อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 8/2 วันที่ 2 ต.ค. 55
สมหวังเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ สายฟ้าจ้องให้สมหวังพูดต่อ“พูดต่อสิ”
“คุณยอดชายดูดีจังเลยนะคะ ชั้นไม่เคยเห็นผู้ชายที่ดูดีและนิสัยดีเท่าคุณมาก่อนเลย”
สายฟ้ารู้สึกหึงขึ้นมา!
“เฮ้ย! ไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงนะ จะชมผู้ชายแบบนั้นก่อนได้ยังไง มันไม่งาม”
“เอ้า! ก็สิ่งที่ชั้นพูดมันพูดมาจากใจนี่”
“ไม่ได้…พูดมาจากใจหรือมาจากไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น มันเร็วเกินไปที่พูดแบบนั้นกับคนที่เพิ่งนัดครั้งแรก มันไม่งามเข้าใจมั้ย”
สมหวังงอนตุ๊บป่อง “คำก็ไม่งาม สองคำก็ไม่งาม แล้วแบบไหนถึงจะงามบอกชั้นมาสิ”
สายฟ้าแกล้งสอนให้สมหวังทำแต่สิ่งที่ดูไม่ดีต่อหน้ายอดชาย
“เธอก็ทำหน้าซื่อๆ ถามคำตอบคำ พูดห้วนๆ แล้วก็ไม่ต้องยิ้ม ให้ดูเป็นผู้หญิงลึกลับ น่าค้นหาหน่อย ผู้ชายชอบ”
สมหวังเถียง “นี่… ผู้ชายที่ไหนเค้าชอบผู้หญิงหน้าบูดๆ ถามคำตอบคำแบบนั้นล่ะ นายแกล้งชั้นปะเนี่ย”
“ไม่ได้แกล้ง ชั้นนี่แหละชอบ”
สายฟ้าหลุดปาก สมหวังเหวอ นิ่งเงียบ
ทั้งคู่สบสายตากัน บรรยากาศเงียบสนิท สายฟ้ารีบสลัดความเขิน แล้วไก๋พูดต่อ
“มาๆ ต่อเลยดีกว่า…แล้วถ้าสมมุติเค้ามารอก่อนแล้ว เธอต้องถามเค้าว่า...รอนานมั้ยคะ”
สมหวังพูดตาม
“รอนานมั้ยคะ”
“เพิ่งมาถึงครับ…เชิญนั่งก่อนสิครับ”
สมหวังเข้ามานั่งที่เดิม สมหวังดูเขิน เหมือนจะพูดอะไรต่อ สายฟ้ารอให้สมหวังพูด
“แล้วพูดยังไงต่อ?”
สายฟ้าเซ็ง! ถอนใจเฮือก เกาหัวยิกๆ
“เฮ้ออ…จะรอดมั้ยเนี่ย”
“ต้องรอดสิ… สอนต่อ ชั้นกำลังตั้งใจอยู่”
“ถ้าเค้ามีดอกไม้มาให้ เธอก็ต้องขอบคุณเค้า …ขอบคุณค่ะ ดอกไม้สวยจังเลยนะคะ”
“อันนี้ชั้นรู้…ไปขั้นตอนอื่นเลย”
“ต่อไปก็เริ่มสั่งอาหาร…”
เวลาเดียวกันนั้นที่ โรงครัว เจ๊จุ๊เตรียมกับข้าวอยู่ บาสกำลังมองหาสมหวัง
บาสถามขึ้น “เจ๊…เห็นน้องสมหวังหรือเปล่า”
“มีอะไรเหรอ”
“พ่อเรียกให้ไปซ้อมเต้น”
“เห็นเดินเข้าไปในบ้านกับสายฟ้าเมื่อกี้นี้”
เจ๊จุ๊บอก บาสได้ฟังแล้วตกใจ
“ห๊ะ! เข้าไปกันแค่สองคน!”
บาสไม่สบายใจ รีบวิ่งจู๊ดเข้าไปในบ้านทันควัน
ด้านสายฟ้ากำลังซ้อมนัดเดทให้สมหวังอยู่ในห้องทำงาน สองต่อสอง
“ที่เธอชวนเค้ามากินข้าวเนี่ย เธออยากจะพูดอะไรกับเค้า”
สมหวังอึกอัก “เอ่อ…”
“ลองคิดสิ….พูดให้ชั้นฟังก่อนก็ได้”
“เอาจริงเหรอ” สมหวังอายม้วนต้วน
“จริงสิ…พูดมา”
สายฟ้าตั้งใจฟัง สมหวังรู้สึกเขินๆ
“ชั้นอยากจะบอกว่า….ชั้นรู้สึกดีตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอคุณ ชั้นไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน”
สมหวังยังเขินอยู่อย่างนั้น สายฟ้ายิ่งหึง
สายฟ้ากระแอม “ฮึ่ม..ฮึ่ม เก็บอาการหน่อย ไม่ต้องเขินขนาดนั้น นี่ขนาดพูดต่อหน้าชั้นยังเขินขนาดนี้ ถ้าไปอยู่ต่อหน้านายนั่นจะเขินขนาดไหน”
“ไม่รู้สิ…ก็คนมันเขินนี่จะให้ทำยังไง….แล้วพูดยังไงต่อ”
“เธอต้องทำให้เค้าพูดบ้าง จะได้รู้ว่าเค้าคิดยังไงกับเธอ ไม่ใช่เธอคิดอยู่ฝ่ายเดียว”
“แล้วทำยังไงถึงจะให้เค้าพูด”
“เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เธอนิ่งๆ ไว้ ถ้าเค้ามีใจให้เธอเค้าต้องพูดขึ้นมาเอง”
“เค้าจะพูดยังไงเหรอ…”
สายฟ้ารู้สึกเขินขึ้นมาเอง อึกอักไม่รู้จะพูดอะไร จนที่สุดรวบรวมสติได้ก่อนจะพูด
“เอ่อ…”
สายฟ้าจ้องสมหวัง เหมือนตั้งใจจะพูดบางอย่างให้ฟัง
สมหวังจดจ่อตั้งใจฟัง
“ผมถามตัวเองเสมอว่า คนเราเกิดมาอยู่คนเดียวในโลกโดยที่ไม่แต่งงานได้มั้ย แต่พอผมโตมาได้ค้นพบคำตอบว่า ไม่มีใครในโลกที่เกิดมาสมบูรณ์ครบทุกอย่าง เราจึงต้องการใครสักคนเพื่อแบ่งปันซึ่งกันและกัน”
สายฟ้าจ้องสมหวังด้วยแววตาลึกซึ้ง และจริงใจที่สุด
สมหวังเคลิ้ม ตกอยู่ในภวังค์เหมือนตัวเองกำลังถูกบอกรัก สมหวังเขินจนหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว
“และวันนี้ผมก็คิดว่า ผมได้พบกับคนที่ผมรอมาทั้งชีวิต คนที่ผมพร้อมจะแบ่งปันความรักให้เขา คนๆนั้น ก็คือ คุณ”
สมหวังอึ้งและเคลิ้มกับสิ่งที่สายฟ้าพูด มันทำให้เกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาและรู้สึกดีกับสายฟ้าอย่างบอกไม่ถูก
ทั้งคู่จ้องตากัน ราวกับตกหลุมรักกัน และเหมือนมีมนต์อะไรบางอย่างสะกดให้ใบหน้าทั้งคู่เคลื่อนใกล้เข้าหากันโดยอัตโนมัติ
สมหวังหลับตาพริ้ม เหมือนรอให้สายฟ้าจูบ
ทันใดนั้น บาสก็โผล่พรวดเข้ามา!
“เฮ้ย! พี่สายฟ้า!ทำอะไรกันน่ะ”
สายฟ้ากะสมหวัง ตกใจ! ผงะออกจากกัน
“ปละ…เปล่า…ชั้นคุยเรื่องคอนเซ็ปท์ชุดวันขึ้นคอนเสิร์ต”
สายฟ้ากับสมหวังเลิ่กลั่ก ทำตัวไม่ถูก
บาสมองกราดทั้งสองแบบจับผิดว่าเกิดอะไรขึ้น
สายฟ้าตัดบท “งั้นตกลงตามนั้นนะ”
“ค่ะ….ชั้นขอตัวนะ”
สมหวังรีบเดินออกไป
บาสมองทั้งสองคนอย่างงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วหันขวับมาจ้องสายฟ้าตาเขม็ง
พอสายฟ้าเดินออกมาจากห้อง บาสเดินตามออกมาจะถามให้รู้เรื่อง
“พี่สายฟ้า พี่เข้าไปทำอะไรในห้องกับน้องสมหวังสองต่อสอง”
“ไม่มีอะไร…สมหวังเค้ามาขอคำปรึกษา”
“ปรึกษาอะไรกัน…หน้าจะชนกันอยู่แล้ว อย่าบอกนะว่าพี่ชอบน้องสมหวัง”
สายฟ้าอึ้ง นิ่งงันไป!
“ไอ้บ้า…เอาอะไรมาพูด”
บาสมองจ้อง จับอาการ “ผมสังเกตมาหลายครั้งแล้วพี่มองน้องสมหวังแปลกๆ เหมือนกับพี่ชอบน้องเค้าอย่างนั้นแหละ”
สายฟ้าปฏิเสธ “เฮ้ย…จะบ้าเหรอ ชั้นเนี่ยนะจะไปชอบยัยกระเปี๊ยกนั่น แกก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าสเปคชั้นต้องแบบจอมขวัญ” รีบเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่แกมีอะไรหรือเปล่า เข้ามาหาชั้นเนี่ย”
“เปล่า…ก็เข้ามาดูพี่กับน้องสมหวังนั่นแหละ”
“แกจะเป็นเอามาก”
บาสพูดจริงจัง “ใช่…ผมเป็นเอามาก น้องสมหวังเนี่ยผมรักจริง! ถ้าพี่ชอบน้องสมหวังพี่ก็รีบบอกมาผมจะหลีกทางให้”
สายฟ้านิ่งหน้าเปลี่ยนสี ที่บาสพูดแทงใจดำ สายฟ้าตบไหลบาส พูดให้บาสสบายใจ
“เฮ้ย…ไม่หรอก คิดมากน่า”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะได้สบายใจหน่อย”
บาสดีใจยิ้มออกที่ไม่เป็นไปอย่างที่คิด ขณะสายฟ้าหนักใจ ที่ไม่กล้าบอกความจริง!
ค่ำนั้นที่บริเวณท่าน้ำ บาสพุ่งเข้ามาหาสมหวัง
“น้องสมหวัง”
สมหวังสะดุ้งตกใจ! “พี่บาส”
บาสรีบปลอบขวัญ “ขวัญเอ๊ย ขวัญมา พี่ทำให้น้องสมหวังตกใจหรือเปล่าจ๊ะ พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
“น้องสมหวังดูสีหน้าเครียดๆ ยืนคิดอะไรอยู่เหรอจ๊ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ…พี่บาสมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”
“พี่มีของจะให้”
สมหวังงงๆ บาสควักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้ สมหวังรับมาเห็นเป็นตั๋วหนัง
“พรุ่งนี้ไปดูหนังกันนะ …พี่ซี้อตั๋วมาแล้ว”
สมหวังรับตั๋วหนังมาทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าปฏิเสธ ครู่หนึ่ง ก็ยิ้มออกเมื่อนึกแผนบางอย่างขึ้นมาได้!!!
คืนนั้นสมหวังอยู่ในห้องนอน ยื่นตั๋วหนังให้กุหลาบซึ่งกำลังหวีผมอยู่ กุหลาบออกอาการงงๆ
“อะไรเนี่ย”
“ตั๋วหนังไง”
“พี่รู้แล้วว่าตั๋วหนัง…แล้วเอามาให้พี่ทำไม”
“พี่บาสเค้าชวนพี่ไปดูหนัง”
กุหลาบถึงกับชะงัก แปลกใจ!
“บ้า!…นายนั่นจะชวนพี่ได้ยังไง น่าจะชวนสมหวังมากกว่า”
“จริงๆ พี่บาสเค้าชวนพี่จริงๆ”
กุหลาบเขิน เริ่มหน้าแดง
“แล้วนายนั่นจะมาชวนพี่ทำไมเล่า”
“ไม่รู้สิ…อยากรู้ก็ต้องไป” สมหวังบอก อย่างโล่งใจ
เช้าวันต่อมา ขณะที่สมหวังกำลังเดินออกจากประตูบ้าน ยินเสียงแตรรถก็ดังขึ้นจากด้านหลัง สมหวังหันไปมองเห็นว่าเป็นรถของสายฟ้า
สายฟ้าเข้ามาจอดเทียบ แล้วไขกระจกพูดด้วย
“ขึ้นมาจะไปส่ง…เดี๋ยวไปช้าไม่เจอนายยอดชายพอดี”
“จะดีเหรอคะ” สมหวังเกรงใจ
“บอกให้ขึ้นมา ก็ขึ้นมาเถอะน่า” สายฟ้าคะยั้นคะยอ
สมหวังเปิดประตูขึ้นรถ พอขึ้นนั่งในรถแล้วก็ยิ้มให้พร้อมกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณนะคะที่ไปส่ง”
“ใครบอกจะไปส่งเธอ ชั้นมีธุระแถวนั้นพอดี”
สายฟ้ามีพิรุธ เพราะที่จริงตั้งใจจะไปส่งสมหวัง แต่ทำเป็นปากแข็ง
ที่บริเวณลานจอดรถห้างสรรพสินค้ายามนั้น ยอดชายอยู่ในรถ กำลังกดโทรศัพท์หาแดนที่อยู่ในรถยนต์อีกคัน
“อยู่ไหนแล้ว” ยอดชายถาม
“จอดอยู่ตรงข้ามรถคุณน่ะ” แดนบอก
“เห็นนังนั่นมาหรือยัง”
“ยังไม่เห็นวี่แวว…คุณแน่ใจนะว่ามันจะมาแน่”
“แน่ใจสิ…มันนัดกับชั้นไว้แล้ว…ว่าแต่แกเถอะพร้อมหรือยัง”
“รับรองวันนี้มันจะไม่รอดฝีมือไอ้แดนไปได้แน่!”
“โอเค…พอชั้นล่อมันออกมาได้ แล้วแกก็รีบเอารถมารับพามันไปจัดการเลยนะ เข้าใจมั้ย” ยอดชายนัดแนะ แผนการ
“ครับ”
แดนรับคำสีหน้าเหี้ยม!
เวลาเดียวกัน รถสายฟ้าแล่นเข้ามาจอดหน้าห้างเพื่อส่งสมหวัง
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไร….จะให้มารับด้วยมั้ย” สายฟ้าเป็นห่วง
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวชั้นกลับเอง” สมหวังลงจากรถไป
สายฟ้าขับห่างออกมาครู่หนึ่ง จึงเหลือบตามองกระจกหลังเพื่อให้แน่ใจว่าสมหวังเดินเข้าไปในห้างแล้ว
สายฟ้าเห็นสมหวังกำลังเดินลับตัวเข้าห้างไป สายฟ้ามองทางข้างหน้า เห็นป้ายเขียนว่าทางเข้าลานจอดรถสายฟ้าขับรถหักเข้าไปในลานจอดรถห้าง
ครู่ต่อมาสายฟ้ามายืนแอบอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น พยายามมองเข้าไปในร้านหาสมหวัง
สักครู่หนึ่งสมหวังเดินตรงมาทางร้านญี่ปุ่น และในจังหวะนั้นสมหวังเหลือบไปเห็นสายฟ้ากำลังชะเง้อมองหาอะไรบางอยู่ สมหวังแปลกใจ
สายฟ้ายังคงชะเง้อมองหาสมหวังในร้าน โดยไม่รู้ว่าสมหวังเดินเข้ามาหาสายฟ้าทางข้างหลัง
สมหวังสะกิด
“มองหาอะไร”
สายฟ้ายังไม่รู้ตัว และไม่เห็นสมหวัง “หาคนครับ”
สมหวังถามอีก “หาใคร”
สายฟ้าคุ้นหู หันมาเห็นสมหวัง สายฟ้าตกใจไม่เชื่อสายตา
“เฮ้ย”
สายฟ้าอึกอัก “เอ่อ…เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง…ยังไม่เข้าไปในร้านอีกเหรอ”
“ยัง…กำลังจะเข้าไป”
“สรุปคุณมองหาใคร”
สายฟ้าตัดบทกลบเกลื่อน “ปละ…เปล่า”
สมหวังดักคอ “ไหนบอกไปทำธุระไง แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้”
สายฟ้าอึ้ง คิดหาข้ออ้าง
“กะ..ก็พอดีนึกได้ว่าต้องซื้อของ”
“ซื้ออะไรเหรอคะ”
“ของใช้ทั่วไปนั่นแหละ”
“แล้วไม่ไปทำธุระแล้วเหรอ”
“ไม่ไปแล้ว เค้าโทรมาแคนเซิลน่ะ”
“งั้นดีเลย อยู่ช่วยชั้นก่อน”
สายฟ้าทำเป็นขัดขืน ทั้งทีใจอยากจะแล่นไปนั่งด้วยใจแทบขาด!
“ช่วยอะไรอีกล่ะ”
สมหวังกังวลพิกล “คือ…ชั้นเริ่มไม่มั่นใจขึ้นมาแล้วอ่ะ”
“เราก็ซ้อมกันมาแล้วนี่”
“ก็มันตื่นเต้น กลัวไม่เป็นอย่างที่ซ้อมไว้…นะ นะ ช่วยชั้นก่อน”
“อ่ะ อ่ะ อ่ะ ก็ได้ๆ” สายฟ้าทำเป็นรับปากส่งๆ
สมหวังยิ้มขอบใจ
สมหวังเดินเข้ามาที่โต๊ะในมุมหนึ่งที่ยอดชายนั่งรออยู่
“สวัสดีค่ะ คุณยอดชาย”
“สวัสดีครับ…เชิญนั่งก่อนครับ”
สมหวังเก้ๆ กังๆ ด้วยความเขิน แล้วนั่งลงตรงข้ามยอดชาย
สมหวังไม่กล้าสบตายอดชายสักเท่าไหร่
“รอนานมั้ยคะ”
“ไม่นานครับ…เพิ่งมาถึงเหมือนกัน”
ที่แท้สายฟ้ามานั่งโต๊ะที่มีพนักพิงติดกันกับสมหวัง
สายฟ้ากับสมหวังนั่งหันหลังชนกัน
สมหวังเขินทำตัวไม่ถูก ปากแข็งพูดไม่ออก
“เอ่อ….เอ่อ…”
สายฟ้าช่วยกระซิบบอกอยู่ข้างหลัง
“ดอกไม้สวยดี”
สมหวังฟังไม่ค่อยถนัด ทำเนียนหยิบเมนูอาหารขึ้นมาบังหน้าแล้วถามสายฟ้า
“ว่ายังไงนะ”
สายฟ้าพูดดังขึ้น!
“บอกไปว่าดอกไม้สวยดี”
สมหวังพยายามชะเง้อมองหาดอกไม้ แต่ยอดชายไม่มีดอกไม้มาให้
สมหวัง บอกสายฟ้า “ไม่มีดอกไม้”
ยอดชายยินแว่วๆ มองสมหวังงงๆ
“ว่าอะไรนะครับ…มีอะไรหรือเปล่าครับ”
สมหวังรีบเอาเมนูลงแล้วทำตัวปกติ! ยิ้มแหยๆ
“อ๋อ…ไม่มีค่ะ”
สายฟ้ากระซิบต่อ
“สั่งอาหาร…สั่งอาหารเลย”
สมหวังยินไม่ถนัด พยายามเอี้ยวหูฟัง
สมหวังบอกกับยอดชาย “สั่งอาหารกันเลยมั้ยคะ”
“ดีครับ”
ยอดชายกวักมือเรียกบริกร ให้มารับออเดอร์
“น้อง เอาชุดซากานะ เบนโตะ”
สมหวังกำลังจ้องเมนูอาการงกๆ เงิ่นๆ ไม่รู้จะสั่งอะไร เพราะไม่ค่อยได้กินอาหารญี่ปุ่น
ยอดชายพับเมนูแล้วเงยหน้ามาถามสมหวัง
“ทานอะไรครับ”
สมหวังยิ้มแหยๆ
“เอาเหมือนคุณยอดชายก็ได้ค่ะ”
ยอดชายหันไปสั่งบริกร “งั้นเอาชุดซากานะ เบนโตะเป็นสองชุด”
“รับน้ำอะไรดีครับ”
“ขอชาเขียวเย็น คุณสมหวังดื่มอะไรครับ”
สมหวังชี้ไปที่พั้นช์ผลไม้ในเมนู
“อันนี้แล้วกันค่ะ”
“ครับ” บริกรเดินออกไป
สายฟ้ายิ้มเยาะสมหวัง
“สั่งไม่เป็นละสิ”
สมหวังได้ยิน รู้สึกเสียหน้า รีบหยิบเมนูขึ้นมาป้องหน้าแล้วแก้ตัวกับสายฟ้า
“สั่งเป็น! แต่มันลายตาไม่รู้ว่าจะกินอะไรดี”
“ไม่ต้องอายยอมรับความจริงมาเถ๊อะ”
“จะมาช่วยหรือมากวนห๊ะ” สมหวังชักฉุน
ยอดชายมองสมหวังอย่างงงๆ ว่าสมหวังเป็นอะไร?
“คุณสมหวังครับ!”
สมหวังสะดุ้ง รีบเอาเมนูลงแล้วหันมาคุยกับยอดชาย
“คะ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ…จะสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับเห็นจ้องเมนูนานแล้ว”
สมหวังยิ้มแหยๆ แถไปตามประสา “ดูของหวานน่ะค่ะ น่ากินดี”
“อ๋อ..งั้นตามสบายครับ”
กุหลาบแต่งตัวสวยกว่าปกติ กำลังเดินผ่านลานจอดรถ กุหลาบเหลือบไปเห็นรถคันหนึ่งเป็นกระจกปรอท จึงเดินตรงเข้าไปส่องกระจกเพื่อดูความเรียบร้อย โดยไม่ทันเห็นว่ามีคนอยู่ในรถ
แดนกำลังเตรียมกระสุนและเช็คปืนอยู่ แดนเงยหน้าขึ้นมาเห็นเหมือนกุหลาบจ้องอยู่ แดนจำกุหลาบได้ แดนสะดุ้งตกใจ
“เฮ้ย! ยัยตำรวจที่คุ้มกันนังสมหวังนี่หว่า” แดนรีบฟุบหน้าหลบ
กุหลาบยิงฟัน จัดทรงผมเสร็จ แล้วก็เดินจากไป
แดนถอนหายใจโล่งอก “นังบ้า!…ห้องน้ำก็มีไม่ยอมไปส่อง มาส่องกระจกรถชาวบ้านตกใจหมด!”
แดนหงุดหงิด รีบหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จะโทร.บอกยอดชายเรื่องจ่ากุหลาบ
“ฮัลโหลครับ…คุณยอดชาย คือว่าผมเห็น…”
ยอดชายคุยโทรศัพท์กับแดน แต่ต้องรีบตัดบท
“ยังไม่เรียบร้อยแค่นี้นะ”
ยอดชายตัดสายโทรศัพท์ เห็นสมหวังมองอยู่
“เพื่อนน่ะครับ โทร.มายืมเงิน ไอ้พวกนี้ไม่เอะอะเดือดร้อนก็นึกถึงแต่ผม มันเห็นผมเป็นธนาคารกันรีไงก็ไม่รู้!”
สมหวังไม่รู้จะสนทนาต่อได้ยังไง ได้แค่ยิ้มรับ
“ค่ะ”
บริกรยกอาหารมาเสิร์ฟพอดี
สมหวังยิ้ม “โห…อาหารน่ากินจังเลยนะคะ”
“ทานก่อนได้เลยนะครับ”
อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 8/2 วันที่ 2 ต.ค. 55
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่างละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th
