อ่านละคร มารกามเทพ ตอนอวสาน วันที่ 27 พ.ค. 56
“ค่ะพี่เพชร เพชรน้ำหนึ่งกำลังจะเกิดมา”“เรากำลังจะมีลูก พี่ดีใจที่สุดเลยน้ำหนึ่ง”
เพชรดึงตัวน้ำหนึ่งมากอดเอาไว้ น้ำหนึ่งกอดตอบ สองคนมีความสุขอย่างท่วมท้น โดยไม่เห็นว่าอีกมุมหนึ่งช่อดอกปีบช่อหนึ่งถูกโยนลงกับพื้นอย่างแรง ก่อนที่จะเห็นพลอยหลบมุมใต้ต้นปีบมองมา ดวงตาวาวโรจน์แค้นสุดขีด
วันต่อมาสามคนรู้ข่าวรีบมาเยี่ยมน้ำหนึ่งถึงคอนโด น้ำหนึ่งอยู่ในชุดคลุมท้องนั่งยิ้มเคียงข้างเพชร ขณะที่เกรียงศักดิ์ยิ้มดีใจ
“แต่งงานมาเป็นปี ท้องซะที”
“แล้วทำไมไม่กลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ล่ะลูก พ่อแม่เป็นห่วง” ดาราณีถาม
“มาอยู่นี่ก็ดูแลเพชรได้”
“จริงด้วยค่ะ...แม่อยากให้คุณน้ำหนึ่งกับเพชร มาอยู่ด้วยกันที่นี่” นวลว่า
“ผมเป็นลูกผู้ชาย ให้ผมได้ดูแลลูกเมียด้วยตัวเองเถอะนะครับ เพชรน้ำหนึ่งเกิดมาจะได้ภูมิใจ” เพชรบอก
“ตั้งชื่อไว้แล้ว” ดาราณีแปลกใจ
“ตั้งตั้งแต่วันแต่งงานเลยครับ” เพชรว่า
“งั้นก็ตามใจ น้ำหนึ่งดูแลตัวเองดีๆ นะลูก”
“ค่ะคุณพ่อ น้ำหนึ่งจะดูแลตัวเอง ดูแลพี่เพชรและดูแลลูกให้ดีที่สุด”
น้ำหนึ่งเอามือลูบท้องตัวเองหวงแหน เพชรกอดน้ำหนึ่ง ทุกคนมองภาพตรงหน้าอย่างอบอุ่นใจ
วันต่อมา ขณะที่เพชรจอดรถหน้าคอนโด เสียงโทรศัพท์ดังลั่น เพชรรับ
“ว่าไงจ้ะน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งอยู่ในห้อง “พี่เพชร...น้ำหนึ่งอยากทานขนมน้ำดอกไม้จังเลยค่ะ พี่เพชรช่วยซื้อมา
ให้น้ำหนึ่งได้มั้ยคะ”
เพชรนิ่งคิด “ซื้อที่ไหนล่ะ พี่กลับมาถึงคอนโดแล้วเนี่ย เอางี้ น้ำหนึ่งรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะออกไปหามาให้”
“ไม่ต้องไปหาที่ไหนหรอกค่ะพี่เพชร น้ำหนึ่งมองลงไป ที่หน้าคอนโดเรา มีคนมาขาย...พี่เพชรซื้อขึ้นมาให้น้ำหนึ่งด้วยนะคะ”
“จ้ะ” เพชรวางสายแล้วเดินไป
เพชรเดินมายังบริเวณหน้าคอนโดที่มีคนขายของเรียงรายอยู่เต็ม ท่ามกลางความมืดสลัว เพชรเห็นผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่ง กำลังแคะขนมน้ำดอกไม้จากถ้วยตะไลในลังถึง ใส่ในถาด ร่างของสตรีนางนั้นถูกคลุมด้วยชุดยาวทั้งชุด สีอึมครึมที่ศีรษะมีผ้าคลุมด้วย จนมองแทบไม่เห็นหน้า
เพชรไม่สำเหนียกว่านั่นคือพลอย แต่มองดูสภาพแล้วไม่น่ากินเลย จังหวะนี้เสียงหญิง 2 คน เดินผ่านมาคุยกัน
“จริงๆ ฉันก็ไม่อยากซื้อหรอกนะ ไอ้ขนมน้ำดอกไม้นี่ ดูสภาพคนขายสิไม่น่ากินเลย”
“ใช่ ไม่น่ากินเลย แต่ฉันสงสารคนขาย เห็นเค้าคุยกัน ว่าแกพิการ หน้ายังกับผี ฉันเลยช่วยซื้อ เอาน่าถือว่าทำบุญ”
ขาเม้าท์สองคนเดินไป เพชรยืนมองชั่งใจ ไม่ได้คิดถึงพลอยเลยแม้แต่น้อย แต่สภาพคนขายไม่น่ากิน เพชรมองดูเห็นขนมน้ำดอกไม้ มีดอกมะลิโรยแลดูน่ากิน
เพชรชำเลืองมองคนขาย เห็นผิวที่พ้นออกมาจากผ้าคลุมร่าง เป็นรอยแผลเป็นฉกรรจ์ แทบจะทั้งตัว ดวงหน้าก็เป็นแผลเป็นแทบไม่เห็นสภาพผิวหน้าเดิม ดวงตาถูกคลุมไว้ด้วยแว่นสีดำอันใหญ่ อำพรางใบหน้า จมูก ปาก ดูไม่มีเค้าเดิมเพราะเป็นรอยแผลเป็นทั้งตัว ร่างนั้นงกๆ เงิ่นๆ ทำขนม ไม่ถนัด พังผืดเส้นเอ็นในร่างกายถูกยึดเอาไว้ เพชรถอนหายใจ
“ผมซื้อ 2 กล่อง”
พลอยจำเสียงได้ สะท้อนในใจ ดัดเสียง “ขอบใจ ชอบกินเหรอ”
“ก็ด้วยฮะ แล้วก็พอดี ภรรยาผมแพ้ท้อง เค้าอยากทาน”
มือของพลอยที่กำลังหยิบขนมใส่ถุงสั่นอย่างชัดเจน เพชรถามทันที
“ป้าเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
พลอยสั่นหัว เพชรมองอย่างสังเวช สลดใจ ถามทันที
“แล้วนี่ป้าไม่มีลูก ไม่มีญาติพี่น้องดูแลเหรอครับ ถึงต้องมาขายของแบบนี้”
“มี”
“แล้วทำไมเค้าไม่ดูแล”
“เค้าเกลียดฉัน เค้าตัดขาดฉัน” พลอยเค้นคำบอกไป
“ผมเสียใจด้วย..นี่ครับ ไม่ต้องทอน”
เพชรรับขนมแล้วเดินจากไป
พลอยถอดแว่นมองตาม ดวงตาหรี่เล็กที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียว มีหยาดน้ำตารินไหลออกมา
ฝ่ายน้ำหนึ่งทานขนมน้ำดอกไม้อย่างเอร็ดอร่อย
“พี่เพชรอุดหนุนป้าแกทุกวันเลยนะคะ ขนมแกอร่อย ชีวิตแกน่าสงสารด้วย”
“จ้ะ...พี่จะซื้อมาฝากน้ำหนึ่งทุกวันเลย จนกว่าน้ำหนึ่งจะเบื่อ”
“น้ำหนึ่งไม่เบื่อหรอกค่ะ ยิ่งช่วงนี้แพ้ท้อง อยากทานทุกวันเลย”
“ดีจ้ะ จะได้อุดหนุนป้าแก พี่จะซื้อใส่บาตรให้แม่ด้วย”
“งั้นพรุ่งนี้น้ำหนึ่งลงไปด้วย...น้ำหนึ่งจะได้ใส่บาตรกับพี่เพชร”
“จ้ะ”
เพชรป้อนขนมให้น้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งป้อนขนมให้เพชร สองคนคลอเคลียกระหนุงกระหนิง น่าเอ็นดู
รุ่งเช้าเพชรประคองน้ำหนึ่งลงมาซื้อขนมน้ำดอกไม้ของพลอย น้ำหนึ่งมองพลอยแสนสงสารและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่ไม่ได้สังหรณ์ใจอะไร ก่อนที่เพชรจะประคองพาน้ำหนึ่งไปใส่บาตรพระ
พลอยมองคนทั้งสองเขม็ง ไม่ได้มองพระ จดสายตามองแต่เพชร น้ำหนึ่ง ใส่บาตรเสร็จ เพชรประคองน้ำหนึ่งกลับขึ้นคอนโด พลอยถอดแว่นออกมา พระเดินผ่านหน้าพลอย แต่พลอยไม่ได้สนใจ สายตาจับจ้องอยู่แต่เพชรกับน้ำหนึ่ง ด้วยแววตาอาฆาตพยาบาท
วันเดียวกันอลิสกับเพื่อนนั่งเม้าท์มอยกันอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง อลิสลากเสียงยาววว
“เหรอ... จนป่านนี้ยัยน้ำหนึ่งก็ยังอยู่คอนโดเล็กๆ ของนายเพชรอีกเหรอ”
“ก็เค้าเป็นผัวเมียกัน” มินโฮว่า
“ผัวจน บอกตรงๆ รับไม่ได้ นี่! คืนนี้ไปมั้ย”
“ไปไหน? โอ๊ย..คำถามอะไรของเธอฉันงง”
“ก็ไปคอนโดนายเพชรไง ขับรถหรูๆของเรา ไปเย้ยยัยน้ำหนึ่ง”
“เธอไปเหอะ ฉันไม่ไปหรอก”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ฉันไม่ได้โรคจิตเหมือนเธอไง!”
อลิสค้อนขวับ
คืนนั้นอลิสขับรถมาตามทางค่อนข้างเร็ว
“เฮ้อ! ทางโล่งยังกับให้มาขับรถแข่ง คอนโดนอกเมืองราคาถูกก็เป็นแบบนี้แหละนี่ฉันคิดผิดคิดถูกที่มาเนี่ย? เพราะเธอคนเดียวยัยน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งมีท่าทีแพ้ท้องอยู่ในห้อง นั่งอิดโรย เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ
“ใครคะ”
พลอยนั่นเองอยู่หน้าห้อง ดัดเสียงบอก
“ป้าเอง...ป้าน้ำดอกไม้”
“อ๋อ..รอซักครู่ค่ะ” น้ำหนึ่งเดินไปเปิดประตู “มีอะไรคะป้า”
พลอยบอกเสียงพร่า “ไม่เห็นลงไปซื้อขนมมาหลายวันแล้ว เอามาฝาก”
“ขอบคุณมากค่ะ พอดีช่วงนี้น้ำหนึ่งแพ้ท้องหนัก” น้ำหนึ่งรับขนมมา “ป้ารอเดี๋ยวนะคะ น้ำ
หนึ่งไปหยิบเงินให้”
ไม่มีเสียงตอบ น้ำหนึ่งมองไป เห็นพลอยเดินลงไปแล้ว
“ป้านี่น่ารักจริงๆ ขนมน้ำดอกไม้นี่ก็ห้อมหอม”
น้ำหนึ่งแลเห็นเป็นดอกปีบ
“แล้วทำไมวันนี้เป็นดอกปีบ สงสัยพี่เพชรไปบอกป้าแหงๆ ว่าเราชอบ” น้ำหนึ่งมองนาฬิกา
ติดผนังยิ้มๆ “ป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก น้ำหนึ่งทานก่อนพี่เพชรแล้วกันนะคะ ลูกหิว”
น้ำหนึ่งทานขนมน้ำดอกไม้อย่างเอร็ดอร่อย
ฟากพลอยค่อยๆ เดินไปด้วยความยากลำบาก ด้วยสภาพร่างกายพิกลพิการน่าเวทนา
พลอยถอดแว่นเหวี่ยงทิ้งไปแบบข่มอารมณ์ไม่อยู่
พลอยคิดแค้นอยู่ในใจ “เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้จักฉัน และเธอกับเพชรก็จะจำฉันไปจนวันตาย”
ริมฝีปากพลอยเบ้บิดเบี้ยว ดวงตาเหี้ยมโหด
พิษจากกรดกำมะถันออกฤทธิ์ น้ำหนึ่งเริ่มมีอาการวิงเวียน โลกหมุน อาเจียน
ออกมาอย่างรุนแรง ซึ่งไม่ใช่การแพ้ท้อง
“ทำไมเราเป็นอย่างนี้”
น้ำหนึ่งอาเจียนอยู่ตรงนั้น หมดแรง พยายามจะลุกก็ลุกไม่ไหว ได้แต่อาเจียนออกมา น้ำหนึ่งพยายามยันกายขึ้น แต่มือไปโดนขนมน้ำดอกไม้ ลื่นปื้ดออกไป หน้าน้ำหนึ่งกระแทกพื้นอย่างแรง น้ำหนึ่งรีบเอามือกุมท้องห่วงที่สุด “ลูก...ลูก”
ที่หน้าห้องเกรียงศักดิ์เดินมากับเพชร เพชรยิ้ม
“นี่ผมไม่ได้บอกน้ำหนึ่งนะครับว่าท่านจะมาหา เซอร์ไพร์ส”
“ฉันก็อยากเซอร์ไพร์สลูกเหมือนกัน”
เพชรเคาะประตู “น้ำหนึ่ง..น้ำหนึ่งจ๋า..” เพชรแกล้ง “พี่ลืมเอากุญแจไป เปิดประตูให้พี่หน่อย”
เกรียงศักดิ์หลบมุม กะว่าถ้าน้ำหนึ่งเปิดจะไม่เห็นแล้วค่อยโผล่ออกไป ส่วนน้ำหนึ่งได้ยินเสียงเพชร เริ่มทุรนทุราย หน้าตาเลอะไปด้วยอาเจียน
“พี่เพชร”
น้ำหนึ่งพยายามยันกายขึ้นอีก แต่มือกลับถูกขนมน้ำดอกไม้ ลื่นลงไปอีก
“โอ๊ย”
เพชรกะเกรียงศักดิ์ตกใจ “น้ำหนึ่ง”
“น้ำหนึ่งเป็นอะไรน้ำหนึ่ง” เพชรทั้งพูดทั้งเอากุญแจมาเปิดประตูก่อนผลักเข้าไป
เกรียงศักดิ์กับเพชรเปิดประตูเข้าไป เห็นน้ำหนึ่งอยู่ในสภาพเวทนานอนกองอยู่ที่พื้นเลอะเทอะไปหมด
“น้ำหนึ่ง” / “ทำไมเป็นแบบนี้ลูก”
น้ำหนึ่งส่ายหน้า ใกล้หมดแรง “ไม่..ไม่รู้”
เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งมากอด น้ำหนึ่งอาเจียนออกมาเป็นขนมน้ำดอกไม้ เพชรมอง
ตะลึง เกรียงศักดิ์ก็ตะลึง
“อะไรเนี่ย”
เกรียงศักดิ์คว้ากล่องขนมน้ำดอกไม้มาดู เพชรหันขวับมามองเห็นดอกปีบวางอยู่บนขนม
นึกถึงตอนที่พลอยเอาดอกปีบใส่บนจานขนมมาให้เพชรแทนดอกมะลิ น้ำหนึ่งบอกเกรียงศักดิ์เสียงแผ่วๆ
“ป้า..เอาขนมมาให้”
“ป้าไหน” เกรียงศักดิ์ฉงน
“ป้า..น้ำดอกไม้” น้ำหนึ่งบอก
เพชรอึ้งมองดูกล่องขนมในมือและกล่องดอกปีบ ภาพจำตอนที่ตัวเองกินกรดกำมะถันที่พลอยใส่ลงในขนม รวมทั้งตอนที่นักปราชญ์ กินกรดกำมะถันจากไวน์ผุดขึ้นมาในหัว
เพชรมองน้ำหนึ่ง ทุกคนมีอาการอย่างเดียวกัน
“ผมจะไปเอารถออก เราต้องรีบพาน้ำหนึ่งส่งรพ.เร็วครับ”
พูดแค่นั้นเพชรก็วิ่งออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว เกรียงศักดิ์รีบประคองน้ำหนึ่งรวดเร็ว
เพชรวิ่งลงมาหน้าคอนโด เห็นพลอยในสภาพป้าน้ำดอกไม้กำลังเก็บของเตรียมกลับบ้าน เพชรประมวลเหตุการณ์ คำพูดป้าน้ำดอกไม้ที่ว่า “เค้าตัดขาดฉัน” รวมทั้งดอกปีบในห้องน้ำหนึ่ง
เพชรฉุกคิดวิ่งไปหาพลอย แต่พลอยซ่อนหน้าหลบตา เหมือนคนมีความผิด ส่อพิรุธเต็มๆ เพชรมองป้าน้ำดอกไม้อย่างจับสังเกต
“ขอโทษนะครับ”
โดยที่พลอยไม่ทันได้พูดอะไร เพชรคว้ามือของพลอยมาพลิกดู แม้ผิวหนังนั้นจะเป็นแผลเป็นแต่ก็ยังเห็นรอยกรีดลงไปเป็นแผลลึกบนข้อมือ ตอนที่พลอยกรีดข้อมือของตัวเอง เพชรเนื้อตัวสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
“พี่พลอย”
ใจของพลอยกระตุกวูบ สั่นไปทั้งร่าง เพชรกระชากแว่นดำดันใหญ่ออกแม้จะเห็นเพียง
ดวงตาข้างเดียวที่หรี่เล็ก เพชรก็จำได้
“พี่พลอย..พี่พลอยจริงๆ” เพชรเลือดขึ้นหน้า “พี่พลอยทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง”
เกรียงศักดิ์ประคองน้ำหนึ่งลงมาเห็นเพชรอาละวาดก็มองดู เพชรร้องไห้แทบบ้า
“พี่พลอยจะฆ่าลูก ฆ่าเมียผม ผมเกลียดพี่พลอย”
เกรียงศักดิ์ตะลึง “พลอย!”
“เพชร!”
“ไม่ต้องมาเรียก พอกันที ตั้งแต่วันนี้ผมกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ผมเกลียดคุณ!”
จังหวะนี้ตำรวจเห็นนึกว่าคนทะเลาะกัน รีบวิ่งมาหา
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ”
พลอยตกใจลนลานไปหมด “ตำรวจ..ตำรวจ...ไม่...ฉันไม่ได้ฆ่าใคร? ฉันไม่ได้ฆ่าใคร”
พลอยวิ่งหนี ข้ามถนนหนีเท่าที่แรงจะทำได้
ระหว่างนี้อลิสขับรถมาด้วยความเร็วสูง อลิสร้องลั่นรถเมื่อมีคนวิ่งมาปาดหน้ารถ เบรกไม่ทัน รถของอลิสพุ่งเข้าชนร่างของพลอยอย่างจัง พลอยร้องสุดเสียง
เพชรตื่นตะลึงตกใจ “พี่พลอย”
ร่างของพลอยลงไปนอนกระตุกหัวกระแทกพื้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตื่นตะลึงกันไป
หมด เลือดสดๆ ไหลออกมาจากศีรษะและจมูก พลอยวิ่งพุ่งให้รถชน
“ไม่ตาย...ฉันไม่ตาย”
พลอยพึมพำขณะที่ดวงตาค่อยๆ หรี่ลง แต่ไม่ยอมปิด ค้างอยู่อย่างนั้น สำนึกสุดท้ายพลอยเห็นทับทิมเดินเข้ามาหา
“ไม่ว่าแกจะเป็นยังไง แม่ก็รักแกที่สุดในชีวิตพลอย”
ทับทิมยื่นมือมาจับมือพลอย ดวงตาเบิกค้างอยู่เหมือนเดิมก่อนที่พลอยจะนอนแน่นิ่งสิ้นใจตาย เพชรกระโจนมาถึงตัวพลอย กอดพลอยแน่น
“พี่พลอย”
เพชรร้องไห้โฮ
วันต่อมาอลิสถูกตำรวจควบคุมตัวเอาไว้ อลิสคุยเม้าท์มอยกับมินโฮเพื่อนสาว
“เหมือนอย่างที่เค้าว่าไว้จริงๆ ใครทำอะไรไว้ ก็ต้องได้รับกรรมอย่างนั้น ยัยพลอยบ้ามันเคยจะเอาน้ำกรดสาดยัยน้ำหนึ่ง ผลสุดท้าย หมอบอกว่าที่มันหน้าตากลายเป็นผีพิกลพิการแบบนั้นเพราะมันถูกน้ำกรดราดรดทั้งตัว และจากการชันสูตร แผลเป็นพวกนั้นเกิดจากถูกกรดกำมะถันทำลายอย่างรุนแรง เหมือนอย่างที่มันกับแม่แอบเอาใส่อาหารให้คุณนักปราชญ์กินจนตายไงล่ะ ยัยพลอยบ้านี่มันเป็นมารสำหรับทุกคนจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ แม้กระทั่งฉัน”
“แต่ฉันว่า ที่เธอขับรถชนยัยพลอยไม่มีมารที่ไหนหรอก เป็นเพราะเธอต่างหาก” มินโฮว่า
“ทำไม”
“ก็ถ้าเธอไม่จุ้นไปหายัยน้ำหนึ่งถึงที่ เธอคงไม่โดนข้อหาขับรถชนคนตาย”
“นี่จะมาเพื่อซ้ำเติมใช่มั้ย”
“มาเพื่อเตือนสติ ฉันจะบอกเธอนะอลิส เธอจะไม่สูญเสียอะไรเลย ทั้งเรื่องพี่หมอ เรื่องขับรถชนคนตาย ถ้าเธอไม่เป็นคนชอบยุ่งชอบจุ้นเรื่องของคนอื่น” มินโฮเตือนอย่างหวังดี
“สิ่งที่ฉันทำคือความถูกต้องทุกอย่าง”
“แหงล่ะตรรกะของอลิส อลิสทำอะไรก็ไม่เคยผิด”
“แน่นอน ฉันจะสู้คดี ว่ายัยพลอยบ้ามันวิ่งทะเร่อทะร่ามาชนรถฉันเอง”
ตำรวจเจ้าของคดีเดินเข้ามาหา “เชิญครับคุณอลิศครับ”
อลิสหน้าหงิกจะเดินไปหาตำรวจ “ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับผิด”
“ต่อให้เธอไม่ยอมรับผิด เธอชนะคดี ยังไงมันก็เป็นตราบาปไปตลอดชีวิต ว่าเธอขับรถชนคนตาย!”
อลิสหน้าซีดเผือด รู้สึกแย่เหมือนกัน
ด้านน้ำหนึ่งรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา เพชรสุดแสนจะดีใจ
“น้ำหนึ่ง”
“พี่เพชร! ลูก...ลูกของเรา” น้ำหนึ่งถามถึงลูกเป็นอันดับแรก
“ลูกยังอยู่จ้ะ”
น้ำหนึ่งร้องไห้โฮทั้งดีใจ ทั้งโล่งอก เพชรกอดน้ำหนึ่งเอาไว้
“โชคดีที่พี่ไปทันเวลา”
“แล้ว..แล้ว..พี่พลอย”
เย็นวันหนึ่ง ทุกคนรวมตัวอยู่ที่วัด บนเมรุที่กำลังจะทำพิธีฌาปนกิจ เห็นรูปพลอยตั้งอยู่
“ที่พวกเราทุกคนมาที่นี่ เพื่ออโหสิกรรมให้พี่พลอย” เพชรวางดอกไม่จันทน์
ทุกคนเดินเอาดอกไม้จันทน์วางลงในโลงศพพลอย
“อโหสิกรรมให้ฉันด้วยนะพลอย”
ดาราณี น้ำหนึ่ง และนวล วางดอกไม่จันทน์ตาม
เวลาผ่านไปเพชรแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า เห็นควันก่อตัวเป็นรูปคล้ายใบหน้าพลอยมองลงมา
“ผมหวังว่าพี่พลอยจะรับรู้ และนำคำว่าอโหสิกรรมไปสู่ภพภูมิใหม่นะครับ”
เพชรมองจนควันรูปใบหน้าพลอยค่อยๆ จางหายไป
วันต่อมาเพชรนำเอาป้าย ประกาศขาย ปักไว้ที่หน้าบ้านเชิงเขา
“พี่เพชรจะขายที่นี่จริงๆ เหรอคะ” น้ำหนึ่งถาม
เพชรพยักหน้า “ถึงพี่จะรักแม่ รักพี่พลอย รักบ้านหลังนี้มากแค่ไหน แต่พี่รู้แล้วว่าการยึดติดมีแต่ความทุกข์...พี่ไม่ต้องการยึดติด” เพชรมองตัวบ้านอย่างอาลัย ลึกๆ ชายหนุ่มรู้สึกผูกพันกับที่นี่ไม่คลาย “โดยเฉพาะ ความรู้สึกที่พี่รู้สึกว่าโดนทำร้าย มาตลอดชีวิต โดยคนที่พี่รัก”
“น้ำหนึ่งดีใจค่ะ...ที่พี่เพชรจะลืมมันไป” น้ำหนึ่งยิ้ม
“พี่ยินดีที่จะลืม เพราะการลืมมันช่วยดับทุกข์ เรื่องที่ไม่ดี เราก็ไม่ควรปล่อยให้มันตามมาหลอกหลอนใจให้เราต้องเจ็บปวด”
“จริงค่ะ..การไม่มีความทรงจำที่ไม่ดี ทำให้ชีวิตเราก้าวต่อไปได้ดีกว่า”
“ต่อไปนี้ชีวิตของพี่จะมีแต่เพชรน้ำบุศย์ และเพชรน้ำหนึ่ง ลูกของเรา” เพชรเหลียวมองบ้านเป็นครั้งสุดท้าย “และความทรงจำของพี่ก็จะมีแม่ มีพี่พลอย เพราะยังไง แม่กับพี่พลอยก็เป็นคนที่พี่รักอยู่ดี”
เพชรจับมือน้ำหนึ่งเดินเคียงกันออกมา สองคนค่อยๆ ห่างบ้านเชิงเขาออกไปทุกทีๆ จนบ้านเชิงเขาค่อยๆ หายลับสายตาไป
แลเห็นเพียงต้นปีบสูงใหญ่ ยืนต้นตระหง่านอยู่ตรงนั้น
อวสาน
อ่านละคร มารกามเทพ ตอนอวสาน วันที่ 27 พ.ค. 56
ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียาละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage
