อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 1/2 วันที่ 13 ก.ย. 55
แล้วเดินไปที่ประตูรั้วกำลังจะกดกริ่ง แต่เห็นป้ายติดไว้ว่า “ชำรุด” สมหวังจึงตะโกนเรียกคนข้างในบ้าน“มีใครอยู่มั้ยคะ…ช่วยเปิดประตูให้หน่อยค่ะ”
สมหวังยืนรอ แต่ไม่มีใครออกมา สมหวังพึมพำ “จะเอายังไงดี…ไว้ค่อยมาใหม่พรุ่งนี้แล้วกัน”
สมหวังกำลังจะหันหลังจะกลับ แต่เหลือบไปเห็นประตูบานเล็กเปิดอยู่ แล้วก็หยุดชะงัก!
“ไหนๆ ก็มาแล้ว…จะได้ไม่เสียเวลา” สมหวังตัดใจเดินเข้าไป
ด้านศรีสมรเรียกแจ่มแล้วไม่ขาน ชักเริ่มกลัว จังหวะที่ศรีสมรกำลังจะหันกลับขึ้นไปบนห้อง ก็หันมาชนเข้ากับแดนพอดี
ศรีสมรตกใจ ร้องลั่น “ว๊าย! แกเป็นใคร! เข้ามาในบ้านชั้นได้ยังไง”
แดนยกปืนขึ้นกำลังจะยิง ศรีสมรเห็นยิ่งตกใจ ตัวสั่นไปหมด ยกมือไหว้ขอชีวิต
“จะเอาอะไรเอาไปให้หมดเลย อย่าทำอะไรชั้นเลย ชั้นกลัวแล้ว”
แดนไม่ฟังกำลังจะเหนียวไก ทันไดนั้น ศรีสมรเตะเข้าไปที่เป้าแดนเต็มแรง
แดนทั้งจุกทั้งเจ็บแหกปากร้องลั่น “โอ๊ย”
แดนหน้าเขียวทรุดลงไปกองที่พื้น ศรีสมรวิ่งหนีขึ้นไปบนห้อง
แดนแค้นจัด “ฤทธิ์มากนักใช่มั้ยอีแก่ วันนี้มึงไม่พ้นมือกูไปได้หรอก”
แดนพยุงตัวเองลุกขึ้นได้แล้วตามศรีสมรขึ้นไป
ระหว่างนั้นสมหวังเดินมาถึงประตูหน้าบ้าน ตะโกนเรียก “มีใครอยู่มั้ยคะ”
เงียบกริบ ไม่มีเสียงคนตอบ
สมหวังฉงน “ไฟก็เปิด…หายไปไหนกันหมด”
สมหวังมองไปเห็นประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ จึงถือวิสาสะเดินเข้าไป
แดนกำลังพังประตูเข้าไปแล้ว “เปิด! กูบอกให้เปิด”
ศรีสมรนั่งตัวสั่นแอบอยู่ซอกตู้ เสียงสั่นเครือ “พ่อแก้ว แม่แก้ว ช่วยลูกด้วย ลูกยังไม่อยากตาย”
แดนตะโกนเข้ามา “กูบอกให้เปิด”
ในที่สุดแดนพังประตูเข้ามาได้ มองไปทั่วแต่ไม่เจอศรีสมร สักครู่หนึ่ง ศรีสมรวิ่งออกมาพร้อมกับเอาด้ามไม้กวาดเข้ามาตีแดน
แดนลั่นไกลใส่ศรีสมรทันที ศรีสมรล้มลงไปนอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยู่ที่พื้น
สมหวังเปิดประตูเข้ามาพอดิบพอดี เห็นศรีสมรถูกยิงคาตา สมหวังตกใจทิ้งถุงชุดในมือ ตะลึงตาค้าง
สมหวังตกใจ ร้อง “ว๊าย”
แดนหันไปเห็นสมหวัง ตกใจร้อง “เฮ้ย”
ทั้งสองต่างตกใจซึ่งกันและกัน! สมหวังรีบวิ่งหนีออกไป แดนวิ่งตามติดๆ
สมหวังวิ่งออกมาที่หน้ารั้วบ้าน โดยมีแดนวิ่งไล่ตามมาติดๆ
“เฮ้ย! หยุดเดี๋ยวนี้”
สมหวังมองซ้ายมองขวาไม่รู้จะไปทางไหน พอหันกลับไปเห็นแดนวิ่งตามมาจะถึงตัวแล้ว สมหวังตกใจปิดประตูรั้วใส่หน้าแดนเต็มๆ แดนหน้าหงาย
“นังบ้าเอ๊ย”
แดนตั้งสติได้วิ่งตามไปด้วยความโมโห
สมหวังถูกแดนวิ่งไล่ตามหลังมาจวนตัว สมหวังเลี้ยวหลบไปอีกทางหนึ่ง เห็นกองขยะอยู่ข้างหน้า มีเข่งสุมๆ กันอยู่
แดนวิ่งตามมาแต่ไม่เห็นสมหวัง แล้วหันไปเห็นกองเข่งสงสัยว่าสมหวังจะแอบซ่อนอยู่ในนั้น
สมหวัง ซึ่งแอบอยู่หลังถังขยะฝั่งตรงข้ามแอบมองอยู่ ในขณะที่แดนรื้อเข่งหาสมหวังอยู่อีกฝั่ง
สมหวังหาจังหวะเหมาะๆ ค่อยๆ ย่องหนี ทันไดนั้น แดนหันมาเจอ ยิ้มเจ้าเล่ห์ทำนองว่าเสร็จกูแน่!
สมหวังถอนหายใจแล้วตัดสินใจวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต
“หยุด! กูบอกให้หยุด”
แดนยิงไล่ตามหลังมาแต่ยิงพลาดทุกนัด แดนวิ่งไล่ตามไปอีก!
สมหวังวิ่งมาถึงทางแยก หันมองซ้ายขวาไม่รู้ว่าจะไปทางไหน สุดท้ายตัดสินใจไปทางซ้าย ครู่หนึ่งเปลี่ยนใจกลับไปทางขวา
ครู่หนึ่งแดนวิ่งตามมาที่จุดเดียวกัน หยุดมองว่าจะไปทางไหน หันออกไปทางซ้ายแต่แล้วเปลี่ยนใจวิ่งไปขวาเหมือนกัน
สมหวังวิ่งหนีมาในซอยได้อีกระยะเริ่มเหนื่อยหมดแรง เหลือบไปเห็นซอกเล็กๆ เบื้องหน้า สมหวังรีบแอบเข้าไปซ่อน
อีกด้านหนึ่งใกล้ๆ แดนวิ่งตามมาหยุดหอบมองหาอย่างโมโห
“เห็นหลังไวๆ มันหายไปไหนแล้ววะ”
สมหวัง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร. มือไม้สั่น ทำให้โทรศัพท์หล่นไปที่พื้น
ตรงตรอกเล็กๆ สมหวังเห็นเงาดำทะมืนคล้ายคนถือปืนเดินเข้ามาใกล้ จึงพยายามควานหาโทรศัพท์ที่ทำตกเมื่อครู่นี้
เงาของแดนทอดใกล้เข้ามาๆ สมหวังทำตัวลีบเล็กพิงกำแพงอย่างใจระทึก เงาของแดนเคลื่อนมาถึงในที่สุด
แดนมองหาสมหวังแต่ไม่เห็น
สมหวังทำตัวลีบเล็กติดอยู่กับกำแพง เห็นเงาแดนใกล้เข้ามาจวนตัว สมหวังได้จังหวะโผล่ออกมาปล่อยหมัดซัดเข้าหน้าแดนจังๆ อย่างเต็มแรง แดนหงายหลังล้มตึงลงไปกับพื้น สมหวังถือโอกาสวิ่งหนีไปอย่างสุดชีวิต
แดนที่ยังเมาหมัดอยู่ ประคองตัวลุกขึ้น ตะโกนก้อง
“อย่าหนีนะมึง”
แดนสลัดหัวไล่ความมึนก่อนจะออกวิ่งตาม
สมหวังโกยแน่บวิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต แดนวิ่งไล่กวดตามมาติดๆ เช่นกัน สมหวังมัวแต่เหลียวหลังมองแดนจึงไม่ทันระวังสะดุดขาตัวเองล้มลงกับพื้นถนน
แดนวิ่งตามสมหวังมา พอเห็นสมหวังล้มยิ้มแบบสมใจ
“เสร็จกูแน่ คิดว่าจะหนีกูพ้นเหรอ”
แดนจ่อปืนไปที่สมหวังแล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาหน้าเหี้ยมโหด
สมหวังยกมือไหว้ “ชั้นกลัวแล้วอย่าทำอะไรชั้นเลยนะ…ชั้นสัญญาว่าจะไม่ปากโป้งไปบอกตำรวจ”
“กูไม่เชื่อมึงหรอก....ลาก่อนน้องสาว”
แดนกำลังจะเหนี่ยวไก อย่างลุ้นระทึก สมหวังก้มหลบด้วยความกลัว
ทันไดนั้น เสียงไซเรนรถสายตรวจก็ดังขึ้น
“ตำรวจ” สมหวังดีใจ
แดนหันไปเห็นรถสายตรวจขับมาทางตน จึงรีบฉากหลบ สมหวังได้โอกาสรีบวิ่งหนีไป
รถสายตรวจเลี้ยวเข้าไปอีกซอยหนึ่ง พอหันมาสมหวังหายจ้อย แดนโมโห!
“โธ่เว้ย….รอดไปจนได้”
คืนเดียวกันนั้น ในขณะที่ป้าชวนนั่งดูละคร หัวเราะเสียงดังอยู่ สมหวังหน้าตาตื่นเปิดประตูพรวดเข้ามา ป้าชวนยังไม่เห็นหน้าสมหวัง เอ่ยแซวขึ้นมา
“เค้าพาไปเลี้ยงข้าวมาด้วยเหรอถึงกลับมาซะป่านนี้ มีความสุขละสิ”
สมหวังไม่ตอบ
ป้าชวนหันไปมองสมหวัง เห็นสีหน้าสมหวังไม่ดี ก็แปลกใจ
“เป็นอะไรสมหวัง ทำไมหน้าซีดเป็นไก่ต้มอย่างงั้นวะ”
“ป้า!....คุณนายศรีสมรที่ชั้นเอาชุดไปส่ง เค้าตายแล้ว”
ป้าชวนตกใจ “เฮ้ย! พูดเป็นเล่นไป”
“จริงๆ นะป้า...ชั้นเห็นกับตาเลย ป้าเชื่อชั้นนะๆ”
“ใจเย็นๆ เล่าให้ป้าฟังสิมันเกิดอะไรขึ้น”
ไม่ทันที่สมหวังจะได้เล่า ทันใดนั้น ที่หน้าจอทีวีก็ขึ้นหน้าจอ ข่าวด่วนพิเศษ แทรกละคร พร้อมมีผู้ประกาศข่าวรายงาน
“ช่วงนี้มาพบกับข่าวด่วนพิเศษก่อนนะคะ เมื่อเวลายี่สิบนาฬิกาสามสิบนาที ที่ผ่านมา ได้เกิดเหตุการณ์ฆาตกรรม นางสาวศรีสมร รุ่งเจริญกิจหรือคุณนายศรีสมร เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดัง ได้ถูกคนร้ายบุกเข้าไปฆาตกรรมในบ้านพักที่ซอยศุภมิตร รายละเอียดจะเป็นอย่างไร ไปพบกับผู้สื่อข่าวของเราที่นั่นเลยค่ะ”
ผู้สื่อข่าวรายงานสดมาจากสถานที่เกิดเหตุบ้านศรีสมร
“ค่ะ…ตอนนี้ดิฉันอยู่กับร้อยเวรเจ้าของคดี….” ก่อนจะยื่นไมค์มาถามหมวดวันชาติ เจ้าของคดี ซึ่งอยู่ตรงนั้น “ไม่ทราบว่าทางตำรวจได้เบาะแสอะไรหรือยังคะ”
“ยังครับ ยังอยู่ในระหว่างการสอบสวนและเก็บหลักฐานครับ” วันชาติบอก
ผู้สื่อข่าวซักต่อ “ขั้นต้นนี้สันนิษฐานว่ายังไงคะ ฆ่าชิงทรัพย์ หรือว่าขัดผลประโยชน์”
“เราตั้งไว้ทั้งสองประเด็น แต่ตอนนี้ยังสรุปไม่ได้ ต้องรอผลการสืบสวนสอบสวนก่อนครับ”
“ขอบคุณค่ะ และนี่คือความเห็นของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มาทำการตรวจสอบในที่เกิดเหตุ หากมีความคืบหน้าอย่างไร เราจะรายงานให้ทราบต่อไป นารีรัตน์ แสวงผล รายงาน”
สมหวังดูข่าวนั้นอยู่กับป้าชวน “ชั้นเห็นหน้าไอ้โจรที่มันฆ่าคุณนายศรีสมรด้วยป้า”
“จริงเหรอ” ป้าชวนหน้าตื่น
“จ๊ะป้า....แต่ที่สำคัญมันก็เห็นหน้าชั้นด้วย”
คราวนี้ป้าชวนตกใจ มองหน้าสมหวังอย่างเป็นกังวล
“เรื่องใหญ่แล้วมั้ยล่ะนังหวัง! ช่วงนี้เอ็งห้ามออกไปไหนเด็ดขาดเลยนะ ใครมาที่ร้าน เอ็งก็ไม่ต้องเปิดประตูรับ เข้าใจไหม!” ป้าชวนกำชับ
สมหวังรับคำท่าทีหวาดหวั่น “จ้ะป้า”
ส่วนที่บ้านศรีสมรยามนั้น มีรถพยาบาล รถกู้ภัย รถทำข่าวของสำนักข่าวต่างๆ ตลอดจนเจ้าหน้าอื่นๆ เดินไปมาเต็มไปหมด นักข่าวเพิ่งละจากหมวดวันชาติออกมาหลังจากสัมภาษณ์สด
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งวิ่งมารายงาน
“หมวดครับ ญาติคุณนายศรีสมรมาแล้วครับ”
วันชาติหันกลับไปมองก็เห็น ยอดชายยืนเศร้าอยู่ หมวดหนุ่มจึงเดินเข้าไปหา
“สวัสดีครับ คุณ….”
ยอดชายบีบน้ำตาคลอเบ้า ท่าทีเสียใจมากมาย ก่อนจะแนะนำตัว
“ยอดชายครับ”
“เสียใจด้วยนะครับ”
“ครับ”
วันชาติเอ่ยขึ้น “ผมขออนุญาตสอบปากคำหน่อยนะครับ”
“ได้ครับ”
“ไม่ทราบว่านอกจากคุณนายศรีสมรแล้ว มีใครอยู่ในบ้านตอนเกิดเหตุอีกมั้ยครับ”
“ไม่มีครับ เธออยู่บ้านคนเดียว ผมออกไปซื้อของข้างนอก ส่วนคนใช้ก็ลากลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ยอดชายเล่าหน้าเศร้า
“แล้วพอจะทราบมั้ยครับว่าคุณนาย เคยมีปัญหาหรือขัดแย้งกับใครหรือเปล่า”
“ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ เรื่องธุรกิจเค้าไม่เคยเล่าให้ผมฟังเลย”
“แล้ว…”
พอหมวดวันชาติกำลังจะถามต่อ ยอดชายก็แกล้งปวดหัวทำเป็นยกมือกุมขมับ
วันชาติรีบบอก “เอ่อ…ไม่เป็นไรครับ วันนี้คุณพักผ่อนก่อนก็ได้ เอาไว้ผมจะขอเชิญคุณไปสอบปากคำวันหลังล่ะกันนะครับ”
“ยินดีครับหมวด ขอบคุณหมวดมากนะครับ…ที่มาเป็นธุระให้”
“ไม่เป็นไรครับ…ผมขอตัวก่อนนะคับ”
วันชาติลุกไป ยอดชายยิ้มแบบเจ้าเล่ห์!
หมวดวันชาติเข้ามาเก็บหลักฐานต่อในห้องนอนศรีสมร เจ้าหน้าที่ถือถุงอะไรบางอย่างเข้ามา
“หมวดครับ เราเจอถุงอันนี้ตกอยู่ในที่เกิดเหตุครับ”
หมวดวันชาติหยิบขึ้นมาดู
เป็นถุงใส่ชุดคุณนายศรีสมร ที่ถุงมีชื่อกำกับว่า “ร้านชวนชมภูษา”
รุ่งเช้า ยอดชายนัดหมายส่งเงินฆ่าทำงานให้กับแดน ในที่ลับตาแห่งหนึ่ง
“ทำได้ดีมาก” ส่งซองเงินให้ “เอานี่ค่าจ้าง” แดนรับไป มองหน้ายอดชายอย่างกังวล “ว่าแต่เมื่อกี้แกมีอะไรจะบอกชั้นเหรอ”
แดนอึกอัก “คือ…เออ”
“เอออ้าอยู่นั่นแหละ ชั้นจะรีบไปทำธุระต่อ”
“คือตอนผมลงมือยิงคุณนาย...บังเอิญมีคนเข้ามาเห็นครับ”
ยอดชายตกใจ หันขวับถามเสียงดัง “อะไรนะ”
“ที่สำคัญมันเห็นหน้าผมด้วย” แดนบอกต่อ
ยอดชายตะคอกอย่างโมโห “ไอ้บ้าเอ้ย! ไหนบอกว่าไม่มีปัญหาไง”
“ผมไล่ตามเก็บมันแล้ว...”
ยอดชายใจชื้น ยิ้มร่าขึ้นมาทันที “เก็บมันแล้วก็แล้วไปสิ จะเครียดทำไม”
“แต่มันหนีไปได้ซะก่อน”
ยอดชายหุบยิ้มกุมขมับ “โธ่ เว้ย! กูจะบ้าตาย”
แดนหน้าจ๋อย
“แล้วรู้หรือเปล่าว่ามันเป็นใคร”
“ไม่รู้ แต่จำหน้ามันได้ครับ”
“จะยังไงก็ช่าง แกต้องจัดการล่าตัวมันมาปิดปากให้ได้ ไม่งั้นได้กินข้าวแดงกันทั้งคู่แน่” ยอดชายสั่งเสียงเหี้ยมหน้าโหด
เช้าเดียวกันนั้น มีรถตู้คันหนึ่งแล่นมาจอดเยื้องกับร้านชวนชมภูษา
ยินเสียงคนในรถคุยกัน ยังไม่เห็นหน้ากุหลาบ
“จ่าแน่ใจนะจัดการคนเดียวได้”
คบเป็นจ่าบอกเสียงขรึม “สบายมาก” เป็นจ่าหญิง!
สักครู่หนึ่ง สมหวังเดินออกมาที่หน้าร้านชวนชมภูษา พร้อมถุงขยะ
เจ้าหน้าที่ในรถรายงาน “เหยื่อออกมาแล้วจ่า”
รถตู้เปิดประตูออก เผยให้เห็นจ่ากุหลาบในชุดทะมัดทะแมง ดูเป็นตำรวจหญิงที่มาดเท่สุดๆ
กุหลาบก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจ แต่ไม่ทันเห็นว่ามีหลุมอยู่ตรงประตู จ่ากุหลาบก้าวลงหลุม
ฟุบและเสียหลักลงไปกองที่พื้น
เจ้าหน้าที่ในรถร้อง “โว้ว”
อีกคนถาม “ไหวมั้ยจ่า”
กุหลาบลุกขึ้นยืนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กุหลาบพูดอย่างมั่นใจ “สบายมาก”
จ่ากุหลาบตั้งตัวได้ ย่องไปทางสมหวัง
เจ้าหน้าที่ 2 คน ส่ายหัวแล้วมองจ่ากุหลาบอย่างลุ้นๆ
“จะรอดมั้ยว๊า?!”
กุหลาบย่องไปหาสมหวังโดยที่ไม่ให้สมหวังรู้ตัว หลบซอกโน้นแล้วก็ย้ายมาหลบซอกนี้เยี่ยงจ่ามือโปร
ขณะเดียวกันสมหวัง เดินออกมาจากร้านอย่างระมัดระวัง แล้วอยู่ๆ ก็รู้ว่ามีใครตามมาจึงหันกลับไปดู ปรากฏว่าไม่มีใคร
สมหวังเร่งฝีก้าว ทันใดนั้น กุหลาบรีบเข้าชาร์จตัวสมหวัง แล้วใส่กุญแจมือที่ข้อแขนดังคลิก
สมหวังตกใจ! ร้องให้คนช่วย “ช่วย”
กุหลาบใช้สก๊อตเทปปิดปากหมับทันที
“อย่าขัดขืน…นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ”
สมหวังยิ่งตกใจจนตาเหลือก ทำได้แค่กลอกตาไปมา!
จ่ามาดเท่ให้สัญญาณรถตู้ พริบตานั้นรถตู้มาจอดเทียบตรงมาที่กุหลาบและสมหวัง
จังหวะนั้นป้าชวนเดินออกมาหน้าร้าน เห็นสมหวังกำลังถูกพาขึ้นไปบนรถตู้แล้วก็ขับออกไปต่อหน้าต่อตา
ป้าชวนตกใจตาเหลือก แหกปากร้องลั่นให้คนช่วย “ว้าย! ช่วยด้วยค่ะ…ช่วยด้วย หลานชั้นถูกลักพาตัว”
ที่ห้องสอบสวนในโรงพักแห่งหนึ่ง สมหวังอยู่ในสภาพใส่กุญแจมือ ปากถูกปิดด้วยเทปกาว โดยมีจ่ากุหลาบทำหน้าที่สอบสวน และจ้องมองอย่างเอาเรื่องอยู่
“สารภาพมาซะดีๆ ว่าเธอเป็นคนฆ่าคุณนายศรีสมรใช่มั้ย”
เห็นสมหวังไม่ยอมตอบ กุหลาบทุบโต๊ะดังปัง! สมหวังกับเจ้าหน้าที่อีกคนสะดุ้งเฮือก
“จ่ายังไม่แกะสก๊อตเทปออกจากปาก แล้วเค้าจะพูดได้ยังไงละครับ” ตำรวจบอก
กุหลาบเสียฟอร์ม ทำตัวไม่ถูก แล้วเดินไปดึงสก๊อตเทปออกจากปากสมหวัง
สมหวังร้อง “โอ๊ย” สีหน้าไม่พอใจ
“จะถามก็ถามดีๆ ก็ได้ จับชั้นมาทรมานแบบนี้ทำไม”
“ชั้นจะดีกับประชาชนที่ประพฤติดีเท่านั้น ผู้ร้ายอย่างเธอมันต้องเจอแบบนี้”
กุหลาบจับโคมไฟที่อยู่เหนือหัวส่องหน้าสมหวัง ถามคาดคั้น
“เธอเป็นคนฆ่าคุณนายศรีสมรใช่มั้ย”
“ชั้นไม่ได้ทำ” สมหวังบอกเสียงดัง
“ยังจะปากแข็งอีก”
“ชั้นบอกแล้วว่าชั้นไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำ” สมหวังพูดแทบเป็นตะโกน
“อย่ามาขึ้นเสียงกับชั้นนะ…จะเข้าตารางอยู่แล้วยังจะปากดีอีก”
จังหวะนั้น หมวดวันชาติเดินเข้ามาพอดี “จ่าทำอะไรน่ะ”
กุหลาบรีบตะเบ๊ะทำความเคารพหมวด เผลอตัวปล่อยโคมไฟที่จับอยู่ และไม่ทันหลบโคมไฟแกว่งมาโดนหัวตัวเอง กุหลาบร้อง “โอ๊ย”
“นี่แหละค่ะผู้ต้องหาที่ฆ่าคุณนายศรีสมร”
ป้าชวนเดินตามหมวดวันชาติเข้ามาด้วย พอเห็นสมหวังก็โผลเข้าไปกอดอย่างห่วงใย
“โธ่…สมหวัง เจ็บตรงไหนมั้ยลูก ขวัญเอ๊ยขวัญมา”
สมหวังกอดป้าแน่น “ไม่เจ็บจ้ะป้า…ชั้นกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ ป้าอยู่ตรงนี้แล้วไม่มีใครทำอะไรเอ็งได้หรอก”
“แล้วป้ามาได้ยังไงจ๊ะ” สมหวังสงสัย
“ป้าเห็นเอ็งถูกจับก็เลยโทร.มาแจ้งตำรวจ คุณหมวดเค้าก็เลยพาป้ามาหาเอ็งที่นี่”
จ่ากุหลาบมองเหตุการณ์อย่างงงๆ
พอวันชาติเห็นสมหวังถูกใส่กุญแจมืออยู่ตกใจรีบบอกกับกุหลาบ
“คุณสมหวังไม่ใช่ผู้ต้องหา! เค้าจะมาเป็นพยานให้เรา รีบปล่อยเค้าเดี๋ยวนี้เลย”
กุหลาบอึ้ง ตะลึง! แล้วรีบไขกุญแจมือให้สมหวัง
“เอ่อ…ขอโทษทีนะคะที่เข้าใจผิด…อย่าถือโทษโกรธเคืองอะไรชั้นเลยนะจ๊ะ…จะให้ชั้นทำอะไร ชั้นยอมทำทุกอย่างเลย”
วันชาติเอ็ด “พูดมากอยู่ได้…ไปเอากาแฟมาให้คุณสมหวังเค้าสิ”
กุหลาบยิ้มแป้น “ค่ะๆ คุณสมหวัง รอแป๊ปนะคะ”
จ่ากุหลาบเดินออกไป แล้วนึกขึ้นได้หันกลับมาถามป้าชวน
“คุณป้าจะรับเป็นน้ำอะไรดีคะ”
ป้าชวน ไม่สบอารมณ์ “ไม่เอา! ชั้นเจอหลานชั้นก็ชื่นใจแล้ว”
กุหลาบยิ้มเจื่อนๆ รีบออกไป
สมหวังดูแฟ้มคนร้ายผ่านไปทีละหน้า
“เอ็งแน่ใจนะว่าเอ็งจำหน้าคนร้ายมันได้” ป้าชวนถาม
“จำแม่นติดตาชั้นเลย” สมหวังบอกอย่างจริงจัง
จ่ากุหลาบเอากาแฟเข้ามาให้ “กาแฟค่ะ คุณสมหวัง”
สมหวังยิ้มบอก “ขอบคุณค่ะ…เรียกสมหวังเฉยๆ ดีกว่านะคะ”
“ค่ะ…สมหวัง”
หมวดวันชาติเดินเข้ามา “พอจะมีคนไหนคลับคล้ายคลับคลาบ้างมั้ยครับ”
“ไม่มีเลยค่ะ” สมหวังบอก
“ใจเย็นๆนะคะ ค่อยๆ ดูไป ไม่ต้องรีบ” กุหลาบบอก
วันชาติสั่ง “จ่าผมฝากดูด้วยนะ ผมขอตัวไปเคลียร์งานก่อน”
“ค่ะ”
ขณะที่หมวดวันชาติกำลังจะเดินออกไป
ระหว่างนั้น สมหวังเห็นรูปด้านข้างแดนเลือนราง อยู่ในรูปหมู่ใบใหญ่ของมือปืน “ซุ้มเมืองเพชร”
สมหวังเพ่งมองอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจ
สมหวังหน้าตาตื่น “หมวดคะ!...เจอแล้วค่ะ”
หมวดวันชาติรีบปรี่เข้ามาดู สมหวังชี้ แดน ในรูปหมู่
“เห็นแค่ด้านเดียว คุณแน่ใจนะ” สมชาติถามย้ำ
“แน่ใจสิคะ ชั้นจำได้ ไม่ผิดตัวแน่นอน” สมหวังมั่นใจ
“ซวยแล้ว มือปืนซุ้มเมืองเพชร” หมวดวันชาติคราง
ภาพของแดนถูกสแกนขยายแล้วพรินต์ออกมา แต่ยังไม่ค่อยชัดพอที่จะชี้ตัวบุคคลได้ วันชาติ และกุหลาบ มองด้วยความสนเท่ห์เพราะนึกไม่ออกว่าเป็นใคร
สมหวังนั่งรออย่างใจระทึก เมื่อมองผ่านกระจกไปยังอีกห้อง เห็นหมวดวันชาติกำลังคุยกับกุหลาบและตำรวจนายอื่นๆ อยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ครู่หนึ่ง หมวดวันชาติ และจ่ากุหลาบก็เดินเข้ามาหา
“คืออย่างนี้คุณสมหวัง…มือปืนที่คุณชี้ตัวในรูปเมื่อกี้ มันไม่มีประวัติในแฟ้มของตำรวจ”
“หมายความว่ามันไม่ใช่คนร้ายงั้นเหรอคะ” สมหวังแปลกใจ
ป้าชวนถามย้ำ “แล้วไหนเอ็งบอกว่าจำมันได้ไง”
“ชั้นจำได้จริงๆ นะป้า คนนั้นแหละที่มันฆ่าคุณนายศรีสมร”
กุหลาบอธิบาย “คือคนที่สมหวังชี้เมื่อกี้ถูกตัวแล้วค่ะ มันเป็นหนึ่งในกลุ่มมือปืนซุ้มเมืองเพชร แต่พอดีไอ้นี่มันไม่มีอยู่ในประวัติอาชญากรเพียงคนเดียว”
“และไอ้คนนี้แหละครับที่พวกเราสงสัยว่าเป็นมือปืนที่น่ากลัวที่สุดแล้วยิ่งอยู่ในซุ้มเมืองเพชรแล้วไม่ต้องพูดเลย ไอ้ซุ้มนี้มันอันตรายมาก ทางเราพยายามตามจับพวกมันอยู่ แต่ยังตามตัวไม่เจอสักคน! มันเห็นหน้าคุณแบบนี้ มันไม่ปล่อยคุณไว้แน่ๆ” วันชาติกล่าวเสริม
ป้าชวนตกใจ “หมายความว่าหลานชั้นกำลังตกอยู่ในอันตรายเหรอคะ”
“ครับ!....เพื่อความปลอดภัยของคุณสมหวัง เราแนะนำให้คุณไปซ่อนในที่ปลอดภัยชั่วคราวก่อน เพื่อกันตัวคุณไว้เป็นพยานบุคคลในคดีนี้”
สมหวังตกตะลึง “อะไรนะ….ชั้นต้องไปซ่อนตัวเพื่อเป็นพยาน!”
หมวดวันชาติ กับจ่ากุหลาบพยักหน้า
“ไม่ไป…ชั้นไม่ขอไปไหนทั้งนั้น” สมหวังไม่ยอม
“ถือว่าทางเราขอร้องเถอะนะครับ เพื่อความปลอดภัยของคุณแล้วก็เพื่อประโยชน์ในทางรูปคดี” วันชาติบอก
“ไม่ค่ะ…ชั้นเป็นห่วงป้า ชั้นไม่ไปไหนทั้งนั้น”
สมหวังและป้าชวนมีสีหน้าหนักใจ
หมวดวันชาติกับจ่ากุหลาบมองหน้ากันแบบไม่รู้จะทำยังไง
2 ป้าหลานกลับมาที่ร้าน ป้าชวนพับผ้าใส่กระเป๋าหนึ่งชิ้น สมหวังก็หยิบออกจากกระเป๋าทันที จนป้าชวนทนไม่ได้ตีมือสมหวังดังป้าบ
“โอ๊ยย! ป้าชั้นเจ็บนะ”
อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 1/2 วันที่ 13 ก.ย. 55
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่างละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th
