อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 5/4 วันที่ 16 เม.ย. 56

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 5/4 วันที่ 16 เม.ย. 56

“ครับท่าน...แต่ผมสืบดูแล้วทะเบียนบ้านมันอยู่ที่คอนโด ยังไงมันก็ต้องกลับมา” ลูกน้องบอก
“แล้วมันจะกลับมาเมื่อไหร่?”

ลูกน้องเงียบ เกรียงศักดิ์บอก
“ไปสืบมา ไอ้เพชรมันพาน้ำหนึ่งไปอยู่บ้านญาติโกโหติกาคนไหน ฉันจะไปลากตัวมันเอง”
เกรียงศักดิ์พูดเสียงเกรี้ยวกราดเพราะโกรธจัด ดาราณีกับนวลนิ่งเห็นด้วย ตาหวาน ไม่สบายใจห่วงน้ำหนึ่ง

ด้านน้ำหนึ่งนอนร้องไห้อยู่ในห้อง เสียงของพลอยดังก้อง
“เธอก็ต้องเป็นเมียน้อยเมียเก็บเพชร เหมือนกับที่พ่อเธอทำกับฉัน”

สีหน้าของน้ำหนึ่งหวาดกลัว หวาดระแวง ไม่รู้จะทำอย่างไรกับตัวเองดี ทันใดนั้นประตูก็
เปิดผลัวะเข้ามา ตามด้วยร่างของเพชร หน้าตาของเพชรดุดัน น้ำหนึ่งถอยหลังกรูด
“อย่าทำอะไรน้ำหนึ่งนะพี่เพชร”
เพชรมองด้วยสายตาเฉยเมย “สายไปแล้วน้ำหนึ่ง”
เพชรเดินเข้ามาหา น้ำหนึ่งถอยหลัง
“อย่า...”
เพชรไม่พูดอะไรนอกจากกระชากร่างของน้ำหนึ่งเข้ามา ปล้ำจูบก่อนผลักน้ำหนึ่งลงบนเตียง
“อย่าพี่เพชรอย่า...” น้ำหนึ่งทุบอกเพชรผลักออก “ปล่อยน้ำหนึ่งนะ ปล่อย”
“ไม่ปล่อย เธอต้องเป็นของฉัน”
น้ำหนึ่งมองจ้องหน้า ทั้งเสียใจ โกรธ และผิดหวัง “พี่เพชร”
เพชรมองอย่างโลมเลีย ค่อยๆ เอามือจับคางน้ำหนึ่งเชยขึ้น
“แต่อย่าหวังว่าจะได้เป็นเมียแต่ง น้ำหน้าอย่างเธอเป็นได้แค่เมียเก็บเท่านั้น”
พูดจบเพชรก็ปลุกปล้ำน้ำหนึ่งทันที น้ำหนึ่งได้แต่ร้องไห้โฮ ร้องตะโกนออกมา

“อย่า..พี่เพชรอย่า น้ำหนึ่ง รักพี่เพชร อย่า”
วันต่อมา ขณะที่พลอยเข็นรถเข็นเข้ามาในห้องโถงบ้านเชิงเขา ได้ยินเสียงของน้ำหนึ่งดังแว่วมาเหมือนคนนอนละเมอ

“อย่า..พี่เพชร...น้ำหนึ่งรักพี่เพชร”
พลอยค่อยๆ เข็นรถเข็นเข้าไปดูใกล้ๆ เห็นน้ำหนึ่งนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟากลางห้องโถง ละเมอออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว ระคนเจ็บช้ำ เนื้อตัวสั่นเทา
น้ำหนึ่งครางเบาๆ “อย่าพี่เพชร...อย่าทำน้ำหนึ่ง...น้ำหนึ่งรักพี่เพชร”
พลอยมองน้ำหนึ่งด้วยสายตาแห่งความเคียดแค้น และเกลียดชัง ระหว่างนั้นมีเสียงฝีเท้าย่ำมาจากด้านหลังเบาๆ พลอยหันไปมอง เห็นเพชรเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบย่อม เพชรไม่ได้มองพลอย แต่สายตามองไปที่น้ำหนึ่ง แววตาของเพชรบ่งบอกถึงความเวทนา สงสาร
แต่ดวงตาของพลอยที่มองมายังเพชรมีความเสียใจ ไม่พอใจ ก่อนที่พลอยจะเลื่อนรถเข็นออกไป ดวงตา แข็งกร้าว
ที่แท้ น้ำหนึ่งหลับฝันไปว่า เพชร ข่มเหง

บ้านเชิงเขาด้านนอก เห็นบรรยากาศธรรมชาติสดชื่น สวยงาม พลอยเข็นรถเข็นออกมา
ขณะที่เพชรเดินตาม เพชรจับด้านหลังรถเข็น พลอยเลื่อนตัวออกห่างบอกน้ำเสียงหมางเมิน
“ที่รีบกลับมาเพราะห่วงมันใช่มั้ย”
เพชรเงียบ ไม่กล้าตอบ เพราะหากตอบไปพลอยก็โกรธ แต่พลอยกลับถามคาดคั้นด้วยเสียงแข็งยิ่งขึ้นไปอีก
“พี่ถามว่าใช่มั้ย”
“ผมห่วงแม่ ห่วงพี่พลอย กลัวว่าไอ้เกรียงศักดิ์มันจะส่งคนมาตามน้ำหนึ่ง ที่นี่”
พลอยบอกเสียงเข้ม “ไม่จริง....พี่มองดูสายตาเพชรก็รู้...เพชรห่วงนังเด็กนั่น สงสารนังเด็กนั่น ใจ
เพชรอ่อนทันทีที่รู้ว่ามันรักเพชร”
เพชรปฏิเสธในท่าทีลังเล “ไม่นะครับพี่พลอย”
พลอยไม่ฟัง บอกเสียงสะอื้นน้ำตาไหลริน ทั้งเสียใจ และน้อยใจ
“พี่ไม่เชื่อ...บอกแล้วไง...พี่มองตาเพชรก็รู้...เพชรไม่สนใจด้วยซ้ำว่าพี่เป็นอะไร รู้สึกยังไง” พลอยถามรัวเร็ว “สายตาเพชรมีแต่คำถาม ทำไมมันถึงมานอนตรงนั้นแทนที่จะเป็นห้องเพชร พี่บอกให้ก็ได้...มันรู้ความจริงหมดแล้วเรื่องพ่อของมันทำเลวทำชั่วยังไง แล้วมันก็ทำใจไม่ได้ มันเป็นลม...รู้ไว้...ใจจริงพี่อยากจะทิ้งให้มันนอนอยู่ตรงนั้น แต่แม่ แม่เป็นคนพามันเข้ามา แม่เป็นคนให้มันนอนตรงนั้น ไม่งั้นมันก็...”
พลอยจะพูดต่อว่า..มันก็นอนอยู่ตรงนั้น แต่พูดไม่ทันจบเพชรสวนขึ้น
“ผมไม่ได้สนใจเค้าเลยว่าเค้าจะเป็นยังไง ผมห่วงแต่แม่ ห่วงพี่พลอย”
“ห่วง..เพชรห่วงพี่...” พลอยร้องไห้สะอึกสะอื้น “งั้นเพชรก็ต้องรู้...ลูกไอ้เกรียงศักดิ์ มันเห็นสภาพน่า
สมเพชของพี่...” จู่ๆ พลอยก็คลั่งกรี๊ดขึ้นมาอีก “มันเห็นพี่ง่อยเปลี้ยเสียขา มันเห็นพี่พิกล พิการ พี่ล้มลุกคลุกคลานอยู่กับพื้น...มันเห็นสภาพทุเรศทุรังของพี่หมดแล้ว พี่อายนะเพชร พี่อาย”
เพชรกอดพลอยเอาไว้แล้วปลอบ “มันไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยครับพี่พลอย”
“แต่พี่อาย...พี่อาย..ได้ยินมั้ยเพชร พี่อาย”
พลอยสะอื้นฮักๆๆ ท่าทีเสียใจหลือแสน พยายามเรียกร้องความสงสารจากเพชรสุดขีด เพชรนิ่ง สายตาสับสน และพลอยก็รับรู้ถึงความรู้สึกนั้น ถอนตัวออกจากเพชร มองจ้องหน้า
“แต่เพชรคงไม่อาย เพราะเพชรไม่ใช่พี่ ขนาดพ่อยัยน้ำหนึ่งตามไล่ล่า เพชรยังไม่คิดจะทำอะไร เพชรไม่คิดทำอะไร” น้ำเสียงของพลอยฟังดูน่าสงสารแต่ตาวาวโรจน์ขณะพูด “มันก็จริง...ถ้ามีใครซักคนที่รักเรา เราจะทำร้ายเค้าได้ยังไง?” พูดมาถึงตรงน้ำพลอยก้มหน้า เหมือนทำใจได้ “ได้...เพชรจะทำยังไงก็แล้วแต่เพชร พี่ก็จะอยู่ในโลกแห่งความทุกข์ของพี่ต่อไป”
จากนั้นพลอยค่อยๆ เข็นรถออกไป แต่หางตายังแอบชำเลืองมองเพชร ยิ่งเห็นเพชรยืนนิ่ง สายตาของพลอยก็มีแต่ความโกรธแค้นล้นใจ
เพชร เครียดจัด สับสน และว้าวุ่นใจ ไม่รู้จะทำยังไงดี?

ส่วนน้ำหนึ่งค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา น้ำหนึ่ง ตกใจ งุนงง เห็นตัวเองนอนอยู่บนโซฟา น้ำหนึ่งกวาดสายตามองไปรอบๆ เริ่มประมวลเหตุการณ์ ตั้งแต่วิ่งเตลิดหนีไป และหมดสติ น้ำหนึ่งคิดในใจ
“แปลว่า...ตะกี้เราแค่ฝันไป”
เพชรเดินพรวดเข้ามา น้ำหนึ่งสะดุ้งโหยง
“พี่เพชร” ลุกพรวดถอยหลังกรูด ท่าทีหวั่นกลัว
เพชรมองน้ำหนึ่ง ใจหนึ่งก็เวทนา แต่พอคิดถึงพลอย นึกถึงเกรียงศักดิ์ เพชรก็หน้าตาดุดัน
“เธอรู้แล้วใช่มั้ย ความจริงมันคืออะไร”
น้ำหนึ่งเสียใจสุดๆ “พี่เพชร...หลอกน้ำหนึ่งให้รัก...เพื่อต้องการแก้แค้น”
เพชรนิ่งหันหน้าหนีไปทางอื่น กลัวน้ำหนึ่งจะเห็นว่าตัวเองเสียใจ น้ำหนึ่งถาม
“แต่มันยุติธรรมสำหรับน้ำหนึ่งเหรอคะ? น้ำหนึ่งไม่เคยรู้ด้วยซ้ำ ว่าคุณพ่อกับพี่พลอยรู้จัก
กัน น้ำหนึ่งไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าพี่เพชรกับพี่พลอยเป็นพี่น้องกัน แต่ที่น้ำหนึ่งรู้...น้ำหนึ่งถูกหลอกใช้ น้ำหนึ่งเป็นแค่เหยื่อ เหยื่อ ของความแค้น” น้ำหนึ่งเปลี่ยนเสียงเป็นกร้าวแข็งขณะพูโประโยคต่อมา “และทุกคนที่นี่ต่างยัดเยียดให้คุณพ่อเป็นคนเลว”
“ก็พ่อเธอมันเลวจริงๆ”
น้ำหนึ่งตบหน้าเพชรอย่างแรง จนหน้าหัน เพชรโกรธจัด
“น้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งโกรธเถียง “ถึงน้ำหนึ่งจะรักพี่เพชร...แต่จะให้พี่เพชรมายืนด่าคุณพ่อต่อหน้า น้ำหนึ่งไม่
ยอมค่ะ”
“แล้วเธอจะทำอะไรฉัน”
“ปกป้องศักดิศรีของคุณพ่อทุกอย่าง”
“ปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเองให้ได้ก่อนเถอะน้ำหนึ่ง”
เพชรหยัน แล้วอุ้มน้ำหนึ่งจนลอยหวือ น้ำหนึ่งร้องกรี๊ด
“ปล่อยนะพี่เพชร ปล่อย..ปล่อยน้ำหนึ่ง”
“ไม่ปล่อย...พี่พลอยถูกพ่อเธอข่มเหงรักแกยังไง เธอก็ต้องถูกฉันทำยังงั้นน้ำหนึ่ง”
เพชรอุ้มน้ำหนึ่งไปที่ห้องนอนตัวเอง น้ำหนึ่งทั้งร้องทั้งดิ้นทั้งผลัก น้ำหนึ่งผลัก จนตัวเองหล่นลงพื้น แล้วเพชรค่อยลาก ค่อยอุ้มขึ้นไปใหม่
ทับทิมได้ยินเสียงร้องกรี๊ดๆ ของน้ำหนึ่งก็วิ่งออกมาดู เห็นเพชรอุ้มน้ำหนึ่งตรงไปที่ห้อง แล้วปิดประตูดังโครม วูบแรกทับทิมรู้สึกตกใจ ก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มหยันขณะคิดในใจ

“เธอต้องชดใช้ทุกอย่างแทนพ่อเธอ น้ำหนึ่ง”
ส่วนเพชรโยนน้ำหนึ่งลงบนเถียง ก่อนโถมตัวลงมาหา น้ำหนึ่งร้องกรี๊ด

“อ๊าย...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อย”
“ไม่”
เพชรพูดจบก็ปลุกปล้ำจูบ ซุกไซร้ทั่วใบหน้า น้ำหนึ่งผลักออกอย่างแรง ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด แต่ร่างของเพชรไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย น้ำหนึ่งงับเข้าที่หัวไหล่ของเพชรอย่างแรง เพชรร้องลั่น
“โอ๊ย”
น้ำหนึ่งกัดไม่ปล่อย ไม่เหลือแล้วอารมณ์รัก รู้แต่ตอนนี้โกรธ เกลียดเพชรอย่างที่สุด
“น้ำหนึ่ง”
เพชรผลักน้ำหนึ่งออกอย่างแรง น้ำหนึ่งลอยหวือ เซไปติดกระแทกหัวเตียง ร้องอย่างเจ็บปวด
“โอ๊ย”
เพชรจะโถมเข้ามา แต่น้ำหนึ่งคว้าโคมไฟขึ้นมากำแน่นไม่ยอม
“ฉันไม่รู้เรื่องพ่อฉันกับพี่สาวคุณ และฉันไม่มีทางชดใช้อะไรทั้งนั้น แต่ถ้าคุณเข้ามา...ฉันสู้ตาย”
น้ำหนึ่งมองเพชรตาวาว ไม่เหลือแล้วความอ่อนหวานน่าสงสาร เพชรมองน้ำหนึ่งอึ้ง คาดไม่
ถึง ขณะพูดออกมา
“ถ้าคิดว่าจะสู้แรงฉันได้...ก็เอา
พูดจบเพชรก็โถมเข้ามา น้ำหนึ่งฟาดโคมไฟในมือกะใส่หัวเพชร แต่เพชรหลบฉาก แล้วปล้ำน้ำหนึ่งลงบนเตียง น้ำหนึ่งร้องลั่น
“คุณว่าพ่อฉันเลว...แต่สิ่งที่คุณทำกับฉัน...มันก็เลวพอๆ กัน”
“ฉันไม่สน...ฉันรู้แค่ว่า...เธอต้องมีสภาพเดียวกับพี่ฉัน น้ำหนึ่ง”
เพชรโถมตัวจูบน้ำหนึ่ง แต่น้ำหนึ่งสู้ตาย มือของเพชรกระชากเสื้อน้ำหนึ่ง ก่อนจะโยนหวือเหวี่ยงไปแบบไร้ทิศทาง ตามมาด้วยเสื้อของเพชร ที่ถูกโยนตามมาในเวลาไล่เลี่ยกัน

พลอยเข็นรถมาอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้านเชิงเขา มือที่กำพนักรถเข็นเกร็งแน่น คับข้อง ขุ่นเคืองแค้นใจ ดวงตาของพลอยวาวโรจน์ ริมฝีปากบิดเบี้ยวโกรธ ส่วนที่ด้านหลัง พจนีย์เดินเข้ามา มองท่าทางของพลอย ก็รู้...ว่าพลอยรู้สึกอย่างไร พจนีย์ถามเสียงอ่อนหวาน
“พจน์ไม่รู้หรอกนะคะว่า ทำไมพี่พลอยถึงเกลียดผู้หญิงคนนั้น”
พลอยสะดุ้ง เหลียวขวับ พยายามปรับสีหน้าปกติ ขณะที่พจนีย์พูดประจบเอาใจ
“แต่พจพร้อมจะทำทุกอย่าง ที่จะทำลายผู้หญิงคนนั้นแทนพี่พลอยเอง”
พลอยมองพจนีย์เขม็ง พจนีย์มองประจบ สายตาบอกว่าพร้อมทำทุกอย่าง พลอยมองพจนีย์
อย่างพอใจ ดวงหน้าปรากฏรอยยิ้มบางๆ ก่อนบอกด้วยท่าทีนิ่งๆ
“งั้น..พจน์ก็ต้องทำทุกอย่าง อย่างที่คนเป็นเมียจะต้องทำ”
พจนีย์เนื้อเต้นที่พลอยไฟเขียว ยิ้มอย่างดีใจ “พี่พลอยพูดจริงเหรอคะ”
“พี่เคยบอกพจน์แล้วไง พี่ไม่เคยพูดเล่น”
“งั้นพจน์ก็จะแสดงความเป็นเมียของพี่เพชรให้สมบาทเลยล่ะค่ะ”
พจนีแอบยิ้มพอใจ ฝันเฟื่องว่าจะได้เป็นเจ้าของเพชรจริงๆ พลอยเองก็ยิ้ม...ยิ้มอย่างคนเป็นต่อ เหนือกว่า
ทับทิมเดินเข้ามาบอก “รอมานาน...ก็จัดเต็มแล้วกัน พจนีย์”
“งั้น..พจน์ก็ซ้อมไว้ก่อนนะคะ...” พจนีย์ทำเสียงระรื่นกับทับทิม “คุณแม่ขา...” แฃล้วหันมาทางพลอย "คุณพี่ขา...ส่วนพี่เพชร...ก็..คุณผัวขา”
พลอยกับทับทิมมองหน้าพจนีย์อย่างไม่พอใจ แต่พจนีย์ยิ้มหวาน เอาจริงมาก

เพชรพยายามปลุกปล้ำน้ำหนึ่งที่อยู่ใต้ผ้าห่ม ช่วงบนที่พ้นชายผ้าออกมาของน้ำหนึ่ง
เปลือยปล่า น้ำหนึ่งกอดผ้าห่มแน่น ร้องไห้โฮๆ รู้ว่าสู้ไม่ได้ เพชรชะงัก น้ำหนึ่งพูดเสียใจ
“ถ้าฉันสู้คุณ...ฉันก็คงตายเปล่า...ตาย พร้อมกับความน่าสมเพช เวทนา ของผู้หญิงที่ถูกข่มขืน”
เพชรสลดถามเสียงอ่อนลง “น้ำหนึ่งรักพี่ไม่ใช่เหรอ”
“พี่เพชรดูละครมากไปรึเปล่าคะ...นางเอกถูกพระเอกปล้ำ ได้แต่ร้องกรี๊ดๆ สุดท้ายก็โอนอ่อนผ่อนตาม ตื่นขึ้นมาร้องไห้กระซิกๆ รักกัน แฮ้ปปี้เอ็นดิ้ง”
เพชรหลบตาน้ำหนึ่ง รู้สึกละอายใจ น้ำหนึ่งมองหน้าเพชรพูดต่อ
“ชีวิตจริง ไม่มีผู้หญิงคนไหน ยินดีมีความสุขกับการที่ถูกคนที่ตัวเองรัก ข่มเหงรังแกหรอกค่ะ...ถ้ามีความเป็นลูกผู้ชายอยู่บ้าง ก็สำนึกด้วยนะคะ สิ่งที่พี่เพชรกำลังทำ มันเลวร้ายแค่ไหน”
จู่ๆ ประตูเปิดผลัวะเข้ามา เพชรกับน้ำหนึ่งหันไปมอง สองคนเห็นพจนีย์ยืนจังก้าอยู่
พจนีย์ก็เห็นน้ำหนึ่งช่วงบนเปลือย กอดผ้าห่มแน่นร้องไห้ อยู่ข้างๆ เพชรที่ด้านบนเปลือยเหมือนกัน พจนีย์มองน้ำหนึ่งเกลียด ถลันเข้ามาจิกผม ตบตี
“งั้นเธอก็สำนึกด้วยนะน้ำหนึ่ง สิ่งที่เธอทำเลวร้ายแค่ไหน” พจนีน์จิกหัวน้ำหนึ่งตบเต็มแรง
เพชรตกใจมาก ถลันเข้ามาห้าม “อย่าพจน์”
พจนีย์ผลักเพชรออก “พี่เพชรอย่ามาห้าม...” ถลันเข้าหาน้ำหนึ่งอย่างสมบทบาท “ไม่ได้ทาคาลาไมน์รึไง ถึงได้ชอบแย่งสามีคนอื่น หน้าด้าน”
“ฉันไม่ใช่...” น้ำหนึ่งยังพูดไม่จบคำพจนีย์สวนทันทีด้วยเสียงดังมากๆ
“ยังจะเถียงว่าไม่ใช่....เธอลองดูมั้ย ถ้าทุกคนได้เห็นเธออยู่กับพี่เพชรในสภาพนี้เค้าจะคิดกันยังไง”
ขาดคำพจนีย์ก็ควักมือถือออกมาถ่ายคลิป
ด้านพลอยกับทับทิมที่อยู่อีกห้องถัดไปได้ยินเสียงเหตุการณ์ สองคนยิ้มสาแก่ใจ
ส่วนน้ำหนึ่งกอดผ้าห่มแน่นตื่นตกใจ ขณะที่เพชรกระโจนไปแย่งมือถือจากพจนีย์
“อย่านะพจน์ หยุด”
พจนีย์เบี่ยงตัวออก ไม่ยอมหยุดถ่ายคลิปแต่ตะโกนเสียงดัง
“อย่าค่ะพี่เพชร อย่ามาห้าม คนทั้งประเทศจะได้รู้...ว่าลูกสาวรัฐมนตรีเกรียงศักดิ์ หน้าด้านเป็นได้แค่เมียน้อยเมียเก็บชาวบ้าน”
น้ำหนึ่งตกตะลึงหน้าซีดเผือด ขณะที่พจนีย์วิ่งออกไปพร้อมคลิป เพชรมองน้ำหนึ่ง ทั้งสงสารทั้ง เสียใจ น้ำหนึ่งนิ่งอึ้ง น้ำตาไหลเป็นทาง ถามเพชรเสียงสั่น
“นี่ใช่มั้ย คือสิ่งที่คุณต้องการ”
เพชรนิ่งอึ้ง ไม่รู้จะบอกน้ำหนึ่งยังไง น้ำหนึ่งพูดต่อ
“รู้ไว้นะคะสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตน้ำหนึ่ง คือการไม่เชื่อพ่อแม่ แต่หลงเชื่อพี่เพชร...” น้ำหนึ่งเสียงเครือมากขึ้นขณะพูดถ้อยคำต่อมา “นี่ใช่มั้ยที่พี่เพชรต้องการ...”
น้ำหนึ่งสุดกลั้น ร้องไห้โฮๆ ออกมา เพชรมองน้ำหนึ่งอย่างเวทนา ยิ่งรู้สึกผิด เวทนา

พจนีย์วิ่งมาหาพลอยอย่างลิงโลด
“คลิปค่ะพี่พลอย”
พจนีย์ยื่นมือถือให้ พลอยหยิบมือถือมาเปิดคลิปดู เป็นภาพที่พจนีย์ด่าน้ำหนึ่งที่อยู่ในสภาพเกือบเปลือย ว่าเป็นเมียน้อย พลอยยิ้มกับทับทิมอย่างพอใจ บอกตัวเอง ในใจ
“นี่ล่ะ คือสิ่งที่ฉันต้องการ”
ทับทิมบอก “ทำดีมากพจนีย์”
“นี่แค่เบาๆ ค่ะ”
ทับทิมยิ้มขำ “แล้วถ้าหนักๆล่ะ”
“พจน์ก็ต้องเป็นเมียพี่เพชรจริงๆ”

ทับทิมกับพลอยหันขวับมามองพจนีย์ เห็นพจนีย์ยิ้ม กิริยามุ่งมั่นและเอาจริงมาก
เพชรเดินหน้าเครียด กลุ้มใจสิ่งที่พจนีย์ทำ พจนีย์เดินมาโอบกอดทางด้านหลัง เพชรสะดุ้งหันมา

“พจทำอะไร”
“ก็ทำหน้าที่เมียของพี่เพชรน่ะสิคะ”
“พจน์ไม่ใช่”
พจนีย์ถลันมาด้านหน้า เข้ามาเอานิ้วแตะปากเพชร
“จุ๊ๆๆๆ อย่าพูดเสียงดังไปสิคะพี่เพชร....เดี๋ยวใครได้ยิน...ไหนๆ พวกเราก็ลงทุนขนาดนี้แล้ว พี่เพชรต้องลงทุนเล่นให้สมบทบาทหน่อย”
พจนีย์สวมกอดเพชรอีกที ก่อนยื่นหน้าเข้าไปจูบที่แก้มกระซิบเสียงแผ่ว
“โดยเฉพาะบทบาทการเป็นผัวเมีย”
พลอยเข็นรถเข็นมาด้านหลัง จ้องมองพจนีย์เขม็ง อารมณ์เสีย เริ่มไม่อยากได้
พจนีย์เป็นน้องสะใภ้ เพชรพูดนิ่งๆ

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 5/4 วันที่ 16 เม.ย. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manager