อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 11 วันที่ 4 พ.ค. 56


อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 11 วันที่ 4 พ.ค. 56

เพชรใจแป้ว เสียใจเหมือนกัน “พี่รักเธอไม่ได้อีกแล้วน้ำหนึ่ง ครอบครัวพี่ต้องพังเพราะพวกเธอ”
เพชรจะเดินเข้าบ้าน น้ำหนึ่งบอกอีก
“อดีตเป็นสิ่งที่เราย้อนกลับไปแก้ไม่ได้ น้ำหนึ่งจะไม่ยอมให้ความรักของเรา ต้องพังไปเหมือนกันค่ะ”
น้ำเสียงน้ำหนึ่งพูดอย่างจริงจัง แฝงไว้ด้วยความดื้อรั้น เพชรอ่อนใจปนสับสน ตัดสินใจเดินเข้าบ้านปิดประตู

ส่วนน้ำหนึ่งยังอยู่ที่เดิม แววตามุ่งมั่น ตามประสาเด็กสาวช่างฝัน ผู้เทิดทูนความรักเหนือสิ่งอื่นใด
คืนนั้นดาราณีนอนซม หน้าเศร้า ท่าทางไม่สบายใจอยู่บนเตียง นวลยกสำรับอาหารมาให้



“คุณหญิง.....ทานอะไรหน่อยนะคะ”
“ฉันทานไม่ลง”
นวลฟังแล้วยิ่งเป็นห่วง “คุณหญิงไม่ยอมทานอะไรอีกแล้ว...งั้นไปหาหมอนะคะ”
“ฉันไม่เป็นอะไร กินยาก็หาย!”
พูดจบดาราณีคว้ายามากิน นวลคว้ามือเอาไว้บอกอ้อนวอน
“คุณหญิงทานยาอย่างนี้ไม่หายหรอกค่ะ”
ดาราณีเสียใจ จนน้ำตาคลอ “ก็ดี...จะได้ตายๆ ไปเลย ยังไง ฉันก็ไม่มีใครแล้ว”
“ไม่เอาค่ะอย่าพูดอย่างนี้...คุณหญิงต้องเข้มแข็ง เอาเป็นว่านวลไปตามคุณหมอนะคะ”
นวลไม่ฟังเสียงดาราณีเดินออกไป ดาราณีหน้าเศร้าหมองร้องไห้อยู่อย่างนั้น พร้อมกับบอกตัวเองในใจ
“แม่ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ น้ำหนึ่งจะหลงนายเพชรขนาดนี้”
ดาราณีหลับตาลงทั้งน้ำตา เสียใจมากที่ลูกสาวคนเดียวบ้าผู้ชายขนาดนี้

เพชรฮึดฮัดเดินไปมาอยู่ที่ภายในห้อง ว้าวุ่นใจ ทั้งห่วงทั้งโกรธน้ำหนึ่ง ในที่สุดก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหว ค่อยๆย่องไปที่ประตูเปิดออกไปมอง
ท่ามกลางความมืดสลัว เพชรเห็นน้ำหนึ่งนั่งกอดตัวเองเอาไว้ เอาหน้าซบลงกับเข่า ลมพัดแรงจนน้ำหนึ่งร่างสั่นสะท้าน วูบหนึ่งที่เพชรใจอ่อน ดวงตาเป็นห่วงน้ำหนึ่งจะออกไป แต่ห้ามใจตัวเองเอาไว้
เพชรคิดในใจ “ท่องเอาไว้เพชร พี่พลอย คนบ้านนี้ทุกคนทำร้ายพี่พลอย!”
เพชรค่อยๆ ปิดประตูเหมือนเดิม ขณะที่น้ำหนึ่งก็นั่งกอดตัวเองตัวร่างสั่นสะท้านเหมือนเดิม

นวลโทรศัพท์ ใจคอไม่ดี กดมือถือเท่าไหร่ก็ไม่ติด
“โทรศัพท์บ้าเป็นไร ทำไมโทร.ไม่ติด”
นวลฮึดฮัดก่อนจะเดินออกมาหารปภ.ที่ป้อมหน้าคฤหาสน์ รปภ.ถาม
“ไปไหนครับน้านวล”
“คุณหญิงไม่ค่อยสบาย ฉันจะไปตามคุณหมอ”
“คุณหมอที่ปากซอยเหรอครับ เดี๋ยวผมพาไป!” รปภ.กุลีกุจอไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตน
“ไม่เป็นไร เฝ้าบ้านเถอะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวเดียว เผื่อคุณหญิงเป็นอะไรไป”
นวลพะว้าพะวังขณะพยักหน้าอนุญาต รปภ.นำรถมอเตอร์ไซค์ออกไป นวลปิดประตูเอาไว้เฉยไม่ได้ล็อค เห็นทั้งคู่นั่งมอเตอร์ไซค์ออกไปไกลจนลับหายไปในความมมืด
ประตูเล็กถูกเปิดเข้ามาใหม่ และเป็นพลอยที่ก้าวเข้ามา

ขณะที่ดาราณีที่หลับอยู่ในห้อง ออกอาการหน้านิ่ว ปวดหัวทนไม่ไหว ดาราณีเอื้อมมือจะไปหยิบขวดยาที่วางอยู่ข้างเตียง แต่ต้องสะดุ้ง เมื่อไฟทั้งบ้านดับพรึ่บลง บ้านทั้งหลังมืดสนิท มีเพียงสว่างจากถนนสาดส่องเข้ามา ทุกอย่างเงียบงัน ดาราณีมองออกไปนอกเห็นอย่างแปลกใจ
“ไฟข้างนอกก็ไม่ได้ดับนี่”
ดาราณีกวาดตามองไปรอบๆ ยินเสียงคล้ายประตูที่ชั้นล่างถูกเปิดเข้ามา ดาราณีร้องถาม
“นวล...นวล กลับมาแล้วเหรอนวล”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ ดาราณีลุกออกจากเตียงมีท่าทีว่าดีใจ

ดาราณีเดินลงมาด้านล่างเห็นเงาตะคุ่มๆ ของใครคนหนึ่งในระยะที่ไม่ชัดเชนพอจะรู้ว่าเป็นใคร ดาราณีนึกว่าเป็นนวล
“นวล...ตามคนมาดูหน่อย ไฟบ้านเราเป็นอะไรทำไมถึงดับ”
เงาร่างนั้นไม่ตอบ กลับเดินห่างออกไป จากรูปร่างที่เห็นดาราณีรู้ว่าไม่ใช่นวล แต่ยังไม่รู้ว่าเป็นพลอย
“ใคร” เงียบกริบ ดาราณีฉงน “ฉันถามว่าใคร”
พลอยเงียบไม่ตอบ สีหน้าของดาราณีตระหนกเต็มที่ เมื่อร่างนั้นเคลื่อนห่างออกไป ดาราณีตะโกนถามอีก
“ใคร? เข้ามาทำไม? หยุดนะ...หยุด”
พลอยไม่หยุด เดินหลอกล่อให้ดาราณีเดินตามต่อ ท่ามกลางความมืด ดาราณีเดินตามร่างของพลอยอย่าง
อยากรู้ พอเลี้ยวมามุมหนึ่งในบ้าน ร่างของพลอยก็หายไปแล้ว ดาราณีตื่นตระหนก
“หายไปไหน” ดาราณีกวาดตามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอ ได้แต่ถามตัวเอง “หรือเราจะตาฝาด”
ดาราณีถอนหายใจ ก่อนหันกลับมา แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อพลอยอยู่ในสภาพผมเผ้ารุงรัง ยืนเอียง
คอมองอยู่ ผมของพลอยปรกใบหน้าไปเสี้ยวหนึ่ง เห็นเพียงดวงตาแห้งแล้ง ท่าทีเหมือนผี ผสมคนบ้าแลดูน่ากลัวมาก
ดาราณีกรี๊ดสุดเสียง “อร้าย... ผี”
“ฉันเอง”
ดาราณีหันมามองอีกที “พลอย!”
ดาราณีมองพลอยเนื้อตัวสั่น พลอยยืนมองมานิ่งๆ ช่างเป็นความนิ่งที่น่ากลัวเหลือแสน ดาราณีถามปากคอสั่น
“พลอยมาที่นี่ได้ยังไง”
พลอยพูดเสียงเนิบช้า เยียบเย็น “แล้วคุณหญิงคิดว่า คนตาย มาที่นี่ได้ยังไง”
ดาราณีตกใจมาก “พลอย”
“ไปอยู่ด้วยกันนะคุณหญิง” พลอยเดินเข้าไปใกล้ๆ
ดาราณีกลัวจับจิต ถอยหลังกรูด
“ไม่...ไม่ ม่าย...”
ดาราณีกรีดร้องแล้ววิ่งหนี ขณะที่พลอยยิ้มร้ายเดินตามไปอย่างช้าๆ

ดาราณีวิ่งหนีจะขึ้นชั้นบน อารามรีบ ชนโต๊ะภายในบ้านล้มลง
“โอ๊ย!”
ดาราณีเหลียวขวับไปมองด้านหลัง ไม่เห็นพลอย จึงค่อยโล่งใจ พยุงกายจะลุกขึ้น แต่แล้วเลือดในกายของ
ดาราณีก็เย็นเฉียบ เมื่อเสียงพลอยดังขึ้น
“ไปอยู่ด้วยกันนะคุณหญิง!”
ดาราณีกลัวตกใจมากขึ้นอีก ยิ่งไม่เห็นตัวพลอยก็ยิ่งหลอน ดาราณีร้องสุดเสียง
“ไม่!”
ดาราณีขาเจ็บแต่พยายามลุก แล้วตะเกียกตะกายคลานขึ้นบันไดจนเกือบจะขึ้นบนพื้นได้ เสียงของพลอยดังขึ้นมาอีก
“ไปอยู่ด้วยกันนะคุณหญิง!!
ดาราณีหันขวับไปมอง เห็นพลอย ยืนเงยหน้ามองขึ้นมา ดาราณีร้องออกมาด้วยความกลัว ขณะที่เท้าก็ก้าวขึ้นไปด้านบน เท้าของดาราณีเหยียบชายกระโปรงของตัวเองจนเสียหลักลื่นไถล ร่างของดาราณีร่วงลงบันได ดาราณีร้องสุดเสียงเมื่อร่างกระแทกพื้นอย่างแรงและดาราณีก็หมดสติลงตรงนั้น

พลอยมองภาพตรงหน้าอย่างสาสมใจ แล้วเดินตรงไปเปิดคัทเอาท์ที่คุมไฟในบ้านทั้งหมด แล้วเดินออกไป
คล้อยร่างของพลอยไม่กี่อึดใจ นวลก็เดินเข้ามาเห็นร่างของดาราณีนอนกองที่เชิงบันได

“คุณหญิง”
นวลตกใจกรี๊ดสุดเสียง แล้วรีบวิ่งไปประคองดาราณีทันที พลอยที่ซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่งตรงด้านนอก ชะโงก
หน้ามาดูแล้วยิ้มร้ายออกมา ก่อนแฝงกายเร้นหายออกไป

ขณะเดียวกันน้ำหนึ่งนอนกอดตัวเองอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านสะดุ้งตื่นขึ้นมา รอบกายมีแต่ความเงียบ เพชรไม่ไดออกมาดูดำดูดี น้ำหนึ่งน้ำตาไหล เพชรที่แอบมองอยู่ด้านใน ด้วยความสงสาร
“คุณแม่...” น้ำหนึ่งผู้ซึ่งหลงผู้ชายจนด่าบุพการีรู้สึกผิดขึ้นมา “น้ำหนึ่งขอโทษ!”
ดวงตาเพชรวาววับขึ้นมา ฉุน และโกรธขึ้นมาอีก เมื่อได้ยินน้ำหนึ่งพูดถึงดาราณี
น้ำหนึ่งแหงนหน้ามองฟ้า เหมือนจะบอกไปถึงดาราณี “น้ำหนึ่งจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นให้ได้ค่ะ”
เพชรคิดในใจ “ไม่มีวัน”
จากนั้นเพชรก็ล้มตัวลงนอน ไม่สนใจที่จะมองน้ำหนึ่งอีก
ส่วนด้านนอกตรระเบียงน้ำหนึ่งน้ำตาไหลริน รู้สึก อ้างว้าง เดียวดาย และโดดเดี่ยวเหลือแสน

วันต่อมาเกรียงศักดิ์พยายามจะออกไปจากห้องเก็บของ แต่ก็ออกไม่ได้
“ปล่อยฉันไปนะพลอย พลอย ปล่อยฉันออกไป”
พลอยเปิดประตูเข้ามา เกรียงศักดิ์หันไปมอง พลอยบอกด้วยสีหน้าเฉยเมย ท่าทีเย็นชา
“พลอยก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกค่ะ แค่มีข่าวมาบอก”
“อะไร”
พลอยยื่นหนังสือพิมพ์ให้ แต่ยังไม่ให้อ่าน
“คุณหญิงดาราณีพลัดตกบันได อาการสาหัส”
เกรียงศักดิ์แทบช็อก “คุณหญิง”
พลอยยิ้มแกมเยาะ “ดีไม่ดีคุณหญิงอาจจะกลายเป็นอีเป๋ เหมือนกับที่พลอยเคยเป็นก็ได้นะคะ”
เกรียงศักดิ์ตะลึง พลอยโยนหนังสือพิมพ์ใส่หน้าเกรียงศักดิ์ ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เกรียงศักดิ์ตะครุบหนังสือพิมพ์อ่านอย่างร้อนใจ พลอยมองภาพตรงหน้า แสลงใจ เสียงหัวเราะหายไป เหลือเพียงดวงตาที่เจ็บปวด
เกรียงศักดิ์ห่วงดาราณีมาก พลอยสะบัดหน้าออกไปปิดประตูปัง ท่าทางที่ล็อกกุญแจกระแทกกระทั้นปวดใจ ขณะที่เกรียงศักดิ์อ่านข่าว สุดจะเป็นห่วง ได้แต่ครวญคร่ำออกมา
“คุณหญิง ๆ”

ดาราณีนอนแบบอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ใบหน้าซีดเผือด มีเพียงสายห้องระโยงระยาง นวลจับขอบเตียงมองอย่างเวทนา
“ไม่น่าเลยคุณหญิง” นวลแปลกใจนิ่วหน้า “คุณท่าน คุณน้ำหนึ่ง อยู่ที่ไหนกัน”
นวลมองดาราณี ยิ่งมองก็ยิ่งเวทนา ได้แต่พึมพำ
“คุณหญิงฟื้นขึ้นมาเร็วๆ นะคะ”
ดาราณีนิ่งเหมือนเดิม จังหวะนี้มีเสียงกุกกักจากทางด้านหลัง เหมือนคนจะเปิดประตูเข้ามา ดาราณีเหลียวขวับมองออกไป จากกระจกเล็กหน้าห้องเห็นเป็นนักข่าวกำลังจะเข้ามา ดาราณีวิ่งออกไปและปิดประตูอย่างรวดเร็วบอกบรรดานักข่าวจอมสาระแน
“คุณหญิงยังไม่ฟื้นค่ะ กรุณาอย่ารบกวนคุณหญิง”
“แล้วท่านล่ะคะ” / “คุณน้ำหนึ่งล่ำคะ”
นวลลนลานบอก “เดี๋ยวมาค่ะ”
“เดี๋ยวมา ตกลงท่านไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอครับ” นักข่าวสาระแนถามอีก
“ท่านไปไหน”
“แล้วสรุปคุณน้ำหนึ่ง หนีไปอยู่กับผู้ชาย”
นวลร้อนใจ “ท่านไปธุระยังไม่กลับ ส่วนคุณน้ำหนึ่งอยู่ที่ต่างประเทศ”
นักข่าวมองหน้ากันถามเสียงเซ็งแซ่
“แต่จากที่เช็ก ทราบว่าคุณน้ำหนึ่งยังอยู่ในประเทศ”
“ตกลงที่คุณหญิงตกบันได เพราะเสียใจข่าวคุณน้ำหนึ่งหรือเปล่าครับ” นักข่าวถามอีก
“กรุณาเถอะนะคะ อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยนะคะ เห็นใจกันบ้างเถอะค่ะ”
นักข่าวเห็นท่าทางจริงจังเสียงแข็งของนวลก็ยอมถอยห่างออกไป นวลเองก็เดินเลี่ยงไปในท่าทีร้อนใจ ได้แต่พึมพำ
“คุณหญิงเป็นถึงขนาดนี้ ทำไมไม่มีใครกลับมา”

ขณะเดียวกันน้ำหนึ่งที่นั่งกอดเข่าพิงฝาบ้าน หน้าซีด เนื้อตัวสั่นนิดๆ เหมือนคนไม่สบาย แลดูน่าสงสารมาก

ด้านพจนีย์อยู่ในบ้าน นั่งครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ตอนที่เห็นพลอยยิงถูกมือถือเกรียงศักดิ์ พจนีย์ตาลุกวาว
ยังตื่นเต้นไม่หาย และอยากตามล่าหาความจริง
“ผู้ชายคนนั้นกับพี่พลอย ต้องมีอะไรกันแน่”

สีหน้าพจนีย์สีหน้ากระหายใคร่รู้มาก
เวลานั้นอลิสกับมินโฮเพื่อนสาว นั่งทานข้าวอยู่ในร้านอาหาร มินโฮนั่งอ่านข่าวจากไอแพดไปด้วย หัวเราะลั่น

“ตรรกะอลิสนี่มันแรว้งงจริงๆ ดูสิ...แม่นังยัยน้ำหนึ่งเข้าโรงพยาบาลเลย
อลิสทำหน้างง “เข้าโรงพยาบาล ขนาดนี้เลยเหรอ?” สาวแสบชะโงกหน้าเข้าไปอ่านด้วย
มินโฮเพื่อนสาวถามด้วยความอยากรู้ “วันนั้นหล่อนไปบอกอะไรคุณหญิงล่ะ”
“บอกว่าน้ำหนึ่งหนีตามผู้ชายไปอยู่ที่ไหน แค่เบา...เบา”
มินโฮตาเหลือก “หนีตามผู้ชายนี่นะ เบา”
“ฮื่อเบา..เบามาก เพราะถ้าไม่เบา ฉันจะต้องไซโคหนักเข้าไปอีก ว่ายัยน้ำหนึ่งมันหลงเข้าไปอยู่ในดงคนบ้า”
มินโฮงงหนัก “ดงคนบ้า?”
“ก็ยัยพลอยบ้าไง” อลิสมองหน้าเพื่อนเหมือนคิดอะไรออก “ฉันว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ไม่งั้นคุณหญิงไม่ไปนอนเป็นผักที่โรงพยาบาลหรอก”
อลิสทำหน้าครุ่นคิด สีหน้ากระหายใครรู้ขึ้นมาในบัดดล

ดาราณีนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ดวงหน้าของดาราณีซีดเผือด สภาพน่าสงสาร ดาราณีรู้สึกตัวละเมอออกมา
“อย่าพลอย...อย่า ฉันกลัวแล้ว”
จังหวะนี้ประตูเปิดเข้ามา พร้องกับร่างของอลิสที่หอบกระเช้าเดินเข้ามาเข้ามาใกล้เตียง
ดาราณีพึมพำคล้ายคนละเมอ “อย่าทำฉัน ฉันกลัว”
อลิสรีบวางกระเช้าลงเดินมามองอย่างสงสัย อยากรู้ ดาราณีพึมพำออกมา
“พลอย ฉันกลัว!”
ได้ยินชื่อพลอย อลิสยิ่งตื่นตะลึง
“พลอย” อลิสมองจ้องดาราณีลุ้นใหญ่
“ฉันไม่เคยทำอะไรเธอเลยนะ เธอต่างหากที่ทำฉัน พลอย”
อลิสพยายามจะปลุกเตือนสติ “คุณน้าๆ”
ดาราณีเงยหน้าขึ้นมามอง ในท่าทีสะลึมสะลือ ดาราณี เห็นหน้าอลิสเป็นพลอย
“พลอย”
อลิสตาโตตกใจ ดาราณีเห็นอลิสเป็นพลอย และเหมือนถลึงตาใส่ ดาราณียิ่งกลัว
“อย่าพลอย ฉันกลัวกลัวๆๆๆ” ดาราณีกรี๊ดสุดเสียง
อลิสตกใจ พยายามจะปลอบ ข่มตัวให้นอน “คุณน้าๆ”
พยาบาลเปิดประตูวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น “มีอะไรคะคุณ” พยาบาลฉุนหันมาดุอลิส “คุณมารบกวนคนป่วยทำไม”
“เปล่านะ ฉันเปล่า”
“เปล่าอะไรก็เห็นกันอยู่ คนป่วยต้องการพักผ่อน กรุณาออกไปค่ะ”
อลิสมองดูดาราณีทั้งห่วง และสงสัยใคร่รู้ ถูกพยาบาลดุอีก
“กรุณาออกไปค่ะ”
“ค่ะๆๆ” อลิสเดินออกไปทั้งที่สายตายังคลางแคลงใจอยู่

อลิสเดินหนีออกมา กำกำปั้นทำท่าทางแบบมั่นใจมาก
“ตรรกะอลิสไม่เคยพลาด มันต้องมีอะไร? แล้วมันก็มีจริงๆ ยัยพลอยบ้า คุณน้า”
ระหว่างนั้นนวลเดินมาแต่ไกล ในมือถือกระเป๋า ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของดาราณีมาด้วย ท่าทางของของนวลเคร่งเครียด อลิสมองอยากรู้อยากเห็น เสียงของดาราณีดังก้องดังหู
“ฉันไม่เคยทำอะไรเธอเลยนะ เธอต่างหากที่ทำฉัน พลอย!”
อลิสหยุดคิด ก่อนเดินย้อนกลับไปด้วยอยากรู้อยากเห็น

ด้านเพชรอยู่ที่ในห้องบ้านไร่เชิงเขา นั่งมองมือถือ เห็นภาพข่าวดาราณีนอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาล วูบแรก เพชรสะใจ แต่อีกใจก็นึกสงสารน้ำหนึ่ง เพชรเปิดประตูออกมาเจอน้ำหนึ่งนั่งพิงฝาบ้านไม่รู้ตัว
“น้ำหนึ่ง” น้ำหนึ่งไม่หันมามอง นิ่งเงียบ เพชรเอะใจ เรียกอีกเสียงดุ “น้ำหนึ่ง
น้ำหนึ่งพึมพำเบาๆ กอดตัวเองแน่น “หนาว...หนาว”
“น้ำหนึ่ง” เพชรตรงเข้าไปหา จับตามเนื้อตัวเขย่า เพชรสะดุ้ง น้ำหนึ่งตัวร้อนผ่าว ชายหนุ่มเอาหลังมือแตะหน้าผาก
“ไม่สบายนี่”
เพชรอุ้มน้ำหนึ่งเข้าไปในห้อง ห่วงเอามากๆ

น้ำหนึ่งนอนอยู่บนเตียงภายในห้องแล้ว เพชรเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดตาให้ น้ำหนึ่งเพ้อ
“คุณพ่อคุณแม่ น้ำหนึ่งขอโทษ”
เพชรนิ่วหน้า เขวี้ยงผ้าทิ้งลงบนเตียง ลุกพรวดขึ้นโกรธจัด จะเปิดประตูออกไปแต่น้ำหนึ่งกลับเพ้อออกมาอีก
“น้ำหนึ่งรักพี่เพชร...”
เพชรหยุดกึก ค่อยๆ หันมามอง น้ำหนึ่งพึมพำทั้งที่หลับ
“พี่เพชรฟังน้ำหนึ่งบ้างเถอะนะคะ”
เพชรมองน้ำหนึ่ง ใจอ่อนยวบ เดินกลับมาหา หยิบผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้น้ำหนึ่งใหม่
“น้ำหนึ่งรักพี่เพชร”จากนั้นก็แน่นิ่งหลับไป
เพชรมองน้ำหนึ่ง ก่อนคว้ามือมากุมอ่อนโยน “พี่ก็รักน้ำหนึ่ง...ไม่น่าเลย”
เพชรคิดเรื่องของตัวเองด้วยท่าทีหนักใจ ก่อนสลัดความคิดออกบอกตัวเอง
“อย่าโทษพี่พลอย ต้นเหตุไม่ใช่พี่พลอย...แต่เป็นคนพวกนั้น”
ดวงตาเพชรเป็นประกายดุดัน โกรธขึ้นมาอีก
-ตัดไป-
ฉากที่ 17 โรงพยาบาล กลางวัน=ตัดสลับ
นวลถามด้วยความตกใจ
“คุณหญิงบอกว่าเห็นพลอย”
“ใช่..พลอยมาหาฉัน หรือว่า...พลอย..พลอยจะตายแล้ว”
อลิสที่ยืนแอบฟังหน้าห้อง ทำหน้าแบบงงๆ ว่าเป็นไปได้เหรอ ส่วนด้านในนวลเงียบ
“นวลไม่คิดอย่างฉันเหรอ? พลอยมาหาฉัน มาหาตลอด...” ดาราณีทำท่าครุ่นคิด “แล้ววันนั้น ที่บ้าน ที่
พลอยมาหาฉัน พลอยก็บอกว่าพลอยตายแล้ว”
“คุณหญิงอย่าเพิ่งคิดมากไปค่ะ” นวลไม่กล้าพูด
“นวลว่าฉันบ้าเหรอ” ดาราณีถาม ไม่ได้โกรธ แต่ตกใจ
นวลตกใจ และเกรงใจ รีบบอก “ เปล่าค่ะ...นวลไม่ได้คิด เพียงแต่..คุณหญิงอาจจะคิดมากไป เพราะ
วันนั้น...ไฟที่บ้านก็ไม่ได้ดับอย่างที่คุณหญิงบอก”
คราวนี้คุณหญิงนิ่งเงียบ สายตาเต็มไปด้วยคำถาม
“แต่วันนั้นไฟดับ และฉันก็เห็นพลอยจริงๆ” ดาราณีเริ่มสั่นกลัวขึ้นมาอีก “พลอยบอกว่าพลอยตาย”
นวลกับดาราณีมองจ้องหน้ากัน อลิสก็สงสัยใคร่รู้เหมือนกัน นวลบอกดาราณี
“คุณหญิงอย่าเพิ่งคิดมากนะคะ...เดี๋ยวนวลจะเช็กให้ค่ะ”
นวลทำท่าจะเดินออกมา อลิสรีบหลบไปทันที กลัวนวลจะเห็นแต่ยังไม่กลับ

นวลเดินออกมา อลิสที่แอบมองนวลตลอดเวลา แอบตามมา นวลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ขอให้เธอใช้เบอร์เดิมนะพลอย”
อลิสเงี่ยหูฟัง
พลอยอยู่ที่บ้านเชิงเขา เสียงโทรศัพท์ดัง พลอยยันกายออกจากรถเข็น เดินไปรับ สายตาเห็นเป็นเบอร์นวล พลอยยิ้มเยาะ หยิบมือถือขึ้นมา
พลอยดัดเสียงเป็นคนแก่ “สวัสดีค่ะ”
นวลไม่คุ้นเสียง “นั่น..เป็นเบอร์พลอยหรือเปล่าคะ”
“ค่ะ”
“เอ่อ..พลอยเป็นยังไงบ้างคะ ฉันขอสายพลอยหน่อย”
“พลอยมารับสายไม่ได้ค่ะ”
นวลหน้าซีด ใจเสีย “ทำไมคะ”
พลอยพูดช้าๆ ชัดๆ และเน้นทุกคำ แกล้งทำหลอนใส่ “พลอย ตาย แล้ว!”
นวลตกใจมาก “ว่าไงนะคะ พลอยตายแล้ว!”
พลอยกดสายทิ้งทันที
ลิสตาโตตกใจคาดไม่ถึงเหมือนกัน นวลตื่นตกใจ กดสายกลับอีกครั้ง เสียงปลายสายเป็นไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
นวลตกใจ คาดไม่ถึง ว่าดาราณีเจอผี “พลอยตายแล้ว
อลิสงวยงงและตกใจ คิดในใจ
“ยัยพลอยบ้าตายแล้ว เป็นไปได้ยังไง”
ส่วนพลอยยิ้มเยาะอย่างพึงพอใจ

ด้านพจนีย์หงุดหงิดอยู่ที่บ้าน บ่นบ้าไปเรื่อย
“รจนะรจ ยัยน้องบ้า...จะไปไหนมาไหนก็ไม่บอก”
พจนีย์คว้าหนังสือพิมพ์มาอ่าน เห็นข่าว ดาราณีนอนที่โรงพยาบาล และรูปกรอบเล็กเกรียงศักดิ์ประกอบข่าว

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 11 วันที่ 4 พ.ค. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage