อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 14 วันที่ 15 ต.ค. 55
“ผมจะออกไปหาพยาน ถ้ามีอะไรคืบหน้า โทรรายงานผมได้ตลอดเวลา”“ครับ” ลูกน้องรับทราบ
หมวดวันชาติเดินออกมา สักครู่หนึ่งรถหมวดวันชาติแล่นออกจากโรงพัก ใครคนหนึ่งจับตามองหมวดวันชาติอยู่ และตามหมวดวันชาติไป
รถหมวดวันชาติแล่นอยู่บนถนน ใครคนนั้นยังคงตามหมวดวันชาติไปติดๆ
ไม่นานต่อมารถหมวดวันชาติแล่นมาจอดหน้าเซฟเฮ้าส์
หมวดวันชาติมองซ้ายมองขวาดูความปลอดภัยอีกครั้ง ก่อนจะลงจากรถ ถืออาหารเข้าไปในบ้าน
ใครคนนั้น แอบมองหมวดวันชาติเข้าไปในบ้าน
วันชาติอยู่ในเซฟเฮ้าส์แล้ว กำลังทักทายถามไถ่สองสาว
“กินอะไรกันหรือยัง ผมซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้”
“ขอบคุณค่ะ กำลังจะทำกับข้าวทานอยู่พอดีเลย” กุหลาบบอก
“ที่วงเป็นยังไงบ้างคะหมวด” สมหวังถาม
“ทุกคนสบายดีครับ”
สมหวังรู้สึกอุ่นใจขึ้น
“เดี๋ยวไปเอาก๋วยเตี๋ยวใส่ชามให้นะ” กุหลาบว่า
“ไม่ต้องเผื่อผม ผมจะรีบกลับไปเคลียร์งานต่อ” หันมาพูดกับสมหวัง “ส่วนป้าชวนคุณก็ไม่ต้องห่วงนะ ผมแวะไปหาแกอยู่บ่อยๆ ผมก็บอกแกแล้วว่าคุณอยู่ในที่ปลอดภัย”
“ขอบคุณมากนะคะหมวดที่เป็นธุระให้”
“เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว…ผมขอตัวก่อนนะครับ”
วันชาติเดินออกไปจากห้อง
ที่หน้าร้านชวนชมภูษา แดนปลอมตัวดูมิดชิดและเนียนกว่าเดิม จ้องเข้าไปในร้าน คิดเรื่องที่คุยกับยอดชายในตึกร้างก่อนหน้านี้
“จะให้ผมทำอะไรว่ามา”
“แกไปร้านตัดผ้าป้านังสมหวังนะ แกล้งไปตัดชุด แล้วไปหลอกถามว่านังสมหวังอยู่ที่ไหน” ยอดชายบอกแผน
“แล้วมันจะบอกเหรอ?”
“ก็หลอกถามมันสิ หลานมันเป็นนักร้องแกก็ยอๆ มันหน่อย ชมนังสมหวังเยอะๆ แล้วค่อยถามว่าตอนนี้มันอยู่ไหน เปลี่ยนที่อยู่หรือยัง เดี๋ยวมันก็หลุดพูดออกมาเอง…ชั้นคิดว่าไม่ว่าไอ้พวกตำรวจจะเอานังสมหวังไปซ่อนไว้ที่ไหนป้ามันต้องรู้แน่ๆ” ยอดชายว่า
แดนทักท้วง “แต่นี่มันเสี่ยงมากเลยนะ”
ยอดชายด่า “แกก็อย่าให้มันจับได้สิ…เลิกโง่ได้แล้ว และก็อย่าให้พลาดอีกเข้าใจมั้ย!”
แดนดึงตัวเองกลับมาเดินตรงเข้าไปที่ร้าน ปรากฏว่าร้านปิด ประตูล็อค มีป้ายเขียนบอกไว้ “ปิดชั่วคราว”
แดนอารมณ์เสีย “โธ่เว้ย!…ร้านปิด”
เสียงกริ่งดัง กุหลาบคิดว่าหมวดวันชาติย้อนกลับมา จึงเดินไปเปิดประตูทันที ป้าชวนยิ้มแฉ่งมาให้ แต่กุหลาบตกใจตาเหลือก
“ป้าชวน!”
สมหวังได้ยินรีบวิ่งมาดู
สมหวังเห็นป้าชวนรีบโผเข้าไปกอดทันที ร้องไห้ด้วยความคิดถึง
“ป้า ชั้นคิดถึงป้าที่สุดเลย”
“ป้าก็คิดถึงเอ็ง”
ป้าชวนหอมแก้มสมหวังให้หายคิดถึง
“ป้ามาได้ยังไงจ๊ะ” กุหลาบสงสัย
“ป้าแอบตามหมวดเค้ามา”
“ถ้าหมวดรู้ต้องซวยแน่ๆ เลย” กุหลาบกังวล
“ไม่ซวยหรอก เดี๋ยวป้ารับผิดชอบเอง…ป้าคิดถึงหลานป้ามันผิดตรงไหน”
“แล้วป้าจะมาอยู่ที่นี่เลยเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ป้าปิดร้านไปแล้ว” ป้าชวนบอกตาใส
กุหลาบมีสีหน้าหนักใจไม่คลาย ป้าชวนเห็นก็เลยปลอบ
“ไม่ต้องเครียดหรอกจ่า เดี๋ยวป้าอธิบายให้หมวดเค้าฟังเอง”
ที่ตกร้างแหล่งกบดานของสองวายร้าย ยอดชายอารมณ์เสียที่ได้ยินจากปากแดน
“ปิดร้านเหรอ…จะมาปิดอะไรช่วงนี้วะ”
“จะเอายังไงต่อดี”
“ไม่รู้โว้ย ยังไม่ได้คิด!” ยอดชายหงุดหงิด
“หรือว่าเราจะกลับไปสะกดรอยตามไอ้หมวดนั่น” แดนออกไอเดีย
ถูกยอดชายด่า “ไอ้โง่! จะไปให้มันจับเร็วขึ้นหรือไง”
“ไม่เคยได้ยินหรือไง ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด” แดนคุยปรัชญา
ยอดชายแดกดัน “งั้นย้ายไปกบดานข้างสถานีตำรวจเลยมั้ยล่ะ”
“ไปสิครับ” แดนดันเห็นด้วย
ยอดชายโมโห “ไอ้บ้า! ชั้นประชด แกอยากไปก็ไปคนเดียวสิ”
“แล้วจะทำยังไงกันต่อไป”
“ถามอยู่ได้ แกก็ช่วยชั้นคิดสิ!”
ยอดชายเครียดจัด
บ่ายนั้นสายฟ้ามีสีหน้าเครียดจัด ขณะนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน บิลค่าของ ใบเสร็จรับของ สมุดบัญชีรายรับรายจ่าย วางอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมด
เจ๊เนาว์ กะเจ๊จุ๊ ช่วยกันนั่งคิดค่าของที่ขายอยู่ข้างๆ สีหน้าเครียดเช่นกัน
“สายฟ้า… นี่ขนาดขายทุกอย่างหมดแล้วนะ ทั้งรถตู้สองคัน เครื่องดนตรีเก่า ไหนอีค่ามัดจำสร้างบ้าน ค่ามัดจำเครื่องดนตรี ก็เอาคืนมาหมดแล้ว มันก็ยังขาดอยู่ดี” เจ๊เนาว์บอก
“ลองคิดใหม่สิเจ๊”
“เจ๊คิดกันมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ คิดยังก็ไงก็ขาดอยู่ดี”
“ค่าบ้านละคิดรวมไปหรือยัง”
เจ๊เนาว์ตกใจ “บ้านอะไร?...ก็ค่ามัดจำที่จะสร้างบ้านใหม่รวมไปแล้งไง”
“ไม่ใช่…ผมหมายถึงบ้านหลังนี้!”
ยินที่สายฟ้าว่า 2 เจ๊ตกใจร้อง “ห๊ะ” พร้อมกัน
“ถึงขั้นขายบ้านเลยเหรอสายฟ้า”
สายฟ้านิ่ง เครียด
“ใช่! จะทำไงได้ละเจ๊”
“แล้วจะไปอยู่ไหนกัน พ่อก็แก่แล้วนะ”
“ไปหาห้องแถวเช่าเอาดาบหน้า”
เจ๊จุ๊ กะเจ๊เนาว์ ฟังแล้วสะท้อนใจ
เจ๊เนาว์ปลอบ “ใจเย็นๆ นะสายฟ้า ไม่ต้องถึงขั้นขายบ้านไปหรอก เงินที่เหลือเดี๋ยวเราช่วยกันหางานอื่นทำ แล้วเอามาใช้หนี้เค้าก็ได้”
สายฟ้านิ่ง เอามือลูบหน้าด้วยความเครียด
“คิดดีๆนะสายฟ้า ปัญหาต้องมีทางออกเสมอ อย่าด่วนใจร้อนตัดสินใจ…เดี๋ยวเจ๊ไปทำกับข้าวเย็นก่อนนะเดี๋ยวมาช่วยใหม่” เจ๊จุ๊บอก พลางทำท่าเดินไปทางโรงครัว
“ครับ” สายฟ้ารับคำแล้วหันพูดกับเจ๊เนาว์ “เจ๊เนาว์ไปช่วยเจ๊จุ๊เถอะ เดียวผมลองคิดใหม่อีกที”
บาส เดินสวนกับ เจ๊จุ๊ และเจ๊เนาว์ที่หน้าบ้าน
เจ๊เนาว์รีบบอก “บาส เข้าไปช่วยพี่สายฟ้าเค้าหน่อยไป”
“คิดค่าของกันตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่เสร็จอีกเหรอ”
“คิดเสร็จไปหลายรอบแล้ว แต่เงินมันยังไม่ลงตัว ยังเป็นหนี้อีกหลายแสน ก็เลยคิดแล้วคิดอีก แกไปช่วยพี่เค้าหน่อย”
สายฟ้านั่งคิดบัญชีที่โต๊ะทำงานในบ้าน ท่าทางดูเครียดหนัก บาสเดินเข้ามาเอ่ยขึ้นอย่างห่วงใย
“พี่สายฟ้าพักผ่อนก่อนมั้ย ไว้คิดต่อก็ได้”
“อีกแป๊ปเดียว ใกล้เสร็จแล้ว”
“ให้ผมช่วยมั้ย”
“ไม่เป็นไร นี่คงเป็นการเคลียร์ทุกอย่างครั้งสุดท้ายแล้ว ชั้นอยากคิดเอง”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะพี่สายฟ้า”
สายฟ้านิ่ง ก่อนจะถอนหายใจ “ชั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ชั้นคงรักษาวงเอาไว้ได้แค่นี้จริงๆ”
ชูชนะยืนฟังสิ่งที่สายฟ้าพูดอยู่ตรงมุมบันได ชายชรารู้สึกสะท้อนใจ
สองหนุ่มคุยหารือกันต่อ บาสเอ่ยขึ้นอีก
“ถ้าเป็นเรื่องหนี้ เราขายของคืนเค้าแล้วเอามาใช้หนี้ไม่ได้เหรอ”
“ชั้นขายเกือบหมดแล้ว หนี้ยังเหลืออีกตั้งแปดแสน” สายฟ้าบอก
“ทำไมมันเหลือเยอะนั้นล่ะ” บาสตกใจ
“หนี้ยังพอใช้ได้ แต่คนในวงจะทำยังไงถ้าวงต้องปิด พ่อคงเสียใจมาก แต่มันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ
“พี่ไม่ลองไปคุยกับสมหวังดูอีกทีล่ะ”
“เค้าไม่มาหรอก!” สายฟ้าบอก
ชูชนะเศร้าที่ได้ยินว่าวงดนตรีที่แสนรักต้องปิดตัวลง ชายชราเสียใจหนัก
ที่โต๊ะกินข้าวในโรงครัวบรรยากาศดูอึมครึม ทุกคนดูนิ่ง เงียบ ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน
ชูชนะนั่งเหม่อลอย เจ๊จุ๊ตักข้าวมาให้ชูชนะพลางบอก
“พ่อกินข้าว”
“ข้ายังไม่หิว”
“กินหน่อยนะพ่อ จะได้กินยา” เจ๊เนาว์คะยั้นคะยออีกแรง
ชูชนะเมินหน้าหนีเหมือนเด็กๆ
ครู่หนึ่ง สายฟ้าเดินลงมา
เจ๊เนาว์ทำท่าโบกมือเป็นเชิงฟ้องสายฟ้าว่าชูชนะไม่ยอมกินข้าว
“พ่อกินข้าว”
“ช้าไม่หิว”
“กินหน่อยน่า จะกินยาจะได้มีแรง”
ชูชนะยังนิ่งเฉย
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ ผมไปคุยกับสมหวังให้” สายฟ้าบอก
ชูชนะที่เมินหน้าหนี รีบหันขวับกลับมามองลูกชาย
“เอ็งว่าอะไรนะ”
“ผมจะไปคุยกับสมหวังให้ …แต่พรุ่งนี้ผมจะไปพูดกับไอ้ชาติว่าจะพบกับสมหวังได้หรือเปล่า”
“จริงๆ นะ” ชูชนะถามย้ำ
“จริงสิ ผมจะโกหกพ่อทำไม”
ชูชนะยิ้มแป้นดีใจอย่างยิ่ง
“เอ็งต้องพาสมหวังกลับมาให้ได้นะ”
“ผมจะพยายามพ่อ”
ชูชนะร่าเริงขึ้นมาทันที เสียงดังได้เหมือนเดิม
“เอาพวกเรากินข้าวกันเว้ยเฮ้ย”
ชูชนะกินข้าวได้ตามปกติ
“วันนี้นังจุ๊มันทำกับข้าวอร่อยจริงๆ เว้ย” ชูชนะยอ
“อร่อยขึ้นมาเชียวนะพ่อ” เจ๊จุ๊แซว
ในขณะที่หมวดวันชาติกำลังตรวจเอกสารอยู่
ตำรวจลูกน้องเดินเข้ามาตะเบ๊ะ “ขออนุญาตครับ”
“มีอะไร”
“มีคนมาขอพบหมวดครับ”
“ใคร”
ไม่ทันขาดคำ สายฟ้าเดินเข้ามา
วันชาติอึ้งพอรู้เรื่อง
“เอาเงินเค้ามาใช้ห้าล้านเลยเหรอวะ”
“ชั้นจะรบกวนแกพาไปหาสมหวังหน่อย” สายฟ้าว่า
วันชาติถอนหายใจ “ชั้นเข้าใจนะว่าแกมีความจำเป็น แต่เรื่องนี้ชั้นช่วยแกไม่ได้จริงๆ”
“แกช่วยชั้นหน่อยนะ ชั้นขอร้อง ชั้นอยากจะพูดกับสมหวังอีกครั้งเผื่อสมหวังจะเปลี่ยนใจ” สายฟ้าอ้อนวอนอย่างน่าเห็นใจ
“ชั้นขอโทษนะ ชั้นช่วยแกไม่ได้จริงๆ”
สายฟ้าพยักหน้ารับอย่างเศร้าๆ
สายฟ้ากำลังจะเดินไปขึ้นรถที่หน้าโรงพัก วันชาติเดินตามออกมาเรียก
“สายฟ้า”
สายฟ้าหันมามอง
“แกเข้าใจนะว่าชั้นทำตามหน้าที่”
“ชั้นเข้าใจ”
วันชาติกระซิบ “ที่แกจะให้ชั้นพาไปหาสมหวัง ชั้นทำไม่ได้ แต่ถ้าแกแอบตามชั้นไปโดยที่ชั้นไม่รู้เนี่ย มันอีกเรื่องหนึ่ง”
สายฟ้าอมยิ้ม แววตาเจิดจ้า มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
เสียงกริ่งดัง กุหลาบออกมาเปิดประตูให้หมวดวันชาติ
“สวัสดีค่ะหมวด”
วันชาติขยิบตาพยายามส่งซิก กุหลาบงงๆ ไม่เก็ต
“อะไรเหรอคะ”
สักครู่หนึ่ง สายฟ้าก็เดินเข้ามา กุหลาบตกใจ
“คุณสายฟ้า”
วันชาติเผลอหลุดซะเอง “จ่าไม่ต้องตกใจขนาดนั้น…แล้วก็เงียบๆ ไว้ด้วย”
สายฟ้าสงสัยที่วันชาติเรียกกุหลาบว่าจ่า
สายฟ้าทวนคำ “จ่าเหรอ”
วันชาติ ตกใจที่เผลอหลุดปากไป
“ขอโทษนะ ที่ชั้นไม่ได้บอกว่ากุหลาบเป็นตำรวจตั้งแต่แรก”
สายฟ้าตกใจ “ตำรวจเหรอ”
กุหลาบยิ้มแหยๆ ทำหน้าปุเลี่ยนๆ “ค่ะ ตำรวจ”
สายฟ้าคาใจมากขึ้นอีกจ้องหน้าวันชาติ “ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่”
วันชาติอึกอัก “ตอนนี้ชั้นยังตอบอะไรมากไม่ได้ ถ้าบอกได้เมื่อไหร่ ชั้นจะบอกแกทันที…เข้าไปข้างในกันเถอะ”
สมหวังได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา ถามขึ้นโดยที่ยังไม่ทันหันไปมอง
“หมวดเอาของมาให้เหรอจ๊ะพี่กุหลาบ”
ไม่มีเสียงตอบ สมหวังจึงหันไปดู เห็นสายฟ้ายืนอยู่ สมหวังตกใจปนดีใจ
“คุณสายฟ้า”
“ทำไม ตกใจมากเหรอที่เห็นชั้น” สายฟ้าว่า
“ไม่ต้องตกใจนะ ผมพามาเอง” วันชาติบอก
ครู่หนึ่ง ป้าชวนยิ้มร่าออกมา
“กับข้าวเสร็จแล้ว...ของอร่อยๆ ทั้งนั้นเลย”
ป้าชวนกับหมวดวันชาติ ต่างตกใจที่เห็นกันและกัน
“หมวด” / “ป้าชวน”
ทุกคนต่างมองกันด้วยความงุนงง ว่าอะไรเป็นอะไร
ในเวลาต่อมา วันชาติมายืนคุยกับกุหลาบอยู่หลังเซฟเฮาส์ด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ป้าชวนมาอยู่ที่ได้ยังไง”
“หมวดถามตัวเองดีกว่าค่ะว่าทำยังไงถึงให้ป้าชวนตามหมวดมาที่นี่ได้” กุหลาบว่า
วันชาติตกใจ “อะไรนะ ป้าชวนตามผมมางั้นเหรอ”
“ค่ะ…ดีนะที่เป็นป้าชวน ถ้าเป็นไอ้พวกมือปืนมีหวังซวยกันหมดแน่”
วันชาติหน้าเสีย “ผมขอโทษนะ… ถ้าเรื่องนี้ถึงหูสารวัตรต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่”
“ก็เก็บเป็นความลับสิคะ ถ้าไม่มีใครพูดสารวัตรก็ไม่รู้หรอกค่ะ”
วันชาติพยักหน้า กุหลาบถามเรื่องที่คาใจ
“แล้วนี่ หมวดพาคุณสายฟ้ามาที่นี่ทำไมคะ”
“เรื่องนี้ก็ต้องเป็นความลับเหมือนกันนะ”
“ค่ะหมวด”
หมวดวันชาติออกอาการกลุ้มใจ
“ที่ผมตัดสินใจพาสายฟ้ามา เพราะที่วงกำลังมีปัญหา”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะหมวด”
“ปัญหาเรื่องการเงิน คือ อาชูแกไปเซ็นสัญญาแทนสมหวัง แล้วเอาเงินเค้ามาแล้วห้าล้าน สายฟ้ามันเลยต้องมาขอร้องสมหวังกลับไปเป็นนักร้อง”
ส่วนด้านในสายฟ้าคุยกับสมหวัง โดยมีป้าชวนร่วมฟังอยู่ด้วย
“ที่ชั้นมาวันนี้ ชั้นมาขอร้องให้เธอกลับไปเป็นนักร้อง จะได้มั้ย”
สมหวังตอบทันที “ไม่ได้ค่ะ”
ป้าชวนขัดขึ้น “ชั้นจะไม่ให้หลานชั้นไปเสี่ยงแบบนั้นอีกแล้ว”
สายฟ้านิ่งไปครู่หนึ่ง จึงถามหาเหตุผลกับสมหวัง “ทำไมล่ะ”
สมหวังหนักใจ “ตอนนี้ชั้นมีความจำเป็นจริงๆ ชั้นคงกลับไปเป็นนักร้องให้คุณไม่ได้แล้ว”
สายฟ้าคาใจ “เธอมีความลับอะไรที่ยังปิดบังชั้นอยู่ มันมีอะไรร้ายแรงกว่าที่ชั้นรู้งั้นเหรอ! เธอบอกชั้นหน่อยได้มั้ย”
“ชั้นยังบอกคุณไม่ได้จริงๆ”
ป้าชวนยืนฟังอยู่งงๆ ก่อนจะพูดกับสมหวังโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “อ๋อ นี่เอ็งยังไม่ได้บอกความจริงเค้าใช่มั้ยว่าเอ็งเป็นพยานในคดีฆาตกรรม”
สายฟ้าตกใจมาก “คดีฆาตกรรม”
“ใช่ ไอ้หวังมันเป็นพยานในคดีฆาตกรรม หมวดวันชาติเค้าให้มันบอกคนอื่นว่าเป็นพยานในคดีจัดหาแรงงานเถื่อนหลอกมา ดูสิมันไม่ยอมบอกความจริงเลยต้องตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ น่าโมโหจริงๆ”
สมหวังตกใจเช่นกัน “ป้า! หมวดยังไม่ให้บอกใคร”
“ทำไมจะจะบอกไม่ได้ มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็บอกความเค้าไปให้หมด เค้าจะได้เข้าใจ”
สายฟ้านิ่ง รู้สึกโกรธสมหวังที่ไม่บอกความจริง
“ทำไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้เธอไม่บอกชั้น”
สมหวังอึ้ง “ก็…มันเป็นความลับ หมวดเค้าไม่ให้บอกใคร”
“แม้แต่ชั้นอย่างงั้นเหรอ”
สมหวังนิ่ง
สายฟ้าโกรธ น้อยใจก็ด้วย เลยพูดประชด “ถ้าเธอบอกความจริงตั้งแต่แรกชั้นคงไม่ให้เธอเป็นนักร้องแน่ๆ…แต่ถึงยังไงชั้นก็ขอบใจเธอมากนะ อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตช่วยเหลือวงมาโดยตลอด! ขอให้เธอโชคดี….ชั้นหมดธุระแล้ว”
สายฟ้ากำลังจะเดินออกสมหวังใจหาย เรียกไว้
“เดี๋ยวค่ะ”
สายฟ้าหันกลับมา
“แล้วคุณจะทำยังไงต่อ”
“เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เดี๋ยวชั้นหาวิธีแก้ปัญหาของชั้นเอง”
สายฟ้าพูดโดยไม่มองหน้าสมหวัง แล้วเดินออกไป สมหวังมองสายฟ้าเดินจากไปอย่างรู้สึกผิด
ขณะที่กุหลาบ กับหมวดวันชาติกำลังจะเดินเข้าบ้าน สายฟ้าเดินสวนออกมาพอดี สีหน้าไม่สู้ดีนัก บอกลาวันชาติ
“ชั้นกลับก่อนนะ ขอบใจแกมาก”
วันชาติ “ไม่เป็นไร...”
สายฟ้าเดินออกไป ไม่ได้รอฟังวันชาติพูดตอบ
กุหลาบ วันชาติมองหน้ากัน รู้ว่าสายฟ้าเจรจาไม่เป็นผล
ที่บ้านพักวงดนตรีชูชนะ เจ๊เนาว์กำลังต่อโทรศัพท์หาสายฟ้า ทุกคนรอฟังอยู่ข้างๆ ในอาการลุ้นกันจนตัวโก่ง
“ว่ายังไงอีเนาว์ โทรติดมั้ยวะ” ชูชนะลุ้นจัดถามเป็นคนแรก
“ติดจ้ะพ่อ แต่สายฟ้าไม่รับ”
อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 14 วันที่ 15 ต.ค. 55
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่างละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th
