อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 16 วันที่ 19 พ.ค. 56


อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 16 วันที่ 19 พ.ค. 56

ส่วนเพชรอาเจียนอย่างหนักหน่วง พลอยนึกถึงตอนที่ทำน้ำดอกอัญชัน แล้วหยดยาลงไป ปริมาณมากอีกเช่นกัน
เพชรยังคงอาเจียนอย่างหนักแทบหมดไส้หมดพุง และหมดแรงลงเริ่มจะไม่ได้สติ
พลอยแกล้งเรียก “เพชรๆๆ” มองเพชรตาวาววับ แล้วบอกตัวเองในใจ

“พี่ไม่ให้เพชรไปไหนจากพี่ทั้งนั้น โดยเฉพาะไปหานังน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งอยู่ที่ร้านเว้ดดิ้งแห่งหนึ่งกับนักปราชญ์แล้ว มีพนักงานในร้านคอยดูแล น้ำหนึ่งเลือกชุดแต่งงานชุดแล้วชุดเล่าในท่าทีซังกะตายเหมือนไม่สนใจ โดยมีนักปราชญ์คอยตามไม่ห่าง


“นี่น้ำหนึ่งไม่ชอบชุดไหนเลยเหรอ?”
“ค่ะ”
นักปราชญ์เริ่มหงุดหงิด “งั้นให้ดีไซเนอร์ เค้าออกแบบใหม่เลยดีมั้ย”
“อะไรก็ได้ค่ะ” น้ำหนึ่งพูดแล้วเดินหนีไม่ดูอีก
“อ้าว” นักปราชญ์เดินตาม
“ก็เราสองคนไม่ได้แต่งงานกันด้วยความรักอยู่แล้ว จะชุดไหนก็เหมือนกันล่ะค่ะ”
นักปราชญ์ชักโมโห “น้ำหนึ่ง”
“หรือไม่จริงคะ...พี่นักปราชญ์ก็รู้อยู่แล้ว น้ำหนึ่งรักพี่เพชร แล้วน้ำหนึ่งก็รู้...ที่พี่นักปราชญ์แต่งงาน เพราะอยากเป็นเขยรัฐมนตรี ในเมื่อเราสองคนรู้อยู่แก่ใจ ว่าเราสองคนแต่งงานเพื่ออะไร พิธีรีตองอะไร ก็ไม่เห็นจะมีความหมาย” น้ำหนึ่งเดินหนีอีก
นักปราชญ์ไม่ยอม เดินตามมา “งั้นก็ไม่ต้องแต่ง จดทะเบียนแค่นั้น จบ”
“น้ำหนึ่งไม่จด”
นักปราชญ์โมโหมาก “เอายังไงอีก”
“อย่างที่บอกค่ะ พี่นักปราชญ์อยากจัดงานแต่งใหญ่โตแค่ไหน ก็เชิญ แต่จะไม่มีการจดทะเบียน เราสองคนจะแต่งงานกันแค่ในนามแค่นั้น”
“อวดดีนักนะน้ำหนึ่ง”
“ถ้าน้ำหนึ่งอวดดี...พี่นักปราชญ์จะไม่แต่งงานกับน้ำหนึ่งก็ได้นี่คะ”
“โอเค...แต่งก็แต่ง ยังไงคนทั้งประเทศก็จะได้รู้ ต่อไปน้ำหนึ่งเป็นเมียพี่”
“งั้นถ้าจะแต่ง พี่นักปราชญ์ก็ต้องทำตามความต้องการของน้ำหนึ่งทุกอย่าง”
“จะให้ทำยังไง ว่ามา”
“น้ำหนึ่งจะแต่งงานวันที่ 13 มิถุนา และภายในงาน จะต้องมีแต่ดอกปีบเท่านั้น”
“13 มิถุนา ภายในงานจะต้องมีแต่ดอกปีบ” หน้าตานักปราชญ์ยามนี้สุดแสนจะโมโห โกรธขึ้ง
เพชรนอนดวงตาปรือ สติเหมือนจะหลุดลอย พลอยมองนิ่ง ดวงตาของพลอยมีทั้งความเจ็บปวด แต่ก็สาแก่ใจ ดอกปีบร่วงหล่นลงมาบนใบหน้าเพชร กลางหว่างสติสัมปชัญญะที่ใกล้จะดับวูบลงนั้น เพชรหวนคิดถึงน้ำหนึ่ง
เห็นเป็นตัวเองจูงมือน้ำหนึ่งเดินเล่นที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ สองคนหน้าตายิ้มแย้มเบิกบาน บรรยากาศแสนอบอุ่น
“หอมจังค่ะ”
“หอมดอกปีบ”
ดอกปีบค่อยๆ หล่นลงมาจากต้น เพชรเก็บเอามาหนึ่งดอก มาแซมผมให้น้ำหนึ่ง
“นี่หลอกน้ำหนึ่งอีกหรือเปล่าคะ”
“หลอกอะไรจ้ะ”
“ก็ครั้งหนึ่ง พี่เพชรเคยทำโรแมนติก จอดรถแล้วเก็บดอกปีบให้น้ำหนึ่ง”
ภาพตอนเพชรจอดรถเด็ดดอกปีบใส่กรวยมาให้น้ำหนึ่งผุดขึ้นมาอีกครั้ง
“แต่กลายเป็นว่า...ตอนนั้นพี่เพชรทำเพื่อหลอกน้ำหนึ่งแค่นั้น”
เพชรรู้สึกผิด “พี่ขอโทษ จะไม่มีอีกแล้วจ้ะ พี่จะเก็บดอกปีบทั้งหมดในโลกนี้ไปให้น้ำหนึ่ง”
เพชรพูดพลางก้มลงหอมช่อดอกปีบที่อยู่เรือนผมน้ำหนึ่ง

นึกถึงตรงนี้ดวงตาเพชรใกล้หรี่ปิดลง คราวนี้พลอยใจหาย กลัวจริงๆ
“เพชร” พลอยเขย่าตัว “เพชร เพชรอย่าเป็นอะไรนะ เพชร”
เพชรนอนแน่นิ่ง พลอยกลัวร้องไห้โฮ พยายามฉุดกระชากร่างของเพชรขึ้นมา
“เพชรลุกขึ้นมาคุยกับพี่ก่อนสิ..ลุกขึ้นมาคุยกับพี่ เพชร” พลอยกอดเพชรแนบอกร้องไห้
เหมือนคนบ้าคลั่ง “อย่าทิ้งพี่ไปนะเพชร อย่าทิ้งพี่ไป”
หมอณัฐวิ่งเข้ามาพอดี
“คุณพลอย คุณเพชรเป็นอะไร?
พลอยบอกละล่ำละลัก “ช่วยเพชรด้วยค่ะคุณหมอ ช่วยเพชรด้วย” พลอยร่ำร้องแทบขาดใจ
ร่างเพชรถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว โดยมีหมอณัฐตามประกบ พลอยร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ
“เพชรต้องไม่เป็นอะไรๆๆๆ”
พลอยร้องไห้สะอึกสะอื้น แล้วเห็นภาพหลอนเป็นผีพจนีย์ ปรากฏตัวยิ้มเยาะ
“ฉันจะเอาพี่เพชรไปอยู่ด้วย”
พลอยตะโกนลั่น “ไม่มีวัน”
คนแถวนั้นหันขวับมามองพลอย เห็นพลอยพูดอยู่คนเดียว พลอยสะบัดหน้าจะไปทางอื่น
เห็นผีรจนาในสภาพซีดเซียวมองจ้อง
“ฉันจะเอาพี่เพชรไปอยู่ด้วย”
“อยากตายอีกรอบเหรอนังผีบ้า!”
คนแถวนั้นหันขวับมามองพลอย พลอยยืนถมึงทึง ไม่กลัวผี แต่คนแถวนั้นกลัวพลอย
“ผีบ้า...”
“ก็เค้าน่ะแหละผีบ้า ไม่น่าเลยนะ ส้วยสวย ไม่น่าเป็นบ้าเลย”
พลอยยืนตาขวางไม่รู้ตัว

นักปราชญ์มาส่งน้ำหนึ่งที่คฤหาสน์ น้ำหนึ่งบอกย้ำ
“อย่าลืมนะคะ ทำอย่างที่น้ำหนึ่งต้องการ ไม่อย่างนั้นน้ำหนึ่งไม่แต่ง” น้ำหนึ่งเดินหนีไป
นวลมองตามไม่เข้าใจ จึงถามนักปราชญ์ “อะไรคะคุณนักปราชญ์”
“ก็น้ำหนึ่งน่ะสิครับ บอกสินสอดจะไม่เอาซักบาท แต่ต้องแต่งงานวันที่ 13 มิถุนาและทั่วทั้งบริเวณงานแต่งงานจะต้องมีแต่ดอกปีบ”
“13 มิถุนา ดอกปีบ” นวลพึมพำ
“13 มิถุนาไม่เท่าไหร่ อยากแต่งวันไหนก็แต่ง แต่ที่จะเอาดอกปีบมาประดับทั่วงาน ดอกปีบมันทนที่ไหน มันเหี่ยวมันช้ำง่ายจะตาย...แล้วทั้งงาน ผมจะไปหาที่ไหนมามากมายขนาดนั้น น้ำหนึ่งทำอย่างนี้ ไม่ต้องการแต่งงานกับผมชัดๆ”
นวลเองก็ไม่พอใจน้ำหนึ่ง “ใช่ค่ะ...คุณน้ำหนึ่งไม่ต้องการแต่งงานกับคุณ”
นักปราชญ์โกรธ “ป้านวล”
“ทั้งเลข 13 ทั้งเรื่องดอกปีบอะไรนั่น เกี่ยวกับไอ้เพชรทั้งนั้น”
นักปราชญ์งง “เกี่ยวยังไงป้า”
“เลขประจำตัวไอ้เพชรตอนเป็นนักกีฬาคือเลข 13 ส่วนดอกปีบ ไอ้เพชรก็เป็นคน
เอามาให้คุณน้ำหนึ่งไงล่ะคะ”
ฟังที่นวลบอกนักปราชญ์หน้าบูดบึ้ง โกรธจัด

คืนนั้นพอกลับมาถึงบ้าน นักปราชญ์ขว้างปาข้าวของในห้องรับแขกด้วยท่าทางโมโหมาก
“ยิ่งรู้ว่าไอ้เพชรเป็นคนให้ดอกปีบกับน้ำหนึ่ง ผมก็ยิ่งไม่มีทางให้มีดอกปีบในงานแต่งงานของผม”
“แล้วจะทำยังไง” อารีย์ถาม
“ก็ถ้าไม่ยอมแต่งดีๆผมก็จะฉุด ไม่ต้องรอแล้ว สิบสอง สิบสาม ฉุดเลย”
จังหวะนี้ทับทิมในคราบของไพลินยืนมองอยู่ด้านหลัง จากมุมในครัว ยิ้มคิดในใจ
“ต่อไปแกคงมีแรงไปฉุดใครได้หรอก ไอ้เลว”
ใจเดินมาทางด้านหลัง “น้ำอัญชันเสร็จรึยังไงไพลิน”
“เรียบร้อยแล้วจ้ะ” ทับทิมยื่นให้
ใจรับน้ำอัญชันจากมือของทับทิม แล้วเดินเข้าไปเสิร์ฟให้สองแม่ลูก สองคนรับมาดื่มท่าทางชื่นใจ ทับทิมมองพอใจก่อนเดินกลับเข้าครัวไป แต่ยังทันได้ยินเสียงอารีย์เอ่ยขึ้น
“เออ...แม่ไพลินนี่ฝีมือดีทุกอย่าง ตั้งแต่มาอยู่นี่ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเลย ไปตามมาหาฉันหน่อยไปใจ”
“ค่ะ”
ทับทิมตาเป็นประกาย ใจเดินออกมา แต่ยังไม่ทันไร อารีย์ก็อาเจียนออกมา ใจกับนักปราชญ์ตกใจ
“คุณแม่...” นักปราชญ์บอกกับใจ “เรียกรถพยาบาลเร็วใจ”
“ค่ะๆๆๆ” ใจวิ่งออกไป

ขณะที่ทับทิมยืนมองอย่างสาแก่ใจ
รุ่งเช้าเพชรนอนอยู่บนเตียง ตามเนื้อตัวมีสายระโยงระยาง พลอยนั่งเฝ้าอยู่ สภาพของพลอยเหมือนซากศพ ผอมและโทรม เพชรขยับตัว ครางเบาๆ พลอยรีบปราดเข้าไปหาทันทีอย่างดีใจ

“เพชร..เพชรรู้สึกตัวแล้ว”
เพชรหลับตา แต่ในความรู้สึกของเพชร เหมือนตัวเองลืมตาอยู่ และเห็นเป็นน้ำหนึ่งมาหา
เพชรดีใจมาก “น้ำหนึ่ง...”
พลอยหน้าซีด เพชรคว้าตัวพลอยมากอดแน่น อย่างคนโหยหาคนรัก
“น้ำหนึ่งกลับมาหาพี่แล้ว... พี่ดีใจ ดีใจจริงๆ” เพชรกอดพลอยแน่น “ต่อไป น้ำหนึ่งอย่าจากพี่ไปไหนอีกนะ” เพชรมองหน้าพลอย แต่เห็นเป็นน้ำหนึ่ง “เราจะแต่งงานกัน อยู่ด้วยกันตราบจนนิรันดร์” เพชรจูบน้ำหนึ่ง
พลอยตาเบิกกว้าง แต่ก็ไม่ปฏิเสธ พลอยปล่อยให้เพชรจูบ แต่ดวงตาวาวโรจน์ เจ็บ แสลงใจที่ตัวเองเป็นตัวแทนของน้ำหนึ่ง
จังหวะนี้ประตูถูกเปิดเข้ามา หมอณัฐกับอลิสสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า อลิสร้องดังตามนิสัย
“ว้าย”
พลอยผงะออกจากเพชร ฟากเพชรเหมือนรู้สึกตัว เบิกตากว้าง ทันทีที่ลืมตาก็ถาม
“น้ำหนึ่งล่ะ น้ำหนึ่งอยู่ไหน”
“น้ำหนึ่งมีที่ไหน ที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็” อลิสจงใจประชด “พี่พลอยของคุณไง”
เพชรงง “พี่พลอย”
อลิสประชดอีก “บอกไปสิคะพี่พลอยขา จะน้ำหนึ่ง น้ำสอง น้ำอะไรไม่มีทั้งนั้น มีแต่พี่พลอย ที่ยืนให้น้องเพชรกอดจูบอยู่ตรงนี้”
หมอณัฐ ดุ “อลิส”
อลิสเบ้ปาก เพชรหน้าซีดงุนงง พลอยหน้าเสีย แต่มองอลิสตาวาว หมอณัฐตัดบท
“ผมมาตรวจอาการคุณเพชร”
พลอยหันมาทางอลิส “แล้วเธอมาทำไม”
อลิสแกล้งยั่วพลอย “ก็มาเยี่ยมพี่เพชรขา..แทนน้ำหนึ่งเพื่อนรักของอลิสน่ะสิคะพี่พลอยขา”
“ผมเป็นอะไรครับคุณหมอ”
หมอณัฐอ้ำอึ้ง “อาหารเป็นพิษน่ะครับ”
“อาหารเป็นเพชรที่ไหน? ทำไมพี่หมอไม่บอกพี่เพชรขา ไปตรงๆ ล่ะคะ ว่ามีกรดกำมะถันปนเปื้อนอยู่ในอาหาร” อลิสบอกแทนละเอียดยิบ
“กรดกำมะถัน” เพชรงง ส่วนพลอยหน้าซีด
หมอณัฐ ดุอีก “อลิส”
“โอเคๆๆโอเค อลิสไม่ยุ่งก็ได้ ก็แค่จะแวะมาบอก รีบรักษาเนื้อรักษาตัวนะคะพี่เพชรขา เพราะน้องน้ำหนึ่งกำลังจะแต่งงานอาทิตย์หน้าแล้วล่ะค่ะ”
เพชรตกใจ “น้ำหนึ่งจะแต่งงาน”
“ค่ะ..อ้าว แล้วพี่พลอยขาไม่ได้บอกเหรอคะ ข่าวใหญ่ขนาดนี้ โดยเฉพาะข่าวที่เกี่ยวกับรมต.เกรียงศักดิ์ พี่พลอยขาไม่น่าจะพลาดนะคะ”
พลอยมองอลิสอย่างเข่นเขี้ยว แทบอยากจะกระโดดไปหักคอ

ขณะที่อลิสเดินลิ่วจะออกจากโรงพยาบาล พลอยตามไป
“เธอกำลังยุ่งเรื่องของฉัน”
“แล้วเธอจะทำอะไรฉัน ทำอย่างที่ทำกับพจนีย์เหรอ”
พลอยหน้าซีด อลิสหัวเราะเยาะ แหย่พลอย
“ความลับไม่มีในโลกหรอกนะคะพี่พลอยขา พี่เพชรจะรับได้ยังไง ถ้ารู้ว่า ความจริงแล้วพี่พลอยคือฆาตกรฆ่าคน แค่นั้นไม่พอ พี่พลอยขายังจะฆ่าพี่เพชรอีก เอ๊ะ..หรือว่าฆ่าเพราะหึง นี่พี่พลอยวิปริตถึงขนาดหลงรักน้องชายตัวเองเหรอคะ” อลิสหัวเราะร่า “อุ๊ยๆๆ จะเรียกว่าวิปริตก็คงไม่ได้...เพราะพี่เพชรขา ไม่ใช่น้องชายแท้ๆ ของพี่พลอย” พูดถึงตรงนี้อลิสมองจ้องหน้าพลอยเขม็ง “กินผู้ใหญ่ไม่ได้ เลยหันมากินเด็กเหรอคะพี่พลอย”
พลอยมองจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ อลิสเสียงดังใส่ไม่กลัวสักนิด
“มองทำไม พี่พลอยเป็นโรคจิต รู้ตัวไว้ด้วยนะ ยัยพลอยบ้าเธอเป็นโรคจิต”
พลอยยื่นมือออกไปจะตะปบคออลิส อลิสจับมือพลอยเอาไว้ก่อน
“เธอไม่มีทางทำอะไรฉันได้หรอกยัยพลอยบ้า มีแต่ต่อไป เธอนั่นแหละ จะต้องเข้าไปนอนในคุกเพราะฉัน”
พลอยมองสู้ตาอลิส “ไม่มีทาง”
อลิสยั่วอีก “มีซี้...รอพยานปากเอกอย่างพจนีย์ จำความได้เท่านั้นแหละ เธอเสร็จแน่”
พลอยเผลอหลุด “พจนีย์ยังไม่ตาย”
อลิสหัวเราะสะใจ ผลักพลอยออกจนล้มลง “เธอทำร้ายพจนีย์จริงๆ ด้วย...อีกไม่นาน เตรียมรับผลกรรมที่เธอทำไว้ได้เลย ยัยพลอยบ้า” เดินเชิดหนีไปไม่แยแสพลอย
พลอยหน้าซีด “พจนีย์มันยังไม่ตาย ไม่จริง!”

ตกกลางดึก พลอยเดินลุยเข้าไปในป่าที่ยันพจนีย์ลงเหวไป ปากร่ำร้อง
“พจนีย์มันจะไม่ตายได้ยังไง เป็นไปไม่ได้”
พลอยเดินบุกเข้าไปในป่า กวาดสายตามองหาซากศพของพจนีย์ แต่ไม่เห็นศพพจนีย์แต่อย่างใด พลอยหน้าซีด
“พจนีย์ยังไม่ตาย...ไม่จริง”
เสียงหมอณัฐดังเข้ามาเบาๆ “จริงครับคุณพลอย”
พลอยเหลียวขวับไปมอง เห็นหมอณัฐยืนอยู่ด้านหลัง “คุณหมอ”
หมอณัฐมองมาด้วยความสงสาร “คุณพจนีย์ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าวันไหน ความจำเธอกลับคืนมา...ความจริงที่ว่า ใครเป็นคนทำร้ายเธอ ก็คงจะเปิดเผย”
พลอยเสียวสันหลังวาบ เริ่มลนลาน “ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ทำ” พร้อมกับจะเดินหนี
หมอณัฐคว้ามือพลอยไว้ “คุณพลอยครับ หมอรักคุณพลอยนะครับ รักมาก หมอไม่อยากให้คุณพลอยถลำตัวมากไปกว่านี้ หมออยากให้คุณพลอยมอบตัว”
“ฉันไม่ได้ทำผิด ฉันจะมอบตัวทำไม” พลอยตวัดเสียงใส่
“แล้วกรดกำมะถันล่ะครับ กรดกำมะถันปนเปื้อนลงไปในอาหารที่คุณเพชรรับประทานได้ยังไง”
ดวงตาของพลอยเบิกกว้าง หวาดระแวง ปนกลัว “หมอ!”
“หมอพร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณพลอยทุกอย่าง แต่คุณพลอยคงรู้นิสัยของอลิส อลิสไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่ๆ

พลอยหน้าซีดเผือด

ดึกสงัด ทั่วบริเวณบ้านพักของหมอณัฐเงียบเชียบและมืดสนิท บ้านทั้งหลังเหมือนตกอยู่ในสายตาใครคนหนึ่งตลอดเวลา

ที่แท้เป็นพลอยนั่นเอง ดวงตาของพลอยก็เบนไปที่รถคันหนึ่งที่จอดอยู่ มันเป็นรถที่อลิสชอบใช้ พลอยยิ้มที่มุมปาก สีหน้าแสดงว่าคิดอะไรออก

รุ่งเช้าวันต่อมาอลิสเดินลงมาจากตัวบ้าน ขณะที่หมอณัฐเดินหน้ามุ่ยขึ้นมา
“รถพี่เสีย ยืมรถอลิสหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ” อลิสควักกุญแจให้
“อลิส พี่ขอร้อง อลิสอย่าทำอะไรเรื่องคุณพลอยนะ ไว้พี่จะพยายามตะล่อมคุยให้เค้ายอมรับผิดเอง”
อลิสตาโตดีใจ “พี่หมอเชื่อแล้วใช่มั้ยคะว่าคุณพลอยทำผิด คุณพลอยเป็นคนร้าย”
หมอณัฐพยักหน้า อลิสยิ้มดีใจ
“ถ้าพี่หมอพูดอย่างนี้ อลิสก็ไม่ทำอะไรหรอกค่ะ อลิสจะรอให้เค้ารับกรรมด้วยตัวของเค้าเอง”
“ขอบใจมากอลิส” หมอณัฐจะเดินไป
อลิสบอกทันที “จริงๆอลิสก็ไม่ได้อะไรกับเค้าหรอกนะคะ ที่อลิสทำทุกอย่างเพราะห่วงพี่หมอเท่านั้นเอง”
หมอณัฐเดินกลับมา “ขอบใจมากอลิส” เอื้อมมือมาดึงอลิสไปกอด
อลิสหัวเราะ “ไม่เป็นไรค่ะพี่หมอ รักกัน ๆๆ ค่ะ”
สองคนยิ้มเข้าใจกัน หมอณัฐเดินไปที่รถ อลิสหยิบมือถือขึ้นมาโทร.ออก

โดยไม่รู้ว่าพลอยซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่งมองอลิสไม่วางตา สายตาบอกว่าโกรธแค้น ชิงชัง และเกลียดมาก
ทางด้านน้ำหนึ่งทำหน้าซังกะตายอยู่ในห้อง เสียงโทรศัพท์ดัง น้ำหนึ่งกดรับเปิดลำโพง พลางเปิดดูหนังสือไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้สนใจที่จะคุยเท่าไหร่

“ว่าไงอลิส”
“เธอจะแต่งงานเหรอ”
“ใช่หรือไม่ใช่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ”
จังหวะนี้ประตูห้องถูกเคาะเบาๆ แล้วถูกเปิดเข้ามา น้ำหนึ่งไม่เห็น แต่ดาราณีที่เข้ามาได้ยิน
“นี่! ฉันไม่ได้โทร.มาหาเรื่องเธอนะ ที่ฉันโทร.มานี่เพราะสงสารพี่เพชร”
“พี่เพชรทำไม”
“ถูกยัยพลอยบ้าวางยา เกือบตาย ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่แต่งงาน แต่ฉันจะกลับมาหา มาช่วยพี่เพชร”
ดาราณีฟังแล้วไม่สบายใจ น้ำหนึ่ง พยายามต่อสู้กับหัวใจตัวเอง
“พี่เพชรกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”
“เกี่ยวสิ เพราะทันทีที่พี่เพชรฟื้น คนแรกที่เค้าคิดถึงคือเธอ และที่สำคัญ...ฉันว่ายัยพลอยบ้ามันน่ากลัว”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 16 วันที่ 19 พ.ค. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage