อ่านละคร มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 2/2 วันที่ 13 ก.ย. 55

อ่านละคร มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 2/2 วันที่ 13 ก.ย. 55

"กล้าดีมาต่อรองกับฉัน ระวังเถอะจะไม่มีที่ให้ขาย”
พะวงตีเสมอมานั่งข้างๆ
“นั่นสิคะ...ไอ้พวกไม่เจียมกะลาหัวแยกแยะที่ต่ำที่สูงไม่ออก...เช๊อะ”
คุณนายสร้อยเพชรมองพะวงด้วยสายตาคมกริบ ทำเอาพะวงรู้ตัวทันทีว่ากำลังตีเสมอนาย พะวงค่อยๆเลื่อนไถลตัวลงมาที่พื้นหัวหดตามเดิม
“ขอประทานโทษเจ้าค่ะ”

ซันจอดซาเล้งที่หน้าตลาด...ดวงรีบเรียกทุกคนมาสุมหัว
“มานี่ก่อนๆ”
แหววงงๆ
“อะไรของแกวะ”
“อย่าเพิ่งบอกคนอื่นเรื่องวันนี้เลยนะ เก็บไว้เป็นความลับก่อน”
แหววมองดวงอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมต้องเก็บด้วย มันต้องรีบบอกสิ จะได้เตรียมรับมือทัน”
“ถือซะว่าฉันขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใคร ฉันจะลองพยายามดูอีกสักครั้ง ตลาดนี้เป็นบ้านของฉัน ทุกคนก็เหมือนญาติพี่น้องของฉัน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ตลาดนี้มันไปรอด นะ...ช่วยฉันปิดหน่อยนะ”

พ่อค้าแม่ค้าทุกคนเฮพร้อมกัน อาซ้งชื่นชมดวงออกหน้าออกตา
“ลื้อเยี่ยมมากอาดวง มันต้องอย่างนี้สิถึงจะเป็นลูกชายอั๊วะ”
ซันส่ายหน้าเซ็งๆ
“เตี่ยๆ ลูกชายเตี่ยน่ะอั๊ว ไม่ใช่มัน”
อาซ้งยิ้มๆ
“ลืมๆ”
เจ๊แต๋วพูดขึ้นมาบ้าง
“ไอ้ดวงมันก็ลูกฉันเหมือนกัน”
แหววหน้าเหวอ
“อ้าวแม่...พูดงี้ก็มีชู้สิ ตกลงฉันกับไอ้ดวงนี่คนละพ่อใช่ไหม”
ดวงยกมือปราม
“ใจเย็นๆ ครับทุกคน อย่าเพิ่งวางใจไปนะครับ คุณนายอาจจะเปลี่ยนใจขึ้นมาอีกก็ได้”
“ครั้งหน้าค่อยว่ากัน แต่ครั้งนี้มันต้องฉลอง”
ขาดคำ อั้มก็ร้องเฮขึ้นมา ทุกคนเฮรับ ดวงงงๆ
“ฉลองอะไรกันเหรอครับ”
แหววหันมาหา
“ไอ้ดวง แกลืมไปรึเปล่าว่าวันนี้วันอะไร”
ดวงอึ้งงงไม่เข้าใจ ซันแหกปากใส่หน้า
“ก็วันเกิดแกไง ไอ้บ้า!”
อาซ้งตะโกนลั่น
“คืนนี้ปิดตลาดฉลองให้ไอ้ดวงกันหน่อยเว้ยย!”
บรรยากาศฮาเฮ ดวงยิ้มแต่ดูขมๆ ในใจ ซันเห็นเข้ามาตบหลังผลัวะ!
“โหย...แกจะดราม่าน้ำเน่าอะไรอีกล่ะไอ้ดวง”
“ไม่ได้น้ำเน่าอะไรหรอก แต่คนเรา มันก็ต้องมีคิดถึงพ่อแม่กันบ้าง”
แหววขัดขึ้น
“พ่อแม่ที่ไม่สนใจแกน่ะเหรอ จะไปคิดถึงทำไมวะ ต่อให้เดินชนกันตอนนี้ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นพ่อแม่ลูกกัน เลิกคิดได้แล้ว ทีเขายังไม่เคยคิดถึงแกเลย”
แหววสะบัดหน้าออกไป…ดวงถอนใจ
“มันก็จริง แต่มันก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าป่านนี่ พ่อแม่ของฉันจะเป็นไงบ้าง”

นักเลง 2 คนถีบประตูบ้านเช่าเข้ามา กวาดตามองไปรอบๆ ไม่เห็นใคร
“สงสัยมันรู้ตัว หนีไปแล้วพี่”
“หามันให้ทั่ว ยังไงวันนี้ก็ต้องลากตัวมันมาใช้หนี้ให้ได้”
นักเลงทั้งสองแยกกันหาในบ้าน ถีบประตูห้องปึงปังๆ หาแต่ไม่เจอ
“ไม่เจอเลยพี่ มันหนีไปแล้วชัวร์ๆ”
“หนีใครไม่หนี คิดจะหนีกูงั้นเหรอ เจอตัวเมื่อไหร่ มึงตายแน่!”
“เอ้า ตายแล้วใครจะใช้หนี้”
“ฮึ่ย กูก็แค่พูดปิดให้มันเท่ห์ๆ มึงจะสงสัยทำไมวะ”
นักเลงปึงปังออกไป ลูกน้องหน้ามึนๆ ตามไป นักเลงออกไปแล้ว…ในตู้เสื้อประเวทค่อยๆ ออกมาวิ่งไปเปิดตู้เย็น ดึงร่างดาราท่าทางหนาวเยือกออกมา
“มันไปกันหมดแล้ว”
ดาราตัวแข็ง มีไอเย็นออกปาก ล้มตึงตัวแข็งทื่อ ฟาดเปรี้ยงลงไปกับพื้น ประเวทตกใจ

“อ้าว เฮ้ยย...อีแก่”
ดารานั่งเอาเท้าแช่น้ำอุ่นอยู่ บนหน้าผากมีผ้าอุ่นๆ วางไว้ สภาพดีขึ้น

“คราวนี้แกจะเชื่อรึยังล่ะว่าเวรกรรมมันมีอยู่จริง”
“เลิกพูดเรื่องกรรมๆ เวรๆอะไรนี่ได้แล้ว เราต้องรีบหนีไปจากที่นี่ ยังไงพวกมันก็ต้องกลับมาแน่”
“ยังไงเราก็หนีมันไม่พ้นหรอก พี่ไม่สังเกตบ้างเหรอว่าชีวิตเราสองคนเจอแต่เรื่องร้ายๆ มาตลอดตั้งแต่วันนั้น…”

คืนนั้นในอดีต...ประเวทในวัยหนุ่มโดนนักเลงซ้อม
“ไม่มีเงินใช้หนี้ มันก็ต้องโดนแบบนี้ อันนี้ดอกเบี้ย” นักเลงชกซ้าย “อันนี้ก็
ดอกเบี้ย” มันชกขวา “ส่วนอันนี้เงินต้น”
นักเลงง้างเท้าถีบประเวทลงไปกองกับพื้น ครวญคราง นักเลงมองมาที่ดาราซึ่งอุ้มลูกอยู่
“ให้เวลาถึงพรุ่งนี้ ถ้าไม่มีเงินมาใช้หนี้” นักเลงชี้เด็ก “ข้าจะเอามันไปให้ไอ้พวกขอทาน ให้มันนั่งขอทานใช้หนี้แทนพ่อแม่มัน!”
ประเวทกับดาราหน้าตื่น มาเฟียออกไป...ดารากอดลูกร้องไห้โฮ
“เราจะทำยังไงดีพี่ ยังไงเราก็หาเงินไม่ทันแน่ๆ”
“หนีสิวะ รีบเก็บข้าวของแล้วหนี”
“เราหนีมันมากี่ครั้งแล้ว เคยหนีรอดสักครั้งไหม ไอ้พวกชั่วเนี่ย เส้นสายมันให้เต็มไปหมด เราไม่มีวันหนีมันพ้นหรอก”
“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง”
“เราสองคนจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ แต่ลูก ฉันไม่ยอมให้มันตัวเอาแน่ ยังไงลูกก็ต้องปลอดภัยก่อน” ดาราบอกอย่างมุ่งมั่น



ดาราเศร้าหมองกับสิ่งที่เธอกำลังคิด
“มันคงเป็นเวรเป็นกรรมที่เราทำไว้กับลูกแน่ ๆ”
ประเวทรำคาญ
“หยุด เลิกพูดถึงเรื่องนี้ได้แล้ว ชีวิตเราสองคนตอนนี้คือหนีเจ้าให้พ้น ไม่ใช่มานั่งบ่นเรื่องกรรมเวร”
“พี่ไม่เชื่อ แต่ฉันเชื่อ”
“แกจะบ้าเหรอ แกเอามันไปทิ้งตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว มันอาจจะตายไปแล้ว ถึงมันไม่ตาย ป่านนี้มันก็ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้ว เมื่อไหร่จะทำใจซะที”
“จะให้ฉันทำใจได้ยังไง ตั้งแต่พี่บอกให้ฉันเอาลูกไปทิ้ง ชีวิตฉันกับพี่ก็มีแต่มีแต่ซวยกับซวย ไม่เคยมีความสุข ไม่เคยเจริญ ถ้าไม่ใช่เพราะเราทิ้งลูก มันจะเพราะอะไรล่ะ”
“เพราะอะไรก็ช่างหัวมันเถอะ รีบเก็บข้าวของไปจากที่นี่ก่อน ไม่งั้น ชาตินี้แกอาจจะไม่มีชีวิตรอดไปเจอลูกแกอีกก็ได้”
ดารายังเสียใจอยู่
“จะไปได้หรือยังหรือจะรอชดใช้เวรกรรมอยู่ที่นี่ก็ตามใจ ฉันจะกรวดน้ำไปให้แล้วกัน”
ประเวทเดินออกไป ดารานึกขึ้นได้
“เฮ้ย...พี่รอฉันด้วยสิ”
ดารารีบผลุนผลับออกไป

เป้งกับต๋อยกำลังช่วยกันซ่อมรถอยู่ที่วิน มือไม้ดำ ต๋อยสุดทนขว้างประแจทิ้งเพล้ง!
“ฮึ่ย! เปลี่ยนไปขับแท็กซี่กันเหอะพี่ เสียแล้วเสียอีก ซ่อมยังไงก็ไม่หาย” ต๋อยแอคชั่นโอเวอร์ “ต๋อยไม่ไหวแล้ว ต๋อยเบื่อ ต๋อยล้า ต๋อยท้อแท้ ต๋อยรับไม่ด๊ายยย!”
เป้งถีบโครม
“มึงรับได้รึยังไอ้ต๋อย คิดจะขับแท็กซี่ แค่มอไซด์มึงเอาขายันให้ถึงก่อนมั๊ย เดี๋ยวปั๊ดยันอีกโครมเลย”
เป้งทำท่าจะยัน ต๋อยรีบหลบ
“แหมลูกพี่ก็ ฉันก็แค่คิดถึงความก้าวหน้าในอาชีพมันผิดตรงไหนอ้ะ คนเรามันก็ต้องมีเป้าหมายในชีวิตสิ มันต้องฝันให้ไกล แล้วไปให้ถึง”
“อยากไปถึงฝันใช่มั๊ย ได้...เดี๋ยวกูส่งมึงไปเอง”
เป้งยกเท้าขึ้นกะถีบสุดแรง ต๋อยหลบวาบ
“อ้ะๆ ไม่ต้อง ต๋อยไม่รีบ”
ต๋อยวิ่งหนีไป เป้งไล่กระทืบ

ทั้งสามมานั่งที่ร้านกาแฟ ซันสำลักกาแฟพรวดใส่หน้าแหวว
“ไอ้ทุเรศ!”
ซันหน้าแหยๆ
“ขอโทษๆ ก็คนมันตกใจ” ซันหันไปถามดวง “เมื่อกี้แกว่าไงนะ พูดอีกทีซิ”
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่อยากเชิญคุณหนูสายมุกเขามาร่วมงานวันเกิดด้วย ก็แค่นั้น”
“ปัดถุย! ยังจะกล้าพูดว่าไม่ใหญ่อีกเหรอวะ ไอ้ที่แกคิดน่ะมันโคตรใหญ่เลย คุณหนูสายมุกลูกคุณนายสร้อยเพชรเนี่ยนะ จะมาร่วมแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้แก ฝันเฟื่อง”
แหววไม่เข้าใจ
“ ใช่...แล้วถามหน่อยเถอะ ทำไมต้องอยากให้เขามาด้วย”
ซันประชด
“โห...อันนั้นไม่ต้องถาม ก็คนมันมีใจ”
แหววหึงๆ
“ไปมีใจให้เขาทำไม ทีฉันโตมากับแกแท้ๆทำไมแกไม่คิดจะจีบบ้างล่ะ”
ซันหันมาต่อว่า
“เอ้า...นังนี่ ก็แกมันสวยสู้เขาไม่ได้”
แหววตบเปรี้ยงซันร้องลั่น แหววหันมาจ้องหน้าดวง
“เลิกเพ้อได้แล้ว ระหว่างแกกับคุณหนูสายมุก มันไม่มีวันเป็นไปได้หรอก”
แหววสะบัดงอนหนีไป ดวงถอนใจ
“มันก็จริง”
ซันเข้าปลอบ
“อ้าว...ไอ้ดวง ฝันอยู่ดีๆ ทำไมฝ่อง่ายอย่างนี้ล่ะวะ เฮ้ย...คนเรามันก็ต้องฝันให้ไกล ไปให้ถึง ลูกผู้ชายถ้าเป้าหมายมันไม่ท้าทาย ชีวิตมันจะสนุกได้ไงกันล่ะวะ”
ดวงหน้าสลด
“แต่…”
“ไม่มีแต่! ปอดแหกไปได้ เอาเวลามาคิดดีกว่าว่าจะทำยังไงให้คุณหนูสายมุกมาร่วมงานวันเกิดแกคืนนี้ ไป วางแผนชั่วกัน”
ซันกอดคอดวงออกไป...อีกด้านมีรถคันหนึ่งเข้ามาจอด โอมลงจากรถมองไปรอบๆ
“นี่น่ะเหรอตลาดสดสร้อยเพชร”
โอมยิ้มร้าย

หลังจากไปดูตลาดมา โอมก็มาปรึกษาคุณนายสร้อยเพชรที่บ้าน คุณนายสร้อยเพชรตาโตถูกใจมาก
“ซุปเปอร์มาเก็ตสไตล์เกาหลี ตายแล้วๆๆ ป้าไม่เคยได้ยินอะไรที่มันดูดีขนาดนี้มาก่อนเลย เก่งมาก เก่งจริงๆ”
“สมัยนี้แล้ว แม่บ้านเขาก็จ่ายตลาดกันในซุปเปอมาเก็ตทั้งนั้นแหละครับ ไม่มีใครเขาไปตลาดสดกันแล้ว มันทั้งเหม็น ทั้งเลอะเทอะ ควบคุมความสะอาดก็ไม่ได้ สุขอนามัยก็ไม่ดี”
คุณนายสร้อยเพชรยิ้มถูกใจ
“อ้ะ ถูกต้อง”
“ผมก็เลยนำโครงการนี้มาเสนอคุณป้ายังไงล่ะครับ เห็นว่าคุณป้ามีตลาดสดอยู่แล้ว แค่เราปรับโน่นนิดนี่หน่อย ยกระดับมันขึ้นมา ถือซะว่าช่วยรัฐบาลพัฒนาประเทศ”
“อ้ะ เยี่ยมมาก”
สายมุกนั่งฟังอยู่ขัดขึ้น
“แต่มุกไม่เห็นด้วยนะคะ”
โอมกับคุณนายสร้อยเพชรชะงัก
“มุกคิดว่าตลาดสด มันไม่ใช่แค่สถานที่ซื้อขายสิ่งของ”
โอมไม่ชอบใจนักแต่เก็บอาการ
“เอ๊า...แล้วมันคืออะไรล่ะครับคุณมุก”
“มันเป็นเรื่องของวิถีชีวิต ถ้าจะเปลี่ยนตลาดสดเป็นอย่างอื่น นั่นก็หมายความว่าเรากำลังจะเปลี่ยนวิถีชีวิตของคนในชุมชน มันไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วก็ไม่แน่ใจด้วยว่าเปลี่ยนแล้วมันจะดีขึ้นอย่างที่คุณเข้าใจรึเปล่า”
คุณนายสร้อยเพชรชักเห็นด้วยกับลูกสาว
“เออ...แต่ยายมุกพูดก็มีเหตุผล”
โอมพยายามแย้ง
“นี่มันไม่ใช่เรื่องของชีว้งชีวิตอะไรหรอกครับ มันเป็นเรื่องของธุรกิจ เรื่องของเงินล้วนๆ”
“แต่ว่า…”
สายมุกจะแย้งอีก คุณนายสร้อยเพชรตัดบท
“พอได้แล้วยายมุก เรื่องนี้ แม่จะตัดสินใจเอง” คุณนายสร้อยเพชรหันไปบอกบอกโอม “ขอเวลาฉันคิดก่อน แล้วเราค่อยมาสรุปกันอีกที”
“ต้องรีบคิดหน่อยนะครับ เรื่องเงินๆ ทองๆ จะชักช้าไม่ได้”

สายมุกทั้งเซ็งและเครียด
สายมุกเดินมาที่รถ…พะวงวิ่งตามมา

“จะออกไปทำผมอะไรตอนนี้คะคุณหนู เดี๋ยวก็มืดแล้ว จะสวยไปไหนคะ”
“ก็ฉันนัดช่างไว้แล้ว ไม่อยากผิดนัด ไปเปิดประตูเถอะน่า อย่าถามมากนักเลย”
“ให้พะวงไปเป็นเพื่อนไหมคะ”
“ไม่ต้อง แค่ไปทำผม ไม่ได้ไปทำนมซะหน่อย”
“แต่พะวงว่า” พะวงมองๆ นมสามมุก “ทำซะหน่อยก็ดีนะคะ มันแบ๊นแบน”
สายมุกฉุนกึก
“ไปเปิดประตู!”
“ค่ะๆๆ”
พะวงวิ่งไป สายมุกขับรถออกไป

สายมุกจอดรถด้านหน้าตลาดแล้วลงจากรถมา
“อะไรๆ ก็ไม่ดีสักอย่าง ต้องดูให้เห็นกับตาว่ามันเป็นยังไงกันแน่”
สายมุกจะเดินเข้าไป ทันใดนั้นขี้ยาเมายาบ้าวิ่งเข้ามากระชากกระเป๋า
“ว้าย!”
สายมุกไม่ยอมปล่อย ขี้ยาตวาด
“เอามา!”
“ไม่ให้...ช่วยด้วย...ช่วยด้วยค่ะ”
ขี้ยากระชากกระเป๋าได้ วิ่งหนีไป สายมุกวิ่งตาม
“ช่วยด้วยค่ะ คนขโมยกระเป๋า...ช่วยด้วย”
ดวงขับซาเล้งเข้ามาพอดี เห็นเหตุการณ์เข้า
“เฮ้ย!”
“ช่วยด้วยค่า คนวิ่งราวกระเป๋า...ช่วยด้วย”
“เฮ้ย...คุณหนูสายมุก!”
ดวงจับต้นชนปลาย เข้าใจแล้ว ขี้ยาวิ่งมาพอดี ดวงกระโดดจากซาเล้งเข้าตะครุบตัวไว้
“เฮ้ย!”
กระเป๋าสายมุกหลุดมือ กระเด็นไป ดวงปลุกปล้ำพยายามจับขี้ยา

อ่านละคร มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 2/2 วันที่ 13 ก.ย. 55

ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด บทประพันธ์โดย : วาทินีย์ โอฬาร์กร
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด บทโทรทัศน์โดย : วาทินีย์ โอฬาร์กร / พิง ลำพระเพลิง
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด กำกับการแสดงโดย: พิง ลำพระเพลิง
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด ออกอากาศทุกวันจันทร์-วันพุธ เวลา 07.30/11.00/20.00 น.
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด ออกอากาศวันแรกเริ่มมวันพุธที่ 12 กันยายน 2555 ทางช่อง 8
ที่มา manager.co.th