อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13/2 วันที่ 13 ต.ค. 55

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13/2 วันที่ 13 ต.ค. 55

วันชาติพยายามวิ่งตามรถยอดชาย แต่ตามไม่ทัน
“พี่กุหลาบ…คุณยอดชายเค้าจะรู้หรือเปล่าว่าชั้นอยู่ที่นี่ เค้าคงกำลังตามหาชั้นอยู่ก็ได้”
“พี่ว่าไม่หรอก” กุหลาบพูดเป็นนัย
สมหวังงง ถามพาซื่อ “ทำไมพี่กุหลาบพูดแบบนั้นหละ ชั้นมากับคุณยอดชาย เค้าต้องตามหาชั้นสิ”
หมวดวันชาติเดินเข้ามา
“คุณสมหวังผมมีอะไรจะบอกกับคุณ”
สมหวังมองอย่างสงสัย

แดนอยู่ในรถบ่นเป็นหมีกินผึ้ง “นึกว่าจะเสร็จมันซะแล้ว”
“เสียแผนอีกจนได้” ยอดชายเซ็ง
“ถ้าไม่อยากเสียแผน เลี้ยวรถกลับไปจัดการมันอีกทีมั้ย”
“อย่ามากวนประสาทชั้นตอนนี้ได้มั้ย ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ เซ็งโว้ย”
“แล้วไอ้พวกตำรวจมันรู้ได้ยังไง”

สมหวังตกใจแทบช็อก “อะไรนะ! หมวดกำลังจะบอกว่าคุณยอดชายมีส่วนรู้เห็นในการฆ่าคุณนายศรีสมร”

“ครับ”
“ชั้นไม่เชื่อ…จะเป็นไปได้ยังไง ใครจะฆ่าแม่ตัวเองได้”
“แม่ที่ไหนล่ะครับ คุณยอดชายน่ะเป็นสามีของคุณนายศรีสมร”
สมหวังตกใจ ส่ายหน้าไม่เชื่อ
“ไม่จริง! หมวดมีหลักฐานหรือเปล่า”
วันชาตินิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่มี…แต่เรากำลังหาอยู่”
“แบบนี้หมวดก็ใส่ร้ายคุณยอดชายน่ะสิ”
“ที่ผมพูดก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณ”
“หมวดไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ชั้นไม่เชื่อหมวดตราบใดที่ยังหาหลักฐานมาไม่ได้” สมหวังตัดบทอย่างฉุนเฉียว
กุหลาบช่วยพูด “เชื่อเถอะสมหวัง สมหวังถูกเค้าหลอกมาฆ่าปิดปากรู้หรือเปล่า”
สมหวังไม่เชื่ออยู่ดี “เค้าจะฆ่าชั้นได้ยังไง ตอนที่ไอ้มือปืนมายิงชั้น เค้ายังช่วยชีวิตชั้นอยู่เลย”
กุหลาบยังพยายามต่อ “เชื่อพี่เถอะสมหวัง สมหวังกำลังตกหลุมพรางนายยอดชายอยู่นะ”
สมหวังโมโหสุดขีด “ถ้าพี่กุหลาบกับหมวดยังไม่หยุดพูดจาให้ร้ายคุณยอดชายอีก ชั้นจะถอนตัวจากการเป็นพยานคดีนี้”
วันชาติตัดบท “โอเคๆ ผมรู้ผมพิสูจน์เรื่องนี้ไม่ได้แต่ผมอยากขอร้อง คุณควรจะอยู่ห่างๆคุณยอดชายสักพักจนกว่าเราจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเค้าได้ เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง”
ความรักบังตา สมหวังไม่สนใจ เมินหน้าหนี

“ผมคงต้องย้ายที่ซ่อนของคุณ ไปอยู่ที่อื่น”

วันชาติบอกสีหน้าและน้ำเสียงซีเรียสมาก
เย็นย่ำวันนั้น สายฟ้าตกใจมากพอได้ยินที่วันชาติบอก

“อะไรนะ จะให้สมหวังไปอยู่ที่อื่น”
“คือคดีสมหวังกับกุหลาบเป็นพยานอยู่เนี่ย พวกนู้นมันส่งนักเลงมาคุกคามพยานไม่ให้ไปชี้ตัว ชั้นกลัวว่าสมหวังจะเป็นอันตรายก็เลยอยากจะพาสมหวังไปอยู่ที่อื่น”
“อยู่ที่ไหนไกลหรือเปล่า”
“บอกไม่ได้เป็นความลับราชการ” วันชาติว่า
“แล้วสมหวังกลับมาร้องเพลงได้หรือเปล่า” สายฟ้ากังวลหนัก
“คงจะไม่ได้”
“อ้าว! สมหวังเป็นนักร้องก็ต้องซ้อม แล้วงานที่รับไว้อีกล่ะ ชั้นจะทำยังไง ชั้นไม่ยอมแกจะเอาสมหวังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” สายฟ้าขึ้นเสียง
“เข้าใจหน่อยสิวะ สมหวังอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ” วันชาติเสียงดัง
เสียงชูชนะดังแทรกขึ้นมา “กูไม่ยอมให้สมหวังไปไหนทั้งนั้น”
วันชาติตกใจ “อาชู”
“เอ็งไม่ต้องพูด ยังไงข้าก็ไม่ยอม”
“ที่ผมทำไปเพื่อความปลอดภัยของสมหวังนะครับ”
“เอ็งกลัวสมหวังไม่ปลอดภัย เอ็งก็ส่งตำรวจมาคุ้มกันซิ ยังไงข้าก็ไม่ให้มันไป” ชูชนะหันมาทางสมหวัง “เอ็งห้ามไปไหนนะ เอ็งต้องอยู่กับข้า ถ้าข้าไม่มีเอ็งแล้วข้ากับไอ้พวกนี้จะอยู่ยังไงแล้วใครจะเป็นนักร้อง”
ชูชนะพูดจบก็หายเข้าไปด้านใน สมหวังหนักใจ
วันชาติหันไปพูดกับสายฟ้า
“ไอ้สายฟ้าแกช่วยพูดกับพ่อแกให้หน่อยสิวะ มันจำเป็นจริงๆ”
“แกเอาสมหวังไปแล้ววงชั้นล่ะ แกช่วยเห็นใจบ้างสิ”
ทันใดนั้น ชูชนะออกมาพร้อมไม้กวาดในมือ
“ไอ้ชาติ มึงออกไปดีๆ หรือจะให้กูไล่ออกไป”
ทุกคนตกใจ
สายฟ้าร้องห้ามเสียงหลง “พ่อใจเย็นๆ”
ทุกคนช่วยกันห้ามชูชนะ
“พวกเอ็งปล่อยข้า”
“แกกลับไปก่อนเถอะไป”
หมวดวันชาติเซ็ง จำใจเดินออกไป

เย็นเดียวกัน เสียงสารวัตรเอ็ดตะโรลั่นโรงพัก
“อะไรนะ ย้ายพยานไม่ได้เหรอ”
วันชาติหน้าจ๋อยๆ
“คุณทำงานยังไง เรื่องแค่นี้จัดการไม่ได้”
“สารวัตรจะให้ผมทำยังไงต่อครับ”
“ผมละปวดหัวกับคุณจริงๆ คุณรีบไปย้ายพยานเดี๋ยวนี้เลย”
“ครับ”
วันชาติกำลังจะเดินออกไป สารวัตรเรียกไว้
“เดี๋ยวหมวด…แล้วเรื่องคนร้ายไปถึงไหนแล้ว”
“ออกหมายจับแล้วครับ”
“จัดการคดีนี้ให้เรียบร้อยอย่าให้พลาดนะ”
“ครับ”

ตอนค่ำๆ สมหวัง คุยโทรศัพท์กับป้าชวน น้ำเสียงป้าชวนเป็นห่วงหลานสาวหนัก
“สมหวังเป็นยังไงบ้างลูก โทร.ไปก็ไม่ค่อยจะรับ”
สมหวังพูดให้ป้าสบายใจ
“สบายดีจ้ะ”
“เอ็งไม่ต้องมาโกหกข้า! เกิดอะไรขึ้น ไอ้พวกมือปืนมันเจอเอ็งแล้วใช่มั้ย!”
สมหวังตกใจ ที่ป้าชวนรู้
“ป้ารู้ได้ยังไง”
“ก็รูปเอ็งอยู่ในหนังสือพิมพ์หลาซะขนาดนั้น ไอ้พวกนั้นมันก็ต้องเห็นเอ็งน่ะสิ แล้วอีกอย่างป้าไปหาหมวดมา ป้าเห็นหมวดเค้ารีบร้อนมาหาเอ็ง เหมือนมีอะไรเกิดขึ้น! นี่บอกจะมาส่งข่าวยังไม่เห็นมาเลย… มันต้องมีอะไรแน่ๆ เอ็งตกกอยู่ในอันตรายใช่มั้ย”
“ป้าคิดไปเอง หมวดเค้าก็มาหาชั้นตามปกตินั่นแหละ ไม่มีอะไรซะหน่อย ป้าสบายใจได้ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ”
“แน่ใจนะ อย่าโกหกป้า… ป้ารักเอ็งนะ ถ้าเอ็งเป็นไรไปป้าคงขาดใจแน่ๆ”
สมหวังเศร้าใจ
“แน่ใจจ้ะป้า ไม่มีอะไรจริงๆ เชื่อชั้นนะป้า”
“ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลเอ็งรีบบอกหมวดเค้าเลยนะ แล้วก็เชื่อฟังหมวดเค้าด้วยนะ”
“จ้ะป้า”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก”
“จ้ะ”

สมหวังวางโทรศัพท์ ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
ท่ามกลางความมืดมิดที่ครอบคลุมบ้านพักวงดนตรีชูชนะ วทัญญู มีไอ้โม่งสี่คนเข้ามาในบ้าน มันทั้งสี่คนค่อยๆ ย่องเข้าบ้าน ราวกับหน่วยคอมมานโด ไม่ถึงอึดใจทั้งหมดเข้ามาหลบซุ่มประชิดตัวบ้าน

คนเป็นหัวหน้าให้รหัสสัญญาณมือให้บุกขึ้นชั้นบน คนที่ห้อยเชือกมาด้วยก็ออกพรวดออกมาติดตะขอเตรียมเหวี่ยงเชือกเพื่อจะโหนตัว
คนเป็นหัวหน้าสะกิดไหล่แล้วชี้ไปที่บันไดที่พิงอยู่ห่างออกไป
ลูกน้องพยักหน้าแล้วรีบไปเอาบันไดมาแทนเชือก บันไดถูกนำมาพาดเพื่อปีนขึ้นบ้าน คนเป็นหัวหน้าขึ้นไปเป็นคนแรก แล้วตามด้วยลูกน้อง
ที่ระเบียงห้อง ชายหัวหน้าไม่ทันเห็นกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ ปัดตกลงมา โชคดีลูกน้องข้างล่างรับไว้ทัน
คนเป็นหัวหน้าใจหาย !
อีกครู่หนึ่ง คนเป็นหัวหน้าขยับตัวลุกขึ้นโดยไม่ทันระวังหันไปโดนอีกใบตกลงมา ลูกน้องพยายามจะรับแต่เกิดพลาดกระถางตกแตกเสียงดัง

ชูชนะสะดุ้งตื่น เงี่ยหูฟัง เดินไปหยิบปืน

ชายที่เป็นหัวหน้าตกใจ ลนลานส่งซิกให้ลูกน้องรีบไปซ่อน ลูกน้องลืมว่าหัวหน้ายังอยู่บนระเบียง จึงรีบเอาบันไดไปเก็บที่เดิม
หัวหน้ายังอยู่ข้างบน มองซ้าย มองขวาแล้วไม่เห็นบันได จึงตัดสินใจกระโดดลงมา

ชูชนะเปิดประตูบ้านออกมาดู พวกไอ้โม่งทำเสียงแมว
“แมวบ้านไหนวะซนจริงๆ”
ชูชนะเห็นว่าไม่มีใครจึงกลับเข้าห้องไป

เวลาต่อมาทั้งหัวหน้าและลูกน้องปีนขึ้นมาบนบ้านได้สำเร็จ หัวหน้าใช้สัญญาณมือให้ไขกุญแจ ลูกน้องงง
หัวหน้าโมโห เปิดไอ้โม่งออก เฉลยให้เห็นว่าที่แท้เป็น...หมวดวันชาติ
“ไขกุญแจ”
ลูกน้องเอาลวดไขกุญแจห้อง
ขณะที่สมหวัง กับกุหลาบนอนหลับอยู่ๆ ก็มีมือยื่นมาปิดปากทั้งสองคน สมหวัง กุหลาบสะดุ้งตื่นตกใจที่เห็นไอ้โม่งสองคน
วันชาติเอามือที่เหลืออีกข้างดึงไหมพรมลงให้เห็นหน้า กระซิบบอก
“ผมเอง”

วันชาติพาสมหวังกับกุหลาบมาที่ระเบียงเตรียมปีนลงไป วันชาติกับลูกน้องก็ปีนนำลงมาก่อน
เสียงชูชนะดังขึ้น “หยุดอย่าขยับ”
ชูชนะถือปืนจ่อไปทางวันชาติ วันชาติกับลูกน้อง ยกมือขึ้นเหนือหัว
“เข้ามายังไง เดี๊ยะกูยิงไส้แตก”
“อา ผมเอง อย่ายิงครับๆ”
“กูบอกอย่าขยับ”
สมหวังกับกุหลาบพรวดออกมา
“อย่ายิงค่ะอย่ายิง”
ทุกคนมองอย่างงงๆ วันชาติถอดไอ้โม่ง
“ผมเองครับ!”
ทุกคนตกใจที่เห็นเป็นวันชาติ
บาสตาเหลือก “พี่ชาติ!”

ทุกคนรวมตัวกันอยู่ในบ้าน ชูชนะเย้ย
“เดี๋ยวนี้ริเป็นขโมยซะเองแล้วเหรอไอ้ชาติ”
สายฟ้าไม่พอใจเช่นกัน “ไอ้ชาติทำไมแกต้องทำแบบนี้ด้วยวะ”
วันชาติอึ้ง รู้สึกผิด
“เอ่อ…”
ชูชนะนึกได้ “อ๋อ กลางวันพาไปไม่ได้ เลยคิดจะพาไปตอนกลางคืน มึงหยามกูมากไป
แล้ว ไอ้บาสไปโทร.แจ้งตำรวจ”
วันชาติสะดุ้งโหยง “เฮ้ย”
“พูดเป็นเล่นน่ะพ่อ ก็ตำรวจยืนอยู่เนี่ยจะไปแจ้งตำรวจที่ไหน” บาสเซ็ง
ชูชนะพาล “ก็แจ้งตำรวจมาจับตำรวจไงล่ะวะ”
วันชาติพูดดีๆ ด้วย “อาใจเย็นๆ ก่อนสิครับ”
ชูชนะนิ่งครู่หนึ่ง
“รีบไปพ้นๆหน้ากูเลย เดี๋ยวกูจะเปลี่ยนใจขึ้นมา”
สายฟ้ารีบบอก “แกกลับไปก่อนเถอะไป”
วันชาติหันไปทางสมหวัง “ไปสมหวัง”
ชูชนะโมโหขึ้นมาอีก “ไอ้ชาติ นี่มึงยังไม่เลิกบ้าอีกเหรอ มึงจะเอาสมหวังกูไปไหน”
“โธ่อา ผมมีความจำเป็นต้องพาสมหวังไปจริงๆ” วันชาติครวญ
ชูชนะเสียงแข็ง “หัวเด็ดตีนขาด กูก็ไม่ให้สมหวังไปกับมึง”
“มีเหตุผลหน่อยสิอา”
“มึงยังไม่มีเหตุผลกับกูเลย เรื่องอะไรกูจะมีเหตุผลกับมึง”
วันชาติไม่ฟังเสียง พาสมหวังออกไป
“ไปสมหวัง”
ชูชนะคว้าแขนสมหวังไว้
“กูไม่ให้ไป”
จากนั้นชูชนะกับวันชาติก็ดึง ยื้อแย่งสมหวังกันไปมา!
สายฟ้าห้ามเสียงดัง “หยุดทั้งสองคนนั่นแหละ”
วันชาติกับชูชนะหยุดกึก
“ถามเจ้าตัวเค้าให้รู้เรื่องไปเลยว่าจะเอายังไง”
สมหวังได้ยินคำถามหนักใจ
“ดี จะได้รู้ดำรู้แดงไปเลย” ชูชนะหันมาพูดกับสมหวัง “ยังไงเอ็งก็ต้องอยู่กับข้าใช่มั้ย”
“ไม่ได้นะสมหวัง อยู่ไม่ได้”
สมหวังมองหน้าวันชาติกับชูชนะสลับกัน
“สมหวังบอกมา ว่าเธอจะอยู่หรือไป” สายฟ้าถามย้ำ
“ชั้น….ชั้นจะไปกับหมวด”

พวกชูชนะอึ้ง ตะลึงแทบช็อก ทุกคนจ้องสมหวังเป็นตาเดียว
สมหวังกับกุหลาบอยู่ในห้อง กำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋า สักครู่หนึ่งสายฟ้าเดินเข้ามาถามย้ำ

“เธอจะไปจริงๆ เหรอ”
สมหวังตอบไม่เต็มคำ รู้สึกผิดในใจ “ค่ะ”
สายฟ้าหน้าเสีย “พวกเราไม่ดีกับเธอหรือไง เธอถึงจะไป”
“เปล่าค่ะ แต่ชั้นมีความจำเป็นจริงๆ”
สายฟ้าชักเริ่มหัวเสีย อารมณ์ขุ่นมัว
“มันเรื่องอะไรกันแน่ มีแต่ความจำเป็นๆ แล้วชั้นจะรู้มั้ยว่าความจำเป็นของเธอคืออะไร บอกชั้นได้มั้ย”
สมหวังนิ่งไม่ได้ตอบอะไร
สายฟ้าจับสังเกต ประเมินเหตุการณ์ “มันเป็นเรื่องใหญ่กว่ากว่าที่ไอ้ชาติพูดใช่มั้ย”
สมหวังอึ้ง
สายฟ้าคาดคั้นหนัก “ใช่มั้ย!”
กุหลาบพยายามช่วยสมหวัง
“ไปกันเถอะสมหวัง ขอตัวนะคะคุณสายฟ้า”
สายฟ้ายังถามต่อหวังจะได้คำตอบ “มีอะไรพวกเธอก็บอกมาซิ”
กุหลาบ สมหวังเดินออกไป
สายฟ้าเศร้า รู้สึกผิดหวัง

ที่ห้องโถงในบ้าน เจ๊เนาว์กะเจ๊จุ๊ กำลังพยาบาลชูชนะที่เป็นลมหลังสมหวังยืนยันจะไปกับหมวดวันชาติ
“ยาหอมหน่อยนะพ่อจะได้ดีขึ้น”
เจ๊เนาว์ประคองชูชนะจิบยาลม
สมหวังกะกุหลาบ หิ้วกระเป๋าลงมา
ชูชนะคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา “เอ็งจะไปจริงๆ เหรอสมหวัง”
“ค่ะ”
ชูชนะทำท่าจะร้องไห้ “อีเนาว์ อีจุ๊ เอ็งช่วยข้าขอร้องนังสมหวังหน่อยซิ อย่าให้มันไป”
“ชั้นไปก่อนนะพ่อ”
สมหวังกำลังจะเดินออกไป ชูชนะคร่ำครวญ ขอร้องให้สมหวังอยู่
“อย่าไปเลยนะสมหวัง ข้าขอร้อง”
เสียงของสายฟ้า แทรกขึ้น เสียงดัง “ไม่ต้องไปขอร้อง!”
สายฟ้าเดินตามเข้ามา
สมหวังหันไปมองสายฟ้า

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13/2 วันที่ 13 ต.ค. 55

ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th