อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 12/3 วันที่ 28 ม.ค. 56
“แต่ครั้งนี้ฉันเห็นผู้หญิงอีกคน ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นคนฆ่าเรา”ภีร์ภูมิเริ่มสนใจมากขึ้น
“ผู้หญิงที่ไหน”
“ฉันก็เห็นหน้าไม่ชัดเหมือนกัน แต่ฉันแน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเกี่ยวข้องกับการตายของเรา และเกี่ยวข้องกับตรวน ฉันกลัวเหลือเกินคุณภูมิ ฉันกลัวว่าเรื่องในอดีตจะเกิดขึ้นอีก แล้วทำให้เราสองคนต้องพรากจากกันอีกครั้ง”
ภีร์ภูมิเข้าไปโอบไหล่ปลอบบุษบันอย่างอ่อนโยน บุษบันยังดูเป็นกังวลอยู่มาก
ที่แกลเลอรี่ของตะวันฉาย กล่องข้าว 2-3 กล่อง ซึ่งวางอยู่ จู่ๆ มีมือใครคนหนึ่งหนึ่งค่อยๆ หยิบกล่องข้าวขึ้นมา เจ้าของมือนั้นเป็นลุงมากนั่นเอง
มากถือกล่องข้าวแล้วพยายามรีบเดินหนีอย่างเร็ว สักครู่คนงาน 2 คนเดินมาเห็นมากพอดี)
“ลุง! ลุง!”
มากได้ยินก็ตกใจ พยายามวิ่งหนี คนงาน 2 คนวิ่งไล่ตาม
มากวิ่งไปชนกับกนิษฐาที่กำลังเดินมา มากล้มลงกับพื้น
กนิษฐาตกใจ “ลุง”
คนงานตามเข้ามาจับตัวมากไว้
“จับตัวคนขโมยข้าวได้แล้วครับคุณนิด”
กนิษฐาโบกมือไล่ คนงานพากันออกไป กนิษฐาหันมาทางมาก
“ลุงยังไม่กลับวัดไปอีกเหรอ ทำไมมาอยู่ตรงนี้”
“หนู! ฉันไม่กลับวัดนะ ฉันไม่กลับ หนูให้ลุงอยู่ที่นี่นะ” มากอ้อนวอน
“ทำไมล่ะลุง ไม่กลับวัดแล้วจะไปอยู่ที่ไหน” กนิษฐาสงสัย
“ฉันไม่กลับ ฉันกลัวตาย ฉันไม่อยากตาย” มากยืนกราน
“ใครจะทำอะไรลุง”
“มีคนจะฆ่าฉัน ฉันไปรู้ความลับของเขามา” ชายชราตาบอดมีท่าทีหวาดผวา
กนิษฐาตกใจ
“ความลับอะไรลุง”
ครู่ต่อมามากรีบกินข้าวด้วยความหิว กนิษฐาอยู่ข้างๆ พึมพำออกมาหลังฟังว่าเรื่องเกี่ยวข้องกับตรวนทองคำ
“มีคนจะตายเพราะตรวนทองคำเหรอลุง”
มากกลืนข้าวลงคอก่อนจะเริ่มเล่า
“ฉันได้ยินมาอย่างงั้นจริง ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นตรวนอันเดียวกับที่พวกหนูพูดกันหรือเปล่า”
กนิษฐาคาใจมาก “ใครจะตาย ลุงไปได้ยินมาได้ยังไง”
มากตักข้าวเข้าปาก
“คุณหนู! มีคุณหนูคนนึงชอบไปดูดวงที่วัด แล้วเห็นว่าจะมีคนตายเพราะตรวน ฉันไปได้ยินความลับนี้เข้าคุณหนูคนนั้นเลยจะฆ่าฉัน”
“แล้วลุงรู้ไหมว่าคุณหนูคนนั้นเป็นใคร”
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าชื่ออะไร แต่ขับรถคันใหญ่ ๆ ท่าทางจะรวยมาก สวยด้วย และใช้น้ำหอมกลิ่นหอม ๆ กลิ่นยังติดจมูกฉันอยู่เลยเนี่ย”
“คุณหนู คุณหนูที่ไหน”
กนิษฐานิ่งคิด สีหน้าฉงนสงสัยอย่างมาก
เวลาเดียวกันที่สนามฝึกยิงปืน ยินเสียงปืนดังรัวติดๆ กันหลายนัด เห็นลูกกระสุนเข้าเป้าตรงจุดสำคัญอย่างแม่นยำทุกนัด เสียงปืนยังดังรัวติดกันขึ้นอีก ที่แท้คนยิงเป็นพิมพิลาสที่สีหน้า แววตามุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว
พิมพิลาสหยุดยิง มองดูผลงานจากฝีมือตัวเองอย่างพึงพอใจ
ขณะที่พิมพิลาสกำลังล้างมืออยู่ที่อ่างในห้องน้ำของสนามยิงปืน
พิศปรากฏตัวขึ้น แทนเงาของพิมพิลาสในกระจก กล่าวชื่นชม
“เอ็งพร้อมแล้ว”
พิมพิลาสมองเข้าไปในกระจกสู้หน้าพิศ ทั้งคู่เหมือนจ้องตากัน
“ทีนี้ก็เหลือแต่ว่าเอ็งจะหาทางเข้าไปหามันยังไง”
พิศมองมายังพิมพิลาส
ครู่ต่อมาพิมพิลาสเดินออกมาที่ลานจอดรถ เปิดประตูรถ และเข้าไปนั่งในรถ ห่างออกมาป้าทิพย์แอบดูอยู่ มองตามรถพิมพิลาสแล่นออกไป สีหน้าแปลกใจ
“หนูพิมมาฝึกยิงปืนทำไม”
ป้าทิพย์สงสัย
รุ่งเช้าที่บ้าน “โกสินทร์พิทักษ์” ยายสร้อยนั่งเก้าอี้โยกอยู่ที่ระเบียง สักครู่หนึ่ง บุษบันกับภีร์ภูมิเดินเข้ามา ภีร์ภูมิวางกระเช้าผลไม้ไว้ที่โต๊ะ สองคนไหว้ทักทายยายสร้อย
“ผมเอาผลไม้มาฝากครับ”
“ขอบใจ ว่าแต่ฉันควรรับไหว้หรือไหว้เธอดีนะ”
ทั้งสามคนหัวเราะกันเบาๆ
“ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“ผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกันครับว่าจะมีเรื่องนี้อยู่จริง
“มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา การที่ทุกคนกลับมาพบกันใหม่ ต้องมีใครกำหนดไว้แล้ว ถ้าไม่กลับมาแก้ไขก็ต้องกลับมาชดใช้”
“เรื่องนี้แหละค่ะที่ทำให้บุษมาหาคุณยายอีก”
ยายสร้อยมองหน้าบุษบัน
“บุษอยากรู้ว่า ใครเป็นคนที่ทำให้เราสองคนต้องตายในชาติที่แล้วคะ”
ยายสร้อยนิ่งอึ้ง
อีกมุมหนึ่งในบ้าน ยายสร้อยค่อยๆ เล่าเรื่องรักสามเส้าแสนรันทด จนมองเห็นเป็นภาพในอดีตประกอบเสียงบรรยายของแก
“เธอชื่อคุณพิศ เป็นลูกสาวของพระยาสมาน ตอนแรกผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตั้งใจจะให้แต่งงานกับปู่ฉัตร แต่ปู่ฉัตรไม่ได้รักเธอ ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนที่สวย เพียบพร้อม และเหมาะสมที่สุด”
“แล้วยังไงต่อคะ” บุษบันซัก
ยายสร้อยเล่าต่อ “พอถึงวันแต่งงานปู่ฉัตรยกเลิกงานแต่งอย่างกะทันหัน และหนีไปกับบ่าวคนรัก คุณพิศโกรธมากเลยตามไปขัดขวาง”
ภีร์ภูมิเป็นฝ่ายพูดต่อ “แล้วคุณพิศก็เลยจับเราสองคนถ่วงน้ำไปพร้อมกับตรวน”
ยายสร้อยพยักหน้า ก่อนจะออกตัวว่าตนก็ได้ยินคนอื่นเล่าต่อมา
“แต่นั่นก็เป็นเพียงเรื่องเล่าที่เล่าต่อ ๆ กันมา ไม่มีใครยืนยันได้แน่นอน”
บุษบันนึกสงสัย “หลังจากที่คุณพิศฆ่าเราสองคนแล้วเธอทำยังไงต่อคะ”
“เธอก็ฆ่าตัวตายตามทั้งคู่ไปเพื่อหนีความผิด” ยายสร้อยว่า
บุษบันกับภีร์ภูมิได้ยินก็รู้สึกสลดใจไปด้วย
“น่าสงสารคุณพิศเธอจังเลย คงจะเสียใจ และผิดหวังมาก” บุษบันว่า
“แต่ก็โหดร้ายเหลือเกิน จนผมอยากเห็นว่าหน้าตาเป็นยังไง คุณยายพอจะมีรูปของคุณพิศไหมครับ” ภีร์ภูมิถามด้วยความอยากเห็น
“ไม่มี เมื่อตอนฉันเป็นเด็กยังถูกห้ามให้พูดเรื่องนี้เลย แล้วฉันจะเอารูปมาจากไหน” ยายสร้อยบอก
“แล้วเราจะทำยังไงถึงจะได้เห็นรูปคุณพิศ”
ยายสร้อยนิ่ง คิดอะไรบางอย่างในใจ
“ถ้าอยากเห็นจริง ๆ ก็ยังพอมีทาง”
ภีร์ภูมิกับบุษบันมองหน้ากัน ยิ้มมีความหวัง
ในเวลาต่อมา สองคนพากันมาอยู่ที่บ้านทายาทพระยาสมาน ภีร์ภูมิกับบุษบันยืนมองรูปพระยาสมานที่ติดเด่นเป็นสง่าอยู่ ตรงผนังเบื้องหน้า ยายสร้อยยืนอยู่ข้างๆ
“ทายาทที่หลงเหลือยู่ของพระยาสมานก็มีแค่ที่นี่แหละ” ยายสร้อยสำทับ
“และหวังว่าคงจะมีรูปคุณพิศนะครับ” ภีร์ภูมิพูดอย่างมีหวัง
สักครู่ ก็มีชายสูงวัยอายุประมาณ 40 กว่าๆ ถือหีบหนังโบราณ ใบขนาด กว้าง 1 เมตร ยาว 0.5 เมตรเข้ามา
“นี่ครับ หีบที่มีรูปของต้นตระกูลผม”
ทายาทพระยาสมานวางหีบหนังไว้บนโต๊ะ
“ในหีบใบนี้ต้องมีรูปคุณพิศแน่ๆ ครับ” ทายาทคนนั้นบอก
สามคนเดินเข้ามาดูใกล้ ๆ ภีร์ภูมิใจร้อน เอื้อมมือไปเปิดหีบ แต่เปิดไม่ได้
“เปิดไม่ได้นี่ครับ”
“ครับ! ล็อคกุญแจมันเสีย ผมเคยพยายามเปิดหีบหลายครั้งแล้ว แต่เปิดยังไงก็เปิดไม่ออก ถ้าคุณมีวิธีเปิดได้ก็เอาไปเถอะครับ แต่ผมขอร้อง อย่าทำลายหีบนะครับ” ทายาทพระยาสมานกล่าวขอร้อง
บุษบันกับภีร์ภูมิพยักหน้ารับคำ ทั้งคู่มองไปยังหีบหนังอย่างมีความหวัง
หลังฉันเพล หลวงพ่อกสินนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ กำลังให้ข้าวหมาตัวหนึ่งอยู่
“เจ้านายเอ็งไม่รู้ไปอยู่ไหน มันจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ แต่เอ็งไม่ต้องห่วงมันหรอก ยังไงมันก็ต้องกลับมาหาเอ็ง เพราะมันกับเอ็งทำเวรทำกรรมร่วมกันมา”
น่าอัศจรรย์นัก หมาตัวเมียที่ชื่อ “แด่น” ทำท่าเหมือนจะฟังหลวงพ่อกสินรู้เรื่อง
ระหว่างนั้นรถของตะวันฉายแล่นเข้ามาจอดที่ลานวัด ครู่หนึ่งตะวันฉายกับกนิษฐาก้าวลงมาจากรถ และพยายามพามากลงมาจากรถแต่มากจับเบาะไว้แน่นไม่ยอมลง
“ฉันไม่ลง! ฉันไม่ลง!”
“ลงมาเถอะลุง จะได้รู้ว่าคุณหนูคนนั้นเป็นใคร”
“ไม่! ฉันไม่อยากรู้ ฉันกลัว”
หลวงพ่อกสินเดินมาหา
“เอ็งจะกลัวอะไร อะไรจะเกิดก็ต้องให้มันเกิด”
“หลวงพ่อ ฉันกลัว! ฉันกลัวคุณหนูจะฆ่าฉัน” มากละล่ำละลัก
ตะวันฉายหันไปเห็นหลวงพ่อกสินรู้สึกศรัทธาขึ้นมาอย่างประหลาดล้ำ
ตะวันฉายไหว้หลวงพ่อกสิน
“หลวงพ่อรู้จักคุณหนูคนนั้นเหรอครับ”
ตะวันฉายมองหลวงพ่อรอฟัง หลวงพ่อกสินนิ่ง
ตะวันฉาย กับกนิษฐานั่งสนทนาอยู่กับหลวงพ่อกสินบนศาลาการเปรียญในวัด
“หลวงพ่อรู้เรื่องที่คุณหนูมาทำพิธีอะไรนั่นใช่ไหมคะ”
“เขามาทำพิธีดูอนาคต แต่มันฝืนกฎธรรมชาติ เป็นเรื่องที่ไม่ถูกไม่ควร”
“ถ้าอย่างงั้นก็แสดงว่าเป็นเรื่องจริง จะมีคนตายเพราะตรวนจริงๆ เหรอครับ” ตะวันฉายบอก
“โยมอย่าไปรู้เรื่องของอนาคตเลย ถ้ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ ใครก็ห้ามไม่ได้” หลวงพ่อพูดเทศนา
กนิษฐาสงสัยมาก “แล้วหลวงพ่อรู้ไหมคะว่าคุณหนูคนนั้นเป็นใคร”
หลวงพ่อกสินตอบนิ่งๆ
“อาตมาบอกโยมไม่ได้หรอก แล้วสักวันโยมจะรู้เอง เมื่อลิขิตแห่งกรรมโคจรให้ทั้งหมดมาพบกัน”
กนิษฐาหมดหวัง
“อาตมาขอให้โยมทุกคนเลิกยุ่งกับเรื่องนี้ ให้อยู่กับปัจจุบัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เพราะมันจะส่งผลไปถึงอนาคต ใครเคยทำกรรมอะไรไว้ก็ต้องชดใช้กรรมนั้น เหมือนอย่างไอ้มากกับหมาของมัน”
หลวงพ่อกสินมองออกไปที่ลานวัดเห็นมากนั่งอยู่ที่ม้านั่งกำลังเล่นอยู่กับหมาที่นั่งอยู่ที่พื้น
กนิษฐาสงสัย “ลุงมากกับหมาตัวนั้นเคยทำอะไรไว้คะ”
“ไอ้มากกับหมาตัวนั้น เคยผูกพันกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว มันเคยอุปถัมภ์กันมา ชาตินี้เลยต้องเกิดมาชดใช้กันอีก”
หลวงพ่อกสินมองออกไปที่มากอีกครั้ง แต่กลับเห็นเป็นภาพพระยาสมานนั่งอยู่บนตั่ง มีนางด้วงนั่งอยู่ที่พื้นคอยรับใช้
ครั้นมองไปอีกครั้งกลับเป็นนายมากนั่งอยู่ที่ม้านั่งมีหมาอีแด่นนั่งอยู่ที่พื้นตามเดิม
“คนกับหมาจะเกิดมาชดใช้อะไรกันได้เหรอครับ”
“กรรมไงโยม มันมีกรรมของมัน”
ตะวันฉายกับกนิษฐามองออกไปที่มาก
หลวงพ่อกสิน เห็นตะวันฉายกับกนิษฐาเดินผ่านหน้ามากไป
มากรู้ พยายามเดินตาม
หมาอีแด่นวิ่งตามมากมา เข้าไปคลอเคลียดักหน้าดักหลัง มากตัดสินใจอุ้มหมาตัวนั้นไปด้วย
หลวงพ่อกสินที่ยืนดูอยู่
“ลิขิตแห่งกรรมกำลังตามพวกโยมมาติดๆ จงเตรียมรับมือมันไว้ให้ดี”
หลวงพ่อกสินมองไปทางคนทั้งสาม สีหน้านิ่ง
ขณะที่พิมพิลาสกำลังเดินเข้ามาในบ้าน ถึงห้องโถง ป้าทิพย์เข้ามาคุย
“หนูพิมออกไปไหนมาหรือลูก”
“พิมออกไปธุระค่ะป้า”
“เดี๋ยวนี้หนูพิมดูมีความลับกับป้านะคะ” ป้าทิพย์หลุดปากพูด “เมื่อวันก่อนก็ออกไปหัดยิงปีนมา
“ป้ารู้ได้ยังไง ป้าแอบตามพิมไปเหรอ”
ป้าทิพย์สารภาพ “ใช่! หนูพิมไปหัดยังปืนทำไม เล่นกับปืนผาหน้าไม้มันอันตรายนะ”
“พิมจะทำอะไรก็เรื่องของพิม ป้าอยู่เฉย ๆ ดีกว่าค่ะ” พิมพิลาสเสียงแข็ง
ป้าทิพย์อึ้ง พูดไม่ออก พิมพิลาสเดินขึ้นบันไดไป
หญิงชรากังวลมาก กดโทรศัพท์มือถือหาภีร์ภูมิทันที
“คุณภูมิคะ”
เย็นนั้น สองคนอยู่ในห้องทำงานของภีร์ภูมิที่ไซต์งานก่อสร้าง ภีร์ภูมิตกใจหลังฟังเรื่องจบ
“พิมไปหัดยิงปืนทำไมครับป้า”
“ป้าก็ไม่รู้ แล้วยิ่งช่วงนี้หนูพิมไม่ยอมให้ใครเข้าห้องเลย เหมือนแอบอะไรไว้ ป้าได้ยินหนูพิมพูดถึงตรวนๆ อะไรสักอย่างนี่แหละ”
ภีร์ภูมิฉงนทวนคำ “ตรวน”
“ค่ะ! ป้าก็รู้นะคะว่าคุณภูมิกับหนูพิมเลิกกันแล้ว แต่ให้เห็นถึงความผูกพันที่เคยมีให้กันมา ป้าขอให้คุณภูมิไปพูดเรื่องนี้กับหนูพิมหน่อยได้ไหมคะ ขอร้องให้หนูพิมเลิกทำตัวแบบนี้ได้ไหม”
ฟังคำร้องขอของป้าทิพย์ ภีร์ภูมินิ่งงันไป
ช่วงเช้าที่บริษัทเช่าเรือ เห็นมีเรือสปีดโบ๊ทหลายลำลอยลำอยู่ริมแม่น้ำ พิมพิลาสกำลังเดินดูเรืออยู่ โดยมีพนักงานหญิงคอยตามให้บริการ
“ฉันต้องการเรือที่เร็วที่สุด” พิมพิลาสบอกท่าทีขึงขัง
“ต้องลำนี้เลยค่ะเครื่องยนต์สี่จังหวะวิ่งได้ถึงสี่สิบนอตต่อชั่วโมง มีระบบจีพีเอสนำทางในตัวค่ะ”
พิมพิลาสมองไปยังเรือลำที่พนักงานแนะนำ
“ฉันขอเช่าลำนี้”
“ได้ค่ะ คุณจะเช่าพร้อมคนขับด้วยไหมค่ะ”
“ไม่! ฉันจะขับเอง”
พนักงานอึ้งที่พิมพิลาสจะขับเรือเอง
“ค่ะ คุณจะเช่าวันไหน และจะไปไหนคะ”
พิมพิลาสไม่บอก หยิบเงินปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือ ส่งให้พนักงาน
“เดี๋ยวฉันบอกเองว่าจะใช้วันไหน เธอเตรียมเรือไว้ให้พร้อมก็แล้วกัน”
พนักงานรับเงินจากพิมพิลาส
“ค่ะ”
พิมพิลาสมองเรือเร็วลำดังกล่าวอย่างมีแผนการ
ด้านภีร์ภูมิกำลังพยายามเปิดตู้เซฟที่เก็บตรวนทองคำอยู่ในห้องพิมพิลาส
มีป้าทิพย์ยืนลุ้นอยู่ใกล้ ๆ
“ได้หรือยังคะคุณภูมิ”
“ป้าจำรหัสได้เท่านี้เหรอครับ”
“ตอนป้าเห็นหนูพิมปิดเซฟมันเป็นช่วงชุลมุนเลยเห็นแค่ไม่กี่ตัวค่ะ”
ภีร์ภูมิพยายามหมุนรหัสเปิดเซฟแต่ยังไม่ได้
“ลองใช้เลขวันเกิดของหนูพิมดูสิคะ” หญิงชราแนะ
ภีร์ภูมิลองหมุนรหัสเป็นเลขวันเกิดของพิมพิลาส ในท่าทีลุ้น ๆ แต่ก็เปิดไม่ได้
“ป้าคอยดูต้นทางไว้นะครับ”
ป้าทิพย์วิ่งมาเปิดประตูแง้มดู แต่ยังไม่เห็นว่าพิมพิลาสกลับมา ป้าทิพย์กลับมาลุ้น ให้ภีร์ภูมิเปิดต่อ
ภีร์ภูมิหมุนรหัสไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เปิดได้
ภีร์ภูมิเปิดตู้เซฟออก เห็นกล่องใส่ตรวนทองคำ ในขณะนั้นพิมพิลาสเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี พูดถามเสียงเย็นยะเยือกมาจากทางด้านหลัง
“ทำอะไรกันคะ”
ภีร์ภูมิตกใจรีบปิดตู้เซฟทันที ขณะที่ป้าทิพย์หน้าจ๋อย
“เข้ามาทำอะไรกันในห้องพิมคะ”
อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 12/3 วันที่ 28 ม.ค. 56
ละคร บ่วงวันวาร บทประพันธ์-บทโทรทัศน์โดย : ฐา-นวดี สถิตยุทธการบ่วงวันวาร กำกับการแสดง : จาริวัฒน์ อุปการไชยพัฒน์
บ่วงวันวาร แนวละคร : ดราม่า
บ่วงวันวาร ผลิต : บ.เอ็กแซ็กท์ - บ. ซีเนริโอ
บ่วงวันวารอำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร และ ถกลเกียรติ วีรวรรณ
บ่วงวันวารออกอากาศ : พุธ - พฤหัส เวลา 20.15 - 21.45 น. (เพิ่มเวลาออกอากาศ เป็น 90 นาที)
ติดตามชม ละครเรื่อง บ่วงวันวารได้ทาง ททบ.5 เริ่มออกอากาศวันแรกเดือนมกราคม 2556
ที่มา manager
