อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 11/4 วันที่ 7 พ.ค. 56


อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 11/4 วันที่ 7 พ.ค. 56

“นี่กะจะขังลืมหรือยังไงเนี่ย เฮ้อ! น้ำหนึ่งจะรักคนบ้า ใจร้าย ไม่มีเหตุผล อย่างพี่เพชรไปทำไม?”
น้ำหนึ่งนั่งหน้างอ แต่ท้ายที่สุดแววตาของน้ำหนึ่งก็อ่อนลงเพราะรักเพชรล้นใจ
ฝ่ายเพชรขับรถด้วยความเร็วสูง ก่อนที่จะหักรถจอดพรืดเข้าข้างทาง ออกอาการฮึดฮัดรำคาญตัวเอง
“ร้ายก็ร้ายไม่จริง เพชรเอ๊ย!”
เพชรตัดสินใจเลี้ยวรถกลับเร็วที่สุดเพราะเป็นห่วงน้ำหนึ่ง

ฟากน้ำหนึ่งยืนอยู่หน้ากระจก ดวงตาเศร้าซึม กิริยาอาการขัดใจผสมน้อยใจ
“ทำไมๆๆๆๆๆทำไมเป็นคนแบบนี้น้ำหนึ่ง” มองตัวเองในกระจก ด่าว่าตัวเอง “รู้มั้ยเพราะรักคำเดียว เธอกลายเป็นคนอกตัญญู เธอนี่จริงๆ เลยน้ำหนึ่ง” จากนั้นวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เปิดสายบัวราดรดตัวจนเปียกโชก “เลิกบ้าซะที เธอมันบ้าๆๆๆๆ


เพชรไขกุญแจเปิดประตูเข้ามา เสียงน้ำในห้องน้ำดัง แต่ประตูห้องน้ำไม่ได้ปิด เพชรหันขวับไปมอง ก็เห็นน้ำหนึ่งยืนอยู่ในสภาพเปียกโชก น้ำหนึ่งยิ้มทันทีที่เห็นเพชร ลืมหมดทุกสิ่งอย่าง
“พี่เพชร”
“ยิ้มทำไม”
“ก็พี่เพชรไม่ได้ทิ้งน้ำหนึ่ง พี่เพชรกลับมา”
“ที่กลับมาไม่ได้ห่วง...แต่กลับมาเพราะ มีธุระ”
น้ำหนึ่งมองเพชรทั้งน้อยใจ เสียใจ ที่ตัวเองเป็นบ้า ฟุ้งซ่านขนาดหนัก แต่เพชรไม่สนใจ เพชรมองดูเนื้อตัวเปียกปอนของน้ำหนึ่ง สีหน้าฉงน เพชรถามเสียงดุอย่างมีฟอร์ม
“แล้วนั่นทำอะไรน่ะ”
น้ำหนึ่งเงียบ ไม่กล้าบอกความฟุ้งซ่านความในใจของตัวเอง เพชรโกรธ ที่ถามแต่น้ำหนึ่งไม่ตอบ
“แล้วถามทำไมไม่ตอบ เป็นบ้าไปแล้วเหรอถึงได้ทำแบบนี้น่ะ”
น้ำหนึ่งน้ำตาคลอ “ใช่..น้ำหนึ่งมันบ้า บ้าตั้งแต่ไปหลงรักคนอย่างพี่เพชร”
“ทำไม? คนอย่างพี่มันต่ำต้อย จนรักไม่ได้เหรอ” เพชรบันดาลโทสะ พุ่งตรงเข้ามากระชากตัวถาม “หรือต้องสูงส่ง ร่ำรวยไฮโซ เหมือนไอ้นักปราชญ์ เธอถึงจะรักมันได้”
น้ำหนึ่งงง “พี่เพชรพูดอะไร”
“อย่างที่พูด...ถ้าพี่มันต่ำต้อยไม่คู่ควร ก็กลับไปสิ กลับไปหาไอ้นักปราชญ์มันเลยไม่ต้องรอพิสูจน์ความจริง” เพชรเหวี่ยงน้ำหนึ่งอย่างแรงให้ออกไป
“โอ๊ย” น้ำหนึ่งร้องลั่นหันขวับมามองอย่างน้อยใจ “น้ำหนึ่งจะทนไม่ไหวแล้วนะพี่เพชร”
“ไม่ไหวก็กลับไป อ้อ!หรือว่าที่ยัง ทน อยู่ เพราะอยากพิสูจน์เรื่องพี่พลอย”
เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งขึ้นมาใหม่ น้ำหนึ่งโกรธเหมือนกัน ตะโกนออกไปอย่างท้าทาย
“ใช่! เพราะพี่พลอย”
น้ำหนึ่งสะบัดตัวจะหนี แต่ร่างกลับอ่อนยวบล้มลง มือคว้าร่างของเพชรเอาไว้โดยอัตโนมัติ สองคนล้มลงไปด้วยกัน สองสายตาประสานกัน น้ำหนึ่งบอกเพชร
“แล้วถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่น้ำหนึ่งพูด พี่เพชรจะได้รู้ ว่าน้ำหนึ่งทนอยู่กับพี่เพชรเพราะรัก”
เพชรอึ้ง มองน้ำหนึ่งด้วยความสงสาร น้ำหนึ่งน้ำตาไหลพราก ตะโกนใส่หน้าเพชร
“ได้ยินมั้ย น้ำหนึ่งทนอยู่เพราะรัก เพราะห่วงพี่เพชร”
เพชรใจอ่อนยวบ มองเห็นแต่สายตาแห่งความรักของน้ำหนึ่ง เพชรโน้มหน้าลงจะจูบปลอบประโลม แต่แล้วกลับตัดใจ ถอนตัวออกพร้อมบอก
“งั้นก็ไปพิสูจน์ด้วยกัน แล้วถ้าเธอโกหกเรื่องพี่พลอย เธอจะรู้ ว่าพี่ก็โหดไม่แพ้พ่อเธอเหมือนกัน”
น้ำหนึ่งมองเพชร ตาละห้อย
“ไปเปลี่ยนเสื้อ จะได้รีบไป” น้ำหนึ่งนั่งจ้องหน้า ไม่ทำตาม เพชรฉุน “ไม่ไปอีกหรือ อยากให้พี่เปลี่ยนให้”
น้ำหนึ่งพูดย้อนอย่างท้าทาย “กล้ารึเปล่าล่ะ”
เพชรตกใจ “หา! อะไรนะ”
“พี่เพชร กล้าเปลี่ยนเสื้อให้น้ำหนึ่งรึเปล่าล่ะ ถ้ากล้า..ก็เปลี่ยนเลย”
เพชรหงุดหงิด “อย่าคิดนะว่าพี่ไม่กล้า”
“กล้าก็เปลี่ยนให้สิ” น้ำหนึ่งยื่นมือให้..เหมือนเด็กรอพ่อแม่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้
“น้ำหนึ่ง” เพชรโมโห รู้ว่าน้ำหนึ่งกวน “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่งั้น พี่จะให้เธอไปแบบเปียกๆ อย่างนี้นี่แหละ” จากนั้นเพชรก็ลุกขึ้นจะเดินออกไป
น้ำหนึ่งเรียกด้วยเสียงอ่อนโยน “พี่เพชร”
เพชรนิ่ง ไม่ได้เดินออกไป แต่หยุดยืนฟัง น้ำหนึ่งบอก
“น้ำหนึ่งไม่ได้ใจกล้าอะไรหรอกนะ...แต่นี่มันคือการพิสูจน์...และทุกครั้งที่น้ำหนึ่งพิสูจน์ พี่เพชรไม่เคยหักหาญฉวยโอกาสกับน้ำหนึ่งเลย เพราะพี่เพชรเป็นพี่เพชรอย่างนี้ ทำให้น้ำหนึ่งรักพี่เพชร...และน้ำหนึ่งก็เชื่อว่าพี่เพชรรักน้ำหนึ่ง”
เพชรบอกเสียงเรียบท่าทีนิ่งๆ “รีบเปลี่ยนเสื้อแล้วออกไป”
“พี่เพชร” น้ำหนึ่งครางเสียงอ่อนระโหย
“พี่บอกให้รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไป”
เพชรเดินออกไปก่อนปิดประตู ทิ้งให้น้ำหนึ่งนั่งอยู่ที่เดิม หน้าจ๋อย เพราะเพชรใจแข็งมาก

เพชรเดินออกมารอน้ำหนึ่งที่รถ เสียงของน้ำหนึ่งดังก้องในหู
“น้ำหนึ่งรักพี่เพชร และน้ำหนึ่งก็เชื่อว่า พี่เพชรรักน้ำหนึ่ง”
เพชรหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ได้แต่พึมพำออกมาเบาๆ
“ใช่...พี่รักน้ำหนึ่ง”

ด้านพลอยขับรถมาจอดยังสะพานบนถนนสายหนึ่ง พลอยค่อยๆ เดินไปที่สะพาน มือจับที่ขาประคองเอาไว้ เพราะยังไม่หายดี พลอยทอดสายตามองลงไปยังผิวน้ำ ภาพเหตุการณ์ที่ดาราณีนอนอยู่บนเตียง เดินไม่ได้ ผุดขึ้นมาให้ห้วงคิด แล้วน้ำตาของพลอยก็ไหล สำนึกผิดชอบชั่วดีที่มีอยู่น้อยนิด ก่อนย้ำกับตัวเอง
“เธอไม่ได้ทำอะไรพลอย เธอไม่ได้ทำอะไร”

ส่วนที่บ้านเชิงเขา เกรียงศักดิ์นั่งหมดอาลัยตายอยากในห้องเก็บของ จังหวะหนึ่งเกรียงศักดิ์มองลอดช่องว่างของประตูออกไปยังภายนอก เห็นแต่ความมืดมิด
เกรียงศักดิ์ ในใจ “เหมือนไม่มีคนอยู่... เธอจะทิ้งฉันให้ ตายอยู่ในนี้หรือพลอย”
เกรียงศักดิ์นั่งกุมขมับ รัฐมนตรีผู้ยิ่งใหญ่กำลังจะหมดท่า

รุ่งเช้า รถของเพชรที่มีน้ำหนึ่งนั่งเคียงข้าง แล่นเข้ามาจอดด้านด้านใน ท่ามกลางแสงสีทองของดวงอาทิตย์ที่เริ่มจับที่ขอบฟ้า หากเพชรกับน้ำหนึ่งจะสังเกตสักนิด จะเห็นว่ารถยนต์ของพลอยที่เคยจอดทิ้งไว้ มันไม่มีตรงที่เคยอยู่

สักครู่หนึ่งเพชรเดินเข้ามาภายในบ้าน โดยมีน้ำหนึ่งเดินหน้าเจี๋ยมเจี้ยมตามมา
“พี่พลอยครับ พี่พลอย”
ทว่าไม่มีวี่แววของพลอย เพชรหันมามองน้ำหนึ่ง แอบหวั่นใจ แต่สีหน้าน้ำหนึ่ง ทั้งดีใจ และโล่งใจ ไม่มีพลอยอย่างน้อยแสดงให้เห็นว่าตนไม่ได้โกหก เพชรมองหน้าน้ำหนึ่งอย่างไม่พอใจ เดินตรงไปยังห้องของพลอย น้ำหนึ่งเดินตามห้องนั้นปิดอยู่ เพชรเคาะประตูเรียก
“พี่พลอยครับ พี่พลอย”
เงียบไม่มีเสียงตอบ เพชรหันมามองน้ำหนึ่ง
“พี่พลอยอาจจะหลับอยู่ก็ได้”
เพชรตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป กวาดตามอง แต่ไม่มีร่างของพลอยอยู่ในห้อง
สีหน้าของสองคนต่างกัน เพชรหน้าเสีย ใจเต้น น้ำหนึ่ง ดวงตาเป็นประกาย
“พี่พลอยคงอยู่ข้างนอก”
เพชรบอกเสียงห้วน ทำท่าจะเดินออกไป แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรถเข็นของพลอยตั้งอยู่ สีหน้าเพชรเริ่มลังเล ขณะที่น้ำหนึ่งบอก
“พี่พลอยไม่ได้อยู่ที่นี่”
เพชรบอกเสียงห้วน “รู้แล้ว ตาไม่ได้บอด ก็บอกแล้วไง พี่พลอยอาจอยู่ข้างนอก”
“แล้วรถเข็นนี่ล่ะคะ”
เพชรหน้าเครียดพูดแก้เก้อ “ไม่ต้องมาจับผิดทุกเรื่อง”
“พี่เพชรอารมณ์เสียใส่น้ำหนึ่ง เพราะกลัวความจริงใช่มั้ยคะ”
“เรื่องแค่นี้พิสูจน์อะไรไม่ได้หรอกน้ำหนึ่ง เธอก็รู้ พี่พลอยกำลังหัดเดิน และพี่ก็มั่นใจว่า พี่พลอย...กำลังหัดเดินอยู่ด้านนอก”
พูดจบเพชรก็เดินดุ่มๆออกไป น้ำหนึ่งนิ่งคิด มองไปที่รถเข็น มั่นใจเหมือนกันว่าพลอยไม่ได้หัดเดิน แต่ต้องเดินไปไหน น้ำหนึ่งจะเดินออกไป แต่กลับหยุดเหมือนนึกอะไรออก น้ำหนึ่งวิ่งออกไปทันที

น้ำหนึ่งวิ่งมายังที่จอดรถ เห็นแต่รถของเพชรเพียงคันเดียว
“รถพี่พลอยไม่อยู่จริงๆ ด้วย”
น้ำหนึ่งวิ่งย้อนกลับไปตามเพชรรวดเร็ว

เพชรอยู่ที่ด้านนอกบ้าน ตรงบริเวณที่พลอยเคยมาทำกายภาพบำบัด เพชรเดินมาพร้อมตะโกนเรียก
“พี่พลอยครับพี่พลอย”
เพชรหยุดยืน สีหน้าไม่ค่อยดี เมื่อไม่เห็นพลอยอยู่บริเวณนั้น เสียงของน้ำหนึ่งดังก้อง
“พี่พลอยเดินได้...ที่ผ่านมา พี่พลอยหลอกทุกคน”
“ไม่จริง!!”
เพชรไม่ยอมรับ สอดส่ายสายตามองหาพลอย ใจเต้นไม่เป็นส่ำ กวาดตามองหาพลอยซ้ำๆ แต่ก็ไม่เห็น น้ำหนึ่งวิ่งตามมาร้องเรียก ละล่ำละลัก
“พี่เพชรคะพี่เพชร รถ...รถของพี่พลอยไม่อยู่...พี่พลอยต้องเอารถไปแน่ๆ”
เพชรหวั่นไหว แต่ยังคงเถียง “พี่พลอยจะเอารถไปได้ยังไง”
“ได้สิคะ ก็น้ำหนึ่งบอกแล้วไง พี่พลอยเดินได้แล้ว ที่ผ่านมา พี่พลอยแกล้งปั่นหัวพวกเราเฉยๆ”
สีหน้าเพชรเริ่มลังเล หน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด น้ำหนึ่งย้ำอีก
“พี่พลอยไม่อยู่ มีแต่รถเข็น รถก็หายไปอีก พี่เพชรจะให้คิดยังไง”
เพชรยังแถ และเถียงแบบแก้ตัวให้ “พี่พลอย..พี่พลอยอาจจะ...มีคนมาทำร้ายพี่พลอย”
“พี่เพชรห่วงพี่พลอย หรือกำลังหลอกตัวเองอยู่คะ....” น้ำหนึ่งมองจ้องหน้าเพชร “ทุกอย่างในบ้านปกติ มีแต่พี่พลอยที่หาย รถก็ไม่มี”
จังหวะนี้เสียงพลอยดังแทรกเข้ามา

“พี่ให้คนมาเอาไปเช็ก จอดไว้เฉยๆ กลัวมันเสีย”
เพชรกับน้ำหนึ่งหันขวับไปมอง เห็นพลอยเดินพยุงไม้เท้าเข้ามา ท่าทางเหนื่อยล้า เหมือนคนไม่มีแรงเดิน

“พี่พลอย” น้ำหนึ่งประหลาดใจ
พลอยแกล้งพูดแสนดี เหมือนคนไร้เรี่ยวแรง “ขอโทษ..ที่ทำให้มีเรื่องกัน พอดี วันนี้พี่เดินไกลไปหน่อย”
พูดเท่านั้นพลอยก็ทรุดล้มลงไป เพชรร้องด้วยความตกใจ
“พี่พลอย” พร้อมกับตรงเข้าไปประคองพลอยรวดเร็ว “พี่พลอยเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากมั้ยครับพี่พลอย”
น้ำหนึ่งมองตะลึง ตกใจ มันอะไรกันแน่? ชักเขวขณะที่พลอยพูดเสียงอ่อย แทบจะหมดแรง
“พี่แค่เหนื่อย เวียนหัวนิดหน่อย พี่ต้องเดินให้ได้ พี่จะไปตามหาแม่”
พลอยกัดฟัน ลุกขึ้น แล้วก็แกล้งล้มลงไปอีก เพชรรีบคว้าตัวกอดประคองเอาไว้
“แต่ถ้าแม่รู้ พี่พลอยเป็นอย่างนี้ แม่จะยิ่งห่วง”
พลอยน้ำตาคลอ “ชีวิตพี่ไม่มีอะไรสำคัญ เท่าแม่อีกแล้วเพชร พี่ต้องเดินให้ได้...พี่จะไปตามหาแม่ แต่พอพี่หัดเดิน” พลอยเสียงอ้อมแอ้มราวกับว่าน้อยใจเหลือแสน “ก็มีคนว่า...”
“เห็นมั้ยน้ำหนึ่ง เธอทำอะไร”
น้ำหนึ่ง หน้าเสีย ลำบากใจมาก สภาพพลอยกับสิ่งที่เธอพูด เธอเห็น สวนทางกันโดยสิ้นเชิง พลอยบอกเพชรด้วยท่าทีเข้มแข็ง แกมเมตตาใจดีอยู่ในที
“ช่างเถอะเพชร..ไม่เป็นไร...ไม่ใช่แค่น้ำหนึ่งหรอก เป็นใคร ใครก็ต้องคิด คนพิการอย่างพี่ ห้ามทำอะไร ต้องอยู่เฉยๆ อย่างเดียว”
พลอยจะลุกขึ้นอีก แต่แกล้งเป็นลมหน้ามืด
“โอ๊ย!”
เพชรคว้าร่างของพลอยเอาไว้ ดวงหน้าพลอยซีดเผือด ก่อนจะหมดสติไป เพชรเขย่าร่าง เรียกสติ
“พี่พลอยครับ พี่พลอย” แต่พลอยยังคงแน่นิ่ง เพชรหันมาตะคอกน้ำหนึ่ง “เพราะเธอคนเดียวน้ำหนึ่ง”
เพชรอุ้มพลอยเข้าไปด้านในด้วยท่าทีเป็นห่วงมาก น้ำหนึ่งหน้าเสีย

เพชรอุ้มพลอยเข้าไปในห้อง วางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอมเป็นห่วง น้ำหนึ่งวิ่งตามเข้าไป เพชรหันมาตวาด หมั่นไส้
“จะตามมาทำไม? โทร.เรียกหมอสิ”
“ค่ะๆๆ” น้ำหนึ่งจะวิ่งออกไป
พลอยพูดเสียงแหบโหย เหมือนคนไม่มีแรง “ไม่เป็นไร..พี่แค่หน้ามืดนิดหน่อย”
เพชรบอกด้วยเสียงอ่อนโยน “เดี๋ยวผมเอายามาให้ พี่พลอยรอแป๊บนะครับ”
เพชรเดินออกไป น้ำหนึ่งหันมามองพลอย แล้วก็แทบสะดุ้ง เมื่อเจอสายตาเย็นเฉียบของพลอยมองอยู่ พลอยไม่พูดอะไร เอาแต่จ้อง ๆ เยาะ ว่าเธอไม่รอดแน่ๆ น้ำหนึ่งหน้าแหย จะเดินออกไป
พลอยบอกนิ่งๆ “จะไปไหน ไม่อยู่ดูต่อล่ะ...จะได้รู้..เพชรรักและห่วงพี่แค่ไหน”
น้ำหนึ่งพูดเตือนสติเพื่อให้พลอยได้คิด ไม่ได้พูดแบบทะเลาะหรือหาเรื่อง
“น้ำหนึ่งรู้มาตลอดค่ะ แล้วน้ำหนึ่งก็รู้ด้วยว่า...ที่ผ่านมา พี่พลอยใช้ความรัก ความห่วงใยของพี่เพชร เรียกร้องความน่าสงสารให้ตัวเอง”
“น้ำหนึ่ง” พลอยโกรธจัด จ้องมองมาตาวาววับ
“น้ำหนึ่งเข้าใจพี่พลอยนะคะ แต่น้ำหนึ่งสงสารพี่เพชร อย่าทำอย่างนี้กับพี่เพชรเลยค่ะพี่พลอย”
พลอยมองไปเห็นเพชรเดินมาข้างหลังน้ำหนึ่งพร้อมยา จึงบีบน้ำตาทันที ย้อนถามด้วยเสียงอ่อนโยน
“ในสายตาน้ำหนึ่ง คนพิการ มันน่าสมเพชเวทนามากใช่มั้ยจ๊ะ พี่ขอโทษ...พี่ไม่ได้อยากพิการ เป็นภาระให้ใคร โดยเฉพาะภาระให้เพชร”
“พูดอะไรกับพี่พลอยน้ำหนึ่ง” เพชรโมโห
“อย่าดุน้ำหนึ่งเลยเพชร น้ำหนึ่งแค่พูดความจริง ถ้าไม่มีพี่...ป่านนี้เพชรกับน้ำหนึ่ง คงแต่งงานอยู่กันอย่างมีความสุขไปแล้ว” พลอยเริ่มสะอื้นไห้อย่างสมบทบาท “นี่เพราะพี่...เพราะพี่คนเดียวที่คอยเป็นภาระให้กับเพชร” จากนั้นพลอยก็ร่ำไห้อย่างน่าสงสาร
เพชรตรงเข้ามาหาพลอย “ไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับ...ผมไม่มีทางแต่งงานกับน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งหน้าเสีย พลอยน้อยใจผลักเพชรออก
“เพชรไม่ต้องพูดเอาใจพี่ พี่เข้าใจเพชร ถ้าเพชรรักน้ำหนึ่ง เพชรแต่งงานไปเลย” พลอยทอดเสียงอ่อนลง “ไม่ต้องห่วงพี่นะ”
“ผมบอกแล้วไงครับ” เพชรเน้นคำ “ว่าผมไม่มีทางแต่งงานกับน้ำหนึ่ง”
น้ำเสียงของน้ำหนึ่งเจือเสียงสะอื้นขณะบอก “น้ำหนึ่งทราบค่ะ”
“เพชรกำลังทำให้น้ำหนึ่งเกลียดพี่...ออกไปข้างนอก ปรับความเข้าใจกันเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่” พลอยบอก
“ผมจะอยู่กับพี่พลอย”
“พี่อยากอยู่คนเดียว ออกไปเถอะนะ อย่าให้พี่เป็นภาระให้เพชรอีกเลย”
“พี่ไม่เคยเป็นภาระให้ผม”
พลอยปรายตามองไปที่น้ำหนึ่งขณะพูด “ไม่...สายตาคนอื่นไม่ได้คิดอย่างนั้น พี่กำลังเป็นภาระให้กับเพชร ออกไปเพชร ออกไป พี่อยากอยู่คนเดียว”
พลอยผลักไสไล่เพชรให้ไป เพชรฉุนลากแขนน้ำหนึ่งออกไป
“มานี่เลยน้ำหนึ่ง”
พลอยมองตาม ไม่วางใจน้ำหนึ่งเอาซะเลย

เพชรลากตัวน้ำหนึ่งออกมา ก่อนจะเหวี่ยงไปอย่างแรง
“เห็นรึยังว่าเธอทำอะไรกับพี่พลอย”
น้ำหนึ่งยุ่งยากใจ “น้ำหนึ่งทำอะไรคะ? น้ำหนึ่งไม่ได้พูดอะไรซักคำ”
“เธอกำลังว่าพี่พลอยปั้นน้ำเป็นตัว”
“นั่นคือสิ่งที่พี่เพชรคิด แต่ไม่กล้ายอมรับมัน”
“น้ำหนึ่ง” เพชรกระชากตัวน้ำหนึ่งเข้ามา
น้ำหนึ่งมองจ้อง อยากให้เพชรฉุกคิดบ้าง “พี่เพชรรู้หมดว่าอะไรเป็นอะไร แต่สิ่งที่ถ่วงพี่เพชรเอาไว้คือความเป็นพี่น้อง พี่เพชรไม่กล้าคิดว่าพี่พลอยจะโกหกหลอกลวง พี่เพชรไม่กล้าคิดว่าพี่พลอยจะแกล้งพิการ”
จังหวะนี้พลอยโผล่หน้าจากประตูมาแอบมอง ได้ยินที่น้ำหนึ่งพูดทุกอย่าง ดวงตาของพลอยเป็นประกายวาววับ ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด
“น้ำหนึ่ง” เพชรเองก็โกรธ
น้ำหนึ่งโกรธเหมือนกัน “ไม่ต้องเรียก รู้แล้วว่าชื่อน้ำหนึ่ง ความจำไม่ได้เสื่อม ได้...ถ้าพี่เพชรโกรธเกลียด คิดว่าน้ำหนึ่งสร้างเรื่อง น้ำหนึ่งก็จะไปจากที่นี่”
น้ำหนึ่งจะวิ่งไป แต่เพชรคว้าตัวเอาไว้
“พี่ไม่ให้ไป”
พลอยมองดูด้วยความเสียใจ เห็นสายตาที่เพชรมองน้ำหนึ่ง เป็นประกายแห่งความรัก หวง และห่วง รู้ดีว่าเพชรเองที่ไม่อยากให้น้ำหนึ่งไป น้ำหนึ่งดิ้น
“ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย” เพชรกอดแน่นเข้า “น้ำหนึ่งต้องอยู่ที่นี่...พิสูจน์ความจริงกับพี่”
พลอยน้ำตาคลอ เสียใจ เพชรเองก็อยากพิสูจน์ความจริง น้ำหนึ่งดิ้นไม่หยุด
“ไม่! ในเมื่อพี่เพชรปักใจเชื่อไปแล้ว ว่าน้ำหนึ่งโกหก น้ำหนึ่งจะอยู่ทำไม ปล่อยนะ ปล่อยน้ำหนึ่ง ปล่อยๆๆๆๆ”
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย”
เพชรไม่ปล่อยให้น้ำหนึ่งร้องอีก คว้าตัวน้ำหนึ่งมากอดและประทับจูบลงไปบนริมฝีปาก น้ำหนึ่งดิ้นขลุกขลักไม่ยอม เพชรก็ไม่ปล่อย
พลอยมองภาพตรงหน้า ความเสียใจพุ่งขึ้นมาเป็นริ้วๆ ตระหนักชัดว่า ไม่ว่าจะทำยังไงก็ห้ามเพชรไม่ให้รักน้ำหนึ่งไม่ได้ พลอยค่อยผละกลับเข้าไปด้านในอย่างเงียบหงอย

พลอยเดินเข้าไปในห้องปิดประตูกดล็อค ก่อนจะเดินตรงไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียงร้องไห้ออกมา รู้สึกอ้างว้าง เดียวดาย เหลือแสน ความเครียดก่อตัวขึ้นภายในใจพลอยอย่างรุนแรง เนื้อตัวพลอยเกร็งสั่นไปทั้งร่าง
“ไม่...เพชรไม่ได้เชื่อน้ำหนึ่ง” พลอยพูดรัวเร็วเสียงสั่น “เพชรเชื่อเรา เพชรเชื่อเรา”
พลอยเครียดถึงที่สุด ชักกระตุกแล้วเกร็งร่างกรีดร้องออกมาอย่างโหยหวน
“ไม่ ม่าย.....”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 11/4 วันที่ 7 พ.ค. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage