อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 1 วันที่ 4 เม.ย. 56
มองจากบ้านเชิงเขาหลังหนึ่งใต้ท้องฟ้ามืดสลัวยามค่ำคืน ซึ่งแลเห็นเพียงจันทร์เสี้ยวสาดส่องลงมา ท่ามกลางความเงียบสงัดที่แลดูวังเวงนั้น ยินเสียงสะอื้นไห้ของผู้หญิงคนหนึ่งดังแว่วมาตามสายลมเสียงนั้นบ่งบอกถึงความเจ็บปวดชอกช้ำใจสุดขีด พร้อมๆ กับเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดๆ ของล้อรถเข็นที่บดลงกับพื้นดิน ในความมืดสลัว เสียงร่ำไห้ผสานกับเสียงล้อรถเข็น ฟังดูช่างน่ากลัวชวนขนลุกขนพองเกินจะบรรยาย
ที่แท้เป็นพลอย สาวสวยขาพิการซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น และกำลังร้องไห้ ดวงหน้างามงดนั้นดูเศร้าหมองระคนขมขื่น ไร้ชีวิตชีวา มีเพียงดวงตาคู่งามเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเจ้าของร่างนั้นยังมีชีวิตอยู่ นัยน์ตาที่มีน้ำตาคลอเต็มนั้นก็เต้นระริกแฝงประกายแห่งความรัก ความโกรธ เกลียด เคียดแค้น และชิงชัง เมื่อหวนคิดถึงอดีต ที่แสนปวดร้าวขึ้นมา
เกรียงศักดิ์เห็นพลอย ก็ตกใจมาก
“พลอย...มาที่นี่ทำไม”
“พลอยมาทวงสิทธิ์ของพลอย” หญิงสาวบอก
“เธอไม่มีสิทธิ์” เกรียงศักดิ์กวาดตามองแบบกลัวมาก จับพลอยดึงออกไป “กลับไป”
พลอยไม่ยอม “พลอยไม่กลับ...พลอยจะทวงสิทธิ์ของพลอย”
“ฉันบอกเธอแล้วไง...”
เกรียงศักดิ์พูดไม่ทันจบ คุณหญิงดาราณีเดินเข้ามาด้านหลัง เห็นหลังของเกรียงศักดิ์กำลังยื้อยุดกันอยู่
“มีอะไรคะคุณพี่”
เกรียงศักดิ์หันตัวมา ดาราณีเห็นพลอยยืนอยู่
ดาราณีแปลกใจ “อ้าว พลอย”
“คุณหญิง”
“มีเรื่องอะไรกันเหรอ” คุณหญิงถาม
เกรียงศักดิ์ถลึงตาใส่พลอย “เสร็จธุระแล้ว กลับไปได้”
พลอยยืนนิ่ง มีน้ำตาคลอเบ้า เกรียงศักดิ์สำทับเสียงเข้ม
“กลับไป”
ดาราณีเห็นพิรุธจึงถาม “มีเรื่องอะไรเหรอพลอย”
พลอยร้องไห้ออกมา “พลอย..พลอย...”
ดาราณีเห็นพิรุธมากขึ้น ถามเสียงเข้ม
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะคุณพี่?”
“ไม่มีอะไร” เกรียงศักดิ์บอก
พลอยสวนออกมา “ทำไมท่านถึงบอกว่าไม่มีคะ ในเมื่อพลอยกับท่าน...”
เกรียงศักดิ์ถลึงตาใส่ สวนขึ้นทันที “หยุดเดี๋ยวนี้พลอย...”
ดาราณีถามเร็วปรื๋อ ท่าทีร้อนรนใจมาก “เธอพูดอย่างนี้หมายความว่า...เธอกับท่าน...”
แทนคำตอบพลอยร้องไห้โฮออกมา เกรียงศักดิ์หันไปมองหน้าดาราณี
“ไม่..ไม่ใช่อย่างที่คุณหญิงคิดนะ...ภรรยาผมมีคนเดียวคือคุณหญิง”
พลอยหน้าซีดเผือด
นึกถึงตรงนี้ มือของพลอยที่กำพนักรถเข็นสั่นระริกจนต้องจับพนักไว้แน่นเพื่อคุมตัวเอง แต่กระนั้นพลอยก็ยังไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ปลายนิ้วของพลอยจิกเกร็ง ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด อดสู ขมขื่นใจ
ในดวงตาอันเจ็บปวดของพลอย เห็นเป็นภาพเกรียงศักดิ์ ออกงานกับดาราณีและลูกสาว เพชรน้ำบุศย์ เป็นภาพครอบครัวที่สุดแสนจะอบอุ่น
เหตุการณ์เดิมผุดขึ้นมาอีกครั้ง
เกรียงศักดิ์ร้องบอกดาราณี
“ไม่ใช่อย่างที่คุณหญิงคิดนะ...ภรรยาผมมีคนเดียวคือคุณหญิง” เสียงนั้นดังก้องซ้ำไปมา “ภรรยาผมมีคนเดียวคือคุณหญิง”
น้ำตาของพลอยไหลทะลักออกมา พลอยเอามือกุมหัวตัวเอง
“ไม่...ไม่....พลอยเป็นเมียท่าน...พลอยเป็นเมียท่าน” นัยน์ตาพลอยวาวโรจน์ ไม่ยอมรับความจริง “พลอยไม่ยอม!”
จู่ๆ เหมือนมีมือของคุณหญิงดาราณีผลักมาโดนรถเข็นของพลอยเต็มแรง รถเข็นลื่นไถลลงมาตามเนินเขา พลอยกรีดร้องสุดเสียง ขณะที่ร่างของพลอยหล่นลงจากรถเข็นกลิ้งลงมาตามทาง
ขณะเดียวกันบนถนนเส้นทางจากเชียงใหม่ เพชรขับรถกลับบ้านมาแทบจะเหาะ ท่าทางของเพชรเคร่งเครียดร้อนใจ เสียงของทับทิมผู้เป็นแม่ดังก้องในหู
“พลอยลื่นตกเขา...รีบกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้เพชร”
เพชร เหยียบคันเร่งสุดแรง
รุ่งเช้าพระอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นจากภูเขา แสงสีทองเพิ่งจับที่ขอบฟ้ารำไร เพชรมาถึงบ้านลงจากรถเดินแกมวิ่งเข้ามาในบ้านท่าทางร้อนรน เห็นทับทิมยืนน้ำตาคลอเบ้าอยู่
“พี่พลอยเป็นยังไงบ้างครับแม่”
“ดูเองแล้วกัน” บุ้ยใบ้ไปที่พลอย
เพชรหันไปมอง เห็นร่างของพลอยกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาในบ้าน ร่างทั้งร่างดูเหี่ยวแห้ง ทรุดโทรม ซีกหน้าข้างหนึ่งของพลอยมองเหม่อออกไปด้านนอก แต่อีกเสี้ยวหน้านั้นยังเห็นร่องรอย คราบน้ำตาชัดเจน
เพชรเดินเข้าไปหา “พี่พลอย”
“เพชร” พลอยผวาตัวกอดเพชรร้องไห้ “พี่อยากตายเพชร...พี่อยากตาย”
เพชรกอดตอบพลอยแน่น ปลอบ “อย่าพูดอย่างนี้ครับ พี่พลอยยังมีแม่ ยังมีผม”
“แต่พี่ไม่มีวันเอาหน้าไปสู้ใครได้อีก พี่อาย..พี่อายเหลือเกินเพชร พี่อาย” พลอยร้องไห้โฮๆ
“จะอายทำไมครับ...พี่พลอยไม่ได้เป็นคนผิด แต่พี่พลอยเป็นฝ่ายถูกกระทำ อย่าร้องไห้ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว...มันผ่านไปแล้วครับพี่พลอย”
เพชรกอดพลอยแน่น พลอยสะอื้นไห้ สีหน้าของเพชรเป็นห่วงพลอยจับใจ
ครู่ต่อมาเพชร ถามทับทิมด้วยหน้าตาเคร่งเครียด
“เกิดอะไรขึ้นกับพี่พลอยครับแม่? ทำไมพี่พลอยเป็นอย่างนี้อีกแล้ว”
ทับทิมบอกด้วยเสียงขมขื่น “จะมีอะไรก็...” พร้อมกับกระแทกเสียงออกมา “เรื่องนั้นแหละ เมื่อไหร่ไอ้เลวนั่นมันจะหมดอำนาจวาสนา ตายๆ ไปซะที”
“ในเมื่อพี่พลอยเลือกที่จะไม่เอาเรื่องในวันนั้น พี่พลอยก็ต้องทำใจลืมมันให้ได้” เพชรว่า
ทับทิมระเบิดอารมณ์ใส่เสียงสูง “จะให้ลืมได้ยังไง แกก็รู้นี่..ไอ้เลวนั่นมันทำร้ายพี่แกยังไง”
เหตุการณ์ในอดีตที่พลอยเคยเล่าให้ฟังผุดขึ้นในหัวทับทิมอีกครั้ง
วันนั้นเมื่อหลายปีก่อนพลอยซึ่งยังสาวและสวย แต่งตัวเรียบร้อย เดินมาเคาะประตูห้องของเกรียงศักดิ์ที่โรงแรม เกรียงศักดิ์ซึ่งอยู่ในห้องเดินมาที่ประตูเปิดออกมา ยืนอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัว
พลอยเห็นถึงกับผงะ
“เอกสารด่วนที่ท่านต้องการค่ะ”
“เอาเข้าไปวางไว้บนโต๊ะ” เกรียงศักดิ์เดินเข้าไปข้างใน
พลอยลังเล ไม่กล้าเข้า เกรียงศักดิ์หันมาดุ
“ชักช้าอยู่ทำไม? รีบเข้าไปสิ”
พลอยหน้าซีด ท่าทีไร้เดียงสา “ค่ะๆ” แล้วเดินเข้ามา
เกรียงศักดิ์ปิดประตูทันที ยินเสียงประตูปิดล็อก พลอยหันมามองอย่างตกใจกลัว เห็นเกรียงศักดิ์ยืนมองจ้องอยู่ แววตาวาววับ และยิ้มมีเลศนัย ขณะเดินเข้ามา
พลอยถอยหลังกรูด เกรียงศักดิ์คว้าตัวพลอยมากอดเอาไว้ พลอยเนื้อตัวสั่น
“อย่า..อย่าค่ะท่าน อย่าทำอะไรพลอย”
เกรียงศักดิ์ไม่หยุด กลับเหวี่ยงร่างพลอยลงบนเตียง แล้วโถมตัวลงมาทาบทับ
พลอยตกใจกลัว ตัวสั่นร้องไห้ยกมือไหว้
“อย่าค่ะท่าน..อย่าทำพลอย พลอยไหว้ล่ะ อย่า...”
พลอยหวีดร้องสุดเสียง ร้องไห้โฮ หวาดกลัวมาก
เพชรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เขาจำความเจ็บปวดขมขื่นของพลอยได้ดี
“มันทำให้พลอยพิกลพิการไม่พอ”
ทับทิมว่า พร้อมกับที่ภาพเหตุการณ์ในอดีตผุดขึ้นมา เป็นภาพที่เกรียงศักดิ์ขับรถไล่ล่าพลอยที่วิ่งหนี พลอยล้มลง ถูกเกรียงศักดิ์ขับรถชน เข้าช่วงล่าง พลอยร้องกรี๊ด สลบเหมือด
“ไอ้เกรียงศักดิ์ มันยังให้เมียมันมาทำร้ายพลอยอีก” ทับทิมบอก
“อะไรนะครับแม่”
พลอยเข็นรถเข็นเข้ามา บอกเพชรด้วยน้ำเสียงสั่น เจือเสียงสะอื้น น้ำตาคลอหน่วย ท่าทีหวาดผวา และน่าสงสาร
“เมื่อคืนคุณหญิงดาราณีบุกมาที่นี่!”
“คุณหญิงดาราณีบุกมาที่นี่”
เพชรถามเสียงกร้าวท่าทางตกใจมาก
พลอยเล่าเรื่องให้สองคนฟังต่อ
หลังจากรถเข็นถูกผลักจนไถลลงมาตามทาง และในขณะที่พลอยซึ่งหน้าคว่ำอยู่ที่พื้น กำลังพยุงร่างกายขึ้น แต่แล้วพลอยต้องชะงัก เมื่อเห็นคุณหญิงดาราณีเดินเข้ามา พลอยเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ
“คุณหญิง”
ดาราณีดวงตาถมึงทึง ร้ายกาจ บอกเสียงเข้ม “ใช่! ฉันเอง”
พลอยกวาดตามอง เห็นว่าที่ด้านหลังของคุณหญิงเต็มไปด้วยชายฉกรรจ์ ร่างพิการของพลอยรีบถอยร่น ท่าทางน่าสงสาร เท้าของคุณหญิงเหยียบเข้าที่มือของพลอยสุดแรง
“โอ๊ย! ปล่อยค่ะคุณหญิง...อย่าทำพลอย พลอยกลัวแล้ว” พลอยพยายามดึงมือออก
“เฮอะ! ทีตอนนี้ทำเป็นกลัว...แล้วตอนที่ให้ท่าผัวฉันน่ะ ทำไมแกไม่กลัวฉันนังพลอย” คุณหญิงกดเท้าลงที่มือของพลอยแรงขึ้นอีก
พลอยเจ็บมาก ร้องไห้คร่ำครวญน่าสงสาร “พลอยไม่ได้ให้ท่า พลอยถูกท่านข่มเหง”
ดาราณีกัดฟันกรอด “หนอย! ถูกข่มเหง น้ำหน้าอย่างแกน่ะเหรอที่ผัวฉันจะมอง”
ดาราณีนั่งลงกระชากผมพลอยขึ้นมา ดวงหน้าของพลอยหวาดหวั่น กลัวจับใจ
“โถ! นังเป๋ นังง่อย ทำเป็นซื่อ ไร้เดียงสา แกคงคิดสินะ...ว่าทำหน้าตาโง่ๆ เซ่อๆ อย่างนี้ แล้วท่านจะสงสารเห็นใจ จนเลิกกับฉันไปหาแกน่ะ” ดาราณีกระชากผมดึงอีก
“อย่าค่ะคุณหญิง กรุณาเถอะ..พลอยเจ็บ”
ดาราณีหมั่นไส้มาก “แกนี่มันช่างดัดจริตจริงๆ หื้อ! ทำเสียง ทำหน้า วอนตบจริงๆ นังพลอย” ดาราณีตบผลัวะ
“โอ๊ย” พลอยร้องคร่ำครวญ “คุณหญิง...ขอร้องเถอะค่ะ พลอยเจ็บ พลอยกลัว”
“กลัว...นี่เหรอหน้าตาคนที่กลัว แกท้าทายฉันชัดๆ” ดาราณีตบอีกผลัวะ
พลอยร้องสุดเสียง “โอ๊ย”
ระหว่างนั้นทับทิมเดินมาอย่างร้อนรน เสียงทับทิมดังเข้ามา
“พลอย...พลอยอยู่ไหนลูก..พลอย”
ดาราณีกระชากผมพลอยขู่ “อย่ามายุ่งกับผัวฉันอีก ไม่งั้นแกตาย”
ดาราณีผลักหัวพลอยเต็มแรง จนหน้าพลอยกระแทกดิน แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้พลอยหน้าจมดินร้องไห้โฮ
พลอยร้องไห้โฮๆ เพชรกุมมือพลอยแน่น สายตามีแต่ความเจ็บปวด ความสงสาร พลอยร้องไห้ออกมาอย่างคนที่เจ็บปวดถึงที่สุด
“พี่ไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจจริงๆ ในเมื่อพวกเค้าทำลายชีวิตพี่จนพังยับเยิน คุณหญิงยังจะตามมารังควานอะไรพี่อีก”
เพชรดึงพลอยมากอดเอาไว้ทั้งตัว ในขณะที่ทับทิมบอกเสียงเครือ น้ำตาไหล ขมขื่น
เจ็บปวดเหลือแสน
“แกรู้มั้ยเพชรว่าแม่เสียใจมากแค่ไหน ที่ไม่เคยปกป้องพลอยได้...พลอยต้องถูกคนพวกนั้นรังแกครั้งแล้วครั้งเล่า...เพียงเพราะเรามันต่ำต้อย ไม่มีวันที่จะไปสู้รบปรบมือกับคนมีเงิน มีอำนาจวาสนาอย่างพวกมันได้”
เพชรพูดเสียงเข้ม มองพลอยอย่างสลดใจ “ก็ในเมื่อวันนั้นพี่พลอยไม่คิดจะเอาเรื่อง”
พลอยมองหน้าเพชร แววตาตัดพ้อ “เพราะพี่รู้ ต่อให้ขึ้นโรงขึ้นศาล ยังไงพี่ต้องแพ้”
“พี่พลอยกำลังดูถูกกระบวนการยุติธรรม” เพชรว่า
“เพชรกำลังปฏิเสธความจริงของโลกใบนี้ต่างหาก...ช่างเถอะค่ะแม่ ในเมื่อพลอย
ไม่มีทางเลือก ท่านจะให้พลอยเป็นเมียเก็บ เมียน้อย เป็นนางบำเรอ พลอยก็จะทน”
“โธ่เอ๊ย! พลอย”
ทับทิมเดินมากอดปลอบลูกสาว พลอยร้องไห้
“เวรกรรมอะไร...ลูกถึงต้องเจอเรื่องเลวทรามอย่างนี้ เวรกรรมอะไร” ทับทิมครวญคร่ำ
พลอยไม่ตอบ ได้แต่ซุกหน้าลงกับอกของทับทิมร้องไห้สะอึกสะอื้น
“เวรกรรมแต่ชาติปางก่อนมังคะแม่..และในเมื่อ...พลอยทำอะไรพวกเค้าไม่ได้...พลอยก็จะปล่อยให้เค้ามาเหยียบมาย่ำ” เสียงของพลอยค่อยๆ แผ่วลง อย่างน่าสงสาร “ให้เค้าสุขสำราญ จนกว่าจะสาแก่ใจ...จะได้หมดเวรหมดกรรมกันซะที”
ดวงตาของเพชรมีแต่ความเจ็บปวด และแค้นใจ สงสารพลอยที่ถูกกระทำย่ำยีไม่จบไม่สิ้น
หลายวันผ่านไป ที่ห้างสรรพสินค้าหรู ด้านในบริเวณลานกิจกรรม มีการจัดงาน “ธรรมชาติล้ำค่าของไทย”
ภายในงานมี ผลไม้ เครื่องประดับ อัญมณี นานาชนิด บนเวทีเห็นท่านเกรียงศักดิ์ ตัดริบบิ้นเปิดงาน ข้างๆ คือคุณหญิงธิดา ยืนอยู่ ดวงหน้ายิ้มแย้ม เกรียงศักดิ์เองก็ดูสุขุมอบอุ่น
เพชรยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความขมขื่น คิดแค้นในใจ
“สร้างความทุกข์ไว้ให้พี่พลอย แล้วยังยิ้มกันหน้าระรื่นอีก เลว!”
เจ้าของสวนเดินถือกระเช้าชมพู่น้ำดอกไม้เพชรน้ำบุศย์มาให้
“นี่ครับท่าน ชมพู่น้ำดอกไม้ เพชรน้ำบุศย์ ที่ท่านเอาชื่อลูกมาตั้งเป็นชื่อชมพู่ให้ผมเมื่อ10 กว่าปีก่อน”
“โห! สวยจริง เก่งมากๆ เลย ที่ปลูกได้ขนาดนี้” เกรียงศักดิ์ชื่นชม
“ก็ท่านแหละครับให้คำแนะนำ แล้วไหนครับคุณหนูน้ำหนึ่ง เพชรน้ำบุศย์”
เจ้าของสวนกวาดตามองหา พร้อมๆ กับเพชรที่กวาดตามองหาเหมือนกัน
เพชรพึมพำ “น้ำหนึ่ง...เพชรน้ำบุศย์”
ภายในห้างสรรพสินค้า เพชรน้ำบุศย์ในชุดนักศึกษาปีสี่ แต่งตัวเรียบร้อย เดินแกมวิ่งมาตามทาง มีนิ้งตามหลังมา หอบแฮกๆ
“โห! น้ำหนึ่ง นี่มันในห้างนะ จะรีบเดินไปไหน”
“ก็น้ำหนึ่งอยากเห็นชมพู่เพชรน้ำบุษย์ที่คุณพ่อเอาชื่อของน้ำหนึ่งไปตั้งนะสิ...อยากรู้จะสวยงามน่ากินขนาดไหน รีบไปกันเถอะนิ้ง”
เพชรน้ำบุศย์ลากนิ้งไป แต่แล้วร่างของเพชรน้ำบุศย์ก็ชนเข้ากับอลิสที่แต่งตัวเปรี้ยวเกินวัยจนเซผงะ
สองฝ่ายร้อง “ว้าย” ต่างฝ่ายต่างชนกัน
เพชรน้ำบุศย์กับนิ้งพูดพร้อมกัน “ขอโทษค่ะ”
อลิสมองน้ำหนึ่งกวนๆ “ขอโทษแล้วมันหายเจ็บมั้ย”
“ตรรกะของเธอนี่มันแปลกจริงๆ”
อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 1 วันที่ 4 เม.ย. 56
ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียาละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manager
