อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8 วันที่ 22 เม.ย. 56

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8 วันที่ 22 เม.ย. 56

พจนีย์ตามมากระชากผม “เจ็บเป็นด้วยเหรอผู้หญิงหน้าด้าน...ฉันอยากรู้จริงๆ...พ่อแม่เธอเลี้ยงเธอด้วยอะไร ทำไมเธอถึงได้ใฝ่ต่ำขนาดนี้ อยากได้พี่เพชรจนตัวสั่นทั้งๆ ที่รู้ว่าเค้ามีฉันอยู่แล้ว”
ขาดคำพจนีย์ตบหน้าดังผลัวะ
น้ำหนึ่งหน้าหันซวนเซล้มลง ก่อนจะหันกลับมาพร้อมหยาดน้ำตา “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ”
พจนีย์มองมาทั้งเกลียด ทั้งหมั่นไส้ “ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด...แต่ตามติดพี่เพชรตลอด วันๆ ขลุกด้วยกันแต่ในห้องนอน มันหมายความว่ายังไง? !!โถ!นังดัดจริต นังแอ๊บ” พจนีย์บันดาลโทสะผลักน้ำหนึ่งลงกับพื้นอีก ทำท่าเงื้อมือจะตบ

น้ำหนึ่งเอามือจับมือพจนีย์เอาไว้ “มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดจริงๆ นะคะ ฉันกับพี่เพชรไม่ได้มีอะไรกันแต่ฉันจำเป็นต้องอยู่”
พจนีย์กรี๊ด หมั่นไส้สุดๆ “อยู่เพื่อเป็นเมียน้อยเค้านะเหรอ”

“ไม่นะ...ฉันกับพี่เพชรไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“เป็นไม่เป็น คำว่าเมียน้อยมันก็ติดอยู่บนหน้าผากเธอตลอดชีวิตไปแล้วน้ำหนึ่ง แล้วเธอยัง
หน้าด้าน” พจนีย์ พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเลียนเสียงน้ำหนึ่ง “จะไปพูดกับคุณพ่อคุณแม่....” แล้วผลักหัวออก “เธอนี่มันตัวแม่จริงๆ เมียน้อยทั่วประเทศมารวมตัวกันยังไม่หน้าด้านเท่าเธอคนเดียว”
น้ำหนึ่งหันมามองอ้อนวอน “ฉันจำเป็นต้องอยู่จริงๆ ค่ะคุณพจนีย์”
“อยู่ทำไม” พจนีย์ตะคอกขณะเอามือบีบปากน้ำหนึ่ง ตัวเองกัดฟันกรอด “เธอจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ทำไม”
น้ำหนึ่งน้ำท่วมปาก “ฉัน...ฉัน”
พจนีย์เอามือง้างปากบังคับให้น้ำหนึ่งบอก “พูดออกมาสิ พูดออกมา”
น้ำหนึ่งเบือนหน้าหนี “อย่า...ฉันเจ็บ”
“งั้นเธอก็พูดออกมา เธอจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ทำไม? เผื่อฉันจะสงสารให้เธอใช้สามีคนเดียวกับฉันได้”
น้ำหนึ่งก้มหน้าร้องไห้ ไม่รู้จะบอกยังไง พจนีย์ยิ่งมองยิ่งหมั่นไส้อยากตบ
“บอกมาน้ำหนึ่ง บอกมา! ไม่งั้น ฉันจะตบเธอปากแตก เอาให้เรียกชื่อพี่เพชรไม่ได้เลยคอยดู” ไม่พูดเปล่าพจนีย์เงื้อมือจะตบแล้ว
มะพร้าววิ่งเข้ามา ร้องลั่น
“อย่า”
น้ำหนึ่งกับพจนีย์หันขวับ มะพร้าวรีบเข้ามาประคองน้ำหนึ่ง ปากต่อว่าพจนีย์
“ไอ้ฉันรึเป็นห่วง....อุตส่าห์ตามมา...แต่คนป่วยกลับกลายเป็นมือตบไปซะนี่” หันมาทางน้ำหนึ่ง “มะคุณ ลุกๆๆๆๆๆ” พร้อมกับประคองให้ลุกขึ้น
“ถึงเธอจะช่วยฉัน แต่เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของฉันนะมะพร้าว” พจนีย์บอก
“ฉัน เผือก ว่างั้นเถอะ” มะพร้าว
“ไม่ใช่ ผ.ผึ้ง แต่เป็น ส.เสือ” พจนีย์ว่า
“โอเค...สะเกือกก็ได้ นี่!มันเรื่องอะไรกันคุณ ยังไม่ทันจะหายป่วยเลย ตามมาตบคนซะแล้ว
“นังนี่มันแย่งผัวฉัน!”
“หา” มะพร้าวมองน้ำหนึ่งทำหน้าแหยๆ ไม่อยากเชื่อ “นี่...แย่งผัวคุณ!”

มะพร้าวปล่อยมือออกจากน้ำหนึ่งทันที ในท่าทีน่าขัน
เพชรยืนอยู่ในท่าทีกลัดกลุ้ม น้ำหนึ่งเดินกระเซอะกระเซิงมา เห็นเพชรเอามือข้างหนึ่งก่ายหน้าผาก ซบหน้าลงกับกำแพง ดวงตาของเพชรหม่นเศร้า

น้ำหนึ่งสงสาร และห่วงเพชรยิ่งกว่าตัวเอง คิดกังวลอยู่ในใจ
“น้ำหนึ่งไม่อยากเห็นพี่เพชร เศร้าอย่างนี้เลย”

ทับทิมนั่งหน้าเคร่งอยู่ในห้องรับแขกบ้านพักหมอณัฐ ท่าทางโกรธจัด อลิสทำหน้าหงุดหงิด ขณะที่หมอณัฐขอโทษขอโพย
“ผมต้องขอโทษคุณน้าแล้วก็คุณพลอยมากๆ นะครับ ที่อลิสเข้าไปยุ่งวุ่นวายที่นั่น”
“อลิสไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายอะไรเลย” อลิสแย้ง
หมอณัฐขึ้นเสียง “เงียบอลิส”
“จะให้อลิสเงียบได้ยังไง? อลิสไม่ได้ทำอะไรผิด คุณพลอยทำตัวเองตะหาก”
“นี่เหรอที่พลอยทำตัวเอง”
ทับทิมว่าพลาง กดคลิปในมือถือ แล้วยื่นมาให้ดู อลิสและหมอณัฐเห็นใบหน้าพลอยเลือดท่วม สองคนตกใจไปคนละแบบ หมอณัฐคิดไม่ถึงว่า เยอะขนาดนี้เลยเหรอ? ส่วนอลิสตกใจปนงง ว่ามันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง หมอณัฐเหลียวขวับมามองอลิส อลิสรีบปฏิเสธเสียงหลง
“เปล่านะคะอลิสไม่ได้ทำ...แล้วตอนที่เกิดเรื่อง แผลคุณพลอยก็ไม่ได้เยอะขนาดนี้”
ทับทิมเยาะ “คุณหมายความว่า...พลอยทำร้ายตัวเอง”
อลิสเหวอ ยังไม่ทันตอบ หมอณัฐรีบบอก
“ผมต้องขอโทษมากๆ ครับ ต่อไปผมจะไม่ให้อลิสเข้าไปยุ่งวุ่นวายที่บ้านเชิงเขาอีก”
อลิสขัดใจมาก “พี่หมอ”
หมอณัฐ เงียบ
อลิส จะเงียบได้ยังไง อลิสไม่ได้ทำอะไรผิด....อลิสอยู่เฉยๆ คุณพลอยก็มาทำร้ายอลิสเอง
“คุณเดินเข้าไปหาพลอยถึงบ้าน แล้วคุณก็บอกว่าพลอยทำร้ายคุณ”
อลิสเถียง “ก็ใช่น่ะสิ”
“อลิส พอได้แล้ว...ผมขอโทษอีกครั้งครับคุณน้า...ต่อไปผมจะไม่ให้อลิสไปวุ่นวายที่บ้านเชิงเขาเด็ดขาด”
“ล่ามโซ่ไว้ก็ดีนะคะคุณหมอ ท่าทางจะดุและบ้าไม่เบา” ทับทิมบอก
อลิสตาขวาง ทับทิมมองด้วยสายตาเหยียดเย้ย
“นั่นประไร....แยกเขี้ยวจะกัดแล้ว...!” ทับทิมฟ้อง
หมอณัฐ หันกลับไปมองดุ “อลิส”
“น้ากลับก่อนดีกว่า กลัวอดใจไม่ไหว จะเอามีดฟันคอหมาบ้า”
ทับทิมเดินเชิดออกไป อลิสเต้นเหยงๆ
“ฉันก็จะเอามีดฟันคอคนบ้าเหมือนกัน”
หมอณัฐดุ “อลิส”
อลิสเหวี่ยง วีน เอาแต่ใจตามประสา “เรียกอยู่ได้...รู้แล้วว่าชื่ออลิส...” สายตามองตามทับทิมไปอย่างฉุนเฉียว “ลูกตัวเองบ้า ยังมาว่า คนอื่นบ้าอีก”
หมอณัฐ หน่ายหนัก “พี่ไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว ทำไมอลิสถึงไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะตรรกอลิส คือ เอาแต่โทษคนอื่น บ้า เห็นแก่ตัว!” หมอหนุ่มเดินพรวดออกไปด้วยความโกรธ
อลิสใจแป้วเพราะแคร์หมอณัฐมาก “พี่หมอ! ทำไมไม่ฟังกันบ้าง อลิสไม่ได้ทำอะไรเค้าจริงๆ นะ”
อลิสได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ ก่อนมองไปตามหลังทับทิมด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“ยิ่งดูก็ยิ่งแปลกทั้งแม่ทั้งลูก” อลิสคิดในใจ หรี่ตาด้วยความสงสัย “ยัยน้ำหนึ่ง” ก่อนจะพูดออกมาอย่างมุ่งมั่น ฉันกลับไปที่บ้านเชิงเขาอีกแน่”
ท่าทางของอลิสทั้งอยากรู้ และไม่ยอม!

ตกตอนกลางคืน สภาพใบหน้าของพลอยเห็นเป็นรอยแผลมากมาย ทับทิมมองอย่างแปลกใจ ขณะเดินเข้ามาหาลูกสาวในห้องนอน หลังกลับจากบ้านหมอณัฐ
“มันมากกว่าเมื่อวาน” ทับทิมมองมาด้วยความเป็นห่วง “อย่าบอกนะว่าพลอย...”
พลอยยิ้มพูดสวนขึ้นมาทันที “มันอักเสบ”
“พลอย!” ทับทิมห่วงลูกสาว มือไม้สั่นขณะเอื้อมมือมาแตะใบหน้าพลอยเบาๆ “แม่เป็นห่วง!”
“แม่ไม่ต้องห่วง คนอย่างพลอย ไม่เคยคิดอะไร ทบเดียว...พลอยทำอะไร พลอยหวังผลเสมอ ถึงตัวเองจะเจ็บ พลอยก็จะแลก”
ทับทิมตะลึง อึ้ง มองพลอยเสียใจ เจ็บปวดใจ ขณะที่พลอยพึมพำพูดออกมา
น้ำเสียงพลอยแผ่วเบา แต่เจ็บลึก “พลอยเคยเสียพ่อไปแล้ว...พลอยจะไม่ยอมเสียอะไรไปอีก” พลอยร้องไห้ออกมา แต่น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเข้มแข็ง “ถึงต้องแลกกับความเป็นคน พลอยก็จะแลก”
พลอยเข็นรถเข็นออกไป ทับทิมมองตาม คราวนี้ทับทิมกลับเป็นฝ่ายที่เสียน้ำตาแทน

ทับทิมเดินเข้ามาในห้องตัวเอง ทันทีที่ประตูปิดลง ทับทิมก็เข้าไปหยิบรูปของจินดาขึ้นมามองท่ามกลางความมืด เห็นใบหน้าหล่อเหลาของจินดาสะท้อนออกมาจากกรอบรูป เป็นประกายวาววับเสียงของหมอณัฐดังขึ้นในหู
“รุ่นพี่ของหมอบอก เท่าที่ตรวจดูสุขภาพจิต คุณพลอยโหยหา ต้องการความรัก อาจจะเป็นเพราะ...เธอขาดพ่อ พ่อที่รักเธอมาก”

ที่บ้านหลังเก่า จินดาอุ้มเด็กหญิงพลอย แล้วจับโยนขึ้นฟ้าไปมา แบบที่พ่อลูกคู่นี้ชอบเล่นกับลูก บางจังหวะจินดาทำท่าจะเหวี่ยงพลอยขึ้นไปในอากาศ แต่แล้วกลับไม่เหวี่ยงจริง เด็กหญิงพลอยประดับหัวเราะเอี๊กอ๊ากชอบใจ บ่งบอกให้รู้เด็กน้อยชอบความโลดโผนไม่เบา พอเล่นเสร็จจินดาก็อุ้มพลอยมากอด จับลูกสาวมานั่งบนไหล่ สองคนพ่อลูกหัวเราะร่าเริงกัน บ่งบอกให้รู้จินดารักพลอยมาก ทับทิมมองภาพนั้นอย่างปลาบปลื้ม ดวงหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยดูช่างมีความสุขเหลือเกิน

ทับทิมคิดถึงความหลัง มองดูรูปจินดาด้วยความขื่นขม โทษตัวเองอยู่นั่นแล้ว
“เพราะแม่ แม่...ทำให้พลอยเป็นแบบนี้ แม่ขอโทษพลอย..แม่ขอโทษ!”
ทับทิมร้องไห้โฮ น้ำตาของทับทิมหล่นลงบนกรอบรูป ทว่าในสายตาของทับทิมกลับเห็นหยดเลือดทะลักขึ้นมาจากกรอบรูป ทับทิมร้องกรี๊ด เหวี่ยงกรอบรูปของจินดาทิ้ง นั่งหวาดผวา ตัวสั่นงันงก ทับทิมมองแล้วบอกกับตัวเอง
“ไม่จริง!มันเป็นแค่ภาพลวงตา”

ทับทิมลนลานคว้ายาระงับประสาทมากิน พยายามข่มตาหลับ แต่หลับไม่ลง เลยต้องนั่งกอดเข่าเจ่าจุกทั้งคืน
คืนเดียวกันนวลเดินตรวจตราบริเวณรอบๆ ตึกตามปกติ แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นดาราณียืนกอดอกซึมเศร้าอยู่ นวลมองอย่างเห็นใจ พร้อมกับคิดในใจ

“ไม่ใช่คุณหญิงคนเดียวหรอกค่ะที่ทุกข์ เพราะความพลัดพราก นวลเองก็ทุกข์เหมือนกัน”

ครู่ต่อมานวลเปิดประตูเข้ามาในห้อง เดินไปนั่งแหมะที่เตียงท่าทางซึมเศร้า ค่อยๆ เปิดลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงหยิบกระเป๋าใบเล็กขึ้นมา แล้วหยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมาดู เห็นเป็นรูปทับทิมและนวล ในวัยสาว กอดลูกของตัวเอง เด็กหญิงพลอย และเด็กชายน้อย หรือเพชรวัยเด็ก ในวันที่นวลแวะมาเยี่ยมทับทิม และถ่ายรูปด้วยกันเป็นที่ระลึก
“เธอพาลูกฉันไปอยู่ที่ไหน ทับทิม น้อย...แม่คิดถึงลูก..คิดถึงลูก”
นวลกอดรูป ร้องไห้โฮ คิดถึงลูกชายเหลือเกิน ไม่รู้ลูกชายอยู่หรือตาย

วันต่อมา เพชรอยู่ในห้องกับพลอย และกำลังบอกพลอยอย่างอ่อนโยน
“ผมจะพาพี่พลอยไปหาหมอ พี่พลอยไม่ต้องห่วงนะครับ...ยังไง พี่พลอยก็ต้องสวยเหมือนเดิม”
พลอยร้องไห้กิริยาน่าสงสาร “พี่ไม่ได้ห่วงความสวย พี่แค่รู้สึกสมเพชตัวเอง ขนาดพี่พิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ขนาดนี้ ทำไมเค้าถึงจ้องทำร้ายพี่อีก”
เพชรกอดพลอยเอาไว้ พลอยดวงตาวาววับ ลุ้นว่าเพชรจะพูดอะไร
“อาจจะไม่เกี่ยวกับน้ำหนึ่งก็ได้นะครับ”
พลอยผิดหวังมาก ผละออกทันที “เพชร”
เพชรคว้ามือพลอยไว้ “เท่าที่ผมรู้...ผู้หญิงคนนั้นเค้าไม่ถูกกันกับน้ำหนึ่ง”
พลอยหรี่ตาท่าทีสงสัย และคิดอะไรอยู่ ก่อนจะปรับสายตาลง เป็นน่าสงสารบอกเสียงแผ่ว
“เพชรไม่เชื่อพี่...ไม่เป็นไร ถ้าเพชรเข้าข้างน้ำหนึ่ง...ก็ไม่เป็นไร...”
พลอยผละจากเพชรจะตะกายขึ้นเตียง แต่แกล้งทำตัวหล่นลง ร้องลั่นเรียกร้องความสนใจ
“โอ๊ย”
เพชรปราดเข้ามา
“พี่พลอย...”
พลอยปัดมือออก “ไม่เป็นไร พี่ช่วยตัวเองได้...ดีซะอีก ให้พี่ฝึกไว้ เพราะต่อไป พี่คงต้องอยู่คนเดียว” พลอยหันไป พยายามจะลุก ด้วยการช่วยตัวเอง
เพชรคว้ามือพลอยเอาไว้ “ไม่ครับพี่พลอย...ยังไงผมก็จะอยู่ข้างพี่พลอย”
พลอยมองตาเพชร “แต่พี่รู้...เพชรชอบน้ำหนึ่ง”
จังหวะนี้ น้ำหนึ่งเดินมาที่หน้าห้องพลอย ได้ยิน คำพูดของพลอยพอดี น้ำหนึ่งหยุดฟัง

เพชรเงียบ สับสน พลอยยิ่งมองยิ่งเสียใจ
“เพชรชอบน้ำหนึ่งใช่มั้ย” น้ำหนึ่ง ลุ้นระทึก พลอยว่าต่อ “เพชรชอบน้ำหนึ่งจริงๆ ด้วย
น้ำหนึ่ง เหมือนโล่งใจ พลอยมองเพชรอย่างน้อยใจ
“ถ้าเพชรชอบน้ำหนึ่งขนาดนั้น เพชรหย่ากับพจนีย์เลยก็ได้ ในเมื่อความจริง เพชรกับพจนีย์ ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว”
น้ำหนึ่งตะลึง เพชรนิ่ง พลอยมองอย่างช้ำใจ พูดต่อเสียงเครือ
“เพชรกับพจน์ก็แค่แต่งกันในนาม เพราะฉะนั้นมันไม่ยากหรอก ที่จะเลิกกันน่ะ”
“พี่พลอย”
“พี่รู้ว่าเพชรลำบากใจ พี่เองก็ลำบากใจ เพราะถ้าน้ำหนึ่งไม่ใช่ลูกของท่านเกรียงศักดิ์ พี่คงยินดีที่จะรับน้ำหนึ่งมาเป็นน้องสะใภ้ได้..แต่นี่ ไม่ใช่....พี่เห็นหน้าน้ำหนึ่งทีไร พี่เจ็บหัวใจทุกที มันเหมือนพี่..เห็นหน้าท่านเกรียงศักดิ์” พลอยพูดแล้วร้องไห้โฮแบบอดกลั้นไม่อยู่ “เค้าทำร้ายพี่นะเพชร เค้าทำร้ายพี่”
เพชรคว้าตัวพลอยมากอดปลอบประโลม “ผมเข้าใจครับพี่พลอย” ก่อนจะฝืนใจบอก “ยังไง ผมไม่ได้ชอบน้ำหนึ่ง และผมไม่มีทางที่จะชอบน้ำหนึ่ง”
“เพชรกำลังฝืนใจตัวเอง”
น้ำหนึ่งหน้าละห้อย สงสารเพชร ยินเสียงเพชรบอกพี่สาวแผ่วๆ
“ยังไง...ผมก็อยู่ข้างพี่พลอย ถึงผมจะรู้สึกดีกับน้ำหนึ่งขนาดไหน ผมก็จะตัดใจ”
ดวงตาของพลอยเป็นประกายวาววับ ด้วยความโกรธ ส่วนน้ำหนึ่ง น้ำตาไหล ยิ่งสงสารเพชรเข้าไปใหญ่
เพชรพูดพลางอุ้มพลอยขึ้นเตียง ดวงตาของพลอยที่มองมายังเพชรมีแต่ความเสียใจ รู้สึกเหมือนจะเสียของรักไป ได้แต่พูดเสียงแผ่ว
“เพชรรักน้ำหนึ่งมากกว่าพี่”
“ผมไม่มีทางรักใครเท่าพี่พลอย กินยานะครับ จะได้พักผ่อน”
เพชรเอายาระงับประสาท ยาประจำตัวของพลอยให้พลอยกิน พลอยมองเพชร
“ทานยานะครับ พี่พลอยจะได้สบาย”

เพชรบอกในท่าทีอ่อนโยน
เพชรกุมมือพลอยไว้ พลอยมองหน้าเพชร เห็นแววตาเหนื่อยล้าอยู่ในนั้น พลอยน้ำตาไหล ทั้งน้อยใจ ทั้งเสียใจ เพชรเอามือเช็ดน้ำตาให้

“ไม่เอาครับ พี่พลอย อย่าร้องไห้ ยังไง ผมก็อยู่ข้างพี่พลอย”
พลอยมองจ้องตาเพชร ราวกับจะค้นหาความจริงให้เจอ เพชรจับมือพลอยบีบแน่น พยักหน้าเป็นเชิงให้กินยา พลอยกินยาแล้วมองเพชรก่อนจะหลับตาลงไป
เพชรมองพลอย สายตาสับสนหนัก มีทั้งความกลัดกลุ้ม ห่วงใย สงสาร ลำบากใจปนอยู่ในนั้น จนเมื่อเห็นว่าพลอยนอนหายใจสม่ำเสมอ เพชรจึงลุกออกไป
แต่ทันทีที่ประตูปิดลง พลอยก็ลืมตาขึ้นมา ดวงตาบอกว่าระแวง สงสัย ไม่เชื่อเลย

ส่วนที่ด้านนอก ท่ามกลางความเงียบสงัด น้ำหนึ่งเดินร้องไห้ออกมา เสียงของพลอยและเพชรดังสลับกันวุ่นวนตีกันไปหมด
“เพชรกำลังฝืนใจตัวเอง”
“ถึงผมจะรู้สึกดีกับน้ำหนึ่งขนาดไหน ผมก็จะตัดใจ”
“ถ้าเพชรชอบน้ำหนึ่งขนาดนั้น เพชรหย่ากับพจนีย์เลยก็ได้ ในเมื่อความจริง เพชรกับพจนีย์ ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว พลอยกับพจน์ก็แค่แต่งกันในนาม เพราะฉะนั้นมันไม่ยากหรอก ที่จะเลิกกันน่ะ”
น้ำหนึ่งสุดแสนกังวล และว้าวุ่นใจ สงสารเพชรจับใจ
“ตกลงมันคืออะไร? พี่เพชร”

ด้านพลอยลุกขึ้นมานั่ง ค่อยๆ จับเตียง โผลุกขึ้น พลางคว้าไม้เท้าขึ้นมาพยุงกาย ค่อยๆ พยุงกายตัวเองอย่างยากเย็น แต่ลุกขึ้นมาได้

เพชรเดินมาทางด้านหลัง เห็นน้ำหนึ่งร้องไห้ หัวใจของเพชรก็อ่อนยวบ
“น้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งสะดุ้งขวับหันมา “พี่เพชร”
เพชรพูดด้วยเสียงอ่อนโยน ท่าทีเหนื่อยใจ “กลับไปเถอะ กลับไป”
“ไม่...น้ำหนึ่งไม่กลับ” น้ำหนึ่งโผเข้ามาหากอดเพชรพลางบอก “น้ำหนึ่งจะอยู่กับพี่เพชร”
“ทั้งๆ ที่ต้องแลกกับการถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยน่ะเหรอ”
น้ำหนึ่งมองเพชรด้วยสีหน้าจริงจัง ขณะพยักหน้า “ค่ะ...เพราะน้ำหนึ่งรักพี่เพชร และน้ำหนึ่งก็รู้ว่าพี่เพชรรักน้ำหนึ่ง”
“น้ำหนึ่ง”
“ต่อให้พี่เพชรปฏิเสธยังไง น้ำหนึ่งก็ไม่เชื่อ...เพราะถ้าพี่เพชรไม่รักน้ำหนึ่ง พี่เพชรคงทำลายน้ำหนึ่งไปแล้ว”
“น้ำหนึ่งกำลังยั่วพี่”
“จะว่าน้ำหนึ่งให้ท่าก็ได้...แต่น้ำหนึ่งรู้...พี่เพชรไม่ทำ พี่เพชรไม่มีวันทำร้ายน้ำหนึ่ง”
เพชรบอกเตือนเสียงเข้ม “อย่าไว้ใจผู้ชาย
“ถ้าผู้ชายคนนั้นคือพี่เพชร” น้ำหนึ่งบอกกลับอย่างเด็ดเดี่ยว “น้ำหนึ่งไว้ใจค่ะ”
“น้ำหนึ่ง”
เพชรโมโหในความรั้น กระชากร่างของน้ำหนึ่งเข้าหา ทำท่าจะก้มลงจูบ น้ำหนึ่งไม่หลบ ไม่ขัดขืน แต่มองเพชรด้วยสายตาเว้าวอน จนเพชรโมโห
“อย่าท้าพี่นะน้ำหนึ่ง...”
น้ำหนึ่งจ้องตาแป๋ว “น้ำหนึ่งไม่ได้ท้าค่ะ”
เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งเข้ามาและโน้มหน้าก้มลงจูบ โดยไมรู้ว่าที่ด้านหลังพลอยถือไม้เท้าหลบมุมแอบมอง หัวใจแทบสลาย บอกตัวเองในใจ
“เพชรรักเด็กคนนี้จริงๆ”
พลอยสะบัดหน้าหันหลังกลับ ขยับไม้เท้าเดินไป ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเมื่อนึกถึงอดีต

วันนั้นพลอยแต่งตัวสวยเฉิดฉาย เดินถือแฟ้มเอกสารเข้ามาภายในคฤหาสน์ ดวงหน้าสวยเย้ายวน
แต่ต้องชะงัก เมื่อเห็นเกรียงศักดิ์กอดประคองดาราณี และน้ำหนึ่งในชุดนักเรียนมัธยมต้น เดินลงมาจากบันได ทั้งสามดูเป็นครอบครัวอบอุ่น เกรียงศักดิ์หอมดาราณีและน้ำหนึ่ง พลอยน้ำตาร่วง รีบหลบมุม

พลอยเดินพยุงกายด้วยไม้เท้า คิดเรื่องวันนั้นแล้วน้ำตาร่วง ได้แต่ตะโกนก้องในใจ
“ฉันไม่ยอม...ฉันไม่ยอม....คนอย่างฉัน จะไม่เหลือใครเลยเหรอ ฉันไม่ยอม”

พลอยซบหน้าเข้าหากำแพง ร้องไห้โฮๆ รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างเหลือเกิน!
ทางด้านเพชรนิ่งงันไปทันที ที่น้ำหนึ่งไม่ได้ดิ้นรนขัดขืน เพชรถอนตัวออก น้ำหนึ่งบอกพร้อมรอยยิ้ม

“พี่เพชรเป็นคนดี พี่เพชรทำร้ายน้ำหนึ่งไม่ได้หรอกค่ะ...” น้ำหนึ่งมองเพชรอย่างเทิดทูน “เพราะอย่างนี้...น้ำหนึ่งถึงรักพี่เพชร” พร้อมกันนั้นน้ำหนึ่งสวมกอดเพชรเอาไว้ “พี่เพชรอย่าผลักใสให้น้ำหนึ่งไปไหนเลยนะคะ...ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น น้ำหนึ่งพร้อมจะสู้ไปกับพี่เพชร...น้ำหนึ่งจะสู้ จนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย นะคะพี่เพชร อย่าไล่น้ำหนึ่งให้ไปไหน เราจะสู้ไปด้วยกัน..นะคะ”
“โธ่เอ๊ย! น้ำหนึ่ง”
เพชรใจอ่อนยวบ คว้าตัวน้ำหนึ่งมากอดปลอบประโลม เอ็นดูในความไร้เดียงสา น้ำหนึ่งรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่อบอุ่น มั่นคงขึ้น น้ำหนึ่งกอดตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตามุ่งมั่น
“น้ำหนึ่งจะทำทุกอย่าง...จนกว่าพี่พลอยจะยอมให้อภัย”
เพชรมองน้ำหนึ่งแล้วได้แต่ถอนหายใจ สงสารเหลือเกิน

ฝ่ายพจนีย์หน้าหงิกงออยู่ในบ้านหลังเล่าเรื่องถูกทำร้ายให้น้องสาวฟังจบ จนรจนาถาม
“ที่พี่พจน์หายไป เพราะคุณน้ำหนึ่ง”
“ก็ใช่น่ะสิ..ตอนแรก พี่ก็นึกว่าผี...แต่ผีมันมีในโลกที่ไหนล่ะ มันต้องเป็นคนของนังน้ำหนึ่งมาสร้างสถานการณ์ให้พี่ไปจากพี่เพชรแน่ๆ”
“ก็อาจจะใช่น่ะคะ...เพราะท่าทางพี่เพชร รักเค้าออก”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8 วันที่ 22 เม.ย. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manager