อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 6/4 วันที่ 18 เม.ย. 56
น้ำหนึ่งจะลงไปดู แต่ร่างถูกพันไว้ด้วยผ้าห่ม น้ำหนึ่งนิ่งมองดูผ้าห่ม จำได้ เมื่อคืนห่มให้เพชร“แปลว่า...พี่เพชร” น้ำหนึ่งมองผ้าห่มสลับกับมองเพชร
เพชรนอนนิ่ง ลมหายใจสม่ำเสมอ หลับต่อ น้ำหนึ่งลุกขึ้นมาหยิบเอาผ้าห่มห่มคืนให้ มองเพชรถามตัวเองในใจด้วยความสงสัย
“แม่...แม่อยู่ไหน? ทำไมพี่เพชรละเมออย่างนี้”
ทับทิมไม่สบายใจ จึงแวะมาทำบุญที่วัด กำลังเอาดอกไม้ธูปเทียนมาถวายพระ ท่าทางของทับทิมไม่สบายใจ
ทับทิมมององค์พระนิ่ง ทุกข์ใจ
น้ำหนึ่งอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนชุดเรียบร้อยเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นเพชรนอนกอดผ้าห่มแน่นท่าทางหนาวมาก ใจน้ำหนึ่งอ่อนยวบ
“พี่เพชรเองก็หนาว...แต่เมื่อคืนพี่เพชรยังห่มผ้าให้เรา”
น้ำหนึ่งมองเพชร สายตาบอกว่ารักเต็มเปี่ยม น้ำหนึ่งนิ่งคิด ก่อนเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ท่าทางกังวล ร้อนใจ
รจนาเดินออกมาด้านนอก กวาดสายตามองหาพจนีย์? แต่ไม่เห็น
“พี่พจน์ไปไหนแต่เช้า? อย่าบอกนะว่าไปตามพี่เพชร”
รจนาหน้าตึง ตาขวาง แอบหวงเพชรทั้งที่ไม่มีสิทธิ์
จริงดังที่รจนาสงสัย พจนีย์เดินลิ่วมายังบ้านเชิงเขา และเห็นน้ำหนึ่งเดินลิ่วไปที่แห่งหนึ่งด้วย
ท่าทางร้อนรน
“ยัยนั่นจะไปไหน”
พจนีย์สงสัยมองตามน้ำหนึ่งที่เดินไปที่ถังขยะ หยิบเสื้อกล้ามของเพชรและขวดโหลดาวขึ้นมาอย่างดีใจมากที่มันยังอยู่ จู่ๆ มือของพจนีย์คว้าหมับทั้งสองสิ่งกระชากไปอย่างรวดเร็ว น้ำหนึ่งตกใจ
“ว้าย!”
สองสาวสบตากัน พจนีย์มองเสื้อบาส
“ฉันจำได้...นี่มันเสื้อทีมของพี่เพชร” มองลงที่ขวดดาว “จะเก็บดาวทุกดวงให้พี่เพชร” ก่อนจะมอง
หน้าน้ำหนึ่งแล้วด่ารับอรุณ “หน้าด้าน..รู้ว่าพี่เพชรมีเมียอยู่แล้วยังหน้าด้านมาแย่งของของฉันอีก”
“ฉันไม่เคยคิดแย่งของๆ ใคร เอาของฉันคืนมา” น้ำหนึ่งจะแย่งคืน
พจนีย์เบี่ยงมือออก “ไม่....ในเมื่อฉันเป็นเมียทุกอย่าง ที่เป็นของพี่เพชร มันก็คือของฉัน”
พจนีย์เดินลิ่วหนีไปพร้อมของในมือ น้ำหนึ่งร้องลั่น
“เอาของของฉันคืนมานะ เอาของฉันคืนมา!” น้ำหนึ่งตามพจนีย์ไปทันที
พจนีย์วิ่งมาหาพลอย เล่นบทน้องสะใภ้เต็มที่ ตะโกนดังลั่น
“พี่พลอยขา...พี่พลอย ช่วยพจน์ด้วยค่า”
เพชรอยู่ในห้องได้ยินเสียงพจนีย์ดุ้งตื่น เห็นผ้าห่ม รู้ทันทีน้ำหนึ่งคลุมให้ เพชรรีบวิ่งออกมานอกห้องทันที
พจนีย์จะวิ่งเข้าไปในบ้าน แต่ทับทิมเดินออกมาขวางทางหน้าตึง
“เสียงดังอะไรแต่เช้า”
พจนีย์ชี้ใส่น้ำหนึ่งที่วิ่งตามมา น้ำหนึ่งหยุดหอบหายใจ มองทับทิมอย่างกลัวๆ พจนีย์ฟ้องต่อ
“ก็ผู้หญิงคนนี้สิค่ะคุณแม่ หน้าด้านแย่งพี่เพชรไม่พอ....ยังขโมยเสื้อที่พี่เพชรให้พจน์อีก”
เพชรเดินออกมาพอดี ได้ยินทุกอย่าง น้ำหนึ่งจ้องหน้าเพชร แต่ปากบอกพจนีย์
“เปล่า ฉันไม่ได้ขโมย พี่เพชรให้ฉัน”
พจนีย์จ้องตาเพชรถาม “พี่เพชรเอาของที่เคยให้พจน์ ให้มันเหรอคะ”
เพชรอ้ำอึ้งเจอสายตาทับทิมที่จ้องเขม็งมองมาอย่างไม่พอใจ เลยต้องตอบอ้อมแอ้มแต่ท่าทางลำบากใจ
“เปล่า...พี่ไม่ได้ให้”
น้ำหนึ่งตกใจคาดไม่ถึง “พี่เพชร” แล้วนึกเสียใจ จนน้ำตาปริ่มๆ
“ถ้าพจน์อยากได้คืน พจน์ก็เอาคืนมา”
พูดแค่นั้นเพชรก็ผลุนผลันเดินเข้าบ้านไป ทับทิมมองตามอย่างรู้ทัน เพชรไม่กล้าอยู่สบตาน้ำหนึ่งในขณะที่พจนีย์ได้ทีเดินไปเผชิญหน้าน้ำหนึ่งว่า
“ได้ยินเต็มสองหูแล้วใช่มั้ย”
น้ำหนึ่งมองตามเพชรเสียใจน้ำตาไหลริน พจนีย์รู้เพชรให้น้ำหนึ่งจริงๆ พูดต่อ
“แต่ในเมื่อเธอลงทุนหน้าด้านมาถึงนี่แล้ว เอาคืนไป”
พจนีย์ปาเสื้อใส่น้ำหนึ่งและแกล้งทิ้งขวดโหลดาวลงกับพื้น น้ำหนึ่งผงะ ขวดดาวแตกกระจาย ดาวนับพันหล่นเกลื่อนพื้น น้ำหนึ่งน้ำตานองหน้า ในขณะที่พจนีย์ยิ่งมองยิ่งหมั่นไส้
รจนาตามมา วิ่งมาเห็นเหตุการณ์ มองภาพตรงหน้าสะใจ พจนีย์บอกน้ำหนึ่ง
“เสื้อน่ะฉันให้เธอได้ แต่พี่เพชร....อย่าหวัง น้ำหน้าอย่างเธอ เป็นได้แค่เมียน้อยจำไว้”
พจนีย์มองจ้องน้ำหนึ่งก่อนสะบัดหน้าเดินหนีไป รจนามองสบตาน้ำหนึ่ง แกล้งทำทีเป็นเห็นใจ
น้ำหนึ่งยืนร้องไห้มองเสื้อและขวดดาวที่พื้น ทับทิมมองแววตาเจ็บปวด
“เธอเจ็บใช่มั้ย? เธอเสียใจใช่มั้ย...งั้นก็รู้ไว้นะ...สิ่งที่เธอถูกเมียเพชรกระทำ คือสิ่งที่แม่เธอทำกับพลอย”
ทับทิมเดินหนีไปอีกคน น้ำหนึ่งร้องไห้โฮ มองที่พื้นนิ่ง ค่อยๆ ก้มลงเก็บเอาเสื้อของเพชรและ
ดาวนับพันที่หล่นเกลื่อนพื้นขึ้นมา
ระหว่างนั้นพลอยนั่งบนรถเข็นมองอยู่ และเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง คิดในใจ
“คนฉลาด ไม่ต้องทำอะไร มีหน้าที่แค่ ยุ ให้คนตีกัน”
พลอยยิ้มในสีหน้าอย่างพอใจ ก่อนจะเข็นรถเข็นไปเรื่อยๆ ท่าทางสบายใจ
พจนีย์เดินยิ้มสะใจ ปนโกรธเกลียด จะกลับบ้าน แต่ต้องชะงักเมื่อเจอรจนายืนอยู่
“ทำไมพี่พจน์ถึงทำตัวอย่างนี้คะ”
“ก็พี่อยากได้...ไม่ใช่แค่พี่เพชร....แต่ทุกอย่าง ที่เป็นของบ้านเชิงเขา รจคงเข้าใจนะ”
“พี่พลอยไม่มีทางให้พี่พจน์ทำอย่างนั้นแน่ๆ”
“แต่ถาพี่เพชรหลงรักพี่ มันก็อีกเรื่องใช่มั้ย”
พจนีย์ยิ้มร่าวิ่งกลับบ้านไป รจนามองตาม คิดในใจ
“ไม่มีทาง พี่เพชรไม่มีทางรักพี่พจน์ ไม่มีทาง”
รจนามองตามตาเขียวแล้วเดินตามพจนีย์กลับบ้านไป พลอยเข็นรถเข็นเข้ามา
“ทำยังกับฉันจะดูเธอสองพี่น้องไม่ออก พจนีย์ รจนา”
พลอยหัวเราะนิดๆ เบิกบานใจ เป็นที่สุด
คืนนั้นเพชร ยืนกอดอกอยู่ด้านนอกบ้าน ท่าทางกลุ้มใจ ทับทิมเดินเข้ามา เห็นท่าทางของเพชรก็รู้จึงบอกออกไป
“คนเรา...ลองคิดจะทำอะไร แล้วเกิดลังเล ไม่มีทางสำเร็จ”
เพชรหันมามอง ทับทิมมองจ้องเข้าไปในแววตา ทั้งโกรธทั้งน้อยใจ แทนพลอย
“แม่เห็นตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว แกสงสารนังเด็กนั่น แต่แกไม่ควร ใจอ่อน โดยเฉพาะถ้าแกได้
เห็น ความทุกข์ทรมาน ของพลอย”
ทับทิมจ้องหน้าเพชรเป็นเชิงตำหนิ ในแววตามีแต่ความเสียใจ และผิดหวัง เพชรเองก็เสียใจ
เวลาต่อมา ที่บริเวณทำกายภาพบำบัดของพลอยในบ้านเชิงเขา พลอยกำลังฝึกกายภาพบำบัด ด้วยการจับราวคู่หัดเดิน สีหน้าพลอยมุ่งมั่น ส่วนด้านหลัง ทับทิมเดินมาพร้อมกับเพชร บอกเสียงเครือ
“ขนาดดึกดื่นค่ำคืน อากาศหนาวเหน็บขนาดนี้ พลอยมันยังต้องออกมาทำกายภาพบำบัดเพราะพลอยอยากเดินได้...ทั้งๆ ที่ความจริง...ถ้าไม่มีไอ้เกรียงศักดิ์ ชีวิตพลอยก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้...ฮึ!!คำพูดเดิมๆ แต่แม่ก็ต้องพูด....เพราะมันเจ็บ มันแค้น แกได้ยินมั้ยเพชร”
เพชรหน้าสลด ทับทิมมองตำหนิ บอกย้ำสำทับ
“รู้ทั้งรู้ ว่าอะไรเป็นอะไร แกจะปล่อยนังเด็กนั่นไปอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องก็ตามใจแก”
ทับทิมเดินหนีไปอย่างโกรธจัด มองจากหางตา พลอยเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง พอทับทิมเดินไป ท่าทีที่เข้มแข็งของพลอยเปลี่ยนเป็นอ่อนแอขึ้นมาทันที แกล้งปล่อยตัวล้มลุกหกล้มน่าเวทนา
เพชรตกใจ “พี่พลอย”
เพชรรีบวิ่งเข้ามาหา ประคองร่างพลอยให้ลุกขึ้น พลอยยิ้มให้เพชรด้วยดวงตาสดใส
“ไม่เป็นไรเพชร...พี่ไม่เป็นไร พี่ต้องเดินให้ได้”
พลอยดึงมือตัวเองออกจากร่างเพชร เอื้อมมือจับราว และพยายามโหนตัวลุกขึ้นไปใหม่ ไม่ทันไรร่างของพลอยก็ล้มฮวบลงแบบไม่มีแรง เพชรประคองพลอยขึ้นมาอีก พลอยยิ้ม
“พี่ไม่เป็นไรจริงๆ เมื่อก่อนพี่ทรมานมากกว่านี้อีกเพชร......แค่นี้ถือว่านิดเดียว”
พลอยยิ้ม แล้วกัดฟันจับราวจะลุกยืนให้ได้ เพชรคว้าตัวพลอยมากอดแน่นสุดจะสงสาร
พลอยแกล้งถามซื่อๆ ในกิริยาตกใจ “อะไรจ๊ะเพชร อะไร”
เพชรมองมาอย่างจริงใจ ห่วงใย และรู้สึกผิด “ผมจะไม่ลังเล...ผมจะไม่ใจอ่อน ใครที่มันทำพี่พลอยเจ็บ...ผมจะเอามันคืน”
ท่าทีของเพชรแข็งกร้าว พลอยแกล้งทำหน้าตกใจ งวยงงว่าเพชรเป็นอะไร เพชรดึงตัวพลอยมา
กอดมือแข็งแรงแตะศรีษะพลอยที่ซบบนไหล่เบาๆ พลอยยิ้มพอใจ แต่เพชรกลุ้มหนัก
เพชรเปิดประตูเข้ามาในห้อง น้ำหนึ่งสะดุ้งโหยง ยังไม่ทันจะทำอะไรร่างสูงใหญ่ของเพชรก็ผวามากอด น้ำหนึ่งทั้งตกใจทั้งโกรธ
“พี่เพชร”
น้ำหนึ่งผลักร่างเพชรออกเต็มแรง เพชรล้มลงบนเตียง นอนแน่นิ่ง น้ำหนึ่งงง
“พี่เพชร”
น้ำหนึ่งค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ เอามือแตะ แล้วก็ต้องทำหน้าย่น
“พี่เพชรดื่มหนักขนาดนี้เลยเหรอ”
น้ำหนึ่งถามตัวเอง ค่อยๆ พลิกร่างของเพชรให้นอนหงาย แม้จะหลับ แต่เห็นชัดเจนว่าเพชรคิ้ว
ขมวดเหมือนมีเรื่องกลุ้มใจ น้ำหนึ่งมองเป็นห่วง รีบเดินไปเอาผ้าเย็นออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้
เพชรบ่นเพ้องึมงำ “แกต้องใจแข็งไว้เพชร...น้ำหนึ่ง..พี่ขอโทษ”
น้ำหนึ่งนิ่งอึ้ง มองเพชรอย่างไม่เข้าใจ
“พี่เพชรแคร์น้ำหนึ่ง! ต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ”
น้ำหนึ่งตั้งคำถาม คิดในใจ
“เราต้องอยู่ที่นี่ เพื่อค้นหาความจริง!”
วันต่อมาพลอยเข็นรถเข็นพาตัวเองมาตามทาง น้ำหนึ่งออกมาเห็นก็วิ่งมาหา เข็นช่วย
“น้ำหนึ่งช่วยค่ะ”
พลอยยิ้มพูดเหมือนใจดีแต่แอบเหน็บ “ไม่เป็นไร....ที่ผ่านมา พี่ก็ช่วยตัวเองทุกอย่าง”
พลอยเข็นรถเข็นพาตัวเองไป น้ำหนึ่งมองจ้องพลอย ใจหนึ่งก็อยากทดแทนความผิดพ่อ อีกใจอยากรู้ มีอะไรซ่อนอยู่
“น้ำหนึ่งเคยบอกพี่พลอยแล้วไงคะ...จะทำทุกอย่างจนกว่าพี่พลอยจะให้อภัย”
“แล้วถ้าคุณพ่อมารับล่ะ”
“น้ำหนึ่งไม่กลับค่ะ น้ำหนึ่งจะอยู่ดูแล จนกว่าพี่พลอยจะหาย”
พลอยมองน้ำหนึ่งยิ้มเอ็นดูแต่ตะโกนก้องในใจ
“ทำเป็นกตัญญูเพื่อพ่อ เชอะ...ความจริง หลงรักน้องชายฉันต่างหาก นังน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งถามซื่อๆ “พี่พลอยไม่เชื่อเหรอคะ”
จังหวะนั้นพจนีย์เดินมาทางด้านหลัง เห็นท่าทางที่พลอยมีต่อน้ำหนึ่งก็อิจฉา พลอยแกล้งมองน้ำหนึ่งยิ้มเอ็นดู บอกเสียงอ่อนโยน
“เชื่อ...เพียงแต่ตอนนี้พี่ไม่ต้องการแล้ว”
น้ำหนึ่งมองพลอยอย่างงุนงง พลอยยิ้มอ่อนโยน เหมือนผู้ใหญ่ใจดี
“พูดตรงๆ นะ ตอนแรก พี่โกรธ...พี่เกลียดน้ำหนึ่ง...แต่พอพี่เห็นความตั้งใจจริงของน้ำหนึ่งที่
จะทำทุกอย่างเพื่อพี่...พี่เลยไม่เจ็บไม่แค้นอะไร...ท่าน...แล้วก็น้ำหนึ่งอีก..คิดซะว่าที่ผ่านมา...เป็นเวรเป็นกรรมของพี่เอง”
น้ำหนึ่งตกใจ คาดไม่ถึง “พี่พลอย”
“พี่พูดจริงๆ จ้ะน้ำหนึ่ง....ถ้าน้ำหนึ่งอยากกลับบ้าน ให้เพชรไปส่งนะจ๊ะ ถือซะว่า..เรื่องของเราจบกันเพียงแค่นี้”
พูดจบพลอยก็เข็นรถเข็นเข้าบ้านไป แต่จากหางตาเห็นพจนีย์มองอยู่ พลอยแอบยิ้ม น้ำหนึ่งมอง
ตาม ยิ่งสงสารเห็นใจพลอย
พจนีย์มองน้ำหนึ่งอย่างชิงชัง
พลอยนั่งยิ้มสำราญใจ กำลังจะเข็นรถเข็นเข้าบ้าน พจนีย์วิ่งตามเข้ามาโวยวาย
“พจน์ไม่เข้าใจ....”
พลอยทำทีเป็นไม่รู้ ย้อนถามเสียงหวาน “เรื่องอะไรจ๊ะ”
“ก็เรื่องที่พี่พลอยจ้างให้พจน์มาเป็นเมียพี่เพชร แต่พี่พลอยกลับไปทำดีกับยัยน้ำหนึ่ง”
“แล้วทำไม”
“ก็แล้วพี่พลอยจะให้พจน์ทำยังไงกันแน่คะ”
“ทำทุกอย่างตามใจพจน์เลยจ้ะ...จะคืนสัญญาก็ได้ หนี้ พี่ยกให้...เพราะตอนนี้...พี่ให้อภัยน้ำหนึ่งหมดแล้ว พูดก็พูดนะ...” พลอยจงใจเสี้ยม แหย่รังแตน “เพชรจะรักจะชอบกับน้ำหนึ่งพี่ก็ไม่ว่า”
พจนีย์อึ้ง นิ่งงันไป คาดไม่ถึง “พี่พลอย”
“พี่อยากพักผ่อน ขอตัวก่อนนะ”
พลอยเข็นรถเข็นเข้าบ้านไป พจนีย์หงิกงอ ได้แต่ตะโกนก้องในใจ
“ถึงพี่พลอยจะยอม แต่พจน์ไม่ยอม”
พจนีย์กระแทกเท้าเดินออกไป พลอยชำเลืองมอง แค่เห็นสีหน้าของพจนีย์ พลอยก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พลอยเลี้ยวรถเข็นกลับอย่างรวดเร็ว
เห็นชัดเจนเลยว่าบัดนี้ พลอยนั้นแข็งแรงขึ้นมาก ขณะตามพจนีย์ไป
ขณะที่น้ำหนึ่งเดินด้อมๆ มองๆ สอดสายตามองไปทั่วบริเวณบ้านเชิงเขา ด้วยความอยากรู้อยากเห็น พจนีย์โผล่มาด้านหลัง
“มองหาผัวชาวบ้านรึไง”
น้ำหนึ่งมองพจนีย์เป็นเชิงตำหนิ “มองหาชะนีมากกว่าค่ะ วันๆ ไม่ทำอะไรเอาแต่ร้องหาผัว”
“นังน้ำหนึ่ง”
“กรุณาเรียกฉันให้สุภาพด้วยค่ะคุณพจนีย์ ไม่งั้น...ดิฉันจะพาลถามไปถึงบรรพบุรุษของคุณ
ได้ เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานยังไง ถึงได้มาจิกหัวคนอื่น”
“ทำไมฉันจะจิกไม่ได้...ในเมื่อคนที่ฉันจิก มันคือเมียน้อย”
“คำก็เมียน้อย สองคำก็เมียน้อย แต่เสียใจด้วยนะ ฉันไม่ได้สะทกสะท้านอะไรหรอก เพราะ
ความจริงฉันไม่ได้เป็น”
พจนีย์ยกมือถือขึ้นขู่ “งั้น...ก็ลองดูคลิปอีกซักรอบแล้วกัน....ต่อให้เธอปฏิเสธ ฉันก็อยากรู้
เหมือนกันว่าคนทั้งประเทศจะคิดยังไง”
“อย่านะ”
“กลับไปซะ อย่ายุ่งกับพี่เพชร ไม่งั้น คลิปแย่งผัวชาวบ้านของเธอได้โผล่อีกรอบแน่”
น้ำหนึ่งอึ้ง หน้าเสีย ไม่อยากเสียหายอีก สะบัดหน้าเดินหนีไป พจนีย์ยิ้มอย่างพอใจ
“แค่ขู่ก็กลัวจนหางจุกตูด ขี้ขลาดชะมัด” พูดอย่างไม่เชื่อ “ท่าทางแบบนี้เป็นเมียน้อยได้
ยังไง” ทำท่าคิดก่อนมองมือถือยิ้มร้าย “ดี...ฉันจะเอาคลิปขู่แกตลอดเลยน้ำหนึ่ง”
พจนีย์ยิ้มพอใจ ด้านพลอยเองก็ยิ้มพอใจ หยิบมือถือขึ้นมากดส่งคลิปพจนีย์ด่าน้ำหนึ่ง อัพขึ้นยูทูปทันที
ตกตอนกลางคืนเกรียงศักดิ์อยู่ที่คฤหาสน์ หน้าซีดตัวสั่น ขณะตะเบ็งเสียงถามลูกน้อง
“ผมสั่งให้เก็บคลิปบ้าๆ พวกนั้นไปแล้ว โผล่มาอีกได้ยังไง”
“มีคนอัพขึ้นมาใหม่ครับ”
“ไปสืบให้ได้ ว่าอัพมาจากไหน?ใคร?แล้วเรื่องไอ้เพชรด้วย...ที่ทำงาน บ้าน คอนโด มันซุกหัวอยู่ที่ไหน ตามมาให้ได้”
“ครับผม”
ลูกน้องเดินออกไป เกรียงศักดิ์หน้าเครียด ดาราณีกลุ้มจนไม่รู้จะกลุ้มยังไง?
“อัพแล้วอัพอีก แสดงว่าคนที่อัพคลิปต้องการประจานเรา”
“ผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันเป็นใคร”
เกรียงศักดิ์โกรธจัด ตาหวานหน้าจ๋อยสงสารน้ำหนึ่ง ดาราณีกะนวลหน้าตึงอยากรู้เหมือนกัน
อลิสแต่งตัวสวยเดินอารมณ์ดีออกมาจากบ้านตรงไปที่รถ ภาคย์เดินเข้ามาหา
“อารมณ์ดีเชียวนะอลิส”
อลิสหันมามองดีใจ “พี่ภาคย์” รีบเข้ามาหาเกาะแขน “ก็ต้องอารมณ์ดีสิคะ อลิสแต่งตัวสวยจะไปหาพี่ภาคย์อยู่เลย แต่พอเจอพี่ภาคย์ยืนอยู่ตรงนี้ อลิสรู้เลยว่าบุพเพสันนิวาสมีจริง”
“อะไรของเธอ แค่นี้ก็ถือเป็นบุพเพสันนิวาส”
อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 6/4 วันที่ 18 เม.ย. 56
ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียาละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manager
