อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 7/3 วันที่ 14 ม.ค. 56

อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 7/3 วันที่ 14 ม.ค. 56

พิศยิ้มร้ายออกมา “เสร็จพิธีเมื่อไหร่ คุณฉัตรได้เจอตัวนังบัวแน่”
“ฉันจะยกเลิกพิธีเดี๋ยวนี้ หากฉันไม่รู้ว่าหล่อนเอาแม่บัวไปไว้ที่ไหนและแม่บัวปลอดภัยดีหรือไม่” ฉัตรขู่กลับ
แต่พิศไม่สะทกสะท้านสักนิด พูดย้อนกลับอย่างสะใจ “มันก็คงปลอดภัยดี อยู่ในซ่อง! นั่นแหละคะ”

ฉัตรตกใจเป็นห่วงบัวและโกรธพิศมาก!
ฉัตรโกรธจัดจนเผลอพูดเสียงดัง

“ทำไมต้องทำกันถึงเพียงนี้!”
แขกเหรื่อได้ยินต่างตกใจหันมามองบ่าวสาว
พิศโต้เสียงแข็ง “เพราะคุณฉัตร ไม่ได้คิดจะมาเข้าพิธีกับพิศจริงๆ นี่คะ คุณฉัตรแค่จะเอาพิธีมาบังหน้าแล้วก็มาชิงตัวนังทาสนั่นไป ใช่มั้ยคะ”

ฉัตรอึ้งไป พระยาโกสินทร์กับฉายมองหน้ากัน ตกใจที่พิศรู้แผนการ แขกฝั่งเจ้าสาวตกอกตกใจ เริ่มโวยวายกัน หม่อมจรัสตกใจหันมองพระยาสมาน

พิศขยับเข้าไปกระซิบกับฉัตร “ในเมื่อคุณฉัตรคิดไม่ซื่อและจะทำให้พิศอับอาย พิศก็ต้องทำให้คุณฉัตรเจ็บเหมือนกัน”
ฉัตรเหลืออดแล้วพูดเสียงดัง
“หล่อนช่างเป็นผู้หญิงที่จิตใจโหดเหี้ยมที่สุดที่ฉันเคยเจอมา ถ้าเช่นนี้ ฉันขอยกเลิกพิธีในวันนี้ทั้งหมด!”
แขกเหรื่อได้ยินพากันแตกฮือ พิศแค้นจัด กำมือแน่นด้วยความโมโห
พระยาสมานโมโห เพราะเสียหน้า
“ทำอย่างนี้ได้ยังไง! ไม่หยามหน้ากันไปหน่อยเรอะ!”
“แค่นี้มันยังน้อยไปขอรับ เมื่อเทียบกับสิ่งที่แม่พิศกับท่านเจ้าคุณกำลังทำอยู่”
พระยาสมานโกรธมากขึ้นเสียงดังลั่นบ้าน “เจ้าฉัตร!”
ฉัตรไม่สนใจจะเดินออกไป ฉายเดินตามฉัตรไป

พระยาสมานโมโหหันมาเล่นงานเอากับพระยาโกสินทร์ “ท่านเจ้าคุณ! ลูกชายตัวดีของท่านเจ้าคุณมันหยามหน้ากระผมมากไปแล้ว! ท่านเจ้าคุณต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!”
“ที่เจ้าฉัตรทำก็ถูกแล้ว!”
“ว่ายังไงนะ! ทำไมพูดแบบนี้ละท่านเจ้าคุณ!”
“ก็ในเมื่อท่านเจ้าคุณผิดคำพูด ทุกอย่างก็เป็นอันยกเลิก” ท่านเจ้าคุณหันไปสั่งทหาร “ไปยกหีบตรวนทองคำและสินสอดทั้งหมดกลับเรือน!”
ทหารกำลังจะเข้าไปเก็บสินสอด พระยาสมานเข้าไปขวางไว้
“หยุด! จะเอาสินสอดไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!”
ทหารทุกคนชะงัก
“ท่านเจ้าคุณกับลูกชายต่างหากที่ผิดคำพูด และกระทำการอันหยาม เกียรติและต่ำทรามต่อหน้ากระผมและแขกเหรื่อเยี่ยงนี้ กระผมต้องยึดสินสอดทั้งหมดนี่ไว้เพื่อเป็นการชดใช้!”
พระโกสินทร์ตอกกลับด้วยสีหน้าจริงจัง “ได้! ถ้าท่านเจ้าคุณเห็นทรัพย์สินเงินทองมันมีค่ากว่าความผิดชอบชั่วดี กระผมก็จะยกสินสอดพวกนี้ให้ คิดเสียว่าทำทาน! และเราทั้งสองตระกูลจบกันเพียงเท่านี้!”
พระยาโกสินทร์พูดจบก็เดินลงเรือนไปพร้อมฉัตรและฉาย พระยาสมานแค้นแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไอ้โกสินทร์!!”
พิศมองตามสามพ่อลูกด้วยสายตาชิงชัง

ทางด้านน้อยกับบัวถูกมัดมือไว้ ไอ้แนบกำลังฉุดกระชากน้อยกับบัวให้เดิน น้อยนิ่งๆ ยอมให้ลากไป ขณะนั้นก็จ้องไอ้แนบอย่างมีแผน
“อีน้อยมึงมาได้จังหวะพอดีเลยนะ เอามึงสองคนไปขายกูคงได้อัฐมาใช้อีกหลายปี”
น้อยแสยะยิ้มเหมือนมีแผนบางอย่างในใจ
จังหวะนั้นเอง เถาวัลย์ที่มัดข้อมือน้อยไว้ค่อยๆ หลวมและกำลังหลุดออก น้อยแกล้งจับเถาวัลย์ไว้ให้เหมือนว่าเถาวัลย์ยังมัดข้อมืออยู่)
ครู่หนึ่ง น้อยมองหน้าบัว แล้วพยักหน้าให้สัญญาณว่าจะเริ่มแผน
ทันใดนั้น น้อยก็แกล้งปวดท้องฟุบลงไปที่พื้น
“โอ๊ย!!”
ไอ้แนบหยุดชะงัก และพยายามดึงตัวน้อยขึ้น!
“มึงอย่ามาสำออยอีน้อย อีกนิดเดี๋ยวก็ถึงแล้ว…ลุกขึ้นมา”
“ข้าปวดท้อง!”
ระหว่างนั้น บัวได้จังหวะจึงเข้าไปใช้มือที่ถูกมัดอยู่ทุบไปที่ไอ้แนบเต็มแรง จนมันเซออกไป!
ไอ้แนบโมโหหันไปตบบัวอย่างแรง บัวล้มสลบไป
น้อยได้จังหวะถีบไอ้แนบจนกระเด็น ดาบไอ้แนบกระเด็นหลุดออกจากมือ!
“พวกมึงนี่รนหาที่ตายจริงๆนะ!” ไอ้แนบคำราม
น้อยมองไปที่ดาบ แล้วรีบคลานจะไปคว้าดาบไว้ ไอ้แนบก็รีบลุกขึ้นพุ่งไปคว้าดาบเช่นกัน
น้อยกำลังจะถึงดาบ แต่แล้วไอ้แนบไวกว่าคว้าดาบไว้ได้ก่อน! น้อยมองอย่างตกใจ! ไอ้แนบง้างดาบจะฟันน้อยแล้ว
แนบกำลังจะลงดาบไปที่น้อย ทันใดนั้น ไอ้เพียรก็เข้ามากระโดดถีบไอ้แนบจนมันกระเด็นออกไป
น้อยดีใจมาก “ไอ้เพียร! มาได้ยังไง”
เพียรเอาแต่ถามเพราะเป็นห่วงน้อย “เอ็งเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
จังหวะนั้นแนบตั้งตัวลุกขึ้นมา ตั้งดาบขึ้นสู้กับเพียร
“วันนี้เป็นวันอะไร ทุกคนพร้อมจะมาตายด้วยคมดาบของกู ...อยากตายกูจะสนองให้ คุณพิศจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยใจเพราะพวกเอ็งอีก!”
ไอ้แนบโผนทะยานตรงเข้าไปฟันเพียรทันที เพียรคว้าท่อนไม้ไว้ป้องกันตัว แนบกับเพียรต่อสู้กัน
น้อยมองไอ้เพียรอย่างเป็นห่วง นึกหาวิธีจะเข้าไปช่วย

ทางด้านนายสนเตรียมเรือไว้ให้ฉัตรพร้อมแล้ว สนชะเง้อมองฉัตรท่าทางกังวล ก่อนจะพึมพำออกมา
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? ทำไมคุณฉัตรถึงยังไม่มานะ”

ฉัตรกับฉายออกตามหาบัว มาถึงอีกมุมในป่าละแวกเรือนพระยาสมาน

“พี่ฉัตรจะไปหาแม่บัวที่ไหนขอรับ?” ฉายสงสัย
“ซ่อง…แม่พิศบอกว่าจะเอาแม่บัวไปขายที่ซ่อง” สีหน้าท่าทางของนายทหารหนุ่มร้อนรนมากๆ

ฟากไอ้แนบตรงเข้าฟันไอ้เพียรแบบไม่ยั้ง ไอ้เพียรหลบคมดาบทำให้ไอ้แนบเสียหลักสะดุดกอหญ้าล้มลงไป ไอ้แนบหันมาจะเข้าไปแทงไอ้เพียร
น้อยรีบหยิบท่อนไม้มาตีไอ้แนบสุดแรง จนมันซวนเซล้มลงไป
ไอ้เพียรสบโอกาสเข้าไปแย่งดาบที่มือแนบ พอคว้าดาบไว้ได้ ไอ้เพียรก็แทงเข้าที่ท้องไอ้แนบทันที ไอ้แนบตาเหลือกด้วยความเจ็บ เลือดค่อยๆ ไหลออกจากปาก
“ไอ้เพียร”
ไอ้เพียรหันกลับมาหาบัวกับน้อย ช่วยแกะเชือกที่มัดมือออก
“สุดท้ายเอ็งก็มาช่วยข้าไว้อีกจนได้” น้อยกล่าวอย่างตื้นตัน
“เอ็งจะให้ข้าทิ้งเอ็งได้ลงหรือนังน้อย ข้าทำไม่ได้!” ไอ้เพียรบอกอย่างจริงใจ
“ข้าขอบใจเอ็งมากนะ”
ไอ้เพียรยิ้ม ดีใจเป็นที่สุด
“จะขอบใจข้าทำไม ข้าเต็มใจทำเพื่อเอ็งนะ”
น้อยหันไปทางบัว
“พานังบัวหนีไปจากที่นี่กันเถอะ”
บัวเริ่มได้สติพยายามจะพยุงตัวลุกขึ้น จังหวะนั้นบัวเห็นไอ้แนบฟื้นแล้วกำลังจะพุ่งดาบมาที่ไอ้เพียร บัวตกใจรีบร้องตะโกนบอก

“เพียร ระวัง!!”
ไอ้เพียรหันไป เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้แนบพุ่งดาบมาที่ร่างของมันพอดี ไอ้เพียรโดนแทนจังๆ จุกและเจ็บ จนเลือดออกจากปาก น้อยกับบัวตกตะลึงตาค้าง!

น้อยอึ้ง! น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
หลังจากไอ้แนบพุ่งดาบใส่เพียรเสร็จ ร่างของมันก็ล้มลงไปกับพื้น ตาค้างลมหายใจค่อยๆ หมดลงและแน่นิ่งไป!
พร้อมกันนั้นร่างเพียรก็ค่อยๆ ล้มลง
“ไอ้เพียร”
น้อยตะโกนก้อง ปล่อยโฮออกมา กอดไอ้เพียรไว้แน่น
“ไอ้เพียร…อย่าเป็นอะไรนะ”
ไอ้เพียรเจ็บปวดเหลือแสน แต่มันยังพยายามจะพูดกับน้อย น้ำเสียงแผ่วเต็มที
“นังน้อย…”
“เพียร เอ็งอย่าเพิ่งพูดอะไรทั้งนั้น เอ็งอดทนไว้ก่อนนะ”
“ต่อไป ไม่มีข้าแล้ว เอ็งดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“เพียร…” น้อยคราง
ไอ้เพียรสำลัก เลือดยิ่งพุ่งออกมา พูดกระท่อนกระแท่น
“ถึงเอ็งจะไม่รักข้า แต่ข้า...ข้าก็มีความสุขที่ได้รักเอ็ง” ไอ้เพียรจับมือน้อยมากุมไว้ที่หัวใจ “และข้า...ก็จะขอรักเอ็ง...ตลอดไป...”
ไอ้เพียรค่อยๆ หมดลมหายใจ สิ้นใจตายในอ้อมกอดน้อย ผู้หญิงที่มันรักมากที่สุดในชีวิต
“ไอ้เพียร!”
น้อยปล่อยโฮ ร้องไห้ครวญคร่ำ ก่อนจะค่อยๆ วางร่างไอ้เพียรลงกับพื้น

ขณะเดียวกันพิศอยู่ที่เรือนพระยาสมาน พอไอ้สิงห์มารายงานว่าบัวหนีไปได้ ก็ทั้งโกรธทั้งโมโห
“อะไรนะ! นังบัวมันหนีไปได้”
“ขอรับ บ่าวตามคุณฉัตรกับคุณฉายไปแต่ตามไม่ทัน กับไปเจอศพไอ้แนบกับไอ้เพียรแทน บ่าวคิดว่านังบัวกับนังน้อยมันคงหนีไปแล้วขอรับ”
พิศคำรามออกมาอย่างมั่นใจ
“อีบัวมันต้องหนีไปหาคุณฉัตรแน่ๆ”

ทางด้านนางพุ่มซึ่งถูกมัดมือมัดเท้านั่งฟุบอยู่ในกรงขัง สักครู่พิศ กับนางด้วง เดินเข้ามา พิศสั่งบ่าวคู่ใจ
“แก้มัดมัน”
นางด้วงเดินเข้าไปแก้เชือกให้นางพุ่ม
พิศถามทันที “นังพุ่ม...เอ็งรู้ใช่ไม๊ว่าคุณฉัตรพานังบัวหนีไปไหน”
นางพุ่มเงียบไม่ยอมตอบ
พิศนิ่ง พูดด้วยดีๆ “นังพุ่ม เอ็งก็เป็นทาสเรือนนี้ พ่อกับข้าเลี้ยงเอ็งไม่ดีตรงไหน เอ็งถึงได้ไปช่วยคนอื่น เห็นคนอื่นดีกว่าข้า บอกข้ามาว่าคุณฉัตรพานังบัวไปไหน”
“บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ” นางพุ่มบอก
“ปากแข็ง! ข้าเห็นกับตาว่าแกเป็นคนปล่อยคุณฉายออกไป แล้วโรงครัวที่ไฟไหม้ก็ต้องเป็นฝีมือแก ยังจะมาบอกว่าไม่รู้อีก”
นางพุ่มนั่งนิ่ง
“เอ็งบอกข้ามาเถอะ ถ้าเอ็งบอก ข้าจะปล่อยเอ็งกับไอ้เพียรเป็นอิสระ แต่ถ้าเอ็งไม่บอกเอ็งได้เห็นศพไอ้เพียรแน่!” พิศยกไอ้เพียรมาขู่ เพราะนางพุ่มยังไม่รู้ว่าลูกชายตายแล้ว
นางพุ่มได้ยินแบบนั้นก็ใจไม่ดี แต่ก็ยังแข็งใจไม่ยอมบอก
“บ่าวไม่ทราบจริงๆ เจ้าค่ะ”
“จะไม่บอกใช่มั้ย ข้าเตือนเอ็งแล้วนะ ถึงเวลานั้นอย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน” พิศหันมาทางไอ้สิงห์แกล้งบอก “ไอ้สิงห์ เอ็งพาบ่าวผู้ชายไปตามหาไอ้เพียรให้เจอ ถ้าเจอตัวแล้วตัดหัวมาให้แม่มันดู”
“ขอรับ” ไอ้สิงห์รับคำ
นางพุ่มใจหายวาบและคิดหนัก! ขณะที่พิศเดินออกไป
“เดี๋ยวเจ้าค่ะคุณพิศ” นางพุ่มเปลี่ยนใจ
พิศหยุดชะงัก หันไปยิ้มเหี้ยมกับนางด้วง!

ทางด้านน้อยกับพัวพากันหนีเข้ามาอีกมุมหนึ่งในป่า
“บัว ข้าว่าเราหนีไปที่อื่นก่อนดีกว่า ถ้าไปท่าเรือตอนนี้ไม่เจอคุณฉัตรล่ะ” น้อยประเมินสถานการณ์
“ข้ารอได้ คุณฉัตรให้ข้าไปรอที่นั่นยังไงคุณฉัตรก็ต้องมา” บัวบอก
“แต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นไปตามแผนแล้ว คุณฉัตรอาจจะไม่ไปท่าเรือแล้วก็ได้ แล้วไม่แน่ตอนนี้เขากำลังตามหาเอ็งอยู่”
“ลองไปเสี่ยงดูก่อนนะน้อย ถ้าไม่เจอใครเราค่อยหนีไปที่อื่นกัน”
น้อยพยักหน้า ทั้งคู่รีบตรงไปที่ท่าน้ำจุดนัดหมายกับฉัตรทันที

ภายในห้องพิศบนเรือนพระยาสมานยามนั้น ของการจัดงานแต่งตอนเช้ายังหลงเหลืออยู่ให้เห็น พิศนั่งอยู่บนเตียง มองสินสอดของฉัตรอย่างชิงชัง พิศมองไปที่หีบตรวนทองคำ แล้วค่อยๆ เปิดหีบนั้นออก เห็นตรวนทองคำเหลืองอร่ามอยู่ในหีบ พิศจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ หยิบตรวนทองคำใส่ถุงผ้าไว้
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วพระยาสมานเดินเข้ามา
“เป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นหรือยัง”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ”
“หึ! ช่างหัวไอ้พระยาโกสินทร์กับลูกมันปะไร ผู้หญิงอย่างลูกมีพร้อมทุกอย่าง หาคนดีๆ ได้อีกไม่ยากหรอก”
พิศนั่งนิ่งๆ “พิศรู้คะ ว่าจะทำอย่างไรต่อไป”
นางด้วงพรวดเข้ามาไม่ทันเห็นพระยาสมาน
“คุณพิศเจ้าขา” พอนางด้วงแลเห็นพระยาสมานก็สะดุ้ง ลดเสียงพูดเบาลง “ทุกอย่างพร้อมแล้วเจ้าค่ะ!” พิศขยับเดินออกจากห้อง
“ลูกจะออกไปไหน?”
“ไปทำธุระค่ะ เดี๋ยวพิศกลับมานะคะ” พิศหันมาทางนางด้วง “ไปเร็วนังด้วง!”

พิศถือถุงใส่ตรวนทองคำออกไปดวงตาวาววาม นางด้วงตามติด พระยาสมานมองลูกสาวอย่างแปลกใจ
พิศเดินออกมาหน้าเรือน คำรามออกมาจากลำคอด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม

“ถึงเวลาที่พวกมันต้องชดใช้แล้ว!”

ทางด้านฉัตรเดินหาบัวตามซ่องจนทั่วตลาด แต่ไม่พบเห็น ฉัตรสีหน้ากังวลเพราะเป็นห่วงบัวมาก ครู่ต่อมา ฉายเดินเข้ามาหา
“ไม่มีวี่แววเลยขอรับพี่ฉัตร ไม่รู้ว่าไอ้พวกนั้นมันเอาแม่บัวไปไว้ไหน?”

อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 7/3 วันที่ 14 ม.ค. 56

ละคร บ่วงวันวาร บทประพันธ์-บทโทรทัศน์โดย : ฐา-นวดี สถิตยุทธการ
บ่วงวันวาร กำกับการแสดง : จาริวัฒน์ อุปการไชยพัฒน์
บ่วงวันวาร แนวละคร : ดราม่า
บ่วงวันวาร ผลิต : บ.เอ็กแซ็กท์ - บ. ซีเนริโอ
บ่วงวันวารอำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร และ ถกลเกียรติ วีรวรรณ
บ่วงวันวารออกอากาศ : พุธ - พฤหัส เวลา 20.15 - 21.45 น. (เพิ่มเวลาออกอากาศ เป็น 90 นาที)
ติดตามชม ละครเรื่อง บ่วงวันวารได้ทาง ททบ.5 เริ่มออกอากาศวันแรกเดือนมกราคม 2556
ที่มา manager