อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 2/3 วันที่ 16 ก.ย. 55

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 2/3 วันที่ 16 ก.ย. 55

เจ้ากรรม! แดนดันมายืนดักอยู่ตรงหน้า สมหวังตกใจ แล้วแดนก็จะเข้าไปคว้าตัวสมหวัง แต่สมหวังหลบได้ทัน แล้ววิ่งอ้อมเสาไปอีกทางหนึ่ง แดนวิ่งไล่กวดตามไป
สมหวังวิ่งออกมาหน้าลานจอดรถ เห็นรถส่งของจอดอยู่จึงวิ่งไปหลบ
แดนวิ่งตามมา และมองไปที่รถส่งของ แดนคิดว่าสมหวังต้องหลบอยู่ที่รถคันนั้นแน่ๆ แดนก้มลงมองหาสมหวังจากใต้ท้องรถ...เป็นจังหวะเดียวกับที่สมหวัง ปีนขึ้นไปบนหลังกระบะพอดี แดนจึงมองไม่เห็น
คนขับรถกับเด็กยกของเดินมาพอดี เห็นแดนจ้องมองรถอยู่
“พี่ทำอะไรอ่ะ”

“น้อง…เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสั้นๆ ใส่เสื้อสีฟ้า เดินมาทางนี้มั้ย”
“ไม่เห็นอะพี่”
แดนไม่เห็นสมหวังอยู่บนรถก็หงุดหงิด “มันหายไปไหนของมันวะ”
คนขับ ขับรถออกไป แดนเหลือบไปเห็นกำไลข้อมือผู้หญิงตกอยู่ แดนคิดได้ แล้วมองไปที่รถคันที่เพิ่งขับออกไป
“มันอยู่ในรถคนนั้น”
แดนจะวิ่งตามรถแต่ตามไม่ทัน
แดนโมโหมาก “โธ่เว๊ย”

รอนานจนทนไม่ไหว สายฟ้าออกมาตามหาสมหวัง ถามร้านที่อยู่บริเวณนั้น 2-3 ร้าน จนมาถึงร้านน้ำที่สมหวังซื้อเมื่อครู่นี้
“โทษนะครับ…เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสั้นๆ สูงประมาณนี้…” สายฟ้าทำมือให้ดู “ใส่เสื้อสีฟ้า หน้าตาบ้านๆ น่ารักๆ มาซื้อน้ำหรือเปล่าครับ”
แม่ค้าคิดๆ
สายฟ้าบอกต่อ “เสียงเหน่อๆ ด้วยครับ”
แม่ค้านึกออก “อ๋อ!!...เห็นๆ วิ่งไปทางนี้” ชี้ทางที่สมหวังวิ่งหนีแดนไป “แต่เห็นไปสักพักนึงแล้วนะ”
สายฟ้าหงุดหงิด เข่นเขี้ยว “วิ่งไปทางนี้เหรอครับ!! ยัยตัวแสบ”

ส่วนที่ถนนหน้าห้างพาหุรัดเวลานั้น ยอดชายยังคงเดินหงุดหงิดโมโหมองหาแดนอยู่บริเวณนั้น
“ไปไหนของมันว๊า! บอกให้รออยู่ในรถ ไม่ต้ององต้องเอามันแล้ว ช่วยไม่ได้เสือกหายไปเอง!”
ยอดชายหงุดหงิดหนัก เปิดประตูขึ้นไปสตาร์ทรถ ขณะกำลังจะออกรถ แดนวิ่งมาขวางไว้ ยอดชายเบรครถดังเอี๊ยดดด!
แดนเปิดประตูขึ้นมานั่ง ด้วยอาการหอบๆ
“แกไปไหนมา” ยอดชายถามอาการฉุนเฉียว
“ผมไปตามฆ่านังพยานที่เห็นผมฆ่าคุณนายมาน่ะสิ”
ยอดชายชะงักกึก “แกว่ายังไนะ แกเจอกับไอ้พยานนั่นเหรอ!! แล้วแกจัดการมันได้หรือเปล่า”
แดนพูดอย่างโมโห “มันหนีไปได้ซะก่อน”
ยอดชายโมโหกว่า “โธ่เว้ย! พลาดอีกแล้ว! แกทำงานยังไงของแกวะ”
แดนชักฉุน “คุณจะให้ผมทำยังไง นังนั่นมันเร็วยิ่งกว่าจรวดอีก แว๊บๆ หายไปไหนไม่รู้”
ยอดชายต่อว่า “ทำงานพลาดแบบนี้ แล้วมีหน้าจะมาขอเงิน!”
แดนของขึ้น ชักสีหน้าไม่พอใจ “มันมีปัญหามากนักใช่มั้ย ผมไม่ทำก็ได้ คุณจัดการเองแล้วกัน!” พลางกำลังจะลงจากรถ
ยอดชายตกใจ ใจเย็นลง “เฮ้ย...เดี๋ยวๆๆ ใจเย็นก่อน”
แดนชะงักแล้วหันกลับมา
“อย่าถือสาชั้นเลยน่า...ช่วงนี้ชั้นเครียดๆ..ชั้นกลัวว่าเกิดพลาดบ่อยๆแบบนี้ มีหวังเราไม่รอดมือไอ้พวกตำรวจแน่!” ยื่นเงินให้แดน “นี่..เงินที่แกขอไว้ แกจำเป็นต้องใช้มันไม่ใช่เหรอ”
แดนรับเงินใจเย็นลงเช่นกัน “คิดจะลงเรือลำเดียวกันแล้ว ก็ต้องไว้ใจกันหน่อย ผมบอกคุณแล้วยังไงว่าผมไม่ปล่อยนังนั่นไว้แน่ คุณไม่ต้องห่วง อีกไม่นาน คุณเตรียมไปเสวยสุขกับเงินมรดกของคุณได้เลย!”

ชายคนขับรถพร้อมเด็กยกของ ขับรถแล่นมาตามบนถนนได้สักระยะ สมหวังค่อยๆ โผล่มาจากลังใส่ของ แล้วเอื้อมมือไปเคาะกระจกหน้า
“จอดด้วยค่ะ…จอดด้วย”
คนขับมองทางกระจกหลัง เห็นสมหวังเคาะกระจกอยู่ ก็ตกใจ
“เฮ้ย! ใครวะ”
คนขับเบี่ยงรถเข้าจอดตรงข้างทาง แล้วลงมาดู สมหวังยิ้มแหยๆ
“ขอบคุณนะคะพี่”
สมหวังลงจากรถแล้วรีบเดินไป คนขับกับเด็กยกของมองกันงงๆ
เด็กยกของบ่นพึมพำ “ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
ทั้งคู่ยังคงงงๆ เกาหัวแกรกๆ ก่อนจะขึ้นรถขับออกไป

สายฟ้าเดินหน้าเหวี่ยง อารมณ์หงุดหงิดกลับเข้ามาในร้าน พอเห็นคนขายก็ต้องฝืนยิ้ม สายฟ้าเดินตรงเข้าไปหาคนขาย ยิ้มแห้งๆ พูดอ้อมแอ้มอึกอัก “เอ่อ…ค่าของเท่าไหร่นะครับ”
“สามพันหกค่ะ” คนขายบอก
สายฟ้าหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา หยิบเงินออกมาหมดกระเป๋า แต่มีอยู่แค่สามพันกว่าบาทคนขายมองตาเขม็ง สายฟ้ายิ้มเจื่อนๆ
สายฟ้าล้วงหาเศษตังค์กระเป๋าซ้าย กระเป๋าขวา กระเป๋าหลัง ได้แบงค์ย่อย และเศษสตางค์มาอีกกำเบ้อเร่อ!
สายฟ้านับเศษให้คนขาย
“สามพันห้าร้อยแปดสิบเจ็ด…สามพันห้าร้อยแปดสิบแปด…สามพันห้าร้อยแปดสิบเก้า”
เหรียญหมดมือสายฟ้าแล้ว สายฟ้ายิ้มแหยๆให้คนขาย
“ขาดอีกสิบเอ็ดบาท! รอแป๊ปนะครับ เดี๋ยวผมไปเอาที่รถให้” ทำท่าจะไป
คนขายมองเซ็งๆ บอก “ไม่เป็นไรค่ะ…สิบเอ็ดบาทลดให้”
“ขอบคุณนะครับ…เออ…ขอบิลด้วยนะครับ”
คนขายหันไปเขียนบิลให้ สายฟ้าสีหน้าแค้นสมหวังมาก ชายหนุ่มคำรามในลำคอ
“ทำชั้นแสบมากนะ ยัยกะเปี๊ยก”

ที่โรงพักเจ้าของคดีฆาตกรรมคุณนายศรีสมร ภายในห้องทำงานสารวัตรยามนั้น สารวัตรกำลังง่วนกับการอ่านเอกสารอยู่ ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าห้อง
“เข้ามา” สารวัตรเงยหน้าบอก
เป็นหมวดวันวันชาติ เปิดประตูเดินเข้ามา
“เชิญนั่งหมวด”
“ขอบคุณครับ” วันชาตินั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“คดีคุณนายศรีสมรไปถึงไหนแล้ว” สารวัตรถาม
“กำลังให้สายสืบตามรอยคนร้ายอยู่ครับ” หมวดวันชาติรายงาน
“ผมอยากสอบปากคำเพิ่มพรุ่งนี้…คุณช่วยจัดการให้ผมด้วยนะ”

หลังหมวดวันชาติเดินออกมาจากห้องสารวัตร ก็เดินไปสั่งการจ่าเวรที่กำลังทำงาน
“จ่า ช่วยนัดคุณยอดชายให้ผมหน่อย สารวัตรจะสอบปากคำเพิ่ม”
“ครับ…แล้วพยานที่พาไปซ่อนล่ะครับ” จ่าเวรถาม
“ทางนั้นเดี๋ยวผมจัดการไปรับเอง ผมไม่อยากให้พยานออกไปไหนมาไหนเองตามลำพัง มันอันตราย”
วันชาติพูดจบก็เหลือบไปเห็นสมหวังที่หน้าตาตื่นเข้ามา หอบแฮกๆ อยู่
“หมวดคะ…ช่วยด้วยค่ะ”
วันชาติตกใจ “เฮ้ย!!! มาได้ไงคุณสมหวัง”
สองคนอยู่ในห้องทำงานแล้ว พอหมวดวันชาติพอรู้จากสมหวังก็ยิ่งตกใจ

“ห๊า!!!...อะไรนะ…คุณเจอกับไอ้มือปืนงั้นเหรอ”
สมหวังพยักหน้า “ค่ะ…ชั้นหนีมันมาได้….ก็บึ่งตรงมาหาหมวดนี่เลยค่ะ”
วันชาติเครียดจัด “โอ๊ย!...ผมจะบ้าตาย…คุณสมหวัง คุณเป็นพยานคดีฆาตกรรมกำลังซ่อนตัวอยู่นะ…คุณออกมาเดินข้างนอกได้ยังไง ผมบอกแล้วว่าไอ้มือปืนแก๊งนี้มันร้ายกาจมาก ดีนะที่คุณหนีรอดมันมาได้”
สมหวังฉุนนิดๆ “แล้วหมวดจะให้ชั้นทำยังไง…ก็คุณสายฟ้าเค้าให้ชั้นมาซื้อของกับเค้า ขืนชั้นไม่ออกมาเดี๋ยวเค้าก็สงสัย เค้ายิ่งเขม่นๆ ชั้นอยู่”
“แล้วจ่ากุหลาบล่ะ”
“ไม่ได้มาด้วย”
“คราวหน้าคราวหลังถ้าจะไปไหน ก็พาจ่ากุหลาบไปด้วย” วันชาติกำชับ
สมหวังนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก็หน้าเสีย “โอ๊ย!!...ตายแน่ๆ เลยเรา”
“อะไรคุณสมหวัง”
“คุณสายฟ้ายังอยู่ที่พาหุรัดอยู่เลย เงินที่ต้องจ่ายค่าของก็อยู่ที่ชั้นหมดเลย! ป่านนี้คงหาชั้นให้ควั่ก ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง กลับไปต้องโดนเล่นงานแน่ๆ”
สมหวังยิ่งนึกยิ่งสยอง

ที่โรงซ้อมเต้น บ้านพักวงดนตรีวทัญญู บาสกำลังออกลวดลายเต้นท่ายากๆ เป็นท่าที่เขาคิดขึ้นมาใหม่ โดยเป็นแนวโมเดิร์นแด้นซ์ผสมกับลีลาหางเครื่องลูกทุ่ง ให้บรรดาแด้นเซอร์ในวงดู
บาสอธิบายพร้อมเต้นให้ดู “หมุนสามรอบนะ 1..2..3 หมุนพร้อมกางแขนและหุบตาจังหวะ…. พอจังหวะที่ 4 และ 5 ให้กระโดดแล้วฉีกขากางอากาศแบบนี้” บาสสาธิตให้ดู “พอ 6 ให้ลงมานั่งคุกเข่า 7 และ 8 ให้กระแทกหน้าอกสองที ดึ๋งๆ แบบนี้!”
บรรดาแด้นเซอร์ยืนดูแบบตาค้าง เพราะไม่เคยเห็นท่ายากและแปลกประหลาดล้ำแบบนี้มาก่อน
“พี่บาส!...พี่แน่ใจเหรอว่ามันท่าเต้นลูกทุ่ง นี่มันท่าเชียร์ป๋อมแป๋มที่เด็กมหาวิทยาลัยเค้าเต้นกันชัดๆ” แด้นเซอร์สาวคนแรกนำร่อง อีกคนเยาะเพื่อนพลางหัวเราะคุยข่ม
“ไม่รู้จักแล้วยังกระแดะจะเรียก เค้าเรียกว่าลีดปอนปอนโว้ย”
บาสส่ายหัว “เค้าเรียกว่าหลีดปอมปอม!”
แดนซ์เซอร์รายแรกหน้าแตก บ่นขำๆ “อีแม่รู้รอบทิศ”
แดนเซอร์อีกรายบ่น “พี่บาส ท่ายากขนาดเนี้ยพวกชั้นเต้นไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ…ต้องเต้นได้สิ พยายามหน่อย” บาสบิ้วท์
“ขนาดท่าเจ๊เนาว์แค่ยกมือสลับกันไปมา ถอยหน้าถอยหลัง ที่ว่าง่ายๆแล้ว อีพวกนี้ยังสะดุดขาตัวเองล้มระนเระนาดเลย ชั้นว่าวันนี้เอาท่าง่ายๆก่อนเถอะ พรุ่งนี้ก็จะแสดงแล้ว อีกอย่างอีแม่นางฟ้านางสวรรค์นักร้องอันโด่งดังของวงเราก็ยังไม่เสด็จมา รับรองนังนั่นมันจำท่าไม่ได้แน่ๆ” แดนเซอร์รายแรกว่า เหน็บจอมขวัญไปด้วย
บาสอึ้ง “อ้าว…ไหนบอกว่าพี่จอมขวัญจะมาซ้อมไง”
“จะเอาอะไรกับนังจอมขวัญ ไม่แน่วันนี้มันไม่มาด้วยซ้ำ เจอกันอีกทีคงจะวันงานเลยชั้นว่า!” หนึ่งในนั้นบอก
“แล้วเค้าจะเต้นได้เหรอ…” บาสงง
“โอ้ย!! ไม่ต้องสนใจหรอก นังนั่นเอาตัวรอดเก่ง…เรามาซ้อมกันต่อเถอะ” แด้นเซอร์คนแรกบอก
“งั้น…เต้นท่าเก่าไปก่อนล่ะกัน ถ้าท่าไหนพอจะเปลี่ยนได้เดี๋ยวพี่จะเปลี่ยนให้” บาสยิ้มบอก
แดนซ์เซอร์พยักหน้า และตั้งแถวซ้อมกันต่อ บาสช่วยจัดแพทเทิร์นให้ใหม่

กุหลาบเดินถือตะกร้าชุดแด้นเซอร์มาตากที่ราวตรงอีกมุมข้างโรงซ้อมเต้น เห็นบาสกำลังสอนเต้นอยู่ก็พึมพำ เบ้ปากใส่
“โธ่เอ๊ย...เต้นก็งั้นๆ แหละ ชิ!”
กุหลาบหันไปหยิบชุดตากบนราว ครู่หนึ่ง ก็ขยับแข้งขยับขาเต้นตามจังหวะดนตรีที่เค้าซ้อมกันอยู่ บางครั้งก็หันมามองท่าเต้น แล้วเต้นตามแด้นเซอร์อย่างอารมณ์ดี
บาสเหลือบมาเห็นกุหลาบกำลังเต้นอย่างออกรสออกชาติ บาสถึงกับหัวเราะออกมา แล้วค่อยๆ ย่องมาข้างหลังกุหลาบ
บาสแกล้งทำเสียงดังให้กุหลาบตกใจ “ทำอะไร”
กุหลาบตกใจ! หันไปหยิบตะกร้าครอบหัวบาสแล้วถีบบาสกระเด็นไปกองที่พื้น
“โอ๊ย”
กุหลาบหันมาเห็นเป็นบาสก็ตกใจอีกรอบ นึกเป็นห่วง
“บาส!!! เป็นอะไรหรือเปล่า” กุหลาบเข้าไปช่วยพยุง
“ก็เจ็บน่ะสิถามได้….ต่อไปชั้นจะไม่เข้าใกล้เธออีกแล้ว…คนอะไรวะใช้ แต่ความรุนแรงตลอด”
กุหลาบยิ้มเยาะ “สมน้ำหน้า…อยากทำให้ชั้นตกใจเองช่วยไม่ได้”
บาสลุกขึ้นมาได้ก็หัวเราะ “เมื่อกี้ชั้นเห็นเธอเต้น…รู้มั้ยเต้นเหมือนอะไรเหมือนนกน้ำกำลังจับปลาอ่ะ”
“ชั้นก็เต้นเล่นๆ…อย่าให้ชั้นจัดเต็มนะ นายเห็นแล้วจะหนาว” ยักคิ้ว
“ไหนๆ ลองเต้นให้ดูหน่อยดิ”
“ไม่เอาเสียเวลา ไม่อยากโชว์ความสามารถให้ใครเห็นตอนนี้…นายไปซ้อมเต้นของนายต่อเถอะ!”
บาสคิดอะไรขึ้นได้ “เอางี้…มาแข่งเต้นกัน ให้พวกแด้นเซอร์เป็นคนตัดสิน ถ้าเธอชนะ
ชั้นเลี้ยงข้าว”
กุหลาบคิดๆ แล้ววางชุดลง “ก็ได้!...ชั้นอยากกินอะไร นายต้องเลี้ยงทุกอย่างเลยนะ”
“ไม่มีปัญหา…แต่ถ้าเธอแพ้ เธอต้องช่วยเป็นแม่สื่อให้ชั้นกับน้องสมหวัง!”
กุหลาบหมั่นไส้ ฮึดสู้ “ก็ได้”
กุหลาบยืนอยู่ตรงวิทยุและหยิบแผ่นซีดีใส่ในเครื่องเล่น เป็นแผ่นเพลงลูกทุ่งจังหวะแด้นซ์ บาสตั้งท่าเตรียมตัวที่จะเต้นอย่างมั่นใจ
กุหลาบเปิดเพลง บาสเริ่มเต้น งัดท่าเจ๋งๆ มาเต้นข่มกุหลาบ แด้นเซอร์ส่งเสียงและปรบมือให้
กุหลาบยิ้มเยาะ “แค่เนี้ย! นึกว่าแน่สักแค่ไหน”
บาสผายมือโยนให้กุหลาบเต้น กุหลาบเริ่มเต้น แค่เต้นท่าแรกก็ดูงามสง่า ทรวดทรงองเอวอ่อนช้อย บาสถึงกับจ้องตาค้าง
เสียงปรบมือและเสียงเชียร์จากแด้นเซอร์ดังสนั่น
บาสขัดใจไม่ยอมแพ้ ลงไปเต้นประชันกับกุหลาบ ทั้งสองต่างไม่ยอมกันและกัน เต้นกันอย่างดุเดือด ลีลาระดับเท้าไฟ

ทั้งคู่วาดเท้าเต้นสวนกันไปมา และแล้วก็เกิดพลาด ขาของกุหลาบไปเกี่ยวกับขาบาส จนทั้งคู่ล้มลงไป ปากจุ๊บกัน! ทั้งสองคนตาเหลือก กุหลาบจ้องบาสอย่างเขินๆ
แด้นเซอร์ โห่ฮิ้ววววววว! โห่เชียร์กันให้ดังสนั่นไปทั้งบริเวณ

ระหว่างนั้น เจ๊เนาว์ กับ ชูชนะเดินเข้ามาพอดี
“อ้าว…เฮ้ยยยย ทำอะไรกัน ทำไมไม่ซ้อมเต้น”
แด้นเซอร์ตกใจ สลายโต๋ วงแตกออกไป พอแด้นเซอร์สลายตัวออกไป ชูชนะกับเจ๊เนาว์ก็เห็นภาพกุหลาบกับบาสนอนทับกันอยู่ ชูขนะกับเจ๊เนาว์ตาโต!!!
กุหลาบกับบาสรีบผละตัวออกจากกัน
ชูชนะตวาด “เอ็งสองคนทำอะไรกันวะนั่นน่ะ”
บาสกะกุหลาบอึกอักกันไปมา ต่างคนต่างเขิน
“เปล่าทำอะไรสักหน่อยลุง….ก็เต้นกันอยู่ดีๆ แต่เกิดพลาดกันนิดหน่อย” บาสว่า
เจ๊เนาว์ยังจดจ้องมองกุหลาบ ด้วยสายตาไม่เชื่อ
กุหลาบรีบบอก “จริงๆ เจ๊ ก็แค่ล้มทับกันเฉยๆ”
ชูชนะถามบาสเรื่องซ้อมเต้น “แล้วนี่พวกเอ็งไม่ซ้อมกันหรือไงวะ”
“ซ้อมไปแล้วรอบหนึ่ง” บาสบอก
“ซ้อมไปแล้ว…แล้วไหนนังจอมขวัญล่ะ” ชูชนะถามอีก
“ยังไม่เห็นเลยลุง…นี่ก็รออยู่”
ชูชนะฟังแล้วหงุดหงิด “อะไรของมันวะ…อยากได้ท่าเต้นใหม่ๆ กูก็หาคนมาช่วยสอนท่าใหม่ๆให้ มันยังไม่คิดจะไม่มาซ้อมอีก”
“เรื่องนั้นมันไม่ใช่ประเด็นแล้วหละพ่อ” เจ๊เนาว์บอก
ชูชนะโมโห “แล้วมันจะเอายังไงของมันวะ! อีกแค่วันเดียวจะออกงานแล้ว มันไม่มาซ้อม ถ้าไม่ถูกใจเดี๋ยวก็มาโวยวาย กูเอาใจมันไม่ถูกแล้วนะโว้ย!”
“เดี๋ยวชั้นลองโทรตามมันอีกทีนะจ๊ะพ่อ” เจ๊เนาว์
ชูชนะถอนใจ “เฮ้อออ…กูละเหนื่อยใจ!”
ทันใดนั้น ได้ยินเสียงรถสายฟ้าแล่นปราดเข้ามา ทุกคนตกใจ! หันไปมองที่หน้าบ้าน
“ใครมันมาขับรถซิ่งหน้าบ้านกูวะ” ชูชนะบ่นงึมงำ
ทุกคนรีบวิ่งออกไปดู

เป็นสายฟ้านั่นเอง ซึ่งก้าวลงมาจากรถด้วยใบหน้าบึ้งตึงและอารมณ์ฉุนเฉียว สำลีวิ่งทะเร่อทะร่าออกมารับ

“มีอะไรให้น้องสำลีช่วยถือมั้ยครับ”
สายฟ้าไม่สนใจสำลีสักนิด แถมเดินชนจนร่างสำลีหมุนติ้วกระเด็นออกไป
สำลีเซ็ง “อารายแว๊…ไม่น่าเป็นคนดีเลยกรู!”
ชูชนะ เจ๊เนาว์ บาส และกุหลาบ วิ่งออกมาดู
สายฟ้าพูดแทบเป็นคำราม “ยัยตัวแสบกลับมาหรือยัง”
“ใครเหรอสายฟ้า” ชูชนะงง
“ก็ยัยสมหวังตัวดีของพ่อไง”
กุหลาบทั้งตกใจ และเป็นห่วง “สมหวัง!…สมหวังทำไมคะ…แล้วนี่สมหวังหายไปไหน”
“เพื่อนเธอทำชั้นแสบมากนะ” สายฟ้าจ้องหน้ากุหลาบ
“เกิดอะไรขึ้นกับน้องสมหวังเหรอพี่!” บาสสงสัย
“ก็ยัยตัวแสบน่ะสิ ซื้อของอยู่ด้วยกัน…อยู่ดีๆ ก็หนีหายไปไหนเฉยเลย เชิดเงินค่าของไปอีกสี่พัน!”
ทุกคนตกใจร้องประสานเสียง “เฮ้ยย!!!”
“ไม่หรอกมั้ง…สมหวังมันจะทำแบบนั้นทำไม” เจ๊เนาว์ว่า
ชูชนะบอก “พลัดหลงกันหรือเปล่า?”
“พลัดหลงอะไรล่ะพ่อ ผมรอตั้งนาน พอไปถามร้านขายน้ำแถวนั้น เค้าก็บอกว่าเห็นยัยนั่นมาซื้อน้ำแล้วก็วิ่งออกไป”
กุหลาบได้ยินว่าสมหวังวิ่งหนีก็ยิ่งตกใจ หน้าเสีย บ่นพึมพำ “วิ่งหนีด้วย!…อย่าบอกนะว่าสมหวังเจอกับไอ้พวกนั้น! ตายแล้ว!! ซวยแน่ๆ”
บาสเห็นกุหลาบหน้าเสียก็แซว “นี่…หน้าซีดเป็นผีดิบเลย…ไม่ต้องห่วงหรอก ชั้นว่าเดี๋ยวน้องสมหวังก็ต้องกลับมา”
กุหลาบยืนนิ่งอึ้ง มัวแต่กังวล ไม่ได้สนใจที่บาสพูด
“กลับมาล่ะน่าดู ยังไม่ทันไรก็ออกลายซะแล้ว” สายฟ้าขู่
ชูชนะเอาน้ำเย็นลูบ “ใจเย็นๆ ลูก!”
ระหว่างนั้น รถหมวดวันชาติก็แล่นเข้ามา

หมวดวันชาติปลอบสมหวังที่มีท่าทางหวั่นๆ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ….เดี๋ยวพูดตามที่เราเตี๊ยมกันไว้แล้วกัน ที่เหลือผมจัดการเอง...”
จากนั้นทั้งสองลงจากรถ….เดินเข้าไปในบ้าน

กุหลาบเหลียวไปเห็นสมหวังเดินเข้ามา “สมหวังกลับมาแล้ว”
แล้วก็เห็นหมวดวันชาติก็เดินตามหลังมาด้วย
กุหลาบถึงกับชะงัก หมวดวันชาติมองกุหลาบเขม็ง
กุหลาบยิ้มแหยๆ “หมวดก็มาด้วย”
สายฟ้ารีบเดินเข้าไปหาทันที หน้าตาเอาเรื่องมาก
“พี่ชาติ…เด็กพี่ทำผมแสบมากเลยนะ ผมขอแจ้งความจับยัยสมหวังข้อหายักยอกเงินสี่พัน”
“เดี๋ยวๆ สายฟ้า เข้าใจผิดกันแล้ว คืออย่างนี้…” วันชาติพูดไม่ทันจบ สายฟ้าขัดขึ้น
“พี่ชาติไม่ต้องมาพูดเลย”
“ฟังชั้นอธิบายก่อนซิ”
สายฟ้านิ่ง รอฟังคำอธิบาย
“พอดีชั้นไปเจอสมหวังเข้า ก็เลยพาตัวไปสอบคำเพิ่มเติมที่โรงพัก…ก็เรื่องคดีที่ถูกบริษัทจัดหางานหลอกมานั่นแหละ”
สมหวังยื่นเงินคืนให้ “นี่ค่ะ…เงิน”
สายฟ้ารับเงินกลับมา “แล้วจะไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกชั้นก่อน…โทรศัพท์ก็มี”
สมหวังมองหน้าหมวดเลิกลั่ก ว่าจะแถยังไงดี เพราะไม่คิดมาก่อน
“คือ…คือชั้นลืมน่ะ”
สายฟ้าปรี๊ดเสียงดัง “ลืม” สมหวังสะดุ้งเฮือก “พูดมาได้ว่าลืม เธอปล่อยให้ชั้นรอเป็นชั่วโมงๆ เนี่ยนะ”
สมหวังจ๋อย “ขอโทษค่ะ”
“คราวหน้านะชั้นจะให้เธอรอนานๆ แบบนี้บ้าง แล้วชั้นก็จะอ้างว่าลืม ดูสิว่าเธอจะโกรธมั้ย” สายฟ้าฟาดงวงฟาดงา
ชูชนะตัดบท “เอาน่าสายฟ้า…มันก็เรื่องเข้าใจผิดกัน นังสมหวังก็ขอโทษแล้ว ก็แล้วๆ กันไปก็แล้วกัน”
สายฟ้าคลายขมวดคิ้วแล้ว แล้วอยู่ๆ ก็คิดอะไรได้ แกล้งโมโหขึ้นมาอีก
“ผมไม่ยอมหรอกพ่อ…ทำให้ผมเสียเวลาแบบนี้ มันต้องมีบทลงโทษ!”
หมวดวันชาติ สมหวัง และกุหลาบ มองหน้ากันไม่รู้จะทำยังไงดี
“ข้าไม่รู้จะช่วยเอ็งยังไงแล้ววะนังหวัง ไอ้สายฟ้ามันคงเอาเอ็งออกแน่ๆ…” ชูชนะบอกหมวดวันชาติจ๋อยๆ “ไอ้ชาติเอ็งเตรียมไปหาที่อยู่ใหม่ให้นังสองคนนี้เถอะ”
สายฟ้าสะดุ้ง! ที่ชูชนะเข้าใจผิดคิดว่าตนจะไล่สมหวังออก
สายฟ้ารีบกระซิบชูชนะ “พ่อ…ผมยังไม่ได้บอกว่าจะไล่ออก”
“ก็เมื่อกี้เอ็งพูดอยู่แหมบๆ ว่าจะลงโทษนังหวัง ข้าก็คิดว่าเอ็งจะไล่มันออก…เอ็งจะเอายังไงของเอ็งวะ”
สายฟ้ากลัวเสียฟอร์ม
“ครั้งนี้ผมจะคาดโทษไว้…หากมีปัญหาขึ้นมาอีกล่ะก็ ผมให้ออกอย่างเดียว” จ้องหน้าสมหวัง “ตกลงมั้ย!”
สมหวังมองตาหมวดเหมือนจะปรึกษา หมวดขมิบตาให้สมหวังยอมรับข้อเสนอ สมหวังพยักหน้าตกลง
“แล้วก็ ต้องตัดค่าแรงสองวัน ว่าไง”
“ค่ะ” สมหวังรับคำ
“งั้นเรื่องนี้ถือว่าเลิกแล้วกันไป” สายฟ้ายิ้มย่อง ทำท่าจะเดินออก
วันชาติเรียกไว้ “เดี๋ยวๆ สายฟ้า”
“อะไรพี่ชาติ” สายฟ้าหันมาหา
“พรุ่งนี้ ชั้นต้องพาสมหวังไปสอบปากคำอีก ก็เลยบอกแกไว้ก่อน เดี๋ยวเห็นสมหวังหายไปจะมีปัญหาอีก”
“ก็ได้…งั้นตัดค่าแรงอีกหนึ่งวันก็แล้วกัน รวมเป็นสามวัน”
บาสไม่ไหวแล้ว “โหดจังพี่สายฟ้า”
“แกไม่ต้องพูดมากเลย..ไปช่วยชั้นขนของลงจากรถ”
สายฟ้าเดินนำไป บาส เจ๊เนาว์เดินตาม
“ไอ้ลูกคนนี้เป็นอะไรของมัน เอ็งไม่ต้องไปถือมันหรอกนะ” ชูชนะบอกหมวดแหยๆ
“ไม่เป็นไรครับ…เดี๋ยวผมขอคุยกับสองคนนี้แป๊ปนึงนะครับ”
“ตามสบาย”

ชูชนะบอก แล้วเดินเข้าบ้านไป
ทุกคนช่วยกันยกของมาวางในบ้านคนละไม้ละมือ สายฟ้าชี้บอกไปมา

“เออๆ…วางไว้ตรงนั้นแหละ”
“ไม่โหดไปหน่อยเหรอสายฟ้า ถึงขั้นตัดเงินเดือนกันเลยเหรอ” เจ๊เนาว์อ้อมแอ้มถาม
“ก็ขู่ไปอย่างงั้นแหละเจ๊ ช่างฝีมือดีๆ ถูกๆ อย่างนี้หายากจะตาย ไปจ้างคนอื่นแพงกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า” สายฟ้าว่า
“แล้วเมื่อกี้ล่ะ” เจ๊เนาว์แปลกใจ
สายฟ้ายิ้มกริ่ม “แกล้งเด็กนะเจ๊…โดนเข้าบ้างเป็นไง จ๋อยไปเลย…รู้จักผมน้อยไป”
บาสผสมโรง “พี่สายฟ้าอะ ชอบแกล้งน้องสมหวังของผม น้องสมหวังเค้าขวัญเสียหมด”
“นี่..ไอ้บาสชั้นอยากจะรู้ว่ายัยกะเปี๊ยกนั่น ไปเป็นของของแกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
บาสเพ้อใหญ่ “น้องสมหวังเค้าขโมยหัวใจผมไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ประสบพบเจอ เจอะหน้ากันแล้วพี่ สวรรค์ส่งให้เราสองคนมาเป็นของกันและกัน”
“ไอ้เว่อร์” สายฟ้าหัวเราะ ส่ายหัวแล้วเดินออกไป
บาสตะโกนไล่หลัง “คนนี้ผมจริงใจนะพี่”

สมหวัง กุหลาบ เจ๊จุ๊ บาส สายฟ้า ปอยฝ้าย ชูชนะ เจ๊เนาว์
ค่ำนั้นขณะที่เจ๊จุ๊ทำกับข้าวเพิ่งเสร็จ นำสำรับออกมาวางที่โต๊ะ บาส สำลี และปอยฝ้าย กำลังนั่งเล่นเกมต่อเพลงกันอยู่ สายฟ้าจำเป็นช่วยเคาะจังหวะให้ ส่วนเจ๊จุก็เต้นเข้าจังหวะ อย่างสนุกสนาน
“ช่างเถอะคนงาม ขอปล่อยตาม ตามวาสนาพี่ไม่มี ปริญญา ขวัญตามองหน้าก็เมิน ลืมได้ลืมไป ลืมไปลืมได้ก็เชิญ พี่…”
สำลีค้างคำ ปอยฝ้ายงง “พี่…อะไรล่ะ ร้องให้จบเพลงสิไอ้สำลี”
“ก็ชั้นอยากร้องแค่นี้อ่ะ…ต่อให้ได้ๆ อย่าคิดนานๆ พ...” สำลีว่า
ปอยฝ้ายหงุดหงิด “ไอ้ขี้โกงอะ….ก็ได้ พ...ใช่มั้ย” คิดๆ แล้วร้องต่อ “พอทราบอายุขวัญตา
น้องเอ่ย พี่มานั่งทำตาปริบปริบน้องอายุ สามสิบ สามสิบ ทำไมยังสวย”
ปอยฝ้ายยักคิ้วให้บาส “ส…เว้ยไอ้บาส ให้เวลาสามวิ”
“อะไรว๊ายากอะ!”
บาสบ่นอุบ เจ๊จุ๊ยืนเชียร์อยู่ข้างๆ
สำลี ปอยฝ้าย ช่วยกันเร่งนับเวลา บาสคิดๆครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มออก
บาสยืนตั้งท่าอย่างดี ดัดเสียงเป็นแม่ผ่องศรี “เสียงรถด่วนขบวนสุดท้ายแว่วดัง ฟังแล้วใจหาย หัวใจน้องนี้แทบขาด พี่จ๋าลาแล้ว น้องแก้ว ต้องจำนิราศ ดั่งถูกสายฟ้าฟาด หัวใจน้องจะขาดแล้ว”
เจ๊จุ๊ปรี่เข้าไปกอดบาส “เยี่ยมที่สุดเลย! น่ารักที่สุด มาให้เจ๊หอมที่นึง”
สายฟ้ายิ้มขำ “เจ๊ ทีไอ้สองคนนั้นมันร้องได้เจ๊ไม่เห็นกอดมันบ้างเลย”
เจ๊จุ๊เหลือบไปมองปอยฝ้ายกับสำลี “จะให้ไปกอดแย้เจ๊กอดไม่ลงหรอกนะสายฟ้า”
สายฟ้าหัวเราะร่วน

อ่านละคร สายฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 2/3 วันที่ 16 ก.ย. 55

ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง จากเค้าโครงเรื่อง : กษิดินทร์ แสงวงศ์ และสุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง บทโทรทัศน์ดั้งเดิม : สุรินทร์ รุ่งสว่าง
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ดัดแปลงบทประพันธ์ : พัณณิฎานันทณ์ ศิริเลิศ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง กำกับการแสดงโดย : บรรเจิด พุทธโศภิษฐ์
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง แนวละคร : โรแมนติก - คอมเมดี้ - มิวสิคัล
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ผลิตโดย : เอ็กแซ็กท์ - ซีเนริโอ
ละครเรื่อง สายฟ้ากับสมหวัง ออกอากาศทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางททบ. 5
ที่มา manager.co.th