อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 7/3 วันที่ 20 เม.ย. 56


อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 7/3 วันที่ 20 เม.ย. 56

“มืดเร็วจัง ยัยนั่น..ก็เดินไปไหนเร็วซะจริง”
อลิสได้แต่ถามตัวเองก่อนพึมพำ
“เพชร....ผู้หญิงหน้าด้านที่เป็นข่าว....อย่าบอกนะว่ายัยน้ำหนึ่ง!”
อลิสตาโต ตกใจคาดไม่ถึง ใจเต้นรัวเร็ว

ฟากน้ำหนึ่ง คะยั้นคะยอถามเพชร ด้วยความอยากรู้
“พี่เพชรบอกน้ำหนึ่งสิคะ...ว่าความจริงพี่เพชรไม่ได้เป็นอะไรกับคุณพจนีย์”


เพชรหน้าเสีย รู้ตัวว่าเดินเกมพลาด แกล้งหันมาทำท่าเป็นหนุ่มเจ้าเล่ห์
“แล้วถ้าพี่...ไม่มีพจนีย์..น้ำหนึ่งจะยอมเป็นของพี่แต่โดยดีรึเปล่า”
เพชรแกล้งเอามือมาคลอเคลียตรงแก้มน้ำหนึ่ง ลูบหน้าลูบผมด้วยสายตาโลมเลีย
น้ำหนึ่งมองเพชรงงๆ “น้ำหนึ่งไม่เข้าใจพี่เพชร”
“ก็...เป็นของพี่ซะสิ น้ำหนึ่งจะได้เข้าใจพี่...ดีกว่าเดิม”
เพชรโน้มตัวลงมาทำท่าจะจูบ น้ำหนึ่งเอามือยันหน้าเพชรเอาไว้ ไม่ได้หนี
น้ำหนึ่งมองเข้าไปในดวงตาค้นหาคำตอบ “เอาสิคะ..ถ้าพี่เพชรทำลายน้ำหนึ่งได้ ก็เชิญ..เชิญเลย”
เพชรลำบากใจ “อย่าท้าพี่นะน้ำหนึ่ง”
“น้ำหนึ่งไม่ได้ท้าค่ะ” น้ำหนึ่งน้ำตารื้น “แต่น้ำหนึ่งก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่เพชรจะกล้าแลกความเป็นสุภาพบุรุษกับการรังแกข่มเหงผู้หญิงรึเปล่า”
สองคนมองหน้ากัน น้ำหนึ่งบอกเสียงแผ่ว สายตามีแต่ความเสียใจ
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเป็นเมียเก็บ เมียน้อย น้ำหนึ่งก็เหมือนกัน”
น้ำหนึ่งสะอื้นไห้ออกมา เสียงมือถือของน้ำหนึ่งที่เพชรวางไว้บนโต๊ะดังขึ้น น้ำหนึ่งจะคว้ามารับสาย แต่เพชรคว้ามาเสียก่อน เห็นเป็นเบอร์ของเกรียงศักดิ์
เพชรบอกด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน “ท่านเกรียงศักดิ์...”
น้ำหนึ่งจะคว้ามือถือคืนแต่เพชรดึงออกห่าง
“ท่านเกรียงศักดิ์จะรู้สึกยังไงบ้างน้า? ถ้าลูกสาวคนเดียว...เป็นเมียน้อยคนอื่น”
พูดจบเพชรก็กดรับสาย และปล้ำจูบน้ำหนึ่งอย่างรุนแรง น้ำหนึ่งร้อง
“อย่าค่ะพี่เพชรอย่า”
เกรียงศักดิ์ถือโทรศัพท์อยู่ในมือ ได้ยินหมด ตกตะลึง
“น้ำหนึ่ง”
ดาราณีที่อยู่ข้างๆถามเสียงสั่น “อะไรคะคุณ”
เกรียงศักดิ์ได้แต่อึ้ง ดาราณีแย่งมาเปิดสปีกเกอร์โฟน ขณะที่เพชรกระซิบข้างหูน้ำหนึ่ง
“ร้องเลยน้ำหนึ่ง ร้องเลย คุณพ่อจะได้รู้...ว่าตอนนี้ลูกสาวสุดที่รักกำลังทำอะไร”
น้ำหนึ่งน้ำตาไหลพราก ไม่กล้าร้องซักแอะ ขณะที่เพชรจูบซุกไซร้ แกล้งน้ำหนึ่งและเกรียง
ศักดิ์ กระซิบเสียงสั่นยั่ว
“น้ำหนึ่งหอมไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว พี่มีความสุขที่สุดเลย น้ำหนึ่งจ๋า”
ฟากดาราณีกับเกรียงศักดิ์ได้ยิน ดาราณีน้ำตาไหลออกมา ขณะที่เกรียงศักดิ์ร้องตะโกน
“ไอ้เพชร”
แล้วโทรศัพท์ในมือของเกรียงศักดิ์ก็ถูกเขวี้ยงออกไป พร้อมๆ กับที่น้ำหนึ่งยกเท้ายันเพชรเต็มแรง
ร่างเพชรเสียหลักชนเข้ากับฝาผนัง
“เลว..พี่เพชร เลวที่สุด น้ำหนึ่งเกลียดพี่เพชร”
น้ำหนึ่งวิ่งหนีเพชรออกไปทันที เพชรร้องตาม
“น้ำหนึ่ง..อย่าไป..น้ำหนึ่ง”
เพชรรีบตามน้ำหนึ่งไปทันที

ท่ามกลางความมืด พจนีย์วิ่งมาตามทาง หน้าตาบึ้งตึง เสียงเกรี้ยวกราด
“คอยดูนะ ฉันจะฟ้องพี่พลอย....พี่พลอยจะต้องจัดการแกแน่ๆ นังน้ำหนึ่ง”
ทันใดนั้นเองร่างของพจนีย์ก็สะดุดเข้ากับเชือกที่คาดกลางระหว่างทางเอาไว้ ความสูงแค่ข้อ
เท้า
“ว้าย”
ร่างของพจนีย์เซล้มลงข้างทาง พจนีย์เอามือคลำเท้า
“มืดก็มืด ทำไมฉันต้องมาล้มตอนนี้ด้วย ห๊า”
พจนีย์บ่นแต่แล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นเชือกคาดกลางถนนอยู่
“ใครบ้าเอาเชือกมาคาดไว้”
พจนีย์หน้าตาหงิกงอ หันรีหันขวาง แต่พอหันหน้ามาอีกทีก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเจอกับร่างของใครคนหนึ่งในชุดสีน้ำตาลเก่าๆ โทรมๆ มีผ้าคลุมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มองไม่เห็นใบหน้า
พจนีย์ร้องกรี๊ด “ว้าย”
ทับทิมในร่างสตรีลึกลับกระชากผมของพจนีย์ขึ้นมาเสียงเปลี่ยนไปเป็นอีกคน
“นังผู้หญิงหน้าด้าน แกไปแย่งสามีเค้าทำไม”
“ฉันเปล่านะ ฉันเปล่า”
“จะเปล่าได้ยังไง ในเมื่อฉันเห็น” ทับทิมกระชากหน้าพจนีย์ให้หงายขึ้นอีก “ฉันสั่งแกไว้เลยนะ ห้ามแกไปยุ่งกับผัวเมียสองคนนั่นอีก ไม่งั้นแกตาย”
พูดจบทับทิมก็เอาท่อนไม้ฟาดเข้าที่หน้าของพจนีย์อย่างแรง พจนีย์ร้องออกมาได้คำเดียวก็
หมดสติแน่นิ่งลงตรงนั้น ก่อนที่ทับทิมจะเร้นกายหนีหายไปรวดเร็ว
ระหว่างนั้นมะพร้าว เด็กสาวที่บ้านอยู่แถวนั้นขับรถกระบะคันเก่าผ่านมา
“เฮ้ย”
มะพร้าวร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนลงไปช่วยเหลือพจนีย์

ฝ่ายหมอณัฐประคองพลอยที่เดินถือไม้เท้าแบบสี่ขา เจอทับทิมเดินกลับมาพอดี ด้วยท่าทางปกติ
“อ้าว! คุณหมอ จะกลับแล้วเหรอคะ”
“ครับ”
“โทษทีค่ะ พอดีน้าวุ่นๆ ในสวนหน่อย เลยไม่ได้มาดูแล นี่ใช่มั้ยคะน้องสาวคุณหมอ คุณอลิส”
“ครับ”
อลิสมัวครุ่นคิดเรื่องเพชรกับน้ำหนึ่ง เลยไม่ได้ฟัง จนหมอณัฐต้องสำทับเรียก
“อลิส”
อลิสสะดุ้ง “คะ..พี่หมอ”
“คุณน้าทับทิม”
อลิสรีบยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ”
พลอยยิ้มหยันในสีหน้า “คราวนี้ไม่ผิดตัวนะคะ”
หมอณัฐฉงน “อะไรครับ”
“ตอนแรกที่เจอกัน คุณอลิสคิดว่าพลอยเป็นแม่”
หมอณัฐตกใจ “อลิส”
อลิสหน้าเจื่อนแต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หมอณัฐต้องบอกพลอยอ้อมแอ้ม
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ..อลิสสายตาไม่ค่อยดี สงสัยกลับไปต้องไปทำเลสิค ไปอลิส กลับ”
“สวัสดีค่ะ”
หมอณัฐรีบจูงอลิสออกไป ทับทิมมองตาม
“ทำไมยัยอลิสทำท่าทางแปลกๆ มันเห็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่นี่คะ..พลอยไม่ได้ทำอะไร
“แต่แม่สงสัยว่ามันจะมีอะไร”
ทับทิมมองตามอลิสด้วยท่าทีไม่ค่อยไว้วางใจ

หมอณัฐเดินนำอลิสมาที่รถ อลิสบอก
“พี่หมอ...อลิสขออยู่ด้วยนานๆ นะ”
“ได้สิ..ว่าแต่อลิสจะอยู่ได้เหรอ? ที่นี่ไม่ได้มีอะไร เหมือนกรุงเทพฯ นะ”
“ได้สิคะ..อยู่กับแสงสีมานาน อลิสอยากอยู่กับธรรมชาติมั่ง”
“แน่ใจเหรอ?” หมอณัฐมองจ้องหน้า “พี่รู้สึกเหมือนอลิสมีอะไร”
“ถ้าจะมี...ก็คงเป็นเรื่องของคุณพลอยของพี่หมอ”
“ทำไม”
อลิสเฉไฉไปเรื่อย “ตอนแรกที่ฟังพี่หมอเล่า อลิสให้ผ่าน แต่พอเจอตัวจริง อลิสว่าเค้าน่ากลัว
เค้าเหมือนมีอะไรแปลกๆ ค่ะ”
“พี่บอกแล้วไง คนที่แปลกและน่ากลัวที่สุดในโลกคืออลิส ไม่ใช่คุณพลอย ไปขึ้นรถ”
หมอณัฐพาอลิสขึ้นไป อลิสหันมามองบริเวณบ้านเชิงเขา อย่างคาใจตามนิสัยอยากรู้ คิดในใจ
“ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าผู้หญิงหน้าด้านที่มาจากกรุงเทพฯ ใช่ยัยน้ำหนึ่งรึเปล่า”

น้ำหนึ่งวิ่งหนีมาตามทาง ท่าทางเหนื่อยอ่อนลงไปทุกที เพชรวิ่งตาม
“หยุดนะน้ำหนึ่ง หยุด”
น้ำหนึ่งไม่หยุด ตะโกนบอก
“ไม่ต้องมายุ่ง น้ำหนึ่งเกลียดพี่เพชร”
เพชรตามมาทันกระชากคว้าตัวน้ำหนึ่งเอาไว้ “คิดว่าจะหนีพี่ได้หรือ”
“น้ำหนึ่งยอมตาย ดีกว่าจะอยู่กับคนอย่างพี่เพชร”
“น้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งมองเพชรสายตาเสียใจมาก “พี่เพชรเห็นแก่ตัว พี่เพชรทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งทำลาย
เกียรติของน้ำหนึ่ง พี่เพชรไม่สนใจเลย ว่าน้ำหนึ่งจะอับอายแค่ไหน พี่เพชร เลว!”
น้ำหนึ่งผลักเพชรออกแล้ววิ่งหนีออกไป หมอณัฐขับรถมาด้วยความเร็วสูง จากแสงไฟสูงเจิดจ้า หมอณัฐเห็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งจะวิ่งตัดหน้า
“เฮ้ย”
หมอณัฐร้องลั่น รีบหักรถเลี้ยวหลบ อลิสเอามือปิดหน้าร้องลั่น
เป็นจังหวะเดียวกับที่เพชรตามมากระชากร่างของน้ำหนึ่งพ้นรัศมีของรถ เพชรตะคอก
“หยุดบ้าได้แล้วน้ำหนึ่ง มานี่”
เพชรลากข้อมือน้ำหนึ่งลับหายเข้าป่าข้างทาง อลิสกับหมอณัฐหันกลับมามอง อลิสใจเต้นรัว ตื่นเต้นตกใจ หมอณัฐห่วงน้อง
“เป็นยังไงมั่งอลิส เป็นยังไง”
อลิสไม่ได้สนว่าตัวเองจะเจ็บ จดจ่อเรื่องน้ำหนึ่ง “อลิสคิดว่าอลิสเห็นยัยน้ำหนึ่ง”
“ใคร”
“ยัยน้ำหนึ่งก็..คู่ปรับอลิส ที่อลิสเคยเล่าให้พี่หมอฟังนะสิคะ”
อลิสกระโจนลงจากรถ มองไปตามทาง เห็นแต่ความมืด ร่างของน้ำหนึ่งกับเพชรหายไปแล้ว
ทางด้านพลอยกำลังเดินฝึกกายภาพบำบัดเพียงลำพัง จับราวเดิน ท่าทางลุ้นๆ พลอยกลั้นหายใจ ปล่อยมือออกจากราว พลอยเดินได้หนึ่งก้าว แต่แล้วร่างร่วงผล็อยลงไป ทว่าสีหน้าของพลอยตื่นเต้น ถึงจะล้ม แต่มันก็เป็นนิมิตรหมายที่ดี

พลอยไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงหัวเราะที่ดังก้องกังวาลขึ้นมาอย่างน่ากลัว
รจนาเดินตามหาพจนีย์ ดวงตาวาวโรจน์ขณะบอกตัวเองในใจ

“รจไม่ยอมให้พี่พจ์ไปหาพี่เพชรหรอก...พี่เพชรต้องเป็นของรจ”
รจนาย่ำเท้าไป จุดหมายคือ บ้านตากลั่น

ขณะเดียวกันเพชรลากน้ำหนึ่งมาตามทางจะกลับบ้าน น้ำหนึ่งยื้อมือตัวเองเอาไว้สุดฤทธิ์ ร้องกรี๊ด ขณะที่เพชรดุอย่างเป็นห่วง
“เลิกบ้าได้แล้วน้ำหนึ่ง ถ้าตะกี้รถชนตายจะเป็นยังไงฮึ”
“ก็ตายน่ะสิคะ”
เพชรฉุนจัด ตวาดลั่น “น้ำหนึ่ง”
“น้ำหนึ่งบอกแล้วไงคะ ว่าน้ำหนึ่งยอมตาย ดีกว่าจะต้องอยู่กับคนอย่างพี่เพชร”
เพชรมองน้ำหนึ่งนิ่งสายตาปวดร้าว ถามเสียงจริงจัง
“ในสายตาน้ำหนึ่ง พี่เลวขนาดนั้นเลยเหรอ”
น้ำหนึ่งมองมายังเพชรน้ำตาคลอ เจ็บปวดเสียใจ “คนที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นไม่เลวหรอก
ค่ะ แต่เลือดเย็น...ใจดำ...” มองจ้องในอาการตัดพ้อ เสียใจมาก “นี่ใช่มั้ยคะที่ที่เพชรบอก...ปีนี้พี่จะเจอ
เนื้อคู่....เค้าชื่อเล่น...น.หนู ชื่อจริง พ.พาน เค้าชื่อ...น้ำหนึ่ง เพชรน้ำบุษย์”
เพชรใจหล่นวูบ มองหน้าน้ำหนึ่ง เห็นน้ำหนึ่งร้องไห้ ขณะบอกด้วยแววตาตัดพ้อ
“ความจริงแล้ว มันเป็นเกม...เกมของพี่เพชรแค่นั้น แต่หัวใจ..หัวใจของน้ำหนึ่ง...มันแหลกสลายไปแล้ว เพราะถูกพี่เพชรเอาเท้าเหยียบขยี้...น้ำหนึ่ง...ไม่น่า...รักพี่เพชรเลย”
พูดจบน้ำหนึ่งก็ผละตัววิ่งหนีไป เพชรรีบคว้าตัวของน้ำหนึ่งเอาไว้
“เดี๋ยว..น้ำหนึ่ง”
ร่างของน้ำหนึ่งปลิวหวือเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเพชร เพชรมองหน้าน้ำหนึ่งบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“รู้ไว้นะ...ทุกครั้งที่พี่ทำร้ายน้ำหนึ่ง พี่ก็ทำร้ายหัวใจตัวเองเหมือนกัน”
น้ำหนึ่งไม่เชื่อ มองเพชรด้วยสายตาสับสน ร้องไห้โฮออกมา
เพชรตกใจ “น้ำหนึ่ง”
“พอได้แล้วค่ะ น้ำหนึ่งเจ็บ..เจ็บตรงที่รู้ว่า พี่เพชรพูดไม่จริง แต่น้ำหนึ่งยังอยากจะเชื่ออีก”
เพชรบอกในท่าทีจริงจังอีก “งั้นใช้หัวใจของน้ำหนึ่ง หาความจริงจากใจพี่แล้วกัน”
พูดจบเพชรสวมกอดน้ำหนึ่งเอาไว้ มองจ้องตา ก่อนก้มลงประทับจูบ...น้ำหนึ่งตาโต แต่หัวใจอ่อน
ยวบไปอีกครั้ง เพราะรักเพชรเหลือเกิน
จังหวะนี้รจนาที่เดินมาชะงัก ตกตะลึง กัดริมฝีปากตัวเอง เมื่อเห็นเพชรกับน้ำหนึ่งมองจ้องตากันอยู่ ในสายตาของน้ำหนึ่งเห็นความจริงจังในแววตาคู่นั้น ขณะที่เพชรก็มองเห็นความอ่อนหวาน ในดวงตาที่ร้าวรานของน้ำหนึ่ง เพชรสงสารจับใจ ขณะที่น้ำหนึ่งน้ำตาไหลรินพูดด้วยเสียงเครือสั่น
“คนกระทำคงไม่รู้สึกอะไร แต่คนที่ถูกเอาหัวใจไปล้อเล่น มันเจ็บค่ะพี่เพชร มันเจ็บ”
พูดจบน้ำหนึ่งก็ผละตัวจะวิ่งไปอีก
“น้ำหนึ่ง”
เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งมากอดไว้แนบแน่น ด้วยความสงสาร และเห็นใจเป็นที่สุด น้ำหนึ่งดิ้น แต่เพชรกอดรัดแน่นไม่ยอมให้ไป น้ำหนึ่งยังคงดิ้นหนีอยู่อย่างนั้น เพชรคว้าตัวไว้อีก กอดแนบแน่นด้วยความเสียใจ ที่สุดน้ำหนึ่งก็ร้องไห้โฮซบหน้ากับอกเพชร
สองคนไม่รู้ว่ารจนามองมาอย่างแน่วนิ่ง จ้องตาแทบถลน มือกำแน่น ก่อนถลันวิ่งหนีไป พร้อมกับแกล้งร้องออกมาอย่างตกใจ
“พี่เพชร”
เพชรกับน้ำหนึ่งผละออกจากกัน รจนาแสร้งทำเป็นร้องว่าเพิ่งเห็น
“ว้าย” จากนั้นรจนาก็รีบหันหลังกลับ พูดละล่ำละลัก “นี่พี่เพชร...กับคุณน้ำหนึ่ง....มิน่า...พี่พจน์”
เพชรฟังแล้วฉงน “พจนีย์ทำไม”
รจนาหันกลับมาแต่ไม่มองหน้า “พี่พจน์ถึงได้หนีออกจากบ้านไงคะ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย”
น้ำหนึ่งหน้าซีดเผือด “คุณพจนีย์”

รุ่งเช้าพลอยรู้เรื่องก็แกล้งทำท่าตกใจ หันไปมองทับทิม ทับทิมมองจ้องไปที่น้ำหนึ่ง เหน็บเอา
“มีเมียน้อยเข้ามาอยู่ในบ้าน คงไม่มีผู้หญิงคนไหนทนอยู่ได้หรอก พจนีย์หนีไปน่ะถูกแล้ว”
“เปล่านะคะ...น้ำหนึ่งไม่ได้เป็น...”
น้ำหนึ่งพูดยังไม่ทันจบ ทับทิมทะยานเข้ามากระชากผมเต็มแรง น้ำหนึ่งร้อง “โอ๊ย” ทับทิมด่ากราด
“จนขนาดนี้ ยังจะกล้าพูดอีกว่าไม่ได้เป็น”
เพชรปราดเข้ามาดึงน้ำหนึ่งออก “อย่าครับคุณแม่”
พลอยจดสายตามองหน้าเพชรเขม็ง ที่เห็นเพชรปกป้องน้ำหนึ่งท่าทีห่วงใยมาก แต่พลอยไม่แสดงอาการ บอกนิ่งๆ
“อย่าค่ะแม่...ให้เพชรจัดการเองเถอะค่ะ”

ทับทิมยอมปล่อยมือจากน้ำหนึ่ง
เพชรรีบคว้าตัวน้ำหนึ่งประคองเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยมือ รจนามองตาขวาง แต่ไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าพลอย ทับทิมถาม

“แล้วนี่..จะทำยังไง? จะไปตามหาพจนีย์ได้ที่ไหน”
พลอยมองหน้าเพชร เห็นเพชรหน้านิ่วแต่ไมได้เดือดเนื้อร้อนใจเท่าที่ควร พลอยจึงเสริม
“นั่นสิ...เป็นลูกผู้หญิง ไปไหนมาไหนคนเดียวคงอันตราย”
“พจน์น้อพจน์...น่าจะรู้...ธรรมชาติของผู้ชาย จะมีเล็กมีน้อยยังไง สุดท้ายก็ต้องกลับมาตายรังอยู่ดี” ทับทิมจงใจเยาะน้ำหนึ่ง
น้ำหนึ่งน้ำตาหยดแหมะ เพชรจับแขนน้ำหนึ่ง บีบแน่นเป็นเชิงให้กำลังใจ
พลอย ทับทิม และรจนามองจ้องน้ำหนึ่งด้วยสายตาแตกต่างกัน พลอยหวงเพชร ในฐานะพี่ แต่กลัวเพชรสนใจคนอื่นมากกว่าตัวเอง ขณะที่ทับทิม มองอย่างเกลียดชังที่รู้ว่าเพชรชอบน้ำหนึ่งจริงๆ จะไม่ยอมแก้แค้น ส่วนรจนามองอย่างหึงหวงเพชร และเกลียดชังน้ำหนึ่ง
รจนาพูดนิ่งๆ แอบเหน็บให้น้ำหนึ่งรู้สึกผิด “แต่ตอนนี้...พี่พจน์เตลิดไปไหนก็ไม่รู้”

ส่วนพจนีย์นอนหมดสติอยู่ที่บ้านลุงเพิ่ม มีมะพร้าวคอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้ พจนีย์ค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมา เอามือกุมแผลบริเวณถูกตี ครางแผ่วๆ มะพร้าวสะดุ้ง ก่อนทำหน้าโล่งใจ โพล่งตามนิสัย
“เฮ้อ!นึกว่าจะตายซะแล้ว”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 7/3 วันที่ 20 เม.ย. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manager