อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 6 วันที่ 17 เม.ย. 56
พลอยเข็นรถเข็นมาด้านหลัง จ้องมองพจนีย์เขม็ง อารมณ์เสีย เริ่มไม่อยากได้พจนีย์เป็นน้องสะใภ้ เพชรพูดนิ่งๆ
“พี่เล่นได้นะ...ถ้าความจริงพจน์ไม่ได้คิดอะไรกับพี่”
พจนีย์ถอนตัวออกมามองเพชรงงๆ ขณะที่เพชรหนักใจ
“แต่นี่....พี่รู้...ว่าพจน์รักพี่....พี่ไม่อยากทำให้พจน์เสียหาย ไม่ว่าสถานะไหนก็ตาม”
เพชรจะเดินหนี พจนีย์คว้าตัวเพชรเอาไว้ มองหน้าออดอ้อนขณะบอก
“แต่ถ้าพจน์เต็มใจล่ะค่ะ”
พจนีย์กับเพชรประสานสายตากัน เพชรมองพจนีย์ไม่เข้าใจ พจนีย์มองเพชร สายตาบ่งบอก
ความรู้สึกชัดเจน น้ำเสียงอ่อนหวาน
พจนีย์โน้มตัวลงจูบเพชรอย่างแผ่วเบา เพชรตัวแข็งทื่อ พลอยมองพจนีย์ตาวาว ไม่พอใจมาก
รจนาถาม ตะกุกตะกัก แอ๊บเหนียมอายสุดขีด
“อะไรนะคะ พี่พจน์...พี่พจน์...” ทำเป็นไม่กล้าพูด
พจนีย์พูดออกมาเอง “เออ...พี่จูบพี่เพชร...อะไรของแกรจนา แค่คำว่าจูบก็ไม่กล้าพูด”
“ก็รจอาย...” รจนาทำหน้าเขินอาย
พจนีย์หัวเราะ “แรกๆ พี่ก็อาย...แต่พอพี่ได้” พจนีย์พูดแทบจะไม่ออกเสียง “จูบพี่เพชร...พี่ลืมทุก
สิ่งทุกอย่าง แบบที่เค้าพูดว่า ลืมโลกไปเลยล่ะ”
รจนาทำท่าอายมาก “พี่พจน์พูดอะไรน่าเกลียด รจทนฟังไม่ได้แล้วค่ะ”
รจนาสะบัดหน้าวิ่งเข้าบ้านไป พจนีย์หัวเราะขำ
“เด็กหนอเด็ก แค่นี้ก็ทนฟังไม่ได้...กำลังจะเล่าต่อซะหน่อย หลังจากนั้น พี่เพชรผลักพี่แทบ
หัวคะมำ”
พจนีย์ยิ้ม ขำตัวเอง
รจนาวิ่งเข้ามาในห้อง ล็อกประตู คว้ามือถือมาเปิดดูคลิปที่พจนีย์แอบถ่ายเพชรเอาไว้ เห็นพจนีย์มองเพชรอย่างหลงใหลได้ปลื้ม เสียงของพจนีย์ดังก้อง
“แต่พอพี่ได้ จูบพี่เพชร...พี่ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แบบที่เค้าพูดว่า ลืมโลกไปเลยล่ะ”
“รจอยากลืมโลกบ้างจังเลยค่ะ”
รจนาได้แต่มองเพชร อย่างคนแอบรักแอบหลง แต่ไม่กล้าแสดงออก
ขณะที่นวลทำกับข้าวอยู่ในครัว โดยมีตาหวานเป็นลูกมือ นวลเดินมาชำเลืองมองมือถือเครื่องเก่าที่วางอยู่บนโต๊ะเตรียมอาหารเป็นระยะ แต่ไม่มีคนโทร.เข้ามา นวลเดินไปทำกับข้าวต่อ ท่าทางไม่สบายใจ
ตาหวานชำเลืองมองโทรศัพท์ ทำหน้ายุ่ง นวลเดินกลับมาชำเลืองมองมือถืออีก ที่มือถือไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ นวลเดินกลับไปทำกับข้าวต่อเซ็งๆ ตาหวานชะโงกหน้ามามองมือถือ เขม้นตามอง
“5 6 9…”
นวลหันมามองตาหวานงงๆ ตาหวานมองมือถืออีก พึมพำ
“เอ๊...หรือ 8 3 2”
“อะไรของแกตาหวาน”
“ก็ป้านวลมองหาเลขที่ออกไม่ใช่เหรอ? ตาหวานเลยช่วยดูไง”
“บ้า” นวลเดินมาคว้ามือถือ “ป้าดู...เพราะอยากรู้...คุณน้ำหนึ่งจะโทร.มาหรือเปล่า”
ตาหวานเกาหัวยิกๆ “เอ๊า! ถ้าพี่น้ำหนึ่งโทร.มาก็ต้องมีเสียงเรียกเข้าสิป้า ป้าจะเดินมาดูทำไมให้
เสียเวลา”
นวลลดเสียง “เผื่อคุณน้ำหนึ่งไม่กล้าโทร.มาไง...แต่อาจจะส่งข้อความมาแทน”
“ป้า..พี่น้ำหนึ่งกำลังมีความสุขอยู่กับพี่คนนั้น....พี่น้ำหนึ่งไม่โทร.มาหรอก ป้าไม่ต้องห่วง”
“ไม่ห่วงเลยเหรอว่าท่านจะเป็นยังไง? ข่าวก็ออกกันโครมๆ ว่าท่านไม่สบาย”
ตาหวานทำท่าคิด “พี่น้ำหนึ่งอาจจะกำลังฮันนีมูนอยู่ก็ได้”
นวลพึมพำ “ฮันนีมูนกับคนที่มีเมียแล้วนี่นะ”
ตาหวานเอียงหน้าเข้ามา “หือ?”
นวลเอามือผลักหน้าออก “ไม่ต้องสอดรู้สอดเห็นขนาดนั้นก็ได้”
“ก็ป้านวลพูดแปลก พี่น้ำหนึ่งน่ะนะ กำลังฮันนีมูนกับคนที่มีเมียแล้ว”
นวลตกใจมาก “ตาหวาน”
นวลรีบเอามือมาอุดปากตาหวาน ดาราณีเดินเข้ามา นวลสะดุ้งเฮือก รีบบอก
“อาหารจวนเสร็จแล้วค่ะคุณหญิง”
“ฉันไม่ได้มาตามอาหาร ฉันมีเรื่องอยากจะถามนวล”
“เรื่องอะไรคะ”
นวลมองดาราณี ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ดาราณีเดินนำออกไป ท่าทางมีเรื่องกังวลใจ นวลเดินตามอย่างนอบน้อม ดาราณีถาม
“นวลบอกฉันว่า....พี่สาวของนายเพชร เสียงเหมือนพลอย”
นวลเลิ่กลั่ก “ค่ะ...แต่นวลก็ไม่แน่ใจนะคะ....แค่รู้สึกว่าเสียงเค้าคุ้นๆ คล้ายๆเสียงของพลอย”
“แล้วนวลคิดว่าเป็นไปได้มั้ย? ที่พี่สาวของนายเพชรจะเป็นพลอย?”
นวลหน้าซีดเผือด มองดาราณีสงสารบอกอย่างสงสาร
“นวลอาจจะแค่หูฝาด คิดไปเอง เพราะที่ผ่านมา...พลอยก็ไม่เคยพูดถึงพี่น้องที่ไหน ขอโทษค่ะถ้านวลทำให้คุณหญิงไม่สบายใจ”
“ฉันก็ไม่สบายใจจริงๆนั่นแหละ คิดมาก ห่วงไปสารพัด ไม่เข้าใจเลย ทำไมน้ำหนึ่งถึงได้หลงรักนายเพชร ถึงขนาดทำตัวตกต่ำขนาดนั้น”
“คุณน้ำหนึ่งยังเด็ก” นวลบอก
ดาราณีเสียงเครือสั่น รู้สึกโกรธลูกสาว “หนีตามผู้ชายได้ ไม่ใช่เด็กแล้วนะนวล”
นวลตกใจ “คุณหญิง”
“ต่อหน้านวลนะ ฉันถึงได้กล้าพูดอย่างนี้ ไม่งั้น...ฉันก็คงได้แต่ทำหน้าชื่นอกตรม” ดาราณีนิ่งงันไป
นิด “แล้วถ้านายเพชร...เป็นน้องชายของพลอยจริงๆ ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าฉันจะทำยังไง”
ตกตอนกลางคืน เกรียงศักดิ์ที่ยังคงมีอาการบาดเจ็บที่ขา ตวาดดาราณี สองคนอยู่ในห้อง นอน
“พูดอะไรคุณหญิง เหลวไหล”
“ฉันก็แค่ลองคิดดู....พลอยอาจจะส่งน้องชายมาหลอกน้ำหนึ่ง”
เกรียงศักดิ์มองอย่างสงสาร “คุณหญิงอาจจะห่วงลูกมาก เท่าที่ผมรู้...พลอยเป็นลูกคนเดียว เค้า
ไม่มีพี่น้องที่ไหน อีกทั้งพลอยกับไอ้เพชร หน้าตาก็ไม่ได้เหมือนกันแม้แต่นิดเดียว”
“พี่น้องหน้าตาอาจจะไม่เหมือนกันก็ได้”
“นวลพูดให้คุณหญิงคิดมากไปจริงๆนั่นแหละ นอนเถอะ”
เกรียงศักดิ์ประคองดาราณีนอนลงบนเตียง ขณะบอก
“พลอยเค้าไปจากชีวิตเราแล้ว อย่าพูดถึงเค้าอีกเลย”
ปากบอกดาราณีอย่างนั้น แต่ดวงตาของเกรียงศักดิ์กลับมีความกังวลเข้ามาแทน
ท่ามกลางความมืด เกรียงศักดิ์หลบมุมออกมาโทรศัพท์
“ฉันอยากรู้ว่าประวัติของไอ้เพชรอย่างละเอียด ประวัติของพลอยประดับด้วย...แล้วก็อยากรู้...ตอนนี้พลอยประดับอยู่ที่ไหน? ด่วน”
เกรียงศักดิ์วางสาย ท่าทางกังวลอย่างเห็นได้ชัด
เช้าวันต่อมา พลอยถามเพชรในอาการงุนงง
“อะไร เพิ่งมาก็จะกลับ ไหนบอกว่า...ลาพักร้อนไปแล้ว”
“ผมกลัวไอ้เกรียงศักดิ์จะตามมาเจอครับ เลยจะหลบไปอยู่ที่อื่น” เพชรบอก
“ญาติเรามีมากมาย เพชรไปอยู่บ้านลุงกลั่นท้ายสวนก็ได้...ที่นั่นเงียบ ร้าง ไอ้เกรียงศักดิ์ไม่มีทางตามเจอ พายัยน้ำหนึ่งไปอยู่ด้วยก็ได้”
“พี่พลอย....ผมว่า...ปล่อยน้ำหนึ่งไปเถอะ” เพชรตัดสินใจพูดออกไป
“เพชร” พลอยฉุนกึก
“เค้าเสียหายมากพอแล้ว”
“แล้วมันเพียงพอกับที่พี่สูญเสียแล้วเหรอ?”
เพชรอึ้งพลอยว่าต่อ
“สิ่งที่น้ำหนึ่งมันเจอ...เทียบเท่าไม่ได้กับสิ่งที่พี่เจอแม้แต่นิดเดียว...ถ้าน้ำหนึ่งต้องชดใช้...มันต้องชดใช้ให้พี่ทุกอย่าง”
น้ำเสียงของพลอยนิ่งเย็น แต่ดูน่ากลัว
น้ำหนึ่งเดินหิ้วกระเป๋าออกมาจากด้านใน เป็นจังหวะเดียวกับที่เพชรเดินเข้าไป เพชรถาม
“จะไปไหน”
“กลับบ้าน”
เพชรห่วง “กลับยังไง”
“ ที่นี่กับกรุงเทพฯ...ถึงจะไม่ได้ใกล้กันมาก...แต่มันคงไม่ใช่เรื่องยากลำบากสำหรับน้ำหนึ่ง”
“ใช่...เรื่องแค่นี้ง่ายนิดเดียวสำหรับลูกสาวของท่านรัฐมนตรีเกรียงศักดิ์”
น้ำหนึ่งบอกเสียงขื่นขม “ขอบคุณค่ะที่ยังให้เกียรติ”
เพชรเยาะหยัน “เกียรติของเธอ ถูกทำลายลงหมดแล้ว”
น้ำหนึ่งมองด้วยสายตาตัดพ้อ เสียใจมาก “ค่ะ...ถึงไม่ใช่เรื่องจริง...แต่ถ้าคลิปนั่นหลุดออกไป คนทั้งประเทศก็ต้องเข้าใจว่าน้ำหนึ่งเป็นเมียน้อย เมียเก็บพี่เพชรอยู่ดี...และชื่อเสียงของคุณพ่อก็จะถูกทำลายลงอย่างย่อยยับ..ทั้งๆ ที่ความจริง...คุณพ่ออาจไม่ใช่คนผิด”
เพชรโกรธตะคอกใส่ “น้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งน้ำตาไหลริน เพชรมองสงสาร น้ำหนึ่งย้อนถาม
“น้ำหนึ่งรู้ว่าพี่เพชรรักพี่พลอย...น้ำหนึ่งเองก็รักคุณพ่อ...พี่เพชรเชื่อพี่พลอย...น้ำหนึ่งเองก็อยากจะฟังคำอธิบายจากคุณพ่อ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง?...ถ้ามันเป็นเรื่องจริง...น้ำหนึ่งพร้อมจะชดใช้...แต่ถ้ามันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด”
เพชรตะคอก “ไม่มีทางเป็นเรื่องเข้าใจผิด...พ่อเธอทำร้ายพี่ฉัน”
“แต่คุณพ่อที่น้ำหนึ่งรู้จัก ไม่ใช่คนเจ้าชู้ ไม่ใช่คนทำลายผู้หญิง”
พลอยเข็นรถเข็นเข้ามาด้านหลังได้ยินพอดี ตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ รู้สึกเหมือน
ตัวเองถูกด่าว่าเป็นคนผิด
เพชรกระชากตัวน้ำหนึ่งเข้ามา
“งั้นก็แปลว่า...พี่พลอยให้ท่าพ่อเธอ”
พลอยยิ่งโกรธ เสียใจหนัก น้ำหนึ่งร้องไห้รีบแก้
“น้ำหนึ่งไม่ได้ว่าอย่างนั้น...เพียงแต่ถ้าเราฟังความสองข้าง ถ้าเราได้รู้ความจริง”
เพชรไม่ฟังให้จบ ตะคอกใส่อีก “ความจริงคือพ่อเธอทำร้ายพี่ฉัน”
“ไม่จริงค่ะ...คุณพ่อไม่เคยทำร้ายใคร”
“น้ำหนึ่ง”
“ให้น้ำหนึ่งกลับไปถามคุณพ่อนะคะ...ถ้าคุณพ่อยอมรับว่ามีสัมพันธ์กับพี่พลอยจริง...คุณพ่อทอดทิ้งพี่พลอย คุณพ่อทำให้พี่พลอยเจ็บปวด น้ำหนึ่งจะชดใช้ให้...แม้จะต้องเป็นการทำร้ายคุณแม่ น้ำหนึ่งก็ยอม”
พลอยเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี ยิ่งน้ำหนึ่งเทิดทูนครอบครัวตัวเองแค่ไหน พลอยยิ่งเจ็บ พลอยมองน้ำ
หนึ่งอย่างเกลียดชัง ส่วนเพชรเอ่ยขึ้นอีก
“แล้วเธอคิดว่าพ่อเธอจะยอมรับทุกอย่างกับเธอเหรอ”
น้ำหนึ่งมอง นิ่งอึ้ง เพชรพูดต่อ
“ไม่มีใครยอมรับความเลวร้ายของตัวเองได้หรอก น้ำหนึ่ง เพชรน้ำบุศย์ รวมทั้งพ่อเธอ!”
เพชรกับน้ำหนึ่งยืนจ้องหน้ากัน น้ำหนึ่งน้ำตาไหล ขณะที่พลอยค่อยๆ เคลื่อนรถเข็นห่างออกไป
มือถือของเกรียงศักดิ์ดังลั่น เกรียงศักดิ์ที่รอข่าวจากคนของตัวเองแทบกระโจนคว้ามือถือ
แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นเป็นชื่อพลอย ดาราณีเดินเข้ามา ถามอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอคะ”
“นักข่าว ผมไม่อยากรับ ขี้เกียจตอบคำถาม”
เกรียงศักดิ์กดสายทิ้งทันที ส่วนพลอยที่อยู่บ้าน โกรธมาก มือกำมือถือแน่น แน่นจนเกร็ง ดวงหน้าบิดเบี้ยว
“ดีแล้วค่ะ ตอนนี้ฉันก็ไม่อยากตอบคำถามใคร”
ดาราณีเดินออกไป เกรียงศักดิ์ยกมือถือขึ้นมามอง เห็นมิสคอลของพลอย เกรียงศักดิ์ทำท่าครุ่นคิดถึงเรื่องอดีต
ในห้องส่วนตัวภายในร้านอาหารวันนั้น พลอยนั่งก้มหน้าอยู่ต่อหน้าเกรียงศักดิ์ ที่บอกอ่อนโยน
“พลอยยังมีอนาคตอีกไกล ลืมฉันเถอะนะพลอย”
พลอยเงยหน้าขึ้นมามองทั้งน้ำตา “แต่พลอยรักท่าน พลอยอยากอยู่กับท่าน”
เกรียงศักดิ์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
“เราพูดกันหลายครั้งแล้วนะพลอย มันเป็นไปไม่ได้...ฉันมีครอบครัวแล้ว”
“งั้น...ถ้าท่านไม่มีครอบครัว...เราก็อยู่กันได้ใช่มั้ยคะ”
เกรียงศักดิ์อ่อนใจมาก “มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว...ยังไงฉันก็เลือกครอบครัวฉัน”
พลอยหน้าสลด เกรียงศักดิ์รีบบอก
“แต่พลอยไม่ต้องห่วงนะ...ฉันยินดีดูแลพลอยทุกอย่าง ดูแลพลอยทุกเรื่อง”
“งั้นถ้าพลอยมีปัญหา...พลอยก็โทร.มาหาท่าน ติดต่อท่านได้ใช่มั้ยคะ”
“ได้สิพลอย สำหรับพลอยได้เสมอ...ฉันยินดีเป็นที่ปรึกษาให้พลอย ช่วยเหลือพลอยทุกเรื่อง ยกเว้น...ความสัมพันธ์แบบที่ผ่านมาของเรา มันต้องจบแค่นี้”
เกรียงศักดิ์พูดจริงจัง พลอยหน้าสลดเสียใจ
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก่อนที่พลอยจะถูกรถชน เหมือนเรื่องราวจะเลิกลากันด้วยดีแล้ว
แต่จริงๆ เกรียงศักดิ์ไม่รู้ตัวว่า พลอยไม่ยอมจบ!
เกรียงศักดิ์นั่งมองมือถือในมือ ด้วยสีหน้าครุ่นคิด กังวลเรื่องที่ดาราณีสงสัยเรื่องเพชรเป็นน้องพลอย เกรียงศักดิ์ตัดสินใจกดมือถือโทร.กลับไปหาพลอยทันที ในจังหวะเดียวกันนั้นพลอยมองโทรศัพท์เขม็ง ก่อนกดรับ
“พลอยนึกว่าท่านจะไม่โทร.กลับมาหาพลอยซะแล้ว”
เกรียงศักดิ์ดวงตามีแผน พยายามทำเสียงปกติ “โทร.สิ บอกแล้วไง ฉันมีเวลาให้พลอยเสมอ”
ดวงตาพลอยฉายแววไม่พอใจ เป็นสิ่งที่พลอยคิดได้ เกรียงศักดิ์ก็สนใจพลอยเกรียงศักดิ์ไม่ดี เกรียงศักดิ์ย้ำ
“แต่โทษที ตะกี้คุณหญิงอยู่ด้วย ฉันเลยไม่กล้ารับสาย” ถึงจะมีแผนแต่ก็ให้พลอยรู้ มีดาราณีและเกรงใจตลอด
พลอยโกรธมาก มองด้วยหางตาเห็นน้ำหนึ่งเดินมา ในระยะห่างพอควรพลอยยิ้มสมใจ แกล้งบอกเสียงอ่อนโยน
“ตอนแรกพลอยเป็นห่วง...ที่เห็นข่าวของท่าน..แต่ตอนนี้พลอยทราบว่า ท่านคงสบายดีแล้วแค่นี้นะคะ”
พลอยวางสายทันที แล้วเข็นรถเข็นเลื่อนออกไป เกรียงศักดิ์ร้องเรียกเบาๆกลัวคนได้ยิน
“พลอย..พลอย”
สัญญาณหายไป เกรียงศักดิ์กดสายโทร.หาพลอยออกไปอย่างขัดใจ
น้ำหนึ่งที่หิ้วกระเป๋าดวงหน้าเศร้า เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเดินมา เสียงมือถือดังลั่น น้ำหนึ่งเดินผ่านไป แต่แล้วก็หยุด เมื่อเสียงมือถือดังไม่หยุด ความอยากรู้ทำให้น้ำหนึ่งถอยหลังกลับมามอง และเห็นชื่อเกรียงศักดิ์โทร.เข้ามาชัดเจน น้ำหนึ่งมองจ้องเขม็ง น้ำหนึ่งมองซ้ายขวาไม่เห็นใคร ไม่รู้ว่าพลอยหลบอยู่มุมหนึ่ง มองน้ำหนึ่งอยู่
น้ำหนึ่งกวาดสายตามองไปรอบๆ ท่าทีระวังตัว ก่อนหยิบมือถือขึ้นมารับ ลุ้น ระทึกใจเต้นโครมคราม
ด้านเกรียงศักดิ์ พยายามทอดเสียงหวานตะล่อม
“โธ่! พลอยจ๋า...อย่าเพิ่งงอนสิจ้ะ....พลอยก็น่าจะรู้...ถ้าคุณหญิงรู้ว่าฉันยังติดต่อกับพลอยจะเป็นเรื่องใหญ่”
น้ำหนึ่งช็อก อึ้ง ตกใจ พลอยยิ้มสาสมใจ ขณะที่เกรียงศักดิ์พยายามตะล่อมต่อ เสียงตะกุกตะกัก
“ฉันเป็นห่วงพลอยมากนะ...คิดถึง...แล้วก็อยากรู้....ตั้งแต่เราไม่ได้พบกัน พลอยเป็นยังไง”
น้ำหนึ่งน้ำตาไหล กลั้นสะอื้น ไม่คิดว่าพ่อจะเป็นแบบนั้นจริงๆ เกรียงศักดิ์ได้ยินเสียงสะอื้นก็ตกใจ
“นี่พลอยร้องไห้เหรอ ไม่เอาน่าพลอย...คุณหญิงอยู่....ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่” เกรียงศักดิ์เข้าเรื่องทันทีหลอกถาม “เอางี้ พลอยอยู่ที่ไหนบอกฉันมา...ฉันจะไปหาพลอยทันทีพลอยจะได้เชื่อ...ว่าฉัน...ยังรู้สึกเหมือนเดิมกับพลอย”
น้ำหนึ่งวางโทรศัพท์อย่างเดิม น้ำตาไหลริน ร้องไห้สะอึกสะอื้น ส่วนพลอยยิ้มสาแก่ใจ
ขณะที่เสียงของเกรียงศักดิ์ดังลอดออกมา
“พลอย...นี่พลอยยังฟังฉันอยู่รึเปล่า? บอกฉันมา พลอยอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหาพลอย”
กระเป๋าในมือของน้ำหนึ่งร่วงลงพื้น น้ำหนึ่งร้องไห้โฮวิ่งออกไปทันที เกรียงศักดิ์ได้ยินแต่เสียง
ร้องไห้ ก็ยิ่งตกใจ
“พลอยๆๆๆ”
ดาราณีเดินกลับเข้ามา เกรียงศักดิ์จำต้องกดสายทิ้งทันที พลอยมองมือถือ เสียงสัญญาณดังออกมาว่าเกรียงศักดิ์วางสายไปแล้ว พลอยยิ้มพอใจ ค่อยๆ เข็นรถตามน้ำหนึ่งออกไป
น้ำหนึ่งวิ่งร้องไห้ออกมาล้มลงที่พื้นตรงด้านนอก เหมือนคนหมดแรง ร้องอย่างเสียใจอย่างที่สุด
พลอยมองสภาพน้ำหนึ่งพร้อมรอยยิ้ม ขณะเข็นรถเข้าไปถามน้ำหนึ่ง
“ไง...คุณพ่อที่แสนดีของเธอ”
น้ำหนึ่งหันขวับมามอง พลอยถามเย้ยหยัน
“ต้องให้ฉันเล่าให้ฟังอีกมั้ย? ว่าความสัมพันธ์ของฉันกับพ่อเธอมันขั้นไหน”
“ไม่...น้ำหนึ่งไม่อยากฟัง” น้ำหนึ่งเอามือปิดหูร้องไห้ “น้ำหนึ่งไม่อยากฟัง”
“แต่เธอต้องฟัง”
พลอยเลื่อนรถเข็นปรื้ดมาข้างตัวน้ำหนึ่งพร้อมตวัดมือน้ำหนึ่งที่ปิดหูออกอย่างแรง น้ำหนึ่งผงะ
พลอยจ้องน้ำหนึ่ง “พ่อเธอทำลายชีวิตฉัน ทำลายครอบครัวฉัน เธอรู้มั้ยน้ำหนึ่ง วันแรกที่แม่รู้ว่าฉันเป็นเมียน้อยเมียเก็บ แล้วกลายสภาพเป็นนังง่อย แม่เป็นยังไง”
น้ำหนึ่งมองพลอย ส่ายหน้า ไม่รู้...พลอยมองจ้องอย่างเกลียดชัง พูดไปเรื่อย
อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 6 วันที่ 17 เม.ย. 56
ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียาละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manager
