อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 12 วันที่ 26 ม.ค. 56

อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 12 วันที่ 26 ม.ค. 56

มากพยักหน้า “อืม...เอ็งเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน”
“ฉันชื่อนิด ลุงมาเป็นลมอยู่หน้ารถฉัน ฉันเลยพามาหาหมอ แล้วลุงละเป็นใคร บ้านช่องอยู่ที่ไหน หรือว่าลุงอยู่ที่วัดนั้นเหรอ”
“ฉันชื่อมาก เป็นขอทานตาบอดอยู่ที่วัดนั่นแหละ”
กนิษฐาถาม “ให้ฉันพากลับไปส่งที่วัดไหม”
มากโบกไม้โบกมือ ไม่อยากไป
“ไม่ๆ ฉันไม่ไป อย่าเอาฉันไปส่งที่วัดนะ”
“ทำไมล่ะลุง ลุงไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันพากลับไปวัดนะ”

มากทำท่าทางหวาดกลัวมากๆ
“ไม่ไปๆ ฉันไม่อยากตาย”
มากลงจากเตียงพยายามหนี เดินชนนั่นชนนี่ในห้อง
“อะไรลุง ทำไมลุงจะตาย ใครจะทำอะไรลุง”
กนิษฐาสงสัยจะจับตัวมากไว้ แต่มากก็ดิ้นหลุดได้ทุกครั้ง
"ฉันไม่ไปวัด อย่าเอาฉันไปส่งนะ ฉันกลัว"
"ลุงอยู่เฉย ๆ ก่อน ลุงอย่าเพิ่งหนีฉันไปไหน"
มากท่าทางตื่นกลัว เดินอยู่ในห้องแล้วสะดุดขาเตียงล้มลงสลบไป

กนิษฐารู้สึกสงสารชายชราตาบอดมาก
เช้าวันต่อมา บนศาลาวัด พระกำลังเจริญพระพุทธมนต์ถึงบทกรวดน้ำ

ยายสร้อย ภีร์ภูมิ บุษบันกำลังกรวดน้ำอยู่ ตรงหน้า ๓ คน มีพานวางไว้ บนพานมีห่อผ้าสีขาว ซึ่งมีกระดูกมือของฉัตร และบัว มีกลีบดอกไม้โปรยไว้
พระสวดบทกรวดน้ำ และเจริญพุทธมนต์เสร็จ ยายสร้อย ภีร์ภูมิ บุษบันก้มลงกราบพระ

ไม่นานต่อมา ภีร์ภูมิประคองยายสร้อยเดินลงมาจากศาลาบุษบันเดินข้างๆ
“ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้ว แต่บุญที่เราได้ทำให้ปู่ฉัตรกับคนรัก คงจะส่งผลให้ในชาตินี้ทั้งคู่ได้กลับมารักกันนะ” ยายสร้อยเอ่ยขึ้น
“ผมว่าปู่ฉัตรคงมีความสุข และได้เจอกับคนรักแล้วครับ”
ภีร์ภูมิมองหน้าบุษบัน
ยายสร้อยมองสองคน “เธอทั้งสองคนชาติที่แล้วผิดหวังมาแล้ว ชาตินี้ก็ขอให้สมหวัง ขอให้รักกัน มีความสุข ความเจริญนะ”
บุษบันยิ้มเยื้อน “ขอบคุณค่ะยาย”
ครู่หนึ่งเสียงโทรศัพท์มือถือของบุษบันดังขึ้น
บุษบันดูเห็นเป็นชื่อตะวันฉาย จึงรับสาย
“ว่าไงตะวัน”
ตะวันฉายอยู่ที่แกลเลอรี่
“ยัยบุษ ฉันมีอะไรจะอวด”
“อะไรของเธอ”
“เธอมาดูที่แกลอรี่เองก็แล้วกัน ชวนคุณภูมิมาด้วย”
“ได้”
บุษบันวางสาย

เวลาเดียวกันภายในห้องเก็บของที่แกลเลอรี่ สภาพห้องดูรก ระเกะระกะ เต็มไปด้วยลังไม้ ชั้นวางของ ผ้าคลุมผืนใหญ่ ของเก่า ๆ ที่ใช้การไม่ได้แล้ว มากรู้สึกตัว ตื่นขึ้นในห้องเก็บของนั้น
เสียงเปิดประตูดัง มากเงียบ ฟังเสียงคนเดิน เป็นกนิษฐาค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้มาก
“ลุง ฟื้นแล้วเหรอ ฉันเอาข้าวมาให้”
กนิษฐาวางจานข้าวไว้ตรงหน้า มากจับถูกจานข้าว และรีบตักข้าวกิน
“อย่าเพิ่งเอาฉันไปส่งที่วัดนะ เดี๋ยวฉันไปเอง” มากขอร้อง
“แล้วเรื่องที่ลุงพูดว่ากลัวตาย ทำไมเหรอลุง ลุงจะเป็นอะไร”
มากตักข้าวเข้าปากด้วยอาการหิว
“ฉันไม่อยากพูดถึง ฉันกลัว”
กนิษฐาซักทันที “ลุงกลัวอะไร”
มากไม่ตอบ ตะวันฉายเดินเข้ามา
“นี่ยัยนิด คุณภูมิกับยัยบุษจะมาแล้วเธอยังไม่เตรียมตัวอีกเหรอ”
ตะวันฉายเห็นนายมากก็ทักงงๆ
“ยังไม่ไปอีกเหรอลุง”
“กินข้าวเสร็จก็จะไปแล้ว” มากบอก
ตะวันฉายอำเล่นตามนิสัย “อยู่นานกว่านี้ ฉันคิดค่าน้ำค่าไฟนะ”
“คุณจะโวยวายไปทำไม ฉันเตรียมไว้หมดแล้ว ทั้งข้อมูล ทั้งตรวนทองคำ”
มากกำลังจะตักข้าวใส่ปากได้ยินคำว่า “ตรวนทองคำ” ก็สะดุดหูพูดพึมพำกับตัวเอง
“ตรวนทองคำ”
“เธอรีบขึ้นไปข้างบนเลย ไปเตรียมตัวให้พร้อม”
ตะวันฉายสั่งงาน กนิษฐาเดินออกไป ตะวันฉายหันมาทางมาก
“กินข้าวเสร็จก็ออกไปได้แล้วนะลุง”
ตะวันฉายเดินออกไป
มากประติดประต่อเรื่องราวที่ได้ยินมาทั้งสองเหตุการณ์
“ตรวนทองคำ! ตรวนทองคำอยู่ที่นี่เหรอ ก็แปลว่ามีคนโดนถ่วงน้ำตายสิวะ เป็นตรวนทองคำอันเดียวกันหรือเปล่าวะ”

เวลาเดียวกันพิมพิลาสนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งในห้อง ยินเสียงเคาะประตูห้อง ป้าทิพย์เปิดประตูห้องเข้ามา ถือถาดอาหารมาวางไว้
“ไม่สบายหรือเปล่าหนูพิม”
พิมพิลาสตอบเรียบๆ “พิมสบายดีค่ะ”
“แล้วเมื่อคืนหนูออกไปไหนมา ไปหาภูมิมาเหรอ เห็นกลับมาดึกดื่น”
“พิมออกไปทำธุระนิดหน่อยน่ะค่ะ”
ป้าทิพย์เซ้าซี้อย่างห่วงใย “ธุระอะไรทำไมไม่ให้ป้าไปด้วย พักนี้หนูพิมดูเศร้า ๆ ไปนะ มีอะไรก็บอกป้าได้”
พิมพิลาสตัดบท “พิมไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ พิมอยากอยู่คนเดียว”
ป้าทิพย์เป็นห่วงพิมพิลาสมากยิ่งขึ้น
“มีอะไรเรียกป้านะ”

พอป้าทิพย์ออกไปจากห้องแล้ว พิมพิลาสมองที่กระจก จู่ๆ ภาพพิศปรากฏขึ้น เหมือนมองมายังพิมพิลาสพูดเสียงดุดัน
“จะมานั่งเศร้าอยู่ทำไม เอ็งจะทำอะไรก็รีบๆ ทำ จะงอมืองอตีนรอให้เขามาฆ่าหรือไง”
พิมพิลาสฮึดสู้

เวลาผ่านไปอีกสักระยะ ตะวันฉายตื่นเต้นกับเรื่องที่ภีร์ภูมิกับบุษบันเล่าที่เพิ่งฟังจบลงไป

“อะเมซิ่งมากๆ คนที่ถูกถ่วงน้ำไปพร้อมกับตรวนเป็นเธอสองคน”
กนิษฐาก็ตื่นเต้นตามไปด้วย
“เหลือเชื่อจริง ๆ เรื่องที่ฉันแทบพลิกแผ่นดินหาเป็นคนใกล้ตัวซะยังงั้น”
ตะวันฉายเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้
“ฉันรู้แล้วยัยนิด เธอสร้างเรื่องของสองคนนี้เลย” หนุ่มหัวใสนักค้าของเก่าหันมาพูดกับภีร์ภูมิและบุษบัน “เดี๋ยวฉันขอถ่ายรูปเธอสองคนหน่อยนะ เอาแบบใส่ชุดสมัยรัชกาลที่ ๕ แล้วมีตรวนอยู่ในมือด้วยนะ ฉันจะจัดงานเปิดตัวตรวนทองคำ”
กนิษฐาแขวะ “ได้เรื่องใหม่ก็ทิ้งเรื่องเก่าเลยนะคุณ แล้วนี่ละ” ยื่นโปสเตอร์ให้ตะวันฉาย “โปสเตอร์ที่ทำไว้แล้วจะทำยังไง”
“ทิ้งไปเลย”
ตะวันบอก แล้วชูโปสเตอร์ในมือให้ภีร์ภูมิกับบุษบันดู
ภีร์ภูมิกับบุษบัน เห็นโปสเตอร์รูปตรวนทองคำมีคำบรรยายว่า “ตรวนทองคำ แห่งรักแท้ พร้อมเปิดตัวเร็ว ๆ นี้”
“ตอนแรกฉันเรียกเธอมาดูโปสเตอร์งานเปิดตัวตรวน แล้วเธอก็มาเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟัง ตอนนี้ฉันเลยได้เรื่องใหม่แล้ว ฉันจะเอาเธอสองคนเป็นพรีเซ็นเตอร์ของงานนี้” ตะวันฉายเห็นโอกาสทอง
ภีร์ภูมิกับบุษบันยิ้มๆ ก่อนที่ภีร์ภูมิจะตัดสินใจพูดขึ้นมา
“คุณตะวันครับ ผมอยากซื้อตรวนเก็บไว้เอง”
ภีร์ภูมิกับบุษบันมองหน้ากัน

ตะวันฉายทำหน้าสงสัย
“คุณจะซื้อตรวนไปทำไมคุณภูมิ เพราะตรวนนั่นเคยทำร้ายคุณกับยัยบุษนะ”
“เราผูกพันกับตรวน และอยากเก็บไว้เพื่อเตือนใจเราน่ะ” บุษบันว่า
ตะวันฉายเข้าไปกอดคอบุษบัน
“อย่าว่ายังงั้นยังงี้เลยนะ ตอนนี้ราคาทองมันก็แพงนะ แล้วนี่ทองคำแท้ ๆ แถมยังทองโบราณอีก ฉันตั้งราคาไว้แปดสิบล้าน เธอจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อ”
ภีร์ภูมิกับบุษบันนิ่ง
“เธอเก็บไว้ให้ฉันก่อนได้ไหมล่ะ ถ้าฉันไม่ตายแล้วหาเงินได้ฉันจะซื้อแน่”
“พูดเป็นเล่นน่ายัยบุษ ถ้าใครมาขอซื้อตอนนี้แล้วมีเงินพอฉันก็จะขาย เก็บไว้ให้เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะได้เงิน”
ภีร์ภูมิกับบุษบันทำหน้าขอร้องตะวันฉาย
เสียงโทรศัพท์มือถือของตะวันดังขัดขึ้น ตะวันฉายดู เป็นเบอร์ใครไม่รู้ แต่ก็รับสาย
“สวัสดีครับ”
ที่แท้เป็นพิมพิลาส ซึ่งแต่งหน้าเข้ม ทาปากด้วยลิปสติกสีแดงเข้ม
“ฉันจะถามเรื่องตรวนทองคำ”
ตะวันฉายได้ยินคำว่า “ตรวนทองคำ” ทำท่าลุกลี้ลุกลน
“ครับ! สักครู่นะครับ”
ตะวันฉายมองซ้ายมองขวาท่าทางแปลก ๆ เดินออกไป กนิษฐาเดินสวนเข้ามาเห็นก็แปลกใจในท่าทีนั้น
“คุณตะวัน”
ตะวันฉายไม่สนใจรีบเดินไป กนิษฐา งง สงสัย

ตะวันฉายเดินออกมา แอบ ๆ คุย
“ว่ายังไงนะครับ คุณต้องการซื้อตรวนทองคำเหรอครับ”

ตะวันฉายตกใจปนดีใจ
ครู่ต่อมาตะวันฉายเดินขึ้นมามองซ้ายแลขวา เมื่อไม่เห็นใคร จึงค่อยๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องเก็บตรวนทองคำ

ตะวันฉายเปิดตู้เซฟเอากระเป๋าตรวนออกมา เปิดกระเป๋าดูเพื่อความแน่ใจ พริบตานั้น ตรวนทองคำอยู่ในกระเป๋าเรียบร้อย ตะวันฉายปิดกระเป๋า และถือเดินออกไปนอกห้อง

ค่ำคืนนั้น ที่ล็อบบี้โรงแรมแห่งหนึ่ง ตะวันฉายนั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่แท้เป็นพิมพิลาส ซึ่งวันนี้แต่งกายด้วยชุดสีดำ แต่งหน้าจัด ปากสีแดงเข้ม ใส่แว่นตาดำ สวมหมวกเบเล่ใบสวยๆ พรางตัว แถมใส่ถุงมือสีเข้าชุดกันกับเสื้อผ้าอีก ดูไม่เหมือนสาวหวานคนเดิม

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมมีตรวนทองคำ ผมยังไม่ได้เปิดตัวเลย”
“ฉันเป็นนักสะสมของเก่าก็ต้องมีเส้นมีสายเป็นธรรมดา”
“ครับ ที่คุณบอกว่าต้องการซื้อตรวน ที่จริงผมก็อยากขายนะครับแต่เพื่อนผมเขาก็จะซื้อผมเลยอยากเก็บไว้ให้เพื่อน”
พิมพิลาสพูดสวนขึ้นมา
“แปดสิบล้าน”
ตะวันฉายยังไม่พอใจกับจำนวนเงิน เพราะคิดว่าคนที่มาซื้อต้องให้ได้มากกว่านี้
“คือ ตรวนนี่เป็นของเก่า มีชิ้นเดียวในโลก”
พิมพิลาสให้ราคาเพิ่ม “หนึ่งร้อยล้าน”
ตะวันฉายชะงัก พอใจ
“เงินสดนะครับ”

พิมพิลาสพยักหน้า

วันต่อมาตะวันฉายจอดรถหน้าธนาคาร เปิดกระเป๋าดูเงิน
ตะวันฉายดีใจ ใช้มือลูบๆ เงิน “หนึ่งร้อยล้าน รวย ๆ แล้วเรา”
ตะวันฉายปิดกระเป๋า เปิดประตูรถลงมา กอดกระเป๋ามองซ้ายมองขวาเดินมาที่ธนาคารตรงหน้า
จู่เสียงคุ้นหูของกนิษฐาดังขึ้นจากด้านหลัง
“คุณตะวัน”
ตะวันฉายสะดุ้ง ตกใจ กนิษฐาพุ่งเข้ามาหา
“อ้าว! จะมาธนาคารทำไมไม่บอก จะได้มาด้วย”
ตะวันฉายพยายามบัง ๆ กระเป๋าไว้ แต่กนิษฐาเห็น
“แล้วนี่กระเป๋าอะไร”
“ไม่มีอะไร”
ตะวันฉายมีพิรุธเต็มๆ จะเดินกลับไปที่รถ กนิษฐาเดินตาม
“จะมาธนาคารไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”
“ฉันจะกลับแล้ว ไว้ค่อยมาใหม่วันหน้า”
“อะไรของคุณเนี่ย นึกจะมาก็มาจะไปก็ไป ดีเลย ฉันจะได้กลับด้วย”
“จะมากลับทำไมพร้อมฉัน”
“ก็ฉันไม่ได้เอารถมา”
ตะวันฉายหยุดเดิน
“อ้าว! จะกลับไม่ใช่เหรอ ไปสิ ยืนรออะไรอยู่”
กนิษฐาเดินไปที่รถของตะวัน ตะวันกอดกระเป๋าจำใจเดินไป

พอถึงแกลเลอรี่ตะวันเดินกอดกระเป๋าเงินก้าวลงรถมา กนิษฐาตามมา
“กระเป๋าอะไรก็ไม่ยอมบอก เอามาดูสิ”
“อย่ายุ่ง”
กนิษฐาแย่งกระเป๋ามาจากตะวัน ยื้อยุดกัน
ระหว่างนั้นภีร์ภูมิกับบุษบันเดินตื่นเต้นเข้ามาพอดี
“ตะวัน ๆ ฉันหาทางออกเรื่องเงินได้แล้ว”
สองคนยังยื้อยุดกระเป๋ากันอยู่
“เออ...ช่างมันก่อน”
ตะวันฉายยังไม่ปล่อยกระเป๋า กนิษฐาคาใจมากยังแย่งไม่หยุด
“คุณฟังเราก่อนสิครับ” ภีร์ภูมิเอ่ยขึ้น

อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 12 วันที่ 26 ม.ค. 56

ละคร บ่วงวันวาร บทประพันธ์-บทโทรทัศน์โดย : ฐา-นวดี สถิตยุทธการ
บ่วงวันวาร กำกับการแสดง : จาริวัฒน์ อุปการไชยพัฒน์
บ่วงวันวาร แนวละคร : ดราม่า
บ่วงวันวาร ผลิต : บ.เอ็กแซ็กท์ - บ. ซีเนริโอ
บ่วงวันวารอำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร และ ถกลเกียรติ วีรวรรณ
บ่วงวันวารออกอากาศ : พุธ - พฤหัส เวลา 20.15 - 21.45 น. (เพิ่มเวลาออกอากาศ เป็น 90 นาที)
ติดตามชม ละครเรื่อง บ่วงวันวารได้ทาง ททบ.5 เริ่มออกอากาศวันแรกเดือนมกราคม 2556
ที่มา manager