อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8/5 วันที่ 25 เม.ย. 56

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8/5 วันที่ 25 เม.ย. 56

ทับทิมเดินเข้ามา “เสียงเอะอะอะไรกัน” ทับทิมแสร้งทำเป็นชะงักเห็นรจนาถือไม้ “ว้าย! รจนา..เธอทำอะไร เธอฆ่าคน เธอฆ่าคน”
“เปล่านะคะรจเปล่า”
“เปล่ายังไง ก็ไม้อยู่ในมือเธอ”
รจนาทิ้งไม้ลงทันที เนื้อตัวสั่นงันงก ตกใจมาก พลอยเข็นรถเข็นเข้ามาถามหน้าซื่อ
“มีอะไรคะแม่” แล้วแกล้งร้องดังลั่น “ว้าย! นี่มันอะไรกันคะ”
ทับทิมบอกหน้าตาตื่น “รจนาฆ่าคน”

รจนายิ่งกลัวไปใหญ่ “เปล่านะคะรจเปล่า”
“แล้วเค้านอนตายได้ยังไง” พลอยเลื่อนรถเข็นเข้ามาใกล้ทำทีตกใจ “ตาย! นี่น้องสาวหมอณัฐนี่คะ...คุณอลิส” หันมาทางกับรจ “รจ...ถึงพี่จะให้รจไปสืบเรื่องของเค้า แต่ไม่ได้แปลว่าพี่ให้รจทำร้ายเค้า” ถึงตรงนี้พลอยทำหน้ายุ่งยากลำบากใจมาก “ตาย..ถ้าหมอณัฐรู้ แย่แน่ๆ...รจนะรจไม่น่าเลย”

ทับทิมแกล้งดุพลอย “อย่าพูดให้รจนาใจเสียสิพลอย” ทับทิมเอามืออังจมูก ทำทีดูอลิส “เค้ายังไม่ตาย”
“งั้นรีบพาเค้าไปบ้านเร็วค่ะ” พลอยบอก
“ได้ยังไง เกิดเค้าฟื้นขึ้นมา...เค้าก็ว่าเราเป็นคนทำสิ” ทับทิมแย้ง
“ยังไงตอนนี้เราต้องช่วยรจนาก่อนค่ะแม่ เร็ว...รจ...ช่วยกัน เร็ว”
รจนาจำต้องประคองอลิสช่วยกันกับทับทิม พลอยแอบยิ้มขณะคิดในใจ
“โง่จริงๆ รจนา”

เพชรอุ้มพจนีย์จะพาไปส่งโรงพยาบาล พจนีย์รู้สึกตัวร้องโอยๆ
“โอ๊ยๆ เจ็บ”
เพชรดีใจที่เห็นพจนีย์ฟื้น “พี่กำลังจะพาไปหาหมอนะพจน์”
“พี่เพชรจะฆ่าพจน์แล้วจะพาไปหาหมอยังงั้นเหรอคะ”
เพชรโมโห ปล่อยร่างของพจนีย์ทันที พจนีย์ร้องลั่น
“ว้าย! พี่เพชร”
“ถ้าพจน์ว่าพี่อย่างนี้ พจน์ก็ไปหาหมอเอง”
พจนีย์มองน้ำหนึ่ง “พี่เพชรหลงเมียน้อยจริงๆ ด้วย...พจน์จะไปฟ้องพี่พลอย” พจนีย์วิ่งไป
เพชรตะโกนตามไป “ต่อให้ฟ้องพี่พลอย..พจน์ก็ไม่ใช่เมียพี่อยู่ดี”
น้ำหนึ่งมองเพชร สายตาค้นหาคำตอบ เพชรมองน้ำหนึ่ง
“น้ำหนึ่งบ้าหรือดีเนี่ย รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเมียน้อยพี่...ยังจะรักพี่อีก”
“บ้าค่ะ...แต่คนที่บ้าคือพี่เพชร ที่อุปโลกน์เมียจอมปลอมขึ้นมา”
เพชรงง..คาดไม่ถึงว่าน้ำหนึ่งจะรู้
“เพราะถ้าพี่เพชรมีเจ้าของแล้วจริงๆ...น้ำหนึ่งคงไม่หน้าด้านที่จะรักพี่เพชรค่ะ”

ส่วนในบ้านเชิงเขา ร่างของอลิสนอนหมดสติอยู่ รจนาหน้าซีด
“รจไม่ได้ทำเค้าจริงๆ นะคะ”
ทับทิมบอกด้วยน้ำเสียงเวทนามาก “โถๆๆๆ...รจมีเรื่องกับเค้า แล้วน้าก็เห็น รจถือท่อนไม้อยู่ รจจะ
ไม่ได้ทำเค้ามันจะเป็นไปได้ยังไง”
พลอยพูดด้วยน้ำเสียงเมตตามาก “เราอยู่กันแค่นี้ รจไม่ต้องโกหกหรอก ยังไงพี่ก็ช่วยรจอยู่แล้ว แต่รจก็ต้องช่วยตัวเองด้วย”
รจนางง กลัว ตกใจ ถูกปรักปรำ “รจต้องช่วยตัวเองยังไงคะ”
“ห้ามพูดถึงเรื่องนี้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้น รจแย่แน่ๆ ถ้าเค้าเกิดตายไปจริงๆ น่ะ” พลอยบอก
“ใช่...” ทับทิมบอกขณะมองร่างอลิส “เพราะเค้าอาจไม่ลุกขึ้นมาอีกก็ได้”
รจนาหน้าซีดเผือด พลอยย้ำอีก
“อีกอย่าง...คุณอลิสเป็นน้องหมอณัฐ...เราควรทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นจะดีที่สุด”
รจนาหน้าซีด จังหวะนี้ที่ด้านนอกพจนีย์วิ่งตะโกนมา
“พี่พลอยค่ะ พี่พลอยๆๆๆ”
ทุกคนตะลึง มองดูร่างของอลิสที่นอนไม่ไหวติง พลอยสั่งรจนาเสียงกร้าวทันที

“อย่าให้พจน์เข้ามา”
พจนีย์จะวิ่งเข้าไปด้านใน แต่ต้องชะงักตกใจที่เห็นรจนาออกมา

“อ้าว...รจมาอยู่นี่ได้ยังไง”
พลอยเลื่อนรถเข็นเข้ามาสมทบ “รจก็มาเยี่ยมพี่เป็นปกติ แล้วพจน์มีอะไรเหรอ อ้าว..แล้วนั่นหน้าไป
โดนอะไรมา”
“ก็พี่เพชรน่ะสิคะ ทำร้ายพจน์ แถมยังไปบอกความจริงกับนังน้ำหนึ่งอีก ว่าพจน์กับพี่เพชรไม่ได้เป็นอะไรกัน”
พลอยตาเป็นประกายวาบ ทับทิมเดินออกมา แกล้งดุให้ท้าย
“เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องมาบอกพลอย เธอเป็นเมีย เธอก็ใช้ความเป็นเมีย จัดการนังเด็กนั่นสิ”
“น้าทับทิมอนุญาตแล้วใช่มั้ยคะ” พจนีย์ตื่นเต้น
“ฉันไม่ได้อนุญาต แต่ความเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอต่างหาก ที่อนุญาตเธอ”
พจนีย์ยิ้มกริ่ม “งั้นพจน์จะจัดการนังเมียน้อยนั่นให้สาสมเลย”
รจนาเอ่ยขึ้น “อย่าเลยพี่พจน์....แค่ถูกตราหน้าว่าเมียน้อย คุณน้ำหนึ่งก็อายจะแย่แล้ว กลับบ้านดีกว่า”
“ไม่...พี่จะอยู่ที่นี่...ใช้ความเป็นเมียของพี่ ทำให้นังน้ำหนึ่งมันอายยิ่งกว่านี้อีก”
พจนีย์จะเดินเข้าบ้าน ทุกคนหน้าซีด ทับทิมรีบบอก
“แต่ตอนนี้ เพชรกับนังเด็กนั่นไม่ได้อยู่นี่”
“เดี๋ยวพี่เพชรก็ต้องพามันเข้ามา” พจนีย์จะเข้าไปอีก
พลอยมองหน้ารจนา รจนารีบบอก
“พี่พจน์ กลับบ้านดีกว่าน่า..นะ” รจนาตามมาคว้าแขน
พจนีย์สะบัดแขนออก “ไม่...เอ๊ะ รจนี่ยังไง”
“ขืนพี่นั่งรอก็ไม่มีประโยชน์ ป่านนี้พี่เพชรพาผู้หญิงคนนั้นไปไหนต่อไหนกันแล้ว”
“ไปตาม...และใช้สิทธิ์ความเป็นเมียของเธอจะดีกว่ามั้ง” ทับทิมยุส่ง
“ไปค่ะพี่จน์” รจนาบอก
“งั้น..ไปลุยมันเลย”
พจนีย์เดินลิ่วออกไป รจนามองพลอยท่าทีกังวล พลอยบอก
“ไม่ต้องห่วง พี่จะช่วยรจเรื่องของคุณอลิสเอง แต่จำไว้ รจต้องหุบปากให้สนิท”
“ค่ะ” รจนาเดินออกไปกังวล
ทับทิมมองตาม “ในเมื่อเพชรเองก็ถูกปรักปรำ มันคงไม่ผิดใช่มั้ยพลอยที่เราจะปรักปรำคนอื่นบ้าง”
“ค่ะแม่...” พลอยบอกด้วยน้ำเสียงขมขื่น “อย่างที่เค้าบอก คนโง่ ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด” พลอยเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นกร้าว “บางครั้ง....เราถึงต้องแกล้งโง่....เพื่อเอาคืน...พวกที่ชอบคิดว่าตัวเองฉลาด”
ทับทิมเยาะหยัน “แต่คนแกล้งโง่คนนั้น...คงไม่ใช่รจนา”
พลอยต่อคำให้ “เพราะรจนา มันโง่จริงๆ”
สองแม่ลูกยิ้มให้กัน

รจนาเดินตามพจนีย์ออกมาหน้าตาแข็งกร้าวขึ้นมา ไม่ได้เซื่องซึมเหมือนตอนอยู่กับพลอยดวงตาของรจนาครุ่นคิด ปรายตามองไปทางในบ้าน คิดว่าพลอยกับทับทิมต้องมีอะไร
พจนีย์เห็นท่าทีจึงถาม “เอ้า..บอกให้ฉันรีบไปตามพี่เพชร แต่แกกลับเดินเป็นนางทาสอยู่ได้ รจ เดินเร็วๆ หน่อยสิ”
“รจลืมของ....ขอกลับไปเอาก่อน” รจนาจะเดินกลับไป
พจนีย์คว้ามือไว้ “อย่าไป..อยู่ช่วยฉันก่อน”
รจนาหันกลับมาก็เจอเพชรเดินมากับน้ำหนึ่ง ระยะห่างออกไป พจนีย์บอกรจนา
“แกเห็นหรือยังว่านังนั่นกับพี่เพชรมันหยามหัวใจฉันแค่ไหน”
รจนามองไปในบ้าน อยากกลับไปเช่นกัน
“แต่ถ้าพี่เพชรรักเค้า ก็ปล่อยเค้าไปเถอะ”
“จะปล่อยได้ยังไง ฉันอุตส่าห์จดทะเบียนกับพี่เพชร น่าทับทิมให้สิทธิ์ฉันด้วย...ฉันจะลุยมันแกมากับฉัน”

พจนีย์ลากรจนาไปจนได้
เพชรกับน้ำหนึ่ง ต้องชะงักที่เห็นพจนีย์ เพชรถามเบื่อๆ

“ฟ้องพี่พลอยเสร็จแล้วก็กลับไปสิพจน์...มาหาพี่อีกทำไม”
“ต้องหาค่ะ เพราะน้าทับทิมอนุญาตให้พจน์ทำทุกอย่าง อย่างที่เมียที่ถูกต้องตามกฎหมายพึงกระทำ” พจนีย์หันมามองน้ำหนึ่ง “พี่เพชรก็เหมือนผู้ชายทั่วไปเวลาเค้าหลงเมียน้อยนั่นแหละ แต่เธอก็ควรมียางอายบ้างนะน้ำหนึ่ง อย่ายุ่งกับสามีคนอื่น”
เพชรโมโหลากมือพจนีย์ออกไปแบบจะส่งกลับบ้าน “พจน์...ชีวิตคนเรามีอะไรให้ทำตั้งมากมาย
เยอะแยะมากกว่ามาตามตื้อผู้ชายนะพี่ว่า...”
“แต่พี่เพชรคือ...”
เพชรสวนแรงๆ “หยุด! เลิกพูด...อย่าให้คนเค้าด่า ว่าเป็นผู้หญิงไม่มีสมอง วันๆ ไม่คิดเรื่องะไรนอกจากตามหาสามี มันทุเรศ”
“พี่เพชร”
“นี่พี่เห็นว่าพจน์เป็นน้องเป็นนุ่ง ไม่อย่างนั้นพี่จะด่าแรงกว่านี้อีก รู้ไว้...เป็นผู้หญิงแล้วทำตัวแบบนี้มีแต่คนจะหนี ไม่มีใครเค้าเห็นค่าหรอก”
พจนีย์เถียง “แล้วอย่างนังน้ำหนึ่ง ที่วันๆ เอาแต่วิ่งตามพี่เพชร มันมีค่ามากนักใช่มั้ย? ถ้าพี่เพชรจะด่าพจน์ นังน้ำหนึ่งมันก็ไม่ได้ต่างจากพจน์หรอก”
“ต่าง..เพราะพี่รักน้ำหนึ่ง” เพชรเดินไปคว้ามือน้ำหนึ่ง “ไป...น้ำหนึ่ง”
เพชรพาน้ำหนึ่งเดินออกไป พจนีย์เนื้อตัวสั่น
“นังเมียน้อยๆๆๆๆ”
“พี่พจน์....กลับไปทำแผลตัวเองดีกว่าค่ะ”
พจนีย์หันมามองรจนา ชี้ไปทางเพชร “แต่”
“อย่าให้คนทั้งประเทศเค้าด่าเลย ว่าผู้หญิงไทย วันๆ เอาแต่แย่งผู้ชาย”
ถูกน้องด่า พจนีย์อ้าปากหวอ ก่อนจะกรี๊ดร้องอออกมา “แอร้ย”

เย็นแล้ว เพชรพาน้ำหนึ่งไปพักบ้านตากลั่น
“เราคงต้องอยู่ที่นี่ซักพักนะน้ำหนึ่ง จนกว่าเราจะหาทางออกให้เรื่องทุกอย่างได้...ทั้งเรื่องพี่พลอย...” เพชรบอกต่ออย่างหนักใจ “เรื่องที่พี่...ไม่ใช่ฆาตกร”
น้ำหนึ่งมองเพชรอย่างเห็นใจ ขณะที่เพชรเดินไปเปิดประตู ส่วนด้านหลัง มะพร้าวกับลุงเพิ่มผ่านมาเห็น มะพร้าวมอง
“ผู้หญิงคนนั้น....ต๊าย!เป็นเมียน้อยเค้าจริงๆ ด้วย”

มะพร้าวมองน้ำหนึ่งด้วยความเสียดายว่าทำไมใฝ่ต่ำ ขณะที่เพชรพาน้ำหนึ่งเดินเข้าไปภายใน

ความมืดโรยตัวปกคลุมทั่วบริเวณบ้านเชิงเขา ประตูถูกเปิดเข้ามา ทับทิมพาพลอยที่นั่งบนรถเข็นเข้ามาเห็นอลิสนอนแน่นิ่ง ยังไม่ได้สติ ทับทิมถามพลอยอย่างกังวลใจ
“จะทำกับมันยังไงดีพลอย”
“ทำอะไรก็ได้ ที่มันจะพูดไม่ได้อีก”
ทับทิมหน้าตาตกใจ “แปลว่า...”
พลอยเหยียดยิ้ม “มีตั้งหลายวิธีที่จะทำให้คนพูดไม่ได้ พลอยไม่ใจร้ายขนาดฆ่าคนหรอก...”
พลอยยิ้มสบตากับทับทิม ก่อนเบนสายตาไปมองอลิสที่นอนแน่นิ่งอยู่ ดวงตาของพลอยน่ากลัว

ทับทิมก็มองพลอยอย่างกังวลเป็นห่วง

ทับทิมเดินเข้าไปในห้องอย่างกังวล ท่ามกลางความมืด เงาทะมึนของทับทิมแลดูน่ากลัว
ทับทิมคิดในใจ “ลูกของฉันแต่ละคน ต้องอยู่กันอย่างทุกข์ทรมาน คนอย่างไอ้เกรียงศักดิ์ ไม่ควรจะอยู่รกโลกอีก”
ทับทิมเค้นคำพูดออกมา “ตายเป็นตาย ทับทิม!” แล้วคว้าปากกาขึ้นมา

ไม่นานต่อมา ทับทิมอยู่ในชุดใหม่ ดูรัดกุมและทะมัดทะแมง เดินออกนอกบริเวณบ้านไปอย่างรวดเร็ว
สองคนอยู่ในห้อง น้ำหนึ่งนั่งอยู่คนละมุมกับเพชร ท่าทีของเพชรให้เกียรติน้ำหนึ่งมาก

“ยังกลัวพี่อยู่เหรอน้ำหนึ่ง”
“น้ำหนึ่งไม่เคยกลัวพี่เพชรเลย”
“แล้วน้ำหนึ่ง...ทำไมทำท่าอย่างนั้น”
น้ำหนึ่งบอกจริงจัง “น้ำหนึ่งอยากจะกลับบ้าน น้ำหนึ่งอยากไปพูดกับคุณพ่อให้รู้เรื่อง ทั้งเรื่องพี่”
“เรื่อง” เพชรน้ำตาคลอ “ตาหวาน”
“พี่ไปด้วย เรื่องทุกอย่างจะได้จบๆ ไปซักที”
“แปลว่า…”
“พี่จะมอบตัวสู้คดี แล้วก็จะขอน้ำหนึ่งแต่งงาน”
“พี่เพชร” น้ำหนึ่งอึ้ง ตะลึงงัน
“พี่ไม่ผิด พี่ไม่ได้ฆ่าตาหวาน และน้ำหนึ่งก็ไม่ได้เป็นเมียน้อยใคร น้ำหนึ่งจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของพี่เพียงคนเดียว”
“แล้วพี่พลอย”
เพชรถอนหายใจ กลุ้มขึ้นมาอีก น้ำหนึ่งเป็นฝ่ายจับมือเพชรให้กำลังใจ
“น้ำหนึ่งยอมเป็นลูกอกตัญญูต่อคุณพ่อ คุณแม่...แต่คุณพ่อ....คุณพ่อก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำกับพี่พลอยเหมือนกันค่ะ”
เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งมากอด สองคนเหมือนพบทางแก้ปัญหา แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย

ส่วนอลิสฟื้นขึ้นมา อาการยังมึนๆ งงๆ ไม่ได้สติเต็มร้อย อลิสลืมตามอง เห็นแต่ความมืดและแสงลางเลือนของดวงจันทร์ที่สาดส่องลงมา อลิสได้ยินเสียงแฉบๆๆ อลิสขมวดคิ้ว หันไปมองก็เห็นเป็นพลอยกำลังนั่งลับมีดอยู่ อลิสสะดุ้งเฮือกตกใจ
พลอยยิ้มเยาะบางๆ ยกมีดขึ้นมาดูคม ขณะถาม “รู้สึกตัวแล้ว...ว้า...งั้นก็เจ็บ..แย่เลย”
อลิสถอยหลังกรูด “แกจะทำอะไรฉัน นังพลอยบ้า”
พลอยหัวเราะ “คนอย่างแกเนี่ย...ไม่สมควรที่จะมีปากจริงๆ...เอ๊ะ..หรือไม่มีลิ้นดี”
อลิสร้องลั่น “แอร๊ย...อย่า...แกอย่าทำอะไรฉันนะ...”
พลอยหัวเราะ “มีปากสักแต่ว่าพูด” แล้วกระโจนทีเดียวถึงตัวอลิส จับคางบีบ “แกคิดว่า ฉันจะเชื่อที่แกพูดเหรอ”
“แล้วแกคิดเหรอ ว่าฉันจะอยู่ให้แกเชือดเล่น นังพลอยบ้า!”
อลิสย้อนแล้วผลักพลอย แต่พลอยฉากหลบ อลิสล้มคะมำหน้าฟาดพื้น พลอยหัวเราะ
“คนอย่างพลอยประดับ พลาดได้แค่ครั้งเดียว”
“แต่คนอย่างอลิส...หนีได้หลายครั้ง”
พูดจบอลิสก็ลุกขึ้นมา วิ่งหนีออกไป แต่แล้วขาของอลิสกลับฟาดลงกับพื้นล้มลงอีก อลิสงง หันไปมอง ก็เห็นขาของตัวเองถูกมัดเอาไว้ แต่มัดห่างๆ พอก้าวได้
พลอยหัวเราะลั่น “หนีสิจ๊ะ อลิสคนเก่ง หนีไปเลย”
อลิสกลัวจับขั้วหัวใจ “อย่า..อย่าทำอะไรฉันนะ...ฉันกลัวแล้ว”
“กลัวทำไม” พลอยตวาด เชยคางอลิสพูดยั่วล้อคำพูดอลิส “เรารักกัน...รักกัน”
อลิสเบือนหน้าหนี คิดในใจ “ใครจะรักแก นังพลอยบ้า”
พลอยหัวเราะร่วน รู้ทัน “แกคงคิดในใจสินะ...ใครจะรักฉัน เพราะฉันบ้า”
อลิสตาเหลือก “ห๊า” อีนังนี่รู้ความคิดฉันอีก
พลอยเหม่อ...อยู่ในภวังค์ตัวเอง “ใช่...ไม่มีใครรักฉันหรอก....ท่านก็ไม่รัก...” น้ำตาคลอ “ตอนนี้...เพชรก็ไม่รัก”
อลิสงง มองพลอยด้วยความสงสัย พึมพำ “ท่าน....ใคร”
พลอยรู้สึกตัว สะบัดหน้าขวับมามองอลิส “เพราะฉะนั้น...เรามารักกัน..รักกันนะอลิส”
ว่าแล้วพลอยเงื้อมีดขึ้นมา อลิสกรี๊ดลั่น
“อย่า...อย่าทำฉัน...ฉันกลัวแล้ว..เรารักกัน รักกันนะพี่พลอย...”
พลอยตวาดเสียงดัง “ใครจะรักแก”
พูดจบพลอยก็เอามีดฟันฉับลงไป อลิสกรี๊ดลั่น กลัวเนื้อตัวสั่น พลอยหัวเราะ อลิสลืมตาเห็นมีดปัก
ลงที่ฟื้น พลอยบอก
“แต่ฉันไม่ใจร้ายเกินไปหรอก...ฉันจะให้โอกาส...ถ้าเธอหนีฉันได้ เธอก็รอด..แต่ถ้าไม่ได้” พลอยกระแทกเสียงใส่ “เธอก็อยู่เป็นเพื่อนพ่อฉันแล้วกัน”
พลอยดึงมีดขึ้นมา อลิสกรี๊ดลั่น รีบวิ่งหนีเอาตัวรอด ทั้งๆ ที่ขามีเชือกมัดไว้ พลอยหัวเราะ
“พลอยกำลังหาเพื่อนมาให้นะคะพ่อ”
พลอยเดินตามอลิสออกไป

ท่ามกลางความมืดมิด อลิสวิ่งหนีล้มลุกคลุกคลานไป เพราะขาถูกเชือกมัดเอาไว้ พลอยหัวเราะร่า
ค่อยๆ เดินตามไป ถึงเดินได้แต่ไม่ใช่ว่าแข็งแรง เหมือนคนปกติ
อลิสล้มลง หันมามอง เห็นท่าทางของพลอยที่ก้าวเดินเข้ามายิ่งน่ากลัว
“โอย...เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8/5 วันที่ 25 เม.ย. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage