อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 9/4 วันที่ 29 เม.ย. 56
“โธ่เอ๊ย น้ำหนึ่ง” พลอยเอามือไปลูบหน้าน้ำหนึ่ง เหมือนเห็นใจ และสงสารมาก “น่าเวทนาจริงๆ”พจนีย์หันมาจ้องหน้าพลอยงงๆ “พี่พลอยเห็นใจ สงสารน้ำหนึ่งจริงๆเหรอคะ”
พลอยเหลียวขวับ ชักสีหน้าใส่ท่าทางไม่พอใจ “พี่บอกเธอแล้วไง เรื่องทุกอย่างระหว่างพี่กับน้ำหนึ่ง พี่ลืมไปหมดแล้ว สิ่งที่พี่ทำ เพื่อความสุขของเพชร” พูดถึงตรงนี้พลอยจงใจเหน็บพจนีย์ “นี่ถ้าเพชรรู้ว่าน้ำหนึ่งถูกทำร้าย เพชรต้องโกรธพี่แน่ๆ”
รจนาเหลือบตามองพจนีย์ สายตาที่มองมาเหมือนปักใจเชื่อว่าพี่สาวเป็นคนทำแน่ๆ ทั้งที่ใจจริง รจนาไม่ได้คิดอย่างนั้น เพราะตัวเองก็เคยถูกปรักปรำ แต่ตอนนี้ต้องการสร้างคะแนนกับพลอย และใส่ร้ายพจนีย์กับเพชร เลยมองพจนีย์อย่างนั้น
พจนีย์ หน้าซีดเผือดมองรจนาและบอกพลอย “พจน์ไม่ได้ทำอะไรเค้านะคะ”
“นั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องพูดกับเพชร พจนีย์!”
วันต่อมาเพชรพรางตัว ใส่หมวก สวมเสื้อแขนยาว หลบการนำจับ หลบหน้าหลบตาผู้คน แอบย่องมาที่คฤหาสน์ของเกรียงศักดิ์
สายตาเพชรวาววับขณะมองเข้าไปข้างในบ้าน สักครู่หนึ่งจึงเห็นเกรียงศักดิ์กับดาราณีเดินออกมาด้วยกัน สองคนยังมีท่าทีหมางเมินเย็นชาใส่กัน
นวลมองท่าทางของนายทั้งสองอย่างไม่ไม่สบายใจ คนขับรถเปิดประตูให้ดาราณี คุณหญิงบอกหน้าบึ้ง
“ไม่ต้อง ฉันจะไปคันอื่น” พูดจบก็เดินไปขึ้นรถอีกคัน
เกรียงศักดิ์มองตามอย่างเหนื่อยใจ
นวลรีบไกล่เกลี่ย “ท่านไปกับคุณหญิงนะคะ” พลางกุลีกุจกจะเปิดประตูรถให้ ดาราณีนั่งคอแข็ง
เกรียงศักดิ์บอกทันที “ไม่ต้อง ฉันจะไปคันนี้” พูดจบก็เดินขึ้นคันแรกที่รออยู่
ดาราณียิ่งหน้าบึ้ง เกรียงศักดิ์ที่เดินไปขึ้นรถอีกคัน นวลมองอย่างเห็นใจ พยายามประสานรอยร้าวต่อ
“คุณหญิงไปคันนั้นมั้ยคะ”
“ฉันจะไปคันนี้...ไปได้แล้ว”
ดาราณีบอกคนรถ รถของดาราณีแล่นผ่านหน้าเกรียงศักดิ์ที่อยู่ในรถออกไป เกรียงศักดิ์มองไม่พอใจ
“แค่นี้ยังไม่พออีก จะสร้างปัญหาให้นักข่าวถามอีกรึไง?” เกรียงศักดิ์บอกกับคนรถ “ไป”
คนรถของเกรียงศักดิ์ขับรถออกไป นวลมองตามอย่างเป็นห่วง และนึกโกรธเพชรขึ้นมาอีก
“เพราะไอ้เพชรคนเดียว”
นวลเดินไปจะปิดประตูบ้าน แต่แล้วต้องสะดุ้งโหยง เมื่อเพชรยืนอยู่ตาขวางมองมา นวลตะลึง
“นายเพชร”
“ผมมาหาแม่”
“จะแม่เธอ แม่ใคร ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ไป๊” นวลตะเพิด พร้อมกับจะปิดประตู
เพชรเอามือดันออก ถามสียงเข้ม “แม่ผมอยู่ไหน”
“เอ๊ะ!แกนี่ พิลึกคน ที่นี่ไม่ใช่บ้านบางแคนะยะ จะได้มาถามหาแม่น่ะ”
เพชรเสียงแข็ง “ผมถามดีๆ แล้วนะครับน้า”
นวลขึ้นเสียงใส่ “ทำไม แกจะทำอะไรฉัน จะฆ่าฉัน เหมือนอย่างที่ฆ่าตาหวาน”
เพชรโกรธ “น้าก็รู้ว่าผมไม่ได้ทำ”
นวลจ้องตาเขม็งไม่สะทกสะท้าน “ฉันเห็นว่าแกทำ แล้วแกก็ยังทำความเดือดร้อนให้คนที่นี่ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคุณท่าน คุณน้ำหนึ่ง แกมันเลว มันชั่ว แล้วยังจะมายืนเสนอหน้าที่นี่อีก ออกไปนะ”
อนิจจา นวลไม่รู้ว่ากำลังด่าทอลูกชายที่ตัวเองถวิลหามาตลอด นวลเอามือดันร่างเพชรออกจะปิดประตู เพชรไม่ยอม
“ขอผมเข้าไปหาแม่ผมก่อน”
“ก็บอกแล้วไงว่าแม่แกไม่ได้อยู่ที่นี่”
นวลผลักเพชรเต็มแรง เพชรผงะ จังหวะนี้รปภ.วิ่งมาจากด้านหลัง
“รปภ.ลากมันออกไป”
“ครับๆ” รปภ.วิ่งเข้าหาเพชร
นวลบ่นบ้าเอากับรปภ. อย่างฉุนเฉียว “เอะอะก็เข้าแต่ห้องน้ำ ถ้าจะตูดรั่วขนาดนี้ เย็บไว้เลยนะ”
รปภ.ตรงไปหาเพชร ผลักออก เพชรตะโกน
“ขอผมเข้าไปดูหน่อยเดียว น้า”
นวลตะเบ็งเสียง “ไม่! หรือจะให้ฉันแจ้งตำรวจ ว่าฆาตกรที่ฆ่าตาหวานอยู่นี่” นวลควักมือถือขึ้นมา
เพชรมองนวลอย่างผิดหวัง รีบวิ่งหลบไป รปภ.ตะลึง
“หา!นี่เหรอ ฆาตกรที่ฆ่าตาหวาน”
“เอ้า! ไอ้นี่ก็โง่อีก สมองหายไปกับส้วมรึไง”
“ก็วันนั้นผมไม่ได้เข้าเวรนี่ โอ๊ย! ด่าซะจริง” รปภ.หลบไปเซ็งๆ
นวลมองตามเพชรตาขวางเสียงขุ่น
“นี่ยังถือว่าฉันมีคุณธรรมอยู่บ้างนะ ไม่งั้น ฉันแจ้งตำรวจจับแกไปแล้วไอ้เพชร”
เพชรเดินแถมวิ่งอยู่ตามทาง ท่าทางเหนื่อยล้า กลุ้มใจหนัก ตัดสินใจกดมือถือหาทับทิม
“โทร.ไม่ติด อย่าเป็นอะไรไปนะครับแม่”
เพชรได้แต่กลุ้มใจ ไม่รู้จะตามหาทับทิมได้ที่ไหน?
ส่วนที่บ้านของนักปราชญ์ ทับทิมที่ถูกจับขังไว้อยู่ในห้อง ได้แต่ทุบประตู
“ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะปล่อย”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากด้านนอก ทับทิมหน้าเครียด ขึ้งโกรธ ควานหามือถือ แล้วนึกได้ว่า ถูกยึดเอาไปแล้ว
“พวกเวรเอ๊ย...ไม่ให้ฉันคุยกับใครเลย ใจคอจะให้ฉันเป็นบ้า เป็นใบ้หรือไง” ทับทิมได้แต่บ่น ขณะนึกถึงเพชร พลอย “พลอย..เพชร! ถ้าแม่ออกไปได้ ใครทำลูกแม่ มันตาย!”
ดวงตาของทับทิมวาวโรจน์ โกรธจัด
ส่วนน้ำหนึ่งนอนนิ่งอยู่ พลอยมองน้ำหนึ่งอย่างเกลียดชัง
พลอยเค้นเสียงพูดเบาๆ แต่ฟังดูเหี้ยมเกรียม “เธอโชคดีที่สองพี่น้องนั่นมาที่นี่...ไม่งั้น...เธอไม่ได้นอนอยู่นี่หรอกน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พลอยรีบเอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้ ท่าทางอาทร
“เป็นยังไงบ้างน้ำหนึ่ง”
“พี่พลอย!” แว่บแรกที่ตื่นแล้วเห็น น้ำหนึ่งไม่ได้นึกห่วงตัวเอง ห่วงแต่พลอย “พี่พลอยหายไปไหนมาคะ น้ำหนึ่งตามหาตั้งนาน....ไม่เห็น”
“พี่ตั้งใจจะไปทำกายภาพบำบัด แต่เกิดหน้ามืดเป็นลมไปซะก่อน...”
พลอยเล่าจนเห็นภาพว่าถือไม้เท้าเดินแล้วเป็นลม แต่สายตาของน้ำหนึ่งที่มองมายังพลอย เต็มไปด้วยคำถาม พลอยรีบบอก
“โชคดีที่ชาวบ้านผ่านมาช่วยไว้ พอกลับมา ก็เห็น...น้ำหนึ่งถูกพจนีย์กับรจนาทำร้าย”
พลอยสร้างเหตุการณ์ในหัว เป็นชาวบ้านประคองตนที่ถือไม้เท้ามายังบริเวณหน้าบ้าน ก่อนจากไป พลอยพยุงกายมาที่ตัวบ้าน แล้วก็เห็น รจนากับพจนีย์รุมกันเอาไม้ทุบน้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งตกใจมาก
“คุณพจน์กับคุณรจทำร้ายน้ำหนึ่ง”
“ใช่จ้ะ! พจน์กับรจ รวมกันทำร้ายน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งครุ่นคิดตอนที่ตนรอพลอย แล้วมีคนมาตีจากด้านหลัง น้ำหนึ่งตะลึง
ครู่ต่อมา น้ำหนึ่งเข็นรถให้พลอยออกมายังด้านนอก พลางบอก
“น้ำหนึ่งคิดออกแล้ว ตอนนั้นน้ำหนึ่งไปยืนรอพี่พลอย”
“สองคนนั้นเค้าคงจะหึงจะหวงน้ำหนึ่ง เรื่องเพชร!” พลอยแสร้งเป็นห่วง บอกเสียงอ่อนโยน “พี่ว่าน้ำหนึ่งกลับกรุงเทพฯ ดีกว่านะจ๊ะ”
“ไม่ค่ะ..น้ำหนึ่งไม่กลับ...น้ำหนึ่งรับปากกับพี่เพชรไว้แล้ว จะอยู่ดูแลพี่พลอย”
พอได้ยิน ดวงตาของพลอยเป็นประกายวาววับ ยิ้มหยันในสีหน้า สาสมใจ
“แล้วน้ำหนึ่งไม่กลัวพี่เหรอ”
“ไม่ค่ะ...พี่พลอยใจดี พี่พลอยเมตตาน้ำหนึ่ง”
นอกจากหลงเชื่อน้ำคำผู้ชายง่ายๆ น้ำหนึ่งยังหลงคำหวานนางมารร้ายเข้าอีก
พลอยงง ไม่เชื่อ “ทั้งๆ ที่พี่เคยเผลอ บีบคอเธอ”
น้ำหนึ่งมองมาอย่างจริงใจ “เป็นเพราะพี่พลอยไม่สบาย น้ำหนึ่งเข้าใจค่ะ”
พลอยน้ำตาจะร่วง ทำท่าซึ้งใจมาก “โถๆๆๆ คนดีของพี่...ยิ่งน้ำหนึ่งพูดอย่างนี้ พี่ก็ยิ่งรู้สึกผิด”
“คุณพ่อต่างหากที่เป็นคนผิด พี่พลอยให้อภัยคุณพ่อนะคะ”
พลอยตีหน้าเศร้า ถอนหายใจเฮือก “พี่ไม่เคยโกรธท่านเลย ที่ผ่านมา พี่ก็ให้อภัยท่านตลอด”
“น้ำหนึ่งกราบขอบพระคุณค่ะ” น้ำหนึ่งยกมือพนมไหว้
พลอยจับมือน้ำหนึ่งเอาไว้ “ไม่ต้องหรอกจ้ะ...พี่ถือเป็นเวรเป็นกรรมของพี่เอง อีกอย่าง..น้ำหนึ่งคือคนที่
เพชรรัก พี่ยิ่งต้องรักเอ็นดูน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งมองมาท่าทีซาบซึ้งใจมาก “ยิ่งพี่พลอยดีกับน้ำหนึ่งขนาดนี้ น้ำหนึ่งยิ่งจะไม่ไปไหนค่ะ” พลางทรุดตัวลงนั่งกอดขาเข่าพลอยเอาไว้แน่นซึ้งใจมาก “น้ำหนึ่งจะอยู่ดูแลพี่พลอย”
พลอยลูบผมแสนดี ขณะที่ดวงตาวาววับ
“โธ่เอ๊ย…แม่คุณของพี่....น้ำหนึ่งเป็นเด็กดีอย่างนี้ มิน่าเพชรถึงรักน้ำหนึ่ง” แล้วจู่ๆ ก็แกล้งร้อง “โอ๊ย”
น้ำหนึ่งตกใจถอนตัวออกมาถาม “พี่พลอยเป็นอะไรคะ”
“ปวดหัว...พี่ปวดหัว พี่..พี่ยังไม่ได้กินยา”
“งั้นพี่พลอยรอเดี๋ยวนะคะ น้ำหนึ่งจะไปหยิบยามาให้” น้ำหนึ่งลุกเดินออกไป
พลอยพูดไล่หลังไป “ขอบใจมากจ้ะน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งเดินไป พลอยเหลียวไปมอง คะเนว่าน้ำหนึ่งเดินไปไกลมากแล้ว พลอยจึงหยิบมือถือขึ้นมาทำเสียงตกใจเป็นห่วง
“พจนีย์ น้ำหนึ่งฟื้นขึ้นมาแล้ว เค้าจะเอาผิดเธอ!”
ขณะเดียวกันพจนีย์อยู่ที่บ้านรับสายพลอยด้วยสีหน้าตกใจมาก มือที่จับโทรศัพท์สั่นอย่างเห็นได้ชัด
“นังน้ำหนึ่งมันจะเอาผิดพจน์!”
รจนาเดินมาด้านหลังเห็น ได้ยินหยุดฟัง ขณะที่พลอยบอกต่อ
“พี่ว่าเธอต้องรีบหนีไปแล้วล่ะ ไม่งั้น เธอได้ติดคุกหัวโตแน่...”
พจนีย์ซีดเผือด พลอยวางสาย ยิ้มพอใจ มีความสุขทุกขณะจิตยามเห็นคนอื่นเป็นทุกข์
รจนารีบบิ้วท์ทันที “รจว่าพี่อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วล่ะ”
“ทำไมจะไม่ได้...ในเมื่อพี่ไม่ได้ทำอะไรผิด” พจนีย์บอก
“แต่รจเห็น พี่ทำร้ายคุณน้ำหนึ่ง”
พจนีย์ฉุน “นี่เธอไม่เชื่อพี่เหรอรจนา”
รจนาบ้าผู้ชายจนใส่ร้ายพี่สาวตัวเอง “รจบอกแล้วไง? รจอาจจะเชื่อก็ได้..ถ้าพี่พจน์จะไม่บอกว่าจะไปทำร้ายเค้าน่ะ”
“พี่ไม่ได้ทำร้ายมันจริงๆ...” พจนีย์หรี่ตาคิด “บางที อาจจะเป็นยัยน้ำหนึ่งกุเรื่องขึ้นมา เพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากพี่เพชรก็ได้”
รจนาหลุดโพล่งขึ้นมา “ยัยน้ำหนึ่ง กุเรื่องเพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากพี่เพชร”
ดวงตาของรจนาวาวโรจน์ยิ่งกว่าพจนีย์ซะอีก
ฝ่ายน้ำหนึ่ง เดินเล่นทอดอารมณ์อยู่บริเวณบ้านเชิงเขา รับโทรศัพท์อย่างดีใจ
“พี่เพชร...พี่เพชรเจอคุณน้าหรือยังคะ”
เพชรยืนหลบมุมอยู่หน้าคอนโด ขณะโทรศัพท์หาน้ำหนึ่ง
“ยังเลย...” เพชรบอกเสียงห้วน “คนที่บ้านน้ำหนึ่งบอกว่า ท่านไม่ได้ไปที่นั่น”
น้ำหนึ่งฟังแล้วไม่สบายใจ “ถ้าพี่เพชรคิดว่า...” น้ำหนึ่งเกิดอ้ำอึ้ง กังวลแทน “คนที่บ้านน้ำหนึ่งโกหก...เดี๋ยวน้ำหนึ่งจะหลอกถามให้ค่ะ”
“ขอบใจมาก..แล้วพี่พลอยเป็นยังไงบ้าง”
น้ำหนึ่งกลัวเพชรไม่สบายใจไม่เล่าความผิดปกติที่เกิดขึ้น สบายดีค่ะ...นี่พี่พลอยหลับ น้ำหนึ่งเลยออกมาเดินเล่นข้างนอก”
“ขอบใจมากน้ำหนึ่ง พี่...คิดถึงน้ำหนึ่งนะ”
น้ำหนึ่งยิ้มหวานลืมโลก ดีใจมาก “น้ำหนึ่ง...ก็..คิดถึงพี่เพชรค่ะ”
เพชรยิ้ม รู้สึกชื่นใจอย่างประหลาดกับความรักที่น้ำหนึ่งมีให้ตน แต่พอเพชรวางสาย สีหน้าเปื้อนยิ้มก็เปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง เครียดขึ้นมาอีก บอกตัวเองในใจ
“เรื่องของเราไม่มีทางเป็นไปได้หรอกน้ำหนึ่ง ยังไงพี่ก็ต้องเลือก...พี่พลอย”
ขณะเดียวกัน รูปภาพสมัยอดีต เป็นรูปตอนที่พลอยยังปกติดีอยู่ และเป็นภาพตอนสมัยเป็นหนุ่มสาวของสองพี่น้องที่มีเพียงกันและกัน พลอยกอดเพชร เพชรกอดพลอย
พลอยมองภาพเหล่านี้แล้วยิ้มแย้ม คิดถึงเมื่อวันวาน ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง ขึ้งโกรธ เมื่อคิดถึงว่า วันนี้ไม่เป็นดังวานวาน
“น้ำหนึ่ง...เธอทำให้เพชรเปลี่ยนไป”
น้ำตาของพลอยไหลรินหยดลงบนอัลบั้มรูป ท่าทีของพลอย เซื่องซึมลงไปอีก
จังหวะนี้ที่ด้านหน้าบ้าน หมอณัฐกับอลิสเดินมาด้วยกัน หมอณัฐบ่น ปนดุ
“ออกจากโรงพยาบาล แทนที่จะอยู่บ้านพักผ่อน กลับให้พี่พามาที่นี่ อลิสนี่ยังไง”
“ก็อลิสอยากให้พี่หมอได้รู้ความจริงเกี่ยวกับยัยพลอยบ้าซะทีน่ะสิคะ”
“นั่นน่ะเหรอความจริง”
หมอณัฐย้อนพลางบุ้ยใบ้ไปยังอีกมุม อลิสหันไปมองตาม เห็นพลอยนั่งซึมร้องไห้ ท่าทางของพลอยดูหดหู่น่าสงสาร หมอณัฐถามอลิส
“คนที่นั่งบนรถเข็น ท่าทางหดหู่ หมดอาลัยตายอยากในชีวิตแบบนี้น่ะเหรอ จะตามไปทำร้ายอลิสถึงโรงพยาบาล”
อลิสเหวอไปที่เห็นพลอยร้องไห้ แต่เถียง “มันแกล้ง”
“งั้น...คุณพลอยคงจะมีตาทิพย์ หูทิพย์ล่ะมั้ง...ถึงได้รู้ล่วงหน้าว่าพี่กับอลิสจะมาที่นี่ ถึงได้บีบน้ำตาร้องไห้รอ”
พลอยหันมาเห็น อลิสกับหมอณัฐ ก็เรียกหมอณัฐเสียงเศร้า
“คุณหมอ...” พร้อมกับทอดเสียงอ่อนโยนทักทาย “คุณอลิส! มีอะไรกับพลอยคะ”
“หมอเป็นห่วงคุณพลอยนะครับเลยมาเยี่ยม”
“พลอยไม่ได้เป็นไรค่ะ...อาจจะมีก็...เจ็บเท้านิดหน่อย”
หมอณัฐกับอลิสเบนสายตาลงไปมองตาม เห็นเท้าของพลอยมีผ้าพันแผลอยู่ หมอณัฐมองอลิสด้วยสายตาเป็นเชิงตำหนิ ว่าทั้งพิการทั้งขาเจ็บ จะเป็นไปได้ยังไง อลิสปรี๊ดตามนิสัยอารมณ์ร้อน
“เลิกออเซาะซักทีคุณพลอยบ้า”
หมอณัฐ ตกใจดุ “อลิส”
พลอยแสร้งทำเป็นตกใจเสียงเศร้า “คุณอลิส”
อลิสองค์ลงเต็มๆ ปรี๊ดแตก สวมมาดนางร้ายในละคร ถลันเข้าไปหาพลอย “เลิกแอ๊บได้แล้ว”
“อลิส” หมอณัฐดึงตัวอลิสไว้
อลิสอาละวาด “พี่หมอปล่อย อลิสทนไม่ไหวแล้ว...เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น คนอะไรหน้าไม่อายแกไปท้าฉันอยู่เหยงๆ ยังจะบอกว่าไม่มีอะไร” อลิสกระโจนถึงตัวอีก ขย้ำคอพลอย
พลอยเอาแต่ร้องไม่ยอมสู้ “ปล่อยคุณอลิส..ปล่อย โอ๊ย”
จากนั้นพลอยแกล้งเหวี่ยงตัวเองลงจากรถเข็น เหมือนว่าถูกอลิสเข้ามาทำร้าย จนร่างของพลอยไถลลงจากรถเห็น ล้มลงไปกับพื้น พลอยมารยา ร้องสุดเสียงราวกับเจ็บเจียนตาย “โอ๊ย!”
“คุณพลอย” หมอณัฐตกใจรีบเข้าไปประคองพลอย
อลิสหวีดร้อง “แกไม่ต้องเลยนะนังพลอยบ้า ต่อให้เอามีดมาเฉาะหัว คนอย่างแกก็ไม่ตายง่ายๆ หรอก”
พลอยทำท่าเสียใจมาก “คุณอลิส”
หมอณัฐตวาดอลิส “เลิกหยาบคายได้แล้วอลิส...” ประคองขึ้นนั่งบนรถเข็นออกไป “เจ็บมากมั้ยครับคุณพลอย”
“เจ็บ..พลอยเจ็บ” พลอยสำออยใส่
“เดี๋ยวผมทำแผลให้นะครับ ขอโทษแทนอลิสด้วยจริงๆ”
หมอณัฐเข็นพลอยหนีอลิสไป อลิสมองตาม เห็นพลอยแอบชำเลืองตาหันมามองยิ้มยั่ว อลิสโกรธจนตัวสั่น
“ฉันจะด่าแกว่าสตอคงน้อยไป แรวงส์อย่างแกมันต้อง นัง...นัง...” อลิสคิดหาคำด่า “นังพระกระโดดกำแพง นังม้ากระทืบโรง! แอร๊ย...”
อลิสสาวไฮโซผู้เชี่ยวชาญด้านเหล้าดองยาข้างถนน เต้นเร่าๆ ก่อนจะตามพลอยเข้าไป
ส่วนด้านในพลอยปั้นหน้าร้องไห้ทั้งเสียใจและเจ็บปวดเหลือแสน หมอณัฐเดินไปเปิดดูตู้ยาในบ้านเห็นตู้ว่างเปล่า
“ยาหมด...เดี๋ยวผมไปเอายาที่รถก่อนนะครับ”
หมอณัฐเดินออกไป พลอยยิ้มโล่งใจ เป็นต่ออลิส แต่ทันใดนั้นใบหน้าของพลอยก็แหงนหงายเมื่ออลิสย่องเข้ามากระชากผมอย่างแรง
พลอยร้องลั่น คราวนี้ตกใจจริงและเจ็บจริง “โอ๊ย”
“ม้ากระทืบโรงอย่างแกเจ็บเป็นด้วยเหรอนังพลอยบ้า”
พลอยหันขวับมามองตาขวางแต่ไม่สู้ ถามเยาะๆ “อยากให้ฉันเจ็บ...ว่างั้น....” พลอยเหยียดยิ้ม เย้ยหยันเลียนคำพูดอลิส “อย่าทะเลาะกันเลยนะ...รักกันๆ”
พลอยจับมืออลิสไว้ ทำท่าจะเอามาแนบแก้ม อลิสรู้ทัน
“จะจับมือฉันตบหน้าแกให้พี่หมอเห็น...พี่หมอจะได้ว่าฉันร้าย...ไม่ต้องห่วง..นังพลอยบ้า ไหนๆ ก็ไหนๆ ม้ากระทืบโรงอย่างแกมันต้องเจอช้างตกมันอย่างฉัน”
พูดจบอลิสก็จิกหัวพลอยตบจนหน้าหัน พลอยไม่สู้ หันมายิ้ม
“แล้วเธอจะรู้ว่าคนอย่างเธอ ไม่มีทางชนะฉันได้หรอกอลิส”
อลิสมองหน้าพลอย ลุ้นว่าอีนังนี่มันจะมาไม้ไหนอีก จังหวะนี้เลือดสดๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากมุมปากพลอย เพราะพลอยกัดปากตัวเอง อลิสตะลึง
“แก...แก...ที่ผ่านมา แกกรีดหน้าตัวเองจริงๆ ด้วย”
“ใช่...เธอรู้ใช่มั้ยว่ากัดปากตัวเองแค่นี้ มันน้อยไป” พลอยมองยั่ว “คนที่บ้าจะต้องเป็นเธอ...ไม่ใช่ฉัน
อลิส”
หางตาของพลอยเห็นหมอณัฐวิ่งเข้ามา พลอยรีบร้องทันที
“โอ๊ย...คุณหมอ ช่วยพลอยด้วย”
“นังพลอยบ้า” อลิสโมโหมากกระชากร่างพลอยตบๆๆๆ อย่างแรง
“อลิส” หมอณัฐกระโจนมาถึงตัวอลิส “หยุดเดี๋ยววนี้ อลิส หยุด”
“ไม่..นังพลอยมันบ้า แกมันบ้า”
“คุณหมอไปเถอะค่ะ..ปล่อยคนบ้าอย่างพลอยไว้คนเดียว” พลอยตีหน้าเศร้าบอก
“คนอย่างแก สมควรแล้วที่จะอยู่คนเดียว ยัยบ้า แอร๊ย” อลิสจะกระโจนเข้ามาอีก
หมอณัฐตวาดลั่น “หยุดบ้าซะที” แล้วฉุดลากตัวอลิสไป “กลับเดี๋ยวนี้อลิส กลับ”
หมอณัฐลากอลิสออกไป พลอยยิ้มสาแก่ใจ รจนาเดินเข้ามา เห็นรอยยิ้มร้ายกาจของพลอยพอดี รจนาตกใจ พลอยหันมาเห็นรจนาพอดี ตกใจนิดๆ
“รจนา”
หมอณัฐลากอลิสตรงมาที่รถ อลิสดิ้นรนขัดขืน
“ปล่อยอลิสนะพี่หมอ ปล่อย”
“ขืนปล่อย อลิสก็ไปทำร้ายคุณพลอยอีก” หมอณัฐมองอลิสอย่างรังเกียจ “พี่เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง จริงๆแล้ว คนที่บ้าคืออลิส ไม่ใช่คุณพลอย”
“พี่หมอ”
“เที่ยวปรักปรำเค้าไปทั่ว ทั้งๆ ที่คุณพลอยสุดจะน่าสงสาร คนที่พิการ ขาเจ็บ จะทำร้ายใครได้ยังไง”
อลิสน้ำตาคลอน้อยใจเสียใจ “ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าพี่หมอเห็นคนอื่นดีกว่าน้อง”
“เพราะน้อง บ้าไปแล้วไง กลับกรุงเทพฯ เลยอลิส พี่จะไปส่ง” หมอณัฐฉวยข้อมืออลิสจะพาขึ้นรถ
อลิสสะบัดมือออก “ไม่...อลิสไม่ไปกับพี่หมอ”
หมอณัฐ ตวาด “อลิส”
“พี่หมออยากจะเชื่อยัยพลอยบ้าก็เชื่อไป แต่ซักวัน พี่หมอต้องเสียใจ ที่หลงรัก คนจิตวิปริต”
พูดแค่นั้นอลิสก็ผละตัววิ่งหนีออกไป หมอณัฐร้องเรียก
“อลิส!”
อลิสไม่หยุด หมอณัฐได้แต่ทำหน้าอ่อนใจ แต่ไม่ตาม
ฝ่ายรจนากับพลอยจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น รจนาบอกเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่ทุกถ้อยคำข่มขู่คุกคามอยู่ในที
“รจว่า...คุณหมอณัฐก็คงไม่เคยเห็นสายตาชนิดนี้ของพี่พลอยแน่ๆ”
พลอยโกรธมาก ตาวาววับ “รจนา!”
“พี่พลอยทำให้รจสงสัย...คนที่ทำร้ายคุณอลิส คือพี่พลอย” รจนาพูดต่อ
พลอยหันขวับมามองตาวาวโรจน์ “อย่ามากล่าวหาฉันนะ”
“รจไม่ได้กล่าวหา แต่รจไม่ได้ทำร้ายคุณอลิส แล้วคืนนั้น คนที่อยู่กับคุณอลิสก็คือพี่พลอยกับน้าทับทิม”
“รจนา”
อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 9/4 วันที่ 29 เม.ย. 56
ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียาละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manage
