อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 15/3 วันที่ 18 พ.ค. 56


อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 15/3 วันที่ 18 พ.ค. 56

“ที่โรงพยาบาลบอกว่าคุณพลอยไม่สบาย พอผมไปหา..คุณพลอยก็ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว”
“พลอยไม่เป็นไรค่ะ...”
“แต่ผมว่าคุณพลอยไม่สบาย นั่งนี่นะครับ..ผมขออนุญาตเอาไปหายามาให้ทาน”
หมอณัฐผลุนผลันลุกเดินไป ด้วยความสงสัยเรื่องกระเป๋ายาของตน
พลอยเห็นหมอเดินมุ่งหน้าไปข้างในก็ตกใจ “หมอคะ..หมอ” แล้วรีบตามไป

หมอณัฐเดินไปอีกด้าน พยายามกวาดสายตามองหากระเป๋ายา แต่ไม่เห็นพลอยเดินตามมาท่าทีมีพิรุธ “หมอคะ..พลอยไม่เป็นไร”
“หมอเป็นหมอ หมอรู้คุณพลอยไม่สบาย” หมอณัฐหันไปอีกทาง



พลอยมองตามสายตาหมอ แต่แล้วก็สายตาของพลอยก็หลอนมองเห็นรจนาในสภาพน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนศพยืนอยู่ตรงผนังที่ถูกพลอยฝังเอาไว้ พลอยร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียง
“อย่า..อย่าทำฉัน ฉันกลัวแล้ว กลัวๆๆๆๆ” เนื้อตัวพลอยสั่นสะท้าน
“คุณพลอย” หมอณัฐเข้ามากอดรวบตัวเอาไว้
พลอยกลัวหนัก “อย่า...อย่าเข้ามา ฉันกลัวๆๆๆ”
เพชรที่อยู่ในห้องได้ยินเสียง สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“ไม่มีอะไรครับคุณพลอย” หมอณัฐปลอบ
“มี...มี...มันอยู่นั่น” พลอยชี้มือไปที่ผนังห้อง
หมอณัฐมองไม่เห็นอะไร “ไม่มีอะไรนี่ครับ นอกจาก...”
หมอณัฐเดินไปคลำดูผนังที่เห็นรอยฉาบใหม่ เห็นว่าแตกต่างจากรอยเก่าชัดเจน เพชรเดินลิ่วเข้ามาเห็นพอดี
“มีอะไรกันครับ”
พลอยสะดุ้งเฮือก “ไม่มี...ไม่มี” พลอยหันไปบอกกับหมอ “พลอยต้องการพักผ่อน”
หมอณัฐ ยิ่งห่วง “คุณพลอย”
พลอยเผลอหลุดวีนเหวี่ยงใส่ “ไม่ได้ยินเหรอ พลอยต้องการพักผ่อน กลับไป”
เพชรตกใจ “พี่พลอย” มองหมอท่าทีเกรงใจ “ขอโทษครับคุณหมอ”
“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมกลับก่อน ฝากดูแลคุณพลอยด้วย”
พอหมอณัฐเดินออกไป พลอยทำท่าจะเป็นลม หวาดกลัวมากจนเซทำท่าจะล้ม
“พี่พลอย”

เพชรรีบถลาเข้าไปประคองพลอยทันที
คืนเดียวกันนั้นเพชรประคองพลอยเข้ามาในห้อง พามาที่เตียงนอน พลอยกอดเพชรแน่น รู้สึกถึงความปลอดภัยมั่นคง เพชรบอกอ่อนโยน

“ไม่มีอะไร พี่พลอยนอนนะครับ”
“เพชรนอนกับพี่นะ” พลอยคว้ามือเพชรเอาไว้ ด้วยความหวาดกลัวไม่ได้คิดเรื่องชู้สาว
“พี่พลอยกลัวอะไร” เพชรมองมาเริ่มสงสัย
พลอยชะงัก เริ่มได้สติ “เปล่า...พี่ไม่ได้กลัวอะไร พี่เพียงแค่ อยากกอดเพชร” พลอยลนลานกอดน้องเอาไว้กลัว “นานแล้วที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
“พี่พลอยไม่สบาย ต้องพักผ่อนเยอะๆ ผมไม่อยากอยู่รบกวน พี่พลอยนอนนะครับ”
เพชรจับมือพลอยออก แต่พลอยควานคว้ามือเพชรเอามากอดไว้ใหม่
“เพชร อยู่กับพี่นะ” พลอยเบ้หน้าจะร้องไห้ “พี่กลัว...” มองน้องชายด้วยสายตาอ้อนวอน “นะ..อยู่กับพี่..พี่กลัว”
เพชรจำต้องพยักหน้า ล้มตัวนอนลงบนเตียงข้าง ๆพลอยกอดเพชรเอาไว้ เหมือนเด็กน้อยต้องการการปกป้อง คุ้มครองดูแล เพชรมองพลอยอย่างประหลาดใจ รู้สึกอึดอัดอยู่ในที
สีหน้าพลอยกังวล หวาดกลัวมากๆ

ฝ่ายน้ำหนึ่งนอนร้องไห้ คิดถึงเพชร
“น้ำหนึ่งไม่อยากแต่งงาน...พี่เพชร..ทำไม ชีวิตเราต้องเป็นอย่างนี้ด้วย”
น้ำหนึ่งได้แต่กอดตัวเองร้องไห้ อ้างว้างโดดเดี่ยวไม่มีใคร

วันต่อมา สองสาวนัดเจอกันในร้านอาหารแห่งหนึ่ง นิ้งถามเสียงดัง
“ตัวต้องแต่งงานกับไอ้คุณนักปราชญ์” น้ำหนึ่งพยักหน้า นิ้งโวย “จะบ้าเหรอ ไม่มีทางแก้ปัญหาอย่างอื่นแล้วรึไง”
“นั่นแหละการแก้ปัญหา ทุกอย่างต้องจบลง”
“บ้า...ตัวต้องบ้าไปแล้ว ถ้าเป็นเค้า เค้าจะหนีตามพี่เพชร”
น้ำหนึ่งตกใจ “นิ้ง!”
“ไม่ต้องมาร้อง ไม่ต้องมาแอ๊บ ทำยังกับตัวไม่เคยหนีตามพี่เพชรงั้นแหละ”
น้ำหนึ่งเขินๆ “แต่เค้ากับพี่เพชร ไม่เคยมีอะไรกันนะ”
“เฮ้ย!จริงดิ สมัยนี้ เดินผ่านเค้าก็กินตับกันแล้วนะ...ตัวรอดได้ยังไง”
น้ำหนึ่งสายตาฝัน ปลื้ม “พี่เพชรเป็นลูกผู้ชาย เป็นสุภาพบุรุษ”
“แน่ใจนะว่าพี่เพชรไม่ใช่ตุ๊ด”
“นิ้ง”
“ก็เค้าสงสัย ตัวไปอยู่กับพี่เพชรมาตั้งนาน รอดได้ยังไง”
“ก็บอกแล้วไง พี่เพชรเป็นลูกผู้ชาย เป็นสุภาพบุรุษ พี่เพชรไม่ทำอะไรเค้าหรอก”
นิ้งทำท่าคิด “งั้น...ถ้าเค้าไม่ทำ ตัวก็ทำ ปล้ำเลย”
น้ำหนึ่งตกใจ “นิ้ง”
“ทำไม ก็รวบหัวรวบหาง พอพี่เพชรตกเป็นของตัว ตัวก็บอกพ่อแม่ ว่าต้องแต่งงานกับพี่เพชร”
“บ้า...พูดบ้าๆ”
“บ้าจริงด้วย เพราะความจริง พี่เพชรต้องปล้ำตัวใช่มั้ย งั้นตัวก็ให้พี่เพชรปล้ำแต่ อย่าเพิ่งยอม เดี๋ยวเค้าจะว่าหญิงไทยใจง่ายตัวก็อิดออดพอเป็นพิธี” นิ้งออกท่าออกทางไปด้วย “อย่าค่ะ อย่าค่ะพี่เพชร หลังจากนั้นก็สู้ไม่ได้ หมดแรง แหะๆ”
น้ำหนึ่งหน้าเศร้าลง “นิ้ง ระหว่างเค้ากับพี่เพชร ใครจะปล้ำใครก่อน ไม่ใช่ปัญหา เพราะปัญหาทุกอย่างคือ พี่พลอย พี่พลอยไม่มีทางยอมให้เค้ากับพี่เพชรแต่งงานกันหรอก”

อารีย์ถามนักปราชญ์ขึ้น
“สรุป...ทางโน้นตกลงให้แกแต่งงานกับน้ำหนึ่ง”
“ครับ”
“ก็ดี..ถือว่าเป็นของแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าหน่อย อย่างน้อยลูกสะใภ้แม่ก็ลูกสาวรัฐมนตรี”
“แล้ว แม่จะทำยังไง? จะบอกพ่อหรือเปล่า”
“เค้าเป็นพ่อแก ยังไงต้องบอก...แต่ถ้าพ่อแกเห็นนังทับทิมมันดีกว่าฉัน แล้วจะไม่มาก็อีกเรื่อง” อารีย์เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว
ทับทิมที่ยืนหลบมุมอยู่ ยิ้มมีเลศนัย
ในเวลาต่อมา ทับทิมในชุดแต่งตัวธรรมดา ยืนคุยอยู่กับพลอยในสวนบ้านเชิงเขา พลอยถามตกใจแกมโล่งใจ
“น้ำหนึ่งจะแต่งงาน”
“ฮื่อ แต่งงานกับไอ้นักปราชญ์ คนที่มันปรักปรำเพชร”
“แปลว่า...มันจะลอยนวล”
“ใครว่า มันจะต้องทุกข์ทรมาน พิกลพิการทั้งบ้านต่างหาก ทั้งนังอารีย์แม่ย่า ไอ้นักปราชญ์ลูกเขย”
พลอยสะดุดหู หรี่ตามองตาเป็นประกาย “แม่เอา....อะไรให้มันกิน”
“ยาวิเศษของแม่ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไม่มีรส...แม่ผสมในอาหารทุกอย่างให้มันสองแม่ลูกกิน ต่อให้มีปีก มันก็หนีไม่รอด เพราะปีกมันจะหัก กลายเป็นนกพิการสาแก่ใจแม่จริงๆ พลอย”
สองคนแม่ลูกโรคจิตหัวเราะ ขณะที่พลอยถาม
“พลอยขอยาวิเศษของแม่ได้มั้ยคะ เผื่อพลอยจำเป็นต้องใช้มัน”
ทับทิมยิ้ม ไม่ปฏิเสธ

วันต่อมาหน้าตาน้ำหนึ่งซีดเซียวไม่ค่อยดีเลย เกรียงศักดิ์บอก
“วันนี้พี่นักปราชญ์เค้าจะพาน้ำหนึ่งไปเลือกชุดแต่งงาน”
“น้ำหนึ่งใส่อะไรก็ได้ค่ะ”
“ไม่ได้หรอก...ถึงลูกจะไม่ได้รักไม่ได้ชอบนักปราชญ์แต่มันก็คือหน้าตาของหนูเอง”
“มีแต่หน้าตา แต่ไม่มีหัวใจ ก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะคุณแม่...” น้ำหนึ่งเดินออกไปเลย
“น้ำหนึ่ง” ดาราณีจะตามแต่เกรียงศักดิ์แตะมือห้าม ดาราณีไม่ยอม เอามือออกตามไป
นวลมองน้ำหนึ่งอย่างเห็นใจ รีบตามออกไป

น้ำหนึ่งเดินออกมาร้องไห้คนเดียว นวลเดินตามมา ด้วยความเป็นห่วง และสงสาร
“คุณน้ำหนึ่ง”
“บางที น้ำหนึ่งก็คิด...ว่าตัวเองทั้งโง่ ทั้งเซ่อ ที่ตัดสินใจอย่างนี้..แต่น้ำหนึ่งรู้ดีป้านวล..เรื่องทุกอย่างมันจะไม่จบ ถ้าน้ำหนึ่งไม่แต่งงาน”
“ใช่ค่ะ เพราะคนพวกนั้นมันโรคจิต ถ้าคุณน้ำหนึ่งไม่แต่งงาน นายเพชรก็ต้องตามมาตอแยวุ่นวาย แม่พลอยก็คงตามมาราวี ถ้าไม่ห่วงว่าเรื่องราวมันจะวุ่นวายมาถึงคุณท่าน นวลจะไปอาละวาด ยัยพลอยด้วยตัวเองเลยค่ะ นวลยังโกรธไม่หาย ปลอมเป็นผีเป็นสาง มาหลอกจนคุณหญิงต้องเป็นอย่างนี้”
ดาราณีที่เข็นรถออกมาได้ยินพอดี คุณหญิงหน้าซีดเผือด น้ำหนึ่งตัดบท
“อย่านะคะป้านวล คุณแม่อโหสิกรรมให้พวกเค้าแล้ว น้ำหนึ่งไม่อยากให้คุณแม่
ต้องโกรธแค้นอาฆาตขึ้นมาอีก”
“มันสายไปแล้วน้ำหนึ่ง” ดาราณีเสียงเครือสั่น
สองคนตกใจหันขวับ “คุณแม่” / “คุณหญิง”

เกรียงศักดิ์นั่งกลุ้มอยู่ นักปราชญ์เดินเข้ามาหา
“สวัสดีครับคุณน้า น้องน้ำหนึ่งล่ะ”
“อยู่ในสวน”
“งั้นผมไปหาน้องก่อนนะครับ”
นักปราชญ์เดินไปที่สวน เกรียงศักดิ์เหน็ดเหนื่อยหัวใจเกินกว่าจะห้าม

ดาราณีน้ำตาไหลพราก พูดเสียงสั่นเครือ
“แม่อภัยให้พลอยมาตลอด...เพราะแม่คิดเสมอว่าคุณพ่อเองก็มีส่วนผิด” ดาราณีน้ำตา
ไหลพราก “แต่พอพลอยทำอย่างนี้ มันเกินไป..พลอยตามมาจองเวรจองกรรมแม่..ทั้งๆที่แม่ไม่เคยทำอะไรพลอย จนแม่ต้องเป็นแบบนี้” ดาราณีแค้นใจ ทุบขาตัวเอง
สองคนรีบเข้ามาห้าม “คุณแม่” / “คุณหญิง”
“น้ำหนึ่งต้องถูกย่ำยีเสื่อมเสียเกียรติ มีคำว่าเมียน้อยติดอยู่ที่หน้าผากตลอดชีวิต ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยว” ดาราณีพูดแล้วตาวาววับ “แม่ไม่ยอมพลอยอีกแล้ว แม่ไม่ยอม”
“คุณแม่ จะทำอะไรคะ” น้ำหนึ่งงง
“แม่จะให้ น้ำหนึ่งแต่งงานกับเพชร แม่อยากรู้เหมือนกันว่าพลอยจะทำอะไรลูกแม่ได้”
“คุณหญิง”
“พลอยจะได้รู้ ว่าพลอยไม่มีสิทธิ์ที่จะบังคับบงการชีวิตใคร แม่ยินดีที่จะให้เพชรแต่งงานกับน้ำหนึ่ง”
นักปราชญ์เดินเข้ามาหน้าบูดบึ้ง “แต่ผมไม่ยอม”
ทุกคนหันขวับไปมอง ดาราณีตะลึง นักปราชญ์พูดอย่างโกรธแค้น
“และถ้าน้ำหนึ่งยังดื้อดึง น้ำหนึ่งก็จะได้เห็นไอ้เพชรมันเป็นฆาตกรฆ่าตาหวานอย่างสมบูรณ์แบบ หรือไม่ก็ ไม่มีโอกาสได้หายใจ”
“นักปราชญ์”
“คุณน้ารู้นี่ครับว่าผมเป็นคนจริง เรื่องแค่นี้ผมทำได้ง่ายนิดเดียว โดยเฉพาะที่ผ่านมาผมต้องตกกระไดพลอยโจนกับคุณน้า ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องของผม การเอาคืนของผมแค่นี้มันน้อยไป”
“เธอร้ายกว่าที่น้าคิด” ดารณีว่า
“มันเป็นความชอบธรรมที่ผมควรได้ครับคุณน้า ไม่มีการลงทุนอะไร ที่ไม่หวังผลกำไร ผมก็เหมือนกัน ผมหวังในตัวน้ำหนึ่ง และน้ำหนึ่งต้องแต่งงานกับผมเพียงคนเดียว”

น้ำหนึ่งมองนักปราชญ์ที่พูดเสียงเข้มใส่อย่างเกลียดชัง นาทีนั้นคิดถึงเพชรเหลือเกิน
พอตกตอนกลางคืน เพชรยืนเหม่อมองไปยังท้องฟ้า คิดถึงภาพความหลังเก่าๆระหว่างตัวเองกับน้ำหนึ่งที่เพชรกลั่นแกล้งน้ำหนึ่งทุกอย่าง แล้วเพชรก็ได้แต่ทอดถอนใจ

“พี่ทำร้าย...คนที่รักพี่ที่สุดได้ยังไง” เพชรคร่ำครวญอยู่ในใจ สุดแสนจะเสียใจ

ส่วนพลอยนอนอยู่ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นแต่ความมืดมิดว่างเปล่า
พลอยผวากลัวนึกถึงเพชรในทันที “เพชร” แล้วผุดลุกขึ้นจะลุกไปจากเตียง แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างพจนีย์ในสภาพผีนั่งมองพลอยดวงตาแข็งกร้าวน่ากลัว
พลอยตกใจกลัวมาก “พจนีย์”
“แกฆ่าฉัน” เสียงพจนีย์ดังสะท้อนก้องในหัวพลอยซ้ำๆ “แกฆ่าฉัน....แกฆ่าฉัน แกฆ่าฉัน”
พลอยปากคอสั่น เถียงลั่น “ไม่...ฉันไม่ได้ทำ”
“แกฆ่าฉัน”
พลอยกรี๊ดเสียงดัง “แอร๊ย...ม่าย....” พลอยหันหน้าจะหนี
จังหวะนี้รจนาในสภาพถูกโบกปูนติดอยู่ที่ผนัง ดวงหน้าซีดขาวดวงตาที่เคยกลัวพลอยมาบัดนี้จ้องมองเขม็ง
“แกฆ่าฉัน” รจนา
พลอยกรี๊ดสุดเสียง “แอร๊ยยย” เสียงกรีดร้องลั่นบ้าน
เพชรที่ยืนคิดถึงน้ำหนึ่งอยู่ได้ยิน รีบวิ่งเข้ามา

พลอยร้องกรี๊ดๆๆ ตกใจกลัวผีสองพี่น้อง พลอยถดตัวถอยร่น จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ ทั้งรจนา
และพจนีย์คลานเข้ามาดักหน้า ดักหลังไว้หมด
“แกฆ่าฉัน...แกฆ่าฉัน”
พลอยปิดหน้าปิดตา ตะโกนใส่หน้าผีสองพี่น้อง “เปล่า...ฉันไม่ได้ทำ”
พจนีย์กระชากมือพลอยออก “แกฆ่าฉัน”
ดวงตาพลอยเบิกกว้าง เจอผีรจนามองอยู่ แต่แล้วความกลัว ก็เปลี่ยนเป็นความกล้าบ้าบิ่น
“พวกแกรนหาที่เอง ได้ยินมั้ยพวกรนหาที่เอง พวกแกรนหาที่เอง”
เพชรวิ่งเข้ามาได้ยิน ทั้งงงทั้งตกใจ เปิดไฟพรึ่บ ทันทีที่ไฟสว่าง เพชรก็เห็นพลอยในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง สภาพน่ากลัวกว่าผีสองพี่น้องที่พลอยเห็น อาการเหมือนคนบ้า วิกลจริตเข้าไปทุกวัน
พลอยยังไม่ได้มองเพชร กวาดตามองไปรอบๆ ห้องเห็นแต่ผีสองพี่น้อง “พวกแกรนหาที่เอง”
เพชรเข้าไปจับตัวพลอยเตือนสติ “อะไรครับพี่พลอย..อะไร”
พลอยตกใจกรีดร้องขึ้น ยังไม่รู้ตัว “พวกแกรนหาที่เอง...”
เพชรพูดแทบเป็นตวาดเสียงดังลั่น “พี่พลอย”
พลอยได้สติ “เพชร”
“ใครรนหาที่? ใครทำอะไรครับ”
พลอยหลบตา ปากคอสั่น กลัวความลับแตก “เปล่า...ไม่มีอะไร ไม่มีใคร”
“แล้วทำไมพี่พลอยพูดอย่างนั้น”
พลอยจิตหลุด เริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ “พี่บอกไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไรไง”
เพชรจ้องมองพลอย สายตาของเพชรบอกว่า มันต้องมีแน่ๆ พลอยเห็นดวงตาของเพชรก็รู้ตัว
“ไม่มี...ไม่มีอะไร พี่แค่ฝันร้าย”
เพชรถามอย่างจับสังเกต “พี่พลอยฝันถึงอะไร”
“ฝันถึง...” พลอยเกือบหลุด “เปล่า...ไม่มีอะไร”
เพชรยังจับสังเกตอยู่ “งั้น...พี่พลอยก็นอนพักผ่อนเถอะนะครับ ผมเองก็จะไปนอนเหมือนกัน”
พลอยผวาคว้ามือเพชรไว้ มองอ้อนวอน “เพชร...อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน นะ..นอนกับพี่”
เพชรปลดมือออกมองพลอย “ก็ในเมื่อพี่พลอยบอกว่าไม่มีอะไร พี่พลอยจะกลัวไปทำไมครับ นอกซะจากว่า..พี่พลอย...มีอะไรแล้วกำลังปิดบังผม”
เพชรมองพลอยจับสังเกตมากขึ้น พลอยอึ้ง กลัว เพชรตัดสินใจเดินออกไปพลอยโพล่งขึ้นมา
“พี่ไม่มีอะไรนะเพชร สิ่งเลวร้ายที่พี่เคยทำ คือเรื่องของท่านอย่างเดียวเท่านั้น”
เพชรหันกลับมามองจ้อง พลอยมองตาเพชร ไม่แน่ใจ เพชรรู้อะไรมาอีก ได้แต่พรั่งพรูเหมือนวัวสันหลังหวะ
พลอยหลอนหนัก “แล้วตอนนั้นท่านก็ไม่ได้เจ็บปวดทรมาน อย่างที่เพชรคิด เพราะพี่ฉีดยา
ให้ท่าน”
เพชรตกใจ “ฉีดยา” เป็นอีกเรื่องที่เพชรเพิ่งรู้
“ใช่...พี่ฉีดยาให้ท่าน” พลอยโกหก แก้ตัวเรื่อยเปื่อย “ต่อให้ตอนนั้นพี่เฉือนท่านออกทีละชิ้น..ทีละชิ้น ท่านก็ไม่เจ็บปวด”
เพชรทั้งตกใจ ทั้งสลด พลอยเป็นเอามาก “พี่พลอย”
พลอยหัวเราะร่า “พี่ใจดีใช่มั้ยเพชร....ขนาดท่านกระทำกับพี่ขนาดนั้น พี่ยังใจดีกับท่านเลย” ใบหน้าพลอยเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม “แต่ถ้าใครรนหาที่ ก็เป็นความผิดของมันเอง”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 15/3 วันที่ 18 พ.ค. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage