อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 16/4 วันที่ 22 พ.ค. 56


อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 16/4 วันที่ 22 พ.ค. 56

“ต่อให้ไป ก็ทำอะไรไม่ได้หรอกครับแม่ คุณน้าเข้าข้างมัน แต่แม่ไม่ต้องห่วงยังไง ผมไม่ปล่อยมันไปแน่ งานนี้มันตาย ไอ้เพชร”
ทับทิมยิ้ม แกมีปัญหาทำอะไรลูกฉันได้ ใจเดินมาพอดี
ทับทิมยื่นถาดเครื่องดื่มให้ “เครื่องดื่มของท่าน...จ้ะป้า”
ใจรับมา แล้วเดินเอาไปให้นักปราชญ์กับอารีย์ดื่ม ทับทิมมองภาพเครื่องดื่มผสมกรด
กำมะถันไหลลงคอสองแม่ลูก แล้วยิ่งยิ้มพอใจ

เพชรหน้าซีด เสียเลือดไปมาก ขับรถมาจอดที่ริมทะเล น้ำหนึ่งมองอย่างเป็นห่วง
“พี่เพชรเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ” น้ำหนึ่งเอื้อมมือมาเช็ดเลือดให้ ทั้งสงสารและเป็นห่วงมาก
เพชรไม่ตอบใดๆ แต่ดึงน้ำหนึ่งมากอดแบบรักสุดหัวใจ “พี่รักน้ำหนึ่ง”
มือน้ำหนึ่งทำท่าจะกอดเพชรตอบ แต่แล้วเสียงของพลอยก็ดังก้อง “พี่รักเพชร เพชรก็รักพี่ ที่ผ่านมาเราสองคนรักกัน เราต่าง...เป็นของกันและกัน” มือน้ำหนึ่งชะงักงันค้างอยู่แค่นั้น ร้องไห้โฮออกมา


เพชรงง แปลกใจ ใจหาย “น้ำหนึ่งไม่รักพี่เหรอ”
“น้ำหนึ่งรักพี่เพชร รักมานาน” น้ำหนึ่งมองจ้องตา ย้ำอีก “แต่กรุณาเถอะค่ะ เลิกเอาหัวใจของน้ำหนึ่งไปเหยียบเล่น ซะที” น้ำหนึ่งผละออกจากเพชร เปิดประตูวิ่งลงไป
“น้ำหนึ่ง ๆ” เพชรงวยงง ไม่เข้าใจ รีบวิ่งตามลงไปอย่างรวดเร็ว

น้ำหนึ่งวิ่งหนีลงไปในทะเล เพชรตามไปคว้าตัวมาฉุดเอาไว้ ถามงุนงง สงสัย
“น้ำหนึ่งเป็นอะไร?”
น้ำหนึ่งร้องไห้ ปัดมือเพชรออก ดวงตาหวาดระแวง “น้ำหนึ่งไม่รู้ว่าพี่เพชรต้องการอะไร
จากน้ำหนึ่งอีก ทำร้าย ทำลายเกียรติยศศักดิ์ศรีของน้ำหนึ่ง”
เพชรไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น “เราเข้าใจกันแล้วไม่ใช่เหรอน้ำหนึ่ง แล้วพี่ก็ยอม ทิ้งความแค้นทุกอย่างเพื่อรักของเรา”
“เหรอคะ? เพื่อรักของเราเหรอคะ? น้ำหนึ่งคิดว่าเพราะพี่พลอยซะอีก”
เพชรมองมาอย่างระแวง สงสัยว่าพลอยทำอะไรอีก “เรื่องของพี่พลอย มันจบไปแล้ว”
น้ำหนึ่งเสียงดังใส่ “จบเหรอคะ มันจบเหรอคะ สำหรับน้ำหนึ่งมันคือการเริ่มต้น การทวงสิทธิ์ของพี่พลอย”
เพชรยิ่งงง “สิทธิ์ของพี่พลอย อะไรน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม “สิทธิ์ในการที่พี่เพชรเป็นคนของพี่พลอยไงคะ จริงๆ น้ำหนึ่งน่าจะรู้มาตั้งนาน ว่าพี่เพชรกับพี่พลอยเป็นอะไรกัน” น้ำหนึ่งพูดด้วยเสียงสั่นเครือ สายตาบ่งบอกความรู้สึกขื่นขม เจ็บปวด “มันช่างน่าขยะแขยง ไงคะ ให้น้ำหนึ่งเป็นเมียน้อยคุณพจนีย์ไม่พอ พี่เพชรยังจะให้น้ำหนึ่งเป็นเมียน้อยพี่พลอยอีกเหรอ” น้ำหนึ่งกรี๊ด อาละวาด ตีน้ำอย่างบ้าคลั่ง
เพชรจับตัวน้ำหนึ่งเอาไว้ “น้ำหนึ่งพูดอะไร”
น้ำหนึ่งร้องไห้ กรีดเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด ขยะแขยง “พูดอย่างที่พี่พลอยพูด พี่พลอยกับพี่เพชร...เป็น...เป็น...”
เพชรรับรู้ได้ทันที ตกใจมาก “ไม่นะน้ำหนึ่ง พี่กับพี่พลอยเป็นพี่น้องกัน ไม่ใช่อะไรที่มันขยะแขยงอย่างนั้น”
“แต่พี่พลอยบอก พี่พลอยบอกน้ำหนึ่ง พี่เพชรเป็นของพี่พลอย”
เพชรตะลึง “พี่พลอย”
“พี่เพชรจะดูถูกน้ำหนึ่งไปถึงไหนคะ พี่เพชรจะให้น้ำหนึ่งอยู่ในฐานะไหน ความแค้นของเราถึงจะจบจะสิ้นกันซักที พี่เพชรบอกมาเลย” น้ำหนึ่งคลั่ง อาละวาดร้องไห้ไม่ไหวแล้ว
เพชรจับน้ำหนึ่งเอาไว้ “ในฐานะเมียพี่ไง น้ำหนึ่งเป็นเจ้าสาวของพี่”
“น้ำหนึ่งไม่เอาแล้ว น้ำหนึ่งไม่เป็นแล้ว” น้ำหนึ่งวิ่งหนีจะขึ้นฝั่ง
เพชรไม่ยอม คว้าตัวน้ำหนึ่งเอาไว้ น้ำหนึ่งดิ้นและล้มลงนอนหงายที่ตรงชายริมทะเลนั้น เพชรประคองเอาไว้อย่างแสนรัก น้ำหนึ่งร้องไห้หมดท่า เสียใจอย่างที่สุด
“พี่เพชรไม่รู้หรอก การที่ผู้หญิงคนหนึ่งยอมทิ้งเกียรติทิ้งศักดิ์ศรี หนีตามผู้ชาย ถูกด่าว่าหน้าไม่อาย หน้าด้าน มันเจ็บปวดขนาดไหน แต่ที่น้ำหนึ่ง เพราะน้ำหนึ่งรักพี่เพชร..น้ำหนึ่งรักพี่เพชร แต่พี่เพชร ทำเหมือน ไม่เคยรักน้ำหนึ่งเลย”
เพชรเสียใจมาก ให้คำมั่น “พี่รักน้ำหนึ่งสุดหัวใจ พี่ขอโทษ...มันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว มันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว”
ว่าพลางเพชรก้มลงจูบทีหน้าผากปลอบประโลม น้ำหนึ่งนอนนิ่งมองเพชรด้วยแววตาค้นหา ถามเสียงแผ่ว
“พี่เพชรจะหลอกอะไรน้ำหนึ่งอีกคะ”
เพชรเช็ดน้ำตาให้ “ไม่แล้ว มันไม่มีอีกแล้ว เพราะพี่หลอกตัวเองไม่ได้ ไม่ว่าจะห้ามใจขนาดไหน พี่ก็รักน้ำหนึ่ง รักสุดหัวใจ”
เพชรก้มลงจูบน้ำหนึ่งอย่างแผ่วเบาละมุนละไม

ครู่ต่อมาเพชรอุ้มน้ำหนึ่งที่เนื้อตัวเปียกปอนเข้ามาในห้อง วางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม
เพชรก้มลงจูบน้ำหนึ่ง เป็นจูบแห่งรักท่วมท้น น้ำหนึ่งมองเพชรทั้งรักและรู้สึกผิด
“น้ำหนึ่งคงเป็นเหมือนผู้หญิงที่ตาบอดเพราะความรักทั้งโลก เชื่อในสิ่งที่ผู้ชายโกหก จัดสรรปั้นแต่ง เพราะคำว่ารักคำเดียว เพราะในวันนี้..น้ำหนึ่งก็ยังพร้อมจะเชื่อพี่เพชรอยู่ดี”
“พี่รักน้ำหนึ่ง รักด้วยหัวใจจริงๆ” เพชรก้มลงจูบน้ำหนึ่งอย่างอ่อนโยน บอกเสียงหวาน “สิ่งที่พี่ทำอาจดูเหมือนเห็นแก่ตัว เอาเปรียบ แต่พี่อยากให้น้ำหนึ่งเป็นของพี่ทั้งตัวและหัวใจ จะไม่มีใครว่าน้ำหนึ่งได้อีก...เพราะน้ำหนึ่ง คือ เมียของพี่ เมียของพี่ เพียงคนเดียว”
“พี่เพชร”
“จะไม่มีใครพรากเราออกจากกันได้อีกแล้ว น้ำหนึ่ง!”
น้ำหนึ่งมองเพชรซึ้งๆ เพชรมองตอบอย่างจริงจัง ก่อนจะก้มลงจูบอย่างแผ่วเบา และน้ำหนึ่งแพ้ใจตัวเองรอรับจุมพิตนั้น เพราะรักเพชรล้นใจ
ส่วนที่บ้านเชิงเขา พลอยมองโทรศัพท์ ซึ่งมันยังคงวางนิ่งๆ ไม่มีเสียงเข้า พลอยโทร.ออกหาเพชร แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ พลอยกรี๊ดอาละวาด เขวี้ยงโทรศัพท์ออกไปสุดแรง

วันต่อมาอลิสรู้สึกตัวขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง
“นี่เรายังไม่ตายเหรอ” อลิสจะผุดลุกขึ้น
“ฟื้นแล้วเหรอคุณ” พยาบาลซึ่งอยู่ในห้องถามขึ้น
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” อลิสงุนงง
“ชาวบ้านไปพบคุณหมดสติอยู่ริมห้วย เลยพามาส่งโรงพยาบาล
“โรงพยาบาล” อลิสนึกได้ “พี่หมอ พี่หมอ พี่หมออยู่ไหน เรียกพี่หมอมาหาฉัน”
พยาบาลหน้าซีด อึกอัก ท่าทีลำบากใจ “เอ่อ...”
“ถ้าพี่หมอไม่มาหาฉัน ฉันไปหาพี่หมอก็ได้” อลิสถามรัวเร็วจะบอกเรื่องพลอย “พี่หมออยู่
ไหน? ตอนนี้พี่หมออยู่ไหน”
“เอ่อ” พยาบาลอึกอัก
“ว่าไง? เป็นอะไร? พี่หมออยู่ไหน?”
“คุณหมอ...คุณหมอณัฐเสียแล้วค่ะ”
“พี่หมอณัฐเสียแล้ว” อลิสกรีดร้องสุดเสียง

อลิสวิ่งออกไปตามทางโรงพยาบาล เหมือนคนสติแตก เสียงของพยาบาลคนนั้นดังก้อง
“คุณหมอเสียชีวิตภายในรถที่ห้วยแมงมุมดำค่ะ”
เหตุการณ์ที่พลอยนัดให้ไปหาที่ห้วยแมงมุมดำ และอลิสโทร.ไปบอกหมอณัฐผุดขึ้นมา
อลิสคำรามออกมาอย่างแค้นคั่ง มั่นใจ
“นังพลอย ต้องเป็นฝีมือแกแน่ นังพลอย”

ฟากพลอยนั่งทำขนมน้ำดอกไม้อยู่ในครัว บนถาดที่วางขนมมีดอกปีบ โรยแทนดอกมะลิพลอยหยิบดอกปีบขึ้นมา
“พี่ทำให้เพชรนะ พี่ทำทุกอย่างให้เพชร เพชรต้องกลับมาหาพี่มาเป็นของพี่ เหมือนเดิม” พลอยพูดพร่ำออกมาแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเต็มที่
จังหวะนี้อลิสวิ่งพรวดเข้ามา ท่าทีกราดเกรี้ยว “นังพลอย”
พลอยสะดุ้ง เหลียวขวับมองมาอย่างตกใจ “นี่แกยังไม่ตายเหรอนังอลิส?”
“ฉันตายไม่ได้ เพราะฉันต้องกลับมาฆ่าแกก่อน นังโรคจิต”
อลิสทะยานเข้ามากระชากจิกผมพลอยสุดแรงเกิด ร่างของพลอยล้มลงเพราะไม่ทันตั้งตัว อลิสตามมากระชากผมตบ
“แกฆ่าพี่หมอใช่มั้ย? แกเป็นคนฆ่าพี่หมอใช่มั้ย”
พลอยมองตอบอย่างไม่ยี่หระ “ใช่! แล้วจะทำไม”
“นังพลอย” อลิสขย้ำคอบีบแรงๆ “แกเลวมาก ทั้งๆ ที่พี่หมอรักแก ทำเพื่อแกทุกอย่าง แกทำพี่หมอได้ยังไง”
พลอยสู้แต่แทบไม่มีเสียง “เพราะแกไง” พร้อมกับผลักอลิสออกเต็มแรง
อลิสล้มลง พลอยขึ้นคร่อม บีบคอคืนอย่างแรง
“คนที่ฉันจะฆ่าคือแก...แต่คุณหมอซวยเอง”
อลิสกรีดเสียงอย่างโกรธแค้น “นังพลอย”
พลอยตบผลัวะ “แกอยากแส่ดีนัก ทำไม แกจะทำไมฉัน นังอลิส”
อลิสร้องไห้ เสียใจเป็นที่สุด ถามเสียงแผ่ว “แกทำอะไรพี่หมอ บอกมาแกทำอะไรพี่หมอ”
“ทำให้ทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุ นอนไหลตายในรถไงล่ะ เรื่องแค่นี้ สำหรับฉันมันไม่ยากหรอก”
“ใช่..เรื่องเลวๆ ไม่ใช่เรื่องยากของแกหรอก นังเลว” อลิสรวบรวมกำลังผลักพลอยออก “ฉัน
จะแจ้งตำรวจมาจับแก”
พลอยผงะไปนิดเดียว “แกคิดว่าแกไปจากที่นี่ได้ก็เอาสิ” แล้วจ้องอลิสเขม็ง
อลิสผวา เริ่มหวาดกลัว “แกจะทำอะไร”
“ส่งแกไปอยู่กับเพื่อนของแกไงล่ะ” พลอยหัวเราะร่วน ถามหลอนๆ “แกจะเอาแบบไหน? ถูกถีบตกเขาตายแบบนังพจนีย์”
พลอยเริ่มหลอน เห็นผีพจนีย์นั่งอยู่ พลอยหัวเราะ
“หรือว่า ฆ่าโบกปูนอย่างนังรจนา” พลางมองไปที่ผนังครัว
อลิสเนื้อตัวสั่น มองฝาผนัง ตามสายตาของพลอย เห็นสภาพของปูนที่ฉาบทาเป็นรอยเก่าใหม่ไม่เท่ากัน พลอยหัวเราะ เมื่อเห็นรจนานั่งงอเข่าเหมือนสภาพก่อนตาย
อลิสตะลึงพรึงเพริด “แก..ฆ่าคน”
“แล้วยังไง”
“นังพลอยบ้า นังโรคจิต”
“ด่าฉันเลย เพราะต่อไป แกจะไม่มีปากได้ด่าฉันอีก นังอลิส
พลอยเงื้อมือขึ้น อลิสกรีดร้องสุดเสียง เมื่อมองไปเห็นมีดอยู่แถวนั้น อลิสหลับหูหลับตาร้องกรี๊ดๆๆ กลัวจะถูกเอามีดเฉาะปาก
แต่แล้วอลิสสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่ริมฝีปาก อลิสลืมตาก็เห็นพลอยยัดขนมน้ำดอกไม้เข้าปากตัวเอง ยัดๆๆ จนอลิสตาเหลือก พลอยหัวเราะ
“ฉันไม่โหดร้ายขนาดเอามีดเฉาะปากแกหรอก ให้ขนมติดคอแกตาย ทรมานกว่ากันเยอะ นังอลิส” พูดจบพลอยก็เอาขนมยัดปากอลิส ยัดๆๆๆ
อลิสตาเหลือกลาน จะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว พลอยหัวเราะร่า
“ทรมานใช่มั้ย? มันทรมานใช่มั้ย”
อลิสสำลักพรวด ขนมพุ่งใส่หน้าพลอยจังๆ พลอยผงะ อลิสฉวยโอกาสนั้นผลักพลอยจนล้มลง
“คราวนี้ แกจะได้รู้ นังพลอยบ้า ว่าความทรมานเป็นยังไง”
อลิสคว้าเอาขนมน้ำดอกไม้ยัดใส่ปากพลอยคืนบ้าง พลอยสำลัก อลิสยัดอีก ก่อนกระชากผมพลอยขึ้นมา ตวาดใส่
“แต่ฉันไม่ปัญญาอ่อนอย่างแกหรอก ฉันจะลากคอแกเข้าตะราง นังพลอย”
อลิสแค้นสุดๆ กระชากผมพลอยดึงขึ้นสุดแรง จะลากตัวไป พลอยร้องโอดโอย
“ปล่อยฉัน..ฉันบอกให้ปล่อยฉัน ปล่อย” พลอยกัดฟันสู้ กระชากมือของอลิส ถามเสียงกร้าว “แกจะปล่อยไม่ปล่อย”
อลิสมองพลอย ชักกลัว แต่ใจดีสู้เสือ “ไม่ปล่อย”
พลอยถามย้ำ เสียงเยือกเย็น “ไม่ปล่อยใช่มั้ย”
พลอยถาม จ้องตาอลิสเขม็ง ก่อนจะคว้ามีดแถวนั้นขึ้นมาขู่
“ได้...แกไม่ปล่อยมือฉันก็ได้” พลอยจรดปลายมีดลงบนท่อนแขนตัวเอง
อลิสตาเหลือก ถามเสียงสั่น “อย่าบอกนะว่าแกจะตัดมือตัวเอง”
พลอยพยักหน้า กลอกตาไปมาท่าทีหลอนๆ “ก็ในเมื่อแกไม่ยอมปล่อยมือฉัน ฉันก็จะตัดมือตัวเอง”
อลิสตะลึงปล่อยมือพลอยทันทีอย่างสยอง “แกมันบ้า แกมันบ้า นังพลอย”
อลิสถอยหลังหนี แต่เซล้มลง พลอยลุกขึ้นมาพร้อมมีด หัวเราะดังก้อง
“นังบ้าเอ๊ย ใครจะบ้าตัดมือตัวเอง ฉันจะตัดมือแก แล้วถ้าแกยังอยู่ ฉันจะเชือดแกเป็นชิ้นๆ นังอลิส!”
“นังพลอยบ้า นังฆาตกรโรคจิต” อลิสมองมาทั้งกลัว ทั้งเกลียด “ฉันจะเอาแกเข้าคุก แก
ต้องไปชดใช้สิ่งที่แกทำในคุก นังพลอย” แล้วอลิสก็วิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
“ฉันต้องไปใช้กรรมในคุกเหรอ ไม่มีวัน”

พลอยเงื้อมีดขึ้นมามองดู หัวเราะร่าเสียงดังกึกก้อง
วันต่อมาเกรียงศักดิ์ กำลังประคองดาราณีให้หัดเดิน สองคนมีสีหน้าไม่สบายใจนัก นวลมองอย่างครุ่นคิด
“เพราะเธอ เธอคนเดียวที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ฉันต้องหยุดเธอให้ได้ พลอย”

นวลตัดสินใจมาพบสองแม่ลูกที่คฤหาสน์ นักปราชญ์ย้อนถามอย่างตกใจ
“ว่าไงนะ? พลอย เมียน้อยคุณน้าน่ะเหรอ เป็นพี่สาวไอ้เพชร”
“ค่ะ ที่เรื่องมันยุ่งทุกอย่างเพราะ พลอยให้นายเพชรมาแก้แค้น มาฉุดคุณน้ำหนึ่งให้ไปเป็นเมียน้อย”
ทับทิมในคราบของไพลินแอบมอง เห็นหน้านวลก็ตกใจ ขณะเดียวกันความโกรธก็พุ่งขึ้นมา เมื่อได้ยินอารีย์พูดกับนักปราชญ์เสียงโหยแหบ
“งั้น แกก็ไปจัดการกับนังพลอย ใช้มันเป็นเหยื่อ ลากไอ้เพชรกลับมา”
“แน่นอนครับแม่ ผมจะไปลากตัวไอ้เพชร มาแล่เนื้อเอาเกลือทา” นักปราชญ์ว่า
“แม่จะช่วยด้วย อยากรู้เหมือนกัน คนอย่างไอ้เพชร หน้าตามันจะเป็นยังไง”
ทับทิมมองนวลราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

นวลเปิดประตูรั้วเดินออกไปตามทาง โดยไม่รู้ว่าที่ด้านหลัง ทับทิมในคราบไพลินเดินตามออกไป ทับทิมเรียกเสียงเย็น
“เธอยังกลับไปไม่ได้”
นวลทำหน้าแปลกใจ ก่อนหันมามอง ในสายตาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งไม่คุ้นหน้า จนทับทิมกระชากวิกผมออก นวลเพ่งมอง ก่อนจะตกตะลึง
“ทับทิม”
“ใช่...ฉันเอง”
นวลเข้ามาจับไม้จับมือ “เธอจริงๆ ด้วย เธอรู้มั้ย ฉันตามหาเธอมานานแค่ไหน ฉันดี
ใจจริงๆที่ได้เจอเธอทับทิม” นวลร้องไห้ออกมา “ลูกฉัน..ลูกฉัน ไอ้น้อย ไอ้น้อยอยู่ไหน น้อยเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่มีอีกแล้ว ไอ้น้อย”
นวลใจหายวับ “หมายความว่ายังไงทับทิม ลูกฉัน? น้อยลูกฉัน”
“ไอ้น้อยลูกเธอไม่มีอีกแล้ว มีแต่ เพชร”
นวลไม่เข้าใจ “เพชร...อะไร อะไรของเธอ”
“ไอ้เพชร....คนที่เธอกำลังจะยื่นความตายให้กับมันไงล่ะ ลูกเธอ!”
นวลปากคอสั่นตกใจสุดขีด “เพชร”
ทับทิมปราดเข้ามาจิกผมนวลอย่างโกรธแค้น “ใช่..เพชรที่แกสาระแนมาบอกไอ้นักปราชญ์ให้ไปจัดการนั่นแหละ มันเป็นลูกแก แล้วแกก็ยังสาระแน มายุ่งกับพลอยลูกฉันอีก”
นวลตะลึง “เพชร...พลอย”
ทับทิมกระชากหัว มาโขกเสาไฟได้โขก ๆๆๆ ระบายแค้น “เออ..เพชรกับพลอยมันเป็นลูกฉันลูกแก แล้วแกยังสาระแนไปบอกคนไปฆ่ามันอีก ทำไมแกโง่อย่างนี้นังนวล ทำไมแกโง่อย่างนี้” จับหัวนวลกระแทกเสาอีก
นวลร้องไห้ “ฉันไม่รู้จริงๆทับทิม ฉันไม่รู้จริงๆ”
“แต่แกต้องรู้ แกไม่เคยเลี้ยงดูลูกแกไม่พอ แกยังส่งคนไปฆ่าลูกแกอีก นังนวล แก
ส่งคนไปฆ่าลูกแก”
นวลตกใจร่ำไห้ “ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันไม่รู้”
นักปราชญ์เดินมาข้างหลัง หัวเราะร่า
“แต่ฉันขอบใจมาก ที่ทำให้ฉันได้รู้...ว่าแกสองคน คือแม่ของไอ้เพชร”
“คุณนักปราชญ์” / “ไอ้นักปราชญ์”
นักปราชญ์บอกลูกน้องเสียงเหี้ยม “ลากตัวมันเข้าไป”
สิ้นคำสั่ง ลูกน้องของนักปราชญ์ตรงเข้าไปลากตัวนวลกับทับทิมทันที
ไม่นานต่อมานักปราชญ์ผลักร่างของนวลกับทับทิมลงกองตรงหน้าอารีย์
อารีย์งง “นี่มันเรื่องอะไรกันนักปราชญ์”
“นังนวล คือแม่ของไอ้เพชร”
นวลมองนักปราชญ์ตะลึง สรรพนามที่เรียกตัวเองเปลี่ยนไป นักปราชญ์หยาบคายมาก
“ส่วนนังแก่ขี้เหร่นี่...” กระชากคางของทับทิมให้เงยหน้าขึ้น “คือนังทับทิม”
อารีย์มองจ้องหน้าทับทิมที่ปลอมตัว จำได้ “นังทับทิม”
ใจที่อยู่ด้านหลังมองทับทิมอย่างตะลึง ร้องเรียก “นี่ไพลิน..ไพลิน”
อารีย์และนักปราชญ์หันขวับไปมองใจ
นักปราชญ์งง “ใครไพลิน”
“ก็แม่ครัวคนใหม่ ที่คุณๆชมว่าทำกับข้าวอร่อยไงละคะ”
สองแม่ลูกตะลึง “นังทับทิม”
“นี่แกปลอมตัวเข้ามาอยู่ในบ้านฉันเหรอ” อารีย์ตกใจ
“หน้าตาโง่ไม่พอ ยังถามโง่ๆ อีก”
“นังทับทิม” อารีย์ตบหน้าทับทิมสุดแรง เสียงดังผลัวะ
นวลตกใจ “ทับทิมฉันขอโทษ” ก่อนจะหันกับสองแม่ลูก “ปล่อยเราสองคนไปนะคะ ฉันขอร้อง”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 16/4 วันที่ 22 พ.ค. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage