อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 3 วันที่ 17 ก.ย. 55

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 3 วันที่ 17 ก.ย. 55

เจ๊จุ๊เหลือบไปมองปอยฝ้ายกับสำลี “จะให้ไปกอดแย้เจ๊กอดไม่ลงหรอกนะสายฟ้า”
สายฟ้าหัวเราะร่วน
สมหวังกับกุหลาบ เดินเข้ามากำลังจะร่วมวง สายฟ้ารีบหยุดหัวเราะ แล้วทำหน้าขรึม พูดหาเรื่องทันที!
“ก็รู้ๆ อยู่ว่าต้องกินข้าวพร้อมกัน หัดทำอะไรให้มันว่องไวหน่อย เธอไม่หิวแต่คนอื่นเค้าหิว! เห็นมั้ยเค้ารอเธอกันอยู่เนี่ย”

สมหวังกับกุหลาบที่กำลังจะนั่งถึงกับสะอึก สำลี บาส กะเจ๊จุ๊ มองหน้ากันแบบงงๆ ว่าสายฟ้าเป็นอะไร ทั้งหมดเลยเงียบตาม
เจ๊จุ๊บอก “ดุทำไมง่ะสายฟ้า…ชะนีน้อยสองนางมาช้าแค่นิดเดียวเอง”
“ไม่ได้หรอกเจ๊ คนเราอยู่ด้วยกัน ก็ต้องหัดเกรงใจคนอื่น ไม่ใช่นึกอยากทำอะไรก็ทำ นึกอยากไปไหนก็ไป”
สมหวังกับกุหลาบมองหน้ากัน…เอายังไงดี
“ขอโทษนะคะ…คราวหน้าจะไม่ช้าอีกแล้วค่ะ”
กุหลาบสะกิดให้สมหวังรีบขอโทษ “ขอโทษค่ะ” สมหวังบอกเสียงเศร้า
ชูชนะ เจ๊เนาว์ เดินเข้ามา….แปลกใจ
“เป็นอะไรกันเงียบเชียว”
“พ่อมาแล้ว…กินข้าวกันเลย” สายฟ้าตัดบท
เจ๊จุ๊เอ่ยขึ้น “ทำไมเอ็งไม่ด่าพ่อเอ็งกับอีเนาว์ด้วยวะ…มาช้าเหมือนกัน”
“กินข้าวกันเถอะๆ ชั้นหิวแล้ว” สายฟ้าเริ่มกินข้าว แล้วก็แอบยิ้มชอบใจ
สายฟ้าหันไปมองสมหวังแล้วเห็นสมหวังจ้องอยู่ สะดุ้ง! แล้วรีบหุบยิ้มหันกลับมา
สมหวังเห็นสายฟ้ายิ้มก็รู้ทันที่ว่าโดนแกล้ง! สมหวังแค้น!

คืนนั้น เจ๊เนาว์คุยโทรศัพท์อยู่ห้องรับแขกบ้านชูชนะ ปลายสายเป็นจอมขวัญ
“นี่จอมขวัญ…อยู่ไหนทำไมวันนี้ไม่มาซ้อมเต้น!”
จอมขวัญอยู่ที่ออฟฟิศเฮียตี๋ “ชั้นติดธุระ”
“แล้วทำไมไม่โทร.มาบอกก่อน โทรศัพท์ก็ปิด อีกแค่วันเดียวจะออก งานแล้วนะ แล้วเธอจะเต้นได้เหรอ”
จอมขวัญสวน “เจ๊…ชั้นระดับไหนแล้ว ดูท่าแป๊ปเดียวก็จำได้หมด พวกเจ๊นั่นแหละซ้อมกันให้ดีๆแล้ว…ไม่ต้องพูดมาก ….อ่อ แล้ววันหลังจะให้ชั้นทำอะไรก็แล้วแต่ ให้พี่สายฟ้าเค้าโทรมาหาชั้นเองนะ”
เจ๊เนาว์ยังพูดไม่จบจอมขวัญวางสายไปเสียก่อน เจ๊เนาว์สีหน้าเซ็งๆ หงุดหงิด

ด้านจอมขวัญ วางโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด เฮียตี๋เข้ามาสวมกอดมานัวเนียกันต่อ ทันที
“อย่าหงุดหงิดเลยนะหนู…เดี๋ยวแก่เร็วไม่รู้ด้วยนะ”
“ก็มันน่ามั้ยล่ะ โทร.มาตามอยู่ได้น่ารำคาญ เห็นหนูเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบหรือไง!”
เฮียตี๋เคลิ้ม พูดไม่ทันคิด “ก็มันจริงไม่ใช่เหรอจ๊ะ”
จอมขวัญหันขวับ! “ว่ายังไงนะเฮีย!”
เฮียตี๋รู้ตัวชะงัก! “อุ่ย” แถ “เฮียหมายความว่าก็จริงอย่างที่หนูพูดน่ะจ้ะ คนที่โน่นมันน่ารำคาญจริงๆ”
เห็นจอมขวัญยังหงุดหงิดอยู่ เฮียตี๋รีบเปลี่ยนเรื่อง เอาใจ
“เรามาคุยเรื่องของเราดีกว่า…เพลงของหนูเฮียแต่งให้เสร็จแล้วนะ”
จอมขวัญอารมณ์ดีขึ้น “จริงเหรอคะเฮีย”
“จริงๆสิจ๊ะ” เดินไปหยิบเนื้อเพลงให้
“ทีนี้แหละ…ชั้นก็จะได้ออกมาจากวงลูกทุ่งกระจอกๆ นั่นซะที”
จอมขวัญยิ้มอย่างสะใจ

ขณะที่สมหวังกำลังจะเข้าห้องพัก เห็นสายฟ้ายืนเก็กท่ามองอยู่
“นี่คุณ!..มายืนมองอะไรแถวนี้ ไม่เคยเห็นคนสวยหรือไง”
“เคยสิ…คนสวยๆ เยอะแยะไป แต่เธอไม่สวยชั้นเลยต้องมองไง จะได้ช่วยดูว่าจุดสวยมันอยู่ตรงไหนบ้าง” สายฟ้าว่า
สมหวังไม่พูดต่อ เชิดใส่และจะก้าวเข้าห้อง
“เดี๋ยวสิ…ชั้นยังพูดไม่จบเลย”
“ถ้าคิดจะมาหาเรื่องชั้น ชั้นไม่มีเวลาจะมีเรื่องกับคุณหรอกนะคะ คุณสายฟ้าแสนสะท้าน พอดีชั้นง่วง พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานแต่เช้า” สมหวังประชด “เพราะที่นี่เค้าใช้แรงงานยิ่งกว่าทาส ต้องนอนพักเอาแรงเยอะๆ”
“ชั้นจะมาย้ำกับเธออีกครั้งว่า ต่อไปนี้จะออกไปไหนต้องมาบอกชั้นก่อน แล้วเวลาไปไหนกับชั้นก็ต้องอยู่กับชั้นตลอดเวลา ชั้นจะไม่ปล่อยเธอไปไหนคนเดียวเหมือนวันนี้อีก มันเสียเวลาเสียงานชั้น เข้าใจมั้ย”
สมหวังเถียง “ชั้นเป็นลูกจ้างนะ ไม่ใช่นักโทษ”
“คนอย่างเธอต้องทำวิธีนี้แหละ โก๊ะๆ กังๆ เดี๋ยวไปก่อเรื่องให้ชั้นเดือนร้อนอีก” สายฟ้าแขวะ
“แค่นี้ใช่มั้ย…ชั้นจะไปนอน!”
“อ่อ…แล้วเธอน่ะมีแฟนหรือเปล่า?”
“ถามทำไม!” สมหวังง
สายฟ้ากวนๆ “ขอโทษๆ ไม่น่าถาม…ลืมไปคนอย่างเธอคงยังไม่มีหรอก…แต่ถ้าต่อไปเกิดมีใครหน้ามืดหลงกลมาจีบเธอก็อย่าเอามาวุ่นวายในวงชั้นล่ะ ชั้นไม่ชอบให้คนภายนอกมาวุ่นวายในวงของชั้น เรื่องที่จะพูดก็มีเท่านี้แหละ”
สายฟ้าเดินผิวปากออกไป
สมหวังเข้นเขี้ยว “คนบ้า…น่าเอาสากกระเบืออุดปากจริงๆ”

สมหวังอยู่บนเตียงนั่งคิดถึงคำพูดสายฟ้าแล้วโมโห ตีหมอนอย่างอารมณ์เสีย
“สมหวังเป็นอะไรหรือเปล่า” กุหลาบได้ยินก็สงสัย
สมหวังกระเด้งตัวขึ้นมา
“พี่กุหลาบเราต้องอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ย”
“ก็จนกว่าจะจับผู้ร้ายได้นั่นแหละ”
“แล้วถ้าจับไม่ได้ล่ะ”
“อันนี้ก็คงขึ้นอยู่กับผู้ใหญ่เค้าจะสั่ง…อย่าคิดมากเลยนอนเถอะ”
สมหวังยังครุ่นคิดอย่างกังวล
“มีเรื่องอะไร….บอกพี่ได้นะ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“นี่…ถ้านอนไม่หลับนะ พี่แนะนำให้คิดถึงแฟน… สมหวังมีแฟนหรือเปล่าล่ะ รับรองหลับฝันหวานแน่ๆ” จ่าจอมเปิ่นแนะนำราวกับผู้เชี่ยวชาญ
สมหวังคิดตาม…ครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นพรวดออกไป
“พี่กุหลาบเดี๋ยวชั้นมานะ…แป๊ปเดียว”
“อ้าว..สมหวังจะไปไหน”
สมหวังลุกออกไปแล้ว

สมหวังเดินออกมาที่สวนหน้าบ้านพัก กำลังกดโทรศัพท์หาใครสักคน โดยไม่รู้ว่าอีกมุมสายฟ้ามาเอาของที่รถ เหลือบมาเห็นสมหวัง จึงเข้ามาแอบฟัง

“ฮัลโหล…ค่ะ… ขอสายคุณยอดชายหน่อยค่ะ”
แจ่มเป็นคนรับโทรศัพท์สมหวัง และอยู่ที่บ้านคุณนายศรีสมร

“สักครู่นะคะ”
แจ่มถือโทรศัพท์เข้าไปหายอดชายที่นั่งดูบอลอยู่
“คุณยอดชายคะ โทรศัพท์ค่ะ”
ยอดชาย “ใคร”
“ผู้หญิงค่ะ ไม่ทราบว่าใคร ไม่ได้ถามชื่อ” แจ่มบอก
ยอดชายฉุนเฉียว “บอกกี่ครั้งแล้วให้ถามชื่อก่อน”
“ค่ะ” แจ่มจ๋อย
“เอามา…” ยอดชายรับโทรศัพท์มาพูด “ฮัลโหล”

สมหวังยิ้มดีใจเมื่อได้ยินเสียงยอดชาย…แต่กำลังจะพูดใครคนหนึ่งก็ดึงโทรศัพท์ไป
“ฮัลโหล….ฮัลโหล” ยอดชายหงุดหงิดใส่แจ่ม “ไม่เห็นมีใครเลย แล้วที่หลังใครโทรมาก็ถามชื่อเค้าด้วย”

สมหวังหันไปมองก็เห็นว่ากุหลาบดึงโทรศัพท์ไป “พี่กุหลาบ…ทำอะไร”
“จะโทรไปไหน” กุหลาบถาม
“ชั้นจะโทร.หาเพื่อน” สมหวังโกหก
“โทร.ได้ไง จะให้ใครรู้ว่าอยู่ที่นี่ไม่ได้” กุหลาบเอ็ด สมหวังจ๋อย “ว่าแต่โทร.หาแฟนเหรอ”
สายฟ้าได้ยินไม่ชัด เลยเดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
สมหวังเหนียม “ไม่ใช่ แค่คนรู้จัก”
สายฟ้าชะงักหยุดฟัง
“ไม่ใช่แล้วทำไมต้องเขินด้วย…แบบนี้แฟนแหงๆ หล่อมั้ยอะ” กุหลาบแซว
สายฟ้าหูผึ่ง
“ก็ขาวๆ ตัวสูง อัธยาศัยดี ไม่ถือเนื้อไม่ถือตัว พูดจาไพเราะ”
สายฟ้าฟังแล้ว อึ้งๆ พึมพำ “ยัยกะเปี๊ยกมีแฟนแล้วเหรอ”
กุหลาบแซวต่อ “แล้วยังปากแข็งอีก บอกว่าไม่ใช่แฟน”
“งั้นให้ชั้นโทร.หาเค้าเถอะนะ” สมหวังอ้อน
“โทร.ได้ไง เดี๋ยว…”
เสียงเจ๊เนาว์ดังขัดขึ้นก่อน “อ้าว…สายฟ้ามาทำอะไรแถวนี้”
สายฟ้าสะดุ้ง
กุหลาบกับสมหวังชะงักหันไปมอง
สายฟ้าเสียฟอร์มทำตัวไม่ถูก แถแก้ตัว “เอ่อ…คือ ผมมาเอาของที่รถน่ะ เห็นสองคนนั้นยืนกันอยู่ก็กะว่าจะเข้าไปทักซะหน่อย…แต่พอดีง่วงแล้ว เดี๋ยวขอตัวไปอาบน้ำนอนดีกว่า”
เจ๊เนาว์ยังงงๆ แล้วเดินตามสายฟ้าเข้าไป
กุหลาบถอนหายใจ “เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ”
“ชอบว่าแต่คนอื่นไม่ดูตัวเองเลย เสียมารยาท มายืนแอบฟังคนเค้าคุยกัน” สมหวังเคืองสายฟ้า

เช้าวันต่อมา สารวัตรเปิดดูประวัติยอดชาย พลางถาม
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคุณนายศรีสมรครับ”
“ลูกบุญธรรมครับ” ยอดชายบอกเสียงเศร้า
“แต่ตามทะเบียนบ้าน..คุณเป็นเพียงผู้อาศัยนี่ครับ” สารวัตรซัก
ยอดชายอึ้งไปแว่บหนึ่ง “เออ..ใครก็รู้ว่าผมเป็นอะไรกับคุณนาย”
“ตามประวัติ คุณเคยเป็นพนักงานคนนึงในบริษัทของคุณนาย”
“ครับ…ตอนนั้นผมเป็นหัวหน้าเซลส์ขายบ้านธรรมดา แล้วคุณนายเห็นผมเป็นเด็กที่ขยันน่ารัก ท่านก็เลยเมตตาผม ตอนแรกผมก็กลัวว่าคนเค้าจะนินทาหาว่าผมหลอกท่าน แต่คุณนายท่านก็บอกไม่ต้องกลัว แค่เราบริสุทธิ์ใจก็พอ ผมก็เลยย้ายมาอยู่กับท่านตั้งแต่นั้นมา”
“แล้วคุณทราบเรื่องที่คุณนายทำพินัยกรรมไว้ให้คุณเป็นผู้รับผลประโยชน์แต่เพียงผู้เดียวหรือเปล่าครับ”
ยอดชายแสร้งทำเป็นตกใจ “เหรอครับ! ไม่เคยทราบเลยครับ ว่าท่านไปทำไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
พร้อมกันนั้นยอดชายบีบน้ำตา ทำตาแดงๆ จะร้องไห้
“คุณนายดีกับผมเหลือเกิน ไม่น่ารีบด่วนจากไปเลย ผมขอร้องนะครับสารวัตรช่วยรีบจับไอ้มือปืนใจอำมหิตมาลงให้ได้นะครับ”

ส่วนหมวดวันชาติขับรถเข้ามาจอดหน้าโรงพัก ขณะวันชาติจะลงมาจากรถ หันไปบอกสมหวัง
“คุณรออยู่ในรถก่อนนะ ผมจะไปรายงานสารวัตรก่อนว่าคุณมาแล้ว”
วันชาติเดินขึ้นโรงพักไป

หมวดวันชาติเห็นยอดชายยิ้มร่าออกมาจากห้องสารวัตร
“สวัสดีครับ…คุณยอดชาย”
ยอดชายเห็นหมวดวันชาติรีบหุบยิ้ม แล้วรีบแกล้งทำหน้าเศร้า
“สวัสดีครับหมวด”
“เรียบร้อยแล้วเหรอครับ” วันชาติถาม
“ครับ…ผมขอตัวก่อน” ยอดชายเดินออกไป
สารวัตรออกมามองยอดชายอย่างสงสัย!
วันชาติ เอ่ยขึ้น “สมหวังมาแล้วครับสารวัตร”
“พาเข้ามา” สารวัตรบอก

ในขณะที่ยอดชายเดินออกมาจากโรงพัก กำลังเดินไปขึ้นรถ สมหวังที่อยู่ในรถ หันไปเห็นยอดชายพอดี สาวช่างตัดเสื้อแสนซื่อดีใจมาก
“คุณยอดชาย”
ยอดชายกำลังก้าวขึ้นรถ สมหวังรีบลงจากรถ
“คุณยอดชายคะ…คุณยอดชาย” สมหวังวิ่งไปหายอดชาย
ทว่ายอดชายไม่ได้ยิน
“คุณยอดชายอย่าเพิ่งไปค่ะ”
จังหวะนั้นหมวดวันชาติออกมาเห็นพอดี
“คุณสมหวัง!”
ยอดชายขับรถออกไป สมหวังจะวิ่งตาม หมวดวันชาติมารั้งแขนไว้ได้ทัน
“จะไปไหนคุณสมหวัง”
“นั่นคุณยอดชายนี่คะ…ลูกคุณนายศรีสมรไง”

หมวดวันชาติมองสมหวังอย่างสงสัย
รถหมวดวันชาติแล่นมาจอดหน้าบ้านชูชนะ
“ขอบคุณนะคะหมวด”
วันชาตินึกออก “เดี๋ยวๆ คุณสมหวัง”
สมหวังแปลกใจ “อะไรเหรอคะ”
“คุณไปรู้จักคุณยอดชายได้ยังไง”
“ก็วันที่คุณนายมาตัดเสื้อที่ร้านชั้น คุณยอดชายเค้าก็มากับแม่เค้าด้วย” สมหวังพูดพาซื่อ
“คุณยอดชายน่ะ เค้าเป็นสามีคุณนายศรีสมร ไม่ใช่ลูกชาย!” วันชาติบอก
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ สมหวังช็อก! ยืนอึ้งไปชั่วขณะ อุทานออกมาอย่างตกใจ คาดไม่ถึง
“สามี”
“ใช่…ใครๆ เค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่าเค้าทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน เอาละ ไม่ว่าจะสามีหรือลูกชายคุณก็ห้ามติดต่อกับเค้าเป็นอันขาด เพราะคุณเป็นพยานในคดีนี้อยู่ ห้ามไปยุ่งเกี่ยวกับคนรอบตัวคุณนายศรีสมร ตอนนี้ไม่มีใครไว้ใจได้ทั้งนั้น เข้าใจมั้ยครับ”
สมหวังยืนนิ่ง ใจลอย ไม่ได้ฟังหมวดพูด
“คุณสมหวังครับ..คุณสมหวัง!” หมวดวันชาติเรียกเสียงดัง
สมหวังสะดุ้ง “คะ”
“เข้าใจที่ผมพูดมั้ยครับ”
“เข้าใจค่ะ”
สมหวังหน้าเศร้า สวมบทนางเอกมิวสิคเพลงอกหักรักคุด เดินคอตกเข้าบ้านไป ท่าทีหงอยเหงาเศร้าซึม น่าสงสาร

สมหวังเดินคอตกหน้าเศร้าเข้าบ้านพักวงดนตรีวทัญญูมา ในจังหวะที่สายฟ้าเดินสวนออกมาพอดี

“เป็นไงจับได้หรือยัง” สายฟ้าถาม
สมหวังเบอลๆ งงๆ “จับอะไรคะ”
“ก็บริษัทจัดหางานที่หลอกพวกเธอไง” สายฟ้าว่า
“ยัง” สมหวังตอบห้วนสั้น
“อ้าว…แล้วเมื่อไหร่จะจับได้ อย่างนี้เธอก็ต้องเสียการเสียงานไปให้ปากคำบ่อยๆ น่ะสิ”
สมหวังนิ่ง ไม่พูดอะไร
สายฟ้าถามเรื่องซ่อมชุด “แล้วชุดเมื่อไหร่จะซ่อมเสร็จ”
สมหวังนิ่งไปอึดใจจึงบอก “เดี๋ยวจะรีบซ่อมให้นะคะ”
สายฟ้ายังเซ้าซี้หาเรื่องต่อ แถมคาดโทษอีก “เดี๋ยวๆ นะเมื่อไหร่ พรุ่งนี้ก็เดี๋ยว มะรืนก็เดี๋ยว ไม่เสร็จกันพอดี ถ้าไม่เสร็จล่ะน่าดู”
สมหวังสุดจะทนไหว น้ำตาคลอ ตะคอกใส่ ไม่ไว้หน้า “เอ๊ะ!...บอกว่าทันก็ทันสิ เซ้าซี้ จุกจิกจู้จี้ขี้บ่น เป็นคนแก่น่ารำคาญไปได้ ชั้นเป็นแค่ลูกจ้างนะ ไม่ใช่ทาส จะได้คอยรับใช้ยี่สิบสี่ชัวโมง”
สายฟ้าได้แต่อึ้ง เงียบไป!
สมหวังเดินหน้าคว่ำ น้ำตาคลอออกไป

เย็นนั้นคนงานทุกคนดูวุ่นวายเพื่อเตรียมของที่จะไปคอนเสิร์ตในวันพรุ่งนี้ โดยมีชูชนะสั่งการให้นักดนตรีจัดเตรียมเครื่องดนตรี
“วางรวมกันไว้ตรงนั้นก่อน…”
นักดนตรียกเครื่องดนตรีมาวางรวมกันไว้
สำลียกของมาเต็มไม้เต็มมือ รวมทั้งฉาบด้วย พอกำลังยกผ่านหน้าชูชนะฉาบเลื่อนไถลตกพื้น เสียงดังสนั่น ทุกคนตกใจสะดุ้งพร้อมกัน รวมทั้งชูชนะด้วย!
ชูชนะเอ็ด “ไอ้สำลี…ยกที่ละอย่างสิวะ ยกมาเต็มมือขนาดนั้นของร่วงพังหมด!”
สำลีแถ “ยกมาเยอะๆ มันจะได้เสร็จเร็วไงพ่อ…ชั้นจะรีบไปบ่อน! เอ้ย!!!...ไปนอน!”
“รีบเก็บไปวางรวมไว้สิ..เอ้อ ไอ้นี่ แล้วที่หลังยกให้มันระวังๆ หน่อย”
ชูชนะยืนสั่งการต่อไป
ส่วนที่โรงซ้อมเต้นก็วุ่นไม่ต่างกัน บาสกำลังดูแดนซ์เซอร์ซ้อมเต้นกันอยู่ ถัดมาเห็นเจ๊เนาว์กดโทรศัพท์หาจอมขวัญ สีหน้าเคร่งเครียด
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์นังจอมขวัญ…รับสิๆ”
สายฟ้าเดินเข้ามา “เจ๊…จอมขวัญรับโทรศัพท์หรือยัง”
“ยังเลย…โทร.จิกจนโทรศัพท์จะไหม้อยู่แล้วเนี่ย….มันก็ไม่รับโทรศัพท์สายฟ้าด้วยเหรอ”
สายฟ้าพยักหน้า
“ขนาดสายฟ้ามันยังไม่รับเลยแล้วนับประสาอะไรกับเจ๊…นังจอมขวัญนะนังจอมขวัญ พรุ่งนี้จะเล่นอยู่แล้วยังไม่เคยมาซ้อมสักครั้งเลย” เจ๊เนาว์บ่นอุบ
สายฟ้าบอก “เดี๋ยวผมลองโทร.อีกที…เจ๊ ดูแดนซ์เซอร์ซ้อมเต้นไปเถอะ”
ระหว่างนั้นกุหลาบเดินหอบชุดแดนซ์เซอร์มาหลายชุด แทบจะท่วมหัวมองไม่เห็นทาง เดินผ่านมา
เจ๊เนาว์หันมาเห็นก็เอ็ดเอา “นี่ๆ หอบไปที่ละชุดก็ได้ เดี๋ยวมันตกเลอะหมด ตัวแค่เนี้ยหอบซะมิดหัวเลย”
กุหลาบคุยเขื่อง “ไม่ตกหรอกเจ๊…ชั้นซะอย่าง”
“แล้วชุดที่เหลือซ่อมเสร็จหรือยัง”
“ใกล้แล้วเจ๊…สมหวังกำลังซ่อมอยู่”
“งั้นเธอรีบไปช่วยสมหวังได้แล้ว” เจ๊เนาว์บอก
ในขณะที่กุหลาบกำลังจะก้าวเดิน ดันมองไม่เห็นหินข้างหน้า สะดุดหินล้ม! จนหน้าทิ่มไปอยู่กับชุดแดนซ์เซอร์ที่กองตกอยู่ที่พื้น!!
บาสหันมาเห็นพอดี บาสขำก๊าก หัวเราะร่า “ยัยบ๊องเอ๊ยย”

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 3 วันที่ 17 ก.ย. 55

ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th