ออก<br />
<br />
“ถ้าฉันอยู่ในระยะที่มือฉันเอื้อมถึง ฉันคงจะตบหน้าคุณเต็มแรง มากกว่าหนึ่งครั้ง แต่ไม่เป็นไร เพราะฉันเชื่อว่า มุกรินคงทำหน้าที่นี้แทนฉันแล้ว รีบไปลงนรกไกลๆ ฉันเถอะ นายคิมหันต์!” ดวงดาวกดตัดสายทันทีที่พูดจบ เธอทรุดนั่งกับพื้นทรายร้องไห้น้ำตาทะลัก...<br />
<br />
คิมหันต์ยังนั่งอึ้งอยู่ในรถ ชุมสายเข้ามานั่งด้วย บอกว่าตำรวจยังไม่ได้แจ้งข้อหาอะไรเขา แต่อาจเรียกตัวไปสอบปากคำก่อน เพราะถึงอย่างไรคลิปที่ธาดาพูดก็พาดพิงถึงเขา เจ้าหน้าที่ก็ต้องนำมาสืบสวนหาข้อเท็จจริงอีกที<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 14 วันที่ 10 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-75905856462313177262015-10-09T10:56:00.001+07:002015-10-09T10:56:02.706+07:00อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 15 วันที่ 10 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-BXMENkNGun0/VdabHXjnhfI/AAAAAAAAI70/TZ2zFP2YaH8/s1600/5.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-BXMENkNGun0/VdabHXjnhfI/AAAAAAAAI70/TZ2zFP2YaH8/s1600/5.JPG" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 15 วันที่ 10 ต.ค. 58</h2>ตั้งแต่แต่งงานกัน ธงไทยกับตะวันช่วยกันตกแต่งและปรับปรุงบ้านเก่าของแม่เรียมให้กลายเป็นรังรัก ทุกวันเธอจะรอเขากลับจากหาของสดจากทะเลมาเป็นวัตถุดิบในการทำอาหารแต่เช้านี้ธงไทยชวนตะวันลงเรือไปตกปลาด้วยกัน ตกอยู่นานสองนานได้ปลามาแค่ตัวเดียว เธอเริ่มหงุดหงิด ปลาตัวเดียวจะพอกินได้อย่างไร เขาบอกอย่างใจเย็นว่ามีแค่นี้ แบ่งกันกินก็ได้<br />
<br />
“แล้วพรุ่งนี้ล่ะคะ”<br />
<a name='more'></a><br />
“พรุ่งนี้ก็ค่อยหาใหม่ ตะวันอย่าเพิ่งไปกังวลถึงวันพรุ่งนี้เลย ตะวันคิดแค่ว่าตอนนี้ เวลานี้เราโชคดีที่ได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว” คำปลอบโยนของธงไทยทำให้ตะวันรู้สึกปลอดโปร่งคลายกังวล ชีวิตที่นี่ไม่ต้องคิดอะไรมาก ทำทุกอย่างไปวันต่อวัน มีความสุขไปวันต่อวันก็พอแล้ว...<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
ฝ่ายจ๊ะจ๋ามุ่งมั่นจะแก้แค้นตะวันให้ได้ พยายามล้วงความลับจากไผ่เพื่อจะเอาไปบอกคีริน เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธออยู่ไหน จ๊ะจ๋ามั่นใจการที่ตาท้วมหายไปต้องเกี่ยวข้องกับตะวันแน่นอน<br />
<br />
“พ่อแกไปบ้านญาติ ไม่เกี่ยวกันหรอก”<br />
<br />
จ๊ะจ๋าไม่ยอมแพ้กล่อมจนไผ่ยอมบอกว่าตาท้วมมีสถานที่อยู่แห่งหนึ่งซึ่งปลอดภัยสำหรับหลบภัย และคิดว่าพ่อน่าจะพาตะวันกับธงไทยไปที่นั่น...<br />
<br />
ในเวลาไล่เลี่ยกัน รันลงมาจากห้องนอนเห็นคีรินกำลังจะไปทำงาน รีบยื่นเงินให้ เธอมองเงินในมือน้องสาวแปลกใจว่าเงินอะไร รันเอากระเป๋าใบนั้นไปขายเพื่อเอาเงินมาใช้คืน ส่วนที่เหลือจะค่อยๆทยอยจ่ายให้ คีรินล้วงเงินในกระเป๋าตัวเองรวมกับเงินที่น้องเพิ่งใช้คืนส่งกลับให้รัน<br />
<br />
“ฝากหน่อย พี่รู้ว่ารันรับผิดชอบมันได้ เอาไว้รักษาแม่นะ ถ้าโชคดีจะเอาเงินก้อนใหญ่กลับมาให้”<br />
<br />
“พูดแปลกๆ ไม่ชอบเลย ดูเป็นลางชอบกล”<br />
<br />
คีรินขอให้น้องรับปากว่าจะดูแลแม่ดีๆ เธอสัญญาจะดูแลท่านไม่ให้ขาดตกบกพร่อง คีรินยิ้มให้อย่างอ่อนโยน รันถึงกับออกปากไม่ได้เห็นพี่สาวยิ้มแบบนี้มานานแล้ว อยากให้เราสองพี่น้องกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน แล้วขอคำมั่นว่าถ้าพี่กลับมาเราจะเริ่มต้นกันใหม่ เธออดหวั่นใจไม่ได้ ไม่รู้จะได้กลับมาหรือเปล่า...<br />
<br />
เปลวทนต่อไปไม่ไหว ตัดสินใจเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางเตรียมจะหนี แต่ถูกทรงพลจับได้เสียก่อน เขาตัดพ้อจะทิ้งกันไปจริงๆหรือ ถ้าเป็นเมื่อก่อน หากเขาคร่ำครวญแบบนี้ เธอคงใจอ่อนเพราะความเวทนา แต่วันนี้เธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะไปจากเขาให้ได้ เขาเห็นเธอไม่เปลี่ยนใจด่าลั่นว่าเนรคุณ<br />
<br />
“ฉันคิดว่าฉันกับลูกชดใช้ให้ท่านไปหมดแล้ว วันนี้ยัยปรางค์คงจะมีความสุขดีแล้ว ฉันคงต้องขอชีวิตฉันคืนบ้างแล้วค่ะท่าน”<br />
<br />
“แล้วฉันล่ะ ทุกคนมีความสุขดีแล้วคิดจะทิ้งฉันเหรอ” ทรงพลเห็นเปลวไม่สนใจ ก้าวเท้าจะไปก็โวยลั่น “กล้าไปเหรอ ก็ลองไปดูสิ เธอตายแน่เปลว ต้องตายอย่างหมาข้างถนนหรือไม่ก็ต้องกลับไปขายตัว คอยดู”<br />
<br />
เธอไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น พร้อมจะเจอทุกอย่าง ขอแค่ไปให้พ้นจากที่นี่ ทรงพลตวาดลั่นหากเธอไป เขาจะตามล่าเธอไปทุกแห่ง เปลวหมดความอดทน มองทรงพลด้วยสายตาแข็งกร้าว ท้าทายว่าคนที่ตกอยู่ในสภาพอย่างเขาจะทำอะไรเธอได้ แม้แต่ช่วยเหลือตัวเองยังทำไม่ได้เลย อย่ามาขู่ให้ยาก ทรงพลโกรธมาก ขู่จะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ ถ้ากล้าออกไปจากที่นี่ เปลวเดินเข้ามาพูดใส่หน้า<br />
<br />
“ก่อนจะฉีกเนื้อฉัน ลุกขึ้นมาให้ได้ก่อนเถอะไอ้เฒ่า เจ้าอารมณ์” พูดจบเปลวหันหลังจะไป ทรงพลคว้ามือไว้ ห้ามเธอไปไหนทั้งสิ้น เปลวหันกลับไปมอง ต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นเขาค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วต่อยท้องน้อยเธอจุกตัวงอ ก่อนจะเตะซ้ำสลบเหมือด...<br />
<br />
เปลวหมดสติไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ตื่นขึ้นอีกทีพบว่าตัวเองนอนคว่ำอยู่ที่พื้น มือถูกมัดไพล่หลัง พยายามจะโงหัวขึ้นมอง แต่ปวดหัวแทบจะระเบิด ทรงพลเดินมานั่งข้างๆ เธอยังสงสัยไม่หายเขาเดินได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเฉลยว่าไม่เคยเป็นอะไร เดินได้มาตลอด แต่ที่ต้องทำตัวเป็นคนพิการเพราะกลัวปรางค์ทองกับเธอจะไปจากเขา<br />
<br />
“ท่านหลอกพวกเรา ท่านทำแบบนี้ได้ยังไง ท่านกักขังฉันไว้เกือบ 20 ปีด้วยคำหลอกลวง ท่านไม่ใช่คน”<br />
<br />
ทรงพลบันดาลโทสะตบเปลวหน้าหัน “เพราะเธอมันไม่รู้จักบุญคุณไง จะมาหาว่าฉันเจ้าเล่ห์ไม่ได้นะ เปลว...ฉันเมตตาเธอมาตลอด วางเธอไว้บนฟ้าบนสวรรค์ ให้เธอทุกอย่างแล้วทำไม...”<br />
<br />
เธอไม่เคยรู้สึกว่าได้ขึ้นสวรรค์ ทรงพลฉุนขาดในเมื่อเธอเลือกเอง เธอก็จะได้ลิ้มรสของการตกนรกทั้งเป็น<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
หลังจากรู้ที่ซ่อนตัวของตะวันกับธงไทย คีริน แฝงตัวมากับเรือของกลอยกับพ่อ กระทั่งถึงหมู่บ้าน ชาวประมงซึ่งเป็นสถานที่เป้าหมาย เธอหาที่เหมาะๆซุ่มรอการปรากฏตัวของตะวัน<br />
<br />
ธงไทย เรียมและตะวันเดินมาส่งตาท้วมซึ่งจะเดินทางกลับไร่นวลตะวันที่ท่าน้ำในหมู่บ้าน ธงไทยขอบคุณเขาสำหรับทุกอย่าง ตาท้วมยินดีทำให้ด้วยความเต็มใจ<br />
<br />
“ที่คุณประวัติพ่อคุณไทยกรุณาผมกับไอ้ไผ่ มันมากกว่านี้เป็นร้อยๆเท่า...แม่เรียมฉันฝากคุณไทยกับหนูตะวันด้วยนะ” ตาท้วมว่าแล้วขยับจะไป ตะวันร้องเรียกไว้ ขอบคุณเขาเช่นกันที่ไม่โกรธไม่เกลียดเธอ<br />
<br />
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ตะวันที่ผมรู้จักเป็นคนดี จำไว้ว่าคุณคือตะวัน คุณต้องเป็นตะวันเท่านั้น”<br />
<br />
“ค่ะ หนูคือตะวัน” พูดจบตะวันโผกอดตาท้วม โดยไม่ล่วงรู้ว่านี่จะเป็นการกอดเขาครั้งสุดท้าย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คีรินเห็นตะวันปรากฏตัวก็คว้าปืนยิง ตาท้วมเห็นเสียก่อน โดดเอาตัวขวางทางกระสุนโดนเข้าเต็มๆ ร่วงตกน้ำ ชาวบ้านได้ยินเสียงปืนพากันตะโกน โหวกเหวก มือปืนสาวเห็นท่าไม่ดีวิ่งหนี ตะวันจะตาม แต่ธงไทยคว้าแขนไว้ขอร้องอย่าไป เธอสะบัดมือเขาหลุดแล้วไล่กวดคีริน ธงไทยจะวิ่งตามแต่เรียมร้องเรียกเอาไว้<br />
<br />
“คุณไทย มาดูตาท้วมก่อนเร็ว”<br />
<br />
ตะวันวิ่งผ่านบ้านของชาวบ้านเห็นปืนยาวแขวนไว้ที่ฝาผนัง หยิบติดมือไปด้วย พอเห็นหลังคีรินไวๆไล่ยิงไม่ยั้ง เสียงปืนยิงต่อสู้กันดังสนั่นหวั่นไหว คีรินสู้ไม่ได้โดดลงเรือของชาวบ้านที่จอดอยู่แถวนั้นแล้วขับหนี ตะวันกระโจนลงเรืออีกลำหนึ่งขับตาม พร้อมกับสาดกระสุนไล่หลัง คีรินเสียทีถูกคมกระสุนร่วงตกจากเรือ เหมือนลางร้ายสื่อถึงกัน แม่ของคีรินกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว จู่ๆชามตกพื้นแตกกระจาย เธอใจหายวาบ รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก รันเห็นสีหน้าท่านก็พอจะเดาออกว่าเป็นกังวลเรื่องของคีริน<br />
<br />
“ไม่เอาน่าแม่ ไม่มีอะไรหรอก” คำปลอบใจของรัน ไม่ได้ทำให้แม่รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย...<br />
<br />
มือปืนสาวตะเกียกตะกายเข้าฝั่งอย่างหมดสภาพ เนื่องจากบาดเจ็บหนักจึงไม่สามารถจะหนีต่อไปได้ เธอรู้ได้ถึงความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา อึดใจตะวันขับเรือมาจอดเทียบแล้วลงมานั่งข้างๆ ตัดพ้อต่อว่าว่าทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ตนอุตส่าห์หนีมาถึงนี่แล้ว ทำไมไม่ปล่อยตนไป<br />
<br />
“พี่ต้องทำ...ถ้าไม่ทำ...มันจะ...ฆ่าแม่กับรัน”<br />
<br />
“ใคร? ตะวันจะไปตามล่ามัน” คาดคั้นไปก็ไร้ประโยชน์ คีรินทนพิษบาดแผลไม่ไหวสิ้นใจเสียก่อน<br />
<br />
ธงไทยมาทันเห็น อดสะเทือนใจไม่ได้ ตะวันแค้นใจมาก ในเมื่อพวกมันไม่เลิกจองเวร เธอก็จะตามล่าพวกมันให้ถึงที่สุด จากนั้นก็กลับขึ้นเรือ เขาพยายามจะคว้าตัวไว้ไม่ให้ไป แต่คว้าได้เพียงสร้อยมุกที่เธอสวมอยู่ จึงทำได้แค่มองตามเรือที่ตะวันขับออกไปด้วยความเสียใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่ห้องนอนของเปลว ทรงพลเห็นเปลวที่มีบาดแผลตามเนื้อตัวและใบหน้า ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น รีบเดินมานั่งข้างเตียงหยิบชามข้าวต้มจะป้อนให้ เธอได้แต่มองหวาดๆ ไม่สามารถจะพูดหรือขยับตัวได้เพราะไร้เรี่ยวแรง<br />
<br />
“กินซะหน่อยนะเปลว จะได้มีแรง” ทรงพลว่าแล้ว ตักข้าวต้มป้อนให้เปลวเจ็บหนักกลืนข้าวไม่ลง สำลักอาหารกระเด็นใส่หน้าคนป้อน เขาโมโหมากคิดว่าเธอแกล้ง ใช้นิ้วกดที่เส้นเลือดใหญ่ซึ่งเป็นวิธีเดียวกับที่ตะวันใช้จัดการกับเหยื่อของตัวเอง เปลวไม่มีแรงดิ้นหนี เริ่มหน้ามืดจะหมดสติ พลันมีเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ทรงพลถึงกับชะงักสงสัยว่าใครมาหา หรือจะเป็นปรางค์ทอง<br />
<br />
ครู่ต่อมาทรงพลซึ่งยังคงแสร้งเป็นคนพิการนั่งอยู่ในรถเข็นบอกกับธงไทยว่าลูกของเขาไม่ได้มาที่นี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าหายไปไหน ธงไทยถือโอกาสแจ้งข่าวดีให้เขาทราบว่าตนกับตะวันแต่งงานกันแล้ว<br />
<br />
“ฉันดีใจด้วยนะ งั้นเราเป็นครอบครัวกันแล้วสินะ”<br />
<br />
“ขอบคุณครับ แล้วคุณแม่ล่ะครับ ผมอยากสอบถามคุณแม่เรื่องตะวัน เผื่อท่านจะทราบว่าตะวันอยู่ไหน”<br />
<br />
ทรงพลแต่งเรื่องว่าเปลวพักผ่อนอยู่ ไว้พรุ่งนี้ท่านจะถามให้ ธงไทยร้อนใจอยากเจอตะวันเร็วๆ ชะเง้อคอยาวไปทางห้องนอนของเปลว ทรงพลหงุดหงิดไม่พอใจคิดจะจัดการเขาให้รู้แล้วรู้รอด<br />
<br />
“เธอร้อนใจมากสินะพ่อหนุ่ม เอางี้แล้วกัน เธอไปเรียกเปลวเขาที่ห้อง จะได้ถามไถ่กันให้รู้เรื่อง ฉันเห็นใจ คนเป็นผัวเมียกันก็อย่างนี้ ห้องข้างในนั่นแหละ” ทรงพลชี้มือประกอบคำพูด ธงไทยลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนั้น ทรงพลค่อยๆล้วงปืนที่ซ่อนอยู่ในรถเข็นออกมาแต่ต้องรีบเก็บคืนที่เดิมเมื่อชายหนุ่มเกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน<br />
<br />
“ผมไม่รบกวนดีกว่าครับ ถ้าตะวันอยากเจอผม เธอคงไม่หายไปแบบนี้ ถึงคุณแม่จะทราบว่าตะวันอยู่ที่ไหน แต่ถ้าเธอไม่อยากเจอ มันก็ไม่มีประโยชน์” พูดจบชายหนุ่มขอตัวกลับก่อน ทรงพลโล่งใจที่ไม่ต้องฆ่าเขา...<br />
<br />
ขณะที่ธงไทยรอดจากความตายมาได้หวุดหวิด แต่เฮียฮุยไม่โชคดีแบบนั้น ตะวันสืบทราบว่าเขาเป็นคนจ่ายงานนี้ให้คีรินจึงตามมาถึงบ้าน เอาปืนจ่อหัวคาดคั้นให้บอกว่าใครเป็นคนจ้างวานให้ฆ่าเธอ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผู้จ้างวานติดต่อเขาทางมือถือ แล้วเปิดไลน์ที่มีข้อความจากบุคคลปริศนาที่ใช้ชื่อว่า A ให้ดู<br />
<br />
“คนนี้เหรอ”<br />
<br />
“ใช่...อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันมีเงินสดเก็บไว้เยอะ จะเอาเท่าไหร่ก็เอาไปเลย แต่ปล่อยฉันไป”<br />
<br />
ตะวันแค้นจัดเกินกว่าจะปล่อยให้เฮียฮุยลอยนวล ลั่นกระสุนใส่ตายคาที่แล้วเก็บมือถือของเขาไปด้วย...<br />
<br />
ทางด้านธงไทยหมดทางจะตามหาตะวัน นึกถึงวิวขึ้นมาได้ จึงแวะไปหาที่ร้านจำหน่ายและให้เช่าชุดวิวาห์ของเธอ ทันทีที่เจอหน้าเพื่อนรัก เขาโผกอดไว้แน่นอย่างต้องการที่พึ่ง เจ๊แน๊ตต้องลากตัวชีสเค้กออกมา ปล่อยให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง ธงไทยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้วิวฟัง และขอโทษเธอด้วยที่พูดจาไม่ดีตอนที่เจอกันครั้งสุดท้าย<br />
<br />
“อย่าคิดมากเลย วิวไม่เคยโกรธไทยอยู่แล้ว...แล้วไทยเอายังไงต่อ”<br />
<br />
ธงไทยส่ายหน้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี วิวอยากรู้ว่าเขาวิ่งตามตะวันแบบนี้เหนื่อยบ้างไหม และที่สำคัญเขากำลังวิ่งตามคนที่ไม่ใช่ตะวันคนเดิมอีกแล้ว คนชื่อตะวันไม่อยู่แล้ว<br />
<br />
“ไทยรักเธอมากนะ รัก...ไม่ว่าเธอจะเป็นใครหรือเป็นอะไร”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่บ้านของวัฒนา นันทาเห็นลูกชายเอาแต่นั่งซึมไม่ยอมทำงานทำการถึงกับปรี๊ดแตก โวยวายลั่นจะไปอาลัยอาวรณ์ผู้หญิงคนนั้นให้ได้อะไรขึ้นมา ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไปถึงจะถูกต้อง<br />
<br />
“ผมกำลังเดินหน้าของผมอยู่นี่ไงครับ”<br />
<br />
“เดินหน้าหรือถอยหลังกันแน่” นันทาโมโหสุดขีด ทนงศักดิ์ต้องเตือนให้เธอใจเย็นๆก่อน<br />
<br />
อีกมุมหนึ่งบนต้นไม้ใกล้กำแพงบ้าน ตะวันจ้องทั้งสามคนเขม็ง แล้วหยิบมือถือของเฮียฮุยขึ้นมาส่งข้อความไปหาผู้จ้างวานที่ใช้ชื่อว่า A “งานเสร็จแล้ว เหยื่อตายสนิท” จากนั้นก็มองดูความเคลื่อนไหวของคนในบ้าน สักพักมีข้อความส่งกลับมา “โกหก ฉันรู้ว่ามันยังไม่ตาย”<br />
<br />
ตะวันมองเข้าไปในบ้าน เห็นนันทวัฒน์เถียงกับนันทาหน้าดำคร่ำเคร่ง นั่นก็เท่ากับว่าคนกลุ่มนี้ไม่ใช่เป็นผู้จ้างวาน เธอกวาดสายตาไปยังสนามหญ้าหน้าบ้าน เห็นกันเกราประคองนันทนาไปยังทางเข้าตึก แสดงว่าคู่นี้ก็ไม่ใช่ผู้จ้างวานเช่นกัน เธอประหลาดใจมากที่คนบ้านนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ปีนลงจากต้นไม้ มองกลับไปยังตัวบ้านด้วยความข้องใจ แล้วเดินผ่าน รปภ.ที่นอนสลบเหมือดจากฝีมือเธอออกไป โดยไม่ล่วงรู้เลยว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดก็คือทรงพลผู้มีพระคุณของเธอเองซึ่งกำมือถือไว้แน่นด้วยความแค้น<br />
<br />
“ไอ้ฮุย แกกล้าโกหกฉันเหรอ”...<br />
<br />
ในขณะที่แม่ของคีรินลูบคลำข้าวของของลูกสาวคนโตด้วยความคิดถึง รันกลับเข้าบ้านพร้อมกับชุดรับปริญญาในมือ เห็นแม่ยืนน้ำตาซึมอยู่ในห้องของคีรินก็ร้องทัก ท่านรีบปาดน้ำตาทิ้ง ถามว่างานเลิกแล้วหรือ เธอเสียดายแม่น่าจะไปด้วยอยากให้ท่านเห็น ท่านตัดพ้อต่อโชคชะตาตัวเองถึงไปก็มองไม่เห็นอยู่ดี รันโผกอดแม่ไว้น้ำตาร่วงไปด้วย แม่เอามือลูบชุดรับปริญญาของรัน พร้อมกับบ่นว่าอยากมองเห็น<br />
<br />
“สักวันแม่ต้องได้เห็นจ้ะ ฉันจะตั้งใจทำงานหาเงินมารักษาแม่ให้ได้เลย” รันสีหน้ามุ่งมั่น...<br />
<br />
ธงไทยใช้เวลาปรับทุกข์กับวิวจนมืดค่ำ เจ๊แน๊ต อยากให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันให้นานที่สุด จึงชวนชีสเค้กกลับ แต่ฝ่ายหลังอิดออดไม่อยากไป เธอก็เลยต้องดึงตัวออกจากร้าน ธงไทยนึกถึงวันเก่าๆที่เคยมีกับวิว ช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข อดขอบคุณเธอไม่ได้ที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอไม่ว่าเขาจะมีปัญหาอะไร<br />
<br />
“ไทยมาที่นี่ได้ตลอดเลยนะ วิวยินดี ไทยอยู่ที่นี่จนกว่าจะสบายใจหรือจะอยู่ตลอดไปก็ได้นะ” วิวรวบรวมความกล้าเอื้อมมือมาจับมือธงไทยไว้เพื่อสื่อความในใจ ตะวันแอบมองมาจากมุมมืดนอกร้าน เห็นทั้งคู่ถนัดตาเพราะภายในร้านค่อนข้างสว่าง<br />
<br />
ธงไทยรู้ดีว่าวิวคิดอย่างไรกับตัวเองแต่ไม่สามารถเปิดรับความรู้สึกของเธอได้ เพราะเขามีตะวันอยู่เต็มหัวใจ อ้างว่าดึกแล้วขอตัวกลับก่อน รบกวนเธอมาทั้งวันแล้ว เธอจะได้กลับไปพักผ่อน ส่วนเขาจะกลับไร่นวลตะวัน วิวใช้ความพยายามเฮือกสุดท้าย เผยความในใจให้เขารู้อย่างไม่มีปิดบัง<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 15 วันที่ 10 ต.ค. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-62318573042177860022015-10-07T09:44:00.002+07:002015-10-07T09:44:08.702+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 14 วันที่ 8 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-BZ4UT76XquM/VdwJD5o1WTI/AAAAAAAAJHU/s9dIu5Vp3dE/s1600/18.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-BZ4UT76XquM/VdwJD5o1WTI/AAAAAAAAJHU/s9dIu5Vp3dE/s1600/18.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 14 วันที่ 8 ต.ค. 58</h2>“แกไม่มีทางบริสุทธิ์ไปได้หรอก เพราะถึงยังไงโลกทั้งโลกก็จะรู้ความจริงจากปากของผู้ชายคนนี้”<br />
<br />
เสี่ยพูดอย่างเย้ยหยัน แล้วพริบตานั้น ใบหน้าของไอ้ขุมก็ปรากฏขึ้นบนจอ ไอ้ขุมเริ่มต้นแนะนำตัวเองและสารภาพเหตุการณ์ในคืนวันที่ 14 กุมภาพันธ์อย่างละเอียด<br />
<a name='more'></a><br />
“ไอ้ขุม!” ธาดาช็อก หน้าซีดเผือด คิมหันต์ที่นั่งอยู่ข้างๆชุมสายดูหน้าธาดาในจอทีวี พูดอย่างสะใจว่าอย่าเพิ่งช็อกตายเสียก่อนล่ะ!<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
เวลาเดียวกัน มุกรินยังคงทุบตู้คอนเทนเนอร์สุดแรง แหงนมองกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่มุมสูงรอบตู้ พูดกับกล้องว่า<br />
<br />
“ฉันรู้นะว่าพวกนายดูฉันอยู่ทางกล้องวงจรปิด จะไม่ปล่อยฉันก็ได้ แต่บอกหน่อยได้ไหมว่าฉันต้องอยู่ในนี้อีกนานแค่ไหน ใครก็ได้ โผล่หน้ามาอธิบายหน่อยว่าพวกนายกำลังจะทำอะไรฉัน...ได้โปรดเถอะ...เปิดประตูมาพูดกันให้รู้เรื่องหน่อยได้ไหม”<br />
<br />
ทุกอย่างยังคงเงียบเหมือนเดิม...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดานั่งเครียดเกร็งอยู่หน้าจอทีวีที่ไอ้ขุมกำลังเล่าเหตุการณ์ในคืนนั้นอย่างละเอียด พอไอ้ขุมพูดจบหน้าเสี่ยอ๋าก็ปรากฏขึ้นบนจอทีวีเอ่ยเย้ยๆว่า<br />
<br />
“ถึงกับอึ้งเลยเหรอ” ธาดาตะโกนว่ามันเป็นการตัดต่อ ไม่มีใครเชื่อหรอก “งั้นให้เจ้าตัวเขามายืนยันเองด้วยตัวจริงๆ ตัวเป็นๆเลยเอาไหม”<br />
<br />
สิ้นเสียงเสี่ย ไอ้ขุมก็เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องเสี่ยอ๋า พูดกับธาดาที่หน้าซีดเผือดยิ่งกว่าเก่าว่า<br />
<br />
“เฮีย..มันจบแล้วครับเฮีย สารภาพเถอะ หนักจะได้เป็นเบา”<br />
<br />
ธาดาตะโกนลั่นว่าไอ้ขุมรับเงินจากเสี่ยอ๋าเพื่อมาซัดทอดตน ไอ้ขุมยืนยันว่าตนพูดความจริง<br />
<br />
“ความจริงอยู่ที่กู ไม่ได้อยู่ที่มึง”<br />
<br />
“ตามใจเฮียก็แล้วกัน แต่ถ้าผมต้องขึ้นศาล ผมก็จะพูดความจริงของผมนะ ไม่ใช่ความจริงของเฮีย...โชคดีครับเฮีย”<br />
<br />
ลูกน้องเสี่ยอ๋าเอาตัวไอ้ขุมออกไปท่ามกลางเสียงด่าของธาดา<br />
<br />
ที่ห้องลับเล็กๆ ชุมสายบอกคิมหันต์ว่าในชั้นอุทธรณ์ศาลจะไม่นืบพยานเพิ่มตนเคยบอกแล้วใช่ไหม คิมหันต์บอกว่าตนไม่สนใจเรื่องนั้น ฝ่ายเสี่ยอ๋าก็เร่งธาดาว่า<br />
<br />
“เวลาเหลือน้อยลงทุกทีแล้วนะครับ คุณธาดาจะพูดอะไรก็พูดกับผมเสียตอนนี้ ก่อนที่ผมจะไม่ให้โอกาสคุณพูดอีก” พลางเสี่ยเดินเข้าไปสั่งธาดาให้เงยหน้าขึ้น พูดกับกล้องรอบตัวเขา เหมือนคำสารภาพของไอ้ขุม ธาดาเงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจลึกๆ พูดกับกล้องว่า<br />
<br />
“ไอ้คิม...ฉันไม่ได้ฆ่าพี่แก มันเป็นอุบัติเหตุ ยอมรับความจริงเสียบ้างซิโว้ย”<br />
<br />
ที่ห้องลับ...เสี่ยอ๋าหันมองคิมหันต์ เขาพยักหน้าให้เสี่ยอย่างหนักแน่น เสี่ยพยักหน้าให้ลูกน้องอีกต่อหนึ่ง ลูกน้องเสี่ยเอื้อมมือกดปุ่ม video playback หน้าจอทีวีทุกเครื่อง ปรากฏหน้าดวงดาวทันที<br />
<br />
“อา...” ดวงดาวเรียก ธาดาสะดุ้งสุดตัว “อาเป็นยังไงบ้าง...” ธาดาร้องถามว่าได้ยินเสียงตนพูดไหมแต่ดวงดาวไม่อาจตอบได้เพราะเป็นวีดิโอคลิปที่เธอบันทึกส่งมาให้เขา<br />
<br />
“หวังว่าอาจะได้ดูคลิปนี้ในเวลาที่อาสุขภาพแข็งแรงขึ้นแล้วนะ หนูมีเรื่องที่อยากจะขอร้องอา...อาช่วยฟังหนูสักนิดเถอะนะ เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่หนูจะมีโอกาสพูดกับอา”<br />
<br />
ธาดาตวาดถามว่า “พวกมึงจับตัวดาวไปด้วยหรือ”<br />
<br />
“สิ่งที่หนูจะพูดนี้ พูดจากใจจริง ไม่มีใครขู่บังคับ หนูอยากให้อาขอขมากับเมียอาในสิ่งที่อาทำไว้ อย่างน้อย วิญญาณของเมียอารับรู้ได้ เขาจะได้อโหสิให้อา... มันจะเป็นมงคลกับตัวอาไปจนตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ หนูขอโทษที่ทิ้งอามาโดยไม่บอกลา ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลอาในเวลาที่อาไม่มีใคร...”<br />
<br />
“ดาว...” ธาดาครางออกมาอย่างเจ็บปวด<br />
<br />
“หนูมีบางอย่างที่ต้องดูแล มันเป็นสิ่งที่มีความสำคัญกับหนูมาก แต่หนูไม่มั่นใจว่ามันจะมีความหมายกับอาหรือเปล่า หนูไม่รู้นะ ว่าจะมีโอกาสได้เจออาอีกหรือไม่ แต่หนูอยากจะมีความทรงจำดีๆของอาเก็บไว้และหนึ่งในความทรงจำที่ดีก็คือ การที่อาแสดงให้เห็นว่าเป็นลูกผู้ชาย เป็นคนยอมรับความจริงและยอมรับผลการกระทำทุกอย่างที่เราเป็นผู้ก่อ โดยไม่หลบหนี... มันน่าภาคภูมิใจมากกว่าการโกหกหลอกลวงและหนีความจริงนะอา...”<br />
<br />
ธาดาเครียดจัด ปวดหัวอย่างรุนแรงและเฉียบพลัน ในขณะที่ดวงดาวก็ยังคงพูดต่อ<br />
<br />
“แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้าวันหนึ่งข้างหน้า อาสงบนิ่งแล้ว ปล่อยวางได้แล้ว...วันนั้นหนูอาจจะกลับไปหาอา ไปดูว่า เรายังมีความหมายต่อกันมากพอหรือไม่ บางสิ่งบางอย่างที่คาดไม่ถึง อาจจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเรา...ขอบคุณนะอา ที่เคยให้โอกาสและความอบอุ่นกับหนู วันนึงที่เรากลับมาสมประโยชน์ร่วมกันได้อีก วันนั้นเราคงได้เจอกันนะอา...”<br />
<br />
ภาพและเสียงในจอทีวีดับวูบลงทันที พร้อมกับที่ธาดาชักกระตุกอย่างแรง!<br />
<br />
ชุมสายชะโงกหน้าเข้าไปดูใกล้ ๆ ร้องอย่างตกใจ “ฉิบหายแล้วไอ้คิม!” คิมหันต์เองก็ลุกยืนหน้าเข้มไปเหมือนกัน<br />
<br />
ลูกน้องเสี่ยอ๋าที่ผ่านการฝึกปรือขั้นตอนการช่วยชีวิตเป็นอย่างดี กรูกันเข้าไปหาธาดา ปฐมพยาบาลจนธาดาคลายจากอาการชักกระตุก<br />
<br />
“ไอ้คิม...พอได้แล้วมั้งเพื่อน ถ้าถึงตาย มันจะยุ่งมากขึ้นนะเว้ย” ชุมสายเตือนสติ<br />
<br />
“มันยังไม่ตายหรอก ก็แค่ออกซิเจนไปเลี้ยงสมองไม่ทัน” คิมหันต์พูดอย่างเลือดเย็น ชุมสายบอกว่านั่นก็ทำให้สมองตายได้ บอกคิมหันต์ให้พอเถอะ “ยัง! จนกว่ามันจะยอมสารภาพก่อน ก่อนที่สมองมันจะตาย” แล้วคิมหันต์ก็หยิบวิทยุสื่อสารสั่ง “เสี่ยอ๋า...ปิดเกมได้เลย!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พักตรายังมุ่งมั่นทุ่มเทเวลาให้กับการเตรียมรับลูกในท้อง วันนี้ขณะเธอกำลังดูเสื้อผ้าของใช้ของเล่นสำหรับเด็กที่ซื้อมาอยู่ในห้องนอนนั้น อรรถก้าวเข้ามาช้าๆ<br />
<br />
พักตราถามว่าเสื้อผ้าเด็กชุดไหนสวยกว่ากัน อรรถถามว่าไม่เร็วไปหน่อยหรือ กว่าจะถึงวันนั้นมันจะมีรุ่นใหม่ๆออกมาให้เลือกเยอะกว่านี้ พักตราบอกว่าอาจจะไม่สวยเท่านี้หรือถ้าสวยกว่าก็ซื้อเพิ่มอีกได้ไม่มีปัญหา<br />
<br />
อรรถตัดสินใจที่จะทำสิ่งสำคัญ เขาเข้าไปนั่งใกล้ๆ ถามอย่างอ่อนโยน<br />
<br />
“พักตร์...ลูกรู้ใช่ไหมว่า ลูกคือหัวใจของพ่อ... ความปรารถนาเดียวของพ่อคือต้องการให้ลูกมีความสุขที่สุด”<br />
<br />
“พักตร์กำลังมีความสุขที่สุดในชีวิตค่ะพ่อ”<br />
<br />
อรรถถามว่าแน่ใจนะ พอเธอตอบ “ค่ะ” เท่านั้น อรรถสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนพูดสิ่งสำคัญที่ต้องทำ<br />
<br />
“งั้นพ่อขอโทษนะ พ่อจำเป็นต้องทำ...ทำทุกอย่าง... เพื่อลูก...” อรรถหันไปพยักหน้าให้สัญญาณทางหน้าห้อง ทันใดนั้นชายร่างใหญ่แต่งตัวดีสามคนก็พุ่งเข้ามาในห้อง จับพักตรามัดทันที เธอตกใจร้องลั่นถามว่าพ่อทำอะไรตน ทำไมทำอย่างนี้ อรรถไม่ตอบแต่บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไปกับพ่อนะลูก...”<br />
<br />
ชายร่างใหญ่อุ้มพักตราออกไป เธอทั้งดิ้นทั้งร้องตะโกนให้ปล่อยไปตลอดทาง จนเมื่อไปถึงคลินิกประจำ เธอก็ยังอาละวาด กรีดร้อง ตะโกนไม่หยุด<br />
<br />
เธอถูกจับมัดไว้บนเตียงราวกับคนไข้วิกฤติแล้วเข็นไปยังห้องแพทย์ หมอคนเดิมเข้ามาคุยกับอรรถว่า<br />
<br />
“หมอจะส่งจิตแพทย์เข้าไปคุยกับคุณพักตราก่อนนะคะ เราจำเป็นต้องรอให้แกสงบลงก่อน แล้วค่อยดำเนินการขั้นต่อไป” อรรถติงว่ามันจะช้าไปไหม “เรารวบรัดเดี๋ยวนี้เลย หมอเกรงว่าจะมีผลกับสภาพจิตใจหนักขึ้นไปอีก ให้จิตแพทย์ได้ทำหน้าที่ก่อนดีกว่าค่ะ”<br />
<br />
อรรถฝากฝังด้วยความเป็นห่วงว่า ชีวิตลูกสาวตนอยู่ในมือหมอ หวังว่าหมอจะดูแลเธอให้ปลอดภัย หมอพูดตามประสบการณ์ว่าถ้าพักตราจะไม่หนีไปอีก อรรถบอกว่าตนสั่งคนให้เฝ้าห้องแบบไม่กะพริบตาเลย สภาพของพักตรานาทีนี้คือ เธอถูกมัดไว้กับเตียงแน่นหนาจนทำได้แค่ลืมตาจ้องเพดานนิ่ง มีลูกน้องอรรถสามคนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องอย่างระแวดระวัง<br />
<br />
พักตราอาละวาดทั้งดิ้นทั้งด่าทั้งขู่จนเสียงแหบแห้ง พอดีจิตแพทย์เดินเข้ามาแนะนำตัวเองว่าชื่อจิตแพทย์ชมเนตร<br />
<br />
“ออกไป! ฉันไม่ต้องการจิตแพทย์ ฉันไม่ได้บ้า!” จิตแพทย์บอกว่าไม่มีใครว่าเธออย่างนั้น ตนแค่ขอมาคุยด้วยเท่านั้น “ฉันไม่คุย ออกไป ออกไปให้หมด!”<br />
<br />
“คุณพักตราคะ ดิฉันก็เป็นแม่ลูกอ่อนนะคะ และก็เคยท้องนอกมดลูกแบบเดียวกับคุณพักตรานี่แหละค่ะ ไม่อยากฟังประสบการณ์ของดิฉันเหรอคะ มันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของคุณก็ได้นะคะ”<br />
<br />
ฟังจิตแพทย์ชมเนตรแล้ว พักตราค่อยสงบลงและมีท่าทีจะฟังหมอมากขึ้น<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่เซฟเฮาส์เสี่ยอ๋า...ธาดาหายชักแล้ว แต่ยังนั่งที่เดิมด้วยเครื่องพันธนาการที่ผ่อนคลายลง<br />
<br />
ชุมสายกับคิมหันต์อยู่ในห้องลับ ชุมสายถาม คิมหันต์ว่ามันคุ้มหรือที่เขาจะลงทุนทำถึงขนาดนี้ คิมหันต์ยังคงตอบอย่างเลือดเย็นว่า “เดี๋ยวก็รู้ ฉากสุดท้ายของมันแล้ว”<br />
<br />
แล้วจอทีวีทุกเครื่องก็สว่างขึ้นพร้อมกัน เป็นภาพมุกรินนั่งฟุบหลับอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์ แล้วประตูท้ายตู้คอนเทนเนอร์ก็เปิด แสงสว่างจากภายนอกสาดเข้ามากระทบร่างมุกริน เธอค่อยๆหรี่ตาสู้แสงด้วยท่าทางหวาดกลัว ถามชายหุ่นล่ำที่เดินคุกคามเข้ามาว่าจะทำอะไรตน มันบอกว่าไม่ต้องตกใจ เราจะใช้เวลาเธอไม่นานนัก รับรอง<br />
<br />
ธาดาจ้องเขม็งที่จอทีวี เห็นมุกรินถูกจับมัดตามัดปากไว้ ธาดาตะโกนลั่น<br />
<br />
“หยุดนะ...หยุดเดี๋ยวนี้ หยุด...อย่าทำอะไรน้องสาวฉัน”<br />
<br />
พวกชายฉกรรจ์เตรียมบ่วงมาผูกห้อยไว้กับขื่อ ธาดาตาเหลือกรู้ทันทีว่าพวกมันจะทำอะไรมุกริน!<br />
<br />
เสี่ยอ๋าเริ่มสงครามประสาทกับธาดาใหม่ บอกเขาว่าเดาได้หรือยังว่าตนจะทำอะไรกับน้องสาวเขา บอกว่าทีแรกก็คิดว่าจะเอาไปเป็นเมีย แต่เพิ่งเปลี่ยนใจเมื่อครึ่งชั่วโมงมานี่เอง ธาดาตะโกนว่าไม่จริง เชื่อว่าเขาจะทำกับน้องสาวตนไม่ได้<br />
<br />
“ทำไมจะไม่ได้...ผมกำลังจะทำให้ดูอยู่นี่ไง” เสี่ยอ๋ายิ้มเลือดเย็น แล้วบอกให้ธาดาดูวินาทีสำคัญให้ดี ธาดาตะโกนว่าตนยอมแล้ว ยอมพูดแล้ว เสี่ยย้ำว่า ความจริงทั้งหมดนะ ธาดาต่อรองให้ปล่อยน้องสาวตนก่อนได้ไหม<br />
<br />
เสี่ยบอกว่ารอฟังคำตอบของเขาก่อน ธาดาบอกว่าตนจะพูดเท่าที่พูดได้ เสี่ยบอกว่าถ้าอย่างนั้นตนไม่รอ สั่งลูกน้อง<br />
<br />
“เช็กเอาต์”<br />
<br />
พริบตานั้นร่างมุกรินก็ถูกผูกคอแขวนแกว่งไปมา ธาดาร้องลั่น ชุมสายเองก็ทนไม่ได้ร้องเรียก “ไอ้คิม!”<br />
<br />
การต่อรองเดิมพันด้วยชีวิตของมุกริน วินาทีต่อวินาที!<br />
<br />
ธาดายังยืนกรานว่าจะพูดเท่าที่พูดได้ แต่เสี่ยอ๋าต้องการให้พูดความจริงทั้งหมด ธาดาน้ำตาทะลักออกมากับภาพที่มุกรินถูกแขวนคอห้อยต่องแต่ง ในที่สุดเขาตะโกนสุดเสียง<br />
<br />
“ผมยอมแล้ว! ผมจะพูดทั้งหมดทุกอย่าง หมดทุกอย่างจริงๆ ผมฆ่าวิมลรัตน์ ผมฆ่าเธอด้วยมือของผมเอง ผมอยากจะฆ่าเธอมานานแล้ว ผมเกลียดเธอ! เกลียดเธอ!! เกลียดเธอ!!!”<br />
<br />
ภาพมุกรินถูกแขวนคอหายไปจากจอทีวีทุกจอ กลายเป็นหน้าธาดาแทน เขาพูดด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาจากภาพมุกรินถูกแขวนคอและความแค้นที่ปะทุจากอก...<br />
<br />
“ผมพยายามมาหลายครั้งแล้ว...แต่ไม่สำเร็จ ที่ไม่สำเร็จเพราะใจผมเอง ใจผมยังไม่กล้าพอ จนกระทั่งวันนั้นวิมลรัตน์เมา ผมขอยืมเงินเขา แต่เขาไม่ให้ เราก็เลยทะเลาะกัน ด่ากันรุนแรงกว่าทุกครั้ง เธอตบหน้าผม...<br />
<br />
ผมก็ตบหน้าเขา...” ธาดานิ่งไป เสี่ยอ๋าเร่งให้เล่าต่อ เขาไม่เล่าแต่ถามว่า “มุกล่ะ...บอกมาก่อนว่ามุกเป็นยังไง”<br />
<br />
เสี่ยตะคอกว่าบอกแล้วว่ายังไม่ตาย ธาดาขอเห็นหน้าน้องก่อน จอทีวีทุกจอกลายเป็นภาพลูกน้องเสี่ยอ๋ากำลังประคองมุกรินให้ยืนขึ้น ธาดาขอพูดกับน้องหน่อย คิมหันต์ที่ดูอยู่ในห้องลับ พูดกับจอทีวีเบื้องหน้าตนว่า<br />
<br />
“ไม่มีทาง จนกว่ามึงจะสารภาพเรื่องทั้งหมด” เสี่ยอ๋าก็พูดซ้ำในประโยคเดียวกัน ธาดาจึงเล่าต่อไปว่า<br />
<br />
“วิมลรัตน์ยกปืนขู่ผม...ผมขอร้องให้เธอวางปืนลง แต่เธอไม่ยอม กลับเล็งปืนมาที่ผม ผมยกมือไหว้อ้อนวอนเธอแล้ว แต่เธอไม่สน...เธอยิงปืนใส่ผม 5 นัด”<br />
<br />
“ไม่จริง!” คิมหันต์ตะโกน<br />
<br />
“ถ้ามลไม่เอาปืนมายิงผม มันก็จะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้”<br />
<br />
“แม่งโกหก!!” คิมหันต์จะวิ่งออกไป ถูกชุมสายร้องห้ามและรั้งไว้ ส่วนธาดาจ้องจอทีวีเขม็งพูดกับคิมหันต์ว่า<br />
<br />
“ฟังให้ดีนะคิมหันต์ พี่สาวแกจะไม่มีวันตายถ้าฉันไม่จวนตัว ฉันจำเป็นต้องป้องกันตัว พี่สาวแกยิงปืนใส่ฉัน พี่สาวแกตั้งใจจะฆ่าฉัน พี่สาวแกมีชู้...”<br />
<br />
คิมหันต์ตะโกนด่าแล้วพุ่งออกจากห้องไปทันทีจนชุมสายรั้งไว้ไม่ทัน<br />
<br />
คิมหันต์พุ่งทะยานไปที่ห้องโถง หยิบรีโมตกดปิดการทำงานของกล้องทุกตัว ธาดาเงยหน้าขึ้นพูดอย่างรู้ทันว่านึกแล้วว่าต้องเป็นเขา คิมหันต์ย้ำว่าถ้าอย่างนั้นก็ต้องรู้ว่าตนต้องการอะไร พอธาดาบอกว่าตนพูดความจริงหมดแล้ว ก็ถูกคิมหันต์ชกหน้าจนเลือดกบปาก บอกว่าตนต้องการความจริงไม่ใช่ความจริงที่เขาแต่งขึ้น<br />
<br />
“มันก็ความจริงอันเดียวกันนั่นแหละ...ไอ้คิม แกไม่เคยรู้ว่าวิมลรัตน์มีชู้มาแล้วกี่คน”<br />
<br />
คิมหันต์ปลดเชือกที่มัดธาดาออก แล้วกดรีโมตเปิดกล้องทุกตัวอีกครั้ง หยิบวิทยุสื่อสารสั่ง<br />
<br />
“เสี่ยอ๋า... ผมจะนับถอยหลัง 10 วินาที ถ้ามันยังโกหกอยู่ ก็จัดการได้เลย” แล้วคิมหันต์ก็เริ่มนับถอยหลัง<br />
<br />
พอคิมหันต์นับสิบ ธาดาก็บอกว่า “วิมลรัตน์มีชู้จริงๆ แกต้องเชื่อฉัน” คิมหันต์นับเก้า ธาดาก็ยังพูดว่า “แต่ฉันไม่โกรธเพราะฉันก็มี” คิมหันต์นับแปด “ฉันไม่ เคยคิดว่าจะมีวันที่ฉันกล้าฆ่าวิมลรัตน์” คิมหันต์นับเจ็ด “แต่เพราะมลยิงปืนใส่ฉัน มันก็เลยทำให้ฉันมีความกล้าอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน”<br />
<br />
“หก!” คิมหันต์นับแทบเป็นตะโกน “ฉันบีบคอเขาจริง เขาดิ้น หนีไปถึงห้องน้ำ ฉันจับหัวเขากระแทกพื้นอย่างแรง ทีเดียวเท่านั้น ไม่น่าเชื่อ ทีเดียวเท่านั้น...มลก็นิ่งไป”<br />
<br />
คิมหันต์จองหน้าธาดาเขม็ง ธาดาเล่าต่อไปอย่างไม่สนใจการนับถอยหลัง...<br />
<br />
“ฉันยืนมองศพวิมลรัตน์อย่างมีความสุข ฉันหัวเราะกับสิ่งที่ฉันทำลงไป ฉันอยากทำอย่างนี้มานาน แสนนาน...ในที่สุดฉันก็ทำมันสำเร็จ...หลังจากนั้น แผนการที่เคยคิดไว้นานมาแล้ว ก็ถูกนำกลับมาใช้ได้ทันเวลา ฉันโทร.หาไอ้ขุม เรียกมันมาช่วยเคลียร์สภาพห้อง กลบเกลื่อนร่องรอย และก็ให้มันฝังตัวอยู่ในนี้รอรับโทรศัพท์จากฉัน ไอ้ขุมทำตามที่ฉันบอกครบทุกอย่าง เหมือนที่มันสารภาพนั่นแหละ...”<br />
<br />
ชุมสายกับเสียอ๋าฟังคำสารภาพของธาดาอยู่ในห้องลับ...<br />
<br />
เล่าจบแล้ว ธาดาถอนหายใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก หันไปจ้องหน้าคิมหันต์บอกว่ามุกรินไม่รู้เรื่องด้วย เธอคือผู้บริสุทธิ์ที่ถูกตนหลอกใช้ คิมหันต์กดรีโมตปิดกล้องทุกตัว ยิ้มอย่างสะใจขณะบอกว่า<br />
<br />
“คลิปคำสารภาพของแกจะถูกเปิดเผยโดยเร็วที่สุด จากนั้นความแค้นระหว่างแกกับฉันก็จะได้จบลงเสียที ชะตากรรมของแกจะเป็นอย่างไรต่อไปฉันไม่สนใจและไม่คิดจะเกี่ยวข้องด้วย”<br />
<br />
ธาดาถามถึงมุกริน คิมหันต์บอกว่าเธอจะได้ดูคลิปนี้ก่อนใครทั้งหมด ธาดาถามว่าเขาจะไม่ทำร้าย มุกรินใช่ไหม<br />
<br />
“ฉันจะไม่ทำกับมุกรินเหมือนที่แกทำกับพี่มลหรอก” คิมหันต์พูดแล้วบอกเสี่ยอ๋าให้ปล่อยเธอได้<br />
<br />
พอลูกน้องเสี่ยปล่อยมุกรินประคองเธอออกมา ปรากฏว่าไม่ใช่มุกริน เธอเป็นตัวปลอม! ธาดามองตะลึงงัน<br />
<br />
“ฉันไม่มีวันทำร้ายคนที่ฉันรักหรอก ไม่แม้แต่จะคิด” ธาดารู้ว่าถูกหลอก คิมหันต์พูดอย่างสะใจว่า<br />
<br />
“ช่วยไม่ได้ แกมันโง่เอง”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ประตูตู้คอนเทนเนอร์เปิดออก ลูกน้องเสี่ยอ๋าและมุกรินตัวปลอมเดินออกจากตู้<br />
<br />
ที่แท้ตู้คอนเทนเนอร์นั้นอยู่ข้างๆห้องลับของเสี่ยอ๋านั่นเอง พวกที่ออกจากตู้คอนเทนเนอร์ตรงไปที่ห้องลับของเสี่ยอ๋าทันที<br />
<br />
“จบงานแล้ว เหม่เม๊...เจ็บตรงไหนรึเปล่า” เสี่ยถามอย่างห่วงใย มุกรินตัวปลอมถอดวิก และชุดเซฟที่ต้นคอออก บอกว่าสบายมาก และหิวมากแล้วด้วย “งั้นรีบไปกินข้าวซะ เดี๋ยวมาเอาตังค์ที่ป๋า”<br />
<br />
ที่ห้องโถง...คิมหันต์ดึงการ์ดบันทึกคลิปวีดิโอออกจากกล้อง ธาดาถามว่ามุกรินอยู่ไหน<br />
<br />
“มุกรินอยู่ในที่สะดวกสบายและปลอดภัย เธอรอฉันอยู่ แล้วฉันจะต่อสายให้แกได้พูดคุยกับมุกรินเอง”<br />
<br />
พูดแล้วคิมหันต์เดินออกไปอย่างไม่แยแส ธาดามองตามตาเป็นประกายด้วยความแค้นอีกครั้ง!<br />
<br />
ที่ห้องลับ...คิมหันต์ถือคลิปไปบอกชุมสายว่า<br />
<br />
“คลิปคำสารภาพจะถูกโหลดขึ้นยูทูบภายในพรุ่งนี้ ศาลจะรับฟังคำสารภาพนี้หรือไม่ ฉันไม่สน มันไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับฉันอีกต่อไป” ชุมสายถามว่าแล้วมุกรินล่ะ? “ฉันจัดการเอง เมื่อมุกรู้ว่าพี่ชายทำความเลวอะไรไว้บ้าง ทุกอย่างก็จบ”<br />
<br />
“แล้วถ้าเขารู้ว่าแกทำอะไรไปบ้าง เขาจะรู้สึกยังไง”<br />
<br />
“มุกรักฉัน นั่นคือความรู้สึกเดียวของเธอ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ก่อนหน้านี้คือ...ชายที่ไปเอาตัวเธอมา เข้าไปในตู้คอนเทนเนอร์ บอกมุกรินว่าไม่ต้องตกใจ เราจะใช้เวลาเธอไม่นาน ตนจะมาบอกเธอว่าอีกสักพักก็จะปล่อยตัวเธอ เพราะเจ้านายตนกำลังเจรจากับคิมหันต์อยู่<br />
<br />
“คิมหันต์...คิมหันต์เกี่ยวอะไรด้วย?”<br />
<br />
“เขายื่นข้อเสนอใช้หนี้ทั้งหมดแทนพี่ชายคุณครับ” ชายคนนั้นเดินออกไปท่ามกลางความงุนงงของมุกริน ที่เซฟเฮาส์เสี่ยอ๋า... ธาดานั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมด้วยสีหน้าเครียดจัด เขางุนงงและสับสนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เสี่ยอ๋าตรงมายืนข้างหน้าเขา ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือแม้จะฉุกละหุกไปบ้างแต่ก็ดีที่ไม่ต้องมีใครตาย เสี่ยยื่นน้ำให้ดื่ม ธาดาไม่สนใจถามว่า<br />
<br />
“ดวงดาวอยู่ไหน พวกแกทำร้ายดวงดาวหรือเปล่า”<br />
<br />
“คงต้องถามคุณคิมหันต์เอง เพราะเรื่องนี้มันเป็นความสามารถของเขา เขาลงทุนอะไรไปแค่ไหน ผมไม่อาจรู้ได้”<br />
<br />
ธาดายิ่งเครียด เสี่ยบอกให้ดื่มน้ำเสียหน่อยแล้วล้างหน้าล้างตาเสีย อีกไม่นานเขาจะได้คุยกับมุกรินแล้ว<br />
<br />
เวลาเดียวกัน ชายคนนั้นเข้าไปบอกมุกรินในตู้คอนเทนเนอร์ว่าเธอเป็นอิสระแล้ว ปลอดภัยแล้ว มุกรินถามว่าแล้วรถของตนล่ะ ตนจะกลับอย่างไร<br />
<br />
“ผมจะไปส่งมุกเอง” เสียงคิมหันต์ตอบพลางเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย มุกรินบอกว่าตนงงไปหมดแล้ว “ไม่มีอะไรต้องงง... ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว พี่ชายคุณก็ปลอดภัยแล้ว”<br />
<br />
มุกรินถามว่า คนนั้นบอกว่าเขาจ่ายเงินใช้หนี้แทนธาดาแล้ว? คิมหันต์ทำเสียตอบในลำคอ มุกรินถามอย่างไม่อยากเชื่อว่า “คุณช่วยพี่ใหญ่?”<br />
<br />
“เพราะผมรักคุณ ผมยอมให้คุณตกเป็นเหยื่อความเหลวไหลของพี่ชายคุณไม่ได้หรอก...เจ้าหนี้ของพี่ชายคุณ เป็นคนที่เคารพพี่มลมาก เขาส่งข่าวบอกผม ผมก็เลยขอร้องให้เขายกหนี้ให้ แลกกับคำสารภาพ แล้วมุกจะได้เห็นคำสารภาพในอีกไม่นานนี้ แต่ตอนนี้มุกควรคุยกับพี่ชายมุกก่อนดีกว่า” แล้วคิมหันต์ก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ มุกรินรับไปอย่างตื่นเต้น<br />
<br />
คำแรกที่ธาดาถามคือเธอปลอดภัยไหม พวกมันทำอะไรเธอหรือเปล่า มุกรินบอกว่าไม่มีใครทำอะไรตนเพราะคิมหันต์มาช่วยไว้ทัน ถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง เห็นคิมหันต์บอกว่าเจ้าหนี้ยกเลิกหนี้สินให้หมดแล้ว?<br />
<br />
“ใช่...พี่คงต้องขอบคุณคิมหันต์ เขาดีกับพี่มาก” มุกรินถามว่าเขายอมแลกด้วยคำสารภาพ? “ใช่...มุก พี่ขอโทษที่พี่ทำเรื่องราวบางอย่างที่ไม่งามและมันส่งผลไปถึงมุก ยกโทษให้พี่ด้วยนะ”<br />
<br />
มุกรินบอกว่าไม่เป็นไร ธาดาสัญญาว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้อีก เอ่ยปากขอมุกรินว่า<br />
<br />
“มุกช่วยบอกคิมหันต์หน่อยได้ไหมว่าคืนนี้พี่ขอไปค้างที่บ้านพี่มล...ได้ไหม...พี่อยากไปขออโหสิกับสิ่งที่พี่เคยทำไม่ดีกับเขา”<br />
<br />
มุกรินส่งโทรศัพท์ให้คิมหันต์ เขาบอกธาดาว่าจะบอกน้าหวินกับน้าไหวให้ไม่มีปัญหา พูดอย่างโล่งใจว่า<br />
<br />
“ในที่สุดเรื่องราวทั้งหมดก็จบลง และจบได้ดีกว่าที่คิดไว้เยอะ”<br />
<br />
เสี่ยอ๋าพูดกับธาดาว่าหวังว่าเราคงไม่ต้องเห็นหน้ากันอีกนะ เตือนสติเขาว่า<br />
<br />
“การพนันไม่เข้าใครออกใคร ถ้าไม่จำเป็นก็ควรอยู่ห่างๆไว้จะดีกว่า เชื่อผมเถอะ”<br />
<br />
คิมหันต์ยังอยู่กับมุกรินในตู้คอนเทนเนอร์ เขาขยับเข้าไปหาเธอ พูดอย่างเปี่ยมด้วยความรักว่า<br />
<br />
“ผมได้ทำทุกอย่างแล้ว...เพื่อคนที่ผมรัก ทั้งพี่มลและคุณ หลังจากวันนี้ คุณจะคิดยังไงกับผม ก็แล้วแต่คุณ ผมยอมรับได้ทั้งนั้น กลับบ้านกันเถอะครับ” พูดแล้วเดินออกจากตู้คอนเทนเนอร์ไป มุกรินจึงลุกเดินตามไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่คลินิกแห่งนั้น...บ่ายนี้ พักตรานอนนิ่งอยู่บนเตียงเธอยังถูกพันธนาการไว้เหมือนเดิม ดวงตาเธอมองเหม่อไป นอกห้อง ไม่มีเสียงโวยวาย ดิ้นรนใดๆทั้งสิ้น<br />
<br />
พยาบาลเข้ามาบอกเธอว่า “คุณพักตราคะ คุณพ่อมาหาค่ะ” พักตรานอนนิ่ง พยาบาลบอกแล้วเดินออกไป ครู่เดียวอรรถเดินเข้ามา ทักอย่างอ่อนโยนว่า<br />
<br />
“หน้าตาสดใสขึ้นเยอะเลยนะลูก” พักตรานิ่ง “ยังไม่หายโกรธพ่ออีกเหรอพักตร์...” เธอยังคงนิ่ง “หนูรู้ไหมว่าพ่อทำเพื่อลูก ทั้งหมดที่พ่อทำไป มันไม่มีเหตุผลอื่นเลย นอกจากความรัก ความห่วงใยที่พ่อมีต่อลูก... รู้ไหมพ่อเองก็อยากเห็นหน้าหลานของพ่อใจจะขาด...”<br />
<br />
พักตราเหลือบมองหน้าคุณพ่อด้วยแววตาเลื่อนลอย<br />
<br />
“แต่ชีวิตเราไม่ได้มีแค่วันนี้วันเดียว เด็กคนนี้อาจจะยังไม่พร้อมในวันนี้...มันอาจจะยังไม่ใช่เวลาของเขา... เพราะฉะนั้น หน้าที่เราในฐานะแม่ก็คือ ทำกายและใจของเราให้สดชื่น แจ่มใสและแข็งแรง...เมื่อถึงเวลาที่เขาจะมาเกิด เราก็จะมีความพร้อมที่จะดูแลเขาอย่างดีที่สุด”<br />
<br />
เห็นพักตรานอนนิ่งฟังอย่างครุ่นคิด อรรถถามอย่างอ่อนโยน อบอุ่น “เข้าใจที่พ่อพูดใช่ไหม” พอได้ยินพักตราตอบเบาๆว่า “ค่ะ” อรรถดีใจมาก เขายิ้มออก บอกพักตราว่า<br />
<br />
“งั้นหนูนอนรอหมออีกแป๊บนึงนะลูก ไม่ดื้อไม่ต่อต้านหมอนะ...ทุกอย่างที่หมอทำก็เพื่อลูก อยากได้อะไรก็บอกพ่อนะ...พ่ออยู่แถวนี้แหละ”<br />
<br />
“แก้มัดให้พักตร์ได้ไหมคะ...พักตร์เจ็บ...”<br />
<br />
“ได้สิลูก” อรรถตอบอย่างกระตือรือร้นแล้วรีบแก้พันธนาการให้ พอดีพยาบาลเข้ามาบอกว่าอีกสามสิบนาทีหมอจะเข้ามาฉีดยา อรรถจึงขอออกไปรอข้างนอก พักตราพยักหน้า<br />
<br />
พออรรถเดินออกไป น้ำตาหยดใหญ่ก็ไหลออกจากดวงตาพักตรา...<br />
<br />
แต่พอหมอจะมาฉีดยา ปรากฏว่าพักตราหายไปจากห้องแล้ว อรรถเดินเข้ามาด้วยสีหน้าโกรธจัดดุลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าห้องว่าเฝ้าอย่างไรปล่อยให้พักตราหนีไปได้ แต่พอสำรวจและดูจากกล้องวงจรปิดแล้วจึงรู้ว่าเธอกระโดดออกทางระเบียงขึ้นแท็กซี่หนีไปแล้ว<br />
<br />
“บัดซบ! ออกไปตามหาให้ทั่วเดี๋ยวนี้ แจ้งท้องที่ด้วย ด่วนเลย”<br />
<br />
พักตราหนีออกจากโรงพยาบาลขึ้นแท็กซี่ที่ผ่านมา ระหว่างนั่งในรถเธอโทร.หาคิมหันต์อย่างร้อนใจแต่มือถือเขาให้ฝากข้อความ เธอผิดหวังแต่ก็รีบพูด...<br />
<br />
“คิม...คิมอยู่ที่ไหน พักตร์อยากไปหาคิมค่ะ... พวกนั้นจะทำร้ายลูกเรา พักตร์ไม่ยอม คิมต้องช่วยพักตร์นะคะ เราต้องปกป้องลูกของเรานะคิม...คิม...”<br />
<br />
พอเธอพูดเสร็จก็เกิดอาการปวดท้องอย่างรุนแรงจนคนขับแท็กซี่หันมองอย่างกังวล...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดาไปที่บ้านวิมลรัตน์ ถวิลกับไสวออกมาต้อนรับตามคำสั่งของคิมหันต์ พอเข้าบ้าน คิมหันต์ก็คิดถึงเหตุการณ์เมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ทั้งสองมาขอลาไปเยี่ยมบ้านพร้อมกัน ธาดาอนุญาตเพราะทั้งสองไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันเลย<br />
<br />
วันนี้...ทั้งถวิลและไสวต้อนรับธาดาอย่างดีถามว่าเขาต้องการอะไรไหมหิวไหม เขาไม่หิวแต่ถามว่าห้องนอนตนล็อกหรือเปล่า ทั้งสองบอกว่าเปล่าถามว่าจะนอนห้องนั้นหรือ ธาดาบอกว่าไม่บอกทั้งสองจะไปไหนก็ไป ปิดบ้านให้ด้วยก็แล้วกัน<br />
<br />
พอถวิลกับไสวออกไปแล้ว ธาดาเดินขึ้นชั้นบนช้าๆ เหมือนจะทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา...ทุกย่างก้าว...<br />
<br />
คืนนั้น...ทั้งสองทะเลาะกันอย่างรุนแรง พอวิมลรัตน์รู้ว่าเขาอนุญาตให้ถวิลกับไสวลากลับบ้านก็ตวาดถามว่ามีสิทธิ์อะไรมาอนุญาตคนของตน<br />
<br />
คืนนั้นทั้งสองทะเลาะกันรุนแรงมาก เมื่อธาดาขอยืมเงินแล้วเธอไม่ให้ วิมลรัตน์เอาปืนออกมาจ่อต่างท้าทายกันด้วยอารมณ์รุนแรง จนธาดาเข้าแย่งปืนจากวิมลรัตน์และยิงเฉี่ยวหน้าวิมลรัตน์ไปห้านัดติดกัน วิมลรัตน์กรีดร้องด้วยความโกรธ ตกใจ ถูกธาดาจับเอาหัวกระแทกผนังอย่างแรงจนเธอแน่นิ่งไป เขาลากเธอเหวี่ยงไปที่หน้าห้องน้ำ<br />
<br />
ระหว่างนั้นธาดาปวดหัวรุนแรงเป็นระยะ เมื่อเห็นวิมลรัตน์แน่นิ่งไป ทีแรกเขาก็เย้ยว่าเมาหลับล่ะสิ แต่เห็นเลือดเธอไหลออกมานองพื้น ธาดาถลาเข้าประคองร้องเรียก “มล...มล...” แต่เธอแน่นิ่ง ธาดายกมือพนมเอ่ยเสียงสั่นเครือ<br />
<br />
“ผมขอโทษ...ขอโทษนะมล ยกโทษให้ผมด้วย...” แล้วหยิบมือถือขึ้นมาพยายามกดปุ่มโทร.ออก<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 14 วันที่ 8 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-71671813951376842242015-10-07T09:39:00.004+07:002015-10-07T09:39:35.892+07:00อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 14 วันที่ 8 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-quPSc3Z8TMY/VepetIv6f6I/AAAAAAAAJNw/PjsQph2fV5g/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-quPSc3Z8TMY/VepetIv6f6I/AAAAAAAAJNw/PjsQph2fV5g/s1600/19.jpg" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 14 วันที่ 8 ต.ค. 58</h2>คีรินยังดักรออยู่ที่ตึกฝั่งตรงข้ามสถานที่จัดงาน เห็นตะวันลากแม่ตัวเองออกมา ตัดสินใจประทับปืน เตรียมจัดการให้สิ้นซาก แม้จะเสี่ยงแต่เธอมั่นใจว่าไม่พลาดเป้า ตะวันเหมือนจะเดาความคิดของเธอออกกระชากปืนจากเอวของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยซึ่งอยู่หน้าทางเข้างาน ยิงขึ้นฟ้าเปรี้ยงๆๆ<br />
<a name='more'></a><br />
เสียงปืนทำให้ผู้คนที่อยู่แถวนั้นพากันหนีตายจ้าละหวั่น ตะวันปล่อยแม่ของคีรินให้อยู่ในคลื่นมนุษย์ มือสังหารเห็นแม่ตัวเองถูกชนล้มกลิ้งล้มหงาย รีบลงมาหา ตะวันอาศัยจังหวะชุลมุนคว้าตัวมยุริญซึ่งวิ่งมาถึงพอดีไปเป็นตัวประกัน ตำรวจกับนันทวัฒน์ไม่เห็นเธอเนื่องจากผู้คนมากมาย แต่พิชิตเห็น รีบไล่ตาม<br />
อึดใจ คีรินเข้ามาช่วยแม่ที่มีแผลถลอกตามตัวออกจากฝูงชนไปยังที่ปลอดภัย บอกให้ท่านรออยู่ตรงนี้ก่อน แล้ววิ่งไปยังทิศทางที่ตะวันหนี...<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
ทางด้านตะวันลากมยุริญมาจนถึงลานจอดรถซึ่งห่างจากสถานที่จัดงานพอสมควร มยุริญเหนื่อยมากไปต่อไม่ไหว ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น เธอสั่งให้ลุกขึ้นเดินต่อไป ไม่อย่างนั้นจะยิงทิ้ง มยุริญเห็นอีกฝ่ายเอาจริง จำต้องยันตัวลุกขึ้น พิชิตตามมาทัน ขอร้องให้ปล่อยมยุริญไป ส่วนเธอจะหนีไปไหนก็เชิญตามสบาย<br />
<br />
“ไม่ นังนี่ต้องไปกับเรา เราจะไปด้วยกัน นังนี่จะเป็นตัวประกัน”<br />
<br />
“มันไม่เคยมีเราหรอกครับคุณปรางค์ ผมหลอกคุณ แล้วคุณก็ดันเชื่อ คุณจำอะไรไม่ได้เลย คุณบ้าคลั่งทำสิ่งชั่วร้ายโดยที่คุณไม่เคยรู้เลยว่าความจริงคืออะไร คุณมันบ้าไปเอง”<br />
<br />
ตะวันเพิ่งตระหนักว่าเป็นความจริงอย่างที่เขาพูด ทุกสิ่งล้วนมาจากคำบอกเล่าและการคาดเดาของเธอเองทั้งสิ้น เจ็บใจมากที่ถูกหลอก หันปืนจะยิงพิชิต มยุริญหยิบที่ช็อตไฟฟ้าในกระเป๋าขึ้นมาจี้ที่ลำตัวของตะวัน ถึงกับทรุดฮวบ ปืนร่วงจากมือหมดสิ้นเรี่ยวแรง พิชิตบอกให้มยุริญหลบไปก่อน แล้วนั่งลงข้างๆตะวัน<br />
<br />
ฝ่ายมยุริญวิ่งหนีมาเจอนันทวัฒน์ ทนงศักดิ์และตำรวจ รีบแจ้งเบาะแสว่าตะวันอยู่ด้านโน้น นันทวัฒน์ฝากทนงศักดิ์ช่วยดูแลเธอด้วย แล้ววิ่งตามตำรวจไปยังทิศทางที่มยุริญชี้ที่ลานจอดรถ พิชิตไม่คิดจะจัดการอะไรกับตะวันจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ แล้วลุกขึ้นจะไป แต่เหลือบเห็นคีรินเล็งปืนมาทางเธอ เขาตัดสินเอาตัวรับกระสุนแทน ตะวันงงว่าเขาทำแบบนี้ทำไม<br />
<br />
“ผม...รักคุณ” พูดได้แค่นั้น พิชิตก็ขาดใจตาย<br />
<br />
คีรินจะยิงตะวันซ้ำ แต่เห็นตำรวจวิ่งเข้ามาจากอีกด้านหนึ่งเสียก่อน จำต้องตัดใจวิ่งหนี ตำรวจใกล้เข้ามาทุกขณะ ตะวันอยากจะหนีแต่เรี่ยวแรงแทบไม่เหลือ จังหวะนั้นธงไทยขับรถมาจอดเทียบ พร้อมกับเปิดประตูให้ ตะวันรวบรวมกำลังเท่าที่มีดันตัวเองขึ้นรถ ก่อนธงไทยจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ทรงพลรู้ว่าแผนยึดโอฬารพร็อพเพอตี้มาเป็น ของตัวเองพังไม่เป็นท่าก็โมโหมาก และยิ่งหงุดหงิดหนักขึ้นที่ไม่รู้ว่าธงไทยพาตะวันไปไหน พาลไปลงที่เปลว เป็นแม่ประสาอะไร ลูกหายไปทั้งคนยังนิ่งเฉยอยู่ได้<br />
<br />
“ฉันเชื่อว่าคุณธงไทยจะดูแลยัยปรางค์เป็นอย่างดีค่ะ และยัยปรางค์คงต้องมีความสุขอยู่ที่ไหนสักแห่ง” พูดจบ เปลวลุกหนี ทรงพลได้แต่มองตามตาขวาง...<br />
<br />
แม้จะเกิดเรื่องขนาดนี้แล้ว นันทวัฒน์ยังปักใจเชื่อว่าตะวันไม่ได้เป็นคนทำ นันทาไม่เข้าใจทำไมลูกชายถึงหน้ามืดตามัวกับผู้หญิงคนนี้อยู่ได้ เขาหาว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของแม่ที่พยายามทำให้ตะวันดูเป็นคนไม่ดี มยุริญนั่งฟังอยู่นานแล้ว ตัดสินใจช่วยนันทากล่อมเขาอีกแรงหนึ่ง<br />
<br />
“พี่วัฒน์คะ จริงๆนะคะ ยุริญรู้ว่า...”<br />
<br />
“เลิกยุ่งกับครอบครัวพี่สักที ยุริญเป็นคนนอกจะไปรู้อะไร” นันทวัฒน์เอ็ดตะโรลั่น มยุริญน้อยใจน้ำตาร่วง ค่อยๆลุกออกไป เขาเองก็เสียใจที่พูดกับเธอแรงเกินไป รีบตามไปขอโทษ<br />
<br />
“ยุริญคงทำตัววุ่นวายกับคนบ้านนี้มากเกินไปแล้ว จริงน่ะค่ะ ต่อไปพี่วัฒน์สบายใจได้ค่ะ ยุริญจะไม่มารบกวนใจ พี่วัฒน์อีก” มยุริญว่าแล้วผละจากไป...<br />
<br />
หลังจากได้รับโทรศัพท์จากธงไทย ตาท้วมเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบเล็ก เดินมาถึงหน้าเรือนใหญ่อย่างรีบร้อน ไผ่กำลังทำงานอยู่ หันมาเห็นก็ร้องทักว่าจะไปไหน เขาขอร้องอย่าถามมากเรื่อง คนยิ่งรีบๆอยู่ สั่งให้ลูกชายเอามอเตอร์ไซค์ไปส่งที่ท่ารถ ไผ่เห็นสีหน้าเครียดๆ ของพ่อแล้ว ไม่กล้าเซ้าซี้อะไรอีก<br />
<br />
ครู่ต่อมา ไผ่พาพ่อมาถึงท่ารถ เป็นจังหวะที่รถตู้ประจำทางไปกรุงเทพฯแล่นมาจอดพอดี ตาท้วมหันไปกอดลูกชาย ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน<br />
<br />
“แล้วพ่อจะรีบกลับมานะ” ตาท้วมพูดจบรีบขึ้นรถตู้ ไผ่มองตามรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธงไทยนั่งหลับอยู่บนเรือที่กำลังแล่นเอื่อยๆไปตามคุ้งน้ำโดยมีตะวันที่ได้รับบาดเจ็บนอนหมดสติอยู่ในอ้อมกอด แสงอาทิตย์แยงตาทำให้เขารู้สึกตัวตื่น ค่อยๆวางร่างของตะวันลง แล้วเดินไปที่หัวเรือ สักพัก เรือแล่นมาถึงปากแม่น้ำทางเข้าหมู่บ้านชาวประมง<br />
<br />
“ถึงแล้ว ที่นี่แหละ” คนขับเรือร้องบอก ธงไทยพยักหน้ารับรู้แล้วหันไปทางตะวัน<br />
<br />
“ตะวันๆ ถึงแล้ว ตื่นเถอะ”<br />
<br />
หญิงสาวค่อยๆลืมตามองไปบนท่าน้ำเห็นตาท้วมยืนอยู่กับผู้หญิงวัยเดียวกันกับเขาก็ตกใจ ก่อนจะหมดสติลงไปนอนอย่างเดิม...<br />
<br />
ในขณะที่ธงไทยพาตะวันหนีไปกบดานที่หมู่บ้านชาวประมง นันทวัฒน์มาตามหาหญิงคนรักที่บ้านของทรงพลแต่ไม่พบ เปลวขอให้เขาตัดใจจากตะวันเพราะสองคนนั่นรักกันมาก<br />
<br />
“แล้วที่ผ่านมา ปรางค์ไม่เคยรักผมเลยหรือครับ”<br />
<br />
“เคยค่ะ ยัยปรางค์เคยรักคุณ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อตะวันคนนี้”...<br />
<br />
เรียมเพื่อนของตาท้วมซึ่งเป็นเจ้าของบ้านเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ตะวันได้สักพักเธอก็รู้สึกตัวตื่น ธงไทยถลาเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นอย่างไรบ้าง ตะวันอยากจะตอบแต่ไม่มีแรง เขาจึงบอกให้เธอพักผ่อนก่อน อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ จังหวะนั้น กลอยเด็กน้อยวัย 7 ขวบถือถ้วยใส่ยาเข้ามาให้ เรียมบอกให้ธงไทยช่วยประคองตะวันกินยา รับรองว่าถ้ากินหมดถ้วย อีกสองวันก็วิ่งได้ หญิงสาวฝืนใจกินจนหมด แล้วล้มตัวลงนอนหลับไปอีกครั้ง ธงไทยขอบคุณเรียมมากที่ช่วยเหลือ ขอรบกวน เธอสักพัก มีที่ไปเมื่อไหร่จะไปทันที<br />
<br />
“อยู่ไปเถอะ จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ หรือจะอยู่ตลอดไปก็ไม่มีใครว่าหรอก”<br />
<br />
“ที่นี่เข้าออกได้แค่ทางเรือ ใครเข้าออกคนใน หมู่บ้านก็จะรู้หมดครับคุณไทย”<br />
<br />
ธงไทยพยักหน้ารับรู้ แล้วมองไปที่ตะวันที่นอนหลับอยู่ ขอบคุณตาท้วมที่เข้าใจเขา ตาท้วมไม่พูดอะไรได้แต่เหม่อมองออกไปนอกบ้านสีหน้าครุ่นคิด...<br />
<br />
ระหว่างที่ตะวันยังนอนรักษาตัวอยู่ที่บ้านของเรียม เปลวได้รับโทรศัพท์จากป้าของพิมแจ้งว่าพิมหายตัวไป ไม่ได้ไปหาแฟนของเธอที่เยอรมัน หรือว่าเธอเปลี่ยนใจไม่คิดจะไปลงหลักปักฐานที่นั่น<br />
<br />
“ไม่หรอกจ้ะป้า คนนี้พิมมันรักจริง ไม่มีวันทิ้งเขาแน่ๆ มันจะแต่งงานกับเขาอยู่แล้วนะจ๊ะ...จ้ะๆ ถ้าฉันได้ข่าวจะติดต่อป้าไปนะ” เปลววางสายสีหน้าเป็นกังวลไม่รู้ว่าพิมหายไปไหน แล้วมองไปยังทรงพลที่นั่งอยู่บนรถเข็น ไม่อยากจะคิดว่าเป็นฝีมือของเขา<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กว่าตะวันจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้งก็เป็นเช้าวันรุ่งขึ้น เห็นตาท้วมนั่งจ้องหน้าอยู่ก็ใจเสีย พาลจะร้องไห้<br />
<br />
“ตาท้วม จะโกรธจะเกลียดตะวันก็สมควรแล้ว ตะวันทำไม่ดีเอง จะลงโทษยังไงก็ได้นะ”<br />
<br />
“เฮ้อ เอาเถอะเรื่องมันผ่านมาแล้ว ฉันเองก็ไม่มี สิทธิ์จะไปตัดสินใคร เอาเป็นว่าอะไรที่ทำให้คุณไทยมีความสุขฉันก็จะทำ คุณมีโอกาสทำให้มันดี อย่าทำลายมันเหมือนที่เคยทำ รักษาโอกาสสุดท้ายนี้เอาไว้ ก่อนจะไม่เหลืออะไรเลย”<br />
<br />
ตะวันพยักหน้ารับคำทั้งน้ำตา หลังกินมื้อเช้าเสร็จ เรียมกับตาท้วมพาตะวันกับธงไทยไปยังบ้านพักเก่าๆ หลังหนึ่งที่ทรุดโทรมเพราะไม่มีคนอยู่ ตาท้วมแนะว่าเช็ดถูสักหน่อยก็น่าจะพออยู่ได้<br />
<br />
“คุณไทยจัดการเรื่องที่พักนะครับ ผมขอไปทำธุระสัก 2-3 วันแล้วจะรีบกลับมา...ฉันฝากด้วยนะแม่เรียม”<br />
<br />
เรียมรับคำแล้วเดินไปส่งตาท้วม ปล่อยให้ธงไทยกับตะวันอยู่ที่นั่นกันตามลำพัง เนื่องจากร่างกายของตะวันยังไม่เต็มร้อย ธงไทยจึงจัดการปัดกวาดทำความสะอาดบ้านเพียงลำพัง โดยมีเธอคอยซักผ้าขี้ริ้วให้ กลอยกับพ่อของแกทยอยขนข้าวของเครื่องใช้จำเป็นเข้ามาให้ กว่าจะจัดข้าวของให้เข้าทีพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ธงไทยประคองตะวันเข้าไปนอนในมุ้ง ความใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่หวั่นไหว เขาตั้งสติได้รีบถอยห่าง ตลบมุ้งมาเหน็บใต้ฟูก ดับตะเกียงแล้วล้มตัวลงนอนนอกมุ้ง<br />
<br />
“พี่ไทย...ข้างนอกยุงเยอะ พี่ไทยจะเข้ามานอนในนี้ก็ได้นะคะ”<br />
<br />
เงียบไม่มีเสียงตอบ ตะวันถอนใจแล้วนอนหันหลังให้ ธงไทยยังไม่หลับ กำลังข่มใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหว...<br />
<br />
ฝ่ายนันทวัฒน์กลุ้มใจที่ตะวันหายตัวไป ต้องใช้เหล้าดับความกลัดกลุ้มจนเมามาย นันทนาขอร้องให้พี่ชายตาสว่างสักที ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักเขาแค่หลอกใช้เขาเท่านั้น และที่สำคัญเธอฆ่าพ่อของเรา เขาย้อนถามใครกันแน่ที่ฆ่าท่าน นันทนายืนกรานว่าตะวันเป็นคนยื่นยาเสพติดให้ตน<br />
<br />
“แล้วปรางค์หยิบใส่ปากเธอเหรอ เธอเป็นคนทำให้คุณพ่อช้ำใจตายไม่ใช่ปรางค์” นันทวัฒน์พูดจบเมาแอ่นออกไป ทิ้งให้นันทนาร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธงไทยกับตะวันตักบาตรเสร็จก็พากันไปเดินเล่นในหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างมองเป็นตาเดียวกันเพราะทั้งคู่เป็นคนแปลกหน้าของที่นี่ พ่อของกลอยเดินผ่านมาพอดี รีบแนะนำตัวให้ทุกคนได้รู้จัก<br />
<br />
“ญาติแม่เรียมเขา ย้ายมาอยู่บ้านเก่าแม่เรียม”<br />
<br />
“อ้าว ญาติแม่เรียมเหรอ วันนี้ฉันได้ปลาเยอะเลย เดี๋ยวเอาไปให้นะ”<br />
<br />
“ขอบคุณมากนะครับ คุณใจดีจัง”<br />
<br />
“ญาติแม่เรียมก็เหมือนญาติเรานั่นแหละ ไม่เป็นไร” ชาวบ้านยิ้มให้ธงไทยกับตะวันอย่างเป็นมิตร...<br />
<br />
นันทวัฒน์หมดหนทางจะไปตามหาตะวัน นึกถึงวิวขึ้นมาได้ แวะไปที่ร้านของเธอเผื่อเธอจะรู้ว่าธงไทยพาตะวันไปไว้ไหน วิวไม่รู้เรื่องนี้เลย เพิ่งจะรู้จากเขาว่าทั้งคู่หนีไปด้วยกัน นันทวัฒน์ไม่เชื่อ ขอร้องให้เธอบอกมาว่าพวกนั้นอยู่ที่ไหน เขาจะไปตามธงไทยกลับมาให้เธอเอง วิวยืนยันว่าไม่รู้จริงๆ<br />
<br />
“อย่าบอกนะครับว่าคุณวิวไม่อยากได้คุณธงไทยกลับมา”<br />
<br />
“ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันไม่รู้”<br />
<br />
ชายหนุ่มสติแตกคว้าแขนวิวเขย่า คาดคั้นให้บอกมาว่าสองคนนั่นอยู่ที่ไหน เจ๊แน๊ตกับชีสเค้กได้ยินเสียงเอะอะ รีบเข้ามาดึงเขาออก นันทวัฒน์ได้สติขอโทษขอโพยวิวยกใหญ่ เจ๊แน๊ตไม่วายแดกดัน ผู้หญิงคนเดียวทำคนเป็นบ้ากันไปหมด ทีหน้าทีหลังขอให้มีสติกันหน่อย<br />
<br />
“พอเถอะเจ๊...คุณนันทวัฒน์คะ วิวขอยืนยันอีกครั้งค่ะวิวไม่รู้เรื่องจริงๆ ถ้าวิวรู้วิวจะบอกคุณค่ะ”<br />
<br />
นันทวัฒน์พยักหน้ารับรู้ เดินจากไปอย่างสิ้นหวัง วิวมองตามเห็นใจแต่ไม่รู้จะช่วยเหลืออย่างไร...<br />
<br />
ตะวันกำลังง่วนกับการหั่นผักเตรียมทำกับข้าวอยู่ในครัว รู้สึกเหมือนมีใครบางคนเข้ามาทางด้านหลัง เมื่อใครคนนั้นเข้ามาใกล้ ตะวันหมุนตัวคว้าคอเสื้อเงื้อมีดจะฟัน แต่ยั้งมือไว้ทันเมื่อเห็นว่าเป็นกลอยซึ่งตกใจ<br />
<br />
กรีดร้องลั่น ธงไทยเข้ามาเห็นพอดี ร้องเอะอะว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบปล่อยมือ เด็กน้อยเป็นอิสระวิ่งเข้าไปกอดเขาร้องไห้โฮ ตะวันขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ แล้วจะเข้าไปปลอบ แต่กลอยเบี่ยงตัวหลบ ธงไทยต้องปลอบอยู่พักใหญ่กว่าเด็กน้อยจะหยุดร้องไห้ แล้วบอกถึงสาเหตุที่มาที่นี่ว่ามีคนฝากปลามาให้<br />
<br />
“พี่ขอโทษนะคะ พี่ตกใจไม่รู้ว่าเป็นกลอย มาค่ะ ขอพี่กอดทีหนึ่งนะคะคนดี”<br />
<br />
ธงไทยเห็นกลอยยังหวาดๆอยู่ บอกว่าพี่ตะวันใจดีไม่มีอะไร เด็กน้อยถึงได้เดินเข้าไปหา ตะวันคว้าตัวมากอด กลอยคลายความกลัว กอดเธอตอบ ธงไทยถอนใจโล่งอก<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ผลจากที่คีรินทำงานพลาดปล่อยให้ตะวันรอดเงื้อมมือไปอีกครั้ง ทำให้ลูกค้าของเฮียฮุยไม่พอใจ กลั่นแกล้งให้เฮียฮุยถูกเก็บภาษีย้อนหลัง สมุนเตือนว่าตราบใดที่เป้าหมายยังไม่ตาย เขาต้องเดือดร้อนไม่หยุดหย่อนแน่<br />
<br />
“แค่ผู้หญิงคนเดียว ทำไมมันวุ่นวายนักวะ บอกคีริน ฉันให้โอกาสมันเป็นครั้งสุดท้าย”...<br />
<br />
ได้เวลานอนแล้ว ธงไทยพาตะวันเข้ามุ้ง แล้วขยับจะไปนอนที่ตัวเอง เธอจับมือเขาไว้ ชวนให้เข้ามานอนด้วยกันข้างใน เขารีบปิดมุ้งแล้วนอนหันหลังให้ ตะวันเสียใจน้ำตาร่วงที่ถูกเขาปฏิเสธสองคืนติด<br />
<br />
“ตะวันขอโทษ เรื่องแม่นวล ตะวันไม่เคยคิดทำร้ายแม่นวล พี่ไทยคงเกลียดตะวันมาก แล้วช่วยตะวันทำไมคะ พาตะวันมาที่นี่ทำไม เอาตะวันมาทรมานเหรอคะ ทำไมไม่ปล่อยให้ตะวันตายๆไปซะ”<br />
<br />
ธงไทยเปิดมุ้งเข้ามากอดตะวันไว้ เล่าถึงเหตุผลที่พาเธอมาที่นี่ว่าเป็นเพราะนวลขอร้องเขาก่อนตายให้ช่วยเธอด้วย อย่าทิ้งเธอเด็ดขาด ตะวันถึงกับปล่อยโฮที่ท่านยังเป็นห่วงเป็นใยแม้ตอนใกล้ตาย<br />
<br />
“ตอนแรกพี่อาจยังทำใจไม่ได้ แต่พี่รักตะวันมาก แล้วพี่ก็รู้แล้วว่าพี่ขาดตะวันไม่ได้ เรามีโอกาสแล้วตะวัน เราเริ่มต้นกันใหม่นะ เริ่มจากศูนย์ที่นี่ไม่ต้องมีอะไร มีแค่เราได้ไหม”<br />
<br />
“ค่ะพี่ไทย”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ณ วัดใกล้กับไร่นวลตะวัน หลังจากจ๊ะจ๋า เจียมและหนูพุทธทำบุญตักบาตรให้นวลเสร็จ พากันมารอไผ่ที่ลานจอดรถ หนูพุทธเกิดปวดปัสสาวะขึ้นมาชวนเจียมไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อน จ๊ะจ๋าเอ็ดลั่นโตป่านนี้แล้วไปเองก็ได้ไม่เห็นต้องชวนใครไปเป็นเพื่อน<br />
<br />
“ไป...เดี๋ยวยายไปด้วย ไม่รู้เจ้าไผ่คุยอะไรกับหลวงพ่อ นานหรือเปล่าก็ไม่รู้ เข้าข้างในเลยดีกว่า”<br />
<br />
คีรินซึ่งแอบซุ่มอยู่รอจนทั้งคู่ลับสายตา เข้ามาคาดคั้นจ๊ะจ๋าว่านังตัวแสบตะวันอยู่ที่ไหน จ๊ะจ๋าตกใจ ถอยกรูด ถามเสียงสั่นว่าเธอเป็นใคร คีรินไม่ยอมตอบคำถาม แค่อยากรู้ว่าตะวันไปไหน จ๊ะจ๋าส่ายหน้าไม่รู้ไม่เห็น<br />
<br />
“ถึงเธอไม่รู้ แต่ฉันมั่นใจว่าต้องมีคนที่ไร่รู้ ลองคิดให้ดีสิมีอะไรผิดสังเกตบ้างหรือเปล่า ไม่อยากแก้แค้นให้แม่นวลเหรอ” คำพูดของคีรินทำให้ไฟแค้นในใจจ๊ะจ๋าปะทุขึ้นมาทันที จังหวะนั้นคีรินเห็นไผ่เดินมา<br />
<br />
แต่ไกล “โอกาสแก้แค้นมาถึงแล้ว คิดให้ดีๆนะ” ยุเสร็จ มือปืนสาวรีบเผ่นออกไปได้ทันก่อนที่ไผ่จะเดินมาถึง เขาอดถามจ๊ะจ๋าไม่ได้ว่าเมื่อครู่นี้คุยกับใคร เธอโกหกว่าไม่มีอะไร แค่คนมาถามทางไปห้องน้ำ<br />
<br />
ไผ่รู้สึกสะดุดใจกับผู้หญิงคนนี้ แต่ยังไม่ทันจะซักอะไรอีก เจียมกับหนูพุทธเดินกลับมาเสียก่อน จ๊ะจ๋ารีบเบนความสนใจของไผ่ ชวนทุกคนกลับ แล้วเดินนำไปยังที่รถจอดอยู่ ไผ่ยังแคลงใจผู้หญิงคนเมื่อครู่ไม่หาย หันไปมองอีกที เธอหายไปแล้ว...<br />
<br />
ธงไทยทำเซอร์ไพรส์ขอตะวันแต่งงาน แล้วหยิบแหวนของนวลออกมาสวมให้เธอ ด้วยความช่วยเหลือของตาท้วมและเรียมเนรมิตให้สะพานไม้ในป่าโกงกางกลายเป็นสถานที่จัดงานแต่งงานของทั้งคู่ โดยมีเรียมกับตาท้วมร่วมกันเป็นสักขีพยานการแต่งงานครั้งนี้ เรียมผูกข้อมือให้คู่บ่าวสาว แล้วกล่าวคำอวยพร<br />
<br />
“จากนี้ไปทั้งสองคนก็เหมือนคนคนเดียวกันแล้วนะ ขอให้อยู่กันด้วยความรักความเข้าใจ อย่าให้มีอะไรมาทำให้พรากจากกัน”<br />
<br />
คู่บ่าวสาวกราบขอบคุณท่าน ตะวันถึงบางอ้อที่แท้ธุระของตาท้วมก็คือไปเตรียมงานแต่งงานให้เราสองคนนี่เอง แล้วขอบคุณเขามากสำหรับทุกสิ่ง เรียมเรียกให้ตะวันเข้าไปหา จากนั้นมอบสร้อยไข่มุกให้<br />
<br />
“นี่เป็นของขวัญวันแต่งงานของหนู ฉันทำเองกับมือเลยนะ มุกก็มาจากท้องทะเลแห่งนี้ มันจะเป็นพยานรักให้หนูทั้งคู่” แม่เรียมว่าแล้วคล้องสร้อยไข่มุกให้ ตะวันโผกอดท่านไว้แน่น<br />
<br />
“ขอบคุณนะคะ ทำไมทุกคนดีกับหนูจังเลย” ตะวันดีใจน้ำตาคลอ...ทั้งธงไทยและตะวันยังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่ป่าโกงกางจนกระทั่งค่ำ แสงไฟที่ประดับประดาไว้บนสะพานไม้ทำให้สถานที่แห่งนี้สวยงามราวกับสวรรค์ จากนั้นทั้งคู่พากันกลับบ้าน คืนนี้ธงไทยไม่นอนนอกมุ้ง เข้าไปอยู่กับตะวันข้างใน แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขน<br />
<br />
“พี่อยากเข้ามานอนในนี้ใจแทบขาด รู้ไหมว่าพี่ต้องหักห้ามใจแค่ไหน แต่พี่ต้องให้เกียรติคนที่พี่รัก และต้องทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามประเพณี”<br />
<br />
ตะวันไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มเขิน ธงไทยหันไปดับตะเกียง แล้วดึงเธอให้นอนลงด้วยกัน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 14 วันที่ 8 ต.ค. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-40817306965963036252015-10-05T10:33:00.005+07:002015-10-05T10:33:39.865+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 13 วันที่ 6 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-lhEJUsGwUY4/VdqRohSwoDI/AAAAAAAAJGY/tnMjOYmojs8/s1600/9.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-lhEJUsGwUY4/VdqRohSwoDI/AAAAAAAAJGY/tnMjOYmojs8/s1600/9.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 13 วันที่ 6 ต.ค. 58</h2>ปรารภเฝ้าดูอยู่อย่างเป็นห่วง เมื่อมุกรินเล่าเรื่องพักตราท้องให้ฟัง เขาบอกว่าเรื่องไม่ได้อยู่ที่มุกรินแต่อยู่ที่คิมหันต์ และเมื่อได้ยินมุกรินบอกว่าเธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าต้องตัดขาดจากคิมหันต์ให้ได้ แม้พักตราจะเลิกกับคิมหันต์ตนก็ไม่กลับไปหาเขาอีกเด็ดขาด อย่างน้อยก็เพื่อเห็นแก่ลูกของเขา ปรารภฟังแล้วแอบหวังอยู่เงียบๆ<br />
<a name='more'></a><br />
วันนี้ขณะมุกรินกำลังทำงานเธอเห็นน้าแป๋วกำลังเปิดประตูรั้วให้รถคิมหันต์เข้ามา เธอบอกปรารภอย่างไม่สบายใจว่าคิมหันต์มา ช่วยตนหน่อยได้ไหม<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
ปรารภออกไปเผชิญหน้าคิมหันต์ ยืนกันไม่ให้เขาเข้าไปในบ้านที่เปิดเป็นสำนักงาน คิมหันต์จะคุยกับมุกรินให้ได้ เมื่อถูกปรารภกันไว้ อย่างไรก็ไม่ยอมให้เข้า เขาจึงตะโกนเรียกและขอคุยกับเธอ ตะโกนบอกเธอก่อนกลับไปว่า<br />
<br />
“เราจากกันอย่างนี้ไม่ได้หรอกมุก คุณได้ยินผมไหม ผมจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายอย่างนี้หรอก มุกริน”<br />
<br />
ปรารภเข้าไปบอกมุกรินว่าตนกำชับน้าแป๋วแล้วว่าถ้าคิมหันต์มาห้ามเปิดประตูรับ และตราบใดที่อยู่ในบ้านตน อยู่ในออฟฟิศของเราอย่างนี้ เธอไม่ต้องห่วง ไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก<br />
<br />
“มุกไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปนี่คะพี่รภ” มุกรินตอบอย่างอดกังวลไม่ได้<br />
<br />
ฝ่ายธาดาขณะกำลังจะขับรถออกจากบ้าน ถูกเสี่ยส่งลูกน้องไปคุกคามว่าเหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้นแล้วขับรถมอเตอร์ไซค์กลับไป<br />
<br />
ธาดาขับรถออกไปได้ไม่นานเกิดมืออ่อนไม่มีแรงมือตกจากพวงมาลัยจนต้องใช้อีกมือจับมือนั้นขึ้นมาจับพวงมาลัย เหงื่อแตกพลั่กจนตัวชื้น<br />
<br />
เมื่อไปหาหมอที่โรงพยาบาล หมอถือแผ่นซีดีเอกซเรย์สมองมาบอกเขาว่า<br />
<br />
“แขน ขา ของคุณอาจจะเริ่มอ่อนแรง จนไม่สามารถเคลื่อนไหวด้วยตัวเองได้ การพูด ฟัง อ่าน เขียน ผิดปกติไป ที่เป็นเช่นนี้เพราะก้อนเนื้อเริ่มเข้าไปกดเบียดตำแหน่งของสมอง เพราะฉะนั้นคำแนะนำเดียวของหมอก็คือต้องผ่าตัดโดยเร็วที่สุด หมอเตรียมทีมผ่าตัด รอวันนัดจากคุณธาดาอยู่นะครับ”<br />
<br />
ธาดาถามว่าถ้าตนไม่ผ่าล่ะ? หมอบอกว่าไม่มีคำแนะนำแบบนั้น เขาถามอีกว่า ตนจะทรมานก่อนตายไหม?<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฝ่ายคิมหันต์ดำเนินการตามความคิดของตัวเอง เขารู้ที่อยู่ของดวงดาวจากเจ้าของบาร์จึงไปหาเธอที่บ้านไม้หลังเล็กๆที่ชะอำ บอกว่าที่ตนดั้นด้นมาหาเธอเพราะจะขอความร่วมมือบางอย่างจากเธอ ดวงดาวถามว่าเรื่องอะไร<br />
<br />
“แฟนเก่าของคุณกับคดีฆาตกรรมพี่มล”<br />
<br />
“เฮ้อ...ยังไม่จบอีกเหรอ”<br />
<br />
“มันจะจบได้ถ้าคุณให้ความร่วมมือกับผม ดวงดาว...ถ้าคุณยังไม่เลิกกับเขา ผมก็ไม่กล้าพูดอย่างนี้กับคุณหรอก”<br />
<br />
“ฉันขอเวลาคิดเยอะๆก่อนได้ไหม”<br />
<br />
คิมหันต์ยักไหล่ ถามว่าทำไมเธอเย็บเสื้อเด็ก ดวงดาวบอกว่า “พอใจ” เขาถามว่าพ่อเด็กรู้หรือเปล่าเธอบอกว่า “ไม่จำเป็น” คิมหันต์จึงบอกว่า เย็บเผื่อลูกตนด้วยได้ไหม ดวงดาวคิดว่ามุกริน แต่เขาบอกว่า<br />
<br />
“ไม่ใช่มุก...พักตรา”<br />
<br />
เมื่อรู้ว่าตนมีเวลาอีกไม่นานแล้ว ธาดาไปที่บ้านมุกรินเจอปรารภกำลังไปรับเธอพอดี ธาดาถามปรารภตรงๆว่า<br />
<br />
“ในฐานะที่ผมเป็นพี่ชายมุก เป็นผู้ใหญ่คนเดียว<br />
<br />
ที่มุกมี ผมขอถามตรงๆว่าคุณคิดจะขอยายมุกแต่งงาน รึเปล่า” ปรารภพยักหน้า ธาดาถามว่าเมื่อไหร่ เขาบอกว่าเมื่อทุกอย่างพร้อม “เร็วๆหน่อยได้ไหม รีบขอซะตอนที่ผมยังอยู่...พรุ่งนี้เลยเป็นไง” ปรารภขอเป็นอีกสองวันดีกว่าเป็นวันเกิดตนพอดี “งั้นผมขอแสดงความยินดีล่วงหน้าเลยก็แล้วกัน...น้องเขย”<br />
<br />
ธาดาเดินเข้าบ้านไป ปรารภยังนั่งยิ้มฝันเคลิ้มอยู่ในรถ...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้คิมหันต์กลับมาเข้าห้องนอนเห็นพักตรานอนตะแคงอยู่บนเตียง เธอทักเขาอย่างอ่อนหวานแล้วขอให้กอดตนหน่อย ถามว่าเขาอยากได้ลูกผู้หญิงหรือผู้ชาย คิมหันต์บอกว่าได้ทั้งนั้น<br />
<br />
“พรุ่งนี้หมอนัดพักตร์ตรวจเลือดอีกทีค่ะ ลูกของเราจะต้องแข็งแรง ปลอดภัย คิมเชื่อไหมคะ” คิมหันต์ตอบสั้นๆว่างั้นสิ “พักตร์ก็เชื่ออย่างนั้นค่ะ...พักตร์รักคิม นะคะ ลูกคงดีใจที่เห็นพ่อกับแม่รักกัน”<br />
<br />
คิมหันต์ขอไปอาบน้ำก่อน แต่ที่แท้เขาไปส่งข้อความ ถึงมุกรินในห้องน้ำ พรรณนาความรักของตนที่มีต่อเธอและจะไม่ยอมเสียเธอไปเป็นอันขาด<br />
<br />
รุ่งเช้า เมื่อพักตราไปคลินิกฝากครรภ์เพื่อตรวจเลือด คิมหันต์ก็ไปหาเสี่ยอ๋าที่เซฟเฮาส์ถามว่าทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม<br />
<br />
“เรียบร้อย ดีเดย์วันมะรืน จบภารกิจนี้คือจบนะครับ จบเป็นจบ ไม่มีต่ออีกแล้วนะ” เมื่อคิมหันต์พยักหน้า เสี่ยอ๋าก็บ่น “ผมเสียเวลากับไอ้หมอนี่มามากเกินไปแล้ว”<br />
<br />
ระหว่างที่พักตราอยู่ในห้องตรวจ อรรถโทร.ไปฝากพยาบาลให้บอกพักตราว่าตนกำลังจะไปหา แต่ถ้ามีอะไรด่วนให้ช่วยโทร.บอกตนด้วย<br />
<br />
พักตราออกจากห้องตรวจโทร.บอกคิมหันต์ให้มารับด้วย เธอร้องไห้บอกเขาว่าหมอบอกว่าตนท้องนอกมดลูก ถ้ารักษาไม่ทันอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต บอกเขาว่าจะไม่มาตรวจที่นี่อีกแล้ว คิมหันต์ปลอบให้ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด เพราะเธอร้องไห้จนฟังไม่รู้เรื่องแล้ว<br />
<br />
ผลการตรวจที่ทำให้พักตราร้องไห้จนพูดแทบไม่รู้เรื่องคือ...<br />
<br />
หมอบอกว่า ตัวอ่อนไม่ได้ฝังตัวอยู่ในมดลูกอย่างที่ควรจะเป็น แต่ไปฝังที่ท่อนำไข่ ซึ่งเป็นอันตรายมาก เพราะท่อนำไข่ไม่สามารถขยายตัวได้อย่างมดลูก เมื่อตัวอ่อนโตขึ้นท่อจะแตก ทำให้ตกเลือดภายใน ถ้ารักษาไม่ทันอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต<br />
<br />
อรรถมาถึงเจอพักตรากำลังร้องไห้อย่างหนัก เขาชวนเธอเข้าไปคุยกับหมออีกที พักตราให้อรรถเข้าไปคนเดียวพออรรถเข้าไปคุยหมอบอกเขาว่า<br />
<br />
“หมอจะรักษาด้วยการใช้ยาฉีดเพื่อให้ตัวอ่อนหลุดออกมาเองโดยไม่กระทบกระเทือนอวัยวะอื่นๆและมีปัญหาน้อยที่สุดในการตั้งครรภ์ครั้งต่อไป แต่วิธีนี้มีข้อเสียเดียวคือ ถ้าร่างกายไม่ตอบสนองตัวอ่อนไม่หลุด เราก็ต้องผ่า ถ้าเรารีบทำตอนนี้ ไม่มีปัญหาแน่นอนค่ะ”<br />
<br />
เมื่ออรรถบอกว่าปัญหาใหญ่ที่สุดตอนนี้คือจิตใจของพักตรา หมอบอกว่าเรื่องนี้ท่านคงต้องช่วยด้วย แต่พออรรถออกมาพยาบาลบอกว่า “คุณพักตราออกไปแล้วค่ะ บอกว่าจะรีบไปซื้อของใช้ แล้วจะกลับบ้านเลยค่ะ”<br />
<br />
อรรถโทร.หาคิมหันต์เขาบอกว่ากำลังไปรับพักตรา อรรถบอกให้เขาไม่ต้องมาที่คลินิก ให้แวะไปที่บ้านเลย เธออยู่ที่นั่น ถามว่าเขารู้ผลตรวจจากหมอแล้วใช่ไหม พอคิมหันต์บอกว่าพักตราบอกคร่าวๆแล้ว อรรถพูดอย่างเดาใจเขาได้ว่า<br />
<br />
“ฉันรู้ว่าลึกๆแล้ว นายคงพอใจไม่น้อย ที่เด็กคนนี้ จะไม่มีโอกาสได้เกิดมา แต่นายต้องรับรู้ด้วยว่า ตรงข้าม กับความพอใจของนาย คือหัวใจที่แหลกสลายของพักตรา เพราะฉะนั้น เพื่อเป็นการแลกกันอย่างสมน้ำสมเนื้อ นายพอจะช่วยดูแลพักตราอีกสักระยะได้ไหม”<br />
<br />
“ได้ครับ แต่ผมต้องเป็นคนกำหนดเองว่า หมดระยะแค่ไหน”<br />
<br />
“ได้...มีอีกเรื่องนึงที่นายควรรู้ ถ้ายายพักตร์ไม่ยอม เอาเด็กออก มันอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตเขา และตอนนี้ มีนายคนเดียวเท่านั้น ที่จะพูดกับยายพักตร์ได้ดีที่สุด”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เมื่อคิมหันต์กลับถึงบ้าน พบพักตรากำลังว่ายน้ำอยู่ในสระ เธอบอกว่านี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะทำให้เด็กในท้องแข็งแรง<br />
<br />
คิมหันต์พยายามจะบอกคำแนะนำของหมอ พักตราตัดบทว่าตนไม่เชื่อหมอ ตนเป็นแม่อุ้มท้องมาใครจะรู้ดีกว่าตนได้อย่างไร บอกคิมหันต์ว่า “เขาคือของขวัญที่วิเศษที่สุดของเรา เขาเกิดมาเพื่อเรา แล้วไอ้หมอ พวกนั้นจะมาบอกว่าเขาไม่ปกติ จนต้องทำแท้งได้ยังไง พักตร์ไม่เชื่อ พักตร์จะไม่มีทางทำอย่างที่พวกนั้นบอก พักตร์จะพิสูจน์ให้เห็นว่าหมอพวกนั้น คิดผิด!”<br />
<br />
คิมหันต์โทร.บอกดวงดาวที่ชะอำว่าตนหมดโอกาสที่จะเป็นพ่อแล้ว ดวงดาวทักว่าน้ำเสียงเขาดีใจ และที่โทร.มาบอกตนเพราะคนที่เขาควรจะบอกเธอไม่อยากคุยด้วยใช่ไหม เมื่อคิมหันต์ยอมรับ ดวงดาวบอกว่า<br />
<br />
“ถ้าคุณอยากจะคุยกับเขาจริงๆ มันก็คงไม่ยากเกินความสามารถของคุณหรอก”<br />
<br />
“อย่าลืมพิจารณาเรื่องที่ผมขอความช่วยเหลือด้วยนะ” คิมหันต์ย้ำในตอนท้าย<br />
<br />
“รู้...ไม่ลืมหรอก”<br />
<br />
เวลาเดียวกัน ธาดาถูกลูกน้องเสี่ยมาเตือนว่าเขามีเวลาเหลืออีกสองวันเท่านั้น ธาดาตัดสินใจโทร.หา เสธ.บอกว่าตนไม่รบกวนเสธ.เรื่องเงิน แต่หากตนเป็นอะไรไป ฝากเสธ.ให้ช่วยคุ้มครองน้องสาวตนด้วย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปรารภเตรียมงานพรีเซนต์งานตัวแรกของบริษัท เขาบอกว่าจะไปเอาของให้มุกรินเฝ้าออฟฟิศครู่หนึ่ง พอปรารภออกไปคิมหันต์ก็เข้ามา เขามาบอกข่าวดีว่าตนไม่มีลูกกับพักตราแล้ว เป็นโอกาสดีที่ตนจะหย่าขาดจากเธอโดยไม่มีพันธะต่อกัน<br />
<br />
แทนที่มุกรินจะดีใจเธอกลับตกใจ เธอเห็นถึงความเหี้ยมและไม่มีความรับผิดชอบของเขาที่มองทั้งตนและพักตราเป็นแค่เครื่องมือ ถามอย่างรับไม่ได้ว่า “ทำไมคุณเป็นคนอย่างนี้คิม!”<br />
<br />
คิมหันต์จะดึงตัวเธอเข้าไปกอด มุกรินเบี่ยงตัวหลบอย่างรังเกียจ ก็พอดีปรารภกลับมาร้องห้าม แต่คิมหันต์ไม่สนใจเอาแต่พูดกับมุกริน บอกถึงความรักที่ตนมีต่อเธอ แต่ตนรังเกียจพี่ชายเธอเพราะตนรักพี่มล ย้ำว่า<br />
<br />
“ชีวิตผมถูกขับเคลื่อนด้วยความรักเท่านั้น ไม่มี อย่างอื่นแอบแฝง ถ้าชีวิตผมจะจบลงด้วยความล้มเหลว มันก็เป็นเพราะเหตุผลเดียว คือความรัก เพราะผมรักคุณมากเกินไป”<br />
<br />
พูดกับมุกรินแล้ว คิมหันต์ถามปรารภว่าอยากชกหน้าตนไหม ปรารภชกทันทีสามทีซ้อน คิมหันต์ไม่ตอบโต้แต่บอกก่อนออกไปว่า “คุณรักมุกได้ไม่เท่าผมรักหรอก” มุกรินได้แต่ยืนมองสองชายซึมๆ<br />
<br />
หลังจากนั้นคิมหันต์โทร.บอกดวงดาวว่าคุยกับเขาแล้วเป็นไปตามคาด เขาด่าตนไม่มีชิ้นดี ดวงดาวเสียใจด้วย บอกว่า<br />
<br />
“ความรักเอาแน่นอนไม่ได้อย่างนี้แหละ ส่วนเรื่อง ที่คุณขอร้องฉัน ฉันตัดสินใจแล้ว ตกลงตามนั้นก็แล้วกัน”<br />
<br />
คำว่า “ตกลงตามนั้น” ที่ดวงดาวพูดถึงคือการพูดคุยกันเมื่อครั้งที่คิมหันต์มาหาเธอที่ชะอำ ขอให้เธอช่วยทำให้ธาดายอมขอโทษยอมรับความจริงอย่างองอาจกล้าหาญ กล้าขอขมาดวงวิญญาณพี่มลในสิ่งที่เขาทำลงไปเท่านั้น...นั่นเอง<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ค่ำนี้คิมหันต์กลับไปเจออรรถนั่งรออยู่ พอเจอหน้าอรรถขอเขาว่า<br />
<br />
“ก่อนที่เธอจะไปจากพักตรา ช่วยบอกให้เขากลับมาหาหมอให้ได้ เขาควรจะรู้ว่าถ้าตกเลือดอาจจะถึงตายได้”<br />
<br />
แล้วคืนนี้หลังจากพักตราชวนเขาตั้งชื่อลูก ตั้งทั้งผู้หญิงผู้ชายไว้เลือก คิมหันต์พยายามจะให้เธอยอมรับความจริงแต่พักตราขอเขาอย่าพูดอะไรที่ทำให้ตนอารมณ์เสีย และเมื่อเธอลุกไปเข้าห้องน้ำ คิมหันต์ก็เห็นรอยเลือดสีคล้ำเปื้อนผ้าปูที่นอนตรงที่เธอนั่ง!<br />
<br />
รุ่งขึ้น คิมหันต์บอกอรรถว่าวันนี้ตนมีธุระสำคัญต้องทำ บอกว่าพักตราเปลี่ยนผ้าปูที่นอนด้วยตัวเองแต่เช้า อรรถพูดขำๆแกมเอ็นดูว่าไม่น่าเชื่อว่าท้องแล้วขยัน คิมหันต์บอกว่าไม่น่าจะใช่ พูดนิ่งๆแต่ทำให้อรรถตกใจมากว่า<br />
<br />
“เธอขยัน เพราะไม่อยากให้ใครเห็นเลือดที่เปื้อนที่นอนมากกว่า...วันนี้ท่านคงต้องดูแลลูกสาวอย่างใกล้ชิด หน่อยแล้วล่ะครับ”<br />
<br />
เช้าวันเดียวกันนี้ ธาดาอวยพรมุกรินก่อนเธอออกจากบ้านว่า ขอให้วันนี้เจอแต่สิ่งดีๆ มุกรินก็ขอให้เขาเจอแต่สิ่งดีๆเช่นกัน ทั้งนี้เพราะเมื่อคืนธาดาได้คุยกับเธอถึงปรารภ เขาถามความรู้สึกของเธอที่มีต่อปรารภ พูดเหมือนสั่งเสียว่า<br />
<br />
“ถ้าพี่ไม่อยู่ มุกก็จะมีนายปรารภคนนี้แหละที่พี่ไว้ใจ” แล้วย้ำว่า “พรุ่งนี้วันเกิดนายปรารภ ถ้าเขาขออะไรมุก มุกควรจะรับไว้พิจารณานะ เชื่อพี่”<br />
<br />
เมื่อธาดามาย้ำในเช้านี้อีก พูดเหมือนสั่งเสียแล้วเขาก็มือสั่นอย่างหนัก ทำให้มุกรินคิดหนัก<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธุระสำคัญของคิมหันต์เริ่มทันที เมื่อเขาออกมาหน้าบ้านพัก ก็ได้รับโทรศัพท์จากเสี่ยอ๋าว่า<br />
<br />
“ภารกิจจะเริ่มในอีกห้านาที ผมโทร.มาเช็กเพื่อความมั่นใจว่าคุณเอาแน่นะ” คิมหันต์ตอบทันทีว่า แน่! “เมื่อเริ่มปฏิบัติการแล้ว เราจะถอยไม่ได้นะครับคุณคิมหันต์ คุณต้องเตรียมรับมือกับผลทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือเป็นโทษ เข้าใจนะ”<br />
<br />
“เข้าใจ เสี่ยกำชับลูกน้องว่าอย่าให้พลาดก็แล้วกัน”<br />
<br />
ส่วนที่บ้านมุกริน ขณะธาดาขับรถออกจากบ้านก็ถูกลูกน้องเสี่ยอ๋ามาเตือนว่าเหลือเวลาอีกหนึ่งวันเท่านั้น อึดใจเดียวเสี่ยอ๋าก็ลงจากรถมาบอกว่า พวกนี้ชอบหนีหนี้วันสุดท้ายเสียด้วย แล้วก็เห็นในรถธาดามีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เสี่ยให้ลูกน้องเอาลงมาเท เสื้อผ้าของใช้ถูกเทกระเด็นออกมากระจายเต็มพื้น<br />
<br />
ธาดาถามว่าเสี่ยต้องการอะไร เสี่ยบอกว่าต้องการให้ชำระหนี้ ธาดาบอกว่ายังไม่มีแต่ก็ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งวัน<br />
<br />
“เหลือแค่หนึ่งชั่วโมง โทษฐานที่คิดหนี” เสี่ยโพล่งออกไป “ผมว่าคุณรีบไปนับเงินมาดีกว่า ถ้าครบหกสิบนาทียังไม่มีเงินมาวางตรงหน้าผมละก็...คุณจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าน้องสาวของคุณอีกต่อไป คุณกำลังอยู่ในชั่วโมงสุดท้ายของชีวิตพร้อมๆกับน้องสาวของคุณนะ คุณธาดา”<br />
<br />
เสี่ยอ๋าเดินกลับไปที่รถของตน ธาดาหน้าเครียด ยืนเกร็งตัวสั่นเทิ้ม<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดาโทร.ไปหาปรารภ ถามว่ามุกรินมาถึงบ้านเขาหรือยัง ปรารภมองไปบอกว่ามาถึงพอดีกำลังขับรถเข้ามาจอด ถามว่ามีอะไรไหม<br />
<br />
“ไม่มี...หวังว่าเขาจะปลอดภัยดีเมื่ออยู่กับคุณนะ เท่านี้แหละ” ธาดาวางโทรศัพท์ลง ตัดสินใจเดินกลับไปเคาะกระจกรถเสี่ยอ๋าที่ยังจอดอยู่ที่เดิม เสี่ยลดกระจกลงถามว่าไหนล่ะเงิน ธาดาบอกว่าไม่มี เสี่ยพูดเงื่อนไขสุดท้ายคือเขาต้องเอาตัวน้องสาวมาให้ตน<br />
<br />
ธาดาพูดอย่างมั่นใจว่าถ้าเขามีปัญญาเอาตัวมาได้ก็เชิญ เพราะตนก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามุกรินอยู่ไหน รู้แต่ว่าเธออยู่ในที่ปลอดภัยกับคนที่ไว้ใจได้ ซึ่งตนไม่รู้ว่าเป็นใครและอยู่ที่ไหน<br />
<br />
เสี่ยอ๋าท้าพนันกันไหมว่าน้องสาวเขายังอยู่ที่เดิมหรือเปล่า ถ้าตนแพ้จะยกหนี้ให้ แต่ถ้าเขาแพ้ตนขอไปลงกับน้องสาวเขาทั้งต้นทั้งดอกก็แล้วกัน เสี่ยท้าให้โทรเลย โทร.หาคนที่เขาไว้ใจที่สุดก็ได้<br />
<br />
พอดีมีเสียงโทร.เข้ามือถือธาดา เสี่ยบอกว่าเธอคง กำลังโทร.หาเขา แต่พอรับสายกลายเป็นปรารภโทร.มาบอกว่าเมื่อกี๊เห็นมุกรินขับรถเข้ามาแป๊บเดียวก็หายไปทั้งรถทั้งคน ถามว่า “เขากะจะเซอร์ไพรส์วันเกิดผมหรือเปล่า”<br />
<br />
“คงไม่ใช่ แค่นี้ก่อนนะ” ธาดาหน้าซีดเผือด<br />
<br />
“น้องสาวคุณอยู่ในนี้ อยากพูดไหม” เสี่ยอ๋ายื่นโทรศัพท์ให้ และกดเปิดลำโพงให้ได้ยินด้วยกัน<br />
<br />
“พี่ใหญ่...มุกอยู่ที่ไหนคะ” เสียงมุกรินหวาดกลัวแว่วมาในโทรศัพท์<br />
<br />
เสี่ยอ๋าพูดแทรกขึ้นว่าเขาแพ้แล้ว ธาดากระชากคอเสื้อเสี่ยตะโกนถามว่า “มึงทำอะไรน้องสาวกู!” ถูกลูกน้องเสี่ยกระชากออกมา เสี่ยตะคอกคืนว่า<br />
<br />
“มึงนั่นแหละ หาเรื่องให้น้องสาวตัวเอง เตือนแล้ว ไม่เชื่อ สมน้ำหน้าต้องได้เสี่ยอ๋าเป็นน้องเขยจนได้ ฮ่าๆๆ ”<br />
<br />
ธาดาเสียงแข็งว่าถ้าทำอะไรน้องสาวตนละก็...<br />
<br />
ถูกเสี่ยอ๋าถามว่าขู่หรือ เขาไม่อยู่ในฐานะที่จะขู่ใครได้<br />
<br />
“ผมขอร้อง...อย่าทำอะไรมุกเลยนะ ได้โปรด...ให้ผมชดใช้ด้วยวิธีอื่นเถอะ”<br />
<br />
เสี่ยอ๋าถามว่าเขามีอะไรที่มีค่ามากกว่าน้องสาว ธาดาตอบทันทีว่า “ชีวิตผม”<br />
<br />
“ไม่เท่าไหร่! ผมมีทางเลือกสุดท้ายให้คุณทางเดียว เท่านั้น เพื่อแลกกับอิสรภาพและความสาวของมุกริน” ธาดาถามว่าตนต้องทำอะไร “พูดความจริง! ความจริงทั้งหมดของเหตุการณ์คืนวันที่ 14 กุมภา...หวังว่าคุณยังไม่ลืมนะ คุณธาดา”<br />
<br />
ธาดามองหน้าเสี่ยอย่างสับสน งุนงง เสี่ยพยักหน้า ให้ลูกน้อง สั่ง“เดินหน้าตามแผนเดิม...จนกว่าจะมีคำสั่งใหม่”<br />
<br />
มุกรินหน้าตาหวาดกลัวอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์ใหญ่ท้ายรถเทรเลอร์ เธอมองไปรอบๆอย่างสิ้นหวัง มองไปเห็นแต่ผนังทุกด้าน เธอทุบผนังตู้คอนเทนเนอร์ตะโกนสุดเสียง<br />
<br />
“ช่วยด้วย...ช่วยฉันด้วย...ใครอยู่ข้างนอก ช่วยฉันด้วย...”<br />
<br />
รถเทรเลอร์คันนั้นวิ่งไปบนถนนหลวงสายหลักในกรุงเทพมหานคร มีเสียงมุกรินร้องขอความช่วยเหลือก้องอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์ แต่เหมือนอยู่คนละโลกกับภายนอก ตู้คอนเทนเนอร์ทะมึนถูกลากไป ในขณะที่ภายในมุกรินดิ้นแทบคลั่ง...<br />
<br />
แต่ทุกอย่างเงียบ...เธอนั่งลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง เสี่ยอ๋าโทรศัพท์สั่งลูกน้องที่นั่งข้างคนขับรถ เทรเลอร์ว่า<br />
<br />
“อย่าให้มีริ้วรอยแม้แต่น้อย ลูกค้ากำชับมา”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้านี้พักตราในชุดเสื้อคลุมมาที่สระว่ายน้ำ มีสาวใช้ถือสัมภาระเกี่ยวกับการว่ายน้ำตามมา แต่จู่ๆเธอก็ปวดท้องกะทันหันจนทรุดนั่งกับพื้นร้องครวญคราง สาวใช้ที่ตามมาตกใจหน้าตื่น<br />
<br />
เวลาเดียวกัน อรรถไปเคาะประตูห้องร้องถามว่าพ่อจะเข้าไปคุยด้วยได้ไหม สาวใช้คนนั้นเดินแทบเป็นวิ่งเข้ามาบอกว่าพักตราไม่อยู่ ปวดท้องเป็นลมอยู่ข้างสระว่ายน้ำ อรรถรีบลงไปที่สระว่ายน้ำ ไม่เห็นพักตราจึงตะโกนเรียก<br />
<br />
อึดใจเดียวพักตราก็โผล่ขึ้นจากน้ำกลางสระร้องเรียกเสียงใส “ขา...พ่อ...”<br />
<br />
“หนูต้องไปกับพ่อนะ พ่อโทร.ไปนัดหมอแล้ว” อรรถบอก พักตราชักสีหน้าไม่พอใจทันที อรรถเตือนว่า “ปวดท้องบ่อยๆหมายถึงสัญญาณไม่ดีนะลูก”<br />
<br />
พักตราปกปิด ไม่ยอมรับความจริง พอสาวใช้ติงว่าเมื่อกี๊ยังลงไปนอนดิ้นอยู่ตรงนี้เลย เธอแว้ดใส่ทันทีว่า<br />
<br />
“ใครถามแก ใครอนุญาตให้แกพูด! พักตร์ไม่ได้เป็นอะไรค่ะพ่อ” เธอขึ้นจากสระด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว “ไล่อีเด็กคนนี้ออกไปด้วยค่ะ พักตร์เกลียดมัน ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย พูดได้ยังไง!”<br />
<br />
อรรถเตือนว่าอย่าทำอย่างนี้เลย พลอยถูกพักตราเอ็ดว่าพ่อนั่นแหละอย่าทำอย่างนี้กับตน ให้โทร.ไปยกเลิกหมอเสียบอกว่าตนกำลังใช้เวลาดูแลเด็กในท้องอยู่ ไม่อยากเสียเวลากับเรื่องเหลวไหลแบบนี้ แล้วเธอก็คาดฝันว่า<br />
<br />
“การว่ายน้ำจะทำให้คลอดเด็กได้ง่ายขึ้น พักตร์อาจจะเลือกวิธีคลอดในน้ำก็ได้นะพ่อ...” แล้วเธอก็พุ่งออกไปกลางสระน้ำว่ายน้ำต่อไป<br />
<br />
อรรถมองตามพักตราด้วยสีหน้าเครียด ห่วง กังวล ในขณะที่สาวใช้ถามเบาๆ หน้าตาหวั่นวิตกว่า<br />
<br />
“หนูจะโดนไล่ออกไหมคะ...”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดาถูกเอาตัวไปที่เซฟเฮาส์เสี่ยอ๋า เขาถูกคลุมหน้าด้วยผ้าดำมิดชิด เขาถามมันว่าพาตนมาที่ไหน<br />
<br />
“ไม่ต้องกลัวครับ คุณเคยมาที่นี่แล้วครั้งนึง แต่ครั้งนี้จะแตกต่างกว่าครั้งที่แล้วไปบ้าง ไม่ต้องตกใจ”<br />
<br />
ธาดาได้รับการถอดผ้าดำคลุมหน้าออก เขาเห็นเป็นห้องที่มีทั้งทีวีและเครื่องอัดวีดิโอพร้อมทุกอย่าง เขาถูกมัดไว้กับเก้าอี้ด้วยเชือกเส้นใหญ่ เมื่อมันจัดการกับเขาทุกอย่างพร้อมแล้วก็พากันออกไป ทิ้งให้ธาดานั่งอยู่เพียงลำพังคนเดียวในห้องที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์การอัดเสียงและจอทีวี<br />
<br />
“พร้อมรึยัง คุณธาดา” เสียงเสี่ยอ๋าดังขึ้นแต่ไม่ปรากฏตัว ธาดามองไปรอบๆ ถามว่าพร้อมอะไร? “พร้อม ที่จะสารภาพรึยัง ว่าคุณทำอะไรกับเมียตัวเองในคืนนั้น... ว่าไง”<br />
<br />
ธาดาถามว่าเขาเป็นใคร เป็นพวกเดียวกับคิมหันต์ใช่ไหม เสี่ยอ๋าสวนทันทีว่าเขาไม่มีสิทธิ์ถาม<br />
<br />
“ฉันไม่เล่นอะไรบ้าๆแบบนี้กับแกหรอก” ธาดายังแข็งกร้าว แต่พอจอโทรทัศน์ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับภาพมุกรินในตู้คอนเทนเนอร์ที่เธอกำลังทุบผนังตู้สุดแรงและพยายามดิ้นรนหาทางออก ธาดาก็แทบคลั่งตะโกนลั่น “มุก...มุก...พวกมึงทำอะไรมุก”<br />
<br />
“ก็ทำอะไรบ้าๆไง คุณต้องเลือกว่าจะทำอะไรบ้าๆ กับผมที่นี่หรือจะให้ผมไปทำอะไรบ้าๆ กับน้องสาวคุณที่โน่น” ธาดาตะโกนด่า ถามว่าคิมหันต์อยู่เบื้องหลังเขา<br />
<br />
ใช่ไหม “บอกแล้วไงว่าห้ามถาม...ผมจะให้เวลาคุณเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดอีกสักครึ่งชั่วโมง แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเอายังไง คิดให้ดีนะคุณธาดา อย่าคิดนาน จนหมดเวลาเสียก่อนล่ะ”<br />
<br />
สิ้นเสียงเสี่ยอ๋า จอโทรทัศน์ทุกเครื่องก็ดับสนิท ธาดาเครียดจัดอยู่คนเดียวในห้องนั้น!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปรารภร้อนใจมาก พยายามโทร.ติดต่อมุกรินก็มีแต่เสียงบอกว่าไม่มีสัญญาณจากเลขหมายที่ท่านเรียกน้าแป๋วเข้ามาบอกว่าตำรวจมาแล้ว ปรารภรีบไปที่หน้าบ้าน ตำรวจหน้าตาดีบุคลิกคล่องแคล่วบอกทันทีว่า<br />
<br />
“ผมซักถามคนในซอยนี้ทั้งหมดแล้ว ทุกคนยืนยันกันหมดครับว่า รถมินิของคุณมุกรินขับออกไปในสภาพปกติ ไม่มีลักษณะการถูกบีบบังคับหรือฉุดกระชากลากถูแต่อย่างใด” ปรารถถามว่าไม่ใช่การลักพาตัวใช่ไหม “ไม่มีพฤติกรรมใดบ่งชี้อย่างนั้นครับ”<br />
<br />
“แล้วมีใครเห็นไหมครับว่าในรถคันนั้นมีคนนั่งอยู่กี่คนเป็นใครบ้าง และคนขับเป็นใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย”<br />
<br />
ตำรวจมองหน้าปรารภแล้วถอนใจนิดๆ ทำให้ปรารภยิ่งเครียด ความจริงเมื่อสามชั่วโมงก่อนหน้านี้คือ เมื่อมุกรินขับรถเลี้ยวเข้าไปในบ้านปรารภที่ทำเป็นออฟฟิศแล้วเปิดประตูรถออกมา ก็ถูกชายแต่งตัวดีบุคลิกดีสองคนเข้ามาประชิดตัวมุกรินทันทีพูดสุภาพแต่ด้วยสีหน้าจริงจังว่า<br />
<br />
“คุณมุกรินครับ ตั้งใจฟังผมให้ดีนะครับ ตอนนี้ พี่ชายคุณกำลังตกอยู่ในอันตราย เกี่ยวกับเรื่องหนี้สิน เจ้าหนี้กำลังเตรียมการฆ่าพี่ชายคุณอยู่” มุกรินตกใจถามว่าตัวเขาเป็นใคร! “เราเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ เราส่งคนเข้าไปแทรกซึมอยู่กับพวกมัน เพื่อหาทางซ้อนแผนและจับพวกมันทั้งแก๊ง แต่เราต้องขอความร่วมมือจากคุณ เพื่อให้แผนการของเรารัดกุมยิ่งขึ้น”<br />
<br />
“ดิฉันต้องทำอะไรคะ”<br />
<br />
“นั่งรถไปกับผม ไปหาพวกมัน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจะขับให้เอง รายละเอียดอื่นๆ คุยกันในรถ”<br />
<br />
มุกรินถูกลักพาตัวไปอย่างนิ่มๆเนียนๆ แล้วรถของมุกรินก็ถูกขับเข้าไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ มุกรินถามว่าเอาตนมาไว้ในนี้ทำไมแล้วพี่ชายตนล่ะ? เขาอยู่ไหน?<br />
<br />
“คุณจะพบเขาทันทีที่เราจัดการทุกอย่างได้เรียบร้อย แค่อยู่นิ่งๆในนี้ รับรองว่าคุณจะไม่เจ็บตัว โชคดีครับ”<br />
<br />
ชายหนุ่มมาดดีทั้งสองกลับเข้าไปในรถของมุกรินแล้วขับออกจากตู้คอนเทนเนอร์ไปอย่างเร็ว มุกรินตะโกนถามว่า<br />
<br />
“แล้วคุณจะเอารถฉันไปไหน คุณยังไม่ได้อธิบายรายละเอียดอะไรให้ฉันฟังเลยนะ” ไม่ทันสิ้นเสียงมุกริน ประตูตู้คอนเทนเนอร์ก็ปิดลงทันที ทุกอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่มุกรินจะคิดอะไรทัน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปรารภร้อนใจมากโทร.เล่าให้ชุมสายฟัง ชุมสายถามว่าเขากำลังจะบอกว่ามุกรินถูกอุ้มอย่างนั้นหรือ?<br />
<br />
“ตอนนี้ผมคิดได้เท่านี้แหละ นอกจากคุณจะรู้อะไรมากกว่าที่ผมรู้” ชุมสายบอกว่าตนไม่รู้อะไรเลย “คุณรู้ใช่ไหมว่าทำไมโทร.หาใครไม่ติดเลย ทั้งมุกริน ทั้งนายคิมหันต์ ทั้งนายธาดา คุณเป็นทนายทำคดีเกี่ยวข้องกับคนสามคนนี้ คุณจะไม่คาดเดาแบบที่ผมเดาบ้างหรือ” ธาดาหงุดหงิดมาก<br />
<br />
“ผมแนะนำให้คุณทำเรื่องขอดูภาพจากกล้องวงจรปิดของ กทม. คงใช้เวลาประมาณหนึ่งวัน แต่คุณมุกรินอาจจะกลับมาก่อนก็ได้นะครับ อย่าเพิ่งตื่นตูมไปเลยคุณปรารภ” ชุมสายยังใจเย็น ตัดการติดต่อแล้วหันพูดกับคิมหันต์ที่นั่งอยู่ในรถ “แกต้องรีบจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะวุ่นวายกันไปมากกว่านี้”<br />
<br />
“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จบแล้ว อย่าห่วง”<br />
<br />
“ฉันกลัวว่าเรื่องคุณมุกจะจบไม่ลงน่ะสิ มันจะไม่สนุกนะเพื่อน”<br />
<br />
“ไม่มีปัญหา จบลง...จบสนุกแน่ๆ แกคอยดู ก็แล้วกัน” คิมหันต์ตอบอย่างเลือดเย็นแล้วลงจากรถ เดินเข้าไปในทางเดินที่ดูลึกลับ ชุมสายเดินตามไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เวลาเดียวกันนี้ เสี่ยอ๋าส่งเสียงเข้ามาเตือนธาดาว่าเหลือเวลาอีกเพียงสิบห้านาที ทำสงครามประสาทกับเขาว่าตนชักอยากไปสนุกกับน้องสาวเขามากกว่าจะรออยู่ที่นี่เสียแล้ว หรือจะตอบตอนนี้เลยก็ได้ตนจะได้ไม่ต้องเสียเวลา<br />
<br />
ธาดาบอกว่าตนไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรในเมื่อศาลก็ตัดสินไปแล้วว่าตนไม่ได้ทำอะไรผิด เสียงเสี่ยอ๋า ตอบเข้ม<br />
<br />
“ก็บอกแล้วไงว่าพูดความจริง” ธาดาถามว่าคำตัดสินของศาลไม่จริงตรงไหน “ผมต้องการความจริงที่ต่างไปจากคำโกหกในศาล”<br />
<br />
ขณะนั้นเองคิมหันต์และชุมสายเดินเข้ามาในห้องลับเล็กๆ ในขณะที่เสี่ยอ๋ายังพูดกับกล้องตรงหน้า<br />
<br />
เสี่ยเร่งรัดธาดาให้พูด ธาดาย้อนถามว่าเขาต้องการให้พูดว่าตนเป็นคนฆ่าวิมลรัตน์ใช่ไหม แล้วมันสำคัญอะไรกับเขานักหนา เสี่ยอ๋าบอกว่า เจ๊มลมีบุญคุณกับตนก่อนที่เธอจะหลวมตัวแต่งงานกับคนเลวๆอย่างเขา ไม่ว่าเสี่ยอ๋าจะเอามุกรินมาขู่หรือหว่านล้อมอย่างไร ธาดาก็ยังถามว่าคิมหันต์จ้างเขามาเท่าไหร่ ขอบอกว่าไม่มีวันสำเร็จแน่ พวกเขาไม่มีวันที่จะได้สิ่งที่ต้องการแล้ววกมาถามว่า “บอกมาก่อนว่าแกจะทำอะไรมุก”<br />
<br />
“ไม่บอก แต่รับรองว่าคุณจะได้เห็นนาทีชีวิตของน้องสาวคุณสดๆ ผ่านจอทีวีตรงหน้าคุณนี่แหละ ตื่นเต้นดีไหมล่ะ”<br />
<br />
เมื่อธาดาประกาศว่าตนไม่ใช่ฆาตกร ตนเป็นผู้บริสุทธิ์ ถ้าตนต้องตายก็จะตายไปพร้อมกับความบริสุทธิ์<br />
<br />
“แกไม่มีทางบริสุทธิ์ไปได้หรอก เพราะถึงยังไงโลกทั้งโลกก็จะรู้ความจริงจากปากของผู้ชายคนนี้”<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 13 วันที่ 6 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-20460323401599880292015-10-05T10:28:00.003+07:002015-10-05T10:28:41.239+07:00อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 14 วันที่ 6 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-7JcGc8Hisi8/VefJMF9laZI/AAAAAAAAJMw/c1dETLtfDQg/s1600/18.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-7JcGc8Hisi8/VefJMF9laZI/AAAAAAAAJMw/c1dETLtfDQg/s1600/18.jpg" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 14 วันที่ 6 ต.ค. 58</h2>“เห็นกับตาแบบนี้ยังจะต้องพูดอะไรกันอีก ฉันว่าเธอเก็บคำอธิบายของเธอไปใช้กับตาวัฒน์เถอะ...ถอยไป” วัฒนาขยับจะไปหานันทวัฒน์ แววตาของปรางค์ทองเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ก่อนจะเดินเข้าหา เขากลัวจัดถอยกรูดจนเสียหลักตกบันได เธอจะคว้าแต่ไม่ทัน วัฒนากลิ้งหลุนๆลงไปกองกับพื้น<br />
<a name='more'></a><br />
“ท่านเจ้าสัวทำใจดีๆไว้นะครับ ผมจะไปตามคนมาช่วย” พิชิตยังไม่ทันขยับ ปรางค์ทองดึงมือไว้เตือนว่าวัฒนาเห็นเราสองคน จะอธิบายกับนันทวัฒน์อย่างไร เธอเห็นเขานิ่งอึ้ง ถามเสียงเข้มว่าตกลงเขาแคร์ใครมากกว่าระหว่างนันทวัฒน์หรือวัฒนา พิชิตมืดแปดด้านไม่รู้จะทำอย่างไรดี<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“ฉันจะไม่ให้เขาพูดอะไรอีกต่อไป” ตะวันว่าแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆวัฒนา หยิบผ้าเช็ดหน้าที่อกเสื้อของพิชิตวางบนคอพ่อสามีแล้วกดนิ้วลงไปที่เส้นเลือดใหญ่จุดสำคัญของร่างกายซึ่งได้รับการสั่งสอนมาจากทรงพล แต่ยังไม่ทันจะทำให้ถึงชีวิต กันเกราได้ยินเสียงเอะอะวิ่งเข้ามาดูเสียก่อน...<br />
<br />
ปรางค์ทองถูกพาตัวมาซักถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ห้องรับแขกของบ้าน นันทนาไม่ฟังเสียง ปรี่เข้าไปตบตีอุตลุดฐานทำร้ายพ่อของตน นันทวัฒน์พยายามห้าม แต่เธอไม่ฟัง เขาจึงต้องจับน้องสาวเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น กันเกราต่อว่านันทวัฒน์ว่าทำไมถึงทำกับน้องขนาดนี้ เขาอ้างว่าเธอทำตัวไม่ดี นันทาปรี๊ดแตกทันที<br />
<br />
“มันทำพ่อแกเป็นแบบนั้น แกทนได้ไงตาวัฒน์ น้องแกมันเจ็บแค้นแทนพ่อก็ถูกแล้ว”<br />
<br />
“แต่ปรางค์ไม่ได้ทำอะไรนะคะ ท่านตกลงมาเอง ปรางค์ก็พูดไปแล้ว”<br />
<br />
นอกจากนันทวัฒน์แล้ว ไม่มีใครเชื่อคำพูดของปรางค์ทองสักคน หาว่าเธอโกหกปลิ้นปล้อน จะเอาเรื่องให้ได้ นันทวัฒน์จึงต้องเรียกพิชิตมาสอบถาม<br />
<br />
“คำพูดของนายจะถือเป็นคำขาดเพราะฉันรักและไว้ใจนายมากที่สุด เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น”<br />
<br />
“เอ่อ...ท่านเจ้าสัวตกลงมาเองครับ ผมช่วยท่านถือของเข้ามาผมเห็นกับตา คุณปรางค์ได้ยินเสียง วิ่งมาดูทีหลังครับ” พิชิตเหลือบมองปรางค์ทองแวบหนึ่ง นันทาถามย้ำว่าจริงหรือ เขาพยักหน้ารับคำหนักแน่น...<br />
<br />
ตะวันได้ฟังเรื่องราวในอดีตจากปากของพิชิตแล้ว สรุปทันที “ที่แท้ไอ้แก่มันก็ลื่นตกลงไปเอง”<br />
<br />
คำพูดของเธอทำให้พิชิตตระหนักว่าปรางค์ทองคนเก่าหายไปแล้ว ไม่เหลือความทรงจำอะไรอีกแล้ว ผู้หญิงตรงหน้าเขาไม่รู้อดีตของตัวเองแม้แต่น้อย เธอสงสัยเขามองหน้าทำไม พิชิตเปลี่ยนเรื่องพูดกลบเกลื่อน<br />
<br />
“ทำไมถึงต้องวางยาคุณวัฒน์”<br />
<br />
“ฉันไม่ได้รักเขาแล้วไงล่ะ คนที่ฉันรักคือพิชิต บอกสิว่านายไม่ได้รักฉัน” ไม่พูดเปล่าตะวันโผกอดเขาไว้ ชายหนุ่มอดใจไม่ไหว กอดตอบและเกือบจะจูบเธอแล้วถ้าไม่เหลือบไปเห็นนันทวัฒน์นอนหลับอยู่บนเตียง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกระแทกใจเขาเต็มๆ ตัดสินใจผลักตะวันพ้นทาง แล้วรีบปีนหน้าต่างออกไป ตะวันมองตามโล่งใจ เธอเองก็ไม่ได้มีใจให้เขาแม้แต่น้อย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วันนี้เป็นวันเผาศพวัฒนา นันทามองโลงศพของสามีเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความอาลัยอาวรณ์ โดยมีกันเกรากับนันทวัฒน์คอยประคองอยู่ไม่ห่าง ส่วนทนงศักดิ์กับตะวันแยกมาคุยกันอยู่อีกมุมหนึ่งของศาลาสวดศพ เขาว่าทำทุกอย่างตามที่เธอต้องการแล้ว เธอควรจะปล่อยให้เขาไปได้แล้ว<br />
<br />
“ยังไปไม่ได้ คุณต้องอยู่จนถึงวันแถลงข่าว ฉันต้องแน่ใจว่าทุกอย่างราบรื่น”<br />
<br />
“ผมจะแน่ใจได้อย่างไรว่าหลังจากนั้นคุณจะไม่ทรยศผม”<br />
<br />
ตะวันเองก็ตอบไม่ได้ แต่ถ้าเขาทำงานสำเร็จตามที่เธอต้องการ เธอจะไม่วุ่นวายกับเขาอีก เพราะเธอเองก็มีทางที่จะไปเหมือนกัน ตะวันว่าแล้วอดนึกถึงธงไทยไม่ได้ อยากกลับไปหาใจจะขาด พิชิตแอบมองทั้งคู่สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจ...<br />
<br />
ได้เวลาเผาศพวัฒนา แขกเหรื่อทยอยขึ้นเมรุเพื่อวางดอกไม้จันทน์จนกระทั่งคนสุดท้าย สัปเหร่อกำลังจะปิดเตาเผาอยู่แล้ว ถ้าไม่ปรากฏร่างของนันทนาในสภาพทรุดโทรมจะเอาดอกไม้จันทน์มาวาง นันทาระเบิดอารมณ์ใส่ปัดดอกไม้จันทน์ในมือลูกสาวกระเด็น กันเกราขอร้องให้เธอเห็นแก่วิญญาณของท่านเจ้าสัวด้วย นันทากำลังของขึ้นให้เอาอะไรมาฉุดก็ไม่อยู่ ไล่ตะเพิดลูกไม่ไว้หน้า<br />
<br />
“ยังจะมีหน้ากลับมาอีกเหรอ นังขี้ยา แกทำให้คุณพ่อตาย แกจะกลับมาอีกทำไม”<br />
<br />
นันทนาพยายามอธิบายว่าแม่เข้าใจผิด แต่ท่านไม่ฟัง ไล่ตะเพิดเธอไปให้พ้น อย่าเอาความสกปรกมาแปดเปื้อนที่นี่ อย่าทำให้วิญญาณของคุณพ่อไม่สงบ นันทนาเสียใจมากวิ่งหนีไปทั้งน้ำตา กันเกราตำหนิพี่สาว<br />
<br />
“แล้วแบบนี้วิญญาณท่านเจ้าสัวคงสงบสินะคะ คุณพี่เป็นแม่ประสาอะไรไม่เคยฟังลูกเลย”<br />
<br />
ตะวันมองภาพแม่ลูกทะเลาะกันด้วยความสะใจ...<br />
<br />
ในเวลาไล่เลี่ยกัน จ๊ะจ๋ากับหนูพุทธกำลังเปิด รายการในทีวีดู บังเอิญเจอช่องรายการข่าวซุบซิบสังคมมีภาพและข่าวของตะวันปรากฏขึ้นหน้าจอ เป็นจังหวะเดียวกับธงไทยเดินผ่านพอดี พิธีกรรายงานข่าวว่า<br />
<br />
“ปรางค์ทองสาวสังคมคนดังที่หายหน้าหายตาไปนาน เตรียมควงสามี นันทวัฒน์แถลงข่าวโปรเจกต์ใหญ่ คอนโดฯหรูกลางกรุง วันอาทิตย์นี้ รอดูสิว่าเธอจะใส่ชุดของร้านไหนออกงาน”<br />
<br />
จ๊ะจ๋ากับหนูพุทธถึงกับหน้าเสียรีบปิดทีวีแทบไม่ทัน ธงไทยเบือนหน้าหนี ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา จ๊ะจ๋าบ่นอุบทำไมถึงซวยขนาดนี้ ดันเปิดมาเจอช่องข่าวยัยนั่น หนูพุทธไม่คิดว่าพี่ไทยจะรู้สึกรู้สมอะไรด้วย<br />
<br />
“น้อยไปสิ ถ้าเล่นโผล่มาให้เห็นแบบนี้บ่อยๆคงจะลืมได้หรอก เจ้าประคุณ ประกาศออกงานขนาดนี้ ขอให้มือปืนมันตามไปยิงให้ตายๆไปซะเลยจะได้หมดสิ้นเวรกรรมกันสักที”<br />
<br />
หนูพุทธขอร้องอย่าไปแช่งคนอื่นแบบนั้น มันไม่ดี จ๊ะจ๋าสวนทันที แช่งคนเลวอย่างตะวันไม่เห็นจะไม่ดีตรงไหน ธงไทยแอบฟังอยู่ด้านนอก อดเป็นกังวลแทนตะวันไม่ได้...<br />
<br />
ข่าวนี้นันทาก็ได้ดูเช่นกัน และไม่พอใจมากที่นันทวัฒน์คิดจะควงนังงูเห่าออกงานเอิกเกริกทั้งที่เพิ่งจะเผาศพพ่อ เปลี่ยนใจจะให้ล้มเลิกการจัดงานครั้งนี้ ทนงศักดิ์ทำตามที่เธอสั่งไม่ได้ เพราะทางจีนทยอยบินมาเมืองไทยเกือบครบแล้ว นันทายืนกรานจะให้ยกเลิกไปก่อน นันทวัฒน์เตือนว่าโปรเจกต์นี้สำคัญมากแม่ก็รู้ดี อย่าทำมันพังเพียงเพราะท่านไม่ชอบตะวัน นันทาโกรธที่ลูกจี้ใจดำ ทำท่าจะเอาเรื่อง นันทวัฒน์ชิงตัดบทเสียก่อน<br />
<br />
“ผมยังต้องเตรียมสคริปต์แถลงข่าวอีกใช่ไหมคุณทนงศักดิ์ งั้นเชิญที่ห้องทำงานผมดีกว่า”...<br />
<br />
อีกมุมหนึ่งในสวนข้างบ้าน พิชิตตำหนิตะวันเล่นประกาศออกสื่อไปทั่วว่าจะไปงาน แบบนี้เท่ากับชี้เป้าให้ศัตรู ขนาดอยู่ในบ้านยังไม่ปลอดภัย แล้วในที่สาธารณะแบบนั้นไม่แย่หรือ<br />
<br />
“อันตรายแค่ไหนฉันก็ยอม มันจะได้จบเร็วๆ ฉันจะทำเพื่อเรานะพิชิต เราจะได้ไปตามทางของเราสักที”<br />
<br />
เขาเกรงเธอจะเอาชีวิตไปทิ้งเสียก่อน ตะวันกลับไม่กลัวเนื่องจากมีเขาคอยคุ้มกัน พิชิตเองก็ไม่แน่ใจเพราะมือปืนสาวคนนั้นฝีมือไม่ธรรมดา<br />
<br />
“แต่ฉันมีวิธี รับรองว่าเราจะปลอดภัย”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้าวันงานแถลงข่าวของโอฬารพร็อพเพอร์ตี้ จ๊ะจ๋าจัดสำรับเสร็จ วานหนูพุทธช่วยไปตามธงไทยมากินข้าว เด็กน้อยขึ้นไปตามเขาที่ห้อง สักพักลงมาบอกว่าไม่เห็นเขาอยู่ในห้อง สงสัยจะออกไปข้างนอก<br />
<br />
“ไม่เห็นบอกเลย หรือบอกพี่ไผ่ไว้ ไม่เป็นไรเดี๋ยวคงกลับมา” จ๊ะจ๋าอดเป็นกังวลไม่ได้ว่าเขาหายไปไหน...<br />
<br />
สายวันเดียวกัน ตะวันซุ่มรออยู่แถมชุมชนแออัดใกล้บ้านของคีริน จนกระทั่งเห็นคีรินขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป ก็รีบออกจากที่ซ่อน เข้าไปหาแม่ของเธอในบ้าน...<br />
<br />
ภายในห้องจัดงานแถลงข่าว นันทวัฒน์เห็นใกล้เวลาเริ่มงานเข้ามาทุกที แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของตะวัน ถามทนงศักดิ์ว่าเธอหายไปไหน ป่านนี้ทำไมยังไม่มา ทนายหนุ่มรู้แค่ว่าเธอติดธุระนิดหน่อย ถ้าจะให้เดาก็คงไม่พ้นเรื่องความสวยความงามเพราะจะต้องออกงานใหญ่<br />
<br />
“นั่นสินะ วันนี้ผมตั้งใจให้ทุกคนได้รับรู้การกลับมาใช้ชีวิตคู่ของเรา เธอคงอยากให้ตัวเองดูสวยที่สุด”<br />
<br />
พิชิตเห็นนันทวัฒน์ดูมีความสุขมาก จึงไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง ตัดสินใจล้มเลิกข้อตกลงที่ทำไว้กับตะวัน...<br />
<br />
บนหลังคาตึกฝั่งตรงข้ามสถานที่จัดงาน คีรินประกอบปืนยาวติดลำกล้องเสร็จ เล็งไปยังเป้าหมายซึ่งเป็นบริเวณที่รถของผู้มาร่วมงานจะมาจอด รอการมาถึงของตะวันอย่างใจจดจ่อ...<br />
<br />
ขณะที่ทนงศักดิ์ยืนมองนันทวัฒน์ให้สัมภาษณ์นักข่าวอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องจัดงาน พิชิตเข้ามายืนข้างๆ บอกว่าตนเองรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร<br />
<br />
“ผมก็รู้เหมือนกันว่าคุณจะทำอะไร...ผมตัดสินใจแล้ว” ทนงศักดิ์มองหน้าพิชิตเขม็ง<br />
<br />
“ผม...ก็ตัดสินใจแล้ว” พิชิตว่าแล้วหันไปมองนันทวัฒน์ด้วยแววตามุ่งมั่น...<br />
<br />
ในระหว่างที่ทนงศักดิ์และพิชิตตัดสินใจเลือกข้างความถูกต้อง คีรินต้องตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นตะวันก้าวลงจากรถตรงหน้าทางเข้างานพร้อมกับแม่ของเธอเอง แถมโอบท่านไว้แนบตัวเพราะรู้ว่าระยะใกล้ขนาดนี้ เธอคงไม่เสี่ยงยิง เนื่องจากกลัวพลาด คีรินโกรธควันแทบออกหูที่ตะวันหลอกแม่ของเธอมาเป็นโล่มนุษย์ให้<br />
<br />
ด้านตะวันรีบพาแม่ของคีรินเข้าไปในงาน ผ่านเครื่องมือและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่คอยตรวจตราหาอาวุธ เธอยิ้มพอใจเพราะนั่นเท่ากับในงานนี้เธอจะปลอดภัย ทันทีที่ตะวันถึงห้องจัดงาน นักข่าวกรูกันเข้ามาถ่ายรูป เธอสลัดแม่ของคีรินทิ้งหน้าตาเฉย แล้วเดินเฉิดฉายให้พวกนั้นเก็บภาพด้วยมาดนางพญา แม่ของคีรินถูกนักข่าวชนจนเซเสียหลัก โชคดีที่พิชิตรับตัวไว้ทัน<br />
<br />
“คุณปรา...เอ่อ คุณตะวันให้ผมมาคอยดูแล คุณน้าครับ ไปนั่งทางโน้นก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะหาน้ำให้” พิชิตพูดจบพาแม่ของคีรินไป<br />
<br />
นันทวัฒน์เข้ามาตามตะวันให้ขึ้นเวทีได้แล้ว งานกำลังจะเริ่ม นักข่าวหันมาเห็นเขา ก็เชิญให้มาถ่ายรูปคู่กัน จังหวะนั้นมยุริญหอบดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามาแสดงความยินดีกับนันทวัฒน์<br />
<br />
พวกนักข่าวเห็นเป็นเรื่องสนุกที่ภรรยากับคู่หมั้นมาเผชิญหน้ากัน จึงจับทั้งสามคนมาถ่ายภาพเก็บไว้ ตะวันหงุดหงิดใจมากที่มยุริญมางานนี้ด้วย ฮึดฮัดจะเอาเรื่อง จังหวะนั้นมีเสียงพิธีกรในงานประกาศเชิญคณะกรรมการของทั้งไทยและจีนขึ้นเวทีเพื่อทำพิธีแถลงข่าว ทนงศักดิ์สบช่องรีบบอกกับพวกนักข่าว<br />
<br />
“ขอตัวคุณนันทวัฒน์กับคุณปรางค์ทองขึ้นเวทีนะครับ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ความหวังที่จะได้ควบคุมโอฬารพร็อพเพอตี้ของตะวันล้มไม่เป็นท่า เมื่อพิธีกรบนเวทีไม่ประกาศชื่อเธอเป็นประธานใหญ่ทางฝ่ายไทย แต่ประกาศชื่อนันทวัฒน์แทนที่ เธอมองทนงศักดิ์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะลงจากเวทีไปเล่นงานว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เขาอ้างว่าแค่ทำในสิ่งที่ควรจะทำเท่านั้น<br />
<br />
“ทำในสิ่งที่โง่น่ะสิ น่าสงสารลูกเมียคุณนะที่มีผู้นำครอบครัวโง่ๆแบบนี้”<br />
<br />
“ครับ ผมเป็นคนโง่ แต่เป็นคนโง่ที่โชคดีที่สุด” ทนงศักดิ์นึกย้อนไปถึงสิ่งที่ทำให้เปลี่ยนใจ แล้วเล่าให้ตะวันฟังว่าพีรยารู้เรื่องที่เขายักยอกเงินบริษัท แม้จะรู้ว่าเขาทำเพื่อครอบครัว แต่เธอไม่ต้องการเงินที่ได้จากการทุจริต ยอมล้มเลิกการไปเมืองนอก จะอยู่กับเขาที่นี่ ถึงลูกจะไม่ได้ไปเรียนต่อก็ไม่เป็นไร เพราะเธอรู้แล้วว่าเขารักเธอกับลูกๆมากแค่ไหน แล้วโผกอดเขาร้องไห้โฮ<br />
<br />
ตะวันโกรธมากด่าว่าโง่ทั้งผัวทั้งเมีย ทนงศักดิ์ไม่สนใจว่าโง่หรือไม่ แต่ครอบครัวของเขาจะภูมิใจที่เขาไม่ได้ทรยศคิดคดต่อผู้มีพระคุณ<br />
<br />
“ผู้มีพระคุณที่ไม่เคยให้อะไรแก่คุณเลยน่ะหรือ” ตะวันยิ้มเย้ย นันทาเดินมาทางด้านหลัง บอกว่าจะเป็นคนส่งลูกๆของทนงศักดิ์ไปเรียนต่อที่อังกฤษเอง และจะส่งให้เรียนจนจบขั้นสูงสุดเท่าที่พวกนั้นอยากเรียน<br />
<br />
“ขอบใจนะคุณทนงศักดิ์ คุณทำให้ฉันเห็นคุณค่าของความดี”<br />
<br />
“นี่มันอะไรกัน คุณทรยศฉันเหรอคุณทนงศักดิ์” ตะวันโกรธมากที่นันทาล่วงรู้แผนการนี้<br />
<br />
นันทวัฒน์ซึ่งอยู่บนเวทีเห็นความผิดปกติแต่ยังติดงานลงมาไม่ได้ ตะวันเห็นพิชิตเดินเข้ามา สั่งให้จัดการพวกนี้ เขากลับเดินเลยไปยืนด้านหลังนันทา เธอถึงบางอ้อทันทีว่าพิชิตก็ทรยศเธอเช่นกัน<br />
<br />
“ฉันควรจะทำยังไงกับฆาตกรที่ฆ่าท่านเจ้าสัวดี พิชิต” นันทายิ้มอย่างผู้ชนะ ตะวันแก้ตัวเป็นพัลวันว่าไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ วัฒนาตายเพราะความเหลวแหลกของนันทนาต่างหาก เธอไม่ล่วงรู้เลยว่านันทารู้จากลูกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในวันที่เจ้าสัวตาย<br />
<br />
นันทนาตามมาสมทบ ยืนยันว่าตะวันเป็นผู้อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง<br />
<br />
“พ่อเธอตายเพราะช้ำใจที่มีลูกขี้ยาอย่างเธออย่ามาโทษฉัน” ตะวันโวยวาย<br />
<br />
“ฉันไม่ได้โทษเธอ ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินเธอ แต่กฎหมายจะตัดสินในสิ่งที่เธอทำกับพวกเรา”<br />
<br />
“และสิ่งที่เกิดขึ้นที่ไร่นวลตะวัน” ทนงศักดิ์เสริม มีตำรวจสามนายเดินตรงมายังจุดที่ทุกคนยืนคุยกันอยู่ ตะวันเห็นไม่เข้าที รีบเดินไปคว้าแขนแม่ของคีรินลากออกจากงาน ตำรวจเดินฝ่าแขกในงานตามเธอไป โดยมีพิชิตตามไปอีกทอดหนึ่ง นันทวัฒน์ลงจากเวทีเข้ามาถามนันทาว่าตะวันไปไหน ท่านทำอะไรเธอ<br />
<br />
“ฉันจะไปทำอะไรมันได้ มีแต่ตำรวจเท่านั้นแหละที่จะจัดการกับมัน”<br />
<br />
นันทวัฒน์ผลุนผลันออกไป มยุริญเป็นห่วงเขามาก รีบวิ่งตาม<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 14 วันที่ 6 ต.ค. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-30150174526277842202015-10-03T09:08:00.007+07:002015-10-03T09:08:59.078+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 12 วันที่ 4 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-aLyAghGJZkw/VdlEmLpWecI/AAAAAAAAJBw/hgd6gr-9NJQ/s1600/2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-aLyAghGJZkw/VdlEmLpWecI/AAAAAAAAJBw/hgd6gr-9NJQ/s1600/2.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 12 วันที่ 4 ต.ค. 58</h2>แล้วถ้าไม่ต้องการรับก็ส่งคืนมาได้ ธาดาจึงเปิดประตูเขา ผงะเมื่อเห็นเสี่ยอ๋ากับลูกน้องสามคนยืนจังก้าอยู่หน้าประตู!<br />
<br />
เสี่ยยิ้มเยาะถามว่ากลัวตนมากหรือ ไม่ต้องกลัวตนยังไม่ทำอะไรหรอกแค่โผล่มาดูให้รู้ว่าการตามล่าตัวลูกหนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับตน ธาดาบอกว่าตนยังไม่มีเงินและตนก็ยังตามหาน้องสาวไม่เจอ<br />
<a name='more'></a><br />
“เหรอ?... แต่ชีวิตคนเรามันต้องมีลิมิตกันบ้าง ผมให้เวลา 5 วัน ถ้าคุณตามหาตัวน้องสาวไม่เจอ คนของผมจะออกตามล่าเอง เห็นแล้วใช่ไหมว่ามันไม่ยาก แต่ลูกน้องผมมันพวกมือหนักน่ะ ผมกลัวพัสดุจะชำรุดระหว่างการตามล่า ผมจะเสียดายแย่”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“เอาคนอื่นแทนน้องสาวผมได้ไหม”<br />
<br />
เสี่ยอ๋าถามว่าใคร มีใครสวยกว่าน้องสาวเขาหรือ หรือจะส่งตัวเองมาแลก เห็นธาดาอึ้ง เสี่ยปรามว่า<br />
<br />
“ถือว่าผมให้เกียรติคุณมากแล้วนะคุณธาดาถึงได้ มีทางเลือกให้คุณมากมายอย่างนี้ ห้าวันเท่านั้น เริ่มนับหนึ่งตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปนะคุณธาดา” พูดแล้วเสี่ยอ๋าหันเดินออกไป ลูกน้องสามคนรีบเดินตาม<br />
<br />
พอขึ้นรถเสี่ยอ๋าโทร.บอกคิมหันต์ เขาถามว่าแล้วธาดาว่ายังไง ช็อกไปเลยหรือ เสี่ยบอกว่าอาการเหมือนคนกลัวตาย แต่ถ้าเราไม่ทำมันก็สบายไป เราต้องกดหัวมันไปเรื่อยๆอย่างนี้แหละ แต่ก็บอกคิมหันต์ว่า...<br />
<br />
“แต่คุณคิมหันต์ต้องรีบตัดสินใจนะครับว่าจะเอายังไงต่อ ครบห้าวันแล้วจะให้ทำอะไร ถ้ายื้อไปเรื่อยๆ อย่างนี้ คนของผมเริ่มไม่สนุกแล้วนะครับ...ผมรู้ว่ามันมีผลกระทบกับคนที่คุณรัก แต่คุณต้องเลือกครับคุณคิมหันต์ว่าอะไรคือสิ่งที่คุณต้องการมากที่สุด”<br />
<br />
“การชดใช้กรรม ยังเป็นความต้องการสูงสุดของผม” เสี่ยบอกว่างั้นก็ต้องรีบว่าจะชดใช้กรรมแค่ไหนถึงจะพอ “ขอเวลาผมตัดสินอีกแป๊บนึง”<br />
<br />
“ยังไงก็ระวังกรรมที่จะตกกับตัวคุณเองด้วยนะ คุณคิมหันต์” ทั้งเร่งทั้งเตือนแล้วเสี่ยกดปุ่มเลิกสนทนา<br />
<br />
คิมหันต์วางสายโทรศัพท์แล้วบอกชุมสายให้นัดอาจารย์ประสงค์ให้หน่อย ตนอยากรู้ว่าเมื่อไหร่ศาลจะอ่านคำพิพากษา ชุมสายบอกว่าอาจารย์ไม่รู้หรอกเพราะแกไม่ใช่ผู้พิพากษา คิมหันต์ขอร้องให้ช่วยสืบให้หน่อยเอาวันนี้เลย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดาโทร.หามุกรินถามว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน พอรู้ว่ามุกรินมาอยู่บ้านเก่าของพ่อแม่เราที่คิมหันต์ยึดไปแต่เขายอมให้ตนมาอยู่ที่นี่ได้ ธาดาถามเสียงเครียดว่า<br />
<br />
“นี่มุกไปเจอมันอีกเหรอ ยังให้มันมายุ่งเกี่ยวกับเราอีกเหรอมุก”<br />
<br />
“ก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรมากกว่านี้ค่ะ เขาอยากยกบ้านให้อยู่เฉยๆ มันก็ดีกว่าให้มุกไปอยู่ที่อื่นที่ไม่รู้จักนะพี่ใหญ่”<br />
<br />
ธาดาถามว่าคิมหันต์มาอยู่ด้วยหรือเปล่า แล้วมีใครรู้บ้างว่ามุกอยู่ที่นี่ มุกรินบอกว่าคิมหันต์ไม่ได้มาอยู่ด้วยและคนที่รู้ว่าตนอยู่ที่นี่มีแต่ปรารภคนเดียวเพราะตนทำงานกับเขา ถามพี่ชายว่ามีอะไรหรือเปล่า<br />
<br />
“พี่รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย พี่คงต้องเปลี่ยนที่อยู่ใหม่แล้วล่ะ พี่เป็นห่วงมุกนะ มุกไปไหนมาไหน สังเกตด้วยว่า มีใครสะกดรอยตามมาบ้างหรือเปล่า ระวังตัวด้วยแล้วกัน แล้วพี่จะติดต่อไปใหม่นะ”<br />
<br />
พอวางสายจากธาดา ก็มีข้อความทางไลน์จากปรารภว่า<br />
<br />
“วันนี้ไปพบลูกค้ากับพี่นะ ไม่เกินสิบห้านาทีถึงบ้านมุกจ้ะ...พี่รภ”<br />
<br />
ฝ่ายธาดา พอวางสายจากมุกริน เขาก็ได้รับข้อความจากแพทย์ว่า<br />
<br />
“คุณธาดาครับ คุณหมอณรงค์นัดหมายวันผ่าตัดด่วนเพราะทิ้งไว้นานไม่เป็นผลดีครับ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อมุกรินลงจากชั้นบนเจอคิมหันต์นั่งอยู่ที่โถงบ้านแล้ว เธอต่อว่าที่ไม่ทำตามสัญญาที่ว่าจะมาก็จะโทร.มาบอกก่อน คิมหันต์อ้างหน้าตาเฉยว่าหมู่นี้โทรศัพท์สัญญาณไม่ค่อยดี โทร.ไม่ติด<br />
<br />
มุกรินต่อว่าอีกว่าเขาบอกว่าไม่มีกุญแจบ้าน คิมหันต์บอกว่าลืมไปว่าตนทำกุญแจสำรองไว้บอกว่าจะยึดไปก็ได้<br />
<br />
“ฉันเปลี่ยนแม่กุญแจคงง่ายกว่า” คิมหันต์อาสาจะหาช่างให้ มุกรินบอกว่าอย่าลำบากเลย ก็พอดีปรารภมาถึง ถูกคิมหันต์ประชดว่า มีช่างประจำอย่างนี้นี่เอง ปรารภบอกว่าตนจะมารับมุกรินไปทำงานด้วยกัน คิมหันต์ถามประชดมุกรินว่า<br />
<br />
“คุณมีคนขับรถประจำตำแหน่งตั้งแต่เมื่อไหร่”<br />
<br />
“ตั้งแต่ที่คุณแต่งงานมีครอบครัวนั่นแหละ” ปรารภตอบแทน คิมหันต์ถามว่าเขาชอบรับของเหลือจากตนหรือปรารภฉุนขาดกระชากคอเสื้อคิมหันต์ตวาด “ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร เคยเป็นอะไรกับมุกรินมาแค่ไหน คุณก็ไม่มีสิทธิ์พูดจาลบหลู่ดูถูกมุกรินอย่างนี้”<br />
<br />
ทั้งคู่โต้เถียงกันรุนแรงจนจะใช้กำลังกัน มุกรินขอร้องปรารภให้พอเถอะ พอปรารภปล่อยมือจากคอเสื้อคิมหันต์ก็ถูกเขาเยาะเย้ยว่าเชื่อฟังคำสั่งผู้หญิงดีมาก ทั้งยังเสียดสีเยาะเย้ยปรารภต่างๆนานาจนปรารภปรามว่าถ้าไม่หุบปากเลวๆล่ะก็ตนไม่ยั้งมือแน่ แล้วทำท่าจะลงมือกันอีก<br />
<br />
มุกรินขอร้องให้พออีกครั้ง ปรารภจึงชวนไปทำงานกัน คิมหันต์ทำท่ากวนๆ บอกมุกรินว่าตนจะนั่งรอเธออยู่ที่นี่ กลับมาจะได้คุยกันเป็นการส่วนตัว<br />
<br />
แต่ไม่ทันที่ปรารภกับมุกรินจะออกไป ธาดาก็ขับรถมาถึง ความตึงเครียดเขม็งเกลียวขึ้นมาอีก ธาดาต่อว่ามุกรินว่าไหนบอกว่าอยู่คนเดียวไง แล้วทั้งคิมหันต์และธาดาก็พูดเยาะเย้ยเสียดสีกัน<br />
<br />
“หยุดเถอะค่ะ หยุดทุกคนเลย กรุณาออกจากบ้านฉันไปให้หมดได้แล้ว พี่รภคะ วันนี้มุกขอลางานนะคะ” ปรารภพยักหน้าแล้วกลับไป มุกรินหันไปทางคิมหันต์ “ส่วนคุณ ถ้าจะใช้สิทธิ์ของการเป็นเจ้าของบ้านมาข่มขู่ถากถางฉันและพี่ชายอย่างนี้ละก็...ฉันจะย้ายออกไป”<br />
<br />
“ไม่จำเป็น” คิมหันต์บอกห้วนๆ แล้วเป็นฝ่ายลุกออกไป มุกรินจึงเดินเข้าบ้าน ธาดาเดินตามเข้าไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดากับมุกรินคุยกันอย่างไม่สบายใจนัก มุกรินถามว่าเขามาแบบนี้ต้องการมาเช็กตนใช่ไหม ธาดาอ้างว่าตนเป็นห่วงเธอกลัวได้รับอันตราย<br />
<br />
มุกรินถามว่าอันตรายที่ว่านี้เกิดจากหนี้สินของเขาใช่ไหม เธอขอให้เขาหันมาเผชิญปัญหา หาทางแก้ปัญหาดีกว่าที่จะหนีอย่างไม่มีที่สิ้นสุดอย่างนี้<br />
<br />
“พี่ไม่มีทางเลือก พี่ไม่เคยจนหนทางอย่างนี้มาก่อนเลย ที่ผ่านมาพี่เคยมีพี่มลคอยแก้ปัญหาเรื่องเงิน<br />
<br />
เรื่องทองให้ พี่เคยมีดวงดาวคอยเป็นกำลังใจ แต่ตอนนี้ พี่ไม่มีใคร...”<br />
<br />
“พี่ยังมีมุกไงคะ”<br />
<br />
“แต่พี่ก็ทำให้มุกเดือดร้อนไปด้วย เหมือนที่พี่ทำกับทุกๆคน พี่คือต้นตอของปัญหาทุกเรื่อง...พี่มันชั่ว สันดานเลวอย่างที่ไอ้คิมมันด่าพี่จริงๆ”<br />
<br />
มุกรินเสนอให้มาอยู่ด้วยกันที่นี่และเจรจาขอแก้ปัญหากับเขา เราค่อยๆหาทางผ่อนชำระเขาทีละนิดก็ได้ ธาดาบอกว่าเสี่ยคงไม่ยอม มุกรินขอให้ลองดู อย่างน้อยก็เป็นอีกทางเลือกหนึ่งแทนที่จะหนีหัวซุกหัวซุนเปลี่ยนเป็นทำงาน หาเงินผ่อนใช้หนี้ยังดูมีอนาคตกว่ากัน<br />
<br />
ทันใดนั้นมีเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ธาดาลุกออกไปดูเอง ครู่หนึ่งเขากลับมาบอกมุกรินว่ามีคนมาขอคุยกับมุก<br />
<br />
มุกรินถามว่าแล้วพี่ใหญ่ยอมให้เขาเข้ามาหรือ ธาดาบอกว่าเขาบอกว่ามาดี<br />
<br />
“ไม่มีใครบอกว่าจะมาร้ายหรอกค่ะ...เขาเป็นใครคะ”<br />
<br />
“ฉันเอง มุก” เสียงพักตราแทรกเข้ามา มุกรินสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ฉันสัญญาว่า ฉันมาดีจริงๆ” พักตราเอ่ย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ชุมสายนัดอัยการประสงค์มาที่ห้องประชุมออฟฟิศตน คิมหันต์บอกว่าตนต้องการรู้เรื่องการอุทธรณ์ อัยการประสงค์บอกว่าตนยื่นไปเรียบร้อยแล้ว ก็เหลือแค่รอศาลนัดฟังคำพิพากษาเท่านั้น<br />
<br />
ชุมสายบอกว่านั่นคือสิ่งที่คิมหันต์กังวล แล้วให้คิมหันต์เป็นคนพูดเองว่าอยากรู้อะไรอาจารย์จะได้ตอบตรงๆ ไม่ต้องผ่านตน คิมหันต์บอกว่าตนกลัวธาดาจะตายก่อนศาลมีคำพิพากษา อัยการประสงค์บอกว่านั่นเท่ากับเขาได้ชดใช้กรรมแล้ว<br />
<br />
“เขาใช้ที่ไหน มันตายแบบคนบริสุทธิ์ตาย เราจะปล่อยให้คนดีๆอย่างพี่มลตายฟรีอย่างนี้ไม่ได้ อาจารย์ต้องเร่งศาลหน่อยสิครับ”<br />
<br />
“มากไปแล้วนะคุณคิมหันต์ คุณถือสิทธิ์อะไรไปสั่งศาล” คิมหันต์เสียงอ่อนลงว่าตนไม่ได้สั่งแต่ขอร้อง “ขอร้อง? คำร้องทั้งหมดมันอยู่ในสำนวนยื่นอุทธรณ์หมดแล้ว...เราใช้สิทธิ์ของผู้เสียหายร้องขอความเป็นธรรมจากศาลครบถ้วนแล้ว ที่เหลือจากนี้ก็อยู่ที่การวินิจฉัยของศาลว่าท่านคิดเห็นอย่างไร”<br />
<br />
คิมหันต์ถามว่าเราช่วยเร่งให้เร็วขึ้นหน่อยไม่ได้หรือ เลยถูกอัยการประสงค์อบรมว่า<br />
<br />
“ประเทศนี้ไม่ได้มีคดีของคุณคดีเดียวนะคุณคิมหันต์ ศาลท่านต้องพิจารณาคดีอีกมากมาย จะให้จดจ่อแต่เรื่องของคุณคนเดียวได้ยังไง ท่านต้องดูแลความยุติธรรมของคนทั้งประเทศ ถ้าทุกคนคิดถึงแต่ตัวเองแบบคุณ ศาลท่านจะทำยังไงล่ะ ผมจะบอกให้นะ ถ้าสังคมนี้บีบศาลได้บังคับศาลได้ เราก็ไม่ต้องอยู่กันแล้ว”<br />
<br />
คิมหันต์นิ่งอึ้งแต่ก็ยังถามว่าเร็วที่สุดเมื่อไหร่ อัยการบอกว่าไม่มีใครรู้ เขาถามอีกว่าแล้วตนจะชนะคดีไหม พออัยการบอกว่าหมอดูที่เก่งที่สุดในประเทศก็ตอบเขาไม่ได้<br />
<br />
“ทำไมล่ะ ในเมื่อเราทุกคนรู้อยู่ว่าความจริงคืออะไร คุณอาก็รู้เหมือนผมไม่ใช่เหรอครับ”<br />
<br />
“ผมรู้มากกว่าคุณครับ ผมรู้ว่าผมต้องเคารพคำตัดสินของศาล ซึ่งคุณไม่เคยรู้ ไม่เคยยอมรับ ผมจะบอกให้นะ ที่บ้านเมืองมันวุ่นวายอยู่ทุกวันนี้เพราะคนมันเอาตัวเองเป็นใหญ่ เชื่อแต่ตัวเอง คิดแต่ว่าตัวเองถูกไม่ยอมรับกติกาของสังคม อะไรที่ผิดไปจากความคิดของตัวเองถือว่าผิดหมด ยอมไม่ได้ ต้องยกพวกมาข่มขู่ บีบคั้นมันถึงได้โกลาหลไม่จบไม่สิ้นอยู่จนทุกวันนี้”<br />
<br />
ทุกคนในห้องเงียบกริบ คิมหันต์ก็ยังถามอีกว่า “ผมจะชนะคดีไหม”<br />
<br />
“ไม่รู้ ผมกลับล่ะ ทีหลังอย่านัดผมมาคุยเรื่องแบบนี้อีกนะคุณชุมสาย” อัยการประสงค์เดินออกไปอย่างหงุดหงิด<br />
<br />
ชุมสายมองหน้าคิมหันต์ค่อยๆบอกเขาว่า บอกแล้วว่าใครก็ช่วยไม่ได้ก็ไม่เชื่อ คิมหันต์ก็ยังพูดอย่างมุ่งมั่นว่า<br />
<br />
“ไม่เป็นไร ฉันยังช่วยตัวเองได้อยู่” แล้วเดินห่างออกไป โทรศัพท์ถึงเสี่ยอ๋าสั่งเลือดเย็น “ฆ่ามันเลย ผมต้องการเห็นมันตายต่อหน้าผม”<br />
<br />
“คุณคิมหันต์ครับ ผมไม่ใช่มือปืนรับจ้างนะครับ ผมอาจจะทำอะไรที่ล่อแหลมได้ก็จริง แต่ไม่เกินเลยไปถึงฆ่าคนตาย อันนี้ผมไม่เอา...ผมว่าคุณใช้เวลาห้าวัน ค่อยๆ คิดวิธีการใหม่เถอะครับ เอาแบบให้สมเหตุสมผลหน่อย เจ๊มลมีบุญคุณกับผมก็จริง แต่จะให้ผมฆ่าคนเพื่อเจ๊มลคงไม่ไหว วิญญาณเจ๊แกก็คงไม่ชอบใจนักหรอกครับ แต่ถ้าคิดไม่ออกว่าจะทำยังไง ก็ปล่อยให้ผมเป็นน้องเขยมันสักวันสองวันก็โอเคนะ คุ้มเหนื่อยผมแล้วล่ะ” เสี่ยอ๋าหัวเราะร่าแล้วกดตัดสายเลย<br />
<br />
คิมหันต์นั่งหน้าเครียดหนัก ชุมสายเดินเข้ามาเตือนเพื่อนรักว่า<br />
<br />
“ไอ้คิม...ถึงแกจะเป็นเพื่อนสนิท แต่ถ้าแกทำผิดกฎหมาย ฉันก็ไม่อาจถือหางข้างแกได้นะเพื่อน โดยเฉพาะคดีจ้างวานฆ่า”<br />
<br />
“เออน่า...ฉันก็พูดด้วยอารมณ์ไปอย่างนั้นแหละ มันต้องมีวิธีที่ดีกว่านี้ สาสมกว่านี้และกฎหมายที่มีก็เอาผิดไม่ได้ด้วย”<br />
<br />
คิมหันต์จิกตาไปข้างหน้า นิ่ง...ลึก!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้ คิมหันต์กลับไปถึงบ้านพักตรา เขาเดิน เข้าบ้านเงียบๆ แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเสียงอรรถทักขึ้น<br />
<br />
“วันนี้กลับบ้านเร็วดีนี่” คิมหันต์หันไปมองเห็นอรรถนั่งดื่มคนเดียวที่มุมสบายๆ “ไม่ดึกจนเกินไป แสดงว่าเธอมีสัญชาตญาณของความเป็นพ่อแล้ว” คิมหันต์ตอบว่าท่านก็คงมี “ฉันมีความเป็นพ่อมากกว่าที่นายคิดและมีมานานแล้วด้วย...ไม่งั้นฉันคงทำกับนายอย่างที่ผ่านมาไม่ได้หรอก”<br />
<br />
“นั่นไม่ใช่สัญชาตญาณของความเป็นพ่อ มันคือสัญชาตญาณของเผด็จการ ของคนเหลิงอำนาจมากกว่า”<br />
<br />
“เพิ่งกลับจากบ้านมุกริน?” อรรถถามด้วยน้ำเสียงสดชื่นเบิกบาน คิมหันต์ถามว่าท่านรู้? “ฉันรู้ทุกอย่างที่ฉันอยากรู้” คิมหันต์ถามอีกว่าแล้วพักตรารู้ไหม “ฉันเลือกบอกเฉพาะเรื่องที่ทำให้ยายพักตร์มีความสุข นี่ไงล่ะสำนึกของคนเป็นพ่อ ฉันรู้สึกว่าบ้านหลังนี้มันมีชีวิตชีวา มีความสุข มีความอบอุ่นมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก”<br />
<br />
“หลังจากที่คุณปริมทิ้งท่านไป?”<br />
<br />
“หลังจากที่พักตราเปลี่ยนไปต่างหาก” อรรถรินเหล้าให้คิมหันต์ เขาส่ายหน้าปฏิเสธ อรรถพูดต่ออารมณ์ดีว่า “ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าผู้ชายโสดอย่างฉันมีความสุขกับการใช้ชีวิตอิสระ ตามใจตัวเอง หัวหกก้นขวิด เตลิดเปิดเปิงไปได้ทุกที่ แต่พันธะเดียวที่เหนี่ยวรั้งฉันไว้จนกว่าฉันจะสิ้นใจ ก็คือพักตรา และวันนี้ ฉันเห็นพักตรามีความสุข มันจึงเป็นสิ่งวิเศษสุดในชีวิตฉัน ซึ่งต้องยอมรับว่ามาจากเธอ เธอเป็นส่วนสำคัญ เพราะฉะนั้น ช่วยทำตัวอย่างนี้ให้ตลอดไปนะ ไอ้ลูกชาย”<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าตนไม่รับปาก อรรถพูดอารมณ์ดีว่าลองหน่อยน่า แล้วเร่งให้ขึ้นไปหาพักตราก่อนเพราะเธอมีข่าวดีรอที่จะบอกเขา คิมหันต์ทวนคำเชิงถาม “ข่าวดี?”<br />
<br />
“โคตรดีเลยล่ะ...ให้เขาบอกเธอเองดีกว่า”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ขึ้นไปที่ห้องนอน เห็นพักตราในชุดบางเบา สวย เซ็กซี่ มีแชมเปญพร้อมแก้วสวยวางอยู่เบื้องหน้าเธอ...<br />
<br />
“คุณกำลังตั้งท้อง คุณไม่ควรดื่มแอลกอฮอล์นะ”<br />
<br />
“พักตร์ไม่ดื่มค่ะ พักตร์เตรียมไว้ให้คิมต่างหาก” คิมหันต์ถามว่าฉลองอะไรหรือ? ฉลองชีวิตครอบครัวระหว่างเรา พ่อ แม่ ลูก ปัญหาระหว่างเราจบสิ้นทั้งหมดทันทีที่เขาจุติขึ้นในท้องของพักตร์ เขาคือของขวัญจากสวรรค์ค่ะคิม”<br />
<br />
เห็นคิมหันต์นิ่ง เธอบอกว่าเขาคงไม่รู้หรอกว่าวันนี้ตนไปไหนมา คิมหันต์ส่ายหน้า เธอยิ้มอิ่มเอิบอ่อนหวานบอกว่า<br />
<br />
“พักตร์ไปหามุกรินค่ะ” คิมหันต์มองหน้าถามว่ารู้หรือว่าเขาอยู่ที่ไหน “พ่อรู้อะไร พักตร์ก็รู้อย่างนั้น คิมไม่ต้องตกใจนะ พักตร์ไม่ได้ไปก่อกวนหรือไปอาละวาดที่เขามาเกาะแกะกับคิม พักตร์แค่ไปเล่าเรื่องลูกของเราให้เขาฟัง” คิมหันต์อึ้งงัน “คิมรู้ไหม...มุกดีใจที่พักตร์ท้อง เขาอยากเห็นหน้าหลาน และสัญญาว่าเราจะกลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม”<br />
<br />
เวลาเดียวกันนี้ มุกรินนั่งซึมน้ำตาไหลอยู่เงียบๆ อยู่ที่บ้าน ธาดาเดินเข้ามาถามว่าร้องไห้หรือ เธอส่ายหน้าพยายามกลั้นน้ำตาไว้บอกพี่ชายว่า “มุกไม่มีน้ำตาจะเสียให้ใครอีกแล้วค่ะ พอกันที”<br />
<br />
“ดีแล้วล่ะ ที่จริงเราน่าจะเลี้ยงฉลองกันเลยด้วยซ้ำ ที่หญิงบ้ากับชายชั่วมันพ้นไปจากชีวิตเราเสียที” มุกรินขออย่าว่าเขาเลย เขากำลังมีครอบครัวที่เป็นสุข “ขอให้มันสุขจริงเถอะ พี่ก็จะเอาใจช่วยให้มันอยู่กันยืดยาวเป็นผีเน่ากับโลงผุกันไปจนวันตาย” ธาดาหัวเราะร่า แต่มุกรินกลับน้ำตาไหลออกมาอีก ธาดาหยุดหัวเราะ ร้อง “อ้าว...<br />
ไหนว่าไม่ร้องไห้ไง”<br />
<br />
“มุกแค่เสียใจที่ทำไมคิมไม่บอกเรื่องนี้กับมุกด้วยตัวเอง...”<br />
<br />
เหตุผลที่พักตราชี้แจงกับมุกรินเมื่อเช้านี้คือคิมหันต์เป็นคนขี้อาย เวลามีเรื่องสำคัญๆ เขามักจะให้คนอื่นออกหน้าแทนเสมอ<br />
<br />
เวลานั้นธาดายืนฟังอยู่ด้วย เขาเร่งให้รีบพูดเรื่องสำคัญของเธอแล้วจะได้ออกจากบ้านตนไปเสียที พักตราหันไปตำหนิธาดาว่าไม่ให้เกียรติตน มุกรินตัดบทให้พักตราพูดธุระของตัวเองเถอะ พักตราจึงหันมายิ้มหวานกับมุกริน บอกว่า<br />
<br />
“ฉันมาวันนี้ เพื่อจะบอกเธอว่าฉันท้อง ท้องกับคิม ลูกของเราอยู่ในท้องฉันได้เกือบสองเดือนแล้ว”<br />
<br />
มุกรินอึ้งงันในขณะที่ธาดาหัวเราะลั่นบ้าน ถามประชดว่านี่จะมาให้เรารับขวัญเด็กในท้องหรือ?<br />
<br />
“จะคิดอย่างนั้นก็ได้ เพราะถ้าเราถือเอาโอกาสนี้เลิกทะเลาะกัน เลิกคิดร้ายต่อกัน มันก็จะเป็นการรับขวัญเด็กที่มีค่ามากที่สุด”<br />
<br />
“เอาเล้ย...เอาให้สบายใจคุณเลยครับ คุณแม่ลูกอ่อน ฮ่าๆๆๆ” ธาดาเดินหัวเราะร่าออกไป<br />
<br />
มุกรินยังคงนั่งซึม พักตราถามว่าเธอไม่ดีใจหรือ มุกรินบอกว่าดีใจ ดีใจมากด้วย พักตราพูดต่อเหมือนอยู่ในความฝันที่มีความสุขว่า<br />
<br />
“การที่ผู้หญิงอย่างเราได้มีโอกาสเป็นแม่ มันคือความยิ่งใหญ่สูงสุดของเราแล้วนะมุก ฉันอยากแบ่งปันความรู้สึกนี้ให้เธอด้วย อย่างน้อยเราก็รู้จักคบหากันมาไม่น้อย จากนี้ไป เราควรจะดีต่อกัน ลืมเรื่องเก่าๆที่ผ่านมาทั้งหมดได้ไหม”<br />
<br />
“ได้สิ”<br />
<br />
“ถ้าเธอรักคิม เธอต้องรักฉัน เพราะเลือดเนื้อของคิมอยู่ในตัวฉันตอนนี้ ฉันหวังจะให้เขาลืมตาขึ้นมาดูโลกท่ามกลางความรักความอบอุ่นของพ่อแม่ รวมถึงน้าอย่างเธอด้วย”<br />
<br />
มุกรินยังคงนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ในขณะที่พักตรายังพรั่งพรูความรู้สึกต่อไป...<br />
<br />
“ฉันเคยคิดไม่ดีหรือทำไม่ดีกับเธออย่างไร ฉันขอโทษ และจะไม่มีวันคิดหรือทำอย่างนั้นอีก ฉันไม่อยากให้บาปกรรมไปตกอยู่กับเด็ก มุกรู้ไหม ความเป็นแม่ทำให้ฉันรู้จักเมตตาและให้อภัยกับทุกสิ่งทุกอย่าง วันนึงถ้าเธอได้เป็นแม่ เธอจะรู้สึกไม่ต่างจากฉัน”<br />
<br />
น้ำตามุกรินไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ พักตราถามว่าเธอร้องไห้หรือ มุกรินบอกว่าตนดีใจกับเธอ ดีใจจริงๆ พักตรายื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยนนิ่มนวล พูดเหมือนฝันว่า<br />
<br />
“จากนี้ไปคิมหันต์คงต้องอยู่ใกล้ชิดฉันมากขึ้น ที่แล้วมาเขาอาจจะมีเวลาแว่บมาหาเธอบ้างก็ช่างเถอะ ฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก แต่จากนี้ไปคงไม่มีอย่างนั้นแล้วล่ะมุก เธอเข้าใจใช่ไหม คนเป็นพ่อก็ต้องเอาใจใส่ลูกในท้องไม่แพ้แม่เหมือนกันนะ”<br />
<br />
มุกรินได้แต่นิ่งด้วยความรู้สึกที่ทั้งเจ็บปวดและเห็นพ้องกับคำพูดของพักตรา เธอยังคงนิ่งฟังพักตราพูดอย่างสงบ...<br />
<br />
“เธออาจจะคิดว่า ฉันพูดอย่างนี้เพราะฉันเป็นฝ่ายได้ แต่ความจริงแล้ว คนที่ได้คือเด็กในท้องที่เป็นลูกของคิมหันต์คนเดียวเท่านั้น เข้าใจใช่ไหม”<br />
<br />
“เข้าใจ...กลับไปได้แล้วพักตรา” พักตรามองหน้าถามว่าแน่ใจนะ “แน่ใจ เธอจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการเพื่อทารกตัวน้อยๆที่บริสุทธิ์ และไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย”<br />
<br />
“ขอบใจมากนะมุก”<br />
<br />
ทันทีที่พักตราเดินอย่างสบายใจออกไป น้ำตามุกรินก็ท้นทะลักทันที...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้คิมหันต์นอนลืมตามองเพดานนิ่ง เมื่อเห็นว่าพักตราหลับแล้วเขาลุกไปที่โซฟาโทรศัพท์หามุกริน<br />
<br />
มุกรินนอนอยู่บนเตียงพอเห็นว่าคิมหันต์โทร.มาเธอมองโทรศัพท์กดรับแล้วนิ่งไม่พูดอะไร จนคิมหันต์ถามทันทีที่รู้ว่ามีคนรับสาย “มุก...มุกได้ยินผมไหมมุก” มุกรินยังคงนิ่ง อึดใจหนึ่งเธอพูดอย่างไม่ฟังเสียงปลายสายเลยว่า<br />
<br />
“ดีใจด้วยนะคิม คิมไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เรื่องของเราควรจะจบลงได้แล้ว” คิมหันต์สวนทันทีว่ามันจะจบแบบนี้ไม่ได้ “ได้สิคะ ลืมเรื่องระหว่างเราให้หมด หรือจะเก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดีก็ตามใจ แต่นับจากนาทีนี้ คิมควรจะสร้างความทรงจำใหม่ให้กับชีวิตดีๆที่กำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลก ชีวิตที่เป็นสายเลือดของ<br />
<br />
คิมเอง...ขอให้แข็งแรงทั้งแม่และลูกนะคะ แล้ววันนึงมุกจะไปเยี่ยมหลานค่ะ” พูดจบก็ตัดสายทันที ก่อนที่น้ำตาจะทะลักออกมา<br />
<br />
คิมหันต์กลับไปที่เตียง พักตราเรียกเขาเบาๆ บอกว่า พรุ่งนี้พาตนไปหาหมอหน่อย หมอนัดตรวจครรภ์แต่เช้า คิมหันต์ตอบรับ แล้วนอนจ้องเพดานอยู่อย่างนั้น...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
รุ่งขึ้น เมื่อพาพักตราไปคลินิกรับฝากครรภ์แล้ว คิมหันต์ขอไปธุระแป๊บเดียวเดี๋ยวมารับ บอกพักตราว่าถ้าเสร็จเร็วก็ให้โทร.บอกได้ทันที<br />
<br />
คิมหันต์ไปที่บ้านมุกริน เจอธาดาออกมายืนขวางประตูไม่ให้รถเข้า คิมหันต์สั่งให้หลีก เมื่อธาดาไม่หลีกเขาบอกให้เรียกมุกรินออกมาคุยกับตน ธาดาไม่ให้คุย โต้เถียงกันไม่กี่คำก็ท้าทายใช้กำลังกัน แต่ธาดาสู้คิมหันต์ไม่ได้ ถูกเขาขย้ำคออย่างแรงตวาดถาม<br />
<br />
“มึงจะยิงปืนใส่กูไหม จับหัวกูกระแทกอ่างน้ำจนตายแบบที่มึงทำกับพี่มลไหม”<br />
<br />
“พอแล้วค่ะคิม...หยุดทำร้ายพี่ใหญ่ได้แล้วค่ะ” มุกรินออกมาตะโกนลั่น คิมหันต์หยุดหันมองบอกว่าตนแค่ต้องการพูดกับเธอ แต่พี่ชายเธอ...“ฉันบอกให้พี่ใหญ่มาไล่คุณออกไปเอง เพราะฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณและไม่ต้องการคุยกับคุณอีกแล้ว” พูดแล้วมุกรินหันเดินกลับเข้าบ้าน<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าเธอต้องคุยกับตนก่อน มุกรินหันบอกว่าตนเบื่อคำแก้ตัวของเขาแล้ว ตนหลงเชื่อเขามามากพอแล้ว<br />
<br />
“มุกยังไม่เข้าใจ”<br />
<br />
“มีอะไรที่มุกไม่เข้าใจอีกเหรอ พักตราท้องกับคิม จะให้มุกเข้าใจอย่างอื่นได้ยังไง หรือคิมจะบอกว่าเด็กในท้องพักตราไม่ใช่ลูกของคิม?” คิมหันต์จะชี้แจง มุกรินดักคอว่า “หรือคิมไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิด ถ้าคุณพูดประโยคนี้ออกมาละก็คุณจะเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุด เอาแต่ได้ ทุเรศมากๆ”<br />
<br />
“มุก...”<br />
<br />
“เรื่องของเรามาถึงทางตันแล้วค่ะ เราไปต่อไม่ได้อีกแล้วค่ะคิม จบกันเสียทีเถอะ พอกันที” คิมหันต์พูดไม่ออก “ถ้าคุณโกรธที่ฉันพูดอย่างนี้ แล้วอยากจะยึดบ้านหลังนี้คืนก็บอกมา”<br />
<br />
คิมหันต์มองมุกรินนิ่งก่อนบอกเธอว่า “มันยังไม่จบแค่นี้หรอกมุก ผมไม่ยอม” เขาหันเดินออกไป ผ่านธาดาที่ยืนสะบักสะบอมอยู่เขากระซิบใส่หูธาดาว่า “มึงคอยดูตอนจบของเรื่องนี้ให้ดีก็แล้วกัน ไอ้ธาดา!”<br />
<br />
เมื่อออกมานั่งในรถ คิมหันต์โทร.หาเสี่ยอ๋าทันที “ผมจะปิดเกม...เสี่ยเตรียมคนของเสี่ยให้พร้อมได้เลย ผมรู้แล้วว่าจะทำยังไงกับมัน” พอเสี่ยฟังคิมหันต์ ก็สั่งลูกน้องใกล้ตัวทันที<br />
<br />
“ยกทีมเอเข้ามาได้เลย ถึงนัดชิงดำแล้ว”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
หมอตรวจครรภ์ตรวจเลือดตรวจปัสสาวะของพักตราแล้ว ถามอาการของเธอ พักตราบอกว่าไม่มีอาการผิดปกติ<br />
<br />
พักตราบอกหมอว่าถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้คุณหมอรีบบอกตนได้เลย นัดได้ทุกเวลา เพราะตนอยากให้ลูกออกมาแข็งแรงสมบูรณ์ หมอตรวจเสร็จคิมหันต์ก็มาถึงพอดี พักตราชวนไปกินข้าวกันเลย เธอถามหมอว่าตนกินได้ทุกอย่างใช่ไหม<br />
<br />
“เต็มที่เลยค่ะ เจาะเลือดแล้วเชิญได้เลย”<br />
<br />
ไปถึงร้านอาหารสวย บรรยากาศดี พักตราสั่งอาหารหลายอย่างจนคิมหันต์ถามว่าสั่งเยอะไปหรือเปล่า<br />
<br />
“คิมรู้ไหม พักตร์ไม่เคยดูแลตัวเองมากเท่านี้มาก่อนเลย ลูกของเราทำให้พักตร์ต้องทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะทำได้”<br />
<br />
แต่ไม่ทันได้กินข้าวกัน พักตราก็ได้รับข้อความจากหมอ อ่านแล้วสีหน้าเธอไม่ดี คิมหันต์ถามว่ามีอะไรหรือ<br />
<br />
“ข้อความจากคุณหมอค่ะ บอกว่ามีเรื่องสำคัญขอให้พักตร์ไปพบที่คลินิกด่วน เดี๋ยวนี้”<br />
<br />
เมื่อกลับไปที่คลินิก หมอบอกว่าเธออาจจะท้องนอกมดลูก พักตราใจเสีย แต่หมอบอกว่าอย่าเพิ่งเครียดเพราะหมอจะรู้ผลชัดเจนก็ต่อเมื่อทำการตรวจละเอียดอีกที แต่ต้องหลังจากนี้สี่สิบแปดชั่วโมง ก่อนกลับ หมอย้ำกับพักตราว่า<br />
<br />
“อย่าเพิ่งกังวลมากไป เพราะความกังวลย่อมส่งผลที่ไม่ดีทั้งกับแม่และเด็ก”<br />
<br />
คิมหันต์ส่งพักตรากลับบ้านแล้วเขาขอไปธุระกับชุมสาย พักตรากังวลแต่ไม่บอกอรรถ เธอเลียบเคียงถามว่าตอนแม่ท้องตนเป็นอย่างไรบ้าง อรรถเล่าอย่างสนุกสนานว่าตอนนั้นตนดูแลทุกอย่าง แม่ทานได้แต่อาหารที่พ่อทำเท่านั้น และลูกก็ออกมาสมบูรณ์แข็งแรงอย่างนี้ไงล่ะ<br />
<br />
“พ่อว่าลูกของพักตร์จะแข็งแรงไหมคะ”<br />
<br />
“แข็งแรงสิ มีทั้งแม่ทั้งตาช่วยกันดูแลอย่างนี้ เขาต้องแข็งแรงเพอร์เฟกต์แน่ๆ เชื่อพ่อเถอะ”<br />
<br />
“ค่ะ...พักตร์ก็เชื่ออย่างนั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลูกของพักตร์จะต้องลืมตาออกมาดูโลกอย่างสมบูรณ์แข็งแรงไม่แพ้ใคร พักตร์สัญญาค่ะพ่อ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ไปที่บ้านวิมลรัตน์ แล้วโทร.ให้ชุมสายไปพบ เขาถามว่าถ้าธาดายอมสารภาพศาลจะว่าอย่างไร<br />
<br />
ชุมสายติงว่าคำสารภาพไม่ได้มีมาตั้งแต่ศาลชั้นต้น คิมหันต์บอกว่าเขาเพิ่งสารภาพตอนนี้ ชุมสายบอกว่ามันผิดหลักการ ศาลคงไม่นำมาพิจารณา คิมหันต์ถามเสียงกร้าวว่าถ้าทั้งโลกรู้กันหมดว่าใครเป็นฆาตกร ศาลยังไม่ยอมรับฟังอีกหรือ<br />
<br />
“ศาลท่านพิจารณาจากกฎหมาย ไม่ใช่ความรู้สึกหรือกระแสสังคมที่ไม่มีกฎหมายรองรับ ฉันต้องบอกแกอีกกี่ครั้งวะเนี่ย”<br />
<br />
“งั้นฉันก็คงเลิกหวังกับศาลได้แล้ว”<br />
<br />
ชุมสายถามว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร คิมหันต์บอกว่า “ทำตามความรู้สึกของฉันน่ะสิ กลับไปได้แล้ว ฉันสัญญาว่าจะไม่เรียกแกมาหาอีก” ชุมสายเตือนสติว่าเขากำลังจะเป็นพ่อคน จะบุ่มบ่ามแบบตัวคนเดียวไม่ได้เรื่องมันจะไม่จบ “เรื่องไม่จบง่ายๆอยู่แล้ว จนกว่าฉันจะบอกว่าจบ”<br />
<br />
“แกหมายถึงเรื่องอะไร”<br />
<br />
“เรื่องระหว่างฉันกับไอ้ธาดา และมุกริน”<br />
<br />
คืนนี้คิมหันต์ไม่ได้กลับมานอนบ้าน อรรถถามพักตราว่าเธอไม่หึงไม่ห่วงเหมือนเมื่อก่อนหรือ<br />
<br />
“ไม่มีอะไรต้องห่วงค่ะ ตราบใดที่ลูกของคิมอยู่ในท้องพักตร์ ยังไงๆคิมก็ต้องกลับมา” เธอตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
หลังจากมุกรินรู้เรื่องพักตราท้องได้สองเดือนกับคิมหันต์แล้ว แม้เธอจะพยายามตัดใจแต่ก็ยังอดที่จะซึมไม่ได้<br />
<br />
ปรารภเฝ้าดูอยู่อย่างเป็นห่วง เมื่อมุกรินเล่าเรื่องพักตราท้องให้ฟัง เขาบอกว่าเรื่องไม่ได้อยู่ที่มุกรินแต่อยู่ที่คิมหันต์ และเมื่อได้ยินมุกรินบอกว่าเธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าต้องตัดขาดจากคิมหันต์ให้ได้ แม้พักตราจะเลิกกับคิมหันต์ตนก็ไม่กลับไปหาเขาอีกเด็ดขาด อย่างน้อยก็เพื่อเห็นแก่ลูกของเขา ปรารภฟังแล้วแอบหวังอยู่เงียบๆ<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 12 วันที่ 4 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-89991839121017739532015-10-03T09:05:00.002+07:002015-10-03T09:05:12.567+07:00อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 13 วันที่ 4 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-HKc_Bt2XaPY/VeUdcd8eEAI/AAAAAAAAJLY/Rlxi2vX7tJI/s1600/17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-HKc_Bt2XaPY/VeUdcd8eEAI/AAAAAAAAJLY/Rlxi2vX7tJI/s1600/17.jpg" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 13 วันที่ 4 ต.ค. 58</h2>“ตะวันเชื่อมั่นในตัวคุณทนงศักดิ์ค่ะ ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงคิดง่ายๆเลือกครอบครัวโดยการทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ลูกและภรรยาเป็นสุขสบายไปตลอดชีวิต ทางเลือกแบบนี้มันง่ายจะตายไปค่ะ ไม่ต้องคิดมาก แต่ตะวันคิดว่าต้องไม่ใช่คุณทนงศักดิ์แน่ๆ มันอาจจะเจ็บปวดและสูญเสียบ้าง แต่อดทนนะคะ”...<br />
<a name='more'></a><br />
ขณะที่ตะวันพยายามปั่นหัวทนงศักดิ์ ธงไทย เหนื่อยใจมากเมื่อตาท้วมแจ้งว่าตำรวจอยากจะขอพบเขาเพื่อสอบถามเรื่องการตายของเสี่ยหมู จอมและนายชด เขาไม่มีอะไรจะพูดและไม่อยากรับรู้อะไรอีก แม้ตาท้วมไม่เห็นด้วยที่ปล่อยให้คนผิดลอยนวล แต่ในเมื่อเป็นความต้องการของธงไทย เขาก็ยินดีทำตาม และกล่อมให้ทุกคนเห็นด้วย เพราะตอนนี้พวกเราเหลือแค่ธงไทยเท่านั้น จึงต้องช่วยกันดูแลให้ดีที่สุด จ๊ะจ๋าทักท้วง ขืนปล่อยตะวันไป สักวันจะต้องกลับมาทำให้พวกเราเดือดร้อนกันอีก...<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
การปั่นหัวของตะวันได้ผล ทนงศักดิ์วางแผนจะยักยอกเงินของบริษัท จะได้มีเงินส่งลูกไปเรียนต่อ และยังบอกกับพีรยาอีกด้วยว่า เขาจะไม่ปล่อยให้เธอกับลูกๆไปเมืองนอกตามลำพัง แต่เขาจะไปด้วย แล้วยื่นถุงใส่ถ้วยกาแฟที่ตะวันเพิ่งให้ไปตรงหน้าพีรยา<br />
<br />
“คุณปรางค์ทองเธอให้มา เป็นชุดถ้วยกาแฟสี่ใบ สำหรับครอบครัวเรา พี่จะไม่ยอมให้มันแยกชุดเด็ดขาด”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ทรงพลหัวเราะชอบใจเมื่อตะวันโทร.มารายงานความคืบหน้าแผนแก้แค้นวัฒนากับครอบครัว<br />
<br />
“ดี...ไอ้คนพวกนี้มันไม่ฉลาดนักหรอก ปั่นหัวหน่อยเดียวก็ไปไม่ถูกซะแล้ว ฮ่าๆๆ คอยดูเถอะ พวกมันจะฉิบหายเพราะคนของพวกมันเอง” ทรงพลวางสายด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม โดยไม่ล่วงรู้ว่าเปลวแอบฟังอยู่ตลอด ด้วยความไม่สบายใจ...<br />
<br />
ในเวลาไล่เลี่ยกัน ทนงศักดิ์ปล่อยให้จิตใจฝ่ายต่ำครอบงำ ตัดสินใจยักย้ายถ่ายเทเงินก้อนโตจากบริษัทโอฬารพร็อพเพอตี้ของวัฒนาเข้าบัญชีตัวเองผ่านทางออนไลน์ แม้จะมีเงินมากมายสำหรับใช้จ่ายเพื่อการศึกษาของลูก แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขามีความสุข กลับจมดิ่งอยู่กับความทุกข์ใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ทนงศักดิ์หลงคิดว่านังงูเห่าเปลี่ยนไปแล้ว จึงเล่าเรื่องที่ตัวเองกับครอบครัวจะย้ายไปอยู่เมืองนอกให้ฟังและบ่นว่าเป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิต เธอทำเป็นเห็นใจและเข้าใจในสิ่งที่เขาทำ แต่เสียดายแค่ว่าหลังจากนี้เธอคงขาดเพื่อนดีๆในบ้านหลังนี้ไปอีกคน นอกจากนันทวัฒน์แล้วก็มีแต่เขาที่เข้าใจเธอ<br />
<br />
“คุณปรางค์เปลี่ยนไปเยอะเลยนะครับ”<br />
<br />
“ตะวันจำผู้หญิงคนที่ชื่อปรางค์ทองไม่ได้เลยซะด้วยซ้ำค่ะ เหมือนไม่เคยรู้จักว่าเธอเป็นใคร แล้วก็รู้สึกเกลียดตัวเองที่รู้ว่าเคยเป็นเธอมาก่อน”<br />
<br />
“ผมคงจะจากไปในเร็วๆนี้ ห่วงแต่เรื่องงานเท่านั้นเองครับ บริษัทเรามีโปรเจกต์ใหญ่ ร่วมทุนกับทางจีน สร้างเมืองใหม่แบบครบวงจร โปรเจกต์นี้ใหญ่มากเหมือนเป็นงานชี้ชะตาบริษัทเราเลยทีเดียวว่าจะไต่อันดับ 10 มหาเศรษฐีเมืองไทยได้หรือเปล่า” คำพูดของทนงศักดิ์ทำให้ตะวันตาวาวขึ้นมาทันที<br />
<br />
“นับเป็นข่าวดีนะคะเนี่ย ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่วัฒน์ทำได้อยู่แล้ว”<br />
<br />
พูดถึงนันทวัฒน์ขึ้นมาแล้ว ทนงศักดิ์อดเป็นห่วงไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่มีสมาธิในการทำงาน ส่วนนันทาก็ใช้แต่อารมณ์ ตะวันอาสาจะทำงานนี้เอง เผื่อผลงานเข้าตา นันทาจะได้ยอมรับและเลิกรังเกียจ แล้วขอร้องให้ทนงศักดิ์ทำให้เธอเป็นผู้มีอำนาจสั่งการเพียงผู้เดียวของโปรเจกต์นี้ คงไม่แปลกไม่ใช่หรือถ้าสะใภ้จะมาเป็นผู้นำ<br />
<br />
“ผมทำไม่ได้หรอกครับ”<br />
<br />
“คุณทนงศักดิ์ก็กำลังจะไปแล้ว ตะวันคิดว่าคุณคงไม่ได้ไปตัวเปล่าแน่ๆ ถ้าหากว่าพี่วัฒน์กับคุณแม่รู้เรื่องนี้ คงสนุกนะคะ” ตะวันยิ้มเจ้าเล่ห์ ทนายหนุ่มใจหายวาบ เพิ่งตระหนักว่าหลงกลนังงูเห่าเข้าให้แล้ว ยังไม่ทันจะพูดอะไรอีก มีเสียงนันทวัฒน์ร้องทักทนงศักดิ์มาจากด้านหลังว่ามาทำอะไรที่นี่แต่เช้า เขาถึงกับสะดุ้งโหยง<br />
<br />
“เอ่อ...ครับ คือ...เรื่องโปรเจกต์ร่วมทุนกับจีน”<br />
<br />
นันทวัฒน์อารมณ์บูดขึ้นมาทันที บอกให้ทนงศักดิ์ตัดสินใจไปได้เลย แบ่งงานไปทำบ้างเขาเหนื่อยจะแย่แล้ว และที่สำคัญวันนี้เขานัดกับตะวันไว้แล้ว ทนงศักดิ์เตือนว่าใกล้จะถึงวันลงนามสัญญากับทางจีนแล้ว อยากจะขอคุยรายละเอียดด้วย<br />
<br />
“คุยงานให้เรียบร้อยเถอะค่ะ ธุระของตะวันไม่ได้สำคัญอะไร”<br />
<br />
“จะคุยอะไรก็รีบๆแล้วกันนะครับ” นันทวัฒน์ว่าแล้วเดินนำทนงศักดิ์ไปที่ห้องทำงาน ทนายหนุ่มเหลือบมองตะวันซึ่งยิ้มให้อย่างถือไพ่เหนือกว่า ก่อนจะตามเจ้านายไป แต่เธอต้องยิ้มค้างเมื่อได้ยินเสียงพิชิตดังขึ้นจากด้านหลังว่าคิดจะทำอะไร เธอไม่อยากเสวนาด้วยขยับจะไป แต่เขารวบตัวไว้ หญิงสาวเตือน ถ้าไม่อยากให้ใครเห็นก็ควรจะปล่อยเธอไป นอกจากจะไม่ทำตามแล้ว พิชิตยังลากเธอไปมุมลับตาคน คาดคั้นให้บอกว่าคุยอะไรกับทนงศักดิ์ หรือมีแผนชั่วอะไร เธอไม่ตอบดึงมือเขาออกจะเดินหนี เขากระชากแขนไว้ไม่ให้ไป<br />
<br />
“เจ็บนะ ฉันจะทำอะไรนายสนใจด้วยเหรอ ฉันจะจบงานของฉันเร็วๆนี้ แล้วจะจากไปเงียบๆ ไปตามทางของฉัน...คนเดียว” เจอมารยาร้อยเล่มเกวียนของตะวันเข้าไป พิชิตหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก<br />
<br />
<br />
ทั้งคู่มัวแต่คุยกันไม่ทันเห็นคีรินอยู่บนต้นไม้ริมกำแพงบ้านกำลังประกอบปืนยาวเพื่อลอบสังหารตะวัน รปภ.ของที่นี่เห็นเธอลับๆล่อๆ ตะโกนถามว่าทำอะไร คีรินตกใจรีบยัดชิ้นส่วนปืนลงในกระเป๋าอย่างเดิม<br />
<br />
“ถามว่าทำอะไร...ขึ้นไปทำไม”<br />
<br />
“โทษทีน้า ฉันเห็นต้นเหมือนกระท้อน เลยคิดว่าจะขึ้นมาเก็บลูกสักหน่อย”<br />
<br />
“กระท้อนที่ไหนเป็นแบบนี้ ลงมาเดี๋ยวนี้” รปภ.โวยลั่น พิชิตได้ยินเสียงเอะอะรีบวิ่งไปยังต้นเสียง ตะวันพอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เลือกที่จะยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ตามไปดู ส่วนคีรินรีบลงจากต้นไม้ รปภ.เห็นว่าเป็นผู้หญิงก็ไม่ติดใจอะไรแค่ไล่ตะเพิดไปให้พ้นเท่านั้น เธอคำนับให้หัวแทบจะโขกพื้น<br />
<br />
“ฉันขอโทษจ้ะน้า ขอโทษจริงๆจ้ะ” คีรินพูดจบ รีบขึ้นมอเตอร์ไซค์ขับออกไปอย่างรวดเร็ว พิชิตออกมาทันเห็นหลังเธอไวๆ ก่อนจะหันไปถาม รปภ.ว่าใครกัน ได้ความว่าเป็นแค่หญิงสาวที่นึกว่าเป็นต้นกระท้อนจะมาปีนเก็บลูก พิชิตเล่นงานที่เขาหลงเชื่อคนง่าย กำชับทีหน้าทีหลังไม่ต้องถามยิงให้ไส้แตกไปเลย<br />
<br />
“โทร.บอกหัวหน้านะว่าเพิ่มคนอีกสามคน รอบบ้าน เข้าใจไหม”<br />
<br />
รปภ.รับคำ พิชิตมองไปยังทางที่คีรินขี่มอเตอร์ไซค์ไปอย่างกังวลใจ ครู่ต่อมาตะวันตามมาตัดพ้อพิชิตว่ายิ่งเขาถ่วงเวลาไม่ยอมร่วมมือด้วยก็ยิ่งทำให้เธอต้องเสี่ยงชีวิต แม้ที่นี่จะคุ้มกันแน่นหนาแต่สักวันอาจพลาดท่าได้ หรือเขาไม่รักไม่ห่วงเธอแล้ว พิชิตได้แต่ก้มหน้านิ่ง ตะวันมองออกว่าเขายังมีเหยื่อใยให้ก็ยิ้มพอใจ...<br />
<br />
ขณะที่ตะวันกำลังปั่นหัวคนโน้นทีคนนี้ทีตามแผนการที่ทรงพลวางไว้ให้ ธงไทยเปิดลิ้นชักโต๊ะจะหยิบของ สายตาสะดุดกับแหวนที่ใช้หมั้นตะวัน ทำให้หวนคิดถึงเรื่องราวระหว่างเขากับเธอทั้งเรื่องที่หวานซึ้งและเจ็บปวด เงื้อมือจะปาทิ้ง แต่นึกขึ้นได้ว่ามันเป็นแหวนของแม่ ก็เลยเปลี่ยนใจเอาเก็บไว้ที่เดิม<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กันเกราถึงกับบ่นอุบที่ทนงศักดิ์มาขอพบนันทาว่าช่างหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังนอนกลางวันอยู่ ยังอุตส่าห์เอาเอกสารมาให้เซ็น เขาอ้างว่าเอกสารด่วน กันเกราอยากรู้ว่าด่วนแค่ไหน ยังไม่ทันจะคว้ามาดู มีเสียงแปดหลอดของนันทาดังขึ้นเสียก่อนว่านี่มันเวลานอนของตนไม่รู้หรือไง<br />
<br />
“เอกสารด่วนค่ะคุณพี่ มาเร็วๆค่ะ”<br />
<br />
“สัญญาส่งสินค้ากับทางอเมริกาครับ ถ้าไม่รีบเซ็นสำนักงานที่นั่นจะปิด เปิดอีกทีก็วันจันทร์”<br />
<br />
แม้จะเข้าใจปัญหา แต่นันทาก็ไม่วายหงุดหงิด ดึงเอกสารมาเซ็นโดยไม่อ่านแม้แต่ตัวเดียว ทนงศักดิ์ รีบเก็บเอกสารใส่ซองแล้วจะออกไป นันทวัฒน์กับตะวันเดินเข้ามาเสียก่อน พอเขารู้ว่าทนงศักดิ์เอาเอกสารมาให้แม่เซ็น จัดแจงจะขอดู ตะวันรู้งาน รีบเบนความสนใจเข้าไปควงแขนเขาไว้<br />
<br />
“ตะวันหิวแล้ว กินข้าวกันเถอะนะคะ” ตะวันรบเร้าจนนันทวัฒน์ยอมทำตาม ทนงศักดิ์ถอนใจโล่งอกที่รอดตัวมาได้ เดินครุ่นคิดหนักออกมาจากตัวบ้านว่าทำถูกแล้ว ตะวันไม่วายตามมาปั่นหัว<br />
<br />
“อะไรที่คุณทนายกำลังคิด คุณคิดไม่ผิดหรอกเป็นใครเขาก็ทำกัน ฉันเอาใจช่วยนะคะ”<br />
<br />
ทนงศักดิ์มองหยั่งเชิงไม่แน่ใจว่าเธอรู้อะไร แต่เขามาไกลเกินจะหันหลังกลับ...<br />
<br />
ในเวลาต่อมา นันทนาออกจากห้องตัวเองมายังโถงบันไดชั้นบนด้วยความรู้สึกท้อแท้กับการอดยาเพราะไม่มีใครต่อสู้กับเธอด้วย ตั้งแต่อึ่งตาย มยุริญก็หายหน้าไป แถมคนในบ้านดูมีธุระจนลืมสนใจเธอ นันทากำลังจะขึ้นมานอนเจอหน้าลูกสาวทรุดโทรมเหมือนผีตายซาก ก็ยิ่งหงุดหงิด วีนใส่อย่างไม่ไว้หน้า<br />
<br />
“ดูสารรูปสิ ขอร้องเถอะ อย่าเที่ยวออกมาเดินได้ไหม ขัดหูขัดตาจริงๆ” พอนันทาเห็นลูกหน้าเศร้า ถึงได้รู้สึกตัวว่าไม่ควรว่าลูกแบบนั้น แต่แทนที่จะขอโทษ เธอกลับเดินหนีเข้าห้อง นันทนาได้แต่มองตามรวดร้าวใจ จะกลับเข้าห้องตัวเอง เดินผ่านห้องพ่อนึกถึงท่านขึ้นมาได้ ตั้งแต่เข้าไปขโมยของครั้งนั้น ไม่ได้เจอหน้าท่านอีกเลย ตัดสินใจเข้าไปเยี่ยม ตะวันยืนดูอยู่อีกมุมหนึ่งแผนร้ายผุดขึ้นมาในสมองของเธอทันที<br />
<br />
นันทนาอยากอยู่กับพ่อตามลำพังจึงบอกให้พยาบาลพิเศษที่เพิ่งมาอยู่ใหม่ไปพักกินข้าวก่อน เธอจะอยู่เป็นเพื่อนท่านเอง พยาบาลรับคำแล้วลุกออกไป ตะวันที่เฝ้าดูอยู่หน้าห้องยิ้มสมใจ<br />
<br />
แม้จะพูดไม่ได้ แต่เมื่อลูกเข้ามากราบขอโทษในความผิดที่ได้กระทำครั้งก่อน มีหรือพ่ออย่างวัฒนาจะไม่ให้อภัย พยายามรวบรวมกำลังขยับร่างกาย แต่ทำได้แค่ขยับนิ้วมือเท่านั้น ทีแรกนันทนาคิดว่าตัวเองตาฝาด แต่พอเห็นชัดๆว่าพ่อขยับนิ้วได้จริง ก็ดีใจมาก<br />
<br />
“คุณพ่อขา นิ้วคุณพ่อ คุณพ่อจะต้องหาย นาจะดูแลคุณพ่อเอง” ขณะที่พูดกับพ่อ นันทนาต้องต่อสู้กับอาการอยากยาไปด้วย “คุณพ่อก็ต้องเป็นกำลังใจให้นาด้วยนะคะ มันทรมานมากค่ะ นาไม่รู้ว่าจะทนกับมันได้ไหม” เธอเห็นพ่อแสดงสีหน้าเป็นทำนองว่าให้สู้ต่อไป พยักหน้ารับรู้ “นาจะพยายามค่ะ กลัวแต่จะทนไม่ไหว”<br />
<br />
พลันมีเสียงตะวันดังขึ้นด้านหลัง “ทนไม่ไหว แล้วจะทนทำไม”<br />
<br />
นันทนาหันขวับไปมอง ตะวันยื่นยาเสพติดให้ ยุให้รับไปกินจะได้ไม่ต้องทรมาน เธอถูกยั่วกิเลสแทบทนไม่ไหว วัฒนาส่งสายตาเป็นเชิงเตือนสติลูกสาว และพยายามจะขยับตัวเพื่อห้ามปราม<br />
<br />
“โอ้โหท่านเจ้าสัวขยับตัวได้แน่ะ อยากจะบอกลูกสาวว่าไงนะคะ ให้หยิบเลยใช่ไหมคะ”<br />
<br />
นันทนาเอื้อมมือจะหยิบแต่ยั้งใจไว้ทัน ตะวันรำคาญจับยายัดใส่มือ เธอปล่อยมันทิ้งลงพื้นแล้วถอยหนีตะวันรู้ดีว่านันทนาต้องทนไม่ไหว เดินหัวเราะออกจากห้อง เป็นอย่างที่ตะวันคาดไว้ไม่มีผิด ในที่สุด<br />
<br />
เธอก็ทนไม่ไหว ถลาไปคว้ายายัดใส่ปาก วัฒนารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้า เสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดที่ออกจากปากเขา นั่นเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ยาเสพติดออกฤทธิ์ทำให้นันทนาล่องลอยแทบไม่เหลือสติ<br />
<br />
ตะวันยืนพิงประตูอยู่หน้าห้อง ยิ้มสะใจเมื่อได้ยินเสียงร้อง ก่อนจะค่อยๆเดินจากไป สักพักกันเกรากับพยาบาลเดินมาถึงหน้าห้อง ได้ยินเสียงโหยหวนของวัฒนาก็ตกใจ พรวดพราดเข้าไปในห้อง ต้องตกใจซ้ำสองที่เห็นนันทนานั่งเมายาอยู่ ขณะที่วัฒนามองลูกด้วยสายตาปวดร้าว กันเกราเห็นยาตกอยู่ที่พื้นจะเข้าไปหยิบ<br />
<br />
นันทนาพุ่งชนเธอกระเด็น แล้วคว้ายาใส่ปาก ร่างของวัฒนากระตุกอย่างแรง กันเกรากับพยาบาลต้องช่วยกันจับตัวไว้ แต่ไร้ประโยชน์เขาช็อกตายเสียก่อน กันเกราถึงกับร้องเอะอะลั่น<br />
<br />
“ยัยนา แกทำอะไรลงไป ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”<br />
<br />
นันทนากลัวตัวสั่น วิ่งเตลิดออกไป ตะวันแอบดูเหตุการณ์อยู่ด้านนอก ยิ้มสมใจ<br />
<br />
“บุญแกดีจริงๆนะไอ้แก่ ชิงตายหนีความทรมานไปเสียก่อน”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ตกเย็นที่บ้านของทรงพล ตะวันในชุดดำเล่าถึงฉากอวสานของเจ้าสัววัฒนาให้ทรงพลฟัง เขาชอบใจมากหัวเราะร่วน ชวนเธอดื่มฉลองให้กับความสำเร็จครั้งนี้ ตะวันขอให้ท่านรออีกนิดเดียว การแก้แค้นครั้งนี้ก็จะบรรลุเป้าหมายแล้ว ทรงพลรอได้ แค่นี้ก็สะใจตนจะแย่อยู่แล้ว<br />
<br />
เปลวในชุดดำเดินเข้ามาเห็นพ่อลูกกำลังฉลองกันอย่างมีความสุข ตำหนิว่าคนตายทั้งคนไม่เห็นมีอะไรน่าดื่มฉลอง ทรงพลอารมณ์บูดทันที ตวาดลั่นไม่เห็นหรือว่าไอ้คนที่ตายเป็นใคร<br />
<br />
“ไอ้วัฒนาคนที่ทำให้ฉันปางตายแล้วฉันดื่มฉลองให้กับตัวเองนี่มันผิดตรงไหน”<br />
<br />
ตะวันเห็นท่าไม่ดี รีบชวนแม่ไปงานศพวัฒนา เดี๋ยวจะไม่ทันพระสวด ก่อนจะหันไปบอกทรงพลว่าอย่าเพิ่งหงุดหงิดไปเลย ยังมีเรื่องให้เราได้ฉลองอีกมากมาย แล้วตามไปสมทบกับแม่ซึ่งยืนรออยู่หน้าบ้าน ท่านต่อว่าว่าทำแบบนี้คิดว่าถูกต้องแล้วหรือ<br />
<br />
“การกตัญญูและตอบแทนพระคุณเป็นเรื่องที่หนูควรทำค่ะ”<br />
<br />
เปลวขอให้เธอเลิกพูดแบบนี้สักที ถ้าเธอยังแยกไม่ออกอะไรคือความดีอะไรคือความเลว นั่นจะทำให้เธอห่างไกลจากความเป็นคนเข้าไปทุกที ตะวันยืนกรานในเมื่อทรงพลทำทุกอย่างเพื่อเธอได้ เธอยินดีทำทุกอย่างตามที่ท่านต้องการ เปลวตัดพ้อแล้วลูกเอาตนไปไว้ไหน<br />
<br />
“สิ่งที่แม่ทุ่มเทให้ปรางค์ มันไม่มีความหมายอะไรเลยหรือไง แม่ไม่เคยรักหนูหรือไง ถ้ายังเห็นแก่ความเป็นแม่เป็นลูกกัน ช่วยใช้สติไตร่ตรองให้ดีว่าสิ่งที่ทำอยู่มันผิดหรือถูก” เปลวว่าแล้วเดินจากไป<br />
<br />
“หนูเลือกได้ด้วยหรือคะว่าจะเป็นคนดีหรือคนเลว” ตะวันพึมพำด้วยความสะเทือนใจ...<br />
<br />
หลังเสร็จจากงานสวดศพ ทนงศักดิ์ตามมาคุยกับนันทวัฒน์ที่บ้านเรื่องจัดงานแถลงข่าวโครงการร่วมทุนกับจีน นันทาไม่เห็นด้วย บ้านเราเพิ่งสิ้นบุญเจ้าสัวไปจะจัดงานได้อย่างไร ทนงศักดิ์เหลือบมองตะวันแว่บหนึ่ง<br />
<br />
“เราเลื่อนออกไปก่อนดีไหมคะคุณทนาย” ตะวันมองทนงศักดิ์ตอบอย่างรู้กัน<br />
<br />
“ผมเกรงว่าทางเราจะเสียเครดิตนะครับ<br />
<br />
เพราะดำเนินงานมาจนถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว แค่จัดงานแถลงข่าวเปิดโครงการอย่างเป็นทางการ หุ้นของโอฬารพร็อพเพอร์ตี้ก็จะพุ่งทันที”<br />
<br />
นันทวัฒน์เห็นด้วยกับแม่ที่ให้เลื่อนงานออกไปก่อน ทางจีนน่าจะเข้าใจว่าเราเพิ่งสูญเสียคนในครอบครัว ตะวันรู้ว่านันทาไม่ชอบให้เธอเสนอหน้าออกความเห็น จึงทำเป็นเออออกับนันทวัฒน์<br />
<br />
“นั่นสิคะ ไทยจีนวัฒนธรรมใกล้เคียงกัน น่าจะเข้าใจนะคะ...”<br />
<br />
แม่ผัวจอมวีนแตกตกหลุมพรางที่ตะวันดักไว้ สั่งการให้ทนงศักดิ์ดำเนินงานต่อไปตามกำหนดเดิม เธอแอบยิ้มกับทนงศักดิ์ที่สามารถทำตามแผนได้<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เพื่อให้แผนการราบรื่น ตะวันจำเป็นต้องให้นันทวัฒน์เข้ามานอนในห้องด้วย แต่ก็มีแผนรับมือไว้แล้วทำทีดึงเขามาซบตรงไหล่ปลอบให้ทำใจดีๆ พ่อของเขาไปสบายแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าที่ไหล่ของเธอทายาสลบอ่อนๆเอาไว้ อึดใจเดียวเขาก็หมดสติ ตะวันค่อยๆวางร่างของเขาลงบนเตียงก่อนจะกระซิบข้างหู<br />
<br />
“คุณเองก็หลับให้สบายนะคะ สบายตามไอ้แก่มันไปเลยได้ยิ่งดี”<br />
<br />
มีเสียงดังขึ้นทางด้านหลัง “อ้อ เป็นแบบนี้นี่เอง”<br />
<br />
ตะวันตกใจหันขวับ เห็นพิชิตยืนกำมือแน่นใกล้กับหน้าต่างห้อง เดาได้ไม่ยากว่าเขาขึ้นมาทางไหน ดวงตาแดงก่ำของเขาบ่งบอกได้ว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เสียใจที่วัฒนามาจากไป พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดคำนึงของเขา ดึกคืนนั้นพิชิตลอบมาพบกับปรางค์ทองหรือตะวันเพื่อบอกลา แต่ไม่สามารถจะหักห้ามใจได้ดึงเธอมากอดแนบอก ทันใดนั้นไฟเปิดพรึ่บพร้อมกับเสียงโวยวายของวัฒนา<br />
<br />
“นี่มันอะไรกัน ลอบเป็นชู้กันหรือ”<br />
<br />
ทั้งพิชิตและปรางค์ทองต่างตกใจ พยายามจะแก้ตัว แต่วัฒนาไม่ฟัง ยืนยันจะให้นันทวัฒน์เป็นคนตัดสินเรื่องนี้เอง แล้วหันหลังเดินขึ้นข้างบน พิชิตวิ่งตามเห็นท่านขึ้นไปถึงบันไดชั้นบนแล้ว ขอร้องให้ท่านฟังเขาก่อน วัฒนาหันมองตาขวาง ก่อนจะก้าวฉับๆไปทางห้องนอนของลูกชาย แต่ต้องชะงักไม่รู้ปรางค์ทองมาจากทางไหน ยืนขวางไว้ เธอพยายามอธิบายว่าวัฒนาเข้าใจผิด<br />
<br />
“เห็นกับตาแบบนี้ยังจะต้องพูดอะไรกันอีก ฉันว่าเธอเก็บคำอธิบายของเธอไปใช้กับตาวัฒน์เถอะ...ถอยไป” วัฒนาขยับจะไปหานันทวัฒน์ แววตาของปรางค์ทองเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ก่อนจะเดินเข้าหา เขากลัวจัดถอยกรูดจนเสียหลักตกบันได เธอจะคว้าแต่ไม่ทัน วัฒนากลิ้งหลุนๆลงไปกองกับพื้น<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 13 วันที่ 4 ต.ค. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-2084710409897165822015-10-01T11:25:00.002+07:002015-10-01T11:25:30.007+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 12 วันที่ 2 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-OhDB5vd90YI/VdlCKMGrfDI/AAAAAAAAJBk/Jd_gs0W-EIE/s1600/3.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-OhDB5vd90YI/VdlCKMGrfDI/AAAAAAAAJBk/Jd_gs0W-EIE/s1600/3.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 12 วันที่ 2 ต.ค. 58</h2>วันนี้ดวงดาวไปบาร์ที่ทำงานแต่เช้า บ๋อยถามว่ามาเอาของหรือ บอกว่าตอนเธอไม่อยู่มีแขกมาถามหาอื้อเลย<br />
<br />
“ถามจริง?” ดวงดาวทำหน้าไม่เชื่อ บ๋อยยืนยัน<br />
<br />
ว่าจริง ถามว่าไม่เปลี่ยนใจเล่นที่นี่ต่อหรือ “ต้องถามพี่จ๋ายพี่เขาไม่เล่นดาวจะเล่นได้ไง” บ๋อยเสนอให้แยกวง ดวงดาวตอบอย่างไม่แยแสว่า “ไม่ใช่นิสัยของฉัน...ไปนะ”<br />
<a name='more'></a><br />
แต่ไม่ทันก้าวเดิน ธาดาก็มาเผชิญหน้า ดวงดาวถามว่าเด็กที่ร้านบอกหรือว่าตนจะมาวันนี้ แล้วเขาไม่ได้บอกหรือว่าตนมาเอาของแป๊บเดียวแล้วจะรีบไป พูดแล้วเบี่ยงตัวเดินผ่านหน้าธาดาจะออกไป เขาบอกเดี๋ยวสิ ดวงดาวมองหน้าพูดอย่างห่างเหินว่า “เราเลิกกันแล้วค่ะอา”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“เลิกเมื่อไหร่ อายังไม่อยากเลิก”<br />
<br />
“ทันทีที่อาใช้ความรุนแรงกับหนู เราก็จบกันตามสัญญา” ธาดาอ้อนว่าเราก็เริ่มต้นกันใหม่ได้นี่ “อย่าเสียเวลาดีกว่า ปล่อยหนูเถอะค่ะ เพื่อนหนูรออยู่”<br />
<br />
“เพื่อนหรือใคร ดาวจะหนีตามผู้ชายไปใช่ไหมบอกอามาตรงๆดีกว่า”<br />
<br />
“ไม่ทันไรเลย พูดจาดูถูกหนูอย่างนี้อีกแล้ว ไหนว่าจะไม่ทำให้ดาวเสียใจอีกแล้วไง... เลิกก็คือเลิก ทางใครทางมันดีกว่าค่ะอา แต่ถ้าอายังต้องการหนู อาก็ปรับปรุงตัวใหม่ แล้วค่อยมาจีบหนูใหม่ก็แล้วกัน” ดวงดาวสะลัดแขนเดินออกไปหน้าร้าน ธาดาตามตื๊ออีก แต่ถูกคิมหันต์เดินออกมาขวางประตูบอกว่าเด็กเขาไม่เล่นด้วยแล้วยังจะตื๊อไม่เลิกอีกหรือ...ผู้เฒ่าเอ๊ย...”<br />
<br />
ดวงดาวบอกธาดาว่าตนไม่ได้นัดคิมหันต์มานะ คิมหันต์พูดยั่วว่า ใช่แต่ใจเราถึงกัน ตนรู้สึกว่าเธอน่าจะกำลังต้องการตนอยู่ ดวงดาวถามว่าใครบอกคุณ! คิมหันต์ตอบห่วงๆกวนๆว่า<br />
<br />
“ผมจะขับรถไปส่งให้ไง ไม่ดีเหรอ ผู้หญิงคนเดียวเดินทางไกล อันตรายนะ”<br />
<br />
“มึงเลิกยุ่งกับดวงดาวเดี๋ยวนี้นะ” คิมหันต์ถามว่าเป็นพ่อเธอหรือถึงได้มาสั่ง ธาดาเดือดตวาด “มึง!!!” คิมหันต์ถามว่ามึงจะทำอะไรกู ธาดาตวาดลั่น “กูจะฆ่ามึง!!” แล้วกระโจนเข้าใส่ทันที เลยตะลุมบอนกันคลุกฝุ่น บ๋อยพยายามเข้าห้าม ดวงดาวหันมองเซ็งๆแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างไม่แยแส<br />
<br />
“ดาวจะทิ้งอาไปก็ได้ แต่ดาวอย่าไปยุ่งกับคนอย่างไอ้คิมได้ไหม” ธาดาตะโกนตามหลัง คิมหันต์เย้ยว่า เสียใจด้วยไม่ทันแล้วล่ะ ธาดาชี้หน้าด่า “มึงมันเลวไอ้คิม มึงไม่ตายดีแน่จำไว้”<br />
<br />
“คอยดูก็แล้วกัน ว่าใครกันแน่ที่จะไม่ตายดี” คิมหันต์ท้าทายแล้วออกจากร้านตามดวงดาวไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ดวงดาวเดินดุ่มๆอยู่ริมถนน คิมหันต์โฉบรถเข้าไปชะลอถามว่าจะเดินไปถึงไหน ขึ้นรถมาเถอะตนไปส่งให้เอง<br />
<br />
“ฉันบอกเหรอว่าจะให้คุณมาส่ง ฉันบอกว่าจะแวะมาเอาของแล้วจะไปเอง คุณตามมาทำไม!”<br />
<br />
“ก็แค่อยากมา” คิมหันต์ตอบแบบเด็กเกเร ดวงดาวหยุดเดินยืนปักหลักด่า “อยากมาเจอนายธาดาใช่ไหม คุณจงใจที่จะให้เกิดเรื่องแบบนี้ใช่ไหม อาธาดาเขาย่ำแย่จนถึงขนาดนี้แล้วคุณยังไม่พออีกเหรอ ยังไม่เลิกอีก ยังไม่หายแค้นใช่ไหม หรือต้องการให้เขาลงไปดิ้นตายต่อหน้าต่อตาคุณ”<br />
<br />
“ก่อนตายมันต้องรับโทษก่อน”<br />
<br />
“งั้นทำไมคุณไม่อยู่เฉยๆ รอให้ศาลพิพากษาล่ะ ที่คุณทำอยู่ทุกวันนี้มันเดือดร้อนคนอื่นไปหมด ต้องให้บอกไหมว่าใครบ้าง? ทั้งมุกริน ทั้งพักตรา พวกเขาต้องช้ำใจกับพฤติกรรมของคุณขนาดไหน” คิมหันต์ถามว่าแล้วเธอล่ะ? “เล็กน้อยมากสำหรับฉัน เมื่อเทียบกับสองคนนั้น เลิกเถอะ แยกย้ายกันไปสร้างชีวิตตัวเองให้งดงามเถอะค่ะคุณคิมหันต์”<br />
<br />
ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างอ่านใจ...วัดใจ...แล้วจู่ๆ ดวงดาวก็วิ่งไปอาเจียนข้างทาง คิมหันต์จะไปช่วย เธอบอกว่าช่วยตัวเองได้ พออาเจียนเสร็จแท็กซี่ผ่านมาพอดีเธอโบกแท็กซี่แล้วขึ้นนั่งทันที<br />
<br />
“แน่ใจหรือที่เลือกแบบนี้”<br />
<br />
“ฉันต้องการเวลาอยู่กับตัวเองสักพักไม่จำเป็นอย่าติดต่อฉันอีกนะขอร้อง” ดวงดาวปิดประตูรถแล้วบอกให้ไปเลย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ขณะที่มุกรินอยู่ที่บ้านสวนบริษัทใหม่ของปรารภ ธาดาโทร.หาเธอ มุกรินถามว่ามีอะไรหรือเปล่า<br />
<br />
“ไอ้คิมมันเลว มันคบกับดวงดาว มันสองคนนัดกัน...ดาวทิ้งพี่แน่นอนแล้วมุก” มุกรินบอกว่าตนจะลองถามดวงดาวดูอีกที “ไม่จำเป็น พี่แค่โทร.มาบอกให้มุกรู้ถึงความเลวร้ายของไอ้คิม มันจงใจทำลายทุกอย่างที่พี่รัก มุกอย่าหลงเชื่อมันแม้แต่นิดเดียวนะ”<br />
<br />
“แล้วตอนนี้พี่ใหญ่อยู่ไหนคะ”<br />
<br />
“พี่กำลังหาทางใช้หนี้อยู่ อีกไม่นานทุกอย่างก็จะจบเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเหมือนเดิม พี่ต้องทำให้ได้มุก” ธาดากดตัดการติดต่อแล้วนิ่งหน้าเครียด มุกรินวางโทรศัพท์ลงนั่งเครียดเป็นห่วงพี่ชาย จนปรารภมาถามว่าเหม่ออะไรไม่ทราบ ทักว่าดูเธอเหนื่อยๆนะ วันนี้เอาแค่นี้ก่อนก็ได้ มุกรินติงว่าเพิ่งจะบ่ายเอง<br />
<br />
“เราเป็นเจ้าของบริษัทเอง เราจะทำกี่โมงเลิกกี่โมงเรากำหนดเองได้กลัวอะไร ไม่มีซีอีโออย่าง ยัยพักตรามคอยจ้องจับผิดสักหน่อย” งั้นมุกเก็บของนะ “จ้ะอ้อ นี่เงินเดือนของมุก พี่จ่ายก่อนเลย พี่ให้เท่ากับ ที่มุกเคยได้รับ แต่ยังไม่นับส่วนแบ่งกำไรของแต่ละโปรเจกต์นะ”<br />
<br />
มุกรินติงว่าเขาให้มากเกินไปแล้ว ปรารภบอกว่าตนมีพนักงานคนเดียวให้มากกว่านี้ก็ยังได้ แล้ววกมาถามว่าจะไม่บอกใช่ไหมว่ามุกไปพักที่ไหน เธอบอกว่าพร้อมเมื่อไหร่จะบอกเอง<br />
<br />
“งั้นทานข้าวเย็นกันก่อนกลับได้ไหมครับ”<br />
<br />
มุกรินยิ้มรับ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดานัดพบบรรเจิดอีกครั้ง คราวนี้ถูกบรรเจิดปรามว่าหากยังนัดพบตนอีกครั้งหลังจากนี้เขาจะถูกขึ้นบัญชีเป็นคนน่ารำคาญสำหรับตน ธาดาบอกว่าถ้าไม่จำเป็นตนก็ไม่มาหรอก<br />
<br />
บรรเจิดถามว่าก่อคดีอีกหรือไง ธาดาบอกว่าตนอยากติดต่อ เสธ. บรรเจิดบอกว่าเสียใจเพราะ เสธ.ขึ้นบัญชีเขาเป็นคนน่ารำคาญนานแล้ว แต่พอธาดาบอกว่าตนอยากทลายบ่อน บรรเจิดมองขวับถามทึ่ง “ว่าไงนะ?!”<br />
<br />
ธาดาบอกว่าตนเป็นหนี้เสี่ยสามสิบ ถูกมันไล่บี้ บอกบรรเจิดว่าถ้า เสธ.ช่วยส่งคนไปพังบ่อนมันทุกอย่างก็จะจบ มันเป็นแค่บ่อนเล็กๆ ไม่มีอิทธิพลอะไรมากมาย<br />
<br />
“คุณรู้ได้ยังไงไม่ทราบ” บรรเจิดหางตาใส่ “คุณพูดอย่างนี้ไม่ได้นะ ทุกคนล้วนมีแบ็กด้วยกันทั้งนั้น คนนอกอย่างคุณจะไม่มีทางรู้เลยว่าแบ็กใครแข็งกว่าใคร เพราะฉะนั้นคิดจะพูดอะไรจะทำอะไรดูหน้าดูหลังให้ดีเสียก่อน” มองหน้าธาดาถามว่าเขามีเท่าไหร่ ธาดาถามว่าอะไรเท่าไหร่? “หน้าตักของคุณน่ะ มีแค่ไหน คิดจะไปเสี่ยงกับเขา วงการนักเลงเขาไม่หักกันด้วยเรื่องโง่ๆแบบนี้หรอก ผมตอบแทน เสธ.ได้เลยว่า ท่านไม่ยุ่งด้วยเด็ดขาด”<br />
<br />
ธาดาถูกสอนมวยจนก้มหน้านิ่ง บรรเจิดย้ำว่า<br />
<br />
“จำที่ผมพูดเรื่องกรรมได้ไหม เมื่อทำอะไรไว้โดยไม่รู้จักยั้งคิด ถึงเวลาใช้กรรม ก็ต้องค่อยๆใช้ไปมันเป็นกรรมของคุณไม่เกี่ยวกับผม ไม่เกี่ยวกับ เสธ...กินอะไรไหม ผมเลี้ยงเอง มื้อสุดท้ายระหว่างคุณกับผมนะ”<br />
<br />
ท่าทีที่ชัดเจนของบรรเจิด ทำให้ธาดาทำได้แค่นิ่ง...มืดแปดด้าน...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วันนี้มุกรินกลับถึงบ้านก็แปลกใจเมื่อเห็นรถของคิมหันต์จอดอยู่หน้าบ้าน เธอถามเขาว่าไม่มีที่ไปจริงๆหรือ? หรือว่าเพิ่งกลับจากส่งดวงดาว?<br />
<br />
คิมหันต์มองหน้าถามว่าพี่ชายเธอโทร.มาฟ้องล่ะสิ มุกรินบอกว่าตนรู้ว่าดวงดาวชอบเขาโดยไม่มีอะไรเกินเลยไปไกล แต่ตนก็ไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คิมหันต์ตัดบทถามว่าแล้วคืนนี้จะให้ตนเข้าบ้านไหม<br />
<br />
“เข้ามา แล้วปิดประตูให้ด้วย” มุกรินบอกแล้วเดินเข้าบ้าน คิมหันต์จะไปเลื่อนรถก็พอดีมีสายเข้ามือถือเขา เป็นสายจากปริมโทร.มาบอกว่าพักตรากลับมาแล้ว และตอนนี้เขาควรจะมาดูเธอหน่อยเพราะมีเรื่องไม่ค่อยดีเท่าไหร่<br />
<br />
“ก็คงเจ้าอารมณ์เหมือนเดิม ผมไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทำไม่ต้องไปด้วย”<br />
<br />
พอปริมบอกว่าเป็นคำสั่งของพลโทอรรถ คิมหันต์ก็เงียบ วางโทรศัพท์ลงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วเขาก็โทร.บอกมุกรินว่าคืนนี้ไม่รบกวนเธอแล้ว แต่บอกเล่าให้ฟังว่า<br />
<br />
“ผมอยากบอกคุณว่า กับดวงดาวน่ะ ผมแค่สนใจการใช้ชีวิตของเขา ออกจะสงสารเขาด้วยซ้ำที่ต้องทนอยู่กับผู้ชายอย่างธาดา และที่สำคัญเขาคอยช่วยเหลือผมให้ลงเอยกับมุกมาตลอดนะ” มุกรินบอกว่าตนรู้ “แต่คุณก็สงสัยผม”<br />
<br />
คิมหันต์สวนทันควัน มุกรินไม่ตอบโต้ตัดบทว่า “ขับรถดีๆนะคะ ฉันจะล็อกบ้านละ”<br />
<br />
คิมหันต์ขับรถไปด้วยความเครียด จนถึงบ้านพักตรา เจอปริมรออยู่เธอขอบคุณที่เขากรุณามา คิมหันต์ถามว่าตนจะทำอะไรได้บ้าง<br />
<br />
“คุณพักตราขังตัวเองอยู่ในห้องค่ะ ร้องไห้ไม่หยุด ไม่ยอมเปิดประตู ไม่ยอมบอกด้วยว่าร้องไห้ทำไม” คิมหันต์ถามว่าแค่นี้หรือ ปริมบอกว่า “เธอถือปืนเข้าไปในห้องด้วยค่ะ แล้วตะโกนว่า อยากตาย...”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พักตราปิดประตูขังตัวเองในห้องไม่ยอมเปิดประตู คิมหันต์ต้องร้องบอกว่า<br />
<br />
“ผมเองนะพักตร์” เธอจึงนิ่งฟัง “พักตร์เปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อย มีอะไรค่อยๆพูดกันก็ได้ อย่าเพิ่งทำร้ายตัวเองนะพักตร์...พักตร์...คุณได้ยินผมไหม... พักตรา...”<br />
<br />
พอมีเสียงปลดล็อกประตู ปริมบอกคิมหันต์ให้เข้าไปคนเดียวตนจะรออยู่ข้างล่าง คิมหันต์จึงเปิดประตูเข้าไป เขาเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง จนเจอพักตรานั่งยิ้มอยู่ที่โซฟา คิมหันต์ปั้นยิ้มตอบ<br />
<br />
“ดีใจจังที่ได้เห็นคิม คิมมาหาพักตร์จริงๆด้วย คิมมาเองหรือนายพลอรรถบอกให้มาคะ”<br />
<br />
“ผม...มาเอง”<br />
<br />
พักตราน้ำตาไหลพรากรำพันความคิดถึงเขาจนคิมหันต์ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมร้องไห้ขนาดนี้ พักตราถามว่าเขาเป็นห่วงตนหรือ คิมหันต์บอกว่าไม่ใช่แค่ตนแต่ทุกคนเป็นห่วงเธอรวมทั้งปริมและพ่อเธอด้วย<br />
<br />
พอเอ่ยถึงพ่อเท่านั้น พักตราก็ของขึ้นทันที<br />
<br />
พูดเกือบเป็นคำราม “พ่อ!” จนคิมหันต์ต้องแอบหยิบปืนออกห่างตัวเธอ พูดอย่างอ่อนโยนให้เก็บปืนเสีย แล้วเล่าให้ฟังสิว่าเกิดอะไรขึ้น ไหนว่าจะไปหาพ่อเดือนหนึ่งไม่ใช่หรือ?<br />
<br />
เป็นคำถามที่แทงใจดำ เธอพรั่งพรูความอัดอั้นออกมาราวกับน้ำป่าที่ทะลักจากภูเขาพักตราพูดอย่างเจ็บปวดว่าไม่มีใครจริงใจ<br />
<br />
กับตนเลย มีแต่คนหลอกลวงตน โดยเฉพาะพ่อนี่แหละตัวดี หลอกตนมาตลอด ถามคิมหันต์ว่ารู้ไหมว่าตนไปเจออะไรมา ตนไม่คิดเลยว่าพ่อจะทำอย่างนี้ลับหลังตนลับหลังแม่<br />
<br />
“พักตร์ฟังพ่อก่อน” เสียงอรรถโพล่งขึ้นพร้อมกับเปิดประตูเข้ามา พักตราตะโกนลั่นไม่อยากฟังไม่อยากเห็นหน้าพ่อพ่อก็ไม่ต่างจากผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง เพราะพ่อเป็นอย่างนี้แม่ถึงได้ช้ำใจตาย “หยุดก่อนพักตร์ให้โอกาสพ่อได้อธิบายบ้างสิ”<br />
<br />
“พักตร์ไม่ต้องการคำอธิบาย...ทุกคนฟังนะ คุณปริมฟังด้วย พ่อแอบมีเด็กผู้หญิง เขาโกหกทุกคน<br />
<br />
ว่าไปทำงาน แต่พักตร์ไปเห็นกับตามาแล้ว เขานอนกับผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าพักตร์อีก ตั้งสองคน...ผู้หญิงสองคนนอนแก้ผ้าอยู่กับพ่อบนเตียง จะให้พักตร์เข้าใจว่า<br />
<br />
ยังไง เนี่ยเหรองานของพ่อ ที่ต้องไปทำถึงฝรั่งเศส”<br />
<br />
พักตราระบายอารมณ์ออกมาพูดจนแทบไม่ได้หายใจ อรรถฟังแล้วพูดไม่ออก ปริมยืนอึ้ง พักตราหันถามพ่อว่า<br />
<br />
“แล้วรีบกลับมาทำไมล่ะคะพ่อ จะรีบกลับมาเคลียร์เหรอ...นี่ถ้าพักตร์ไม่โผล่ไปเห็น พ่อก็คงอยู่กันเป็นเดือนๆ กับอีเด็กนั่นใช่ไหม แล้วอย่างนี้พักตร์จะเชื่อใจพ่อได้ยังไง พักตร์จะเชื่อ ได้ยังไงว่าพ่อทำทุกอย่างเพื่อพักตร์ พ่อทำเพื่อสนองตัณหาของพ่อเองต่างหาก พ่อไม่นึกถึงแม่บ้างเลย ไม่นึกถึงคุณปริมเลย”<br />
<br />
ปริมที่ยืนอึ้งแต่แรก ค่อยๆถอยออกจากห้องไป อรรถเรียกแต่เธอทำหูทวนลม ในขณะที่พักตราก็ตะโกนไม่หยุด<br />
<br />
“หนูเกลียดพ่อ...หนูเกลียดพ่อแบบนี้ที่สุด!”<br />
<br />
“พักตร์จะโกรธจะเกลียดพ่อยังไงก็ได้ พ่อไม่มีสิทธิ์ห้าม เพราะอาจจะมีบางเรื่องที่พ่อทำไม่ถูก พ่อทำไม่ดีก็จริง...แต่ถ้าเป็นเรื่องของลูก พ่อถือเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องสำคัญที่สุดที่พ่อต้องทำเพื่อลูกก่อนเสมอ”<br />
<br />
“พักตร์ไม่เชื่อ!” พักตราตะเบ็งใส่หน้า<br />
<br />
“ตามใจ... แค่พ่อเห็นว่าลูกกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยพ่อก็ดีใจแล้ว... เรื่องของพ่อ เอาไว้อารมณ์ดีๆ แล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่นะ”<br />
<br />
“ไม่ค่ะ พักตร์จะไม่พูดกับพ่ออีกต่อไปแล้วค่ะ”<br />
<br />
อรรถค่อยๆเดินออกไป ก่อนพ้นประตูเขาหันบอกคิมหันต์ว่า<br />
<br />
“อยู่กับลูกสาวฉันก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปริมออกมายืนที่หน้าบ้าน ทอดสายตาไปอย่างไร้เป้าหมาย อรรถเดินมาข้างหลังเรียกเบาๆ ปริมเอ่ยขึ้นก่อนว่าท่านไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ตนเข้าใจแล้ว...<br />
<br />
“ปริมเข้าใจว่ายังไง”<br />
<br />
“ท่านอยู่สูงกว่าปริมมาก ท่านเลือกได้ว่าอะไรที่ทำให้ท่านมีความสุข ซึ่งต่างจากปริม...” อรรถบอกว่าไม่จริง “จริงค่ะที่ผ่านมาปริมรู้สึกว่าตัวเองมีค่าที่ทำให้ท่านมีความสุข แต่เมื่อท่านมีทางเลือกอื่นๆมากกว่าปริม คุณค่าของปริมก็ต้องน้อยลงเป็นธรรมดา”<br />
“ไม่จริงหรอก...อย่าคิดอย่างนั้นสิ”<br />
<br />
“ปริมดีใจนะคะที่มีโอกาสได้ดูแลท่าน แต่วันนี้ปริมขอเลือกเท่าที่ปริมจะเลือกได้...” อรรถมองหน้าถามว่าเลือกอะไร? “ปริมขอไปจากตรงนี้ค่ะ ขอบคุณที่ท่านเมตตาปริมมาตลอด หมดเวลาที่ปริมจะรับใช้ท่านแล้วค่ะ”<br />
<br />
ปริมไหว้อรรถอย่างสวยงามแล้วเดินจากไป...<br />
<br />
ครู่ใหญ่ คิมหันต์เดินลงบันไดมา เห็นอรรถในมือถือแก้วเหล้านั่งอยู่ในมุมมืดๆ เขาได้ยินเสียงคิมหันต์ลงมาถามว่าพักตราหลับแล้วหรือ คิมหันต์บอกว่าหลับแล้ว และตนเห็นปริมถือกระเป๋าเดินออกไปแล้วด้วยเช่นกัน<br />
<br />
“เขาไปแล้ว...ผู้ชายเรามักจะเป็นอย่างนี้ มองข้ามของดีๆใกล้ตัว ไขว่คว้าหาสิ่งที่อยู่ไกลตัว สิ่งที่เป็นของปลอมไม่จีรัง สุดท้ายของดีๆที่อยู่กับเรา ก็ทิ้งเราไปหมด นายคงไม่ทำอย่างนี้กับลูกสาวฉันนะ”<br />
<br />
“ผมทำอย่างนี้กับมุกรินไปแล้วครับ” คิมหันต์ตอบอย่างเหม่อลอยอรรถรินเหล้าใส่อีกแก้วให้คิมหันต์ ถามเขาว่าคืนนี้นอนที่นี่ได้ไหม คิมหันต์ได้แต่นิ่ง<br />
<br />
“ฉันไม่นึกเลยว่าวันนึงฉันต้องนั่งดื่มกับนายในอารมณ์แบบนี้...ฉันเคยใช้ความยิ่งใหญ่ของฉันบังคับ บีบคั้นนายทุกอย่างเพื่อให้นายมาเป็นลูกเขยฉัน แต่วันนี้...สิ่งที่ฉันจะพูดกับนายวันนี้ มันคือขอร้อง...เป็นคำขอร้องของชายชาติทหารสูงวัยคนหนึ่ง ที่ขอให้นายอยู่กับลูกสาวฉันอย่าทิ้งพักตรานะ ขอร้องเถอะนะไอ้ลูกชาย พักตราไม่มีใครแล้ว แม้แต่พ่อคนเดียวของเธอ เธอก็ไม่รู้สึกว่ามี...เธอไม่มีใครจริงๆ เหมือนที่ฉันก็ไม่มีใครแล้วเหมือนกัน...”<br />
<br />
อรรถถือแก้วเหล้าออกไปยืนดื่มนอกห้อง คิมหันต์จึงหยิบมือถือโทร.ถึงมุกริน เธอนึกว่าเขาจะกลับมาบอกว่าที่นอนและผ้าห่มวางไว้ที่โซฟาแล้ว คิมหันต์บอกว่าตนมาไม่ได้ เพียงแต่โทร.มาถามว่าเธออยู่คนเดียวได้ไหม<br />
<br />
“ถ้าฉันบอกว่าอยู่ไม่ได้ คิมจะทำยังไง? ผู้ชายมักจะมีคำถามแบบนี้เสมอ คำถามที่ตัวเองเลือกคำตอบในใจไว้แล้ว”<br />
<br />
“เรื่องราวของผมมันคงซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายได้ด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค” มุกรินบอกให้เขาแบ่งพูดวันละประโยคก็ได้ ดีกว่าไม่พูดอะไรเลย คิมหันต์นิ่งไปอึดใจแล้วตัดบท “นอนหลับฝันดีนะ แล้วผมจะหาโอกาสไปหาคุณ อย่าลืมว่าคิดถึงผมก่อนนายปรารภเสมอนะมุก” พูดจบก็กดวางสายเลย<br />
<br />
มุกรินค่อยๆวางมือถือลง เธอรู้สึกกังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้นรอบตัวไม่น้อย...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้พักตราตื่นมาลุกไปอาเจียนในห้องน้ำแล้วกลับมานอน เธอบอกคิมหันต์ว่าตนไม่เป็นอะไร แต่พออรรถรู้ก็บอกให้พาไปหาหมอจึงรู้ว่าเธอตั้งครรภ์<br />
<br />
อรรถแสดงความยินดีกับพักตรา ขอให้เธอทุ่มเทกำลังใจทั้งหมดให้กับชีวิตใหม่ เมื่อพักตราถามถึงคิมหันต์ อรรถออกมาบอกข่าวนี้และแสดงความยินดีกับเขาที่กำลังจะมีทารกน้อยที่เกิดจากความรัก คิมหันต์ทวนคำว่า “ความรัก” อย่างเย็นชา อรรถเตือนว่าอย่าพูดคำนี้ด้วยน้ำเสียงแบบนี้ให้พักตราได้ยิน และขอร้องให้เขาเข้าไปหาพักตราและให้กำลังใจเธอ<br />
<br />
เมื่อคิมหันต์เข้าไปในห้อง เขาบอกพักตราว่า “ผมกลัวว่าผมจะไม่ใช่พ่อที่ดีสำหรับเขา”<br />
<br />
พักตราบอกว่าตนก็กังวลแต่เราต้องผ่านไปได้ ผ่านไปด้วยกันได้ นอกจากเขาจะไม่ได้ตั้งใจ เมื่อคิมหันต์กอดปลอบใจ พักตรายิ้ม ซุกหน้ากับอกเขา พูดอย่างมีความสุขว่า...<br />
<br />
“ค่ะ...เพื่อลูกของเรา เราจะได้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์เสียทีนะคะคิม...”<br />
<br />
ขณะมุกรินทำงานที่บ้านสวนกับปรารภอยู่นั้น ปรารภเอ่ยขึ้นว่า รู้สึกเธอจะยังไม่ไว้วางใจตนจนไม่บอกแม้แต่ที่อยู่ใหม่ มุกรินจึงบอกเขาว่าตนกลับไปอยู่กับคิมหันต์แล้ว ปรารภถามว่าเธอยังรักเขาอยู่ใช่ไหม แต่ไม่เป็นไร อย่างไรเสียก็ขอให้คิดเสมอว่าเมื่อไรที่ลำบาก มีปัญหา ตนจะอยู่ข้างๆเธอเสมอ เมื่อไรที่เธอมีความสุขตนก็จะดีใจด้วยอยู่ห่างๆ<br />
<br />
ไม่นานคิมหันต์ก็โทร.มา เขาบอกว่าช่วงนี้ยุ่งๆ อาจจะไม่มีเวลาไปหาเธอเท่าไร<br />
<br />
“ไม่เป็นไรค่ะ...ไม่ต้องถามนะว่ามุกอยู่ได้ไหม”<br />
<br />
“ถ้าคุณอยู่กับนายปรารภก็บอกเขาด้วยว่า คุณยังมีผมอยู่ และผมมาก่อนเขาเสมอ”<br />
<br />
เมื่อวางสาย ปรารภถามว่าคิมหันต์โทร.มาหรือ? เขาจะแวะมารับเธอไปทานข้าวใช่ไหม?<br />
<br />
“เปล่าค่ะ...เขาบอกว่ายุ่งๆอยู่คงไม่มีเวลาแวะไปหาที่บ้าน แต่รู้ว่ามุกอยู่ตามลำพังได้”<br />
<br />
“ดี...งั้นวันนี้ผมขอเลี้ยงมื้อเย็นได้ไหมครับ” ปรารภยิ้มอย่างอบอุ่น...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พักตรามีความสุขมากกับความหวังที่จะมีตัวเล็กๆ มาสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์กับคิมหันต์ อรรถเองก็หาหนังสือคู่มือการเลี้ยงเด็กมาให้เธออ่าน<br />
<br />
พักตราบอกอรรถว่าตนขอเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง อรรถถามว่ายังโกรธพ่ออยู่หรือ<br />
<br />
“ค่ะ...แต่พักตร์ไม่ได้รังเกียจพ่อนะคะ พักตร์แค่อยากใกล้ชิดกับลูกของพักตร์มากที่สุด และเป็นแบบของพักตร์เอง”<br />
<br />
พอดีคิมหันต์เข้ามา อรรถชวนให้นั่งกินข้าวด้วยกัน เขาขอตัวออกไปทำธุระหน่อยก่อน และอาจจะไม่ได้กลับมานอนที่นี่ พักตราเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบใสว่า เสร็จธุระแล้วค่อยมาก็ได้ ตนอยู่ได้ เอามือวางไว้ที่ท้อง พูดอย่างมีความสุขว่า<br />
<br />
“ขอให้รู้ว่าลูกของคิมอยู่ที่นี่ เขารอคิมอยู่ในนี้นะคะ... พักตร์ดีใจนะคะที่วันนี้คิมอยู่ด้วยที่โรงพยาบาล” คิมหันต์พยักหน้า พักตราถามอย่างสดชื่นว่า “ลูกคือโซ่ทองคล้องใจเราสองคนใช่ไหมคะคิม”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปรารภซื้ออาหารไปกินกับมุกรินที่บ้านพักของเธอ เขาเลียบเคียงว่าถ้าคิมหันต์มาเห็นตนกินข้าวกับเธอคงโกรธ คงหึงน่าดู มุกรินบอกว่าคิมหันต์ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องของตนกับเขา<br />
<br />
ปรารภบอกว่าดีใจที่รู้สึกว่าตนเป็นคนพิเศษของเธอ มุกรินย้ำว่า “พี่รภเป็นพี่ที่พิเศษกว่าคนอื่นสำหรับมุกเสมอ” ปรารภรุกไปอีกก้าวถามว่ามีโอกาสจะพัฒนาไหม เธอยิ้มนิดๆ เขาแก้เกี้ยวว่าเร็วไป แล้วเปลี่ยนคำถามใหม่ว่าคนอายุอย่างตนไม่มีเวลามากนักที่จะสร้างเรื่องกุ๊กกิ๊ก ขอถามตรงๆว่า<br />
<br />
“ถ้านายคิมหันต์เขาหย่ากับพักตราจริง มุกจะแต่งงานกับเขาไหม?” มุกรินแค่ยิ้มๆแล้วนิ่งไปอีก ปรารภบอกว่าอิ่มแล้วค่อยตอบก็ได้ เธอจึงบอกเขาว่า ตนก็ไม่รู้เหมือนกัน “งั้นแปลว่าตอนนี้พี่กับเขาอยู่ในจุดเดียวกัน พี่พูดอย่างนี้ได้ไหม พี่กับเขากำลังแข่งกันทำแต้มอยู่เหมือนกันใช่ไหม?”<br />
<br />
“มุกไม่ใช่ถ้วยรางวัลที่ผู้ชายต้องมาแข่งขันกันนะคะ”<br />
<br />
“มุกไม่ใช่สิ่งของ ไม่มีวัน...แต่มุกเป็นสิ่งมีค่าที่พี่ปรารถนาด้วยความบริสุทธิ์ใจ” เขามองเธอด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเธอ มุกรินติงว่าพูดอย่างนี้ตนเขิน แล้วต่างก็หัวเราะและกินข้าวกันต่อ<br />
<br />
กินข้าวเสร็จปรารภกำลังจะกลับ ออกมาเจอรถคิมหันต์จอดขวางทางอยู่ ทั้งคู่เล่นแง่กัน คิมหันต์บอกว่ารถปรารภขวางอยู่ทำให้เขาเข้าบ้านไม่ได้ ปรารภก็เกทับว่ารถเขาก็มาขวางทางอยู่ทำให้ตนออกไปไม่ได้เหมือนกัน<br />
<br />
คนกลางอย่างมุกรินตัดบทถามคิมหันต์ว่าไหนว่าจะไม่แวะมา? ก็ถูกเขาเหน็บว่าไม่นึกว่าจะมีพ่อม่ายแวะมาแทนที่ตน<br />
<br />
“ถ้าจะยืนพูดจาแดกดันกันอย่างนี้ เชิญนอกบ้านได้ไหมคะ ฉันจะได้ล็อกบ้านเข้านอน”<br />
<br />
คิมหันต์พูดเหน็บปรารภว่าเขาควรจะเอาเวลาไปดูแลลูกชายสองคนมากกว่ามาดูแลพนักงาน ถูกปรารภสวนทันควันว่าเขาก็ควรไปดูแลเมียให้มากกว่าแฟนเก่า<br />
<br />
ในที่สุดคิมหันต์เป็นฝ่ายกลับไป เขาไปนอนที่บ้านวิมลรัตน์ จนรุ่งเช้าเขาโทร.เรียกชุมสายให้มาหาปรึกษาว่า<br />
<br />
“ฉันกำลังจะเป็นพ่อของลูกที่ฉันไม่ได้รักแม่เขา แกเข้าใจไหม แล้วฉันจะทำยังไงกับมุกล่ะ”<br />
<br />
ไม่ทันได้คุยอะไรกัน ถวิลก็มาบอกคิมหันต์ว่าพักตรามาหา มาพร้อมกับพลโทอรรถด้วย!<br />
<br />
คิมหันต์ชะงักกึก<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้านี้พักตราและอรรถมาที่บ้านวิมลรัตน์พร้อมอาหารหลายถุง คิมหันต์กับชุมสายออกมารับที่หน้าบ้าน พักตราเอ่ยอย่างยิ้มแย้มร่าเริงว่า<br />
<br />
“พักตร์เดาถูกว่าคิมต้องนอนที่บ้านนี้ ก็เลยแวะเอาอาหารเช้ามาฝาก แต่ไม่รู้ว่าคุณชุมสายนอนอยู่ด้วยกัน”<br />
<br />
ชุมสายบอกว่าคิมหันต์เพิ่งโทร.ตามตนมาเมื่อเช้านี้ “คงจะบอกข่าวดีใช่ไหมคะ...บอกเพื่อนหรือยังคะคิม”<br />
<br />
คิมหันต์ตอบไปตามน้ำว่าเพิ่งบอกเมื่อกี้นี้เอง อรรถหยอกว่าเห่อเหมือนกันนะ นัดฉลองกันเลยหรือเปล่า คิมหันต์บอกกว่าเปล่า พักตราฉอเลาะว่าตนกำลังจะไปซื้อของใช้สำหรับเด็ก นัดเย็นนี้กันที่บ้าน แล้วทำทีถามว่าเย็นนี้เขากลับบ้านใช่ไหม คิมหันต์จำต้องตอบว่า “ครับ” พักตราหอมแก้มเขาฟอดหนึ่งแล้วเดินไปขึ้นรถ อรรถย้ำกับคิมหันต์ก่อนตามไปว่า<br />
<br />
“ช่วงนี้ยายพักตร์ไปไหนมาไหนควรมีคนไปเป็นเพื่อน ฉันก็เลยอาสา และก็ถือโอกาสแวะมาดูด้วยว่านายอยู่กับใคร อย่าทำให้พักตราไม่สบายใจนะ เดี๋ยวจะมีผลต่อลูกของนายในท้องของยายพักตร์”<br />
<br />
พอรถของอรรถออกไปแล้ว ชุมสายเอ่ยกับคิมหันต์จริงจังว่า<br />
<br />
“ฉันขอตอบคำถามนายที่ค้างไว้เมื่อกี๊นี้นะ ทุกอย่างมันต้องมีจุดจบว่ะคิม แกกับมุกรินรักกันมานานก็จริง แต่เมื่อถึงตรงนี้แกต้องยอมรับจุดจบ ต้องรู้จักพอ แล้วเดินหน้าไปกับชะตาชีวิตใหม่ที่แกเป็นคนขีดมันขึ้นมาเอง”<br />
<br />
“งั้นเหรอ?”<br />
<br />
“แกทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งท้อง โดยที่เขาไม่ได้ผิดอะไร แล้วแกจะไม่รับผิดชอบอะไรเลยไม่ได้ ปัญหาจะไปตกที่เด็ก ซึ่งเป็นลูกของแก ไอ้คิม”<br />
<br />
“ลูกฉัน ฉันยินดีเลี้ยงดู แต่จะให้ฉันทนดูมุกริน<br />
<br />
เป็นของคนอื่น ฉันทนไม่ได้ นั่นแหละ ทั้งหมดที่ฉันต้องการ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดาไปหมกตัวอยู่ในอพาร์ตเมนต์เก่าๆ คิดว่ารอดพ้นจากการตามล่าแล้ว แต่เพียงนอนข้ามคืนรุ่งขึ้นเขาก็ได้รับแจ้งจากพนักงานที่อยู่หน้าฟรอนต์ว่ามีคนมาขอพบ<br />
<br />
ธาดาถามอย่างระแวงว่าใคร ตนไม่ได้นัดใครไว้ พนักงานแจ้งว่าเขาไม่ได้บอกแต่บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องคุยด้วย<br />
<br />
“ผมไม่คุย ไม่ให้พบ คุณบอกไปว่าผมไม่อยู่ หรืออยากจะบอกยังไงก็ตามใจคุณ ทำยังไงก็ได้อย่าให้ขึ้นมาห้องผมเป็นอันขาด เข้าใจไหม”<br />
<br />
ที่แท้คือเสี่ยอ๋ามากับลูกน้องสามคน พนักงานไป บอกเสี่ยอ๋าที่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ว่าธาดาไม่อยู่ เสี่ยจ้องหน้าถามว่า<br />
<br />
“แน่ใจ? หรือเขาสั่งให้คุณบอกผมว่าไม่อยู่?” พนักงานตอบเลี่ยงๆว่า แกไม่อยู่ค่ะ “น่าเสียดาย...งั้นผมฝากของให้เขาหน่อยได้ไหม” เสี่ยเอาเงินปึกใหญ่มานับ พนักงานเริ่มอึกอัก มองเงินในมือเสี่ยอย่างลังเล<br />
<br />
ครู่หนึ่งพนักงานก็โทร.ขึ้นไปบอกธาดาว่าคนที่มาขอพบเขาฝากของไว้ให้ ธาดาบอกให้เก็บไว้ก่อนตนยัง ไม่ลงไปหรอก พนักงานบอกว่าตนส่งของมาให้ข้างบน<br />
<br />
แล้วถ้าไม่ต้องการรับก็ส่งคืนมาได้ ธาดาจึงเปิดประตูเขา ผงะเมื่อเห็นเสี่ยอ๋ากับลูกน้องสามคนยืนจังก้าอยู่หน้าประตู!<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 12 วันที่ 2 ต.ค. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-55506271273216340262015-10-01T11:21:00.001+07:002015-10-01T11:21:10.685+07:00อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 12 วันที่ 2 ต.ค. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-p4LLINsKm_Y/VeJ963aN8_I/AAAAAAAAJKI/_r1AKYupEdY/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-p4LLINsKm_Y/VeJ963aN8_I/AAAAAAAAJKI/_r1AKYupEdY/s1600/16.jpg" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 12 วันที่ 2 ต.ค. 58</h2>ตรีทศอาละวาดขว้างปาข้าวของในบ้านกระจุย กระจาย ขัดใจที่คนของเตี่ยจัดการกับตะวันไม่ได้ เฮียฮุยได้ยินเสียงโครมครามเข้ามาถามว่ามีเรื่องอะไร<br />
<br />
“ไหนเตี่ยบอกว่าให้คนไปจัดการนังนั่นแล้วไง เก็บมันเลยสิ ทำไมมันยังลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้” ตรีทศพูดจบโยนหนังสือข่าวซุบซิบสังคมที่ลงรูปตะวันลงบนพื้น เฮียฮุยเสียงอ่อยว่าเกิดผิดพลาดนิดหน่อย<br />
<a name='more'></a><br />
“เตี่ยดูหน้าหนูนะ มันทำกับหนูขนาดนี้ เตี่ยจะยอมเหรอ”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“ไม่ยอม เตี่ยเลี้ยงหนูมาสักแปะยังไม่เคยตี ใครบังอาจมาทำอาตี๋ของเตี่ย มันต้องตาย”...<br />
<br />
ตั้งแต่นวลตาย ธงไทยก็เหมือนคนหมดอาลัย ตายอยากในชีวิต จ๊ะจ๋ามาตามให้ไปกินข้าว เขาก็อ้างยังไม่หิว เธอคะยั้นคะยอให้กินอะไรบ้าง เขากลับหงุดหงิดใส่ทำเอาจ๊ะจ๋าน้ำตาร่วง เจียมต้องเข้ามาปลอบหลานสาวว่าควรให้เวลาธงไทยทำใจหน่อย เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องที่จะทำใจได้ง่ายๆ...<br />
<br />
ขณะที่ธงไทยยังจมอยู่กับความทุกข์ที่ต้องสูญเสียทั้งแม่และคนรักในเวลาเดียวกัน นันทวัฒน์พยายามจะเข้าหาตะวันเพื่อจะสานสัมพันธ์ในฐานะผัวเมีย แต่เธอใช้ความเจ้าเล่ห์เอาตัวรอดมาได้...<br />
<br />
ทางด้านตะวันเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อเวลาที่ต่อว่าอึ่ง แล้วมักจะถูกขู่กลับเป็นทำนองว่ารู้ความลับบางอย่างของเธอ ทำให้ตะวันคิดหาทางตัดไฟแต่ต้นลม...<br />
<br />
นันทนามุ่งมั่นจะอดยาให้ได้ โดยใช้สมุนไพรที่ได้จากไร่นวลตะวันเป็นตัวช่วย มีเพียงมยุริญกับกันเกราที่คอยเป็นกำลังใจให้เธอ ส่วนนันทาได้แต่ยืนดูอยู่ห่างๆ พอเห็นลูกหันมามอง รีบเดินหนีทั้งที่เป็นห่วงลูกใจแทบขาด นันทนาคิดว่าแม่ไม่สนใจ น้ำตาร่วงด้วยความน้อยใจ กันเกราสงสารหลานสาวตามมาตำหนินันทาว่าน่าจะเข้าไปกอดและพูดให้กำลังใจลูกบ้างไม่เห็นจะเสียหน้าอะไรตรงไหน<br />
<br />
“จะให้ฉันสปอยมันอีกน่ะเหรอ มันต้องใช้ไม้แข็ง ยัยนามันจะได้หลาบจำ”<br />
<br />
กันเกราไม่เห็นด้วย ขืนใช้ไม้แข็ง อาจทำให้เสียลูกไปได้ นันทาขอจัดการลูกด้วยวิธีของตัวเอง คนอื่นไม่เกี่ยว กันเกราน้อยใจน้ำตาร่วงที่นันทาเห็นเธอเป็นแค่คนอื่น นันทาเองเสียใจไม่แพ้กันที่พูดออกไปแบบนั้น...<br />
<br />
นันทาเดินน้ำตาซึมเข้ามาเห็นทนงศักดิ์นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกรีบปาดน้ำตาทิ้งถามว่ามีธุระอะไร เขามีเอกสารด่วนมาให้เซ็น พอดีนันทวัฒน์ไม่ว่าง เธอจำต้องทำหน้าที่แทนลูกชาย เดินนำทนงศักดิ์ไปที่ห้องทำงาน เอกสารมากมายที่ต้องเซ็นทำให้นันทาขี้เกียจอ่านรายละเอียดข้างใน เซ็นเสร็จไม่วายบ่นว่าทีหน้าทีหลังหาตัวนันทวัฒน์ให้เจอ จะได้ไม่ต้องมารบกวนตนเองแบบนี้ ระหว่างที่เดินมาส่งทนงศักดิ์หน้าห้องทำงาน นันทาเห็นตะวันกับนันทวัฒน์เดินผ่าน ก็โมโหมากด่ากระทบลูกชายว่างานการไม่รู้จักทำ ดันพากันไปเดินเที่ยวเล่น<br />
<br />
“คุณแม่ครับ ผมพาปรางค์ไปตระเวนดูโครงการใหม่ๆของเรานะครับ”<br />
<br />
นันทาไม่เข้าใจ เรื่องอะไรต้องพานังงูเห่าไปดูโครงการเหล่านั้น นันทวัฒน์จะให้เธอมาช่วยงานที่บริษัท ท่านไม่ต้องการให้เขาทำอย่างนั้น คนของเรามีตั้งมากมาย ทำไมต้องให้มันมาช่วย<br />
<br />
“ตะวันเห็นว่าทุกคนทำงานหนักมาก โดยเฉพาะคุณทนงศักดิ์ เห็นวิ่งวุ่นทำงานทั้งวัน ตะวันเลยอยากช่วยแบ่งเบาน่ะค่ะ”<br />
<br />
นันทาด่าสวนว่านังสตรอเบอร์รี่ นันทวัฒน์ขอร้องแม่ให้เลิกมองตะวันในแง่ร้าย ท่านไม่เข้าใจ ใครๆก็ดูออกกันทั้งนั้นว่านังนี่ลวงโลกขนาดไหน มีแต่เขาเท่านั้นที่โง่เง่าจนมองไม่ออก ตะวันบีบน้ำตาเพื่อให้ดูน่าสงสาร นันทวัฒน์เห็นเธอถูกแม่เล่นงาน รีบดันตัวท่านกลับเข้าห้องทำงานเพื่อตัดปัญหา ทนงศักดิ์เห็นใจและสงสารตะวันมาก เข้ามาปลอบใจพร้อมกับยื่นกระดาษทิชชูให้<br />
<br />
“ขอบคุณค่ะ ตะวันไม่รู้จริงๆว่าปรางค์ทองทำอะไรกับบ้านนี้เอาไว้บ้าง แต่นี่คือตะวัน ตะวันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมไม่ให้โอกาสตะวันล่ะคะ ให้โอกาสตะวันเริ่มต้นใหม่สิคะ” ตะวันพูดทั้งน้ำตา ทนงศักดิ์ขอให้เธอค่อยเป็นค่อยไป ของแบบนี้ต้องใช้เวลาและความอดทน เธอรับปากจะอดทนและขอบคุณเขามากที่เข้าใจเธอ<br />
<br />
แม้ทนงศักดิ์จะเคยรับรู้ถึงฤทธิ์เดชของผู้หญิงคนนี้ แต่เชื่อว่าเธอสูญเสียความทรงจำไปแล้วจริงๆ ตะวันพอใจที่เขาหลงกลชวนไปหาอะไรกินในครัว จะได้ช่วยสอนงานที่เธอเคยทำมาก่อนความจำจะเสื่อมให้<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วิวมาเยี่ยมธงไทยถึงไร่นวลตะวัน เห็นเขาเอาแต่นั่งอมทุกข์อยู่เพียงลำพังก็สงสาร เสนอตัวจะมาอยู่เป็นเพื่อน เขากลับไม่ต้องการ เธอตัดพ้อ ถ้าเปลี่ยนจากเธอเป็นตะวันเขาคงไม่ปฏิเสธ ธงไทยไม่อยากให้ใครพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีก วิวขอร้องให้เขาเลิกโกหกตัวเองสักที เขายังอยากรู้เรื่องตะวันและยังรอเธอเสมอ<br />
<br />
“อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย” ธงไทยหงุดหงิดใส่ วิวถึงกับอึ้ง ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน<br />
<br />
“วิวรู้ดีไง วิวถึงพูด ไทยจะอาลัยอาวรณ์เธออีกทำไม ดูสิว่าเธอทำอะไรไว้กับที่นี่บ้าง อย่าโง่หน่อยเลย”<br />
<br />
“ถ้าวิวจะมาเพื่อพูดอะไรแบบนี้ วิวไม่ต้องมาก็ได้นะ ไทยอยู่ของไทยได้ไม่ต้องห่วง ถ้าไม่มีอะไรแล้ว วิวก็กลับไปเถอะนะ ไทยอยากอยู่คนเดียว” พูดจบ ธงไทยหันหลังให้ วิวเสียใจมากเดินจากมาทั้งน้ำตา<br />
<br />
จ๊ะจ๋าเห็นวิวเดินร้องไห้ออกมาจากเรือนใหญ่ ร้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา เดินขึ้นรถขับออกไปเลย ธงไทยเองเสียใจไม่แพ้กันที่ต่อว่าเพื่อนรักรุนแรงเกินไป...<br />
<br />
เฮียฮุยไม่ยอมให้คีรินหนีหน้าทั้งที่ยังปิดจ๊อบไม่สำเร็จ สั่งการให้สมุนไปดักรอพร้อมกับข่มขู่ ถ้าไม่จัดการเป้าหมายตามที่ตกลงกันไว้ น้องสาวของเธอไม่รอดแน่ๆ คีรินถึงกับหน้าเครียด...<br />
<br />
ในครัวบ้านวัฒนา ตะวันลงมือทำอาหารเลี้ยงทนงศักดิ์ซึ่งตื่นเต้นมากไม่รู้มาก่อนว่าเธอทำอาหารเป็น แถมอร่อยอีกต่างหาก เธอยกความดีความชอบให้แม่นวลซึ่งเป็นคนสอนให้ทำ พอพูดถึงท่าน ตะวันน้ำตาเอ่อ รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกคอหอย น้ำตาร่วงใส่จานข้าว ทนงศักดิ์เสียใจด้วยที่ท่านมาด่วนจากไป<br />
<br />
“ตอนนี้ตะวันเลยไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร แม่นวลก็ไม่อยู่แล้ว ที่นี่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของตะวันแล้วค่ะ...<br />
<br />
ไม่เอาดีกว่าค่ะ ไม่พูดเรื่องเศร้าดีกว่า เดี๋ยวจะกินข้าวไม่อร่อย”<br />
<br />
“ฝีมือขนาดนี้ ต่อให้คุยเรื่องอะไรก็อร่อยครับ”<br />
<br />
“ขอบคุณค่ะ แต่ตะวันคงฝีมือไม่อร่อยเท่าแม่บ้านคุณทนงศักดิ์แน่ๆเลยค่ะ” ตะวันแอบเห็นทนงศักดิ์หน้าเจื่อนไปเล็กน้อยก็ทำไม่รู้ไม่ชี้กินข้าวต่อไป...<br />
<br />
ทนงศักดิ์เจอปัญหาหนักอกเมื่อกลับถึงบ้านพบว่าพีรยาเก็บเสื้อผ้าข้าวของเตรียมหอบลูกไปเมืองนอก เธอจะไปทำงานที่ร้านอาหารของเพื่อนซึ่งอยู่ในประเทศนั้น ถ้าเธอโชคดีได้แต่งงานกับฝรั่งที่นั่น ลูกๆของเราก็จะได้เรียนฟรี ไม่ต้องอายใครอีก ทนงศักดิ์กอดพีรยาไว้แน่นไม่ยอมให้ไปไหนทั้งนั้น<br />
<br />
“ปล่อยนะ เลิกเห็นแก่ตัวสักที เห็นแก่อนาคตลูกๆบ้าง ทีทำให้คนอื่นได้ รับใช้พวกเขาอย่างกับทาส ทีกับลูกกับเมียไม่เคยเห็นคุณค่าเลย จะให้ฉันทำยังไง”<br />
<br />
เขาสัญญาจะรีบเก็บเงินให้ได้เยอะๆ ลูกๆเรียนจบมหาวิทยาลัยเมื่อไหร่จะส่งไปเรียนต่อเมืองนอก พีรยาจะให้ลูกๆไปเรียนไฮสกูลตอนนี้เลย ไม่อยากรออีกต่อไป ขอร้องให้เขาปล่อยเธอไปเพื่ออนาคตของพวกแก...<br />
<br />
ด้านเจ๊แน๊ตได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากปากวิวแล้ว ได้แต่บอกให้เธอทำใจ ถ้าธงไทยมีเยื่อใยด้วย คงลงเอยกับเธอนานแล้ว แต่นี่เขาคิดกับเธอแค่เพื่อนที่เขารักมากที่สุดก็เลยไม่สามารถจะจีบเป็นแฟนได้...<br />
<br />
ตะวันพยายามบ่ายเบี่ยงเมื่อนันทวัฒน์มาขอนอนร่วมเตียง เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอกลับมาที่นี่เพราะรักเขาหรือเพื่ออะไรกันแน่ ตะวันเกรงแผนการแก้แค้นจะติดขัด รับปากวันพรุ่งนี้จะให้เขานอนด้วย เขาถึงยิ้มออก จูบ หน้าผากเธอเบาๆ อวยพรให้หลับฝันดี แล้วกลับห้องตัวเองอย่างมีความสุข ตะวันมองตามถอนใจโล่งอก รีบปิดประตูล็อกกลอน คิดถึงธงไทยขึ้นมาจับใจ<br />
<br />
“พี่ไทย...รอตะวันนะคะ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ตะวันเห็นกันเกราต้องการให้นันทนาได้เปลี่ยนบรรยากาศกินอาหาร จึงพามานั่งที่โต๊ะสนามข้างบ้าน แล้วเข้าในครัวเพื่อเตรียมสำรับมาตั้ง นันทนารู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวเนื่องจากอาการอยากยา ตะวันเข้ามากวนประสาท ถ้าต้องทรมานขนาดนั้น จะทนทำไม ในเมื่อมีวิธีที่ดีกว่าแถมทำให้มีความสุขอีกต่างหาก<br />
<br />
นันทนาไม่อยากยุ่งด้วยจะลุกหนีแต่ไม่มีแรงทรุดตัวลงนั่งอย่างเดิม ตะวันเสนอตัวถ้าเธออยากยามาก ตนจะหามาให้ แค่โทร.กริ๊งเดียวก็ได้ยาแล้ว ไม่พูดเปล่าตะวันขยับเข้าหา<br />
<br />
“ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับฉัน” นันทนาขยับหนี ตะวันหัวเราะชอบใจที่แกล้งเธอได้ พิชิตเข้ามาด้านหลังเหวี่ยงยัยตัวแสบลงไปกองกับพื้น แล้วพยุงนันทนาเข้าข้างใน ทิ้งให้ตะวันก้นจํ้าเบ้าอยู่ตรงนั้น...<br />
<br />
ตกค่ำนันทวัฒน์มาหาตะวันที่ห้องเพื่อทวงสัญญาที่จะให้เขานอนด้วย แล้วโอบไหล่พาเธอไปที่เตียงเชยคางเธอขึ้นมาบรรจงจูบหน้าผากเบาๆ ตะวันแกล้งเขินอายเบือนหน้าหนี นันทวัฒน์ยกมือเธอขึ้นมาจุมพิต อึดใจเดียว รู้สึกมึนหัว ก่อนจะหมดสติลงบนเตียง ตะวันยิ้มสมใจแล้วหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความ<br />
<br />
พิชิตกำลังเดินผ่านหน้าห้องพักของอึ่งเพื่อกลับห้องตัวเอง มีสัญญาณเตือนว่ามีข้อความดังขึ้น เขาหยิบมือถือขึ้นมาดูถึงกับขมวดคิ้วด้วยความฉงน จังหวะนั้น อึ่งกำลังจะไปอาบน้ำเปิดประตูห้องพักออกมาพอดี ร้องทักว่าค่ำแล้วยังไม่นอนอีกหรือ เขารีบออกตัวว่ากำลังจะเข้านอน แล้วทำเป็นเดินต่อไป<br />
<br />
สักพักบอดี้การ์ดหนุ่มย้อนกลับมาดูให้แน่ใจว่าอึ่งไปแล้ว จึงค่อยๆเดินฝ่าความมืดออกไป พอเขาคล้อยหลัง อึ่งออกจากที่ซ่อน มองตามด้วยความสงสัย...<br />
<br />
ตะวันส่งข้อความนัดพิชิตมาพบแถวมุมมืดในสวน บ่นให้ฟังว่าเหนื่อยกับเรื่องนี้มาก อยากจะหยุดทุกอย่างแล้วหนีไปให้ไกลๆ ชวนเขาไปใช้ชีวิตเรียบง่ายด้วยกัน เขาขอร้องอย่ามาล้อกันเล่น เขาไม่หลงกลลูกไม้ตื้นๆแบบนี้ ตะวันแกล้งบีบน้ำตา<br />
<br />
“ขอบใจนะที่ออกมา คิดว่าฉันไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน” ตัดพ้อจบตะวันขยับจะไป พิชิตคว้าเธอมากอดเหมือนกลัวของรักจะหลุดลอยไป อึ่งแอบมองอยู่ไม่ห่างตะลึงกับภาพที่เห็น<br />
<br />
“อุบาทว์ที่สุดไอ้คนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา ฉันจะลากแกลงนรกเอง” อึ่งว่าแล้วหยิบมือถือขึ้นถ่ายคลิป<br />
<br />
ด้านตะวันขอให้พิชิตช่วยจบความแค้นครั้งนี้แล้วเราจะได้หนีไปใช้ชีวิตด้วยกัน เขาทำไม่ได้ ทุกคนที่นี่เป็นผู้มีพระคุณของเขา ตะวันงอน หากเขาไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร ดันตัวออกห่างแล้วเดินจากไป พิชิตถึงกับกุมขมับไม่รู้จะทำอย่างไรดี<br />
<br />
อึ่งอัดคลิปไว้ไม่มีตกหล่น แม้จะไกลไม่ได้ยินเสียงพูดแต่นี่ก็เป็นหลักฐานที่จะทำให้ทั้งคู่ดิ้นไม่หลุด เธอปิดมือถือแล้วรีบย่องๆออกมา พอเธอคล้อยหลังตะวันปรากฏตัวขึ้น มองตามสีหน้าเหี้ยม ครู่ต่อมาอึ่งกลับถึง ห้องพักตัวเอง ปิดประตูล็อกกลอนแน่นหนา ตั้งท่าจะส่งคลิปอุบาทว์นี้ไปให้มยุริญดู แต่แล้วเปลี่ยนใจ<br />
<br />
“ไม่เอาดีกว่า คนดีๆอย่างคุณยุริญ ไม่ควรมาเห็นภาพทุเรศๆแบบนี้” อึ่งว่าแล้วปิดไฟเข้านอน โดยไม่ล่วงรู้เลยว่านี่จะเป็นคืนสุดท้ายในชีวิตตัวเอง...<br />
<br />
ตะวันรอจนอึ่งหลับสนิท สะเดาะกลอนประตูห้องแล้วใช้นิ้วซึ่งสวมถุงมือกดที่หลังกกหูแถวเส้นเลือดใหญ่ที่ส่งไปเลี้ยงสมองของอึ่ง ค่อยๆลงน้ำหนักมากขึ้นจน<br />
<br />
กระทั่งเหยื่อหยุดหายใจ แล้วหยิบมือถือของเธอขึ้นมาลบคลิปภาพของตัวเองกับพิชิตที่กำลังกอดกันกลมออกก่อนจะวางมือถือไว้บนหัวเตียงแล้วผละจากไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ตะวันยืนกอดอกเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องตัวเอง พอนันทวัฒน์เริ่มขยับตัว เธอรีบลงนอนข้างๆ แล้วกอดแขนเขาไว้ นันทวัฒน์ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงและหนักหัวมาก หันไปทางตะวันเห็นนอนยิ้มหวานให้ รู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ค่อยๆโน้มตัวมาจูบหน้าผากเธอแล้วถามว่ากี่โมงแล้ว<br />
<br />
“สายแล้วค่ะ ตื่นเถอะนะคะ ตะวันจะไปอาบน้ำแล้ว พี่วัฒน์กลับไปแต่งตัวที่ห้องเถอะค่ะ”<br />
<br />
“ไม่อยากไปเลย” นันทวัฒน์พลิกตัวจะคว้าตะวันมากอด แต่เธอไวกว่าลุกพรวดลงจากเตียง<br />
<br />
“พี่วัฒน์คะ ตะวันอายนะคะ ไม่เอาแล้ว ตะวันไปอาบน้ำดีกว่า” ตะวันยิ้มหวานให้เขาอีกครั้ง เล่นเอาใจ แทบละลาย ทันทีที่หันหลังให้ สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็น เคร่งขรึม สำหรับเขาแล้วเธอมีให้แต่ความเกลียดชัง...<br />
<br />
ทางฝ่ายกันเกราเห็นผิดสังเกต สายป่านนี้แล้วอึ่งยังไม่ลุกขึ้นมาทำหน้าที่ของตัวเอง ถามคนในบ้านก็ไม่มีใครเห็น จึงชวนเด็กรับใช้ไปดูที่ห้องของเธอ ปรากฏว่าประตูล็อก กันเกราสั่งให้เด็กรับใช้ไปเอากุญแจสำรองมาไข ทั้งคู่ตกใจแทบช็อกเมื่อพบอึ่งกลายเป็นศพอยู่ในนั้น...<br />
<br />
นันทาทราบเรื่องการตายของอึ่งถึงกับบ่นอุบว่านี่มันอะไรกัน ต้องฆ่าต้องแกงกันเลยหรือ นันทวัฒน์ทักท้วงทำไมแม่ถึงพูดราวกับมีใครฆ่าอึ่ง ในเมื่อหมอลงความเห็นแล้วว่าเป็นปัญหาเรื่องระบบหายใจ กันเกราเห็นด้วยกับนันทา อึ่งแข็งแรงมากจะมาตายแบบนี้ไม่น่าเป็นไปได้ มยุริญตั้งข้อสังเกต<br />
<br />
“พี่อึ่งมีปัญหาเรื่องน้ำหนักเกินค่ะ คุณหมอคาดว่าจะเป็นปัญหาสุขภาพ”<br />
<br />
“ไม่รู้ล่ะ ฉันต้องให้มีการตรวจพิสูจน์ให้ถึงที่สุด ไม่งั้นใครจะหลับได้ลง ในบ้านตัวเองแท้ๆแต่อันตรายยิ่งกว่าไปเดินอยู่ริมถนน” นันทาพูดจบปรายตามองตะวันซึ่งยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นันทวัฒน์เห็นสมควรแก่เวลา จึงสั่งให้พิชิตพามยุริญไปส่งบ้าน จะได้ไม่ต้องรอคนขับรถของเธอให้เสียเวลา<br />
<br />
“ตะวันใจหายมากเลยค่ะ พี่อึ่งออกจะเป็นคนดี... แต่อายุสั้นนะคะ”<br />
<br />
มยุริญรู้สึกทะแม่งๆชอบกลกับน้ำเสียงของตะวัน พิชิตเองก็รู้สึกเช่นกัน มีแต่นันทวัฒน์เท่านั้นที่ไม่รู้สึกรู้สมด้วย มยุริญน้ำตาร่วงก่อนจะตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย<br />
<br />
“นั่นสิคะ ทำไมคนดีๆถึงได้อายุสั้น หรือบางทีพี่อึ่งอาจจะรู้อะไรที่ไม่สมควรรู้ก็ได้นะคะ”<br />
<br />
พิชิตร้อนตัวอยู่ไม่เป็นสุข ขณะที่ตะวันหน้าตึงขึ้นมาทันที อยู่ๆนันทวัฒน์เกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน จะไปส่งมยุริญเอง ให้พิชิตอยู่ดูแลทางนี้ ตะวันหันขวับมองนันทวัฒน์ไม่ค่อยพอใจนัก แต่เขาไม่ได้สนใจจะมองตอบ<br />
<br />
พามยุริญไปขึ้นรถ พิชิตแอบกระซิบกับตะวันว่าให้หนีไปด้วยกันตอนนี้เลย เธอยังไปไหนไม่ได้จนกว่าจะจบเรื่องราวทั้งหมดก่อน เขาเสนอว่าเราควรจะหนีไปก่อนที่ใครจะรู้เรื่องของเรา<br />
<br />
“กลัวอะไร ใครที่มันบังอาจมาแส่ มันต้องตายเหมือนนังอึ่งนั่นแหละ” ตะวันหลุดปากไปแล้วถึงได้สติว่าตัวเองพูดมากไป รีบเดินหนี...<br />
<br />
บ่ายวันเดียวกัน ทนงศักดิ์เข้ามาแจ้งให้นันทาทราบว่าพรุ่งนี้คงจะรับศพอึ่งจากสถาบันนิติเวชได้ เธอโวยวายทำไมทางนั้นถึงไม่ตรวจให้ละเอียดก่อน แบบนี้คนร้ายก็ลอยนวลสบายๆ ทนงศักดิ์อยากรู้ว่ารับศพอึ่งมาแล้วจะให้ทำอย่างไรต่อไป นันทาตวาดลั่นว่าเรื่องแค่นี้คิดเองไม่เป็นหรือ ทำไมต้องถามด้วย<br />
<br />
“งั้นผมจะติดต่อจองศาลาไว้ก่อนนะครับ”<br />
<br />
“ญาติมันไม่มีหรือไง ติดต่อญาติมันให้มารับศพไปทำพิธีที่บ้านนอกสิ ทำไมต้องให้เป็นภาระเรา”<br />
<br />
ทนงศักดิ์คาดไว้ไม่มีผิด ถ้าเขาตัดสินใจอะไรสักอย่างนันทาจะต้องคัดค้าน “ครับ ผมจะจัดการให้”<br />
<br />
เธอค้อนเขาหนึ่งวง ก่อนจะเดินขึ้นบ้านทิ้งทนงศักดิ์ไว้กับความเหนื่อยใจ ตะวันแอบได้ยินโดยตลอด แผนร้ายผุดขึ้นมาในสมองของเธอทันที ไม่นานนักเธอเอาเซตถ้วยกาแฟสี่ใบมามอบให้ทนงศักดิ์ที่กำลังเดินออกจากบ้าน หวังว่าคงจะถูกใจภรรยาของเขากับลูกๆ ทนงศักดิ์ถูกจี้ใจดำถึงกับน้ำตาคลอ รีบเดินหนีก่อน<br />
<br />
มันจะไหลริน ตะวันตามไปป่วนไม่เลิก ที่เขาเสียใจเกี่ยวกับครอบครัวหรือเปล่า ถ้ามีอะไรให้ช่วยเธอยินดีทำให้<br />
<br />
จากนั้นเรื่องราวในครอบครัวก็พรั่งพรูออกจากปากทนงศักดิ์ ตะวันทำเป็นชมว่าเขาทำถูกแล้ว เพราะวัฒนามีบุญคุณต่อเขาและครอบครัว ถ้าเป็นเธอก็คงทำแบบเดียวกัน<br />
<br />
“ตอบแทนบุญคุณจนจะสูญเสียครอบครัวเนี่ยน่ะเหรอครับ ผมชักไม่แน่ใจว่าตัวเองทำถูก”<br />
<br />
“ตะวันเชื่อมั่นในตัวคุณทนงศักดิ์ค่ะ ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงคิดง่ายๆเลือกครอบครัวโดยการทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ลูกและภรรยาเป็นสุขสบายไปตลอดชีวิต ทางเลือกแบบนี้มันง่ายจะตายไปค่ะ ไม่ต้องคิดมาก แต่ตะวันคิดว่าต้องไม่ใช่คุณทนงศักดิ์แน่ๆ มันอาจจะเจ็บปวดและสูญเสียบ้าง แต่อดทนนะคะ”...<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 12 วันที่ 2 ต.ค. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-35835808790425489802015-09-29T11:30:00.003+07:002015-09-29T11:30:24.331+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 11 วันที่ 30 ก.ย. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-u174x6Af7oY/VfI6fh6fAuI/AAAAAAAAJO0/ELyGnByOkhw/s1600/27.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-u174x6Af7oY/VfI6fh6fAuI/AAAAAAAAJO0/ELyGnByOkhw/s1600/27.jpg" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 11 วันที่ 30 ก.ย. 58</h2>มุกรินบอกว่าตนโทร.มาเพื่อจะบอกว่าไม่ต้องห่วง ตนอยู่ได้ ปรารภเล่าว่าตนมาทำวีซ่าให้ตัวแสบสองคน มีอะไรให้โทร.ฝากข้อความไว้เพราะเข้าสถานทูตแล้วต้องปิดมือถือ ย้ำว่าเสร็จธุระปั๊บจะบึ่งไปหาปุ๊บเลย มุกรินบอกว่าไม่ต้องด่วนขนาดนั้นก็ได้<br />
<br />
“ไม่ได้สิ เรื่องของมุก ด่วนและรวดเร็วกว่าทุกเรื่องอยู่แล้ว...บ๊ายบายจ้ะ”<br />
<a name='more'></a><br />
ฝ่ายคิมหันต์ นอนกอดดวงดาวทั้งคืนตื่นแต่เช้าก่อนไปเขาเขียนข้อความสั้นๆทิ้งไว้ข้างมือถือของเธอว่า<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“เปิดดูทันทีที่ตื่น”<br />
<br />
ดวงดาวหยิบมือถือเครื่องนั้นเปิดดู เป็นคลิปที่ถ่ายก่อนหน้านี้สี่ชั่วโมง พอเปิดก็เห็นหน้าคิมหันต์ทักอย่างอารมณ์ดี<br />
<br />
“อรุณสวัสดิ์ครับ วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าคุณนะ...”<br />
<br />
ปรากฏภาพเขาถ่ายดวงดาวนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ในขณะที่เขายังคงพูดไปเรื่อยๆ...<br />
<br />
“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง...ทั้งเรื่องราวที่เล่าให้ฟัง และที่นอนหนานุ่ม รวมทั้งที่อนุญาตให้ผมนอนกอดคุณจนอุ่นอกอุ่นใจ...ผมไปก่อนนะ มีธุระหลายอย่างที่ผมต้องทำให้เสร็จ...ถ้ามีความคืบหน้าเรื่องอาการนายธาดาเมื่อไหร่ ผมจะส่งข่าวบอกให้...ถ้าคุณยังต้องการรู้...<br />
<br />
เช่นเดียวกับเรื่องราวของมุกริน ผมรู้ว่าคุณก็เป็นห่วงเธอพอกับผม...เอ้อ...ดูเหมือนคุณจะป่วยนะ ผมพาไปหาหมอเอาไหม...”<br />
<br />
คิมหันต์หยุดหัวเราะแล้วพูดอย่างรู้ทันว่า...<br />
<br />
“รับรอง คุณต้องตอบผมว่า ไม่เป็นไร ฉันช่วยตัวเองได้ โอเค งั้นก็ไปอาบน้ำ เอาน้ำราดหัวให้เย็นสบาย ไม่เลวนะ ผมก็เพิ่งทำแบบนั้นเมื่อกี๊นี้เองแหละ...บ๊ายบายนะ...คนสวย...”<br />
<br />
คิมหันต์ยิ้มหวานให้ก่อนปิดกล้อง ดวงดาวเองก็ยิ้มหลังจากดูคลิปจบ...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ขณะมุกรินกำลังอาบน้ำ เสียงมือถือดังขึ้น ก่อนกดรับ เธอดูเบอร์พร้อมคำว่า unknown<br />
<br />
“ฮัลโหล...ค่ะ...ดิฉันมุกรินกำลังพูดค่ะ...พี่ใหญ่?! ...ดิฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” มุกรินวางสายสีหน้ากังวลมากจนทำอะไรแทบไม่ถูก แล้วไม่นานเธอก็โทร.หาปรารภขณะขับรถอยู่บนถนนไฮเวย์มุ่งสู่กรุงเทพฯ ฝากข้อความว่า<br />
<br />
“พี่รภคะ มุกต้องกลับกรุงเทพฯด่วนค่ะ...พี่ใหญ่เป็นลมหมดสติอยู่ข้างทาง หมอโทร.มาตามมุกให้ไปดูอาการพี่ใหญ่ พี่รภไม่ต้องเป็นห่วงมุกนะคะ”<br />
<br />
มุกรินไปถึงอาคารที่เป็นคลินิกเอกชนหรูหราตั้งอยู่ชานเมือง มีเจ้าหน้าที่มาถามชื่อ แล้วพาเข้าไปในอาคาร ใจเธอจดจ่ออยู่แต่กับอาการป่วยของธาดา แต่พอถาม เจ้าหน้าที่ก็บอกว่า<br />
<br />
“ผมไม่ได้รับอนุญาตให้พูดอะไร เดี๋ยวให้เจ้าของเรื่องเป็นผู้ตอบคุณมุกรินดีกว่านะครับ”<br />
<br />
มุกรินถูกพาไปนั่งรอในห้องรับรองพิเศษ เจ้าหน้าที่คนนั้นบอกให้เธอใจเย็นๆ รอสักครู่ ขณะนั่งรออย่างกระวนกระวายใจ แล้วเธอก็ผงะเมื่อคนที่เข้ามาคือคิมหันต์!<br />
<br />
“คุณหนีผมไม่พ้นหรอกมุก” มุกรินถามว่านี่มันอะไรกัน! “ผมต้องการคุยกับคุณ ไม่ทำอย่างนี้ก็ไม่มีโอกาสคุยกับคุณ” มุกรินบอกว่าต้องการพบพี่ชายไม่ต้องการคุยกับเขา “พี่ชายคุณปลอดภัยดี อยู่ในมือของหมอแล้ว เป็นหมอที่โรงพยาบาลไม่ใช่หมอที่นี่”<br />
<br />
“ถึงว่าสิ...ที่นี่มันเหมือนบ่อนการพนันมากกว่าจะเป็นโรงพยาบาล คุณจ้างใครให้วางแผนหลอกฉันอย่างนี้”<br />
<br />
“ก็แค่คนรู้จักกันไม่กี่คนที่เขาเห็นใจผม เอาอาสาโทร.ไปหาคุณ”<br />
<br />
ที่แท้เป็นฝีมือเสี่ยอ๋านั่นเอง เขาโทร.ไปบอกมุกรินว่าพี่ชายเธอหนีออกจากโรงพยาบาลไปนอนหมดสติอยู่ข้างทาง ให้ญาติรีบมาดูอาการและผลการตรวจของคนไข้โดยด่วน ไม่ใช่ที่โรงพยาบาลแต่เป็นคลินิกที่ส่งแผนที่มาให้ด้วยแล้ว<br />
<br />
มุกรินว่านี่เป็นการลักพาตัวชัดๆ คิมหันต์บอกว่าไม่ใช่ ตนต้องการทำความเข้าใจกับเธอเท่านั้น มุกรินบอกว่าตนไม่มีอะไรจะต้องทำความเข้าใจ พี่ชายตนอยู่ไหน ตนต้องการพบพี่ชาย<br />
<br />
“งั้นคุณตอบคำถามผมก่อน ข้อเดียวเท่านั้น...<br />
<br />
ผมขอร้องให้คุณเลือก ระหว่างผมกับนายปรารภ คุณเลือกใคร”<br />
<br />
มุกรินนิ่งเงียบ เธอไม่ตอบแต่ถามว่าพี่ชายตนอยู่ไหน เกิดอะไรขึ้นกับพี่ใหญ่ คิมหันต์บอกว่า<br />
<br />
“ผมรู้ว่าดวงดาวพาพี่ชายคุณไปหาหมอที่โรงพยาบาล” มุกรินบอกว่าดวงดาวเล่าให้ตนฟังแล้ว “งั้น ผมอาจจะรู้มากกว่าคุณนิดหน่อย เพราะผมรู้ด้วยว่า ตอนนี้เขาปลอดภัย กลับไปอยู่ที่บ้านแล้ว แค่รอผลการตรวจจากหมอ คุณก็จะรู้ได้ว่าพี่ชายคุณป่วยเป็นโรคอะไรแน่ คุณอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก แค่ตอบผมว่าระหว่างผมกับนายปรารภ คุณแคร์ใครมากกว่ากัน คุณก็จะได้กลับไปเยี่ยมพี่ชายคุณทันที”<br />
<br />
เวลาเดียวกันนั้น คิมหันต์บอกเสี่ยอ๋าให้พาธาดาไปที่บ้านเขา ลูกน้องเสี่ยอ๋าพาธาดาไปทิ้งไว้ที่บ้านคุกคามก่อนไปว่า<br />
<br />
“เสี่ยให้เวลาคุณอีกนิดหน่อย ตัดสินใจให้ดีว่าจะเคลียร์หนี้กับเสี่ยยังไง เงินสดๆ หรือน้องสาวสดๆ เสี่ยแกรับได้ทั้งนั้น แต่ย้ำว่า อย่าคิดหนี รอดยาก มือคนละชั้น!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุกรินถูกคิมหันต์เอาธาดามาเป็นข้อแลกเปลี่ยนถ้าเธอไม่ตอบก็ไม่รู้ข่าวพี่ชาย<br />
<br />
ทั้งสองโต้เถียงกันรุนแรง มุกรินถามว่าเขาเกลียดพี่ชายตนที่ทำร้ายพี่สาวเขาเลยทำใจไม่ได้ที่จะรักน้องสาวเขาทั้งที่ตนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย คิมหันต์กล่าวโทษว่าเธอให้การเท็จ มันก็คือความผิดอย่างหนึ่ง<br />
<br />
“แล้วทำไมคุณไม่ตัดขาดจากฉันไปเสียทีล่ะ คุณมาสร้างความหวังกับฉันอีกทำไม เหตุผลก็คือคุณต้องการใช้ฉันเป็นเครื่องมือทำร้ายจิตใจพี่ชายของฉันใช่ไหม คุณมีเหตุผลครบถ้วนรองรับอารมณ์ของคุณ แต่สิ่งที่คุณไม่เคยมีก็คือคุณไม่เคยนึกถึงจิตใจของคนที่คุณเคยรักเลยสักนิด”<br />
<br />
มุกรินน้ำตาไหลพราก...คิมหันต์ฟังแล้วกลับเป็นฝ่ายนิ่งไป<br />
<br />
“คุณแสดงอาการหึงหวงฉัน ทั้งๆที่คุณไม่มีสิทธิ์แม้แต่น้อย ฉันจะรัก จะแคร์พี่ปรารภมากแค่ไหน คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมารู้ใจฉัน เพราะฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณมานานแล้ว” มุกรินยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหล<br />
<br />
คิมหันต์คาดคั้นให้เธอบอกมาว่ารักพ่อม่ายจอม กะล่อนคนนั้นแล้วตนจะไปจากเธอจนชั่วชีวิต มุกรินโต้ว่าถึงไม่บอกเขาก็จากตนไปชั่วชีวิตอยู่แล้ว พักตราเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาไม่ใช่ตน<br />
<br />
“มันเป็นเหตุผลเกี่ยวกับความปลอดภัย เป็นเรื่องของการใช้อิทธิพลขู่บังคับ ผมอธิบายยังไงคุณก็คงไม่เชื่อ” มุกรินบอกว่า ใช่...ตนไม่เชื่อ “ผมถึงต้องการฟังคำตอบจากปากของคุณไง มันสำคัญต่อการตัดสินใจของผมหลังจากวันนี้ ถ้าคุณรังเกียจผมจริง คุณก็แค่พูดออกมา คำเดียวเท่านั้น พูดเลย ว่าคุณรักนายปรารภ รักอย่างสุดชีวิตจิตใจ”<br />
<br />
“ค่ะ...ฉันรักพี่ปรารภ” มุกรินโพล่งออกไป คิมหันต์ชะงักอึ้ง แล้วก็ยิ่งอึ้งเมื่อเธอยืนยันว่า “ฉันจะแต่งงานทันทีที่เขาขอฉันแต่งงาน! ได้ยินเต็มสองหูแล้วใช่ไหมคะ คุณคิมหันต์!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุกรินขับรถไปหาธาดาที่บ้าน พบในบ้านรกไปด้วยเสื้อผ้าของธาดาที่กองเกลื่อนพื้น มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เปิดวางอยู่กลางห้อง เธอเดินตามหาไปเจอเขานอนหมดสติอยู่ในห้องน้ำ<br />
<br />
เมื่อพาไปโรงพยาบาล พบหมอเจ้าของไข้ หมอบอกเธอให้เตือนพี่ชายด้วยเกี่ยวกับการรักษาสุขภาพเพราะถ้าเขาปวดหัวก็จะมาหาหมอ นึกไม่อยากเจอหน้าหมอก็หนีไปเฉยๆ มุกรินรับปากจะพยายาม<br />
<br />
หมอพามุกรินเดินเข้าไปในห้องตรวจพบธาดานั่งอยู่ก่อนแล้ว หมอจะแจ้งอาการป่วยของเขา ธาดาขอให้มุกรินออกไปก่อนตนอยากฟังคนเดียว มุกรินบอกก่อนออกไปว่า จะไปรอพี่ใหญ่เล่าให้ฟังข้างนอก<br />
<br />
ระหว่างนั่งรออยู่ข้างนอก มุกรินคิดถึงคำพูดของคิมหันต์ก่อนตนจะแยกมาว่า...<br />
<br />
“ดูแลพี่ชายของคุณให้ดีนะ ผมเชื่อว่ากรรมที่เขาทำไว้กับพี่มลกำลังย้อนกลับมาเล่นงานเขาอย่างรุนแรง มันอาจจะรุนแรงจนคุณคาดไม่ถึงก็ได้” มุกรินถามว่าเขาเตือนหรือขู่ตน “ผมไม่ได้ขู่ ผมพูดถึงเรื่องกฎแห่งกรรม เรื่องเวรกรรมที่ทุกวันนี้เราไม่ต้องรอจนถึงชาติหน้าอีกแล้ว ...ผมเองก็มีกรรมไม่น้อยกว่าพี่ชายคุณ ผมทำบาปกับคนอื่นๆรอบตัวผม ทั้งกับคุณและกับพักตรา ผมกำลังรอเวลาชดใช้กรรมเหล่านั้น”<br />
<br />
มุกรินจ้องหน้าเขานิ่ง คิมหันต์ดึงมือเธอไปกุมไว้แน่น...<br />
<br />
“เพื่อเห็นแก่ช่วงเวลาดีๆที่เราเคยมีร่วมกันมา คุณจะกรุณายกโทษให้กับความผิดบาปของผมได้ไหม อโหสิกรรมให้ผม ก่อนที่เราจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก... ความเมตตาและการให้อภัยคนที่เรารักหรือเราเคยรัก นั่นแหละจะเป็นเรื่องที่มีค่าที่สุดในวาระสุดท้ายของเรา”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปรารภตามไปที่โรงพยาบาลถามมุกรินว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่าดูหน้าซีดๆ เธอบอกว่ารู้สึกเพลียๆ เลยเคลิ้มๆเผลอหลับไปกระมัง<br />
<br />
ปรารภบอกว่าได้รับข้อความจากเธอก็รีบมาทันที มุกรินเรียกเขาเสียงเครือ ปรารภรีบขัดขึ้นว่าไม่ต้องเกรงใจไม่ต้องขอบคุณ ไม่ต้องพูดอะไร ตนรีบมาเพราะเป็นห่วงเธอเท่านั้น มุกรินน้ำตาไหลเอ่ยเสียงเครือสะท้าน...<br />
<br />
“มุก...มุกไม่มีใครจริงๆค่ะ”<br />
<br />
“มุกยังมีพี่ มุกมีพี่อยู่เสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่ก็จะยืนอยู่ข้างมุกเสมอไป จำได้ใช่ไหม” ปรารภกุมมือเธอแน่น<br />
<br />
“ขอบคุณค่ะ...”<br />
<br />
“พี่ชายมุกเป็นยังไงบ้าง” มุกรินส่ายหน้า “มุกคงต้องดูแลพี่ใหญ่อยู่ที่นี่ คงไม่ได้กลับไปบ้านริมทะเลอีกแล้วมั้ง” มุกรินบอกว่าคงเป็นอย่างนั้น ปรารภถามว่าแล้วคิมหันต์ยังกวนใจเธออยู่อีกหรือเปล่า เมื่อเธอนิ่ง เขาเอ่ย “ถึงเวลาที่มุกจะต้องเข้มแข็งมากขึ้นแล้วนะ เราไม่มีทางวิ่งหนีอะไรไปได้ทั้งชีวิตหรอกมุก”<br />
<br />
“ค่ะ มุกจะไม่หนีอีกแล้ว มุกจะเผชิญหน้ากับมัน และจะต้องผ่านมันไปได้ ไม่นานนี่แหละค่ะ”<br />
<br />
ปรารภยิ้มให้กำลังใจ ถามว่าคิมหันต์ยังไม่รู้ใช่ไหมว่าเธออยู่กับพี่ชายที่นี่ มุกรินได้แต่นิ่งไม่ตอบ<br />
<br />
เมื่อธาดาออกมา มุกรินถามว่าหมอว่าอย่างไรเขาบอกเลี่ยงไปเลี่ยงมาว่ายังต้องตรวจอีกเยอะ แต่หมอบอกว่าไม่ต้องกังวลจนเกินไปและเธอก็ต้องเชื่อ อย่ากังวลเกินไป ธาดาหันไปเห็นปรารภเขาถามเสียงห้วนว่า มาทำไมไม่ทราบ ทำท่าเหมือนจะมีเรื่องกันแต่พอปรารภถามว่าเขาจะหาเรื่องอะไรตนอีก ธาดากลับบอกว่า<br />
<br />
“เปล่า ผมแค่อยากรู้ว่าคุณพร้อมจะดูแลมุกรินแทนผมได้ไหม” ปรารภกับมุกรินอึ้ง มุกรินถามว่าพี่ใหญ่พูดอะไร? “เราไปคุยกันในรถเถอะนะมุก” ธาดาชวน แล้วเดินออกไปทันที<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ระหว่างนั่งมาในรถด้วยกัน ธาดาเอาแต่นั่งเงียบ จนมุกรินถามว่าจะบอกอะไรตนหรือ เขาบอกว่าจอดรถลงไปคุยกันดีกว่า แล้วเขาก็แฉลบลงจอดที่ไหล่ทาง ธาดานิ่งไปนานเหมือนเตรียมใจกับความจริงที่จะบอกน้องสาว<br />
<br />
พอเอ่ยปาก เขาบอกมุกรินว่า “พี่ติดการพนัน” ยอมรับว่านี่เป็นสาเหตุที่ตนกับวิมลรัตน์ทะเลาะกัน แต่พอมุกรินจะพูดถึงเหตุการณ์คืนนั้น ธาดาก็ชิงขัดขึ้นก่อนว่า ศาลตัดสินแล้วว่าตนไม่ผิด<br />
<br />
“เพราะมุกโกหกศาลเรื่องโทรศัพท์”<br />
<br />
“เพราะมุกเชื่อพี่ต่างหาก ศาลก็เชื่อเหมือนมุก อย่าให้อะไรมาทำลายความเชื่อของมุกสิ”<br />
<br />
มุกรินติงว่าพวกเขากำลังฟ้องอุทธรณ์ ธาดาบอกว่าตนไม่กลัว ยังไงตนก็ไม่แพ้ เมื่อมุกรินถามว่าเขาเครียดเรื่องอะไร ธาดายอมรับว่าตนมีหนี้ เป็นหนี้เยอะมาก ทรัพย์สินทั้งหมดที่ได้แบ่งจากวิมลรัตน์หมดไปกับการพนันหมดแล้ว แต่ตนก็ยังไม่ยอมหยุด ยืมเงินในบ่อนก่อหนี้เพิ่มอีกนับสิบ นับร้อย นับพัน...<br />
<br />
ธาดาบอกมุกรินว่าเราต้องหนี ถ้าตนหาเงินมาใช้หนี้ไม่ได้มันจะฉุดตัวเธอไปเพราะตนรับปากกับพวกมันว่าจะยกเธอให้เสี่ยถ้าหาเงินมาให้เสี่ยไม่ได้ ด้วยเหตุนี้เราถึงต้องหนี เพราะพวกมันเป็นนักเลงเป็นเจ้าพ่อ มุกรินช็อกถามว่าเขาไปยุ่งกับพวกมันทำไม แล้วตนจะทำอย่างไร<br />
<br />
“มุกต้องแยกห่างจากพี่ก่อน พวกมันจะได้ตามหาตัวมุกได้ยากขึ้น แล้วพี่จะค่อยๆหาทางแก้ปัญหาต่อไป นะมุก...อยู่คนเดียวสักพักเพื่อความปลอดภัยของมุก...ได้ไหม...”<br />
<br />
มุกรินบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง ตนอยู่คนเดียวได้อยู่แล้วให้ห่วงตัวเองเถิด ธาดาถามว่าปรารภเป็นคนดีใช่ไหม เขารักมุกหรือเปล่า มุกรินยอมรับว่าปรารภเป็นคนดีแต่เขายังไม่เคยพูดเรื่องความรัก ครั้นธาดาถามว่าแล้วมุกรักเขาบ้างไหม มุกรินกลับนิ่งเงียบไปเมื่อหัวใจเธอคิดถึงอีกคนขึ้นมาจนได้...<br />
<br />
มุกรินคิดถึงเหตุการณ์ที่ห้องรับรองพิเศษเมื่อบ่ายนี้ที่คิมหันต์บอกเธอว่า<br />
<br />
“ผมขออวยพรให้คุณตรงนี้เลยก็แล้วกัน ก่อนที่เราจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก ขอให้คุณมีความสุขกับนายปรารภสมหวังดังที่คุณต้องการ...ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้พบกันอีกครั้งเพื่อผมจะทำให้คุณมีความสุขมากกว่าที่ทำในชาตินี้”<br />
<br />
มุกรินเริ่มหวั่นไหวกับคำอำลาของเขา คิมหันต์พูดนิ่งๆว่า<br />
<br />
“มีความจริงที่ผมอยากจะพูดเป็นคำสุดท้าย...แม้มันจะไม่มีความหมายอะไรสำหรับคุณ แต่มันมีความหมายกับผมมาก...รู้ไหม...ตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมไม่เคยรักใครเท่าคุณ...และชีวิตที่เหลือจากนี้ก็ไม่มีวันรักใครได้เหมือนรักคุณ...แม้จะไม่สมหวัง แต่ผมก็ดีใจที่ได้รักคุณ...โชคดีนะมุก...”<br />
<br />
มุกรินน้ำตาไหลไม่รู้ตัว เธอโผเข้ากอดคิมหันต์ จนแน่น พูดเสียงเครือด้วยความรู้สึกที่อัดอั้น...<br />
<br />
“มุกไม่เคยตัดใจจากคิมได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว...”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่บ้านเช่าของธาดา...เขาคุยกับมุกรินแล้วก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าลวกๆ มุกรินถามว่าเขาจะไปอยู่ไหน เขาบอกว่ายังไม่รู้ แต่แค่ห้องเช่าเล็กๆก็พอ ได้ห้องแล้วจะโทร.บอก<br />
<br />
มุกรินปรารภว่าถ้าดวงดาวอยู่คงจะได้ช่วยดูแลเขาได้ ธาดาบอกว่าอย่าพูดถึงเขาอีกเลย เขาไม่ได้รักตนเหมือนอย่างที่ตนรักเขา ลืมเสียเถอะ แล้วถามมุกรินว่า ห้องพักที่เคยอยู่เช่าแพงไหม เธอบอกว่าตนอาจหาที่อยู่ใหม่ไม่ต้องห่วง<br />
<br />
“ได้ห้องแล้วบอกพี่ด้วยนะ พี่จะรับโทรศัพท์เฉพาะจากมุกเท่านั้น...มุกก็เหมือนกัน อย่ารับโทรศัพท์ใคร อย่าบอกใครว่ามุกอยู่ที่ไหน อย่าเชื่อใครนอกจากพี่”<br />
<br />
“มีอะไรที่พี่ใหญ่ยังไม่ได้บอกมุกอีกไหมคะ”<br />
<br />
“เหลืออีกเรื่องเดียว เรื่องสำคัญ อย่ายอมให้ไอ้คิมหันต์เข้าใกล้มุกอีกเป็นอันขาด ผู้ชายคนนี้ทำได้ทุกอย่างเพื่อทำลายพี่ ทำลายมุก ไม่มีใครเลวเท่ามันอีกแล้ว มุกอย่าแม้แต่คิดว่าจะกลับไปหามัน ถึงวันนึงมันจะเลิกกับยายพักตราก็เถอะ...เชื่อพี่นะมุก”<br />
<br />
มุกรินได้แต่นิ่งเงียบ อยู่ในความครุ่นคิดคำนึง... เพราะแม้การคุยกับคิมหันต์เมื่อกลางวันเธอจะบอกเขาว่าเราไม่มีวันที่จะกลับมาเหมือนเดิมกันอีก แต่คิมหันต์ขอเวลาให้ตนอีกหน่อยได้ไหม<br />
<br />
“อย่าเสียเวลาเลยค่ะ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”<br />
<br />
“ไม่เป็นไร...แค่คุณยังไม่มีใคร ผมก็ถือว่าผมยังมีความหวัง เพราะผมก็ไม่มีใครเหมือนกัน” มุกรินบอกว่าพักตราไง “พักตราคือวิบากกรรมของผม เป็นกรรมที่ผมต้องชดใช้ด้วยตัวเอง...” เขากุมมือมุกรินไว้แน่น...นิ่ง...บอก เธอว่า “โทร.หาผมบ้างนะ...นึกถึงผมก่อนนายปรารภทุกครั้งได้ไหม”<br />
<br />
แล้วคืนนี้เองขณะคิมหันต์อยู่ที่สำนักงานของชุมสาย มุกรินก็โทร.มาหาเขา คิมหันต์บอกว่า<br />
<br />
“พรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณแต่เช้า ผมมีที่อยู่ให้คุณแน่ มุก” ชุมสายถามว่ามุกรินโทร.มาหรือ “อืม...เขาเลือกฉัน ไม่ใช่นายปรารภ” ครั้นชุมสายถามว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า คิมหันต์ตัดบทว่า “แกอย่ารู้เลย มันซับซ้อนเกินไปสำหรับทนายอย่างแก”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น คิมหันต์ไปรับมุกรินที่บ้านธาดาบอกให้เธอขับรถตามตนไป มุกรินถามว่าจะไม่บอกหรือว่าเช่าบ้านให้ตนที่ไหน<br />
<br />
“มันเป็นบ้านที่คุณรัก บ้านที่คุณพักอาศัยตั้งแต่เด็กๆ บ้านที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของพ่อแม่คุณ” มุกรินขนลุกซู่มองเขาตาโต ตื่นเต้น คิมหันต์บอกว่า “บ้านที่คุณเคยบอกว่าเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่คุณมี”<br />
<br />
คิมหันต์พามุกรินกลับไปที่บ้านเก่าของเธอ พาเธอเข้าไปในบ้านพร้อมกับมอบกุญแจบ้านให้ มุกรินโผกอดเขาแน่นด้วยความดีใจสุดชีวิต เอ่ยเสียงสั่นเครือ...<br />
<br />
“ขอบคุณค่ะ...”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์พามุกรินเข้าไปในบ้าน เธอมองอย่างตื่นตาตื่นใจ ทั้งบ้านว่างเปล่าไม่มีข้าวของอะไรเลย คิมหันต์บอกว่า<br />
<br />
“ผมล็อกบ้านปิดตายตั้งแต่วันที่คุณย้ายออกไป ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ทุบ ไม่ได้ประกาศขาย...ผมตั้งใจจะปรับปรุงซ่อมแซมให้สวยขึ้นด้วยซ้ำ เพื่อวันนึง ผมจะคืนบ้านหลังนี้ให้คุณ...ในวันที่เหมาะสม...”<br />
<br />
“วันที่เหมาะสม?” เขาพยักหน้า “วันที่พี่ใหญ่ถูกตัดสินว่าผิด?”<br />
<br />
คิมหันต์ส่ายหน้า บอกว่า “วันที่เราจะใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุขต่างหาก” มุกรินพึมพำว่าคงไม่มีวันนั้นหรอก “ถ้าเราเริ่มตั้งแต่วันนี้...เราก็อาจจะมีวันนั้นได้ ใครจะรู้”<br />
<br />
ส่วนธาดาไปเช่าอพาร์ตเมนต์เก่าๆอยู่ แต่พอเขาขับรถมาจอดหน้าอพาร์ตเมนต์ รถติดฟิล์มดำคันหนึ่งก็ขับเข้ามาจอด ลูกน้องเสี่ยอ๋านั่งดูการเคลื่อนไหวของเขาอยู่ในรถพลางโทรศัพท์รายงานเสี่ยว่าข้าวของมีไม่มาก ท่าทางมันไม่ค่อยจะมีตังค์<br />
<br />
“ก็แหง...ไม่งั้นไม่ย้ายบ้านหนีหรอก เฝ้าไว้ให้ดี อย่าให้คลาดสายตาเชียว” เสี่ยอ๋ากำชับลูกน้อง<br />
<br />
ธาดาเข้าไปพบผู้จัดการอพาร์ตเมนต์ เขายอมรับระเบียบและเงื่อนไขการเข้าอยู่ทุกอย่างรวมทั้งเงินล่วงหน้าสามเดือนกับสัญญาเช่าหนึ่งปีด้วย<br />
<br />
การเคลื่อนไหวทุกอย่างของธาดา เสี่ยอ๋าเล่าให้คิมหันต์ฟังอย่างละเอียด เขาพอใจมากที่รู้ว่าธาดาอยู่ในสภาพย่ำแย่ เสี่ยบอกว่าไม่รู้ว่าเขาจะฆ่าตัวตายหรือเปล่า คิมหันต์ถามว่าถึงขนาดนั้นเลยหรือ<br />
<br />
“ไม่รู้สิครับ...แต่ผมสั่งเด็กให้เฝ้าดูอย่างใกล้ชิดแล้ว แบบไม่ให้คลาดสายตาเลย จนกว่าคุณคิมหันต์จะมีคำสั่งให้ทำอะไรนะครับ”<br />
<br />
“โอเค ตามนั้น ขอบคุณมาก”<br />
<br />
มุกรินเข้ามาจากข้างหลัง คิมหันต์ปดว่าชุมสายโทร.มา มีธุระคุยกันนิดหน่อย มุกรินเดาว่าเรื่องอุทธรณ์หรือ?<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าใช่ ถามว่าเธอทำใจได้หรือยังถ้าศาลอุทธรณ์ตัดสินต่างไปจากครั้งก่อน มุกรินย้อนถามว่าแล้วถ้ามันไม่เป็นอย่างที่เขาคิดล่ะ? คิมหันต์ตัดบทว่าเราไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า บอกว่าตนจะกลับแล้ว แล้วจะแวะมาหาใหม่ถ้าเธออนุญาต เพราะตนไม่มีกุญแจบ้าน<br />
<br />
มุกรินถามว่าพักตราจะกลับเมื่อไหร่ เขาบอกว่าอีกเดือนนึงมั้ง เธอเตือนเขาว่า “คุณควรจะดูแลเขาบ้างนะคะ”<br />
<br />
คิมหันต์พยักหน้า ยักไหล่นิดๆก่อนเดินออกไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดาไปพบบรรเจิดทนายความของตนที่ร้านอาหารเงียบๆแห่งหนึ่ง พอพบกันบรรเจิดบอกว่า<br />
<br />
ที่จริงตนไม่คิดว่าจะต้องเจอเขาอีก ธาดาบอกว่าถ้าพวกนั้นไม่อุทธรณ์ตนก็ไม่ต้องรบกวนเขาหรอก<br />
<br />
“คุณมาช้าไป ผมอ่านสำนวนหมดแล้ว และก็เขียนคำค้านอุทธรณ์ส่งกลับไปที่ศาลแล้วด้วย ต่อไปก็คงต้องรอ รอจนกว่าศาลจะนัดฟังคำพิพากษา”<br />
<br />
ธาดาถามว่าอีกนานไหม บรรเจิดบอกว่าตนตอบไม่ได้ ตนไม่ใช่ผู้พิพากษา เพราะฉะนั้นหมดหน้าที่ตนแล้ว ธาดาถามว่าตนไม่แพ้ใช่ไหม<br />
<br />
“ประวัติของผม ว่าความให้ใครไม่เคยแพ้ทั้งสาม ศาลแต่จำไว้อย่างนึงนะ ชัยชนะของคุณเป็นชัยชนะในแง่ของกฎหมายแต่ตลอดชีวิตคุณ คุณจะไม่สามารถเอาชนะกฎแห่งกรรมได้ คุณต้องรู้แก่ใจเองว่า คุณทำกรรมไว้ที่ไหนบ้าง ผมว่าหลังๆมานี่ราศีคุณหายไปเยอะนะ ไม่เหมือนคนชนะคดีเลย ไม่ทราบว่าคนรอบๆตัวคุณยังอยู่ครบรึเปล่า”<br />
<br />
ธาดาถามว่าหมายถึงใคร บรรเจิดบอกว่า แฟนเขา น้องสาวเขา มุกรินเธอเป็นอย่างไรบ้าง ธาดาเงียบ<br />
<br />
“ฝากบอกเธอด้วยว่าอย่าคิดมาก ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ ผมไปนะ” ธาดาถามว่าไม่กินอะไรก่อนหรือตนจะเลี้ยง<br />
<br />
“อย่าเลย คุณเก็บเงินไว้ใช้เถอะ ผมหากินเองได้” บรรเจิดเดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผย ทิ้งธาดาให้นั่งคิดเครียดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงโทร.หาดวงดาวแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ<br />
<br />
เมื่อติดต่อทางโทรศัพท์ไม่ได้ ธาดาจึงไปร้านอาหาร ที่เธอร้องเพลง จึงรู้ว่าเธอไม่ได้มาร้องเพลงที่นี่นานแล้ว<br />
<br />
แต่กีตาร์ยังอยู่ พนักงานคนนั้นบอกอีกว่า คนที่เป็นแขกประจำของดวงดาวนั่งอยู่โน่น ลองไปถามเขาดู<br />
<br />
ธาดาเดินไปที่โต๊ะจึงรู้ว่าเขาคือคิมหันต์นั่นเอง! ธาดากระชากคอเสื้อคิมหันต์ถามว่าดวงดาวอยู่ไหน คิมหันต์หัวเราะใจเย็นถามว่าเธอทิ้งเขาไปแล้วใช่ไหม ไม่มีปัญญาตามหาเองหรือ ธาดาชกคิมหันต์ทันที แต่สภาพเขาอ่อนแรงจนแม้แต่จะทรงตัวก็ลำบาก ถูกคิมหันต์เย้ยว่า กลับบ้านไปนอนเอาแรงก่อนดีไหม รักษาตัวเองให้ดีจะได้อยู่จนถึงวันขึ้นศาล<br />
<br />
“ขึ้นอีกกูก็ไม่แพ้เว้ย”<br />
<br />
คิมหันต์แสยะยิ้มควักเงินวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกไป ธาดาหันไปถามพนักงานว่าดวงดาวจะมาเอาของไปวันไหนช่วยโทร.บอกตนด้วย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ไปหาดวงดาวที่หอพัก ถามว่าเธอจะ ไปไหน ดวงดาวบอกว่าภาคใต้ คิมหันต์ถามว่าไปเล่นดนตรีหรือ<br />
<br />
“คงเล่นสักพักแล้วค่อยหาที่ปักหลัก อยากเริ่มต้นชีวิตไหม่ คิมหันต์ถามว่ากับใคร? เธอไม่บอก<br />
<br />
คิมหันต์ถามว่าธาดาตามหาเธอให้ควั่ก ไม่สงสารเขาหรือ ดวงดาวนิ่งไปนิดหนึ่งถามว่าธาดาเป็นอย่างไรบ้าง พอคิมหันต์บอกว่าเป็นหนี้เยอะ ดวงดาวเสนอว่าเขาน่าจะบอกให้มุกรินไปดูแล<br />
<br />
คิมหันต์ถามว่าพรุ่งนี้เธอจะไปอย่างไร ตนจะไปส่งเอาไหม ดวงดาวมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ แต่ไม่ตอบ<br />
<br />
ฝ่ายมุกรินย้ายออกจากบ้านที่คิมหันต์คืนให้ไปอยู่ที่อื่น ปิดป้ายไว้หน้าบ้านว่าให้เช่า ปรารภไปหาจึงไม่เจอ เขาโทร.เข้ามือถือ จึงรู้ว่าเธอย้ายออกไปแล้วแต่ไม่ยอมบอกว่าไปอยู่ที่ไหนบอกแต่ว่าตนปลอดภัยดีไม่ต้องเป็นห่วง<br />
<br />
ปรารภถามว่าทำไมต้องย้ายบ้านด้วย เธอบอกว่ามีเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง ปรารภจึงบอกว่าตอนนี้<br />
<br />
บริษัทมีงานแล้ว นัดพรุ่งนี้ให้เธอไปพบตนที่บ้านสวนหลังนั้น คิมหันต์นั่งฟังอยู่ พอมุกรินวางสายเขาถามว่าคุยกับเจ้านายเก่าหรือ<br />
<br />
“เขาชวนมุกไปทำงานบริษัทใหม่ของพี่รภ” คิมหันต์ถามว่าเธอตกลงไหม “ฉันต้องทำงานนะคะ จะให้อยู่เฉยๆไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่ได้มีสมบัติติดตัวมากมายอย่างคุณ” คิมหันต์ชวนแต่งงานกันแล้วเธอจะไม่ต้องทำงานมากอย่างนี้เลย<br />
<br />
เมื่อหว่านล้อมไม่สำเร็จ คิมหันต์ขออนุญาตมาหาเธอบ้างแต่ไม่คิดจะรุกล้ำล่วงเกินเธอมากไปกว่านี้ ขอนอนเล่นตรงนี้ ส่วนเธอก็ให้ไปนอนพักที่ห้องตามสบาย อ้อนว่า “โปรดเห็นใจคนไม่มีที่นอนสักนิดได้ไหมครับ”<br />
<br />
มุกรินบอกว่าเดี๋ยวตนจะไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ คิมหันต์ถามว่ารู้หรือยังว่าพี่ชายเธออยู่ที่ไหน พูดเปรยๆว่าถ้าเขาหาเงินใช้หนี้ไม่ได้ก็ต้องหลบหนีอย่างนี้ตลอดไปหรือ เสนอว่าจะให้เขายืมเงินใช้หนี้เอาไหม แต่ต้องใช้หนี้ให้หมดก่อนติดคุก ส่วนบ้านนี้ตนให้เธออยู่ฟรี ขอแต่ให้มีโอกาสมานอนที่นี่บ้างเท่านั้น นอนตรงนี้ ไม่รบกวนเธอแน่<br />
<br />
คืนนี้เอง มุกรินโทร.ถามธาดาว่าอยู่ที่ไหน ถามว่าจะหาเงินที่ไหนไปใช้หนี้ตนจะช่วยเอาไหมเผื่อพอจะหยิบยืมใครได้<br />
<br />
“อย่ามุก มันเป็นหนี้ของพี่ พี่ต้องเป็นคนชดใช้เอง นอนพักเถอะนะ แล้วพี่จะไปหาใหม่”<br />
<br />
วางสายจากมุกรินแล้ว ธาดาปวดหัวจนต้องหยิบยากินด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ที่บ้านสวนปรารภ... ปรารภรีบออกมารับเมื่อมุกรินมาถึง เอ่ยด้วยน้ำเสียงสดชื่นแจ่มใสว่า<br />
<br />
“บริษัท MVP ยินดีต้อนรับ คุณมุกริน คุรุรัตน์ ครีเอทีฟและหุ้นส่วนคนเดียวของบริษัทครับ” มุกรินถามว่าบริษัทเรามีพนักงานกี่คน? “คุณกับผมเท่านั้นแหละ เชิญข้างในดีกว่าจ้ะ” ปรารภเดินเข้าไปอย่างตื่นเต้น<br />
<br />
ภายในบ้านที่ดัดแปลงเป็นออฟฟิศ เครื่องใช้ในสำนักงานล้วนแต่ดัดแปลงมาจากของใช้ในบ้าน แต่ก็ดูดีทุกส่วนลงตัวอย่างเหมาะสม ปรารภเล่าอย่างกระตือรือร้นว่า<br />
<br />
“ลูกค้าเก่าหลายรายถามถึงพี่ จะส่งงานให้เราทำก็เยอะ...พี่ต้องบอกว่าทำไม่ทัน ขอเป็นทีละงานแล้วกัน รอให้บริษัทโตอีกหน่อย พี่ก็เลยเลือกงานแรกที่เราน่าจะพร้อมทำได้ เป็นงานคอนเซปต์ เราต้องวางคอนเซปต์ให้น้ำดื่มตัวใหม่ที่จะออกมาสู่ตลาดปลายปี”<br />
<br />
“อย่าบอกว่าชาเขียวนะคะ” มุกรินดักคอ<br />
<br />
“ไม่ ของเราเป็นน้ำดื่มบริสุทธิ์เพื่อสุขภาพ” ปรารภอธิบายคุณภาพของน้ำดื่มที่เป็นผลดีต่อสุขภาพที่แจ๋วกว่าชา<br />
<br />
“เราจะเริ่มต้นด้วยการอ่านข้อมูลโปรดักส์ของเขาให้ละเอียด แล้วลองวางแนวทางเบื้องต้นเสนอเขาสักสองสามแบบ โอเคนะ”<br />
<br />
มุกรินไม่ตอบแต่ถามเขาว่า “พี่ไม่โกรธใช่ไหม ที่มุกไม่บอกพี่ว่ามุกอยู่ที่ใหม่”<br />
<br />
ปรารภมองเธอเต็มตา ส่ายหน้า บอกว่าทำงานอย่าคิดมาก<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 11 วันที่ 30 ก.ย. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-15828649426096502052015-09-29T11:26:00.004+07:002015-09-29T11:26:35.791+07:00 อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 12 วันที่ 30 ก.ย. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-quPSc3Z8TMY/VepetIv6f6I/AAAAAAAAJNw/PjsQph2fV5g/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-quPSc3Z8TMY/VepetIv6f6I/AAAAAAAAJNw/PjsQph2fV5g/s1600/19.jpg" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 12 วันที่ 30 ก.ย. 58</h2>ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ธงไทยตัดพ้อต่อว่าไผ่ เจียมและจ๊ะจ๋าทำไมถึงใจร้ายกับตนนัก ไม่ยอมบอกเรื่องที่นวลป่วยหนัก ไผ่ไม่ได้คิดจะปิดบัง แต่เป็นเพราะนวลห้ามไม่ให้พวกเราบอกเรื่องนี้กับเขาเด็ดขาด<br />
<br />
“ทำไม...ทำไมแม่นวลไม่บอกฉัน มันเรื่องใหญ่ขนาดนี้” ธงไทยตัดพ้อน้ำตาคลอ<br />
<a name='more'></a><br />
“นายแม่นวลกลัวคุณไทยเป็นทุกข์ ท่านรักคุณไทยมากนะคะ” เจียมปลอบ จ๊ะจ๋าหันไปเห็นตะวันตามมาก็โกรธ วิ่งไปผลักจนล้ม ด่าซ้ำว่ายังหน้าด้านมาที่นี่อีก ที่นายแม่เป็นแบบนี้ก็เพราะเธอเป็นต้นเหตุ แล้วจะเข้าไปเอาเรื่อง ไผ่คว้าตัวไว้ทัน ขอร้องให้ใจเย็นๆ หากทำอะไรตะวันมือจะเปื้อนบาปเปล่าๆ<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“คนเนรคุณ ไม่รู้จักบุญคุณคนชุบเลี้ยง สารเลว นังงูเห่า” เจียมด่าไม่ไว้หน้าธงไทยทนเห็นตะวันต่อไปไม่ไหว ไล่ตะเพิดไปพ้นหน้า ระหว่างนั้น หมอเจ้าของไข้ออกมาแจ้งข่าวร้าย ธงไทยรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้า วิ่งพรวดเข้าไปในห้องฉุกเฉิน โดยมีไผ่ เจียมและจ๊ะจ๋าวิ่งตาม ธงไทยโผกอดศพแม่ ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด<br />
<br />
“แม่นวล ตื่นสิครับ ไม่จริงใช่ไหม แม่นวลครับอย่าทิ้งผมไป แม่นวล”<br />
<br />
เจียม ไผ่และจ๊ะจ๋าพากันร้องไห้ตามไปด้วย ตะวันแอบมองอยู่นอกประตูห้องฉุกเฉิน อยากจะเข้าไปกอดแม่นวลเป็นครั้งสุดท้าย แต่รู้ดีว่าทุกคนกำลังโกรธ คงไม่พอใจถ้าเห็นหน้าเธอ ตัดสินใจงับประตูไว้อย่างเดิมแล้วออกมาร้องไห้หน้าห้องฉุกเฉินเพียงลำพัง<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธงไทยโทร.บอกให้กันเกราส่งคนมารับตัวนันทนากลับไปด้วย ตอนนี้ทางเขากำลังวุ่นๆกับการจัดงานศพแม่ของเขาเกรงจะไม่มีใครดูแล กันเกราแสดงความเสียใจกับเขาด้วย แล้วจะจัดการส่งคนไปรับทันทีที่กันเกราวางสาย นันทาซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆถามว่ามีเรื่องอะไรกัน พอรู้ว่าแม่ของธงไทยตาย สั่งการให้กันเกราส่งพวงหรีดไปเคารพศพคนตายให้ด้วย เธออึกอัก ก่อนจะตัดสินใจบอกว่านันทนาอยู่ที่ไร่นวลตะวัน<br />
<br />
“หา! ยัยนาไปทำอะไรที่นั่น จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว ตาวัฒน์แกรีบไปรับน้องกลับมาด่วนเลยนะ”<br />
<br />
นันทวัฒน์มัวแต่คิดเรื่องตะวันหายตัวไป ไม่สนใจไยดีเรื่องน้องสาวตัวเอง กระทั่งกันเกราบอกว่าตะวันก็อยู่ที่นั่นด้วย เขาถึงกับหูผึ่ง...<br />
<br />
งานสวดอภิธรรมศพนวลจัดขึ้นในเย็นวันเดียวกัน ธงไทยยังเสียใจกับการจากไปไม่มีวันกลับของแม่ นั่งซึมไม่พูดไม่จากับใคร เช่นเดียวกับทุกคนในไร่นวลตะวัน มีเพียงตาท้วมกับไผ่เท่านั้นที่พอจะทำใจได้ จึงช่วยกันต้อนรับแขกที่มาในงาน ตะวันมาร่วมงานศพด้วย ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆธงไทย<br />
<br />
“พี่ไทยคะ ตะวันเสียใจนะคะ ตะวันไม่รู้ว่า...” เธอเห็นน้ำตาของเขาหยดลงบนหลังมือที่วางอยู่บนตัก เอื้อมมือจะไปแตะไหล่เพื่อปลอบใจแต่เขาขยับหนี เธอรีบหดมือกลับ “...ตะวัน ไปจุดธูปไหว้แม่นวลนะคะ”<br />
<br />
“ไม่จำเป็น ปล่อยให้แม่นวลไปอย่างสงบเถอะ”<br />
<br />
ตะวันน้อยใจมาก กลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว รีบลุกออกมาก่อนที่ใครจะเห็นน้ำตา ทุกคนในไร่นวลตะวันต่างสมน้ำหน้าเธอ แม้แต่หนูพุทธผู้อ่อนโยนยังมองเธอด้วยสายตากร้าว ตะวันรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวในโลก เดินหลบไปอยู่ที่มุมมืดไม่ห่างกันนัก ก่อนจะ ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น แล้วมองกลับไปที่ศาลาสวดศพ<br />
<br />
“แม่นวลขา ตะวันขอโทษนะคะ ตะวันไม่ได้ตั้งใจ” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน แต่ต้องตกใจสุดขีดเมื่อมีเสียงพิชิตดังขึ้นจากด้านหลัง<br />
<br />
“กลายเป็นหมาหัวเน่าละสิ สะใจจริงๆ เป็นไงล่ะ ถูกถีบกระเด็นออกมานอกศาลาขนาดนี้” ไม่พูดเปล่า พิชิตรวบตัวเธอไว้ ตะวันดิ้นรนจนเป็นอิสระแล้วตบเขาฉาดใหญ่ พิชิตไม่วายปากเสีย<br />
<br />
“เป็นไง จี้ใจดำหรือไงตอนนี้ก็ไม่เหลือใครแล้วสินะ” ขาดคำตะวันจะตบเขาซ้ำ แต่เขาคว้ามือไว้ทัน<br />
<br />
“ถึงไม่เหลือใคร แต่ฉันก็ยังเหลือนายสินะพิชิต”<br />
<br />
“ขอโทษนะ ฉันไม่ชอบของเหลือเดนใคร” พูดจบพิชิตเดินจากไป ตะวันรู้ทันทีว่าเห็นพิชิตที่ไหน ก็ต้องมีนันทวัฒน์ที่นั่น จึงเดินกลับมาที่ศาลาสวดศพ เห็นสามีตัวเองนั่งคุยอยู่กับธงไทยโดยมีมยุริญกำลัง<br />
<br />
กอดปลอบใจนันทนาอยู่ใกล้ๆ นันทวัฒน์หันมาเห็นตะวันก็ดีใจมาก ขณะที่ธงไทยเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาด้วย<br />
<br />
ถึงเวลาที่นันทนาจะต้องจากลาทุกคนกลับกรุงเทพฯ เธออ้อยอิ่งไม่อยากไป เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าหลงรักธงไทยผู้ชายอบอุ่นคนนี้เข้าให้แล้ว มยุริญต้องเตือนให้รีบไป ไม่อย่างนั้นจะถึงกรุงเทพฯดึก ระหว่างเดินผ่านคนในไร่นวลตะวันเพื่อไปที่รถ ทุกคนมองตะวันด้วยสายตาเกลียดชัง แต่พอนันทนาเดินผ่าน คนเหล่านั้นกลับอาลัยอาวรณ์ ตะวันเศร้าใจมากที่บรรดาคนที่เธอรักเหมือนครอบครัว ทำราวกับเธอเป็นศัตรู<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นันทวัฒน์ ตะวันกับมยุริญและนันทนาเดินมาขึ้นรถตู้ที่พิชิตเปิดประตูรออยู่ มยุริญพยุงนันทนาขึ้นไปเป็นพวกแรก นันทวัฒน์ยืนรั้งท้ายรอให้ตะวันขึ้นไปก่อน คีรินใส่หมวกกันน็อกจอดมอเตอร์ไซค์รออยู่ไม่ห่าง เห็นตะวันกำลังจะก้าวขึ้นรถ รีบเร่งเครื่องเข้าหา พร้อมกับเล็งปืนใส่พิชิตหันมาเห็นเสียก่อน รีบผลักตะวันล้มลงกับพื้นแล้วเอาตัวบังเธอไว้ กระสุนเฉียดหวุดหวิด คีรินจะยิงซ้ำ แต่ตะวันไวกว่า คว้าปืนที่เหน็บเอวพิชิตยิงใส่มือปืนไปหลายนัด กระสุนเจาะแขนคีรินทำให้มอเตอร์ไซค์เสียหลักล้มคว่ำ ตะวันมองพิชิตอย่างผู้ชนะ รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้รักเธอมากขนาดยอมตายแทนได้ ก็ยิ้มพอใจ พิชิตรู้ตัวว่าพลาด รีบผละออกมา ตะวันไม่รอช้าวิ่งไปทางที่รถของมือปืนที่ล้มคว่ำ<br />
<br />
เสียงปืนทำให้ทุกคนในศาลาสวดศพต่างตกใจ วิ่งออกมาดู ธงไทยเห็นตะวันวิ่งตามคนร้าย จะเข้าไปช่วยแต่ตาท้วมคว้าตัวไว้ ส่ายหน้าเป็นเชิงไม่ให้ตาม เนื่องจากไม่ต้องการให้เขาเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงอีก ธงไทยพยักหน้ารับรู้ เดินกลับไปนั่งที่เดิม...<br />
<br />
คีรินดึงขาที่ถูกมอเตอร์ไซค์ล้มทับออกได้ทันพอดีกับจังหวะที่ตะวันวิ่งมาถึง สองสาวต่อสู้กันด้วยมือเปล่า คีรินพลาดท่าถูกตะวันกระชากหมวกกันน็อกหลุด เธอตกใจมากที่เห็นว่ามือปืนคือคีริน ถามเสียงเครียดว่าทำแบบนี้ทำไม<br />
<br />
“ถ้าเธอไม่ตาย ฉันก็ตาย หน้าที่ฉันคือฆ่าเธอ”<br />
<br />
“เพราะอะไร” ตะวันยังไม่ทันได้คำตอบ คีรินเหลือบไปเห็นนันทวัฒน์กับพิชิตตามมา รีบวิ่งไปขึ้นมอเตอร์ไซค์หนีไปอย่างรวดเร็ว พิชิตจะไล่ตาม แต่ตะวันร้องห้ามไว้ แล้วมองตามมอเตอร์ไซค์ของคีรินที่แล่นหายไปในความมืดด้วยความเสียใจ ที่ชีวิตนี้ไม่เหลือใครที่เคยดีกับตัวเองอีกแล้ว...<br />
<br />
ฝ่ายจ๊ะจ๋ายังแค้นใจตะวันไม่หาย โทษว่าเป็นเพราะมันคนเดียวนายแม่ถึงต้องตาย เจียมขอร้องให้พอได้แล้ว พวกเราต่างรู้ดีว่าท่านไม่ค่อยสบายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว<br />
<br />
“แต่ถ้าไม่ใช่เพราะนังนั่น ป่านนี้นายแม่ก็คงไม่ตาย คอยดูนะป้า ฉันจะแก้แค้นอย่างสาสมเลยทีเดียว นังตะวันมันไม่ตายดีแน่” จ๊ะจ๋าขบกรามแน่นด้วยความแค้น...<br />
<br />
ทรงพลไม่ยอมหลับยอมนอน รอตะวันกลับมาอย่างใจจดจ่อ ทันทีที่นันทวัฒน์พาเธอมาส่ง ทรงพลจัดแจงไล่เปลวไปนอน จะขอคุยกับลูกเป็นการส่วนตัว เธอไม่สบายใจที่ต้องทิ้งลูกที่อยู่ในภาวะจิตใจอ่อนแอไว้กับเขา แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ จำต้องกลับห้องตัวเอง ทันทีที่เธอคล้อยหลัง ทรงพลยุยงให้ตะวันจบเรื่องนี้ได้แล้ว<br />
<br />
“มันอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น แล้วชีวิตหนูจะอยู่อย่างสงบสุขไปตลอด ไม่ต้องมาคอยระแวงว่าจะมีคนมาตามเอาชีวิต ในโลกนี้ไม่มีใครรักหนูจริงหรอก นอกจากพ่อกับแม่ของหนู ดูที่พวกมันทำกับหนูสิ”<br />
<br />
ตะวันนึกถึงภาพในอดีตที่ตัวเองถูกทำร้ายต่างๆนานา รวมทั้งภาพสายตาของทุกคนในไร่นวลตะวันที่มองเธอราวกับเป็นศัตรูในงานศพ แถมธงไทยยังไม่ยอมให้เธอเข้าไปไหว้ศพแม่นวล ทำให้เธอแค้นใจและ เสียใจมาก<br />
<br />
“ค่ะ...หนูจะจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ต๋องจอดมอเตอร์ไซค์อยู่ที่มุมสลัวในซอยบ้านคีริน หยิบยาเม็ดที่มีประกายคล้ายกากเพชรยื่นให้รัน<br />
<br />
“เห็นรันเครียดๆเลยหาอะไรคลายเครียดมาให้ รับรอง โล่งโปร่ง...สบาย”<br />
<br />
“ก็ดีนะ จะได้ลืมเรื่องหนักสมองให้หมด” รันกำลังจะเอายาเข้าปาก คีรินเห็นเข้ารีบลากสังขารมาคว้ามือไว้ทันทำให้ยากระเด็นตกหาย แล้วเอ็ดลั่นคิดจะทำอะไรช่วยใช้สมองตรองก่อนได้ไหม ไม่พูดเปล่าเธอเอานิ้วจิ้มหน้าผากน้องอีกด้วย รันฉุนขาดชวนต๋องไปที่อื่นกัน<br />
ดีกว่า แล้วขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเขา<br />
<br />
คีรินไม่ยอมให้รันไปลากตัวลงจากรถ ต๋องเห็นท่าไม่ดีขี่รถหนี ครู่ต่อมาคีรินลากรันเข้ามาในบ้าน ต่อว่าว่าเกิดติดยาขึ้นมาจะทำอย่างไร จังหวะนั้นแผลถูกตะวันยิงซึ่งคีรินห้ามเลือดไว้ชั่วคราวเกิดปริ เลือดไหลเป็นทางหยดลงพื้น รันเห็นก็ตกใจ คีรินไม่อยากให้น้องถามมากความ เอามือกดแผลไว้แล้ววิ่งหนีขึ้นข้างบน...<br />
<br />
ในขณะที่ตะวันครุ่นคิดแผนการจะเอาคืนวัฒนาให้สาสมกับที่ทำให้ชีวิตของเธอต้องเป็นแบบนี้ เปลวเข้ามาชักชวนให้หนีไปจากที่นี่ด้วยกัน เธอว่าแม่ว่าใจร้ายทำอย่างนี้กับคุณพ่อผู้มีพระคุณของเราได้อย่างไร<br />
<br />
“เราตอบแทนบุญคุณท่านไปแล้ว 20 ปีที่ผ่านมา หนูเอาชีวิตของหนูทดแทนบุญคุณท่านไปแล้ว...ปรางค์ ลูกต้องไปจากที่นี่ ไปให้ไกลจากเปลวเพลิงความแค้นของท่าน ไม่อย่างนั้นลูกจะมอดไหม้ไปกับมันด้วย”<br />
<br />
“ไม่ค่ะ ชีวิตหนูไม่เหลือใครแล้ว มีแต่คุณพ่อที่ดีกับหนู แล้วหนูจะไม่ทำให้ท่านเสียใจเด็ดขาด”<br />
<br />
“แล้วแม่ล่ะลูก แม่...ไม่ดีกับลูกเลยเหรอ” เปลวตัดพ้อน้ำตาคลอเบ้า<br />
<br />
“แม่เป็นคนดีค่ะ แต่...แม่ไม่เคยลุกขึ้นมาทำอะไรสักครั้งหนึ่งเลย เท่านั้นเอง”...<br />
<br />
ทันทีที่เข้าห้องนอนตัวเอง คีรินรีบถอดเสื้อตัวนอกออก แผลถูกตะวันยิงแม้จะไม่สาหัสแต่เลือดออกมาก เธอพยายามทำแผลให้ตัวเองอย่างทุลักทุเลเนื่องจากไม่ถนัด รันเปิดประตูผลัวะเข้ามาพร้อมด้วยอ่างใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กและร่วมยาแล้วนั่งลงข้างๆพี่สาว จับแขนข้างที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นมาดู คีรินดึงกลับ แต่รันยื้อไว้<br />
<br />
“อยู่เฉยๆเหอะน่า”<br />
<br />
คีรินมองน้องสาวที่ทำแผลให้ตัวเองอย่างตั้งใจก็รู้สึกดี<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นันทาทั้งด่าว่าทั้งตบตีนันทนาอุตลุดเมื่อรู้ว่าลูกติดยาเสพติด นันทวัฒน์กับกันเกราต้องช่วยกันห้าม ปราม ขณะที่มยุริญได้แต่มองตาปริบๆ นันทวัฒน์ขอร้องแม่ให้เลิกด่าว่าน้องได้แล้ว ตอนนี้เราควรช่วยกันพาเธอไปรักษาตัวจะดีกว่า นันทาไม่ยอมพาไป กลัวคนอื่นจะรู้เรื่อง เอาไปนินทากันสนุกปาก<br />
<br />
“เอ๊ะ คุณพี่นี่ก็คิดอะไรนักหนา ใครมันจะไปรู้ไปเห็นอะไร เราไปรักษากันแบบเงียบๆก็ได้ สถานพยาบาลเขาเก็บความลับคนไข้ได้นะคะ”<br />
<br />
“มันไม่ได้ง่ายแบบนั้นหรอก แม่โลกสวย” นันทาไม่วายแขวะกันเกรา นันทนาไม่อยากให้แม่ลำบากใจ อ้างว่าไม่ได้อยากไปสถานที่แบบนั้นอยู่แล้ว กินยาสมุนไพรที่ได้จากไร่นวลตะวัน อีกไม่นานก็หาย<br />
<br />
“ฉันจะคอยดูน้ำหน้าแก” นันทาว่าแล้วเดินอารมณ์บูดจากไป มยุริญสงสารนันทนาจับใจ ดึงตัวมากอด ขณะที่กันเกราต่อว่าพี่สาวไล่หลังว่าแทนที่จะให้กำลังใจลูกกลับพูดซ้ำเติมให้ลูกหมดกำลังใจ...<br />
<br />
เมื่อได้อยู่ตามลำพังกับมยุริญ นันทวัฒน์ขอโทษเธอด้วยที่บ้านของเขามีแต่เรื่องชวนให้น่าอับอาย เธอเข้าใจดีว่านันทาเจอแต่เรื่องแย่ๆมามากก็เลยทำใจรับเรื่องนี้ไม่ไหว แต่เธอยังเชื่อว่าเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น แล้วเสนอให้นันทนาไปพักกับตนเองที่บ้าน จะได้ช่วยดูแลให้<br />
<br />
“อย่าเลยครับ แค่นี้ก็เกรงใจน้องยุริญแย่แล้ว ให้อยู่ที่นี่แหละครับ ทุกคนจะได้ช่วยกันดูแล...เอ่อ น้องยุริญโชคดีแล้วนะครับที่ไม่ต้องแต่งงานกับพี่” นันทวัฒน์เห็นเธออึ้งไป อยากเขกหัวตัวเองนักที่พูดแบบนั้น<br />
<br />
“ถ้าตั้งใจจะร่วมชีวิตกันก็ต้องร่วมกันฝ่าฟันไปให้ได้ทุกเรื่องค่ะ” คำพูดของมยุริญทำให้นันทวัฒน์ซาบซึ้งใจมากมองสบตาเธอนิ่งงัน ตะวันซึ่งแอบดูอยู่ขัดใจมาก แม้จะไม่ได้รักนันทวัฒน์แต่ก็ไม่อยากให้ใครมายุ่ง มยุริญเขินอายที่ถูกเขามอง ขอตัวไปดูนันทนาแก้เขินแล้วถอยหลังจะไป ไม่ทันระวังสะดุดขาตัวเองเสียหลัก นันทวัฒน์คว้าตัวไว้ทัน ตะวันเห็นไม่เข้าที รีบออกจากที่ซ่อน เขาเห็นเธอมาปล่อยมือจากมยุริญแทบไม่ทัน...<br />
<br />
ในเวลาเดียวกัน ตำรวจยังตามมาสอบถามธงไทยเกี่ยวกับการตายของนายชด เขายืนยันว่าตอนเกิดเหตุ ตะวันอยู่กับเขา ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเรื่องนี้ ตาท้วมที่นั่งฟังอยู่ด้วยถึงกับอึ้ง<br />
<br />
“คุณธงไทยแน่ใจหรือครับ แต่หลักฐาน...”<br />
<br />
“ผมแน่ใจครับคุณตำรวจ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ” ธงไทยพูดจบลุกออกมา ตาท้วมยังคาใจไม่หาย หลังจากส่งตำรวจกลับไปแล้ว ตามไปถามธงไทยว่าทำไมถึงบอกตำรวจไปแบบนั้น เพราะนั่นเท่ากับเขาปกป้องคนผิด ธงไทยไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องอะไรกับตะวันอีก<br />
<br />
“ตาท้วมจะทำอะไรก็สุดแท้เถอะครับ แต่ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น” ธงไทยเห็นเขาอ้าปากจะทักท้วง ชิงตัดบทเสียก่อน “เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เพื่อให้แผนแก้แค้นครอบครัวของวัฒนาเดินหน้าต่อได้ ระหว่างที่นันทวัฒน์เดินมาที่รถเพื่อจะไปส่งตะวันที่บ้าน เธอใช้มารยาออดอ้อนขอย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ เขาอึกอักเนื่องจากไม่อยากมีปัญหากับแม่ เธอเหมือนจะรู้เท่าทันความคิดของเขา รีบตีหน้าใสซื่อ<br />
<br />
“ตะวันอยากจะลงหลักปักฐานกับชีวิตสักที เรากลับมาดูแลกันได้ไหมคะ ตะวันอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ พ่อ แม่ ลูก” คำพูดของตะวันทำเอานันทวัฒน์อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ เธอรู้จุดอ่อนของเขาดี เอนหัวซบไหล่กอดแขนเขาไว้ พิชิตยืนมองอยู่ด้วยความสับสน ใจหนึ่งก็เป็นห่วงนันทวัฒน์ อีกใจหนึ่งก็หวงตะวัน...<br />
<br />
มยุริญไม่ค่อยชอบใจนักที่อึ่งพูดจาให้ร้ายตะวัน เตือนว่าแม้เธอจะร้ายกาจอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเรา อึ่งไม่เห็นด้วย ในเมื่อตนทำงานรับใช้คนบ้านนี้ ถ้ามีใครจะทำผิดคิดร้ายกับคนที่นี่ ตนก็ต้องปกป้อง และจะเปิดโปงให้หมดเปลือก ที่สำคัญถ้าตะวันกระเด็นไปจากที่นี่ มยุริญซึ่งเป็นเจ้านายสุดที่รักของตนจะได้สมหวัง<br />
<br />
“ยุริญไม่อยากให้พี่อึ่งพูดแบบนั้น ยุริญเข้ามาช่วยพี่วัฒน์จัดการเรื่องต่างๆด้วยความบริสุทธิ์ใจนะคะ ยุริญกลับบ้านดีกว่าค่ะ” มยุริญว่าแล้วคว้ากระเป๋าถือเดินออกไปเลย...<br />
<br />
นันทาค้านหัวชนฝาเมื่อรู้ว่าตะวันจะกลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ ตะวันโต้ไม่ยอมแพ้ ในเมื่อเธอเป็นเมียของนันทวัฒน์ซึ่งมีชื่อเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ทำไมจะอยู่ไม่ได้ แล้วหันไปถามนันทวัฒน์ตกลงจะให้เธออยู่หรือเปล่า กันเกราขอร้องเขาอย่าเพิ่งให้ตะวันกลับมาอยู่ที่นี่ตอนนี้เลย นันทวัฒน์ไม่สามารถทำอย่างนั้นกับเธอได้<br />
<br />
“ทำไมจะทำไม่ได้ ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นแม่อยู่ล่ะก็ เอามันออกไปจากบ้านนี้”<br />
<br />
นันทวัฒน์หลงตะวันโงหัวไม่ขึ้นไม่สนใจความรู้สึกของแม่ สั่งให้อึ่งขนกระเป๋าของตะวันไปเก็บ แล้วบอกให้เธอไปพักผ่อนก่อน เธอไม่วายหันมายิ้มยั่วนันทาซึ่งยืนกรานไม่ยอมอยู่ร่วมชายคากับนังงูเห่า<br />
<br />
“ก็แล้วแต่คุณแม่แล้วกันนะครับ แต่ปรางค์ต้องอยู่ที่นี่ ผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปไหนอีกเด็ดขาด”<br />
<br />
นันทาโมโหลูกมากเป็นลมล้มพับลงตรงนั้น โชคดีที่กันเกรารับตัวไว้ทัน...<br />
<br />
ทางฝ่ายอึ่งขนกระเป๋าของตะวันขึ้นมาไว้ที่ห้องอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก ตะวันเห็นสีหน้าของเธอแล้วหมั่นไส้ เตือนว่าจะพอใจตนหรือไม่ อึ่งก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป หรือไม่ก็ลาออกให้สิ้นเรื่องสิ้นราว<br />
<br />
“อึ่งมีพ่อมีแม่แล้วก็ลูกๆต้องหาเลี้ยง อึ่งไม่ลาออกหรอกค่ะ แต่ถ้ามีใครพยายามบีบคั้นให้อึ่งต้องลาออก อึ่งก็อาจจะคายความลับบางอย่างออกมาก็ได้นะคะ”<br />
<br />
ตะวันถามเสียงเขียวว่าความลับอะไร อึ่งไม่ยอมบอกเดินลอยหน้าออกจากห้อง เธอมองตามไม่ไว้ใจ...<br />
<br />
หลังจากประคองนันทามานอนที่โซฟา กันเกราเล่นงานนันทวัฒน์ที่พูดจากับแม่ไม่ระวังปาก น่าจะตาสว่างได้แล้ว รู้ทั้งรู้ว่าตะวันทำอะไรไว้กับพวกเราบ้าง เขาต่อว่ากลับว่าเราเองก็ทำเธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด กันเกราไม่เข้าใจทำไมเขาถึงพูดราวกับว่าที่ตะวันถูกทำร้ายเป็นเพราะพวกเรา นันทาฟื้นขึ้นมาทันได้ยินพอดี<br />
<br />
“ปล่อยให้เขาคิดไปเถอะกันเกรา นังนั่นมันสมควรจะโดนแบบนี้แหละ เสียดายที่มันไม่ตาย”<br />
<br />
นันทวัฒน์ทนฟังแม่พูดไม่ได้ เดินหนีขึ้นห้อง นันทาเจ็บใจมาก ตะโกนไล่หลัง<br />
<br />
“บอกมันนะ คราวหน้ามันไม่รอดแน่”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 12 วันที่ 30 ก.ย. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-40267273673273951892015-09-27T10:26:00.007+07:002015-09-27T10:26:53.859+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 11 วันที่ 28 ก.ย. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-7dNSjQyrZPU/Vepd4F8vWYI/AAAAAAAAJNo/qDIStvhf6EM/s1600/13.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-7dNSjQyrZPU/Vepd4F8vWYI/AAAAAAAAJNo/qDIStvhf6EM/s1600/13.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 11 วันที่ 28 ก.ย. 58</h2>ทันใดนั้นเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น มุกรินสงสัยว่าคนซื้อบ้านจะมาแล้ว ปรารภจะรีบไปห้ามน้าแป๋วเพราะตอนนี้ตนยังไม่มีอารมณ์จะคุยกับคนแปลกหน้า เขารีบลุกไปทางหน้าบ้าน<br />
<br />
แต่เดินไม่ทันถึงหน้าบ้าน น้าแป๋วก็เปิดประตูให้รถเก๋งคันคุ้นตาขับเข้ามาในบ้านแล้ว มุกรินเดินตามมาถามว่าห้ามไม่ทันแล้วใช่ไหม ปรารภตอบอึ้งๆว่าคงไม่ใช่คนที่จะมาขอซื้อบ้านหรอก มุกรินมองไปที่รถแล้วก็ชะงัก เห็นพักตราก้าวลงจากรถ เธอมองมุกรินกับปรารภที่กำลังเดินออกมาพูดอย่างสะใจว่า<br />
<a name='more'></a><br />
“อยู่นี่เอง...นี่คงจะเป็นรังรักของอดีตเจ้านายกับลูกน้องเก่าสินะ”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
พักตรายังพูดเหยียดเย้ยอย่างหยาบคายจนปรารภทนไม่ได้ปรามว่าที่นี่เป็นบ้านของตน เธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาเพ่นพ่าน พักตราโต้ว่าตนไม่ได้มาเพ่นพ่านแต่มาดูหน้าคนทิ้งงาน ปรารภโต้ว่าตนไม่ได้ทิ้งงานแต่ตนลาออกจากบริษัทเรียบร้อยแล้ว<br />
<br />
“เหตุผลในการลาออกคือยายนั่นใช่ไหม ฉันรู้นะว่าแกแอบเปิดบริษัทกันเอง จะรอดูว่าแกจะดึงคนจากบริษัทฉันไปอีกกี่คน” ปรารภตะโกนว่าอยากดูก็ไปรอดูที่อื่นไม่ใช่ที่นี่ ไล่ให้กลับไปได้แล้ว “กลับแน่...แต่ยังมีอีกคนนึงที่เขาอยากจะดูน้ำหน้าแกสองคนอย่างเต็มตา” แล้วพักตราก็เดินไปเปิดประตูรถอีกด้าน เผยให้เห็นคิมหันต์นั่งอยู่ในนั้น!<br />
<br />
คิมหันต์นั่งนิ่ง ในขณะที่พักตรายังสามหาวไม่เลิก ก่อนเดินไปขึ้นรถยังบอกว่าจะขายบ้านหลังนี้เมื่อไหร่ติดต่อนายหน้าตนได้ คนที่เอานามบัตรให้เมื่อตอนกลางวันนั่นแหละ แล้วขึ้นรถนั่งเชิดสั่งคนขับรถกลับ เธอเอ่ยกับคิมหันต์ว่า<br />
<br />
“จากนี้ไปต้องไม่มียายมุกซุกอยู่ในหลืบของหัวใจคิมอีกแล้ว ตามสัญญานะคะ” คิมหันต์นั่งนิ่งอย่างไร้อารมณ์<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ขณะรถกำลังจะเลี้ยวออกจากประตูรั้วนั่นเองคิมหันต์สั่งคนขับรถให้จอดก่อน แล้วเขาก็เปิดประตูรถพรวดออกไป ตรงดิ่งไปหาปรารภกับมุกรินที่กำลังจะเดินเข้าบ้าน พูดโพล่งจนทั้งสองชะงักหันมอง<br />
<br />
“ผมนึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะทำอย่างนี้” มุกรินโต้ว่าเขาทำเรื่องที่ตนนึกไม่ถึงมากกว่าเยอะ คิมหันต์ชี้หน้าปรารภ “ไอ้นั่นมันเสือผู้หญิงนะมุก” เลยถูกปรารภปรามว่ามาพูดจาดูถูกกันในบ้านตนอย่างนี้ไม่ได้ ทั้งคู่ดุเดือดใส่กัน พักตรารีบหยิบมือถือขึ้นถ่ายคลิปทันที<br />
<br />
คิมหันต์ถามมุกรินว่าปรารภมีเมียมีลูกมาแล้วกี่คนรู้หรือเปล่า มุกรินตอบเสียงดังฟังชัดว่าเขามีเมียสามคนและหย่ากันหมดแล้ว และมีลูกชายน่ารักอีกสองคน คิมหันต์ถามว่า “รู้อย่างนี้แล้วยังมากินมานอนบ้านมันอีกหรือ”<br />
<br />
“ใช่ เพราะมุกไม่มีบ้านจะอยู่ บ้านพ่อบ้านแม่ก็ถูกยึด ต้องขออาศัยคนโน้นคนนี้อยู่ไปวันๆ”<br />
<br />
“เลือกคนที่จะขออาศัยให้ดีกว่านี้หน่อยได้ไหม”<br />
<br />
ปรารภขอใช้สิทธิ์เจ้าของบ้านไล่คิมหันต์ออกไป แต่คิมหันต์ไม่สนใจยังคงตัดพ้อต่อว่ามุกรินว่า เธอทำประชดตนใช่ไหม เห็นตนแต่งงานเธอเลยเลือกมาเป็นเมียเก็บของปรารภใช่ไหม มุกรินของขึ้น สวนไปอย่างไม่แยแสว่า<br />
<br />
“เป็นเมียเก็บพี่รภ ยังดีกว่าเป็นเมียน้อยผู้ชายอย่างคุณ!” พูดแล้วหมุนตัวจะเดินเข้าบ้าน ถูกคิมหันต์พุ่งเข้ากระชากแขนไว้ ปรารภทนไม่ได้เข้าขวางกลาง ถูกคิมหันต์ตวาดไล่ว่าอย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย ปรารภชี้พักตราที่ยืนอยู่ข้างรถบอกว่าเมียเขาอยู่โน่น!<br />
<br />
“ที่ยืนอยู่นี่ก็เมียผมเหมือนกัน มันก็เมียผมทุกคนแหละ มีอะไรไหม!”<br />
<br />
“มี!” ปรารภตะโกนซัดหมัดใส่หน้าคิมหันต์จังๆ จนล้มกระแทกพื้น “ถ้ายังไม่ออกไปจากบ้านผม ผมจะใช้วิธีรุนแรงกว่านี้ ซึ่งผมมีสิทธิ์เต็มที่ในฐานะเจ้าของบ้าน จะลองดูก็ได้”<br />
<br />
คิมหันต์ยันตัวลุกขึ้น จ้องหน้ามุกรินบอกว่า “ผมผิดหวังในตัวคุณมาก”<br />
<br />
“คุณไม่มีสิทธิ์พูดคำนี้กับฉัน หลังจากที่คุณโกหกฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันต่างหากที่จะต้องพูดประโยคนี้กับคุณ...ฉันผิดหวังในตัวคุณจริงๆ”<br />
<br />
คิมหันต์อ้างว่าตนมีเหตุผลที่เธอไม่มีวันเข้าใจ มุกรินสวนทันควันว่าเป็นเหตุที่เห็นแก่ตัว ไล่ให้ไปเสียอย่ามาให้เห็นหน้าอีก คิมหันต์ขู่ว่าเธอไม่มีวันหนีตนพ้นเด็ดขาด ปรารภทนไม่ได้ตะโกนว่าอย่าต้องให้ตนต้องใช้กำลังอีก คิมหันต์จึงเดินกลับไปที่รถ สวนกับพักตราที่เดินเข้าไปพูดใส่หน้ามุกรินว่า<br />
<br />
“ฉันแฟร์มากเลยนะ ที่ยอมให้เธอคุยกับผัวฉันอย่างนี้ แต่ก็ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะมันคือการจบ แบบอวสาน ขอให้มีลูกหัวปีท้ายปีนะคะคุณปรารภ” ด่าจนสะใจแล้วพักตราเดินกลับไปขึ้นรถออกไปทันที<br />
<br />
มุกรินขอโทษปรารภที่ทำให้เขาเดือดร้อน ปรารภบอกว่าตนไม่เป็นไร แต่มุกรินเตือนว่าคนอย่างคิมหันต์ไม่หยุดแค่นี้แน่ เขาคงจองเวรจองกรรมตนจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง<br />
<br />
“มุกอยากหนีไปให้ไกลกว่านี้ไหม?” ปรารภถามอย่างเป็นห่วงความรู้สึกของเธอ<br />
<br />
ส่วนในรถของพักตรา พอรถเคลื่อนออกไป เธอถามคิมหันต์ว่า<br />
<br />
“รู้แล้วใช่ไหมคะว่าระหว่างนังมุกกับพักตร์ ใครรักคิมมากกว่ากัน”<br />
<br />
“ผมรู้แต่ว่า ผมรักใครมากกว่ากัน” คิมหันต์ตอบหน้านิ่งๆ ถูกพักตราจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลับมาถึงบ้านแล้ว พักตราอาละวาดบ้าดีเดือด ด่าคิมหันต์ว่าบ้าไปแล้วหรือ มุกรินแอบไปกินอยู่กับปรารภแล้วยังจะไยดีอีกทำไม ทำไมหน้ามืดตามัวอย่างนี้ ทำเหมือนไม่เห็นหัวตน ตนเป็นเมีย เราแต่งงานกันแล้ว ตาสว่างเสียที!<br />
<br />
“คุณอยากรู้ไหมว่าพ่อคุณพูดอะไรกับผมก่อนเราจดทะเบียนสมรสกัน พ่อคุณยินยอมให้ผมจดทะเบียนกับคุณโดยไม่ต้องรักคุณ! ผมแต่งงานกับคุณเพราะความแค้น คุณคือเครื่องมือชำระแค้นของผม!”<br />
<br />
พักตราถามว่าถ้าเขาหายแค้นเมื่อไหร่ก็จะเลิกกับตนใช่ไหม เหตุผลบ้าๆ แล้วตนต้องทนอยู่กินกับสามีที่เย็นชาตายด้านอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่ ต้องอดกลั้นอดทนอีกนานเท่าไหร่เขาถึงจะรักตน<br />
<br />
“คุณไม่จำเป็นต้องทนอีกแล้ว” คิมหันต์ลุกพรวดจะออกไป พักตราเปลี่ยนเป็นอ้อนวอนอย่าทิ้งตนไป พอ อ้อนวอนไม่สำเร็จก็คร่ำครวญว่าตนรักเขา...เป็นเมียเขา...<br />
<br />
“อย่าทำให้ตัวเองน่ารังเกียจไปกว่านี้เลย แค่อยู่นิ่งๆ กอดทะเบียนสมรสไว้ คุณก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียผมอยู่ดี”<br />
<br />
คิมหันต์ออกจากบ้านไปอย่างไม่แยแส ทิ้งพักตรากรีดร้องคร่ำครวญราวกับคนเสียสติ เธอโทรศัพท์หาอรรถ บอกว่าคิมหันต์ไปแล้ว คราวนี้คงไปจริงๆ ตนควรจะทำอย่างไรดี ขอให้พ่อมาหาตนหน่อย ช่วยตนด้วย<br />
<br />
คุยกับอรรถเสร็จเธอวางโทรศัพท์รีบวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำอย่างหนัก ปริมเดินผ่านมาเห็นถามว่าไม่สบายหรือเปล่า<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ออกจากบ้านพักตราแล้ว เขาไปนั่งร้านอาหารที่ดวงดาวร้องเพลง ดวงดาวบอกว่าตนร้องดึก เขาบอกว่าตนอยู่ถึงเช้าเลยก็ได้<br />
<br />
ดวงดาวถามว่าสั่งเหล้ากินขนาดนี้คงอยู่ไม่ถึงวงตนแน่ ดื่มขนาดนี้จะฟังเพลงรู้เรื่องได้ยังไง คิมหันต์รำพึงรำพันอย่างเจ็บปวดว่ามุกรินไปอยู่กับปรารภแล้ว ดวงดาวบอกว่าตนรู้แล้วเพราะเมียเขาโพสต์กระจายไปแล้ว<br />
<br />
“เมียนอกหัวใจ ไม่มีความหมายหรอกผู้หญิง คนนั้น” คิมหันต์ยิ้มเยาะ ดวงดาวมองหน้าถามว่า<br />
<br />
“ผู้หญิงที่มีความหมายสำหรับคุณ คุณก็ทำลายเขาจนยับเยิน หัวใจเขาแหลกสลายไม่มีชิ้นดี...รู้บ้างหรือเปล่า?”<br />
<br />
คิมหันต์ถามว่ามุกรินหรือ ดวงดาวถามว่า “นอกจากมุกรินแล้วยังมีผู้หญิงอื่นที่มีความหมายสำหรับคุณอีกหรือ” คิมหันต์ทำเสียงอืม...ในลำคอมองหน้าดวงดาวบอก ว่าตนยังมีอีกคน อยากรู้ไหมว่าใคร “ไม่...ฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง”<br />
<br />
“เราน่าจะเจอกันก่อนหน้านี้นะ ผมคงจะมีความสุข ถ้ามีคนรักอย่างคุณ”<br />
<br />
แม้ต่างจะยังมีกำแพงของสังคมกั้น แต่หัวใจไร้กำแพง ต่างจึงมองกันนิ่งเหมือนถูกมนต์สะกด<br />
<br />
เมื่อดวงดาวร้องเพลงเสร็จ เธอถามว่าเขาจะนอนที่ไหน คิมหันต์บอกว่าตนไม่มีที่นอน ไม่มีที่ไหนน่าอยู่สำหรับตนอีกแล้ว ตนอยากหาที่อยู่ใหม่<br />
<br />
“ฉันเป็นหนึ่งในตัวเลือกเพื่อแก้แค้นนายธาดาด้วยรึเปล่า” คิมหันต์บอกว่านั่นเป็นผลพลอยได้ “ผู้ชายมักจะมีสัญชาตญาณเอาเปรียบผู้หญิงอยู่ลึกๆทุกคน”<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าเธอจะทิ้งตนไว้ที่นี่ก็ได้ ดวงดาวถามว่าเขามีเงินไหม พอเขาบอกว่าเรื่องเงินไม่มีปัญหาสำหรับตน ดวงดาวจึงพาเขาไปนอนในโรงแรมหรู ระหว่างนั้นคิมหันต์แตะเนื้อต้องตัวเธอ ถูกดวงดาวปรามว่าตนเป็นผู้หญิงไทยไม่ใช่ฝรั่ง ตนไม่ชอบแบบที่ฝรั่งเขาทำกันแบบในหนัง และตนจะไม่มีอะไรกับผู้ชายอื่นจนกว่าจะเลิกคบกับคนเก่า<br />
<br />
“งั้นผมขอนอนกอดคุณเฉยๆสักคืนนะ” คิมหันต์อ้อนขออย่างสุภาพ...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้าวันนี้ อรรถมาที่บ้านพักตรา เธอยังหลับสนิทอยู่อย่างอ่อนเพลีย ปริมบอกว่าเมื่อวานร้องไห้หนักคงเหนื่อยมากและยังเห็นเธออาเจียนหนักด้วย อรรถทำหน้างงถามว่าเพิ่งแต่งงานก็อาเจียนแล้วหรือ<br />
<br />
“เขาคบกันก่อนหมั้นหลายเดือนอยู่นะคะ” อรรถฟังแล้วยิ้มบอกว่าน่าจะเป็นสัญญาณที่ดี แล้วฝากปริมให้ช่วยดูแลเพราะช่วงนี้ตนมีงานเดินสายโรดโชว์ต่างประเทศเยอะเหลือเกิน ปริมเต็มใจแต่ปรามว่า ถ้ามีอะไรมากกว่างานเดินสาย ต้องบอกตนด้วยตัวเองอย่าให้ตนรู้จากคนอื่น เพราะตนคงทำใจไม่ได้ถ้ารู้จากคนอื่น อรรถประคองหน้าเธอขึ้นมองเต็มตาพูดอย่างซึ้งๆว่า<br />
<br />
“ปริมดีกับผมขนาดนี้ ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง” พูดแล้วหอมแก้มเธออย่างอบอุ่นก่อนพากันเดินออกจากห้องไป<br />
<br />
เวลาเดียวกัน คิมหันต์นอนกอดดวงดาวอยู่บนเตียงใหญ่ ดวงดาวแอบถ่ายรูปเขาไว้ คิมหันต์รู้สึกตัวถามว่าจะเอารูปตนไปทำอะไร เอาไปแบล็กเมล์ใคร ตนไม่มีใครให้เธอขู่หรอก<br />
<br />
เมื่อดวงดาวบอกว่าเปล่า คิมหันต์ถามว่าตนหล่อหรือ เธอบอกว่าไม่ แต่ตนชอบดวงตาเขา ขอถ่ายดวงตาเขาเก็บไว้ดูในโทรศัพท์ คิมหันต์แย่งมือถือไปดูเห็นเป็นภาพหน้าโรงแรมม่านรูด ดวงดาวแย่งมือถือกลับไป บอกว่าตนอยากเก็บดวงตาที่หลับสนิทของเขาด้วย เอาไว้ดูคู่กัน<br />
<br />
“เลิกกับไอ้ธาดาเถอะ ผู้หญิงน่ารักอย่างคุณไม่ควรเป็นเมียคนเลวๆอย่างมัน” พูดแล้วคิมหันต์หลับตาลงอีกครั้ง พลันดวงดาวก็คลื่นไส้ขึ้นมา เธอวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ แต่คิมหันต์หลับสนิทไปแล้วเลยไม่ได้ยิน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้าตรู่วันนี้ จู่ๆก็มีนักข่าววัยรุ่นคู่หนึ่งมากดออดเรียกที่หน้าบ้านสวน ถามน้าแป๋วว่าบ้านนี้ใช่ไหมที่มีการตบตีกัน น้าแป๋วปฏิเสธว่าไม่รู้<br />
<br />
นักข่าวทั้งสองถามถึงเจ้าของบ้าน แล้วในที่สุดก็ถามว่าคนที่ตบตีกันชื่อมุกรินใช่ไหม น้าแป๋วบอกว่านั่นแฟนเจ้าของบ้าน เมื่อเจ้าของบ้านก็ไม่อยู่ คู่กรณีก็ไม่อยู่ นักข่าววัยรุ่นทั้งสองจึงขอถ่ายรูปน้าแป๋วแทน<br />
<br />
ที่โรงแรมหรู คิมหันต์ตื่นขึ้นมาพบตัวเองนอนอยู่คนเดียว เขาลุกนั่งแล้วหยิบมือถือขึ้นดู มีคลิปที่ดวงดาวส่งมาทางไลน์ เขาเปิดดู ปรากฏรูปดวงดาวถ่ายคลิปวีดิโอตัวเองไว้ เธอเดินไปพูดไป...<br />
<br />
“ตื่นเมื่อไหร่ ช่วยลงไปจ่ายค่าห้องด้วยนะ นี่คือข้าวผัดหนึ่งห่อบนโต๊ะ ผัดใหม่ เผื่อคุณจะหิว และก็...ถ้าคุณเมาจนจำอะไรไม่ได้ ฉันขอบอกว่าเราแค่นอนเบียดกันบนเตียงเดียวกันแต่ไม่มีอะไรกันแม้แต่น้อย...อย่ากังวล พ่อรูปหล่อ...อ้อ...ถ้าไม่มีที่นอนเมื่อไหร่ก็มาหาฉันได้อีกนะ ชิลล์อยู่แล้ว...บาย”<br />
<br />
พอดวงดาวกลับถึงบ้านก็ถูกธาดาจับผิดถามว่าไปไหนมา เธอปดว่าร้องเพลงเสร็จก็ซ้อมเพลงจนเช้า ธาดาถามว่าทำไมไม่บอกตน ถูกดวงดาวย้อนถามว่า “แล้วเวลาอาไม่กลับบ้าน อาเคยบอกหนูบ้างไหม” ธาดาถามว่าย้อนตนหรือ?<br />
<br />
“ไม่ได้ย้อน พูดความจริง ทุกวันนี้ อากับหนูอยู่เหมือนคนเบื่อหน้ากัน ถ้าไม่มีเรื่องคอขาดบาดตายอะไรเราแทบจะไม่ได้คุยกันอยู่แล้ว อารู้ตัวบ้างไหม”<br />
<br />
ธาดาอึ้งไปแล้วเปลี่ยนเป็นถามว่ามุกรินโทร.มาบ้างไหม ดวงดาวบอกว่าไม่ มุกรินอยู่กับปรารภ ธาดา ถามว่ารู้ได้ไง<br />
<br />
“โซเชียลเน็ตเวิร์กเร็วมาก อาต้องหัดเปิดดูบ้างจะได้หูไวตาไวกว่านี้”<br />
<br />
เป็นเรื่องทันที! เมื่อธาดาหยิบมือถือของดวงดาวไปเปิดดู เจอรูปคิมหันต์นอนกับเธอบนเตียง ทั้งธาดาและดวงดาวที่หันมาเห็นต่างช็อก! ดวงดาวถามว่าเราเคยตกลงกันแล้วว่าจะไม่แอบดูโทรศัพท์ของกันและกัน แต่นาทีนี้ธาดาไม่สนใจแล้วคาดคั้นถามว่าเธอไปนอนกับคิมหันต์มาหรือ ทำไมไปนอนกับคนเลวอย่างนี้ รักมันหรือ จะหนีไปอยู่กับมันใช่ไหม ธาดาคาดคั้นถามอย่างไม่ยอมฟังดวงดาวชี้แจง พอธาดาถามว่าจะทิ้งตนไปอยู่กับมันใช่ไหม ดวงดาวเลยประชดไปว่า<br />
<br />
“ใช่!” ผลคือถูกธาดาตบอย่างแรง ดวงดาวตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้าน บอกว่า “หนูจะไม่อยู่กับอาอีกแล้ว”<br />
<br />
ดวงดาวหิ้วกระเป๋าออกไป แต่ไปไม่ทันพ้นบ้าน ธาดาก็หน้ามืดหมดสติล้มฟาดกับพื้นโครม!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปรารภพามุกรินหลบไปพักผ่อนที่ชายทะเลสวย ปรารภรับรู้ความทุกข์ใจของเธอ เขาอยู่ใกล้ๆคอยดูแล ให้กำลังใจและสร้างบรรยากาศที่ดีให้เธอผ่อนคลาย<br />
<br />
แม้ว่าปรารภจะพยายามพูดให้เธอรับรู้ถึงความรักของตนแต่ก็ไม่กดดันและไม่แม้แต่จะฉวยโอกาสกับเธอ ทำให้มุกรินอยู่กับเขาอย่างไว้ใจและสบายใจ...<br />
<br />
เมื่อปรารภเล่าถึงคลิปเหตุการณ์ที่บ้านสวนวันนั้นพร้อมข้อความที่ใส่ร้ายเธอว่าชอบแย่งสามีคนอื่นเป็นอาชีพ บอกเธอว่ากลัวธาดาจะเห็นคลิปนี้และคิดเป็นอย่างอื่น บอกให้มุกรินโทร.คุยกับธาดาหน่อยดีไหมแค่บอกให้เขารู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างในคลิป ดีกว่าปล่อยให้เขาเข้าใจเราผิด<br />
<br />
ปรารภส่งโทรศัพท์มือถือให้ แต่พอมุกรินโทร.ไป กลายเป็นดวงดาวรับสาย ดวงดาวบอกว่าตนเล่าคลิปนั้นให้ธาดาฟังแล้วและเขาก็ออกตามหาเธอให้ควั่กอยู่ขณะนี้<br />
<br />
“ฉันไม่อยากให้พี่ใหญ่เข้าใจฉันกับพี่รภผิด”<br />
<br />
“อย่าเพิ่งห่วงเรื่องนั้นเลย คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดตอนนี้ก็คือพี่ชายเธอ ฉันเพิ่งพาเขาไปส่งโรงพยาบาล ตอนนี้อยู่ในความดูแลของหมอแล้ว แต่หลังจากวันนี้เขาจะไม่มีใครคอยดูแลอีกแล้วนะมุก”<br />
<br />
“หมายความว่ายังไงดาว!”<br />
<br />
“ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้วล่ะ ถ้าไม่ลำบากจนเกินไป เธอหาเวลาไปดูแลเขาหน่อยนะ ฉันรู้ว่าเขาป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่างนึง ซึ่งน่าจะรุนแรงไม่น้อย ก็มีแต่เธอนั่นแหละมุก ที่เป็นกำลังใจให้เขาได้...ลาก่อนนะ เสียใจที่ไม่สามารถช่วยให้ความรักของเธอสมหวังได้ แต่ก็ดีใจที่ได้มีโอกาสรู้จักเธอ มุกริน...”<br />
<br />
ดวงดาวตัดการสนทนากับมุกรินแล้วเหลือบมองอุปกรณ์การตรวจครรภ์ที่วางอยู่เบาะข้างๆ ที่เธอเพิ่งใช้ไปเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง ผลออกมาว่าเธอตั้งครรภ์! เธอเอามือลูบท้องร้องไห้ด้วยความรู้สึกที่สับสน...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดารู้สึกตัวแล้ว เขาลุกนั่งบนเตียงคนไข้งงๆ ถามหมอว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร<br />
<br />
หมอบอกว่าหลานสาวเขาพามา ธาดารู้ว่าหมายถึงดวงดาว ถามว่าตอนนี้เขาไปไหนแล้ว พอหมอบอกว่าไม่ทราบ ธาดาก็จะกลับทันที หมอมองหน้าเขาพูดจริงจังว่า<br />
<br />
“ผมขออนุญาตถามคุณตรงๆนะครับคุณธาดา คุณพอใจที่ร่างกายคุณตกอยู่ในสภาพอย่างนี้หรือเปล่า” ธาดาบอกว่าหมอพูดอะไรตนไม่เข้าใจ “คุณไม่อยากรู้เหรอว่าความผิดปกติที่เกิดขึ้นในสมองของคุณมันคืออะไรกันแน่ จะได้เยียวยาแก้ไขได้ถูก หรือถ้าคิดจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปเลยเป็นอะไรก็เป็นไป เลิกสนใจไยดีต่อสุขภาพของตัวเองก็บอกหมอมา หมอจะได้ไม่ต้องตามตื๊อคุณอย่างนี้”<br />
<br />
ธาดายังคงนิ่ง ครู่หนึ่งจึงถามว่าหมออยากให้ตนทำอะไรก็ว่ามาเลย หมอบอกว่าจะขอเจาะชิ้นเนื้อบริเวณสมองของเขาไปตรวจ หลังจากนั้นก็แล้วแต่การตัดสินใจของเขาเอง ถามว่า “ต้องการให้หมอทำยังไงก็บอกมา”<br />
แต่ธาดาก็ยังนิ่งเครียดอยู่อย่างนั้น...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ไปที่สำนักงานกฎหมายบูรพา เขาโทรศัพท์ถึงเสียอ๋า เสี่ยอ๋าถามแซวๆว่าเห็นข่าวสังคมว่าเขาแต่งงานกับลูกสาวนายพลแล้ว นึกว่าจะเปลี่ยนใจแล้วเสียอีก<br />
<br />
“อย่าสนใจเรื่องนั้นเลย เอาเรื่องของเราดีกว่า” คิมหันต์ตัดบท เสี่ยอ๋าบอกว่าเขาสั่งเมื่อไหร่ตนก็พร้อมลงมือได้ทันที<br />
<br />
“เดี๋ยวนี้เลย...ผมต้องการได้ตัวน้องสาวมันมาให้เร็วที่สุด” เสี่ยอ๋าหัวเราะร่าหยอกว่าเจ้าชู้ไม่เบาเหมือนกันนะคุณคิมหันต์...<br />
<br />
พอคิมหันต์วางสายจากเสี่ยอ๋า ชุมสายเข้ามาเอ่ยอย่างเป็นห่วงว่า<br />
<br />
“แกถลำลึกจนเข้าข่ายเป็นเจ้าพ่อเข้าไปทุกทีแล้วนะไอ้คิม...ฉันจะไม่ถามว่าแกสั่งให้เสี่ยอ๋าทำอะไรบ้าง แต่ขอเตือนให้แกรู้นะ วันนึงที่สังคมขุดคุ้ยเรื่องราวของแก แกจะต้องมีคำตอบที่ชัดเจนให้กับสังคม”<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าตนรู้ ถึงวันนั้นค่อยว่ากันอีกที ชุมสายถามว่าเขาไม่สงสารผู้หญิงบ้างหรือ<br />
<br />
“พี่มลก็เป็นผู้หญิงแกลืมแล้วเหรอ? ที่ฉันทำทุกวันนี้ก็เพื่อพี่มล ฉันไม่ต้องการให้พี่สาวของฉันตายฟรี”<br />
<br />
“นอกจากพี่มลแล้ว แกเคยมีความรักให้ใคร บ้างไหม...รักแท้น่ะ” ชุมสายจ้องหน้ารอคำตอบ แต่ก็ไม่มีคำตอบ จนโทรศัพท์สำนักงานดังขึ้น ชุมสายไปรับสาย แล้วบอกเขาว่า “ฉันว่าแกควรจะเป็นคนรับสายนี้ว่ะ”<br />
<br />
พอคิมหันต์รับสาย เขาหน้าเสียเมื่อปลายสายคืออรรถ!<br />
<br />
“เห็นแล้วใช่ไหมว่าการตามหาตัวนายไม่ใช่เรื่อง ยากสำหรับฉัน ซึ่งรวมถึงการใช้กำลังกับนายด้วย ฉันก็สามารถทำได้โดยง่าย แต่เพื่อเห็นแก่สถานะลูกเขยของฉัน ร่างกายของนายจึงไม่ควรบอบช้ำมากไปกว่านี้ เพราะฉะนั้นนายจงมาหาฉันแต่โดยดี เพื่อหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บล้มตายหรือทุพพลภาพ ฉันพูดแค่นี้เธอคงเข้าใจนะ...ไอ้ลูกชาย”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้คิมหันต์จึงไปพบอรรถที่ร้านอาหารคลับหรู คิมหันต์เดินเข้าไปอย่างระแวดระวัง เมื่อพนักงานสาวพาไปที่โซฟา เสียงอรรถก็ทักจากข้างหลัง<br />
<br />
“แผลหายดีรึยัง” คิมหันต์บอกว่าไม่มีปัญหาอะไร แล้ว “แล้วความแค้นล่ะได้รับการเยียวยาขึ้นบ้างไหม สะใจพอรึยังกับความช้ำใจของมุกรินและนายธาดา หรือถ้านายต้องการให้มันมากกว่านี้รุนแรงกว่านี้ ฉันส่งคนของฉันไปจัดการให้ได้ สนใจจะใช้บริการไหมล่ะ”<br />
<br />
“เพื่ออะไรครับท่าน”<br />
<br />
“เพื่อลูกสาวฉันไงล่ะ...พูดตรงๆอย่างลูกผู้ชายนะ ถ้าฉันเป็นนาย ฉันก็อาจจะทำเหมือนนาย คือไม่เอาลูกสาวฉัน เพราะอะไร ก็เพราะพักตรามีทุกอย่างมากเกินไป เธอพรั่งพร้อมไปเสียทุกอย่าง รูปร่างหน้าตาการศึกษาฐานะ เครดิตในทางสังคม ผู้ชายหลายคนอยากได้ผู้หญิงที่ไม่ต้องสมบูรณ์แบบ ไม่ต้องเพอร์เฟกต์ และต้องไม่เหนือกว่าเขา นั่นคืออุดมคติ แต่เพราะฉันเป็นพ่อของพักตรา ฉันจึงรู้ว่าใครก็ตามที่มีโอกาสอย่างนายควรจะเลือกพักตรา เพราะนายสามารถแสวงหาอุดมคติของนายได้ตลอดเวลาในชีวิตที่เหลือ แต่โอกาสที่นายได้รับจากฉันอย่างนี้<br />
<br />
มันจะมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นในชีวิต”<br />
<br />
“ท่านได้อย่างที่ท่านต้องการแล้วนี่ครับ หลังจากที่ผมยอมจดทะเบียนสมรส”<br />
<br />
“ไม่พอ! วันนี้หัวใจพักตรากำลังจะแหลกสลายลงทีละนิดเพราะนาย” คิมหันต์บอกว่าตนเตือนท่านแล้ว “นายไม่ได้เตือนฉัน นายขู่ฉัน ซึ่งฉันไม่กลัว และฉันขอขู่นายกลับว่า ถ้านายยังเลือกเดินแบบนี้ นายจะไม่เหลืออะไรเลยในบั้นปลายชีวิต จำไว้”<br />
<br />
อรรถลุกขึ้นพูดทิ้งท้ายว่า “ฉันจะไปยุโรปสามอาทิตย์ ไปคนเดียว ไม่ต้องถามนะว่าธุระอะไร แต่เมื่อฉันกลับมา ฉันหวังว่าจะเห็นพักตรามีความสุขมากกว่าวันนี้ ทำให้ฉันได้ไหม” คิมหันต์นิ่ง “ฉันไม่มีเวลาผิดหวังกับนายอีกแล้วนะ ไอ้ลูกชาย”<br />
<br />
อรรถตบไหล่คิมหันต์แรงๆ แล้วเดินออกจากร้านไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปรารภบอกมุกรินว่าตนโทร.ไปหาหมอที่ดูแลธาดาแล้ว แต่หมอไม่ยอมพูดอะไรทางโทรศัพท์และกับคนที่ไม่ใช่เจ้าของไข้ ปลอบใจมุกรินว่า แต่อย่างน้อยเราก็ได้รู้ว่าพี่ชายเธออยู่ในมือหมอแล้วจริงๆ<br />
<br />
ปรารภถามว่าอยากกลับไปดูอาการพี่ชายไหม มุกรินกลัวว่าถ้าคิมหันต์รู้เขาจะต้องตามไปซ้ำเติมพี่ชาย ตนถึงปลายเตียงแน่ๆ ปรารภจึงจะเช่าบังกะโลต่อไปอีกสองเดือน บอกว่าเธอต้องการอะไรเพิ่มเติมให้บอก<br />
<br />
มุกรินเรียกเขา ปรารภรีบบอกว่าไม่ต้องขอบคุณอีกแล้ว “พี่บอกมุกแล้วว่าพี่ทำด้วยความเต็มใจ” เธอถามว่าจะตอบแทนเขาได้อย่างไรบ้าง “เอาไว้ถึงเวลาแล้วพี่จะบอก วันนี้นอนก่อนนะ...อ้อ ถ้านอนไม่หลับเคาะห้องพี่ได้ พี่จะได้ออกมานั่งคุยเป็นเพื่อนแถวล็อบบี้นี้ไง”<br />
<br />
พอมุกรินขอบคุณ ปรารภเดินออกไปอย่างสดชื่นแจ่มใส...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์กลับไปที่บ้านวิมลรัตน์ เขาไปนั่ง เบื้องหน้ารูปพี่สาว พูดกับรูปอย่างสับสน...<br />
<br />
“พี่มลครับ...ผมเริ่มไม่รู้ตัวแล้วว่าผมทำอะไรลงไป...และไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำนั้นส่งผลอย่างไรกับใครบ้าง...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันผิดหรือถูก...รู้แต่เพียงว่า ผมต้องทำ... มันเป็นการตัดสินใจทำตามสัญชาตญาณ เพื่อชำระสะสางทุกคนที่กระทำกับพี่มลอย่างโหดเหี้ยม...”<br />
<br />
คิมหันต์นั่งจ้องรูปวิมลรัตน์อยู่อย่างนั้น บอกพี่สาวว่า...<br />
<br />
“ถ้าดวงวิญญาณของพี่มลยังวนเวียนอยู่แถวนี้ และสามารถรับรู้ความรู้สึกนึกคิดของผมได้ พี่มลช่วยส่งสัญญาณบอกผมทีได้ไหมครับ ว่าสิ่งที่ผมทำนั้น ไม่ผิด มันเหมาะสมแล้ว ถูกต้องแล้ว ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ไปมากกว่านี้...”<br />
<br />
เช้าวันนี้เอง ขณะธาดาเดินออกจากโรงพยาบาลจะไปที่รถ ก็ถูกชายฉกรรจ์ที่คุ้นหน้ามาอุ้มขึ้นรถไป<br />
<br />
พบเสี่ยอ๋าที่เซฟเฮาส์ ไปถึงมันจัดอาหารอย่างดีมาให้สองสามอย่างบอกว่าชอบอะไรก็กินอย่างนั้น กินเยอะๆ เพราะหลังจากมื้อนี้อาจจะไม่ได้กินอะไรอีกเลย ธาดาถามว่าตนต้องอยู่ที่นี่อีกหลายมื้อหรือ<br />
<br />
ชายฉกรรจ์คนหนึ่งบอกว่าเขาต้องถามเสี่ยอ๋าเอาเอง แต่อึดใจเดียวเสี่ยอ๋าก็เข้ามา ธาดาหาว่าเสี่ยโกง หลอกให้ตนยืมเงินเล่น แล้วโกงตนจนหมดตัว ถามว่า “คุณต้องการอะไรจากผม?”<br />
<br />
เสี่ยอ๋าพูดไม่อ้อมค้อมว่าตนรู้ว่าเขาไม่มีเงินตนจึงต้องการน้องสาวเขาแทน แล้วบอกให้เขากินอาหารให้อิ่ม เดี๋ยวตนจะกลับมาอีกครั้ง แล้วเราจะไปรับตัวคนสวยด้วยกัน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ขณะคิมหันต์ขับรถไปตามถนนเขาคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่พักตราโทร.มาบอกว่า เธอจะตามพ่อไปยุโรป เขาจะทำอะไรก็ทำได้เต็มที่เลยตนจะไม่หงุดหงิดเขาอีกแล้ว อีกเดือนหนึ่งเราค่อยเจอกัน เสียงโทรศัพท์มือถือเขาดังขึ้น เป็นสายจากเสี่ยอ๋าโทร.จากเซฟเฮาส์ที่เอาตัวธาดาไปเก็บไว้ เสี่ยแจ้งว่าได้ตัวธาดามาแล้ว และธาดาคงไม่รู้จริงๆว่ามุกรินอยู่ไหน วิเคราะห์ให้ฟังว่า<br />
<br />
“สิ่งที่มันกำลังเป็นกังวลอยู่ตอนนี้มีสองเรื่อง คืออาการป่วยของมันซึ่งยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร ส่วนอีกเรื่องหนึ่ง ดูเหมือนว่ามันกำลังอกหัก... แล้วจะให้ทำยังไงต่อครับ”<br />
<br />
คิมหันต์บอกให้เก็บตัวธาดาไว้สักพัก ตนจะไปหาคนที่รู้ว่าเขาเป็นอะไร คนที่คิมหันต์ไปหาคือดวงดาวนั่นเอง เธอไปอยู่หอพัก แต่คิมหันต์ก็ถามจากเพื่อนในวงดนตรีจนรู้และไปหา ถามว่าทำไมเธอไม่ไปเล่นดนตรี เธอบอกว่าไม่มีอารมณ์เขาถามอีกว่าไม่กลับไปหาธาดาแล้วหรือ เธอบอกว่าเลิกกับเขาแล้ว แต่พอเห็นคิมหันต์เอื้อมมือมาสัมผัสแก้มตน ดวงดาวดักคอว่า “ฉันรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่ฉันจะไม่มีอะไรกับผู้ชายอื่นจนกว่าจะเลิกกับคนเก่า และฉันก็เลือกคนที่จะมีอะไรด้วย”<br />
<br />
คิมหันต์เคลื่อนหน้าเข้ามาเหมือนจะจูบ เธอขัดขึ้นว่า “และฉันจะไม่มีวันหลับนอนกับคนรักของเพื่อนเป็นอันขาด”<br />
<br />
“เราคงเจอกันช้าไปจริงๆ” คิมหันต์พึมพำเสียงแผ่วเบา ดวงดาวร้องไห้ เขาถามว่าร้องทำไม เธอบอกว่าแค่อยากร้องถามเขาว่าเคยเป็นบ้างไหมเวลาที่หาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้น้ำตามันก็ไหลออกมาเฉยๆ คิมหันต์กอดเธอไว้แน่นถามว่ารู้สึกดีขึ้นไหม เธอพยักหน้า “ขอผมนอนที่นี่คืนนี้ได้ไหม สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่ไปไกลเกินกว่านี้เด็ดขาด”<br />
<br />
ดวงดาวอนุญาตอย่างเชื่อในคำสัญญาของเขา ทั้งสองยืนกอดกันนิ่งกลางห้องพัก อย่างไม่มีทีท่าว่าจะมีอะไรเกินเลยกว่าที่สัญญากันไว้...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุกรินตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นที่ได้นอนหลับสนิท มาทั้งคืน เธอเดินลงมาที่ห้องโถง เห็นที่โต๊ะมีผลไม้สวยสดจัดไว้บนโต๊ะ มีกระดาษโน้ตน่ารักแผ่นหนึ่งปักอยู่ข้างจานเป็นกระดาษโน้ตที่เขียนด้วยลายมืออย่างสวยงามว่า...<br />
<br />
“อาหารเช้าเพื่อสุขภาพ ออร์แกนิกล้วนๆ ไม่มีนม เนย น้ำตาลเจือปน พี่ต้องเข้ากรุงเทพฯด่วน...เสร็จธุระแล้วจะโทร.หานะครับ...พี่รภ”<br />
<br />
มุกรินยิ้มเมื่ออ่านจบ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นกดหมายเลขของปรารภ อึดใจเดียวเขาก็ทักเสียงแจ่มใสมาว่า<br />
<br />
“มอร์นิ่งจ้ะ...พี่ว่าจะลองโทร.ไปหามุกอยู่พอดี พอนึกถึงปุ๊บ มุกก็โทร.มาหาปั๊บ แหม...ใจตรงกันจริงๆ อาหารเช้าพอทานได้ไหมเอ่ย”<br />
<br />
“พี่รภดูแลมุกอย่างกับลูกเลยนะคะ”<br />
<br />
ปรารภบอกว่าถ้าเป็นลูก ตนไม่ค่อยดูแลหรอก จะปล่อยให้ล้มลุกคลุกคลานจะได้แกร่ง ถามว่าอยากรู้ไหมว่าตนดูแลเธอเหมือนใคร มุกรินเงียบ เขาเลยบอกเองว่า<br />
<br />
“ไม่เหมือนใครเลย พิเศษเฉพาะมุกรินคนเดียวเท่านั้น ฟังดูน่าหมั่นไส้นะ”<br />
<br />
มุกรินบอกว่าตนโทร.มาเพื่อจะบอกว่าไม่ต้องห่วง ตนอยู่ได้ ปรารภเล่าว่าตนมาทำวีซ่าให้ตัวแสบสองคน มีอะไรให้โทร.ฝากข้อความไว้เพราะเข้าสถานทูตแล้วต้องปิดมือถือ ย้ำว่าเสร็จธุระปั๊บจะบึ่งไปหาปุ๊บเลย มุกรินบอกว่าไม่ต้องด่วนขนาดนั้นก็ได้<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 11 วันที่ 28 ก.ย. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-61623177741628873652015-09-27T10:21:00.004+07:002015-09-27T10:21:44.384+07:00อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 11 วันที่ 28 ก.ย. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-7JcGc8Hisi8/VefJMF9laZI/AAAAAAAAJMw/c1dETLtfDQg/s1600/18.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-7JcGc8Hisi8/VefJMF9laZI/AAAAAAAAJMw/c1dETLtfDQg/s1600/18.jpg" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 11 วันที่ 28 ก.ย. 58</h2>นันทาเริ่มทนไม่ไหวที่ต้องโดนลูกสะใภ้ตัวแสบเล่นสงครามประสาทไม่เว้นแต่ละวัน สั่งการให้ทนงศักดิ์ไปจัดการยื่นข้อเสนอให้นังงูเห่านั่น หากยอมหย่าขาดจากนันทวัฒน์ ตนจะจ่ายเงินให้ 500 ล้านบาท เพื่อซื้อความสงบสุขคืนมาให้บ้านหลังนี้...<br />
<a name='more'></a><br />
ขณะที่นันทาพยายามใช้เงินฟาดหัวตะวันกับครอบครัว อาการของนันทนายังไม่ดีขึ้นเท่าใดนัก เจียมยกข้าวต้มมาให้ เธอก็ไม่ยอมแตะต้อง ธงไทยคะยั้นคะยอให้กินอะไรบ้างเธอก็เอาแต่ส่ายหน้า เขาอาสาจะป้อนให้ เอง นันทนาถึงกับอึ้ง เกิดมายังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำดีกับเธอแบบนี้มาก่อน ลืมความเจ็บป่วย ค่อยๆกินข้าวที่เขาป้อนแต่โดยดี เจียมดีใจที่เธอยอมกินอาหาร ขอตัวไปเอาน้ำอุ่นๆมาให้ดื่ม<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
ด้วยความใจดีและมีน้ำใจของธงไทยทำให้นันทนายอมให้เขาป้อนข้าวอีกหนึ่งช้อน เป็นจังหวะเดียวกับตะวันเข้ามาเห็นชายคนรักกำลังเอาใจหญิงอื่นถึงกับยืนอึ้ง...<br />
<br />
ฝ่ายทนงศักดิ์ไม่รอช้านำข้อเสนอของนันทาที่จะให้เงิน 500 ล้านบาทแลกกับใบหย่ามายื่นให้ตะวันถึงบ้าน แต่เธอไม่อยู่ เขาจึงต้องเจรจาต่อรองกับทรงพลแทนที่ทีแรกทรงพลฮึดฮัดจะเอาเรื่องที่นันทาคิดจะเอาเงินฟาดหัว ทนงศักดิ์ต้องกล่อมว่าเรื่องที่แล้วก็ให้แล้วกันไป ตอนนี้วัฒนาก็ชดใช้กรรมที่เคยทำกับทรงพลแล้ว<br />
<br />
“ผมอยากให้ท่านพิจารณาเงินก้อนนี้ไว้ใช้อย่างสบายๆ ในช่วงชีวิตที่เหลือและอนาคตของคุณปรางค์เอง”<br />
<br />
“ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน อีกไม่กี่ปีก็คงจะตาย ไม่รู้จะเอาอะไรอีก เอาเถอะ แล้วฉันจะลองคุยเรื่องนี้กับยัยปรางค์เอง แต่คนอย่างยัยปรางค์น่ะ ถึงฉันคุยกับเธอได้ สักบาทเธอก็คงไม่เอา...ถึงเวลาแล้วสินะที่จะต้องจบเรื่องนี้เสียที” ทรงพลทำเป็นเสียงอ่อน ทนงศักดิ์แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าการเจรจาจะง่ายขนาดนี้<br />
<br />
ไม่ได้มีแต่ทนงศักดิ์เท่านั้นที่คาดไม่ถึงว่าทรงพลจะยอมรับข้อเสนอง่ายๆ นันทาเองก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าง่ายไปหรือเปล่า แต่ถ้าฝ่ายโน้นจะเรียกร้องเงินเพิ่ม เธอยินดีจ่ายเพื่อแลกกับชีวิตสงบสุข<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ตะวันไม่พอใจมากที่ธงไทยให้ความช่วยเหลือนันทนา เรียกมาต่อว่าเป็นการส่วนตัวว่าทำแบบนี้ทำไม ในเมื่อเขารู้อยู่เต็มอกว่านันทนากับครอบครัวทำร้ายตนอย่างไร ธงไทยไม่ได้คิดเรื่องนั้น คิดแค่ว่าเธอกำลังลำบาก ต้องการความช่วยเหลือ ตะวันสวนทันที น่าจะปล่อยให้ลำบากจะได้รู้รสชาติความเจ็บปวดเหมือนที่ตนได้รับ<br />
<br />
“พี่...ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะตะวัน”<br />
<br />
“ทำไมคะ เพราะพี่ไทยเป็นแบบนี้ไงคะ ถึงได้เดือดร้อนอยู่ตลอดเวลา”<br />
<br />
ธงไทยมองตะวันด้วยความผิดหวัง หากเขาไม่เป็นคนแบบนี้ เราสองคนก็คงไม่ได้เจอกัน...<br />
<br />
ไม่ได้มีแต่ธงไทยเท่านั้นที่คอยช่วยเหลือนันทนาด้วยความเต็มใจ นวลเองก็เป็นห่วงเป็นใยเธอเช่นกัน ตะวันเห็นแล้วก็ยิ่งขัดใจที่ทุกคนในไร่นวลตะวันพากันเห่อสมาชิกคนใหม่...<br />
<br />
นันทวัฒน์หงุดหงิดมากที่ไม่มีใครรู้ว่าตะวันหายไปไหน โทร.ถามเปลวก็ไม่ได้ความกระจ่าง เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูกสาวไปไหน พิชิตเข้ามาเตือนว่าวันนี้<br />
<br />
มีงานต้องไปตรวจโครงสร้างคอนโดฯแห่งใหม่ นันทวัฒน์ไม่มีอารมณ์จะไปไหนทั้งนั้น บ่นอุบทำไมเขาต้องทำงานอยู่คนเดียว คนอื่นไม่มีใครสนใจจะทำอะไรบ้างหรือ<br />
<br />
“คุณทนงศักดิ์จะไปรอเราที่นั่นครับ ผมว่าคุณวัฒน์น่าจะไปตรวจงานสักหน่อย”<br />
<br />
“ขอโทษนะใครขอความเห็นนายไม่ทราบ ให้คุณทนงศักดิ์ตรวจรับไป”<br />
<br />
พิชิตเตือนว่าการตรวจรับงานโครงการใหญ่ๆ<br />
<br />
แบบนี้เขาน่าจะไปเองแบบที่ท่านเจ้าสัวเคยทำ นันทวัฒน์ฉุนขาด ผลักอกพิชิต ฐานบังอาจมาสั่งสอน เขาเป็นแค่ลูกจ้างที่คอยประจบสอพลอเจ้านายไปวันๆ แล้วไล่ตะเพิดไปให้พ้นหน้า พิชิตเดินคอตกจากมาด้วยความน้อยใจ...<br />
<br />
ในเวลาต่อมา ณ ไซต์งานก่อสร้างคอนโดฯของนันทวัฒน์ ผู้รับเหมาพยายามจะติดสินบนทนงศักดิ์ให้เซ็นรับงานที่ไม่ได้มาตรฐานตามที่ตกลงกันเอาไว้ แต่เขาไม่ยอมเซ็น สั่งให้ผู้รับเหมาแก้ไขงานให้ถูกต้องตามสัญญาและจะต้องให้ทันตามเวลาที่กำหนดไว้ด้วย ไม่อย่างนั้นเขาจะเรียกร้องค่าชดเชย...<br />
<br />
ตะวันทนเห็นธงไทยเข้าไปช่วยพยุงนันทนาที่หมดเรี่ยวแรงเพราะดื่มยาสมุนไพรสำหรับให้เลิกยาเสพติด ทนความริษยาไม่ไหว เดินหนีเข้าไปในตัวบ้าน นวลรู้ว่าเธอหึงธงไทย รีบตามไปอยู่เป็นเพื่อน<br />
<br />
“น่าสงสารคุณนันทนานะ”<br />
<br />
“ไม่เห็นน่าสงสารตรงไหน ทำไมต้องทำขนาดนี้กันด้วยคะแม่นวล ญาติโยมก็ไม่ใช่”<br />
<br />
นวลถึงกับอึ้งที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากของตะวัน คาดไม่ถึงว่าเธอจะเปลี่ยนไปขนาดนี้<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ในเมื่อคีรินไม่ยอมรับโทรศัพท์ เฮียฮุยจึงสั่งการให้สมุนตามมาหาถึงบ้าน กำชับให้เธอปิดจ๊อบให้เรียบร้อย คีรินปฏิเสธไม่ยอมทำตาม จังหวะนั้นรันเดินปึงปังเข้ามาในบ้านเห็นพี่สาวจ้องอยู่ ค้อนหนึ่งวงแล้วเดินขึ้นห้อง<br />
<br />
“น้องสาวเธอนี่มันน่ารักจริงๆนะ” สมุนมองตามตาวาว<br />
<br />
“อย่าแตะต้องน้องสาวฉันนะ” ไม่พูดเปล่า คีรินคว้าคอเสื้อสมุนแล้วดันติดผนัง ก่อนเรื่องราวจะบานปลาย แม่ของคีรินเดินคลำทางเข้ามาเสียก่อน คีรินจึงต้องปล่อยมือจากเขา ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...<br />
<br />
ทนงศักดิ์กลับถึงบ้านในสภาพหมดเรี่ยวแรง ถามพีรยาผู้เป็นภรรยาที่มารอต้อนรับว่ามีอะไรกินบ้างยังไม่ได้ กินอะไรตั้งแต่เช้า เธอโวยลั่น นี่มันอะไรกันนักหนาใช้งานราวกับทาสแถมข้าวปลาไม่รู้จักให้กิน ทนงศักดิ์ขี้เกียจอธิบาย มีอะไรให้กินก็ยกมาเลย เขาหิวจะแย่แล้ว<br />
<br />
“ไม่มีหรอก ขี้เกียจทำ ออกไปหาอะไรกินกันเหอะนะพี่ศักดิ์”<br />
<br />
“วันนี้เหนื่อยมากขอนอนเลยแล้วกันขี้เกียจ กินแล้ว” ทนงศักดิ์พูดจบขยับจะไป พีรยารั้งตัวไว้ ขอคุยเรื่องแน๊ตลูกสาวคนโตที่จะต้องเข้าไฮสคูลปีนี้ เธอจะส่งทั้งแน๊ตและน๊อตไปเรียนที่อังกฤษจะได้มีหน้ามีตาทัดเทียมคนอื่น ทนงศักดิ์เตือนว่าจะทำอะไรให้ดูฐานะตัวเองบ้าง แล้วเดินขึ้นห้อง พีรยาหัวเสียมากตะโกนไล่หลัง<br />
<br />
“ทำงานเป็นวัวเป็นควายมายี่สิบปี เคยมีเงินเก็บไหม อนาคตลูกมันจะเป็นยังไงก็ไม่ต้องรับรู้ใช่ไหม” คำพูดของพีรยาทำเอาทนงศักดิ์ถึงกับหน้าเครียด...<br />
<br />
ขณะจ๊ะจ๋ากับเจียมกำลังจัดสำรับขึ้นโต๊ะ ตะวันเอาแต่นั่งเฉยไม่ช่วยหยิบจับอะไรสักอย่าง ธงไทยประคองนวลเข้ามา จ๊ะจ๋ากุลีกุจอช่วยพยุงอีกข้างหนึ่ง โดยที่ตะวันไม่มีทีท่าจะช่วยแม้แต่น้อย นวลใจหายที่เธอเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน แล้วหันไปบอกธงไทยให้พานันทนาออกมากินข้าวด้วยกัน<br />
<br />
“นอนหมดเรี่ยวแรง ไม่ได้กินอะไรเลยเดี๋ยวจะยิ่งแย่”<br />
<br />
ตะวันชักสีหน้าไม่พอใจ นวลเห็นแล้วอดเป็นกังวลไม่ได้...<br />
<br />
อีกมุมหนึ่งหน้าเรือนใหญ่ ไผ่จอดรถเสร็จ ลงมารอหนูพุทธที่ค่อยๆนวยนาดลงจากรถในชุดรำไทยแบบจัดเต็ม แต่งหน้าแต่งตาอย่างสวยงาม เด็กน้อยเอาแต่เผยอปากกลัวลิปสติกที่ทาไว้จะเลอะ ไผ่อดขำไม่ได้<br />
<br />
“โอ๊ย หุบปากได้แล้วแม่คุณ รำเสร็จเป็นชาติแล้ว ไปๆ ขึ้นไปสวัสดีนายแม่นวลแล้วไปหาอะไรกินในครัวกัน เอ้อลืมไป...มีใครมาแน่ะ หนูพุทธต้องดีใจแน่ๆเลย”<br />
<br />
“ใครคะ เอ๊ะ...หรือว่า” หนูพุทธนึกถึงพี่ตะวันคนสวยขึ้นมาทันที รีบวิ่งปรู๊ดเข้าไปข้างใน...<br />
<br />
ธงไทยพยุงนันทนามาที่โต๊ะอาหาร ตะวันเห็นท่าทางสนิทชิดเชื้อของทั้งคู่แล้วทนไม่ได้ ปรี่เข้าไปยื้อยุดจะพยุงเธอเองทำให้คนถูกพยุงเสียหลักล้มลง<br />
<br />
“ไม่เป็นไรหรอกตะวัน เดี๋ยวพี่ช่วยคุณนาเอง” ธงไทยรีบประคองนันทนาลุกขึ้น<br />
<br />
ตะวันได้แต่ยืนโกรธตัวสั่นเพราะแรงหึงหวง เป็นจังหวะเดียวกับหนูพุทธถลาเข้ามากอดด้วยความคิดถึง เธอกำลังอารมณ์พลุ่งพล่าน สะบัดเด็กน้อยกระเด็น แถมมือปัดถูกลิปสติกจนเปรอะหน้าเต็มไปหมด หนูพุทธถึงกับน้ำตาร่วง จ๊ะจ๋าไม่พอใจมาก<br />
<br />
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยตะวัน”<br />
<br />
ตะวันเสียใจกับการกระทำของตัวเอง แต่ไม่มีคำขอโทษหลุดจากปากเธอแม้แต่คำเดียว สายตา<br />
<br />
ทุกคนมองมาที่เธออย่างตำหนิ ตะวันทนไม่ไหวลุกหนี นวลได้แต่มองตามไม่สบายใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ทนงศักดิ์มาถึงบ้านวัฒนา เห็นนันทวัฒน์นอนหลับอยู่บนโซฟาในชุดยับยู่ยี่ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเมื่อคืน ไม่ได้อาบน้ำ เขาส่ายหน้าหนักใจก่อนจะเข้าไปปลุก นันทวัฒน์ตื่นขึ้นอย่างอารมณ์ขุ่นมัว โวยวายจะปลุกทำไมแต่เช้า เขาเตือนว่าวันนี้มีประชุมที่บริษัท นันทวัฒน์สั่งให้ไปบอกพวกกรรมการว่าตนป่วย<br />
<br />
“ได้ครับ ผมจะแจ้งให้ แต่ผมมีเรื่องจะปรึกษาครับ คือปีนี้ลูกผมจะเข้าไฮสคูล...”<br />
<br />
“โทษทีนะ ผมไม่มีอารมณ์มานั่งฟังชีวิตส่วนตัวของใครหรอก ถ้าไม่มีธุระสำคัญ ผมขอตัวนะ” พูดจบนันทวัฒน์ลุกหนี ทนงศักดิ์ถึงกับหน้าเสีย จังหวะนั้น นันทากับกันเกราเดินสวนเข้ามา ผู้เป็นแม่มองลูกชายด้วยความหมั่นไส้ ไม่วายแขวะว่าทำเหมือนนังงูเห่านั่นไม่เคยหายหัวไปไหน<br />
<br />
“หายไปจนจะมีผัวก็เคย หมั่นไส้นัก อ้าว คุณทนงศักดิ์มาทำอะไร”<br />
<br />
“คุณวัฒน์มีประชุมครับ แต่ขอยกเลิก”<br />
<br />
กันเกราเกรงจะเป็นเรื่องสำคัญ แนะให้นันทาไปทำหน้าที่แทน เธอปฏิเสธทันทีว่าไม่ไป ขี้เกียจออกจากบ้าน ทนงศักดิ์ถือโอกาสจะขอปรึกษาเรื่องลูก แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากก็ถูกนันทาไล่ให้ปรึกษากับนันทวัฒน์เอาเอง เธอขี้เกียจรับรู้อะไรทั้งสิ้น...<br />
<br />
นวลเห็นนันทนากินข้าวได้มากขึ้น ออกปากชมว่าทำดีแล้วกินเยอะๆเพื่อประโยชน์ของเธอเอง นันทนาชื่นชมในความใจดีและมีน้ำใจของนวล ถึงขนาดขอเรียกท่านว่าแม่นวล<br />
<br />
“ได้สิลูก มาเป็นลูกบ้านนี้นะ”<br />
<br />
นันทนารู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก หนูพุทธเข้ามาไหว้สวัสดีนวลก่อนจะไปโรงเรียน ท่านกระเซ้าว่านี่ก็เป็นลูกสาวของท่านอีกคนหนึ่ง แล้วดึงเธอมากอด ตะวันเดินหน้าตึงเข้ามาในชุดนอนซึ่งทุกคนพากันชะงักเพราะไม่เคยเห็นเธอทำแบบนี้มาก่อน นวลรีบเบนความสนใจหันไปกระเซ้าตะวันบ้าง<br />
<br />
“นี่ก็ลูกสาวคนเก่งของแม่ มาลูกมา” นวลอ้าแขนรอเก้อ เพราะตะวันไม่แยแส จ๊ะจ๋ากับเจียมหมั่นไส้เธอมาก ชวนกันพานวลเข้าไปพักผ่อน ขณะที่หนูพุทธขอตัวไปโรงเรียน เหลือธงไทย ตะวันและนันทนานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร นันทนาเห็นสายตาไม่เป็นมิตรของตะวันแล้วรู้สึกอึดอัด ขอตัวกลับห้องพัก แต่พอลุกขึ้น ก็เซจะล้ม ธงไทยจึงอาสาไปส่ง แล้วประคองนันทนาออกไป ทิ้งให้ตะวันมองตามอย่างเคืองแค้น...<br />
<br />
ทางด้านทนงศักดิ์ไม่รู้จะปรึกษาเรื่องการเรียนของลูกกับใคร เห็นกันเกราเป็นที่พึ่งสุดท้ายจึงเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง เธอไม่เห็นด้วยที่เขาจะส่งลูกไปเรียนเมืองนอกทั้งที่รายได้ไม่พอกับรายจ่าย เตือนว่าพ่อแม่ทุกคนอยากให้ลูกมีอนาคตที่ดี แต่ต้องไม่ลืมประมาณตนเองด้วย<br />
<br />
“ไม่งั้นตาสีตาสาที่เขาไม่มีเงินแต่อยากให้ลูกมีอนาคต เขาจะทำอย่างไรล่ะ จริงไหม นี่เห็นว่าสนิทกันหรอกนะ เลยกล้าพูด คิดฝันให้พอดีตัวจะดีกว่า อย่างตาวัฒน์เขาเป็นลูกท่านเจ้าสัว ท่านมีกำลังส่งถึงได้ไปเรียนเมืองนอก เราคงจะเอาอย่างเขาไม่ได้หรอก ฉันว่าฉันพูดมากเกินไปแล้ว ความจริงโตๆกันแล้ว อย่างคุณทนงศักดิ์คงไม่ต้องให้ฉันมานั่งสั่งสอนหรอก คิดเสียว่าคุยกันแลกเปลี่ยนทัศนคติแล้วกันนะ ฉันไปเตรียมอาหารให้ท่านเจ้าสัวก่อนนะ” กันเกราว่าแล้วเดินเข้าครัว ทนงศักดิ์มองตามสีหน้าครุ่นคิด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กิจกรรมเลิกยาของนันทนาวันนี้เป็นเหมือนวันก่อนๆ แต่ค่อนข้างทุลักทุเลเนื่องจากธงไทยไม่มีคนช่วย ไผ่ไม่อยู่ไปส่งหนูพุทธที่โรงเรียนแล้วเลยไปส่งผลไม้ด้วย ตาท้วมก็ไม่รู้หายไปไหน ส่วนเจียมกับจ๊ะจ๋ากำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว ทำให้ธงไทยต้องใกล้ชิดนันทนามากขึ้น ตะวันยืนมองด้วยความหึงหวง ใกล้ถึงจุดระเบิด<br />
<br />
นวลเห็นท่าไม่ดีเข้าไปกระซิบบางอย่างกับตะวัน แล้วลงจากเรือนใหญ่โดยไม่มีใครเห็น ตะวันมองตามขัดใจ เนื่องจากไม่อยากทิ้งธงไทยไว้กับนันทนาตามลำพัง แต่สุดท้ายจำต้องตัดใจเดินตามนวล<br />
<br />
จากนั้นไม่นาน ธงไทย จ๊ะจ๋ากับเจียมประคองนันทนามานั่งพักในห้องรับแขก ธงไทยไม่เห็นแม่อยู่แถวนั้นก็แปลกใจว่าหายไปไหน จ๊ะจ๋าตั้งข้อสังเกตว่าน่าจะเข้าไปนอนพักในห้อง เขาขอตัวไปดูแม่ แต่ยังไม่ทันจะขยับ ตาท้วมเข้ามารายงานว่าตำรวจมาขอพบ ครู่ต่อมา ธงไทยเดินมาหาตำรวจซึ่งนั่งรออยู่ที่โต๊ะสนามข้างบ้าน ตำรวจแจ้งว่าจากการรวบรวมหลักฐานล่าสุดพบว่าการตายของเสี่ยหมูกับจอมเชื่อมโยงมาถึงตะวันด้วย<br />
<br />
“ตะวันเกี่ยวอะไร” ธงไทยชักใจคอไม่ค่อยดี<br />
<br />
“อย่าเพิ่งตกใจครับคุณธงไทย ผมเห็นว่าคุณตะวันกลับมา เลยอยากขอสอบปากคำหน่อย แต่อาจจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับเธอก็ได้”...<br />
<br />
คนที่ตำรวจถามหา กำลังถูกนวลต่อว่าอยู่กลางทุ่งทานตะวันว่าเธอเปลี่ยนไปมาก ตะวันไม่ได้เปลี่ยน แค่กลับไปเป็นคนเดิมเท่านั้น นวลไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอมีโอกาสได้เกิดใหม่แล้วจะกลับไปเป็นอย่างเดิมทำไม<br />
<br />
“เพราะหนูเป็นหนู...หนูเป็นปรางค์ทอง คนที่ เจ็บปวดกับชีวิตมาทุกรูปแบบ หนูสู้ทุกทางจนชนะ ทุกอย่างสยบอยู่ใต้เท้าหนูเพราะฝีมือหนูเอง”<br />
<br />
“แล้วหนูมีความสุขหรือ แน่ใจหรือว่าหนูมีความสุขบนความทุกข์ ความพินาศของคนอื่น ที่มันสยบอยู่ใต้เท้าน่ะ แน่ใจหรือว่ามันมีความสุข เหยียบไฟน่ะ มันร้อนไม่ใช่หรือ” แม้จะรู้ดีว่าคำพูดของนวลถูกทุกอย่าง แต่บัดนี้เหตุการณ์เลยเถิดเกินกว่าจะกลับเป็นตะวันได้อีก เธอจึงทำเหมือนไม่แยแส<br />
<br />
“ไฟแค่นี้ทำอะไรหนูไม่ได้หรอกค่ะ หนูจะเต้นรำบนไฟ”<br />
<br />
อีกมุมหนึ่งห่างๆ หนูพุทธเพิ่งกลับจากโรงเรียน เห็นนวลยืนคุยกับตะวันอยู่กลางทุ่ง เดินต่อไปไม่ได้สนใจ นวลพยายามกล่อมให้ตะวันเปลี่ยนใจกลับมาเป็นตะวันคนเดิม เธอยืนกรานไม่มีอะไรมาเปลี่ยนเธอได้<br />
<br />
“แม้แต่ธงไทยก็เปลี่ยนใจหนูไม่ได้เหรอ”<br />
<br />
“เขาเป็นแค่เครื่องมือของหนูค่ะ” พูดจบ ตะวันขยับจะไป นวลผิดหวังในตัวเธอมาก ปรี่เข้าไปคว้าแขนไว้ ต่อว่าต่อขานต่างๆนานา เธอฟิวส์ขาดสะบัดแขนอย่างแรงจนนวลล้มหัวกระแทกพื้นเลือดซิบ ตะวันเห็นแผล<br />
<br />
แตกเล็กน้อยไม่ได้หนักหนา เดินจากมาโดยไม่ช่วยเหลือ นวลเสียใจมาก จนโรคหัวใจกำเริบหายใจติดขัด พยายามร้องขอความช่วยเหลือ แต่เสียงแผ่วแทบไม่ได้ยิน ส่วนตะวันเดินพึมพำออกจากทุ่งทานตะวัน<br />
<br />
“หนูขอโทษนะคะ ถึงจะรักที่นี่แค่ไหน แต่หนูมีทางของหนู...หนูมันสกปรก หนูไม่อยากให้ความสกปรกของหนูมาทำให้ที่นี่ต้องมัวหมองไปด้วย ปล่อยให้หนูไปตามทางเลวๆของหนูเถอะนะคะ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
หนูพุทธเข้ามาในครัว ได้ยินเจียมบอกให้จ๊ะจ๋าไปตามหานวลให้ทีว่าอยู่ที่ไหน อีกสักพักจะตั้งสำรับแล้ว เด็กน้อยรีบบอกว่าเห็นท่านอยู่ที่ทุ่งทานตะวันกับพี่ตะวัน สองป้าหลานมองหน้ากันสีหน้าเป็นกังวล<br />
<br />
ธงไทยกำลังนั่งคุยอยู่กับตำรวจและตาท้วม เห็นตะวันเดินเข้ามา ร้องบอกว่าตำรวจอยากจะสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับการตายของเสี่ยหมูและจอมอีกครั้งหนึ่ง เธอยังไม่ทันจะว่าอะไร เจียม จ๊ะจ๋าและหนูพุทธวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานว่านวลไปที่ทุ่งทานตะวันกับตะวัน<br />
<br />
ทุกคนใจคอไม่ดี ในเมื่อตะวันอยู่ที่นี่ แล้วนวลหายไปไหน รีบแยกย้ายกันตามหา โดยมีตำรวจสองนาย ช่วยหาด้วย ไผ่กลับจากส่งผลไม้พอดี ออกตามหานวลอีกแรงหนึ่ง ด้วยความกว้างใหญ่ของทุ่งทานตะวัน กว่าจะหานวลเจอ สัญญาณชีพของเธอก็อ่อนแรงเต็มที ธงไทยรีบอุ้มเธอมาที่รถ ขณะที่ไผ่โดดขึ้นประจำที่นั่งคนขับแล้วสตาร์ตเครื่อง เจียมขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับโดยที่จ๊ะจ๋าปีนขึ้นท้ายกระบะ ตะวันจะเข้าไปดูอาการของนวล แต่ธงไทยดันตัวเธอออกห่างแล้วปิดประตูรถ เธอถึงกับเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น<br />
<br />
ไผ่ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว โดยมีรถตำรวจวิ่งนำเพื่อเปิดทางให้ ธงไทยกอดแม่ไว้ในอ้อมแขน คร่ำครวญว่าอย่าเพิ่งเป็นอะไรไป นวลค่อยๆฟื้นคืนสติแต่อ่อนแรงเต็มที รวบกำลังเฮือกสุดท้ายกระซิบบอกลูกชาย<br />
<br />
“ไทย...อย่า...ทิ้งตะวัน...ช่วยตะวันด้วยนะไทย...<br />
<br />
อย่าทิ้งน้อง...รับปากแม่...อย่าทิ้งน้อง...”<br />
<br />
ธงไทยได้แต่กอดแม่ไว้ไม่ยอมพูดอะไร ไม่นานนัก นวลถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน อาการของเธอทรุดหนัก เกินเยียวยา หมอไม่สามารถยื้อชีวิตไว้ได้<br />
<br />
ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ธงไทยตัดพ้อต่อว่าไผ่ เจียมและจ๊ะจ๋าทำไมถึงใจร้ายกับตนนัก ไม่ยอมบอกเรื่องที่นวลป่วยหนัก ไผ่ไม่ได้คิดจะปิดบัง แต่เป็นเพราะนวลห้ามไม่ให้พวกเราบอกเรื่องนี้กับเขาเด็ดขาด<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 11 วันที่ 28 ก.ย. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-52485298913668145682015-09-25T14:31:00.001+07:002015-09-25T14:31:04.398+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 10 วันที่ 26 ก.ย. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-IH168wb6US4/VefH9-UowKI/AAAAAAAAJMk/Oy3BaMHqfpk/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-IH168wb6US4/VefH9-UowKI/AAAAAAAAJMk/Oy3BaMHqfpk/s1600/8.jpg" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 10 วันที่ 26 ก.ย. 58</h2>“พ่อทำหน้าที่ดีที่สุดของคนเป็นพ่อแล้วนะ...งานอาจจะรวบรัดไปหน่อย แต่ก็ครบทุกพิธีกรรมและเป็นไปตามความเหมาะสมของเธอทั้งสองคน โดยเฉพาะสภาพร่างกายของคิมหันต์”<br />
<br />
อรรถอนุญาตว่าหลังจากนี้ทั้งสองจะไปฮันนีมูนกันที่ไหน จัดงานฉลองให้ใหญ่โอ่อ่าอีกกี่ครั้งก็ทำได้ไม่มีปัญหา แล้วให้ทั้งสองจดทะเบียนสมรสกัน<br />
<a name='more'></a><br />
“ผมขอพูดเป็นการส่วนตัวกับท่านก่อนได้ไหมครับ” คิมหันต์เอ่ย อรรถจึงให้พักตราไปนั่งคุยกับเจ้าหน้าที่ก่อน เดี๋ยวจะพาคิมหันต์ไปจดทะเบียนเอง<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
เมื่ออยู่กันตามลำพัง คิมหันต์ติงอรรถว่า<br />
<br />
“ท่านทำอย่างนี้ไม่ได้ สิ่งที่ท่านทำทั้งหมดนี้มันเป็นแค่เปลือก มันเป็นงานแต่งที่ท่านอุปโลกน์ขึ้นมาอย่างชุ่ยๆ วันนึงผมก็ต้องหนีไปจากพักตราจนได้”<br />
<br />
“นั่นมันเป็นเรื่องของอนาคต เพราะเมื่อวันนี้ฉันสร้างเปลือกห่อนายไว้แล้ว ฉันก็เชื่อว่าวันนึงข้างหน้า ลูกสาวของฉันจะสร้างเนื้อเยื่อภายในจนแข็งแกร่งขึ้นมาได้”<br />
<br />
“ไม่มีทาง”<br />
<br />
“อย่าดูถูกความรัก แล้วเธอจะรู้ว่าความรักสร้างสิ่งมหัศจรรย์ได้เสมอ”<br />
<br />
“แต่ผมไม่ได้มีความรักให้พักตรา”<br />
<br />
“ฉันหมายถึงความรักที่เธอมีให้วิมลรัตน์ ฉันรู้ว่าเธอรักพี่สาวของเธอมาก มากจนทำให้เธอยังคงฝังใจเจ็บแค้นนายธาดาอย่างไม่มีวันลบเลือนได้...ฉันพูดผิดไหมล่ะ”<br />
<br />
คิมหันต์นิ่งอึ้งอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ อรรถพูดต่อไปอย่างพยายามครอบงำความคิดเขาทีละน้อย...ทีละน้อย...<br />
<br />
“การแก้แค้นเอาคืนยังเป็นความปรารถนาสูงสุดในใจนาย ยิ่งนายธาดาช้ำใจมากเท่าไหร่ นายก็ยิ่งมีความสุข มากเท่านั้น และใครล่ะที่มีผลต่อจิตใจของนายธาดามากที่สุด...เมื่อไหร่ที่มุกรินผิดหวัง นายธาดาก็แทบจะเจียนอยู่เจียนตายไปในทุกครั้ง เห็นรึยังว่านายกำลังได้โอกาสที่จะชำระสะสางความแค้นเคืองครั้งนี้อย่างสาสม”<br />
<br />
ฟังอรรถแล้วสีหน้าคิมหันต์เครียดขึ้นเรื่อยๆ...<br />
<br />
อรรถตอกย้ำต่อไปอย่างใจเย็น<br />
<br />
“นายไม่จำเป็นต้องอยู่กับพักตราเพราะความรัก แต่นายจะอยู่กับพักตราได้เพราะความแค้น ฉันหยิบยื่นลูกสาวให้นายใช้ขนาดนี้ นายยังไม่ชอบอีกเหรอ”<br />
<br />
คิมหันต์นิ่งแล้ว...นิ่งอีก...กับคำหว่านล้อมของอรรถ เขาหายใจลึกๆ เงยหน้ามองอรรถก่อนพูดว่า<br />
<br />
“ท่านเอาลูกสาวมาเสี่ยงขนาดนี้...พักตราอาจจะต้องพบกับความผิดหวังที่สุดในชีวิตนะครับ”<br />
<br />
“ฉันไม่กลัวการเสี่ยง เพราะทุกครั้งที่ฉันเสี่ยง ฉันไม่เคยแพ้...และอย่าลืมว่า ความรักสร้างปาฏิหาริย์ได้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นความรักของใคร” อรรถไว้ลายทิ้งทวนแล้วเดินออกไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ชุมสายยังคุยโทรศัพท์กับมุกรินอยู่อย่างร้อนใจ เขาบอกเธอว่า ตนเข้าไปดูในไอจีของพักตรา มีรูปบางอย่างที่น่าจะตอบคำถามได้ว่าตอนนี้คิมหันต์อยู่ที่ไหน<br />
<br />
มุกรินนิ่ง เครียด ชุมสายเสนอว่าถ้าเธอพร้อมจะรับรู้ก็เข้าไปดูได้เลย รูปเพิ่งอัพโหลดเมื่อสิบห้านาทีแล้วนี่เอง<br />
<br />
เมื่อมุกรินเข้าไปดูในไอจีของพักตรา ปรากฏรูปถ่าย “คิมหันต์-พักตรา” ในชุดเจ้าบ่าว เจ้าสาว มันถูกแชร์และส่งต่อไปทั่วสังคมออนไลน์แล้ว! มุกรินเปิดดูภาพเหล่านั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่น้ำตาไหลอาบแก้ม ขณะนั้นเองถวิลถือโทรศัพท์เข้ามาบอกว่าคิมหันต์โทร.มา เธอรับโทรศัพท์ไปถือไว้ นิ่งอยู่นานจึงเอ่ยถาม<br />
<br />
“คิมจะแก้ตัวยังไงกับมุกอีก คราวนี้...มุกเห็นรูปหมดแล้ว”<br />
<br />
“ผม...ผม...” คิมหันต์พูดได้แค่นั้น...<br />
<br />
“ดีใจด้วยนะคิม สวย หล่อด้วยกันทั้งคู่ ขอให้มีความสุขในชีวิตแต่งงานนะคิม และหวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันอีก ตลอดไป...”<br />
<br />
“ผม...ผมขอโทษ...” คิมหันต์เอ่ยได้แค่นั้นแล้วปิดโทรศัพท์ทันที มุกรินน้ำตาไหลพราก เธอค่อยๆถอดแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายวงนั้นออก แล้วทิ้งตัวลงนั่งร้องไห้... ร้องอย่างหนัก ให้สาสมกับความเจ็บปวดสาหัสที่บาดลึกในชีวิต อย่างโดดเดี่ยว และวังเวง<br />
<br />
ฝ่ายคิมหันต์ถูกพาตัวไปจดทะเบียนสมรสกับพักตรา พักตราโอบกอดเขาอย่างมีความสุขที่สุดในชีวิต...<br />
<br />
ขณะเดียวกัน... มุกรินขับรถออกจากบ้านคิมหันต์ไปอย่างเหม่อลอย น้ำตายังคงไหลเป็นสายอย่างไม่อาจหยุดได้...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลับถึงบ้านแล้ว มุกรินนั่งซึมเศร้าน้ำตาไหลไม่หยุด จนดวงดาวเข้ามาถามว่าอยากทำอะไรมากกว่าร้องไห้ไหม หรืออยากเมาแบบคนรุ่นเก่าๆ เขาชอบทำกัน แต่คงไม่ถึงกับอยากฆ่าตัวตายนะ<br />
<br />
มุกรินไม่ตอบคำถามใดๆ พูดลอยๆว่า “เขาแต่งงานแล้ว” ดวงดาวบอกว่าก็แค่ภาพโฆษณาชวนเชื่อ “จดทะเบียนสมรสกันด้วย” จดได้ก็หย่าได้ “ฉันรู้ลึกว่าตัวเองไร้ค่า ปัญญาอ่อน” ดวงดาวเตือนว่าพูดจาให้เป็นมงคลกับชีวิตดีกว่า<br />
<br />
“ฉันกับเขาควรจะจบกันไปตั้งแต่วันที่เขาประกาศถอนหมั้นฉันแล้ว ฉันไม่ควรเลยเถิดจนต้องมาอยู่ในสภาพเป็นเมียน้อย เมียเก็บ แล้วสุดท้ายก็เป็นเมียที่ถูกทิ้ง” ดวงดาวถามว่ายอมรับอย่างสิ้นเชิงแล้วหรือ “ฉันยอมรับความจริง ควรจะเลิกหลอกตัวเองเสียที”<br />
<br />
“เธอรู้ได้ยังไงว่าคู่โน้นเขาไม่ได้หลอกตัวเอง” มุกรินนิ่ง “หัวใจเป็นสิ่งเดียวที่หลอกกันไม่ได้ เราสองคนต่างกันตรงที่ ฉันเคารพหัวใจและไม่แคร์กับคำว่าเมียน้อย” พูดทิ้งไว้ให้คิดแล้วดวงดาวเดินออกไป มุกรินหยิบมือถือขึ้นโทร.หาปรารภเอ่ยเสียงสั่นเครือ ขอให้เขามาหาตนหน่อยได้ไหม<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ส่งตัวเข้าห้องหอกันแล้ว พักตราถามคิมหันต์ที่นอนซึมอยู่บนเตียงว่า เขาพูดอะไรกับคุณพ่อก่อนที่เราจะจดทะเบียนสมรสกัน เล่าให้ฟังได้ไหม<br />
<br />
“ผมกลัวว่าคุณจะไม่มีความสุขเมื่ออยู่กับผม” คิมหันต์นอนนิ่งพูดด้วยสีหน้าเลื่อนลอย พักตราบอกว่าตนมีความสุขมาก “มันเป็นภาพลวงตา แล้ววันนึงคุณจะรู้ว่าผมคือต้นเหตุแห่งความทุกข์ครั้งใหญ่ในชีวิตของคุณ”<br />
<br />
พักตราสวนทันทีว่าไม่มีทาง ตนมีความสุข เขาก็ต้องมีความสุขที่สุดพร้อมๆกับตน ถ้าไม่เชื่อตนจะทำให้ดู แล้วเธอก็เล้าโลมเขาอย่างสุดกระสัน จู่ๆเธอก็กรีดร้องสุดเสียงเมื่อเธอเงยหน้าจากหน้าอกคิมหันต์ ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยเลือด!<br />
<br />
พักตรารีบโทรศัพท์บอกอรรถว่าเลือดคิมหันต์ไหลออกมาอีกแล้ว เธอหันมองเขาที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เห็นเลือดไหลชุ่มผ้าพันแผลออกมา<br />
<br />
เมื่อพาคิมหันต์กลับไปที่โรงพยาบาล หมอตรวจแล้วเอ่ยกับอรรถอย่างสุภาพว่า<br />
<br />
“ด้วยความเคารพนะครับท่าน ผมต้องขออนุญาตตำหนิท่านในเรื่องการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยโดยไม่ได้รับความเห็นชอบจากแพทย์” อรรถอนุญาตให้ตำหนิตนแต่ถ้าไม่ใช่เพื่อความสุขทางใจอย่างนี้ตนจะไม่ยอมเสี่ยงเด็ดขาด “มันจะเสี่ยงน้อยลงครับถ้าบอกให้หมอทราบก่อน เราจะได้ส่งคนตามไปดูแลใกล้ๆได้”<br />
<br />
แต่สองพ่อลูกไม่ได้ทุกข์ร้อนกับเรื่องที่เกิดขึ้น พักตราพูดอย่างมีความสุขว่าถ้ามีงานตื่นเต้นอย่างนี้อีกตนจะแจกการ์ดเชิญคุณหมอเป็นคนแรกเลย คิมหันต์ถามหมอว่าตนยังต้องนอนโรงพยาบาลอยู่หรือเปล่า<br />
<br />
“เพื่อความมั่นใจ หมอจะขอดูอาการที่นี่สักสองคืนแล้วกันครับ ถ้าแผลแห้งสนิทดี ไม่อักเสบก็กลับบ้านได้ แต่สองวันนี้ห้ามแว่บไปไหนอีกนะครับ”<br />
<br />
“ขอรับรองด้วยเกียรติของนายพลครับ” อรรถตอบแทนเป็นการกระหนาบคิมหันต์ในที หมอจึงขอล้างแผลให้ก่อน ส่วนพักตราก็ไปดูห้องพักใหม่ให้คิมหันต์แล้วค่ำๆจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเฝ้า<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ดวงดาวจะออกข้างนอก เธอถามมุกรินว่าอยากได้อะไรไหม เห็นในห้องเงียบ ผลักประตูเข้าไป พบแต่ความว่างเปล่า มุกรินหายไปแล้ว!<br />
<br />
พักตราออกมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินก็ได้รับโทรศัพท์จากดวงดาว แต่โทรศัพท์ของคิมหันต์อยู่กับเธอ พอกดรับพักตราทักอย่างเย้ยหยันว่า นึกว่าใคร...<br />
<br />
ดวงดาวบอกว่าตนมั่นใจว่าไม่ได้โทร.ถึงเธอ พักตราพูดอย่างมีความสุขว่าสามีภรรยากันก็เหมือนคนคนเดียวกันอยู่แล้ว ถูกดวงดาวสวนว่าถ้าแต่งงานกันด้วยความรักตนเชื่อเช่นนั้น แต่ถ้าแต่งกันเพราะถูกอิทธิพลบังคับ มันไม่มีทางเป็นคนคนเดียวกันได้หรอก!<br />
<br />
ดวงดาวเดินมาพลางโทร.หาชุมสายเพื่อให้เขาบอกคิมหันต์ด้วยว่ามุกรินหายไป ให้บอกด้วยว่า<br />
<br />
“ถ้ายังรักมุกรินอยู่ก็รีบตามหาเธอให้เจอ เพราะยายมุกหายไปครั้งนี้ ท่าจะยาว”<br />
<br />
ธาดาออกมายืนข้างหลังดวงดาวเขาได้ยินประโยคนี้ถึงกับหน้าเครียดทันที<br />
<br />
ชุมสายถามดวงดาวว่าทำไมไม่บอกพี่ชายเขาล่ะ ดวงดาวบอกว่าตนคงคิดถึงเพื่อนเขามากกว่าพี่ชายมุกรินกระมัง<br />
<br />
“มุกหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ธาดาถามเสียงดัง “แล้วดาวพูดโทรศัพท์กับใคร? ใครที่ดาวคิดถึงมากกว่าอา!”<br />
<br />
ดวงดาวบอกว่าตนก็พูดไปอย่างนั้นเองเพราะกำลังเครียด ธาดาไม่ยอมย้ำถามว่าปลายสายเป็นใครผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วพาลหาว่าตนให้เธอดูแลมุกริน<br />
<br />
แต่เธอมัวคิดถึงไอ้คนที่อยู่ในสายนั่นจนมุกรินหนีไปจากบ้านได้ไง<br />
<br />
ธาดาเกรี้ยวกราดกับดวงดาวถามว่า ปลายสาย<br />
<br />
เมื่อกี๊คือคิมหันต์ใช่ไหม เขาโกรธจนเริ่มยืนโงนเงนเหมือนจะล้ม ดวงดาวตกใจรีบประคองถามว่าอาเป็นอะไร เขาสะบัดออกบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วเดินออกไป<br />
<br />
ดวงดาวถามว่าจะไปไหน เขาบอกว่าจะไปตามหามุกริน ดวงดาวจะไปด้วยก็ถูกตวาดว่าไม่ต้อง ให้อยู่ที่บ้านและถ้ามุกรินกลับมาให้โทร.บอกด้วย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดาไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูผลซีทีสแกนเมื่อสองสามวันก่อน หมอถามเขาว่าช่วงนี้มีอาการผิดปกติอะไรบ้างไหม ธาดาอึกอัก หมอย้ำว่า อาการที่ทำให้ เขากลับมาหาหมอน่ะ?<br />
<br />
“อยู่ๆก็ปวดหัว มือสั่น ตาพร่า มองอะไรไม่ชัด ผมอยากรู้ว่าผมเป็นอะไร”<br />
<br />
“คุณพร้อมที่จะฟังหมอไหมล่ะครับ คุณธาดา” หมอถามมองหน้าอย่างวัดใจ<br />
<br />
จู่ๆบ่ายนี้ชุมสายก็ไปหาคิมหันต์ที่โรงพยาบาล เขาถามว่ารู้ได้ยังไงว่าตนอยู่ที่นี่ ชุมสายมองไปที่พักตราเธอบอกว่าเพราะเพื่อนเขาโทร.ตามหาไปทั่วตนเกรงจะมีเรื่องสำคัญกันจึงบอกไป ชุมสายต่อว่าคิมหันต์ ว่าแต่งงานทั้งทีทำไมไม่บอกเพื่อนเลย คิมหันต์ตอบกวนๆเซ็งๆ ว่าเพราะตนเป็นเจ้าบ่าวที่ไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว<br />
<br />
พักตราออกไปสั่งกาแฟให้ บอกชุมสายว่าให้เวลา ไม่เกินสิบห้านาทีตนจะกลับมา แล้วจะฟังจากคิมหันต์ว่าคุยอะไรกันบ้าง พอพักตราออกไป คิมหันต์เร่งให้ชุมสายรีบว่า มาหาตนเรื่องอะไร<br />
<br />
“มุกรินหายตัวไป...ดวงดาวบอกว่าครั้งนี้คงไป จริงๆ... ไปแล้วไม่กลับมาง่ายๆ” คิมหันต์ถามว่าเธอไปไหน “ไม่มีใครรู้ถามจริงๆนะ แกนึกห่วงคุณมุกบ้างไหม” คิมหันต์นิ่งเงียบ “ฉันชักจะเชื่อแล้วว่า คุณมุกโชคดีที่ได้หลุดพ้นจากคนอย่างแกเสียทีไอ้คิม”<br />
<br />
เมื่อชุมสายกลับไปแล้ว คิมหันต์โทร.หาดวงดาว ถามว่ามุกรินอยู่ไหน ดวงดาวตอบกวนๆตามประสาว่า<br />
<br />
“ฉันควรจะเป็นคนถามคุณมากกว่า เพราะทุกทีที่มุกหายไปก็มีแต่ไปอยู่กับคุณนั่นแหละ พ่อรูปหล่อ” คิมหันต์บอกว่าเธอไม่ได้อยู่กับตน “ฉันถึงเชื่อว่าคราวนี้เรื่องใหญ่ไง แหม...เล่นนัดให้เขาไปรอแล้วหนีไปแต่งงานอย่างนี้ ใครจะทำใจได้”<br />
<br />
คิมหันต์ตัดบทว่ารู้ไหมว่าจะตามหามุกรินได้ที่ไหน ดวงดาวย้อนว่าตอบให้ชื่นใจหน่อยได้ไหมว่าจะตามหามุกรินเพื่ออะไร คิมหันต์เร่งให้รีบบอก ดวงดาวเดาได้ถามว่า เมียกำลังมาหรือ พอเขาบอกว่าใช่ เธอบอกว่า<br />
<br />
“คำตอบก็คือ ไม่รู้ แต่อะไรบางอย่างบอกให้ฉันรู้ว่า คุณกำลังจะเสียเธอไป เสียดายไหมล่ะ...ช่วยไม่ได้ อยากใจคอโลเลดีนักนี่” คิมหันต์ถามว่าธาดารู้ไหมว่ามุกรินหายไป “รู้...นี่ก็ออกไปตระเวนตามหาน้องสาวอยู่ข้างนอกตามที่ที่เขาคิดว่าคุณอยู่ มั่นใจว่าตอนนี้กำลังพุ่งไปหาคุณ”<br />
<br />
ธาดาไปที่บ้านพักตรา ถามว่าคิมหันต์อยู่ไหน พักตราตวาดว่า “ไม่บอก!” แล้วถามเย้ยว่า “ฉันขอเดาว่า แกกำลังตามหาน้องสาวอยู่ใช่ไหม ยัยน้องสาวตัวดีของแกนี่ชอบหนีออกจากบ้านจริงๆเลยนะ”<br />
<br />
ธาดาบอกว่าเพราะคู่หมั้นของเธอนั่นแหละ พักตราสวนทันควันว่า สามี เพราะเราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว<br />
<br />
“ดี!”<br />
<br />
“แน่นอน เพราะฉะนั้น ถ้ายายมุกรินหายตัวไปก็กรุณาไปตามหาที่อื่น ไม่ใช่เอะอะก็จะเหมาว่ามาอยู่กับผัวฉันตลอด อย่างนี้มันก็เกินไป...หัดคิดอย่างอื่นเสียบ้างหรือว่าไม่มีสมองจะคิด มะเร็งกินกบาลรึไง”<br />
<br />
ธาดานิ่ง เครียด เส้นเลือดที่หัวบวมเป่ง ในขณะที่พักตราตะโกนสั่งคนใช้ให้ปิดประตูรั้ว!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดาเครียดจัด ระหว่างขับรถกลับไป เขาคิดถึงผลการทำซีทีสแกนที่หมอแจ้งเมื่อตอนบ่ายอย่างเครียดจัด<br />
<br />
หมอแจ้งว่า ผลการทำซีทีสแกนว่าพบก้อนเนื้อบริเวณสมองส่วนหน้า แต่ยังไม่ชัดเจนพอที่จะบอกได้ว่าเป็นเนื้อร้ายหรือไม่ ต้องตัดชิ้นเนื้อไปตรวจเพิ่มเพื่อจะได้วางแผนการรักษาอย่างถูกต้องต่อไป ถ้าเป็นเนื้อร้ายก็ต้องผ่าตัดออกควบคุมการกระจายด้วยการฉายรังสี และเคมีบำบัด ธาดาถามอย่างกังวลว่าแล้วมันจะหายไหม?<br />
<br />
“หมอคงต้องพูดกับคุณตรงๆนะคุณธาดา มะเร็งสมองมีโอกาสกลับมาเป็นซ้ำค่อนข้างสูง หมอบางคนอาจใช้คำว่าร้อยเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ”<br />
<br />
คิดถึงอาการป่วยของตนแล้ว ธาดายิ่งเครียดโทร. หามุกรินอีกได้รับแต่เสียงปลายสายให้ฝากข้อความ เขา พึมพำเสียงเครือ...<br />
<br />
“มุก...กลับบ้านเถอะ พี่มีเวลาเหลือไม่มากนัก... กลับมาหาพี่เถอะนะ มุก...”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ไม่มีใครที่จะตามหามุกรินได้เจอ เพราะปรารภพาเธอไปพักที่บ้านสวนของเขามีน้าแป๋วแม่บ้านที่ปรารภบอกว่าเป็นคนเก่าแก่ที่ตนถือเสมือนแม่คนหนึ่งอยู่คอยดูแล<br />
<br />
มุกรินเห็นรูปเด็กชายน่ารักสองคนกอดกันกลมกับผู้เป็นแม่ใส่กรอบวางไว้บนหลังตู้ อีกภาพมีปรารภร่วมกอดอยู่ด้วย พอค่ำๆเขาโทร.มาถามว่าอยู่ได้ไหม นัดพรุ่งนี้จะแวะไปหา และจะพาทโมนสองตัวไปให้ดูด้วย เอ่ยกู๊ดไนท์แล้ววางสาย<br />
<br />
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น มุกรินยังไม่ตื่นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าห้อง พอเปิดประตูเธอเห็นเด็กชายวัยน่ารักสองคนยืนอยู่ จำได้ว่าคือเด็กสองคนในรูปถ่ายนั่นเอง<br />
<br />
ทั้งสองแนะนำตัวอย่างน่ารัก คนโตบอกว่าตนชื่อโจ๊ก คนเล็กบอกว่าตนชื่อ แจ็ค แล้วโจ๊กก็พูดจ๋อยๆว่าพ่อให้มาตามไปกินข้าว แจ็คพูดต่อว่า “คุณมีเวลาสามสิบนาที เพราะวันนี้พ่อสัญญาว่าจะพาเราไปเขาใหญ่”<br />
<br />
โจ๊กอวดว่าพ่อจะพาไปดูช้าง แจ๊คแย้งว่าไปดูกวาง สองพี่น้องโต้กันอย่างน่ารัก แจ็คบอกว่า ช้างขี้อายไม่ยอมให้ใครดู เดี๋ยวมันเหยียบรถเรา ดูกวางดีกว่า โจ๊กหยอกน้องว่าไม่ให้ดูช้างงั้นดูแจ็คก็ได้หุ่นเหมือนช้างเลย แล้ววิ่งไล่กันไปอย่างร่าเริง<br />
<br />
มุกรินยิ้มสดใสกับความน่ารักของโจ๊กและแจ็ค...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
หมอมาตรวจแผลของคิมหันต์แล้วแจ้งว่า แผลแห้งดีขึ้นมากแล้ว ไม่มีอาการบวม อักเสบแล้วพรุ่งนี้ก็น่าจะกลับบ้านได้ แต่ให้ระวังอย่าทำอะไรที่ กระทบกระเทือนบริเวณรอบๆแผลเท่านั้นเอง<br />
<br />
พักตราดีใจ ชวนคิมหันต์ถ่ายรูปบอกให้เขายิ้มเพื่อจะได้ให้ใครๆเห็นว่าถึงจะอยู่โรงพยาบาลก็ยังมีความสุข คิมหันต์จึงขอยืมโทรศัพท์โทร.หาชุมสายบอกว่าจะถามเรื่องฟ้องอุทธรณ์ พักตราจึงยอมให้ใช้<br />
<br />
พอคิมหันต์โทร.ไป ชุมสายสาธยายการยื่นฟ้องอุทธรณ์ยาวเหยียดแล้วเดาใจว่า<br />
<br />
“ฉันว่าที่แกโทร.มาเนี่ย แกไม่ได้อยากรู้เรื่องนี้หรอก” คิมหันต์ตอบสั้นๆว่าใช่เพราะพักตรานั่งปอกผลไม้อยู่ใกล้ๆ<br />
<br />
“เข้าใจ...ถ้าได้ความยังไงรีบส่งข่าวเลยนะเพื่อน”<br />
<br />
ชุมสายรับคำบอกว่าตอนนี้คนที่อยากรู้เรื่องเหมือนเขามารอตนอยู่ที่นี่แล้ว เขามองไปทางธาดาที่นั่งรออยู่ในห้องรับรองชั้นล่าง คิมหันต์บอกให้เร่งมือหน่อยแล้ววางสาย พักตราถามว่ามีอะไรน่ากังวลไหม<br />
<br />
“ไม่มี...ผมมั่นใจในตัวไอ้ขุม” คิมหันต์ตอบสั้นๆ ตัดปัญหา<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วางสายจากคิมหันต์แล้ว ชุมสายลงไปหาธาดา ทำทีคิดว่าเขามาปรึกษาเรื่องคดีความ ธาดาตัดบทว่า<br />
<br />
“ฉันมาหาเพื่อนนาย ฉันอยากรู้ว่าน้องสาวฉัน อยู่ไหน ไอ้คิมหันต์มันเป็นตัวการใช่ไหม มันเอาตัวมุกไปแอบไว้ใช่ไหม บอกมาเดี๋ยวนี้” ธาดากระชากคอเสื้อชุมสายไปตะคอก<br />
<br />
“อยากโดนฟ้องอีกคดีรึไง” ชุมสายถามพลางแกะมือธาดาออกจากคอเสื้อ “น้องสาวคุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ...ถึงไอ้คิมหันต์มันจะทำอย่างนั้น คุณคิดว่าน้องคุณจะยอมให้ฉุดง่ายๆหรือ นอกจากว่าเธอจะสมยอมด้วยเท่านั่นแหละ” ธาดานิ่งไป “เคยลองมองตัวเองบ้างไหมว่าทำอะไรให้น้องสาวผิดหวังบ้างรึเปล่าก่อนที่จะไปโทษคนอื่น”<br />
<br />
ธาดาลุกเดินคอตกออกไปจากสำนักงานกฎหมายบูรพาไปอย่างผิดหวัง...<br />
<br />
วันนี้ธาดาไปร้านอาหารที่ดวงดาวร้องเพลงตั้งแต่ร้านยังไม่เปิด ดวงดาวมองเขาอย่างสังเกต ทักว่า<br />
<br />
“วันนี้อามาแปลกแฮะ แปลกที่หนึ่ง นี่เป็นเวลาที่อาไม่เคยมา สอง...อาไม่ได้กินเหล้ามา ไม่มีกลิ่นเลยสักนิด แปลกที่สาม อาหน้าเศร้ากว่าทุกครั้ง” ธาดาบอกว่า ตนไม่รู้จะไปไหน ดวงดาวเพิ่มให้ว่า “เป็นความแปลกข้อที่สี่”<br />
<br />
“อานั่งรออยู่ตรงนี้นะ เสร็จงานแล้วกลับบ้านพร้อมอาได้ไหม”<br />
<br />
“ได้สิ แต่อาต้องทนฟังหนูร้องเพลงสี่รอบเลยนะ กว่าร้านจะปิด” ธาดาบอกว่าไม่มีปัญหา “หรืออาจะขึ้นมาแจมกับหนูบนเวทีก็ได้นะ” ดวงดาวชวนให้เขาผ่อนคลาย แล้วลุกจะขึ้นเวที<br />
<br />
“ดาว...จำที่สัญญากับอาไว้ได้ไหม” ธาดาถามดวงดาวหยุดคิดยิ้มน้อยๆก่อนบอกว่าจำไม่ได้ ธาดา ทบทวนให้ฟังว่า “ถ้าดาวจะไปจากอา...รอให้อาตาย ก่อนนะ” ดวงดาวหัวเราะเบาๆแล้วเดินขึ้นเวที<br />
<br />
อึดใจเดียวธาดาก็ได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องเสี่ยอ๋า เขาตอบเนือยๆว่า<br />
<br />
“ไม่ว่าง...บอกเสี่ยอ๋าด้วยว่าวันนี้ฉันยังไม่พร้อม” แล้วกดปุ่มตัดสายทันที เขานั่งเครียด ถอนใจออกมาแรงๆกับปัญหาทุกอย่างที่รุมเร้าเข้ามาอย่างรุนแรง...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุกรินอยู่ที่บ้านสวนของปรารภ ดูโจ๊กกับแจ๊คเล่นอย่างสนุกสนานประสาเด็ก และปรารภก็ดูแลลูกอย่างดี เธอยิ้มด้วยความรู้สึกดี จนปรารภเอ่ยอย่างสบายใจว่าไม่ได้เห็นเธอยิ้มอย่างนี้มานานแล้ว<br />
<br />
มุกรินบอกว่าต้องขอบคุณน้องโจ๊กกับน้องแจ๊ค ปรารภเปรยๆว่าเธอพูดอย่างนี้ทำให้ตนเก็บเอาไปคิดได้ไกลเลย มุกรินตอบอย่างรู้ความหมายว่าอย่าคาดหวังหรือเอาแน่กับตนนักเลย<br />
<br />
“พี่รู้จ้ะ พี่ถามจริงๆนะ มุกแน่ใจเหรอว่าวิธีนี้ถูกต้องแล้ว” มุกรินถามว่าวิธีไหนหรือ “ปิดโทรศัพท์ ปิดการสื่อสารทุกทาง ไม่ยอมรับรู้เรื่องราวอะไรทั้งสิ้น ทำไมเราต้องเป็นฝ่ายหนีล่ะ มุก...หนีทั้งๆเราไม่ได้ทำผิด ยายนั่นตั้งใจเย้ยมุก เขาจงใจโพสต์รูปลงไอจีทุกวัน ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็โพสต์ ยิ่งเราหนีเขาก็ยิ่งได้ใจ แล้วอย่างนี้เราไม่ต้องปิดหูปิดตาตัวเองไปทั้งชีวิตหรือ”<br />
<br />
“ไม่มีวิธีอื่นดีกว่านี้แล้วค่ะ ถ้ายังรับรู้เรื่องของเขา มุกก็คงตัดใจไม่ได้” ปรารภถามว่าแน่ใจหรือว่าต้องการตัดใจจากเขาจริงๆ? “ค่ะ...และมันต้องเริ่มต้นที่ตัวมุกเอง”<br />
<br />
“โอเค...งั้นพี่เอาใจช่วยนะ เดี๋ยวพี่จะไปส่งเจ้าโจ๊กแจ๊คที่บ้านแม่เขา แล้วก็กลับคอนโด ขอถามอีกครั้ง มุกอยู่ได้นะ”<br />
<br />
“ค่ะ...ถ้าพี่รภยังยอมให้อยู่”<br />
<br />
“พี่อยากให้มุกอยู่ที่นี่ตลอดไปด้วยซ้ำ” ปรารภพูดเรียบๆ แต่แฝงความหมายให้คิด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ร้องเพลงเสร็จ ดวงดาวกับธาดากลับถึงบ้านพัก เธอสังเกตเห็นเขาเซื่องซึมผิดปกติ ถามว่าปวดหัวรึเปล่า เขาบอกว่าไม่ต้องห่วงตนมียาแก้ปวด<br />
<br />
“ทำไมอาไม่ยอมไปหาหมอ...ที่ทำสแกนสมองคราวก่อน อาก็ยังไม่ยอมไปฟังผล...งอแงเหมือนเด็กๆ เลยนะอา”<br />
<br />
ธาดาไม่ตอบ เขาลุกเดินเข้าห้องนอนไปหงอยๆ ดวงดาวได้แต่มองตามไปด้วยความเป็นห่วง<br />
<br />
เมื่ออยู่ลำพังคนเดียว ธาดาก็คิดถึงข้อวินิจฉัยอาการป่วยของตนที่หมอแจ้งเมื่อตอนบ่าย ที่ดูเหมือนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการผ่าตัด คิดแล้วก็มีแต่ความกังวลใจ<br />
<br />
ดวงดาวเข้ามานอนข้างๆ บ่นว่าน้ำก็ไม่อาบ ธาดาถามว่าตนตัวเหม็นหรือ ดวงดาวไม่ตอบ ต่างนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ธาดาจึงเอ่ยขึ้นเบาๆ<br />
<br />
“ร้องเพลงให้อาฟังหน่อยสิ”<br />
<br />
“อยู่ที่ร้านทั้งคืน อาไม่ได้ฟังดาวเลยเหรอ”<br />
<br />
“อาอยากฟังคนเดียว...” ดวงดาวจึงร้องเพลงรักเศร้าๆให้ฟัง<br />
<br />
คืนนี้ทั้งคู่นอนด้วยกันอย่างมีความสุข...แม้ธาดาจะมีความเศร้าฝังอยู่ในใจ...<br />
<br />
คิมหันต์ยังหาวิธีที่จะติดต่อดวงดาวเพื่อรู้ข่าวมุกริน คืนนี้เขาเอามือถือซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มแอบส่งข้อความถึงดวงดาวถามข่าวคราวของมุกริน<br />
<br />
ระหว่างนั้นพักตราเข้ามาฉอเลาะว่าถ้าเตียงใหญ่กว่านี้ตนจะขึ้นไปนอนกอดเขาทั้งคืนเลย แล้วถามว่า<br />
<br />
“คิมรู้ไหมว่ายัยมุกหายตัวไป...อีกแล้ว” เขาทำเป็นไม่รู้ “เขาคงทำใจไม่ได้ที่เราแต่งงานกัน พ่อบอกว่า คิมจะยิ่งดีใจที่ยายมุกเป็นอย่างนั้น จริงรึเปล่าคะคิม” เขาตอบอย่างเสียไม่ได้ว่าครับ “งั้นคิมพูดให้พักตร์ชื่นใจหน่อยได้ไหมคะว่าคิมไม่เหลือที่ว่างในหัวใจให้ยายมุกอีกต่อไปแล้ว”<br />
<br />
คิมหันต์นิ่งเงียบ เธอคาดคั้นว่าพูดไม่ได้หมายความว่า???<br />
<br />
“เรื่องระหว่างผมกับเขากับเรื่องระหว่างผมกับคุณ มันไม่เกี่ยวกัน”<br />
<br />
“ไม่เกี่ยวไม่ได้หรอกค่ะ เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว เรื่องระหว่างคิมกับเขาต้องจบไม่ว่าจะแง่มุมไหนก็ตาม”<br />
<br />
“คุณบังคับผมไม่ได้หรอกพักตรา...ต่อให้พ่อคุณด้วย”<br />
<br />
“พักตร์จะไม่บังคับคิม แต่พักตร์จะทำให้คิมได้เห็นสักวันว่า ยายนั่นรักคิมไม่ถึงครึ่งที่พักตร์รักหรอกค่ะ”<br />
<br />
พูดแล้วพักตราขอไปนอน คิมหันต์ค่อยๆแอบดูมือถือที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม ปรากฏว่าไม่มีคำตอบจากดวงดาว...เขาเก็บมือถือไว้ใต้ผ่าห่มอย่างผิดหวัง...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วันนี้ปรารภเข้าไปที่บริษัท เขาประกาศลาออกจากบริษัทด้วยถ้อยคำที่จับใจ<br />
<br />
“ห้าปีกว่าแล้วนะ ที่ผมอยู่นี่ นับตั้งแต่วันแรกที่เริ่มตอกเสาเข็มสร้างอาคารจนมาถึงวันนี้...”<br />
<br />
เขามองพนักงานกว่ายี่สิบคนที่นั่งฟังเขาพูดอยู่อย่างตั้งใจ...<br />
<br />
“ผมได้พบลูกน้องมากหน้าหลายตา บางคนอยู่กับผมมาตั้งแต่ปีแรก...บางคนเพิ่งเข้ามาเจอกันไม่กี่ปีหลัง แต่ผมบอกได้เลยว่า ผมผูกพันกับลูกน้องทุกคน ไม่ว่าจะทำงานกับผมมานานแค่ไหน ผมผูกพันกับบริษัท ผูกพันกับทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ แต่ไม่มีใครปฏิเสธความเปลี่ยนแปลงได้... และวันนี้ ผมได้เดินมาถึงทางแยกแล้ว...ต้องขอบคุณน้องๆทุกคนที่เคยช่วยเหลือร่วมงานกันมาตลอด ขอให้ทุกคนก้าวหน้าต่อไปอย่างเข้มแข็งและถ้าวันใด ที่นี่ไม่เป็นที่สบายใจของน้องๆในวงเล็บนะ โทร.หาพี่ได้ทุกเวลา... ขอบคุณครับ”<br />
<br />
ปรารภเดินออกจากห้องประชุม มีพนักงานเดินตามออกมาห่าง ธาดาที่มายืนรออยู่แถวหน้าห้องประชุม รี่เข้าไปหาทันทีถามว่า รู้ใช่ไหมว่ามุกรินหายไป พอจะรู้ไหมว่าตนจะไปตามหาเธอได้ที่ไหน เผื่อเขาจะรู้ว่าส่งเธอไปทำงานที่ไหน ปรารภบอกว่ามุกรินลาออกจาก<br />
บริษัทไปแล้ว<br />
<br />
“ผมนึกว่าคุณยังจ้างเป็นฟรีแลนซ์อยู่”<br />
<br />
“เสียใจจริงๆครับ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก เพราะผมก็เพิ่งลาออกจากบริษัทนี้เหมือนกัน”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พักตราได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าปรารภลาออกจากบริษัทแล้ว เธอเข้าไปบอกคิมหันต์ในห้อง ตั้งข้อสังเกตว่า<br />
<br />
“น่าแปลกนะ ยายมุกลาออกไปได้ไม่กี่วัน นายปรารภก็ลาออกตาม เอ...สงสัยว่าจะเป็นอย่างที่พักตร์คิดแล้วล่ะคิม” ท้าเขาว่า “เราลองมาเสี่ยงกันเล่นๆ เอาไหมคะคิม...เดิมพันกันด้วยที่ว่างในหัวใจ”<br />
<br />
เวลาเดียวกันที่บ้านสวนของปรารภ ปรารภส่งเสียงแจ่มใสร่าเริงเข้ามา...<br />
<br />
“ผมกลับมาแล้วคร้าบ...ใครๆอยู่ไหนกันหมด... มุก...น้าแป๋ว...” มุกรินเดินออกมาด้วยใบหน้าที่สดใสขึ้น ถามทึ่งๆว่าหิ้วอะไรมาเยอะแยะ ปรารภตอบอย่างร่าเริงว่า “อาหารค่ำ สำหรับเราครับ”<br />
<br />
มุกรินทำหน้างงว่าทั้งหมดเนี่ยนะ? ปรารภชูถุงของสดขึ้นบอกอาหารชื่อต่างประเทศมา 5-6 อย่าง มุกรินทำหน้าสยอง เขาบอกว่ารู้ว่าเธอไม่กินอาหารเย็นและตนก็ไม่คิดจะกิน พูดอย่างมีความสุขว่า<br />
<br />
“คุณค่าของอาหารเย็นสำหรับพี่ อยู่ที่การทำไม่ใช่การกิน พี่มีความสุขที่ได้ทำอาหารเย็นกับคนพิเศษอย่างมุก แค่นั้นแหละ เสร็จแล้วก็เอาไปแจกเพื่อนบ้านแถวนี้ หรือไม่ก็เอาไปฝากเจ้าโจ๊กเจ้าแจ๊คดีไหม...เราจะได้ไม่อ้วน”<br />
<br />
พอดีน้าแป๋วเดินมา ปรารภฝากน้าแป๋วเอาของไป เก็บ บอกว่าค่ำๆจะมาลงมือเองไม่ต้องห่วง พอน้าแป๋วหิ้วถุงอาหารออกไป ปรารภก็นั่งลงข้างๆมุกรินท่าทางสบายๆ ถามว่าวันนี้เธอทำอะไรบ้าง? เธอบอกว่าอยู่นิ่งๆ อ่านหนังสือ ตนไม่ได้อยู่อย่างนี้มานานแล้ว<br />
<br />
“วันหลังพี่จ้างมุกมาอยู่นิ่งๆ ท่าจะดี” มุกรินถามว่าดียังไง? “มันทำให้มุกดูสดชื่นขึ้น พี่ก็พลอยสดชื่นไปด้วย”<br />
<br />
“พี่จะเสียตังค์เปล่าๆ ไม่ได้อะไรน่ะสิคะ เอ้อ...<br />
<br />
วันนี้มีคนมาขอซื้อบ้านพี่รภนะคะ เขาว่าอยากได้มาก ราคาเท่าไหร่ก็สู้ มุกก็เลยบอกให้เขามาใหม่ตอนเย็น”<br />
<br />
ปรารภถามว่าแล้วเขาเข้ามาในบ้านได้ยังไง พอมุกรินบอกว่าน้าแป๋วเปิดประตูให้ เขาเลยบ่น<br />
<br />
“อย่างนี้ทุกทีเลยน้าแป๋ว จะขายบ้านได้ยังไง พี่จะใช้ที่นี่เป็นออฟฟิศใหม่ของเรา พี่ยื่นจดหมายลาออกจาก Fast Track แล้วนะ อาทิตย์หน้าบริษัท MVP ของเราก็น่าจะจดทะเบียนเสร็จเรียบร้อย ตื่นเต้นไหม”<br />
<br />
ทันใดนั้นเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น มุกรินสงสัยว่าคนซื้อบ้านจะมาแล้ว ปรารภจะรีบไปห้ามน้าแป๋วเพราะตอนนี้ตนยังไม่มีอารมณ์จะคุยกับคนแปลกหน้า เขารีบลุกไปทางหน้าบ้าน<br />
<h3><br />
</h3><h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 10 วันที่ 26 ก.ย. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-46435306759470797342015-09-25T14:26:00.005+07:002015-09-25T14:26:35.852+07:00อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 11 วันที่ 26 ก.ย. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-WlHNSjA7bxI/VeUdBHURRGI/AAAAAAAAJLQ/yOqMgp1oPig/s1600/17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-WlHNSjA7bxI/VeUdBHURRGI/AAAAAAAAJLQ/yOqMgp1oPig/s1600/17.jpg" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 11 วันที่ 26 ก.ย. 58</h2>“อะไรที่ทำให้ไทยมีความสุขได้ แม่ก็อยากทำน่ะลูก” นวลว่าแล้วกอดตอบลูกชาย...<br />
<br />
ฝ่ายตะวันตามมาป่วนนันทาถึงบ้าน อ้างจะมาเอาของบางอย่างที่ยังขนไปไม่หมด สองแม่ผัวกับลูกสะใภ้ปะทะคารมกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนเรื่องราวจะบานปลายใหญ่โต นันทวัฒน์เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน<br />
<br />
“ไปเถอะครับปรางค์ เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ”<br />
<a name='more'></a><br />
“จะไปไหนอีก งานการไม่ต้องทำกันล่ะ ไหนจะคุณพ่ออีก อยู่ติดบ้านบ้างไม่ได้หรือไง” นันทาโวยลั่น<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
นันทวัฒน์ขอไปส่งตะวันครู่เดียวเดี๋ยวก็กลับแล้ว พิชิตรีบเข้ามาเสนอตัวจะไปส่งเธอแทนเขาเอง นันทวัฒน์ยืนกรานจะไปเอง แล้วรีบพาตะวันไปขึ้นรถ ขณะกำลังรอให้ประตูรั้วเปิด ตะวันหันมาออดอ้อนนันทวัฒน์แล้วเอนหัวซบไหล่เขา จังหวะนั้นรถของธงไทยแล่นเข้ามาจอด หนุ่มชาวไร่เจอภาพบาดตาถึงกับชะงัก ตะวันเห็นเขาก็ใจหาย คาดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาถึงที่นี่ รีบบอกให้นันทวัฒน์ออกรถ ธงไทยลงจากรถจะมาหาหญิงคนรัก แต่เธอเร่งให้นันทวัฒน์รีบไป อ้างไม่อยากให้พ่อของเธอรอ<br />
<br />
ธงไทยงงมากที่ตะวันไม่ลงมาทักทาย แถมมองมาด้วยสายตาไร้เหยื่อใย ได้แต่พึมพำกับตัวเอง ตะวันที่แสนดีคนนั้นทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...<br />
<br />
ครู่ต่อมา อึ่งถือลังผลไม้เดินนำธงไทยที่ถือผลไม้อีกลังหนึ่งมาถึงหน้าตึกใหญ่ พลางบอกว่าตะวันเพิ่งออกไปกับนันทวัฒน์เมื่อสักครู่นี้เอง เขาเห็นแล้ว เขาแค่จะเอาผลไม้มาให้ แล้วก็จะกลับ<br />
<br />
“งั้นคุณธงไทยเอาลังวางไว้ตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวอึ่ง ทยอยเอาเข้าไปเอง ขอบคุณแทนคุณๆด้วยนะคะ” อึ่งพูดจบ เดินถือลังผลไม้เข้าข้างใน ธงไทยวางลังผลไม้ในมือลงแล้วหันหลังจะกลับ ต้องหยุดกึกเมื่อเจอพิชิตยืนมองอยู่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แถมบอกให้เขาปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป อย่ามายุ่งกับเธออีก<br />
<br />
“เธอที่คุณหมายถึงเป็นว่าที่เจ้าสาวของผม...ผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปไหน” ธงไทยว่าแล้วขยับจะไป<br />
<br />
พิชิตขวางไว้ “ผู้หญิงคนนี้เก่งจริงๆ หลอกใช้ได้ทุกคน”<br />
<br />
“ทุกคน? รวมทั้งคุณด้วยหรือเปล่า” ธงไทยจงใจยั่วประสาท พิชิตโกรธเลือดขึ้นหน้าตรงเข้าชกต่อย ธงไทยไม่ยอมให้ถูกทำร้ายข้างเดียวชกคืนให้บ้าง สองหนุ่มเปิดฉากบู๊ใส่กันอุตลุด กันเกราต้องเข้ามาสั่งให้หยุดตีกันเดี๋ยวนี้ ทั้งคู่ถึงแยกออกจากกันได้ เธอต่อว่าพิชิตว่าทำกับแขกแบบนี้ได้อย่างไร<br />
<br />
“ฉันจะรายงานตาวัฒน์ ไปสิ...ยืนอยู่ทำไมไปสำนึกความผิดของตัว” กันเกรารอจนพิชิตลับสายตา จึงหันไปขอโทษธงไทยแทนคนของเธอด้วยที่ทำตัวไม่เหมาะสม “แม่คนนั้นไม่อยู่ที่นี่แล้วค่ะ ย้ายไปอยู่กับแม่ของเธอ”<br />
<br />
“งั้นผมขอตัวนะครับ ต้องขอโทษที่มาแสดงกิริยาไม่เหมาะสมในบ้านของคุณ” ธงไทยขยับจะไป<br />
<br />
“เดี๋ยว...ขอบคุณนะคะสำหรับผลไม้ คุณเป็นคนดีมีน้ำใจฉันดูออก ไม่น่าต้องมาเวียนว่ายอยู่ในวงจรนี้กับเขาด้วยเลย” กันเกราพูดจบเดินเข้าบ้านทิ้งปริศนาคาใจไว้กับธงไทย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พิมพยายามขอร้องให้เปลวลองทบทวนอีกครั้งเมื่อเธอคืนตั๋วเครื่องบินไปเยอรมันให้ เธอยืนกรานว่าไปด้วยไม่ได้ ตอนนี้ปรางค์ทองกลับมาอยู่ที่นี่แล้วกลัวลูกจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก พิมไม่เข้าใจ เปลวจะห่วงทำไม ในเมื่อลูกก็โตแล้ว และนี่เป็นโอกาสเดียวที่เธอจะหนีไปจากทรงพลได้<br />
<br />
“แล้วแกจะให้ฉันทำอย่างไรล่ะพิม ลูกสาวฉันทั้งคนนะ ฉันไม่ยอมเสียลูกไปแน่ๆ”<br />
<br />
“ของแบบนี้มันกรรมใครกรรมมัน แกตัดสินใจเอาเองนะ ถ้าเลยงานแต่งฉัน แกก็ไปไม่ได้แล้วนะ”...<br />
<br />
อีกมุมหนึ่งในห้องรับแขก ทรงพลกำลังนั่งถกถึงปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้อยู่กับนันทวัฒน์และตะวัน โดยไม่ลืมขอบใจเขาที่ช่วยปกป้องลูกสาวของตน นันทวัฒน์หนักใจเพราะรู้เบื้องลึกของพ่อตาตัวเองดีว่าต้องการจะทำอะไร แต่ก็ไม่อาจหักใจจากตะวันที่ตัวเองรักได้ จำต้องเออออไปกับทรงพล จังหวะนั้นเปลวเดินนำธงไทยเข้ามา ตะวันกำลังออดอ้อนออเซาะนันทวัฒน์หันไปเห็นก็ตกใจ ค่อยๆขยับตัวออกห่าง ทรงพลขัดใจมากที่เห็นตะวันหวั่นไหวเมื่อเจอหน้าธงไทย<br />
<br />
ครู่ต่อมา ตะวันพาธงไทยมาคุยกันตามลำพังที่โต๊ะสนาม เธอขอเวลาเขาอีกพักหนึ่งเพื่อเคลียร์เรื่องของตัวเอง เขาอยากรู้ว่าเคลียร์เรื่องอะไรเธอก็ไม่ยอมบอก ธงไทยอึดอัดใจแทบบ้า บีบแขนเธอไว้แน่น<br />
<br />
“แล้วยังไง พี่ต้องรอไปถึงเมื่อไหร่”<br />
<br />
จังหวะนั้นทรงพลเข็นรถเข็นออกมาถามเสียงเข้มว่ามีอะไรกันหรือเปล่า ธงไทยรีบคลายมือออก<br />
<br />
“ขอบใจนะสำหรับผลไม้ ปรางค์ พ่อเหนื่อยแล้ววันนี้ พาพ่อเข้าไปพักผ่อนทีลูก จะได้ทำกายภาพบำบัด”<br />
<br />
ตะวันรับคำแล้วเข็นรถพาทรงพลเข้าบ้าน ปล่อยให้ธงไทยทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรงอยู่ตรงนั้น เปลวรอจนสองพ่อลูกลับสายตา เข้ามาถามธงไทยว่ารักลูกของตนหรือเปล่า ถ้ารักก็ให้เอาตัวเธอกลับไปด้วย ก่อนที่เขาจะสูญเสียเธอไปตลอดกาล<br />
<br />
“เอากลับไป ทั้งๆที่เธอไม่เต็มใจน่ะเหรอครับ”...<br />
<br />
ระหว่างที่ตะวันช่วยทรงพลย้ายจากรถเข็นไปนั่งบนเตียง เขายังคงพูดกรอกหูว่าเธอเป็นคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยเขาปลดปล่อยความทุกข์ในใจของเขาได้ ไม่อย่างนั้นเขาจะนอนตายตาไม่หลับ<br />
<br />
“ค่ะคุณพ่อ ทุกข์ของคุณพ่อก็คือทุกข์ของหนู คุณพ่อพักเถอะนะคะ ไม่ต้องกังวลอะไร หนูจัดการทุกอย่างให้เองค่ะ” ตะวันว่าแล้วเอารถเข็นเก็บเข้าที่ อดคิดถึงธงไทยไม่ได้ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่พึมพำในใจ “ตะวันไม่เคยลืมสัญญา รอตะวันด้วยนะคะพี่ไทย”...<br />
<br />
รันยังคงทำตัวเป็นคุณหนูไม่ช่วยหยิบจับทำอะไรสักอย่างในบ้าน ปล่อยให้แม่เตรียมหมูปิ้งสำหรับไปขายเพียงลำพัง คีรินลงมาเห็นก็ดุด่าว่ากล่าว เธอไม่พอใจจะลุกหนี แต่ธงไทยยกลังผลไม้เข้ามาเสียก่อน แม่ของคีรินรู้ว่าเขามาเยี่ยม ก็ถามหาตะวันไม่มาด้วยหรือ คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว คีรินชิงตอบคำถามว่าไม่ได้มาด้วย<br />
<br />
“ผมเพิ่งมาจากลพบุรีครับ แม่นวลให้เอาผลไม้มาฝาก” ธงไทยพยายามเลี่ยงที่จะพูดถึงตะวัน<br />
<br />
รันเห็นของฝากเป็นแค่ผลไม้ก็เบ้ปากใส่ คีรินโมโหที่น้องสาวเสียมารยาท ไล่ตะเพิดไปให้พ้นหน้า รันไม่พอใจเดินกระแทกเท้าปังๆออกไป หลังจากนั่งคุยกับคีรินและแม่ของเธอได้สักพัก ธงไทยขอตัวกลับ คีรินเดินมาส่งเขาหน้าบ้าน และไม่ลืมขอบคุณสำหรับของฝาก แล้วนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพูดถึงตะวัน<br />
<br />
“ฉันเจอตะวันค่ะ นึกว่าทักคนผิดเสียอีก”<br />
<br />
“อาจเป็นคนหน้าเหมือนก็ได้นะครับ” ธงไทยว่าแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน<br />
<br />
“นั่นสิคะ อาจเป็นแค่คนหน้าเหมือน” คีรินพลอยหัวเราะไปด้วยทั้งที่ไม่ใช่เรื่องขำสักนิด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธงไทยเดินกลับมาที่ลานจอดรถหน้าปากซอย รันมาดักรอขอให้เขาเลี้ยงไอศกรีมกับขนมเค้กที่ร้านขายขนมแถวนั้น ระหว่างรันนั่งกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย ธงไทยเห็นว่าบ่ายคล้อยมากแล้วจึงขอตัวกลับก่อน รันเชิญเขากลับได้เลย แต่อย่าลืมจ่ายเงินค่าขนมพวกนี้ให้ด้วยก็แล้วกัน ธงไทยยกมือเรียกเด็กเสิร์ฟมาเช็กบิล<br />
<br />
“เดี๋ยวๆเอาแบบนี้กับแบบนี้ใส่ห่อกลับบ้านด้วยนะ” รันชี้นิ้วสั่ง<br />
<br />
ธงไทยได้แต่ยิ้มรับตามประสาคนใจดี ขณะรอคิดเงิน รันเหลือบไปเห็นนันทนาเดินผ่านหน้าร้าน จำได้ว่าเป็นคนขาย กระเป๋าแบรนด์เนมปลอมให้ตัวเอง พรวดพราดออกจากร้าน ธงไทยวางเงินค่าขนมไว้บนโต๊ะ แล้ววิ่งตามเธอไปอีกทอดหนึ่ง...<br />
<br />
นันทนานัดเจอกับคนขายยาตรงมุมปลอดคนไม่ห่าง จากร้านขายไอศกรีมนัก หลังจากจัดการกับธุรกิจมืดเสร็จ เธอจัดแจงจะหลบฉาก แต่รันมาคว้าข้อมือไว้ โวยวายเรื่องที่เธอเอากระเป๋าปลอมมาขายให้และสั่งให้เอาเงินมาคืน นันทนาอ้างไม่รู้เรื่องอะไรด้วย สั่งให้ปล่อยมือ<br />
<br />
ธงไทยตามมาสมทบ เห็นนันทนาก็ร้องทักด้วยความแปลกใจ เธอกลัวความผิดที่มียาเสพติดในครอบครอง สะบัดมือรันหลุดแล้ววิ่งหนี อารามรีบร้อนทำซองยาเสพติดหล่นโดยไม่รู้ตัว ธงไทยหยิบมันขึ้นมาดู พอรู้ว่าอะไรอยู่ในซอง รีบไล่ตาม โดยมีรันตะโกนเชียร์ให้จับตัวมาให้ได้ นันทนาวิ่งหนีมาถึงลานจอดรถ จึงได้รู้ว่าซองยาหายไป ค้นดูในกระเป๋าถือก็ไม่พบ ธงไทยยื่นยาซองนั้นมาตรงหน้า<br />
<br />
“หานี่อยู่เหรอครับ”<br />
<br />
“นายชาวไร่ เอามาให้ฉัน” นันทนาพยายามจะแย่งซองยาคืน แต่เขาเบี่ยงตัวหลบ เธอถึงกับล้มคว่ำพลันมีเสียงรันตะโกนโหวกเหวกว่า “ทางนี้ค่ะคุณตำรวจ” ทั้งคู่ถึงกับหน้าตาตื่น เหลียวมองตามเสียงเลิ่กลั่ก<br />
<br />
สักพัก รันวิ่งนำตำรวจมาหาธงไทยซึ่งยืนอยู่ที่รถของเขา ถามหานันทนาอยู่ที่ไหน เขาโกหกว่าไม่รู้หายไปไหน วิ่งตามไม่ทัน ตำรวจแยกย้ายกันออกค้นหา ธงไทยสบช่องขอตัวกลับก่อน อ้างไม่อยากถึงบ้านค่ำ ควักเงินหนึ่งพันบาทให้รันไว้เป็นค่ารถกลับบ้าน แล้วรีบขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว<br />
<br />
ครั้นพ้นสายตารันกับตำรวจ ธงไทยบอกนันทนาที่นอนซุกตัวอยู่ที่เบาะหลังให้ลุกขึ้นมาได้แล้ว เธอค่อยๆยันตัวลุกขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักเนื่องจากอยากยามาก ธงไทยเห็นอาการย่ำแย่ของเธอ อาสาจะไปส่งบ้านให้<br />
<br />
“ฉันขอร้อง อย่าให้คุณแม่เห็นฉันในสภาพแบบนี้”...<br />
<br />
กันเกราไม่สบายใจที่ค่ำมืดป่านนี้แล้วนันทนายังไม่กลับบ้าน นันทาตั้งข้อสังเกตว่าเธออาจกลัวความผิดก็เลยไม่ยอมกลับ ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่จะเอาเลือดหัวออกให้สาสม แล้วโทษที่ลูกเป็นแบบนี้เพราะไปคบหากับตรีทศ<br />
<br />
“น้องขออะไรอย่างหนึ่งนะคะ ถ้ายัยนากลับมา น้องขอให้คุณพี่ค่อยๆพูดค่อยๆจากับลูก ไม่อย่างนั้นเราอาจจะเสียแกไปเลยก็ได้”<br />
<br />
“ไม่ต้องมาสั่งสอนฉันมากน่ะ เธอไปนอนได้แล้ว ดึกแล้ว เดี๋ยวยัยนาก็กลับมาเอง”<br />
<br />
“แล้วคุณพี่ล่ะคะ ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอน ที่เดินลงมาเนี่ยไม่ใช่เพราะเป็นห่วงลูกหรอกเหรอคะ”...<br />
<br />
ในเวลาเดียวกัน ตะวันนอนไม่หลับเป็นห่วงความรู้สึกของธงไทย หยิบมือถือขึ้นมาจะโทร.หา แต่ทรงพลเข็นรถเข็นเข้ามาทักเสียก่อน ป่านนี้ยังไม่นอนอีกหรือ ตะวันขยับจะไป แต่เขาเรียกไว้<br />
<br />
“ปรางค์ ทุกอย่างกำลังจะจบแล้ว อดทนไว้นะลูก อย่าให้อะไรมาเป็นตัวถ่วง พอจบเรื่องแล้ว หนูก็จะมีชีวิตที่มีความสุขแบบที่หนูต้องการ อดทนไว้”<br />
<br />
ตะวันไม่ตอบหรือแม้แต่พยักหน้ารับรู้ เดินกลับห้องตัวเองเงียบๆ ทรงพลมองตามยิ้มสมใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้วกว่าธงไทยจะพานันทนามาถึงไร่นวลตะวัน เธออยากยาจนตัวสั่น อาเจียนไม่หยุด คนที่เรือนใหญ่รวมทั้งนวลด้วยต้องเข้ามาช่วยกันดูแล จ๊ะจ๋าแนะให้พาตัวส่งโรงพยาบาลเพราะดูท่าอาการจะหนักหนาสาหัส ธงไทยไม่อยากให้เรื่องถึงตำรวจจะขอดูแลเอง<br />
<br />
ไม่นานนัก นวลพานันทนาไปแช่น้ำเย็นในอ่างอาบน้ำ จะได้บรรเทาอาการอยากยาลงได้ ธงไทยกลัวเธอจะทนไม่ไหวจับมือมากุมไว้ จ๊ะจ๋ากับเจียมช่วยกันตักน้ำส่งให้นวลรดลงไปบนร่างของนันทนา ธงไทยสงสารเธอจับใจดึงตัวมากอดไว้ยอมเปียกปอนไปด้วย จ๊ะจ๋าถึงกับบ่นอุบ<br />
<br />
“แบบนี้ทุกทีเลยพี่ไทยเนี่ย”<br />
<br />
ขณะที่ธงไทย นวล เจียมและจ๊ะจ๋ากำลังช่วยกันลดอาการลงแดงให้นันทนาอยู่บนเรือนใหญ่ ไผ่ชะเง้อคอยาวมองเข้าไปข้างในด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก่อนจะหันมาทางตาท้วม<br />
<br />
“คุณไทยนี่ก็ช่างเก็บอะไรมาบ้านจริงๆ จะมาตายคาบ้านหรือเปล่า”<br />
<br />
“แกได้เลือดพ่อเลือดแม่จริงๆ นึกถึงตอนคุณประวัติไปเก็บข้ากับเอ็งมา ไม่ได้ท่าน ป่านนี้เราสองคนพ่อลูกจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้” ตาท้วมอดนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตไม่ได้...<br />
<br />
ระหว่างที่เกิดเรื่องวุ่นๆที่ไร่นวลตะวัน คีรินรำคาญเสียงมือถือที่เฮียฮุยพยายามโทร.หา ตัดสินใจดึงซิมการ์ดออกมาหักทิ้ง เฮียฮุยไม่พอใจมากที่เธอไม่รับสาย สั่งให้สมุนต่อโทรศัพท์หาเธอให้ได้ สมุนลองกดเบอร์คีรินอีกครั้ง แต่ติดต่อไม่ได้ แนะให้เจ้านายหาคนอื่นมาทำแทน<br />
<br />
“ไม่ คีรินมันต้องทำงานให้ฉันให้สำเร็จ ไม่มีใครกล้าเบี้ยวงานฉัน” เฮียฮุยขบกรามแน่น...<br />
<br />
หลังจากนันทนาหลับไปเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด ธงไทยเห็นแม่ท่าทางเหนื่อยมาก ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ท่านส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปถามถึงตะวันว่าเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อไหร่จะกลับ<br />
<br />
“จนกว่าเธอจะจัดการทุกอย่างเสร็จ แต่ผมไม่แน่ใจ...”<br />
<br />
“ไม่แน่ใจอะไร ไม่แน่ใจว่าเธอจะกลับมาหรือเปล่าเหรอ”<br />
<br />
“ไม่แน่ใจว่า คนที่กลับมาจะใช่ตะวันหรือเปล่าน่ะครับ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ในขณะที่นันทากำลังต่อว่ากันเกราที่ปล่อยให้นอนรอนันทนาจนหลับคาโซฟาในห้องรับแขกแทนที่จะปลุกตนขึ้นไปนอนข้างบนห้อง ธงไทยโทร.เข้ามือถือของกันเกรา แจ้งว่านันทนาอยู่กับเขาที่ไร่นวลตะวัน ออกตัวว่าที่ไม่ได้โทร.มาบอกตั้งแต่แรกก็เพราะเธอขอร้องเอาไว้ แต่เขาคิดว่าทางบ้านควรจะทราบ<br />
<br />
“ผมว่าคุณกันเกราเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายที่สุดในบ้าน จะได้ไม่ห่วงว่าคุณนาหายไปไหน”<br />
<br />
จังหวะนั้นจ๊ะจ๋าวิ่งหน้าตาตื่นมาตามธงไทย เขาจึงรีบวางสายจากกันเกราแล้ววิ่งตามเธอขึ้นไปบนเรือนใหญ่ นันทาอดถามกันเกราไม่ได้ว่าใครโทร.มาแต่เช้า เธอโกหกว่าธงไทยโทร.มาถามเรื่องผลไม้ แล้วแต่งเรื่องว่านันทนาโทร.มาบอกเธอแล้วว่าไปพัทยากับเพื่อนไม่ต้องเป็นห่วง นันทาไม่วายแดกดันลูกสาวตัวเอง<br />
<br />
“สบายใจจริงๆ เที่ยวตะพึดตะพือ” พูดจบนันทาเดินขึ้นห้อง กันเกราอยากบอกความจริงเรื่องนันทนาแต่กลัวพายุอารมณ์ของพี่สาว จำต้องปิดปากเงียบ...<br />
<br />
ทางด้านธงไทยวิ่งตามจ๊ะจ๋าเข้ามาเห็นนันทนาเกาะถังขยะอาเจียนตัวโก่ง โดยมีเจียมคอยพยุงและมีนวลคอยลูบหลังให้ เจียมทำท่าจะอาเจียนตาม ร้องเรียกให้จ๊ะจ๋ามาเปลี่ยน เธอส่ายหน้าดิกไม่ยอมทำตามสั่ง ธงไทยเห็นเจียมท่าทางจะไม่ไหว ฝากมือถือไว้กับจ๊ะจ๋าแล้วเข้าไปรับตัวนันทนาไว้แทน<br />
<br />
“สู้นะคุณนา ผมและทุกคนที่นี่จะช่วยคุณเอง”<br />
<br />
นันทนามองธงไทยด้วยความซาบซึ้งใจ...<br />
<br />
ฝ่ายตะวันทนต่อไปไม่ไหวตัดสินใจโทรศัพท์หาธงไทย แต่เขากำลังง่วนอยู่กับการช่วยเหลือนันทนาจึงบอกให้จ๊ะจ๋ารับสายแทน เสียงอาเจียนของนันทนาดังมาก กลบเสียงในโทรศัพท์ จ๊ะจ๋าจึงต้องเดินเลี่ยงมารับสายนอกห้อง ตะวันรู้เพียงคร่าวๆว่าเมื่อคืนธงไทยพาใครไม่รู้มาที่ไร่นวลตะวัน ส่วนเธอคนนั้นชื่อเรียงเสียงใด จ๊ะจ๋าจำไม่ได้ เพราะมัวแต่วุ่นวายกันอยู่ ระหว่างนั้นมีเสียงเจียมตะโกนเรียกจ๊ะจ๋าให้มาช่วยดังขึ้น เธอก็เลยต้องขอตัววางสาย ตะวันครุ่นคิดสงสัยว่าใครกันที่มาเป็นสมาชิกคนใหม่ของไร่นวลตะวัน...<br />
<br />
นวลเหนื่อยกับการช่วยเหลือนันทนาจนตัวเองหน้ามืดเป็นลม โชคดีที่ไผ่รับตัวไว้ทัน แล้วพาไปนอนพักที่โซฟา ไม่นานนักนวลก็ฟื้นคืนสติ ธงไทยเป็นกังวลเพราะระยะหลังมานี่แม่เป็นลมบ่อย พรุ่งนี้จะพาไปตรวจที่โรงพยาบาล ท่านปฏิเสธทันทีว่าไม่ไป ขอร้องเขาอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่<br />
<br />
“แค่เป็นลมน่ะอย่าไปกังวลอะไรมาก แม่ไม่ตายง่ายๆหรอก อยากเห็นไทยมีครอบครัวก่อน แม่ต้องแน่ใจก่อนว่าจะมีใครดูแลและรักไทยได้ดีเท่าแม่ แม่ถึงจะตายตาหลับ”<br />
<br />
“อย่าพูดแบบนี้นะครับ มันเป็นลาง”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พิมอยากให้เปลวไปเยอรมันกับตัวเองมาก อุตส่าห์แวะมาเตือนถึงบ้านว่าวันนี้ต้องเดินทางแล้ว เตรียมข้าวของพร้อมหรือยัง เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ จะให้ทิ้งลูกไปได้อย่างไร<br />
<br />
“ตัดสินใจเถอะเปลว โอกาสสุดท้ายแล้วนะ ตั๋วก็อยู่นี่แล้ว”<br />
<br />
“มันคงเป็นเวรกรรมของฉัน ขอบใจนะพิม ขอบใจมากๆ” เปลวล่ำลาเพื่อนรักทั้งน้ำตา แล้วเดินไปส่งที่หน้าประตูรั้ว พิมขอให้เธอลองทบทวนอีกที ถ้าเปลี่ยนใจก็โทร.หาตนได้ ตนจะมารับ จังหวะนั้นมีรถแท็กซี่แล่นผ่านพอดี พิมโบกรถแล้วขึ้นไปนั่ง ไม่วายหันมาย้ำว่าจะรอเปลวจนวินาทีสุดท้าย เธอมองตามรถแท็กซี่แล่นจากไปจนลับสายตาแล้วเดินกลับเข้าตัวบ้านอย่างหมดอาลัยตายอยาก ทรงพลหันมาเห็นก็ร้องทัก<br />
<br />
“พิมไปแล้วเหรอ...ตกลงกันได้หรือยังล่ะว่าจะไปเที่ยวพักผ่อนกันที่ไหน”<br />
<br />
“ไม่ได้คุยค่ะ ฉันขี้เกียจไปแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ” เปลวเดินเลี่ยงจะกลับห้อง สวนกับตะวันที่อยู่ในชุดไปเที่ยว อดถามไม่ได้ว่าจะไปไหน เธอเดินลิ่วออกจากบ้านไม่พูดอะไรสักคำ...<br />
<br />
นันทาเริ่มทนไม่ไหวที่ต้องโดนลูกสะใภ้ตัวแสบเล่นสงครามประสาทไม่เว้นแต่ละวัน สั่งการให้ทนงศักดิ์ไปจัดการยื่นข้อเสนอให้นังงูเห่านั่น หากยอมหย่าขาดจากนันทวัฒน์ ตนจะจ่ายเงินให้ 500 ล้านบาท เพื่อซื้อความสงบสุขคืนมาให้บ้านหลังนี้...<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 11 วันที่ 26 ก.ย. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-67833138796391746862015-09-23T09:54:00.005+07:002015-09-23T09:54:41.827+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 9 วันที่ 24 ก.ย. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-8vvmCxDYGEA/VeJ8qEtg8dI/AAAAAAAAJJ8/vNrF11FirIk/s1600/22.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-8vvmCxDYGEA/VeJ8qEtg8dI/AAAAAAAAJJ8/vNrF11FirIk/s1600/22.jpg" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 9 วันที่ 24 ก.ย. 58</h2>พักตราดีใจโผกอดเขา คิมหันต์ถามว่ามุกรินมาเยี่ยมตนบ้างหรือเปล่า เขาไม่ได้โดนลูกปืนของเธอใช่ไหม พักตราบอกว่าไม่รู้ว่ามุกรินมาเยี่ยมเขาหรือเปล่าแต่มุกรินไม่โดนลูกปืนของตน บอกว่าถ้าอยากให้ตนไปขอโทษตนก็จะไป<br />
<br />
“แล้วแต่พักตร์เถอะ ผมแค่ไม่อยากให้คุณกลายเป็นผู้ต้องหาฆ่าคนตายเท่านั้นแหละ”<br />
<a name='more'></a><br />
คิมหันต์ให้ชุมสายไปหามุกรินที่บ้าน ชุมสายไปแล้วโทร.บอกเขาว่าเธอไม่อยู่ คาดว่าเธอคงไปอยู่บ้านพี่ชายแล้ว ถามว่าถ้าเจอตัวแล้วจะให้บอกว่ายังไง<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“บอกเขาว่าฉันอยู่ที่นี่ แล้วค่อยหาวิธีที่จะเจอกันหรือโทร.คุยกัน ฉันเป็นห่วงเขานะ ฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง แกเข้าใจไหม”<br />
<br />
ชุมสายเรียกถวิลและไสวมาบอกว่า คิมหันต์สั่งให้ทำความสะอาดที่นี่ให้ด้วย บอกแล้วบ่นว่า ไม่รู้จะทำไปทำไมทำไปก็ไม่มีใครอยู่ ถวิลบอกว่ามุกรินไง สักวันหนึ่งเธอต้องมาอยู่ที่นี่ ชุมสายทำหน้าไม่เชื่อ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดายังไปเล่นที่บ่อนเสี่ยอ๋า เล่นเสียเสี่ยก็ยอมให้ยืมเพิ่ม แต่คราวนี้มีเงื่อนเวลากระชับเข้าไปอีกเพราะกลัวว่าเขาเล่นเสียแล้วตนจะเสียเงินเปล่า ธาดาถามว่าเสี่ยต้องการอะไรจากตน?<br />
<br />
พอเสี่ยอ๋าบอกว่าน้องสาวเขา เพราะตนนอนฝันถึงเธอทุกคืน ธาดาโกรธจัดแม้จะพยายามเก็บกดแต่ก็ยังโพล่งไปว่า<br />
<br />
“ถ้าผมได้ยินเสี่ยพูดอย่างนี้อีกครั้ง ผมจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเลย”<br />
<br />
“ไม่มีปัญหา แต่ต้องจ่ายเงินที่ยืมไปคืนมาให้หมดเสียก่อน ถ้าคิดจะทำอย่างที่ว่านั่น”<br />
<br />
สิ้นเสียงเสี่ยอ๋า ลูกน้องที่รายล้อมอยู่ก็ขยับเข้ามา ธาดากวาดตามองหวาดๆ ในขณะที่เสี่ยอ๋ายิ้มสบายๆ<br />
<br />
ชุมสายไปที่บ้านเช่าของธาดา ดวงดาวออกมารับบอกว่าตอนนี้มุกรินกำลังมีแขก<br />
<br />
แขกของมุกรินคือพักตรานั่นเอง เธอมาพูดให้มุกรินเจ็บใจว่า คิมหันต์ไม่คิดจะถอนหมั้นกับตน เขามีความสุขจากการปรนนิบัติของตน บอกมุกรินว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ขอเตือนว่า...<br />
<br />
“อย่าทำอะไรล้ำเส้นอีก เพราะใครก็ตาม ลองได้ลั่นกระสุนนัดแรกไปแล้ว กระสุนนัดต่อๆไปมันจะง่ายกว่าเดิมมาก จำไว้ด้วย” แต่พอจะไปก็หันมาพูดเหมือนนึกได้ว่า “อีกนิดนึง ฉันอยากให้เธอรู้ว่า ที่ฉันมาวันนี้ก็เพราะคิมหันต์เป็นคนขอร้องให้ฉันมาพูดกับเธอ แต่เขาบอกว่า ฉันไม่จำเป็นต้องขอโทษก็ได้ เท่านี้แหละ”<br />
<br />
ดวงดาวพาชุมสายไปนั่งรออยู่ข้างนอกแต่สามารถมองเห็นบรรยากาศการคุยกันของมุกรินกับพักตราชัดเจน พอออกมาเจอชุมสายเธอพูดประชดว่าเป็นทนายที่มาให้คำปรึกษาลูกค้าถึงบ้านเลยหรือ ถูกชุมสายศอกกลับว่า เท่าที่รู้คุณพ่อเธอจะส่งเธอไปบำบัดอาการทางจิตที่โรงพยาบาลไม่ใช่หรือ พักตราลอยหน้าบอกว่า<br />
<br />
“ค่ะ และนี่คือการบำบัดนอกสถานที่ เป็นการฝึกจิตในภาคสนามค่ะ ไปก่อนนะคะ” พอพักตรากรีดกรายออกไป ดวงดาวก็พูดกับชุมสายว่า<br />
<br />
“ปากอย่างนี้ตบได้ไม่เบื่อจริงๆ”<br />
<br />
ชุมสายเข้าไปพบมุกริน เธอถามว่าคิมหันต์ให้เขามาหาหรือ ชุมสายบอกว่าเขาอยากพบเธอ เขาแคร์ความรู้สึกของเธอแล้วกดโทรศัพท์จะให้เธอคุยกับคิมหันต์ มุกรินบอกว่าอย่าเพิ่งตนยังไม่พร้อมจะคุย ชุมสายถามว่าเมื่อไหร่จะพร้อม<br />
<br />
“ฉันจะบอกเองเมื่อพร้อม บอกกับคุณชุมสายนั่นแหละค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะโทร.ไปกวนตอนเขาอยู่กับพักตราหรอก”<br />
<br />
ที่แท้ชุมสายกดสายติดต่อกับคิมหันต์แล้ว พอมุกรินเดินเข้าห้อง เขาถามคิมหันต์ว่า “แกได้ยินแล้วใช่ไหม ไอ้คิม” คิมหันต์บอกว่าได้ยินแต่เสียงเขา ทำไมไม่ให้ตนพูดกับมุกริน ด่าว่าเป็นทนายภาษาอะไร เต็มใจช่วยหรือเปล่า!<br />
<br />
“ฉันช่วยจนไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วนะ ไม่เชื่อถามดวงดาวก็ได้” คิมหันต์จึงขอพูดกับดวงดาว เธอฟังเขาพูดครู่หนึ่งพอวางสายก็พึมพำ “นึกแล้วเชียว”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้าตรู่วันนี้ อรรถมาที่โรงพยาบาลแต่เช้าบอกพักตราว่ามีข่าวดีมาบอก เธอจะได้ออกจากโรงพยาบาลวันนี้แล้ว เธอถามว่าแล้วคิมล่ะ พออรรถบอกว่าคิมต้องอยู่อีกสองสามวัน พักตราอ้อนจะอยู่ด้วย<br />
<br />
อรรถบอกว่าไม่ได้เพราะตนมีงานให้เธอต้องทำ แล้วถามคิมหันต์ว่าลุกยืนเดินเหินได้ดีแล้วใช่ไหม คิมหันต์บอกว่าได้แล้ว อรรถชมว่าเก่งมาก สมกับเป็นลูกเขยนายทหาร<br />
<br />
สายๆไสวก็มาหาคิมหันต์ที่ห้องพักคนไข้ เขาถามว่าได้ของที่ตนสั่งมาครบไหม ไสวบอกว่าครบ แล้วทั้งสองก็เริ่มปฏิบัติการทันที...<br />
<br />
สิ่งที่คิมหันต์สั่งให้ไสวเอามาคือเสื้อผ้าของตน และหมวกแก๊ป ทั้งสองรีบปลอมตัวแลกกัน อึดใจเดียวคิมหันต์ก็เดินออกจากห้องไปในชุดเสื้อแจ็กเกตและใส่หมวกแก๊ป ส่วนไสวก็ใส่ชุดคนป่วยนอนหันหลังให้ประตู<br />
<br />
ก่อนออกไป คิมหันต์เปลี่ยนป้ายที่หน้าห้องใหม่เขียนว่า “งดน้ำ งดอาหาร ห้ามเยี่ยมเด็ดขาด”<br />
<br />
พอคิมหันต์เดินไปที่หน้าโรงพยาบาล แท็กซี่คันหนึ่งก็โฉบเข้ามารับ มีดวงดาวนั่งอยู่ในรถแล้ว<br />
<br />
พอขึ้นรถ คิมหันต์ถามดวงดาวว่าเธอยังไม่ได้บอกมุกรินใช่ไหม ดวงดาวตอบยิ้มๆ ว่าบอกก่อนก็ไม่ตื่นเต้นสิ<br />
<br />
“ขอบใจมากดวงดาว” คิมหันต์เอื้อมมือวางบนฝ่ามือดวงดาว ทำเอาเธอซึ้งอย่างประหลาด<br />
<br />
ดวงดาวพาคิมหันต์ไปที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ดวงดาวเห็นรถขไองมุกรินและปรารภจอดอยู่ เธอบอกให้เขานั่งรอในรถตนขอไปเคลียร์ก่อน แล้วเธอก็เดินไปยังโต๊ะที่ปรารภนั่งคุยอยู่กับมุกริน<br />
<br />
ปรารภกำลังคุยเรื่องการตั้งบริษัทใหม่กับมุกริน เขาตั้งชื่อบริษัทว่า MVP เป็นอักษรย่อชื่อของมุกริน ของตัวเอง ส่วนตัว “V” คือคำว่า “value for ...” ปรารภอธิบายอย่างภูมิใจว่า “หมายความว่ามุกรินมีค่ายิ่งสำหรับปรารภ”<br />
<br />
เขาบอกมุกรินว่าอีกสองอาทิตย์ก็น่าจะจดทะเบียนบริษัทเสร็จเรียบร้อย เราก็เริ่มหาลูกค้าได้ทันที<br />
<br />
พอดีดวงดาวเข้ามาบอกปรารภขอยืมตัวมุกรินออกไปสักครู่ ปรารภเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น<br />
<br />
ดวงดาวพามุกรินไปหาคิมหันต์ที่นั่งรออยู่ในห้องพิเศษของสวนอาหารแล้วตัวเองก็ถอยไป คิมหันต์บอกมุกรินทันทีว่าคิดถึงเธอมาก มุกรินถามว่าพักตรารู้ไหมว่าเขามาที่นี่<br />
<br />
“ผมไม่สน ผมรู้แต่ว่า ผมคิดถึงคุณ ตอนอยู่ในห้องผ่าตัด ผมพยายามมองหามุก แต่ก็ไม่เห็น ผมคิดว่า ถ้าผมตาย ขอตายในอ้อมแขนผู้หญิงที่ผมรัก หรืออย่างน้อย ก็ขอให้ได้เห็นลมหายใจสุดท้ายของผม...ผมรักมุกนะ...”<br />
<br />
“มุกอยากไปเยี่ยมคุณใจจะขาด แต่มุกโดนกีดกันทุกทาง มุกไม่รู้เลยว่า คิมผ่าตัดอยู่ห้องไหน พักห้องไหน จนย้ายโรงพยาบาลออกไปมุกก็ยังไม่รู้”<br />
<br />
“ผมก็เพิ่งมารู้เรื่องทั้งหมดทีหลัง ผมนึกว่ามุกรังเกียจผมจนไม่อยากเจอหน้าผมอีก”<br />
<br />
“คิมช่วยชีวิตมุก มุกจะโกรธคิมได้ยังไง”<br />
<br />
คิมหันต์เปรยๆ ว่าไม่คิดว่าพักตราจะทำได้ถึงขนาดนี้ มุกรินเสริมว่าแล้วก็ไม่ต้องรับผิดอะไรด้วย คิมหันต์เสนอว่าเราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ชวนหนีไปซานฟราน สถานที่เราพบรักกันไหม ตนจะทำงานเลี้ยงเธอเอง<br />
<br />
มุกรินบอกว่าเราคงหนีไม่ได้ง่ายเพราะพักตรามาขู่ตนที่บ้าน ถามคิมหันต์ว่าเขายังไม่ได้ถอนหมั้นพักตราใช่ไหม<br />
<br />
“โธ่...พักตร์เป็นคนแบบนี้ มุกคิดว่าเขาจะยอมฟังผมเหรอ จะบอกหรือไม่บอกมันไม่ต่างกันหรอก” เห็นมุกรินนิ่ง คิมหันต์เอ่ยย้ำ “ไปกับผมนะ มุก”<br />
<br />
ระหว่างที่ดวงดาวคุยกับปรารภ เธอถามเขาว่าคิดยังไงกับมุก คาดหวังอะไรในตัวเธอหรือเปล่า<br />
<br />
“ถ้าบอกว่าไม่ได้หวังอะไรก็คงจะไม่น่าเชื่อ แต่ผมเตรียมใจสำหรับความผิดหวังไว้แล้ว”<br />
<br />
“ดี...ถ้าอยากฟังเพลงอกหักก็ไปที่ร้านนี้ได้นะ” ดวงดาวส่งนามบัตรให้บอกว่า “ฉันร้องเพลงอยู่ที่นี่...”<br />
<br />
พอดีมุกรินเดินกลับมาที่โต๊ะ ดวงดาวถามว่าเรียบร้อยแล้วหรือ มุกรินบอกว่าเขารอเธออยู่ในรถแท็กซี่ ดวงดาวลุกขึ้นบอกมุกรินว่าแล้วไปเจอกันที่บ้านแล้วกัน<br />
<br />
“ตกลงเรื่องบริษัท MVP ยังสนใจทำกับพี่อยู่หรือเปล่า” ปรารภถามใจคอไม่ปกติ “หรือว่านายคิมหันต์เขาไม่อยากให้มุกทำงานกับพี่”<br />
<br />
“เปล่าค่ะ...ขอเวลามุกตัดสินใจอีกนิดนะคะ พี่รภ”<br />
<br />
ปรารภพยักหน้ารับอย่างไม่มีทางเลือก แต่ลึกๆ แล้วอดใจเสียไม่ได้...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ก้มหน้าก้มตาเดินไปที่ห้องพักของเขาในโรงพยาบาลโดยไม่มีใครสังเกต พอเข้าห้องเขาเห็นเตียงนอนว่างเปล่า พอร้องเรียกน้าไหว อรรถก็ปรากฏตัวขึ้น พูดด้วยหน้าตาดุดัน<br />
<br />
“ฉันผิดหวังในตัวนายจริงๆ” อรรถด่าคิมหันต์ว่า ไม่รู้ว่าโง่ปัญญาอ่อนหรือจงใจดื้อดึงกับตน คิมหันต์ถามว่าเขาต้องการอะไรจากตน “ฉันต้องการให้นายทำให้ลูกสาวฉันมีความสุข นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการจากนาย!”<br />
<br />
อรรถบอกว่าเขาจะไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร ตนไม่ว่า แต่อย่าบกพร่องต่อลูกสาวตน อรรถพูดอย่างรู้เท่ารู้ทันการกระทำของเขาทุกอย่าง คิมหันต์ถามว่าแล้วพักตรารู้ไหม อรรถบอกว่าตนไม่ปล่อยให้เธอทรมานเพราะต้องมารับรู้ความชั่วของคนอย่างเขา ถามว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นอีกไหม!<br />
<br />
คิมหันต์บอกว่าตนไม่กล้ารับปากแต่ยืนยันว่า “ผมบอกท่านแล้วในโกดังคืนนั้น ไม่ว่าท่านจะใช้วิธีรุนแรงแค่ไหน ท่านก็บังคับจิตใจผมไม่ได้” อรรถถามว่าแม้แต่ความตายหรือ? “ครับ ถึงตัวผมตาย ท่านก็เอาหัวใจของผมไปไม่ได้” อรรถขู่ว่าถ้าเป็นคนที่เขารักล่ะ เขาจะยอมแลกไหม อาจจะเป็นคนที่เขาไปหาเมื่อกี๊นี้ก็ได้!<br />
<br />
เป็นคำขู่ที่ทำให้คิมหันต์ตัดสินใจขั้นสุดท้าย เขาโทร.สั่งถวิลกับไสวให้จัดกระเป๋าเดินทางให้ และโทร.บอกดวงดาวที่บ้านธาดาว่า “ผมมีเรื่องด่วนที่คุณต้องช่วยผม”<br />
<br />
คุยกับคิมหันต์แล้ว ดวงดาวเข้าไปบอกมุกรินในห้องนอนว่า<br />
<br />
“คิมหันต์เขาให้บอกเธอว่า เช้าพรุ่งนี้ต้องหนีแล้ว เพราะเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย สถานการณ์ไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้อรรถถามพักตราว่าเธอพร้อมสำหรับช่วงเวลาสำคัญแล้วใช่ไหม ย้ำว่านี่อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อทำเพื่อลูกได้พักตราตื่นเต้นดีใจมากบอกว่านี่เป็นเรื่องใหญ่และมีความหมายกับตนมากที่สุดในชีวิต ขอบคุณที่พ่อทำเพื่อตน<br />
<br />
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น มุกรินพร้อมกระเป๋าเดินทางใบย่อมก็ไปถึงบ้านของคิมหันต์ ไสวบอกว่า<br />
<br />
“คุณคิมให้เราเตรียมเสื้อผ้าให้แกกระเป๋าเบ้อเร่อเลยครับ แล้วก็มารอรับคุณมุกที่นี่”<br />
<br />
ไสวถามว่าจะไปไหนกันหรือ ถวิลเดาว่าต่างประเทศใช่ไหม เพราะคิมหันต์ให้หยิบพาสปอร์ตให้ด้วย<br />
<br />
ฝ่ายคิมหันต์ออกจากโรงพยาบาลแต่เช้า เรียกแท็กซี่แล้วเขานั่งคิดเครียด คนขับแท็กซี่แอบโทรศัพท์พูดเบาๆว่า<br />
<br />
“เรียบร้อยแล้วครับท่าน”<br />
<br />
ที่แท้คนขับแท็กซี่เป็นคนที่อรรถส่งมาดักรับคิมหันต์ และพาไปส่งยังสถานที่จัดงานที่เตรียมไว้พร้อมแล้ว คิมหันต์นั่งหลับตามาตลอดทาง พอลืมตาก็แปลกใจถามแท็กซี่ว่าจะพาตนไปไหน แล้วคนขับแท็กซี่คนเดิมหายไปไหน<br />
<br />
“เขาป่วยครับ” คิมหันต์ถามว่าแล้วนี่จะพาตนไปไหน? “ไปตามคำสั่งพลโทอรรถครับ”<br />
<br />
คิมหันต์แทบช็อก ถูกคนขับแท็กซี่ขู่ว่าอย่าคิดกระโดดรถหนีเพราะเขากำลังบาดเจ็บอยู่ มันไม่คุ้ม<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คิมหันต์ถูกพาไปยังสถานที่จัดงานแต่งงานหรูหรา เขาเจออรรถที่นั่น อรรถเยาะเย้ยว่า<br />
<br />
“นายไม่ฉลาดไปกว่าฉันหรอก ฉันย้ำหลายครั้งแล้วว่า ฉันเบื่อการตามไล่ตามจับนายเต็มที เกมแมวจับหนูมันต้องอวสานในวันนี้ได้แล้ว...ก่อนอื่นนายต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน<br />
<br />
ระหว่างคิมหันต์ถูกพาตัวไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นบน เขามองลงมาเห็นป้ายคลาสสิกที่ติดไว้ในตำแหน่งเด่นทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทยว่า “งานมงคลสมรส พักตรา & คิมหันต์”<br />
<br />
คิมหันต์ช็อกกับเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงนี้<br />
<br />
ฝ่ายมุกรินไปรอคิมหันต์ที่บ้านเขา รอแล้วรอเล่าเขาก็ยังไม่มา ถามถวิลกับไสวว่าเขานัดไว้กี่โมง ทั้งสองบอกว่าน่าจะมาถึงนานแล้ว ไสวเสนอว่าให้ลองโทร.หาชุมสายดูว่าจะรู้ไหม ชุมสายรับโทรศัพท์ตอบอย่างร้อนใจว่า<br />
<br />
“ผมไม่ทราบเลยครับ ที่โรงพยาบาลก็บอกว่าเช็กเอาต์ไปแล้ว เจ้าหน้าที่ที่นั่นบางคนเห็นว่าคิมหันต์นั่งแท็กซี่ออกไปคนเดียว... พักตรากับพ่อของเธออาจจะดักฉกตัวระหว่างทางก็เป็นได้ครับ”<br />
<br />
เวลาเดียวกัน คิมหันต์ในชุดเจ้าบ่าวหล่อ เท่ กำลังเข้าสู่พิธีวิวาห์ที่จัดอย่างใหญ่โตหรูหรา<br />
<br />
ชุมสายยังคุยโทรศัพท์อยู่อย่างร้อนใจว่า “ผมเชื่อว่าเดี๋ยวมันต้องหาทางโทร.มาจนได้ ไม่โทร.มาที่ผมก็ที่ดวงดาว...แล้วผมจะรีบส่งข่าวคุณมุกทันทีครับ”<br />
<br />
“ขอบคุณค่ะ” มุกรินเสียงแผ่วเบาเหมือนคนหมดแรง...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ณ สถานที่จัดงานแต่งงาน อรรถเอ่ยแสดงความยินดีและอวยพรคู่บ่าวสาวให้ครองรักกันนานๆ จนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรและมีตัวเล็กๆ ให้ตนอุ้มเร็วๆ<br />
<br />
พักตราดีใจจนออกนอกหน้า ในขณะที่คิมหันต์ในชุดหล่อเท่ก้มหน้าตลอดเวลา อรรถเอ่ยกับพักตราและคิมหันต์ว่า<br />
<br />
“พ่อทำหน้าที่ดีที่สุดของคนเป็นพ่อแล้วนะ...งานอาจจะรวบรัดไปหน่อย แต่ก็ครบทุกพิธีกรรมและเป็นไปตามความเหมาะสมของเธอทั้งสองคน โดยเฉพาะสภาพร่างกายของคิมหันต์”<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 9 วันที่ 24 ก.ย. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-80063779926104567492015-09-23T09:48:00.002+07:002015-09-23T09:56:50.332+07:00อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 10 วันที่ 24 ก.ย. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-p4LLINsKm_Y/VeJ963aN8_I/AAAAAAAAJKI/_r1AKYupEdY/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-p4LLINsKm_Y/VeJ963aN8_I/AAAAAAAAJKI/_r1AKYupEdY/s1600/16.jpg" /></a></div><h2>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 10 วันที่ 24 ก.ย. 58</h2>“เดี๋ยวนี้เลย ลูกน้องเฮียตามมันอยู่ เดี๋ยวให้มันประสานแล้วชี้เป้ากันเลย จะได้ไม่ผิดตัว” เฮียฮุยวางสายด้วยอารมณ์เคืองแค้น “ใครบังอาจมาแตะต้องลูกชายอั๊ว มันต้องตาย”...<br />
<br />
คีรินนำชิ้นส่วนปืนคู่ชีพที่ซ่อนไว้ตามที่ต่างๆในบ้านขึ้นมาประกอบอย่างรวดเร็วแล้วขี่มอเตอร์ไซค์ไปยังจุดนัดหมายซึ่งเป็นห้างฯหรูกลางกรุง พอเธอเห็นคนที่สมุนของเฮียฮุยชี้เป้าให้ถึงกับตะลึง เพราะเหยื่อคือตะวันนั่นเอง แม้คีรินจะอยากได้เงินเอาไปรักษาดวงตาให้แม่เพียงใด แต่เธอก็ฆ่าตะวันไม่ลง จำต้องปล่อยให้เหยื่อลอยนวล สมุนของเฮียฮุยที่ซุ่มดูอยู่ เจ็บใจมากที่คีรินทำงานพลาด รีบโทร.รายงานเจ้านายทันที...<br />
<a name='more'></a><br />
นันทากำลังกินยาแก้ปวดหัวเนื่องจากพักนี้เครียดหนัก เห็นนันทวัฒน์เดินหิ้วถุงช็อปปิ้งเข้ามากับตะวันถึงกับปรี๊ดแตกที่เขาไม่ได้ไปเฝ้าพ่อ พรุ่งนี้ท่านจะกลับบ้านแล้ว คงไม่ดีแน่หากต้องอยู่ร่วมชายคากับคนที่ท่านเกลียด แล้วปรายตามองตะวันแวบหนึ่ง ก่อนจะสั่งให้เขาจัดการโดยด่วน ถ้าไม่อยากเห็นพ่อตายเร็ว<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“ตะวันเข้าใจค่ะพี่วัฒน์ ตะวันไม่ทราบว่าท่านโกรธเกลียดตะวันเรื่องอะไร แต่ถ้ามีอะไรที่จะทำให้ทุกคนสบายใจได้ ตะวันขอเป็นฝ่ายไปค่ะ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เปลวดีใจมากที่พิมแวะมาบอกว่าเอกสารสำหรับใช้เดินทางไปเยอรมันของเธอผ่านเรียบร้อยแล้ว เธอจะไปในฐานะเพื่อนเจ้าสาวของพิมแต่จะอยู่ที่นั่นได้แค่ 90 วัน หลังจากนั้น เธออาจต้องใช้เสน่ห์เล็กน้อยเผื่อจะหาแฟนฝรั่งได้สักคนจะได้ลงหลักปักฐานอยู่ที่นั่นไปเลย เปลวบ่นอุบเป็นห่วงลูกไม่อยากทิ้งไว้คนเดียว<br />
<br />
“เอาตัวให้รอดเถอะ ไอ้ปรางค์น่ะ มันมีผัวใหม่ผัวเก่ารุมอุ้มอยู่ อย่าไปห่วงเลย สะใภ้เจ้าสัวอย่างมันน่ะ ขอวีซ่าง่ายมาก ค่อยลากมันไปทีหลังก็ได้ อาทิตย์หน้าเดินทางแล้วนะ ขอให้เราสองคนโชคดี”<br />
<br />
“จ้ะ ขอให้เราสองคนโชคดี” เปลวยิ้มให้พิมอย่างมีความหวัง...แต่แล้วความหวังจะไปจากทรงพลของเปลวเป็นอันต้องสะดุด เพราะปรางค์ทองในคราบตะวันกลับมาอยู่บ้านหลังนี้ด้วย เปลวครุ่นคิดหนัก เนื่องจากไม่อยากทิ้งลูกให้ต้องผจญกรรมตามลำพัง...<br />
<br />
ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านวัฒนา ทนงศักดิ์เห็นนันทวัฒน์นั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียว รู้สึกสงสารและเห็นใจเขามากที่ต้องเจอศึกรอบด้าน ทั้งเรื่องความรักที่มีต่อตะวันความกตัญญูต่อพ่อกับแม่ และความรับผิดชอบที่มีต่อมยุริญ จึงแนะให้เขาตัดใจจากตะวันเพราะเธอไม่คู่ควรกับเขาด้วยประการทั้งปวง นันทวัฒน์แค่นหัวเราะ<br />
<br />
“แปลกนะครับ คนที่ไม่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง แล้วฟ้าส่งเธอมาให้ผมทำไม”<br />
<br />
“ผมเกรงว่าฟ้าจะไม่ได้ส่งเธอมาน่ะสิครับ”<br />
<br />
จากนั้นเหตุการณ์เมื่อยี่สิบปีก่อนก็พรั่งพรูออกจากปากทนงศักดิ์ ตอนนั้นวัฒนาพาทรงพลไปเลี้ยงฉลองความสำเร็จเนื่องจากสมประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย ทรงพลใช้เส้นสายทางราชการอำนวยความสะดวกให้ธุรกิจของวัฒนาเดินไปได้อย่างราบรื่น ทรนงพ่อของทนงศักดิ์ซึ่งเป็นคนสนิทของวัฒนาพาทรงพลไปฉลองต่อที่ซ่องชั้นดีในพัทยาและทำให้เขาได้พบกับเปลวและปรางค์ทอง ทรงพลขอซื้อตัวสองแม่ลูกจากแม่เล้า โดยให้ทรนงเป็นคนจัดการจ่ายเงินให้ วัฒนารู้เข้าก็โกรธมากที่ถูกทรงพลเอาเปรียบ<br />
<br />
“ท่านทรงพลคงเห็นว่าพวกเราต้องอาศัยท่านมั้งครับ เลยถือโอกาส วันนี้ได้หกแสนบาทไปง่ายๆแบบนี้ ต่อไปคงเรียกร้องไม่หยุดแน่ๆครับ” คำพูดของทรนง ทำให้วัฒนาคิดหาทางตัดไฟแต่ต้นลม...<br />
<br />
หลังจากวางแผนเสร็จ วัฒนาเชิญทรงพลมาที่บ้าน เลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีด้วยอาหารรสเลิศและสุราต่างประเทศราคาแพง พอดื่มจนได้ที่ เจ้าสัวผู้มั่งคั่งพยักพเยิดให้ทรนงทำตามแผน หยิบซองเงินมาวางตรงหน้าทรงพล อ้างเป็นเงินปันผลของบริษัท จากนั้นก็เรียกทนงศักดิ์ซึ่งตอนนั้นเป็นเด็กฝึกงานในบริษัทของวัฒนาให้เอาเอกสารมาให้ทรงพลเซ็น โกหกว่าเป็นเอกสารการรับเงินปันผล ด้วยความไว้ใจ กอปรกับไม่ได้เอาแว่นสายตามาทำให้อ่านข้อความไม่ถนัด ทรงพลเซ็นเอกสารให้โดยไม่ได้คิดอะไร...<br />
<br />
ไม่กี่วันถัดมา มีเอกสารสำคัญทางราชการส่งมาถึงทรงพลซึ่งเปิดอ่านแล้วแทบจะเป็นลมล้มทั้งยืน เขาขยำเอกสารฉบับนั้นขว้างออกไปอย่างแรงเกือบโดนเปลวที่เดินเข้ามา เธอหยิบเอกสารยับยู่ยี้ขึ้นมาดู<br />
<br />
“รับสินบน ฉ้อราษฎร์บังหลวง...ออกจากราชการ” เปลวใจหายวาบ มองทรงพลด้วยความเป็นห่วง<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นันทวัฒน์ฟังเรื่องราวที่ทนงศักดิ์เล่าแล้วตัดพ้อทำไมไม่มีใครบอกให้รู้อะไรบ้าง ปล่อยให้เขาหลงรักปรางค์ทองทำไม ทนงศักดิ์เล่าเพิ่มเติมว่าไม่มีใครรู้เรื่องที่เธอเป็นลูกของทรงพลจนกระทั่งวันที่เขาแต่งงาน และที่ไม่มีใครพูดอะไรก็เพราะรักและแคร์ความรู้สึกของเขา<br />
<br />
“รักหรือปิดบังความเลวร้ายที่คุณพ่อทำกันแน่”<br />
<br />
“ในแง่ธุรกิจท่านเจ้าสัวก็ไม่ได้ผิดอะไรมากมาย มันเป็นกลยุทธ์ทางการค้าท่านต้องการความสะดวกสบายก็ต้องหาเส้นสายซึ่งท่านทรงพลก็เต็มใจรับเงินเหล่านั้น”<br />
<br />
“ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับผมแล้วผมจะทำยังไงต่อไป เธอดีกับผมเธอรักผมแล้วผมก็รักเธอมาก”<br />
<br />
ทนงศักดิ์พยายามกล่อมให้นันทวัฒน์ตระหนักว่าปรางค์ทองไม่ได้รักเขา แค่จะใช้เขาเป็นเครื่องมือทำลายครอบครัวของเขาเอง แต่เขากลับไม่เชื่อ เนื่องจาก ไม่เคยเห็นเธอทำอะไรใคร มีแต่คนในบ้านของเขาต่างหากที่ทำร้ายเธอถึงขนาดจะเอาชีวิตด้วยซ้ำ ทนงศักดิ์ถึงกับอึ้งไม่พูดอะไรอีก...<br />
<br />
ไม่ได้มีแต่ทนงศักดิ์เท่านั้นที่เล่าถึงความบาดหมางระหว่างทรงพลกับวัฒนา ทรงพลเองก็เล่าเรื่องนี้ในแง่มุมของตัวเองให้ตะวันที่เข็นรถพาเขาออกมารับลมนอกบ้านฟัง เพื่อให้เธอรับรู้ถึงสาเหตุของความเกลียดชัง<br />
<br />
“พวกมันทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ มันใช้พ่อเป็นเครื่องมือกอบโกยผลประโยชน์ของพวกมัน เห็นหน้าไอ้วัฒนาแล้วสะใจนัก พวกมันทำกับเราไว้มาก มันต้องโดนเอาคืนแบบนี้ ขอบใจนะปรางค์ หนูทำได้ดีมาก เอาอีกลูก เอาอีก ให้พวกมันรู้ว่าเวรกรรมน่ะมันจะตามจองล้างจองผลาญไปจนกว่าพวกมันจะตาย”<br />
<br />
“ค่ะคุณพ่อ หนูจะทำให้พวกมันพินาศ”<br />
<br />
“ดี...ให้มันฉิบหายกันไปเลย” ทรงพลหัวเราะสะใจ...<br />
<br />
ขณะที่ทรงพลยุยงให้ตะวันกลับไปแก้แค้นครอบครัวของนันทวัฒน์ ธงไทยซึ่งอยู่ที่ไร่นวลตะวันเอาแต่นั่งเหม่อ ใจลอยคิดถึงหญิงคนรักไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วนึกเจ็บใจตัวเองที่คืนนั้นน่าจะรับน้ำใจจากเธอจะได้ไม่ต้องมานั่งเศร้าแบบนี้ นวลรู้เท่าทันความคิดของลูกชาย ยุให้ไปหาตะวัน<br />
<br />
“ชีวิตคนเรามันสั้นนัก อยากทำอะไร มีโอกาสก็ทำซะ จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง”<br />
<br />
“ให้ผมวิ่งตามเธอไปตลอดชีวิตคงไม่ได้หรอกครับ ที่นี่ผมมีแม่นวลและก็ไร่นวลตะวันกับคนที่นี่ ผมต้องดูแลรับผิดชอบอีกมาก”<br />
<br />
นวลอยากเห็นลูกมีอนาคตกับคนที่เขารัก เธอจะได้ตายตาหลับ ธงไทยกอดแม่เอาไว้พร้อมกับบอกว่าตอนนี้เขาอยู่กับคนที่เขารักแล้วและเขาก็มั่นใจว่าคนคนนี้รักเขาจริง นวลกอดลูกตอบ ลูบหัวด้วยความรัก อยากเห็นเขามีความสุขและสมหวังก่อนที่ตัวเองจะต้องจากไปในเวลาอันใกล้นี้<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เปลวดึงลูกสาวมายังมุมลับตาคน ต่อว่าว่ากลับมาที่นี่ทำไมอีก เธอแค่จะถอยมาตั้งหลัก หลอกให้คนบ้านวัฒนาตายใจแล้วจะกลับไปจัดหนักให้พวกนั้นทีหลัง เปลวขอร้องให้เลิกทำแบบนี้ เธอเองก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น น่าจะให้ทุกอย่างจบไปกับความทรงจำของเธอ อย่าก่อเวรก่อกรรมอีกเลย<br />
<br />
“พวกเขาทำกรรมเอาไว้ หนูมีหน้าที่ทวงความยุติธรรมให้คุณพ่อผู้มีพระคุณของเราไงคะแม่”<br />
<br />
“หนูได้ทำทุกอย่างไปแล้ว หนูทดแทนบุญคุณท่านไปแล้ว ให้มันจบๆเถอะนะปรางค์ หนูเริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะ กับคุณธงไทยน่ะ” คำพูดของแม่ทำให้ตะวันอดคิดถึงธงไทยขึ้นมาไม่ได้...<br />
<br />
นันทนาอยากได้เงินไปซื้อยาแต่ไม่รู้จะหาที่ไหน คิดจะเข้าไปขโมยเงินในห้องแม่ ยังไม่ทันจะเปิดประตูห้อง ท่านมาเห็นเสียก่อน ด้วยความเจ้าเล่ห์เธอโกหกเอาตัวรอดมาได้โดยที่ท่านไม่สงสัย แล้วรีบชิ่งหนี ขณะเดินผ่านหน้าห้องของพ่อ นันทนาเห็นพยาบาลพิเศษเดินออกมาพอดี เธอรอจนพยาบาลลับสายตา ค่อยๆแง้มประตูห้องดูเห็นพ่อนอนอยู่เพียงลำพัง รีบผลุบเข้าไปข้างใน อึ่งเดินผ่านมาเห็นหลังเธอไวๆ อดปากเสียไม่ได้<br />
<br />
“ต๊าย รู้จักเข้าไปเยี่ยมคุณพ่อด้วยแฮะ” พูดจบ อึ่งเดินต่อไปไม่สนใจอะไร<br />
<br />
วัฒนาจ้องลูกสาวเขม็ง เพราะรู้ว่าจะเข้ามาขโมยของ แต่ไม่สามารถร้องบอกใครได้ นันทนาค้นหาของมีค่าจนทั่วได้มาแค่แหวนหนึ่งวง อารามรีบร้อนจะหยิบ แหวนหลุดมือกลิ้งไปหยุดที่เท้าของพยาบาลพิเศษซึ่งรีบก้มเก็บจะคืนให้ แต่พอเห็นสายตาและสีหน้าของวัฒนาก็รู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ ลังเลไม่รู้จะทำอย่างไรดี นันทนาเข้ามาแย่งคืน เธอยื้อไว้ไม่ยอมให้ สองสาวยื้อแย่งแหวนกันวุ่นวาย กันเกราเปิดประตูเข้ามาเห็น ร้องถามว่าทำอะไรกัน นันทนาชิงฟ้องว่าพยาบาลพิเศษคิดไม่ซื่อจะขโมยของมีค่าของคุณพ่อ<br />
<br />
นันทารู้เรื่องที่เกิดขึ้น รีบค้นดูในกล่องใส่ของมีค่าที่วางไว้บนหัวเตียงนอนของวัฒนา พบว่านาฬิกาหรู 2 เรือนหายไป ไม่ฟังคำแก้ตัวใดๆ โทษว่าพยาบาลพิเศษเอาไป เหมือนที่พยายามจะขโมยแหวนวงนั้น<br />
<br />
“ดิฉันไม่ได้เอาไป ดิฉันไม่รู้เรื่อง”<br />
<br />
กันเกราเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือของพยาบาลพิเศษ พยายามทักท้วง แต่นันทาปักใจเสียแล้วว่าเธอเป็นคนขโมยของไปด่าว่าต่างๆนานา นันทนาเห็นท่าไม่ดี อ้างมีธุระต้องไปทำ แล้วเดินหนีออกจากห้อง พยาบาลพิเศษพยายามร้องเรียกให้เธอกลับมาเล่าความจริงให้ทุกคนทราบทั้งน้ำตา แต่ไร้ผล วัฒนาได้แต่มองพยาบาลผู้ซื่อสัตย์ด้วยความสงสาร...<br />
<br />
กว่านันทาจะรู้ความจริงจากอึ่งว่าทั้งแหวนและนาฬิกาของวัฒนาที่หายไปเป็นฝีมือลูกสาวของเธอก็สายเกินไป พยาบาลพิเศษขอลาออกจากงาน นันทาต่อรองจะขึ้นเงินเดือนให้อีกหนึ่งหมื่นบาท แต่เธอไม่สนใจคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าเดินจากไป วัฒนาถึงกับน้ำตาซึม เพราะมีแต่เธอเท่านั้นในบ้านนี้ที่สนใจความเป็นอยู่ของเขา...<br />
<br />
ตั้งแต่ทำงานพลาด คีรินไม่เป็นอันกินข้าวกินปลา เอาแต่เขี่ยข้าวในจาน แม่ของเธอฟังจากเสียงก็รู้ว่าเธอไม่ได้แตะต้องอาหาร ถามว่ากลุ้มใจเรื่องงานหรือ เธอยอมรับว่าทำใจไม่ได้ที่ต้องงอมืองอเท้าให้แม่หาเลี้ยง แล้วถามแม่กลับว่า ถ้าจำเป็นต้องผลักใครคนหนึ่งลงเหวเพื่อรักษาชีวิตตัวเองให้รอด แม่จะทำไหม<br />
<br />
“รอดเพื่อจะมานั่งเป็นทุกข์ที่ไปทำคนอื่นเขาตายน่ะเหรอ แม่ไม่เอาดีกว่า...แต่ถ้าต้องผลักใครสักคนตกเหวเพื่อรักษาชีวิตของรินหรือรันล่ะก็ แม่ก็จะทำนะ เพราะแม่รักลูกๆมากกว่าชีวิตตัวเอง”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นวลอยากให้ธงไทยได้เจอกับตะวัน จึงสั่งการให้ไผ่ขนลังผลไม้หลายลังขึ้นท้ายรถกระบะของธงไทย ให้ลูกชายเอาไปให้วิว 2 ลัง ฝากไปให้บ้านคีรินเพื่อนของธงไทย 2 ลัง อีก 2 ลังที่เหลือเอาไปฝากบ้านที่ตะวันไปอยู่ ธงไทยเข้าไปกอดแม่ด้วยความซาบซึ้งใจ แต่นวลทำเป็นไก๋<br />
<br />
“ช่วงนี้ผลไม้มันออกเยอะ ขายไปก็ไม่ค่อยได้ราคา เอาไปแจกๆซะ”<br />
<br />
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับแม่นวล”<br />
<br />
“อะไรที่ทำให้ไทยมีความสุขได้ แม่ก็อยากทำน่ะลูก” นวลว่าแล้วกอดตอบลูกชาย...<br />
<br />
<h3>อ่านละครเพลิงตะวัน ตอนที่ 10 วันที่ 24 ก.ย. 58</h3>ละครเพลิงตะวัน แนว โรแมนติก-ดราม่า<br />
ละครเพลิงตะวัน บทประพันธ์โดย น้ำผึ้งเดือน 8<br />
ละครเพลิงตะวัน บทโทรทัศน์โดย ดรีมทีม<br />
ละครเพลิงตะวัน กำกับการแสดงโดย อัษฎาวุธ เหลืองสุนทร<br />
ละครเพลิงตะวัน ผลิตโดย บริษัท ดูมันดี จำกัด<br />
ละครเพลิงตะวันออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.15 น.<br />
ติดตามชม ละครเพลิงตะวันได้ทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2769668493820552038.post-85310211146978206852015-09-21T15:43:00.002+07:002015-09-21T15:45:42.387+07:00อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 9 วันที่ 22 ก.ย. 58<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-Oz6ybOvLzWU/Vd6BVYgWa-I/AAAAAAAAJIw/s1FNR-rk_Ac/s1600/15.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Oz6ybOvLzWU/Vd6BVYgWa-I/AAAAAAAAJIw/s1FNR-rk_Ac/s1600/15.JPG" /></a></div><h2>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 9 วันที่ 22 ก.ย. 58</h2>คิมหันต์ทำแผลเรียบร้อยแล้ว กลับไปที่ “เรือนหอ” พร้อมถุงอาหาร พอมุกรินเห็นสภาพของเขาเธอตกใจถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมแผลเต็มหน้าอย่างนี้<br />
<br />
“การลงทุนมีความเสี่ยงแต่ก็คุ้ม...ผมบอกเขาแล้วว่าขอถอนหมั้น” มุกรินถามว่าบอกพักตราหรือ “บอกพ่อเขา...เขาคงจะไปเคลียร์กันเองได้”<br />
<a name='more'></a><br />
มุกรินพูดอย่างเป็นห่วงว่าบอกพ่อยังขนาดนี้ ถ้าบอกลูกจะขนาดไหน คิมหันต์บอกว่าลูกมือเบากว่าพ่อมาก ถ้าเจอตัวเมื่อไรตนก็จะพูดทันที ถามมุกรินว่า ดีใจไหมที่เราจะได้มีชีวิตคู่อย่างเปิดเผยกันอีกครั้ง แล้วถามว่าพี่ชายเธอเป็นยังไงบ้าง มุกรินมองหน้าบอกว่าเขาไม่อยากรู้หรอก<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
/* 300x250มีขอบ */
google_ad_slot = "9612261649";
google_ad_width = 300;
google_ad_height = 250;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“บอกแล้วไง อะไรที่คุณไม่สบายใจ ผมก็ไม่สบายใจด้วย” คิมหันต์ย้ำ มุกรินจึงบอกว่าดวงดาวเฝ้าอยู่ ตอนนี้รอทำซีที แต่วันนี้ตนจะไปหาปรารภหน่อย คิมหันต์ถามทันทีว่ามีอะไรหรือ<br />
<br />
“เขามีงานนอกบริษัท มุกอาจจะรับจ๊อบพิเศษได้บ้าง ที่ไม่เกี่ยวกับ Fast Track”<br />
<br />
คิมหันต์ถามว่ายังไม่เลิกจีบเธอหรือ มุกรินบอกว่าถ้าเขาไม่ให้ไปตนไม่ไปก็ได้ คิมหันต์บอกให้ไปเถอะ ตนเชื่อใจเธอ<br />
<br />
พักตราโทรศัพท์ถามดวงดาวว่ามุกรินอยู่ไหน พอรู้ว่าอยู่โรงพยาบาลเธอลิ่วไปทันที ดวงดาวที่เฝ้าธาดาอยู่บอกเขาว่าตนจะออกไปซื้ออะไรกินหน่อย ย้ำกับเขาว่า “ถ้าพยาบาลเขาพาไปทำซีที อาก็อย่าดื้อนะ”<br />
<br />
ขณะธาดาเข้าห้องน้ำ เขาได้ยินเสียงปิดประตูนึกว่าพยาบาลจะมาพาไปทำซีที บอกทั้งที่ยังอยู่ในห้องน้ำว่า<br />
<br />
“คุณพยาบาล รอแป๊บนึงนะครับ ทำซีทีไม่นานใช่ไหม” กดชักโครกแล้วเปิดประตูออกมา ธาดาชะงักกึกเมื่อคนที่อยู่ในห้องไม่ใช่พยาบาล แต่กลายเป็นคิมหันต์!<br />
<br />
คิมหันต์ทักเย้ยหยันว่าสภาพใกล้ตายแล้วหรือ ถูกสวนทันทีว่าสภาพเขาก็ไม่ต่างกับตนเย้ยคืนว่า<br />
<br />
“โจทก์เยอะไม่ใช่เล่นล่ะสิ”<br />
<br />
“ผมเป็นโจทก์ คุณและน้องสาวนั่นแหละคือจำเลย” ธาดายิ้มเยาะว่าอยากให้มุกรินได้ยินที่เขาพูดจัง “อัดเทปซี่ อัดไปเลย ผมจะได้พูดเรื่องที่น้องสาวคุณไม่เคยรู้ไปด้วย” ธาดาถามว่าเรื่องอะไร “เรื่องไอ้ขุม! ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่า ถ้ามุกรินรู้เรื่องทั้งหมดของไอ้ขุม เธอจะรู้สึกยังไง จะยังเคารพพี่ชายเลวๆอย่างนี้อีกไหม”<br />
<br />
ธาดาไม่แยแสบอกว่าเขาจะกุเรื่องไอ้ขุมขึ้นมาอย่างไรก็ไม่มีใครเชื่อหรอก แต่พอคิมหันต์ท้าว่าอยากลองไหมอยากเห็นน้องสาวตัวเองทุรนทุรายไหม ธาดาก็เลี่ยงไปว่าเรื่องระหว่างเขากับตนไม่เกี่ยวกับมุกริน<br />
<br />
“เกี่ยว...ยังไงก็เกี่ยว เพราะน้องสาวแกเป็นเมียฉัน หลงรักฉัน ไม่ว่าเธอจะเลือกข้างไหน เธอก็ต้องเจ็บปวด ทนทุกข์ทรมานอยู่วันยังค่ำ”<br />
<br />
ธาดาพุ่งเข้าขย้ำคอคิมหันต์อย่างแค้นจัด ถูกคิมหันต์บิดมือเขาออก เตือนว่า “แกจะตายเร็วก็เพราะอย่างนี้แหละ อย่าเพิ่งรีบร้อนเลยน่า อยู่รออีกนิด รอให้ความลับถูกเปิดเผย รอให้ไอ้ขุมเป็นที่รู้จักของคนทั้งประเทศก่อนแล้วแกค่อยขาดใจตายดีกว่านะ ไอ้ธาดา!”<br />
<br />
พยาบาลเปิดประตูเข็นรถเข้ามารับคนไข้ ทั้งคิมหันต์และธาดาต่างปรับท่าทีตัวเองเป็นปกติ แต่ยังพูดยังเชือดเฉือนกัน ธาดาบอกให้เขารีบกลับไปเสีย หวังว่าตนกลับมาจะไม่เห็นเขาอีก คิมหันต์ยั่วทิ้งท้ายว่า<br />
<br />
“ถ้าอยากเจอมุกริน ก็ไปหาผมได้นะ เธออยู่กับผมทุกวัน...ทุกคืน...” พอออกจากห้องคิมหันต์โทร.ถามมุกรินว่าเสร็จหรือยัง เธอบอกว่าเสร็จพอดีและปรารภกำลังจะไปส่งตนที่โรงพยาบาล<br />
<br />
มุกรินนั่งคุยโทรศัพท์กับคิมหันต์โดยมีปรารภขับรถอยู่ข้างๆ เธอเล่าว่าปรารภชวนไปเปิดบริษัทใหม่เพราะเขาจะลาออกจาก Fast Track เร็วๆนี้ คิมหันต์พูดทันทีว่า<br />
<br />
“อย่าเพิ่งตกลงอะไรก่อนปรึกษาผมนะมุก ถึงยังไงผมก็ไม่ไว้ใจพ่อม่ายลูกสอง” มุกรินบอกว่าแล้วไปเจอกันที่บ้าน คิมหันต์บอกว่าตนจะไปรับเธอที่โรงพยาบาลดีกว่า “ผมจะรออยู่แถวโถงชั้นล่างก็แล้วกัน คุณเยี่ยมพี่ชายให้เรียบร้อยแล้วค่อยออกมาเจอผม”<br />
<br />
มุกรินวางสายจากคิมหันต์แล้ว ปรารภเปรยขึ้นว่า เขาคงไม่ไว้ใจให้เธอทำงานกับตน มุกรินพูดขำๆว่าเขาก็พูดไปอย่างนั้นแหละ พูดไปตามประสา แต่ปรารภไม่คิดอย่างนั้น เขาบอกว่า “คนขี้หึง” มุกรินเลยหัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พักตราไปเจอคิมหันต์ที่ห้องพักคนไข้ตอนธาดาถูกนำตัวไปทำซีที แล้วเธอโวยวายว่าเขามาหามุกริน ทั้งสองโต้เถียงกันและพักตราโผกอดคิมหันต์ถามว่าเขาไม่ได้คิดจะถอนหมั้นตนจริงๆใช่ไหม<br />
<br />
มุกรินมาถึงพอดีเห็นทั้งสองกอดกันอยู่ พักตรายิ่งเชื่อว่าทั้งสองนัดพบกันที่นี่ ผละจากคิมหันต์ไปด่าทอมุกรินอย่างสาดเสียเทเสีย มุกรินถามคิมหันต์ว่า<br />
<br />
“คิมคะ...คุณบอกว่าคุณถอนหมั้นพักตราแล้วไงคะ” คิมหันต์อึกอัก “คุณบอกว่าคุณพูดกับพ่อเขาแล้ว คุณบอกว่าเจอตัวเมื่อไหร่จะพูดต่อหน้าเขาไงคะ พูดเลยสิคิม”<br />
<br />
พักตราจ้องหน้าคิมหันต์บอกให้พูดดังๆเลยว่าจะถอนหมั้นหรือไม่ถอน เขาสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าบอกว่า<br />
<br />
“เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกพักตรา”<br />
<br />
เท่านั้นเอง พักตราจากสีหน้าท้าทายอย่างเป็นต่อ กลายเป็นโกรธจนหน้าแดงก่ำเอาปืนในกระเป๋าออกมาเล็งไปที่คิมหันต์ เขาบอกให้เธอเก็บปืนก่อน เธอสั่งให้เขาพูดก่อนว่าจะถอนหมั้นตนจริงไหม ประกาศกร้าวว่า<br />
<br />
“ถ้าแกคิดจะถอนหมั้นฉันจริง ก็ไม่ต้องมีใครได้ใครทั้งนั้น ตายมันให้หมดทุกคนที่นี่เลยดีไหม!”<br />
<br />
พักตราเล็งปืนไปที่มุกริน คิมหันต์ตะโกนลั่น “อย่านะพักตร์!” แต่หยุดเธอไม่ได้ มุกรินท้าทายว่าคิมหันต์เลิกกับเธอแน่ถ้าอยากยิงก็ยิงตนเลย พักตราหาว่ามุกรินเป็นคนบงการคิมหันต์ มุกรินสวนไปทันควันว่า<br />
<br />
“ฉันกับคิมรักกัน รักกันมาก และเราสองคนเกลียดแกที่สุด รู้ไว้ด้วย”<br />
<br />
“งั้นแกก็ตายพร้อมกันทั้งคู่เลย” พักตราเหนี่ยวไกทันที คิมหันต์กระโดดผลักเธอจนเซกระสุนเจาะผนังห้องแต่ปืนยังอยู่ในมือ พอตั้งตัวได้พักตราหันปืนยิงมุกรินอีกครั้ง คิมหันต์พุ่งไปเอาร่างบังมุกรินรับกระสุนแทน!<br />
<br />
สิ้นเสียงปืนสามนัดซ้อน ร่างคิมหันต์ล้มจมกองเลือดอยู่ตรงนั้น เสียงกรีดร้องดังลั่นโรงพยาบาล<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ชุมสายมาถึงโรงพยาบาลเขาพูดแบบทนายทันทีว่ากรณีที่เกิดขึ้นเป็นคดีอุกฉกรรจ์ เป็นการจงใจทำร้ายผู้อื่นให้ถึงแก่ชีวิต เรื่องนี้ต้องมีการรับผิดชอบด้วยบทลงโทษสูงสุด<br />
<br />
อรรถพูดแทรกขึ้นว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องคดีและบทลงโทษเลย เรื่องสำคัญที่สุดตอนนี้คือการช่วยผู้บาดเจ็บให้รอดชีวิตให้ได้ก่อน<br />
<br />
ไม่นานหมอก็ออกมาแจ้งว่าผลการผ่าตัดดีมากสามารถนำกระสุนออกจากช่องท้องได้ทั้งสามนัดแล้ว พักผ่อนดูอาการในห้องไอซียูสักสองสามวัน ถ้าไม่มีอะไรก็ย้ายไปห้องพักปกติได้<br />
<br />
บ่ายวันนี้เอง อรรถก็เอ่ยในห้องประชุมโรงพยาบาล ขอบคุณแพทย์ที่ช่วยชีวิตคิมหันต์ได้ แล้วพูดถึงภาพรวมของกรณีที่เกิดขึ้น<br />
<br />
อรรถสรุปว่าตนไม่อาจปฏิเสธว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุหรือเป็นเรื่องบังเอิญ แต่อยากจะให้มองถึงสภาวะอารมณ์ของลูกสาวตน เพราะคนปกติใครจะพกปืนเข้ามาในโรงพยาบาล อ้างว่าคู่กรณีเป็นคนที่เธอรักสุดหัวใจซึ่งทนายนำสืบดูได้<br />
<br />
ชุมสายติงว่าความไม่ปกติของพักตราเกิดจากการที่อรรถตามใจมาก ถูกอรรถโต้ อ้างอาวุโส ประสบการณ์ ของตนมาหักล้างข้อติติงของชุมสายว่า<br />
<br />
“ถ้ามันจะมีอะไรผิด มันก็ไม่ใช่เพราะผมคนเดียว มันยังมีปัจจัยแวดล้อมอีกมากมายที่คนอายุเท่าคุณไม่เคยรู้ และจะไม่มีวันได้รู้ตราบใดที่คุณยังไม่มีครอบครัว”<br />
<br />
อรรถใช้ทั้งวาทศิลป์ บารมี และอิทธิพลอำนาจ พูดจนควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของคนในห้องประชุมได้แล้ว เขารุกขั้นต่อไป<br />
<br />
“ผมขอสรุปอย่างนี้นะครับ ในเรื่องของความเสียหาย นอกจากทรัพย์สินของโรงพยาบาลและที่ตัวบุคคลคือว่าที่ลูกเขยของผมแล้ว ไม่มีความเสียหายอื่นอีก ถูกต้องไหมครับ” ทีมแพทย์มองหน้ากันก่อนตอบว่าใช่ “เพราะฉะนั้น ถ้าเราเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องนี้ เก็บเป็นความลับระหว่างเราเท่าที่อยู่ในห้องนี้ ก็ไม่ได้ทำให้เกิดผู้เสียหายเพิ่มมากขึ้น ถูกต้องไหมครับ”<br />
<br />
ทุกคนในห้องถูกชักจูงจนนิ่งเงียบเป็นการยอมรับโดยปริยาย อรรถพูดต่อทันทีว่า<br />
<br />
“ความเสียหายทั้งหมดของโรงพยาบาล ผมขอ รับผิดชอบเอง ว่าไงครับ” หมอไม่ทันพูด อรรถก็รวบรัด “ถ้าคิดว่าผมยังมีความน่าเชื่อถืออยู่บ้าง ผมขอก็แล้วกัน เหยียบเรื่องนี้ไว้ให้มิด ที่นี่! เท่านั้น!!”<br />
<br />
ทีมแพทย์พยักหน้ารับคำ ชุมสายเอ่ยขึ้นว่า “ผมขอเงื่อนไขอีกข้อนึง ช่วยส่งคุณพักตราไปรักษาอาการทางจิตด้วยได้ไหมครับ คนแบบนี้ปล่อยให้เพ่นพ่านข้างนอกไม่ได้หรอกครับ เผื่อวันหน้าวันหลัง เธอทำแบบนี้กับคนอื่นที่อื่นอีก ท่านจะลำบากกว่านี้นะครับ”<br />
<br />
“ขอบใจที่ห่วงใยผม ส่วนนายคิมหันต์เพื่อนรัก<br />
<br />
ของคุณ คุณก็ไม่ต้องห่วงนะผมจะดูแลเขาอย่างดี และเพื่อความสบายใจของทุกคน ผมจะย้ายคิมหันต์ไปพักฟื้นที่อื่น ที่เงียบๆ ไกลหูไกลตาคน” ชุมสายถามว่าที่ไหน “แล้วจะบอกทีหลังขอบคุณทุกท่านครับ ที่กรุณาให้ความร่วมมือกับผม” อรรถเอ่ยอย่างกระหยิ่มที่ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการของตน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ธาดากลับจากไปทำซีที พอรู้ว่าพักตรายิงคิมหันต์บาดเจ็บก็บ่นว่าตนไปแป๊บเดียวพักตราก็มาอาละวาดไล่ยิงคนกลางห้องเลยหรือ เขาย้ำให้มุกรินเลิกกับคิมหันต์เสียไม่อย่างนั้นพักตราก็จะก่อเรื่องรุนแรงขึ้นอีก<br />
<br />
มุกรินบอกว่าตนจะพยายามเลี่ยงก็แล้วกัน ธาดาบอกเลี่ยงไม่ได้ต้องเลิกเด็ดขาดเท่านั้น<br />
<br />
พอดีชุมสายเข้ามามุกรินถามว่าคิมหันต์เป็นอย่างไรบ้าง เขาบอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว ตอนนี้นายพลอรรถเก็บตัวไว้เงียบห้ามคนอื่นเยี่ยม ดวงดาวถามว่า แล้วตำรวจล่ะ?<br />
<br />
“ไม่มีตำรวจ เรื่องนี้ถูกเก็บเงียบไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็นเหมือนว่าไม่เคยเกิดเรื่องขึ้น” ชุมสายบอกธาดาโมโหถามว่าชักปืนยิงคนกลางโรงพยาบาลอย่างนี้จะเงียบได้ ยังไงจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว “ก็เหมือนฆาตกรที่ฆ่าคนตายแล้วศาลยกฟ้องไง มีให้เห็นไม่น้อยนะคุณธาดา” มุกรินถามว่าแล้วพักตราล่ะ “พ่อเธอส่งไปตรวจอาการทางจิต”<br />
<br />
“ตามสูตรเป๊ะเลย ฆ่าคนตายแล้วอ้างว่าป่วยเป็นโรคจิต” ดวงดาวยิ้มสมเพช<br />
<br />
ธาดาโมโหมาก เดินงุ่นง่านไปรอบห้องบอกว่าโรงพยาบาลแบบนี้อยู่ไม่ได้แล้ว บอกมุกรินให้กลับไปด้วยกันเลย ปรามน้องสาวว่า “แล้วอย่าให้พี่รู้นะว่ามุกกลับไปคบกับมันอีก เพราะคราวหน้าคนที่ถือปืนไล่ยิงมันอาจจะไม่ใช่ยัยพักตรา” หันบอกพยาบาลที่เดินเข้ามาว่า “ผมจะมาฟังผลเอกซเรย์วันหลังได้ไหม แล้วห้ามบอกผลกับคนอื่นเด็ดขาดนะครับ”<br />
<br />
อรรถนั่งอยู่กับพักตราที่ห้องรับรองของโรงพยาบาล พักตราร้องไห้คร่ำครวญว่าตนไม่น่าทำเลยถามว่าคิมหันต์จะตายไหม เขาจะยังรักตนไหม ใครๆต้องด่าว่าตนเป็นฆาตกรโรคจิตยิงคู่หมั้นตัวเองแน่เลย<br />
<br />
“จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยนอกจากคนที่นี่เท่านั้น<br />
<br />
ซึ่งพวกเขาเห็นใจลูกและเข้าใจว่าเกิดจากภาวะความเครียด เพราะลูกรักคิมหันต์มากและคิมหันต์ก็จะยังรักลูกอยู่ ทุกคนรักพักตราของพ่อเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นลูกไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว”<br />
<br />
ส่วนมุกรินอรรถบอกว่าเธอไปดูแลพี่ชายตัวเอง ไม่เกี่ยวกับเรา และตนจะสั่งย้ายคิมหันต์ไปอยู่ที่อื่นจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก และเพื่อให้ทุกอย่างจบลงด้วยดีและสมเหตุสมผล ตนจะส่งตัวเธอให้ไปอยู่ในความดูแลของหมออย่างใกล้ชิดเพื่อเป็นการฟื้นฟูสภาพจิตใจสักพักหนึ่ง เพื่อให้ผ่อนคลายและรอรับสิ่งดีๆกำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ พักตราถามว่ายังมีอะไรดีๆอีกหรือ<br />
<br />
“มีซี่...พ่ออยู่ตรงนี้ทั้งคน พ่อจะปล่อยให้ลูกสาวคนสวยของพ่อระทมทุกข์ได้ยังไงล่ะ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ชุมสายไปหาเสี่ยอ๋าที่บ่อน เสี่ยถามว่าใครยิงคิมหันต์ ตนจะส่งลูกน้องไปเอาคืนให้ไหม ชุมสายตัดบทว่าช่างเถอะคนลั่นกระสุนเป็นคู่หมั้นของคิมหันต์เอง และตอนนี้ก็เคลียร์กันจบแล้ว แล้วถามเสี่ยอ๋าว่าแผนการของคิมหันต์ก็คงต้องเลื่อนไป<br />
<br />
พอเสี่ยบอกว่าไม่เป็นไร คิมหันต์พร้อมเมื่อไรตนก็พร้อมลงมือ ชุมสายเลียบเคียงถามว่าเสี่ยพอจะบอกได้ไหมว่าคิมหันต์คิดจะทำอะไร<br />
<br />
“เสียใจครับคุณชุมสาย คุณคิมแกกำชับผมไว้ชัดเจนว่า เราทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนเจ๊มล อาจมีบางอย่างผิดกฎหมายไปบ้างเราก็ยอม แต่แกขออย่าให้ทนายอย่างคุณชุมสายเข้ามารู้เห็นด้วย”<br />
<br />
“โอเค แล้วไอ้ขุมล่ะ”<br />
<br />
เสี่ยอ๋าชำเลืองมองไอ้ขุมที่นั่งกินข้าวกล่องอยู่ห่างออกไปท่ามกลางลูกน้องเสี่ยที่ห้อมล้อมอยู่ บอกว่า<br />
<br />
“ผมจะส่งมันไปเก็บตัวกับพรรคพวกในที่ปลอดภัย ต้องการตัวมันเมื่อไหร่ก็เรียกได้เลย”<br />
<br />
ขณะนั้นเองลูกน้องคนหนึ่งเข้ามารายงานเสี่ยว่าธาดามาเล่นอีกแล้ว เสี่ยบอก “ปล่อยมันเล่นไปก่อน...ยังไม่ถึงเวลา”<br />
<br />
มุกรินอยู่กับดวงดาวที่บ้านเช่าของธาดา เธอถามว่าตนจะไปเยี่ยมคิมหันต์ได้ไหม ดวงดาวพยักหน้าบอกว่า<br />
<br />
“ถ้ารู้ว่าเขาอยู่ไหน”<br />
<br />
คิมหันต์ถูกย้ายโรงพยาบาล พักตราขออรรถไปเยี่ยมอรรถยังไม่ให้ไป เธอหนีไปหาเขาที่ห้องไอซียูจนได้ทำเอาพยาบาลต้องไล่ตามกันวุ่นวาย<br />
<br />
เธอไปเกาะเตียงคิมหันต์ที่นอนไม่รู้สึกตัว พร่ำขอโทษ อ้อนวอนอย่าโกรธตน รำพึงรำพันฟูมฟาย<br />
<br />
“พักตร์รักคิมนะ คิมอย่าเป็นอะไรนะ พักตร์อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคิม...ถ้าคิมเป็นอะไรไป พักตร์จะฆ่าตัวตายตาม คิมไป คิมต้องไม่ตายนะ...คิม...”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปรารภนัดมุกรินไปพบกันที่ร้านอาหาร ดวงดาวติดตามไปด้วยบอกปรารภว่าช่วงนี้เป็นระยะอันตรายของมุกรินตนเลยตามมาด้วยเผื่อมีคนดักทำร้ายยังพอช่วยกันได้บ้าง<br />
<br />
สั่งอาหารแล้ว ปรารภทักว่ามุกรินมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าหน้าตาดูไม่คอยดี มุกรินส่ายหน้าเนือยๆว่า ไม่มีอะไร<br />
<br />
ปรารภเล่าว่าตนเตรียมเรื่องจดทะเบียนบริษัทอยู่ จะแบ่งหุ้นให้มุกรินยี่สิบเปอร์เซ็นต์ โดยเธอไม่ต้องลงเงิน รอรับปันผลอย่างเดียวพอ ถามว่าสภาพจิตใจของเธอพร้อมจะทำงานไหม<br />
<br />
“พร้อมหรือเปล่าไม่รู้ค่ะ แต่มุกอยู่เฉยๆโดยไม่ ทำงานไม่ได้หรอก มุกไม่ได้มีเงินเก็บอะไรมากมาย” ปรารภเปรยว่าดูเหมือนเธอยังไม่อยากคุยเรื่องนี้ใช่ไหม มุกรินบอกว่าตนเป็นห่วงคิมหันต์ ปรารภถามงงๆว่าเกิดอะไรขึ้นหรือ<br />
<br />
“ท่านนายพลปิดเรื่องได้เงียบจริงๆด้วย เจ๋งว่ะ” ดวงดาวเอ่ยลอยๆ<br />
<br />
พักตราอยู่กับจิตแพทย์ในห้องตรวจ จิตแพทย์ถามว่าเธอเคยมีปมอะไรฝังใจในอดีตไหม พักตราบอกว่ามีหลายปมหมออยากได้ปมแบบไหนล่ะ หมอว่าเอาแบบที่นึกถึงทีไรก็เจ็บปวดขึ้นมาทุกที เธอบอกว่าโดนเพื่อนล้อชื่อพ่อ<br />
<br />
“น่าสนใจ พอโดนล้อแล้วคุณพักตรามีปฏิกิริยายังไงคะ”<br />
<br />
“ตบหน้ามัน” จิตแพทย์ถามว่าแล้วยังไงอีก “มันไปฟ้องครู ฉันก็ตบหน้าครู ครูส่งไปหาหมอโรคจิต พอหมอเอ่ยปากถาม ฉันก็...สี่ทีรวด หมอฟันหักสองซี่”<br />
<br />
จิตแพทย์ไม่ถามต่อ ค่อยๆปิดสมุดโน้ต ก็พอดีพยาบาลมาเคาะประตูบอกว่าคู่หมั้นคุณพักตราอยากมา เยี่ยม หมอรีบอนุญาตและให้ใช้ห้องหมอก็ได้เดี๋ยวหมอค่อยมา พอจิตแพทย์ออกไป พยาบาลก็เข็นรถพาคิมหันต์เข้ามา<br />
<br />
พักตราไหว้ขอโทษคิมหันต์อย่างอ่อนช้อย สัญญาว่าจะปรับปรุงตัวเองจะไม่ทำตัวแบบเดิมอีกแล้ว คิมหันต์ขอว่าเธออย่าเก็บปืนไว้กับตัวได้ไหม มีกี่กระบอกเอาไปฝากที่คุณพ่อเธอให้หมด พักตราให้สัญญาอย่างว่าง่าย<br />
<br />
“ไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น การแก้ปัญหาระหว่างเราต้องไม่ใช้วิธีการฆ่ากันนะ” คิมหันต์ขอ เธอก็ให้สัญญาอีก แต่พอคิมหันต์ย้ำว่าไม่ว่าจะเป็นปัญหากับตนหรือกับมุกริน พักตราย้อนถามทันทีว่า เขาจะไม่ทิ้งตนไปใช่ไหม เรายังเป็นคู่หมั้นกันใช่ไหม คิมหันต์นิ่งไปพักตราถามย้ำอีกเขาตอบเลี่ยงๆว่า “วันนี้เรายังเป็นคู่หมั้นกันอยู่ครับ”<br />
<br />
พักตราดีใจโผกอดเขา คิมหันต์ถามว่ามุกรินมาเยี่ยมตนบ้างหรือเปล่า เขาไม่ได้โดนลูกปืนของเธอใช่ไหม พักตราบอกว่าไม่รู้ว่ามุกรินมาเยี่ยมเขาหรือเปล่าแต่มุกรินไม่โดนลูกปืนของตน บอกว่าถ้าอยากให้ตนไปขอโทษตนก็จะไป<br />
<br />
<h3>อ่านเรื่องรอยรักแรงแค้น ตอนที่ 9 วันที่ 22 ก.ย. 58</h3>ละครรอยรักแรงแค้น บทประพันธ์โดย ชลาลัย<br />
ละครรอยรักแรงแค้น บทโทรทัศน์โดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น กำกับการแสดงโดย ศรัณยู วงษ์กระจ่าง<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ผลิตโดย บริษัท สามัญการละคร จำกัด<br />
ละครรอยรักแรงแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.20 น. <br />
ติดตามชม ละครรอยรักแรงแค้น ได้ทางทางช่อง 7 สี<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>android2010http://www.blogger.com/profile/04847758659551624339noreply@blogger.com