อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 14 วันที่ 14 พ.ค. 56

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 14 วันที่ 14 พ.ค. 56

พลอยด่าเสียงนิ่งๆ “จะให้ฉันพูดแบบสุภาพ หรือ หยาบ ถ้าสุภาพฉันก็จะบอกว่าถามซอกแซกแบบนี้เค้าเรียกว่า อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน แต่ถ้าพูดหยาบๆ ก็...
” นักปราชญ์ตัดบทท่าทีรำคาญ “พอแล้ว...ผมก็แค่ถามดู ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ”
“ไม่ใช่ก็ไปสิ” พลอยถลึงตาใส่
“ไปแล้ว” นักปราชญ์ผละไป
พลอยมองตามด้วยความโมโห “คนบ้า มาขัดคอ คนกำลังฟิน” พลอยหัวเราะออกมาหลอนๆ

ขณะที่เพชรกำลังจะเข้าบ้าน เห็นนักปราชญ์เดินมาขึ้นรถ เพชรรีบหลบทันที มองตามจนกระทั่งรถของนักปราชญ์ลับสายตาไป เพชรจึงรีบวิ่งเข้าบ้านด้วยสีหน้าตระหนก ด้วยความเป็นห่วงพลอย

เพชรวิ่งเข้ามาในบ้านห่วงพลอย
“พี่พลอย..พี่พลอย”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ เพชรวิ่งเข้าไปหาพลอยในห้องนอน ทุบประตูเรียก
“พี่พลอย”
เพชรเปิดประตูออกไม่เห็นพลอยในนั้น เพชรรีบเดินออกมาหา กวาดตามอง ห่วงมาก เพราะเห็นข้าวของทุกอย่างในบ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีร่องรอยการรื้อค้นต่อสู้
“พี่พลอยอยู่ไหน” เพชรกวาดตามองห่วง เดินหาพลอย

ฟากเกรียงศักดิ์ลืมตาขึ้นแบบเพิ่งฟื้นสะลึมสะลือ แต่แล้วเกรียงศักดิ์ก็สะดุ้งเฮือกสุดตัว ถูก
พลอยฉีดยาให้ เกรียงศักดิ์หันขวับมามองก็เห็นพลอย นั่งงง มองเข็มฉีดยาในมือ
“ยาอะไรไม่รู้ฉีดแล้วฟื้นเอาฉีดให้ตายดีกว่า” พลอยควานหายาแบบเด็กเล่นของเล่น
เกรียงศักดิ์ตาเหลือก สั่น ลนลานไปหมด “อย่า...พลอย อย่า”
พลอยหัวเราะชอบใจ “น่า...เจ็บนิดเดียวเอง นะนะ..ท่านขา”
พลอยเงื้อเข็มขึ้นมาอีก เกรียงศักดิ์ร้องลั่น
“อย่า” เกรียงศักดิ์จะลุกหนีแต่ลุกไม่ได้ ร่างถูกมัดเอาไว้
พลอยหัวเราะร่วน “พลอยฉลาดแล้วค่ะท่านขา ท่านหนีพลอยไปไหนไมได้แล้วล่ะ มามะ มาเล่นหาหมอกันดีกว่า” พลอยเงื้อเข็มขึ้นอีก
เกรียงศักดิ์ตกใจร้องสุดเสียง ไม่มีทางสู้ “อย่า.....”
เสียงเกรียงศักดิ์ดังกึกก้องไปทั่วบ้านเชิงอันเงียบสงัด

เพชรเดินตามหาพลอยอยู่ได้ยินเสียงร้อง คราวนี้เกรียงศักดิ์ร้องดังและได้ยินอย่างชัดเจน

“อย่าพลอย! อย่าทำฉัน อย่า...”
เพชรไม่รอช้าวิ่งไปตามเสียงนั้นทันที

เกรียงศักดิ์กระเสือกกระสนกระเถิบตัวหนีอย่างหวาดผวา
“อย่าพลอย..อย่าทำฉัน”
พลอยถือเข็มฉีดยาค้าง พูดเหมือนเด็กเล่นขายของ ไม่รู้สึกรู้สา กับคำร้องขอ
“ไม่อยากได้เข็มฉีดยา”
เกรียงศักดิ์พยักหน้า พลอยเหวี่ยงเข็มในมือทิ้ง
“ไม่อยากได้เข็ม...งั้น...” พลอยคว้าปืนขึ้นมา
เกรียงศักดิ์ร้องลั่น “อย่า พลอย”
เพชรวิ่งมาตามต้นเสียง สายตามองไปเห็นห้องเก็บของ ห้องที่ตนไม่เคยสนใจ เพชรมองด้วยแววตาสงสัย ขณะที่พลอยถามเกรียงศักดิ์
“ไม่เอาปืน”
เกรียงศักดิ์พยักหน้า มองพลอย ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ขณะที่พลอยทำหน้างงๆ
“เข็มก็ไม่เอา ปืนก็ไม่เอา...งั้น..เอาอะไรดีล่ะ”
“ไม่เอา..ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันไปนะพลอย”

เกรียงศักดิ์บอกละล่ำละลัก
พลอยไม่สนใจฟัง เหมือนตกอยู่ในโลกส่วนตัวคุยกับตัวเอง


“อะไรดี อะไรดี”
เพชรวิ่งมาถึงหน้าห้องเก็บของ ส่วนด้านในพลอยกวาดสายตามอง ก่อนหยิบมีดแล่เนื้อขึ้นมา ถามเกรียงศักดิ์อีก
“มีด”
เกรียงศักดิ์มองมีดเห็นเป็นประกายวาววับ “ไม่นะพลอย ไม่”
“เอ๊ะ ท่านนี่ยังไง เข็มฉีดยาก็ไม่เอา ปืนก็ไม่เอา มีดก็ไม่เอา ไม่เอาอะไรซักอย่าง” พลอยบอกเสียงเข้ม “แต่พลอยจะเอา...” คว้ามือเกรียงศักดิ์ “มานี่”
“จะทำอะไรฉันพลอย”
“ลับมีด!” พลอยบอก
เกรียงศักดิ์เสียวไส้ “อย่าพลอย!”
เพชรกระแทกประตูเปิดเข้ามา เห็นเกรียงศักดิ์ถูกมัด โดยมีพลอยนั่งถือมีดขู่อยู่ข้างๆ
เพชรตะลึง “พี่พลอย”
พลอยตะลึงหัวใจแทบหยุดเต้น “เพชร!”
เกรียงศักดิ์ฉวยโอกาสนั้น คว้ามีดจากมือพลอย จนมีดบาดมือพลอยอย่างจัง
“โอ๊ย”
“ไอ้เกรียงศักดิ์” เพชรโกรธตาวาววับ
“ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
เพชรไม่พูดอะไรซักคำ แต่ชกเปรี้ยงเข้าที่หน้าเกรียงศักดิ์อย่างแรง เกรียงศักดิ์เซล้ม เพชรคว้ามีดขึ้นมา เกรียงศักดิ์ตกใจร้องลั่น

“อย่า”

เวลาเดียวกัน นวลเช็ดกำลังทำความสะอาดตู้โชว์ในห้องโถง แต่มือกลับปัดกรอบรูปหล่นลงมา น้ำหนึ่งที่บีบเนื้อบีบตัวบีบเท้าให้ดาราณีหันมา
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไร”
“เดี๋ยวน้ำหนึ่งช่วยค่ะป้านวล”
น้ำหนึ่งรีบลุกไป ขณะที่นวลหยิบกรอบรูปขึ้นมาทำท่าอ้ำอึ้ง น้ำหนึ่งมองอย่างสงสัยก่อนจะถาม
“อะไรป้านวล”
นวลไม่กล้าบอก น้ำหนึ่งหยิบกรอบรูปมาดู เห็นเป็นรูปของเกรียงศักดิ์ที่กระจกร้าวเป็นใยแมงมุม น้ำหนึ่งอึ้ง ดาราณีถาม
“อะไรน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งไม่ตอบอีก ดาราณีเลื่อนรถเข็นมาคว้ารูปดูเอง พอเห็นก็หน้าตาซีดเผือด
“ท่าน”
สามคนอึ้ง เหมือนเป็นลางไม่ดี

เหตุการณ์ในห้องร้าง เกรียงศักดิ์หลับตาปี๋ เหงื่อแตกพลั่ก ภาวะรอบตัวตกอยู่ในความเงียบ เป็นความเงียบที่น่ากลัว เกรียงศักดิ์ลืมตาขึ้นมา เห็นเชือกที่มือของตัวเองขาดออกจากกัน เพราะเพชรใช้มีดตัดเชือก เกรียงศักดิ์เป็นอิสระ มองเพชรอย่างตื่นตะลึง คาดไม่ถึง
“ทำไมเพชรทำอย่างนี้” พลอยโกรธจัดเข้ามาทุบตีน้อง “เพชรต้องฆ่ามันสิ เพชรต้องฆ่ามัน”
เพชรมองพลอยด้วยความเป็นห่วง “พอได้แล้ว แค่นี้พี่พลอยก็ผิดมากแล้ว”
“ไม่...พี่ไม่ผิด คนอย่างท่านสมควรแล้วที่ต้องเจออย่างนี้”
พลอยคว้ามีดจากเพชรจะแทงเกรียงศักดิ์ เพชรตะลึงเห็นเรี่ยวแรงของพลอย รู้ว่าพลอย
หายดีแล้ว เพชรร้องลั่น
“อย่า”
เพชรตรงเข้าไปคว้ามีดจากพลอย และแย่งมาได้ เพชรเหวี่ยงมีดให้เกรียงศักดิ์
“รีบหนีไป หนี”
เกรียงศักดิ์คว้ามีดมาตัดเชือกที่ขาของตัวเอง จะผละหนี พลอยคลั่ง ผลักเพชรออก
“เอามานี่” พลอยแย่งมีดจากเกรียงศักดิ์มาจะแทงเกรียงศักดิ์
เพชรร้องห้ามเสียงหลง “อย่า”
พร้อมกันนี้เพชรกระโจนแย่งมีดเอาไว้ เพชรกับพลอยแย่งมีดกัน ยื้อยุดฉุดกระชากเหวี่ยงกันไปมา จนพลอยทำท่าจะล้มลง เพชรรีบคว้าร่างของพลอยเอาไว้ แต่กลับเสียหลัก เพชรล้มลง และโดยไม่มีใครคาดคิด มีดในมือของพลอยปักเข้าที่ท้องของเพชรอย่างจัง
เพชรร้องด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย”
พลอยจะขาดใจ “เพชร”
เกรียงศักดิ์ตะลึงกับภาพตรงหน้า พลอยดึงมีดออกมาจากท้องเพชร เหลียวขวับมามองเกรียงศักดิ์ตาขวาง
“เพราะท่านคนเดียว” พลอยคว้ามีดขึ้นมา จะไล่แทงเกรียงศักดิ์อีก
เพชรเจ็บจุกไปทั่วกาย พูดแทบไม่มีเสียงแล้ว “อย่า...” รีบบอกเกรียงศักดิ์ “หนีไป”
เกรียงศักดิ์พะว้าพะวัง แต่เห็นอาการคุ้มคลั่งของพลอย จึงตัดสินใจวิ่งหนีไป
“ไอ้เกรียงศักดิ์”
พลอยมองตามเกรียงศักดิ์ด้วยความแค้น ก่อนหันมากอดประคองเพชร ร้องไห้
“เพชรอย่าเป็นอะไรนะเพชร พี่รักเพชร ได้ยินมั้ยพี่รักเพชร”
พลอยตะโกนก้อง ร้องไห้แทบขาดใจ

แต่เพชรไม่ได้ยิน เพราะสติดับวูบลงไปแล้ว ขณะที่เลือดสีแดงฉานจากบาดแผลไหลออกมาอย่างน่ากลัว
อีกมุมหนึ่งในคฤหาสน์ ดาราณีมองกรอบรูปแตกร้าวในมือ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ใจคอไม่ดี น้ำหนึ่งปลอบ

“คุณแม่อย่าคิดมากนะคะไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่กรอบรูปแตก เปลี่ยนกรอบก็ได้ค่ะ”
น้ำหนึ่งดึงกรอบรูปจากแม่ แต่จังหวะที่ดึงนั้นกระจกกลับบาดมือน้ำหนึ่งเอง
“น้ำหนึ่ง” ดาราณีตกใจรีบคว้ามือน้ำหนึ่งมาดู เห็นเลือดซึมออกมา
น้ำหนึ่งใจไม่ดีเหมือนกันแต่ยังทำเป็นเข้มแข็ง
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ แผลนิดเดียว”
น้ำหนึ่งเดินออกมา ตามองที่มือตัวเอง เห็นเลือดสดๆ แลดูน่ากลัว

พลอยประคองเพชรที่บาดเจ็บออกมาตามทาง เลือดจากแผลทะลักไหลออกมาไม่หยุด พลอยใจจะขาด กรีดร้องเสียงโหยหวนเหมือนคนเป็นบ้า
“เพชรอย่าเป็นอะไรนะ เพชรต้องไม่เป็นอะไร”
พลอยทั้งลากทั้งประคองเพชรออกมา โชคร้ายที่เท้าของพลอยสะดุดเข้ากับก้อนหิน ทั้ง
พลอยทั้งเพชรล้มลง ศีรษะของเพชรกระแทกพื้นอีก พลอยไม่ห่วงตัวเองเอาแต่กรี๊ดลั่น
“เพชร...ๆๆๆๆ”

ฝ่ายน้ำหนึ่งยืนล้างมือในห้องน้ำ ภายในห้องนอนของตัวเอง น้ำหนึ่งเอามือกดแผล แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เจอเงาเลือนรางของเพชรที่กระจก เพชรยืนมองน้ำหนึ่งหน้าเศร้า ก่อนที่จะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว น้ำหนึ่งใจหล่นวูบ หน้าซีดเผือด
“พี่เพชร” น้ำหนึ่งห่วงเพชรมาก ใจคอไม่ดี ยังไงก็ตัดใจไม่ลง

ด้านพลอยกรีดร้องแทบบ้า เพชรนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง
“เพชร !อย่าเป็นอะไรนะเพชร อย่าเป็นอะไร พี่ไม่ยอมๆๆ” พลอยร้องห่มร้องไห้อย่างหวาดกลัว

เกรียงศักดิ์ได้ยินเสียงของพลอยร้องไห้แบบบ้าคลั่ง ก็ยืนลังเล สำนึกผิดชอบชั่วดีตีกัน
จังหวะนี้รจนาที่เดินถือกระเป๋าเข้ามาเห็น ก็งุนงง แปลกใจ “ท่าน”
พลอยร้องไห้ ท่าทีหวาดผวา “เพชรอย่าเป็นอะไรนะ เพชร”
“พี่เพชร” รจนาหันกลับมามองหน้าเกรียงศักดิ์
เกรียงศักดิ์ละล่ำละลัก “ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ
พลอยแค้นหนักตะโกนก้อง “ไอ้เกรียงศักดิ์ ฉันจะฆ่าแก”
รจนามองจ้องเกรียงศักดิ์ แต่เกรียงศักดิ์ปฏิเสธ
“ฉันไม่ได้ทำ”
เกรียงศักดิ์หันมาจะหนี แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมีไม้ท่อนหนึ่งทุบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง
เกรียงศักดิ์ร้องออกมาสุดเสียงแล้วล้มลงไปอีก รจนามองทับทิมที่ยืนจังก้าหน้าบึ้งตึงอยู่ อย่างตกใจ
“หุบปากเธอทุกเรื่องนะรจนา ไม่งั้น เธอจะเจออย่างมัน” ทับทับบอกอย่างกราดเกรี้ยว
รจนาเนื้อตัวสั่น ขยับตัวจะหนีผละไป แต่ก็ต้องตะลึง เมื่อเห็นร่างของพลอยที่เนื้อตัวเปื้อน
เลือดยืนอยู่ พลอยไม่ได้มองรจนา แต่ตามองที่เกรียงศักดิ์ อย่างโกรธแค้น
รจนาเสียงสั่นๆ ตื่นตระหนกตกใจ “พี่พลอย”
พลอยเหลียวขวับมามองรจนา แล้วกระชากผมอย่างแรง “รู้ใช่มั้ยว่าเธอควรจะทำยังไง”
รจนาปากคอสั่น ตาเหลือกลาน กลัวจับขั้วหัวใจ

ร่างของเพชรถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน พร้อมหมอและเจ้าหน้าที่ทยอยตามเข้าไป โดยมีทับทิมยืนมองอยู่ หมอณัฐเดินเข้ามา ท่าทางตกใจ และเป็นห่วง ตกใจ แต่หมอณัฐไม่ได้เป็นหมอเจ้าของไข้ ผ่าตัดรักษาเพชร
“ช่วยเพชรด้วยนะคะคุณหมอ”
“มันเกิดขึ้นได้ยังไงครับคุณน้า”
“ไอ้เกรียงศักดิ์ ไอ้เกรียงศักดิ์มันเป็นคนทำ”
ทับทิมโกรจัด

ท่ามกลางความมืดมิด ไร้แม้กระทั่งแสงจันทร์ เมฆดำทะมึนเคลื่อนตัวมารวดเร็ว เหมือนฝนฟ้ากำลังจะตกลงมา แลเห็นเงาตะคุ่มของพลอย ลากร่างที่หมดสติของเกรียงศักดิ์เข้ามา พลอยยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว นึกไปถึงเหตุการณ์คล้ายๆ กันนี้ ในอดีต

เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นตอนกลางคืน ทับทิมวางดอกซ่อนกลิ่นลงบนเนินดิน ที่แอบมาฝังจินดา โดยไม่รู้ว่าด้านหลังพลอยในวัยเยาว์มองอยู่
ทับทิมกลอกตา พูดหลอนๆ ท่าทีเย้ยหยัน
“อยู่กับซ่อนกลิ่น ดอกซ่อนชู้ไปก่อนนะ แล้วฉันจะไปตามชู้ของพี่ มาอยู่กับพี่...ด้วยวิธีเดียวกับที่ ฉันจัดการกับพี่ไง”
ทับทิมโยนดอกซ่อนกลิ่นลงพื้น พลอยมองภาพตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง
“แม่!”
ทับทิมหันมามองท่าทีตื่นตกใจ “พลอย”
“แม่...เป็นคนฆ่าพ่อ”
ทับทิมอึ้ง รีบปฏิเสธ “เปล่า...แม่ไม่ได้ทำ”
“พลอยได้ยิน แม่ฆ่าพ่อ แม่ฆ่าพ่อ” พลอยจะวิ่งหนี)
ทับทิมตามไปคว้าตัวเอาไว้ พลอยดิ้นรน ทั้งกลัว ทั้งตกใจ
“ปล่อย ปล่อยพลอย พลอยกลัว” พลอยยกมือไหว้เนื้อตัวสั่น “แม่อย่าทำอะไรพลอยนะ”
ทับทิมจับลูกสาวเอาไว้บอกทั้งน้ำตา “พลอยคือดวงใจของแม่ แม่ไม่มีทางทำร้ายพลอย...แต่พ่อ...พ่อทรยศแม่ พ่อไปมีคนอื่น สมควรแล้วที่พ่อของแกจะจบชีวิตลงแบบนั้น”
พลอยเนื้อตัวสั่น มองท่าทางของทับทิมตาที่ยามนั้นดวงตาเหลือกลาน บอกอย่างเกรี้ยวกราด
“แกจำไว้นะพลอย โทษทัณฑ์ของพวกผู้ชายเจ้าชู้ เห็นแก่ตัว มันต้องจบลงแบบนี้มันต้องตาย...ได้ยินมั้ยพลอย มันต้องตาย”
ทับทิมเขย่าร่างของพลอยกรีดร้องออกมาอย่างคั่งแค้น พลอยในวัยเยาว์ก็กรีดร้องออกมา
เหมือนกันด้วยความหวาดกลัว

ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มลงเม็ดมาโปรยปราย เม็ดฝนตกกระทบกับดอกซ่อนกลิ่นในมือของ
พลอย จนดอกซ่อนกลิ่นไหว พลอยมองเกรียงศักดิ์ด้วยแววตาเจ็บปวด
“ไม่มีผู้หญิงคนไหน อยากเป็นซ่อนกลิ่น ดอกซ่อนชู้ ผู้ชายเห็นแก่ตัวต่างหาก ที่ทำให้มันเป็น” พลอยค่อยๆ โปรยดอกซ่อนกลิ่นลงตรงหน้าของเกรียงศักดิ์ “พลอยไม่ให้ท่านลอยนวลไปง่ายๆหรอก ท่านจะต้องจดจำไปถึงโลกหน้า ผู้หญิงไม่ใช่ของเล่น แต่เป็นเวรกรรมที่ท่านจะต้องรับผิดชอบมัน!”
พลอยคว้าจอบขึ้นมาเหวี่ยงกระแทกลงดินอย่างแรง พร้อมๆ กับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา

ด้านพจนีย์ถามรจนาด้วยความตกใจกลัว
“น้าทับทิมกับพี่พลอย ร่วมมือกันฆ่าท่านเกรียงศักดิ์”
รจนาเนื้อตัวสั่น “รจไม่รู้หรอกนะว่าฆ่าหรือเปล่า แต่ท่าทางของน้าทับทิมกับพี่พลอยน่ากลัวมาก”
“ใจดำอำมหิต”
“รจกลัวจริงๆ พี่พจน์ กลัวว่ารจจะถูกฆ่าปิดปาก”
พจนีย์หมั่นไส้ “ก็สมควรมั้ยล่ะ ไปกรุงเทพฯ ตั้งนาน แทนที่จะรีบกลับบ้านมาหาพี่ มาถึง แกกลับเสนอหน้าไปบ้านเชิงเขา” พจนีย์ชะงักมองน้องอย่างสงสัย “แล้วแกไปที่นั่นทำไม”
รจนาตะกุกตะกักกลัวพจนีย์จะรู้ “รจ...รจ”
พจนีย์กระชากแขน “แกตั้งใจไปหาพี่เพชรใช่มั้ย”
“รจเปล่า”
“แล้วแกไปทำไม? บอกฉันมาซิรจนา แกไปทำไม”
“รจ...”
“แกรู้ใช่มั้ย ถ้าแกไม่ใช่น้องของฉัน แกจะเจออะไร”
รจนาก้มหน้า พจนีย์ผลักออก
“ไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะ ก่อนที่แกจะเจอดี” พจนีย์เดินออกไป
“พี่พจน์จะไปไหน”
“ไปบ้านเชิงเขา” รจนาสงสัย พจนีย์บอกต่อ “แกไปรู้เห็นความลับเค้าขนาดนั้น แกคิดว่าเค้าจะปล่อยแกไปเหรอ ไม่มีทาง ฉันจะไปอ้อนวอนขอร้องพี่พลอยกับน้าทับทิมอย่าทำอะไรแก”
พจนีย์เดินออกไป รจนาวิ่งตาม

พจนีย์จะเดินออกมานอกบ้าน ฝนตกหนัก รจนาวิ่งมาคว้ามือ
“อย่าไปเลยนะพี่พจน์ รจสังหรณ์ใจไม่ดี”
พจนีย์มองมาท่าทีเป็นห่วงน้อง “ไม่มีอะไร น่ากลัวไปกว่าแกจะถูกฆ่าปิดปากอีกแล้วล่ะ” พจนีย์ทำท่าจะไปรจนาคว้ามือพี่สาวไว้
“อย่าพี่พจน์....น้าทับทิมกับพี่พลอยไม่ทำอะไรฉันหรอก เพราะฉันสาบานกับเค้าแล้ว ว่าจะไม่พูดอะไร”
พจนีย์ออกอาการหนักใจ “แกคิดว่า เค้าจะเชื่อแกเหรอ”
“แล้วพี่พจน์คิดว่า พี่พจน์ไปขอร้องเค้าจะยอมเหรอ”
พจนีย์เงียบ รจนาพูดต่อ

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 14 วันที่ 14 พ.ค. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage