อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 7/4 วันที่ 20 เม.ย. 56
ส่วนพจนีย์นอนหมดสติอยู่ที่บ้านลุงเพิ่ม มีมะพร้าวคอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้ พจนีย์ค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมา เอามือกุมแผลบริเวณถูกตี ครางแผ่วๆ มะพร้าวสะดุ้ง ก่อนทำหน้าโล่งใจ โพล่งตามนิสัย“เฮ้อ!นึกว่าจะตายซะแล้ว”
ลุงเพิ่มที่อยู่นอกบ้านได้ยินเสียงเดินเข้ามาถาม
“เป็นไงวะมะพร้าว ต้องพาส่งลูกพยาบาลหรือเปล่า”
“เปล่าลุง...เค้าฟื้นแล้ว” มะพร้าวบอก
“ถูกใครทำร้ายมาวะ? แถวบ้านเราขโมยขโจร โจรผู้ร้ายไม่เคยมี”
“นั่นน่ะสิ”
สองคนมองหน้ากันสงสัย
ทับทิมเดินมาหาพลอยที่นั่งอยู่ หน้าตาของทับทิมถมึงทึง
“เพชรชักจะยังไงๆ อย่างที่แกว่าแล้วพลอย”
“เพชรสนใจเด็กนั่น” พลอยน้ำตาคลอๆ พูดเน้นคำอย่างน้อยใจ “มากกว่าพลอย”
“พลอยๆ”
พลอยพูดแทบไม่มีเสียง “เพชรห่วงนังเด็กนั่น มากกว่าพลอย”
พลอยโก่งคออาเจียนออกมา ทั้งร่างซวนเซจะล้มลงกับพื้น ทับทิมต้องพยุงร่างเอาไว้ตะโกนลั่น
“พลอย...แม่ไม่ยอม ยังไง เพชรมันก็ต้องแก้แค้นให้แก”
ดวงตาของทับทิมวาววับ โกรธเพชรมาก
ด้านน้ำหนึ่งร้องไห้อยู่ในห้อง เพชรจับร่างน้ำหนึ่งขึ้นมาบอกอย่างอ่อนโยน ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“พี่ว่าน้ำหนึ่งกลับบ้านดีกว่า”
น้ำหนึ่งมองเพชรอย่างสงสัย “แล้วพี่พลอย”
“พี่พลอยเป็นคนใจดี พี่จะคุยกับพี่พลอยเอง”
น้ำหนึ่งเงียบไปนิดหนึ่ง “พี่พลอยยิ่งดี น้ำหนึ่งก็ยิ่ง...ยิ่งรู้สึกผิดกับพี่พลอย...คุณพ่อ...คุณพ่อไม่น่า
เลย” น้ำหนึ่งร้องไห้โฮๆ อย่างคนเสียขวัญ
เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งมากอดปลอบเอาไว้ รู้สึกผิด
“มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ไม่เกี่ยวกับน้ำหนึ่ง”
จังหวะนี้ทับทิมเปิดประตูเข้ามา สองคนสะดุ้งโหยงผละออกจากกัน ทับทิมจ้องหน้าเพชร บอกเสียงแข็ง
“มานี่เดี๋ยวนี้เพชร!”
“ครับ”
ทับทิมมองน้ำหนึ่งเขม็ง ก่อนเดินออกไป น้ำหนึ่งมองตามเพชรไม่สบายใจ
เพชรมองมา ไม่รู้ทับทิมจะทำอะไร ทับทิมมองจ้องเพชร บอกด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น
“แกดูนั่น”
เพชรมองหน้าทับทิมก่อนมองตามสายตาของทับทิม เห็นพลอยนอนกองกับพื้นโก่งคอเจียน ทับทิมตวาด
“แกดูซะ..พลอยเป็นยังไง”
ทับทิมผลักเพชอย่างแรงจนร่างเพชรเซล้มลงตรงหน้าพลอย เพชรเงยหน้าขึ้น ใบหน้าพลอยประจัน
อยู่ตรงหน้าเพชร ดวงหน้าของพลอยซีดเผือด แววตาสุดเศร้า แต่เมื่อรวมกัน ใบหน้านั้นแลดูชวนขนลุกขนพอง พลอยมองเพชร อาเจียนออกมาตรงหน้า เพชรมองอย่างผะอืดผะอม ความเครียดและกดดันที่ก่อตัวขึ้น ทับทิมตรงเข้ามาเขย่าเพชร ขย้ำคอให้มองพลอย
“แกดูเพชร แกดู สภาพพลอยเป็นอย่างนี้ ถ้าแกจะปล่อยนังเด็กนั่นอีก แกก็ไม่สมควรจะเรียกพลอยว่าพี่อีกต่อไป"
เพชรมองหน้าพลอย เห็นพลอยอาเจียนออกมาอีกน้ำลายไหลย้อย สภาพน่าเวทนาและน่ากลัว
ขณะเดียวกันน้ำหนึ่งเดินไปเดินมาท่าทางเครียดและกังวล ทั้งห่วงเพชร และเริ่มสงสัยในท่าทีแปลกๆ ของทับทิม จนอดรนทนไม่ไหว น้ำหนึ่งจึงรีบเดินออกไปจากบ้านทันที
ด้านเพชรสุดแสนจะอัดอั้นและลำบากใจ แต่ต้องพูด
“พี่พลอย” เอื้อมมือมาจะจับพลอยประคองเพื่อปลอบ
ทับทิมปัดมือเพชรออก “ไม่ต้องจับพลอย พลอยมันไม่ตายง่ายๆ หรอก แต่มันอาจจะตายเร็วขึ้นเพราะมีน้องอย่างแก”
ทับทิมผลักเพชรอีก พร้อมเอามือขย้ำคอเพชรผลักให้เข้าไปใกล้พลอย ขณะที่พลอยมองหน้า
เพชร ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลปนกัน เมื่อผสมกับอาการอาเจียน เพชรมองสุดจะทน เผลอทำหน้าแหยงกลัว
พลอยเอื้อมมือมาคว้าคอเพชร ถามเสียงแผ่ว “เพชร ทนสภาพพี่ไม่ได้เหรอ”
เพชรปฏิเสธ “เปล่า...ครับ พี่พลอย”
พลอยคว้าคอเพชรเข้าใกล้ๆ “งั้น...เพชรก็เข้ามาใกล้ๆ พี่สิ...เข้ามาใกล้ๆ ให้ได้ยินเสียงหัวใจของพี่ว่ามันทรมานแค่ไหน”
มือของพลอยเกร็งจิกคอเพชรแน่น ตามองเพชร ท่าทางน่าสงสารแต่สายตาบ่งบอกถึงความ เจ็บปวด
“หัวใจของคนที่ถูกทิ้ง ถูกย่ำยี ถูกกดขี่ข่มเหง” เสียงพลอยเริ่มดังขึ้น เพราะคุมอารมณ์ไม่อยู่ “แต่กลับถูกมองว่าเป็นคนผิด คนเลวทรามต่ำช้า คนอื่นพี่ไม่แคร์ แต่เพชร...เพชรไม่สนใจพี่” พลอยหวีด
ร้องสุดเสียง “เพชรเห็นคนอื่นดีกว่าพี่ ทั้งๆ ที่มันเป็นลูกของศัตรู”
พลอยกรี๊ดๆๆ เพชรทนไม่ไหวปัดมือพลอยออก ทับทิมกับพลอยตกใจ เพชรไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
ทับทิมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“ไอ้เพชร” คว้าตัวเพชรเอาไว้
เพชรปัดมือทับทิมออก ทนไม่ไหวแล้ว “ผมรู้ครับแม่ ผมรู้หมดว่าอะไรเป็นอะไร แต่...แต่น้ำหนึ่งไม่เกี่ยว”
พลอยกะทับทิมคาดไม่ถึง “เพชร” / “ไอ้เพชร”
“จะให้ผมไปฆ่าไอ้เกรียงศักดิ์ก็ได้...แต่น้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งไม่เกี่ยว...อย่าให้ผมต้องกลายเป็น ผู้ชายที่เลวทรามต่ำช้า ข่มเหงรังแกผู้หญิงเลยนะครับ”
เพชรผลุนผลันเดินไปหนี เหมือนไม่สนใจอะไรแล้ว พลอยมองตามด้วยความปวดร้าว น้ำตาคลอ
“เพชรเห็นคนอื่นดีกว่าพลอยจริงๆ”
“แม่ไม่ยอม ไอ้เพชร”
ทับทิมตามเพชรไปทันที
ขณะที่ที่น้ำหนึ่งวิ่งมา เห็นเพชรเดินมาอีกมุม โดยมีทับทิมเดินตามตวาดดังลั่น
“หยุดเดี๋ยวนี้เพชร แม่บอกให้หยุด”
เพชรไม่หยุด ทับทิมวิ่งมากระชากแขน แล้วตบผลัวะข้าที่หน้าเพชร จนเพชรหน้าหัน เพชรเหลียวขวับมาตกใจใจ น้ำหนึ่งตะลึง ตกใจ รีบหลบมุมแอบมอง เสียงของทับทิมดังก้อง
“เดี๋ยวนี้แกกล้าทำกับแม่อย่างนี้เหรอ” ทับทิมตบอีกฉาด “แกกล้าทำกับแม่อย่างนี้เหรอ เสียดายที่ฉันอุตส่าห์ชุบเลี้ยงแกมา”
น้ำหนึ่งมอง สะดุดคำว่า “ชุบเลี้ยง” ขณะที่เพชรมองทับทิมด้วยสายตาร้าวราน เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“แม่”
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่..ถ้าเรื่องแค่นี้แกทำให้ฉันไม่ได้”
เพชรลำบากใจ “ผมรู้ว่าพี่พลอยเจออะไรมาบ้าง พี่พลอยต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานแค่ไหน แต่
สิ่งที่แม่ให้ผมทำ คือการให้ผมย่ำยีผู้หญิง เหมือนที่พี่พลอยถูกกระทำ...มันถูกต้องเหรอครับแม่”
ทับทิมเสียงเข้ม เหมือนถูกจี้จุดในอดีต
“ถูก!เพราะผู้หญิงพวกนี้...มันวิ่งเข้ามาเอง มันแส่เอง...” น้ำเสียงทับทิมเริ่มสั่น “เหมือน...นังหน้าด้านที่มันวิ่งเข้ามาหาพ่อแก!”
เหตุการณ์ครั้งอดีตผุดขึ้นในความคิดของทับทิม เหตุการณ์เกิดขึ้นที่บ้านเดิมทับทิม ก่อนเกิดเรื่องพลอย
เวลาตอนกลางวัน จินดา สามีของทับทิมพ่อของพลอย นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะในสวน จินดา เป็นนายหน้าขายที่
ระหว่างนั้นมีผู้หญิงชาวบ้านสาวสวยทำทีเป็นยื่นโฉนดมาให้ แต่สายตามองมาอย่างยั่วยวนเจ้าชู้ พอจินดายื่นมือมาผู้หญิงก็จับมือเอาไว้ จินดายิ้มท่าทีสุภาพเบี่ยงมือออก แต่ผู้หญิงกลับยึดเอาไว้
ทับทิมยืนมองอยู่ที่นอกสวน เห็นผู้หญิงเขยิบเข้ามาใกล้ เบียดตัวเข้าหาจินดามากกว่าเดิม แถมยังเอามือสวมกอด ก้มลงจูบที่แก้ม จินดาบ่ายเบี่ยง ผู้หญิงรุก สุดท้ายจินดาก็เผลอใจ จูบตอบ
ทับทิมที่แอบมองอยู่นานเดินพรวดเข้ามาหึงหวงสุดขีด จินดาผงะตกใจ
แต่ผู้หญิงคนนั้นเหยียดยิ้ม ทำท่าเหนือกว่า สวยกว่า และสาวกว่า ทับทิมมองตาวาวโรจน์
ทับทิมโกรธจนเนื้อตัวสั่น เมื่อคิดถึงเรื่องนี้
“พวกผู้หญิงหน้าด้าน เห็นพ่อแกมีขึ้นมาหน่อยก็วิ่งเข้าหา” ดวงตาเหลือกลานกลอกไปมา
“มันสมควร” ทับทิมกระแทกเสียงตอนท้าย “มันสมควร!”
เพชรสุดแสนจะลำบากใจ คือไม่รู้ความจริง ฟังแค่เรื่องเล่าของแม่และพี่สาว แม้จะเชื่อแต่ครั้นพอตัวเองต้องมาเป็นคนกระทำ ถูกดึงเข้าไปเกี่ยว ทำให้เพชรลำบากใจและอึดอัดมาก
“แต่ถ้าพ่อ...ถ้าพ่อจะไม่” เพชรท้วง
“พ่อแกก็ ไม่ แต่ผู้หญิงพวกนั้นต่างหากที่เข้าหาพ่อแก ผู้หญิง หน้าด้านทุกคน”
“ถ้าแม่พูดอย่างนี้ ก็แปลว่า..แม่กำลังด่าพี่พลอย”
“ไอ้เพชร” ทับทิมตบหน้าเพชรอีก ก่อนกระชากแขน น้ำตารื้น เสียงเครือสั่น “จำไว้ว่าพี่แก
ไม่ได้เหมือนผู้หญิงพวกนั้นพลอยมันถูกไอ้เกรียงศักดิ์กระทำ...พลอยมันถูกไอ้เกรียงศักดิ์ย่ำยี ทันทำให้พลอยเป็นโรคประสาท พลอยพิกลพิการ”
น้ำหนึ่งสะเทือนใจ น้ำตาไหลพราก เริ่มรู้สึกผิดแทนพ่อขึ้นมาอีก
ส่วนทับทิมร้องไห้ฟูมฟายอยู่กับเพชร พูดด้วยเสียงเครือๆ ร่างสั่นสะท้าน
“พลอยไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้น ไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้น” ร่างทับทิมสั่นมากขึ้นอีกขณะตะเบ็งเสียงบอก “ได้ยินมั้ยเพชร พลอยไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้น ไม่มีวันเหมือน!”
“แม่” เพชรคว้าตัวทับทิมเอาไว้
ร่างของทับทิมสั่นไปทั้งตัว เริ่มคุมตัวเองไม่ได้ น้ำหนึ่งมองภาพตรงหน้า อย่างตื่นตะลึง งุนงงสงสัย
คนบ้านนี้แปลกๆ ขึ้นทุกวัน
ทับทิม ดวงตาอัดแน่นไปด้วยความลับความหลังแสนเจ็บปวด ทับทิมคุ้มคลั่ง เริ่มอาละวาด
“ฉันเกลียดนังผู้หญิงหน้าด้าน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน”
ทับทิมคลั่งขึ้นมาอีก เพชรจับตัวทับทิมเอาไว้
เพชรพยายามดึงสติทับทิม “หยุดครับแม่ หยุด”
“ฉันไม่หยุด...” ทับทิมตาเหลือกลานสับสน เริ่มแยกไม่ออก อันไหนความจริง อันไหนความหลัง
เสียงของทับทิมสั่นรัว “ฉันจะไปจัดการนังผู้หญิงหน้าด้านพวกนั้น ฉันจะไปจัดการนังน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งตกใจ หน้าซีดเผือด ทั้งรู้สึกผิด รู้สึกกลัว จึงวิ่งผละออกมา เพชรกอดทับทิมเอาไว้แน่น
“อย่าครับแม่ อย่า”
ทับทิมตาเหลือกลาน “ฉันจะไป...ฉันไปจะ”
ภาพของจินดาซึ่งนอนจมกองเลือด เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลที่ถูกแทง เลือดไหลทะลัก ผุดขึ้นมาหลอกหลอนทับทิมซึ่งยามนี้น้ำตาไหลพรากๆ ทะลักออกมาเหมือนกันกับเลือดจากร่างจินดา ทั้งน้ำตาและเลือดที่ไหลทะลักผสมปนเปในความคิดของทับทิม นอกจากนี้ในห้วงคำนึงนั้น ยังเห็นเงาของใครคนหนึ่ง นั่งถือมีดอยู่ข้างๆ ศพจินดา
ทับทิมดึงตัวเองออกมา คืนสู่ปัจจุบัน น้ำตาไหลพราก ขณะพูดเหมือนเพ้อออกมา
“พ่อแกต้องยังอยู่...พ่อแกต้องยังอยู่” เสียงทับทิมดังขึ้นกว่าเดิม “ถ้าไม่มีผู้หญิงพวกนั้น”
ทับทิมกรี๊ดสุดเสียง ก่อนที่จะนอนแน่นิ่งหมดสติไป เพชรตกตะลึง ร้องออกมาได้คำเดียว
“แม่!”
เพชรกอดประคองทับทิม สีหน้าเจ็บปวด อึดอึด ลำบากใจ ทุกข์ใจแสนสาหัส
ด้านน้ำหนึ่งวิ่งร้องไห้ออกมา เสียงของทับทิมดังก้องในหู
“พลอยมันถูกไอ้เกรียงศักดิ์กระทำ พลอยมันถูกไอ้เกรียงศักดิ์ย่ำยี ทันทำให้พลอยเป็นโรค
ประสาท พลอยพิกลพิการ”
พร้อมกันนั้นในความคิดน้ำหนึ่ง เห็นเป็นภาพความทุกข์ทรมานต่างๆ ของพลอย ที่เคยพบเจอ
จังหวะนี้ พลอยเลื่อนรถเข็นออกมามองน้ำหนึ่งเขม็ง ทันใดนั้นเองพลอยรีบเลื่อนรถเข้ามาหาอย่าง
รวดเร็ว น้ำหนึ่งร้องกรี๊ดสุดเสียง เมื่อเห็นรถของพลอยไถลออกมาด้วยความเร็วสูง น้ำหนึ่งฉากหลบ!
แล้วเสียหลักล้มลง น้ำหนึ่งร้องไห้ ทั้งเจ็บทั้งกลัว พอเงยหน้าขึ้นมาก็สะดุดกึก เมื่อสิ่งที่เห็นคือเท้าของพลอย
พลอยมองน้ำหนึ่งนิ่งๆ มีแต่แววแห่งความชิงชังฉายชัดในดวงตาคู่งาม น้ำหนึ่งค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามอง พลอยปรับสีหน้ามองมาอย่างอาทร
“พี่ขอโทษ...พี่ไม่เห็นน้ำหนึ่ง พี่ไม่ทันระวัง... ขึ้นมาจ้ะ”
พลอยยื่นมือออกไปหา น้ำหนึ่งมองพลอย ยิ่งร้องไห้ออกมา พลอยแสร้งตกใจ
“น้ำหนึ่ง..น้ำหนึ่งเป็นอะไรจ๊ะ”
น้ำหนึ่งสะอื้นฮักๆ สงสารพลอยจับใจ “พี่พลอย”
พลอยยิ่งทำทีเป็นห่วงตกใจมากขึ้น “น้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งเป็นอะไรไปจ๊ะ ร้องไห้ทำไม”
น้ำหนึ่งมองมาอย่างซาบซึ้ง “น้ำหนึ่งร้องไห้ เพราะรู้สึกผิดกับพี่พลอย” เด็กสาวผู้อ่อนต่อโลกจับมือพลอยเอาไว้ “ทำไมพี่พลอยเป็นคนดีอย่างนี้คะ”
น้ำหนึ่งเลื่อนตัวเข้ามากอดขาของพลอยเอาไว้ พลอยเหยียดยิ้มมองอย่างเย้ยหยัน แต่ถามด้วยเสียงตกใจ
“พี่...พี่งงไปหมด นี่มันเกิดอะไรขึ้นจ๊ะ”
“น้ำหนึ่งรู้ว่าพี่เพชร พี่พลอยต้องเจ็บปวดเพราะน้ำหนึ่ง...ต่อ..ต่อให้พี่เพชรจะไล่ น้ำหนึ่งก็
ไม่ไป”
พลอยงงจริง “อะไรนะ? เพชรไล่น้ำหนึ่ง หมายความว่ายังไง”
น้ำหนึ่งบอกพาซื่อ “พี่เพชรบอกให้น้ำหนึ่งกลับบ้าน”
นัยน์ตาพลอยเป็นประกายวาววับ นึกโกรธเพชรขึ้นมา แต่พลอยยังคุมสีหน้านิ่ง ฟังน้ำหนึ่งว่าต่อ
“ค่ะ พี่เพชรบอกให้น้ำหนึ่งกลับบ้าน เพราะเรื่องทั้งหมด ไม่เกี่ยวกับน้ำหนึ่ง”
อารมณ์โกรธของพลอยพุ่งขึ้นมาเป็นริ้วๆ จนปรี๊ดขึ้นมาสูงสุด แต่ไม่พูด ดวงตาจ้องฟังน้ำหนึ่งต่อ น้ำหนึ่งมัวแต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ไม่ทันเห็นดวงตาของพลอยยามนี้ที่แทบจะลุกเป็นไฟแล้ว
“แต่น้ำหนึ่งไม่กลับหรอกค่ะ...ยิ่งเห็นพี่เพชรถูกน้าทับทิมดุ น้ำหนึ่งก็ยิ่งจะไม่ไปไหน น้ำหนึ่ง
จะอยู่ที่นี่ ดูแลรับใช้พี่พลอย จนกว่าคุณน้าทับทิมจะหายโกรธ”
“โถ...น้ำหนึ่ง ทำไมหนูถึงเป็นเด็กดีอย่างนี้...เชื่อเพชรนะจ๊ะ กลับกรุงเทพฯเถอะ พี่จะคุย
กับแม่เอง” พลอยแสงทำเสียงหม่นเศร้า “แต่เพชร..เพชรอาจจะโดนหนักหน่อย”
น้ำหนึ่งสวนออกมาทันที “ยิ่งรู้อย่างนี้น้ำหนึ่งยิ่งไม่กลับ...น้ำหนึ่งจะให้คุณพ่อมาชดใช้”
“หนูจะให้ท่านชดใช้ยังไง”
“ทุกอย่างที่พี่พลอยต้องการ”
“ทุกอย่างที่พี่ต้องการ”
“ค่ะทุกอย่างที่พี่พลอยต้องการ”
“แม้กระทั่งไปแทนที่คุณแม่ของหนูอย่างนั้นน่ะหรือ”
น้ำหนึ่งอึ้ง เงียบไปทันที เพิ่งคิด หากมีพลอย แม่ก็ต้องโดนทำร้าย
พลอยมองน้ำหนึ่งอย่างเกลียดชัง
ด้านเกรียงศักดิ์ทานข้าวเช้าเตรียมไปทำงาน แต่กินไม่ลง ดาราณีถามอย่างห่วงใย
“จะให้นวลทำอะไรใหม่ให้มั้ยคะ เดี๋ยวฉันไปบอกให้” ดาราณีทำท่าจะลุกไปในครัว
เกรียงศักดิ์ยกมือห้าม น้ำเสียงหม่น “ไม่ต้อง...จะทำอะไรตอนนี้ ผมก็ทานไม่ลง”
ดาราณีถอนหายใจเฮือก
“ฉันรู้ว่าคุณกลุ้ม ฉันเองก็กลุ้ม แต่ยิ่งคุณทำอย่างนี้ ฉันก็ยิ่งกลุ้มใจ”
“ผมขอโทษ...ผมไปทำงานก่อนแล้วกัน”
เกรียงศักดิ์คว้ากระเป๋าเดินออกไป ดาราณีมองตามกลุ้มใจ
เกรียงศักดิ์เดินออกมา ท่าทางไม่สบายใจ ยิ่งคิดถึงอดีต ยิ่งไม่สบายใจ
เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นตอนกลาง ขณะที่เกรียงศักดิ์จะเดินไป พลอยยืนร้องไห้อยู่ด้านหลังบอก
“ท่านเอง....ก็มีลูกสาว”
เกรียงศักดิ์หันมามอง พลอยบอกต่อ
“ถ้าวันหนึ่ง ลูกสาวท่าน ถูกทิ้งไปอย่างพลอย ท่านจะว่ายังไงคะ”
“พลอย” เกรียงศักดิ์ลำบากใจ “แต่ที่ผ่านมา...พลอย...ยินยอมพร้อมใจเองนะ”
“งั้น...ถ้าลูกสาวของท่าน ยินยอมพร้อมใจกับใคร...คนคนนั้นก็มีสิทธิ์ทิ้งได้เหมือนกัน ใช่มั้ยคะ”
เกรียงศักดิ์ฉุน “เอ๊ะ!พลอยนี่ยังไง”
“พลอยแค่อยากบอก พลอยเองก็มีแม่ มีคนที่รักพลอยเหมือนกัน...ท่านจะได้เข้าใจหัวอกของแม่พลอยบ้าง แม่พลอยเจ็บ และพลอยก็เจ็บยิ่งกว่าที่ทำให้แม่ทุกข์ใจ”
พลอยน้ำตาไหลออกมานองหน้า
เกรียงศักดิ์ยิ่งคิดยิ่งเครียด บอกตัวเองในใจ
“กรรมตามสนองเราแล้ว ตามสนองเราแล้วจริงๆ”
เกรียงศักดิ์สะบัดหน้า พยายามไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนเดินขึ้นรถ คนขับรถขับออกไป
เกรียงศักดิ์ยังไมได้คิดว่าเรื่องที่น้ำหนึ่งหนีตามเพชรนั้นเกี่ยวข้องกับพลอย แค่รู้สึกทุกข์ประสาคนเป็นพ่อ เหมือนที่แม่พลอยเคยโดน
อลิสยังอยู่ที่บ้านหมอณัฐ ครุ่นคิดเรื่องที่ได้ยินรจนาพูด เสียงนั้นดังก้องในหู
“หมู่นี้ชอบมีผู้หญิงหน้าด้านมายุ่งกับพี่เขยฉัน เพิ่งตามมาจากกรุงเทพฯ ก็อีกหนึ่ง ที่เป็น
ข่าวเกรียวกราวไปทั่วเมืองไง”
ภาพที่เห็นน้ำหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถผุดขึ้นมาอีก
“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ ผู้หญิงคนนั้นมันต้องเป็นนังน้ำหนึ่ง”
อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 7/4 วันที่ 20 เม.ย. 56
ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียาละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manager
