อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8/2 วันที่ 23 เม.ย. 56

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8/2 วันที่ 23 เม.ย. 56

“ก็ใช่น่ะสิ..ตอนแรก พี่ก็นึกว่าผี...แต่ผีมันมีในโลกที่ไหนล่ะ มันต้องเป็นคนของนังน้ำหนึ่งมาสร้างสถานการณ์ให้พี่ไปจากพี่เพชรแน่ๆ”
“ก็อาจจะใช่น่ะคะ...เพราะท่าทางพี่เพชร รักเค้าออก”
พจนีย์หันขวับมาทางรจนา มองตาขวางไม่พอใจ “แกไปเห็นตั้งแต่เมื่อไร่ ว่าพี่เพชรรักนังนั่น”
“ก็ตอนที่รจไปตามหาพี่พจน์น่ะสิคะ...” รจนาทำตาแบ๊ว “พี่พจน์หายไปทั้งคน พี่เพชรไม่ห่วงเลย แต่ห่วงคุณน้ำหนึ่ง”

พจนีย์ฟังแล้วนิ่งไปนิด “พี่ก็ว่าพี่เพชรรักยัยน้ำหนึ่ง แต่พี่พลอยกีดกัน มันต้องมีอะไรแน่ๆ ว่ามั้ยรจนา”
พจนีย์ถามรัวเร็ว นัยน์ตาปกปิดความอยากรู้อยากเห็นไม่อยู่เลย

ไม่นานต่อมา พลอยนั่งรถเข็นอยู่ ถามรจนาที่นั่งอยู่กับพื้นอย่างตกใจ รจนานั่งพื้นประจบเอาใจพลอย
“อะไรนะ? พจนีย์น่ะเหรอพูดอย่างนั้น”
“ค่ะ...พี่พจน์อยากรู้มาก....ว่าทำไม ถึงต้องเป็นเมียกำมะลอ...รจกลัว...กลัวว่าพี่พจน์จะเผลอหลุดปาก แล้วความเดือดร้อนจะมาหาพี่พลอย”
พลอยบอกเสียงอ่อนโยน “ขอบใจมากจ้ะรจที่มาบอกพี่ แต่มันไม่ได้มีอะไรหรอก...พี่แค่อยากให้มีคนที่พี่ไว้ใจมาดูแลเพชร”
รจนามองตาแป๋ว “พี่พลอยมีบุญคุณกับรจ รจดูแลพี่เพชรให้พี่พลอยได้นะคะ”
พลอยยื่นมือมาเชยคางอย่างเอ็นดู “รจนี่เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ ซักวัน...พี่คงได้ขอความช่วยเหลือจากรจ”
“รจยอมทำทุกอย่างเพื่อพี่พลอยค่ะ เพราะพี่พลอยมีบุญคุณ”
“ขอบใจมากจ้ะรจ...ขอบใจจริงๆ งั้นอันดับแรก...”
รจนาถามเสียงตื่นเต้น “พี่พลอยอยากให้รจทำอะไรคะ”
“จำคนที่ชื่ออลิส ได้ใช่มั้ย”
รจนาจำได้ “ที่มาหาพี่พลอย เมื่อหลายวันก่อน”
พลอยตาเจ้าเล่ห์ “ใช่..พี่อยากรู้...ว่าเค้าเป็นใคร และเค้าเกี่ยวอะไรกับน้ำหนึ่ง”
“รจจะรีบสืบมาให้พี่พลอยเร็วที่สุดค่ะ”
รจนายิ้มประจบ ส่วนพลอยยิ้มพอใจและคิดในใจ
“เธอเดินเข้ามาเป็นหมากอีกหนึ่งตัวของฉันเองนะรจนา”

ขณะที่หมอณัฐขับรถออกไปทำงาน อลิสที่หลบมุมอยู่ในบ้านพักของหมอณัฐ โผล่หน้าออกมา
“มีคนไข้เยอะๆ นะคะพี่หมอ....เข้าเวรแทนเพื่อนด้วยก็ดี เข้าถึงเที่ยงคืนเลย”
อลิสหัวเราะคิก รีบย่องออกไป แต่หางตากลับเห็นร่างของรจนาลับๆล่อๆอยู่ อลิสมองด้วยสงสัย แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ รีบเดินออกไป แต่ปรายตามองรจนาตลอดเวลา รจนาพาซื่อ รีบเดินตามไป

ทับทิมรู้เรื่องก็ถามพลอยด้วยความสงสัย เพราะไม่มั่นใจ
“ให้ยัยรจนาไปสืบเรื่องยัยอลิส มันจะได้เรื่องเหรอลูก”
“อยากได้เรื่อง...พลอยก็จัดให้แล้วไงคะ”
ทับทิมสงสัยไม่คลาย พลอยพูดต่อ
“ยัยรจนาก็โง่แสนโง่ ทำเป็นแอ๊บซื่อแอ๊บหวาน เฮอะ! คงจะคิดว่าตัวเองฉลาด ส่วนยัยอลิสมันชอบแส่ พลอยจะจัดการมัน แล้วโยนความผิดให้ยัยรจนา!”

พลอยพูดเรื่องทำร้ายคน ด้วยใบหน้าเฉยเมย ราวกับพูดเรื่องลมฟ้าอากาศ
ด้านอลิสปรายตามองรจนาตลอด แล้วจนเมื่อสบโอกาสจึงรีบหลบมุม รจนาที่เดินตามมา ไม่เห็นอลิสแล้ว ได้แต่พึมพำ

“อ้าว!หายไปไหนแล้ว”
อลิสที่ซ่อนตัวอยู่ กระโจนออกมา “อยู่นี่” แล้วผลักรจนาเต็มแรง
รจนาล้มลงร้องลั่น “ว้าย!”
อลิสตกใจ “เธอ! มันเรื่องอะไรยะ ถึงได้มาทำตัวเป็นโจรมุมตึก หลบอยู่ตามซอกตามมุม มาแอบตามฉันน่ะ เอ๊ะ!” อลิสยื่นหน้าเข้ามามองรจนา “หรือว่าเป็นเห็บ”
“เปล่านะ” รจนาปฏิเสธ
“แล้วเธอตามฉันทำไม” อลิสชะงักคิด “อ้อ!จำได้แล้ว เธออยู่บ้านเชิงเขา เธอมาสืบเรื่องฉันให้ยัยคุณพลอยใช่มั้ย”
รจนาหน้าตาตื่นกลัว ท่าทีเลิ่กลั่กตามประสา อลิสเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผาก
“อย่าหวังเลย หน้าตาเซ่อๆ โง่ๆ อย่างนี้ จะสืบอะไรจากฉันได้..มีแต่จะ โดนขยี้เป็นเศษขยะกลับไป”
อลิสผลักรจนาอย่างแรงจนล้มลงอีก รจนาร้อง “โอ๊ย” ถูกอลิสด่าซ้ำ
“ไม่ต้องมาทำสำออย แน่ะ! มองหน้าฉัน หมายความว่าอะไรยะ”
รจนาลอยหน้าลอยตา “ก็อยากมีเรื่อง”
อลิสสวมมาดไฮโซสก๊อย “อยากมีเรื่อง...งั้น...ฉันจะจัดให้” พร้อมกับกระชากผมรจนา “ยัยพลอยมันทำอะไรฉัน ฉันก็จะทำกับเธออย่างนั้นเหมือนกัน”
อลิสกระชากผมรจนาจนหน้าหงายแล้วตบฉาดใหญ่ รจนาไม่สู้มองด้วยสายตาท้าทาย อลิสงง แต่ตบอีกฉาดแต่รจนาทำเฉย เฉยจนอลิสกลัว ต้องเอามือออก
“ประสาทหรือเปล่าเนี่ย”
“เปล่า...เธออยากตบฉันไม่ใช่เหรอ...ฉันก็ให้เธอตบไง” รจนาจับมืออลิส “ตบฉันสิ ตบเลยๆ”
รจนาเอามืออลิสให้ตบตัวเอง อลิสสะบัดมือออกอย่างหวาดกลัว
“ไม่เอา! ฉันไม่ตบ เธอก็เหมือนกับยัยพลอยแหละ ประสาท! โอ๊ย! ฉันไม่น่ายุ่งกับพวกเธอเลย”
อลิสกลัวรจนา วิ่งหนีกลับไปทางเดิม ขณะที่รจนากลับยิ้มพอใจ ท่าทางเหมือนคิดอะไรอยู่

เพชรอยู่ที่รถแล้ว ขณะหันมาถามน้ำหนึ่ง
“ไม่กลับกรุงเทพฯกับพี่แน่นะ”
“น้ำหนึ่งบอกพี่เพชรแล้วไงคะ ว่าจะอยู่ดูแลรับใช้ จนกว่าพี่พลอยจะใจอ่อน”
“งั้นพี่จะไปรับตาหวาน มาอยู่เป็นเพื่อนน้ำหนึ่งนะ”
น้ำหนึ่งดีใจตาเป็นประกาย ยกมือไหว้ประจบ “ขอบคุณมากค่ะพี่เพชร”
เพชรยิ้มมองด้วยความเอ็นดู ดึงตัวน้ำหนึ่งมาจูบที่หน้าผากแผ่วเบา “อดทนนะ”
“น้ำหนึ่งจะอดทน...ให้สมกับเป็น เพชรน้ำหนึ่ง อย่างพี่เพชรค่ะ”
เพชรคลึงผมด้วยความเอ็นดู “เรานี่...ขี้ประจบจริงๆ”
“เดินทางปลอดภัยค่ะพี่เพชร”
“แล้วพี่จะรีบกลับมา”
เพชรทำท่าจะขึ้นรถ รจนาที่หน้าตาบวมช้ำ วิ่งเข้ามา
“พี่เพชรคะ?” ท่าทางร้อนรน “รจ...มีเรื่องไม่สบายใจ ต้องบอกพี่เพชรค่ะ”
เพชรมองหน้าน้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งมองเพชรเป็นห่วง ไม่ได้หึง
“นะคะพี่เพชร...สละเวลาฟังรจซักนิด มันเรื่องใหญ่จริงๆ ค่ะ”
น้ำหนึ่งมองเพชรพยักหน้าเป็นเชิงให้ไป รจนาลอบมองอย่างไม่พอใจ แต่ต้องก้มหน้าไม่แสดงท่าทีใดๆ
เพชรเดินนำไป รจนาเดินตาม น้ำหนึ่งมองตามอย่างเป็นห่วง

ที่บ้านเชิงเขาอีกมุม เพชรย้อนถามรจนาท่าทีตกใจ
“อะไรนะ พี่พลอยน่ะเหรอ ให้รจไปสืบเรื่องคุณอลิส”
“ค่ะ...แล้วพอรจไป...” รนาร้องไห้สะอึกสะอื้น “รจก็ถูกคุณอลิสทำร้ายอย่างนี้...พี่เพชรต้องช่วยรจนะคะ”
พูดจบรจนาก็ผวาตัวกอดเพชรท่าทางน่าสงสาร เพชรเอามือของรจนาออก ขณะบอกว่า
“ได้...พี่จะคุยกับพี่พลอยให้”
รจนาตกใจ “อย่านะคะ..ถ้าพี่เพชรทำอย่างนั้น พี่พลอยโกรธรจแน่”
“แล้วรจจะให้พี่ทำยังไง”
“พี่พลอยมีบุญคุณกับรจ...รจ...ยอมรับใช้พี่พลอยทุกอย่างค่ะ ขอแค่...พี่เพชรรับฟังรจบ้างก็พอ”
พูดจบรจนาก็กอดเพชรอีก น้ำหนึ่งมองอยู่หน้าละห้อย แม้ไม่ได้หึง แต่รู้สึกไม่สบายใจ
ทับทิมมองดูเหตุการณ์อยู่อีกมุม สีหน้าทับทิมเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน สะใจ

เพชรไปแล้ว น้ำหนึ่งนั่งซึมไม่สบายใจอยู่มุมหนึ่ง ทับทิมเดินเข้าไปหา พูดจาเย้ยหยัน
“คิดจะอยู่บ้านนี้มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอก”
“ยังไงน้ำหนึ่งก็จะอยู่ค่ะ”
ทับทิมมองอย่างสมเพช “ถ้าฉันเป็นพ่อแม่เธอ คงกระอักเลือดตาย...ที่มีลูกสาวหน้าด้าน เที่ยวมาวิ่งตามเป็นเมียน้อยคนอื่น”
น้ำหนึ่งพูดบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมไม่ได้เถียง
“แต่มันก็เป็นสิ่งที่คุณน้ากับพี่พลอยต้องการไม่ใช่เหรอคะ ให้น้ำหนึ่งมาเป็นเมียน้อยพี่เพชร”
ทับทิมฉุน “นังน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งยกมือไหว้ “ขอโทษค่ะ น้ำหนึ่งไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณน้าโกรธ...น้ำหนึ่งแค่อยากจะบอก น้ำหนึ่งยอมทำลายชื่อเสียงตัวเองทุกอย่าง เพื่อชดใช้ความผิดให้คุณพ่อ..น้ำหนึ่งจะอยู่ที่นี่ จนกว่าคุณน้ากับพี่พลอยจะให้อภัยค่ะ”
“ไม่มีวัน..มันไม่มีวันนั้นหรอกน้ำหนึ่ง”
พูดจบทับทิมก็สะบัดหน้าเดินหนีไป
น้ำหนึ่งมองตามด้วยดวงตามุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว เหมือนกัน
“มันต้องมีค่ะ”

ตกตอนกลางคืน อลิสเดินวนเวียนไปวนเวียนมาอยู่ในบ้านพัก คิดเครียด ตัดสินใจลำบาก
“เอาไงดีอลิส กลับไปก็เจอคนประสาท แต่ถ้าอยู่นี่...ก็ไม่รู้เรื่องยัยน้ำหนึ่ง” คิดไปคิดมาแล้วบอกตัวเอง “เอาวะ? ก็ให้มันรู้ คนดี จะแพ้คนบ้า”

อลิสเดินออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
ขณะเดียวกัน พลอยหัดเดินด้วยตัวเองอยู่ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าบัดนี้พลอยประดับเดินได้แล้ว!

ระหว่างนั้นน้ำหนึ่งวิ่งมา พลอยได้ยินเสียง รีบทำเป็นหัดเดินอย่างทุลักทุเล น้ำหนึ่งร้องเรียก
“พี่พลอยขา...น้ำหนึ่งช่วยค่ะ”
พลอยแสร้งยิ้มหวาน “ไม่เป็นไรจ้ะ พี่อยากเดินให้ได้ด้วยตัวเอง”
“พี่พลอยทำได้แน่นอนค่ะ แต่ตอนนี้น้ำหนึ่งช่วยนะคะ”
พูดพลางน้ำหนึ่งก็ยกแขนของพลอยขึ้นพาดคอตัวเองลักษณะพยุง ประคอง บอกเสียงอ่อนโยนเอาใจใส่ “เดินค่ะพี่พลอย”
พลอยแสร้งยิ้ม “ไม่เป็นไรจ้ะน้ำหนึ่ง พี่เกรงใจ”
“น้ำหนึ่งอยากช่วยพี่พลอยจริงๆ ให้น้ำหนึ่งช่วยนะคะ”
พลอยทำเป็นตามใจ “ขอบใจจ้ะ”
น้ำหนึ่งกอดประคองพลอยให้เดินต่อ พลอยเหยียดยิ้มมองเย้ย ก่อนที่จะกดน้ำหนักลงไปที่ตัวน้ำ
หนึ่งสุดแรง น้ำหนึ่งแทบล้ม แต่ตกใจห่วงพลอย
“พี่พลอย พี่พลอยเป็นอะไรคะ”
พลอยไม่ตอบ แต่ออกแรงกดมากขึ้น ใบหน้านิ่งแข็ง เหมือนคนเริ่มชัก หายใจไม่ออก กล้ามเนื้อเกร็งไปทั้งตัว ที่สุดทั้งสองคนก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้น พลอยนอนหงาย น้ำหนึ่งรีบลุกขึ้นมามองพลอยอย่างเป็นห่วง
“พี่พลอย...พี่พลอย”

มือของพลอยชักจนเกร็งไปหมด พลอยแกล้งเอามือป่ายสะเปะสะปะแบบคุมตัวเองไม่อยู่ และคว้าหมับเข้าที่คอของน้ำหนึ่ง บีบเกร็งแบบหาหลักยึดน้ำหนึ่งตกใจแทบช็อก
“พี่พลอยๆ”
น้ำหนึ่งมองพลอย เห็นพลอยชัก ดวงตาเหลือกลาน ในขณะที่น้ำหนึ่งเองก็แย่ เริ่มหายใจไม่ออก แทบไม่มีเสียง
“พี่พลอย..ปะ..ปล่อย”
พลอยกดมือแรงเข้า ความโกรธ เกลียด ริษยา อาฆาตแค้นทำให้พลอยสุดแสนจะหมั่นไส้
“ปะ..ปล่อย พี่..พลอย” น้ำหนึค่งพยายามสู้ แต่สู้ไม่ได้
พลอยไม่สนใจ ออกแรงบีบ ไม่ได้หมายเอาชีวิต แต่โมโห โกรธ เกลียด จนพลั้งมือ
อลิสที่ลอบเข้ามาในบ้านเชิงเขามองเห็นด้านหน้าพลอยกับด้านหลังน้ำหนึ่ง อลิสมองตะลึงตกใจ พยายามเขม้นตามอง แต่ก็ไม่เห็นหน้าของน้ำหนึ่งเห็นแต่ด้านหลัง
“ยัยน้ำหนึ่ง...ต้องเป็นยัยน้ำหนึ่งแน่ๆ”
น้ำหนึ่งหมดสติลง อลิสจะเข้าไป ทับทิมเดินเข้ามาขวาง
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะคุณอลิส ไม่อย่างนั้น ฉันจะแจ้งความข้อหาบุกรุก”
“แต่พวกคุณกำลังจะฆ่าคน”
ทับทิมย้อนถาม “ใครฆ่าใคร”
อลิสหันไปมอง ทั้งพลอยและน้ำหนึ่งหายไปแล้ว เหลือแต่ต้นไม้พุ่มใหญ่ อลิสงง
“ก็ตะกี้ฉันเห็นคุณพลอย”
“พลอยทำอะไร”
“ทำ...” พลอยพูดไม่ออก
“คุณน่ะตาหาเรื่อง”
“ถ้าคิดว่าตาฉันหาเรื่องก็ให้ฉันเข้าไปดูสิ”
“จะเปิดประตูให้ขโมยเดินเข้าบ้าน เพียงเพราะแค่คำท้าเท่านั้นน่ะเหรอ ไม่จำเป็น ออกไปจากบ้านฉัน”
“แต่...”
“หรือจะให้ฉันโทร.บอกหมอณัฐ”
“กลับก็ได้...แต่ถ้ามีใครเป็นอะไรไป ฉันจะเอาตำรวจมาจับคุณ”
“ไปเอามา”
ทับทิมยียวนมองอลิสตาเขม็ง อลิสสู้สายตาไม่ได้ จำต้องถอยกลับไปอย่างคาใจ เหลียวหันกลับไปมองตลอดเวลา แต่พอเจอสายตาเอาจริงของทับทิม ก็ต้องถอยไปจริงๆ

พลอยนั่งหอบหายใจมองดูร่างของน้ำหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่ จนทับทิมเดินเข้ามา
“มันตายรึเปล่า”
“เปล่าคะ”
“ก็ดี...” พลอยหันมามองเป็นเชิงถาม ทับทิมบอก “ตะกี้อลิสมันมาที่นี่”
พลอยไม่พอใจมาก “รนหาที่อีกแล้ว”
“จะทำอะไร แกต้องรีบจัดการแล้วล่ะพลอย”
“แม่จะว่ายังไง ถ้าพลอยจะบอกไอ้เกรียงศักดิ์ว่าลูกมัน เป็นเมียน้อย...น้องชายพลอย”

ทับทิมคาดไม่ถึง สงสัยว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น
วันต่อมา นักปราชญ์ลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลมาเยี่ยมเกรียงศักดิ์ สามคนคุยกันอยู่ในห้องโถงของคฤหาสน์

นักปราชญ์รู้เรื่องน้ำหนึ่งแล้ว กำลังบอกกับเกรียงศักดิ์ด้วยใบหน้าเศร้านิดๆ ด้วยความเห็นใจ
“ผมเสียใจด้วยนะครับเรื่องน้ำหนึ่ง แล้วนี่นายภาคย์ไม่ได้ทำอะไรเลยเหรอครับ”
ดาราณีมองหน้าเกรียงศักดิ์ก่อนพูด
“อาพูดจริงๆ นะ อาไม่กล้าถาม ไม่กล้าคุยกับใครเลย อีกอย่าง...อาได้ข่าวว่าภาคย์จะไปเรียนต่อเมืองนอก เลยไม่อยากทำให้ภาคย์วุ่นวายใจ”
“แต่นายภาคย์รักน้ำหนึ่งนะครับ” นักปราชญ์ว่า
“ความรักมันต้องรักกันทั้งสองฝ่าย แต่นี่..น้ำหนึ่งไม่ได้รักภาคย์..แต่กลับไปรัก...” เกรียงศักดิ์นิ่งไปนิด “มันก็ถูกแล้วที่ภาคย์จะตัดใจ”
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“มันชื่อไอ้เพชร”
น้ำเสียงของเกรียงศักดิ์เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เพชรปลอมตัว ใส่หมวก ติดหนวด ขับรถมาจอดหน้าคฤหาสน์เกรียงศักดิ์ แต่จอดห่างมาหน่อย ก่อนจะลงจากรถค่อยๆ ย่องเข้ามา เห็นตาหวานหิ้วของพะรุงพะรังกำลังจะเดินเข้าบ้าน
เพชรร้องเรียก “ตาหวาน”
ตาหวานหันขวับไปมองทันที จำไม่ได้ แต่เขม้นตามอง แล้วเบิกตากว้างดีใจ “พี่เพชร”
เพชรกวักมือเรียก “มานี่เร็ว”
ตาหวานหันรีหันขวาง มองรอบๆ ตัวอย่างระแวดระวังก่อนเดินแกมวิ่งไปหาเพชร
ตาหวานถามเร็วปรื๋อ “พี่น้ำหนึ่งเป็นยังไงบ้างคะ”
“สบายดี...ที่พี่มานี่ เพราะอยากให้ตาหวานไปอยู่เป็นเพื่อนน้ำหนึ่ง”
ตาหวานยังงงอยู่ “ไปเป็นเพื่อนที่น้ำหนึ่ง แล้วพี่น้ำหนึ่งอยู่ที่ไหนคะ”
“อยู่กับพี่นี่แหละ ป่ะ...เร็ว”
ตาหวานพะว้าพะวัง “ป้านวลให้ตาหวานไปซื้อของ งั้น...ตาหวานเอาของไปให้ป้านวลก่อนนะคะ”
“รีบๆ มานะตาหวาน แล้วอย่าบอกใคร”
“ค่ะ”
ตาหวานรีบเดินเข้าไปข้างในรวดเร็ว เพชรยืนรอ ท่าทีกระวนกระวาย

นวลทำกับข้าวอยู่ในครัว ตาหวานเดินเข้าไปหาด้วยท่าทางมีพิรุธ นวลไม่ทันสังเกต
“ทำไมช้านักล่ะตาหวาน นี่! มาช่วยป้าทำกับข้าวเร็วๆ แขกท่านรอนานแล้ว”
“ป้านวล...ตาหวานปวดหัว”
นวลนึกห่วง “เป็นไรมากรึเปล่า? ไป..กินยาแล้วรีบไปนอนไป...เกิดเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะแย่”
ตาหวานเดินออกไปท่าทีมีพิรุธ นวลไม่ทันสังเกต แต่นึกได้
“เอ้า! บอกให้เอายาไปกินก็ไม่เอา ตาหวานนี่”
นวลเช็ดมือเช็ดไม้ เปิดตู้ยา หยิบยาออกมา

นวลเปิดประตูห้องของตาหวาน แต่กลับไม่เห็นใคร
“ตาหวานไปไหน...ตาหวานๆ อย่าบอกนะ เป็นลมเป็นแล้งไป”
นวลรีบเดินออกจากห้องทันที

ตาหวานรีบเดินออกไปหาเพชร ที่ซุ่มรออยู่อย่างกระวนกระวาย เพชรเห็นก็ดีใจ
“เร็วตาหวาน”
ตาหวานชะงัก “พี่เพชร...ตาหวานลืมเก็บเสื้อผ้า”
“ไม่เป็นไร ซื้อใหม่ก็ได้”
“ตาหวานลืมกระเป๋าตังค์”
“ไม่เป็นไร พี่มี”
“ไม่ได้ ในกระเป๋าตังค์มีบัตรประชาชน ตาหวานไปเอาแป๊บนะ” ตาหวานรีบวิ่งกลับเข้าไป
“ตาหวาน” เพชรมองตาอย่างกังวล
“โธ่เอ๊ย! บัตรประชาชนทำใหม่ก็ได้ตาหวาน”
เพชรหัวเสีย ร้อนใจไปหมด

ขณะที่ตาหวาน จะวิ่งเข้าบ้าน เจอนวลที่ออกมาตาม
“เอ้า!ตาหวาน ไหนบอกว่าไม่สบาย ทำไมมาปร๋ออยู่นี่”
ตาหวานอึกอัก “เอ่อ” มองไปทางด้านหลังส่อพิรุธ
นวลสงสัย “อะไร”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8/2 วันที่ 23 เม.ย. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manager