อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 9 วันที่ 26 เม.ย. 56
ท่ามกลางความมืดมิด อลิสวิ่งหนีล้มลุกคลุกคลานไป เพราะขาถูกเชือกมัดเอาไว้ พลอยหัวเราะร่าค่อยๆ เดินตามไป ถึงเดินได้แต่ไม่ใช่ว่าแข็งแรง เหมือนคนปกติ
อลิสล้มลง หันมามอง เห็นท่าทางของพลอยที่ก้าวเดินเข้ามายิ่งน่ากลัว
“โอย...เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย”
พลอยเดินเข้ามาใกล้ อลิสจะลุกหนี แต่กลับเสียหลักล้มลงไปอีก พลอยคว้าขาอลิสลากเข้ามา
“แอร๊ย...อย่า..อย่าทำฉัน ฉันไหว้ล่ะ ฉันยอมแล้ว เธอจะให้ฉันทำอะไร ฉันยอมทุกอย่างเป็นทาสเธอก็ได้เอ้า” อลิสยกมือไหว้ปลกๆ
“พ่อฉันคงไมได้อยากทาส แต่คงอยากได้เพื่อน”
“พ่อ...” พลอยน้ำตาคลอ “พ่อเจ็บใช่มั้ยคะ? พ่ออยากมีเพื่อนใช่มั้ยคะ”
อลิสมองงงๆ เพราะมองทางหลังพลอย ไม่เห็นใคร เหมือนพลอยพูดคนเดียว อลิสมองมีดในมือของพลอย หาจังหวะจะฉก ขณะที่พลอยมองจินดา
“พลอยกำลังจะส่งเพื่อนไปให้พ่อแล้วค่ะ”
มือของอลิสตะปบเข้าที่ข้อมือของพลอย สับๆๆ อย่างแรง จนมีดหล่น อลิสรีบคว้ามีดมาตัดฉับเข้าที่
เชือก จนเชือกขาด พลอยแค้นจัด เอาสันมือสับเข้าที่คอของอลิส มีดในมือของอลิสหลุดลงทันที พลอยคว้าเอามาถือไว้
“แก!”
พลอยเงื้อมีดขึ้น อลิสยกเท้าขึ้นยันร่างของพลอยอย่างแรง จนพลอยล้มลง อลิสวิ่งหนี แต่พลอย
ยื่นขาออกไปอย่างเร็ว ขัดจนอลิสล้มลงไปอีก พลอยเงื้อมีดขึ้นมาฟันฉับ อลิสร้องกรี๊ด หลบเลี่ยงพลอยเสียหลักล้มลงไปตามแรงเหวี่ยง ฟันเข้าที่พื้นแทน อลิสลุกขึ้นมา คร่อมร่างของพลอย
“ฉันไม่ให้แกทำฉันฝ่ายเดียวหรอกนังพลอยบ้า!
อลิสตรงเข้าไปแย่งมีด สองคนแย่งมีดกัน มีดที่พลอยถือเฉือนเข้าท่อนแขนอีกข้างของพลอย เลือดพุ่ง
พลอยทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ “แก”
“ฉันไม่ได้ทำนะ แกทำตัวเอง”
พลอยเห็นเลือดแล้วยิ่งคลั่ง “ใช่...ฉันทำตัวเอง แต่แกต้องชดใช้”
พลอยเงื้อมีดจะฟัน อลิสกรี๊ดร้องๆ แล้ววิ่งเตลิดหนีไปอย่างเสียสติ พลอยมองตามด้วยความเสียดาย
“มัน..มันต้องพูดเรื่องเพชร..นังอลิส นังตัวมาร!”
พลอยมองตามอลิสดวงตาวาวโรจน์ โกรธจัด!
ท่ามกลางความมืดสลัว อลิสวิ่งหนีตายกระเซอะกระเซิงมาตามอาณาบริเวณบ้านเชิงเขา ที่เต็มไปด้วยทางลาดชัน อลิสวิ่งไปบ่นไป
“โอ๊ย! นี่มันปีชง เดือนชง วันชงอะไรของฉันเนี่ย ถึงได้ดวงตกขนาดนี้ ว้าย”
อลิสสะดุดเข้ากับก้อนหิน ล้มหัวคะมำ กลิ้งตกลงมาจากเนินเขา อลิสร้องด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย”
อลิสร้องครวญคราง หันรีหันขวางมองไปด้านหลัง กลัวพลอยจะตามมา แต่ต้องชะงักเมื่อภาพที่เห็น ไม่ใช่เป็นบริเวณบ้าน แต่เป็นทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้ ขุนเขา อลิสตกใจยิ่งกว่าเดิม
“ที่ไหนเนี่ย”
อลิสหน้าซีด ใจเสียกลัวหนักเมื่อยินเสียงหมาหอนดังโหยหวนมาเป็นทอดๆ อลิสสะดุ้งโหยง โพล่งตามนิสัย
“อย่าบอกนะว่าฉันหลงเข้ามาอยู่ในบ้านผีปอบ”
อลิสมองภาพตรงหน้าอย่างระแวะระวัง ขณะคลานถอยหลังออกมา แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก
ทำหน้าเหรอหราเมื่อมือสัมผัสกับอะไรบางอย่าง อลิสค่อยๆ หันไปมอง พบว่าเป็นเท้าคน อลิสค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมอง พลอยก้วยพรวดเข้ามา แทบชนหน้าอลิส
อลิสร้องแทบเสียสติ “แอร๊ย” อลิสลนลานถอยหลังไปอีกทาง “นังพลอย บ้า”
พลอยหัวเราะร่าอย่างสาแก่ใจ “คนไม่เคยมาที่นี่ หลงทุกคน และเธอ....ก็ไม่น่าไปจากที่นี่ได้”
“อย่าทำอะไรฉันนะ”
“คนอย่างฉัน ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ”
พลอยยิ้มเยาะ ชูมีดขึ้นมาตรงหน้า อลิสมองพลอยตาไม่กะพริบ สายตากลัวแต่ไม่ยอม ขณะเดียวกันมือก็ควานหาอาวุธ แล้วก็เจอก้อนหิน ขนาดเหมาะมือ อลิสกำเอาไว้ ปากดีตามนิสัย
“คนอย่างฉัน ก็ไม่ยอมให้ใครทำอะไรง่ายๆเหมือนกันย่ะ”
อลิสปาหินออกไปอย่างแรง พลอยร้องกรี๊ดตกใจ ฉากหลบได้ทัน แต่หันกลับมาพร้อมมีด ท่าทางโกรธมากกว่าเดิม คราวนี้อลิสกลัว ถอยหลังกรูด
“อย่า! อย่าทำฉัน ตะกี้ฉันพูดเล่น ฉันเป็นคนชอบพูดเล่น”
“ชอบอะไรเล่นๆ” พลอยถาม
อลิสพูตอบเสียงสูง “ช่าย...” แต่พูดไม่ทันจบ พลอยสวนออกมา
“งั้น..มาเล่นเป็นเป้าให้ฉันหน่อยแล้วกัน”
พูดจบพลอยก็เงื้อมีด ฟันฉันลงมา อลิสรีบหลบร้องกรี๊ดๆๆๆ วิ่งเตลิดหนีไป พลอยขว้างมีดออกไป กะให้ปักร่างอลิส อลิสร้องกรี๊ดสุดเสียงหลบวูบ มีดปักอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ใกล้ตัว เฉียดหัวอลิสไปนิดเดียว
อลิสร้องกรี๊ดๆๆๆ แบบเสียขวัญ วิ่งหนีหกล้มหกคว่ำไป พลอยดึงมีดออกมาจากต้นไม้ เดินตาม รับภาพใบไม้ร่วงหล่นลงมาจากต้น มันตกลงมาถูกขาของพลอยที่เดินออกไปพอดี พลอยสะดุ้ง ก้มลงไปมอง กลับเห็นเป็นมือของคนมาคว้าข้อเท้าเอาไว้
“ห๊ะ” พลอยตกใจถอยหลังกรูด
ภาพตอนที่จินดาจะตาย ดิ้นทุรนทุรายยกมือไขว่คว้าช่วยตัวเอง พลอย มองภาพตรงหน้า ทั้งกลัว ทั้งสงสารพ่อ ดวงตาของพลอยเหลือกลาน หลอนหนัก เมื่อภาพในมโนบอก
“ไปอยู่ด้วยกัน”
“ไม่..ไม่”
พลอยเงื้อมีดแทงเข้าที่มือนั้นกะให้ปล่อย แต่กลายเป็นแทงถูกขาตัวเองที่มีใบไม้อยู่ข้างๆ พลอยร้องกรี๊ดเจ็บปวดแทบขาดใจ
ขณะที่หมอณัฐนั่งดูเอกสาร เป็นประวัติรักษาตัวของพลอย เสียงของอลิสดังก้อง
“นายเพชร น้องชายของยัยคุณพลอย เป็นฆาตกร ส่วนยัยคุณพลอยก็เป็นคนบ้า โรคจิตทำร้ายอลิส” / “คุณพลอยบ้า อาจจะแกล้งพิการก็ได้”
หมอณัฐ เครียด คิดถึงเหตุการณ์ในอดีต
เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นตอนกลางวัน ภายในห้องทำงาน พยาบาลยื่นแฟ้มประวัติให้หมอณัฐพลางบอก
“ตามประวัติ คุณพลอยเข้ามารักษาที่นี่ตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ด้วยภาวะโรคซึมเศร้า ก่อนที่จะมี
ประวัติของโรคเครียดตามมาเมื่อ 2-3 ปีที่ผ่านมาค่ะ”
“ขอบคุณมาก”
พยาบาลเดินออกไป หมอณัฐก้มหน้าก้มตาอ่านแฟ้มประวัติของพลอย
หมอณัฐถือแฟ้มเอกสารค้างอยู่ ขณะพึมพำ
“คุณพลอยไม่ได้บ้าเหมือนอย่างที่อลิสว่าซักหน่อย”
พูดจบหมอณัฐก็ทำหน้ายุ่งยาก ลังเล และไม่แน่ใจ รู้ดีว่าอาการของพลอยจัด อยู่ในกลุ่มของคนที่พัฒนาเป็นคนที่มีอาการทางจิตได้ ก่อนที่จะสลัดความคิด กวาดตามองถามตัวเอง
“แล้วดึกป่านนี่แล้ว อลิสไปไหนกัน”
หมอณัฐพูดไม่ทันขาดคำ เสียงเคาะประตูก็ดังปังๆๆๆๆ ขึ้น หมอณัฐพรวดไปที่ประตู พอเปิดออกก็เห็นอลิสหน้าซีดเผือดยืนอยู่ ซึ่งพอเห็นหน้าหมอณัฐเท่านั้น อลิสก็หมดสติล้มทรุดลงไป
“อลิส”
หมอณัฐร้องออกมาด้วยความตกใจ
ขณะเดียวกัน นักปราชญ์ก้าวเดินเข้าไปในคอนโดของเพชรพร้อมกับลูกน้อง ดูหน้าตาท่าทางก็รู้ มาเอาเรื่อง
ก้องเพื่อนของเพชรที่อยู่ข้างห้องเห็นก็ตกใจ
ไม่นานต่อมาเพชรคุยโทรศัพท์อยู่กับเพื่อนคนนั้น ท่าทางไม่สบายใจ
“ขอบใจมากก้องที่โทร.มาบอก ฉันจะระวังตัว”
ก้องเพื่อนเพชรบอก
“เดี๋ยวฉันตามไปดูให้ พวกเค้าเป็นใคร”
“ขอบใจมาก” เพชรวางสาย ท่าทางกังวล
น้ำหนึ่งมองอย่างเป็นห่วง “พ่อให้คนไปตามพี่เพชรอีกแล้วเหรอคะ”
“อาจไม่ใช่พ่อน้ำหนึ่ง....แต่เป็น...” เพชรเองก็ไม่แน่ใจ “ตำรวจ” เพราะกังวลเรื่องคดี
น้ำหนึ่งหน้าซีดเผือด มองเพชรด้วยสงสาร และเห็นใจมาก
นักปราชญ์มองดูรอบๆ บริเวณ ขณะที่ลูกน้องใช้กุญแจผีเข้าไปในห้องเพชร แต่ละคนสวมถุงมืออย่างมืออาชีพ ทั้งหมดผลุบเข้าไปด้านใน ก่อนที่นักปราชญ์จะโยนปืนเข้าไปในลิ้นชักห้องของเพชร แล้วเดินออกมา
ก้องเพื่อนของเพชรที่ตามมาแอบมอง และแอบถ่ายคลิปวีดีโอเอาไว้ นักปราชญ์หันมาเห็น ตะโกนถามเสียงดังแบบเป็นนักเลง
“เฮ้ย! ถ่ายอะไรวะ”
เท่านั้นก้องก็รู้ว่าต้องทำอะไร ก้องวิ่งหนี ลูกน้องของนักปราชญ์ทุกคนวิ่งไล่ตามก้องไปทันที
นักปราชญ์วิ่งไล่ล่าก้องเพื่อนเพชร
“หยุดนะโว้ย หยุด!” นักปราชญ์ตะโกนบอกลูกน้อง “ไปลากตัวมันมา!”
ก้องเห็นท่าไม่ดี แอบโยนมือถือเข้าป่าข้างคอนโดแล้วหนีไป กลุ่มของนักปราชญ์ตาม ที่ด้านหลัง ลูกน้องของนักปราชญ์อีกคนขับรถตามมา นักปราชญ์และลูกน้องคนอื่นกระโจนขึ้นรถ ตามก้องไปทันที
ลูกน้องของนักปราชญ์ขับรถไล่ล่าก้อง ก้องหันมามอง เห็นรถไล่ล่าตัวเองตกใจกลัว ไม่ทันดูรถ
ข้างหน้าอีกฝั่ง ก้องหันไปรถคันหนึ่งพุ่งมาชนร่างก้องอย่างจัง นักปราชญ์มองภาพตรงหน้าสะใจ หมดกังวล
ฝ่ายหมอณัฐตรวจดูอาการของอลิสอยู่ในห้อง อลิสพึมพำน้ำเสียงกลัวจัด
“อย่า..อย่า..อย่าทำฉัน ฉันกลัวแล้ว กลัว”
“อลิส!”
“ยัยพลอย ยัยบ้า แกมันบ้าๆๆๆๆ” เนื้อตัวอลิสสั่นเทาหนักขึ้น “อย่าทำฉัน ฉันกลัว!!
หมอณัฐตกใจมองอลิสอย่างเป็นห่วง หยิบมือถือขึ้นมา
“ส่งรถโรงพยาบาลมาให้ผมด้วย”
หมอณัฐมองอลิสด้วยสายตาเป็นกังวล
“มีเรื่องอะไรกันอลิส?”
รุ่งเช้าเพชรยังอยู่ที่บ้านตากลั่น รับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าตกใจ
“ว่าไงนะ? ถูกรถชนตาย แล้วฉันจะรีบไป” เพชรวางสายทันที
“ใครเป็นอะไรคะพี่เพชร”
“ก้อง เพื่อนที่โทร.มาหาพี่เมื่อคืน ถูกรถชนตาย”
น้ำหนึ่งอึ้ง มองเพชรด้วยสายตาเป็นกังวล ขณะพึมพำ “พี่เพชรคงไม่ได้คิดว่าคุณพ่อเป็นคนทำใช่มั้ยคะ”
เพชรชะงักไปนิด น้ำหนึ่งมองมาใจเสีย
“พี่เพชรไม่ได้คิดว่าเป็นคุณพ่อใช่มั้ยคะ”
สองคนมองหน้ากัน ต่างคนต่างความคิด น้ำหนึ่งเข้าใจผิด น้ำตาไหลออกมา
“พี่เพชรคิดว่าเป็นคุณพ่ออีกแล้ว”
เพชรมองด้วยความสงสาร ก่อนจะคว้าตัวน้ำหนึ่งมากอด จังหวะนี้มะพร้าวที่ย่องมามองเห็น ทั้งตกใจ ปนเขิน แอบมอง เพชรโอบกอดน้ำหนึ่ง บอกด้วยเสียงอ่อนโยน
“ไม่น้ำหนึ่ง...พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้น”
“แต่สายตาพี่เพชร”
“พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ”
น้ำหนึ่งโผเข้ามากอดเพชร พูดอ้อนวอน “พี่เพชรอย่าคิดนะคะ...ถึงคุณพ่ออาจจะเคยทำร้ายพี่พลอย แต่ท่านไม่ได้เป็นคนใจร้ายใจดำขนาดนั้น...”
น้ำหนึ่งแนบหน้ากับอกเพชร “พี่เพชรเชื่อน้ำหนึ่งนะคะ”
มะพร้าวตาโต ส่วนเพชรทำหน้าลำบากใจ ก่อนดันตัวน้ำหนึ่งออก บอก
“รีบไปกันดีกว่า”
“พี่เพชร”น้ำหนึ่งไม่สบายใจ กอดเหมือนยื้อเอาไว้
มะพร้าวตาโตอีก เสียดายน้ำหนึ่ง ไม่น่าใฝ่ต่ำ
“ผู้หญิงอะไรเนี่ย...”
เพชรบอกน้ำหนึ่งเสียงเข้ม “น้ำหนึ่งอย่าคิดมาก...พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ ที่ก้องถูกรถชนมัน
เป็นแค่อุบัติเหตุ”
น้ำหนึ่งช้อนมองตาเพชรค้นหาความจริง บอกเสียงละห้อย “ค่ะ...น้ำหนึ่งจะเชื่อพี่เพชร”
“ไป”
เพชรเดินไป น้ำหนึ่งเดินตาม
มะพร้าวบอกตัวเอง
“รีบไปรีบกลับ อีหรอบนี้ หนีเมียมาแหงๆ หน้าตาก็ดี...ไม่น่าทำอย่างนี้เล้ย ไม่คิดถึงหัวอก ลูกเมียเค้าบ้าง เฮ้อ!”
ฝ่ายพจนีย์อยู่ที่บ้าน เดินฮึดฮัดไปมาอย่างขัดใจ ยังเห็นร่องรอยบาดแผลจากเมื่อวานนี้
“ฉันไม่ยอม ให้แกได้พี่เพชรไปหรอก”
รจนาเดินเข้ามาทันได้ยินพอดี จึงถาม “ใครคะ”
“แกมั้ง”
รจนาหน้าเสีย เหมือนวัวสันหลังหวะ พจนีย์ด่าต่อ
“ถามมาได้ใคร ก็นังน้ำหนึ่งสิ หน้าด้านหน้าทน ด่าก็แล้ว ประจานก็แล้ว ยังไม่ยอมเลิกยุ่งกับพี่เพชรอีก”
“ก็พี่เพชรรักเค้า” แววตาของรจนาเจ้าเล่ห์ “รจว่า..พี่พจน์เลิกกับพี่เพชรเถอะนะคะ”
“ไม่...บอกแล้วไง ฉันจะเป็นเมียจริงๆ ของพี่เพชรให้ได้ พี่เพชรไปไหน ฉันจะตามติดไปเป็นเงาตามตัวเลย”
รจนาแดกดัน “นั่นก็เป็นผีแล้ว”
พจนีย์ด่า “ปากเสีย”
“ก็จริงมั้ยล่ะ..อะไรจะตามติดเป็นเงาได้ขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ผี ระวังเถอะ อยากเป็นผี จะได้เป็นผีไปจริงๆพี่พจน์”
พจนีน์มีท่าทางหวาดๆ เหมือนกัน ได้แต่ค้อนขวับรจนา
ฟากพลอยดูทีวีเป็นรายงานข่าวอาชญากรรมปกติ และเห็นภาพข่าวก้องเพื่อนของเพชรถูกรถชนตาย ผู้ประกาศข่าวรายงาน
“ผู้เห็นเหตุการณ์เล่าว่า นายก้องภพ เป็นฝ่ายวิ่งเข้าหา ให้รถชนเอง สาเหตุที่แท้จริงจะเป็นอย่างไร อยู่ระหว่างการตรวจสอบข้อเท็จจริงของเจ้าหน้าที่ค่ะ”
พลอยดูข่าว ดวงตาไหวระริก ไม่รู้ว่าก้องเป็นเพื่อนเพชร แค่นึกถึงตัวเองในอดีต
ที่บ้านของนักปราชญ์เวลาเดียวกัน นักปราชญ์ดูข่าวอยู่เหมือนกัน สมบัติเดินมาถาม
“ไง..เรื่องที่แกไปทำ เรียบร้อยแล้วเหรอ”
“ครับ” นักปราชญ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “ต่อให้ไอ้เพชรมันมอบตัวเข้าสู้คดี มันก็ไม่รอด เพราะหลักฐานการก่อเหตุ อยู่ที่มัน”
“ดี...เพราะถ้าแกจะให้ไอ้เพชรมันเป็นแพะรับบาป แกก็ต้องเป็นคนโยนมีด ให้คนที่เค้าเอาแพะไปเชือดด้วย” สมบัติมองทีวีที่กำลังรายงานข่าว “แล้วนั่นดูข่าวอะไร”
“คนถูกรถชนตาย! เรื่องธรรมดา ที่ขึ้นข่าวหน้าหนึ่งเมืองไทยได้ทุกวัน”
นักปราชญ์ผุดลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมรอยยิ้มเลือดเย็น
พลอยเลื่อนรถเข็นออกมา ท่าทางไม่ดี ดวงหน้าซีดเผือด เสียงของผู้ประกาศข่าวดังก้อง
“ผู้เห็นเหตุการณ์เล่าว่า นายก้องภพ เป็นฝ่ายวิ่งเข้าหา ให้รถชนเอง”
พลอยคิดถึงความหลัง ตอนที่ตัวเองวิ่งให้รถชน ภาพนั้นตอกย้ำ ทำให้พลอยพิการจนวันนี้ พลอยสะอื้นไห้ฮักๆ พยายามอดทนแต่กลั้นไม่อยู่ สะท้อนสะเทือนใจ
“ก็แค่..คนถูกรถชนตาย ไม่มีข่าวที่มันจรรโลงใจกว่านี้รึไง” พลอยปาดน้ำตาทิ้งท่าทีเข้มแข็งขึ้น “มันเป็นอุบัติเหตุ...มันต้องเป็นอุบัติเหตุ”
พลอยสูดลมหายใจ พยายามลืม แต่ภาพตอนที่พลอยสิ่งเข้าหารถให้รถชนกลับผุดขึ้นมาหลอกหลอน พลอยเหงื่อแตกพลั่ก เลื่อนรถเข็นไปเอายา แต่ยาหมด
“ยาหมด” พลอยตะโกนเรียกหาทับทิม “แม่คะแม่...แม่ ยาพลอยหมด”
เงียบกริบไม่มีเสียงตอบ พลอยกวาดสายตามองหาทับทิมต่อไป
พลอยเลื่อนรถเข็นตามหาทับทิมจนทั่วบริเวณบ้าน
“แม่คะแม่...แม่อยู่ไหน”
ทุกอย่างยังคงเงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบอีก พลอยหน้านิ่ว เพราะทั้งบ้านเงียบ ผิดปกติ ไม่น่าจะมีคน พลอยจึงค่อยๆ ลุกเดินออกจากรถเข็น ตามหาทับทิม
พลอยเปิดประตูห้องทับทิมเข้าไป ไม่เห็นใคร มีเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งวางทับเอาไว้ ในลักษณะที่เห็นได้ชัดเจน พลอยมองก่อนจะเดินเข้าไปหยิบขึ้นมา
ส่วนด้านนอกเพชรกับน้ำหนึ่งเดินเข้ามา ท่าทางร้อนรน
พลอยอ่านจดหมายเสร็จดวงตาเบิกกว้าง
“แม่!”
จังหวะนี้เพชรจะเดินเข้าบ้าน แต่น้ำหนึ่งเรียกไว้
“พี่เพชรคะ”
เพชรชะงัก น้ำหนึ่งเรียกไม่ได้ดังพอที่พลอยจะได้ยิน แต่เพชรหยุดหันมามอง น้ำหนึ่งถาม
“พี่พลอย...จะให้พี่เพชรไปหาคุณพ่อมั้ยคะ”
เพชรหน้ายุ่ง “ยังไงพี่ก็จะไป เรื่องเพื่อนพี่ด้วย ป่ะ”
เพชรจับมือพาน้ำหนึ่งเดินเข้าบ้านไป ขณะที่พลอยเดินออกมาหน้าตาซีดเผือดตกใจเรื่องทับทิม พลอยเห็นเพชรก่อน รีบเดินเข้าไปนั่งที่รถเข็น เลื่อนออกมา
เพชร จะพาน้ำหนึ่งเดินเข้าบ้าน เจอพลอยเลื่อนรถเข็นออกมา ยื่นกระดาษให้
“อะไรครับพี่พลอย”
พลอยเสียงสั่นตกใจ “แม่....แม่”
เพชรใจไม่ดี ยื่นมือออกไปจะคว้ากระดาษ เป็นจังหวะเดียวกับที่พลอยปล่อยกระดาษ แต่กระดาษ
หล่นก่อนถึงมือเพชร กระดาษหล่นลงตรงหน้าน้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งหยิบขึ้นมาเห็นข้อความชัดหน้าซีดเผือด
“อะไรน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งไม่ตอบ แต่น้ำตาร่วงเผาะตกใจ เพชรคว้ามาอ่าน
“แม่ทนไม่ไหวแล้ว แม่จะไปฆ่าไอ้เกรียงศักดิ์ แม่!”
ที่คฤหาสน์เกรียงศักดิ์ นวลถามดาราณี
“นวลจะไปตลาด คุณหญิงต้องการอะไรมั้ยคะ”
“สังฆทาน”
นวลมองดาราณีด้วยท่าทีสงสัย ดาราณีบอกเสียงเศร้า
“ฉันอยากทำบุญ ถึงบุญจะทดแทนบาปที่เราโยนความผิดให้นายเพชรไม่ได้ แต่ ก็ดีกว่าไม่ได้ทำ”
“แต่คนอย่างนายเพชร ก็สมควรแล้วนี่คะ ที่จะต้องเจออย่างนั้น...” นวลนึกเสียใจ ย้ำอีกว่าเป็นความผิดของเพชร “เพราะถ้านายเพชรไม่พาคุณน้ำหนึ่งหนีไป เรื่องทุกอย่างก็ไม่เกิดขึ้น”
อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 9 วันที่ 26 เม.ย. 56
ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียาละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage
