อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13/3 วันที่ 14 ต.ค. 55
สมหวังหันไปมองสายฟ้า“เค้าอยากไปก็ให้เค้าไป คนไม่มีน้ำใจ ขืนรั้งตัวไว้ได้ แต่หัวใจไม่อยู่กับเราก็ถ่วงความเจริญเค้าเปล่าๆ”
สมหวังเสียใจและสะท้อนใจอย่างแรง รีบเดินออกไป
สายฟ้าพูดกับสมหวัง โดยไม่มองหน้า “เธอไปเถอะ… โชคดี”
สมหวังกับกุหลาบ หันตัวเดินออกไป
ชูชนะยังคงพยามร่ำร้องเรียกให้สมหวังอยู่ต่อ เหมือนคนใจจะขาด
“สมหวังเอ็งอย่าไป อย่าทิ้งวงไป…”
บรรยากาศสลดหดหู่ ทุกคนเศร้าใจ
สมหวังเดินนำหน้ากุหลาบเอาของไปที่ไปที่รถวันชาติ กุหลาบกำลังจะเดินตามไป บาสวิ่งเข้ามาหา
“เดี๋ยว…กุหลาบ”
กุหลาบหันไปหาบาส
“อยู่มาตั้งนาน จนจะไปอยู่แล้ว เพิ่งได้ยินนายเรียกชื่อชั้นวันนี้นี่แหละ”
“เธอจะไปจริงๆ เหรอ”
กุหลาบประชด “ไม่จริงมั้ง เตรียมของพร้อมซะขนาดนี้”
บาสบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ไปไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้หรอก”
“ต่อไปนี้ใครจะคอยกวนประสาทชั้น”
กุหลาบมองหน้าบาส “ไม่ดีหรือไงไม่มีใครกวนประสาทนายอีก”
“ไม่ดี…มันเหมือนขาดรสชาติในชีวิต”
กุหลาบ แก้เขิน “ก็พี่สำสีกับพี่ปอยฝ้าย สองคนนั่นน่ะรับรองกวนประสาทนายเป็นบ้าได้แน่ๆ”
บาสบอกด้วยท่าทีดูจริงจังสุดชีวิต “พวกนั้นกวนประสาทได้ แต่ดูแลเอาใจใส่ชั้นไม่ได้นี่”
กุหลาบนิ่ง มองบาส ทำตัวไม่ถูก
“ไม่ได้หรอก ชั้นไปก่อนนะ”
“อย่าไปเลยนะ ถ้าเธอกับน้องสมหวังออกไปแล้ววงเราจะทำยังไง ไม่สงสารพ่อ สงสารพวกชั้นบ้างเหรอ”
กุหลาบเศร้า แต่ต้องแข็งใจ ทำเป็น ไม่แยแส
วันชาติเดินมาตาม
“กุหลาบ ไปกันได้แล้ว”
“ชั้นไปก่อนนะ โชคดีนะ”
กุหลาบเดินไป บาสมองตามอย่างเศร้าๆ
สมหวัง และกุหลาบ กำลังจะขึ้นรถ สมหวังเหลียวกลับไปมองบ้าน เหมือนจะเก็บความทรงจำที่นี่ไว้ในใจ จังหวะนั้นสายตาเหลือบไปเห็นสายฟ้ามองมาจากระเบียงบ้าน
สมหวังมองขึ้นไป แต่สายฟ้ารีบเดินหนีเข้าบ้านไป สมหวังรู้สึกเศร้าใจ
ไม่นานต่อมา สองสาวเดินทางมาถึง และเข้ามาที่เซฟเฮาส์แห่งใหม่เรียบร้อย วันชาติเอ่ยขึ้น
“คุณสองคนพักที่นี่ไปก่อนนะ อาจจะลำบากกว่าที่เก่านะ แต่รับรองความปลอดภัย”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา” กุหลาบ
“แล้วโทรศัพท์ล่ะคะ” สมหวังถาม
“อันนี้สำคัญ ผมว่าช่วงนี้คุณอย่าเพิ่งติดต่อใครเลยดีกว่า มันไม่ปลอดภัยสำหรับคุณ”
สมหวังเบื่อหน่ายกับสภาพที่เป็นอยู่เต็มกลืน “ชั้นต้องอยู่ในสภาพแบบนี้อีกนานเท่าไหร่คะ”
“จนกว่าคดีจะปิดครับ ทนอีกหน่อยนะครับ ทางเราคงจะจับคนร้ายได้เร็วๆนี้ คดีปิดเมื่อไหร่คุณสมหวังเป็นอิสระทันที”
สมหวังยังคงหนักใจ อยากเป็นอิสระเต็มทน
หมวดวันชาติเข้าโรงพักแต่เช้า และรีบไปรายงานกับสารวัตร
“สมหวังเป็นยังไงบ้าง”
“ผมพาไปอยู่เซฟเฮ้าส์ใหม่แล้วครับ”
“แล้วนายยอดชายกับไอ้มือปืน เจอตัวหรือยัง”
“ยังเลยครับ กำลังเร่งจับตัวอยู่ครับ”
“ดูแลสมหวังให้ดี และตามหาสองคนนั้นให้เจอโดยเร็วที่สุด” สารวัตรกำชับ
วันชาติรับคำ “ครับผม”
เวลาเดียวกันที่ตึกร้างแหล่งกบดานของแดน สองวายร้ายอยู่ด้วยกัน
“น่าเบื่อจริงๆ ต้องมานั่งจับเจ่าอยู่ห้องซอมซ่อแบบนี้” ยอดชายบ่น
“ไปเช่าโรงแรมอยู่สิคุณ…แล้วจะเอายังไงต่อไป” แดนหารือ
ยอดชายหงุดหงิดหนัก “ไม่รู้โว้ย…กี่ครั้งๆ ก็ได้แต่พลาดๆๆ”
“ให้ผมไปจัดการวันนี้เลยมั้ย”
“เงียบปากไปเลย โง่แบบนี้ไงถึงได้พลาด ไปตอนนี้ตำรวจจะได้จับเข้าตารางน่ะสิ” ยอดชายตะคอก
“แล้วเราจะทำยังไง”
“รอไป ชั้นคิดแผนได้เมื่อไหร่ จะรีบไปจัดการมันทันที”
ยอดชายสีหน้าเหี้ยม!
ตอนสายๆ สมหวัง กุหลาบ กำลังนั่งทานข้าวอยู่ สมหวังดูเหม่อลอย ซึมเศร้าเห็นได้ชัด
“สมหวังกินข้าวได้แล้ว”
สมหวังยังคงเหม่อ
กุหลาบเรียกเสียงดัง “สมหวัง…สมหวัง”
สมหวังรู้สึกตัว มองกุหลาบ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่รู้ป่านนี้คนที่วงจะเป็นไงกันบ้าง”
กุหลาบได้ยินสมหวังพูดถึงคนที่วงก็พลอยเศร้าไปด้วยได้แต่พูดปลอบ
“ไม่ต้องห่วงนะ พี่ว่าคุณสายฟ้าเค้าต้องแก้ปัญหาได้”
เสียงกริ่งดัง กุหลาบลุกไปเปิดประตู เป็นหมวดวันชาติเข้ามา พร้อมถุงขนม อาหาร ผลไม้ และของใช้ให้กุหลาบ
“สวัสดีค่ะหมวด”
สมหวังทัก “สวัสดีค่ะ”
“เป็นยังไงบ้างครับสมหวังพออยู่ได้มั้ยครับ”
“ได้ค่ะ สบายมาก… หมวดคะ คนที่วงเป็นยังไงบ้าง” สมหวังถาม
วันชาติอ้ำอึ้ง สีหน้าเปลี่ยนไปดูไม่ดี สมหวังสังเกตเห็นสีหน้าหมวดวันชาติเปลี่ยนไป
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าค่ะ ที่วงมีปัญหาอะไร”
“อ๋อ ไม่มีครับอะไรครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” วันชาติเปลี่ยนเรื่องหันมาหากุหลาบ “จ่า ช่วยผมหน่อย”
วันชาติยื่นถุงบางส่วนให้กุหลาบ และเดินไปเก็บหลังครัว กุหลาบตามไป
กุหลาบถามอย่างร้อนใจ “ที่วงมีปัญหาอะไรคะหมวด”
“จ่ารู้ได้ยังไง”
“ตอนที่สมหวังถาม หมวดสีหน้าเจื่อนๆ ไป ต้องมีอะไรแน่ๆ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
“บอกชั้นมาเถอะค่ะ ชั้นไม่บอกสมหวังหรอก”
“อาชู เข้าโรงพยาบาล”
กุหลาบตกใจร้องเสียงดัง “พ่อเข้าโรงพยาบาล”
หมวดวันชาติรีบเอามือปิดปากกุหลาบไว้
“เบาๆ สิ!”
“แล้วพ่อเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ”
“โรคหัวใจกำเริบ”
กุหลาบยิ่งตกใจ
“แต่ไม่ต้องเป็นห่วง อาชูดีขึ้นแล้ว ออกโรงพยาบาลวันนี้ และที่สำคัญห้ามให้สมหวังรู้เด็ดขาดเข้าใจมั้ย!” วันชาติสำทับ
“ค่ะ”
กุหลาบรับคำ
รถสายฟ้าแล่นเข้ามาจอดในบริเวณเรือนหลังใหญ่
สำลีตะโกนบอกคนอื่นๆ “พ่อกลับมาแล้วๆ”
เจ๊เนาว์ เจ๊จุ๊ ปอยฝ้าย สำลี วิ่งกรูเข้ามา ประตูรถเปิดออก สายฟ้ากับบาส ช่วยประคองชูชนะออกมา
“ค่อยๆ นะพ่อ” ทุกคนจะเข้าไปช่วยประคอง
“ไม่ต้อง! กูเดินของกูเองได้”
ชูชนะโวยวาย พยามเดินด้วยตัวเองเข้าไปในบ้าน โดยมีสายฟ้ากับบาสเดินตามอยู่ไม่ห่าง
“พ่อเป็นอะไร จะช่วยก็โกรธ” สำลีงง
ปอยฝ้ายถาม “อยากรู้มั้ย”
“อยาก”
“อยากรู้ก็เข้าไปถาม”
สำลีฉุน “ไอ้นี่! เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว แนะนำให้ชั้นไปเจ็บตัวรึไง”
“ก็เห็นว่าแกอยากรู้” ปอยฝ้ายว่า
เจ๊เนาว์กะซิบถามเจ๊จุ๊ “พ่อจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานมั้ยนะ ชั้นเป็นห่วงจริงๆ”
“ก็จนกว่าสมหวังเปลี่ยนใจกลับมาโน่นแหละ พ่อถึงจะหาย” เจ๊จุ๊บอกหน้าเพลียๆ
ชูชนะนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง สายฟ้าได้แต่นั่งมองอย่างเป็นห่วง
เจ๊เนาว์ เจ๊จุ๊ยกถาดอาหารเข้ามา
“พ่อจ๋า…ทานข้าวหน่อยนะ วันนี้ชั้นทำแต่ของโปรดของพ่อทั้งนั้นเลยนะ” เจ๊จุ๊บอก
“มา ชั้นป้อนนะ” เจ๊เนาว์ว่า
“ไม่กิน ข้าไม่หิว” ชูชนะบอก
“ไม่หิวก็ต้องกินนะพ่อ จะได้กินยา”
“เอ๊ะ บอกว่าไม่กินก็ไม่กินซิ” ชูชนะพาลใส่
“พ่ออย่าดื้อซิ…กินหน่อยนะ” สายฟ้าบอก
ชูชนะเบี่ยงตัวเมินหน้าหนี
“เดี๋ยวโรคก็กำเริบอีก
“ดี! ให้มันตายๆไปซะได้ก็ดี”
เจ๊เนาว์กรี๊ด “ว้าย! พ่อพูดอะไรแบบนั้นมันไม่ดี”
“ไม่เอาไม่พูดแบบนี้นะพ่อนะ”
ชูชนะพูดกับสายฟ้าน้ำเสียงอ้อน “สายฟ้าเอ็งไปขอร้องสมหวังอีกทีซิวะ เผื่อมันจะเปลี่ยนใจ”
“พ่อไม่เห็นหรือไงวันนั้นเค้าไปแบบไม่มีเยื่อใยให้เราเลยนะ พ่อยังจะให้ไปง้ออีกเหรอ”
“ถ้าไม่ง้อ แล้วเอ็งจะทำยังไง”
สายฟ้านิ่งไม่ตอบพ่อ
ชูชนะพูดต่อ “เอ็งอย่ามีทิฐิหน่อยเลย แค่ไปง้อมันไม่เสียหายอะไรหรอก อีกแค่นิดเดียววงเราก็จะไปถึงฝันแล้ว จะให้เรื่องแค่นี้มาทำลายความฝันเรอะ ข้าทำทุกอย่างเพื่อรอวันนี้ อีกแค่เอื้อมมันก็จะสำเร็จแล้ว เอ็งไปขอร้องสมหวังให้กลับมานะ ทุกอย่างมันจะได้ดำเนินไปเหมือนเดิม วงเราก็ยังจะอยู่เหมือนเดิม เพลงลูกทุ่งที่ข้ารักมันก็ยังจะอยู่ต่อไป”
สายฟ้าหนักใจ สักครู่หนึ่ง บาสวิ่งเข้ามา
“มีอะไรไอ้บาส” สายฟ้าสงสัย
“มีคนมาขอเจอพ่อ”
สายฟ้าฉงน “ใคร”
สายฟ้า กับบาส เดินดิ่งออกมาที่หน้าบ้าน เห็นมีรถตู้ป้ายแดง 2 คันจอดอยู่
ชายสองคนแต่งตัวเหมือนเซลส์ ขายของ ไหว้และร้องทักทาย “สวัสดีครับ” พร้อมกัน
สายฟ้ารับไหว้
“มาหาพ่อมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ พอดีพ่อไม่ค่อยสบายนอนพักอยู่ในบ้านครับ”
เซลส์ 1 ใน 2 บอก “ผมเอารถที่คุณอาสั่งไว้มาส่งครับ”
“รถอะไรครับ”
เซลส์อีกคนบอก หันหน้าไปทางรถ “รถตู้สองคันนี้ไงครับ”
สายฟ้างงๆ
“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ เราไม่เคยสั่งรถอะไรเลย”
เซลส์คนแรกบอก “ไม่ผิดหรอกครับ” เปิดแฟ้มดู “ชื่อที่อยู่ตรงกับในใบจอง แล้วนี่คือใบเสร็จ
ค่ารถ คุณอาชูชนะจ่ายไว้หมดแล้ว คุณเพียงแต่เซ็นรับครับ”
บาสอึ้ง “โห…พี่สายฟ้า เราจะมีรถตู้ใหม่นั่งกันแล้ว” เดินไปเปิดประตูรถ “โล่งกว้างกว่าคัน
เก่าเยอะ แล้วแถมออกที่พร้อมกันสองคัน พ่อนี่ใจป้ำจริงๆ”
สายฟ้าถามเซลส์ “จ่ายเงินแล้วด้วยเหรอครับ”
“ครับ” เซลส์บอก
สายฟ้ารับใบเสร็จมาดู ถึงกับตาเหลือก
“สองล้านห้า!”
สายฟ้าตรงดิ่งมาหาพ่อที่อยู่ในบ้านแล้วถามทันที
“พ่อเอาเงินจากไหนมาซื้อรถ”
ชูชนะทำตีมึนใส่ นั่งกินข้าวไม่สนใจ
“เมื่อกี้จะป้อนไม่ยอมกิน ทีนี้ก้มกินใหญ่เลยนะพ่อ” เจ๊จุ๊จับผิด
ชูชนะโวย “เอ๊ะ ก็ข้าเพิ่งหิวนี่หว่า จะจับผิดอะไรนักหนานังพวกนี้”
“พ่อไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ชั้นถามว่าเอาเงินจากไหนมาซื้อรถ” สายฟ้าคาดคั้น
ชูชนะอึกอัก “เอ่อ..ข้า…ข้าเบิกเงินล่วงหน้าเฮียจวงเค้ามา”
“พ่ออย่าโกหก ใครที่ไหนเค้าจะให้เบิกเงินล่วงหน้าเป็นล้านๆ แบบนี้”
“ทำไมจะเบิกไม่ได้วะ ก็ข้าเซ็นสัญญาให้สมหวังเป็นนักร้องในสังกัดเค้าแล้ว!”
สายฟ้าตกใจ “อะไรนะ พ่อเซ็นสัญญากับเฮียจวงไปแล้ว!พ่อพาสมหวังไปเซ็นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันก่อนที่ข้าไปหาเฮียจวงมา…ข้าเป็นคนเซ็นแทนให้สมหวังเอง”
สายฟ้าเครียด กุมขมับ
“พ่อไปเซ็นสัญญากับเฮียจวงได้ยังไง ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาผมก่อน”
“ก็ใครจะไปนึกล่ะวะ ว่าสมหวังจะออกจากวงไปแบบนี้”
ชูชนะจ๋อยๆ
“พ่อเอาเงินเค้ามาเท่าไหร่” สายฟ้าซัก
ชูชนะชูมือขึ้นห้านิ้ว
สายฟ้าตกใจ “ห้าล้าน! เค้าให้พ่อมาได้ยังเยอะแยะขนาดนั้น”
“ไม่รู้ก็เค้าให้ข้ามา”
สายฟ้าพยายามระงับอารมณ์โกรธ
“ซื้อรถไปสองล้านห้า…เหลืออีกสองล้านห้าเอามา เดี๋ยวผมจะเอาไปคืนเค้า”
ชูชนะอึ้งๆ พูดเสียงอ่อยๆ
“เอ่อ…มันเหลือไม่ถึงสองล้านน่ะสิ”
“แล้วมันเหลือเท่าไหร่”
ชูชนะบอกเสียงอ่อย “ล้านเดียว”
“อะไรน๊ะ! เหลือล้านเดียว!” สายฟ้าตกใจแทบช็อก
ชูชนะพยักหน้า
“พ่อเงินมาห้าล้านใช้ไปตั้งสี่ล้าน! เอาไปทำอะไรหมด”
“นอกจากรถตู้แล้ว ข้าไปสั่งเครื่องดนตรีใหม่ยกชุด แล้วก็วางมัดจำจะสร้างบ้านใหม่ สร้างโรงซ้อมใหม่!”
“พ่อ! ไม่ถึงอาทิตย์พ่อใช้เงินไปสี่ล้าน ทำไมพ่อทำแบบนี้”
สายฟ้าทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ เครียดจัด
“แล้วทีนี้จะเอาเงินที่ไหนไปใช้เค้า”
หมวดวันชาติแวะมาหาป้าชวนที่ร้านชวนชมภูษา สองคนคุยกันไปมา
“ว่าแล้วสมหวังมันต้องโกหกชั้น โทร.ไปวันก่อนบอกว่าไม่มีอะไร…นังหลานคนนี้มันจริงเลย” ป้าชวนบ่นอุบ
“ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ตอนนี้สมหวังก็อยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว”
“ชั้นไปหาได้มั้ยคะ”
“อย่าเพิ่งเลยครับ ขอให้จับคนร้ายได้ก่อนดีกว่า”
“ชั้นขอไปอยู่กับนังหวังไม่ได้เหรอคะ ชั้นคิดถึงหลานชั้นจะแย่อยู่แล้ว”
“อย่าเลยครับ”
“รับรองชั้นไม่วุ่นวายแน่นอน ชั้นแค่อยากไปอยู่ใกล้ๆ มัน” ป้าชวนอ้อนสุดชีวิต
“ป้าอยู่ที่นี่ดีแล้วครับ อีกไม่นานสมหวังได้กลับมาอยู่กับป้าเหมือนเดิมแล้ว”
“ก็ได้ค่ะ”
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะแวะมาเยี่ยมใหม่ ไม่ต้องเป็นห่วงสมหวังนะครับ ทำใจให้สบาย ผมจะคุ้มกันเต็มที่”
“ค่ะ”
วันชาติเดินออกไป
ป้าชวนสีหน้ากังวล ยังอดห่วงสมหวังไม่ได้
เช้าวันต่อมา ยอดชาย กับแดนนั่งกินมาม่า สภาพดูทรุดโทรม หนวดเคราเริ่มขึ้นรกครึ้มทั้งคู่ สักครู่หนึ่ง ยอดชายคิดอะไรออก ดีใจแล้วทุบโต๊ะ!
“ชั้นคิดออกแล้ว”
แดนกำลังเอาบะหมี่เข้าปากก็ตกใจ สะดุ้ง ร้อง “เฮ้ย” บะหมี่พุ้งออกจากปากเป็นสาย
“นี่คุณ! พูดดีๆ ก็ได้ จะทุบโต๊ะทำไมคนตกใจหมด!...จะให้ผมทำอะไรว่ามา”
ยอดชายยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีแผน สีหน้ามุ่งมั่นมาดหมาย
สายวันเดียวกันนั้นหมวดวันชาติเดินสวนกับเจ้าหน้าที่สืบสวน 2 คน
“เป็นยังไงบ้างได้ร่องรอยสองคนนั้นมั้ย”
“ยังเลยครับ นายยอดชายยังไม่ได้กลับเข้าบ้านเลยครับ”
“เฝ้าต่อไปอย่าให้คลาดสายตา และไปขอกำลังเสริมให้ออกตะเวนหาทุกที่ที่สองคนนั้นเคยไป รีบจับตัวมาให้ได้”
“รับทราบครับ” ลูกน้องรับคำสั่ง พร้อมกัน
“ผมจะออกไปหาพยาน ถ้ามีอะไรคืบหน้า โทรรายงานผมได้ตลอดเวลา”
“ครับ” ลูกน้องรับทราบ
อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 13/3 วันที่ 14 ต.ค. 55
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่างละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th
