อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 10/2 วันที่ 2 พ.ค. 56


อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 10/2 วันที่ 2 พ.ค. 56

“ทั้งคุณน้ำหนึ่งและเรื่องฆาตกรไปถึงไหนแล้วครับ”
“เมื่อไหร่คุณน้ำหนึ่งจะกลับมาจากต่างประเทศ”
“แล้วเหมือนท่านไม่ได้เดือดร้อนในการติดตามคดีของตาหวาน”
เกรียงศักดิ์อื้ออึง หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด การ์ดผู้ติดตามรีบเข้ามากันผู้สื่อข่าว ขณะที่เกรียงศักดิ์ตอบ
“ทุกอย่างเป็นไปตามกระบวนการยุติธรรม ส่วนเรื่องลูกสาวของผม ขอเป็นเรื่องส่วนตัวภายในครอบครัวนะครับ”

“ขอโทษนะครับ ท่านมีประชุมต่อ ขอตัว...” การ์ดขอตัว
เกรียงศักดิ์หน้าซีดเป็นวันสันหลังหวะ การ์ดรีบกันออกไป นักข่าวหันมาเมาท์กันเอง



“ต้องมีอะไรแน่ๆ”
“ฉันว่าคุณน้ำหนึ่งไม่ได้เมืองนอกหรอก”
ทุกคนมองตามเกรียงศักดิ์ สายตาเต็มไปด้วยเคลือบแคลงสงสัย

เวลาเดียวกันน้ำหนึ่งยังนอนสลบอยู่ที่เดิม บังเอิญมะพร้าวถือตะกร้ามาเก็บเห็ดในป่าละแวกนั้น
“หน้าฝนแท้ๆ ทำไมเห็ดออกน้อยจัง”
มะพร้าวบ่น กำลังจะเดินไปอีกทาง แต่หางตากลับเห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ มะพร้าวตกใจ
“อ้าว! ใครเป็นอะไรอยู่นั่น” มะพร้าวรีบเดินไปหาทันที เห็นผู้หญิงนอนคว่ำหน้า มะพร้าวปลุก
“คุณๆ”
มะพร้าวพลิกร่างขึ้นมา พอเห็นเป็นน้ำหนึ่งที่นอนนิ่งหน้าซีดเผือด ก็ตกใจ
“คุณ”
น้ำหนึ่งค่อยๆ ฟื้นคืนสติขึ้นมา ท่าทียังงงๆ มองเห็นมะพร้าว
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงมานอนที่นี่” มะพร้าวไม่รอคำตอบประคองพร้อมกับบอก “เดี๋ยวฉันพาไปส่งบ้านเชิงเขา”
น้ำหนึ่งสะดุ้ง ท่าทีหวาดกลัวและลนลาน “ไม่....ฉันไม่ไป”
มะพร้าวมองงงๆ น้ำหนึ่งอ้อนวอนขอร้อง
“ช่วยพาฉัน...ไปจากที่นี่”
มะพร้าวงุนงง แต่พยักหน้ารับ รีบประคองร่างของน้ำหนึ่งพาไปทุลักทุเล เห็ดเหิดไม่เก็บมันแล้ว

ตกกลางคืน ขณะเกรียงศักดิ์เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เหมือนจะเดินทาง ครุ่นคิดถึงคำพูดของดาราณี
“ผู้หญิงคนนั้นคือแม่ และนายเพชรก็คือน้องของพลอย”
เกรียงศักดิ์คิดในใจ “เราต้องรู้ความจริงทุกอย่างให้ได้”
เกรียงศักดิ์เร่งมือเก็บข้าวของ ดาราณีเดินเข้ามาในห้อง เห็นก็สงสัย และแปลกใจ
“คุณจะไปไหน”
“ต่างจังหวัด”
“ต่างจังหวัด” ดาราณีมองมาหน้าตึง ทั้งฉุน โกรธและผิดหวัง “นี่คุณคิดจะเอาตัวรอด ทั้งๆ ที่ปัญหาทุกอย่างเกิดจากคุณงั้นเหรอ”
“ผมทำอะไร น้ำหนึ่งต่างหากที่หนีตามไอ้เพชรไป จนเรื่องทุกอย่างมันวุ่นวายอย่างนี้”
“เอะอะอะไร คุณก็เอาแต่โทษลูก คุณไม่เคยโทษตัวเองเลย เพราะถ้าคุณพร้อมจะรับฟัง น้ำหนึ่งก็คงไม่หนีเตลิดไปกับผู้ชายอย่างนั้น”
เกรียงศักดิ์โกรธขึ้นมาอีก “ไม่หนีเตลิดไปกับผู้ชาย แล้วใครกันที่มันด่าพ่อแม่ปาวๆ ไม่ใช่น้ำหนึ่งหรอกเหรอ หยุดพูดได้แล้ว ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณอีก”
“ก็ฉันบอกแล้วไงคะ ลูกยังเป็นเด็ก ลูกไร้เดียงสา ดีไม่ดี ลูกนั่นแหละที่กำลังตกเป็นเหยื่อเพราะคุณ”
เกรียงศักดิ์อึ้ง นิ่งงันไป ความรู้สึกอื้ออึง อารมณ์เย็นลงขณะบอก
“ถ้าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผม...ผมจะรับผิดชอบมันเอง”
ดาราณีพาลพาโล พูดออกไปด้วยความหมั่นไส้ “รับผิดชอบยังไง? เรื่องมันบานปลายขนาดนี้ คุณจะรับผิดชอบยังไง”
เกรียงศักดิ์นิ่งไม่ตอบ ดาราณีเครียดจัดระเบิดอารมณ์ร้องไห้โฮออกมา นวลที่อยู่ด้านนอก ไม่สบายใจเลย

รุ่งเช้าเกรียงศักดิ์ผลุนผลันขึ้นรถ คนขับจะเข้ามาขับรถ เกรียงศักดิ์บอก
“ไม่ต้อง ฉันจะขับเอง”
เกรียงศักดิ์ก้าวขึ้นรถ นวลที่จดๆ จ้องๆรออยู่นาน วิ่งมาถามอย่างเกรงๆ
“ท่านคะ? ท่านจะไปไหน? กลับเมื่อไรคะ”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ นวล”
“นวลขอโทษค่ะ..นวลเป็นห่วงคุณหญิง”
“งั้นเธอก็ดูแลคุณหญิงให้ดีแล้วกัน เพราะฉันยังไม่รู้...ฉันจะกลับมาเมื่อไหร่”
“ท่าน” นวลตกใจ
“บอกคุณหญิงแล้วกัน สะสางปัญหาได้เมื่อไหร่ ฉันจะกลับมา”
เกรียงศักดิ์ขับรถออกไป นวลมองตามตาละห้อย ส่วนด้านหลังดาราณียืนมองตามอย่างโกรธขึ้ง
“คนเห็นแก่ตัว” ดาราณีสะบัดหน้าเข้าบ้านไป
นวลหันมาเห็นดาราณีพอดี “บ้านแตกสาแหรกขาด เพราะแกคนเดียว ไอ้เพชร”
นับวันความโกรธเกลียดในตัวเพชรในใจของนวลเพิ่มเป็นทวี

ด้านพลอยนอนแบบอยู่บนเตียง โดยมีพจนีย์คอยดูแล ส่วนเพชรมีที่ท่าทางยังเหนื่อยอ่อนอยู่มาก ตามเนื้อตัวมีรอยฟกช้ำ ถามเสียงดังตกใจ
“ว่าไงนะ น้ำหนึ่งหนีไป”
พจนีย์ลอยหน้าลอยตาฟ้อง “ใช่ค่ะ! ก่อนไป ยังทำร้ายพี่พลอยอีกด้วย”
เพชรมองพลอยในจังหวะที่พลอยเงยหน้ามองเพชรเช่นกัน ดวงตาคู่นั้นหม่นหมอง อ้างว้าง น้ำตาคลอหน่วยแลดูน่าสงสาร
“อย่าว่าน้ำหนึ่งเลยนะเพชร...ที่น้ำหนึ่งทนอยู่ดูแลพี่ เพราะรักเพชร...แต่พอเพชรไม่อยู่...น้ำหนึ่งก็ไป” พลอยเงียบไป พยายามกลั้นก้อนสะอื้น “พี่เข้าใจ พี่มันคนพิการใครจะอยากอยู่ด้วย” พลอยพูดจบก็น้ำตาไหลริน
พจนีย์ดึงตัวพลอยมากอดประจบเร่งทำคะแนน “พจน์นี่ไงคะที่อยากอยู่ดูแลพี่พลอย...พี่พลอยอย่าร้องไห้นะคะ...เห็นพี่พลอยร้องไห้ พจน์จะร้องตาม”
พลอยแอบชำเลืองมองพจนีย์อย่างรู้เท่าทัน เพชรหน้าบึ้ง ถามพลอยเป็นห่วง
“พี่พลอย เจ็บตรงไหนบ้างมั้ยครับ” เพชรแตะเบาๆ ถามเสียงอ่อนโยน
พลอยแสร้งสะดุ้งสุดตัว ประหนึ่งว่าเจ็บมาก “โอ๊ย” เพชรตกใจใหญ่ พลอยรีบบอก “พี่ไม่เจ็บจ้ะ พี่ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บ แต่ถ้าพจน์มาไม่ทัน พี่พลอยอาจถูกน้ำหนึ่ง บีบคอตายไปแล้ว” พจนีย์ใส่ต่อ
เพชรตกใจมาก “อะไรนะ น้ำหนึ่ง บีบคอพี่พลอย”
พลอยแสร้งต่อว่าพจนีย์ “พจน์..พูดให้พี่เพชรไม่สบายใจทำไม” พลอยจงใจเรียกพี่เพชรแทนพจน์
“ก็น้องน้ำหนึ่งสุดที่รักของพี่เพชร บีบคอพี่พลอยจริงๆ นี่ คงเหมือนที่พี่พลอยบอกแหละ รำคาญ ที่ต้องอยู่ดูคนพิการ”
เพชรเปิดประตูพรวดออกไปหน้าบ้าน พลอยร้องขึ้นทันที
“เพชรๆ” พลอยหันมามองพจนีย์ หน้าเศร้า “เพชรต้องไปตามน้ำหนึ่งแน่ๆ เลยพจน์”
“เดี๋ยวพจน์จัดการเองค่ะ” พจนีย์รีบตามออกไป
พลอยขึ้นรถเข็น รีบเข็นรถตามออกไป

เพชรผลุนผลันตรงไปที่รถ พจนีย์ตามไป
“อย่าบอกนะว่าพี่เพชร หลงผู้หญิง จนไม่คิดจะทำอะไรมัน ทั้งๆ ที่ยัยน้ำหนึ่งมันทำร้ายพี่พลอย”
“อย่ายุ่งเรื่องครอบครัวพี่ได้มั้ยพจน์”
“ที่พจน์ยุ่งเพราะพจน์หวังดีค่ะ...พี่เพชรก็บอกเองว่าตามหาน้าทับทิมยังไม่เจอ แต่พี่เพชรก็ไม่ได้เป็นห่วงแม่ พี่เพชรห่วงแต่นังนั่น”
“ใครบอกว่าพี่ห่วงเค้า”
“ถ้าไม่ห่วง พี่เพชร จะตามเค้าไปทำไมคะ”
“ตามมาให้เค้าชดใช้ในสิ่งที่เค้าทำไงล่ะ? พี่จะเอาคืนคนบ้านนั้นให้ถึงที่สุด”
เพชรพูดจบ แล้วขึ้นรถขับทะยานออกไป พจนีย์มองงงๆ เพราะไม่รู้เรื่องเกรียงศักดิ์ หรือครอบครัวน้ำหนึ่งทำอะไรเพชร
พลอยนั่งอยู่บนรถเข็น ดวงตาวาวโรจน์ บอกตัวเองในใจ
“ฉันก็จะไปเอาคืนแกครอบครัวแกเหมือนกัน นังน้ำหนึ่ง!”

บนถนนสายหนึ่งที่มุ่งหน้าไปกรุงเทพฯ น้ำหนึ่งนั่งข้างคนขับท่าทางเหม่อลอย มะพร้าวมองทั้งสงสาร เห็นใจ และเคลือบแคลงใจ มะพร้าวขับรถอยู่ชำเลืองตามองน้ำหนึ่ง คิดในใจ
“อีหรอบนี้ ถูกผู้ชายทิ้งแหงๆ เฮ้อ! ไม่น่าเล้ย”
มะพร้าวได้แต่ถอนใจ ขณะขับรถมุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ

ฟากอลิสนั่งบ่นบ้าอยู่กับ เพื่อนเก้งนางเดิม ภายในร้านอาหาร
“ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่คิดจริงๆ เลยว่าจะเจอคนโรคจิตขนาดนั้น”
“ต๊าย...ฉันว่าเธอจิตมากแล้ว นางพลอยอะไรนั่นจิตกว่าเธออีกเหรอ นี่! เธอจะจัดการนังนั่นยังไง”
“ฉันมีวิธี...และวิธีของฉัน ยิงปืนนัดเดียว นกต้องร่วงลงมาทั้งฝูง”
“ตรรกะอลิส ใช่และชัวร์เสมอ” เพื่อนสาวว่า
“แน่น๊อน” อลิสยิ้มพอใจ

ไม่นานต่อมา ดาราณีซึ่งมีท่าทางไม่ค่อยสบายใจ บอกกับอลิสที่มาถามหาสามี
“ท่านไม่อยู่จ้ะ อลิสมีเรื่องอะไรกับท่านจ๊ะ”
“เรื่องน้ำหนึ่ง”
“น้ำหนึ่ง” ดาราณีมองมาด้วยท่าทีสงสัย ยังไม่รู้ว่าอลิสจะมาไม้ไหน
อลิสรีบบอก “อลิสรู้ค่ะคุณน้า ว่าน้ำหนึ่งอยู่ที่ไหน”
นวลที่นั่งพับเพียบรอรับใช้แถวนั้นหูผึ่ง อยากรู้เหมือนกันน้ำหนึ่งอยู่ที่ไหน ดาราณีถามรัวเร็ว
“ที่ไหนจ๊ะ”
“บ้านเชิงเขาค่ะ”
“บ้านเชิงเขา”

ดาราณีทวนชื่อ หันมาหานวล สองคนมองหน้ากันหัวใจเต้นระรัว
ฟากเกรียงศักดิ์ถามหาบ้านพลอย แต่เป็นบ้านหลังเดิม ถามไปเรื่อง หลังแล้วหลังเล่า ชาวบ้านชี้ไปเรื่อยๆ จากแดดเปรี้ยง จนตะวันคล้อยต่ำลง

บรรยากาศยามเย็นของที่บ้านเชิงเขา ดูทะมึน และเงียบสงัด พลอยนั่งเศร้าโดดเดี่ยว และเดียวดายอยู่กับพจนีย์
“ทุกคนจากพี่ไปหมดแล้ว”
“เค้าไปเพื่อจัดการนังน้ำหนึ่ง” พจนีย์ปลอบ
“เพื่อตัวเค้าเองต่างหาก”
“พี่เพชรอาจจะใช่...แต่น้าทับทิม ไปเพราะห่วงพี่พลอยจริงๆ เฮ้อ! ป่านนี้น้าทับทิมจะเป็นยังไงก็ไม่รู้”
พลอยตาวาวโรจน์ขึ้นมาทันที รู้ว่าทับทิมไปไหน “นั่นสิ...ป่านนี้แม่จะเป็นยังไง พจน์..พี่อยากคิดอะไรเงียบๆ”
“แต่พี่พลอย”
“พี่อยากอยู่คนเดียว”
“ก็ได้ค่ะ...งั้น...เดี๋ยวพจน์มาใหม่นะพี่”
พจนีย์เดินออกไป แต่ไม่วายหันมาค้อนขณะคิดในใจ “นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องทำคะแนนเรื่องพี่เพชร จ้างให้ ฉันก็ไม่ดูพี่หรอก..คนอะไร ไม่อยู่กับร่องกับรอย”
พลอยเหลียวมองตามหลัง รู้ทันพจนีย์

ขณะที่พจนีย์เดินออกมาหน้าบ้าน เห็นรถคันหรูแล่นเข้ามาจอด
“รถใคร”
ที่แท้เป็นเกรียงศักดิ์ ที่จอดรถอยู่หน้าบ้าน เห็นบ้านของพลอย ไม่ได้ติดชื่อว่าบ้านเชิงเขา เพราะเป็นชื่อที่คนแถวนั้นเรียกเอง เกรียงศักดิ์จอดรถลงมาจอด กวาดสายตามอง พจนีย์เสนอหน้าออกไปพอดี เกรียงศักดิ์ถาม
“นี่บ้านเชิงเขาหรือเปล่าครับ”
“ใช่ค่ะ” สายตาสอดรู้สอดเห็นมากขณะถาม “มาหาใครคะ”
“พลอย..ผมมาหาพลอย”
“พี่พลอย” ดวงตาพจนีย์ไหวระริกอยากรู้มาก
“ใช่บ้านพลอยหรือเปล่าครับ”
“ค่ะ...บ้านพี่พลอย”
เกรียงศักดิ์ค้อมศีรษะทำนองขอบคุณก่อนเดินเข้าไป พจนีย์เรียกไว้สาระแนถามด้วยความอยากรู้
“เอ่อ..คุณมีอะไรกับพี่พลอยคะ”
“ธุระ..ผมมีธุระกับพลอย” เกรียงศักดิ์เดินเข้าไปเลย
“ธุระอะไร” พจนีย์ตาวาว เดินตามเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ที่ด้านในบ้าน พลอยนั่งอยู่ ดวงตาประหวั่นพรุ่นพรึงขณะบ่นพึมพำ
“อย่าบอกนะว่าคนพวกนั้นทำร้ายแม่”
พลอยหลับตาลง มือไม้สั่นเครียด เอามือควานหยิบขวดยา แต่มือสั่นขวดยากลิ้งหลุนๆ ไปตามพื้น พลอย
ทำท่าจะลุกออกจากรถเข็น แต่ต้องชะงักเมื่อมีเท้าของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามา พลอยค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง เห็น บุรุษนายนั้นก้มตัวลงเก็บขวดยาให้ พลอยใจเต้นรัวราวกับเสียงกลอง จำได้แม่น ขณะที่เกรียงศักดิ์เงยหน้าขึ้น
พลอยเสียงสั่น “ท่าน”
เกรียงศักดิ์มองสภาพพลอย แล้วนึกสะท้อนใจ เพราะเพิ่งเคยเห็นจะจะตาครั้งแรก
“พลอย”
ที่ด้านนอกพจนีย์แอบย่องมามองดู เห็นสองคนมองจ้องตากันนิ่งๆ พลอยมองเกรียงศักดิ์ ทั้งรัก ทั้งเกลียด เคียดแค้น ส่วนเกรียงศักดิ์มองพลอยยิ่งรู้สึกผิด ยื่นขวดยาให้ พลอยไม่รับถามเสียงเครือ
“ท่าน...มาทำไม”
เกรียงศักดิ์ไม่อยากให้เหลือเยื่อใย พูดตัดรอน “ฉันมาหา...น้ำหนึ่ง”
พลอยเสียใจมาก ทั้งเสียหน้าและผิดหวัง คว้าขวดยาปาใส่หน้า “ที่แท้...านก็ไม่ได้คิดถึงพลอย ท่านไม่ได้คิดถึงพลอยเลย”
เกรียงศักดิ์เจ็บ แต่ไม่สนใจ ห่วงน้ำหนึ่งมากกว่า ถามเสียงสั่น “ตกลง..น้ำหนึ่ง..มาที่นี่จริงๆ ใช่มั้ย”
พลอยมองจ้องเขม็ง เสียใจมาก กรี๊ดออกมาอย่างขัดใจ “ท่านไม่ได้สนใจพลอยเลย ท่านไม่ได้สนใจพลอยเลย” พลอยสะบัดตัวดิ้นเร่าๆ อาละวาด
เกรียงศักดิ์เสียงดังให้หยุด “เรื่องเรามันจบไปแล้วนะพลอย”
พจนีย์อึ้งตะลึง งง พยายามจับต้นชนปลาย ขณะที่พลอยตะเบ็งเสียงใส่
“แต่พลอยยังไม่จบ พลอยต้องทุกข์ทรมานเพราะใคร” ว่าแล้วก็ทุบขาตัวเอง “พลอยต้องเป็นอีเป๋ พิการ
เพราะใคร” พจนีย์มองอย่างตะลึงพรึงเพริด
เกรียงศักดิ์ปราดเข้าไปห้าม “หยุดพลอย หยุด! อย่าทำร้ายตัวเอง”
“แต่คนอื่นทำได้ใช่มั้ย? ท่านกับคุณหญิงทำร้ายพลอยได้ใช่มั้ย” พลอยยิ่งทุบตีทำร้ายตัวเองใหญ่
เกรียงศักดิ์ตกใจ เข้ามากอดห้ามรั้งเอาไว้ “อย่าพลอย!อย่า”
“ปล่อย”
พลอยดิ้นสุดแรงจนรถเข็นล้ม ร่างพลอยร่วงลงหน้าฟาดฟื้นพลอยร้อง “โอ๊ย” เกรียงศักดิ์ตกใจ
“พลอย!”
พลอยสะบัดตัวออกบอกเสียงเข้ม “ปล่อย” แล้วมองจ้อง “ตกลง ท่านมาตามหาลูกสาวท่านใช่มั้ย”
“ใช่”
พลอยเหยียดยิ้มเย้ยหยัน “น้ำหนึ่ง..ไม่ได้อยู่ที่นี่”
“น้ำหนึ่งอยู่ไหน”
พลอยไม่ตอบ แต่จากสายตาของพลอย เกรียงศักดิ์รู้ ใจเต้นรัวขณะถาม
“เพชรคือน้องชายของพลอย งั้นที่ผ่านมา...”
พลอยหัวเราะเยาะ “ท่านเป็นคนเก่ง เรื่องแค่นี้...ท่านเดาไม่ยากหรอกค่ะ”
เกรียงศักดิ์แทบคลั่งกระชากร่างพลอย “พลอย”
“แต่กว่าจะถึงวันนั้นลูกสาวท่านก็ถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยอย่างพลอย”
พจนีย์ตกตะลึง เกรียงศักดิ์โกรธจนตัวสั่น
“ลูกสาวฉันอยู่ไหน น้ำหนึ่งอยู่ไหน บอกมาพลอย ลูกสาวฉันอยู่ไหน”
พลอยลอยหน้าลอยตาบอก “พลอยไม่รู้...รู้แต่...นอกจากเป็นเมียน้อย ตอนนี้...น้ำหนึ่งอาจจะกลายเป็นเมียหลายๆ คนก็ได้”
เกรียงศักดิ์ใจแป้ว “เธอหมายความว่ายังไงพลอย”
พลอยยิ้มเย้ย “เมื่อคืน ท่ามกลางฝนตกหนัก น้ำหนึ่งหนีไปจากที่นี่...กลางคืน มืด...เดนทรชนเยอะ ท่าน
คงรู้ว่าลูกสาวท่านจะมีชะตาชีวิตยังไง”
“พลอย”
เกรียงศักดิ์ตรงเข้ามาทำท่าจะขย้ำคอ พจนีย์ตะลึงงันกับสิ่งที่ได้ยิน พลอยท้า
พลอยท้า “เอาสิคะ..ฆ่าพลอยให้ตายเลย”
เกรียงศักดิ์ทำท่าจะตบพลอย พลอยเงยหน้ารับอย่างท้าทาย มือของเกรียงศักดิ์สั่นระริก พลอยท้า
“ท่านทำลายพลอยมาทั้งชีวิตแล้ว แค่นี้ มันเล็กน้อยจะตาย”
พูดจบพลอยก็คว้ามือของเกรียงศักดิ์ตบเข้าที่ใบหน้าตัวเองอย่างแรง เกรียงศักดิ์ตะลึง
“เธอบ้าไปแล้วพลอย เธอบ้าไปแล้ว”
เกรียงศักดิ์มองพลอยอย่างรังเกียจ แล้วถอยหนี ก่อนจะวิ่งลนลานออกไป พจนีย์ วิ่งตามเกรียงศักดิ์ออกไป ทั้งอยากรู้อยากเห็นทั้งกลัว ขณะที่พลอยหัวเราะทั้งน้ำตา
“ใช่!พลอยมันบ้า พลอยมันบ้า!”
พูดจบพลอยก็ยันกายลุกขึ้น กระชากลิ้นชัก หยิบปืนออกมา

ความมืดโรยตัวลงมาปกคลุมบริเวณด้านนอก บเนเชิงเขาอย่างรวดเร็ว เกรียงศักดิ์ตามหาน้ำหนึ่ง
“น้ำหนึ่งๆๆ น้ำหนึ่งอยู่ที่ไหน น้ำหนึ่ง”
พจนีย์ที่ตามมาแบบหลบซ่อน แอบมองทุกอย่างด้วยใจระทึก เกรียงศักดิ์เห็นแต่ความมืด รอบตัวมีแต่ป่า หุบเขาทะมึน เกรียงศักดิ์แทบบ้า
“อยู่ที่ไหน น้ำหนึ่ง”
เกรียงศักดิ์รีบคว้ามือถือขึ้นมา จังหวะนี้พลอยที่ตามมาข้างหลัง ยิงปืนออกมาดังเปรี้ยง ถูกมือถือของเกรียงศักดิ์เป๊ะๆ
เกรียงศักดิ์ร้องอุทานด้วยความตกใจ “เฮ้ย!” แล้วหันมามองพลอย
พลอยหัวเราะร่วนมองปืนในมือ “แหม...ฟลุคเป็นบ้า...เพราะถ้าไม่ฟลุค กระสุนคงโดนท่านไม่ใช่มือถือ”
เกรียงศักดิ์ถอยหลังกรูด “อย่าทำอะไรฉันนะพลอย”
พลอยแสร้งจับขาตัวเอง แล้ว ค่อยๆ เดินเหมือนคนพิการ เข้ามาหาเกรียงศักดิ์ทีละนิด เกรียงศักดิ์ใจเต้นระรัว
“พลอยไม่ทำอะไรท่านหรอกค่ะ...แค่อยากให้ท่านรับรู้...รสชาติของคนพิการ มันเป็นยังไง”
“อย่า พลอย!”
พลอยไม่ฟังเสียง ยิงเปรี้ยงออกมา กระสุนโดนเข้าที่ขาของเกรียงศักดิ์จังๆ เกรียงศักดิ์ร้อง “โอ๊ย” แล้วตัวล้มทรุด กลิ้งลงตามเนินเขา กระแทกกับต้นไม้หมดสติ พจนีย์เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างมองภาพตรงหน้า อาการตื่นตะลึง
“พี่พลอย!”
พจนีย์รู้สึกกลัวมาก มองพลอยอย่างหวาดผวา รีบถอยหลัง แต่เท้าของพจนีย์ดันเหยียบเข้ากับกิ่งไม้ จนกิ่งไม้หักเสียงดัง พลอยหันขวับไปมองตามเสียง รู้ทันทีมีคนร้องตะโกนถาม
“ใคร” เงียบ ไม่มีเสียงตอบ “ฉันถามว่าใคร”
พจนีย์หน้าซีด รีบย่องหนีไปด้วยความตกใจ พลอยมองไปยังเกรียงศักดิ์ที่นอนแน่นิ่งอยู่

พลอยเหลียวขวับมามองตามทางที่ได้ยินเสียงไปตามทิศทางที่คาดว่าใช่
พจนีย์วิ่งหัวซุกหัวซุนหนีพลอย บ่นบ้าเบาๆ กลัวจับจิต ยกมือไหว้ทั่วทิศ

“โอ๊ย...รู้แล้ว รสชาติการหนีตายเป็นยังไง? เจ้าป่าเจ้าเขาช่วยลูกด้วย”
พจนีย์วิ่งมา เท้าเกิดสะดุดเข้ากับรากไม้ที่โผล่ขึ้นมา พจนีย์ล้มลง
“โอ๊ย!”
พลอยที่ตั้งท่าจะเดินไปทางอื่นหันมาทางเสียง พจนีย์แอบอยู่หลังต้นไม้เห็นพลอยก่อน
พจนีย์เอามืออุดปากตัวเองพร้อมกับชักขาคุดคู้เอาไว้อย่างรวดเร็ว ค่อยๆ คลานหลบไปใต้พุ่มไม้

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 10/2 วันที่ 2 พ.ค. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage