อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 10 วันที่ 7 ต.ค. 55

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 10 วันที่ 7 ต.ค. 55

สมหวังจึงต้องหันกลับมารับพวงมาลัยที่บรรดาแฟนคลับแย่งกันคล้องจนท่วมคอ
กุหลาบต้องออกมาช่วยแบ่งรับพวงมาลัยออกไป
ยอดชายนั่งดูทีวีอย่างหงุดหงิดอยู่ที่โซฟาในห้องโถง
“มันจะใส่หน้ากากทำไมวะ”
สมหวังกำลังรับพวงมาลัยจากแฟนคลับ ทันใดนั้น ก็มือแฟนคลับคนหนึ่งเอื้อมดึงหน้ากากออกโดยที่สมหวังไม่ทันตั้งตัว! สมหวังอึ้ง ตกใจ
กุหลาบที่เห็นเหตุการณ์ก็ตกใจเช่นกัน รีบพาสมหวังเข้าไปหลังเวที
ป้าชวนจ้องทีวีด้วยอาการตกใจ ไม่เชื่อสายตาว่าเป็นสมหวัง

“นังสมหวังนี่!...ใช่นังหวังจริงๆ ด้วย”
สีหน้าหญิงชรา หนักใจขึ้นมาทันที
ยอดชายตกใจปนดีใจ ยิ้มร่าออกมา
“เฮ้ย! นังสมหวังคนเดียวกันจริงๆ ด้วย มึงแน่มากนะที่มาเป็นนักร้องแหกตากู…คราวนี้มึงเสร็จกูแน่”

ยอดชายผุดยิ้มเหี้ยมเกรียมออกมาทางสีหน้าอย่างหมายมาด
สมหวังเดินเข้ามาหลังเวที เนื้อตัวสั่นเทา ยังอยู่ในอาการตกใจที่ถูกแฟนเพลงกระชากหน้ากากโดยไม่ทันตั้งตัว สีหน้าสมหวังเป็นกังวลหนัก กุหลาบวิ่งตามเข้ามาหน้าตื่น




“พี่กุหลาบ! ทำไงกันดี พวกโจรมันต้องเห็นหน้าชั้นแน่ๆ”
กุหลาบได้แต่ปลอบ “ใจเย็นๆ นะสมหวัง ไม่มีใครสังเกตหรอก หน้ากากมันหลุดตอนท้ายแป๊ปเดียวเอง ไม่ต้องคิดมากนะ”
สมหวังพยักหน้ารับ แต่สีหน้าก็ยังไม่คลายกังวล

สมหวังกับกุหลาบเปิดประตูเข้ามาในห้อง
เจ๊เนาว์ร้องอย่างดีใจ “สมหวังมาแล้ว ๆ”
เสียงเฮและเสียงปรบมือดังขึ้นแสดงความยินดี เจ๊เนาว์กำลังจะเข้าไปกอดสมหวัง ถูกชูชนะเบียดจนร่างกระเด็น เจ๊เนาว์เซถลาออกไป
“หือ…พ่อ! ให้ชั้นกอดก่อนก็ไม่ได้ ศิษย์รักคนเนี้ยไม่ได้เลยนะ”
ชูชนะไม่สนใจเจ๊เนาว์ โผเข้าไปกอดสมหวังพร้อมทั้งน้ำตาคลอ ด้วยความภาคภูมิใจที่สมหวังประสบความสำเร็จอย่างท่วมท้นสมใจ
“เยี่ยมมากสมหวัง ให้มันได้แบบนี้สิ เอ็งไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ”
เจ๊เนาว์กรี๊ด “นี่ๆ เจ๊ยืนฟังสมหวังร้องเพลงขนนี้ลุกซู่ซู่”
“ปวดขี้เหรอ” เจ๊จุ๊กัด
เจ๊เนาว์เคลิ้ม “เออ!” พอนึกได้ก็ร้องกรี๊ด “ว๊าย ไม่ใช่! อีนี่คนเค้ากำลังยินดีปรีดากันอยู่
ขัดจังหวะตลอด” หันมาอวยสมหวัง “หนูทำให้เจ๊ปลื้มปริ่มที่สุด”
เจ๊จุ๊แถเข้าไปหาสมหวังบ้าง
“เจ๊ก็ยืนฟังสมหวังอยู่นะ ขนนี้ก็ลุกซู่ซู่เหมือนกัน”
“สตอบอแหล!…ชั้นเห็นแกมองแต่ผู้ชายน้ำลายไหลเยิ้มอยู่ ….สร้างภาพเนี้ยที่หนึ่ง” เจ๊เนาว์ด่า
“ผู้ชายอ่ะดูแว๊บๆ สนใจสมหวังมากกว่า” เจ๊จุ๊ยิ้มระรื่น
เจ๊เนาว์หมั่นไส้ “นั่นง่ะ…เห็นมะ”
เจ๊จุ๊หงุดหงิด “หักหน้ากรูกลางสาธารณชนนะอีเนาว์ คืนนี้กรูจะลักหลับมึง”
ชูชนะรำคาญ ตวาดสองคน “พอได้แล้ว…เอ็งสองคนน่ะ ข้ายังพูดกับนังสมหวังไม่จบ” ชูชนะยิ้มให้สมหวัง น้ำตาชายชราคลอเบ้าอย่างปีติ “ข้าดีใจนะที่วันนี้เอ็งได้ประกาศศักดาให้วงชูชนะ วทัญญูอีกครั้ง ข้าขอบใจเอ็งจริงๆ”
ทุกคนเฮลั่น สายฟ้ายิ้ม มองชูชนะที่กอดสมหวังด้วยความปลาบปลื้ม และมีความสุข
“นานๆจะเห็นน้ำตาพ่อสักครั้งนึง เธอทำให้พ่อน้ำตาซึมได้ถือว่าสุดยอดจริงๆ … ยินดีด้วยนะสมหวัง”
สมหวังฝืนยิ้มรับ
เจ๊จุ๊ควักกระดาษทิชชูส่งให้ชูชนะ “พ่อ พ่อ…เช็ดน้ำตาหน่อยแต่งตัวมาซะหล่อ เดี๋ยวหมดหล่อกันพอดี”
ชูชนะโวยลั่น “ข้าไม่เช็ด มันเป็นน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มเว้ย…ต่อไปนี้วงของเราก็จะดังยิ่งขึ้น งานเยอะขึ้น เงินเยอะขึ้น ที่สำคัญลูกทุ่งยังจะอยู่กับข้าไปอีกนานแสนนาน”
ทุกคนพากันเฮลั่นอีกครั้ง ยิ้มแย้มแจ่มใส ปลาบปลื้มและดีใจ
โดยไม่ทันสังเกตกันว่า สมหวังสีหน้ายังคงไม่สู้ดีนัก

กลับมาถึงบ้าน เสียงโทรศัพท์สมหวังดังขึ้น หน้าจอ เห็นเป็นเบอร์ป้าชวนโทร.เข้ามา สมหวังรีบกดรับ
กุหลาบเข้ามายืนฟังอยู่ข้างๆ
“ฮัลโหล…จ้ะป้า”
ป้าชวนอยู่ที่ร้านชวนชมภูษา สีหน้าโกรธขึ้งและเครียดหนัก
“ทำไมเอ็งต้องโกหกป้าด้วย”
สมหวังหน้าเสียรู้ทันทีว่าเรื่องอะไร “ป้าฟังชั้นอธิบายก่อนนะ”
ป้าชวนคร่ำครวญต่อ “รู้มั้ยว่ามันเสี่ยงแค่ไหนที่เอ็งทำแบบนั้น ป้าอุตส่าห์ไว้ใจเอ็งเห็นว่าโตแล้วดูแลตัวเองได้ อยู่ในที่ที่ปลอดภัยป้าก็หายห่วง ที่ไหนได้กลายมาเป็นนักร้องออกทีวีให้โจรมันตามไปฆ่าเอ็งซะอย่างงั้น แล้วแบบนี้ป้าจะนอนหลับได้ยังไง ต้องมานั่งเป็นห่วงเอ็งอยู่อย่างงี้ทุกวันน่ะเหรอ”
สมหวังอึ้ง รู้สึกผิดและเสียใจที่โกหกป้าชวน และยังทำให้ป้าต้องมาเป็นห่วงอีก
“ป้า ชั้นขอโทษนะ..ที่ทำให้ป้าต้องเป็นห่วง แต่ป้าไม่ต้องห่วงชั้นนะ ชั้นดูแลตัวเองได้…ชั้นจะระวังตัวให้มากๆ”
ป้าชวนยื่นคำขาด “ไม่ได้!…ถ้าไม่ให้ป้าเป็นห่วง เอ็งต้องเลิกเป็นนักร้อง ป้าจะไปบอกหมวดวันชาติให้พาเอ็งไปอยู่ที่อื่น”
สมหวังตกใจ “อย่าบอกหมวดนะป้า”
กุหลาบยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินว่าจะป้าชวนบอกหมวดวันชาติถึงกับตกใจตาเหลือก
“ทำไมถึงจะบอกไม่ได้…เอ็งอยากอยู่ในที่ที่อันตรายเหรอนังหวัง”
“ป้า...ฟังชั้นนะจ๊ะ ที่ชั้นทำแบบนี้ชั้นมีเหตุผลของชั้นนะจ๊ะป้า ชั้นอยู่ในวงลูกทุ่งที่กำลังเจ๊ง มีคนงานในวงหลายสิบชีวิต ถ้าวงเจ๊งไปพวกเค้าจะไปอยู่ที่ไหนกัน ป้าเคยสอนชั้นอยู่เสมอๆ ไม่ใช่เหรอจ๊ะ ให้เป็นคนกตัญญูรู้จักบุญคุณคน ที่นี่เค้ามีบุญคุณกับชั้นมากให้ชั้นได้มีที่นอนมีข้าวกิน ถึงเวลานี้เค้ากำลังเดือดร้อนชั้นก็ต้องตอบแทนบุญคุณไม่ใช่เหรอจ๊ะ”
ป้าชวนเสียงแข็งอยู่ “มันก็ใช่ แต่นี่เอ็งต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงนะ”
สมหวังยิ่งหนักใจ พยายามพูดอธิบายให้ป้าชวนสบายใจ “ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ ต่อไปนี้ชั้นจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดและจะไม่เสี่ยงแบบวันนี้อีก แล้วพี่กุหลาบก็ดูแลชั้นอยู่ พวกโจรมันไม่มาทำอะไรชั้นง่ายๆ หรอก … และถือว่าชั้นขอร้องป้าอย่าเอาเรื่องไปบอกหมวดนะ ไม่งั้นพี่กุหลาบต้องเดือดร้อนไปด้วยแน่ ๆ”
ป้าชวน ถอนหายใจ “ตามใจเอ็ง … ดูแลตัวเองให้ดีนะ”
“จ้ะป้า…ป้าก็เหมือนกันนะ แล้วไม่ต้องเครียดเรื่องชั้นนะ ชั้นว่าอีกไม่นานเรื่องทุกอย่างมันก็จบ เราจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมนะ... แค่นี้ก่อนนะป้า”
สมหวังวางสาย หันมาหากุหลาบ
“พี่กุหลาบ…ป้าต้องไม่สบายใจเพราะชั้นแน่ๆ”
กุหลาบให้กำลังใจ “เหตุผลที่สมหวังพูดไปเมื่อกี้ ป้าเค้าคงเข้าใจนะ…สมหวังเองก็ไม่ต้องคิดมาก เราทำเพื่อส่วนรวม ดูสิเราช่วยคนนับสิบให้อยู่รอด คนดีพระย่อมคุ้มครอง ไหนยังมีพี่ที่คอยปกป้องสมหวังอีกรับรองสมหวังไม่เป็นอะไรแน่ๆ”
สมหวังยิ้ม รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา

ด้านป้าชวนได้แต่ภาวนา “เจ้าประคูณ…สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ขอจงปกปักรักษาคุ้มครองนังสมหวัง
ให้พ้นจาก สรรพทุกข์ สรรพโศก สรรพโรค สรรพภัย สรรพเคราะห์ เสนียดจัญไร ด้วยเถิด …” ถอนหายใจบ่นงึมงำ “นังสมหวังนะนังสมหวัง ดื้อแต่เด็กยันโต ป้าเหนื่อยใจกับเอ็งจริงๆ”

ป้าชวนมีสีหน้าหนักใจ ทุกข์ใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะเป็นห่วงสมหวัง
เวลาเดียวกันนั้นสองวายร้าย แดนอยู่กับยอดชายที่บ้านคุณนายศรีสมร

“จะให้ผมไปจัดการมันเลยมั้ย” แดนเอ่ยขึ้น
“แกรู้แล้วเหรอว่าวงลูกทุ่งมันอยู่ไหน”
“ยังครับ…แต่มันออกทีวีแบบนี้ใครๆ เค้าต้องรู้จักมันแน่ หาแป๊บเดียวก็เจอ”
“ไม่ต้อง เสียเวลา ชั้นมีแผนที่ง่ายกว่านั้น แกเตรียมตัวไว้แล้วกัน”
ยอดชายสีหน้าเหี้ยม!

เช้าวันต่อมา สองเจ๊...เจ๊เนาว์ เจ๊จุ๊แต่งตัวสวยเช้งกะเด๊ะ เดินออกมากับแด๊นเซอร์ 2-3 คน
“เดินให้มันเร็วๆหน่อยอีตุ๊ดถึก สายแล้วแดดมันจะร้อน เดี๋ยวผิวนวลๆ ของชั้นโดนแสงยูวีมันจะเสียหมด”
เจ๊เนาว์ด่าสวนกลับ “หนังหนาเป็นโคกระบืออย่างแก แสงยูวีทำอะไรไม่ได้หร๊อก”
สายฟ้าเดินสวนมาพอดี
“อ้าวเจ๊ จะไปไหนกัน”
“ไปตลาด” เจ๊เนาว์บอก
“ถึงว่าแต่งตัวซะสวยเลย” สายฟ้ายิ้มๆ
เจ๊จุ๊ทำเป็นม้วนตัว บิดเขินไปมา
“แหม…สายฟ้าก็พูดไป ชมเจ๊บ่อยๆ เจ๊คิดนะ”
“สายฟ้าเค้าหมายถึงชั้นย่ะ” เจ๊เนาว์หันมาทางสายฟ้า พูดเสียงหวาน “เจ๊สวยจริงเหรอ”
เจ๊จุ๊กัดอีก “ออกจากห้องไม่ได้ส่องกระจกเหรออีถึก”
เจ๊เนาว์หมั่นไส้ “จ้า!! อีแม่ไม่ถึก ผอมเพรียว ร่างบาง”
สายฟ้าหัวเราะขำ
“พอๆ เจ๊ สวยทั้งสองแหละ…แล้วนี่ไปแต่เช้าไปซื้ออะไรกัน”
“ยังไม่รู้อีกเหรอจ๊ะ วันนี้พ่อเค้าจะจัดงานเลี้ยงให้สมหวัง” เจ๊เนาว์บอก
“ไม่เห็นรู้เลย…แต่ก็ดีเหมือนกัน บ้านเราไม่ได้จัดงานเลี้ยงมานานแล้ว….ซื้อกับข้าวมาเยอะๆ เลยนะ อย่าลืมของโปรดผมด้วยล่ะ ปลากระพงนึ่งมะนาว ทอดมันปลากราย น้ำพริกปลาทู”
เจ๊จุ๊แบมือทันที “มันนี่ด้วย!”
สายฟ้ายิ้มแหยๆ “อ๋อ…ลืมเลย เอาเท่าไหร่”
“เท่าไหร่ก็ได้ เลี้ยงคนทั้งวงอ่ะจ้ะ”
สายฟ้าหยิบเงินให้เจ๊จุ๊ ระหว่างนั้น สายฟ้าเหลือบไปเห็นสมหวังนั่งเล่นอยู่ศาลาท่าน้ำ

สายฟ้ากำลังเดินตรงเข้ามาหาสมหวัง ทันใดนั้น โทรศัพท์สมหวังดังขึ้น
สมหวังยิ้มเขินกดรับโทรศัพท์จากยอดชาย
“คุณยอดชายเหรอคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
สายฟ้าได้ยินสมหวังคุยกับยอดชายก็หยุดชะงัก และหลบหลังต้นไม้แอบฟัง
“เดี๋ยวนี้ออกทีวีดังใหญ่โตแล้วนะครับ” ยอดชายเย้า
สมหวังตกใจคาดไม่ถึง “คุณยอดชายเห็นด้วยเหรอคะ”
ยอดชายพูดเสียงอ้อน ตัดพ้อนิดๆ “เป็นนักร้องก็ไม่โทร.มาบอกผมสักคำ ผมน้อยใจแล้วนะ หรือว่าคุณรังเกียจผมแล้ว”
สมหวังปฏิเสธดังลั่น “เปล่านะคะ”
ที่หลังต้นไม้ สายฟ้ายังคงแอบฟังสมหวังคุยโทรศัพท์อย่างหมั่นไส้ พร้อมกับบ่นพึมพำ
“โธ่เอ๊ย! ทำเป็นเสียงอ่อนเสียงหวาน คุยกับไอ้หน้าหยกอยู่ละซี้”

ทางด้านยอดชายผุดสีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมา
“ถ้าไม่รังเกียจวันนี้คุณสมหวังไปทานข้าวกับผมได้มั้ยครับ”
สมหวังอ้ำอึ้ง “คือ…วันนี้จะไม่สะดวกน่ะค่ะ คือที่บ้านเค้าจะงานเลี้ยงให้ชั้น เป็นวันอื่นได้มั้ยคะ”
ยอดชายทำเสียงเศร้า “น่าเสียดายจัง นึกว่าจะได้เจอคุณวันนี้ซะอีก”
“ทำไมล่ะคะ มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็คำถามที่คุณเคยถามผมไว้ครั้งก่อน ผมยังไม่ได้ตอบคุณเลยนะ”
สมหวังงวยงง “คำถาม”
“ที่คุณถามผมว่า ผมคิดยังไงกับคุณ…” ยอดชายพูดเสียงหวาน
สมหวังนึกขึ้นได้ก็เขิน “อ๋อ…ค่ะ แล้วคุณยอดชาย…คิดยังไงละคะ”
สายฟ้าเห็นสมหวังออกอาการเขิน บิดไปมาก็รู้สึกหมั่นไส้
“หวานซะเหลือเกินนะแม่คู๊ณ…ฮึ ฮึ!”
“ถ้าอยากรู้ งั้นกลางวันนี้ออกมาทานข้าวกับผมนะครับ” ยอดชายอ้อนต่อ
“กลางวันนี้เหรอคะ” สมหวังคิดสักครู่ “ได้ค่ะ แล้วร้านไหนดีคะ”
ยอดชายบอกชื่อร้าน สมหวังทวนชื่อร้านนั้น
ขณะที่สายฟ้าเงี่ยหูฟังอย่างสุดตัว
“แล้วเจอกันนะครับ” ยอดชายวางสายหน้าเหี้ยม!!
ส่วนสมหวังวางสาย ยิ้มอย่างมีความสุข
สายฟ้าเห็นสมหวังวางโทศัพท์ ก็รีบเดินออกมา
สมหวังหันมาเห็นสายฟ้าอยู่บริเวณครัว
“คุณสายฟ้า”
สายฟ้าหันมา ถามด้วยเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์
“มีอะไร”
สมหวังฉีกยิ้มให้ “คือชั้นมีเรื่องจะรบกวนคุณหน่อย”
สายฟ้าเสียงแข็ง “เรื่องอะไรอีก”
“คือ คุณยอดชายโทรมานัดชั้นไปทานข้าวกับเค้า ชั้นอยากให้คุณไปด้วย”
สายฟ้าหึง ไม่พอใจ
“เค้าชวนเธอ เธอก็ไปเองสิ จะพาชั้นไปทำไม”
“ก็ไปช่วยชั้นเหมือนคราวที่แล้วไง”
“เธออยากคุยอะไรก็คุยไป”
“ช่วยชั้นหน่อยนะ นะ” สมหวังอ้อน
“แล้ววันนี้งานเลี้ยง เธอจะไม่อยู่ช่วยเค้าเตรียมงานหรือไง”
“ไปแป๊ปเดียว…นะนะ” สมหวังเดินมาอ้อน เขย่าแขน “นะ นะ ไปช่วยชั้นหน่อยนะ”
สายฟ้าใจอ่อนในที่สุด
“ไปก็ได้…แต่ว่าร้าน...” สายฟ้าดันบอกชื่อออกมา “มันอยู่ตรงไหนชั้นไม่รู้จัก”
สมหวังหน้าตึงใส่ “คุณรู้ได้ไงว่าจะไปร้านนั้น”
สายฟ้าหน้าตาเหลอหลา ตกใจที่เผลอหลุด
สายฟ้ารีบแถกลบเกลื่อน “ก็ร้านแถวนั้นที่ดังๆ มีสักกี่ร้านกันเชียว” เปลี่ยนเรื่อง “สรุปจะให้ชั้นไปด้วยมั้ย”
ระหว่างนั้นบาสเดินเข้ามาได้ยินพอดี ยืนนิ่งฟัง
สมหวังยิ้ม “ไปๆๆ”
“ไปไหนกันน้องสมหวัง”
สมหวังอ้ำอึ้ง “ไป…เอ่อ…ไปแถวนี้น่ะจ้ะ”
“ให้พี่ไปด้วยนะ”
“แกช่วยงานเตรียมงานอยู่นี่แหละ…ไปแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็กลับ”

สายฟ้ากับสมหวังเดินออกไป บาสหึง มองตามตาขวางอย่างหงุดหงิด
ทางด้านกุหลาบแวะมาโรงพักเพื่อรับเบี้ยเลี้ยงเองในรอบหลายเดือน กำลังเดินเข้าไปทักทายเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นๆ ด้วยความคิดถึง

“สวัสดีจ้ะ..ทุกๆ คน”
เจ้าหน้าที่พอเห็นกุหลาบจอมเปิ่นมาก็ต่างดีใจ
“โอ้โห…จ่ากุหลาบ หายไปนานสวยขึ้นนะเนี่ย”
“แหม….จ่าก็…ชั้นรู้ตัวอยู่”
เจ้าหน้าที่อีกคนแกล้งหยอก “ชั้นพูดเล่น”
กุหลาบหน้าบูดใส่
“สวยจริงๆ ดูสิ ขาวผ่องสดใส”
กุหลาบเขิน อวยม้วน “ปากหวาน”
เพื่อนตำรวจอีกคนถาม “อยู่โน่นคงสบายสินะ”
“สบายมากๆ คนที่นั่นน่ารักกันทุกคนเลย วันๆอยู่กับของสวยๆ งามๆ”
“น่าอิจฉา” เพื่อนว่า
“แต่พอมันจะเครียดก็เครียดจนไมเกรนขึ้น อยู่ที่นี่สบายที่สุดแล้ว….เออ นี่จ้ะ ชั้นซื้อกล้วยทอดมาก เจ้านี้อร่อยสุดๆ เลยนะ”
“ขอบใจๆ” เพื่อนพ้องบอกพร้อมกัน

ระหว่างนั้นสารวัตรเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะสารวัตร” กุหลาบตะเบ๊ะทำความเคารพ
“มาทำอะไรจ่ากุหลาบ”
“เอากล้วยทอดมาฝาก… เอ้ย!! มารับเบี้ยเลี้ยงค่ะ”
“แล้วคุณออกมาแบบนี้พยานอยู่กับใคร” สารวัตรถามหน้าเครียด
“อยู่ที่บ้านกับคนในวงค่ะ”
สารวัตรหงุดหงิด “ปล่อยให้พยานอยู่แบบนั้นได้ยังไง ทุกวินาทีมันอันตรายคุณรู้มั้ย…ถ้าพยานเป็นอะไรไปผมจะเล่นงานคุณให้น่าดูเลย”
กุหลาบ หงอ หน้าสยอง “ค่ะ เดี๋ยวจะรีบกลับเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”
“ทำไมไม่ให้หมวดวันชาติเอาไปให้” สารวัตรซักอีก
“หมวดไม่ว่างค่ะ” กุหลาบบอกจ๋อยๆ
“แล้วหมวดไปไหน”
กุหลาบอึกอัก ตอบสารวัตรไม่ถูก

ที่แท้หมวดวันชาติจอดรถแอบอยู่ข้างทางหน้าปากซอยบ้านยอดชาย กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในรถ
ครู่หนึ่ง รถยอดชายขับออกมาจากซอย แล้วเลี้ยวผ่านหน้าหมวดวันชาติไป
หมวดวันชาติเหลือบขึ้นมาเห็นรถยอดชายขับผ่านหน้า รีบขับตามไป!

ยอดชายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.หาแดน ซึ่งซื้อของอยู่ในมินิมาร์ท ครู่หนึ่งก็เดินออกมาจากมินิมาร์ท
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แดนกดรับสาย
“ครับ คุณยอดชาย”
“ชั้นออกจากบ้านมาแล้ว อีกไม่เกินยี่สิบนาทีน่าจะถึง”

บาสอยู่ในอาการหงุดหงิด เตะบอลอัดผนังปลดปล่อยอารมณ์ กุหลาบเดินเข้ามา เป็นจังหวะที่ลูกบอลกระเด้งกลับ โดนหัวกุหลาบเต็มๆ
“โอ๊ย!! ไอ้บ้าใครปองร้ายชั้นเนี่ย!”
บาสเดินมาเก็บลูกบอล น้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ขอโทษ”
“เล่นบ้าอะไร ไม่ดูคนเลย”
บาสหันมามองกุหลาบนิ่งๆ ไม่ตอบโต้ แล้วหันไปเตะบอลต่อ
กุหลาบงง “เป็นอะไรวะ….สงสัยผีสิง”
กุหลาบเดินเข้าไปหาบาส
“นี่ๆ นายๆ”
บาสหันมาหา “อะไร”
“เห็นสมหวังมั้ยอ่ะ”
พอพูดถึงสมหวังบาสโมโหยิ่งใส่อารมณ์เตะบอลแรงขึ้น ลูกบอลกระเด้งเฉี่ยวหัวกุหลาบ กุหลาบหลบทัน
“โอ๊ยเป็นไรเนี่ย เตะเบาๆ ก็ได้ เฉียดหัวชั้นไปนิดเดียวเอง”
“เห็นออกไปกับพี่สายฟ้ากันสองคน”
กุหลาบตกใจ ตาเหลือก “ไปไหนอ่ะ รู้มั้ย”
บาสเสียงดังใส่ “ไม่รู้! ถามก็ไม่บอก บอกแค่ไปแป๊ปเดียวเดี๋ยวกลับมา จะไปด้วยก็ไม่ให้ไป”
กุหลาบหงุดหงิด “สมหวังนะสมหวัง ไปไหนไม่ยอมบอกอีกแล้ว!! …ไปไหนของเค้านะ”
สายแล้วกุหลาบเดินชะเง้อมองหาสมหวังอยู่ ก่อนจะเดินมาทางชูชนะ ที่กำลังเตรียมงานเลี้ยงกันอยู่
“พ่อ รู้หรือเปล่าว่าสมหวังกับพี่สายฟ้าเข้าออกไปไหนกันจ๊ะ”
“ออกไปซื้อที่ห้าง เห็นออกไปพักนึงแล้วเดี๋ยวก็คงกลับ”
กุหลาบตกใจ
“ห๊ะ!! ไปห้างกันเหรอ?” พึมพำ “อีกแล้วนะสมหวังไปไหนไม่ยอมบอก”
สีหน้ากุหลาบกังวลหนัก

สองคนอยู่ที่ร้านอาหารแห่งนั้น สถานที่นัดของสมหวังกับยอดชาย
“คราวนี้จะให้ช่วยอะไรอีกล่ะ” สายฟ้าถามเซ็งๆ
“ก็เหมือนคราวที่แล้ว ที่คุณบอกบทชั้นว่าต้องพูดอะไรบ้าง” สมหวังยิ้มย่อง
“อีกแล้วเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วชั้นจะชวนคุณมาทำไม ขนาดคราวที่แล้วนะอุตส่าห์ซ้อมมาอย่างดี ชั้นยังพูดติดๆ ขัดๆเลย …แล้ววันนี้คุณยอดชายเค้าอาจจะมาบอกรักชั้น ถ้าชั้นทำเปิ่นพูดไม่เข้าหูเค้า ชั้นก็แย่ซิ”
สายฟ้าเซ็งหนัก อาการหึงพุ่งพล่าน
“ก็ไม่ต้องทำอะไรมาก….ทำเหมือนคราวที่แล้วจบ”
“เหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่มีวิธีใหม่เหรอ” สมหวังงงๆ
สายฟ้าบอกเสียงขุ่น “ไม่มี”
สมหวังอ้อน “ก็คิดให้หน่อยสิ”
สายฟ้าหมั่นไส้ “นั่งกันสามคนไปเลยดีมั้ย ชั้นจะได้บอกเธอถนัดๆ”
“อย่าพูดเล่นสิคุณ…มันใกล้ถึงเวลาแล้วนะ”
“ชั้นพูดจริงๆ ถ้าไม่เอาวิธีเก่าก็เอาวิธีนี้ จะเอามั้ย”

สมหวังหน้าย่นใส่ “เหมือนเดิมก็ได้!”
ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์สมหวังดังขึ้น สมหวังรีบรับยิ้มหน้าบาน ท่าทีขวยเขิน

“สวัสดีค่ะคุณยอดชาย”
สายฟ้าหมั่นไส้จ้องมองเขม็ง
ยอดชายขับรถมาบนถนนขณะคุยกับสมหวัง
“คุณสมหวัง … ผมออกมาแล้วนะครับอีกประมาณครึ่งชั่วโมงน่าจะถึงร้านนะครับ …เดี๋ยวเจอกันนะครับ อยากเจอคุณสมหวังจะแย่อยู่แล้ว”
ยอดชายหยอดคำหวานก่อนจะวางโทรศัพท์
จังหวะที่เงยหน้าขึ้น ยอดชายมองที่กระจกหลังรถ เห็นรถหมวดวันชาติแล่นตามมาด้านหลัง ยอดชายตกใจ
“เฮ้ย!! ไอ้หมวดนี่”
ยอดชายเหยียบคันเร่งขับหนี ครู่ต่อมายอดชายเลี้ยวเข้าซอย แต่ยังเห็นรถหมวดวันชาติตามมาติดๆ
“มึงเล่นตามกูแบบนี้เลยเหรอวะ” ยอดชายหงุดหงิด

เวลานั้นแดนยืนดูดน้ำ รอยอดชายอยู่ตรงจุดนัด พอเห็นรถยอดชายขับเข้ามา แดนก็เตรียมลุกจะไปรอขึ้นรถ แต่ทันใดนั้น รถยอดชายขับผ่านหน้าแดนไปเฉย โดยมีรถหมวดวันชาติตาม โดยที่แดนไม่รู้ว่าเป็นรถหมวดวันชาติ แดนงงๆ
“เอ้า!! อะไรของเค้าวะ…ไม่เห็นกรูหรือไง”
แดนโมโหหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.หายอดชาย

พอยอดชายรับแดนก็โวยใส่ทันที
“ทำไมเมื่อกี้คุณไม่จอดให้ผมขึ้นล่ะ”
“จะจอดได้ยังไงเล่า…ไอ้หมวดบ้านั่นมันตามชั้นอยู่เนี่ย” ยอดชายโวยกลับ
“ผมยังไม่เห็นรถตำรวจตามคุณไปสักคัน” แดนบอกพาซื่อ
“ไอ้บ้า….รถตำรวจที่ไหน ก็รถของไอ้หมวดวันชาติน่ะ แกจำไม่ได้หรือไง”
“แล้วที่นี้จะเอายังไง หรือว่าจะยกเลิกก่อน”
ยอดชายไม่ยอม “ยกเลิกไม่ได้ ตำรวจมันตามกลิ่นถึงตัวแล้ว ยังไงต้องลงมือ แกไปเองแล้วกันร้านที่ชั้นบอก ถ้ามีโอกาสก็ลงมือเลย ชั้นไม่รู้ว่าไอ้หมวดนี่มันจะตามไปถึงไหน”
“หรือว่าจะให้ผมตามไปจัดการกับไอ้หมวดนั่นก่อน มันจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป ไม่มีใครมาขัดขวางเราได้อีก” แดนออกไอเดีย
ยอดชายด่า “จะบ้าเหรอ! ตำรวจนะเว้ย แกเอาสมองส่วนไหนคิดห๊ะ ทำตามที่ชั้นสั่งก็พอ จัดการนังสมหวังให้ได้ล่ะ”
“ครับ” แดนรับคำเซ็งๆ

สมหวังนั่งกระวนกระวาย ชะเง้อมองไปทางประตูทางเข้าร้านอาหารตลอดเวลา
“ทำไมคุณยอดชายยังไม่มาอีกล่ะ”
“โดนเบี้ยวแล้วมั้ง ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบเป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับผู้หญิงสักเท่าไหร่” สายฟ้าพูดลอยๆ
สมหวังหมั่นไส้ พูดเหน็บ “รวมถึงตัวคุณด้วยใช่มั้ย”

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 10 วันที่ 7 ต.ค. 55

ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th