อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 2/2 วันที่ 15 ก.ย. 55

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 2/2 วันที่ 15 ก.ย. 55

“คือเราพอจะทราบรูปพรรณสันฐานของคนร้ายที่เข้าไปฆาตกรรมคุณนายแล้ว ก็เลยอยากจะให้คุณยอดชายมาดูว่าเคยเห็นหน้าหรือเปล่า”
ยอดชายตกใจที่ได้ยินอย่างนั้น หมวดวันชาติหยิบรูปแดนขึ้นมาให้ยอดชายดู ยอดชายยิ่งตกใจ มองตาโต เมื่อเห็นรูป
“เคยเห็นคนๆ นี้หรือเปล่าครับ”
วันชาติถาม ยอดชายกำลังตกใจ รีบเปลี่ยนสีหน้า

“ไม่เคยเห็นเลยนะครับ แล้วแน่ใจเหรอว่าใช่คนนี้”
“เรามีพยานเห็นว่าคนในรูปนี้เป็นคนฆ่าคุณนายนะครับ จากแฟ้มประวัติ ระบุว่าเป็นพวกมือปืนซุ้มเมืองเพชร” วันชาติบอก
ยอดชายยิ่งตกใจ ถามเร็วๆ “แล้วพยานอยู่ไหนครับตอนนี้”
“อยู่ในความคุ้มกันของตำรวจครับ”
“ผมขอพบได้มั้ยครับ ผมจะได้ขอบคุณที่เป็นพยานชี้ตัวคนร้าย” ยอดชายบอก
“คงไม่ได้ครับ มันอาจทำให้พยานมีอันตราย” วันชาติปฏิเสธ
“ผมอยากขอบคุณเค้าจริงๆ ถ้าผมไม่ได้ขอบคุณกับเขาด้วยตัวผมคงไม่สบายใจ”
เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะขึ้น หมวดวัยชาติหันไปรับสาย
“สวัสดีครับ ครับสารวัตร” บอกกับยอดชาย “วันนี้รบกวนคุณยอดชายแค่นี้ก่อน ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะแจ้งให้ทราบอีกทีนะครับ”
ยอดชายถามคะยั้นคะยอ “สรุปผมขอพบพยานไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้ครับ ขอโทษด้วยนะครับ”
“ครับ”

ลับหลังหมวดวันชาติ ยอดชายหงุดหงิด และเครียดหนัก
เวลาเดียวกันนั้น ถ้วยกาแฟวางเกลื่อนโต๊ะรับแขกบ้านชูชนะ เสี่ยชัยคนเดิมนั่งคอยนานมากแล้ว ชักโมโห

“อะไรกันเนี่ย นัดมาคอยตั้งแต่บ่ายโมง นี่บ่ายสองกว่าแล้วยังไม่มาอีก หรือถือว่าเป็นนักร้องดังแล้วเล่นตัว”
“รออีกแป๊ปนะครับ ไหนๆ เสี่ยก็มาแล้ว” สายฟ้าบอก
“อั๊วว่าอั๊วใจเย็นสุดแล้วนะ ถ้าเป็นคนอื่นชั่วโมงครึ่งอียังไม่มา เค้าก็ไปกันหมดแล้ว ไม่เอาแล้ว อั๊วจะกลับ”
เสียงจอมขวัญดังแทรกขึ้น “จะรีบไปไหนละคะ”
จอมขวัญเดินเข้ามาพูดเสียงหวาน “เสวัสดีค่ะเสี่ย ต้องขอโทษเสี่ยจริงๆ นะคะที่ทำให้รอนาน คืออย่างนี้ค่ะ พอดีจอมขวัญเห็นเด็กถูกรถเฉี่ยว ไม่มีใครพาไปส่งโรงพยาบาล หนูก็เลยช่วยไปส่งที่โรงพยาบาล ก็เลยมาช้า ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
เสี่ยชัยยิ้มแย้ม เชื่อที่จอมขวัญตอแหล “ลื้อนี่เป็นคนดีจริงๆ อั๊วไม่น่าใจร้อนเลย มาแล้วยังดีกว่าไม่มา”
“ขอบคุณค่ะเสี่ยที่เข้าใจ”
“มาแล้วก็เซ็นสัญญาว่าจ้างกันเลยไหมครับเสี่ย จะได้เสร็จๆ” ชูชนะบอก
“ได้ๆ” เสี่ยยิ้มย่อง
เสี่ยชัยกับจอมขวัญเซ็นสัญญาจ้างงานเรียบร้อย
“อั๊วกลับก่อนล่ะ”
“ขอบคุณค่ะ แล้วเจอกันวันงานนะค่ะ รับรองจอมขวัญจะเล่นให้เต็มที่เลยค่ะ”
เสี่ยชัยยิ้มแย้ม “ดีมากๆ”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
ชูชนะบอก และลุกเดินออกไปกับเสี่ยชัย

จอมขวัญเห็นสายฟ้ายืนอยู่ ปรี่เข้าไปหา “เป็นไง คอยชั้นนานมั้ย”
สายฟ้าหงุดหงิดเบี่ยงหนี สองคนเริ่มโต้เถียงกัน
“ทำไมถึงมาช้า”
“สนใจด้วยเหรอว่าชั้นจะมาช้าหรือมาเร็ว”
“แล้วไปไหนมา”
“ก็ชั้นบอกแล้วไงไปส่งเด็กโดนรถเฉี่ยวเข้าโรงพยาบาล”
“จะให้พี่เชื่อเหรอ!…มันไม่ดีรู้มั้ยให้แขกเค้ามารอนานๆ…”
จอมขวัญสวนออกมา “ถ้าพี่ไม่อยากให้เกดเหตุการณ์แบบนี้อีก พี่ก็รู้นี่ว่าต้องทำยังไง”
“คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย” สายฟ้าฉุนๆ
จอมขวัญยั่วสายฟ้า ทำเป็นเข้าไปกอดสายฟ้า “เวลาพี่โกรธ ก็น่ารักไปอีกแบบนะ”
สายฟ้าเบี่ยงออกอีกครั้ง
สมหวังเดินเข้ามาพอดี จอมขวัญมองสมหวังหัวจรดเท้า “เข้ามาทำไม!”
สายฟ้าแทรกขึ้น “มีอะไรสมหวัง”
สมหวังอึกอัก “คือ....”
จอมขวัญจ้องสมหวัง “มาใหม่เหรอไม่เคยเห็นหน้า”
“ค่ะ” สมหวังบอก
สายฟ้าถาม “มีอะไรก็ว่ามา”
“ชั้นจะมาบอกว่าชุดที่ให้เอาไปซักมันมีชำรุดต้องซ่อมแต่ไม่มีของ”
จอมขวัญขัดขึ้น ไม่พอใจ “ไม่เห็นหรือไงว่าชั้นคุยกับพี่สายฟ้าอยู่ เสียมารยาท”
สมหวังหันขวับ จ้องหน้าจอมขวัญเป็นเชิงบอกให้หยุดพูด
“งั้นแยกตัวที่ชำรุดออกมา แล้วพรุ่งนี้ไปซื้อกัน”
สมหวังเดินเชิ่ดออกไป
จอมขวัญแขวะ “พี่สายฟ้า...พี่รับคนงานผู้หญิงเข้ามาทำงานอีกแล้วเหรอ ระวังเถอะ!หล่อๆแบบพี่ สักวันจะต้องเสร็จใครสักคนในวง!”
สายฟ้าพูดกระทบกระแทกจอมขวัญ “เรื่องนั้นไม่ต้องบอกพี่หรอก…พี่ระวังอยู่แล้ว”
สายฟ้าเดินออกไป
จอมขวัญผุดยิ้มร้ายออกมา “คอยดูสักวันพี่ต้องเป็นของชั้น!”

สมหวังกลับห้อง แต่งตัวเสร็จกำลังจะออกจากห้อง เสียงโทรศัพท์สมหวังดังขึ้น สมหวังรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
ป้าชวนคุยโทรศัพท์แบบระวังตัว! “สมหวัง…นี่ยายเองนะลูก”
สมหวังดีใจสุดๆ “ยาย...ยายเป็นยังไงบ้าง”
“ยายสบายดี…เอ็งไม่ต้องห่วงยายนะ หมวดวันชาติเค้าแวะมาดูยายเกือบทุกวัน…ว่าแต่เอ็งเถอะอยู่โน่นเป็นไงบ้าง”
“อยู่ได้จ้ะ…ไม่ลำบากอะไรมาก”
“เอ็งต้องระวังตัวให้มากๆ นะ…อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะลูก”
“จ้ะยาย…แล้วที่ร้านยุ่งหรือเปล่าจ๊ะ”
“ไม่เลย…ยายรับงานน้อยลง”
ทันไดนั้น ป้าชวนเหลือบไปเห็นมีคนเดินผ่านไปมาอยู่ตรงหน้าประตูก็ตกใจ
“แค่นี้ก่อนนะสมหวัง…ดูแลตัวเองด้วยนะลูก”
ป้าชวนวางโทรศัพท์แล้วค่อยๆ เดินไปที่ประตู สอดส่องมองไปข้างนอกเห็นไม่มีใคร ป้าชวนค่อยๆ เปิดประตูออกไปดู
เด็กชายคนหนึ่งก็โผล่ออกมาเรียก “ยาย”
ป้าชวนตกใจร้อง “ตาเถร”
เด็กบอก “ยายแม่ให้เอาแกงมาให้”
ป้าชวนบ่น “ตกใจหมด นึกว่าใครไอ้น้องไมค์นี่เอง ฝากขอบใจแม่เอ็งด้วยนะ”
“ครับ” เด็กชายวิ่งออกไป
ป้าชวนถอนหายใจ โล่งอก

เช้าวันต่อมา ยอดชายกำลังคุยกับแดนที่ตึกร้าง ที่นัดหมายประจำ
แดนนั้นอยู่ในอาการตาลอย ใต้ขอบตาคล้ำดำ ทำจมูกฟื๊ดๆ เหมือนคนอยากยา
“ตำรวจเค้ารู้แล้วนะว่าแกเป็นคนทำ” ยอดชายบอก
แดนตกใจ “อะไรนะ! แล้วตำรวจมันรู้ได้ไง”
“ก็ไอ้พยานที่เห็นแกนะมันไปชี้ตัว แล้วเห็นรูปแกในแฟ้มมือปืน ซุ้มเมืองเพชร อะไรสักอย่าง”
แดนแทบไม่อยากเชื่อ “ไม่น่าเป็นไปได้ ผมเคยถ่ายรูปกับพวกซุ้มเมืองเพชร แค่ครั้งเดียว ไม่น่าจะหลุดไปถึงมือตำรวจได้”
“ก็ไอ้รูปนั้นแหละที่มันเอาให้ตำรวจดู”
“โธ่...เว้ย แล้วทีนี้จะทำไงล่ะ”
“ก็ต้องรีบเก็บไอ้พยานคนนั้นให้เร็วที่สุด ไม่งั้นชั้นกับแกจบชีวิตแน่!” ยอดชายบอกหน้าเคร่ง
“ไม่ต้องห่วง ผมจะรีบจัดการมันให้เร็วที่สุด”
“แล้วอย่าให้พลาดอีกล่ะ”
ยอดชายคาดโทษแล้วกำลังจะเดินออก
แดนเรียกไว้ “เดี๋ยวครับคุณยอดชาย”
ยอดชายหันกลับมาหา
“ผมจะขอเบิกเงินล่วงหน้าสักก้อนนึง”
“อะไรวะ! งานยังไม่เสร็จ จะมาเอาเงินแล้ว” ยอดชายฮึดฮัด
“ผมจำเป็นใช้เงินจริงๆ” แดนยังคงทำจมูกฟื๊ดๆ
ยอดชายเหลือบไปเห็นอุปกรณ์เสพยาอยู่มุมข้างห้อง
“นี่แกติดยาใช่มั้ย!”
“เถอะน่า ผมรับรองไม่ทำให้งานคุณเสียหรอก!”
“ตอนนี้ชั้นไม่มีเงินสด ต้องไปที่ธนาคาร”
“งั้นผมขอติดรถคุณไปเอาเลยนะครับ”

“เออ” ยอดชายหงุดหงิดส่ายหัวเดินออกไป แดนเดินตามไป
เช้าเดียวกันนั้น สายฟ้าพูดสมหวังขณะเดินไปขึ้นรถด้วยกัน

“เธอจดรายการมาหมดแล้วนะว่าต้องซื้ออะไรบ้าง”
“จดหมดแล้ว”
บาสออกมาเห็นสมหวังกับสายฟ้าเดินไปที่รถด้วยกันพอดี
“จะไปไหนกัน”
สายฟ้าบอก “จะไปซื้อของมาซ้อมชุดหน่อย”
“ผมไปด้วยดิ”
“จะไปทำไมเกะกะ เดี๋ยวชั้นก็กลับมาแล้ว” สายฟ้าว่า
บาสงอน “ไม่ไปก็ได้...อุตส่าห์จะไปช่วยสมหวังถือของซะหน่อย”
“ขอบใจนะพี่บาส...แต่คุณสายฟ้าเค้าไปคนเดียว ชั้นไม่ได้ไปกับเค้าหรอก” สมหวังว่าพลางยิ้ม
“ไม่ไปได้ยังไง เธอเป็นคนซ่อมชุด เธอก็ต้องไปซื้อของกับชั้นสิ” สายฟ้าตำหนิ
สมหวังอึกอัก “เอ่อ...คือชั้นออกไปข้างนอกไม่ได้”
“ทำไมถึงออกไปข้างนอกไม่ได้” สายฟ้าจ้องหน้า
“คือ....”
“หรือว่าเธอ....” สายฟ้ามองจับผิด สมหวังอึ้งกลัวความแตก “...ขี้เกียจ”
สมหวังโล่งอก “ใช่ๆๆ แหมรู้ทันอีก”
“ไม่ต้องอู้เลย ไปกับชั้น!!” สายฟ้าบังคับ
สายฟ้าจับสมหวังขึ้นรถ แล้วขับออกไป กุหลาบเดินมาเห็นพอดี ตกใจ รีบวิ่งตามรถสายฟ้า
“สมหวัง! ไปไหนกัน พี่ไปด้วย”
กุหลาบวิ่งมาไม่ทันมอง ชนเข้าบาสอย่างจัง ทั้งคู่ล้มกลิ้งไปนอนที่พื้น
“โอ๊ย! ยัยบ๊องเอ๊ย...วิ่งมาไม่ได้ดูคนเลย ทำไมเวลาชั้นเจอเธอต้องมีเรื่องเจ็บตัวตลอด”
กุหลาบรีบลุกขึ้น ผละจากตัวบาส
“ชั้นว่านายนั่นแหละตัวซวย…ที่หลังเห็นคนวิ่งมาก็หลบสิ!”
บาสพึมพำ “เอ้า!...กรูผิดซะงั้น”
กุหลาบสีหน้าหนักใจ “แล้วนี่พี่สายฟ้าเค้าพาสมหวังไปไหน”
“เห็นบอกว่าไปซื้อของมาซ่อมชุด”
กุหลาบ ตกใจตาค้าง “ห๊ะ…ออกไปซื้อของ!!แล้วไปได้ยังไง ออกไปข้างนอกมันก็ต้องมีคนพลุกพล่าน คนพลุกพล่านแสดงว่าคนมันต้องก็เยอะ คนเยอะแล้วมันก็ไม่ปลอดภัย แล้วที่นี้จะทำยังไง ตายแล้วววว!!...สมหวังจะเป็นอะไร...” พอนึกได้ว่าพูดมากไปแล้ว ก็ชะงัก
บาสงงๆ “เป็นอะไร”
กุหลาบแถ “เป็นคนบ้านนอกไง แล้วถ้าสมหวังหลงจากคุณสายฟ้าแล้วจะทำยังไงสมหวังรู้ทางซะที่ไหน!!”
กุหลาบโล่งอกที่แถไปได้

ส่วนภายในรถสายฟ้าขับรถอยู่ สมหวังนั่งนิ่งๆ ไม่สนใจสายฟ้า
“แล้วจะไปซื้อกันที่ไหน”
สมหวัง บอกส่งๆ “สำเพ็ง พาหุรัด ประตูน้ำ”
สายฟ้าบ่น “โห...ทำไมไปหลายที่จัง”
“ถ้าคุณขี้เกียจไป งั้นพาหุรัดที่เดียวพอ”
“เออดีแฮะ..คิดจะลดก็ลดฮวบเหลือที่เดียว” สายฟ้าส่ายหน้า

ที่ตลาดพาหุรัด ตอนกลางวัน สมหวังกับสายฟ้าเดินเข้าไปในร้านแห่งหนึ่ง
“เธอแน่ใจนะว่าชื้อเป็น”
“เอาน่า เป็นไม่เป็นเดี๋ยวคอยดูแล้วกัน”
คนขายรีบออกมาต้อนรับ “รับอะไรดีครับ”
สมหวังยื่นรายการให้ “พี่คะเอาตามรายการที่จดมา”

สมหวังกำลังเลือกเลื่อม ลูกปัด และอุปกรณ์ต่าง ๆ อย่างชำนาญ...เลือกดูชิ้นนั้นชิ้นนี้ สายฟ้าคอยสังเกตมองแบบทึ่งๆ
คนขายถาม “น้องคะ ดิ้นแบบที่น้องจะเอาไม่มี”
“แล้วมีอย่างอื่นหรือเปล่า” สมหวังถาม
“มีอันนี้ราคาใกล้กัน” หยิบมาให้ดู
สมหวังหยิบขึ้นดู แล้วไม่ชอบ จึงมองหาในชั้น ก็ไปสะดุดเข้าอีกแบบหนึ่ง
“พี่ เอาแบบนั้นล่ะ”
คนขายหันไปหยิบให้
“เนี่ยมันของอิตาลี เวลาถูกไฟแล้วมันวาวกว่า แบบนี้แพงกว่าแต่สวยกว่าลงทุนหน่อย สงสัยเคยใช้แต่ของถูกๆ ล่ะสิท่า”
สายฟ้ายิ่งทึ่งในความเก่งของสมหวัง
แล้วของทุกอย่างวางไว้บนโต๊ะคิดเงิน
“สามพันเจ็ดร้อยหกสิบ”
“สามพันห้าแล้วกันน้อง” สายฟ้าต่อ
“ไม่ได้ขาดทุน สามพันเจ็ดแล้วกัน” คนขายบอก
สายฟ้าต่ออีก “สามพันหกน่านะ”
คนขายคิดๆ ยังไม่ตอบ สมหวังช่วยเสริมทับ
“น่านะพี่...ต่อไปจะได้มาเป็นลูกค้าประจำ”
คนขายยอม “ก็ได้ๆ”
สายฟ้ามองสมหวังยิ้มๆ พอใจที่สมหวังช่วยในการต่อของ
“นี่” ส่งเงินให้ “เก็บไว้ที่เธอ”
สมหวังรับเงินแล้วจ่ายให้กับคนขาย พลางบอก “รอรับของนะ เดี๋ยวชั้นมา”
“ไปไหน” สายฟ้างง
“ร้อน...หิวน้ำ”
สายฟ้าบอก “งั้นรอตรงนี้นะ รีบๆ มา”

รถยอดชายแล่นมาจอดเทียบฟุตบาท ที่หน้าถนนพาหุรัด
ยอดชายและแดนนั่งอยู่บนรถ “แกรออยู่ในรถนี่แหละ...เดี๋ยวชั้นไปกดเงินมาให้”
แดนพยักหน้า ยอดชายลงจากรถไป
จู่ๆ แดนคอแห้งหิวน้ำ หยิบขวดน้ำที่เสียบไว้ข้างๆ เบาะขึ้นมาจะดื่ม แต่น้ำในขวดหมดพอดี แดนเซ็ง มองหาร้านน้ำแถวนั้น

ครู่หนึ่งแดนหันไปเห็นร้านขายน้ำดื่ม แดนใส่แว่นดำ คว้าหมวกแก๊บมาใส่พรางหน้า แล้วลงไปจากรถ เดินตรงไปยังร้านขายน้ำ

ส่วนสมหวัง เข้ามาซื้อน้ำร้านเดียวกับแดนแต่เป็นคนละด้านกัน
สมหวังกับคนขายคนหนึ่ง “น้ำสองแก้วค่ะ”
แดนยืนเยื้องกับสมหวัง ที่อีกด้านหนึ่ง แดนบอกคนขายอีกคน “น้ำแก้วนึง”
แดนหันมองไปรอบๆ อย่างระวังตัว จึงคลาดสายตากับสมหวังไป
คนขายบอก “น้ำสองแก้วได้แล้วค่ะ”
สมหวังยังไม่เห็นแดน จ่ายตังค์หยิบน้ำแล้วกำลังจะหันกลับ
แดนหันกลับมาจ่ายเงินพอดีเหลือบไปเห็นสมหวังเข้า แดนร้องจำได้ “เอ้า..เฮ้ย”
สมหวังหันมาตามเสียงมาเจอเข้ากับแดน สมหวังจำแดนได้ก็ตกตะลึง! น้ำร่วงลงจากมือ!

แดนก็จำสมหวังได้ วิ่งมาทางสมหวังทันที!
สมหวังวิ่งเตลิดออกจากประตูห้างสู่ลานจอดด้านนอก มีแดนวิ่งไล่กวดจี้หลังมาติดๆ สมหวังพยายามเร่งฝีเท้า จังหวะนั้นแดนไม่ทันระวังชนกับเด็กเข็นรถส่งของเข้าอย่างจัง ซวนเซเสียหลักไป

สมหวังสบโอกาสวิ่งข้ามถนนในลานจอดรถสู่ลานจอดอีกด้าน แดนกวดไล่หลังมาห่างออกไปหน่อย
พอสมหวังหันกลับไปมองก็ไม่เห็นแดนแล้ว หญิงสาวจึงหลบข้างรถตู้พักเหนื่อยยืนหอบลิ้นห้อย
ครู่หนึ่ง แดนวิ่งมาตรงหน้ารถตู้ที่สมหวังนั่งแอบอยู่พอดี แดนสอดส่ายสายตามองหาสมหวัง แต่ไม่เห็น
“เห็นหลังไวๆ หายไปไหนแล้ววะ” แดนหัวเสีย
ส่วนสมหวังเห็นเงียบๆ นึกว่าแดนไม่ตามมาแล้ว จึงลุกขึ้นยืน ระหว่างที่ยืนขึ้น สมหวังก็ป๊ะเข้าจังกับแดนที่หันหลังอยู่ และแดนหันกลับมาพอดีเกือบเห็นสมหวัง โชคดีสมหวังหลบทัน!
สายตาแดนเหมือนเห็นอะไรแว๊บๆ จึงเดินตรงเข้ามาทางสมหวังที่แอบอยู่
แดนชะโงกหน้าดูแต่ไม่เห็นสมหวังแล้ว เพราะสมหวังหลบไปแอบทำตัวลีบเล็กที่เสาข้างๆ

ที่หน้าถนนหน้าพาหุรัด ยอดชายเดินกลับเข้ามาที่รถ ไม่เห็นแดน
“อ้าวเฮ้ย! มันไปไหนของมันวะ” ยอดชายส่องสายตาหาแดนแต่ไม่เห็น
จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.หาแดน แต่โทรศัพท์แดนสั่นอยู่ที่เบาะข้าง
“โธ่เว้ย!...โทรศัพท์ก็ไม่เอาไป มันไปไหนของมัน!”

สายฟ้านั่งรับของที่ซื้อและนั่งรอสมหวังที่ไปซื้อน้ำ คนขายเดินเข้ามาบอกเมื่อเอาของใส่ถุงเสร็จแล้ว
คนขายเอาของมาวางกองตรงแคชเชียร์
“ของได้แล้วนะคะ”
“ครับ...รอแป๊ปนึงนะครับ น้องเค้าไปซื้อน้ำ เค้าเอาเงินไปด้วย”
“ได้ค่ะ”
สายฟ้ายิ้มแทนคำขอบคุณ

สมหวังหลบอยู่หลังเสาด้วยใจระทึก! ระหว่างนั้นหญิงสาวก็มองหาช่องทางที่จะวิ่งไปหลบ
สมหวังหันไปเห็นเสาอีกต้นถัดออกไป สมหวังเตรียมจะวิ่งไปหลบ
เจ้ากรรม! แดนดันมายืนดักอยู่ตรงหน้า สมหวังตกใจ แล้วแดนก็จะเข้าไปคว้าตัวสมหวัง แต่สมหวังหลบได้ทัน แล้ววิ่งอ้อมเสาไปอีกทางหนึ่ง แดนวิ่งไล่กวดตามไป

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 2/2 วันที่ 15 ก.ย. 55

ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th