อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 7/2 วันที่ 29 ก.ย. 55

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 7/2 วันที่ 29 ก.ย. 55 

 ยอดชายเอ็ด พลางหยิบทองเส้นโตออกมาจากกระเป๋า พูดเบาๆ
      “ชั้นเอาทองมาขายเอาเงินให้แกนี่แหละ...ถ้าแกยังจัดการไอ้พยานนั่นไม่ได้ คดีก็จะไม่จบ สมบัตินังแก่นั่นชั้นก็จะไม่ได้ แล้วที่สำคัญเงินชั้นใกล้หมดแล้ว เพราะฉะนั้นแกได้เงินก้อนนี้ไปแล้ว รีบไปจัดการไอ้พยานนั่นให้สิ้นซาก เข้าใจมั้ย!”
       “ครับ”
       “แกรออยู่แถวๆ นี้แหละ เดี๋ยวชั้นเข้าไปคนเดียว”
       แดนยืนรอยอดชายอยู่บริเวณนั้น ส่วนยอดชายเดินเข้าไปในร้านทองให้คนขายตีราคาทอง
      
       คนขายของกำลังเอาชุดใส่ถุงให้ สมหวังยืนรอสายฟ้าที่กำลังจ่ายเงิน ขณะเดียวกันยอดชายกำลังเดินเข้าไปในร้านทอง จังหวะนั้นสมหวังเหลือบไปเห็นยอดชายพอดี สมหวังดีใจมาก
       “คุณยอดชายนี่” หันมาบอกสายฟ้า “เดี๋ยวชั้นมานะ”
       สายฟ้างง “จะไปไหน”
       “คุณรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวชั้นมา”
     
       สมหวังเดินตรงไปยังยอดชาย สายฟ้ามองตาม
          ยอดชายรอรับเงินอยู่ในร้านทอง แดนยืนรอยอดชายอยู่ตรงมุมข้างๆ ร้านทอง สมหวังเดินเข้าไปในร้านทอง แดนหันไปอีกทางพอดี สมหวังคลาดสายตาแดนไปนิดเดียว!
     
       สมหวังเดิน เข้าไปทักยอดชาย
       “คุณยอดชาย…สวัสดีค่ะ”
       ยอดชายมองสมหวัง และจำได้จึงยิ้มให้
       “อ้าว…คุณสมหวัง สวัสดีครับ”
       “ไม่นึกเลยว่าจะเจอคุณยอดชายที่นี่ มาซื้อของเหรอคะ”
       “ครับ…คุณล่ะ”
       “ชั้นก็มาซื้อของค่ะ”
     
       สายฟ้ายืนเพ่งมองสมหวังกับยอดชายตาเขม็ง และสงสัยว่ายอดชายเป็นใคร?
       “ทั้งหมดสี่พันสองร้อยค่ะ” คนขายบอก
       สายฟ้าสะดุ้ง หันไปจ่ายเงิน “ครับ”
     
       ส่วนสมหวังยังคุยอยู่กับยอดชาย
       “มาคนเดียวเหรอคะ”
       “เอ่อ...ครับ…คุณสมหวังมาคนเดียวเหมือนกันเหรอครับ”
       ระหว่างนั้น สายฟ้าเดินเข้ามาพอดี
       “มากับเจ้านายค่ะ”
       สมหวังเหลือบไปเห็น จึงถามสายฟ้า “เสร็จแล้วเหรอ”
       สายฟ้าบอก “เสร็จแล้ว”
       สมหวังแนะนำสายฟ้าให้ยอดชายรู้จัก
       “นี่คุณสายฟ้า เจ้านายชั้นค่ะ” ก่อนจะหันมาทางสายฟ้า “นี่คุณยอดชาย”
       ทั้งคู่ยิ้มทักกัน
       สายฟ้านึกได้ คุ้นๆ หู ว่าเป็นคนที่สมหวังคุยโทรศัพท์ด้วย
       “จะกลับหรือยัง”
       “ชั้นขอเวลาอีกแป๊ปนึงนะคะ”
       “งั้นชั้นไปรอตรงโน้นนะ เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน”
       “ค่ะ”
       สายฟ้าเดินออกมา โดยที่สมหวังไม่ได้สนใจเลยสักนิด
       “มีธุระก็เชิญตามสบายนะครับ” ยอดชายออกตัว
       “ไม่เป็นไรค่ะ ยังต้องรอพี่อีกคน” สมหวังบอก
       “คือพอดี ผมมีเพื่อนมาด้วยอีกคนนะครับ”
       สมหวัง    ผิดหวังนิดๆ นิ่งไปชั่วขณะ “คุณยอดชายมีนัดเหรอคะ งั้นชั้นไม่รบกวนดีกว่า”
       “ครับ งั้นไว้คุยกันนะครับ…เดี๋ยวว่างๆ จะแวะไปใช้บริการที่ร้านนะครับ”
       “ค่ะ” สมหวังนึกได้ “คือชั้นย้ายมาทำงานที่ใหม่แล้วค่ะ”
       “เหรอครับ”
       “งั้นเดี๋ยวชั้นโทร.ไปหาคุณยอดชายเองดีกว่า” สมหวังบอก
       “ผมโทร.ไปเองดีกว่า คุณสมหวังให้เบอร์ผมมาแล้วกัน” ยอดชายว่า
       สมหวังลังเล “เอาอย่างนั้นเหรอคะ”
     
       แดนยืนอยู่ข้างๆ ร้านทอง หันมาเห็นยอดชายคุยอยู่กับสมหวัง แต่เห็นเพียงข้างหลัง แดนพยายามจ้องมองสมหวังเพราะท่าทางคุ้นๆ และตัดสินใจเดินเข้าไปที่สมหวังยืนอยู่
     
       ยอดชายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมมเบอร์สมหวัง อยู่ที่หน้าร้านขายชุดเครื่องหนัง
       สมหวังบอกเบอร์โทร.บ้านพักวงดนตรีวทัญญู “เบอร์ที่ทำงานค่ะ”
       ยอดชายก้มหน้าเมมเบอร์
       “ส่วนเบอร์มือถือก็...”
       สมหวังไม่ทันได้บอกเบอร์มือถือ ทันใดนั้น แดนเดินเข้ามา สมหวังหันไปเห็นพอดี! สมหวังกับแดน ประจันหน้ากัน ทั้งคู่ต่างตกใจ
       ไวเท่าความคิด สมหวังรีบวิ่งหนีเอาตัวรอดแบบไม่คิดชีวิต!
       ยอดชายเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นสมหวังวิ่งหนีออกไปแล้ว ยอดชายงวยงง
     
       สายฟ้าพอเห็นสมหวังวิ่งหนีก็ตกใจ
       “สมหวัง”
       สมหวังวิ่งผ่านหน้าสายฟ้าไปไม่ได้สนใจเสียงเรียกของสายฟ้า
       แดนวิ่งตามสมหวังไปติดๆ สายฟ้าเห็นก็ยิ่งตกใจ ออกวิ่งตามไป
     
       สามคนวิ่งไล่กวดกันอยู่ในห้าง ผู้คนหันมองตลอดทาง สมหวังวิ่งนำหน้า แดนวิ่งตามทิ้งห่างอยู่ด้านหลังไม่กี่ก้าว ห่างออกไปเป็นสายฟ้าที่วิ่งตาม
       สมหวังวิ่งผ่านมาหันไปมองที่แดนที่ตามมาด้านหลัง แดนตามติด
       “อย่าหนีนะมึง”
       แดนวิ่งไล่กวดจี้ตามไป
       สายฟ้าวิ่งตามมา สีหน้าเป็นห่วง!
       “สมหวัง”
       อีกมุมหนึ่ง ซึ่งลานกิจกรรมในห้างสรรพสินค้า กำลังมีแข่งประกวดร้องเพลง สมหวังวิ่งหนีมา เห็นมีคนอยู่หมู่มากก็เลยวิ่งเข้าไปในฝูงคน
       แดนวิ่งตามมา พยายามมองหาแต่ไม่เห็น
       แดนเดินเข้าไปในหมู่คน พยายามมองหาสมหวัง ส่วนสมหวังหลบอยู่หลังเกาอี้ที่มีคนนั่งอยู่ ผู้คนบริเวณนั้นก็มองสมหวังอย่างงๆ
       แดนเห็นคนบริเวณนั้นทำตัวผิดสังเกต เลยเดินเข้าไปดู เจอกับสมหวังจังๆ
       พอสมหวังเห็นแดนก็ตกใจ วิ่งหนีขึ้นไปบนเวที แดนวิ่งตามไป ทุกคนในงานงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น สายฟ้าวิ่งตามมา ฝ่าฝูงชนเข้าไป
       “ขอโทษนะครับ”
       สายฟ้าเห็นหลังแดนวิ่งไล่หลังสมหวังอยู่ไวๆ สายฟ้าเร่งฝีเท้าวิ่งตามไป
     
       สมหวังวิ่งนำมาแล้วฝ่ากลุ่มคนที่อยู่ตรงกลางบันไดเลื่อนลงไป แดนวิ่งตามมาติดๆ
       สายฟ้าไม่ทันเห็นว่าสมหวังลงบันไดเลื่อนไปแล้ว จึงวิ่งเลยไปอีกทางหนึ่ง!
     
       กุหลาบเดินถือถุงเสื้อออกมาจากร้านด้วยความดีใจ ทันใดนั้น สมหวังวิ่งผ่านหน้าไป กุหลาบตกใจระคนแปลกใจร้องเรียก
       “สมหวัง”
       สมหวังจำเสียงกุหลาบได้จึงร้องให้ช่วย
       “พี่กุหลาบช่วยชั้นด้วย”
       ครู่หนึ่ง แดนก็วิ่งตามสมหวังผ่านหน้ากุหลาบไปอีก
       กุหลาบสังหรณ์ใจ รีบวิ่งตามไป
     
       สมหวังวิ่งหลบแดนไปที่บันไดหนีไฟ แดนวิ่งตาม สมหวังวิ่งลงมาสุดบันได เจอทางตัน สมหวังตกใจกลัว ทำอะไรไม่ถูก
       แดนตามเข้ามาอย่างหมายมาด สีหน้าเหี้ยมว่าเสร็จกูแน่ แดนควักมีดพกออกมา แล้วเดินย่างสามขุมเข้าไปหาสมหวัง
       สมหวังหน้าซีด
       “ปล่อยชั้นไปเถอะ…อย่าทำอะไรชั้นเลย”
       แดนไม่ฟัง เดินเข้าไปหาสมหวังและจ้วงมีดใส่ สมหวังหลบได้ทัน แต่สมหวังเสียหลัก ล้มกลิ้งไปอยู่ที่พื้นติดผนัง สมหวังไม่มีทางหนีแล้ว
       สมหวังกลัวตัวสั่นงันงกไปหมด แดนเข้าไปหาสมหวัง แล้วคว้าคอสมหวัง เตรียมจะปาดคอปิดจ๊อบ
       ทันใดนั้น กุหลาบโผล่พรวดเข้ามากระโดดถีบ มีดในมือแดนกระเด็นตกลงไป
       “สมหวังหนีไปก่อน”
       แดนหันมาเล่นงานกุหลาบ
       “มึงไม่เกี่ยวอย่ามาเสือก”
       แดนดิ่งเข้ามาจะชกกุหลาบ กุหลาบหลบ พร้อมกับเอี้ยวตัวเตะสวนเข้าที่กลางหลัง ร่างแดนกระเด็นออกไป
       แดนตั้งหลักได้เข้ามาหากุหลาบอีก กุหลาบเตรียมจะชก แต่แดนคว้าแขนกุหลาบไว้ได้ แดนชกเข้าไปที่ท้องเต็มแรง กุหลาบจุกตัวงอ!
       แดนกำลังจะหันไปคว้ามีด กุหลาบได้จังหวะเตะเข้าไปที่เป้าแดนจังเบอร์
     
       แดนทรุดลงไปนอนกองกับพื้น ร้องโอดโอย กุหลาบวิ่งหนีออกไป
         สมหวังวิ่งออกมาที่ลานจอดรถ กุหลาบวิ่งตามออกมา เจอกับสายฟ้าเข้ามาพอดี สมหวัง กับกุหลาบพยายามทำตัวปกติ ไม่ให้มีพิรุธ
     
       “มันเกิดอะไรขึ้น” สายฟ้าถามเสียงดัง
       “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
       “ยังบอกไม่มีอะไรอีก…วิ่งหนีออกไปแบบนั้น” สายฟ้าไม่เชื่อ
       “มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะค่ะ” กุหลาบเสริม
       สายฟ้าคาดคั้น “เรื่องเข้าใจผิด…เรื่องเข้าใจผิดอะไร”
       “ผู้ชายคนนั้นเค้าถูกเมียขโมยเงินไป แล้วเค้าจำผิดเห็นว่าชั้นเป็นเมีย...เค้าก็เลยวิ่งไล่ตาม”
       “แล้วทำไมเธอต้องวิ่งหนีด้วย…ทำไมไม่บอกกับเค้าว่าไม่ใช่ล่ะ” สายฟ้าคาใจ
       “ชั้นก็ตกใจเหมือนกันนี่…นึกว่าคนโรคจิตมันจะมาลวนลาม” สมหวังแก้ตัว
       “ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ผู้ชายคนนั้นเค้าขอโทษสมหวังแล้ว” กุหลาบเสริม
       “เรากลับกันเถอะ” สมหวังตัดบท
     
       แดนเดินตัวงอออกมาจากบริเวณบันไดหนีไฟ รปภ.เดินผ่านมาตรงนั้น แดนรีบฉากหลบเข้ามุม
       รปภ.เดินผ่านเลยไปแล้ว แดนจึงค่อยเดินออกไป
       ยอดชายหงุดหงิดโทร.หาแดน ขณะอยู่ที่ลานจอดรถข้างห้าง
       “แกอยู่ไหน…มันเกิดอะไรขึ้นวะ”
       “รีบออกจากที่นี่ก่อนเถอะ ก่อนที่ตำรวจจะแห่ตามมา”
       คราวนี้ยอดชายฉุน “ทำอะไรของแก…เกิดเรื่องจนได้”
     
       ยอดชายกับแดนนัดเจอกันที่ตึกร้างในเวลาต่อมา ยอดชายตกใจกับเรื่องที่ได้ยินจากปากแดน
       “แกว่ายังไงนะ…นังผู้หญิงที่ชั้นคุยด้วยเมื่อกี้ มันคือพยานที่เห็นหน้าแกตอน    ยิงยัยศรีสมรเหรอวะ”
       “ใช่ครับ”
       “โธ่เว้ย! นึกแล้วโมโห!…เหยื่ออยู่แค่ปลายเล็บ แต่กลับไม่รู้ตัว…แล้วแกจัดการมันได้ไหม”
       “เกือบครับ”
       “อะไรวะ พูดมาได้แค่เกือบ!..ทำงานบ้าอะไรของแกวะ…เงินก็เพิ่งได้ไป แหม็บๆ”
       “ก็มันมีคนคุ้มกันอยู่ด้วย ดูจากท่าทางการต่อสู้แล้วน่าจะเป็นตำรวจ”
       “ตำรวจ...ทีนี้เป็นเรื่องละมึง”
       ยอดชายสีหน้าเครียด หงุดหงิด สักครู่หนึ่ง ยอดชายเริ่มคลายหน้าเครียดลง แล้วคิดอะไรบ้างอย่างได้
     
       ที่ห้องรับแขก บ้านวงดนตรีชูชนะ เจ๊เนาว์ทำบัญชีอยู่ ส่วนเจ๊จุ๊นั่งทาเล็บอยู่ข้างๆ เสียงโทรศัพท์ดังขี้น
       “อีจุ๊…รับโทรศัพท์หน่อย”
       “สวัสดีค่ะ”
       เจ๊จุ๊คุยโทรศัพท์กับแดนซึ่งโทร.มาจากตึกร้างแห่งนั้น
       “ที่นั่นที่ไหน”
       เจ๊จุ๊เอามือป้องโทรศัพท์แล้วหันไปหาเจ๊เนาว์ บอกหน้าระรื่น
       “อีเจ๊…มึงพลาดแล้ว ผู้ชายด้วยมึง…เสียงหล๊อหล่อ!”
       เจ๊จุ๊หันมาคุยต่อ
       “แล้วโทรมาที่ไหนล่ะคะ”
       “ก็ที่นั่นมันที่ไหน” เจอมุกโยกโย้ของเจ๊จุ๊ แดนชักหงุดหงิด
       “โทร.มาที่ไหน ก็ที่นั่นแหละค่ะ”
       แดนเสียงดัง “แล้วมันที่ไหนล่ะวะ”
       เจ๊จุ๊ตกใจ “อุ๊ย…ทำไมไม่น่ารักแล้วล่ะ….ผู้ชายก้าวร้าว”
       “บอกมาที่นั่นที่ไหน” แดนตะคอก
       เจ๊จุ๊ตกใจวางสายใส่! แดนโมโห
       “นังบ้าเอ๊ย! วางหูใส่กู”
       เจ๊เนาว์มองอย่างแปลกใจ
       “ผู้ชายที่ไหนวะอีจุ๊”
       “ไม่รู้…ตอนแรกก็ยังเสียงหล่อดีหรอก พอพูดไปสักพักทำยังจะกินชั้นซะให้ได้…..น่ากลัวอ่ะ”
       เจ๊จุ๊เดินไปทาเล็บต่อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก เจ๊จุ๊กำลังจะไปรับ
       “ไม่ต้อง…ชั้นรับเอง ผู้ชายเค้าคงไม่อยากจะคุยกับแกน่ะ”
       เจ๊เนาว์ยิ้มย่อง รับโทรศัพท์ แต่ยังไม่ทันพูด ถูกแดนตะคอกใส่ก่อน
       “พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไงวะ… กูแค่ถามว่าที่นั่นที่ไหน ก็แค่บอกมา ทำไมต้องกระแทกหูใส่กูด้วย”
       จากนั้นแดนวางหูใส่บ้าง! เจ๊เนาว์นิ่ง หน้าชา!
       เจ๊จุ๊สงสัยท่าทีเพื่อนสาว “เป็นยังไงบ้างนังเนาว์..…ผู้ชายที่เค้าอยากคุยกับแก…เค้าว่ายังไงบ้าง”
       เจ๊เนาว์อึ้ง หน้าหงาย
       “มันด่ากูน่ะสิ”
     
       เห็นแดนฮึดฮัด แถมกดสายทิ้ง ยอดชายสงสัย
       “ทำอะไรของแกวะ…ได้เรื่องยังไงบ้าง”
       “ได้เรื่องอะไรเล่า….โทร.ไปติดอีพวกโรคจิตชัดๆ คุยไม่รู้เรื่อง”
       “ก็เบอร์นี้อีนังสมหวังเป็นคนให้มาเอง จะไปติดอีพวกโรคจิตได้ยังไง! ลองโทรใหม่สิ”
       แดนหงุดหงิด แต่ต้องทำตาม แดนกดโทรศัพท์อีกครั้ง
     
       ในบ้านชูชนะโทรศัพท์ดังขึ้นอีก เจ๊เนาว์ปรี่ไปรับโทรศัพท์
       “ฮัลโหล”
       “ฮัลโหล” เจ๊เนาว์ตาโตจำเสียงได้ด่ากลับ
       “ไอ้สันขวาน…จะโทร.หาบรรพบุรุษแกเหรอ…พวกพ่อแม่ไม่สั่งสอน…ที่บ้านไม่มีโทรศัพท์ให้เล่นหรือไง…”
       แดนผงะยกโทรศัพท์ออกจากหู ยอดชายหงุดหงิดคว้าไปพูดเอง
       “อะไรอีกล่ะ ไม่ได้เรื่อง! เอามานี่…ชั้นพูดเอง”
       ยอดชายคว้าโทรศัพท์ไปพูดก็ได้ยินเสียงเจ๊เนาว์ด่ามาตามสายอีกชุดใหญ่
       “ไอ้โรคจิต…ไอ้วิปริต…จะไปตายที่ไหนก็ไป…คนเค้าจะทำมาหากิน! โทร.มารังควานเค้าอยู่ได้ ถ้าว่างนักก็ทำประโยชน์ให้สังคมบ้างเถอะ ไป๊”
       เจ๊เนาว์ด่าเสร็จกระแทกหูใส่ อย่างสะใจ
       “เล่นกับใครไม่เล่น…มาเล่นกับมือด่าโอลิมปิกอย่างชั้น”
       “ชั้นว่าผู้ชายน่ากลัวแล้วนะ…ซุปเปอร์ผู้ชายอย่างแกน่ากลัวกว่าเป็นหลายเท่า ชั้นคนนึงละที่ไม่กล้ามีเรื่องกับแก” เจ๊จุ๊ทำท่าสยอง
       “พวกโรคจิตเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”
       ยอดชายหน้าเสีย
       “นี่มันเบอร์บ้าอะไรวะ…ด่าไม่มีพักหายใจเลย”
       “ผมบอกแล้ว…นังนั่นคงให้เบอร์ผิดมาสักที่”
       ยอดชายหงุดหงิด
       “ลองโทรใหม่อีกครั้งมั้ย” แดนเย้า
       “แกอย่ามากวนประสาทชั้นตอนนี้ได้มั้ย โทร.ไปให้โดนด่าหรือไง”
       “แล้วจะเอายังไงต่อ ถึงจะรู้ที่อยู่นังพยานนั่น”
     
       “ก็ไปสะกดรอยตามไอ้หมวดนั่นต่อซิวะ”
     
       ยอดชายหงุดหงิดจัด สั่งเสียงเข้ม
         คืนนั้นสมหวังอยู่ในห้องนอนแล้ว เดินไปเดินมาอย่างกังวล ครู่หนึ่งกุหลาบเดินเข้ามาในห้อง
     
       “พี่กุหลาบไปกันหรือยัง” สมหวังถามเร็วๆ
       “ไปไหนสมหวัง” กุหลาบงง
       “ไปหาหมวดวันชาติกัน”
       “ไปทำไม”
       “ก็ไปบอกเรื่องที่เราเจอไอ้มือปืนนั่นไง”
       กุหลาบรีบเอามือปิดปากสมหวัง
       “เบาๆ หน่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมดหรอก”
       “มันเกือบจะฆ่าชั้นอยู่แล้วนะพี่กุหลาบ”
       “พี่บอกแล้วไง..พี่จะปกป้องสมหวังให้ถึงที่สุด…นี่สมหวังก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
       สมหวังชะงัก “พี่กุหลาบจะให้ถึงวันที่ชั้นเป็นอะไรไปก่อนใช่มั้ย”
       กุหลาบนิ่งไปครู่หนึ่ง
       “สมหวังรู้หรือเปล่า ถ้าหมวดเค้ารู้เรื่อง พี่ต้องถูกลงโทษแน่ๆ เพราะคราวที่แล้วพี่ก็ทำพลาดไปครั้งนึงแล้ว อีกอย่างถ้าหมวดรู้ เราก็อาจไม่ได้อยู่ที่นี่กันอีกก็ได้ ถ้าสมหวังไปแล้ว แล้วคนอื่นๆ ล่ะเค้าจะอยู่กันยังไง อย่าหาว่าพี่เห็นแก่ตัวเลยนะ พี่อยากให้สมหวังเห็นแก่คนส่วนร่วม พี่พูดย้ำว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะขอเอาชีวิตพี่ต่อสู้เพื่อปกป้องสมหวังให้ถึงที่สุด”
       สมหวังอึ้งไป
       “แต่ถ้าสมหวังไม่เชื่อใจพี่ และยังลำบากใจ พี่ก็จะตามใจสมหวัง”
       สมหวังมองกุหลาบคิดหนัก
       “งั้นชั้นจะเชื่อใจพี่กุหลาบ”
       สองสาวยิ้มให้กัน
     
       วันต่อมาสายฟ้านั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะทำงาน ครู่หนึ่ง เจ๊เนาว์เดินเข้ามาหา
       เจ๊เนาว์เรียก “สายฟ้า” เฉย เจ๊เนาว์เรียกดังขึ้น “สายฟ้า!!
       สายฟ้าสะดุ้ง จนทำแฟ้มเอกสารตรงหน้าตกหล่น สายฟ้ารีบก้มเก็บเอกสาร
       “ใจลอยไปไหนหมดแล้ว”
       “คิดอะไรเพลินๆ น่ะเจ๊”
       “เป็นอะไรกันวันนี้ มีแต่คนใจลอย”
       สายฟ้างง “ใครเหรอเจ๊”
       “ก็สมหวังน่ะสิ ซ้อมเต้น ก็เต้นผิดเต้นถูก ไม่รู้ใจลอยไปไหน เจ๊เลยบอกให้ไอ้บาสมันปล่อยพักไปก่อน”
       “แล้วนี่อยู่ไหน”
       “เห็นเดินเล่นอยู่แถวๆ ท่าน้ำ”
     
       สมหวังนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงท่าน้ำ คิดถึงยอดชายอยู่ครู่หนึ่ง มีเสียงกระแอมดังขึ้น
       สมหวังหันไปเห็นสายฟ้า “คุณ….มีอะไรหรือเปล่าคะ”
       “พอดีเดินผ่านมาเห็นเธอนั่งเหม่ออยู่คนเดียว ก็เลยเข้ามาดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า”
       “ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
       “แล้วมานั่งใจลอย มีเรื่องกลุ้มใจอะไร”
       สมหวังมองสบตาแต่ไม่ยอมตอบ
       “ความจริงเธอน่ามีความสุขนะ ที่เพิ่งได้เจอกับคนรักมา” สายฟ้าดักคอ
       สมหวังถอนใจ “มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นหรอกค่ะ”
       “แล้วจะมานั่งกลุ้มใจทำไม”
       “คุณไม่เข้าใจหรอก”
       “ชั้นยังไม่รู้เรื่องอะไร แล้วชั้นจะเข้าใจได้ยังไง”
       “คุณเคยชอบใครสักคนมั้ย”
       “เคย…ทำไม”
       “แล้วคุณเคยเป็นไหม ที่เวลาเราชอบใครสักคนแล้วเราไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดเค้า ไม่มีโอกาสได้บอกเค้า มันก็เหมือนกับความรู้สึกที่ชั้นเป็นอยู่ ตอนนี้” สายฟ้ามองสมหวัง “คือมันทรมานน่ะ”
       สายฟ้านิ่งงันไป รู้สึกเข้าตัว “ทำไมชั้นจะไม่รู้”
       สายตาสายฟ้าที่มองกลับมา มันฟ้องว่าชอบสมหวัง แต่สมหวังไม่ได้สังเกต
       “เธอก็ไปหาเค้าสิ”
       “แต่ชั้นเพิ่งรู้จักเค้า เจอกันไม่กี่ครั้งเองนะ”
       “เธอก็ทำให้เค้าชวนเธอออกไปเที่ยวสิ”
       “ออกไปเที่ยว” สมหวังยิ้มเห็นด้วย “สวนสัตว์หรือว่าสวนสนุกดีล่ะ”
       สายฟ้าขำ “จะบ้าเหรอ ไม่ใช่เด็กๆ ที่จะไปเที่ยวแบบนั้น หาที่โรแมนติกสิ อย่างเช่นไปกินข้าวอะไรแบบนี้”
       “ร้านส้มตำ ร้านลาบได้มั้ยอ่ะ”
       “เธอคิดดูผู้ชายหรูๆ แบบนายนั่นจะไปกินส้มตำ กินลาบกับเธอเหรอ”
       สมหวังเห็นด้วยยิ้มเจื่อนๆ
       “มันต้องร้านหรูๆ บรรยากาศดี ๆ ดินเนอร์ใต้แสงเทียน อาหารฝรั่งเศสหรืออิตาเลี่ยนอะไรพวกนั้น”
       สมหวังพาซื่อ “เหรอคะ”
       “แต่อย่างเธอชั้นว่านะ แค่อาหารญี่ปุ่นก็หรูแล้ว” สายฟ้าบอก
       สมหวังเห็นด้วย “ดีค่ะๆ... แล้วยังไงต่อ”
       “เธอจะให้ชั้นบอกทุกอย่างเลยใช่มั้ย”
       สมหวังยิ้มแหยๆ “ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี ก็ชั้นไม่รู้นี่ว่าผู้ชายเค้าชอบอะไรกันบ้าง คุณเป็นผู้ชาย คุณน่าจะรู้ดีกว่าชั้น ช่วยชั้นหน่อยนะ”
       สายฟ้ามองสมหวังคิดไปคิดมา “ก็ได้”
       สมหวังดีใจ ยิ้มแป้น “ขอบคุณมากนะคะ”
     
       สายฟ้าพยายามฝืนยิ้ม แต่ช่างเป็นยิ้มที่แห้งแล้งเหลือเกิน เพราะสิ่งที่พูดออกไปไม่ตรงกับใจตัวเอง
 ยอดชายเดินออกมาตรงระเบียงนอกห้องนอน แดนเดินตามออกมา
     
           “ต่อไปนี้! แกต้องตามไอ้หมวดนั่นอย่าให้คลาดสายตา”
           “รับรองคราวต่อไปไม่พลาดแน่”
           “ชั้นเห็นแกพูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว…สุดท้ายมันก็รอดไปได้ทุกที! ถ้าเกิดทำพลาดอีก ชั้นจะหาคนใหม่มาทำแทนแก! เข้าใจมั้ย”
       ระหว่างนั้น เสียงโทรศัพท์ยอดชายดังขึ้น!
       ยอดชายรับโทรศัพท์
           “ฮัลโหล”
     
       สมหวังนั่นเองโทร.มา จากศาลาบ้านชูชนะ
           “สวัสดีค่ะ…คุณยอดชาย”
       ยอดชายตาโต ดีใจ เซอร์ไพรส์ ที่สมหวังโทร.มาหา
           “คุณสมหวัง”
       แดนหูผึ่ง สนใจฟังที่ยอดชายคุยกับสมหวัง
           “คุณสมหวังโทรหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 7/2 วันที่ 29 ก.ย. 55

ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th