อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 13/3 วันที่ 12 พ.ค. 56


อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 13/3 วันที่ 12 พ.ค. 56

“ผมขอโทษนะครับ พอดีพี่พลอยไม่ค่อยสบาย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันเข้าใจ พลอยเป็นพี่สาวเธอเหรอ”
“ครับ”
“หน้าไม่ยักเหมือนกัน..ตอนแรก ฉันคิดว่าแฟนเธอซะอีก”
จังหวะนี้พลอยที่เลื่อนรถเข็นตามมาได้ยินพอดี เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำว่าแฟน
“พี่พลอยเป็นพี่สาวผมครับ...แฟนผมอีกคน”

พลอยหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ อารีย์ยิ้ม
“อยู่ไหนล่ะ ฉันอยากรู้จัก”
“เรามีเรื่องกันนิดหน่อย ตอนนี้เค้าหนีกลับกรุงเทพฯไปแล้ว”
“ผู้หญิงก็ขี้งอนแบบนี้แหละ ไปง้อหน่อยแล้วกัน...”


“เชิญข้างในครับ”
“ไม่ดีกว่าจ้ะ”
เพชรหน้าเสีย
“ฉันเข้าใจพี่สาวเธอ ไม่เป็นไร ฉันรู้แล้วบ้านเธออยู่นี่ นึกถึงกันตอนไหน แวะมาคุยกันก็ได้”
“แล้วเจอกันครับ”
“จ้ะ”
อารีย์เดินออกไป พลอยมองตาม โล่งใจเรื่องเกรียงศักดิ์ เพชรมองหน้าพลอย เห็นพลอย
ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เพชรไม่เข้าใจ พลอยหันมาเห็นพอดี เห็นสายตาแปลกๆ ของเพชร รีบถาม
“ทำไมเพชรมองพี่อย่างนั้น”
“เปล่าครับ...แค่รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
เพชรมีท่าทีงุนงง ไม่เข้าใจ “เราเป็นพี่น้องกันมา แต่นับวัน..ผมยิ่งรู้สึกว่าผมไม่รู้จักพี่พลอยเลย”
พลอยอึ้ง “เพชร” สองคนมองหน้ากัน เพชรเองก็เสียใจในคำพูด แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
พลอยเหมือนคนใจจะขาด ถามเสียงเครือ “เพราะน้ำหนึ่งใช่มั้ย น้ำหนึ่งทำให้เพชรเปลี่ยนไป”
“สิ่งเดียวที่น้ำหนึ่งทำให้ผมเปลี่ยนไปคือ ผมกล้าที่จะยอมรับกับตัวเอง ว่าผมรักน้ำหนึ่งครับพี่พลอย” เพชรเดินหนีเข้าบ้านไป
พลอยอึ้ง ชาดิกไปทั้งร่าง นับวัน ความรู้สึกที่เพชรมีต่อน้ำหนึ่ง ยิ่งชัดเจน

ด้านน้ำหนึ่งก้มลงกราบดาราณีครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกผิดมากที่ตัวเองหลงผู้ชายจนเกิดเรื่องร้ายๆ
“คุณแม่ขา..น้ำหนึ่งกราบขอโทษค่ะ”
ดาราณียิ้มอย่างเอ็นดู “พอได้แล้วลูก...น้ำหนึ่งกราบขอโทษแม่ไม่รู้กี่ร้อยครั้ง”
“ก็น้ำหนึ่งผิด ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย” น้ำหนึ่งกอดแม่พูดจาออดอ้อน
“คนที่ไม่รู้..ย่อมไม่ผิด...”
“คุณน้ำหนึ่งเชื่อนะคะ ท่านไม่ได้เป็นคนผิด พลอยต่างหากที่ผิด เพราะพลอยเป็น
คนเข้าหาท่าน”
ดาราณีปราม “นวล! เลิกพูดถึงเค้าได้แล้ว ไปจัดสำรับอาหารไป ฉันหิว”
“ค่ะ” นวลเดินออกไป ที่น้ำหนึ่งติดใจคำพูดนั้น มองตามนวลอย่างอยากรู้

นวลกำลังจัดสำรับอาหาร น้ำหนึ่งมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นดาราณีตามมา
“อ้าว! คุณน้ำหนึ่ง อีกสักแป๊บนะคะ จวนเสร็จแล้ว”
“น้ำหนึ่งอยากรู้เรื่องพี่พลอย พี่พลอยเข้าหาคุณพ่อยังไงคะ”
นวลถอนหายใจ เครียดทุกทีที่คิดถึงเรื่องพลอย

เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นตอนกลางวัน ที่คฤหาสน์หลังนี้ พลอยแต่งตัวสวย แต่ค่อนข้างเซ็กซี่ จงใจแต่งมาประชันดาราณี ให้เห็นว่า ฉันสาวกว่า สวยกว่า น่ามองกว่า นวลมองพลอยหัวจดเท้า ขณะที่พลอยถาม
“เอาแต่มองฉันอยู่นั่นล่ะ ไง พี่นวล ฉันถาม ท่านอยู่ไหน”
“ไปกับคุณหญิง”
พลอยชักสีหน้าไม่พอใจ “ไปกับคุณหญิง”
“ทำไมพลอยต้องทำเสียงแปลกๆ ท่านกับคุณหญิงเป็นสามีภรรยากันนะ”
“บางทีอาจจะเป็นแค่อดีตก็ได้นะพี่นวล
“หมายความว่ายังไง”
“ท่านกับคุณหญิงอาจจะเลิกกัน แต่จำต้องอยู่ด้วยกันเพื่อสร้างภาพ จริงๆ แล้วท่านมีผู้หญิงคนอื่น”
นวลตกใจ “เป็นเรื่องจริงเหรอพลอย แล้ว..แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“ฉันเอง”
นวลตะลึงมองพลอย ตกใจ คาดไม่ถึง ไม่เชื่อในทันที

นวลเล่ามาถึงตรงนี้ บอกย้ำกับน้ำหนึ่งอีก
“มาประกาศตัวไม่พอ พลอยยังใส่ร้ายคุณหญิงต่างๆ นานา ทั้งที่คุณหญิงไม่เคยไปอาละวาดพลอยแม้แต่ครั้งเดียว”
“จริงเหรอคะป้านวล”
“แล้วอะไรทำให้คุณน้ำหนึ่งเชื่อพลอยมากกว่าป้า...มากกว่าคุณหญิงล่ะคะ”
น้ำหนึ่งอึ้ง นวลพูดต่อ
“เรื่องที่พลอยพิการ ทุกคนสลดใจนะคะ..แต่ไม่เกี่ยวกับท่านอีกเหมือนกัน”
น้ำหนึ่งอึ้ง “ป้านวลหมายความว่า...”
“เท่าที่ป้ารู้...พลอยถูกรถชน...ซึ่งก็ไม่ใช่รถของท่านอยู่ดี”
น้ำหนึ่งงงหนัก นวลว่าต่อ
“แต่ที่คุณน้ำหนึ่งรู้...คือ..ท่านขับรถชนพลอยใช่มั้ยคะ...มันไม่จริงเลยค่ะคุณน้ำหนึ่ง ไม่จริงเลย”

สีหน้านวลขณะเล่าจริงจังมาก น้ำหนึ่งอึ้งไปกับข้อมูลใหม่
ตกกลางคืน น้ำหนึ่งนอนกระสับกระส่าย คิดถึงแต่คำพูดของนวล

“เรื่องนายเพชรก็เหมือนกัน...ถ้าเค้ารักคุณน้ำหนึ่งจริง...เค้าไม่ทำให้คุณน้ำหนึ่งเสียหน้าเสียศักดิ์ศรีหรอกค่ะ นี่เค้าย่ำยี หวังแก้แค้น...แล้วยังใจร้าย ฆ่าตาหวานอีก คนอย่างนี้เหรอคะที่คุณน้ำหนึ่งจะยอมทุ่มชีวิตให้”
สีหน้าน้ำหนึ่งหนักใจ น้ำหนึ่งนอนน้ำตาไหล เสียงเปิดประตูเบาๆ น้ำหนึ่งหันไปมอง เห็นดาราณีที่นั่งบนรถเข็นเข้ามา รีบผุดลุกขึ้น “คุณแม่” พร้อมกับรีบปาดน้ำตาเดินมาหา “มีอะไร ทำไมไม่เรียกให้น้ำหนึ่งไปหาคะ”
“แม่อยากมาดู ว่าน้ำหนึ่งหลับสบายดีหรือเปล่า”
น้ำหนึ่งกอดแม่แน่น “อยู่บ้านเรา น้ำหนึ่งมีความสุขตลอดเวลาค่ะ แต่ถ้ามีคุณพ่ออยู่ด้วย
น้ำหนึ่งจะมีความสุขมากกว่านี้”
ดาราณียิ้มเฝื่อนขณะบอก “เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมาจ้ะ”
น้ำหนึ่งมองท่าทีสงสัย ถามหยั่งเชิง “คุณแม่รู้หรือคะ คุณพ่อไปไหน”
ดาราณีบอกเสียงอ้อมแอ้ม “คุณพ่อไปหาเพื่อนน่ะจ้ะ น้ำหนึ่งนอนนะ แม่แวะมาดูแค่นี้แหละ เห็นลูกมีความสุข แม่ก็สบายใจ” ดาราณีจูบหอมลูกสาวแล้วเลื่อนรถเข็นออกมา
น้ำหนึ่งนั่งนิ่งสงสัยในใจ “คุณพ่อไปหาเพื่อน คุณพ่อไม่ได้อยู่กับพี่พลอย”

ด้านอารีย์เดินเล่นในรีสอร์ตที่พักครุ่นคิด
“ทำไมเราคุ้นหน้าพลอยจัง”
แล้วอารีย์ก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรออก

เหตุการณ์หนึ่งในอดีต ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่งตอนกลางคืน อารีย์มากินข้าวกับนักปราชญ์ เห็นเกรียงศักดิ์หลบมุมพลอดรักอยู่กับพลอย ท่าทางของสองคนหวานชื่น คลอเคลียกัน ดูก็รู้ว่าไม่ใช่นายกับลูกน้อง พลอยแต่งตัวดูดีมีเสน่ห์เย้ายวน นักปราชญ์เห็นสายตาอารีย์มองตาม เห็นพลอยกับเกรียงศักดิ์ นักปราชญ์โพล่งขึ้นเบาๆ ตามนิสัย
“ท่านเกรียงศักดิ์..มีเมียน้อย”
อารีย์มอง คาดไม่ถึงเหมือนกัน ด้วยภาพพจน์เกรียงศักดิ์นั้นเป็นคนรักครอบครัว
นึกถึงคืนนั้น อารีย์ดวงตาเบิกกว้างขึ้น
“พลอย..เมียน้อยท่านเกรียงศักดิ์”

วันต่อมานวลถามดาราณีด้วยความสงสัย
“ทำไมคุณหญิงต้องห้ามไม่ให้นวลพูดถึงพลอยด้วยล่ะคะ? ในเมื่อคุณน้ำหนึ่งควรรู้ทุกเรื่อง”
“ยังไงพลอยก็ตายไปแล้ว ฉันไม่อยากรื้อฟื้นอะไรๆ ขึ้นมาอีก แค่นี้น้ำหนึ่งก็เสียใจ รู้สึกผิด ฉันอยากให้ลูกลืมทุกเรื่อง รวมทั้งฉันด้วย ฉันเองก็อยากลืม”
“ค่ะ นวลจะไม่พูดอะไรถึงพลอยอีก พลอยตายไปแล้ว พลอยก็ควรตายไปจากความทรงจำของเราด้วยเหมือนกัน”
สองคนมองหน้ากัน ในความโล่งใจ มีความกลัดกลุ้มปนอยู่

ฝ่ายพลอยนอนนิ่งๆ อยู่ในห้อง แต่น้ำตาไหลออกมา สีหน้าของพลอยหมองเศร้าเสียใจเหลือแสนนึกถึงเรื่องไม่นานมานี้
ตอนนั้นพลอยเดินไปหาเพชร แต่ยังคงแอ๊บ เหมือนคนหัดเดินพลอยเดินเข้าไปในห้องเพชร เห็นเพชรกำลังจัดกระเป๋าจึงถาม
“บริษัทตามตัวแล้วเหรอ”
“เปล่าครับ ความจริง...ตั้งแต่มีเรื่องกับไอ้เกรียงศักดิ์ ผมไม่เคยไปทำงานอีกเลย”
พลอยมองแปลกใจ เป็นเรื่องที่เพิ่งรู้ เพชรบอก
“ฆาตกรฆ่าคนไปทำงานได้ยังไงครับ...ที่ผ่านมาผมหนี...แต่ตอนนี้..ผมจะสู้”
“สู้...ทั้งที่รู้ว่าแพ้น่ะเหรอ เพชรก็รู้ไอ้เกรียงศักดิ์มันเลว มันชั่ว เพชรไม่มีทางทำอะไรมันได้หรอก อย่างเดียวที่เพชรทำได้คือ ทำให้มันเจ็บปวดที่สุด เพชรต้องทำร้ายน้ำหนึ่ง”
“ผมทำร้ายหัวใจตัวเองไม่ได้อีกแล้วครับพี่พลอย ผมรักน้ำหนึ่ง” เพชรบอกอย่างจริงจัง

พลอยออกมามาอยู่อีกมุมแล้ว แต่ยังโศกเศร้าเสียใจ คิดในใจ
“พี่ไม่ยอมเพชร พี่ไม่ยอม”
พลอย ร้องไห้แบบเด็กๆ น่าสงสาร หัวใจเจ็บปวดรวดร้าวเหลือเกิน

เพชรตรงไปที่รถ พลอยค่อยๆ เดินตามออกมาบอกเสียงอ่อยๆ อ้อนวอน น่าสงสาร
“เพชรไม่ไปตามน้ำหนึ่งได้มั้ย”
เพชรมองหน้าพลอย ก็นึกสงสาร แต่ใจก็รักน้ำหนึ่ง พลอยบอกรัวเร็ว
“พี่จะไม่คิดเรื่องการแก้แค้น พี่จะไม่จองเวรอาฆาตพยาบาท พี่จะยุติทุกอย่าง เราสองคนจะไปตามหาแม่ แล้วกลับมาอยู่ด้วยกัน เป็นครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเดิม นะเพชรนะ”
“ครับพี่พลอย” พลอยยิ้ม เพชรพูดต่อ “ผมจะไปตามหาแม่”
น้ำเสียงของเพชรแปลกๆ พลอยมองหน้าเพชร รู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง ขณะที่เพชรพูดต่อ
“แล้วผม...ก็จะไปตามน้ำหนึ่ง”
“เพชร” พลอยเสียงเครือ
“อย่างที่บอก ผมรักน้ำหนึ่ง ยิ่งรู้ว่าที่ผ่านมา..ผมทำไม่ดีกับเค้ามาก..ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด...ผมจะไปขอโทษเธอ”
เพชรขับรถออกไป พลอยร้องไห้โฮ ลงทุนขอร้องเพชร แต่เพชรยังไม่คิดจะสนใจ ได้แต่ตะโกน
“ไม่นะเพชร..อย่าทำกับพี่แบบนี้ พี่ไม่ยอมๆๆ”

ค่ำคืนนี้ เกรียงศักดิ์เครียด และหมดอาลัยตายอยากในชีวิต สภาพทรุดโทรม ความสง่างามไม่เหลือ ได้แต่รำพึง
“พลอย...ปล่อยฉันไปเถอะพลอย”
ประตูเปิดออก เกรียงศักดิ์หันไปมอง เห็นพลอยยืนร้องไห้ท่าทางไร้พิษสง แลดูน่าสงสาร
เกรียงศักดิ์ตกใจ อดห่วงไม่ได้ ตามประสาคนใจอ่อน “พลอย..พลอยเป็นอะไรพลอย”
พลอยเดินเข้ามาหา เหมือนเด็กต้องการที่พักพิง “ทุกคนทิ้งพลอยไปหมดแล้วค่ะ ทุกคนทิ้งพลอยไปหมดแล้ว” พลอยร้องไห้โฮๆ
“ใคร? ใครทิ้งพลอย”
“เพชร...เพชรทิ้งพลอยไปหาน้ำหนึ่ง เพชรรักน้ำหนึ่งจริงๆ ค่ะท่าน เพชรรักน้ำหนึ่ง”
พลอยร้องไห้อย่างหมดท่า เอาแต่พร่ำเพ้อ
“พลอยผิดเองค่ะท่าน พลอยผิดเอง ที่ส่งเพชรไปแก้แค้น แต่เพชรกลับรักน้ำหนึ่งจริงๆ” พลอยครวญคร่ำ “เพชรทิ้งพลอย เพชรทิ้งพลอยไปหาน้ำหนึ่ง”
“น้ำหนึ่งหนีไปไหน”
พลอยยังไม่รู้สึกตัว “กลับบ้าน ตอนนี้เพชรกำลังไปตามง้อน้ำหนึ่ง”
ดวงตาของเกรียงศักดิ์เป็นประกายเจิดจ้า โล่งใจ เกรียงศักดิ์ปลอบ
“เดี๋ยวเพชรก็กลับมา”
“ไม่มีทาง พลอยรู้...เพชรเป็นคนเด็ดเดี่ยว ลองว่าเพชรตัดสินใจแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนใจเพชรได้เด็ดขาด เพชรจะไม่กลับมาหาพลอยอีก” พลอยเครียดจนเริ่มชัก หายใจไม่ทัน
เกรียงศักดิ์ตกใจรีบเข้ามาดู “ พลอยๆๆ”
พลอยชัก สะอื้นฮักๆ หายใจไม่ออก ก่อนจะหมดสติแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น

เกรียงศักดิ์มองพลอย สลับกับมองไปที่ประตู ก่อนตัดสินใจวิ่งออกซมซานออกไป ในสภาพของคนไม่ได้เดินมานาน
ขณะที่เกรียงศักดิ์วิ่งหนีออกมานั้น สายตาของเกรียงศักดิ์เห็นแสงจ้าจนต้องหรี่ตาลง เพราะอยู่ในความมืดมานาน เกรียงศักดิ์สะดุดล้มลง เห็นรถเข็นของพลอยจอดทิ้งอยู่

เกรียงศักดิ์ชะงัก สะท้อนใจ ภาพความหลังเก่าๆ ระหว่างเขากับพลอยผุดขึ้นมาในมโนนึก
เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นที่คอนโดของพลอย ตอนกลางวัน พลอยประคองเกรียงศักดิ์ในชุดลำลองเดินเข้ามา เห็นที่เข่าเกรียงศักดิ์มีผ้าพันเอาไว้
พลอยถามอ่อนโยนเป็นห่วง “เจ็บมากมั้ยคะท่าน”
“นิดหน่อย แต่แค่ขาเจ็บ ไม่เป็นไรหรอก”
“หมอห้ามแล้วไม่ให้ท่าน ใช้เข่ามาก ยังไปเล่นเตะฟุตบอลอีก”
“ก็งานการกุศล ฉันก็คิดว่าไม่เป็นอะไร”
“แล้วเป็นไงคะ เจ็บจนได้” พลอยประคองเกรียงศักดิ์มานั่งที่โต๊ะอาหาร “ท่านนั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวพลอยทำอะไรให้ทาน”
พลอยเดินไปยังครัวเล็กๆ ที่อยู่ไม่ห่าง ลงมือทำอาหารแบบง่ายๆ ให้ ท่าทางของพลอยดู
อ่อนโยน มีความเป็นเมีย เพศแม่ อย่างเต็มเปี่ยม เกรียงศักดิ์มองพลอยสะท้อนใจ เสียงเพื่อนเตือนดังขึ้นในหัวหู
“ถ้าแกไม่คิดจะจริงจัง แกต้องหาทางออกจากพลอยให้เร็วที่สุด ผู้หญิงไม่ใช่ของเล่น ไม่ใช่เหยื่อ เค้ามีหัวใจ เค้ารัก เค้าทุกข์ เค้าเจ็บเป็น และเวลาที่ผู้หญิงเจ็บ มันน่ากลัว”

เกรียงศักดิ์นึกแล้วนั่งนิ่งมองรถเข็น สำนึกผิดชอบชั่วดีตีกันจนวุ่น ที่สุดเกรียงศักดิ์ก็ใจอ่อน
มองไปทางเบื้องหลัง บ้านเชิงเขาที่จากมา เกรียงศักดิ์เดินย้อนกลับไป ขณะที่พระอาทิตย์เริ่มลับหายขอบฟ้าไป

ภายในห้องเก็บของ พลอยฟื้นตื่นขึ้นมาท่าทีตกใจ ในสายตามีแต่ความมืด พลอยกวาดสายตามองไปรอบๆ หน้าตาตื่นตระหนก
“ท่าน..ท่านหนีไปแล้ว”
พลอยผุดลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงฝีเท้าย่ำเข้ามา พร้อมเสียงเกรียงศักดิ์เรียก
“พลอย”
ไวเท่าความคิดพลอยรีบล้มตัวลงนอนโดยทันที หายใจแผ่วๆ อาการปางตาย เกรียงศักดิ์มาถึงตัว
“พลอย...ฉันกลับมาแล้วพลอย” เกรียงศักดิ์เอามือจับตามเนื้อตามตัวพลอยเช็กดูอาการ
พลอยค่อยๆ ลืมตาแบบเพิ่งได้สติ พูดเสียงสั่น “ท่าน”
เกรียงศักดิ์มองเห็นแต่ความน่าสงสาร รีบช้อนตัวพลอยขึ้น พลอยแอบยิ้ม รู้ดีความน่าสงสาร ช่วยเธอได้เสมอ

เกรียงศักดิ์อุ้มพลอยเข้ามาในห้องนอน วางลงบนเตียง
“เดี๋ยวฉันจะตามหมอให้นะ” เกรียงศักดิ์ลุกขึ้น
พลอยคว้ามือเกรียงศักดิ์เอาไว้ “แล้วท่าน ท่านจะไปไหนคะ”
เกรียงศักดิ์บอกเสียงแผ่วๆ “กลับบ้าน”
พลอยโผเข้ากอดเลยท่าทางน่าสงสารไม่ก้าวร้าว “ไม่....พลอยไม่ให้ท่านไป
เกรียงศักดิ์ดึงมือออกอย่างใจเย็น “พลอย...พอฉันโทร.ตาม เดี๋ยวหมอก็มานะ”
“จะหมอกี่คนก็ไม่เหมือนท่าน ทุกคนทิ้งพลอยไปหมดแล้ว ท่านอย่าทิ้งพลอยไปนะคะ พลอยไม่มีใครแล้ว พลอยไม่เหลือใครเลย”
เกรียงศักดิ์มองพลอยด้วยความสงสาร หลงลืมความร้ายการเพราะพลอยอ้อนซื่อๆ เหมือนเด็ก
“นะคะ...ท่านอยู่กับพลอยก่อน พอพลอยหาย ท่านค่อยกลับไป”
เกรียงศักดิ์มองด้วยความสงสาร “จ้ะ...แต่เดี๋ยวพลอยปล่อยฉันก่อนนะ ฉันจะไปตามหมอ”
พลอยช้อนตามอง ออดอ้อนเหมือนเด็กๆ “ไม่เอา พลอยไม่ให้ท่านไป พลอยกลัวท่านหลอกพลอย พอออกไปแล้ว ท่านจะไม่กลับมาอีก”
เกรียงศักดิ์ใจอ่อน “ก็ได้จ้ะ...ฉันจะอยู่กับพลอย จนกว่าพลอยจะหาย”
“พลอยรักท่าน...รักที่สุดเลย” พลอยซบหน้าลงที่อก
เกรียงศักดิ์ที่ยืนอยู่ ค่อยๆ เอามือลูบผมพลอยปลอบประโลม ถึงยังไงพลอยก็ยังคงเป็นลูกแมวสำหรับเขา

เวลาเดียวกันนวลดูละครอยู่ในห้องโถง ออกอาการ ฮึดฮัด ขัดใจ
“เฮ้อ! พระเอกเชื่อตัวร้ายอีกแล้ว”
น้ำหนึ่งเหลือบตามอง นวลเอ่ยขึ้นอีก
“ความรัก ความสงสารมันก็เป็นอย่างนี้นะคะ เลยตัดกันไม่ขาดซักที...เมื่อก่อนแถวบ้านนวลก็มีเหมือนกัน บอกว่าจะเลิกจะเลิก แต่ก็เลิกกันไม่ได้ซักที เลยอีรุงตุงนังอยู่อย่างนี้ตลอด”
น้ำหนึ่งนิ่งคิด นวลมองแล้วพูดต่อแบบอดไม่ได้
“คุณน้ำหนึ่งคิดถึงนายเพชรเหรอคะ”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 13/3 วันที่ 12 พ.ค. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage