อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 7/4 วันที่ 15 ม.ค. 56

อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 7/4 วันที่ 15 ม.ค. 56

ทางด้านฉัตรเดินหาบัวตามซ่องจนทั่วตลาด แต่ไม่พบเห็น ฉัตรสีหน้ากังวลเพราะเป็นห่วงบัวมาก ครู่ต่อมา ฉายเดินเข้ามาหา
“ไม่มีวี่แววเลยขอรับพี่ฉัตร ไม่รู้ว่าไอ้พวกนั้นมันเอาแม่บัวไปไว้ไหน?”
“พี่ว่าเรากลับไปดูแม่บัวที่ท่าเรือก่อนดีกว่า แม่บัวอาจจะหนีไปรอพี่ที่นั่นแล้วก็ได้” ฉัตรว่า
ฉายเห็นด้วย “ดีเหมือนกันขอรับ ถ้าไปแล้วไม่เจอ ก็ให้ไอ้สนออกตามหาอีกแรง”

เย็นย่ำ นายสนยังชะเง้อรอฉัตรด้วยความกังวล สักครู่หนึ่งจึงเห็นฉัตรกับฉายวิ่งมา นายสนดีใจ
“คุณฉัตร! บ่าวเป็นห่วงแทบแย่ คิดว่าเกิดเรื่องเสียอีก”
“เห็นแม่บัวมาที่นี่หรือยัง”

นายสนแปลกใจ
“ยังไม่เห็นเลยขอรับ”
ฉัตรสีหน้าผิดหวัง ใจคอไม่ดี ยิ่งเป็นห่วงบัวมากขึ้น
“ตามแผนคุณฉายต้องพาตัวแม่บัวมาที่นี่ไม่ใช่หรือขอรับ สรุปมันเกิด เรื่องอะไรขึ้นหรือขอรับ” นายสนสงสัย
“คุณพิศรู้ทันพวกเราน่ะสิ!” ฉายบอก
นายสนตกใจ “แล้วตอนนี้แม่บัวไปอยู่ไหนล่ะขอรับ”
“แม่พิศให้คนจับตัวแม่บัวไป ข้ากับพี่ฉัตรหามาค่อนวันยังไม่มีวี่แววเลย” ฉายบอกอีก
ฉัตรนิ่งคิดแล้วตัดสินใจ “เรารีบออกตามหาแม่บัวกันต่อเถอะ” หันมาบอกนายสน “ไอ้สน เอ็งรีบกลับไปพาบ่าวที่เรือนออกตามหาแม่บัวให้ทั่วพระนคร”
“ขอรับ” นายสนรับคำ
ขณะที่นายสนกำลังวิ่งออกไป แต่แล้วอยู่ๆก็ต้องหยุดชะงัก มีสีหน้าตกใจ หันมาทางฉัตรกับฉาย
“คุณฉัตรขอรับ!”
พอฉัตรกับฉายหันกลับมาก็ตกใจเช่นกัน
ก่อนที่ฉัตรจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ “แม่บัว!”
บัวกับน้อยยืนอยู่ไม่ไกลนัก ฉัตรรีบวิ่งเข้าไปกอดบัวไว้แน่น
“แม่บัว ชาตินี้ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอแม่บัวอีกแล้ว”
“บ่าวก็ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณฉัตรอีกแล้วเหมือนกันเจ้าคะ” บัวดีใจไม่ต่างกัน
“แม่บัวหนีมาได้อย่างไร”
“ไอ้แนบมันจะพาบ่าวไปขายที่ซ่อง พอดีนังน้อยกับเพียรมาช่วยไว้ได้ทันเจ้าค่ะ”
“ต่อไปนี้ฉันจะดูแลแม่บัว จะไม่มีใครทำร้ายแม่บัวได้อีก” ฉัตรให้คำมั่น
ทั้งคู่ยิ้มอย่างมีความสุข และกอดกันไว้แน่น

ฉายกับน้อย มองบัวกับฉัตรอย่างปลาบปลื้มไปด้วย
“แม่น้อยช่างกล้าหาญเหลือเกินที่เสี่ยงไปช่วยชีวิตแม่บัวไว้”
“บ่าวไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ ไอ้เพียรต่างหากที่มาช่วยบ่าวสองคนไว้ได้ทัน”
“แล้วไอ้เพียรหายไปไหนละแม่น้อย” ฉายถาม
น้อยน้ำตาคลอเบ้า
“ไอ้เพียรตายแล้วเจ้าค่ะ”
ฉายฟังแล้วตกใจ
“ไอ้เพียรตายแล้วรึ?”
“เจ้าค่ะ ไอ้เพียรถูกไอ้แนบฆ่าตายตอนที่เข้ามาช่วยบ่าว”
“แม่น้อยอย่าเสียใจไปเลยนะ ถือว่าไอ้เพียรไปสบายแล้ว” ฉายปลอบ
“เจ้าค่ะ..ทีนี้ก็เหลือแต่นังบัว บ่าวสงสารนังบัวมัน ชีวิตต้องผ่านเรื่องร้ายๆ มามากแล้ว บ่าวอยากให้มันมีความสุขบ้าง ถือว่านังบัวยังโชคดีที่ได้เจอคุณฉัตร”
น้อยจ้องมองบัวและฉัตร แววตาของน้อยดีใจและมีความสุขแทนบัว
“บ่าวไม่เคยคิดเลยนะเจ้าคะว่าความรักต่างชนชั้นจะมีอยู่จริง เห็นนังบัวมีความสุขแค่นี้บ่าวก็ดีใจแล้วเจ้าค่ะ”
ฉายจ้องมองน้อยพูดตาไม่กระพริบ ฉายรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีจิตใจดีเสียเหลือเกิน
“ชั้นก็เป็นอีกคนที่เชื่อว่าความรักต่างชนชั้นนั้นมีอยู่”
น้อยเหลียวไปมองฉายอย่างแปลกใจ ฉายยิ้มให้น้อย

ฉัตรกับบัวเตรียมจะขึ้นเรือแล้ว ฉาย น้อย และนายสน ตามมาส่ง
“พี่ขอบใจฉายมากนะ ที่ช่วยพี่มาตลอด”
“กระผมยินดีขอรับ”
“ตอนพี่ไม่อยู่ พี่ฝากดูแลเจ้าคุณพ่อด้วยนะ ถ้าเหตุการณ์ทุกอย่างดีขึ้นแล้วพี่จะกลับมา” ฉัตรสั่งเสียน้องชาย
ส่วนบัวจับมือน้อยน้ำตาคลอด้วยความซึ้งใจ
“น้อยที่ผ่านมาข้าขอบใจเอ็งมากนะ ถ้าข้าไม่ได้เอ็งไม่รู้ว้าข้าจะมีชีวิตถึงวันนี้หรือเปล่า”
น้อยน้ำตาคลอ “ไม่เป็นไรหรอกบัว มีอะไรเราก็ต้องช่วยกัน ต่อไปนี้ขอให้เอ็งมีแต่ความสุขมากๆ นะ เรื่องร้ายๆ ก็ลืมมันไป”
“ขอบใจมากน้อย ข้าหนีไปคราวนี้ถ้าไม่ตายเสียก่อน ข้าจะกลับมาตอบแทนบุญคุณเอ็งนะ”
“นังบัว! เอ็งอย่าพูดแบบนั้น เอ็งต้องได้กลับมา เราต้องได้เจอกันอีก”
บัวพยักหน้าแล้วยิ้มให้น้อย
“เอ็งไม่ไปกลับข้าจริงๆ หรือ”
“เอ็งไปเถอะ ข้าอยู่ได้เอ็งไม่ต้องห่วงนะ”
ฉายเอ่ยขึ้น “แม่บัวไปกับพี่ฉัตรเถอะ ไม่ต้องห่วงแม่น้อย…ฉันจะดูแลแม่น้อยเอง!”
น้อยหันมองฉาย รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก น้อยยิ้มให้ฉายทั้งน้ำตา
“ฉันจะพาแม่น้อยไปอยู่กับฉันที่เรือน ฉันจะดูแลแม่น้อยให้ดีที่สุด จะไม่มีใครมาทำร้ายแม่น้อยได้อีก” ฉายให้คำมั่น
น้อยมองฉายอย่างปลื้มใจเป็นที่สุด บัวได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจ รู้สึกอุ่นใจขึ้น
“จริงหรือเจ้าคะคุณฉาย”
ฉายยิ้มแทนคำตอบ
บัวรู้สึกดีใจแทนน้อย
“น้อย…เอ็งไปอยู่กับคุณฉายนะ ข้าจะได้อุ่นใจ”
น้อยพยักหน้ารับคำ บัวและน้อยโผเข้ากอดกัน
“ถ้าอย่างนั้น เราไปกันเถอะแม่บัว นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว”
บัวบอกลาน้อย “ข้าไปก่อนนะน้อย”
บัวกับน้อยกอดกันร้องไห้น้ำตาคลอ
บัวบแกลาฉาย “บ่าวไปนะเจ้าคะคุณฉาย บ่าวฝากดูแลนังน้อยมันด้วยนะเจ้าคะ”
“ไม่ต้องห่วงนะ” ฉายบอก
“พี่ไปก่อนนะฉาย”
“โชคดีขอรับพี่ฉัตร”
ฉัตรกับฉายกอดอำลากัน
“โชคดีนะบัว”
นายสนเอ่ยขึ้น “เสื้อผ้าสัมภาระบางส่วนกระผมเตรียมไว้ให้ในเรือแล้วนะขอรับ”
“ขอบใจเอ็งมากไอ้สน”
นายสนก้มลงไหว้ลาฉัตร
“โชคดีนะขอรับคุณฉัตร”
ฉัตรกับบัวก้าวขึ้นเรือ ฉายกับน้อยยืนส่งฉัตรกับบัวจนเรือล่องออกไป ทั้งหมดมองหน้ากันอย่างอาลัยอาวรณ์

ฉัตรค่อยๆ พายเรือออกไปจากฝั่ง โดยไม่รู้ว่า มีเรือลำหนึ่งล่องเรื่อยๆ อยู่กลางแม่น้ำ

แหละภายในเรือลำนั้นเห็นพิศสีหน้านิ่งแต่ดูน่ากลัว ข้างในเต็มไปด้วยความแค้น มีไอ้แนบ กับนางด้วงนั่งมาด้วย
พระจันทร์เต็มดวงทอแสงส่องสว่างไปทั่วบริเวณท้องน้ำ ฉัตรค่อยๆ พายเรือล่องไปตามกระแสน้ำ บัวนั่งเคียงอยู่ข้างๆ แหงนมองพระจันทร์อย่างมีความสุข

“คืนนี้พระจันทร์สวยจังเลยนะเจ้าคะ”
“ใช่ สวยมาก พระจันทร์สีเหลืองนวลอร่ามเด่นตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า เป็นนิมิตรหมายที่ดีที่จะให้เราอยู่ด้วยกัน และเริ่มชีวิตใหม่อย่างมีความสุข” ฉัตรยิ้มๆ
บัวยิ้มอย่างมีความสุข “เจ้าค่ะ”
“ต่อไปนี้ฉันจะดูแลแม่บัวไม่ให้ใครมาทำร้ายแม่บัวได้อีก ถึงแลกด้วยชีวิตฉันก็ยอม”
“บ่าวก็เหมือนกันเจ้าคะ บ่าวขอมอบชีวิตนี้ให้คุณฉัตรเพียงคนเดียว”
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ฉัตรละไม้พายแล้วโอบกอดบัวไว้ ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

ไม่นานต่อมากลางแม่น้ำแห่งนั้น เรือของฉัตรกำลังล่องสวนมากับเรืออีกลำ ซึ่งเป็นเรือสำปั่นขนาดใหญ่กว่าเรือของฉัตร ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือออกมาจากเรืออีกลำ
“ช่วยด้วย…ช่วยด้วย”
ฉัตรกับบัวได้ยินเสียงก็ตกใจ จึงมองเข้าไปยังเรืออีกลำ เห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็คือไอ้สิงห์ แต่มีผ้าปิดหัวมองเห็นใบหน้าไม่ค่อยถนัด ร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยด้วย…เมียข้าจะคลอด!!”
ฉัตรมองเข้าไปในเรือท่าทียังลังเล
เสียงผู้หญิงร้องครวญครางดังออกมา “โอ๊ย โอ๊ย ข้าไม่ไหวแล้ว”
ผู้ชายคนนั้นหันมาขอร้องกับบัว “เอ็งช่วยข้าหน่อยเถอะ ข้าไม่รู้ต้องทำอย่างไร”
บัวขยับจะเข้าไปช่วย ฉัตรมองแล้วไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่เลยห้ามไว้
“ท่าทางแปลกๆ นะแม่บัว” ฉัตรไม่ไว้ใจ
“คนกำลังลำบากคงไม่มีอะไรหรอกเจ้าคะ ลองเข้าไปดูหน่อยเถอะเจ้าค่ะ” บัวว่า
ฉัตรเอาเรือเข้าไปใกล้กับเรืออีกลำ ผู้ชายคนนั้นพยายามดึงผ้ามาปิดหน้าไว้
“ช่วยเมียข้าด้วย!”
ฉัตรเอาเรือเข้ามาเทียบ บัวรีบลงไปในเรืออีกลำ พลางถามอย่างมีน้ำใจ
“เมียเอ็งอยู่ไหนล่ะ”
เสียงคุ้นหูอันทรงอำนาจของพิศดังก้อง “อยู่นี่ไง!!!”
บัวหันไปจึงเห็นว่าเป็นพิศ “คุณพิศ”
ฉัตรที่รออยู่ในเรือของตนมีท่าทีร้อนใจ ในที่สุดจึงตัดสินใจข้ามไปยังเรือลำใหญ่
“แม่บัว เป็นอย่างไรบ้าง”
แต่เมื่อเข้าไปในเรือใหญ่ลำนั้น จึงเห็นว่าพิศยืนอยู่ ฉัตรตกใจแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร เพราะถูกไอ้สิงห์ก็ทุบฉัตรจนสลบไป บัวหันมาเห็นฉัตรตกใจ!
“คุณฉัตร!”
บัวไม่ทันระวังตัว ปล่อยให้นังด้วงที่เดินออกมาทุบบัวสลบไปอีกคน!

เวลาผ่านไป นานเท่าไหร่ไม่รู้ ฉัตรเริ่มจะได้สติขยับจะลุกขึ้น หันไปเห็นบัวสลบอยู่ข้างๆ ก็ตกใจ!
“แม่บัว!”
ฉัตรประคองบัวขึ้นมา ไม่ทันเห็นว่าพิศนั่งจ้องมองทั้งคู่อยู่อย่างเยือกเย็น
“ฟื้นแล้วหรือคะ!”
ฉัตรเงยหน้าขึ้นมาเห็นพิศก็ตกใจ! ฉัตรกำลังจะขยับตัวลุกขึ้นแล้วชะงัก! เมื่อพบว่าทั้งตนและบัวถูกล่ามติดอยู่ด้วยกันกับ ‘ตรวนทองคำ’
“นี่มันอะไรกันแม่พิศ!”
ฉัตรพยายามจะกระชากตรวนออก แต่ไม่สำเร็จ พิศสีหน้าเรียบนิ่งแต่ข้างในเต็มไปด้วยความแค้น
“อยากอยู่ด้วยกันมากไม่ใช่หรือคะ พิศก็ทำตามใจคุณฉัตรแล้วนี่ไงคะ” พิศกระแทกเสียงใส่
ระหว่างนั้นบัวเริ่มได้สติแล้วค่อยๆ ฟื้น ขึ้นมา บัวยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เริ่มสำรวจตัวเอง สีหน้าของบัวตื่นตระหนกเมื่อพบว่าถูกจับล่ามด้วยตรวนอยู่ พอบัวเงยหน้ามาเห็นพิศก็ตกใจกลัว
“คุณพิศ”
ฉัตรเข้าไปกอดบัวไว้แน่น
“แม่บัวไม่ต้องกลัวนะ อยู่กับฉัน ฉันจะไม่ให้ใครทำอะไรแม่บัวเด็ดขาด”
“ทำไมคุณพิศถึงต้องทำกันถึงขนาดนี้เจ้าคะ ปล่อยเราไปเถอะเจ้าค่ะ เราสองคนจะไปจากที่นี่ แล้วจะไม่กลับมาที่พระนครอีกเลย”
“คุณฉัตรเขาคอยปกป้องเอ็งอยู่ เอ็งจะกลัวอะไรเล่านังบัว”
“หล่อนต้องการอะไรว่ามา!” ฉัตรทั้งโกรธทั้งโมโหมาก
“พิศก็บอกแล้วไงคะว่า จะทำให้คุณฉัตรกับนังบัวได้อยู่ด้วยกันตลอดไป” พิศพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“หล่อนจะทำอะไร? ถ้าจะทำทำฉันคนเดียวปล่อยแม่บัวไป แม่บัวไม่รู้เรื่องอะไรด้วย!”
“ไม่เจ้าค่ะ! บ่าวเป็นต้นเหตุ ถ้าจะทำทำบ่าวเถอะเจ้าคะคุณพิศ”
พิศยิ่งแค้นที่ทั้งสองจะยอมตายแทนกัน พิศกำมือแน่น
“แม่พิศฉันขอร้องปล่อยแม่บัวไป!”
“ใครทำพิศเจ็บ มันต้องเจ็บยิ่งกว่า!”
“หล่อนมีจิตใจคับแคบ เจ้าคิดเจ้าแค้น ชีวิตนี้หล่อนจะหาความสุขไม่ได้เลย” ฉัตรว่า
“ใครบอกว่าจะหาไม่ได้ล่ะคะ นี่ไงคะ สิ่งที่พิศกำลังจะทำมันมีความสุขที่สุด…รักกันมากนักใช่ไม๊คะ ถ้ารักมากก็ขอให้รักกันตลอดไป” พิศหันไปทางไอ้สิงห์ “ไอ้สิงห์ พาคุณฉัตรกับนังบัวไปที่กาบเรือ”

ไอ้สิงห์ลากทั้งสองคนมาที่กาบเรือ ฉัตรกับบัวเพิ่งเห็นว่าเรือที่นั่งมานั้น
“ตรวนทองคำเส้นนี้ พิศให้คืนค่ะ”
“ปล่อยแม่บัวไป! ฉันขอรับผิดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด”
“ไม่ค่ะคุณฉัตร ถ้าจะตายบ่าวขอตายไปพร้อมกับคุณฉัตร คนเราเกิดมา..ไม่ตายวันนี้วันหนึ่งก็ต้องตายอยู่ดี บ่าวไม่เคยกลัวที่จะต้องตาย ยิ่งตายกับคนที่บ่าวรักแค่นี้บ่าวก็มีความสุขแล้วเจ้าค่ะ”
ฉัตรโอบกอดบัวไว้แน่นอย่างแสนรัก
“แม่บัว ฉันรักแม่บัวนะ ไม่ว่าจะกี่ชาติกี่ภพ ฉันขอรักแม่บัวตลอดไป”
“บ่าวก็รักคุณฉัตรเจ้าคะ บ่าวก็จะรักคุณฉัตรทุกชาติไป”
พิศพูดขัดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็น “ขอให้มีความสุขมากๆ และรักกันไปตลอดกาล”
ฉัตรกับบัวตกลงไปในแม่น้ำ! พิศมองฉัตรกับบัวค่อยๆ จมลงไปในน้ำ!

ฉัตรกับบัวตกลงมาในแม่น้ำแล้ว มองผ่านแผ่นน้ำขึ้นไป เห็นพิศยืนถมึงทึงอยู่ที่กาบเรือ หอบหายใจแรงด้วยความโกรธเกรี้ยว นางด้วงเดินเข้ามาสมทบกับพิศ ทั้งสองยืนมองดูฉัตรกับบัวที่กำลังดำดิ่งลงในน้ำอย่างเลือดเย็น
แสงจันทร์เต็มดวงสาดส่องทั่วคุ้งน้ำ ทำให้มองเห็นร่างของฉัตรกับบัวที่ถูกผูกติดกันอยู่ด้วย ‘ตรวนทองคำ’ ทั้งคู่มองหน้ากันสวมกอดกันไว้อย่างไม่กลัวความตาย สักพักทั้งสองคนเริ่มอ่อนแรง ร่างของทั้งคู่ดำดิ่งลงไปใต้ผืนน้ำ

ฉัตรกับบัวค่อยๆ สิ้นลมหายใจไปพร้อมๆ กัน ใต้ผืนน้ำแห่งนั้น

อ่านละคร บ่วงวันวาร ตอนที่ 7/4 วันที่ 15 ม.ค. 56

ละคร บ่วงวันวาร บทประพันธ์-บทโทรทัศน์โดย : ฐา-นวดี สถิตยุทธการ
บ่วงวันวาร กำกับการแสดง : จาริวัฒน์ อุปการไชยพัฒน์
บ่วงวันวาร แนวละคร : ดราม่า
บ่วงวันวาร ผลิต : บ.เอ็กแซ็กท์ - บ. ซีเนริโอ
บ่วงวันวารอำนวยการผลิต : นิพนธ์ ผิวเณร และ ถกลเกียรติ วีรวรรณ
บ่วงวันวารออกอากาศ : พุธ - พฤหัส เวลา 20.15 - 21.45 น. (เพิ่มเวลาออกอากาศ เป็น 90 นาที)
ติดตามชม ละครเรื่อง บ่วงวันวารได้ทาง ททบ.5 เริ่มออกอากาศวันแรกเดือนมกราคม 2556
ที่มา manager