อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 11/2 วันที่ 5 พ.ค. 56


อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 11/2 วันที่ 5 พ.ค. 56

ด้านพจนีย์หงุดหงิดอยู่ที่บ้าน บ่นบ้าไปเรื่อย
“รจนะรจ ยัยน้องบ้า...จะไปไหนมาไหนก็ไม่บอก”
พจนีย์คว้าหนังสือพิมพ์มาอ่าน เห็นข่าว ดาราณีนอนที่โรงพยาบาล และรูปกรอบเล็กเกรียงศักดิ์ประกอบข่าว
“เตียงส่อแววหัก ดาราณีนอนรพ.ไร้เงาเกรียงศักดิ์”

พจนีย์เพ่งมองดูรูปเกรียงศักดิ์ชัดๆ นึกถึงตอนที่เกรียงศักดิ์ไปหาพลอย
“ก็ว่าอยู่ว่าหน้าคุ้นๆ มิน่า ท่านเกรียงศักดิ์นี่เอง หรือว่า ที่ท่านเกรียงศักดิ์หายตัวไป”

ที่พจนีย์ค่อยๆ ย่องเข้ามาที่บ้านเชิงเขา เห็นเศษมือถือที่ถูกพลอยยิง พจนีย์ก้มลงไปหยิบขึ้นมาดู
เหตการณืที่พลอยยิงมือถือเกรียงศักดิ์ หัวใจของพจนีย์ยิ่งเต้นระรัว ดวงตาประจักษ์แน่ชัด ที่เกรียงศักดิ์หายตัวไป เกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ
พลอยเลื่อนรถเข็นโผล่พรวดเข้ามา หน้าตาถมึงทึง พจนีย์กรี๊ด


“พี่พลอย!”
“มาทำไม”
“เอ่อ..เอ่อ” พจนีย์ปากคอสั่น จากวันนั้นยังกลัวพลอยอยู่มาก
พลอยดุ เสียงเข้ม “พี่บอกแล้วไง พี่อยากอยู่คนเดียว”
“แต่พจน์ พจน์เป็นห่วง”
“แน่ใจหรือว่าเธอเป็นห่วงพี่ กลับไป พี่อยากอยู่คนเดียว”
“ค่ะ” พจนีย์รับคำ แต่ตามองพลอยด้วยความสงสัย ท่าทางเหมือนไม่อยากกลับไป
พลอยมองตาขวาง อีกใจก็อยากรู้ ว่าวันนั้นใช่พจนีย์มั้ย พลอยถาม “พจน์มีอะไรกับพี่รึเปล่า”
พจนีย์ใจชื้นข้นมาหน่อย ใจก็อยากลองดี แบล็คเมล์
“เอ่อ...วันนั้นมีคนมาถามหาพี่พลอย พจน์จำได้ว่าเค้าคือท่านเกรียงศักดิ์ แต่ตอนนี้ข่าวลงว่าหายตัวไป พี่พลอยรู้มั้ยว่าเค้าไปไหน”
พลอยชักสีหน้า ถามเสียงเข้ม “พี่จะรู้ได้ยังไง” มองจ้องหน้า สงสัยว่าพจนีย์จะเห็นเรื่องวันนั้น
พจนีย์มองจับสังเกต พูดเป็นนัยอย่างถือไพ่เหนือกว่า “ก็วันนั้นเค้ามาหาพี่พลอย”
“แปลว่า...คนที่มาหาพี่...พี่ต้องตามติดเค้าตลอดไปเหรอ”
“พจน์ก็แค่ถามดู ถ้าพี่พลอยไม่เห็นก็ไม่เป็นไร แต่ท่านเป็นรมต. หายตัวไปแบบนี้ เรื่องใหญ่แน่”
“ไม่เห็นจะใหญ่ ท่านอาจจะไปเที่ยวไหนก็ได้”
พจนีย์ตั้งใจเหน็บ “ไม่ก็แอบไปหาอีหนู พวกเมียน้อย”
พลอยโกรธ คำพูดกระแทกใจ “พจน์”
“ทำไมคะ พจน์พูดอะไรผิด ผู้ชายที่หายหัวไปจากบ้านใหญ่ มีอย่างเดียวเท่านั้นแหละ ไปอยู่กับเมียน้อย”
พลอยตาวาวโรจน์ เนื้อตัวสั่น “หยุดพูดเดี๋ยวนี้พจน์”
พจนีย์มองเห็นพิรุธ แอบยิ้มยั่วอีก “ทำไมพี่พลอยต้องโกรธด้วยคะ”
“ก็แล้วทำไมพี่ต้องฟังเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย”
พจนีย์อมยิ้ม “เมาท์เรื่องชาวบ้านสนุกดีออกค่ะ...พี่พลอย!”
“ฉันไม่อยากฟัง กลับไป!”
พจนีย์มองหน้าพลอย เห็นพลอยโกรธจนตัวสั่นก็ยิ่งพอใจ สองคนจ้องหน้ากัน
พลอยโกรธที่พจนีย์ยืนมองหน้าไม่ไปไหน “ฉันบอกให้กลับไป” แล้วมองหาของข้างกายจะเขวี้ยง
“ค่ะๆๆ” พจนีย์เห็นท่าไม่ดี พลอยเอาจริง รีบถอยออกไป
พลอยกำของในมือที่จะเขวี้ยงพจนีย์แน่น ดวงตาเหลือกลาน เจ็บปวดกับคำพูดของพจนีย์เมื่อครู่เหลือแสน

“ผู้ชายที่หายหัวไปจากบ้านใหญ่...มีอย่างเดียวเท่านั้นแหละ ไปอยู่กับเมียน้อย”
คำพูดแทงใจประโยคดังกล่าว ทำให้พลอยประดับหวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต

วันนั้น ที่ร้านอาหารบรรยากาศแสนโรแมนติก ตรงบริเวณด้านในมุมที่ค่อนข้างลับตาและเป็นส่วนตัว พลอยนั่งอยู่กับเกรียงศักดิ์ ด้านหน้ามีเค้กวันเกิด พลอยนั่งมองเค้ก สลับกับมองหน้าเกรียงศักดิ์ ด้วยความปลาบปลื้ม ดีใจ และตื้นตันใจ
“สุขสันต์วันเกิด มีความสุขมากๆ จ้ะพลอย”
“ขอบคุณท่านมากค่ะ...ไว้วันเกิดท่าน พลอยจะทำเค้กให้ท่านนะคะ...” พลอยมองอาหารบนโต๊ะ ด้วยดวงตาเป็นประกายสดใส เหมือนเด็กกำลังประจบผู้ใหญ่ “แล้วก็..จะทำอาหารแบบนี้ให้ท่านทานด้วย”
เกรียงศักดิ์ยิ้มเจื่อนๆ รู้ดีว่า ไม่มีทางเป็นไปได้ในชีวิตจริง พลอยมองเห็นแววตานั้นก็ใจเสีย
“ทำไมท่านทำหน้าอย่างนี้ล่ะคะ หรือท่านจะทิ้งพลอย...” พลอยโผเข้ามากอดแขนเกรียงศักดิ์ “ไม่นะคะ พลอยไม่ยอมให้ท่านทิ้งพลอย”
เกรียงศักดิ์แตะมือพลอยเบาๆ ปลอบใจ “ไม่เอาน่าพลอย..วันนี้วันเกิดพลอยนะ อย่าพูดอะไรแบบนี้”
“ก็พลอยกลัว...ท่านทิ้งพลอย...ท่านอย่าทิ้งพลอยนะคะ อย่าทิ้งพลอย”
เกรียงศักดิ์เริ่มอึดอัดใจ รู้สึกสงสารมากกว่า พลอยย้ำ อ้อนอีก
“ท่านอย่าทิ้งพลอยนะคะ”
เกรียงศักดิ์แตะมือพลอยอีก จำต้องยิ้มตอบ “จ้ะๆ ฉันไม่ทิ้งพลอย ทานข้าวนะ” แล้วตักอาหารให้เป็นการเอาใจ
พลอยค่อยรู้สึกดีขึ้น เชื่อเกรียงศักดิ์ “ขอบคุณค่ะ....วันไหน ที่เราได้อยู่ด้วยกัน พลอยจะทำอาหารอร่อยๆ
ให้ท่านทานทุกวันเลย”
“จ้ะ พลอยทานเยอะๆ นะ”
เกรียงศักดิ์ตักอาหารให้พลอยอย่างเอาใจ พลอยยิ้มชื่น รู้สึกดีขึ้น และอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน
นึกถึงเรื่องนี้แล้วพลอยนั่งน้ำตาไหล สะอื้นฮักๆ เจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน

อีกเหตุการณ์ วันนั้นพลอยเดินเข้ามาที่กระทรวง เพื่อมาทำงานตามปกติ แต่สายตาคนที่มองพลอยเปลี่ยนไป
หญิงคนหนึ่งกระซิบเพื่อนพอได้ยิน “นี่ใช่มั้ย..ที่เค้าว่าเป็นเด็กท่าน”
“ใช่...จริงๆท่านก็ไม่ได้สนใจหรอก แต่เด็กมันยั่ว”
“เมียน้อยก็เป็นแบบนี้แหละ หน้าด้าน”
“อยากจะเดินเอาน้ำร้อนไปสาดหน้ามันจริงๆ พวกเมียน้อย” หญิงอีกคนพูดอย่างมีอารมณ์
พลอยได้ยินทุกคำ หน้าซีดเผือด ทั้งเจ็บทั้งอาย รีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่เสียงของคนเหล่านั้นดังก้องหู ซ้ำๆ
“เมียน้อยๆๆๆๆๆ”

เสียงนั้นดังหลอกหลอนพลอยประดับ จนต้องเอามือปิดหู ไม่อยากได้ยินเสียงเหล่านั้น
“ไม่...ฉันไม่ใช่เมียน้อย ม่าย”
จังหวะนี้เกรียงศักดิ์ ได้ยินเสียงของพลอยดังแว่วเข้ามา เกรียงศักดิ์ชะงัก รู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก สำนึกผิดชอบชั่วดี เวทนา สงสาร ปนเปอยู่ในหัว ในขณะที่พจนีย์ที่กำลังจะย่างเท้าออกไปจากประตูรั้วหันกลับมามองเพราะเสียงร้องนั้น
“อย่าบอกนะว่า ท่านตายไปแล้ว” ดวงตาครุ่นคิด สายตาบ่งบอกว่า ชั้นต้องกลับมาอีกแน่ๆ

ฝ่ายเกรียงศักดิ์นั่งทรุดอยู่ในห้อง หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน สำนึกผิดชอบชั่วดีตีกัน แต่ยังเข้าข้างตัวเองบอก
“ไม่...เราไม่ผิด พลอยต่างหากที่คิดไปเอง...”
อาการอึดอัดเครียดเคร่งพุ่งขึ้นมาอีก เกรียงศักดิ์ ลุกเดินท่าทางหงุดหงิด หาทางออกไม่ได้ เกรียงศักดิ์เดินมาที่ประตูทุบร้องตะโกน
“พลอยเปิดประตูให้ฉัน พลอย”
พลอยที่นั่งน้ำตาไหลอยู่บนรถเข็นได้ยิน เหลียวมองมายังประตูนิ่งๆ เสียงเกรียงศักดิ์ดังแว่วออกมา
“พลอย! เปิดประตูให้ฉัน พลอย!”
พลอยค่อยๆ ลุกเดินจากรถเข็น ตรงมาที่ห้องเก็บของ ยืนอยู่ด้านนอก ขยับตัวเข้ามาแนบชิดติดประตู แต่ไม่ส่งเสียงใดๆ ยืนฟังนิ่งๆ เกรียงศักดิ์ ยิ่งเครียด ยิ่งโกรธ ทุบประตูไม่ยอมหยุด
“พลอย เปิดประตูให้ฉันหน่อย พลอย”
มือพลอยค่อยๆ ไขกุญแจ และโดยที่เกรียงศักดิ์ไม่ทันตั้งตัว พลอยกระแทกประตูเข้าไป กระแทกถูกหน้าเกรียงศักดิ์อย่างแรงจนล้มหน้าคะมำกับพื้น ใบหน้าเกรียงศักดิ์อยู่แทบเท้าพลอยที่ก้าวเข้าไป เกรียงศักดิ์เจ็บ ตะคอกหงุดหงิด
“จะเล่นอะไรอีกพลอย”
พลอยหัวเราะเบาๆ “เล่น...?!! ถูกแล้วที่ท่านเข้าใจว่านี่คือการเล่น”
เกรียงศักดิ์จ้องหน้าพลอย เห็นน้ำตาคลอหน่วยตาที่เคยเต็มไปด้วยความรักและเทิดทูน และที่สำคัญ
เกรียงศักดิ์เห็นความไม่ปกติอยู่ในนั้น พลอยพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บช้ำ
“เล่น...เหมือนที่ท่านเคยเห็นพลอยเป็นของเล่น ท่านทำให้พลอยถูกประณาม หยามเหยียด ว่าเป็นเมียน้อย พลอยหน้าด้าน พลอยมันเลว มันชั่ว” พลอยตะคอกใส่ “เกมมันไม่จบแค่นี้หรอก”
พลอยเดินออกไป ปิดประตู กระแทกอย่างแรง แล้วล็อกอย่างรวดเร็ว เกรียงศักดิ์กระโจนไปทุบประตูอีก
“พลอยจะทำอะไรอีก อย่านะพลอย! พลอย!”
ครู่ต่อมาเสียงรถเข็นของพลอยเลื่อนห่างออกไป ห่างออกไป ทุกอย่างเงียบกริบ เกรียงศักดิ์นิ่วหน้า หมดหวังลงไปทุกที

ท่ามกลางความมืดสลัวยามค่ำคืน พลอยลุกเดินขึ้นมาจากรถเข็น ท่าทางเซซัง เหมือนคนอกหักหัวใจสลาย เจ็บปวดกับแผลในใจที่ไม่เคยหาย พร้อมกันนี้พลอยทรุดลงกับพื้น ร้องไห้อย่างคนหมดแรง เสียงร้องไห้ของพลอยดังก้องสะท้อนไปทั่วทั้งหุบเขา
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องทุกข์ทนทรมานแสนสาหัส

รุ่งเช้าเพชรมองน้ำหนึ่งด้วยดวงตาอาทร ค่อยๆ หลังมือแตะที่หน้าผาก เห็นว่าตัวน้ำหนึ่งไม่ร้อนแล้ว สีหน้าเพชรดีขึ้น น้ำหนึ่งกระพริบตาถี่ๆ เหมือนคนจะตื่น เพชรรีบลุกขึ้นหันหลัง จัดโน่นจัดนี่ไปเรื่อย ทำเป็นไม่สนใจ น้ำหนึ่งลืมตามองมา เรียกเบาๆ
“พี่เพชร”
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ... ทีแรก..พี่ก็นึกว่าเธอจะตาย” เพชรปากไม่ตรงกับใจ
“แล้วถ้าน้ำหนึ่งตายจริงๆ พี่เพชรจะดีใจเหรอคะ”
“ใช่”
น้ำหนึ่งน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ แต่ก็เข้าใจ “น้ำหนึ่งรู้ว่าพี่เพชรกำลังโกรธ แต่กรุณาฟังน้ำหนึ่งบ้างนะคะ...ที่ผ่านมาคุณพ่อเป็นคนผิดจริง แต่ตอนนี้พี่พลอยกำลังแย่พี่พลอยกำลังหลอกทุกคน พี่เพชรต้องพาพี่พลอยไปหาหมอ”
เพชรฟังแล้วของขึ้น ปราดเข้ามากระชาก ดุ “เธอพูดอะไรของเธอน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งอ้อนวอนขอร้อง พูดดีๆ ด้วย “อย่าเพิ่งโกรธนะคะ....ฟังน้ำหนึ่งก่อน พี่พลอยหายแล้ว..แต่พี่พลอยแกล้งพิการ”
เพชรยิ่งโกรธ “น้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งมองมาด้วยแววตาอ้อนวอนขอร้องให้เพชรฟัง และอยากให้เชื่อ “น้ำหนึ่งพูดจริงนะคะพี่เพชร พี่พลอยหายแล้วจริงๆ”
“พี่ไม่เชื่อ ออกไป” เพชรลากน้ำหนึ่งขึ้นมา “ออกไป”
“พี่เพชร”
เพชรดุ “ไม่ต้องพูด...ถ้าเธอใส่ร้ายพี่พลอยอีก เธอจะเจอหนักกว่านี้ ออกไป”
เพชรโกรธจัดลากน้ำหนึ่งออกไป น้ำหนึ่งร้องอ้อนวอน ยังป่วยอยู่แทบไม่มีแรง
“อย่าพี่เพชร อย่า”

แดดยามสายร้อนเปรี้ยง ท่าทางน้ำหนึ่งอ่อนระโหยโรยแรง ขณะยื้อมือเพชร รั้งตัวเอาไว้
“ปล่อย พี่เพชร”
“ไม่ปล่อย”
“พี่เพชร...จะพาน้ำหนึ่งไปไหน”
“ทำโทษ....คนที่ชอบใส่ร้ายคนอื่นอย่างเธอจะได้จดจำ”
เพชรลากน้ำหนึ่งไปที่สระบัว น้ำหนึ่งเห็นยื้อตัวเอาไว้
“อย่า..พี่เพชร..น้ำหนึ่งไม่สบาย อย่า”
เพชรไม่สนอุ้มน้ำหนึ่ง จะโยนลงสระ น้ำหนึ่งกอดเพชรแน่น
“อย่า..พี่เพชร น้ำหนึ่งไม่สบาย”
“ดี! เธอจะได้ตายๆ ไปเลย”
น้ำหนึ่งมองค้อน เพชรมองตาขวาง น้ำหนึ่งแกล้งหลับตาไม่ดิ้น ไม่เถียง ขณะที่เพชรทำท่าจะโยนน้ำหนึ่งลงไป ร่างน้ำหนึ่งแน่นิ่งจนแทบจะหลุดร่วงลงไปจริงๆ จนเพชรต้องรีบคว้าตัวน้ำหนึ่งเอาไว้ก่อนจะตกลงไปในน้ำ เพชรฉงน
“น้ำหนึ่ง”
เพชรมองไม่รู้ว่าน้ำหนึ่งแกล้งหมดสติไปแล้ว
เพชรอุ้มน้ำหนึ่งมาวางลงบนเตียง เช็ดหน้าเช็ดตาให้น้ำหนึ่งอ่อนโยน ทะนุถนอม บ่นตัวเอง
“แกล้งเค้า แล้วต้องมาดูแลเค้า แกจะแกล้งเค้าไปทำไมวะ”
เพชรหงุดหงิดตัวเอง พอมองน้ำหนึ่ง ก็ห่วงใยท่าทีอ่อนโยนลง ได้แต่ถอนหายใจก่อนเดินออกไป น้ำหนึ่งที่แอบปรือตามอง อมยิ้มหน้าเซียวๆ แอบย่องตามไป

ไม่นานต่อมา เพชรง่วนกับการทำกับข้าวอยู่ในครัว น้ำหนึ่งย่องมาแอบมอง เห็นเพชรหยิบหม้อ หยิบอุปกรณ์ต่างๆ มาทำกับข้าวเก้ๆ กังๆ น้ำหนึ่งมองอย่างซาบซึ้ง จังหวะนี้เสียงมือถือดัง เพชรรับ
“เออว่าไง? ทำข้าวต้มอยู่...แฟนไม่สบาย” เพชรพูดไม่เต็มเสียงนัก
น้ำหนึ่งแอบอมยิ้มขำ
“บ้านไร่ของนายสบายอยู่แล้ว ขอบใจมากที่เป็นห่วง แล้วคุยกัน”
เพชรวางสายไป แต่จากสายตารู้สึกเหมือนคนมอง เพชรหันขวับมามอง น้ำหนึ่งรีบหลบเข้าไปรวดเร็ว
เพชรมองไม่เห็นใคร ส่ายหน้า ทำข้าวต้มต่อแบบเก้ๆ กังๆ ตามประสาคนไม่เคยเข้าครัวต่อไป

น้ำหนึ่งเข้ามานอนที่เดิม ดวงตาหวามไหวเต็มไปด้วยความรัก
“พี่เพชรรักน้ำหนึ่ง...พี่เพชร รักน้ำหนึ่ง!”
ดวงตาของน้ำหนึ่งมีความหวังและกำลังใจในการสู้ ก่อนจะเคลิ้มหลับไปจริงๆ
ส่วนด้านนอก เพชรครุ่นคิด เสียงของน้ำหนึ่งดัง
“ฟังน้ำหนึ่งก่อน พี่พลอยหายแล้ว..แต่พี่พลอยแกล้งพิการ”
“เป็นไปไม่ได้”

เพชรนิ่วหน้า และไม่เชื่อเด็ดขาด
นวลเดินออกมาจากห้องของหมอ ดวงหน้าของนวลซึมเศร้า น้ำตาคลอ เสียงหมอดังก้อง

“ตั้งแต่ครึ่งร่างอาการตอบสนองของคุณหญิงไม่มี”
นวลตกใจ “หมายความว่ายังไงคะ คุณหญิงเป็นอัมพาต”
“ต้องรอดูอาการก่อนครับ..อาจจะไม่รุนแรงขนาดนั้นก็ได้..อาจเป็นแค่อัมพฤกษ์”
นวลหน้าตาไม่ดีเลย

คืนนั้นนวลเปิดประตูเข้ามา หน้าตาไม่ค่อยดี ดาราณีถาม
“หายไปไหนมาตั้งนาน นวล”
นวลมองคุณหญิง ไม่กล้าบอกสงสาร แต่ดาราณีกลับไพล่ถามถึงเรื่องพลอย
“แล้วพลอยเป็นยังไง” นวลเงียบ อึดอัดใจอีก ดาราณีเร่งเร้า “ทำไมไม่พูดนวล” คุณหญิงมองลุ้น ใจเต้นระรัวขณะถามย้ำ “พลอย..พลอยตายแล้วใช่มั้ย ใช่มั้ยนวล”
นวลนิ่งไปนิด ก่อนบอก “ค่ะคุณหญิง พลอยตายแล้ว”
ดาราณีพึมพำหน้าซีดเผือด “พลอยตายแล้ว แปลว่า พลอยมาหาฉันจริงๆ” ดาราณีเริ่มลนลานท่าทีหวาดผวา “แปลว่า พลอยมาหาฉันจริงๆ”
ดาราณีกับนวลมองหน้ากัน สายตาประหวั่นพรั่นพรึง ดาราณีกลัวมาก
“พลอยต้องแค้นฉัน แค้นฉันมาก นวลฉันกลัว กลัว”
ร่างของดาราณีสั่นสะท้าน โผเข้ากอดนวลแน่น พร่ำรำพัน
“กลัว...ฉันกลัว ว้าย”
ร่างของดาราณีร่วงตกจากเตียง นวลปราดเข้าไปหาประคอง กลัวดาราณีเจ็บ
“คุณหญิงเป็นยังไงบ้างคะ? เจ็บมากหรือเปล่า”
ทว่าดาราณีนั่งนิ่งๆ รู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ปากสั่นระริก
“นวล....ทำไม? ทำไมฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ฉันไม่เจ็บ ฉันไม่ปวด..นวล!”
นวลไม่กล้าตอบ ดาราณีดูสีหน้าของนวลก็รู้ ดาราณีร้องกรี๊ด สะเทือนใจมาก
“ฉันเดินไม่ได้ใช่มั้ยนวล ฉันเดินไม่ได้ใช่มั้ย” ดาราณีร้องไห้ฟูมฟาย
นวลร้องไห้ด้วย กอดดาราณี “คุณหญิงยังมีนวลค่ะ คุณหญิงยังมีนวล”
“ทำไมนวล? ทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับฉัน? ทำไม?”
ดาราณีร้องไห้โฮๆ
นักปราชญ์เปิดประตูเข้ามา เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

นวลร้องไห้เดินออกมากับนักปราชญ์ ขณะที่นักปราชญ์บอกกับนวล
“เรื่องคุณหญิง...ผมเสียใจด้วยจริงๆ”
นวลนิ่ง รู้อยู่เต็มอกเรื่องดาราณีเกิดขึ้นเพราะพลอย ตัวนวลยังไม่รู้แต่สงสัย เรื่องพลอย และเพชร
อารมณ์โกรธ อยากหลบเลี่ยงเรื่องพลอย พูดบอกนักปราชญ์
“ท่านไม่น่าไปยุ่งเกี่ยวกับคนอย่างไอ้เพชรเลย ไม่งั้น ท่านก็ไม่ต้องเป็นอย่างนี้”
“ผมมีวิธีล่อไอ้เพชรให้มันติดกับเราอีกครั้ง แต่ป้านวลต้องรับปากผมก่อน”
“อะไรคะ”
“ป้านวลต้องให้การกับตำรวจ ยืนยันเหมือนเดิมว่า ไอ้เพชรเป็นคนยิงตาหวาน แล้วผมจะเอาคืนไอ้เพชรให้ท่าน ให้คุณหญิงทุกอย่าง รวมทั้งพาน้องน้ำหนึ่งกลับมาด้วย”
นวลนิ่ง นักปราชญ์ถามย้ำ
“ป้านวลว่ายังไงครับ”
“ได้ค่ะ ...นวลจะยืนยันกับตำรวจเหมือนเดิม ไอ้เพชร เป็นคนยิงตาหวาน จนตาย!”
นักปราชญ์ยิ้มโล่งใจ

เวลาเดียวกันเพชรมองชามข้าวต้ม สลับกับมองน้ำหนึ่งที่นอนหลับอยู่
“ข้าวต้มเย็นหมดแล้ว ยังไม่ตื่นอีก”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 11/2 วันที่ 5 พ.ค. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage