พิศบอกเสียงแข็ง “ยัง ขังมันไว้อย่างนั้นก่อน ข้าต้องการจะเห็นเวลาเอ็งเผาหน้ามันด้วยตาของข้าเอง มันถึงจะสาแก่ใจ ไป ขึ้นเรือนก่อนนังด้วง ไม่รู้เจ้าคุณพ่อเรียกหาข้าด้วยเรื่องอะไร”
พิศเดินนำขึ้นเรือนไป นางด้วงเดินตามหลัง สีหน้าขัดใจ อดเผาหน้าบัวอย่างใจคิด
เวลาเดียวกันที่เรือนพระยาโกสินทร์ ฉัตรเดินกระวนกระวายรอฟังข่าวจากนายชดจนนั่งไม่ติดที่ พระยาโกสินทร์และฉายมองอย่างเข้าใจในอารมณ์ สักครู่นายสนก็เดินพานายชดเข้ามา ฉัตรรีบถลาเข้าไปหานายชดทันที
“ท่านเจ้าคุณสมานว่าอย่างไรบ้างนายชด”
นายชดยิ้มร่า “ท่านเจ้าคุณสมานให้กระผมไปรอที่ท้ายวัดพร้อมอัฐคืนนี้ขอรับ แล้วไม่เกินสองยาม ท่านเจ้าคุณสมานจะเอาตัวนังบัวมาให้ไถ่”
ฉัตรยิ้มด้วยความดีใจออกมาทันที
ฉัตรก้มลงกราบแทบเท้าท่านเจ้าคุณผู้เป็นบิดาด้วยความซาบซึ้งใจ
“กระผมต้องกราบขอบพระคุณเจ้าคุณพ่อที่เมตตากระผมอย่างสูงขอรับ หากงานนี้เจ้าคุณพ่อไม่ช่วย กระผมก็มองไม่เห็นทางออก”
“พ่อก็หวังจะเห็นเจ้ามีความสุขในชีวิตมากกว่าอื่นใดนั่นแหละ ไถ่ตัวแม่บัวมาได้แล้ว พ่อจะจัดงานแต่งงานให้เจ้ากับแม่บัวอย่างเร็วที่สุด มันจะได้หมดเรื่องวุ่นวายนี่เสียที”
ฉัตรกราบบิดาอีกครั้ง พูดอย่างมุ่งมั่น “กระผมมั่นใจขอรับเจ้าคุณพ่อ...แม่บัวนี่แหละขอรับ...คือคู่ชีวิตของกระผมที่จะอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมเป็นร่วมตายกับกระผมไปจนตลอดชีวิต”
พระยาโกสินทร์พยักหน้ารับ ขณะที่ฉัตรดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า สีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง
เวลาเดียวกัน พระยาสมานนั่งรออยู่บนเรือนแล้ว ก่อนจะเห็นพิศกับนางด้วงเดินเข้ามา
“เจ้าคุณพ่อเรียกหาพิศ มีเรื่องอะไรหรือคะ”
พระยาสมานเอ่ยขึ้น “เรื่องนังบัว”
พิศได้ยินหน้าตึงขึ้นมาทันที “นังบัวทำไมรึคะเจ้าคุณพ่อ”
“พ่อเห็นว่านายชดมันมีอัฐมาไถ่ตัวลูกสาวมัน พ่อเลยจะยอมให้มันไถ่ตัวนังบัวกลับไป…มันให้ค่าไถ่เป็นสองเท่าเลยนะลูก!”
พิศตวาดแว้ด “ไม่ได้นะคะคุณพ่อ มันจะให้สักกี่เท่า พิศก็ไม่ยอม”
“แต่พ่อรับปากไอ้ชดมันไปแล้ว ถ้าหากว่าเราไม่ยอมให้มันไถ่ตัวนังบัวกลับไปแล้วมันไปฟ้องหลวง เราจะเดือดร้อนได้นะลูก”
“คนอย่างพวกมันจะเอาปัญญาที่ไหนไปฟ้องหลวง” พิศพูดอย่างถือดี แต่แล้วก็คิดถึงฉัตรขึ้นมา
ได้ “ถ้าไม่มีใครช่วยมัน ยังไงพิศก็ไม่ยอมให้ใครไถ่ตัวมันไปได้หรอกค่ะ อีบัวมันจะต้องตายอยู่ที่เรือนนี้”
พิศประกาศกร้าวด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม
พระยาสมานหนักใจ คิดไม่ตกว่าจะทำยังไงดี
เวลาต่อมาพระยาสมานเห็นนางด้วงเดินผ่านมาจึงกวักมือเรียก
“นังด้วง”
นางด้วงรีบถลาเข้าไปหาพระยาสมาน
“เจ้าคะ”
“ข้ามีธุระสำคัญจะให้เอ็งทำ แต่ธุระนี้..ห้ามให้ลูกสาวข้ารู้เรื่องเป็นอันขาด เข้าใจไม๊ แล้วถ้าเอ็งทำสำเร็จ ข้าจะยกเอ็งเป็นเมียเอก” ท่านเจ้าคุณยกเรื่องนี้มาล่อบ่าวจอมสอพลอและขี้อิจฉา
นางด้วง ตาโตทันที “ธุระอะไรเจ้าคะ”
พระยาสมานเหลียวซ้ายแลขวา แล้วลากตัวนางด้วงเข้าห้องไปบอกแผน
นายชดพร้อมด้วยนายสนมารอตามนัดที่หลังวัด
“เอ็งรอข้าอยู่ตรงนี้”
นายชดพูดพลางยื่นถุงอัฐให้นายสน
“เอ็งเก็บอัฐไว้ ข้าจะมาเอาอัฐให้พวกนั้นก็ต่อเมื่อข้าได้เจอลูกสาวข้าแล้ว”
นายสนพยักหน้ารับ นายชดเดินไปทางจุดนัดพบคนเดียว
นางด้วงรีบเดินไปทางวัด มองซ้ายแลขวาอย่างระมัดระวังตัว สีหน้าเป็นกังวล มือไม้สั่น ท่าทางมีพิรุธไอ้แนบเดินตามหลังนางด้วงมาด้วย
“ไอ้แนบ”
“มีอะไร” อ้แนบหันมา
“เดี๋ยวเอ็งกับข้าแยกกันตรงนี้ เอ็งอ้อมไปทางด้านหลัง คอยดูต้นทางไว้เผื่อมีใครผ่านมา”
ไอ้แนบพยักหน้าแล้วแยกออกไป
ไม่นานต่อมานางด้วงก็เดินเข้ามาตรงจุดนัดพบป่าข้างวัด เห็นชดยืนรออยู่ นางด้วงมองอย่างหวั่นใจ
จังหวะนั้นนางด้วงนึกถึงคำพูดของพระยาสมาน “ถ้าเอ็งทำสำเร็จ ข้าจะยกเอ็งเป็นเมียเอก!” พึมพำออกมา “เอาวะ”
นางด้วงเดินเข้าไปหานายชด พร้อมกับเอ่ยขึ้น
“ท่านเจ้าคุณสมานส่งข้ามา”
“อ้อ..เหรอ”
นายชดก็ชะเง้อมองไปข้างหลังนางด้วง
“แล้วนังบัวลูกสาวข้าล่ะ”
“ข้าให้รออยู่ตรงโน้นแน่ะ” นางด้วงชี้โบ้ยไปทางอื่น
นายชดดีใจยิ้มร่าจะเดินไปหาบัว นางด้วงประหม่า มือสั่น เอี้ยวตัวคว้าแขนนายชดไว้
“เดี๋ยวซี๊! เอาอัฐมาก่อน”
“ข้าขอเจอลูกสาวข้าก่อน”
“ลูกสาวเอ็งอยู่แค่นี้ ไม่หายไปไหนหรอก เอาอัฐมาดูก่อน”
“ข้าจะให้อัฐเอ็งก็ต่อเมื่อข้าได้เจอลูกสาวข้าแล้ว!” นายชดไม่ยอมง่ายๆ
นางด้วงอารมณ์เสีย คิดหาวิธี
“ไปสิ นังบัวอยู่ทางโน้น” นางด้วงชี้บอกจุดไปทางป่าหญ้า “เดินเข้าไปดูสิ”
นายชดเดินไปทางป่าหญ้าที่นางด้วงบอก
พอนายชดเดินเข้ามาในป่าหญ้า มองหาบัว แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา ส่วนนางด้วงเดินตามมา ตัดสินใจคว้ามีดออกมาทั้งที่กลัวๆ กล้าๆ นางด้วงมือไม้สั่น
“ไหนละลูกข้า”
นายชดหันกลับมา เห็นนางด้วงเดินเข้ามาประชิดตัว ในมือถือมีด นายชดตกใจ สีหน้าไม่ดี
“เอ็งจะทำอะไร จะหักหลังข้าเรอะ”
“เอาอัฐมาให้ข้า” นางด้วงขู่
“พวกเอ็งเอาลูกข้าไปไว้ไหน”
นางด้วงไม่ตอบเดินถือมีดตรงดิ่งเข้าไปหานายชด
“บอกให้เอาอัฐมาให้ข้า”
“เอ็งเอาบัวมาให้ข้าก่อน แล้วเอาอัฐไป อย่าถึงกับต้องทำร้ายกันเลย” นายชดพยายามพูดดีๆ ด้วย
นางด้วงไม่ฟังถือมีดเดินเข้าไปหานายชด ท่าทางกลัวๆ กล้าๆ นางด้วงตัดสินใจทะยานเข้าไปแทงทันที นายชดหลบ แต่พลาดสะดุดกอหญ้าล้มลงไป
“อย่า” นายชดร้องลั่น
นางด้วง ตาขวาง “บอกให้เอาอัฐมาให้ข้า” จะเข้าไปแทงนายชดซ้ำอีก นายชดหลบได้ทันแล้วผลักนางด้วงตกลงไปในคูน้ำบริเวณนั้น แล้วนายชดออกวิ่งไปหาสน
“สน …สน”
ด้านนายสนชะเง้อรอนายชดกลับมา ระหว่างนั้นได้ยินเสียงนายชดตะโกนเรียก สนตกใจ รีบวิ่งไปหานายชด
นายชดวิ่งหนีออกมา นายชดเห็นสนรีบบอก “เก็บอัฐไว้ แล้วรีบหนีไป”
นายสนงงๆ จะเข้าไปช่วยนายชด “มีอะไรลุงชด”
“ข้าบอกให้หนีไป”
ระหว่างนั้นไอ้แนบโผล่มาจากข้างหลังนายสน นายชดเห็นตกใจ
“สน ระวัง”
ไอ้แนบได้จังหวะทุบเข้าที่ท้ายทอยนายสนเต็มแรง จนนายสนสลบไป
ไอ้แนบเห็นอัฐในมือสนก็รีบเข้าไปหยิบ นายชดก็เข้าแย่งอัฐ ทั้งคู่แย่งถุงอัฐกันชุลมุน
ด้านนางด้วงตะเกียกตะกายขึ้นมาจากคูน้ำได้ก็วิ่งตามนายชดไป
นายชดกับไอ้แนบแย่งถุงอัฐกันอยู่ นายชดแย่งถุงอัฐจากไอ้แนบได้ในที่สุดแล้วกำลังจะวิ่งหนี ระหว่างนั้นนางด้วงโผล่มาพอดี นายชดตกใจตาเหลือก!
“มึงจะหนีไปไหนไอ้แก่ เอาอัฐมาให้กู”
นายชดกำลังจะวิ่งหันกลับไปอีกทาง แต่ไอ้แนบมาดักไว้แล้วคว้าถุงอัฐจากมือนายชดไปได้อีก
“อยากได้อัฐก็เอาลูกสาวข้ามาแลกสิ พวกเอ็งจะทำแบบนี้ทำไม”
นายชดตัดสินใจเข้าไปแย่งอัฐที่แนบอีกครั้ง ทั้งคู่แย่งกันอีกครั้ง!
นางด้วงจะเข้าไปช่วยไอ้แนบ จังหวะนั้น ไอ้แนบสะบัดนายชดกระเด็นไปโดนนางด้วง นายชดล้มไปทับนางด้วง นางด้วงแหกปากร้อง “ว้าย”
สีหน้านายชดตาเหลือก ด้วยความเจ็บปวด นางด้วงรีบผลักร่างนายชดออกจากตัว เผยให้เห็นว่ามีดนางด้วงที่ถืออยู่ในมือ ปักอยู่ที่อกนายชด นายชดค่อยๆ แน่นิ่งจมกองเลือดไป นางด้วงตกใจ!
“ไอ้แนบรีบไป เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
นางด้วงกับไอ้แนบวิ่งเตลิดกลับไป
ไม่นานต่อมา นายสนวิ่งโซเซ หน้าตาตื่นเข้ามาในบ้านพระยาโกสินทร์
ฉัตรมีสีหน้าตกใจอย่างยิ่งเมื่อได้ฟังความจากบ่าว
“อะไรนะ ! นายชดถูกฆ่า”
“ขอรับ” นายสนพยบักหน้า
“แล้วรู้ไม๊ว่าใครเป็นคนทำ” ฉายรีบซัก
“ไม่ทราบขอรับ ผมถูกพวกมันตีจนสลบไป ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็เห็นนายชดถูกฆ่าตายแล้วขอรับ”
“ต้องเป็นฝีมือพวกโจรแน่เลยขอรับ” ฉายออกความเห็น
พระยาโกสินทร์โมโหจึงด่านายสน “ไอ้นี่! ไม่ได้เรื่องเลย ข้าให้เอ็งไปคุ้มกันไอ้ชด แล้วนี่อะไร
พลาดให้โจรพวกนั้นมันฆ่าชิงอัฐไอ้ชดไปจนได้” สนก้มหน้ารับความผิด “ไอ้โจรสมัยนี้มันก็เลวกันจริงเหิมเกริมขึ้นทุกวัน ทำเหมือนบ้านเมืองไม่มีขื่อมีแป อุกอาจฆ่ากันกลางวันแสกๆ”
“กระผมว่าไม่ใช่ฝีมือพวกโจรหรอกขอรับ” ทุกคนสนใจที่ฉัตรพูด “ต้องเป็นฝีมือท่านเจ้าคุณสมานขอรับ เพราะมีแต่ท่านเจ้าคุณสมานที่รู้ว่านายชดมีอัฐ นายชดแต่งตัวซอมซ่อแบบนั้นโจรทั่วไปมันคงไม่คิดเข้าไปปล้น”
ทุกคนคิดตามฉัตร ต่างมีสีหน้าเห็นด้วย
“คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ ที่ทำอะไรไม่ได้เลย ถ้ามีหลักฐานนะพ่อจะได้ลากตัวเข้าคุกให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย”
ฉัตรยิ่งคิดยิ่งแค้น “ในเมื่อท่านเจ้าคุณสมานเล่นไม่ซื่อกับเรา…เราต้องหาวิธีอื่นขอรับ!”
“พี่ฉัตรจะทำอะไรขอรับ”
ฉัตรตาวาววับด้วยความแค้น สีหน้ามีแผน
ฉัตรกับฉาย กำลังแต่งตัวในชุดดำ มีผ้าสีหม่นโพกหน้า เตรียมปืนอยู่ในห้อง
“แน่ใจหรือขอรับพี่ฉัตรที่เราจะทำแบบนี้” ฉายถามพี่ชาย
ฉัตรบอกอย่างจริงจัง “ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงพี่ต้องเอาตัวแม่บัวออกมาจากที่นั่นให้ได้”
พอแต่งตัวเสร็จ ฉัตรและฉายก็เดินออกไปจากบ้าน พระยาโกสินทร์ ยืนมองลูกทั้งสองออกจากบ้านไป ด้วยความกังวลและเป็นห่วงลูก
ขณะเดียวกันกระบอกยาที่บัวถืออยู่หล่นจากมือ บัวตกใจ น้ำตาคลอ น้อยที่อยู่ข้างๆก็พลอยตกใจไปด้วย น้อยหยิบกระบอกยาขึ้นมา
“ถ้าคุณพิศเธอไม่ยอมให้พ่อข้าไถ่ตัว ข้าจะต้องเป็นทาสไปจนตายใช่ไม๊”
“บัวอย่าเพิ่งคิดมากนะ กินยาก่อนนะ”
“ข้าไม่อยากกิน ข้าไม่อยากอยู่แล้วน้อย ถ้าจะต้องตายข้าขอตายตอนนี้เลยดีกว่า ข้าไม่อยากให้ใครมาลำบากเพราะข้าอีก โดยเฉพาะคุณฉัตรเขาต้องลำบากเพราะฉันมามากแล้ว” บัวพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“อย่าพูดแบบนี้สิบัว เอ็งต้องสู้นะ ที่ทุกคนเขาทำเขาตั้งใจจะช่วยเอ็งนะ เอ็งไม่ได้ผิดอะไร ทำไมถึงต้องยอมตกอยู่สภาพแบบนี้ ใจเย็นๆ นะ”
น้อยกอดบัวเพื่อปลอบใจ
ระหว่างนั้นเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่ง เดินเข้ามาตรงคุก เงานั้นเดินตรงเข้ามาที่ บัว น้อย และนางพุ่ม สามคนเงยหน้าขึ้นมอง ทุกคนมีสีหน้าตกใจ ที่แท้เป็นไอ้เพียร
“ไอ้เพียร” นางพุ่มร้องอุทานออกมา
“เพียร” บัวคราง
“ไอ้เพียรเอ็งมาได้ยังไงนี่” น้อยแปลกใจ
“ทำไมเอ็งไม่หนีไปให้ไกลๆ กลับมาทำไม” นางพุ่มต่อว่า
“ข้ากลับมาช่วยนังน้อยนังบัว เราหนีไปด้วยกันนะแม่” ไอ้เพียรบอก
“หนี เอ็งจะพาข้าหนีไปไหน” นางพุ่มฉงน
“ไปไหนก็ได้แม่ อยู่ที่นี่..คงไม่พ้นตาย”
“เพียรเอ๊ยข้าแก่แล้ว ไปก็ลำบากเอ็งเปล่าๆ เอ็งพานังสองคนนี่หนีไปเถอะ ข้าขอตายอยู่ที่นี่ดีกว่า” นางพุ่มบอก
“แม่…ไปด้วยกันเถอะนะ”
“อย่าเป็นห่วงข้าเลย รีบๆ ไปกันเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
ไอ้เพียรไม่สน รีบเข้าไปสะเดาะกุญแจประตูคุก ระหว่างนั้น นางพุ่มได้ยินเสียงมีคนเดินมา ร้องบอก
“มีคนมา”
ทุกคนมีสีหน้าตกใจ ไอ้เพียรเร่งมือรีบสะเดาะกุญแจเป็นการใหญ่
จังหวะนั้นเหมือนมีใครคนหนึ่งเดินตรงมายังคุก ใครคนนั้น เดินเข้ามาในคุกมองไปรอบๆ เห็นแต่ความว่างเปล่า ที่แท้เป็นฉัตรที่หวังจะมาช่วยบัวนั่นเอง
ครู่ต่อมาฉายเดินตามเข้ามา อย่างระแวดระวัง
“ไม่เห็นมีใครเลยฉาย”
“หายไปไหนกัน”
ฉัตรผิดหวังและยิ่งเป็นกังวล “หรือว่าแม่บัวถูกขังไว้ที่อื่น…พี่จะออกไปดูทางเรือนทาส ฉายรอพี่อยู่นี่หละ เผื่อพวกนั้นเอาแม่บัวกลับมาที่นี่…”
“ขอรับ” ฉายรับคำ
ฉัตรรีบเดินออกไป
ขณะเดียวกันไอ้แนบเดินตรงมาทางคุก ฉัตรโผล่ออกมา เห็นไอ้แนบเดินตรงมาพอดี ฉัตรตกใจ รีบย้อนกลับเข้าไปบอกฉาย
“ฉายรีบออกจากที่นี่เร็วมีคนมา”
ฉายตกใจ! ทั้งคู่มองหาทางออก
ส่วนไอ้แนบเดินเข้ามาในคุกถึงกับหน้าซีด เมื่อไม่เห็นบัวกับน้อย ไอ้แนบพยายามหาทุกซอกทุกมุมก็ไม่มี มั่นใจว่าบัวกับน้อยต้องหนีไปแน่ๆ
ฉัตรกับฉายที่หลบอยู่อีกมุมกำลังย่องหนี แต่ไม่ทันระวังฉายไปเหยียบเข้ากับกิ่งไม้ ทั้งคู่ตกใจ ไอ้แนบหันมาเห็นพอดี ฉัตรกับฉายรีบวิ่งหนีออกไป
“เฮ้ย! หยุดนะมึง” ไอ้แนบวิ่งตามไป
ไอ้แนบวิ่งตามออกมาดักหน้าฉัตรกับฉายไว้
“พวกมึงเป็นใคร! พาอีบัวกับอีน้อยไปไว้ที่ไหน”
ฉัตรกับฉายเงียบ แล้วพยักหน้าให้สัญญาณกัน ครู่หนึ่งทั้งคู่ก็ตรงเข้าไปประดาบกับไอ้แนบ
สามคนประดาบกัน ฉัตรกับฉายก็พยายามหาจังหวะหนีเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็น แต่ไอ้แนบ
ก็เข้ามาขวางไว้ได้ตลอด ฉัตรกับฉายจึงจำเป็นต้องป้องกันตัวเพื่อจะให้ไอ้แนบถอยไป แต่แล้วในที่สุดไอ้แนบก็เกิดพลาดท่าโดนดาบของฉัตรฟันเข้าที่แขน แต่เป็นจังหวะที่บ่าวผู้ชายในเรือนได้ยินเสียงเอ็ดตะโร ก็วิ่งแห่กันออกมา ฉัตรกับฉายเห็นจึงได้จังหวะหนีไปได้อย่างหวุดหวิด
พอพิศรู้เรื่องจากแนบก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“อะไรนะ มีคนมาพาอีบัวอีน้อยหนีไป! รู้ไม๊ว่ามันเป็นใคร?
ไอ้แนบก้มหน้างุด
“ไม่รู้ขอรับ มันมากันสองคน พวกมันปิดหน้ามิดชิด บ่าวพยายามสู้พวกมันแล้วนะขอรับ แต่สู้พวกมันไหว มันเลยหนีไปได้”
พิศโกรธจนพูดไม่ออก สีหน้าครุ่นคิด
พิศพึมพำอย่างคั่งแค้น “ต้องเป็นคนบ้านคุณฉัตรแน่ๆ” แล้วหันมาสั่งการ “ไอ้แนบ เอ็งเอาบ่าวคนอื่นออกไปตามหาอีบัว อีน้อยที่หนีไปให้เจอ แล้วลากตัวมันกลับมาที่นี่ให้ได้ โดยเฉพาะอีบัว ถ้าเอ็งหาตัวพวกมันไม่เจอ เอ็งไม่ต้องกลับมา”
“ขอรับ” ไอ้แนบออกไป
ฉัตรกับฉายกลับมายังเรือนแล้ว สองคนมีสีหน้าเครียดเคร่ง
“พี่ว่าแม่พิศต้องเอาตัวแม่บัวไปขังไว้ที่ไหนสักที่ในเรือน คืนนี้พี่จะเข้าไปดูอีกครั้ง พี่ต้องพาตัวแม่บัวออกมาจากที่นั่นให้ได้”
สักครู่นายสนก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“คุณฉัตรขอรับ”
สองพี่น้องหันไปมอง
“มีอะไร ไอ้สน”
“กระผมได้ยินผู้คนที่ตลาดพูดกันว่า..ทาสที่เรือนท่านเจ้าคุณสมานหนีไป สามคนขอรับ ว่ากันว่า..คนที่หนีไปคือแม่บัว แม่น้อย แล้วก็ไอ้เพียร ขอรับ”
ฉัตรผุดลุกขึ้นยืนทันที “อะไรนะ”
ฉัตร ฉาย นายสน และนายม่วง บ่าวอีกคน รีบร้อนออกไปทันที
ครู่ต่อมาทั้ง ๔ คนอยู่ในสภาพพร้อมแล้ว สองพี่น้องมีปืนในมือด้วย ส่วนนายสนกับนายม่วงมีดาบเป็นอาวุธ
ทั้งสี่คนเดินออกมานอกรั้วบ้าน
“ถ้าแม่บัวหนีออกมาแบบนี้ แม่พิศต้องรู้แล้วแน่ ป่านนี้คงให้คนออกตามหาทั่วพระนครแล้วขอรับ” ฉายออกความเห็น
อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 6 วันที่ 10 ม.ค. 56
ละคร บ่วงวันวาร บทประพันธ์-บทโทรทัศน์โดย : ฐา-นวดี สถิตยุทธการบ่วงวันวาร กำกับการแสดง : จาริวัฒน์ อุปการไชยพัฒน์
บ่วงวันวาร แนวละคร : ดราม่า
บ่วงวันวาร ผลิต : บ.เอ็กแซ็กท์ - บ. ซีเนริโอ
บ่วงวันวารอำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร และ ถกลเกียรติ วีรวรรณ
บ่วงวันวารออกอากาศ : พุธ - พฤหัส เวลา 20.15 - 21.45 น. (เพิ่มเวลาออกอากาศ เป็น 90 นาที)
ติดตามชม ละครเรื่อง บ่วงวันวารได้ทาง ททบ.5 เริ่มออกอากาศวันแรกเดือนมกราคม 2556
ที่มา manager
