อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนอวสาน/1 วันที่ 31 ม.ค. 56
“มันก็คงเหมือนกับที่ฉันหน้าเหมือนปู่ฉาย ถ้ายังงั้นก็แสดงว่าคุณพิศกลับชาติมาเกิดเป็นคุณพิมเหมือนกัน”ภีร์ภูมินิ่งอึ้ง พูดไม่ออก
“แสดงว่าคุณพิมคือคนที่ฆ่าคุณภูมิกับคุณบุษเมื่อชาติที่แล้ว” กนิษฐาพูดอย่างตื่นเต้น
ภีร์ภูมิตกใจ
“แล้วคุณคิดว่าตอนนี้คุณพิมจะเอาตรวนไปทำอะไร” ตะวันฉายสงสัย
พิชยะที่นิ่งฟังอยู่นาน ประมวลเหตุการณ์ และคิดอะไรขึ้นมาได้ ค่อยๆ พูดออกมาเนิบช้า
“ทุกอย่างมันมีที่มาที่ไป และตอนนี้เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นจะกลับมาสู่ที่เดิมอีกครั้ง”
ภีร์ภูมิตกใจ นึกถึงบุษบันขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
“บุษ!”
ภีร์ภูมิรีบวิ่งออกไปทันที
ฝ่ายบุษบันยังแอบอยู่อย่างลุ้นระทึก กลัวพิมพิลาสเห็น พิมพิลาสมองหาบุษบัน พอจะก้าวเท้าเดินก็กลัวสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
บุษบันจดสายตามอง และสังเกตพฤติกรรมของพิมพิลาสอยู่โดยตลอด
“ถ้าไม่ออกมา ฉันยิงจริงๆ แล้วนะ”
พิมพิลาสขู่ตัดสินใจใช้ปืนยิงไปตรงจุดที่คิดว่าบุษบันอยู่ ลูกกระสุนยิงออกไปหลายนัด ถูกอาวุธต่างๆ ในห้องเสียงดีงเปรี้ยงปร้าง
พิมพิลาสหยุด คิดว่าบุษบันถูกยิงแล้ว เลยเดินเข้าไปดู
พิมพิลาสมีท่าที กล้า ๆ กลัว ๆ ขณะเดินผ่านอาวุธแหลมคมต่างๆ พยายามหลบคมหอกที่ยื่นออกมาขวางทาง จนผ่านมาได้ ต่อมาพิมพิลาสต้องข้ามมีดที่หงายคมขึ้นมา เธอก้าวไปอย่างช้าๆ
ระหว่างที่พิมพิลาสกำลังเดินผ่านมีดแหลมคมอยู่นั้น บุษบันก็โผล่ออกมาพอดี ถามเสียงเข้ม
“คุณกลัวของพวกนี้ใช่ไหม”
พิมพิลาสหน้าเสีย
บุษบันได้โอกาสรีบวิ่งหนี แต่ผลักอาวุธต่างๆ ที่พอจะผลักได้เพื่อปิดทางพิมพิลาส
พิมพิลาสพยายามวิ่งตาม พร้อมกับยิงปืนไปด้วย
พิมพิลาสไม่ทันระวัง ลูกศรที่อยู่ในคันชักธนูหล่นลงมาเฉี่ยวไหล่พิมพิลาสฉิดฉิว พิมพิลาสตกใจ มองที่ไหล่แต่ไม่เป็นอะไร มีแค่เสื้อเป็นรอยขาดเท่านั้น
พิมพิลาสมองตามบุษบัน และรีบวิ่งตามออกไป
บุษบันพยายามตั้งสติวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต มองข้างหลังตลอดท่าทีหวาดกลัว จนพิมพิลาสวิ่งตามมา
บุษบันวิ่งมาเรื่อยๆ เห็นประตูทางออกอยู่ตรงหน้า บุษบันมีความหวังว่าจะหนีพ้น
พิมพิลาสวิ่ง พร้อมกับใช้ปืนยิงไล่ตามมาติดๆ บุษบันวิ่งมาถึงประตู เปิดประตูออก กำลังจะก้าวออกไป แต่ต้องหยุดชะงัก บุษบันค่อยๆ ก้มลงมองที่ขา เห็นเป็นรอยถูกยิง
พิมพิลาสยกปืนอยู่ในท่ายิงจากด้านหลัง
บุษบันค่อยๆ ล้มลง พิมพิลาสเดินเข้ามาหาอย่างใจเย็น
เวลาเดียวกันภีร์ภูมิขับรถด้วยความเร็ว มีตะวันฉายกับกนิษฐานั่งมาด้วย
“หวังว่าคุณบุษคงไม่เป็นอะไรนะคะ”
ทั้งสามคนลุ้นระทึก ท่าทีตื่นเต้นสุดขีด ห่างออกไป เห็นรถของพิชยะวิ่งตามมา
ทางด้านมากแอบสังเกตการณ์อยู่ตรงด้านข้างแกลเลอรี่ รู้สึกเหมือนว่ามีคนเดินมา มากจำเสียงฝีเท้าของพิมพิลาสได้
พิมพิลาสประคองบุษบันเดินเข้ามาใกล้กับมาก มากทำจมูกฟุดฟิดได้กลิ่นน้ำหอมของพิมพิลาส
“คุณหนูออกมาแล้ว!”
มากผวากลัว อุ้มอีแด่นหนี แต่อีแด่นดันเห่าขึ้น
“อย่าเห่าเดี๋ยวเขาได้ยิน” มากบอก
อีแด่นยังเห่าไม่เลิก
พิมพิลาสประคองร่างไร้สติของบุษบันมาที่รถ เปิดประตูรถ วางบุษบันไว้ที่เบาะข้างคนขับ
พิมพิลาสเปิดช่องเก็บของบนคอนโซลหน้าหยิบเทปพันสายไฟออกมา มัดมือ กำลังจะปิดปากบุษบัน
ในจังหวะที่อีแด่นสะบัดหลุดจากมาก
“อีแด่น! หยุด อย่าไป”
อีแด่นวิ่งเข้ามาเห่าใกล้ ๆ พิมพิลาส มากตกใจลนลานตามมา
พิมพิลาสหันมาเห็นอีแด่นกับมากก็ตกใจ จำมากได้
“ลุง! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“แล้วคุณหนูมาทำอะไรที่นี่”
บุษบันที่อยู่ในรถ พยายามตะโกนให้คนช่วย แต่อ่อนแรงหายใจโรยริน
“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย”
มากได้ยินเสียงบุษบัน และจำได้
“คุณหนูทำอะไรคุณบุษบัน”
พิมพิลาสตกใจวิ่งมาที่รถใช้เทปพันสายไฟปิดปากบุษบัน
มากตกใจกลัว วิ่งหนี ร้องให้คนช่วย อีแด่นเห่าไม่หยุด
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
พิมพิลาสหันมา นัยน์ตาวาวโรจน์
“หยุดนะลุง”
มากรีบร้อนจนสะดุดล้ม อีแด่นวิ่งตามมา
“อีแด่น เอ็งไปตามคนมาช่วยเร็ว” มากบอก
อีแด่นรู้เรื่อง วิ่งออกไป พิมพิลาสถือปืนยกขึ้นเล็งไปทางอีแด่น
มากได้ยินเสียงพิมพิลาสเหนี่ยวไกปืน รู้ทันทีว่าพิมพิลาสกำลังจะทำอะไร ร้องห้ามเสียงหลง
“อย่ายิง! อย่ายิงอีแด่น! อย่าๆ”
มากรีบวิ่งเข้าไปขวาง กอดอีแด่นไว้แน่น ลูกกระสุนถูกมาก และทะลุเข้าถูกร่างอีแด่นล้มลงนอนจมกองเลือดกับพื้น
น่าประหลาดนัก อีแด่นพยายามตะเกียกตะกายเข้าหามาก ร้องด้วยความเจ็บ มากน้ำตาไหล ลูบหัวลูบหางอีแด่นอย่างรักใคร่
“อีแด่น เอ็งไม่เป็นอะไรนะ”
อีแด่นร้องครางด้วยความเจ็บปวด ซุกตัวกับมาก ที่กอดรัดอีแด่นแน่น
พิมพิลาสเห็นภาพตรงหน้า ก็อึ้งไป รีบวิ่งกลับไปที่รถ
เวลาเดียวกันนั้น หลวงพ่อกสินนั่งสมาธิอยู่ในโบสถ์ สักครู่หลวงพ่อกสินลืมตาขึ้น พูดอย่างปลดปลง
“หมดเวร หมดกรรม กันเสียทีนะโยมสมาน โยมด้วง”
หลวงพ่อกสินเงยหน้ามองพระประธานเบื้องหน้า
“ไม่ว่าจะเกิดกี่ภพกี่ชาติ ก็หนีบ่วงกรรมไปไม่พ้น เกิดชาติหน้าขอให้เอ็งทำแต่กรรมดีนะ”
หลวงพ่อกสินหลับตาลงทำสมาธิต่อ
ภีร์ภูมิขับมาจอดหน้าที่แกลเลอรี่เบรคดังเอี๊ยด! ตามมาด้วยรถพิชยะจอดข้างหลังรถภีร์ภูมิ
ภีร์ภูมิ ตะวันฉาย และกนิษฐาเห็นรถบุษบันจอดอยู่ ก็รีบวิ่งเข้าไปหน้าแกลอรี่ พิชยะก็ตามไปด้วย ทุกคนวิ่งมาที่หน้าประตูแกลอรี่เห็นรอยเลือดหยดอยู่เป็นทาง
ภีร์ภูมิตกใจเป็นห่วงบุษบัน “คราบเลือด!!!...บุษ”
ทันใดนั้น ได้ยินเสียงมากครวญครางมาจากด้านข้าง แกลเลอรี่ ภีร์ภูมิ กนิษฐา และตะวัน หันมองพร้อมกัน แล้วรีบวิ่งไปดู
พอภีร์ภูมิ กนิษฐา และตะวันฉาย เข้ามาเห็นมากกับหมาอีแด่นถูกยิง ก็ตกใจ พิชยะมองอย่างตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น และเริ่มลำดับเหตุการณ์
“ลุง! ใครทำอะไรลุง” กนิษฐารีบถามอย่างตกใจ
มากอาการสาหัส เลือดออกปากพูดตะกุกตะกัก ใกล้หมดแรง “คุณหนูตัวหอมๆ ยิงลุง ลุงได้ยินเสียงคุณบุษบันอยู่ในรถด้วย” ยิ่งพูดก็ยิ่งสำลักเลือด และเลือดยิ่งไหลออกมาจากปากไม่หยุด
“ลุงไม่ต้องพูดแล้วนะ…ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ” กนิษฐาบอก
“ไม่ต้อง…รีบไปช่วยคน…” มากพูดยังไม่จบคำ ก็สิ้นลมหายใจไปก่อน
ทุกคนมองอย่างสะเทือนใจ
กนิษฐามั่นใจ “ต้องเป็นคุณพิมแน่ๆ”
“บุษ!” ภร์ภูมิใจไม่ดี
“รีบไปกันเถอะครับ คุณพิมคงยังไปไม่ไกล ขับไปตอนนี้น่าจะทัน”
ภีร์ภูมิได้ยินแบบนั้นร้อนใจเป็นห่วงบุษบัน รีบวิ่งขึ้นรถไป ตะวันฉาย และกนิษฐา วิ่งตามขึ้นรถเช่นกัน
กนิษฐาหันมาบอกพิชยะ “เพื่อนฉันโดนผู้หญิงในรูปจับตัวไป”
“ผมไปด้วย” พิชยะบอก
ภีร์ภูมิขับรถออกไป! พิชยะก็ขับรถตามไป
สามคนอยู่ในรถ ทุกคนเครียด เป็นห่วงบุษบันมาก ภีร์ภูมิขับรถอยู่ ยื่นโทรศัพท์ให้ตะวันฉาย
“คุณช่วยเปิดแผนที่ตาม GPRS ให้ผมหน่อย ปกติโทรศัพท์พิมจะเปิดสัญญาณ GPRS ไว้ ต้องลองดูว่าตอนนี้เราจะตามได้หรือเปล่า”
ตะวันฉายเปิด GPRS ในโทรศัพท์ ครู่หนึ่งก็จับพิกัดสัญญาณ GPRS พิมพิลาสได้
“สัญญาณยังใช้ได้อยู่ เจอพิกัดคุณพิมแล้วครับ!”
ทุกคนมีความหวัง ภีร์ภูมิรีบขับตามสัญญาณ GPS พิมพิลาสไปราวกับจะเหาะ
ด้านบุษบันยังนอนสลบอยู่ที่เบาะข้างๆ มือถูกพันไว้ด้วยเทปพันสายไฟ พิมพิลาสมองบุษบันสีหน้าเคียดแค้นและสะใจ
แผ่นป้ายบอกทางไปจังหวัดสมุทรปราการ
รถพิมพิลาสเลี้ยวผ่านป้าย “ท่าเรือสมุทรปราการ” บุษบันเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆ ลืมตาขึ้น บุษบันพยายามเอามือที่ถูกมัดอยู่ด้วยเทปพันสายไฟ แล้วเอื้อมไปจับแย่งพวงมาลัยพิมพิลาสให้จอดรถ รถพิมพิลาสเลี้ยวจอดข้างทาง
ส่วนในรถ บุษบันเอามือที่ถูกมัดอยู่พยายามดึงเทปพันสายไฟที่ปิดอยู่ที่ปากจนหลุดออก
พิมพิลาสหยิบปืนขึ้นมาจ่อบุษบัน ตะคอกใส่
“หยุด! อยู่เฉยๆ…เธอไม่มีทางรอดหรอก”
“คุณพิม! คุณจะทำอะไร คุณจะฆ่าฉันเหรอ?!”
“ใช่! ฉันจะฆ่าเธอ ก่อนที่เธอมาฆ่าฉัน”
“ฉันไม่เคยคิดจะฆ่าคุณ”
“ไม่จริง ฉันเห็นเธอจะฆ่าฉันด้วยตรวนอันนั้น เหมือนที่ฉันเคยฆ่าแก เมื่อชาติที่แล้ว”
“คุณรู้ด้วยเหรอ?”
“ฉันรู้ทุกอย่าง! เธอแย่งภูมิไปจากฉันเมื่อชาติที่แล้ว ชาตินี้เธอก็มาแย่งภูมิไปจากฉันอีก ฉันถึงต้องทำแบบเดิม ฉันจะไม่มีวันเสียภูมิไปให้เธออีกแล้ว”
“ฉันไม่มีวันคิดฆ่าคุณ” บุษบันบอกอีก
“ไม่จริง! ถ้าแกไม่คิดทำร้ายฉัน แกจะต้องการตรวนไปทำอะไร…ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องอดีตชาติมันจะมีจริง แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ฉันนี่แหละจะเป็นคนหยุดเรื่องทุกอย่างเอง”
พิมพิลาสสีหน้าเหี้ยม
ขณะเดียวกันตะวันฉายคอยบอกทางภีร์ภูมิ
“ตรงไปครับ”
หน้าจอโทรศัพท์ภีร์ภูมิเห็นพิกัด GPS รถของพิมพิลาสเคลื่อนไปเรื่อยๆ และป้ายบอกทางไปจังหวัดสมุทรปราการ
กนิษฐาสงสัยหันมาถามภีร์ภูมิ “คุณพิมพิลาสพาคุณบุษไปที่สมุทรปราการทำไมคะ”
“นั่นสิ! ผมก็นึกไม่ออกเหมือนกันสมุทรปราการมีอะไร”
ตะวันฉายมองที่โทรศัพท์ ปรากฏว่าสัญญาณ GPS ของพิมพิลาสหายไปก็ตกใจ
“สัญญาณGPS ของคุณพิมพิลาสหายไปแล้วครับ”
ภีร์ภูมิ และกนิษฐาตกใจ
“ทีนี้จะเอายังไงกันดี”
ภีร์ภูมิกังวลหนัก
รถพิมพิลาสแล่นมาจอดที่ท่าเรือสมุทรปราการ พิมพิลาสเอาปืนจี้ให้บุษบันลงจากรถ
พิมพิลาสหันไปหยิบกระเป๋าในหนึ่ง เป็นกระเป๋าสไนเปอร์ ขึ้นมาสะพายแล้วลงจากรถ
“ลงไป”
บุษบันพยายามพูดโน้มและต่อรองเพื่อถ่วงเวลา “คุณพิมคะ เชื่อฉันเถอะค่ะ อย่าทำแบบนี้เลย เรื่องในอดีตชาติมันผ่านมาแล้ว”
พิมพิลาสไม่ฟัง “ฉันไม่เชื่อ! ฉันเห็นกับตาว่าเธอจะทำร้ายฉัน! เธอไม่ต้องพูดมาก ไป ฉันบอกให้ลงไป!”
พิมพิลาสเอาปืนขู่ให้บุษบันเดินลงไป
ภีร์ภูมิจอดรถข้างทาง ทุกคนออกมาคุยกันที่นอกรถ
“ผมว่าเราต้องขอให้ตำรวจช่วยเหลือแล้วละ”
พิชยะจอดรถแล้วเดินลงมาถาม
“เกิดอะไรขึ้นทำไมไม่ไปกันต่อครับ”
กนิษฐา บอก “อยู่ๆ GPS รถของคุณพิมพิลาสที่ตามมาก็หายไปค่ะ เลยไม่รู้จะตามไปที่ไหน”
พิชยะครุ่นคิดก่อนจะถาม
“ผู้หญิงคนนั้นเอาตรวนไปด้วยใช่ไม๊”
“ใช่ครับ ทำไมเหรอครับ” ภีร์ภูมิสงสัย
“ในชาติที่แล้วเรื่องราวเกิดขึ้นและจบลงยังไง ชาตินี้เหตุการณ์อาจจะ เกิดแบบเดียวกันก็ได้” พิชยะว่า
ภีร์ภูมิคิดไปคิดมา ที่สุดก็คิดออก! “พิมพาบุษไปถ่วงน้ำ!”
ทุกคนฟังแล้วตกใจ จังหวะนั้นเองภีร์ภูมิเห็นป้ายบอกทางไป “ท่าเรือสมุทรปราการ” จึงร้องบอก
“ท่าเรือสมุทรปราการ”
“เรารีบไปกันเถอะครับ” ตะวันฉายเร่ง
ทุกคนรีบไปขึ้นรถแล้วภีร์ภูมิก็ขับทะยานออกไป
ฝ่ายพิมพิลาสจ่อปืนบังคับให้บุษบันเดินผ่านโกดังไปที่เรือ
“คุณจะพาฉันไปไหน”
“เธอคิดจะฆ่าฉันยังไง ฉันก็จะฆ่าเธออย่างนั้นแหละ!” พิมพิลาสบอก
บุษบันแกล้งสะดุด แล้วล้มลงไปที่พื้นเพื่อถ่วงเวลา
“ลุกขึ้นมา”
“ฉันเจ็บข้อเท้า ฉันเดินต่อไปไม่ไหว”
อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนอวสาน/1 วันที่ 31 ม.ค. 56
ละคร บ่วงวันวาร บทประพันธ์-บทโทรทัศน์โดย : ฐา-นวดี สถิตยุทธการบ่วงวันวาร กำกับการแสดง : จาริวัฒน์ อุปการไชยพัฒน์
บ่วงวันวาร แนวละคร : ดราม่า
บ่วงวันวาร ผลิต : บ.เอ็กแซ็กท์ - บ. ซีเนริโอ
บ่วงวันวารอำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร และ ถกลเกียรติ วีรวรรณ
บ่วงวันวารออกอากาศ : พุธ - พฤหัส เวลา 20.15 - 21.45 น. (เพิ่มเวลาออกอากาศ เป็น 90 นาที)
ติดตามชม ละครเรื่อง บ่วงวันวารได้ทาง ททบ.5 เริ่มออกอากาศวันแรกเดือนมกราคม 2556
ที่มา manager
