อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 15 วันที่ 17 พ.ค. 56
“ในฐานะลูกผู้ชาย ผมควรทำอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ”“ค่ะ”
“ขอบคุณมากคุณหญิง...ขอบคุณจริงๆ ที่ให้อภัย เข้าใจผมทุกอย่าง” เกรียงศักดิ์ดึงคุณหญิงมากอด
“เพราะฉันรู้...ความแค้น ความโกรธ มันทำลายทุกคน ฉันจะไม่ยอมให้ ความแค้น ความโกรธ ทำลายตัวฉันเองค่ะ”
ส่วนพจนีย์เดินเร็วรี่มาตามทางในโรงพยาบาล ท่าทางร้อนรนครุ่นคิดในใจ
“เราต้องบอกเรื่องรจกับพี่เพชร ไม่งั้น เราคนเดียว เอาพี่พลอยไม่อยู่แน่”
พจนีย์จะเดินเลี้ยวไปทางห้องพักของเพชร แต่ต้องชะงักและตะลึงเมื่อเห็นพลอยเดินมาจากอีกฝั่ง
“ยังไงพจน์ก็เป็นแค่เมียในนาม ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมเพชรหรอกมั้ง” พลอยเห็นเช่นกัน
พจนีย์ตะกุกตะกักมองไม่ไว้ใจ “เอ่อ....ยังไง พจน์ก็ห่วงพี่เพชร”
พลอยจ้องมองพจนีย์เขม็ง พูดนิ่งๆ แต่ดุดัน “เอาเวลาไปห่วงรจนาไม่ดีกว่าเหรอ” พลอยพยายามล่อหลอก แต่ดวงตาท้าทายอยู่ในที “พี่ว่ารจนาน่าห่วงจะตาย”
พจนีย์มองจ้องตอบ รู้ความนัยนั้น “ค่ะ....รจนาน่าห่วง”
พลอยพูดท้าทายอีก “งั้น...ก็ไปตามรจนาสิจ้ะ ไม่ต้องมาตามเพชร เพราะยังไง พจน์กับเพชรก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกัน”
พจนีย์มองพลอยตาขวาง นาทีนี้ความโกรธเกลียดเคียดแค้นชิงชังเริ่มคุมไม่อยู่
“เหมือนกับที่พี่พลอยไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพี่เพชร”
พลอยมองงงๆ ดวงตาวาววับ ขึ้งโกรธ พจนีย์ย้อนทันที
“เพราะความจริง พี่พลอยกับพี่เพชรไม่ได้เป็นพี่น้องกัน มันดูไม่ค่อยดีนักนะคะ ที่พี่พลอย จะห่วงใยพี่เพชรขนาดนี้” พจนีย์มองที่ขาพลอยขณะพูด “โดยเฉพาะ ขาพี่พลอยเองก็ยังเดินไม่ได้ดีเท่าไหร่ กลับไปดูแลขาตัวเองจะดีกว่าค่ะ”
พลอยโกรธจัด “พจนีย์”
พจนีย์ไม่สนจะเดินไป พลอยคว้าแขนเอาไว้บีบแน่นเต็มแรง
“อย่าคิดลองดีกับฉัน”
พจนีย์จ้องหน้าสู้ “พจน์ไม่กล้าหรอกค่ะ แต่พี่พลอยคงเคยได้ยินคำว่า หมาจนตรอก พี่พลอยบังคับให้พจน์ทำอย่างนี้เอง”
พจนีย์ไม่ยี่หระเดินตรงไป พลอยเดินตามไปอย่างรวดเร็ว ทั้งโกรธและกลัวพจนีย์จะเจอกับเพชรก่อน
พจนีย์เดินมากระชากประตู พลอยตามมาสีหน้ากังวล
สองคนร้องเรียก “เพชร” / “พี่เพชร”
เพชรไม่อยู่ในห้อง พจนีย์กับพลอยมองหน้ากัน พยาบาลเดินเข้ามาพอดี
“คุณเพชรกลับไปแล้วค่ะ”
พลอยงง “กลับไปแล้ว”
“ค่ะตะกี้นี้เอง คุณหมออนุญาตให้กลับได้”
พจนีย์ได้ยินอย่างนั้นก็รีบวิ่งไป พลอยตามไปทั้งที่ยังเดินไม่ปกติ พยาบาลมองพลอยอึ้งๆ
พจนีย์วิ่งจะไปตามเพชร ถูกมือพลอยที่ตามมากระชากข้อมือพจนีย์ไว้สุดแรง
พลอยมองตาขวางเข้มเอาจริง “หยุดเดี๋ยวนี้นะพจนีย์”
พจนีย์ไม่หยุด หันมามองตาขวาง จะวิ่งไปอีก พลอยผลักพจนีย์อย่างแรงจนล้มลงหัวโขก
เข้ากับกำแพง พจนีย์ร้องสุดเสียงเจ็บมาก พลอยคำราม โกรธจัดที่ถูกขัดใจ
“ไปแจ้งตำรวจไป ฉันยินดีจ่าย 500 แล้วเธออย่าหวัง ว่าจะได้มีโอกาสเห็นหน้าเพชรอีก” พลอยพูดจบจะเดินไป
พจนีย์ตกใจ “พี่พลอยจะพาพี่เพชรไปไหน”
พลอยพูดขึ้นมาลอยๆ “ไปไหนก็ได้ ที่มีฉันกับเพชร แค่สองคน” แล้วเดินหนีไป
“พี่พลอย..พี่พลอย” พจนีย์จะลุกแต่ก็เสียหลักเซล้มลงไปอีก เพราะเจ็บ
แดดเริ่มคล้อยต่ำ ล่วงเข้าสู่เวลายามเย็น เพชรเดินมาที่หน้าโรงพยาบาล ท่าทางยังอิดโรยไม่สู้ดี
จังหวะเดียวกันน้ำหนึ่ง นั่งอยู่บนรถประจำทาง เห็นใกล้จะถึงสถานีขนส่งของจังหวัดแล้ว เพชรคว้ามือถือจะโทร.หาน้ำ แต่ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งเลี้ยวมา รถคันนั้นแล่นไปก่อนถอยหลังกลับมา เพชรหยุดมองอย่างแปลกใจ แล้วก็เห็นเกรียงศักดิ์ก้าวลงมา สองคนมองหน้ากัน
“เกือบคลาดกันซะแล้ว โชคดีที่เจอ ฉัน จะมาเยี่ยมเธอ”
เพชรมองไม่แน่ใจ ท่าทางเกรียงศักดิ์เหมือนมาดี แต่มีชนักเรื่องพลอยทำร้าย เรื่องที่ใส่ร้าย
เพชรฆ่าตาหวาน และเรื่องน้ำหนึ่ง สายตาเพชรที่มองเกรียงศักดิ์ดูหวาดระแวดระวังตัว เกรียงศักดิ์พูดอีก
“ฉัน...มาขอโทษ...และขอบคุณเธอมากที่ช่วย”
ดวงตาของเพชรเปล่งประกายวาบขึ้นมาด้วยความแปลกใจ ทิฐิในใจลดลง แต่เพชรก็ตอบเสียงห้วน
“ผมไม่อยากให้พี่พลอยทำผิดไปมากกว่าเดิม”
เกรียงศักดิ์มองเพชร คาดไม่ถึงเหมือนกัน เพชรจะพูดอย่างนี้ สองคนมองหน้ากัน
“ฉันเองต่างหากที่เป็นคนผิด ทำให้พลอยต้องทำอย่างนั้น ฉันขอโทษ” แววตาท่านรัฐมนตรีใหญ่เสียใจมาก “ขอโทษเธอจริงๆ นะเพชร รวมทั้ง...เรื่อง...” เกรียงศักดิ์อ้ำอึ้ง “ของ ตาหวาน”
เพชรมองหน้าเกรียงศักดิ์อีก ยิ่งแปลกใจ
“แต่ตอนนั้น ฉันโกรธ ฉันแค้นเธอ เพราะฉันรัก ฉันหวงน้ำหนึ่ง ก็เหมือนกับที่เธอรัก และห่วงพลอย เรา...อโหสิกรรมต่อกันได้มั้ยเพชร ขอให้เรื่องราวระหว่างเรา มันจบลงแค่นี้
เพชรอึ้งนิงงันไป เกรียงศักดิ์ยื่นมือออกมาให้เพชรจับ เพชรมอง ก่อนตัดสินใจ ยื่นมือออกไป
“ครับขอให้เรื่องทุกอย่างระหว่างพวกเรา มันจบลงแค่นี้ ผมอโหสิกรรม”
พลอยวิ่งมาทางด้านหลัง ชะงักทันทีที่เห็นเพชรจับมือกับเกรียงศักดิ์ พลอยอึ้ง เหมือนหัวใจถูกกระชากอย่างแรง เพชรคืนดีกับเกรียงศักดิ์ เพชรพูดความในใจต่อ
“แต่ผมก็อยากให้ท่านเห็นใจ” เกรียงศักดิ์มองรอฟัง “ผมรักน้ำหนึ่ง ผมรักน้ำหนึ่งจริงๆผมขออย่างลูกผู้ชาย ท่านให้ผมแต่งงานกับน้ำหนึ่งนะครับ” แววตาของเพชรมองมา อ้อนวอนอย่างลูกผู้ชาย
พลอยกรีดร้องทั้งน้ำตา “ไม่นะเพชร ไม่...”
สองคนหันขวับ “พี่พลอย” / “พลอย”
พลอยแทบใจจะขาด หวงเพชรมาก ถลาเข้ามา “ไม่ยอม พี่ไม่ยอม”
“พี่พลอย”
พลอยกระชากเพชรออกมาห่างเกรียงศักดิ์ “ท่านเอาทุกอย่างไปจากพลอยแล้ว ยังจะเอาน้องชายพลอยไปอีก พลอยไม่ให้ พลอยไม่ยอม แอร๊ย”
พลอยกระชากเพชรออกมาอีก ร้องกรี๊ดๆๆ เพชรพยายามห้าม มือของพลอยสะบัดป่ายเปะไปถูกแผลของเพชรที่ยังไม่หายดี เพชรร้อง “โอ๊ย” ด้วยความเจ็บ แต่พลอยไม่ได้ยินแล้ว พลอยห่วงแต่ตัวเองร้องกรี๊ดๆ ในที่สุดร่างของพลอยก็ร่วงผล็อยลงไป
“พลอย” / “พี่พลอย”
เพชรอุ้มพลอยเดินเข้าไปหาหมอข้างในทั้งที่ตัวเองบาดเจ็บเป็นห่วงพลอยมาก เกรียงศักดิ์
มองตามไป สลดใจ แต่ไม่เดินตาม
เกรียงศักดิ์ได้แต่พึมพำในใจ “หยุดซะทีเถอะพลอย หยุดซักที”
ด้านพจนีย์ทำแผลที่ศีรษะเดินออกมา เห็นพลอยนอนอยู่บนรถเข็นโดยมีเจ้าหน้าที่พาเข้าห้องฉุกเฉิน เพชรตามประกบท่าทางเป็นห่วง ว้าวุ่นใจ มือหนึ่งกุมแผลตัวเองตลอดเวลา
“พี่พลอย สร้างเรื่องอะไรอีก” พจนีย์ตาลุกวาว “ดี” แล้วรีบออกจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
น้ำหนึ่งเดินเข้ามาในบ้านเชิงเขา อันเงียบสงัดและมืดสนิท เสียงของพลอยดังก้อง
“เพชรรักและคิดถึงน้ำหนึ่งมาก น้ำหนึ่งกลับมาหาเพชรนะ พรุ่งนี้เพชรจะออกจากโรงพยาบาล เค้าจะไม่รักษาตัวต่อ ถ้าน้ำหนึ่งไม่กลับมา”
น้ำหนึ่งมองเข้าไปด้านในอย่างกังวล “พี่เพชร เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมบ้านมืดอย่างนี้”
น้ำหนึ่งเดินเข้าไปในบ้าน อย่างระแวดระวัง จู่ๆ มีมือของใครคนหนึ่งคว้าหมับเข้าที่ไหล่
น้ำหนึ่งกรี๊ดสุดเสียงหันมามอง เห็นเป็นพจนีย์
พจนีย์มาด้วยสายตาเป็นมิตร ไม่ได้มองอย่างศัตรูแล้ว “ฉันเอง”
น้ำหนึ่งมองมาอย่างงุนงงปนตกใจ “คุณพจนีย์”
“กลับมาทำไม”
“พี่พลอยบอกว่า พี่เพชรอาการสาหัส ขอให้ฉันกลับมา”
“ไม่มีทางที่พี่พลอยจะเป็นคนดีขนาดนั้น พี่พลอยต้องมีแผนอะไรแน่ ฉันว่าเธอรีบกลับไปเถอะ ก่อนที่พี่พลอยจะมา”
“ไม่...ฉันจะไปหาพี่เพชร” น้ำหนึ่งดึงดันจะเดินเข้าไป
“พี่เพชรไม่ได้อยู่ที่นี่ อยู่โรงพยาบาล” พจนีย์บอกแล้วทำท่าฉุกใจคิดก่อนถาม “เอ๊ะ...นี่พี่พลอยบอกเธอเหรอว่าให้มาที่นี่” น้ำหนึ่งพยักหน้า พจนีย์ทำหน้ายุ่ง “พี่พลอยต้องหลอกเธอมาที่นี่แน่ๆ” พจนีย์ผลักน้ำหนึ่งอย่างแรง “รีบไปเร็ว”
น้ำหนึ่งยิ่งงง “อะไรของคุณ”
พจนีย์ชักหงุดหงิด “อย่าถามอะไรโง่ๆอีกได้มั้ย ฉันบอกให้รีบไป ก็รีบไปสิ ไม่งั้นเธออาจจะเจออย่างน้องของฉันก็ได้”
“คุณรจนาเป็นอะไร”
“หายตัวไป ฉันว่า พี่พลอยต้องเป็นตัวการแน่ๆ”
น้ำหนึ่งงุนงง มีสีหน้าว้าวุ่นใจหนัก
ส่วนเหตุการณ์ที่โรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ดูแลจนพลอยค่อยๆ ดีขึ้น รู้สึกตัวขึ้นมา เพชรที่อยู่เฝ้าข้างๆเตียง ปราดเข้าไปหาทันที
“พี่พลอย”
พลอยค่อยๆ ได้สติ สิ่งแรกที่ทำคือกวาดตามองหาเพชร ท่าทางเลิ่กลั่ก
“เพชร..เพชร”
เพชรคว้ามือเอาไว้ “ผมอยู่นี่ครับพี่พลอย”
“เพชร” พลอยผวาตัวมากอดเพชรแน่นร้องไห้เหมือนกลัวน้องหาย “เพชรอย่าหนีพี่ไปหาน้ำหนึ่งนะพี่ไม่เหลือใครแล้ว พี่ไม่มีใครแล้ว”
“มีสิครับพี่พลอย...เรายังมีแม่ เรายังมีกันทั้งสามคน”
“แต่เพชรกำลังจะหนีพี่ หนีแม่ไปหาน้ำหนึ่ง พี่ไม่ยอมนะเพชร พี่ไม่ยอม” พลอยกอดแน่น
ขึ้นอีก ร้องไห้โฮๆ “พี่ทำใจไม่ได้จริงๆ ที่เพชรจะรักผู้หญิงคนอื่นมากกว่าพี่ โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นคือน้ำหนึ่ง พี่ไม่ยอม” พลอยกรี๊ดๆๆ
เพชรพยายามปลอบโยน “แต่ผมกับท่านเกรียงศักดิ์คุยกันแล้วนี่ครับพี่พลอย เราจะยุติเรื่องที่ผ่านมา เริ่มต้นใหม่”
“เพชรคิดว่าเรื่องมันจะจบง่ายๆ ขนาดนั้นเหรอ เพชรคิดว่าคนพวกนั้นจะยอมให้เพชรแต่งงานกับน้องของศัตรูเหรอ ไม่มีทาง”
“มีสิครับ เพราะคนพวกนั้น ไม่ได้เห็นพี่พลอยเป็นศัตรู”
พลอยอึ้ง “เพชร”
“ไม่มีใครเห็นพี่พลอยเป็นศัตรูทั้งนั้น ทั้งท่านเกรียงศักดิ์ คุณหญิง น้ำหนึ่ง มีแต่พี่พลอยคนเดียวที่เห็นคนอื่นเป็นศัตรู
“เพชร” พลอยโกรธจัดตบผลัวะ
“พี่พลอย” เพชรมองมาอย่างตกใจ และคาดไม่ถึง
พลอยสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ “ได้....ถ้าพี่เป็นศัตรู พี่เป็นนางมารร้ายสำหรับทุกคน...พี่ไปก็ได้เพชร พี่ไปก็ได้”
พลอยกระชากสายน้ำเกลือออก ผุนผลันออกไป
“พี่พลอย..พี่พลอย” เพชรรีบตามพลอยออกไปด้วยความเป็นห่วง มือกุมแผลตัวเองเอาไว้ตลอดเวลา
พลอยร้องไห้ด้วยความเสียใจวิ่งหนีออกมาตามทางเดินในโรงพยาบาล เพชรตามไป
“พี่พลอย อย่าไป พี่พลอย”
เพชรวิ่งตามพลอย จังหวะนี้น้ำหนึ่งที่ตั้งใจมาหาเพชรเดินมาอีกทาง สองคนชนกัน
“ว้าย” น้ำหนึ่งล้มลง
พลอยได้ยินเสียงคนร้อง ชะงัก หันกลับไปมอง จึงเห็นเพชรประคองน้ำหนึ่งขึ้นมา
เพชรมองอย่างตกใจ คาดไม่ถึง ทั้งดีใจ และห่วง “น้ำหนึ่ง”
“พี่เพชร”
สองคนมองตากัน แววตามีแต่ความรัก ห่วงหา อาวรณ์ และอาทร พลอยมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวดรวดร้าว รู้สึกถึงความสูญเสีย ขณะที่สายตาของน้ำหนึ่งเหลือบมองเห็นเลือดที่ซึมผ่านแผลออกมา
“พี่เพชร” น้ำหนี่งเอามือแตะจับทันทีด้วยความเป็นห่วง
เพชรเจ็บร้อง “โอ๊ย”
“พี่เพชรยังไม่หาย ไปหาหมอเร็วค่ะ”
เพชรจับมือน้ำหนึ่งที่แตะท้องตัวเองไว้ “พี่ไม่เป็นไร...แค่น้ำหนึ่งมา พี่ก็ดีใจแล้ว”
“ไม่ใช่เวลาหวาน ไปหาหมอเร็วค่ะ” น้ำหนึ่งประคองเพชรขึ้นมา ทั้งที่ตัวเล็กนิดเดียว
เพชรมองมาอย่างซาบซึ้ง เพชรกอดน้ำหนึ่งปล่อยให้พาตัวเองเดินไปลืมพลอยเสียสนิท
พลอยน้ำตาไหลพราก มองภาพตรงหน้า เพชรไม่เหลือใจให้เธอเลยจริงๆ
พลอยเดินเซซังหมดแรงเข้ามาภายในบ้านเชิงเขา รอบกายเงียบสงัดและมืดสนิท บรรยากาศช่างดูวังเวง พลอยสะอื้นในอก
“แม่..พลอยไม่เหลือใครแล้ว พลอยไม่เหลือใครจริงๆ”
พลอยนั่งทรุดอยู่หน้าประตู ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างหมดแรง ท่ามกลางความมืดและเงียบนั้น พลอยได้ยินเสียงใบไม้กรอบแกรบๆ พลอยหยุดฟัง รู้สึกถึงรอยย่ำของคนที่อยู่ไม่ไกล
พลอยหันขวับไปมอง ตามเสียงทันที
ด้านพจนีย์เดินเข้ามาในสวนด้วยความสงสัย กวาดตามองบริเวณที่เคยเจอรองเท้าของรจนา
แต่ไม่เห็นอะไรเพิ่ม “ทำไมไม่เห็นอะไร”
เสียงเย็นๆ ของพลอยดังเข้ามา “สงสัยอะไร ทำไม ไม่ไปหาตำรวจ”
พจนีย์สะดุ้งเฮือกหันกลับมามองตกใจ “พี่พลอย”
“ตามหานี่ใช่มั้ย ฉันเก็บไว้ล่อแกเอง” พลอยชูรองเท้าอีกข้างของรจนาขึ้นโชว์
พจนีย์ตาโตเหลือกลานตกใจมาก พลอยยิ้มเยาะ ก่อนหัวเราะน้อยๆ
“หรือไอ้นี่” หยิบมือถือรจนาขึ้นมาอีก
“มือถือรจนา...ที่มีความลับซ่อนอยู่ อยากดูมั้ยล่ะ”
พลอยเปิดคลิปในมือถือ ก่อนยื่นไปตรงหน้าพจนีย์ เห็นเป็นภาพพลอยกับเกรียงศักดิ์ที่รจนาถ่ายไว้ พจนีย์ตาโตตกใจ พลอยยิ้มไม่สะทกสะท้าน
“ใช่...มันมีความลับ และยังมีความลับมากกว่านี้อีก”
มือของพลอยเปิดคลิปตัวใหม่ให้พจนีย์ดู เป็นภาพพลอยรจนา
พจนีย์ตะลึง “รจ”
“รจนามันแส่หาเรื่องเอง...แก..ก็เหมือนกัน”
พจนีย์แทบคลั่ง “แกทำอะไรรจ แกทำอะไรรจ” ปราดเข้ามา จะขย้ำ)
พลอยรอจังหวะอยู่แล้วตบผลัวะอย่างแรง จนพจนีย์ล้มลงไป พลอยตามไปขย้ำซ้ำอีกกระชากผมพจนีย์ขึ้นมา
“อยากรู้ใช่มั้ย ว่าฉันทำอะไร นังรจ มานี่ แกมานี่”
พลอยกระชากร่างของพจนีย์ ไม่ได้ต่างจากตอนกระชากรจนา พาเข้าครัวไป
พลอยผลักพจนีย์เข้าไปในห้องครัว ร่างของพจนีย์เซถลาลงกับพื้น พจนีย์เลิ่กลั่ก พลอยเหยียดยิ้มขณะถาม
“แกอยากรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าน้องแกอยู่ไหน”
พจนีย์งง ถามเสียงสั่น ใจคอไม่ดี “อยู่ไหน”
“ก็อยู่ข้างๆ แกไง...มันนั่งอยู่ข้างๆ แกนั่นแหละ”
พจนีย์ใจหล่นไปที่ตาตุ่ม ขณะกวาดตามองไปที่ผนังที่ตัวเองนั่งแนบชิดติดอยู่ เห็นรอยฉาบที่กำแพงดูแปลกตา และใหม่กว่า บริเวณข้างๆ กัน พลอยหัวเราะกระแทกเสียงใส่
“นังรจนามันอยู่ข้างแกนั่นแหละ”
“รจ!” พจนีย์ตกใจแทบสิ้นสติ เอามือแตะผนัง “รจ....รจ...” พร้อมกับปราดเข้าไปหาพลอบ “แกทำอะไรน้องฉัน”
พลอยผลักอกคืน “ก็เหมือนกับที่ฉันจะทำกับแกนั่นแหละ”
ขาดคำพลอยคว้าสากอาวุธคู่กายขึ้นมา พจนีย์มองตะลึง
“แต่ของรจนาเป็นจอบ ไม่ใช่สาก”
พจนีย์ถอยหลังกรูด “อย่านะ..อย่า”
พลอยถือสากหัวเราะเดินเข้ามา “แกสองคนก็ยังรนหาที่เอง ฉันก็อยู่ของฉันเฉยๆ หนำซ้ำยังคอยช่วยเหลือเกื้อกูลพวกแกทุกอย่าง คนเนรคุณ”
“ฉันเนรคุณที่ไหน ฉันก็แต่งงานกับพี่เพชรให้แล้วไง” พจนีย์ย้อน
พลอยเยาะหยัน “แต่งงานกับเพชรให้ โฮะ! นี่ฉันต้องขอบใจแกใช่มั้ย? ทั้งๆ ที่ความจริงแกกระสันอยากเป็นของเพชรจนตัวสั่น”
พจนีย์ด่ากลับ “แกสิ...กระสัน...อยากเป็นเมียท่านเกรียงศักดิ์จนตัวสั่น แต่เอาเข้าจริง แกก็เป็นได้แค่เมียน้อย เมียเก็บ นางบำเรอที่เค้าไม่เอา”
“นังพจนีย์” พลอยแค้นจัด กำด้ามสากเหวี่ยงลงใส่
พจนีย์หลบ แต่ยังปากดีเพราะทนไม่ไหว “ฉันนี่แหละเป็นคนเห็นความลับของแก และ
ฉันไม่หยุดแค่นี้หรอก ฉันจะแฉ แฉแกทุกอย่าง นังพลอยบ้า นังวิปริต”
“แกคงมีปากพูดได้หรอก นังพจนีย์”
พลอยคำรามแล้วเหวี่ยงสากลงมาอีก คราวนี้พจนีย์ที่ระวังตัวอยู่แล้ว กลิ้งตัวหลบ พลอยเสียหลัก
อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 15 วันที่ 17 พ.ค. 56
ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียาละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage
