อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8/3 วันที่ 24 เม.ย. 56

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8/3 วันที่ 24 เม.ย. 56

“เอ้า!ตาหวาน ไหนบอกว่าไม่สบาย ทำไมมาปร๋ออยู่นี่”
ตาหวานอึกอัก “เอ่อ” มองไปทางด้านหลังส่อพิรุธ
นวลสงสัย “อะไร”
ตาหวานไม่ตอบ นวลมองตาม เห็นแต่เงามืดหน้าบ้าน ไม่เห็นอะไร แต่พอหันมามองท่าทางของตาหวาน มีพิรุธเต็มๆ นวลถามเสียงแข็ง
“นัดใครไว้”
ตาหวานตกใจ รีบปฏิเสธ “เปล่าจ้ะป้านวล ตาหวานไม่ได้นัดใคร”

นวลไม่ต่อปากต่อคำกับตาหวาน แต่เดินตรงลิ่วออกไป ตาหวานหน้าซีดตกใจ
“อย่าป้านวล” ตาหวานรีบตามไปกระชากแขน

นวลสะบัดออก “มันเรื่องอะไรตาหวาน”
ตาหวานมองด้วยสายตาเว้าวอน “พี่เพชรมารับตาหวานไปอยู่เป็นเพื่อนพี่น้ำหนึ่ง ป้านวลให้ตาหวานไปนะ”
“ไม่..ป้าไม่ให้ไป”
พูดจบนวลก็สะบัดมือออก วิ่งกลับเข้าไปด้านใน ตาหวานร้องลั่น
“ป้านวล อย่าบอกท่านนะป้านวล”
นวลไม่ฟังรีบวิ่งกลับเข้าไปด้านใน ตาหวานหน้าซีดสนิท ตกใจมาก

นวลวิ่งหน้าตื่นเข้าไปด้านใน บอกเสียงสั่น
“ท่านคะ..นายเพชร นายเพชรอยู่หน้าบ้านค่ะ

ทั้งสามคนตกใจ คาดไม่ถึง รีบผุดลุกพรวดขึ้นพร้อมกัน แล้ววิ่งออกไปหน้าบ้านทันที
ฟากเพชรยืนรอด้วยความกระวนกระวายอยู่ ครู่หนึ่งเห็นตาหวานวิ่งออกมา เพชรจึงโล่งใจ

“ได้กระเป๋าตังค์แล้วใช่มั้ย รีบไปเร็วตาหวาน”
ตาหวานละล่ำละลัก “พี่เพชร”
“อะไร”
“ป้านวล..ป้านวลบอกท่าน ว่าพี่เพชรมา”
เพชรตะลึงตกใจ จังหวะนี้เกรียงศักดิ์ ดาราณี นักปราชญ์วิ่งกรูออกมา
“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้เพชร หยุด”
“ไปเร็วตาหวาน” เพชรคว้ามือตาหวาน
นวลร้องห้าม “ตาหวานอย่าไป”
เพชรไม่ฟังกระชากตาหวานจะพาขึ้นรถ นักปราชญ์คว้าปืนขึ้นมายิงออกไปทั้งเพชรและตาหวานหลบกระสุน ตาหวานร้องลั่น
“อย่า!อย่ายิง”
นักปราชญ์ไม่สนใจ เพชรกับตาหวานอ้อมไปคนละด้าน จะขึ้นรถ นักปราชญ์ยิงปืนเปรี้ยงออกไป กระสุนเจาะทะลุหลังของตาหวาน
ตาหวานร้องสุดเสียง “โอ๊ย”
เพชรตกใจมาก “ตาหวาน”
นวลใจสั่นจะเป็นลม “ตาหวาน”
“ไอ้เพชร! มันฆ่าตาหวาน” นักปราชญ์ตะโกนก้อง “แจ้งตำรวจจับไอ้เพชรเร็ว”
เพชรตกใจ รีบกระโจนขึ้นรถขับหนีไปอย่างรวดเร็ว
นวลกับดาราณีวิ่งเข้าไปหาตาหวาน นวลพลิกร่างขึ้นมา ตาหวานนอนแน่นิ่งเลือดทะลัก
สองคนร้องเรียก “ตาหวานๆ”
เกรียงศักดิ์เดินมามองตาอย่างสลด “ตาหวาน”
นักปราชญ์ย้ำอีก “ไอ้เพชรมันคือฆาตกร แจ้งตำรวจจับไอ้เพชรเร็ว”
นวลกับ เกรียงศักดิ์ ดาราณีอึ้ง ถึงไม่ใช่ความจริง แต่น้ำท่วมปาก

พลอยกับทับทิมนั่งดูทีวี ภาพข่าวในจอทีวีดังขึ้น ตาหวานนอนเสียชีวิตอยู่หน้าบ้าน
“เกิดเหตุอุจฉกรรจ์ เมื่อคนร้ายบุกเข้าปล้นทรัพย์บ้านรมต.เกรียงศักดิ์ ยิงกระหน่ำสาวใช้เสียชีวิตเบื้องต้นทราบว่า ผู้ร้ายรายนี้คือนายเพชร ศรีนาทม ซึ่งทางจนท.ตำรวจ กำลังติดตามตัวมาดำเนินคดีอยู่ค่ะ
ตัดรับภาพพลอยกับทับทิม อึ้ง ช็อกไปทันที”
“เพชร” สองคนอุทาน
เพชรวิ่งพรวดเข้าไป หน้าซีด ทันเห็นภาพข่าวพอดี
“ผมไม่ได้ทำ”
“แล้วหนีทำไม? เพชรไปมอบตัวสิ...แม่อยากรู้เหมือนกัน ลูกไม่ผิด ไอ้เกรียงศักดิ์มันจะทำอะไรลูกได้”
“ทุกคนเป็นคนของมันหมด ถูกผิดยังไง กว่าจะพิสูจน์ได้ ผมก็ต้องอยู่ในคุก บางทีผมอาจจะตายอยู่ในคุกก็ได้ เพราะมันมีอิทธิพล”
พลอยหน้าซีดเผือด ความเคียดแค้น ชิงชังปะทุขึ้นมาอีก
“เพชรรู้แล้วใช่มั้ย? ทำไม ตอนนั้นพี่เรียกความยุติธรรมให้ตัวเองไม่ได้ เพราะไอ้เกรียงศักดิ์มันเลว” พลอยเสียงสั่นเครือ “และนี่คือเหตุผล ทำไมพี่ต้องจัดการมัน ด้วยวิถีของพี่”
ทับทิมสำทับ “ทำให้ไอ้เกรียงศักดิ์มันเจ็บถึงที่สุดเพชร...ไอ้เกรียงศักดิ์ มันต้องเจ็บอย่างถึงที่สุด!”

ฟากน้ำหนึ่ง ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เพิ่งได้สติ แต่ยังเจ็บระบบที่คอ ค่อยๆ ลุกขึ้นมา ยังไม่ทันจะทำอะไร เพชรก็วิ่งพรวดเข้ามาแบบหน้าตาตื่น เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า
น้ำหนึ่งถามงงๆ “พี่เพชร จะไปไหน”
เพชรบอกด้วยน้ำเสียงเสียใจ เพราะรู้ว่าน้ำหนึ่งรักตาหวาน “พี่ต้องหนี”
“หนี หนีทำไมคะ”
“เด็กของเธอที่ชื่อตาหวาน ถูกยิงตาย และพ่อเธอก็โยนความผิดให้กับเพชร” ทับทิมบอก
“พี่เพชร ตาหวาน”

น้ำหนึ่งพูดได้แค่นั้นก็ทรุดฮวบลงกับพื้นหมดสติทันที
ที่บริเวณด้านนอกบ้านพักหมอณัฐตอนกลางคืน ลมพัดแรงเหมือนฝนจะตก ด้านในอลิสนั่งเล่นไอแพดแล้วเจอภาพข่าวเพชร ถึงกับตกตะลึงพึมพำ

“ไอ้เพชร เป็นผู้ต้องหา มีอะไรที่มันตื่นเต้น ดราม่ากว่านี้อีกมั้ยเนี่ย” อลิสยิ้มเยาะ “สมน้ำหน้า นังน้ำหนึ่ง นังลูกอกตัญญู”
สีหน้าของอลิสยามนี้มีแต่ความสาแก่ใจ ขณะที่สายฝนเริ่มเทกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วง ลมฝนโหมพัดอย่างรุนแรง

เวลาเดียวกันที่บ้านเชิงเขา น้ำหนึ่งยังนอนหมดสติอยู่ในห้องเพชร ขณะที่เพชรเอาผ้าเย็นเช็ดหน้าให้ ก่อนจะจับมือน้ำหนึ่งมากุม นั่งมองหน้าเด็กสาวด้วยความเวทนา แรงสัมผัสที่มือทำให้น้ำหนึ่งรู้สึกตัว ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
“น้ำหนึ่ง” เพชรเรียก สีหน้าดีใจ
น้ำหนึ่งยังงงอยู่ “พี่เพชร” จนสักพักพอสติเริ่มมาจำได้ น้ำหนึ่งดึงมือออกจากเพชรทันที ร้องไห้โฮ
เพชรเสียใจ “น้ำหนึ่ง”
“ตาหวาน...น้ำหนึ่งจะไปหาตาหวาน” น้ำหนึ่งผุดลุกขึ้นจะไป
เพชรคว้าตัวเอาไว้ “อย่าน้ำหนึ่ง ตาหวาน...” เพชรจุก ลำบากใจที่จะพูด
น้ำหนึ่งกรีดเสียงร้องออกมาด้วยความเสียใจ “ตาหวานไม่อยู่แล้ว เพราะพี่เพชรเป็นคนฆ่าตาหวาน ทำไมพี่เพชรทำอย่างนี้” น้ำหนึ่งทุบตีเพชรไปมา
เพชรจับมือเอาไว้ บอกด้วยเสียงดัง เข้ม โกรธไปถึงเกรียงศักดิ์
“พี่ไม่ได้ทำ พี่ไมได้ฆ่าตาหวาน”
“พี่เพชรจะให้น้ำหนึ่งเชื่อเหรอคะ? ว่าคุณพ่อฆ่าตาหวาน แล้วโยนความผิดให้พี่เพชร น้ำหนึ่งไม่เชื่อ”
น้ำหนึ่งวิ่งออกไปแบบคนเสียขวัญสุดขีด
“น้ำหนึ่ง”

น้ำหนึ่งวิ่งเตลิดออกนอกบ้าน เพชรวิ่งตาม พลอยที่อยู่ด้านในอีกมุม เห็นเหตุการณ์จึงเลื่อนรถเข็นตามมาหยุดมอง
ท่ามกลางฝนที่ตกหนักไม่ลืมหูลืมตา น้ำหนึ่งวิ่งฝ่าสายฝนออกมาอย่างไม่กลัวอะไรเลย ฟ้าร้องครืนโครมเป็นระยะ เสียงน่ากลัว น้ำหนึ่งหลับหูหลับตาวิ่ง เพชรวิ่งมาทันกระชากมือน้ำหนึ่งไว้
“ปล่อยน้ำหนึ่ง” ถูกน้ำหนึ่งสะบัดมือออกแต่ไม่หลุด
เพชรคว้าร่างน้ำหนึ่งกอดรวบเอาไว้ทั้งตัว
พลอยมองดูอย่างเสียใจ เห็นชัดว่าเพชรแคร์น้ำหนึ่งมาก
เพชรละล่ำละลักบอก ด้วยน้ำเสียงอาทร
“ฟังพี่ก่อน พี่ไม่ได้เป็นคนทำร้ายตาหวานจริงๆ”
“งั้นก็แปลว่าน้ำหนึ่งต้องเชื่ออย่างที่คุณน้าทับทิมบอกเหรอคะ” น้ำหนึ่งร้องไห้โฮออกมา “คุณพ่อฆ่าตาหวาน แล้วโยนความผิดให้พี่เพชร” ถึงตอนนี้น้ำหนึ่งสะอึกสะอื้น ร้องไห้จนตัวโยน “มันเป็นไปไม่ได้ คุณพ่อเป็นคนเลี้ยงตาหวานมา คุณพ่อรักตาหวานเหมือนลูก ไม่มีทางที่คุณพ่อจะทำอย่างนั้น”
“พี่ก็ไม่ได้บอกว่าคุณพ่อของน้ำหนึ่งทำ”
น้ำหนึ่งชักงง ถามรัว “แล้วใครเป็นคนทำ”
เพชรเงียบ ตอบไม่ได้ เพราะไม่รู้จักนักปราชญ์ น้ำหนึ่งมองมาด้วยความเข้าใจผิด
“พี่เพชรตอบไม่ได้ เพราะจริงๆ แล้ว พี่เพชรเป็นคนฆ่าตาหวาน ทำไมคะพี่เพชร พี่เพชรทำตาหวานทำไม” น้ำหนึ่งทุบตีเพชรระบายอารมณ์
เพชรไม่สู้ แต่น้ำเสียงเริ่มโกรธ “ถ้าน้ำหนึ่งเชื่ออย่างนั้น จะฆ่าพี่ให้ตายไปกับตาหวาน ก็เอา”
“อย่าท้านะพี่เพชร” น้ำหนึ่งหันรีหันขวางไปคว้าท่อนไม้แถวๆ นั้นขึ้นมากำแน่น
เพชรทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ “พี่ไม่ได้ท้า แต่ถ้าน้ำหนึ่งเชื่ออย่างนั้น ก็แปลว่า...น้ำหนึ่งไม่ได้มีพี่อยู่ใน
หัวใจเลย”
น้ำหนึ่งน้ำตาร่วง ร้องไห้เหมือนเด็กน่ากิริยาน่าสงสาร สับสนมากๆ “ที่ผ่านมา ก็เพราะน้ำหนึ่งเชื่อพี่เพชรไม่ใช่เหรอคะ เรื่องทุกอย่างมันถึงเป็นแบบนี้ ตอนนี้น้ำหนึ่ง ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว น้ำหนึ่งไม่รู้จะเชื่อใคร?” น้ำหนึ่งปล่อยท่อนไม้ลง ร้องไห้โฮๆ
เพชรสงสาร คว้าตัวน้ำหนึ่งมากอดเอาไว้แน่น พูดออกมาอย่างเข้าใจ และเสียใจ
“พี่เข้าใจ ว่าน้ำหนึ่งรู้สึกอย่างไร...แต่ขอให้เชื่อพี่นะ...มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่พี่จะทำร้ายตาหวาน”
น้ำหนึ่งร้องไห้ เสียงเครือสั่น สับสนหนัก “งั้นก็แปลว่า...ต้องให้น้ำหนึ่งเชื่อว่าคุณพ่อใส่ร้ายพี่เพชร...” น้ำหนึ่งเกิดความอัดอั้นตันใจมากขณะพูดประโยคต่อมา “พี่เพชรรู้มั้ย เพราะคำว่ารัก เพียงคำเดียว ทำให้น้ำหนึ่งเป็นเหมือนลูกกตัญญู”
เพชรสบตาน้ำหนึ่ง สุดแสนจะสงสาร น้ำหนึ่งดันตัวเพชรออก เพราะรับตัวเองไม่ได้
“น้ำหนึ่งขยะแขยงตัวเองเหลือเกิน น้ำหนึ่งขยะแขยงตัวเอง” ว่าแล้วก็ผลักเพชรออกแล้ววิ่งหนีไป
“น้ำหนึ่งๆ” เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งเอาไว้ รั้งร่างแบบบางมากอดแน่น
จังหวะนี้เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาอย่างแรง น้ำหนึ่งกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจกลัวสุดขีด มือกอดเพชรแน่น เพชรก็กอดน้ำหนึ่งแน่น ในอาการหวงแหนและปกป้องเต็มที่
พลอยมองภาพที่เพชรกอดปกป้องน้ำหนึ่ ง น้ำตาไหลรินออกมาด้วยความน้อยใจ และเสียใจ
ยิ่งนับวันพลอยยิ่งเห็นเพชรรักน้ำหนึ่งสุดหัวใจ และสองคนรักกันมาก

เพชรอุ้มน้ำหนึ่งเข้ามาในห้อง สองคนเนื้อตัวเปียกโชก เพชรวางตัวน้ำหนึ่งลงบนเตียง เนื้อตัวน้ำหนึ่งสั่นสะท้าน เพชรมองอย่างเป็นห่วง
“หนาวเหรอ” เพชรเอามืออังที่หน้าผาก “น้ำหนึ่งไม่สบาย”
“น้ำหนึ่งไม่เป็นไรค่ะ” น้ำหนึ่งหน้าซีดเหมือนคนจะเป็นไข้ ดันตัวเพชรออก
“ยังกลัวพี่อีกเหรอ”
“เปล่าค่ะ....น้ำหนึ่ง...กลัว...กลัวใจตัวเอง...เพราะยิ่งพี่เพชรดีกับน้ำหนึ่งเท่าไหร่ น้ำหนึ่งก็ยิ่งจะตัดใจจากพี่เพชรไม่ได้”
“ไม่ต้องตัดใจเลยน้ำหนึ่ง” น้ำหนึ่งมองด้วยท่าทีสงสัย เพชรลูบผมอย่างอ่อนโยน “ในเมื่อ พี่ก็รักน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งตะลึงงัน อึ้ง ดีใจ คาดไม่ถึง “พี่เพชร”
เพชรย้ำคำ อย่างจริงจัง “พี่รักน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งน้ำตาไหลรินออกมาด้วยความดีใจ เพชรเอามือค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้น้ำหนึ่งอย่างอ่อนโยน น้ำหนึ่งจับมือของเพชรเอาไว้ มองเพชรอย่างเทิดทูน
“พี่เพชรอย่าหลอกน้ำหนึ่งนะคะ..อย่าหลอกน้ำหนึ่ง”
เพชรส่ายหน้า “พี่เคยหลอก..” น้ำหนึ่งนิ่งรอฟัง เพชรพูดต่อ “หลอกตัวเอง แต่สุดท้ายพี่ก็หลอกไม่ได้ เพราะพี่รักเด็กคนนี้...เด็กที่รักพี่อย่างหมดใจ”
“พี่เพชร” น้ำหนึ่งโผเข้ากอดเพชรแน่น ร้องไห้ด้วยความดีใจ
เพชรกอดน้ำหนึ่งแน่น แววตาของเพชรกลับดูทุกข์ใจ
“น้ำหนึ่งยอมค่ะ ยอมทุกอย่าง ยอมโง่ ยอมเป็นคนไม่ดี ยอมเป็นลูกอกตัญญู...ยอมให้คน
ทั้งโลกด่า แต่น้ำหนึ่งไม่ยอมที่จะหยุดรักพี่เพชร...น้ำหนึ่งรักพี่เพชรค่ะ”
“พี่ก็รักน้ำหนึ่ง”
เพชรบรรจงจูบน้ำหนึ่งอย่างแผ่วเบา ละมุนละไม ก่อนที่จะถอนตัวออก
“อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า นอนซะ เดี๋ยวพี่จะออกไปเอายามา พี่กลัวน้ำหนึ่งไม่สบาย”
เพชรเดินออกไป น้ำหนึ่งมองด้วยสายตาเต็มตื้น รักเพชรเหลือเกิน
เพชรเดินออกไปด้านนอก มองออกไปยังความมืด เห็นฝนตกหนักมองแทบไม่เห็นอะไร ช่างเหมือนชีวิตของเพชรตอนนี้ที่มืดมน หาทางออกไม่ได้เลย

เพชรได้แต่ทอดถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม
ความมืดห่อคลุมไปทั่วพื้นที่บ้านเชิงเขา พลอยเลื่อนรถเข็นมา

ดวงตาของพลอยเห็นน้ำตาไหลและประกายตาแห่งความเจ็บปวด โกรธเกลียด เคียดแค้น หน่วยตาสีน้ำตาลเข้มของพลอยกลายเป็นสีเลือด เป็นเลือดที่ออกมาจากร่างเกรียงศักดิ์ สภาพเหมือนตอนจินดาผู้เป็นบิดาตาย
มือของพลอยกำมีดจ้วงแทงเข้าที่ร่างของเกรียงศักดิ์ ด้วยความแค้นจัด ใบหน้าของเกรียงศักดิ์กระตุกเฮือกขึ้นมาเจ็บปวดสุดชีวิต ขณะที่ร่างของพลอยลุกพรวดขึ้นอย่างแข็งแรงน่ากลัว
พลอยจินตนาการฉากแห่งความตายของเกรียงศักดิ์ไว้ในใจแล้ว

เวลาเดียวกันภายในห้องนอน เกรียงศักดิ์สะดุ้งเฮือกตกใจตื่นขึ้นมาจากอาการเครียดและกังวล สีหน้ารู้สึกผิด เหลือบตามองข้างๆ ก็ เห็นดาราณีนอนลืมตาไม่หลับเช่นกัน สองคนมองหน้ากัน ท่าทางไม่ดี
“ผมขอโทษ” เกรียงศักดิ์ขอโทษภรรยาที่โยนความผิดให้เพชร
ดาราณีผุดลุกขึ้นมานั่งหน้าเศร้าๆ “ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษเราทั้งคู่ ที่...” คุณหญิงเสียงเครือสั่น ด้วยรู้สึกผิด “โยนความผิดให้ผู้ชายคนนั้น”
เกรียงศักดิ์เสียงเครียดขึ้นอีก “แต่มันก็จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้น ในเมื่อ นักปราชญ์ช่วยเรา”
“แต่ความยุติธรรมจะช่วยเราหรือคะ? คุณคิดหรือคะว่านายเพชร จะไม่ปกป้องตัวเอง”
“ทุกอย่างในโลก เป็นไปได้เสมอ”
“แต่นวล...” ดาราณีสงสารนวล เพราะผูกพันกับตาหวานมาก
“ผมคิดว่า นวลเข้าใจ” เกรียงศักดิ์พูดอย่างมั่นใจ

รุ่งเช้านวลในชุดดำ บอก เกรียงศักดิ์ และดาราณีที่อยู่ในชุดดำเช่นกัน
“นวลเข้าใจค่ะ และสมควรแล้วที่คนร้ายจะเป็นไอ้เพชรคนนั้น เพราะมันเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ถ้ามันไม่พาคุณน้ำหนึ่งไป คุณนักปราชญ์ก็คง...ไม่...” นวลจุกอก อึ้ง เงียบงันไป น้ำตาคลอเบ้า “และตาหวานก็คงจะไม่จากไป” นวลสุดกลั้นร้องไห้ออกมา
“ไอ้เพชร มันเกิดมาเพื่อทำลาย ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ฉันไปทำอะไรให้มัน มันถึงได้จองเวร
จองกรรมกับฉันขนาดนี้” เกรียงศักดิ์มองสองคน สีหน้าและน้ำเสียงไม่สบายใจนักขณะบอก “ทุกคนต้องให้การกับตำรวจให้ตรงกัน”
“ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ความจริง...ก็ตาม” ดาราณีสะท้อนใจ
เกรียงศักดิ์อึ้ง สีหน้าทุกคนมีแต่ความเสียใจ

ด้านหมอณัฐเดินออกมาจากห้องโถงบ้านพัก เพื่อไปทำงาน อลิสเดินตาม
“พี่หมอฟังก่อนสิคะ..อลิสพูดเรื่องจริงนะคะ บ้านเชิงเขา เต็มไปด้วยผู้คนแปลกๆ นายเพชร น้องชายของยัยคุณพลอย เป็นฆาตกร ส่วนยัยคุณพลอยก็เป็นคนบ้า โรคจิตทำร้ายอลิส”
หมอณัฐ หันมาดุ “เลิกพูดจาเหลวไหลได้แล้ว” พลางหันมาย้อนถามในท่าทีประชด “ตรรกะอลิสอีกรึไง”
“โอ...ไม่ต้องตรรกะอลิส คนธรรมดาที่ไม่หน้ามืดตามัวอย่างพี่หมอก็ต้องรู้ค่ะ ว่าคนที่บ้านเชิงเขา ไม่ใช่คนธรรมดา”
หมอณัฐ ฉุน “นี่อลิส”
“เชื่ออลิสเถอะนะคะพี่หมอ ตรรกะอลิส แม่น ยำตรงเป๊ะ เชื่อได้ทุกอย่าง”
หมอณัฐ บอกอย่างจริงจัง “เรายังไม่รู้จักคุณเพชรอะไรนั่น แล้วคุณพลอยจะเป็นคนร้ายกาจได้ยังไง”
“ไอ้สิคะ...คุณพลอยบ้า อาจจะแกล้งพิการก็ได้” อลิสบอก
หมอณัฐ ขึ้นเสียง “อลิส”
อลิสเจื้อยแจ้วต่อ “ก็คนบ้าที่ไหนจะมีแรงบีบคออลิสขนาดนั้น อีกอย่าง...อลิสเห็นกับตา ว่าคุณพลอยบ้าจะฆ่าคน อ้อ...มิน่า...พี่สาวโหดอย่างนั้น น้องชายเลยฆ่าคนได้”
หมอณัฐ ชักโมโห “อย่าพูดพล่อยๆ บอกมา คุณพลอยฆ่าใคร”
“ฆ่า...”
อลิสหลุดปากเถียงลั่น แต่ต้องชะงัก เพราะตัวเองก็ตอบไม่ได้ เพราะตอนนั้นไม่เห็นน้ำหนึ่ง แต่หมอณัฐกลับจ้องหน้าอลิส
“นี่แปลว่า...อลิสไปยุ่งวุ่นวายบ้านคุณพลอยอีกแล้วใช่มั้ย”
อลิสรู้สึกตัว “เอ่อ…”
“ทำไมอลิสเป็นคนแบบนี้ รู้มั้ยว่าที่อลิสไปยุ่งวุ่นวายบ้านเชิงเขาวันนั้น พี่ก็อายจนไม่กล้าไปสู้หน้าคุณพลอยเค้าอีกแล้ว” หมอณัฐจ้องหน้าหาคำตอบ ท่าทียุ่งยากใจหนัก “พี่ไม่รู้ว่าอลิสมีอะไรนักหนา แต่ถ้าอลิสเป็นคนอย่างนี้ กลับกรุงเทพฯ ไปเลย ไป” พูดจบหมอณัฐลากแขนอลิสให้ออกนอกบ้าน
อลิสร้องโวยวาย "พี่หมอไล่น้อง"
"น้องอย่างนี้ สมควรที่สุดที่จะถูกไล่ กลับกรุงเทพฯ เลยอลิส"
"อลิสไม่กลับ" อลิสสะบัดมือออกบอกอย่างดื้อรั้น "อลิสจะฉีกหน้ากากยัยพลอยบ้า"
หมอณัฐโกรธจัด เถียงลั่น “คุณพลอยไม่ได้บ้า”

อ่านละคร มารกามเทพ ตอนที่ 8/3 วันที่ 24 เม.ย. 56

ละคร มารกามเทพบทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพบทโทรทัศน์ : อัจฉรียา
ละคร มารกามเทพกำกับการแสดง : ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์
ละคร มารกามเทพแนวละคร : เมโลดราม่า
ละคร มารกามเทพอำนวยการผลิต : สุรางค์ เปรมปรีดิ์, ถกลเกียรติ วีรวรรณ, นิพนธ์ ผิวเณร
ละคร มารกามเทพออกอากาศ ทุกวันพุธ และ พฤหัสบดี เวลา 20.10 - 21.40 น. ทางช่อง 5
ที่มา manager