อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 12/5 วันที่ 29 ม.ค. 56
“ได้ค่ะ ป้าจะเฝ้าตรวนเอาไว้ ไม่ให้คาดสายตาเลยค่ะ”ป้าทิพย์วางสาย พิมพิลาสรีบเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง
พิมพิลาสเข้ามาในห้อง กังวลกับเรื่องที่ได้ยิน
พึมพำกับตัวเอง “ภูมิถามถึงตรวนทำไม”
จังหวะนั้นเอง พิศปรากฏขึ้นที่กระจก
“กลัวใช่ไหมล่ะ” พิศขู่ “มันถามถึงตรวนเพราะมันรู้แล้วไง ว่าเอ็งเคยใช้ตรวนฆ่ามัน มันก็จะเอาตรวนกลับมาฆ่าเอ็งน่ะสิ”
พิมพิลาสกลัว
“ภูมิจะฆ่าฉันจริงๆ เหรอ แล้วฉันจะทำยังไง”
“ฆ่ามันซะ ก่อนที่มันจะฆ่าเอ็ง”
พิมพิลาสนิ่งมองไปที่กระจกอีกครั้งหนึ่ง เห็นพิศยิ้มมา และพยักหน้าให้
เวลาผ่านไป พิมพิลาสหยิบชุดหนังสีดำออกมาจากตู้เสื้อผ้า มองที่ชุดหนังสีดำนั้น ค่อย ๆ บรรจงแต่งตัวทีละชิ้นๆ
ครู่ต่อมาพิมพิลาสเดินไปเปิดตู้เซฟ หยิบกระเป๋าใส่ตรวนทองคำออกมา เปิดดู เอื้อมมือไปจับตรวน หยุดคิดใคร่ครวญ
ขณะที่ป้าทิพย์เดินคิดเรื่องพิมพิลาสวนไปวนมาอยู่ที่โถงในบ้าน เห็นพิมพิลาสเดินลงบันไดมา
พิมพิลาสถือกระเป๋าใบใหญ่ลงมาด้วย และในกระเป๋ามีตรวนทองคำ แต่เปลี่ยนกล่องใหม่ พิมพิลาสเห็นป้าทิพย์ ก็ตกใจ
ป้าทิพย์เดินเข้าไปหาพิมพิลาส
“หนูพิมจะไปไหนคะ”
“พิมจะไปพักผ่อนที่ต่างจังหวัดซักระยะนึงค่ะ”
“หนูพิมจะไปคนเดียวได้ยังไงคะ เดี๋ยวเจ็บป่วยเป็นอะไรขึ้นมาใครจะดูแล ป้าไปด้วยค่ะ”
“ไม่ต้องค่ะ! พิมดูแลตัวเองได้ ป้าไม่ต้องเป็นห่วง”
พิมพิลาสเดินออกจากบ้านไป
ป้าทิพย์สงสัยการกระทำของพิมพิลาสรีบกดโทรศัพท์หารือกับภีร์ภูมิ
พอรู้เรื่องภีร์ภูมิก็ตกใจ
“พิมไปต่างจังหวัดเหรอครับ แล้วเอาตรวนไปด้วยหรือเปล่า”
“เดี๋ยวป้าไปดูให้ค่ะ”
หญิงสูงวัยรีบเดินขึ้นไปชั้นบน
ภีร์ภูมิรอสายอยู่ด้วยความกระวนกระวายใจ
“ว่ายังไงครับป้า”
ป้าทิพย์อยู่หน้าตู้เซฟในห้องพิมพิลาสที่เปิดแล้ว เห็นกล่องตรวนยังอยู่ที่เดิม แต่ไม่ได้ฉุกคิดดูด้านใน ป้าทิพย์โล่งใจ
“ตรวนยังอยู่ในเซฟค่ะ”
“โอเคครับ แต่ถ้ามีอะไรผิดปกติ ป้าโทรมาบอกผมเลยนะครับ”
ภีร์ภูมิวางสาย
กนิษฐาไม่ละความพยายาม มานั่งรอพิชยะอยู่ที่ล็อบบี้
เสียงโทรศัพท์มือถือของกนิษฐาดังขึ้น กนิษฐาเห็นเป็นชื่อ “ตะวัน” จึงกดรับ
“ค่ะ คุณตะวัน”
ตะวันฉายโทร.มาจากบ้าน น้ำเสียงฟังออกว่าร้อนใจมาก
“เธออยู่ที่ไหน”
“ฉันอยู่ที่โรงแรม กำลังรอคุณพิชยะอยู่ มีอะไรเหรอ”
“เพื่อนฉันส่งกล้องถ่ายอินฟาเรดมาให้แล้ว เผื่อว่าเราเปิดหีบไม่ได้ จะได้เอามาส่องดู ฉันเลยจะให้เธอแวะไปเอาที่แกลเลอรี่”
“ไม่ได้! คุณพิชยะจะเดินทางออกจากประเทศไทยวันนี้แล้ว ถ้าฉันกลับมาไม่ทันแย่เลยนะ”
“งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอรอคุณพิชยะไปเถอะ”
ตะวันฉายวางสายไป
ตะวันฉายอยู่ในห้องทำงานที่บ้านเพิ่งวางสายจากกนิษฐา
“ยัยนิดเฝ้าคุณพิชยะอยู่ ไม่ว่างครับ เดี๋ยวผมจะไปเอากล้องเอง ผมฝากคุณภูมิดูบ้านให้ด้วยนะครับ”
“กล้องอยู่ที่ไหนครับ”
“อยู่ที่แกลเลอรี่”
“ไม่เป็นอะไรครับ บุษกำลังจะมา เดี๋ยวผมโทร.บอกให้บุษแวะเอามาให้ก็ได้”
ภีร์ภูมิเดินออกไปโทรศัพท์หาบุษบัน
บุษบันหยิบกระเป๋า หยิบกุญแจรถ เตรียมตัวออกจากบ้าน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น บุษบันรับสาย
“เป็นไงมั่งคุณภูมิ คุณนิดพาคนมาเปิดได้หรือยัง”
“ยังไม่มาเลยครับ ไม่รู้ว่าเขาจะยอมมาหรือเปล่า แต่ถ้าไม่มา คุณตะวันจะเอากล้องอินฟาเรดมาส่องดู ผมเลยโทรมาบอกบุษ ให้ช่วยแวะไปเอากล้องที่แกลเลอรี่ให้หน่อย”
“ได้ ๆ เดี๋ยวฉันไปเอาแล้วจะรีบไป”
บุษบันกดวางสาย โดยไม่รู้ว่าที่หน้าบ้านเวลานั้น พิมพิลาสแอบซุ่มดูบุษบัน จับตามองบุษบันอยู่ทุกการกระทำ
บุษบันออกมาจากบ้าน เดินไปที่รถ ก้าวขึ้นรถ แล้วขับออกไป
พิมพิลาสมองตามรถบุษบันแล่นออกไป รีบขับรถตามไป
ภีร์ภูมินั่งลง กดโทรศัพท์หาพิมพิลาส แต่เป็นเสียงตัดสาย ภีร์ภูมิกังวลใจไม่ดี รู้สึกสังหรณ์อะไรขึ้นมา
ตะวันฉายที่อยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็น
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ป้าทิพย์บอกว่าพิมไปต่างจังหวัดคนเดียว ผมแปลกใจ ปกติพิมไม่เคยเป็นแบบนี้” ภีร์ภูมิบอกเรื่องที่ไม่สบายใจ
“คุณสงสัยอะไรคุณพิมเหรอครับ”
“ผมกลัวว่าพิมคิดจะทำอะไรไม่ดี แต่ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย”
ภีร์ภูมิดูเป็นกังวลมาก
พิมพิลาสกำลังขับรถตามบุษบันอยู่ แววตา สีหน้ามุ่งมั่น โทรศัพท์มือถือของพิมพิลาสดังขึ้นอีก
พิมพิลาสเห็นเป็นชื่อ “ภีร์ภูมิ” จึงกดตัดสายทิ้ง
ไม่นานต่อมาภีร์ภูมิโทร.หาป้าทิพย์ สองคนกำลังคุยสาย ภีร์ภูมิเล่าที่พิมพิลาสไม่ยอมรับสายตนให้ฟัง
“แปลก! ไม่ยอมรับสายคุณภูมิด้วยเหรอคะ”
“ครับ ปกติพิมไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะครับ ป้ารู้ไหมว่าพิมไปที่ไหน”
“ไม่ทราบค่ะ แต่วันนี้ป้าเห็นหนูพิมแต่งตัวแปลกๆ หิ้วกระเป๋าใบใหญ่ๆ ออกไป แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน”
ภีร์ภูมิเอะใจเรื่องกระเป๋า
“ป้าลองไปดูตรวนอีกครั้งได้ไหมครับว่าอยู่แน่ ๆ หรือเปล่า”
ป้าทิพย์รีบรับคำ “ได้ค่ะ”
ป้าทิพย์รีบขึ้นไปที่ห้องของพิมพิลาส
ป้าทิพย์เดินเข้ามาในห้องนอนของพิมพิลาส ยังถือสายของภีร์ภูมิอยู่ตรงไปที่ตู้เซฟ เปิดออกเห็นกล่องใส่ตรวนยังอยู่
“ตรวนยังอยู่เหมือนเดิมค่ะ”
“ป้าแน่ใจนะครับ”
“แต่เดี๋ยวป้าลองเปิดดูให้ชัวร์ๆ ก็ได้ค่ะ”
ป้าทิพย์หยิบกล่องใส่ตรวนออกมา แล้วเปิดกล่อง เห็นแต่ความว่างเปล่าไม่มีตรวน ป้าทิพย์ตกใจ
“คุณภูมิ! แย่แล้วค่ะ ตรวน...ไม่อยู่แล้ว”
ภีร์ภูมิตกใจรีบวางสาย หันมาบอกตะวันฉายอย่างร้อนใจ
“คุณตะวัน ตอนนี้พิมเอาตรวนออกไปไหนก็ไม่รู้ครับ”
ตะวันฉายได้ฟังก็ตกใจ
บุษบันกำลังขับรถอยู่ท่าทีร้อนใจอยากให้ไปถึงแกลเลอรี่เร็วๆ รถพิมพิลาสขับตามมา พิมพิลาสมองตรงไปยังรถบุษบันที่อยู่เบื้องหน้าไม่ให้คลาดสายตา
ฝ่ายกนิษฐาเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ รอพิชยะอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรมนานแล้ว
สักครู่พนักงานขนกระเป๋าของโรงแรม เข็นกระเป๋าของพิชยะเดินออกมา
กนิษฐาเห็นพิชยะในชุดสูทสีขาวเดินตามมาพร้อมกับบอดี้การ์ดคอยคุ้มกัน จึงตะโกนเรียก
“คุณพิชยะ! คุณพิชยะ”
พิชยะได้ยินหันมาทางเสียงเรียก เห็นกนิษฐาวิ่งเข้ามาหา แต่ถูกบอดี้การ์ดกันไว้
“คุณอีกแล้วเหรอ ต้องการอะไรอีกล่ะ”
พิชยะเดินต่อไป กนิษฐาเดินตาม
“ฉันขอร้องล่ะค่ะคุณพิชยะ ช่วยไปเปิดหีบให้ฉันหน่อย แค่หีบใบเดียวเอง ไม่ทำให้คุณเสียเวลานักหรอก”
“ผมต้องไปแล้ว ผมไม่มีเวลา”
กนิษฐาอ้อนวอน “แต่มันสำคัญจริง ๆ นะคะ มันสำคัญมาก”
พิชยะหยุดเดิน หันมาหา
“ข้างในหีบใบนั้นมันมีอะไร”
“มีรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง”
พิชยะส่ายศีรษะ เหมือนผิดหวัง ไม่สนใจ เดินต่อไป
กนิษฐาตะโกนก้อง “ผู้หญิงคนนั้น ในอดีตเคยฆ่าเพื่อนฉันด้วยตรวนทองคำ”
พิชยะหยุดนิ่ง หันมา ทวนคำ
“ตรวนทองคำเหรอ!”
พิชยะสังหรณ์ใจจับกุญแจทองคำที่คอ
เวลาผ่านไป ที่บริเวณหน้าแกลอรี่ตะวันฉาย มากกำลังจับเห็บจับหมัดให้อีแด่น ซึ่งอีแด่นยอมให้นายมากหาเห็บหาหมัดให้แต่โดยดี
“อยู่เฉย ๆ สิ เห็บมันจะกินเลือดเอ็งหมดตัวแล้ว ข้าจะเอาออกให้”
อีแด่นเลียอ้อนนายมาก
ระหว่างนั้นบุษบันขับรถเข้ามาจอดที่หน้าแกลอรี่ตะวัน นายมากได้ยินเสียงรถจอด
“รถใคร? วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ ใครมา? ไม่เกี่ยวกับเรา มาหาต่อดีกว่า”
นายมากหาเห็บให้อีแด่นต่อไป
บุษบันลงจากรถเดินเข้าไปในแกลอรี่
พิมพิลาสขับรถตามเข้ามาจอดแอบๆ ที่ด้านข้างแกลอรี่
นายมากได้ยินเสียงรถ จำได้ว่าเป็นเสียงรถของพิมพิลาส นายมากตกใจ ท่าทีหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“เสียงรถคุณหนูคนนั้นนิ”
จู่ๆ อีแด่นก็เห่า และจะวิ่งไป นายมากคว้าตัวไว้ได้ทัน
“เอ็งว่าใช่คุณหนูคนนั้นไหม” มากถาม
อีแด่นเห่าตอบ ราวกับรู้เรื่องกัน
“ฉันว่าใช่! คุณหนูมาที่นี่”
อีแด่นยังเห่าไม่เลิก
“อย่าเห่าเดี๋ยวเขาได้ยิน”
มากพยายามให้มือปิดปากอีแด่น อีแด่นหยุดเห่า
บุษบันไขกุญแจเปิดประตูเข้ามาในแกลอรี่ มองหากล่องใส่กล้องอินฟาเรด แต่ไม่เห็น บุษบันจึงเดินไปดูรอบๆ แต่ก็ไม่เห็น บุษบันเดินเลยขึ้นไปที่ชั้นบน
บุษบันจะเปิดประตูห้องทำงานตะวันฉาย แต่ประตูล็อค บุษบันเห็นกล่องอะไรบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะมุมห้อง จึงเดินไปดู
เห็นเป็นกล่องพัสดุ และมีกระดาษเขียนโน้ตติดไว้ว่า “ส่งคุณตะวัน ด่วน”
บุษบันจะจับกล่อง แต่เสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้น บุษบันกดรับ
เป็นสายจากภีร์ภูมิ มีตะวันฉายคอยฟังอยู่ด้วย
“ได้หรือยังครับบุษ”
“เจอพอดีเลยค่ะ”
“ผมไม่สบายใจเลย บุษรีบๆ กลับมานะครับ”
น้ำเสียงภีร์ภูมิดูร้อนรนมาก จนบุษบันแปลกใจ
“ทำไมเหรอคะ”
“เมื่อกี๊ผมโทร.ไปที่บ้านพิม ป้าทิพย์บอกว่าพิมเอาตรวนออกไปจากบ้านแล้ว”
บุษบันฟังแล้วตกใจ
ในระหว่างนั้น ไฟดับพรึ่บลงพอดี
บุษบันตกใจร้อง “อุ๊ย”
พร้อมกันนั้นบุษบันเหลียวมองไปรอบๆ
ภีร์ภูมิสงสัย “มีอะไรบุษ”
“ไฟดับค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปเปิดไฟก่อน”
บุษบันวางสาย แววตาระแวง มองไปรอบๆ ตัว อย่างระวัง
บุษบันค่อยๆ เดินมาที่ห้องคัทเอาท์ ในมือถือกล่องใส่กล้องอินฟาเรดมาด้วย
บุษบันค่อยๆ หาคัทเอาท์ตัวที่ทำให้ไฟดับ บุษบันหาไปเรื่อยๆ เห็นคัทเอาท์ตัวหนึ่งคันโยกสับลง บุษบันเอื้อมมือไปสับคันโยกนั้นขึ้น
ไฟสว่างขึ้น บุษบันหันหลังมา เห็นพิมพิลาสยืนหน้าบึ้งอยู่ บุษบันตกใจแทบช็อค
“คุณพิม”
พิมพิลาสยืนประจันหน้ากับบุษบันไม่พูดไม่จา บุษบันทำใจดีสู้เสือ
“คุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
พิมพิลาสค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้บุษบัน บอกนิ่งๆ
“ฉันตามเธอมา”
พิมพิลาสค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปหาบุษบัน ขณะที่บุษบันค่อยๆ เดินถอยหลังห่างออกมา
“คุณต้องการอะไร”
“ฉันจะมาบอกเรื่องที่เธออยากรู้”
บุษบันฉงน “เรื่องอะไร?”
“ตรวนทองคำ!”
“คุณได้มันไปแล้วไม่ใช่เหรอ คุณจะเอามันไปทำอะไร”
“ตามฉันมาสิ แล้วฉันจะบอก”
อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 12/5 วันที่ 29 ม.ค. 56
ละคร บ่วงวันวาร บทประพันธ์-บทโทรทัศน์โดย : ฐา-นวดี สถิตยุทธการบ่วงวันวาร กำกับการแสดง : จาริวัฒน์ อุปการไชยพัฒน์
บ่วงวันวาร แนวละคร : ดราม่า
บ่วงวันวาร ผลิต : บ.เอ็กแซ็กท์ - บ. ซีเนริโอ
บ่วงวันวารอำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร และ ถกลเกียรติ วีรวรรณ
บ่วงวันวารออกอากาศ : พุธ - พฤหัส เวลา 20.15 - 21.45 น. (เพิ่มเวลาออกอากาศ เป็น 90 นาที)
ติดตามชม ละครเรื่อง บ่วงวันวารได้ทาง ททบ.5 เริ่มออกอากาศวันแรกเดือนมกราคม 2556
ที่มา manager
