อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 6/2 วันที่ 11 ม.ค. 56

อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 6/2 วันที่ 11 ม.ค. 56

“ถ้าแม่บัวหนีออกมาแบบนี้ แม่พิศต้องรู้แล้วแน่ ป่านนี้คงให้คนออกตามหาทั่วพระนครแล้วขอรับ” ฉายออกความเห็น
“เราต้องหาตัวแม่บัวให้พบก่อนคนของเรือนท่านเจ้าคุณสมาน”
“เราจะไปตามหาแม่บัว แม่น้อย ได้ที่ไหนกันเล่าขอรับ กระผมคิดไม่ออกเลยว่าพวกนั้นจะหนีไปทางไหนได้”

ฉัตรครุ่นคิด “เพิ่งหนีกันออกมาได้ไม่นาน พี่ว่า..คงยังไม่ทันได้ออกนอกพระนครแน่ คงหาที่ซ่อนตัวที่ปลอดภัยอยู่ในพระนครนี่ก่อนจนกว่าจะเห็นปลอดคน จึงหนีไปที่อื่น”
“แล้วที่ไหนเล่าขอรับ..ที่ซ่อนตัวที่ปลอดภัย” ฉายบอก


ฉัตรครุ่นคิดหนัก
ส่วนทั้งสามคน บัว น้อย และไอ้เพียรพากันเข้ามาในอุโบสถ เพียรรีบปิดประตูอุโบสถตามหลัง หลังจากดูจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครตามมา

ไอ้เพียรหันไปบอกน้อย “พานังบัวไปหลบพักที่หลังองค์พระนั่นเถอะ”
น้อยพยักหน้า ไอ้เพียรเข้าช่วยประคองบัวพาไปหลบที่หลังองค์พระประธาน บัวมีสีหน้าอิดโรย ปากซีด เหมือนคนเป็นไข้
“ขอบใจนะเพียร น้อย นี่ถ้าข้าไม่ได้พวกเอ็ง ข้าคงไม่รอดแน่” บัวว่า
“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย เอ็งไม่ค่อยดี ไปนั่งพักก่อนเถอะ”
น้อยพาบัวไปนั่งพัก
“นั่งพักตรงนี้ก่อนนะบัว” แล้วหันไปบอกกับเพียร “แล้วเราจะเอายังไงกันต่อดีล่ะไอ้เพียร”
“ไม่รู้ละ ลงว่าพวกเราหนีกันออกมาอย่างนี้แล้ว จะเป็นตายร้ายดียังไง มันก็ต้องหนีกันต่อไป อย่าให้ถูกจับได้ทีเดียว”
เพียรกับน้อยช่วยกันพยุงบัวไปนั่งที่หลังองค์พระ ทันใดนั้น บัวก็เข่าทรุดหมดแรงลงไปกับพื้นเพราะอาการไข้ขึ้น หน้าซีดหนาวสั่นไปทั้งตัว
น้อยโอบกอดบัวไว้ เพื่อให้คลายความหนาว อย่างเป็นห่วง
“ไอ้เพียร บัวตัวร้อนจี๋เลย”
เพียร น้อย มีสีหน้าหนักใจ น้อยนึกออก
“ไอ้เพียร เอ็งไปขอน้ำกับเถาบอระเพ็ดสดที่บ้านยายเมี้ยน มาที บ้านแกอยู่ถัดวัดไป บอกว่าข้าให้มาเอา”
“ได้ เอ็งดูนังบัวมันให้ดีๆ ถ้าข้ายังไม่กลับมา แล้วมีใครมาเรียกห้ามเปิดประตูเด็ดขาด เข้าใจไม๊”
น้อยพยักหน้า
“ระวังตัวด้วยนะ”
เพียรรีบเปิดประตูออกไปอย่างระมัดระวัง

ยายเมี้ยนกำลังหั่นเถาบอระเพ็ดใส่ห่อให้เพียรอยู่ ครู่หนึ่งเมี้ยนก็ยื่นห่อบอระเพ็ดกับกระบอกน้ำให้เพียร
“นี่ เถาบอระเพ็ดเอาไปบดกับน้ำ นังน้อยมันรู้ว่าต้องใช้ยังไง”
“ขอบใจมากนะยาย”
ขณะที่เพียรกำลังจะเดินออก แต่มองไปเห็น ไอ้แนบ ไอ้สิงห์ บ่าวชาย เดินตรงมาที่บ้านยายเมี้ยนเพียรตาโตตกใจ ยายเมี้ยนมองอาการเพียร ดูแปลกๆ
“เอ็งเป็นอะไรของเอ็ง”
“ไอ้พวกนั้นแหละยายที่มันกำลังตามล่าพวกข้าอยู่”
ไอ้เพียรมองหาท่อนไม้บริเวณนั้นเพื่อไว้ป้องกัน มันหยิบท่อนไม้มากำไว้แน่นเตรียมจะต่อสู้เต็มที่
“เอ็งจะสู้กับพวกมันได้ยังไงมันมาตั้งหลายคน ไปหลบหลังบ้านก่อน ไป” ยายเมี้ยนบอก
ไอ้เพียรไม่ฟัง ชะเง้อรอพวกไอ้แนบ และตั้งมือรับ
“ไม่เป็นไรหรอกยาย ถ้ามันรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่ยายต้องเดือดร้อนด้วยแน่ เป็นไงเป็นกัน”
“เชื่อข้าไปหลบหลังบ้านก่อน ไป”
ไอ้เพียรเชื่อยายเมี้ยนยอมไปหลบหลังบ้าน

“หาพวกมันให้เจอ! ค้นให้ทั่ว” เสียงไอ้แนบสั่งลูกน้อง
บ่าวชาย และไอ้สิงห์ เข้ามาพังประตูเรือนยายเมี้ยน
“ยายเห็นทาสหนีมาแถวนี้บ้างมั้ย” ไอ้แนบถาม
ยายเมี้ยนตอบอย่างมีพิรุธ “ไม่มี ข้าไม่เห็นมีใครผ่านมาสักคน”
ระหว่างนั้น ไอ้แนบเหลือบไปเห็นรอยเท้าที่พื้น จึงร้องสั่ง
“เฮ้ย … เข้าไปค้นเรือนนี้ให้ทั่ว”
ไอ้สิงห์กับบ่าวชาย เข้าไปรื้อข้าวของเรือนยายเมี้ยนล้มระเนระนาด
“ข้าบอกแล้วไงว่าไม่มีใครมาจริงๆ” ยายเมี้ยนบอก
“แล้วนั่นรอยตีนใคร?” ไอ้แนบถาม
ยายเมี้ยนอึกอัก
“รอยตีนข้าน่ะสิ จะรอยตีนใคร”
“โกหก รอยตีนใหญ่แบบนั้นจะเป็นรอยตีนแกได้ยังไง” ไอ้แนบหันไปสั่งไอ้สิงห์ “ค้นให้ทั่ว”
ยายเมี้ยนอึ้งๆ
ไอ้สิงห์กับบรรดาบ่าวชาย รื้อค้นข้าวของบ้านยายเมี้ยนล้มระเนระนาด
“อย่ารื้อข้าวของข้าเลยนะ ข้าขอร้อง ไม่มีใครอยู่จริงๆ”
ไอ้แนบไม่สน “ค้นให้ทั่ว”
ทางด้านไอ้เพียรนั่งหลบอยู่ในซอกเล็กๆ เห็นพวกไอ้แนบ ไอ้สิงห์ รื้อข้าวของเรือนยายเมี้ยน ก็โมโห!
จังหวะต่อมาไอ้แนบเอาดาบไปจ่อที่คอยายเมี้ยน ร้องตะโกนก้อง
“ไอ้เพียร อีน้อย อีบัว มึงออกมาเสียดีๆ ถ้าไม่ออกมา อีแก่นี่ตายแน่”
ไอ้เพียรทนไม่ได้ตัดสินใจจะลุกออกมาช่วยยายเมี้ยน

ไอ้แนบกำลังจ่อดาบที่คอยายเมี้ยน ระหว่างนั้นก็มีดาบใครคนหนึ่งตวัดดาบไอ้แนบออกจากคอยายเมี้ยน ยายเมี้ยนรีบวิ่งไปหลบทันที
ที่แท้เป็นเป็นฉัตร ที่มาพร้อมฉาย นายม่วงและนายสน
ไอ้เพียรกำลังจะโผล่ออกมาเห็นมีคนมาช่วยยายเมี้ยน ก็ฟุบลงไปหลบอยู่ที่เดิม เพียรเห็นฉัตรกับฉายจึงรู้ว่าฉัตรกับฉายกำลังตามหาบัวอยู่
ไอ้แนบ ไอ้สิงห์ และบ่าวชาย กรูกันออกมาชูดาบตั้งท่าสู้เต็มที่
“ทำไมถึงมาระรานชาวบ้านเขาแบบนี้” ฉัตรโมโหร้องถาม
“ทาสเรือนกระผมหนีขอรับ กระผมเลยต้องออกมาตาม” ไอ้แนบบอก
“แล้วทำไมไม่พูดกันดีๆ ต้องรื้อข้าวรื้อของด้วย” ฉัตรว่า
“ก็ยายแก่นี่มันไม่ยอมให้ค้นดีๆ ก็เลยต้องใช้กำลัง ถ้าไม่มีอะไรแล้วกระผมขอตัวนะขอรับ” ไอ้แนบว่า
“ทาสที่หนีมากี่คน” ฉัตรแกล้งถาม “เผื่อข้าเห็นบ้าง”
“ไม่เป็นไรขอรับ ไม่ใช่เรื่องของคุณฉัตร ทาสเรือนกระผม พวกกระผมหากันเองได้”
ไอ้แนบ ไอ้สิงห์ และบ่าวผู้ชาย ไม่สนใจกำลังจะเดินไป นายสน เอาดาบมาขวางไว้
“คุณฉัตรพูดกับพวกมึงดีๆ ทำไมไม่ให้เกียรติกันบ้าง”
ไอ้แนบมองนายสนอย่างหาเรื่อง
“ไม่ใช่เรื่องของมึงหลบไป”
ขาดคำไอ้แนบใช้ดาบปัดดาบของนายสนออก แต่นายสนไม่ยอม สองคนจึงประดาบกับ ทั้งหมดเริ่มต่อสู้กัน ไอ้สิงห์ประดาบกับนายม่วง บ่าวชายที่เหลือเข้ามารุมนายสนกับม่วง

ไอ้เพียร เห็นว่ากำลังได้จังหวะ จึงย่องหนี
ขณะที่ทั้งหมดกำลังประดาบกันอยู่ ไอ้แนบหันไปเห็นว่าไอ้เพียรกำลังวิ่งหนี

“ไอ้เพียรอยู่นั่น! ตามมันไป”
ไอ้แนบ ไอ้สิงห์ และบ่าวผู้ชาย กำลังจะออกวิ่งตามไอ้เพียรไป แต่ถูกฉัตร ฉาย นายสน และนายม่วง วิ่งเข้าไปดักพวกไอ้แนบไว้ เพื่อให้เพียรหนีไปได้ ทั้งหมดประดาบกันต่อไป!

ทางด้านบัวยังหนาวสั่นอยู่ในอ้อมกอดน้อย
บัวละเมอ “คุณฉัตร…ช่วยบ่าวด้วย…คุณฉัตร”
น้อยกังวลเป็นห่วงบัวมาก
“บัว …อดทนหน่อยนะบัว”
น้อยชะเง้อมองหาไอ้เพียรว่าเมื่อไหร่จะมา
“ทำไมไอ้เพียรออกไปนานขนาดนี้นะ”
น้อยตัดสินใจโอบบัวนอนพิงกำแพง
“ขืนรอไอ้เพียรเอ็งต้องไข้ขึ้นตายอยู่ตรงนี้แน่ๆ เอ็งนอนรอข้าอยู่ตรงนี้นะข้าจะออกไปตามไอ้เพียร”
บัวห้ามไว้ “ไม่ต้องไปมันอันตราย ข้ายังทนไหว”
น้อยไม่ฟัง “เดี๋ยวข้ามา”
จากนั้นน้อยค่อยๆ เปิดประตูอุโบสถออกไป

ครู่ต่อมาน้อยค่อยๆ ย่องออกมาอย่างระมัดระวัง ขณะที่น้อยกำลังวิ่งไปทางบ้านยายเมี้ยน เพื่อไปตามไอ้เพียร ระหว่างนั้น น้อยสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างล้มลงไป น้อยค่อยๆ ยันตัวขึ้นมาเห็นเป็นศพผู้ชายนอนตายอยู่ น้อยตกใจ ค่อยๆ เดินเข้าไปดู พอเห็นว่าเป็นศพนายชด น้อยยิ่งตกใจ ตาโต ร้องกรี๊ดออกมา น้อยอึ้งๆ มองศพนายชดด้วยความเศร้าสลด นึกสงสารบัวขึ้นมาจับใจ ครั้นพอตั้งสติได้น้อยรีบวิ่งกลับไปที่วัดเร็วรี่

ส่วนไอ้เพียรกำลังวิ่งหนีไอ้แบบสุดชีวิต จังหวะนั้นไอ้เพียรหันกลับไปมองว่ามีใครตามมาหรือเปล่า มันเห็นไอ้แนบกำลังวิ่งตามมาอยู่ไกลๆ ไอ้เพียรตกใจ! รีบวิ่งต่อไป

ไอ้แนบกำลังวิ่งตามไอ้เพียร โดยมีฉัตรวิ่งตามไอ้แนบมา และประดาบสกัดไอ้แนบไว้ ครู่หนึ่งฉาย รวมทั้งไอ้สิงห์ นายม่วง บ่าวชายของพิศ ก็วิ่งไล่ตามกันมา ทั้งหมดประดาบกันอีกครั้ง

เวลาผ่านไป ไอ้เพียรวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในอุโบสถ
“นังบัว นังน้อย ไปเร็ว!”
ไอ้เพียรเห็นแต่บัว ก็ตกใจ รีบถาม
“บัว นังน้อยไปไหน”
บัวกำลังจะอ้าปากบอก น้อยก็หน้าตาตื่นโผล่พรวดเข้ามา
ไอ้เพียรหันไปต่อว่า “ทำไมเอ็งไม่ฟังข้าบ้างนังน้อย ออกไปแบบนี้มันอันตราย”
น้อยนิ่งไม่ยอมตอบ สีหน้าดูไม่ดี เหมือนจะร้องไห้ขณะเดินไปหาบัว ไอ้เพียรเห็นน้อยท่าทางดูไม่ดีก็สังหรณ์ใจ น้อยเดินเข้าไปนั่งข้างๆ บัว
“บัวข้ามีอะไรจะบอก ทำใจดีๆ นะ”
บัวนิ่ง ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“พ่อเอ็งตายแล้ว!!”
บัวตกใจ อึ้ง น้ำตาคลอ
“เอ็งพูดอะไร! ไม่จริงใช่ไม๊ ข้าไม่เชื่อ”
น้อยลำบากใจ แต่ต้องบอก “ข้าเจอศพพ่อเอ็งอยู่ในป่าข้างวัดนี่เอง”
บัวร้องไห้ออกมาแทบจะขาดใจ น้อยสงสารจึงร้องไห้ตามกัน ไอ้เพียรยังตกใจ นิ่งสลดอยู่ครู่หนึ่ง บัวรวบรวมกำลังจะวิ่งออกไปหานายชด ไอ้เพียรห้ามไว้ไม่ให้ไป
“นังบัวเอ็งออกไปไม่ได้มันอันตราย ไอ้แนบมันพาพวกมาตามล่าเราแล้ว”
“ข้าจะไปหาพ่อข้า”
“ออกไปตอนนี้ไม่ได้ พวกไอ้แนบมันอยู่แถวนี้ ขืนเอ็งออกไปถูกจับแน่ เอ็งไปกับข้านะ ข้าจะพาไปหาคุณฉัตรคุณฉายเขาออกมาช่วยเอ็งแล้ว”
“พ่อข้าตายทั้งคนเอ็งจะไม่ให้ข้าไปดูหน้าพ่อเป็นครั้งสุดเลยเหรอ อย่าห้ามข้าเลย ถึงข้าจะตายข้าก็ยอม ข้าไม่กลัวอะไรอีกแล้ว”
บัวรวบรวมกำลังที่มีอยู่แล้วตัดสินใจวิ่งออกไปทางชายป่าเบื้องหน้า
สองคนตกใจร้องออกมาพร้อมกัน “บัว”

ไอ้เพียรกับน้อยวิ่งตามบัวไป
บัววิ่งมาเห็นศพนายชดผู้เป็นพ่อ แล้วทรุดลงข้างๆ น้ำตาไหลริน ร่ำไห้แทบขาดใจ

“พ่อ”
บัวเอื้อมมือออกไป ค่อยๆ ปิดตานายชดที่เบิกโพลงอยู่ให้ปิดลง พร้อมกับครวญคร่ำอย่างน่าเวทนา
“ทำไมพ่อด่วนจากฉันไปเร็วแบบนี้ล่ะจ๊ะ ฉันยังไม่ได้ทดแทนบุญคุณพ่อเลย”
ไอ้เพียรกับน้อย ช่วยกันดูต้นทางอยู่อย่างกระวนกระวายใจ
“บัวรีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นมันตามมาทัน”
บัวก้มกราบพ่อเป็นครั้งสุดท้าย
“พ่อหลับให้สบายนะ ไม่ต้องห่วงฉัน”
บัวซบลงไปกอดร่างไร้วิญญาณของนายชดอีกครั้ง

สักครู่หนึ่งบรรยากาศดูเงียบลงไป เสียงไอ้เพียรกับน้อยเงียบงันไปด้วย พอบัวเงยหน้าขึ้นมาจึงเห็นว่าเห็นไอ้สิงห์เอาดาบจ่อคอ เพียรกับน้อยไว้แล้ว! บัวตกใจ
“น้อย”
“พวกมึงหนีกูไปไม่พ้นหรอก”
ว่าพลางไอ้แนบก้าวเข้ามาจิกหัวบัว แล้วลากตัวไป บ่าวชายอีกคนก็ลากน้อยตามแนบไป ทั้งสองคนร้องให้ปล่อยและพยายามจะดิ้นหนี ไอ้เพียรเห็นแล้วโมโหตัดสินใจฮึดสู้ไอ้สิงห์กับบ่าวชาย
ไอ้เพียรได้จังหวะคว้าดาบของบ่าวคนหนึ่งมาได้แล้วถือกระชับมั่นไว้ในมือ จากยนั้นไอ้เพียรก็ประดาบกับไอ้สิงห์ ไอ้เพียรเก่งดาบกว่าไอ้สิงห์ ทำให้ไอ้สิงห์ทำอะไรไม่ได้ ถูกไอ้เพียรฟันเฉี่ยวหลายครั้ง จนมันได้จังหวะเข้าไปช่วยน้อยกับบัว
ไอ้แนบกับบ่าวที่เหลือหันมาประดาบกับไอ้เพียร!
“นังน้อย นังบัวรีบหนีไป”
บัวกับน้อยวิ่งหนีไป
ไอ้แนบ ไอ้สิงห์ และบ่าวชาย ออกตัวจะวิ่งตามจับบัวกับน้อย ถูกไอ้เพียรมาดักไว้ ไอ้เพียรประดาบกับไอ้แนบ ไอ้สิงห์ และบ่าวชายเพียงคนเดียวอย่างกล้าหาญ แต่แล้วไอ้เพียรพลาดท่าถูกไอ้แนบฟันเข้าที่แขน
ไอ้เพียรร้อง “โอ๊ย”
น้อยซึ่งไปได้ไม่ไกลได้ยินเสียงไอ้เพียรร้องจึงเหลียวกลับไปดูแล้วก็ต้องตกใจ
“ไอ้เพียร!”
น้อยมองหาท่อนไม้ จะเข้าไปช่วยไอ้เพียร
น้อยพูดกับบัว “บัวเอ็งรีบหนีไปก่อน...ไป”
“ไม่! ถ้าจะหนีเราก็ต้องหนีไปด้วยกัน”
บัวหันไปหาท่อนไม้ข้างๆ จะไปช่วยไอ้เพียรเหมือนกัน
“ข้าบอกให้หนีไป ไม่ต้องห่วงพวกข้า ถ้าไอ้แนบจับเอ็งกลับไปได้ เอ็ง ต้องตายแน่ๆ”
บัวยังคงลังเลอยู่ เพราะเป็นห่วงทั้งสองคน จนน้อยต้องสั่งเสียงดัง
“ไปสิ”
บัวตัดสินใจวิ่งหนีไป น้อยจึงถือท่อนไม้กลับไปช่วยไอ้เพียร

บัววิ่งหนีมาที่ป่าข้างวัดด้วยอาการเหนื่อยหอบ และอ่อนล้าเต็มที ขณะที่บัววิ่งระวังหน้าระวังหลังอยู่นั้น บัวไม่ทันมองเลยวิ่งไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า บัวตกใจจนเมื่อเห็นว่าเป็นฉัตรก็ร้องออกมาอย่างดีใจ
“คุณฉัตร!”
บัวดีใจที่เจอฉัตร บัวยิ้มทั้งน้ำตา ทั้งคู่โผเข้ากอดกัน ฉัตรกอดบัวไว้แน่น ครู่หนึ่งฉัตรก็ผละออกจากบัว มองดูสภาพบัวเนื้อตัวมอมแมม สีหน้าซีดเซียว ก็นึกสงสาร
“แม่บัวเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไม๊”
“ไม่เจ้าค่ะ คุณฉัตรมาที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ”
“ฉันรู้ว่าแม่บัวหนีออกมา ฉันเลยออกมาตามหาแม่บัว”
“คุณฉัตรไม่น่าเสี่ยงถึงขนาดนี้เลยนะเจ้าคะ เป็นเพราะบ่าวแท้ๆที่ทำให้คุณฉัตรต้องลำบากแบบนี้”
“ไม่ลำบากอะไรเลย ฉันออกมาตามหาแม่บัว เพราะฉันเป็นห่วงแม่บัว ฉันไม่อยากให้แม่บัวต้องตกระกำลำบากอีกต่อไปแล้ว”
บัวน้ำตาคลอด้วยความซึ้งใจ ฉัตรโผเข้ากอดบัวอีกครั้ง
ส่วนไอ้เพียรกำลังประดาบกับไอ้สิงห์และบ่าวชายอยู่ โดยได้น้อยคอยช่วยอยู่ข้างหลัง แต่น้อยเกิดพลาดถูกบ่าวชายจับท่อนไม้ไว้ได้ มันดึงน้อยเข้ามาหาตัวแล้วตบจนคว่ำ น้อยล้มไปกองที่พื้น บ่าวชายกระชากหัวน้อยไว้
ไอ้เพียรเห็นจึงรีบเข้ามาช่วยน้อย ไอ้สิงห์ขวางไว้ ไอ้เพียรประดาบกับไอ้สิงห์อีก และแลเสไอ้เพียรก็ได้โอกาสฟันไอ้สิงห์ไป แต่ไอ้สิงห์หลบเสียหลักล้มลงไป ไอ้เพียรได้จังหวะรีบพาน้อยวิ่งหนี
“ไปเร็วนังน้อย”
ไอ้เพียรลากน้อยวิ่งหนีไปได้ ไอ้สิงห์กับบ่าวชาย วิ่งตามสองคนไป

ทางด้านฉัตรกับบัวยังคงกอดกันอยู่ด้วยความห่วงหาอาทร
“แม่บัวไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ ต่อไปนี้ฉันจะปกป้องแม่บัวเอง แม่บัวไปอยู่กับฉันนะ”
“คุณฉัตร…ช่างดีกับบ่าวเหลือเกิน บ่าวเป็นแค่ทาสไม่คู่ควรกับคุณฉัตรหรอกเจ้าค่ะ แค่คุณฉัตรช่วยเหลือบัวแค่นี้ก็เป็นพระคุณแล้วเจ้าค่ะ”
“ไม่ว่าแม่บัวจะเป็นใคร อยู่ในฐานะอะไร แม่บัวมีค่าสำหรับฉันเสมอ ฉันรักแม่บัวตั้งแต่แรกเห็น”
“คุณฉัตร”
บัวซึ้งน้ำตาคลอ ฉัตรและบัวกอดกันไว้แน่น
ครู่หนึ่ง มีใครคนหนึ่งมาทางด้านหลัง แล้วเอาด้ามดาบทุบเข้าไปที่ท้ายทอยฉัตรเต็มแรง ฉัตรทรุดลงไปที่พื้น

ที่แท้เป็นไอ้แนบและบ่าวชายบ้านพิศนั่นเอง และกำลังล้อมฉัตรกับบัวอยู่

ฉัตรฟุบลงไปกองที่พื้นหญ้า ในอาการงัวเงียสะลึมสะลือ

“ขอประทานโทษนะขอรับ” ไอ้แนบเอ่ยขึ้น
บัวตกใจมาก ร้องเสียงหลง
“คุณฉัตร”
ไอ้แนบจิกหัวบัวขึ้นมา ฉัตรเหลียวมามองบัวด้วยความเป็นห่วง
“อย่าทำอะไรแม่บัว”
ฉัตรตะเกียกตะกายพยายามจะลุกขึ้นไปช่วยบัวให้ได้
ไอ้แนบตามมาทุบเข้าไปที่ท้ายทอยด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ฉัตรทรุดลงไปอีก
บัวร้องห้าม ใจจะขาดเสียให้ได้
“พอได้แล้ว อย่าทำอะไรคุณฉัตร”
ไอ้แนบเข้ามาจิกหัวบัวเต็มแรง บัวร้อง “โอ๊ย”
“ปล่อยตัวแม่บัวเดี๋ยวนี้”
ฉัตรกัดฟันพยายามจะลุกขึ้นมาอีก ไอ้แนบทุบเข้าไปอีก! จนทำให้หัวฉัตรแตกเลือดไหลออกมา
บัวร้องไห้ใจจะขาดรอนๆ “คุณฉัตรหนีไปเจ้าค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงบ่าว”
แนบพาบัวเดินกลับไป
“แม่บัว…”
ฉัตรจะตามไป แต่ตามไปไม่ไหวหมดแรง ล้มพับอยู่บริเวณนั้น
ไอ้แนบแสยะยิ้มหน้าเหี้ยม แล้วพาตัวบัวเดินออกไป บ่าวชาย ไอ้สิงห์เดินตามไป

พิศเดินลงมาจากบันไดเรือน มองบัวตาขวางด้วยความแค้นและความสะใจ ไอ้แนบจับตัวบัวโยนลงไปแทบเท้าพิศ
พิศจิกหัวบัวขึ้นมา “นึกว่าจะหนีข้าไปไหนพ้นรึนังบัว คงคิดจะไปเสวยสุขกับคุณฉัตรสินะ...ข้าจะบอกให้นะ ไม่มีใครช่วยเอ็งได้หรอก เอ็งทรยศข้าข้าก็จะให้เอ็งเจ็บ เอ็งจะต้องทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส แล้วก็ต้องตายอยู่ที่เรือนทาสนี่”

อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 6/2 วันที่ 11 ม.ค. 56

ละคร บ่วงวันวาร บทประพันธ์-บทโทรทัศน์โดย : ฐา-นวดี สถิตยุทธการ
บ่วงวันวาร กำกับการแสดง : จาริวัฒน์ อุปการไชยพัฒน์
บ่วงวันวาร แนวละคร : ดราม่า
บ่วงวันวาร ผลิต : บ.เอ็กแซ็กท์ - บ. ซีเนริโอ
บ่วงวันวารอำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร และ ถกลเกียรติ วีรวรรณ
บ่วงวันวารออกอากาศ : พุธ - พฤหัส เวลา 20.15 - 21.45 น. (เพิ่มเวลาออกอากาศ เป็น 90 นาที)
ติดตามชม ละครเรื่อง บ่วงวันวารได้ทาง ททบ.5 เริ่มออกอากาศวันแรกเดือนมกราคม 2556
ที่มา manager