อ่านละคร มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 11 วันที่ 3 ต.ค. 55

อ่านละคร มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 11 วันที่ 3 ต.ค. 55 

   “ข้อแลกเปลี่ยนอะไรเหรอครับ”
      “คือ...ฉันใฝ่ฝันอยากจะมีร้านอาหารเล็กๆ เป็นของตัวเอง ทำอาหารให้คนอื่นๆกินแล้วพวกเขาก็บอกว่า อื้ม อร่อยจังเลย คราวหน้าจะกลับมากินอีกนะ”
       หญิงสาวยิ้มฝัน ดวงมองเคลิ้ม
       “น่ารักจังเลยครับ”
       สายมุกสะดุ้ง
       “พูดอะไรน่ะ...” หญิงสาวบิตตัวอายๆ “ฉันเขินนะ”
       “เอ่อ...คือ ผมหมายถึงความฝันของคุณมุกน่ะครับ เป็นความฝันที่น่ารักมาก น่ารักที่สุดเลยครับ”
       “อ้าว...คิดว่าชม” หญิงสาวพูดเบาๆก่อนจะหันไปยิ้ม “นายต้องเป็นหนูทดลองของฉัน คอยกินอาหารที่ฉันคิดค้นขึ้นแล้วก็ลงมือปรุงด้วยตัวเอง โอเค”
       ดวงแทบสำลักข้าว แต่พยายามกลืนลงไปจนได้ ก่อนจะหันมายิ้มให้
       “ด้วยความยินดีเลยครับ”
       ทั้งคู่จับมือกัน...สบตาแล้วเขิน หลบตากันไปคนละทาง
     
       ดวงกลับเข้ามาถึงตลาดเห็นดารากับประเวทไม่อยู่ที่ที่นอนก็แปลกใจ
       “อ้าว...หายไปไหนกันอีกแล้ว...หายอยู่เรื่อย”
       ดวงมองไปเห็นซองจดหมายเสียบอยู่
       “จดหมายอะไรวะ”
       ดวงหยิบออกมาคลี่ออกอ่านแล้วตกใจ
     
       “เรียกค่าไถ่!”
     ดวงนั่งรอซันกับแหวนด้วยความร้อนใจ อ่านจดหมายในมือซ้ำไปซ้ำมา
     
       “ชีวิตพ่อแม่แกอยู่ในกำมือฉัน ถ้าคิดแจ้งตำรวจ ตาย!”
       ซันกับแหววมาถึงในสภาพชุดนอนยังง่วงๆกันอยู่ ทั้งสองเข้ามาหาดวง ซันถามอย่างสงสัย
       “มีอะไรวะไอ้ดวง เกิดอะไรขึ้น”
       แหววหาววว๊อด
       “เออ นั่นดิ เรียกมาทำไมป่านนี้วะ หลับไปแล้วนะเนี่ย”
       ดวงหน้าเครียด
       “เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
       ซันงงๆ
       “เรื่องใหญ่อะไรของแกวะ”
       “พ่อแม่ถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่”
       แหววสะบัดหน้า ตาโต หายง่วงทันที ซันสะดุ้ง
       “เฮ่ย...รออะไรอยู่ล่ะ รีบไปแจ้งความเร็ว”
       “ไม่ได้นะ แจ้งความไม่ได้ มันบอกว่าถ้าแจ้งความจะทำร้ายพ่อแม่ แล้วอีกอย่าง...”
       แหววมองหน้าดวง
       “ทำไมมันหลายอย่างนักวะ”
       “มันบอกว่าพ่อแม่ฉันเป็นหนี้มัน หนีหนี้มันมาเป็นปีๆแล้ว”
       ซันเข้าใจ
       “อ่อ...งั้นแสดงว่าเงินที่มันจะเรียกนี่ไม่ใช่ค่าไถ่ตัว แต่เป็นค่าใช้หนี้”
       “ถูก!”
       ซันหน้าเครียด
       “เอ้าแล้ว ซับซ้อนเว้ยเฮ้ย...เอาไงต่อล่ะ”
       แหววถอนใจ
       “ถามทำไม ก็ต้องเอาเงินไปไถ่ตัวมาสิ”
       ดวงชะงัก
       “แต่ว่า...”
       แหววจ้องหน้า
       “ไม่ต้องแต่ แกจะพูดเรื่องไม่ใช่เงินแกอีกใช่ไหม นั่นชีวิตพ่อแม่นะแกมีสิทธิเลือกด้วยเหรอ”
       ดวงถอนหายใจเฮือกกลุ้มสุดๆ ซันตบหลังเรียกกำลังใจ
       “กลัวไรวะ ไม่ใช่เงินทั้งหมดซะหน่อย ถ้ามันจะแหว่ง ๆไปบ้าง ก็ทำงานหาเงินมาเติมให้เท่าเดิมก็แค่นั้น ไม่เห็นจะยาก”
       แหววเห็นด้วย
       “ใช่...คนขยันอย่างแก ทำได้อยู่แล้ว ไอ้ซันมันจะช่วยแกทำเอง”
       ซันตาเหลือก
       “เอ๋า...นางนี่ โบ้ยซะ”
       ดวงมองหน้าเพื่อนทั้งสอง
       “ฉันขออะไรพวกแกอย่าง...อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันใช้เงินของคนอื่น”
       แหววถอนใจ
       “ฉันไม่พูดก็ได้ แล้วมันให้เวลาถึงเมื่อไหร่”
       “พรุ่งนี้เที่ยง!”
       ดวงบอกอย่างเครียดจัด
     
       ในโกดัง...ดาราลืมตาตื่น ได้ยินเสียงกรนของประเวทก็เอาสอกกระทุ้ง
       “พี่...พี่...ตื่น...ตื่น จะมาหลับอะไรตอนนี้ล่ะ”
       ประเวทหงุดหงิดยังง่วงอยู่
       “ฮึ่ย...อะไรของแกวะ”
       “ไอ้ตัวหัวหน้ามันไปแล้ว ไอ้ที่เหลือก็หลับ”
       “แล้วไง”
       “แล้วไง...ก็หนีสิ”
       “เอางั้นรึ”
       “ก็เออน่ะสิ ช่วยกันแก้เชือกเร็วเข้า”
       ดารากับประเวทพยายามช่วยกันแก้ปมเชือกของอีกฝ่ายจนแก้ได้สำเร็จค่อยๆ คลานออกไปเบาๆ...ไปถึงหน้าประตูทางออก ดาราหันกลับมา
       “ไปก่อนนะไอ้โง่ รับรองแกจะไม่มีวันได้เห็นหน้าฉันอีกต่อไป คนละระดับว้อย”
       ทันใดนั้นประเวทก็จามออกมา
       “ฮั้ดเช่ย!”
       ลูกน้องสองคน สะดุ้งตื่น ดาราเซ็งเลย
       “แกจะจามทำไม ฮึ่ย!”
       ดารากับประเวทรีบลุกขึ้นวิ่งหนี ลูกน้องทั้งสองรีบลุกขึ้นตาม
       “เฮ้ยหยุดนะเว้ย...หยุด...กูบอกให้หยุด!”
       ดารากับประเวทหนีไปกระแทกเข้ากับเจ้าหนี้ ทั้งสองตกใจร้องลั่น
       “อ๊า!”
       เจ้าหนี้จ้องทั้งสอง
       “ได้ข่าวว่ามึงหนี จะหนีไปไหนกันเหรอ”
       ดารากับประเวทจ๋อยสนิท
     
       ดวงนั่งเครียดอยู่คนเดียว ซันที่นอนอยู่ใกล้ๆเห็นว่าเพื่อนกลุ้มใจอยู่ลุกขึ้นมาปลอบใจ
       “คิดมาก ใจเย็นๆ” ซันตบหลังปั่กๆ “จะห่วงอะไรวะ เดี๋ยวเช้าเราก็ไปไถ่ตัวพ่อแม่แก แค่นี้ก็จบแล้ว”
       “มันไม่ใช่แค่นั้น อย่าลืมสิว่าฉันไม่มีเงิน จะไปหาค่าไถ่มาจากไหน”
       “แกมี แต่แกไม่ยอมใช้ เอางี้...คิดอีกแง่หนึ่งนะเว้ย ถ้าแกไม่ได้เงินถูกล็อตเตอรี่นั่นมา แล้วพ่อแม่แกถูกโจรจับไป แกจะเอาเงินที่ไหนไปไถ่ตัววะ ฮะ”
       “ฉันก็ต้องหามาจนได้ล่ะน่า”
       “แต่แกอาจจะหาไม่ได้ก็ได้ อย่ามองอะไรด้านเดียวสิ ดีแค่ไหนแล้วที่แกได้เงินนั่นมา สวรรค์สร้าง อย่างนี้เขาเรียกสวรรค์สร้าง ยอมรับโชคชะตาตัวเองหน่อยสิ” ซันง่วงมากตาจะปิด “ยอมรับได้เมื่อไหร่นอนซะนะ อย่าลืมพรุ่งนี้เรามีงานสำคัญต้องทำ”
       ซันล้มตัวลงนอนต่อ ดวงยังคงนั่งหน้าเครียด
     
       สายมุกกำลังอ่านตำราทำอาหารอยู่บนเตียงรอบตัวมีตำราอีกหลายเล่มวางๆ ไว้ หญิงสาวไล่ดูไปเรื่อยๆ จนเจอเมนูที่ถูกใจ
       “เจอแล้ว...” หญิงสาวอ่านๆดู “ทำไม่ยากด้วย...งั้นพรุ่งนี้กินอันนี้แล้วกันนะ”
       สายมุกรีบอ่านวิธีทำ...แว่บคิดไปถึงดวงแล้วเคลิ้มฝัน...ในความฝัน สายมุกกับดวงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารสวยหรู ทั้งสองแต่งตัวสวยหล่อดูดี สายมุกยิ้มหวาน
       “ลองทานดูนะคะ ไม่รู้จะถูกปากคุณหรือเปล่า”
       ดวงยิ้มเขินๆ
       “เอ่อ...ผมมองไม่เห็นปากตัวเองซะด้วยสิครับ...”
       สายมุกงงๆ
       “คงต้องวานให้คุณป้อนแล้วล่ะครับ...จะได้ถูกปากผม”
       พูดเสร็จดวงก็เขินไปมา สายมุกเองก็เขินเหมือนกัน หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เปิดฝาครอบอาหารออก เลยรีบเอื้อมมือเปิดแก้เก้อ
       “เอ่อ...งั้นทานเลยดีกว่านะคะ”
       สายมุกเปิดฝาครอบออก มีจานอาหารจัดสวยงามราวกับออกมาจากหนังสือที่กำลังอ่าน ดวงเห็นอาหารในจานถึงกับอึ้ง
       “ว๊าว...หน้าตาน่าทานจังเลยครับ”
       สายมุกเขิน
       “ป้อนผมหน่อยนะครับ”
       สายมุกเขินบิดตัวไปมา
       “เอ่อ...ก็ได้ค่ะ...”
       สายมุกค่อยๆตักอาหารในจานยื่นไปตรงหน้าของเขา ทั้งคู่มองตากัน...ปิ๊ง! ดวงค่อยๆเอื้อมมือมาจับมือของเธอ สายตาชองชายหนุ่มจับจ้องมาที่หน้าของหญิงสาว สายมุกใจเต้นระรัวมือไม้อ่อน เธอปล่อยช้อนที่ถือในมือล่วงดัง เคร้ง!
       สายมุกสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงของหล่น หญิงสาวรีบหันหาที่มาของเสียงที่พื้นห้องเห็นว่าหนังสือที่อ่านอยู่เมื่อครู่นี้หล่นมากองอยู่ที่พื้นห้อง เธอมองทั่วๆเห็นว่าเป็นห้องตัวเอง
       “นี่เราฝันเหรอเนี่ย...นายเข้ามาอยู่ในฝันฉันอีกแล้วนะ นายดวง”
       สายมุกหยิบหนังสือขึ้นมามองอีกครั้งแล้วยิ้มเขินๆ
       “นายหนูทดลอง...ฉันเปิดร้านอาหารได้เมื่อไหร่...จะเชิญนายไปกินเป็นคนแรกเลย”
       สายมุกยิ้มฝัน
     
       วันต่อมา...ซันรออยู่หน้าธนาคาร ดูเวลา
       “จะเที่ยงแล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีกวะ”
       ดวงเดินคอตกออกมาจากธนาคาร แหววเดินตามออกมา ซันรีบวิ่งเข้าไปหา
       “เฮ้ย...เป็นไงบ้างวะ เรียบร้อยแล้วใช่มั๊ย”
       “เรียบร้อยแล้ว...ถ้าฉันไม่เข้าไปด้วยก็คงไม่เรียบร้อยหรอก” แหววกระซิบกับซัน “กว่าจะเขียนใบถอนเงินได้ คิดอยู่นั่นแหละ”
       ดวงหน้าเครียดคิดมากอีก
       “ฉันว่า ฉันเอาเงินไปคืนธนาคารดีกว่าว่ะ”
       ดวงทำท่าจะเดินกลับไปที่ธนาคาร ซันรีบยื้อไว้
       “เฮ้ย...ไอ้ดวง...เงินเนี่ยจะซื้อความปลอดภัยของพ่อแม่แกนะ”
     
       “แต่มันไม่ใช่เงินของฉัน”
        แหววพยายามเตือนสติ
      
     
       “แต่สองคนนั่นเป็นพ่อแม่แกนะ”
       ซันมองหน้าดวง
       “ใช่...แล้วอีกอย่าง...ณ.ขณะนี้จะเที่ยงแล้ว...แกไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ”
       ดวงนิ่งงันมองเงินในซองที่ถืออยู่ ก่อนจะตัดใจ
       “ขอโทษนะครับลุง แล้วผมจะรีบหาเงินมาคืน”
       ดวง หน้าเครียดมาก
       “เอาน่าไอ้ดวง แกทำสิ่งที่ลูกต้องทำเพื่อพ่อแม่แล้ว อย่าคิดมาก”
     
       สายมุกจอดรถที่หน้าตลาด เดินลงมาพร้อมถุงใส่ของใบโต นักเลงลูกน้องของโอมซุ่มดูอยู่
       “มาแล้วเว้ย เสร็จกูๆ ถ้าได้รูปเด็ด กูรวยแน่ๆ”
       นักเลงรีบหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมจะถ่ายรูป สายมุกเดินเข้าตลาดไป นักเลงตามไปห่างๆ
     
       ที่ร้านกาแฟ...ลั้นลากำลังเม้ากับอั้ม ส่วนที่วินมอเตอร์ไซน์ โป้งกับต๋อยเช็ดทำความสะอาดรถไปฟังไป
       “คอยดูนะ ใครมาแย่งพี่ดวงของฉัน จะตบให้หน้าคว่ำเลย”
       ลั้นลาว่าแล้วก็ตบหัวอั้มที่กำลังดูดกาแฟอยู่จนหน้าคว่ำกระแทกโต๊ะปัง!
       “แอร๊ยย! ตบฉันทำไมนังลั้นลา”
       “อ้าว...ก็ฉันบอกแล้ว ใครจะมาแย่งพี่ดวงของฉัน จะตบให้หน้าคว่ำ พูดแล้วก็ต้องทำตามที่พูดสิ ไม่งั้นมันจะเสียคำพูด”
       เป้งส่ายหน้าเอือมๆ
       “แย่งกันเข้าไป...ของดีๆ ไม่แย่ง ไปแย่งของงั้นๆ”
       ต๋อยมองเป้ง
       “แสดงว่าไม่มีใครเห็นว่าพี่มีค่า ไม่มีใครสนใจคุณค่าของพี่ เฮ้อ...พี่มันปลาร้าไร้ค่าชัดๆ ถุย!”
       เป้งตบต๋อยป้าบ!
       “โอ๊ย!”
       “มึงจำไว้เลยนะ ถ้ามึงจะถุย มึงไปถุยใส่ถังขยะ อย่าถุยใส่พื้นมันสกปรก!”
       ต๋อยงงๆ
       “อ้าว...ที่ตบนี่ ไม่ได้ตบเพราะฉันด่าพี่ แต่ตบที่ฉันถุยใส่พื้น ป้าดโธ่ เฮ้อ...”
       ต๋อยลงนั่งยองๆ เซ็งๆ...เป้งกับต๋อยเช็ดรถไปไม่ทันได้เงยหน้ามอง อั้มเห็นสายมุกเดินเข้ามาพอดี
       “นังลั้นลา เตรียมลูกตบของแกให้พร้อม งานนี้แกคงต้องไปตบอีกคนแล้วล่ะ”
       “ใคร”
       อั้มพยักพเยิดให้ดู ลั้นลาหันไปมองตาม
       “นังคุณหนู มาอีกแล้ว เดี๋ยวมาๆ มันต้องมาหาพี่ดวงแน่ๆ แน่จริงแกก็ไปตบสิ”
       “ก็อยากอยู่นะ แต่ใครจะกล้า มันเป็นลูกสาวคุณนาย ตบแล้วเดือดร้อนแน่”
       “แล้วจะปล่อยให้มันคว้าพี่ดวงไปเห็นๆ อย่างนี้เหรอ”
       “ฝันไปเถอะ ยังไงฉันก็ต้องเข้าไปขัดขวาง คอยดูนะฉันจะทำให้มันไม่กล้ามาเดินตลาดอีกเลย แต่แกต้องร่วมมือกับฉันนะ”
       “ได้เลย! เต็มที่! ผีจะแย่งโลง คนอย่ามายุ่ง”
       อั้มกับลั้นลา ตามสายมุกเข้าไปข้างใน เป้งสูดๆๆกลิ่นแล้วเงยหน้าขึ้น
       “หอมอะไรวะ”
       “โห...มีแต่น้ำมันเครื่อง หอมหมูสับมั๊งพี่ ถามด๊าย”
       “เฮ้ย...ไม่ใช่ กูหอมจริงๆ” เป้งสูดไปรอบๆ “ห๊อมหอม...กูว่านะ วันนี้ ดวงความรักกูมีฮึมแน่เว้ยเฮ้ย ไม่เชื่อมึงคอยดู เดี๋ยวยาใจกูต้องมา มึงคอยดู คู่กันแล้ว ไม่มีแคล้วกัน มีแต่พลาด เฮะๆ พลาดตกหลุมรักเฮะๆ”
       “เอาเหอะ คิดอย่างไหนแล้วมีความสุข คิดไปเลย ระดับเรา มันได้แต่คิดอยู่แล้ว คิดเลยพี่ เต็มที่”
       ต่อยเซ็ง ลงซ่อมรถต่อ
     
       เจ๊แต๋วเอาน้ำพรมๆ ผักที่แผง...มองไปเห็นสายมุกเดินเข้ามาก็หันไปบอกอาซ้งเบาๆ
       “อาซ้งๆ...มาอีกแล้ว โน่น”
       “ใคร...” อาซ้งมองไป “อ้าว คุณหนูสายมุกนี่หว่า หมู่นี้มาจ่ายตลาดบ่อย เว้ยเฮ้ย”
       เจ๊แต๋วเบ้หน้า
       “มาจ่ายตลาดหรือมาหาไอ้ดวงกันแน่”
       “ถ้ามาไอ้ดวงก็ดีสิ ตอนนี้ไอ้ดวงมันก็เหมาะสมกับคุณหนูอยู่นา”
       “แล้วแกรู้ได้ยังไงว่ามันจะไม่มีเรื่องอื่นแอบแฝงอยู่เบื้องหลัง อย่าลืมสิว่านังคุณนายสร้อยเพชรร้ายกาจแค่ไหน พอเห็นไอ้ดวงมีเงินเข้าหน่อย ก็รีบเข้าหา ตอนนี้ส่งลูกสาวมาแทนอีกต่างหาก ฉันว่าไม่
       น่าไว้ใจ”
       สายมุกเดินมาถึง เจ๊แต๋วกับอาซ้งรีบเปลี่ยนเป็นยิ้มแป้นทันที
       “ซื้ออะไรครับคุณหนู”
       สายมุกยิ้มแย้ม
       “ซื้อผักน่ะจ้ะ ไข่ที่ซื้อไปยังเหลืออยู่เลย”
       “เชิญๆ เลือกได้สบายเลยนะจ้ะ”
       สายมุกเลือกผัก...เจ๊แต๋วกับอาซ้งแอบซุบซิบนินทากันไม่เลิกอีกด้าน อั้มกับลั้นลาแอบเข้ามาเงียบๆ ลั้นลากระซิบ
       “เนียนๆ เราต้องหาวิธีขับไล่ ข่มขู่เนียนๆ มันจะได้ไม่น่าเกลียด”
       อั้มคิดๆ
       “เอางี้ เราทำเป็นตบกันดีกว่า มันจะได้คิดว่าที่นี่เป็นสถานที่อันตราย จะได้กลัว ไม่กล้าเหยียบมาอีก”
       ลั้นลาเห็นดีด้วย
       “เออๆ โอเค ฉันตบแกนะ แกอยู่เฉยๆ ไม่ต้องสู้”
       “เอ้านางนี่...จะเอาเปรียบกันเหรอ”
       ขาดคำอั้มตบลั้นลาฉาดใหญ่ ลั้นลาหน้าเหวอ
       “เอ้า เริ่มเลยก็ไม่บอก แกล้งตบก็พอ ทำไมต้องตบจริงด้วยวะ”
       ลั้นลาตบคืน อั้มร้องลั่น
       “แอร๊ยย มือหรือตีนวะเนี่ย”
       อั้มตบผลัวะ คนในตลาดเริ่มแตกตื่นเมื่อเห็นทั้งคู่ตบกัน อาซ้งหน้าตื่น
       “อ้าวเฮ้ยๆ อะไรกันๆ มีเรื่องอะไรกัน”
       ลั้นลาตวาด
       “ไม่ต้องมายุ่ง ขอเอาเลือดหัวนังนี่ออกหน่อยเถอะ” ลั้นลาเหลือบตามองสาย
       มุก “เห็นแล้วหมั่นไส้ ไม่รู้ซะแล้วว่าแถวนี้ถิ่นใคร”
       ลั้นลาตบอั้มกระเด็นไปกระแทกสายมุก
       “ว้าย!”
       สายมุกเซร้องลั่น อาซ้งโวยวายลั่น
       “เอ้า...เฮ้ย จะตบกัน ระวังลูกค้าด้วย”
       อั้มกับลั้นลาชุลมุนตบไปตบมา...สายมุกวิ่งหลบ...ข้าวของเสียหาย เจ๊แต๋วตวาดไล่
       “เฮ้ย ผักฉันพังหมดแล้ว ไปตบกันที่อื่น”
       อาซ้งเอามือกันแผงไข่
       “อย่ามาใกล้ไข่อั๊วนะ อั๊วหวงไข่”
       ลั้นลาจิกอั้มไว้
       “จำไว้นะ ที่นี่ตลาดสด ไม่ใช่พารากอน จะสวย ให้ไปสวยที่อื่น!”
       ลั้นลาจะตบแต่อั้มหลบทันแล้วตบสวนทันที
       “อ๊าย!”
       “รู้กันหรือยัง เห็นรึยังว่าแถวนี้มันถิ่นอันตราย ใครไม่แน่จริงอย่าเข้ามา ไม่งั้นเจอดีแน่!”
       อั้มตั้งหลักได้
       “ขู่เหรอ...ขู่ใช่ไหม”
       อั้มคว้าถาดแล้วถลาเข้ามา...ลั้นลาวิ่งไปหลบหลังสายมุก สายมุกตกใจ
       “ว้าย...อะไรกันเนี่ย!”
       อั้มวิ่งเข้ามาถึง
       “ขอโทษนะคะ”

อ่านละคร มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 11 วันที่ 3 ต.ค. 55

ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด บทประพันธ์โดย : วาทินีย์ โอฬาร์กร
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด บทโทรทัศน์โดย : วาทินีย์ โอฬาร์กร / พิง ลำพระเพลิง
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด กำกับการแสดงโดย: พิง ลำพระเพลิง
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด ออกอากาศทุกวันจันทร์-วันพุธ เวลา 07.30/11.00/20.00 น.
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด ออกอากาศวันแรกเริ่มมวันพุธที่ 12 กันยายน 2555 ทางช่อง 8
ที่มา manager.co.th